Zwanger... en dan gaat het mis...

Ik ben blij voor jullie dat het na zoveel tegenslag toch gelukt is. Het moet verschrikkelijk zijn om twee keer een miskraam te moeten meemaken.

Ik heb zelf een maand geleden een miskraam gehad. Mensen vinden dat mijn verdriet nu wel over moet zijn, aangezien ik "maar" 6 weken zwanger was. En het is ook niet te vergelijken met een bijna voldragen zwangerschap die dan toch fout gaat, dat weet ik wel, maar toch, je hebt er wel verdriet van.

Goh als ik dit allemaal lees beginnen gewoon spontaan de tranen te lopen..
Zelf heb ik nooit een miskraam gehad (gelukkig)
Ben zelf opzich wel snel zwanger en half jaar nadat ik met de pil stopte eigenlijk niet verwacht omdat mijn moeder heel anders in elkaar zit die deed 4 jaar over mij en over mijn broers ook zei is dus alleen in het schrikkeljaar vruchtbaar lijkt mij ..
maar ik ben blij dat ondanks bij sommige van jullie het zo rot is gegaan dat jullie toch wolken van kinderen hebben

ik krijg helemaal een warm gevoel van de openingspost

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 00:18 schreef ElizabethR het volgende:

Ik erger me vreselijk aan deze uitspraak! (verhaal)

Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus.

---

Dat kan ik me heel goed voorstellen, ja.

19 was ik toen ik voor het eerst zwanger was.Blij en bang tegelijk. Zou ik het wel kunnen? Tuurlijk lukt het. Na 10 weken begon ik te bloeden. We hadden het net op de echo gezien en verteld aan de wederzijdse ouders. Helaas, waarschijnlijk een constructiefoutje.
20 toen de oudste geboren is. Door een erfelijke aandoening(werd toen tenminsten gezegd) hebben we heel vaak met hem in acedemisch ziekenhuis Groningen gezeten. Durfden we het nog een keer? stel dat de volgende het ook zou hebben? Dan moesten we met 2 kinderen daar elke week en later om de 6 weken heen...
De beslissing werd voor ons gemaakt, zwanger van nummer 3. Toch wel blij, de oudste was het mee gelukt, de volgende kwam ook wel groot. Na 8 weken bleek het vruchtje afgestorven.
Blijkbaar heeft dat toen wat in me wakker gemaakt, ik wilde heel graag gaan voor een kindje(nr4)
22 maanden na de oudste werd de jongste geboren. Gezond en wel.
Eigenlijk vonden we het zo wel genoeg. Laten we het risico maar niet meer lopen, stel dat de volgende wel de aandoening had van de oudste, waar bleef de middelste dan?
M'n man heeft zich laten helpen. Een bewuste keuze, dacht ik toen.
Na 8 weken bedacht ik me dat ik nog steeds niet ongesteld was. Jeetje wat nu? test gedaan en wat bleek? zwanger. Ik heb werkelijk een gat in de lucht gesprongen. Nog 1 keertje zo'n klein frummeltje.
Helaas dus niet:(
Nog elk jaar als ik het buurmeisje feliciteer denk ik terug aan m'n laatste. Ze is geboren op de dag dat ik uitgerekend zou zijn van de laatste.
Achteraf heel raar, de eerste heb ik niet bewust bij stilgestaan, de laatste des te meer.
Ik heb nu 2 grote pubers en ben er vreselijk blij mee en dankbaar voor(soms;))al vertoond het behang hier en daar best wat hobbels)

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 11:52 schreef knofje het volgende:
Ik heb zelf een maand geleden een miskraam gehad. Mensen vinden dat mijn verdriet nu wel over moet zijn, aangezien ik "maar" 6 weken zwanger was. En het is ook niet te vergelijken met een bijna voldragen zwangerschap die dan toch fout gaat, dat weet ik wel, maar toch, je hebt er wel verdriet van.

---

Nee, je kunt het niet vergelijken, maar het is net zo erg. Het is wel jouw kindje, dat je kwijt bent, en in welk stadium van de zwangerschap dat gebeurt maakt niets uit. Je komt hoe dan ook in een rouwperiode terecht. Ik vind helemaal niet dat je daar binnen een maand "overheen" moet (moeten, hoezo moeten) zijn. Neem er net zoveel tijd voor als je nodig hebt. Dikke knuffel voor jou!

En hier past mijn 2e bevallingsverhaal dus wél in.
Zie voor mijn eerste (en omdat het bij mij 2X goed gegaan is, daar binnenkort mijn 3e bevallingsverhaal)
Bevallingsverhalen.

Het is 11 augustus 1985 als ik weeën voel. Niet zo gek, het is tenslotte de uitgerekende dag dat ik moet gaan bevallen.
Prima zwangerschap trouwens, anders dan die van de 1e, maar dat is logisch

We gaan 'morgens nog lekker even naar het park, het is erg warm die dag, met de oudste (Quint, toen bijna anderhalf).

_{Het was onze keus om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen, dat leek ons erg leuk, voor hen én voor ons.}

De wee/harde buik die ik in het park kreeg ging niet meer weg.
Het werd middag, en het was zo langzamerhand niet te harden.
Verloskundige gebeld, die had bezoek, zou wat later langskomen en op haar advies ging ik in bad, om de boel wat te laten ontspannen.
Het mocht niet baten en ik ging kapot van de pijn.
Dit was niet echt normaal dacht ik nog, en wij belden nogmaals de V.K.
Die zou er binnen een uur zijn, of het nog zolang kon wachten..., ja weten wij veel, we wachten af.

Maar met dat ik van het bad (inmiddels was het half 4 's middags) naar mijn bed wil lopen begin ik ongelofelijk te vloeien.
Alsof er een kraan open wordt gezet

We schrikken ons kapot en bellen met de VK dat ze NU moet komen.

Daarna gaat het allemaal heel snel, ze hoort door haar toeter geen hartslag van de baby, en samen met dat bloedverlies is het reden om de ambulance en de gynaecologie van het dichtsbijzijnde ziekenhuis te bellen.

Daar aangekomen, zetten ze de echo-machine op mijn buik.

De baby blijkt overleden te zijn, doordat de placenta spontaan is losgeraakt.

_{Als en als en als de VK meteen aktie had ondernomen...tja...laten we daar maar niet over speculeren}

Ik krijg een infuus, waarna onze baby om tien over 5 die middag levenloos wordt geboren.
Het is een meisje. Jamie

We houden haar een poosje vast, nemen afscheid van haar,ze gaat in badje en de artsen vechten daarna voor mijn leven omdat ik maar blijf vloeien

Op het nippertje is het allemaal met mij, zodanig dat ik niet eens naar de crematie van Jamie kan.
Te ziek en zwak

Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 17:49 schreef Bluezz het volgende:

Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt

---

* just me heeft respect voor alles wat in dit topic geschreven wordt!

Bluezz

Zo zonde, al die kindjes die niet mogen leven... vooral als ze in principe gezond waren, zoals Jamie

Ik heb zelf 2 broertjes gehad met een open ruggetje, ze zijn 6 en 13 maanden geworden (40 jaar geleden konden ze nog niet veel doen voor kindjes met SB). Pas nu ik zelf een kind heb, begin ik een beetje te begrijpen hoeveel verdriet mijn ouders destijds hadden... _{De oudste is nooit thuis geweest, en ze weten niet eens waar hij begraven ligt - dat ging zo in die tijd. Van de jongste weten we het gelukkig wel}

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 17:49 schreef Bluezz het volgende:
En hier past mijn 2e bevallingsverhaal dus wél in.
Zie voor mijn eerste (en omdat het bij mij 2X goed gegaan is, daar binnenkort mijn 3e bevallingsverhaal)
Bevallingsverhalen.

Het is 11 augustus 1985 als ik weeën voel. Niet zo gek, het is tenslotte de uitgerekende dag dat ik moet gaan bevallen.
Prima zwangerschap trouwens, anders dan die van de 1e, maar dat is logisch

We gaan 'morgens nog lekker even naar het park, het is erg warm die dag, met de oudste (Quint, toen bijna anderhalf).

_{Het was onze keus om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen, dat leek ons erg leuk, voor hen én voor ons.}

De wee/harde buik die ik in het park kreeg ging niet meer weg.
Het werd middag, en het was zo langzamerhand niet te harden.
Verloskundige gebeld, die had bezoek, zou wat later langskomen en op haar advies ging ik in bad, om de boel wat te laten ontspannen.
Het mocht niet baten en ik ging kapot van de pijn.
Dit was niet echt normaal dacht ik nog, en wij belden nogmaals de V.K.
Die zou er binnen een uur zijn, of het nog zolang kon wachten..., ja weten wij veel, we wachten af.

Maar met dat ik van het bad (inmiddels was het half 4 's middags) naar mijn bed wil lopen begin ik ongelofelijk te vloeien.
Alsof er een kraan open wordt gezet

We schrikken ons kapot en bellen met de VK dat ze NU moet komen.

Daarna gaat het allemaal heel snel, ze hoort door haar toeter geen hartslag van de baby, en samen met dat bloedverlies is het reden om de ambulance en de gynaecologie van het dichtsbijzijnde ziekenhuis te bellen.

Daar aangekomen, zetten ze de echo-machine op mijn buik.

De baby blijkt overleden te zijn, doordat de placenta spontaan is losgeraakt.

_{Als en als en als de VK meteen aktie had ondernomen...tja...laten we daar maar niet over speculeren}

Ik krijg een infuus, waarna onze baby om tien over 5 die middag levenloos wordt geboren.
Het is een meisje. Jamie

We houden haar een poosje vast, nemen afscheid van haar,ze gaat in badje en de artsen vechten daarna voor mijn leven omdat ik maar blijf vloeien

Op het nippertje is het allemaal met mij, zodanig dat ik niet eens naar de crematie van Jamie kan.
Te ziek en zwak

Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt

---

. Oh, Bluezz wat erg om mee te maken zeg.

Lieve Bluezzvrouw, ik had je al verwacht in dit topic...

Dapper van jou en de anderen om hier te posten.

Wat ik helemaal vergeten ben, omdat ik ff van het posten moest bijkomen is om hier ook te zeggen dat het niet uitmaakt of je een kindje van 4 weken hebt verloren of 9 maanden in mijn optiek.

Het betekent voor iedereen die het meemaakt een enorm groot persoonlijk verdriet/verlies/verwerking/drama.
Voor de moeder én de vader. Op hun geheel eigen manier.

En shmoopy, er zijn mensen bij wie het dubbel telt, dus dubbel rouw enzo.
Daar is niets tegen opgewassen behalve misschien een beetje de tijd.
Een beetje maar denk ik.

Ik heb ook na lopen denken over het wel of niet vertellen van je ervaringen.
Of het wel zo verstandig is, zeker met net (al dan niet heel moeilijk) zwanger geworden mensen hier.
Dat maakt het er niet makkelijker op.

Tegelijkertijd is het iets wat erbij hoort helaas.

_{Kan er een verbod op dit topic komen voor de zwangeren onder ons?}

Bluezz, je verhaal raakt me diep , wat een ongelooflijk verdriet

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 18:01 schreef Rewimo het volgende:
Bluezz

Zo zonde, al die kindjes die niet mogen leven... vooral als ze in principe gezond waren, zoals Jamie

Ik heb zelf 2 broertjes gehad met een open ruggetje, ze zijn 6 en 13 maanden geworden (40 jaar geleden konden ze nog niet veel doen voor kindjes met SB). Pas nu ik zelf een kind heb, begin ik een beetje te begrijpen hoeveel verdriet mijn ouders destijds hadden... _{De oudste is nooit thuis geweest, en ze weten niet eens waar hij begraven ligt - dat ging zo in die tijd. Van de jongste weten we het gelukkig wel}

---

Ja erg he, dat het zo lang geleden zo in "doofpotten" werd gestopt.
Mijn moeder (die in de tijd van alles rond Jamie, een ongelofelijke steun is geweest) heeft het allemaal ook zelf meegemaakt, ook haar 2e kindje is net voor de geboorte overleden. Dat was in 1946.
Alles werd bedekt met schaamte, verdriet en wegstopperij.
Ze heeft haar zoontje (mijn broer dus eigenlijk) nooit mogen zien, mijn vader ook niet, en wat er mee gebeurt is weet ze tot op de dag van vandaag nog niet

Daarna moest ze (ze had dus al mijn oudste zus, ook net anderhalf) van de artsen op vakantie!!!!! Helemaal in haar eentje een week weg.
Later heeft ze me wel eens verteld dat dat het ergste was wat ze in haar leven heeft meegemaakt.
Niet alleen de geboorte, hoe het ging maar ook het weggestuurd worden door die artsen.

Die waanzin en hoe ze er toen mee omgingen, echt verschrikkelijk

Ik vind het dapper van jullie dat jullie je verhaal hebben opgeschreven... Zo dapper!
Het maakt niet echt niet uit of je nog je kindje binnen 6 weken zwangerschap verliest of binnen 9 maanden. Je hebt evenveel verdriet dat je een plekje moet geven.

Voor degenen die het nodig hebben: sterkte!

Bluezzliev

Je hebt het eindelijk gedurft jouw verhaal hier op te schrijven. Volgende maand is het weer even moeilijk voor jou en mij op die datum, nu 18 jaar geleden voor jou.

_{ik ben er weer voor je dan}

En voor al die anderen die hier durven te posten en hun verdriet kwijt kunnen:

Het maakt inderdaad niet uit hoe "oud" je kind is dat je verliest. Ieder verlies is anders en op zijn eigen manier erg.

De data van mijn miskramen weet ik nog, maar die sluimeren gewoon voorbij. Ik zou nu niet weten hoe ik straks de dagen van de geboorte en de datum van het overlijden van mink door moet komen. Ergens hoop ik dat die ook zo voorbij floepen, maar ik weet gewoon dat dat niet gaat gebeuren.. ik weet alleen niet hoe ik in vredesnaam die 2 dagen door kan komen...

Mag ik als man misschien een stomme opmerking maken?

Ik haat het woord "miskraam".

Niks miskraam, je vrucht wordt verstoten of je kindje wordt dood geboren, niks misgekraamd dus.

in het ziekenhuis noemen ze het een spontane abortie Daar krijg ik helemaal een kronkel van in mn maag.

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 00:05 schreef moussy het volgende:
in het ziekenhuis noemen ze het een spontane abortie Daar krijg ik helemaal een kronkel van in mn maag.

---

Er zijn zelfs mensen, die -als ze je zelfs al durven aan te spreken- het een verloren wedstrijd noemen

Ik ben er nog verdomme van streek van, alleen al 18 jaar later het op te schrijven.
Ze moesten eens weten.

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 00:32 schreef Bluezz het volgende:
Ik ben er nog verdomme van streek van, alleen al 18 jaar later het op te schrijven.
Ze moesten eens weten.

---

Van de week was ik bij het ziekenfonds en daar kwam weer een traan... Ze keken in de pc en daar zag ik X achternaam staan met als geslacht X. Verdomme, mn kind had een naam en had een geslacht!! Ze hebbent och ook zn ziekenhuiskosten onder hun neus gehad. dan kan hij ook gewoon als M achternaam en als geslacht M in de pc staan.

Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.