MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
The Jam is inderdaad geweldig!
Style Council ook bij vlagen.
Van zijn solo werk ken ik eigenlijk alleen de eerste twee albums
Style Council ook bij vlagen.
Van zijn solo werk ken ik eigenlijk alleen de eerste twee albums
'Wild wood' en 'you do something to me' staan me het best bij, ik heb de rest wel gehoord maar het doet me vrij weinig. Ik vind over het algemeen de nummers vrij veel op elkaar lijken en met name het gitaarspel veel van hetzelfde.
HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 1
Bron: MOJO
Tekst: Paul Gilbert
11 DECEMBER 1982: BRIGHTON CONFERENCE CENTRE
Half tien 's avonds, de drie leden van The Jam verlaten hun kleedkamer; knikkend naar familie en vrienden begeven zij zich richting de volgepakte zaal. In het donker wachten ze tot de zaallichten uitgaan terwijl er een oorverdovend gekrijs uitbreekt. Voor tweederde van de band, Bruce Foxton en Rick Buckler, is dit een zwaar mokent dat nog jaren zal nawerken, maar voor de zanger van The Jam kan het niet snel genoeg voorbij zijn. Na zes albums en honderden concerten valt vanavond dan eindelijk het doek.
De avond tevoren gaf de band in Guildford een spetterend concert waarbij, met hart en ziel, hits en B-kantjes uit de begintijd werden gespeeld. In Brighton is de sfeer echter om te snijden en dat bleef niet zonder gevolgen. Vlak voor het einde probeerde Foxton de relschoppers tot bedaren te brengen terwijl een zichtbaar verveelde Weller zich terugtrok op de drumverhoging en een sigaret opstak.
Tony Fletcher (wiens band Apocalypse in het voorprogramma stond): "Na afloop kwam hij (Weller) naar onze kleedkamer, in plaats van naar de zijne, om te vragen of ons optreden naar wens was verlopen en of we hier (in Brighton) zouden overnachten. Wij hadden zoiets van 'maar Paul, dit is het afscheidsconcert van The Jam' en hij had zoiets van 'nou en ?' Dat hij er zo gewoon onder bleef, ongelooflijk."
Paolo Hewitt (biograaf en jeugdvriend van Weller): "Ik ging terug naar het hotel en Paul zei Het is voorbij, godzijdank', hij straalde dat ook uit."
Het publiek was het daar niet mee eens getuige de flessen die naar het podium werden gegooid; net als vele niet-fans konden ze maar niet begrijpen waarom Weller The Jam op het toppunt van hun roem had opgeheven. Ten tijde van de afscheidstournee scoorde de belangrijkste rockband van Engeland een nr.1 -hit (Beat Surrender) en een nr.2-album (de live-verzamelaar 'Dig The New Breed') terwijl twaalf heruitgebrachte singles opnieuw de hitlijsten binnenkwamen.
Bruce Foxton: "Het was zwaar, na de optredens kwamen er fans op ons af die wilden weten waarom we ermee stopten. Ik moest ze het antwoord schuldig blijven."
Rick Buckler: "Zelfs nadat het voorbij was vroegen we ons af of Paul op z'n beslissing terug zou komen, dat als alles goed zou gaan hij er misschien nog eens over na zou denken. We konden maar niet geloven dat het menens was, hij heeft ons echt overvallen."
Maar Weller hield voet bij stuk, een week na het afscheid in Brighton was er in de hoofdstedelijke kroeg Fulham Greyhound de jaarlijkse Kerstborrel waar volgens A&R-manager Dennis Mundane "een grafstemming" heerste. "Ieder had z'n eigen plekje en men sprak nauwelijks met elkaar."
Daarna zijn Weller, Foxton en Buckler nooit meer samen gezien.
In deel 2 ontmoet Paul een oude liefde.
Bron: MOJO
Tekst: Paul Gilbert
11 DECEMBER 1982: BRIGHTON CONFERENCE CENTRE
Half tien 's avonds, de drie leden van The Jam verlaten hun kleedkamer; knikkend naar familie en vrienden begeven zij zich richting de volgepakte zaal. In het donker wachten ze tot de zaallichten uitgaan terwijl er een oorverdovend gekrijs uitbreekt. Voor tweederde van de band, Bruce Foxton en Rick Buckler, is dit een zwaar mokent dat nog jaren zal nawerken, maar voor de zanger van The Jam kan het niet snel genoeg voorbij zijn. Na zes albums en honderden concerten valt vanavond dan eindelijk het doek.
De avond tevoren gaf de band in Guildford een spetterend concert waarbij, met hart en ziel, hits en B-kantjes uit de begintijd werden gespeeld. In Brighton is de sfeer echter om te snijden en dat bleef niet zonder gevolgen. Vlak voor het einde probeerde Foxton de relschoppers tot bedaren te brengen terwijl een zichtbaar verveelde Weller zich terugtrok op de drumverhoging en een sigaret opstak.
Tony Fletcher (wiens band Apocalypse in het voorprogramma stond): "Na afloop kwam hij (Weller) naar onze kleedkamer, in plaats van naar de zijne, om te vragen of ons optreden naar wens was verlopen en of we hier (in Brighton) zouden overnachten. Wij hadden zoiets van 'maar Paul, dit is het afscheidsconcert van The Jam' en hij had zoiets van 'nou en ?' Dat hij er zo gewoon onder bleef, ongelooflijk."
Paolo Hewitt (biograaf en jeugdvriend van Weller): "Ik ging terug naar het hotel en Paul zei Het is voorbij, godzijdank', hij straalde dat ook uit."
Het publiek was het daar niet mee eens getuige de flessen die naar het podium werden gegooid; net als vele niet-fans konden ze maar niet begrijpen waarom Weller The Jam op het toppunt van hun roem had opgeheven. Ten tijde van de afscheidstournee scoorde de belangrijkste rockband van Engeland een nr.1 -hit (Beat Surrender) en een nr.2-album (de live-verzamelaar 'Dig The New Breed') terwijl twaalf heruitgebrachte singles opnieuw de hitlijsten binnenkwamen.
Bruce Foxton: "Het was zwaar, na de optredens kwamen er fans op ons af die wilden weten waarom we ermee stopten. Ik moest ze het antwoord schuldig blijven."
Rick Buckler: "Zelfs nadat het voorbij was vroegen we ons af of Paul op z'n beslissing terug zou komen, dat als alles goed zou gaan hij er misschien nog eens over na zou denken. We konden maar niet geloven dat het menens was, hij heeft ons echt overvallen."
Maar Weller hield voet bij stuk, een week na het afscheid in Brighton was er in de hoofdstedelijke kroeg Fulham Greyhound de jaarlijkse Kerstborrel waar volgens A&R-manager Dennis Mundane "een grafstemming" heerste. "Ieder had z'n eigen plekje en men sprak nauwelijks met elkaar."
Daarna zijn Weller, Foxton en Buckler nooit meer samen gezien.
In deel 2 ontmoet Paul een oude liefde.
HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 2
Toen The Jam in november 1981 de studio indook om het album 'The Gift' op te nemen zat iedereen vol goede moed. Na het enorme succes van de psychedelisch getinte voorganger 'Sound Affects' (1980) zocht de band met veel moeite naar een nieuwe richting totdat Paul weer op dreef kwam door nummers te schrijven als Ghosts, Precious en de Motown-pastiche A Town Called Malice. En dat Paul McCartney in de studio daarnaast aan het opnemen was kwam de positieve vibraties ook ten goede (de twee naamgenoten gingen zelfs op de foto: J_TM).
Rick Buckler: "Het was een fantastische studio, heel leuk om in op te nemen. We waren goed ingespeeld en we hadden er zin in."
Maar naarmate de sessies vorderden begon Weller steeds meer te twijfelen, hij was er zich pijnlijk van bewust dat The Jam terrein dreigde te verliezen aan Britfunkers en New Romantics die gedurende de zomer de hitlijsten domineerden.
Paolo Hewitt: "Paul was helemaal weg van die Britfunk-explosie; Chant No. 1 van Spandau Ballet vond hij leuk en Precious arrangeerde hij naar het voorbeeld van (Papa's Got A Brand New) Pigbag. Doordat we funk- en (Northern) soul-avonden bezochten kwam Paul opnieuw in aanraking met de muziek waar hij vroeger zo dol op was. Rock interesseerde hem niet meer."
Op 12 december werden de sessies onderbroken voor twee benefietconcerten in Noord-Londen; tijdens de toegift speelde de band coverversies van Big Bird (Eddie Floyd) en Give Me Just A Little More Time (Chairmen Of The Board).
Paolo Hewitt: "Weller vroeg The Questions en Bananarama om het voorprogramma te verzorgen, maar ze werden al uitgejoeld voordat ze ook maar een noot hadden gezongen. Dat ge-'Wij willen The Jam, wij willen The Jam!' schoot Paul in het verkeerde keelgat, zijn boodschap, 'Wees jezelf', leek totaal niet besteed aan de macho-fans."
In deel 3 voegt Paul de daad bij het woord.
Toen The Jam in november 1981 de studio indook om het album 'The Gift' op te nemen zat iedereen vol goede moed. Na het enorme succes van de psychedelisch getinte voorganger 'Sound Affects' (1980) zocht de band met veel moeite naar een nieuwe richting totdat Paul weer op dreef kwam door nummers te schrijven als Ghosts, Precious en de Motown-pastiche A Town Called Malice. En dat Paul McCartney in de studio daarnaast aan het opnemen was kwam de positieve vibraties ook ten goede (de twee naamgenoten gingen zelfs op de foto: J_TM).
Rick Buckler: "Het was een fantastische studio, heel leuk om in op te nemen. We waren goed ingespeeld en we hadden er zin in."
Maar naarmate de sessies vorderden begon Weller steeds meer te twijfelen, hij was er zich pijnlijk van bewust dat The Jam terrein dreigde te verliezen aan Britfunkers en New Romantics die gedurende de zomer de hitlijsten domineerden.
Paolo Hewitt: "Paul was helemaal weg van die Britfunk-explosie; Chant No. 1 van Spandau Ballet vond hij leuk en Precious arrangeerde hij naar het voorbeeld van (Papa's Got A Brand New) Pigbag. Doordat we funk- en (Northern) soul-avonden bezochten kwam Paul opnieuw in aanraking met de muziek waar hij vroeger zo dol op was. Rock interesseerde hem niet meer."
Op 12 december werden de sessies onderbroken voor twee benefietconcerten in Noord-Londen; tijdens de toegift speelde de band coverversies van Big Bird (Eddie Floyd) en Give Me Just A Little More Time (Chairmen Of The Board).
Paolo Hewitt: "Weller vroeg The Questions en Bananarama om het voorprogramma te verzorgen, maar ze werden al uitgejoeld voordat ze ook maar een noot hadden gezongen. Dat ge-'Wij willen The Jam, wij willen The Jam!' schoot Paul in het verkeerde keelgat, zijn boodschap, 'Wees jezelf', leek totaal niet besteed aan de macho-fans."
In deel 3 voegt Paul de daad bij het woord.
HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 3
Tony Fletcher: "Weller voelde zich overduidelijk bekneld door het keurslijf van The Jam. Hij wilde nieuwe wegen inslaan maar die bekrompen fans pikten dat niet".
En dat waren niet alleen muzikale wegen; zo stichtte hij in 1980 een uitgeverij voor poezie (Riot Stories), een sublabel voor nieuw talent (Respond) en een grotendeels zelfgefinancierd tijdschrift (Jamming!) dat aan de handen van (tienerjournalist) Tony Fletcher werd toevertrouwd.
"Volgens Paul hadden alle punks hun idealen verraden, en nu The Jam nr. 1-hits scoorden en geld verdienden wilde hij iets terugdoen. Paul was meelevend en sociaal, maar tegelijkertijd had hij er totaal geen benul van wat een dagelijkse overlevingsstrijd inhoudt. Hij zou eens moeten weten onder wat voor omstandigheden ik m'n werk heb gedaan."
Tijdens de (o zo gehate) Kerstvakantie schreef Weller meer nummers voor 'The Gift', zoals het Calypso-deuntje The Planner's Dream Goes Wrong, de pianoballade Carnation en de soulslijper Running On The Spot. Ondertussen kwam hij steeds meer onder druk te staan en dat kwam de onderlinge sfeer niet ten goede.
Paul Weller: "Ik weet nog dat Rick tegen de producer (Pete Wilson) zei 'Dit kan ik niet drummen', wat ik heel bekrompen van hem vond. Het is juist de bedoeling dat je het LEERT drummen. Er was teveel spanning, vooral met Rick. En maar zeuren, zeuren, zeuren; wij allemaal trouwens, we waren de grootste zeurpieten ter wereld."
Rick Buckler: "Wanneer je met iers bezig bent is er altijd spanning en als songschrijver stond Paul het zwaarst onder druk. Altijd vroeg hij zichzelf af of het wel goed genoeg was."
Tony Fletcher: "Dat spreekbuis-van-een-generatie-zijn begon hij als een loden last te ervaren; alles wat hij zei werd door de pers driemaal uitvergroot."
Paolo Hewitt: "Ik weet nog dat hij er schoon genoeg van had om voortdurend in de gaten te worden gehouden; hij is zelfs een paar keer van adres veranderd omdat iemand z'n vuilniszakken doorzocht. Hij was daar niet bepaald blij mee."
In deel 4: drie mannen en een fles.
Tony Fletcher: "Weller voelde zich overduidelijk bekneld door het keurslijf van The Jam. Hij wilde nieuwe wegen inslaan maar die bekrompen fans pikten dat niet".
En dat waren niet alleen muzikale wegen; zo stichtte hij in 1980 een uitgeverij voor poezie (Riot Stories), een sublabel voor nieuw talent (Respond) en een grotendeels zelfgefinancierd tijdschrift (Jamming!) dat aan de handen van (tienerjournalist) Tony Fletcher werd toevertrouwd.
"Volgens Paul hadden alle punks hun idealen verraden, en nu The Jam nr. 1-hits scoorden en geld verdienden wilde hij iets terugdoen. Paul was meelevend en sociaal, maar tegelijkertijd had hij er totaal geen benul van wat een dagelijkse overlevingsstrijd inhoudt. Hij zou eens moeten weten onder wat voor omstandigheden ik m'n werk heb gedaan."
Tijdens de (o zo gehate) Kerstvakantie schreef Weller meer nummers voor 'The Gift', zoals het Calypso-deuntje The Planner's Dream Goes Wrong, de pianoballade Carnation en de soulslijper Running On The Spot. Ondertussen kwam hij steeds meer onder druk te staan en dat kwam de onderlinge sfeer niet ten goede.
Paul Weller: "Ik weet nog dat Rick tegen de producer (Pete Wilson) zei 'Dit kan ik niet drummen', wat ik heel bekrompen van hem vond. Het is juist de bedoeling dat je het LEERT drummen. Er was teveel spanning, vooral met Rick. En maar zeuren, zeuren, zeuren; wij allemaal trouwens, we waren de grootste zeurpieten ter wereld."
Rick Buckler: "Wanneer je met iers bezig bent is er altijd spanning en als songschrijver stond Paul het zwaarst onder druk. Altijd vroeg hij zichzelf af of het wel goed genoeg was."
Tony Fletcher: "Dat spreekbuis-van-een-generatie-zijn begon hij als een loden last te ervaren; alles wat hij zei werd door de pers driemaal uitvergroot."
Paolo Hewitt: "Ik weet nog dat hij er schoon genoeg van had om voortdurend in de gaten te worden gehouden; hij is zelfs een paar keer van adres veranderd omdat iemand z'n vuilniszakken doorzocht. Hij was daar niet bepaald blij mee."
In deel 4: drie mannen en een fles.
Same here... De man heeft bij tijd en wijlen een beste portie soul, en dat mag ik welquote:Op donderdag 12 mei 2005 20:42 schreef Tranceptor het volgende:
'Wild wood' en 'you do something to me' staan me het best bij,
Don't put something in your mouth unless you're happy to swallow...
©DiscoveryChannel
©DiscoveryChannel
HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 4
Uiteindelijk verscheen 'The Gift' op 12 maart 1982 om een week later vanuit het niets op een in de albumlijsten te komen. Maar toch was Weller niet tevreden met de manier waarop rock en soul met sociale vraagstukken waren vermengd.
Dennis Mundane: "'The Gift' was niet het meesterwerk dat hij hoopte dat het zou worden en dus besloot hij om er maar mee te stoppen en wat anders te gaan doen. Het was ook de enige optie, lijkt mij".
Paul Weller: "Ik wilde er een up-tempo-album van maken in de stijl van het titelnummer. maar A Town Called Malice, Ghosts en Carnations zijn wel te pruimen."
Ter promotie van het album ging The Jam, bijgestaan door blazers Steve Nichol en Keith Thomas en organist Jimmy Telford, op een 60 data tellende wereldtournee. Eind april werd Nederland aangedaan met twee concerten, een in Arnhem (waar een fan-interview voor Hitkrant werd afgenomen) en een in een uitverkocht Paradiso.
Om gezondheidsredenen was Paul gestopt met drinken waardoor de tweedeling in de band zichtbaar werd.
"Vier jaar lang heb ik niet gedronken en dat was mijn saaiste periode ooit."
Tony Fletcher: "Alleen door te drinken kon Paul van alle roem genieten terwijl hij in nuchtere toestand de boel scherp kon overzien. Tijdens de tournee gebeurde het regelmatig dat Rick en Bruce, in tegenstelling tot Paul, straalbezopen waren en dat dat voor wrijving zorgde. Ze waren een keer aan het opnemen in Maison Rouge (Fulham) en namen een drankje uit de tap die Dennis Mundane had geinstalleerd. Het was net uit met m'n vriendin, van wie ik veel heb gehouden, en Bruce zat me voortdurend te stangen met al die borrels achter z'n kiezen. Paul ontvlamde in woede en zei dat ie z'n bek moest houden. Ik voelde dat hij het niet zomaar voor me op nam, er was veel meer aan de hand."
In deel 5: Paul is geen liedjesfabriek.
Uiteindelijk verscheen 'The Gift' op 12 maart 1982 om een week later vanuit het niets op een in de albumlijsten te komen. Maar toch was Weller niet tevreden met de manier waarop rock en soul met sociale vraagstukken waren vermengd.
Dennis Mundane: "'The Gift' was niet het meesterwerk dat hij hoopte dat het zou worden en dus besloot hij om er maar mee te stoppen en wat anders te gaan doen. Het was ook de enige optie, lijkt mij".
Paul Weller: "Ik wilde er een up-tempo-album van maken in de stijl van het titelnummer. maar A Town Called Malice, Ghosts en Carnations zijn wel te pruimen."
Ter promotie van het album ging The Jam, bijgestaan door blazers Steve Nichol en Keith Thomas en organist Jimmy Telford, op een 60 data tellende wereldtournee. Eind april werd Nederland aangedaan met twee concerten, een in Arnhem (waar een fan-interview voor Hitkrant werd afgenomen) en een in een uitverkocht Paradiso.
Om gezondheidsredenen was Paul gestopt met drinken waardoor de tweedeling in de band zichtbaar werd.
"Vier jaar lang heb ik niet gedronken en dat was mijn saaiste periode ooit."
Tony Fletcher: "Alleen door te drinken kon Paul van alle roem genieten terwijl hij in nuchtere toestand de boel scherp kon overzien. Tijdens de tournee gebeurde het regelmatig dat Rick en Bruce, in tegenstelling tot Paul, straalbezopen waren en dat dat voor wrijving zorgde. Ze waren een keer aan het opnemen in Maison Rouge (Fulham) en namen een drankje uit de tap die Dennis Mundane had geinstalleerd. Het was net uit met m'n vriendin, van wie ik veel heb gehouden, en Bruce zat me voortdurend te stangen met al die borrels achter z'n kiezen. Paul ontvlamde in woede en zei dat ie z'n bek moest houden. Ik voelde dat hij het niet zomaar voor me op nam, er was veel meer aan de hand."
In deel 5: Paul is geen liedjesfabriek.
Mooi verhaal J_TM !
Ik ga dit even in de gaten houden; Paul Weller is top!
Ik had al een tijd de Jam-box en ik heb onlangs de Style Council-box ook gekocht, alhoewel die me wel een beetje tegenvalt (ik heb het gewoon niet zo op de muziek van The Style Council).
Ik heb trouwens ook nog een site over The Jam opgezet. KLIK!
Ik had al een tijd de Jam-box en ik heb onlangs de Style Council-box ook gekocht, alhoewel die me wel een beetje tegenvalt (ik heb het gewoon niet zo op de muziek van The Style Council).
Ik heb trouwens ook nog een site over The Jam opgezet. KLIK!
Geef angst en haat een stem
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
die jam-box heb ik ook
overigens las ik ergens dat er een deluxe-editie + dvd van Stanley Road uitkomt dit jaar
overigens las ik ergens dat er een deluxe-editie + dvd van Stanley Road uitkomt dit jaar
De Narcis van Gabon
Ja, Paulus is erg actief op de DVD-markt.quote:Op zaterdag 21 mei 2005 10:34 schreef PogueMahone het volgende:
die jam-box heb ik ook
overigens las ik ergens dat er een deluxe-editie + dvd van Stanley Road uitkomt dit jaar
Die box van The Jam is echt .
Geef angst en haat een stem
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 5
Eenmaal aangekomen in Japan (via een reeks Noord-Amerikaanse optredens) kon Paul z'n frustraties niet langer de baas; tijdens het concert in de Seinekan Hall in Tokyo smeet hij zijn gitaar stuk en liep vlak voor het einde weg. Bruce zag dit als een teken "dat we aan een pauze toe waren na zes jaar hard werken".
Paolo Hewitt versloeg de tournee voor Melody Maker; Bruce vertelde hem dat, terwijl hij Kerst vierde, Paul aan een stuk door teksten schreef. Terug in Engeland bleek het onderwerp van lof niet blij te zijn met deze uitlatingen.
"Hij ontplofte zowat; 'Hoezo liedjes schrijven aan de lopende band ?'"
Paul Weller: "Natuurlijk was ik daar pissig over, alsof ik met gemak een paar liedjes uit m'n mouw schud. Het was net zo aanstootgevend als wat Rick zei over dat drummen."
De opname van een nieuwe single, de soulvolle ballad The Bitterest Pill, bracht geen verandering in de situatie; het gerucht wil dat Paul hier zelf achter het drumstel kroop. Daarna ging hij met zijn vriendin Gill (Price) op vakantie naar Italie (Napels en Rome) om via Parijs per Orient Expres huiswaarts te keren.
In deel 6: wie werden er als eerste Ingelicht.
Eenmaal aangekomen in Japan (via een reeks Noord-Amerikaanse optredens) kon Paul z'n frustraties niet langer de baas; tijdens het concert in de Seinekan Hall in Tokyo smeet hij zijn gitaar stuk en liep vlak voor het einde weg. Bruce zag dit als een teken "dat we aan een pauze toe waren na zes jaar hard werken".
Paolo Hewitt versloeg de tournee voor Melody Maker; Bruce vertelde hem dat, terwijl hij Kerst vierde, Paul aan een stuk door teksten schreef. Terug in Engeland bleek het onderwerp van lof niet blij te zijn met deze uitlatingen.
"Hij ontplofte zowat; 'Hoezo liedjes schrijven aan de lopende band ?'"
Paul Weller: "Natuurlijk was ik daar pissig over, alsof ik met gemak een paar liedjes uit m'n mouw schud. Het was net zo aanstootgevend als wat Rick zei over dat drummen."
De opname van een nieuwe single, de soulvolle ballad The Bitterest Pill, bracht geen verandering in de situatie; het gerucht wil dat Paul hier zelf achter het drumstel kroop. Daarna ging hij met zijn vriendin Gill (Price) op vakantie naar Italie (Napels en Rome) om via Parijs per Orient Expres huiswaarts te keren.
In deel 6: wie werden er als eerste Ingelicht.
Dat is alles (albums, singles, b-kanten), behalve de live-tracks.quote:Op zaterdag 21 mei 2005 20:21 schreef cafca het volgende:
Die Box, is dat gewoon een samenvoeging van de 6 albums, of zit daar nog wat extra's bij?
Kijk even hier, dan heb je een overzicht van wat er ongeveer allemaal op de markt is.
Geef angst en haat een stem
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
Leuke site!quote:Op zaterdag 21 mei 2005 21:26 schreef belsen het volgende:
[..]
Dat is alles (albums, singles, b-kanten), behalve de live-tracks.
Kijk even hier, dan heb je een overzicht van wat er ongeveer allemaal op de markt is.
De originele albums ken ik wel, alleen wat er precies op die box staat kan ik niet vinden op je site, of kijk ik er nu gruwelijk langs
Maar dat zijn dus alle officiele albums + singels/ b-sides?
Klinkt goed, ik heb het meeste op vinyl, heb op CD alleen een (illegale) verzamelaar
Inderdaad: alle studio-opnames (dus ook nonalbum singles en b-kanten) en nog een bonusdisc met onuitgebracht materiaal. Als je Extras dan ook nog hebt, dan heb je alle studio-opnamen.quote:Op zaterdag 21 mei 2005 21:40 schreef cafca het volgende:
[..]
Leuke site!
De originele albums ken ik wel, alleen wat er precies op die box staat kan ik niet vinden op je site, of kijk ik er nu gruwelijk langs
Maar dat zijn dus alle officiele albums + singels/ b-sides?
Klinkt goed, ik heb het meeste op vinyl, heb op CD alleen een (illegale) verzamelaar
Geef angst en haat een stem
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
Wel ongeveer 60 euro...quote:Op zaterdag 21 mei 2005 21:46 schreef cafca het volgende:
Cool! zal es kijken of ik em ergens kan bestellen
Maar dan heb je ook wel iets, moet ik toegeven: 5 ceedees en een boekwerk en al het reguliere studiowerk in één
klap compleet. Ik heb zelf onlangs ook de vergelijkbare Style Council box gekocht...
Geef angst en haat een stem
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 6
Na John Weller (vader/manager) was Paolo Hewitt de volgende die het Nieuws hoorde.
"Na zijn terugkomst uit Italie belde Paul me op; we dronken een kopje koffie en ik liep maar te zaniken over relatieproblemen, toen ik merkte dat er wat aan de hand was zei hij 'Ik ga The Jam opheffen'. Hij had z'n ziel en zaligheid in 'The Gift' gestopt maar omdat het hem niet soulvol en funky genoeg was en het niet de waardering kreeg van het publiek besloot hij maar wat anders te gaan doen. Ook denk ik dat Rick en Bruce te weinig verstand van soul hadden om het naar behoren te kunnen spelen, ze weten niet eens een Love Uprising (Otis Leavill) van een Open The Door To Your Heart (Darrell Banks) te onderscheiden. Zij zagen The Jam als een rockband die nr.1-hits scoorde maar Paul zag het als een vernieuwende punkband met muziek die mensen aan het denken zet en hemzelf de gelegenheid gaf om dichtbundels uit te brengen en anti-kernwapenorganisaties te steunen. Rick en Bruce gingen meer voor de excessen."
Dennis Mundane: "Het verbaasde me helemaal niets, al in 1980 vertelde hij me dat hij het niet zover zou laten komen."
In deel 7 krijgen Rick en Bruce het adembenemende en broodrovende nieuws te horen.
Na John Weller (vader/manager) was Paolo Hewitt de volgende die het Nieuws hoorde.
"Na zijn terugkomst uit Italie belde Paul me op; we dronken een kopje koffie en ik liep maar te zaniken over relatieproblemen, toen ik merkte dat er wat aan de hand was zei hij 'Ik ga The Jam opheffen'. Hij had z'n ziel en zaligheid in 'The Gift' gestopt maar omdat het hem niet soulvol en funky genoeg was en het niet de waardering kreeg van het publiek besloot hij maar wat anders te gaan doen. Ook denk ik dat Rick en Bruce te weinig verstand van soul hadden om het naar behoren te kunnen spelen, ze weten niet eens een Love Uprising (Otis Leavill) van een Open The Door To Your Heart (Darrell Banks) te onderscheiden. Zij zagen The Jam als een rockband die nr.1-hits scoorde maar Paul zag het als een vernieuwende punkband met muziek die mensen aan het denken zet en hemzelf de gelegenheid gaf om dichtbundels uit te brengen en anti-kernwapenorganisaties te steunen. Rick en Bruce gingen meer voor de excessen."
Dennis Mundane: "Het verbaasde me helemaal niets, al in 1980 vertelde hij me dat hij het niet zover zou laten komen."
In deel 7 krijgen Rick en Bruce het adembenemende en broodrovende nieuws te horen.
maar een paar single-versies van de oudste singles toch niet?quote:Op zaterdag 21 mei 2005 21:44 schreef belsen het volgende:
[..]
Inderdaad: alle studio-opnames (dus ook nonalbum singles en b-kanten) en nog een bonusdisc met onuitgebracht materiaal. Als je Extras dan ook nog hebt, dan heb je alle studio-opnamen.
De Narcis van Gabon
Nee, inderdaad, die missen ook ja. Als een single op een abum heeft gestaan, dan staat de albumversie op de box, net als op alle verzamelaars.quote:Op maandag 23 mei 2005 13:02 schreef PogueMahone het volgende:
[..]
maar een paar single-versies van de oudste singles toch niet?
Die singleversies zijn dus sowieso bijna niet verkrijgbaar, alleen op de singlesboxen (twee boxen met alle singletjes apart met B-kanten op CD gezet) zijn die te vinden (en die zijn dan best wel weer prijzig)...
Geef angst en haat een stem
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
ik luister die box overigens beetje bij beetje. Ik zit nog steeds bij cd 1 (in the city & this is the modern world)
gewoon mooi
gewoon mooi
De Narcis van Gabon
3 is mijn favoriet.quote:Op maandag 23 mei 2005 14:20 schreef PogueMahone het volgende:
ik luister die box overigens beetje bij beetje. Ik zit nog steeds bij cd 1 (in the city & this is the modern world)
gewoon mooi
Met Setting sons en Sound affects.
Geef angst en haat een stem
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
Ranja: "mijn bukgeit begrijpt mj niet. "
HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 7
Wanneer Rick en Bruce op de hoogte werden gebracht is moeilijk vast te stellen, september of begin oktober 1982 maar in ieder geval toen Paul contact opnam met Mick Talbot voor een nieuw op te zetten soul/jazz-kollektief dat begin 1983 werd gepresenteerd als The Style Council. En zeker is dat The Jam ten tijde van de Aankondiging soulcovers opnam (War, Stoned Out Of My Mind en Move On Up).
Bruce Foxton: "John Weller kwam binnen om ons te vertellen dat Paul een vergadering had gepland. Omdat we dat nog nooit hadden gedaan wisten we meteen dat er iets niet in de haak was. Hij (Paul) kwam binnen en zei 'Ik wil ermee stoppen'. Toen zei ik 'Laten we de boel nou niet overhaasten Paul, misschien moet je er nog even over nadenken', maar zijn besluit stond al vast."
Rick Buckler: "Bruce probeerde hem vergeefs op andere gedachten te brengen, maar het enige dat ik dacht was 'O jee, ik ben m'n baan kwijt'."
Paul Weller: "Okee, ik vond het ook niet leuk maar het was er al uit voor ik er erg in had. Het heeft ze diep geraakt; de trein kwam tot stilstand, hoogste tijd om uit te stappen."
Nadat het nieuws was uitgelekt stuurde het Wellerkamp op 30 oktober de volgende persverklaring:
'Aan het eind van het jaar wordt The Jam opgeheven omdat ik van mening ben dat we, zowel muzikaal als commercieel, alles hebben bereikt wat er te bereiken valt. Ik wil niet dat we een zielige vertoning worden zoals al die ouwelullenbands, ik wil waardig afscheid nemen...
Wat wij (maar jullie ook) hebben opgebouwd staat ergens voor; eerlijkheid, passie, energie en jeugdigheid. Zo wil ik het laten en hopelijk dient het als voorbeeld voor aankomende bands.
Op de toekomst en in liefde en vriendschap.
Paul Weller'
In deel 8: hoe er voor Bruce bijna geen afscheidstournee kwam.
Wanneer Rick en Bruce op de hoogte werden gebracht is moeilijk vast te stellen, september of begin oktober 1982 maar in ieder geval toen Paul contact opnam met Mick Talbot voor een nieuw op te zetten soul/jazz-kollektief dat begin 1983 werd gepresenteerd als The Style Council. En zeker is dat The Jam ten tijde van de Aankondiging soulcovers opnam (War, Stoned Out Of My Mind en Move On Up).
Bruce Foxton: "John Weller kwam binnen om ons te vertellen dat Paul een vergadering had gepland. Omdat we dat nog nooit hadden gedaan wisten we meteen dat er iets niet in de haak was. Hij (Paul) kwam binnen en zei 'Ik wil ermee stoppen'. Toen zei ik 'Laten we de boel nou niet overhaasten Paul, misschien moet je er nog even over nadenken', maar zijn besluit stond al vast."
Rick Buckler: "Bruce probeerde hem vergeefs op andere gedachten te brengen, maar het enige dat ik dacht was 'O jee, ik ben m'n baan kwijt'."
Paul Weller: "Okee, ik vond het ook niet leuk maar het was er al uit voor ik er erg in had. Het heeft ze diep geraakt; de trein kwam tot stilstand, hoogste tijd om uit te stappen."
Nadat het nieuws was uitgelekt stuurde het Wellerkamp op 30 oktober de volgende persverklaring:
'Aan het eind van het jaar wordt The Jam opgeheven omdat ik van mening ben dat we, zowel muzikaal als commercieel, alles hebben bereikt wat er te bereiken valt. Ik wil niet dat we een zielige vertoning worden zoals al die ouwelullenbands, ik wil waardig afscheid nemen...
Wat wij (maar jullie ook) hebben opgebouwd staat ergens voor; eerlijkheid, passie, energie en jeugdigheid. Zo wil ik het laten en hopelijk dient het als voorbeeld voor aankomende bands.
Op de toekomst en in liefde en vriendschap.
Paul Weller'
In deel 8: hoe er voor Bruce bijna geen afscheidstournee kwam.
Ik ben de laatste tijd ook behoorlijk into Paul Weller.
Dwerg, je kan trots op me zijn. Zou kunnen he.
Dwerg, je kan trots op me zijn. Zou kunnen he.
Het gaat slecht, verder gaat het goed.
HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 8
Nu twee decennia later ligt het abrupte einde van The Jam nog altijd gevoelig, vooral bij Bruce. Zoals hij zelf toegeeft wou hij eerst niet meedoen aan de afscheidstournee totdat de Wellers hem dreigden te vervangen door ex-Pistols-bassist Glen Matlock.
"Ik liep thuis te ijsberen en kon het maar moeilijk verkroppen dat het nu allemaal voorbij was, dat we voor het laatst in al die zalen zouden staan. Van ons drieen ben ik waarschijnlijk het sentimenteelst, maar gelukkig hielden we er genoeg geld aan over om in de tussentijd naar iets nieuws te zoeken".
Rick Buckler: "Paul vond dat The Jam in experimenteel opzicht aan z'n plafond zat, maar zo zagen Bruce en ik dat niet. Maar als centrale figuur stond Paul het zwaarst onder druk. Ik vraag me af wat hij nu zou zeggen als hij 'The Gift' nog eens opzette. Hij had er even tussenuit kunnen gaan en dan weer met een schone lei aan de slag gaan. We hebben zeven a acht jaar in The Jam gezeten, hij had best even met ons kunnen praten".
In deel 9: de afscheidstournee.
Nu twee decennia later ligt het abrupte einde van The Jam nog altijd gevoelig, vooral bij Bruce. Zoals hij zelf toegeeft wou hij eerst niet meedoen aan de afscheidstournee totdat de Wellers hem dreigden te vervangen door ex-Pistols-bassist Glen Matlock.
"Ik liep thuis te ijsberen en kon het maar moeilijk verkroppen dat het nu allemaal voorbij was, dat we voor het laatst in al die zalen zouden staan. Van ons drieen ben ik waarschijnlijk het sentimenteelst, maar gelukkig hielden we er genoeg geld aan over om in de tussentijd naar iets nieuws te zoeken".
Rick Buckler: "Paul vond dat The Jam in experimenteel opzicht aan z'n plafond zat, maar zo zagen Bruce en ik dat niet. Maar als centrale figuur stond Paul het zwaarst onder druk. Ik vraag me af wat hij nu zou zeggen als hij 'The Gift' nog eens opzette. Hij had er even tussenuit kunnen gaan en dan weer met een schone lei aan de slag gaan. We hebben zeven a acht jaar in The Jam gezeten, hij had best even met ons kunnen praten".
In deel 9: de afscheidstournee.
HET LAATSTE JAAR VAN THE JAM; DEEL 9
De afscheidstournee begon met een paar lovend ontvangen concerten; tijdens de eerste avond in Glasgow kreeg de groep al voor opkomst een staande ovatie van 10 minuten en de vijf shows in de Wembley Arena gingen gepaard met een hysterie zelden meegemaakt.
Paul Weller: "Een te gekke tournee; er was geen druk, we speelden veel oudjes als In The City en voor de verandering vond ik het nog leuk ook. Ik weet nog tijdens de vierde of vijfde avond in Wembley dat ik m'n gitaar zo hard stuksmeet dat de snaren meevlogen. Geen mooier moment om afscheid te nemen, lijkt me."
Maar waar allle partijen het over eens zijn is dat het op het laatste moment ingelaste concert in Brighton er een teveel was (Gevraagd of er die avond met flessen werden gegooid antwoordt Paul "Jazeker, die gooide ik... naar de drummer"). En toen begon de waarheid pas echt door te dringen.
Rick Buckler: "Ik kon het niet geloven, 1983 stond voor de deur en er waren geen plannen uitgestippeld. Geen reden om op stap te gaan, niet verder kunnen kijken dan je neus lang is, vreselijk was het."
Bruce Foxton: "Het heeft me veel moeite gekost om er overheen te komen, want het was toch wel een groot deel van m'n leven. Ik heb echt van de anderen gehouden, hoe clichematig dat ook klinkt. Ik ben trots op wat we hebben bereikt."
Denkt Paul daar ook zo over ? Het antwoord in de ontknoping.
De afscheidstournee begon met een paar lovend ontvangen concerten; tijdens de eerste avond in Glasgow kreeg de groep al voor opkomst een staande ovatie van 10 minuten en de vijf shows in de Wembley Arena gingen gepaard met een hysterie zelden meegemaakt.
Paul Weller: "Een te gekke tournee; er was geen druk, we speelden veel oudjes als In The City en voor de verandering vond ik het nog leuk ook. Ik weet nog tijdens de vierde of vijfde avond in Wembley dat ik m'n gitaar zo hard stuksmeet dat de snaren meevlogen. Geen mooier moment om afscheid te nemen, lijkt me."
Maar waar allle partijen het over eens zijn is dat het op het laatste moment ingelaste concert in Brighton er een teveel was (Gevraagd of er die avond met flessen werden gegooid antwoordt Paul "Jazeker, die gooide ik... naar de drummer"). En toen begon de waarheid pas echt door te dringen.
Rick Buckler: "Ik kon het niet geloven, 1983 stond voor de deur en er waren geen plannen uitgestippeld. Geen reden om op stap te gaan, niet verder kunnen kijken dan je neus lang is, vreselijk was het."
Bruce Foxton: "Het heeft me veel moeite gekost om er overheen te komen, want het was toch wel een groot deel van m'n leven. Ik heb echt van de anderen gehouden, hoe clichematig dat ook klinkt. Ik ben trots op wat we hebben bereikt."
Denkt Paul daar ook zo over ? Het antwoord in de ontknoping.
|
|
