Paul Weller #1

Wat een sof zeg die nieuwe All mod cons:

Het album is uitgebreid met:

'News of the World' (single)

'Aunties and Uncles (Impulsive Youths)' (b-side)

'Innocent Man' (b-side)

'Down In The Tube Station At Midnight' (single version)

'So Sad About Us' (b-side)

'The Night' (b-side)

'So Sad About Us' (demo)

'Worlds Apart' (demo)

'It's Too Bad' (demo)

'To Be Someone' (demo)

'David Watts' (demo)

'Billy Hunt' (alternate version)

'Mr Clean' (demo)

'Fly' (demo)

En alleen de laatste twee tracks zijn nog nooit op CD uitgegeven, maar dat is mij die 20 euro echt niet waard. Naast deze uitbreiding (op één disc) is er ook een documentaire met een making of toegevoegd op DVD.

'Rockpalast' beeeindigde vannacht het eerste deel van de terugblik op Rock Am Ring met enkele nummers van de Oppermod; geen Greatest Hits maar o.a. Science en het What's Going On ?-achtige Above The Clouds. Uit het Verleden plukte hij Running On The Spot. Vooraf een interview waarin Arctic Monkeys en Hard-Fi een pluim kregen omdat zij inhoudsrijke muziek maken.
BTW; welke nummers speelde Paul op Pinkpop ?

quote:

Op zondag 11 juni 2006 14:01 schreef J_TM het volgende:
BTW; welke nummers speelde Paul op Pinkpop ?

Goeie vraag. Het was vooral uptempo werk.
Een aantal heb ik er kunnen terugvinden: Peacock Suit, Running On The Spot, Wild Wood, Porcelain Gods, I Walk On Gilded Splinters, Broken Stones, In The Crowd, The Changingman, A Town Called Malice.

Misschien staat er op de 3voor12 site nog wat (naast een amateuristische recensie).

[ Bericht 6% gewijzigd door dwerg op 11-06-2006 15:22:35 ]

In de nieuwe OOR wordt 's mans oeuvre onder de loep genomen; 'In The City', 'All Mod Cons', 'Cafe Bleu' en 'Stanley Road' vormen het Basispakket, 'The Complete Jam' is Verplicht Kijken, Paul Weller; My Everchanging Moods is Verplicht Lezen, en volgens de samensteller kun je 'Confessions Of A Pop Group' beter Laten Liggen.
Vorig jaar werd in dit topic het carriereoverzicht 1977 -1995 uit de Q geplaatst, dus kijk en vergelijk.

quote:

Op vrijdag 16 juni 2006 14:20 schreef J_TM het volgende:
In de nieuwe OOR wordt 's mans oeuvre onder de loep genomen; 'In The City', 'All Mod Cons', 'Cafe Bleu' en 'Stanley Road' vormen het Basispakket, 'The Complete Jam' is Verplicht Kijken, Paul Weller; My Everchanging Moods is Verplicht Lezen, en volgens de samensteller kun je 'Confessions Of A Pop Group' beter Laten Liggen.
Vorig jaar werd in dit topic het carriereoverzicht 1977 -1995 uit de Q geplaatst, dus kijk en vergelijk.

In de Platomania heeft ook ooit zoiets gestaan. Daarin raden ze vijf platen aan:

In the city

The modern world

Omdat het oevre heel constant en de eerste twee platen zo goed waren...

Paul Weller

Wild wood

Stanley Road

En the Style Council moest je maar allemaal laten liggen en de rest ging je 'dan toch nog wel kopen'.

Ik kon mij hier niet helemaal in vinden.

Dat artikel heb ik ook gelezen. Wat dacht je ervan om het bewuste OOR-artikel te 'herschrijven' ?

quote:

Op dinsdag 23 mei 2006 13:14 schreef belsen het volgende:

[..]

Paul Weller brengt geloof ik nu zo'n betere iedere tour uit op CD of DVD.

En terecht, live komt ie pas echt tot zijn recht!

Het is jammer dat Paul nooit wist wat hij nou eigenlijk wilde. De begin jaren van The Jam waren meesterlijk. Ik had het eerste album "In the city" te pakker toen het nog maar net in de winkel lag, en was meteen overdonderd.
Toen The Jam een andere weg in sloeg met "All mod cons" en "Setting sons" vond ik dat ook prima. Het was wat anders dan de eerste 2 platen, maar niet slechter ofzo.
De laatste 2 platen heb ik altijd wat meer moeite mee gehad. Die ben ik pas veel later gaan waarderen. Ik snap dan ook niets van dat keurslijf waar Paul over zeurt, want the Jam is 3x van gedaante verwisseld, en wat hij met de Style Council deed was een te verwachten vervolg op "The Gift".

Paul wilde meer de soulkant op gaan, maar juist zijn versie van Martha Reeves' Heatwave was geweldig. Dat nummers had alles: power, swing, gevoel... Later heeft hij nog een paar leuke soul-covers gemaakt, maar daarmee probeerde hij niet zozeer iets nieuws. Eerder copieerwerk. Neem bijvoorbeeld "Move on up", dat qua geluid niet veel verschild van het orgineel.

Het solowerk dat hij nu doet... tsja... er zitten leuke platen bij... vooral voor oudere jongeren (waar ik zelf misschien ook wel bij hoor), maar ik zet toch echt liever "In the city" of "Setting sons" op. Jammer hoor... Paul is een genie, maar met beperkingen. En een reunie van the Jam, met zo'n zuurpruim... laat maar. Ik koester mijn herinneringen wel.

Het kwam er bij The Jam voor een groot gedeelte op neer dat Paul zich geremd voelde door de andere muzikanten en dan met name drummer Rick Buckler, die bij ieder nieuw nummer zei: dat kan ik niet en het liefste een gewone punkbank wilde blijven.

quote:

Op zondag 25 juni 2006 12:59 schreef belsen het volgende:
Het kwam er bij The Jam voor een groot gedeelte op neer dat Paul zich geremd voelde door de andere muzikanten en dan met name drummer Rick Buckler, die bij ieder nieuw nummer zei: dat kan ik niet en het liefste een gewone punkbank wilde blijven.

Tsja... eerlijk gezegd geef ik Rick daar geen ongelijk in. Na 30 jaar het eurfre van Paul Weller te hebben gevolgd vind ik nog steeds zijn eerste plaat het lekkerste om naar te luisteren. Maar goed, dat is MIJN mening. Ik kan trouwens ook enorm genieten van All Mod Cons en Setting Sons.
Maar waar ik bij de eerste 4 platen gewoon de hele plaat opzet en van het begin tot het einde geniet, begin ik vanaf Sound Affects toch duidelijk bepaalde nummers uit te zoeken ("Dream Time, Man in the Cornershop, Carnation, Ghosts"). En The Style Council vond ik een dieptepunt. Shout to the Top en een paar andere singles vond ik wel leuk, maar ik kon niet eens een elpee tot het einde draaien zonder verveeld te raken.
Bij de solo-projecten van Paul begon het weer wat beter, maar ik vind het al bij al toch een beetje te pretentieus allemaal. Aan de andere kant was hoorde je aan de overgang van the Jam naar the Style Council ook wel dat het alle een ego-trip van Paul Weller was: er is een andere instrumentale bezetting, maar qua nummers loopt het gewoon door... Als je de jazzy dingen van Cafe Blue wegdenkt, en je zegt dat het 'de volgende Jam plaat' zou zijn, zou het nog geloofwaardig zijn ook.

Wat The Jam trouwens in het begin deed met ouwe soul vond ik geweldig. Als je op dat b-kantje Back in my arms again en Sweet soul music hoort... Heerlijk gewoon: zo'n soort bandje zou ik ook wel willen. En Dan op Setting Sons Heatwave... Dat is gewoonweg meesterlijk. Daarmee voegt hij wat toe aan het orgineel.

Nee... ik kan Rick Buckler zijn standpunt dan wel volgen.

Ik zag een paar jaar geleden Bruce Foxton nog met Stiff Little Fingers spelen in de Melkweg. Was natuurlijk leuk om te zien, maar een beetje raar ook wel. The Jam was toch altijd wel heel iets anders dan SLF.

Dankzij de luxe genaamd 'achteromkijken' kan worden vastgesteld dat 'The Gift' (maar ook de single Absolute Beginners) inderdaad een vingeroefening is voor The Style Council, of dat de eerste singles van de Council verdergaan waar The Jam ophoudt. In The Jam; Our Story laten Rick en Bruce zich ontvallen dat ze best nog twee albums hadden kunnen opnemen.
Nieuwkomers in dit topic verwijs ik naar pagina 1 en 2 voor een uitvoerige belichting van het laatste jaar van The Jam.

Zondag Studio 150 gekocht voor 3 euro de winkel ging sluiten

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 16:24 schreef BeRightBack het volgende:
Zondag Studio 150 gekocht voor 3 euro de winkel ging sluiten

De CD of DVD.

CD vind ik erg goed.

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 13:59 schreef J_TM het volgende:
Dankzij de luxe genaamd 'achteromkijken' kan worden vastgesteld dat 'The Gift' (maar ook de single Absolute Beginners) inderdaad een vingeroefening is voor The Style Council, of dat de eerste singles van de Council verdergaan waar The Jam ophoudt.

En achteromkijken is wat ik doe. Ik had ten tijde van de release van the gift grote moeite met deze plaat. Sound affects vond ik al stukken minder. Maar goed, in die tijd moest voor mij alles punk zijn, dus dat ligt grotendeels aan mezelf.

Maar achteromkijken of niet... Je merkt dat het toch een grote egotrip van Paul Weller is. Hij bepaalde de richting die de band opging. Hij stelde zich inderdaad op alsof HIJ the Jam was.

Dat is overigens in schril contrast met de anarcho-syndicalistische stellingname van hem in die tijd. Op de hoes van Sound Affects laat hij 3 coupletten afdrukken van Shelley's "Mask of anarchy", en citeert ergens nog een keer Jean Marat. En dat, terwijl hij zich binnen the Jam als een potentaatje opstelde.

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 19:50 schreef belsen het volgende:

[..]

De CD of DVD.

CD vind ik erg goed.

De cd

In 1982 noemde OOR hem al een contradictio in terminis, een vat vol tegenstellingen.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2006 13:52 schreef J_TM het volgende:
In 1982 noemde OOR hem al een contradictio in terminis, een vat vol tegenstellingen.

Wel jammer... Want ondanks al mijn kritische noten, blijft hij toch een van mijn favorieten. Zoals ik Paul Weller ken, is vooral vanuit zijn platen: muziek en teksten. En daarin profileert hij zich als iemand die mijn idool is.

Misschien is het ook wel een beetje frustratie. Ik heb the Jam gemist toen ze in 1978 in Paradiso waren, en toen ze later terugkwamen, zat ik te veel in de hardcore punk. Ik zou ze heel graag toch nog een keertje zien, en vind het jammer dat Paul Weller zijn poot stijf houdt. OK, die reunies zijn meestal mosterd na de maaltijd, maar het zou de enige kans zijn...

"The more I know, the less I understand... I'm a changingman!"

Ik heb hier nog een DVD staan, naast zijn CD's. DVD is live in the ROyal Albert Haal, erg toffe concertregistratie.

Going Underground staat op 15 in Q's top 40 van singles uit de jaren tachtig.
"Paul Weller voelde de tijdgeest aan met dit staaltje 'modern life is rubbish'-punkpop en scoorde er door een verkoop van 250,000 exemplaren in de eerste week een nr. 1-hit mee"

Sound Affects staat ook op 15 in de desbetreffende album top 40. "
Paul Weller was goed in vorm in 1980; ten tijde van de Mod-revival werd hij uitgeroepen tot spreekbuis van een generatie en met Going Underground had zijn band (The Jam) in april een eerste nr. 1 te pakken. Zelfverzekerd als hij was besloot de 22-jarige (Weller) om die single niet op het nieuwe album te zetten dat acht weken later zou worden opgenomen. Met 'Sound Affects (waarvoor post-punk, 'Revolver' van de Beatles, en de gedichten van Shelley als referentiekaders dienden) werd de dominante positie van The Jam in de toenmalige Britse rockscene definitief"

De Style Council staat gepland voor een van de vrijdagavondconcerten op radio 2 (vanaf nu om 23:00 uur).

Gisteren gezien bij Concerto; een DVD van het concert dat de Council gaf op 12 maart 1987 in Hannover. Negen nummers (helaas geen My Everchanging Moods) plus een interview met Blondie Weller, afgenomen door de van 'Rockpalast' bekende expat Alan Bangs.

Van de Plato-site:

quote:

De pers beschouwt Paul Weller's As Is Now uit 2005 als zijn terugkeer aan het front. ,,An icon reawakened'', roept Uncut. Alsof Weller na zijn meesterwerk Stanley Road tien jaar lang rotzooi heeft gemaakt. Het is precies die ondertoon die de rode draad vormt van de aan As Is Now opgehangen dvd. Ook Weller zelf blijkt achteraf niet tevreden met albums als Illumination, Heavy Soul en Heliocentric. De nummers voor die platen heeft hij uit zichzelf moeten trekken terwijl het materiaal voor zijn laatste album is komen aanwaaien. Bovendien zijn er eindelijk weer wat snellere liedjes uit zijn pen gestroomd waardoor hij ook op het podium meer kan variëren. Zijn oeuvre ging mank aan een overdaad aan mid-tempo stukken en ballads, analyseert hij vlijmscherp. Daardoor werd hete steeds moeilijker om zijn publiek én zichzelf een schop onder de kont te verkopen. Weller zat op een dood spoor, vertelt hij doodleuk en hij had zich er al bij neergelegd dat hij nooit echt zou kunnen vlammen. Door As Is Now blijft hij behouden voor de frontlinie. Zeker voor een hondstrouwe fan zijn dit tamelijk onthutsende invalshoeken van deze zeer interessante dvd, die via een documentaire, een interview, een kort optreden met veel spul van As Is Now en één nieuwe song, live in de studio gespeelde tracks, de jubel van fans en nog wat beelden van Weller in Amsterdam, waar de laatste puntjes op As Is Now zijn gezet, een indringend beeld geeft van het proces dat tot zijn beste album ooit heeft geleid.

Wat is die Paul Weller toch eigenlijk een zeikerd!

Nu moet ik zeggen dat Heliocentric en Illumination ook niet mijn favoriete Weller-platen zijn (Heavy Soul, vind ik toch zeker aardig), maar blijf toch eens staan achter wat je geproduceerd hebt, of duurt het nu weer 15 jaar voor hij toegeeft dat dit toch was wat hij wilde, zoals de plotselinge Style Council herleving op Studio 150.

13 oktober, live-opnamen van The Style Council op radio 2 om 23:00 uur.

quote:

Op zaterdag 23 september 2006 15:27 schreef belsen het volgende:
Wat is die Paul Weller toch eigenlijk een zeikerd!

Nouja, dat doen al die artiesten toch? David Bowie vond Let's Dance achteraf ook helemaal niks, maar ik kan me niet voorstellen dat hij ook maar één pond geweigerd heeft van het geld dat hij aan dat album verdiend heeft.

In de nieuwe Mojo een viersterrenrecensie van 'Hit Parade' plus een bijbehorend interviewtje. Gevraagd waarom hij tijdens zijn Movement-periode weer Jam-nummers ging spelen antwoordt hij "Omdat er geen ander materiaal voor handen lag. Destijds wilde ik niet in kleine zaaltjes spelen maar het bleek een goede leerschool".

Wie de nieuwe Q wil kopen moet ervoor zorgen dat ie dat exemplaar in handen krijgt met de Oppermod op de voorkant. Het is een van de 20 versies die verkrijgbaar zijn van deze jubileumuitgave.