Over je vragen: ik heb het vruchtje door de WC gespoeld. Voelde geen behoefte om het te begraven, had ook niet echt het idee dat het een kindje was. Het was toch nog wel erg abstract, had ook nog geen echo gehad.
Mijn omgeving heeft eigenlijk alleen maar goed gereageerd, geen dooddoeners gehoord. Ik ben soms wel verbaasd geweest over mijn eigen reactie. Af en toe overviel het verdriet me op momenten dat ik het zelf niet verwachtte. De laatste keer was, echt heel stom, toen Kim van Kooten dat gouden kalf won en zei dat ze zwanger was. Ik was gelijk in tranen....
Als positieve noot: inmiddels ben ik weer zwanger (2 maanden na de miskraam), dus misschien klopt die stelling dat je eerder zwanger wordt na een MK toch.....
quote:Dat had ik toen ik hoorde dat Laurentrien (nee, geen typfout) weer zwanger was. Ik had net gemerkt dat ik een MK kreeg en ik was de vorige keer ook tegelijk met haar zwanger.
Op donderdag 30 oktober 2003 22:13 schreef Xeliana het volgende:
Hoi Caroline, hoe is het nu met je?
Af en toe overviel het verdriet me op momenten dat ik het zelf niet verwachtte. De laatste keer was, echt heel stom, toen Kim van Kooten dat gouden kalf won en zei dat ze zwanger was. Ik was gelijk in tranen....
quote:Eigenlijk best wel, de "het is beter zo" en "je bent nog jong genoeg" og meer jaren tussen de kindjes hebben zitten is beter" hebben we flink vaak gehoord. Daarnaast hadden wij het nadeel dat veel mensen op de hoogte waren van de zwangerschap, donderdgas was de miskraam geconstateerd en ons dochtertje was zaterdags jarig, om de stemming niet op de miskraam te "gooien" hadden we het niemand verder verteld op schoonmoeder lief na dat we bezig waren met een miskraam. Dus op de verjaardag zelf continu vragen over de zwangerschap etc etc (we hebben het niet lang volgehouden, s'avonds is het alsnog verteld, maar goed ook, want het ging compleet mis, hevig bloedverlies etc etc en 24 uur later lag ik in het ziekenhuis.
Op zondag 26 oktober 2003 01:57 schreef Caroline38 het volgende:
de reakties van jullie omgeving, had je veel steun aan je man/vriend, kreeg je vaak "dooddoeners" te horen.
quote:hier wel als ik dat zou willen en er zijn misschien nog wel wat inetvrienden die het ook niet erg vinden, maar familie niet echt, die vinden dat het leven doorgaat en ondanks dat de uitgerekende datum in zicht is moet ik het achter melaten, aldus
Kon je ook later nog je verhaal aan mensen kwijt, of was het niet meer bespreekbaar?
quote:Lang, ben erg lang boos geweest en nu de datum nadert weer verdreitig. Heb mijn zinnen nu ook gezet op een nieuwe zwangerschap en hoop echt dat het me lukt met een positieve test in mijn handen te staan op de uitgerekende datum. Het lijkt me zo eng gevoel dan helemaal niets te hebben, leeg te zijn. Kadootjes die we al hadden gekregen aan truitjes, zwembroekjes (ze gingen uit van een knul) en andere verhaaltjes. Mensen die omtrendt mijn datum zijn uitgerekend die vertellen hoe de zwangerschap gaat is ook nog steeds k*t
Hoe lang duurde je verdriet, wat voor dingen maakten je extra verdrietig?
quote:we hebben geen echo meegekregen naar huis, dus konden het niet laten zien.
Wilde je de echo aan mensen laten zien en wilden die mensen het laten zien?
quote:heb dus een spoedcurretage gehad dus kon niets begraven, wel hebben we vergeetmenietjes uitgezaaid.
Heb je het vruchtje begraven?
Als een vlindertje zo klein
groeide jij in mij
Nu ben jij
het vlindertje
van mijn gedachten
Veel sterkte met het meemaken van je miskraam of je beslissing om tot curettage over te gaan en de verwerking van dit alles
quote:Hier moet ik zelfs al steeds bij stil staan. Mijn zusje was 28 december uitgerekend, en bij haar is het met 8-9 weken misgegaan. Althans, toen werd het geconstateerd, maar het bleek dat het vruchtje al met minder dan 6 weken was gestopt met ontwikkelen.
Op vrijdag 31 oktober 2003 09:55 schreef Knorretje het volgende:...die vinden dat het leven doorgaat en ondanks dat de uitgerekende datum in zicht is moet ik het achter melaten, aldus
Lang, ben erg lang boos geweest en nu de datum nadert weer verdreitig.
Wat lief dat jullie zo geïnteresseerd zijn! Hier dan de update, het is een ongelooflijk verhaal geworden.
Gevoelsmatig wilde ik gewoon afwachten, maar daar er een familielid van me op sterven lag in het buitenland heb ik op een gegeven moment toch een (spoed)afspraak gemaakt voor curettage. Tegen mijn gevoel in, maar ik wilde absoluut niet naar het buitenland met de kans op een miskraam daar.
Dinsdag zou ik voor curettage gaan, maar zondag overleed het familielid al en de begrafenis is in die landen de volgende dag, dus maandag. Zwaar wikken en wegen zondag en toch vertrokken. Miskraam begon meteen na de begrafenis maandag en zette flink door in vliegtuig terug. Uiteindelijk een loodzware nacht gehad met weeën, veel bloedverlies, met spoed naar ziekenhuis.
Gelukkig was ik dus net op tijd terug in Nederland. En geen curettage nodig gehad, moeder natuur heeft het gered, maar ternauwernood ...
Voel me nu slap (lichamelijk) en leeg en soms ineens heel verdrietig.
Het is ook iets wat je moet verwerken, het zien van zo'n klein mensje, 3 cm groot, maar alles erop en eraan, ik kon de vingertjes tellen.
Dan is het ineens veel meer je kindje dan vóór het eruit kwam.
Het is nu voor onderzoek bij de patholoog, maar ik kan het eind deze week ophalen en ga het dan begraven.
En ik was dus zwanger van een donor en heb de miskraam dus alleen gedaan. Voelde aan de ene kant goed, aan de andere kant realiseer je je dan wel dat een relatie toch wel erg fijn zou zijn. Gewoon een lieve, warme arm om je heen.
Groeten,
Caroline
Ik hoop dat je lichamelijk snel weer opknapt en heel veel sterkte met de verdere verwerking.
Wat een toestand zeg, en dan ook nog eens allemaal tegelijk.
Toch denk dat het prettiger is dat je kindje spontaan is gekomen, dan dat het met curretage wordt weggehaald, voor de verwerking lijkt me dat fijner.
Ik hoop voor je dat er een oorzaak gevonden kan worden, maar waarschijnlijk is er niet veel te achterhalen, hou daar maar rekening mee.
Heel veel sterkte ermee!
ja daar heb je helemaal gelijk in, het is ook meer voor mijn beeldvorming bedoelt... het is vooral heel erg voor haar omdat juist zij het zo graag wil en er al zo lang mee bezig is... ik weet dat veel mensen nu denken ach het was maar 6 weken, dat was de wetenschappijle kant die ik nu even wilde weten... pffff... dank je voor je bericht.quote:Op vrijdag 24 december 2004 11:59 schreef miss_sly het volgende:
toscane, belangrijk denk ik als je haar wilt steunen is minder de wetenschappelijke kant (hoe ver is de ontwikkeling van dit kindje enz.) maar hoe zij het ervaart. Zij zal het niet voelen alsof ze een kindje van amper 1 cm. verliest, maar ze verliest haar kindje. Ze verliest deze kans, ze verliest de toekomst zoals ze die zag toen ze wist dat ze zwanger was, zelfs al is dat maar heel kort geweest.
Natuurlijk is het voor jouw beeldvorming prettig te weten waar het feitelijk om gaat, maar gevoelsmatig is het zeer wel mogelijk dat die feitjes er voor je vriendin niets toe doen.
Idem..quote:Op donderdag 23 oktober 2003 18:54 schreef Yfke het volgende:
Wil je alleen heel veel sterkte toewensen..........
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |