verhaaltje hier te doen, in de hoop dat mensen
iets herkennen en hun eigen ervaringen willen delen met mij.
Door verschillende psychiatrische aandoeningen in mijn
familie (oma, vader en ik) en in de familie van mijn man
is ons sterk afgeraden om aan kinderen te beginnen
vanwege de enorm grote erfelijkheidskansen.
Tevens is mij persoonlijk duidelijk geworden dat een
kind krijgen met mijn aandoening mij enorm veel
problemen zal bezorgen en daarmee het kindje natuurlijk ook.
Ik heb namelijk een manisch depressieve stoornis (o.a. btw)
en reageer erg slecht op veranderingen die ingrijpend zijn
en zwangerschap brengt je hormoonhuishouden in de war wat
een erg slecht effect heeft op mensen met MDS, tevens zou
de zorg voor een kind mij te zwaar vallen omdat ik zoveel
mogelijk een stabiel, rustig leven moet hebben om zo
te proberen de depressieve en manische periodes onder
controle te houden)
Wij vinden het niet eerlijk tegenover een ongeboren
kindje om die koste wat het kost op de wereld te
zetten met zoveel risicofactoren en hebben dus
besloten om kinderloos door het leven te gaan.
Ondanks dat het onze beslissing is uiteindelijk doet
dit me enorm veel pijn en verdriet. Ik heb het gevoel
dat ik niet eens een keus heb, die keus is al gemaakt
door alle erfelijke risicos die ik met me meedraag
en hoewel ik weet dat we zeer verstandig handelen
doet het gewoon enorm veel pijn.
Ik ben denk ik op zoek naar mensen die
deze situatie herkennen.
sterkte
Ik wil zelf later graag kinderen en als dat om de een of andere reden niet zou kunnen of lukken, zou mij dat waarschijnlijk ook erg zwaar vallen.
Maar ik maak me dan meer zorgen over het kind wat op kan groeien binnen depressies. Wat voor invloed heeft dit op het kind? Zal het zich op zulke momenten alleen gaan voelen?
Ik weet niet wat er gebeurd, kan niets over de toekomst van het kind te zeggen. Weet niet hoe jullie zijn. Kan niet zeggen wat goed en fout is sorry hoe graagik het ook zou willen doen.
Hebben jullie wel aan bijv. adoptie gedacht of is dat geen optie?
(als ik te persoonlijk word hoef je het niet te beantwoorden hoor)
quote:Dat wou ik ook voorstellen, maar dan blijf je nog zitten met de depressiviteit...
Op zondag 20 april 2003 20:48 schreef Lois het volgende:
Darkelf, ik begrijp dat biologische kinderen niet kunnen in jullie situatie.
Hebben jullie wel aan bijv. adoptie gedacht of is dat geen optie?(als ik te persoonlijk word hoef je het niet te beantwoorden hoor)
quote:Adoptie is natuurlijk een mogelijkheid omdat de erfelijke factoren dan wegvallen.
Op zondag 20 april 2003 20:48 schreef Lois het volgende:
Darkelf, ik begrijp dat biologische kinderen niet kunnen in jullie situatie.
Hebben jullie wel aan bijv. adoptie gedacht of is dat geen optie?(als ik te persoonlijk word hoef je het niet te beantwoorden hoor)
Blijft er dan wel nog steeds een moeder over die manisch depressief is en (hoe rot ik het ook vind klinken om over mezelf te zeggen) toch wel redelijk labiel is.
Ik denk niet dat dit een geschikte omgeving is voor een kindje om in op te groeien (als ik de druk die op mij komt door de opvoeding en een ongeregelder leven even buiten beschouwing laat).
Dus nee, dat kan ook niet.
Meer weet ik er ook niet van, bovendien ben je misschien te Christelijk opgevoed en vindt je dit voor God spelen ofzo, maar misschien heb je er wat aan.
Hoe dan ook, ik moet zeggen dat ik de beslissing die jullie nu genomen hebben, de beste vindt. Kan nooit makkelijk geweest zijn en daar heb ik respect voor, is moed voor nodig!
quote:Offtopic, maar wat is 'te' Christelijk nou weer?
Op zondag 20 april 2003 20:50 schreef Mr.Spock het volgende:
Meer weet ik er ook niet van, bovendien ben je misschien te Christelijk opgevoed en vindt je dit voor God spelen ofzo, maar misschien heb je er wat aan.
quote:En de manische kant die zich bij mij uit in weken slecht eten, nauwelijks slapen en totaal ongeremd zijn. Niet ideaal dus voor een kindje.
Op zondag 20 april 2003 20:49 schreef ChrisJX het volgende:[..]
Dat wou ik ook voorstellen, maar dan blijf je nog zitten met de depressiviteit...
quote:Daar heb je gelijk in... Helaas...
Op zondag 20 april 2003 20:51 schreef DarkElf het volgende:En de manische kant die zich bij mij uit in weken slecht eten, nauwelijks slapen en totaal ongeremd zijn. Niet ideaal dus voor een kindje.
quote:Dus eigenlijk een soort van kinderen op bestelling? Nee daar ik absoluut geen voorstander van.
Op zondag 20 april 2003 20:50 schreef Mr.Spock het volgende:
K'zag pas geleden wat op TV: Doktoren konden vaststellen welke genen verantwoordelijk waren voor de ongewenste erfelijkheden, en deze in een apart veiliggestelde hoeveelheid eitjes "wegnemen". Van de 10 eitjes bleken er 5 erfelijke aandoeningen te hebben. Deze werden vernietigd. Het echtpaar kreeg een gezond kindje.Meer weet ik er ook niet van, bovendien ben je misschien te Christelijk opgevoed en vindt je dit voor God spelen ofzo, maar misschien heb je er wat aan.
Hoe dan ook, ik moet zeggen dat ik de beslissing die jullie nu genomen hebben, de beste vindt. Kan nooit makkelijk geweest zijn en daar heb ik respect voor, is moed voor nodig!
En zoals ik al zei, blijft mijn situatie ook nog over.
We nemen de juiste beslissing maar desondanks doet het verschrikkelijk pijn.
Heel veel sterkte 
quote:Ik bedoel, dat sommige mensen het een beetje voor God spelen vinden. Die zijn dus te Christelijk, bij gebrek aan een beter woord. Ik probeer niemand te beledigen, maar ik ben dus totaal niet godsdienstig en zou er geen moeite mee hebben om genetische manipulatie toe te passen als dit een gezonder of zelfs intelligenter kind ter wereld zou brengen. Uiteindelijk wil je toch het beste voor je kind, of niet? Sommige mensen vinden dit te ver gaan, omdat ze vinden dat alleen God deze rechten heeft, en wij mensen niet. Dat bedoel ik met te Christelijk. Nogmaals: bij gebrek aan een beter woord.
Op zondag 20 april 2003 20:51 schreef ChrisJX het volgende:[..]
Offtopic, maar wat is 'te' Christelijk nou weer?
quote:Dank je.
Op zondag 20 april 2003 20:54 schreef Rewimo het volgende:
Dat moet vreselijk moeilijk zijn voor jullie... Omdat je echt helemaal geen mogelijkheid hebt, door je eigen ziekte, ook al zou je een gezond kindje krijgen. Ik heb wel groot respect voor jullie beslissing! Echt heel erg knap. Maar ook erg verdrietig
Misschien ben ik soms iets te streng voor mezelf.
quote:Nee heb je wel gelijk in maar ja....
Op zondag 20 april 2003 21:31 schreef Lois het volgende:
Natuurlijk mag je wel verdrietig zijn. Of je nou bewust de beslissing neemt dat kinderen niet verstandig zou zijn of de keuze wordt voor je gemaakt, dat maakt de pijn en het gemis toch niet minder?
Zoals ik al zei, ben soms te streng voor mezelf 
quote:Lieve, lieve vriendin van mij,
Op zondag 20 april 2003 21:29 schreef DarkElf het volgende:
Toch krijg ik vaak het gevoel dat ik niet verdrietig mág zijn want we hebben een keuze gemaakt en sommigen hebben die keuze niet eens.Misschien ben ik soms iets te streng voor mezelf.
ik weet hoe vreselijk zwaar dit voor je is. Hoeveel pijn het je doet, hoe het je hele leven beïnvloed. Hoe moeilijk het is en hoe vreselijk oneerlijk het is.
Natuurlijk mag je er wél verdriet om hebben!!! Of je nu zelf een bewuste keus maakt of dat moeder natuur dat voor je doet, feit is dat het pijn blijft doen.
En ja het is een zeer volwassen en goed overwogen keus die jullie gemaakt hebben. Maar dat neemt niet weg dat deze keus ingrijpende gevolgen heeft voor je relatie en de rest van je leven! En dat doet pijn, logisch toch? Het verlangen naar een kindje, het besef dat dit niet voor jullie weggelegd is...hiermee moeten leven en omgaan lijkt me moeilijk en pijnlijk.
Misschien een beetje een chaotische posting, maar er gaat zoveel door mij heen, ik ken jullie persoonlijk en ik vind het zo erg voor jou en Rtificial meis
Ook de jongste dochter van zijn zus (11 jaar) is nu al een paar jaar in behandeling bij een psychiater.
Kortom, er zit in zijn familie ergens iets erfelijks niet helemaal goed. Ik wilde dus absoluut geen kinderen. Als ik het leven van zijn schizofrene zus zie, word ik echt helemaal wanhopig. Die hobbelt van de ene gedwongen opname naar de andere. Mijn vriend wou echter wel heel graag kinderen. Uiteindelijk heb ik met een aantal genetici gesproken en die hebben mij verteld dat er inderdaad een gen is dat schizofrenie veroorzaakt en dat dat erfelijk is en dat er inderdaad een grote kans is dat dat in zijn familie voorkomt. Alleen hebben ze het heel erg gerelativeerd door duidelijk te maken dat het niet zo is dat als dat gen aanwezig is in iemand, dat ook daadwerkelijk betekent dat zo iemand per definitie schizofreen wordt. Het moet namelijk ook getriggerd worden. Ik heb met drie deskundigen gesproken en alledrie zeiden ze dat mijn situatie in hun optiek geen reden hoefde te zijn om van kinderen af te zien.
Uiteindelijk heb ik dus de knoop doorgehakt en ben ik gestopt met de pil en ook snel zwanger geworden.
Het is geen makkelijke beslissing geweest en ik heb nog steeds mijn twijfels en die zal ik waarschijnlijk nog heel lang houden.
quote:Wat een moeilijke beslissing en idd zul je denk ik nog vaak twijfels hebben maar zoals ze zeiden: het hoeft niet te gebeuren en ik hoop voor jullie dat jullie een goed gezond kindje hebben/krijgen?
Op zondag 20 april 2003 22:22 schreef livelink het volgende:Uiteindelijk heb ik dus de knoop doorgehakt en ben ik gestopt met de pil en ook snel zwanger geworden.
Het is geen makkelijke beslissing geweest en ik heb nog steeds mijn twijfels en die zal ik waarschijnlijk nog heel lang houden.
quote:Gewoon even een
Op zondag 20 april 2003 22:20 schreef DuchessX het volgende:[..]
Lieve, lieve vriendin van mij,
ik weet hoe vreselijk zwaar dit voor je is. Hoeveel pijn het je doet, hoe het je hele leven beïnvloed. Hoe moeilijk het is en hoe vreselijk oneerlijk het is.
Natuurlijk mag je er wél verdriet om hebben!!! Of je nu zelf een bewuste keus maakt of dat moeder natuur dat voor je doet, feit is dat het pijn blijft doen.
En ja het is een zeer volwassen en goed overwogen keus die jullie gemaakt hebben. Maar dat neemt niet weg dat deze keus ingrijpende gevolgen heeft voor je relatie en de rest van je leven! En dat doet pijn, logisch toch? Het verlangen naar een kindje, het besef dat dit niet voor jullie weggelegd is...hiermee moeten leven en omgaan lijkt me moeilijk en pijnlijk.Misschien een beetje een chaotische posting, maar er gaat zoveel door mij heen, ik ken jullie persoonlijk en ik vind het zo erg voor jou en Rtificial meis
, weet even niets te zeggen tegen je 
quote:Je bent zeker te streng voor jezelf.
Op zondag 20 april 2003 21:29 schreef DarkElf het volgende:
Toch krijg ik vaak het gevoel dat ik niet verdrietig mág zijn want we hebben een keuze gemaakt en sommigen hebben die keuze niet eens.Misschien ben ik soms iets te streng voor mezelf.
Zoals ik het zo zie heb je de juiste keuze gemaakt, maar dat bekent niet dat je er niet verdrietig om mag zijn.
Voorbeeldje dat niet helemaal klopt: als je besluit je hond te laten inslapen, mag je daar toch ook verdrietig om zijn?
Jij besluit in dit geval het beste voor je niet-geboren kinderen, maar daar mag je zeker wel verdrietig om zijn.
Nog een vraagje aan jou, is manisch depressiviteit ook erfelijk? Van schizofrenie weet ik dat ze daar inmiddels echt het gen dat het veroorzaakt hebben gevonden, maar over manisch depressiviteit weet ik wat dat betreft niet zo veel.
Je topic heeft me ontzettend geraakt. Ik weet niet goed hoe ik erop
moet reageren. Wat moet dit vreselijk moeilijk zijn voor jullie..
Ik moet zeggen dat ikzelf ook al hierover heb nagedacht..
Ik weet even niks meer te schrijven, maar ik wens je veel sterkte ermee..
quote:Gefeliciteerd met je gezonde dochter en ik hoop dat dat zo mag blijven
Op zondag 20 april 2003 22:37 schreef livelink het volgende:
Ja, inmiddels heb ik een gezond dochtertje gekregen. Ik had zelf meer gehoopt op een jongen, want ik heb het idee dat die minder "vatbaar" zijn voor psychische aandoeningen, maar dat heb je gelukkig niet voor het zeggen.Nog een vraagje aan jou, is manisch depressiviteit ook erfelijk? Van schizofrenie weet ik dat ze daar inmiddels echt het gen dat het veroorzaakt hebben gevonden, maar over manisch depressiviteit weet ik wat dat betreft niet zo veel.
Manisch depressief heeft erfelijke kenmerken zoals je hieronder kunt lezen:
Erfelijkheid van mds
Hoewel er zeker sprake is van erfelijke factoren bij het ontstaan van mds is de wijze van overerving nog niet vastgesteld. Bij familieleden van een patiënt met mds komen stemmingsstoornissen (depressies en manisch-depressieve stoornissen) vaker voor dan bij familieleden van mensen zonder mds. Ook tweeling-studies laten zien dat er erfelijke factoren in het spel zijn. Bij eeneiige tweelingen, die hetzelfde erfelijke materiaal hebben, komt de ziekte vaker voor bij beide helften van de tweeling dan bij twee-ëiige tweelingen.
Grofweg kan men stellen dat kinderen die een vader of moeder hebben met mds een tienmaal zo grote kans hebben op de manisch-depressieve stoornis dan normaal voorkomt in de bevolking (15% tegenover 1%). Men kan dus zeggen dat er zeker een verhoogd risico bestaat bij het kind op mds als de moeder en/of de vader en/of een familielid mds heeft.
Het is echter niet mogelijk om voor de geboorte onderzoek te doen om vast te stellen of er een aanleg is voor het krijgen van de stoornis. Wel kan een klinisch geneticus (een specialist op het gebied van de erfelijkheid) worden ingeschakeld om de kans op overerving in een bepaald familie zo goed mogelijk in te schatten. Het is overigens wel aan te raden tenminste 1 a 2 jaar 'stabiel' te zijn alvorens zwanger te worden.
Bron: http://www.antenna.nl/lithium/richtlijnen/kinderwens_r.html
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 20-04-2003 22:48]
quote:Geen ervaringen met het probleem waar jij mee zit, maar wel met een andere erfelijkheidskwestie (zoals het er nu uitziet is het een erfelijke toestand) nml spina bifida.
Op maandag 21 april 2003 19:11 schreef DarkElf het volgende:
kickje in de hoop op meer ervaringen
Ondanks dat dit soort beslissingen erg moeilijk en gevoelig zijn ,
denk ik ook dat je de juiste keuze hebt gemaakt , natuurlijk zal je er
aan denken hoe het misschien wel zal zijn als je kinderen zou hebben.
Lieverd, ik weet zo weinig te zeggen
Liefs dikke kus! enzo
Daarnaast heb ik dus zelf ook enorme last van manische en depressieve periodes. De diagnose heeft altijd een beetje geschommeld tussen "gewone" cyclische depressies, of MDS. Sinds anderhalf jaar ben ik behoorlijk stabiel, dankzij de seroxat. Ik heb zelf het gevoel dat het me er niet zo snel meer onder zal krijgen, maar dat kun je natuurlijk niet van te voren zeggen.
Wat in mijn leven wel opvallend is -en wellicht voor DarkElf interessant- is dat mijn huwelijk en de zorg voor een (stief)kind enorm regulerend hebben gewerkt. Ik was van te voren ook enorm bang dat ik dat niet zou aankunnen, maar juist omdat het kind er is, is er veel regelmaat en structuur in mijn dagelijks leven en is de noodzaak om mezelf bij elkaar te houden groter. Ik dacht dat dat extra veel druk en spanning zou geven, maar het geeft juist veel kracht en zorgt dat ik niet helemaal kan wegglijden. Twee jaar terug zat ik nog wel nachtenlang op, volledig in paniek, overstuur, wanhopig, automutilerend, etc, maar zodra de wekker ging veegde ik mijn tranen af, zette een kop thee, smeerde een boterham en werkte (voor het oog) opgewekt de jongen naar school. Ik vond dat ik dat verplicht was, dat ik alles nóg waardelozer zou maken als ik hem mijn ellende liet zien, en dat werkte. Zodra hij weg was klapte ik dan wel weer een beetje in elkaar, maar dat verplichte uitstapje naar "gewoonheid" zorgde er vaak voor dat ik niet helemaal doordraaide. Terwijl de weken dat hij er niet was (omdat hij bijvoorbeeld bij zijn moeder logeerde), ik veel makkelijker helemaal wegzakte, dagenlang alleen maar in bed bleef liggen en niet meer voor mezelf zorgde. Zodra hij weer hier was, en we met zijn allen weer in de regelmaat zaten, kon ik mezelf veel makkelijker optrekken. Omdat ik wel móest.
Ik zeg niet dat het bij iedereen zo werkt, maar bij mij blijkbaar dus wel. Onder andere door deze ervaring hebben mijn man en ik samen besloten dat we het als ouderpaar wel zullen redden, zelfs al slikken we allebei anti-depressiva en hebben we allebei nog steeds soms moeilijke tijden. Wat de erfelijkheid betreft, het lijkt wel of tegenwoordig iedereen het depressie-gen in zich draagt. Godzijdank zijn normale klinische depressies steeds beter te behandelen, en omdat wij allebei veel ervaring hebben, zullen we de eerste symptomen ook snel kunnen herkennen in ons kind. In overleg met therapeut en neuroloog heb ik besloten tijdens mijn zwangerschap en borstvoeding gewoon seroxat te blijven slikken. Ik hoop ook een beetje op het obelix-effect, dat de baby zo gesatureerd raakt met seroxat dat ze daardoor nooit last van depressies zal krijgen, maar da's natuurlijk niet op wetenschap gestoeld ;-).
Dit is mijn keuze geweest. Of het de goede is weet ik niet, je kunt natuurlijk nooit voorspellen hoe het gaat aflopen. Ik ben doodsbang voor een postnatale depressie, maar aan de andere kant zit ik al midden in het therapeutisch circuit en ben ik (en mijn omgeving) heel alert, dus kan er heel snel worden ingegrepen. Een van mijn beste vriendinnen is schyzofreen, en heeft om die reden al lang geleden besloten nooit moeder te worden, om dezelfde redenen als DarkElf. Erfelijkheid en leven met een onstabiele moeder. Ze heeft daar wel veel verdriet van, iets dat ik me ook enorm kan voorstellen. Maar ik heb wel heel veel respect voor haar beslissing. Ik weet niet wat ik zou doen in haar plaats, de kinderwens kan zo sterk en overheersend zijn, en ik denk zelf eigenlijk dat ze een geweldige moeder zou zijn. Maar haar beweegredenen respecteer ik. Ze wil niet dat een kind ooit moet meemaken wat zij in haar jeugd heeft meegemaakt. Door haar eigen ziekte, en door de ziekte van haar vader.
Nog een ervaring in deze -sorry- al veel te lange post. Een andere goede vriendin is manisch depressief (ja ik trek ze een beetje aan geloof ik), en niet zo'n klein beetje ook. Gemiddeld eens in de twee jaar is ze een aantal weken tot maanden volledig psychotisch. (na de laatste keer is ze prozac gaan slikken, en denkt over lithium). Op haar 19e heeft ze een tweeling gekregen, de vader is nergens te bekennen, ze voedt die kinderen in haar eentje op. Een aantal mensen in haar omgeving zijn op de hoogte van haar psychotische aanvallen, en er is een soort informeel alarm-plan voor het geval dat ze daar weer last van krijgt. De kinderen worden dan een tijdje ergens anders opgevangen (bij oma, tante of vriendin), en de naaste omgeving weet inmiddels wel hoe mijn vriendin zelf behandeld moet worden. Als ze er weer helemaal bovenop is, komen de kinderen gewoon weer bij haar terug. Dat is nu een paar keer gebeurd, de kinderen zijn inmiddels al bijna 10 en ik heb niet de indruk dat ze er slechter van zijn geworden. Ze vinden het naar als mamma 'ziek' is, en ze dus een tijdje ergens anders moeten logeren, maar accepteren het volledig. De sleutel is hier natuurlijk dat mijn vriendin haar zwakheden goed kent, en precies heeft geregeld wat er gebeurt als het misgaat. In hoeverre de kids erfelijk belast zijn is nu natuurlijk nog niet goed te zien, maar tot nu toe komen ze niets te kort qua opvoeding. Zelfs al is hun moeder alleenstaand en manisch depressief.
Nou, een hoop gekwek. Hoop dat je er iets zinnigs uit kunt halen, ik heb geloof ik een beetje zitten ratelen .
quote:Dank je voor je openhartige verhaal.
Op maandag 21 april 2003 22:29 schreef phileine het volgende:KNIP
Nou, een hoop gekwek. Hoop dat je er iets zinnigs uit kunt halen, ik heb geloof ik een beetje zitten ratelen
Ik vind het fijn om te lezen dat met jou alles goed gaat ondanks, of misschien dankzij, de zorg voor een kindje. Ik weet ook dat er zat vrouwen zijn die wel kinderen krijgen ondanks de erfelijke belasting.
De keuze is natuurlijk heel persoonlijk. Jij durfde het aan en jij ziet nu dat je er baat bij hebt. Je kunt jezelf bij elkaar rapen als je moet gaan zorgen en dat vind ik al een prestatie op zich. Dat je daar de kracht voor hebt zegt al genoeg over je sterke persoonlijkheid denk ik.
De andere twee voorbeelden die je gaf vind ik ook fijn om te lezen, ondanks dat ik persoonlijk altijd me afvraag of het nu het slim is om kinderen te krijgen als er zoveel erfelijke factoren zijn.
Bij mijn keuze speelt namelijk ook mee dat ik absoluut niet een kind op deze wereld wil zetten die misschien wel net zoals ik word of erger. Ik was op mijn zesde jaar namelijk al suicidaal en heb mijn moeder altijd gevraagd waarom zij mij geboren heeft laten worden. Zij wist nog niets van de erfelijke factoren dus dat is misschien anders maar willens en wetens een kind op deze wereld zetten die misschien zwaar psychotisch word is een verantwoordelijkheid die ik niet aan durf te gaan. Mijn moeder heeft altijd verschrikkelijk veel verdriet gehad van het feit dat ik al op zo'n jonge leeftijd dood wilde.
Ik zou het namelijk egoitisch van mezelf vinden. Ik heb een verschrikkelijk donkere en sombere jeugd gehad met onder andere zelfmoordpogingen en automutilatie en hoe kan ik dat nu iemand anders gaan aandoen?
Bovendien zoals je schrijft heeft die ene vrouw een vangnet om zich heen van oma's en andere familie leden en die heb ik niet. Ook een factor waar je rekening mee moet houden denk ik. Ik kan niet terugvallen op oma's (mijn moeder en ik hebben nauwelijks een band en die moeder van mijn man woont in Portugal, mijn zus heeft haar eigen leven en woont niet dichtbij (over een jaar gaan we naar België verhuizen) en veel vrienden heb ik niet echt).
Al met weet ik dat ik de juiste keus heb gemaakt, ondanks de goede voorbeelden die je gaf.
Ik maak de keuze uit twee overwegingen, degene die ik hierboven beschrijf (deels wil ik niet egoistisch zijn wetende wat kan gebeuren), deels wil ik helemaal geen kindje waar ik vreselijk op moet gaan letten en die misschien al vroeg zware medicatie moet hebben en ik wil niemand willens en wetens misschien wel dezelfde zware jeugd geven die ikzelf gehad heb.
Verder moet ik ook aan mezelf denken, ik ben geen stabiel persoon, heb veel last van zware depressies met automutilatie en zelfmoord gedachtes en heb even zo vaak hypomane fases tot een manische fase waarin ik mijn eigen grenzen verlies en totaal geen rekening meer hou met iemand anders.
Toch is het raar, als ik positieve verhalen lees vraag ik me altijd af of ik wel de goede keus maak en of ik niet te voorzichtig ben maar aan de andere kant; met dit soort aandoeningen kun je niet voorzichtig genoeg zijn aangezien iemand zijn of haar hele leven erdoor getekend kan worden.
Groetjes, DE
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 22-04-2003 08:19]
ik wou hier wat over mezelf vertellen. Ik had namelijk als kind ook kans op een erfelijke ziekte, maar daar heb je niets aan. We hebben het er al eerder over gehad dat je geen kinderen wil krijgen vanwege je MDS. Ook al is het kind gezond dan wil je het niet met jouw depressiviteit 'belasten'. Ik vind het erg sterk van je dat je deze beslissing hebt genomen en aan het belang van het kind denkt. Ik kan begrijpen dat het je toch steekt. Bij deze wil ik jou en Rtficial dan ook veel sterkte toewensen.
Liefs, Peregrijn
Vandaag zie ik een vrouw met baby op straat lopen en out of the blue steekt er enorm iets in me. Ik voel verdriet en ook onmacht, waarom ik niet??
Soms kan ik gewoon boos worden, waarom die vrouw wel en ik niet? Waarom?
Verdomme waarom is het ons niet gegund, waarom nemen we een beslissing waar we 100% achter staan en waarom doet dat zo verdomd veel pijn af en toe?
Niet de beste vraag om jezelf te stellen maar toch....
Het doet gewoon pijn 
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 24-04-2003 22:02]
Over erfelijkheid gesproken, ik heb zoiets ook wel een beetje. Ik heb namelijk Diabetes Mellitus (suikerziekte dus). Mijn vader zei dat als je diabetes hebt, dat er dan 50% kans zou zijn dat je kind het ook zou krijgen. Dit trok ik me erg aan, want ik zou graag kinderen willen hebben in de toekomst.
Maar toen ik daarna een keer bij mijn diabetes verpleegkundige was, en daar allemaal geboortekaartjes zag hangen, vroeg ik haar hoe het zat en zij zei dat die percentages juist ontzettend laag liggen, ongeveer tussen de 1,5% en de 7%. Maar ja mijn vader zei dat ie het ooit eens van mijn voormalige kinderarts had gehoord! Dus ja wie je dan moet geloven...
In ieder geval zou ik wel graag kinderen willen dus, al wil niemand dat je kind diabetes gaat krijgen (iig zowiezo niet in de jeugd). Ik was net 1 dag 14 toen ik ervoor in het ziekenhuis kwam liggen en daar was ook een meisje van 6/7 jaar die suikerziekte had gekregen.
Al met al dus ook best lastig... Maar goed, om me heen zie ik wel dat het ook goed kan gaan En als ik dus die diabetes verpleegkundige mag geloven hoef ik mss ook niet bang te zijn.
quote:Ik kan me voorstellen dat het bij tijd en wijle pijn doet. Maar focussen op wat kennelijk niet is weggelegd voor je maakt het niet makkelijker voor je. Focussen op dingen die wel voor jou zijn weggelegd zal je veel meer energie geven.
Op donderdag 24 april 2003 21:56 schreef DarkElf het volgende:
Soms word ik even te veel geconfronteerd met wat ik niet kan krijgen.Vandaag zie ik een vrouw met baby op straat lopen en out of the blue steekt er enorm iets in me. Ik voel verdriet en ook onmacht, waarom ik niet??
Soms kan ik gewoon boos worden, waarom die vrouw wel en ik niet? Waarom?
Verdomme waarom is het ons niet gegund, waarom nemen we een beslissing waar we 100% achter staan en waarom doet dat zo verdomd veel pijn af en toe?
Niet de beste vraag om jezelf te stellen maar toch....
Het doet gewoon pijn
Sterkte!
Mensen op straat met een baby, vriendinnen waarbij "de klok" tikt, een andere vriendin die alleen maar loopt te roepen hoe snel en hoeveel kinderen ze wilt "nemen", een stiefzus die net bevallen is....
Juist op dat soort momenten als alles elkaar een beetje overlapt dan voel ik me verdrietig worden, voel ik me tekort schieten en dat doet gewoon pijn en ik geloof niet dat dat de komende jaren minder word.
quote:Ik denk dat je het beter zou kunnen hanteren als je het bekijkt vanuit de eventuele baby ipv vanuit jezelf, je vriendin, je stiefzus. Nu lijkt het alsof zij iets hebben wat jij nooit zult krijgen. Dat is zuur. Maar bekijk het vanuit het kind en je zult er een stuk beter mee kunnen omgaan.
Op vrijdag 25 april 2003 17:07 schreef DarkElf het volgende:
Mensen op straat met een baby, vriendinnen waarbij "de klok" tikt, een andere vriendin die alleen maar loopt te roepen hoe snel en hoeveel kinderen ze wilt "nemen", een stiefzus die net bevallen is....Juist op dat soort momenten als alles elkaar een beetje overlapt dan voel ik me verdrietig worden, voel ik me tekort schieten en dat doet gewoon pijn en ik geloof niet dat dat de komende jaren minder word.
quote:heb je je helemaal gelijk in en dat probeer ik 9 van 10 ook, alleen soms lukt dat even niet.
Op vrijdag 25 april 2003 17:13 schreef Fogerty het volgende:[..]
Ik denk dat je het beter zou kunnen hanteren als je het bekijkt vanuit de eventuele baby ipv vanuit jezelf, je vriendin, je stiefzus. Nu lijkt het alsof zij iets hebben wat jij nooit zult krijgen. Dat is zuur. Maar bekijk het vanuit het kind en je zult er een stuk beter mee kunnen omgaan.
DarkElf: moedig van je om hier je gevoelens zo op te schrijven. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om te kiezen tussen je hoofd en je hart, maar ik als ik je posts zo lees denk ik dat je heel erg verstandig bent, wat je ook eventueel nog mocht besluiten.
Ikzelf zit een klein beetje in dezelfde situatie. Alleen ik heb helemaal geen keuze. Ik heb namelijk het syndroom van Turner -mijn lichaam maakt zelf amper (groei) hormonen aan en ik ben mijn hele leven al hormonen aan het spuiten en slikken, waardoor ik wel een gewone lengte heb en gewoon in de puberteit ben geweest, alleen kinderen zal ik nooit kunnen krijgen. Op dit moment speelt het niet zo, want ik ben pas 18 en nog lang niet klaar voor kinderen, maar soms als vriendinnen vragen ' of ik later kinderen zou willen' dan heb ik zoiets van: ik wou dat ik een keuze had
, het lijkt net of mijn leven al een stukje voor me bepaald is eigenlijk,Soms ben ik ook bang dat ik het heel moeilijk zal gaan krijgen als ik een echt serieuze relatie krijg- en mijn vriend het er moeilijk mee gaat krijgen, dat ik geen kinderen kan krijgen.Op zich zijn dit 'zorgen voor morgen' maar toch houd het me wel bezig. En daarom kan ik me voorstellen dat jij er helemaal bezig mee bent.quote:Meiske, lieve vriendin,
Op vrijdag 25 april 2003 17:07 schreef DarkElf het volgende:
Ik heb niet het idee dat ik m er te veel op focus, het is dan ook met vlagen dat ik gewoon even heel goed de pijn voel.Mensen op straat met een baby, vriendinnen waarbij "de klok" tikt, een andere vriendin die alleen maar loopt te roepen hoe snel en hoeveel kinderen ze wilt "nemen", een stiefzus die net bevallen is....
Juist op dat soort momenten als alles elkaar een beetje overlapt dan voel ik me verdrietig worden, voel ik me tekort schieten en dat doet gewoon pijn en ik geloof niet dat dat de komende jaren minder word.
ik zou willen dat ik iets zou kunnen doen om de situatie te beïnvloeden, het 'lichter' te kunnen maken maar dat kan ik niet. Het is niet eerlijk! Ik kan me eerlijk gezegd ook niet voorstellen dat de pijn minder wordt; het gemis blijft immers en die leegte kan je niet opvullen. Ik had het je zo gegund, een kindje van jullie twee en ik kan me heel goed voorstellen dat confrontaties met hetgeen jullie nooit zelf zullen hebben en ervaren intens verdriet zullen doen.
Weet dat ik altijd een luisterend oor voor je heb en dat jouw (jullie) verdriet een plaats kan hebben in onze relatie. Ik (wij) steun je (jullie) met liefde en 'plezier'.
Verder weet ik echt niet wat ik zou kunnen zeggen. Het zal nooit helemaal weggaan, die pijn, ben ik bang. Maar misschien is het een idee om bijvoorbeeld eens heel duidelijk op te schrijven waarom je niet kiest voor een kind. Misschien helpt het je als je het gevoel van onrechtvaardigheid je overvalt, dat je dan kan teruglezen wat de redenen zijn. Het blijft onrechtvaardig, niet eerlijk, heel pijnlijk. Maar als je dan weer scherp voor ogen hebt waarom je gedaan hebt wat je hebt gedaan, misschien helpt het, een beetje. Tsja, het is maar een idee hoor.
Bij mij heeft het niets met erfelijkheid te maken, maar wel met gezondheid en dat het beter is om niet aan kinderen te beginnen.
Er is bij mij wel weer een klein beetje hoop, maar dat zullen ze volgend jaar pas verder uitdiepen.
Ondertussen doet het pijn, pijn om te weten dat je misschien wel nooit kinderen zal hebben. Niet eens weten of ik wel zwanger zou kunnen worden. Niet weten hoet het is om de liefde van je eigen kind te krijgen.
Mensen denken dat dit zo makkelijk is. Ach ja... zonder is het toch ook fijn, kan je alles doen wat je wilt. Sja.. maar wil ik dat wel?
Op andere momenten pep ik mezelf op met materialistische dingen, heel raar. Dan denk ik aan een paard, dan denk ik aan een motor, dan denk ik aan samen vaak naar het buitenland... want wij hoeven geen luiers te betalen. Maar ondertussen doet het pijn en knaagt het.
Ik wil je gewoon even laten weten dat ik je gevoel begrijp, dat ik je beslissing dapper vind en dat ik hoop dat je er goed met je mannetje over kan blijven praten!
Hou je taai
Ik zou zelf dolgraag een kindje willen hebben, mijn vriend uiteraard ook
Daar willen we zowieso nog mee wachten, tot we beiden rijp zijn, en een goede stabiele omgeving kunnen bieden.
Ik ben een beetje een uber-mama Of zoals een collega weleens heeft gezegd net zo'n kleuterjuffrouw waar je verliefd op wordt
Dat warme en zorgzame is gewoon een groot deel van mezelf, ik ben er bijna voor gemaakt mama te zijn
Maar ook voor mij is het niet iets wat ik zomaar kan beslissen, er is een erfelijke factor, de manisch depressiviteit. Ok bij mij is het niet vastgesteld, maar mogenlijk kan het ook bij mij openbaren (en dat is sinds vorig jaar een stukje dichterbij gekomen door mijn burnout).
Mijn eigen moeder is manisch depressief, en ik weet dus hoe het is om op te groeien met een manisch depressieve moeder.
Voor zowel mij, mijn broertje, mijn vader en mijn moeder zelf is dat niet makkelijk geweest.
Ik denk dat het dan eerlijk is om te zeggen nee, dan geen kinderen. Want zowel voor het kind als de ouders is het een behoorlijke beproeving.
Voor mijzelf is het nu een kans van 50%/50%, wel of niet, de tijd zal het leren, ik wil eerst kijken hoe ik mijzelf ontwikkel.
En een kindje zal zeker wel gemist worden als we nee besluiten, alleen we hebben zo ook een mooi leven, we hebben genoeg dromen, dingen die we nog willen in ons leven en elkaar natuurlijk
Kleintje: als wij besluiten niet aan kinderen te beginnen komt er zowieso een paardje.
quote:Hai Meis,
Op zondag 27 april 2003 19:08 schreef Llewella het volgende:
Darkelf, je kent mijn verhaal intussen ook al wel een beetjeIk zou zelf dolgraag een kindje willen hebben, mijn vriend uiteraard ook
Daar willen we zowieso nog mee wachten, tot we beiden rijp zijn, en een goede stabiele omgeving kunnen bieden.Ik ben een beetje een uber-mama
Dat warme en zorgzame is gewoon een groot deel van mezelf, ik ben er bijna voor gemaakt mama te zijnMaar ook voor mij is het niet iets wat ik zomaar kan beslissen, er is een erfelijke factor, de manisch depressiviteit. Ok bij mij is het niet vastgesteld, maar mogenlijk kan het ook bij mij openbaren (en dat is sinds vorig jaar een stukje dichterbij gekomen door mijn burnout).
Mijn eigen moeder is manisch depressief, en ik weet dus hoe het is om op te groeien met een manisch depressieve moeder.
Voor zowel mij, mijn broertje, mijn vader en mijn moeder zelf is dat niet makkelijk geweest.
Ik denk dat het dan eerlijk is om te zeggen nee, dan geen kinderen. Want zowel voor het kind als de ouders is het een behoorlijke beproeving.Voor mijzelf is het nu een kans van 50%/50%, wel of niet, de tijd zal het leren, ik wil eerst kijken hoe ik mijzelf ontwikkel.
En een kindje zal zeker wel gemist worden als we nee besluiten, alleen we hebben zo ook een mooi leven, we hebben genoeg dromen, dingen die we nog willen in ons leven en elkaar natuurlijk
Kleintje: als wij besluiten niet aan kinderen te beginnen komt er zowieso een paardje.
Ja ik ken je verhaal nu wel een beetje, grappig dat we elkaar overal tegenkomen.
Je weet idd hoe het is om een ouder met MDS te hebben en dus snap je heel goed wat voor een enorme druk dat op het gezin en op het kindje kan leggen.
Maar ook hoe zwaar de zwangerschap en de opvoeding van een kindje zullen zijn als je zelf MDS hebt. (Waarschijnlijk is het verschrikkelijk moeilijk geweest voor je moeder).
Je worstelt dus met dezelfde vragen als ik en dat is gewoon verschrikkelijk moeilijk.
1 ding is me wel duidelijk, de erfelijkheid is groot aanwezig aangezien je moeder MDS heeft en jij misschien ook. En dan al 50/50 kans.
Voor mij sterkt dat me alleen maar in mijn beslissing om geen kinderen te willen aangezien ik hier met drie generaties MDS zit en nog een generatie schizofrenie MDS aan de kant van mijn man. De erfelijkheid bij mij en Rtificial is dus gewoon enorm.
Ondanks de pijn en het verdriet weet ik dat ik het goede doe.
En paardje? Als wij er later de ruimte voor hebben dan komt er een falabella (mag absoluut niet paardrijden met mijn rug) .
Jij heel veel sterkte en ik hoop dat eea mee mag vallen bij jou. Je weet iig waar je op moet letten en je hebt al hulp dus ik hoop het beste voor je.
Overigens zit er bij mijn vriend ook nog mpd, zijn zusje heeft mpd wat inhoud dat zij van de 1e naar de 4e versnelling gaat, zij kan zichzelf dus niet makkelijk in de hand houden.
Dat mixen met mds levert volgens mij iets heel aparts op
(Mijn schoonzusje zit overigens min of meer met dezelfde afweging, ze verliest snel haar geduld, en zal een kind dan te veel voor haar zijn?).
Hmmm wat het ook wordt, het komt wel goed, en met jou ook wel Dark Elf Er zijn nog zoveel mooie dingen in het leven
quote:
Op donderdag 24 april 2003 21:56 schreef DarkElf het volgende:
Het doet gewoon pijn
wat naar vind ik het toch voor jullie.. even gewoon een voor jou..
quote:Daar geloof ik ook helemaal in, maar eerlijksheidshalve gebiedt me te zeggen dat ik daar soms enorme moeite mee heb om dat te blijven geloven als ik wéér een zware depressie heb of weer een hypomanie vergezeld met psychotische kenmerken (psychose).
Op maandag 28 april 2003 10:42 schreef Llewella het volgende:
Hmmm wat het ook wordt, het komt wel goed, en met jou ook wel Dark Elf
Ben al 26 jaar af en aan aan het rommelen met mijn stemmingen en de hierboven beschreven periodes en er zijn momenten dat het mij allemaal iets te veel word en ik me serieus afvraag hoe lang ik het nog vol hou, klinkt melodramatisch maar zo voelt het vaak wel.
En juist om deze redenen wil ik het een kindje niet aandoen om buiten de erfelijke factoren, zo'n moeder te krijgen. Wie weet hoe ik een kindje beschadig met mijn gedrag.
Het blijft moeilijk, verdrietig, boos makend, pijnlijk en oneerlijk maar ja; wie heeft ooit gezegd dat het leven eerlijk is?
Ik voelde tijdens het praten voor het eerst echt het verdriet lichamelijk en het was meer dan ik verwacht had.
Maar ik heb een begin gemaakt in erover praten, een begin om te verwerken dat ik geen kindje kan hebben, een begin om uit te leggen wat ik voel en denk.
Ik denk dat het nog heel wat verdriet en tijd zal kosten maar ik heb de goede weg ingeslagen.
Je moet er nu eenmaal doorheen, dat is niet fijn... Hartstikke knap van je dat daar nu mee aan de slag gaat! Praten erover gaat slecht, ik klap helemaal dicht. Ik kan mijn gevoel gewoon niet onder woorden brengen en dat frustreert wel eens.
ik heb wel gemerkt dat ik met schilderen er wel heel duidelijk mee bezig kan zijn dus misschien is dat een opening. Het grijpt me dan ook enorm aan en ben dan door emoties niet meer in staat te spreken.
Ik merk iig dat ik nu weer even een fase heb van: verdomme, wáárom??? en ik voel heel diep in mezelf het verdriet wat hierbij hoort maar er over praten doe ik niet/kan ik niet. Zelfs niet met mijn partner die wel alle begrip heeft altijd.
Deze fase zal wel weer overgaan en er zal ongetwijfeld een nieuwe komen, als zusjes en vriendinnetjes kindjes gaan krijgen bijvoorbeeld. Maar het kan ook zo ineens de kop op steken
quote:Lieve DarkElf,
Op woensdag 17 september 2003 03:23 schreef DarkElf het volgende:
Nu weer wat later:Praten erover gaat slecht, ik klap helemaal dicht. Ik kan mijn gevoel gewoon niet onder woorden brengen en dat frustreert wel eens.
ik heb wel gemerkt dat ik met schilderen er wel heel duidelijk mee bezig kan zijn dus misschien is dat een opening. Het grijpt me dan ook enorm aan en ben dan door emoties niet meer in staat te spreken.
Ik merk iig dat ik nu weer even een fase heb van: verdomme, wáárom??? en ik voel heel diep in mezelf het verdriet wat hierbij hoort maar er over praten doe ik niet/kan ik niet. Zelfs niet met mijn partner die wel alle begrip heeft altijd.
Deze fase zal wel weer overgaan en er zal ongetwijfeld een nieuwe komen, als zusjes en vriendinnetjes kindjes gaan krijgen bijvoorbeeld. Maar het kan ook zo ineens de kop op steken
Ik vind het heel knap dat je je al zo lang staande houdt! En tuurlijk er zullen moeilijke tijden zijn, maar daar kom je overheen, dat zie je nu.
Ik hoop voor je dat het snel beter met je gaat.
quote:Voor het eerst dat ik dit topic zie...vandaar ook dat ik nu pas reageer.
Op woensdag 17 september 2003 03:23 schreef DarkElf het volgende:
Nu weer wat later:Praten erover gaat slecht, ik klap helemaal dicht. Ik kan mijn gevoel gewoon niet onder woorden brengen en dat frustreert wel eens.
ik heb wel gemerkt dat ik met schilderen er wel heel duidelijk mee bezig kan zijn dus misschien is dat een opening. Het grijpt me dan ook enorm aan en ben dan door emoties niet meer in staat te spreken.
Ik merk iig dat ik nu weer even een fase heb van: verdomme, wáárom??? en ik voel heel diep in mezelf het verdriet wat hierbij hoort maar er over praten doe ik niet/kan ik niet. Zelfs niet met mijn partner die wel alle begrip heeft altijd.
Deze fase zal wel weer overgaan en er zal ongetwijfeld een nieuwe komen, als zusjes en vriendinnetjes kindjes gaan krijgen bijvoorbeeld. Maar het kan ook zo ineens de kop op steken
Ik herken ook het gevoel dat je eigenlijk wel verdriet hebt, maar omdat het zogenaamd je eigen keuze was, je er daarom niet echt goed mee overweg kunt. Tenminste, zo voel ik het.
Ik ben vrijwel onvruchtbaar. Ik heb een aantal jaren bij een gyneacoloog gelopen. Ik vond de behandelingen zo ingrijpend, zo pijnlijk, zo emotioneel en voor mij veel te zwaar; ik kon daar niet mee overweg. Ik heb dus besloten om te stoppen met behandelen en te leren accepteren dat er ik geen kinderen zal krijgen. Vandaar dus dat het (in de ogen van anderen en vaak ook in mijn eigen ogen) mijn eigen keuze is om kinderloos te blijven. Verdriet dien je daar dus niet om te hebben; het is toch mijn keuze?
Ik vind het een hele dappere keus die je gemaakt hebt. Ik weet hoe pijnlijk het is. Ik kan me denk ik voorstellen dat het in jouw situatie, vanwege de mds, soms nog moeilijker is om ermee om te gaan, omdat je dan alles natuurlijk nog heviger en intenser voelt.
Ik ben nu een paar jaar verder en heb de rouwperiode mbt mijn kinderloosheid een heel eind afgesloten. Het verdriet blijft, want ongewilde kinderloosheid blijft je hele leven...
Ik vindt het ongelovelijk moedig van je en het tekent ook wel voor je. Er zijn namelijk genoeg stellen die ten koste van alles toch kinderen krijgen en dus vaak ook later tegen de lamp lopen. Goeie eigenschap is dus dat je niet egoistisch bent. Dat is een dikke plus voor jouw.
Eigenlijk kan ik je alleen maar heel veel sterkte wensen.
En goh wat moeilijk moet dit voor je zijn zeg.
Het dichtklappen wanneer je probeert te praten is erg vervelend, maar probeer dan een opening te maken door te vertellen wat je voelt, niet waarom of waardoor je het voelt. Er is niemand die, als je zo overweldigd wordt door emoties, van je verwacht dat je in tien woorden kunt uitleggen wat er door je heen gaat en hoe dat komt. Leg hierbij de lat niet te hoog; dan wordt verdriet delen allicht wat makkelijker.
Meer mensen in mijn omgeving denken aan gezinsuitbreiding, zijn zich goed financieel aan het voorbereiden, hebben het er meer/vaak/heel veel over....
Natuurlijk zag ik dit aankomen maar toch doet het wel aardig wat merk ik. Voel me onrustig en blij tegelijk. Blij voor hun, onrustig door het verdriet wat aangeraakt wordt in mezelf...
Gelukkig kan ik er wel goed over spreken met mijn zus maar toch ....
Als reactie van mezelf merk ik dat ik erg bezig ben met vroeger juist, heb ik erge behoefte aan de onvoorspelbaarheid en zorgeloosheid van vroeger en betrap ik mezelf erop dat ik vooral herinneringen heb aan " die goeie ouwe" tijd...
Vreemd, hun zijn bezig hun toekomst te plannen en als reactie ren ik juist weg naar het verleden.
Maar...
Tante worden lijkt me ook erg leuk. Heb nu al genoeg leuk speelgoed gezien dat ik anders zelf zou kopen dus dan binnenkort maar voor mijn eventuele neefje of nichtje.
Heel veel sterkte!
En een slotje op verzoek van de TS.
Paar maandjes verder, therapie is afgerond, verhuizing in zicht, nieuw leven gaat bijna beginnen....
voor mensen om mij heen ook; trouwen, plannekes maken voor kinderen, twijfels, verheugingen..
en wat merk ik aan mezelf?
als mensen het over de kinderwens hebben vind ik dat hartstikke leuk voor ze, praat mee, wil van alles horen; de plannen, de twijfels, de ideetjes, de hoop en de vooruitzichten hopelijk...
Vind het geweldig echt waar om mensen om mij heen zo ermee bezig te zien, mensen die zo gaan stralen als ze het erover hebben..
de andere kant is een ander verhaal:
ik wil niets horen over erfelijkheid, problemen met zwangerschappen wat betreft ziektes van de ouders, de afwegingen... de zorgen, het verdriet.. Ik wil er zelf niet over nadenken en ik wil er niet over nadenken door andere mensen ( zoals laatst op tv een stuk over een erfelijke ziekte bij een vader én moeder...) Eerst kon ik er nog wel over praten (lacherig, jaja houdingen he?), nu wil ik dat niet, met niemand...
Ik wil het niet horen en kan er niets aan doen maar sluit me er compleet voor af. ik wil er niet eens aan herinnerd worden hoe het bij mij zit: ik ga ze niet krijgen en daarmee basta.
ongelooflijk hoe dingen heen en weer kunnen schieten. En dat alleen door plannen van mensen om mij heen. Ik verbaas me er iedere keer over.. Erg onvriendelijk vind ik zelf ook naar anderen toe maar ik kan er bijna niets aan doen, alles gaat zo automatisch...
net als dat ik me erover verbaas dat ik niet verdrietig kan zijn, ben erg zwart/wit erin nog steeds, helaas. Ja het is klote en nee ik wil er niets over zeggen of mee doen, over delen..? hoezo?
*zucht* sorry moest ik ff kwijt
[ Bericht 0% gewijzigd door DarkElf op 21-07-2004 11:42:12 ]
Ik kan me voorstellen dat het 'makkelijker' is te accepteren dat je zelf de keuze maakt dat je geen kinderen zult hebben, ipv te weten dat het voor jou beslist is.
Dikke
in ieder geval.
stom gedoe.ah ja natuurlijk, als je zwanger bent zie je overal zwangere vrouwen, heb je een nieuwe auto dan zie je die overal rijden... tis maar waar je op let
[ Bericht 35% gewijzigd door DarkElf op 21-07-2004 23:20:42 ]
te veel ermee bezig zijn is niet goed, dan vertroebelt je blik volgens mij te veel,
te weinig is ook niet goed dan krijg je struisvogel politiek (een van mijn favorieten)
maar erover praten lukt me ook niet, ik kan werkelijk niet eens iets van een ander lezen.. word er kriegelig van, fel en ga hard tegen mezelf doen: "stel je niet aan, er zijn ergere dingen " etc....
Ik vind het moeilijk, merk nu ik 28 word in januari dat het steeds meer en meer gaat spelen, maar wat moet je als je alleen iets voelt, niet wilt voelen en je je er heel erg alleen in voelt?
Het is natuurlijk ook zo fucking oneerlijk.
Kan je iets bij rtificial kwijt?
Heb niet meer helemaal teruggelezen, maar hoe kijk je aan tegen adoptie? Zou dat een optie zijn?
Het neemt je probleem en je verdriet niet weg, maar het kan wel een klein lichtpuntje zijn, een blik op toch een mogelijkheid om een kindje te verzorgen en je moedergevoelens te 'ventileren'...
Nu kun je niets over ziektes e.d. bij de ouders horen en je kunt er weer niet over praten. Laat dat dan even zo en praat er niet over. Blijkbaar hoef jij er niet altijd over te praten om iets te verwerken, want je hebt die eerste stap al gedaan zonder erover te praten.
. Laat het zo, zoek het onderwerp niet teveel op en mss kun je over een tijdje ook over dat onderwerp gewoon praten.Bepaalde dingen kun je ook alleen maar zelf een plek geven en wat heeft praten dan eigenlijk voor nut?
Het moet slijten, denk ik, en zeker met dit soort dingen kan dat wel een tijdje duren. Het is gewoon heel erg moeilijk en het blijft een heel emotioneel en gevoelig punt.
Als je er niet mee geconfronteerd wilt worden, moet je het ook niet doen. Jij noemt het struisvogelpolitiek, maar je kunt het ook zien als jezelf een beetje beschermen.
. Gun jezelf nog wat meer tijd! Die kijken er toch anders tegenaan, logisch natuurlijk...
Tuurlijk kan ik erover praten met hem en hij snapt mij ook heel erg
goed. En toch is het anders.
En lotgenoten? Tsjah ik heb er een tijdje meegelezen maar nee..
die vrouwen zijn toch anders dan ik zeg maar, moeilijk uit te leggen.
Ze ventileren meer hun gevoel en ja euhmm geen idee hoe ik het uit moet
leggen maar ik voelde me er totaal niet op mijn gemak.
Ook logisch aangezien ik mezelf al snel een aansteller vind en ik niet zolang wil
stil staan bij wat ik denk en voel enz. Schiet ik niets mee op hoor, dat weet ik alleen
het gaat erg tegen mijn gevoel in...
*zucht* lekker dubbel allemaal weer.
Adoptie, overgedacht ja, maar nee. Ik ben en blijf DE met MDS en dus zou ik denk ik geen
goede stabiele omgeving kunnen geven aan een kind en daar krijgen ze natuurlijk iets
van mee.
Ik ben geen stabiel persoon... Ik heb ook erg weinig invloed erop helaas, hoewel ik dat natuurlijk wel probeer door vaste ritmes en weinig uitspattingen, of
iig gecontroleerde...
Ga als ik weer ga werken, hopelijk snel na de verhuizing, ander werk doen, minder
stress dan een directiesecretaresse, en niet fulltime... Dus ik let op mezelf maar dan nog
vind ik niet dat ik een emotioneel stabiele moeder ben, en ik wil dat een kind niet aandoen.
Heb zelf een flinke ervaring met een emotioneel compleet instabiele moeder en dan ben je
geen goede moeder in mijn ogen. (streng he?)
Klinkt allemaal erg overdreven vind ik maar tsjah, zo is het nu eenmaal.
tis niet zozeer dat ik erover wíl praten (want dat irriteert me
)maar wel dat ik er steeds mee geconfronteerd wordt en dat een hoop doet waarmee ik verder niets kan voor mijn gevoel;
geeft een hoop onrust en verwarring en verder weer niets...
dus dat stapelt weer op...
niet praten werkt idd goed voor me hoor, je hebt gelijk MUUSKE alleen confrontaties zijn erg vervelend
[ Bericht 6% gewijzigd door DarkElf op 22-07-2004 16:18:06 ]
Ik heb eerlijk gezegd het grootste respect voor het feit dat jij durft te onderkennen dat er gevolgen verbonden zijn aan het 'hebben' van kinderen. Of ze nu van jezelf zijn of geadopteerd.
Je zal ze de kost moeten geven die hun kop in het zand steken en denken, mij overkomt het niet, ik ben anders.
Dat je je bij bepaalde praatgroepen niet thuis voelt kan ik me ook voorstellen. Het gaat hier niet over het eventueel doorgeven van lichamelijke ziektes, maar om een geestelijk probleem. En jij hebt je portie praten met hulpverleners en ervaringsdeskundigen zowieso wel achter de rug zou ik zeggen.
En ja, je hebt gelijk, RT is een man... Het blijft toch anders, maar goed, dat blijft het zowieso in elk geval. Iedereen steekt anders in elkaar, reageert anders, gaat er anders mee om.
Wat MUUS zegt vind ik wel een goede verklaring hoor. Niet struisvogelen, maar zelfbescherming. Het is volgens mij al groot zat, wat jij op je bordje hebt liggen, en alles in een klap onder ogen zien lijkt mij een gigantisch zware klus.
Geen idee wat ik nou eigenlijk met deze post wil zeggen.
Maar iig heel veel respect voor de eerlijkheid die jij tov jezelf en je situatie hebt.
Ik wou je alleen maar even veel succes wensen. Een tante van mij heeft geen kinderen, maar heeft via een project wel een soort van kind. Het jongetje heeft alleen een moeder en drie broertjes en ze hebben vrij weinig geld. Mijn tante helpt het jongetje door een soort van 'opvangplek' voor hem te zijn. Al sinds hij 5 is en hij is inmiddels 11. Soms doen ze leuke dingen samen, mountainbiken, keertje naar de kermis en soms komt ie gewoon bij haar om televisie te kijken, een keertje te eten of huiswerk te maken. Misschien is dit iets voor de toekomst? Sowieso succes.
Ff offtopic, dat huis wordt echt zooo mooi!
Ja zo lijkt het dan voor mij, en ook op zulke momenten voel ik me buiten
verstandig, ook alleen. Ja raar he?
En idd is struisvogelen soms gewoon meer zelfbescherming dan lijkt
dat weet ik ook wel gelukkig.
Ach het is allemaal dubbel... Typen erover kan nog wel, maar praten?
Das echt weer een heel ander verhaal merk ik steeds. En typen is
natuurlijk als zijnde DarkElf, en niet als ikkezelf, das ook al weer anders
en moeilijker
Ik ga het ook tijd geven maar wat ik al schreef; soms is tijd geven moeilijk
als je steeds geconfronteerd wordt met bepaalde dingen
Ja he?
huis wordt echt schitterend!!quote:weet effe niet waar anders, maar ik zie nu pas het linkje in je profiel, wat ontzettend gaaf!Op donderdag 22 juli 2004 16:23 schreef DarkElf het volgende:
Ja he?
quote:ja echt iets om naar toe te levenOp donderdag 22 juli 2004 16:26 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
weet effe niet waar anders, maar ik zie nu pas het linkje in je profiel, wat ontzettend gaaf!
quote:Je hebt dan het gevoel dat je er iets mee moet doen en dát geeft dat onrustige gevoel.Op donderdag 22 juli 2004 16:10 schreef DarkElf het volgende:
tis niet zozeer dat ik erover wíl praten (want dat irriteert me
maar wel dat ik er steeds mee geconfronteerd wordt en dat een hoop doet waarmee ik verder niets kan voor mijn gevoel;
geeft een hoop onrust en verwarring en verder weer niets...
dus dat stapelt weer op...
me hoor,
Als je (onverwacht) die confrontatie aan moet gaan en je daardoor aan het denken gezet wordt, ben je ook aan het verwerken hoor! Je hoeft niet te praten om iets te verwerken.
Door dat denken stapelen dingen zich juist niet op, want steeds weer ben je er in je hoofd mee bezig. Op een gegeven moment kweek je een laagje eelt en dan zal je er beter mee om kunnen gaan. Denk ik.
Het zal wsl. nooit helemaal slijten, maar je leert er mee omgaan en het krijgt een plek. Je moet alleen niet te streng zijn voor jezelf en niet te snel en te veel van jezelf wilen.
. . quote:I know.je hebt gelijk MUUSKE alleen confrontaties zijn erg vervelend
. alleen is zo'n onrustig hoofd soms gewoon ff teveel.
wil ik ff rust en juist dan komen de confrontaties na elkaar
steeds.
and i know you know
quote:Ik denk niet dat je struisvogelt, anders had dit topic niet bestaan en al zo lang gelopen. Denk dat MUUS gelijk heeft dat het gewoon moet slijten. Teveel ergens mee bezig zijn is nooit goed. Ik zal mijn droom van een gelukkig gezinnetje hoogstwaarschijnlijk ook nooit kunnen verwezenlijken, en ja, dat steekt op de momenten dat je ermee wordt geconfronteerd, het zij zo. Maar ik maak het mezelf alleen maar moeilijker als ik dat verdriet mijn leven laat beinvloeden ook op de momenten dat ik er niet rechtstreeks mee word geconfronteerd. Die momenten zijn er nl. al vaak genoeg.Op donderdag 22 juli 2004 15:47 schreef DarkElf het volgende:
te veel ermee bezig zijn is niet goed, dan vertroebelt je blik volgens mij te veel,
te weinig is ook niet goed dan krijg je struisvogel politiek (een van mijn favorieten)
Het is net als met verdriet om dingen uit het verleden denk ik, dat blijft ook opkomen in bepaalde situaties, door associaties of whatever. In plaats van daar dan je de hele middag klote over te voelen blijkt "even slikken en weer doorgaan" toch de beste manier om ermee om te gaan. Het tempo van slijten wordt volgens mij niet beinvloed door hoeveel of hoe weinig je ermee bezig bent.
verder denk ik niet dat dit mijn leven beinvloed, sterker nog ik zie juist voordelen, die wij ook verwerkt hebben in ons nieuwe huis
jaja tuurlijk zie ik ook een andere kant. en dat is ook de reden waarom ik voor een langdurige oplossing heb gekozen wat betreft anti conceptie en ik weet dat zoiets af en toe opkomt, en dat je je daar niet de hele tijd klote over moet voelen en believe me, dat doe ik ook niet
alleen is af en toe gewoon nu al een paar dagen meer toe dan af. De afgelopen maanden was het weer helemaal anders, was ik meer met andere dingen bezig en kon ik vooral bezig zijn met de leuke kanten ervan, en ook voor vriendinnetjes en zusjes (Overigens, even terzijde: going with the flow, maar het wel in de gaten houden lijkt me een prima manier om dingen te verwerken. En dat je daarmee al 'bereikt' hebt is dat het een geweldige 'prestatie' (van je psyche) is dat de blije gevoelens die je kan hebben als anderen zwanger zijn niet nep zijn maar oprecht. Dat zal wellicht ook een opluchting voor jou geweest zijn, of iig fijn. naja.)
(overigens voel ik me niet beledigd als je dit alles maar onzin vind, en als je er niets aan hebt dan mag je het vanzelfsprekend negeren
)En wat een geweldig huis... die ruimte!
mail adres staat in mijn profiel
even laten bezinken.
Wat een vreselijk moeilijke beslissing die jullie hebben genomen. Het is logisch dat je daar lange tijd verdriet om zal hebben. Ik geloof nooit dat het helemaal over zal gaan maar het zal wel minder worden.
Wat me zo moeilijk lijkt in jullie situatie is dat je deze beslissing al op zo'n jonge leeftijd genomen hebt
waardoor je omgeving nog allemaal aan de kinderen gaat zodat je er steeds weer aan herinnerd wordt. Plus zolang je in je vruchtbare jaren zit kan je theoretisch nog altijd op je beslissing terug komen. Daardoor wordt je gedwongen je beslissing a.h.w. steeds opnieuw te evolueren. Met het bijbehorende verdriet. Niet niks hoor. Ik denk zeker niet in combinatie met je aandoening.
Weet je dat ze bij Freya een afdeling Samen Verder hebben voor ongewild kinderlozen? Er is o.a. ook een lotgenotenmailinglijst. http://www.freya.nl
Groetjes,
Merisse (3 miskramen, bijna 40 dus wellicht ook ongewenst kinderloos blijvend)
Verwerken is meer dan alleen maar praten. Soms doet praten gewoon niets voor je, maar wil je gewoon je verdriet ervaren en weer een plekje geven. Alleen even verwoorden wat je voelt, zonder dat iemand troostwoorden spreekt of met goedbedoelde adviezen komt. Gewoon, verdrietig zijn, daarover in jezelf pruttelen (zo noem ik dat voor mezelf altijd, pruttelen), terugleggen op het eigen plekje en daarna weer verder gaan met je leven, wetende dat deze cyclus toch weer terugkomt.
en mede door hier te posten, als DE en niet als ikke
lukt me dat steeds
Thanks voor die link, erg interessant.
Ja denk dat jullie gelijk hebben wat betreft "de vruchtbare jaren"... en die zijn er
nog wel even..
quote:Ik neem aan dat dit geen reactie was op mijn post, want dan heb ik hem niet goed geformuleerd of jij hem niet goed begrepen. Of ik heb de reactie niet begrepen, dat kan natuurlijk ook.Op donderdag 22 juli 2004 17:12 schreef DarkElf het volgende:
[...]
quote:ik weet het niet precies meer maar ik zie het nu als een meer globale reactie op alle postsOp dinsdag 27 juli 2004 14:46 schreef thaleia het volgende:
[..]
Ik neem aan dat dit geen reactie was op mijn post, want dan heb ik hem niet goed geformuleerd of jij hem niet goed begrepen. Of ik heb de reactie niet begrepen, dat kan natuurlijk ook.
ik heb ook niets gequote.Heb heel het topic gelezen en kan je vertellen dat ook manne met dit probleem te maken hebben.
Mijn ervaring: was 18 wordt verliefd op een vrouw van 28, thuis had ik problemen en vluchtte als het ware. Zij wordt ook gek op mij, het klikt en we gaan verder. Zij heeft al 3 kids, maar ze gaat er niet zo mee om als wat ik dus mee kreeg thuis, lol, liefde,kroelen etc. (spaghetti tegen het plafond gooien enz) voor mij was dit ook lol, maar ook een liefde die ik wel voelde maar eigenlijk in de "gewone"maatschappij niet kon beantwoorden ( zal wel een homo zijn, zeiden anderen).
Affijn, na een paar jaar en diverse artsen en psychiaters later, blijkt zij dus manisch en borderliner te zijn. Ik was er voor haar en de kinderen, ik deed dus het huishouden, zoals anders een vrouw het doet (waarheid voor de vrouw) voor een periode van ca 6 jr. In de tussentijd, zij was 30, vroeg ze mij : als je een kind wil dan moet het wel snel, nu wil ik nog.
Tsja ik, 20 jaar, kinderen altijd leuk gevonden ( ben de oudste van neefjes en nichtjes) vond het toch wel geweldig om een kind te krijgen (twijfel was er ja, was ook nog wel jong) maar houdend van kids etc. ben ik info in gaan winnen.
Heb een zusje gehad,maar zij is na 2 weken gestorven, heb een broer, had de zelfde problemen, leeft gelukkig nog, oom van me krijgt een kind met de zelfde problemen als mijn moeder (kindje overleed).
Ik was hier dus heel bang voor, maar toch koos ik heel bewust om een kind te maken (rot uitdrukking).
Hij is nu bijna 18 een gezonde leuke gozer. Ja hij heeft geleden onder zijn moeders depressies en heeft het niet makkelijk gehad, maar hij lijkt veel op mij: een vent met gevoel, zonder macho gedrag maar wel met verantwoordelijkheid.
Ik weet nu, dat mijn ex eigenlijk geen kinderen wilde, ze toch kreeg, er haar leven aanvasthield (ook suicidaal) en door ging, RIAGG Dijkzigt etc ik heb alles gezien, alles meegemaakt, de kids ook soms en ja ze houden van hun moeder. Leuk was anders, het deed mij ook pijn en verdriet, maar nu (gelukkig) door de liefde en de pijn zijn het 4 prachtige mensen die in de wereld staan, waarvan de oudste dezelfde problemen heeft als haar moeder (maar zelf ook een kind heeft en voor de 3de x getrouwd, evenals haar moeder).
Ik ben nu gelukkig met mijn zoon, door alles heen heeft hij de liefde maar ook de "nietvanzelfsprekendheid" meegemaakt en dat maakt hem sterker dan de meeste kinderen van zijn leeftijd.
O ja DE je bent echt niet alleen, ook al vind je dat wel (voel). Terug kijkend op het stukje waarin je schreef over je beroep>
Groeten uit Brabant.
Hoewel wij in de nabije toekomst nog geen plannen hebben om zwanger te worden, praten wij er wel veel over omdat er bij ons ook erfelijkheid in het spel is. En dan geen psychiatrische aandoeningen, waar in dit topic al veel over te lezen is, maar het Ehlers-Danlos Syndroom. Linkje.
quote:Het Ehlers-Danlos syndroom is een erfelijke aandoening waarbij het bindweefsel niet goed is aangelegd. Bind- of steunweefsel zit overal in ons lichaam waar steun gegeven moet worden. Dit betekent dat het een belangrijk bestanddeel is van bijvoorbeeld botten en van de banden die gewrichten op hun plaats houden. Maar het zorgt er ook voor dat de huid vast zit aan de onderliggende laag en dat de tanden in hun kassen blijven zitten. De samenstelling van het bindweefsel hangt af van de functie die het in ons lichaam vervult. Een stoornis in het bindweefsel van de gewrichtsbanden die moeten zorgen dat gewrichten stevig in elkaar zitten, geeft andere klachten dan een stoornis in het bindweefsel dat de huid stevigheid geeft. Dit is dan ook de reden dat er verschillende types van het Ehlers-Danlos syndroom worden onderscheiden. Hoeveel mensen aan dit syndroom lijden is niet bekend.
Mijn vriend heeft het klassieke type, zijn vader en zijn halfbroer hebben het ook (terwijl zijn andere halfbroer het niet heeft). De kans van overerving bij dat type van EDS is 50%. Nu is het klassieke type wel iets waar mee te leven valt. (Wat klinkt dat slecht zeg). Zeker wanneer je dit al van jongs af aan weet, zoals dat bij mijn vriend het geval is. Door een aantal voorzorgsmaatregelen te treffen kan je voorkomen dat je er veel last van krijgt.
Echter, in het geval van overerving is dus niet gezegd dat, mochten wij een kind krijgen met EDS, het kind ook daadwerkelijk het klassieke type krijgt. Er is zelfs binnen die 50% nog 5% kans op de ergste, levensbedreigende vorm van EDS. Overzicht en korte uitleg van de verschillende types EDS.
Nu is die vorm in zijn familie nog nooit voorgekomen, maar dat geeft dus geen enkele garantie.
Zijn er hier mensen die voor zo'n zelfde dillemma staan of hebben gestaan (misschien ook wel met EDS) en wat zou je doen / heb je gedaan in dat geval?
Maar de info over EDS vind ik wel interessant, ik heb een familielid die met fibromyalgie gediagnostiseerd is en voor wie veel kenmerken van EDS lijken op te gaan als ik die site zo lees... hypermobiliteit, niet-elastische huid, snel blauwe plekken, enz.
Zusje heeft een Mola zwangerschap gehad net paar weekjes terug,
een vriendinnetje laat net helemaal enthousiast weten dat ze zwanger is en
een ander vriendinnetje wil zsm zwanger worden. (en praat daar natuurlijk
heel veel over, lijkt me logisch
)Begrijp me niet verkeerd; mijn zus doe ik alles voor en praat ik veel mee,
ik steun haar graag waar het kan. (alleen roept het wel dingen op)
Mijn zwangere vriendinnetje ben ik onzettend blij voor, werkelijk geweldig
voor ze. Blij zijn komt heel natuurlijk want ik bén ook blij voor ze.
(alleen roept het wel dingen op) Ander vriendinnetje was liever gisteren
zwanger dan vandaag en ik gun het haar en haar man van harte.
Lijkt me geweldig voor ze want het zijn hele lieve mensen en dierbare vrienden.
(alleen roept het wel dingen op)
Tijd geleden kon ik nog puur rationeel denken en achter onze beslissing staan.
wat ik nog steeds doe trouwens, alleen nu begint alles veel meer te leven in
mijn omgeving en dat is toch erg moeilijk merk ik. Was natuurlijk te verwachten
DE, maar ja ik dacht weer dat ik alles wel rationeel kon bekijken en beleven
Eniewee wat wil ik met deze topickick? Geen idee eigenlijk, gewoon ff schrijven.
Opent dat geen perspectieven voor jou?
en vooral, kan je het echt aan om een kinderloos leven aan te gaan ...
Ja, dat knagen wat je beschrijft... dat kennen heel veel vrouwen (en mss mannen ook wel). Geen idee eigenlijk hoe je daarmee om zou kunnen gaan.
Maar goed, daar vroeg je ook niet om.
Je wilde even spuien...Dikke
dan iig voor jou!quote:klopt bij ons is het een klein ander verhaaltje zoOp vrijdag 24 juni 2005 19:17 schreef Brighteyes het volgende:
Ah ok. Bij jullie komen er dus 2 lijntjes met mogelijke erfelijkheden bij elkaar... Dan snap ik het wel ja...
quote:ik weet dat veel vrouwen en wrs mannen het kennen maar irl spreek je er toch minder makkelijk over merk ik. Het is niet alleen willen spuien hoor, schreef vanmiddag gewoon ff wat van me af, ervaringen zijn altijd fijn (niet voor die persoon natuurlijk) om te lezen.Ja, dat knagen wat je beschrijft... dat kennen heel veel vrouwen (en mss mannen ook wel). Geen idee eigenlijk hoe je daarmee om zou kunnen gaan.
Maar goed, daar vroeg je ook niet om.
Dikke
quote:nadenken heb ik genoeg gedaanOp vrijdag 24 juni 2005 19:17 schreef petitlapin het volgende:
darkelf meisje, denk hier eens goed over na ... kan je een kind echt niet gelukkig maken, zijn er zulke grote risico's ...
en vooral, kan je het echt aan om een kinderloos leven aan te gaan ...
ik kan een kind heus wel gelukkig maken maar de prijs voor mij is te hoog (ivm met mijn eigen gesteldheid) en ik ga geen risico lopen op het doorgeven van iets waar iemand zijn leven lang last van heeft.geen idee of ik dat aankan, ik zal wel moeten. klinkt simpel maar zo zie ik het ook, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet moeilijk vind
quote:Ik (her)ken ik je gevoelens wel, en die kunnen soms gruwelijk sterk zijn.Op vrijdag 24 juni 2005 19:19 schreef DarkElf het volgende:
ik weet dat veel vrouwen en wrs mannen het kennen maar irl spreek je er toch minder makkelijk over merk ik. Het is niet alleen willen spuien hoor, schreef vanmiddag gewoon ff wat van me af, ervaringen zijn altijd fijn (niet voor die persoon natuurlijk) om te lezen.
Om mij heen dus ook behoorlijk wat kleine kindjes. Vriendinnen die al een 2e hebben etc.
Het enige is dat ik wél kan dagdromen over 'later als ik groot ben'.
Mss is het eerder al ter sprake gekomen, maar in dit reactie venster kan ik even niet terugscrollen, maar zou adoptie een optie zijn voor jullie?
quote:schreef ik in april 2003, en zo voelt het nog steeds.Adoptie is natuurlijk een mogelijkheid omdat de erfelijke factoren dan wegvallen.
Blijft er dan wel nog steeds een moeder over die manisch depressief is en (hoe rot ik het ook vind klinken om over mezelf te zeggen) toch wel redelijk labiel is.
Ik denk niet dat dit een geschikte omgeving is voor een kindje om in op te groeien (als ik de druk die op mij komt door de opvoeding en een ongeregelder leven even buiten beschouwing laat).
Dus nee, dat kan ook niet.
quote:dat zal wel een verschil zijn maar toch heb je die gevoelens nu wel, niet altijd even makkelijkOp vrijdag 24 juni 2005 19:23 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Ik (her)ken ik je gevoelens wel, en die kunnen soms gruwelijk sterk zijn.
Om mij heen dus ook behoorlijk wat kleine kindjes. Vriendinnen die al een 2e hebben etc.
Het enige is dat ik wél kan dagdromen over 'later als ik groot ben'.
als mensen zwanger zijn in je omgeving of een babietje hebben
quote:En bij terugscrollen zie ik dat ik je deze vraag in Jan '04 ook al had gesteld.Op vrijdag 24 juni 2005 19:25 schreef DarkElf het volgende:
schreef ik in april 2003, en zo voelt het nog steeds.
quote:Zondag had ik dat even heel erg. Verjaardag bij stel met kind van bijna drie en eentje van 4 maanden. Op visite waren 1 hoogzwangere en een andere vriend van ons wiens vrouw ook op knappen staat. En dan gaat het dus alleen maar over zwangerschappen, bevallingen en hoe het allemaal zal zijn en gaan enzo.Op vrijdag 24 juni 2005 20:51 schreef DarkElf het volgende:
dat zal wel een verschil zijn maar toch heb je die gevoelens nu wel, niet altijd even makkelijk
als mensen zwanger zijn in je omgeving of een babietje hebben
En ik kan inmiddels best een bekkie mee praten dankzij dit forum, maar dat doe ik ook niet overal want ik wil niet als die obsessede doos overkomen. Dus ik ben maar even gaan roken, want ergens baal ik er van dat ik niet gewoon gezellig mee kan kleppen over mijn ervaringen...
Maar goed... ik lul weer eens te veel...
en dan voel je je een beetje verloren soms. en idd, ik ga geen party pooper spelen met mijn gevoelens dus laat je alles maar een beetje over je heen komen
quote:vriendinnetje wat graag wilt houdt daar vaak ook rekening mee (uit zichzelf trouwens) maar kan me voorstellen dat in the heat of the "ik ga bijna trouwen" moment iemand gewoon erg enthousiast is, ik zou het heel vervelend vinden om dan een domper erop te zetten.Op zaterdag 25 juni 2005 10:23 schreef poemojn het volgende:
Kun je dan niet vriendelijk aangeven dat jij (nog) niet over dat onderwerp kunt meepraten en ook wel een ander gespreksonderwerp wilt af en toe, als afwisseling?
Hardop uitspreken maakt het vaak nog even net iets reeeler...
quote:Exactly!Op zaterdag 25 juni 2005 10:29 schreef Brighteyes het volgende:
Ja precies. En je wil er ook niet steeds de nadruk op leggen.
Hardop uitspreken maakt het vaak nog even net iets reeeler...
quote:darkelf, zoals ik je hier op het forum ken en bezig zie, denk ik echt wel dat je best wel in staat bent om een kind op te voeden ... voor ieder mens is een klein kind opvoeden lastig, misschien voor jou wat zwaarder, maar is het zo erg dat je echt je kinderdroom ervoor wil opgeven ?Op vrijdag 24 juni 2005 19:21 schreef DarkElf het volgende:
nadenken heb ik genoeg gedaan
geen idee of ik dat aankan, ik zal wel moeten. klinkt simpel maar zo zie ik het ook, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet moeilijk vind
Ik denk dat je jezelf iets te zwaars oplegt hier ... dat er eigenlijk geen onoverkomelijke problemen zijn om toch aan kindjes te beginnen, en daarom vind ik het ergens wel jammer voor je
toch, sterkte met je keuze, ik zou het, denk ik, ik weet het eigenlijk zeker, niet kunnen ... dus ik vind het wel bewonderenswaardig dat je het belang van een eventueel kind boven het jouwe zet
quote:ik snap je wel hoorOp zaterdag 25 juni 2005 10:35 schreef poemojn het volgende:
Maar wat zou je dan doen als vriendin A en B steeds kletsen over meisje C, terwijl jij C niet kent? Zou je dan een ander onderwerp aansnijden, of niet? Want als je dat dan wel zou doen, is er eigenlijk toch geen reden om dat bij onderwerp baby's niet te doen (behalve dat dat voor jou gevoeliger ligt dan onbekend meisje C)?
maar als iemand zo enthousiast en blij is vind je dat ook leuk voor haar. wat je er zelf ook bij kan voelen
en omdat ik weet hoe zij is tegen mij vind ik dat ik dan een party pooper ben.
voor een buitenstaander die alleen mijn fok kant kent misschien niet maar geloof me; ik neem dit niet té zwaar op, ik vind gewoon dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen.
"toch, sterkte met je keuze, ik zou het, denk ik, ik weet het eigenlijk zeker, niet kunnen ... dus ik vind het wel bewonderenswaardig dat je het belang van een eventueel kind boven het jouwe zet"
voor mijn gevoel de enige logische keuze
Logisch maar wel moeilijk quote:Niet om voor DE te spreken, maar ik denk dat het wel een heel verschil is om te weten dat iemand een psycische aandoening heeft en ermee te leven. Ik moet eerlijk zeggen dat DE op het forum idd heel stabiel over komt, maar ik kan me voorstellen dat zij zegt 'ik weet hoe ik ben en kan zijn'.Op zaterdag 25 juni 2005 10:46 schreef petitlapin het volgende:
darkelf, zoals ik je hier op het forum ken en bezig zie, denk ik echt wel dat je best wel in staat bent om een kind op te voeden ... voor ieder mens is een klein kind opvoeden lastig, misschien voor jou wat zwaarder, maar is het zo erg dat je echt je kinderdroom ervoor wil opgeven ?
En daarnaast heeft zij volgens mij wel ook geleefd met iemand in haar omgeving met een depressie, dus ze weet ook heel goed hoe het is om daarmee op te groeien.
Die optelsom... ik kan me best voorstellen dat je zegt 'ik doe het niet'. Hoe lastig en klote ook...
Wat vreselijk verdrietig... vannacht gaan bloeden en krampen en vanmorgen
was er niets meer te zien op de echo.
triest hoor voor ze.
In het begin van de zwangerschap ben ik wel heel depressief geweest.. maar had ook veel te aken dat ik lichamelijk niet helemaal op orde was.. misschien is het een optie om met "lotgenoten" er eens over te praten.. waarom zij juist wel of juist niet kozen voor toch een kind al dan niet adoptie of van jullie zelf..
Moet zwaar voor jullie zijn.. maar denk er goed over na e dat je geen spijt krijgt van je beslissing..
sterkte met je vriendin
quote:Ik vind het knap dat mensen het wel aandurven en hoop dat je je nu beter voelt.Op zaterdag 25 juni 2005 12:49 schreef Neva het volgende:
Darkelf.. ik heb zelf ook mds en sporen borderline ptst .. psychische klachten zitten er ook vanuit de familie banden wel in..
In het begin van de zwangerschap ben ik wel heel depressief geweest.. maar had ook veel te aken dat ik lichamelijk niet helemaal op orde was.. misschien is het een optie om met "lotgenoten" er eens over te praten.. waarom zij juist wel of juist niet kozen voor toch een kind al dan niet adoptie of van jullie zelf..
Moet zwaar voor jullie zijn.. maar denk er goed over na e dat je geen spijt krijgt van je beslissing..
sterkte met je vriendin
voor mijzelf voelt het onverantwoordelijk om iemand een grote kans te geven op een
psychiatrisch leven, ik heb hier met veel mensen over gepraat en mijn beslissing is
samen met mijn man weloverwogen genomen. Die staat ook niet meer ter discussie.
En wel om de eerste reden die ik in deze post noemde. Ik ben zelf opgegroeid met een vader
die manisch depressief was, een moeder die zwaar depressief is en nog meer mankeert,
ik ken mezelf en weet hoe mijn jeugd geweest is door die factoren en door mijzelf, het
is gewoon geen optie omdat door te geven.
(buiten het feit dat ik geen stabiel mens ben door mijn eigen manisch depressiviteit , zoals ik al zei: mensen hier kennen alleen mijn fok kant....
en dat is heel anders dan weten hoe mijn leven eruit ziet.)
------------------------
ergens begint bij mij steeds meer het gevoel te borrelen, en ik vind dat
echt heel egoistisch van mezelf: "en ik dan".. Ik roep altijd dat ik alles rationeel
bekijk en mensen weten dat ook en nu vandaag na een zoveelste eenzijdige spui
gesprek over dit onderwerp waarin ik braaf alles aanhoor en steun probeer te geven
heb ik besloten dat ik dat maar eens anders aan moet gaan pakken.
Ik ben de laatste tijd erg veel hiermee bezig, (kan ook niet anders door alles om me heen)
merk dat ik ook echt van slag ben steeds maar toch verzeil ik iedere keer in gesprekken
waarin mensen alles spuien en ik maar braaf aanhoor.
Lijkt me niet handig, ik moet ook eens rekening met mezelf gaan houden vind ik, en
ergens mogen anderen dat ook wel eens een beetje vind ik (oh erg he?
)Voel me echt een sekreet als ik zo denk, maar misschien is dat meer de stem van
mijn ouders: niet de aandacht op jezelf richten, anderen helpen waar het kan en zelf
gewoon altijd doorgaan zonder stil te staan.....
disclaimer, niet dat ik medelijden wil of hoef ofzo
of mezelf heel zielig vindofzo.. maar grenzen aan kunnen geven is iets wat heel normaal moet zijn hoop ik
Ik denk in ieder geval dat je er heel goed aan doet om er zo bewust over na te denken, er zijn zoveel situaties waar je nu (en later) weer in aanraking komt met kinderen en alles er omheen.
"Ik denk in ieder geval dat je er heel goed aan doet om er zo bewust over na te denken, er zijn zoveel situaties waar je nu (en later) weer in aanraking komt met kinderen en alles er omheen."
Dat is ook zo, dan kan ik er beter nu al leren goed mee om te gaan voor mezelf...
quote:Op donderdag 30 juni 2005 14:09 schreef anneja het volgende:
Darkelf, wat ik me dan afvraag, heeft 1 van je ouders dezelfde soort stoornis als jij, en zo ja, ben je erg ongelukkig met de manier waarop je bent opgegroeid?
quote:zoals je kunt lezen heb ik twee instabiele ouders gehad, waarvan er 1, mijn vader, hetzelfde heeft gehad als ik (en hij had weer hetzelfde als zijn moeder). En opgroeien in die omstandigheden is geen pretje. je weet nooit wat je kan verwachten, leert op eieren lopen; de ene keer was mijn vader zeer depressief (sprak weken niet tegen ons bijv. of ging naar zijn werk, kwam thuis en ging in de eetkamer zitten: zei niets reageerde nergens op, bleef daar de hele nacht.. zonder enige vorm van beweging, aandacht of wat dan ook. ging 's ochtends douchen en werken en 's avonds weer precies hetzelfde..dat kon dagen lang tot soms echt meerdere weken duren), dan weer was mijn vader ineens weer helemaal opgeleefd tot het bizarre aan toe en sleepte ons mee in zijn verhalen. Dan was hij ineens een hele leuke spontane gekke vader die niets te veel was en alles leuk vond. ... Er waren ook wel rustige periodes hoor maar je bent dan continue bang dat het weer om gaat slaan want dat deed het ook altijd (de ene keer duurde dat langer dan de andere keer) En zo ging dat om en om en om, de ene keer het een, de andere keer het ander. Ontzettend onvoorspelbaar gedrag is dat, je weet niet waar je aan toe bent als kind (en volwassene trouwens).Op zaterdag 25 juni 2005 12:57 schreef DarkElf het volgende:
[..]
.....
Ik ben zelf opgegroeid met een vader die manisch depressief was, een moeder die zwaar depressief is en nog meer mankeert, ik ken mezelf en weet hoe mijn jeugd geweest is door die factoren en door mijzelf, het is gewoon geen optie omdat door te geven.
dus ja ik ben ermee opgegroeid en weet wat een impact dat op een kind kan hebben. En daarom, o.a. heb ik deze beslissing genomen.
[ Bericht 0% gewijzigd door DarkElf op 30-06-2005 14:39:50 ]
quote:Is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar ik denk dat het een stuk helpt als je een klein beetje kan delen met anderen. Voor je eigen grenzen, maar ook om te zorgen dat je zelf niet verbitterd raakt t.o.v. mensen met kinderen waar je zelf veel om geeft. En dat lijkt mij ook zo lastig met acceptatie van kinderloosheid, het is niet alleen zwangerschap en babietjes, maar het blijft een leven lang terugkomen. Het worden pubers, ze krijgen zelf kinderen etc.Op dinsdag 28 juni 2005 19:59 schreef DarkElf het volgende:
Dat is ook zo, dan kan ik er beter nu al leren goed mee om te gaan voor mezelf...
Toch vind ik het heel knap dat je juist door je verleden (en dus niet ondanks) zo bewust en verstandig die keuze kan maken. En uiteindelijk lievelings-verwen-tante worden is ook niet verkeerd!
quote:Wel de lusten maar niet de lastenOp donderdag 30 juni 2005 16:28 schreef Étoile het volgende:
[..]
En uiteindelijk lievelings-verwen-tante worden is ook niet verkeerd!
quote:Tering, wat lees ik slordig zegOp donderdag 30 juni 2005 14:25 schreef DarkElf het volgende:
[..]
[..]
zoals je kunt lezen heb ik twee instabiele ouders gehad
't was meer, als ik de kinders van mijn manisch depressieve schoonzus zie, dat ik mij afvraag of het beter was geweest als ze er maar helemaal niet waren. Ja, ze lopen deuken op en nee, hun jeugd is verre van ideaal, het leven van hun moeder is een zootje, maar ze lijken geleerd te hebben met het onvoorspelbare gedrag van hun moeder om te gaan. Maar zo extreem als jouw vader is die ook niet, tenminste, dat hoop ik.Eigenlijk wil ik alleen zeggen dat ik het ontzettend sterk van je vind om deze beslissing te kunnen nemen, waarom doe ik dat dan niet gewoon
quote:Die redenering hoor je ook altijd als anti-abortusargument: "ja, mijn ouders waren ook veertien toen ze me kregen en verslaafd en hadden geen rooie cent, en dus was mijn jeugd ellendig, maar ik ben nu wel blij dat ik leef". Ja logisch, zowat iedereen is blij dat ie leeft. Maar dat is natuurlijk totaal geen argument om dan maar bewust ervoor te kiezen in een verre van ideale situatie een kind op de wereld te zetten.Op vrijdag 1 juli 2005 12:05 schreef anneja het volgende:
't was meer, als ik de kinders van mijn manisch depressieve schoonzus zie, dat ik mij afvraag of het beter was geweest als ze er maar helemaal niet waren. Ja, ze lopen deuken op en nee, hun jeugd is verre van ideaal, het leven van hun moeder is een zootje, maar ze lijken geleerd te hebben met het onvoorspelbare gedrag van hun moeder om te gaan.
quote:Ik bedoelde eigenlijk meer dat een verre-van-ideale situatie niet perse het einde van de wereld is, en/maar dat ik het erg goed en sterk van Darkelf vind om haar beperkingen en de risico's en dergelijke te onderkennen en daar deze verstrekkende beslissing aan te verbinden. En ik kan me ook enigszins voorstellen dat het dan pijn kan doen als verder iedereen in je omgeving zo met kinderen bezig is.Op vrijdag 1 juli 2005 12:11 schreef thaleia het volgende:
[..]
Maar dat is natuurlijk totaal geen argument om dan maar bewust ervoor te kiezen in een verre van ideale situatie een kind op de wereld te zetten.
"je hebt iig een keuze, sommige mensen helemaal niet"
"je kan iig je leven helemaal naar jezelf inrichten"
zomaar een paar opmerkingen die me altijd goed weten te raken.
Nee natuurlijk denk ik er over een paar jaar niet anders over. De genen blijven hetzelfde,
hetgeen wat je doorgeeft ook. Ik ga niet iemand willens en wetens opzadelen met wat ik
doorgeef. Ja ik heb een keuze, ik heb besloten mijn kinderen niet op te zadelen met genen
die ze ontzettend veel problemen kunnen geven maar is het dan zo omdat ikzelf een keuze
maakte (waarmee ik voor mijn eigen gevoel verantwoording neem en niet mijn kop in het
zand steek want: ik wil kinderen!) ik geen verdriet heb of minder verdriet dan iemand die
ondanks de kinderwens helaas kinderloos blijft? Je kan verdriet toch niet vergelijken?
Of situaties? Natuurlijk kan ik mijn leven nu inrichten zoals mijn man en ik graag willen en
natuurlijk is dat fijn maar dat neemt niet weg dat ik ergens in mijn hart heel graag ooit
misschien een kindje had willen krijgen om die een fijn en goed leven te geven hopelijk en dat
dat nu niet meer gaat gebeuren en dat ik daar soms gewoon verdrietig om kan zijn?.
Verdriet is verdriet en m.i. nooit vergelijkbaar.
Zomaar weer eens een gedachtespinsel van moi.
kleine edit: ik snáp wat mensen ermee willen, hoe het voelt is soms een ander verhaal
[ Bericht 3% gewijzigd door DarkElf op 14-07-2005 18:38:56 ]
quote:Omdat ze proberen je te helpen door je tot relativeren te bewegen, met blijkbaar het tegenovergestelde effectOp donderdag 14 juli 2005 18:22 schreef DarkElf het volgende:
Waarom zeggen mensen zulke dingen?
bijv dat over je leven inrichten zeggen rt en ik ook altijd tegen elkaar.
maar als je bijv al moeilijk spreekt over je emoties zijn dit de dingen die het in een gesprek moeilijk maken voor mij om niet weer te zakelijk verder te spreken erover. (iets wat ik bijna nooit doe; spreken over gevoelskwesties.)
maar ik blijf een work in progress natuurlijk
een vriendinnetje van me is zwanger!
en ik ben dolblij voor ze.Ik vind het ook allemaal erg spannend want het is de eerste zwangerschap
die tot nu toe gewoon goed loopt in mijn omgeving. (zusje mola en ander
vriendinnetje miskraam)
Het is een heel goed vriendinnetje die weet van mijn beslissing en mede door onze
gesprekken erover vroeger, met een lekker glas wijn op het terras in de zon
, is het erg fijn dat ik gewoon mezelf kan zijn nu.
Natuurlijk maakt het heus wel iets los in me (oa. ook door de situatie van mijn zus) maar
dat lijkt me logisch eigenlijk maar blijdschap voor hun overheerst dat zeker.
ik vind het geweldig om te zien hoe blij ze zijn en merk dat ik het ook erg leuk
vind me mee te verdiepen in wat ze allemaal meemaakt.
ik zit in een "man wat ben ik blij dat ik dat allemaal niet ga krijgen" fase.. en dat vond ik wel even het vermelden waard
(ok da's enigzins overdreven maar goed hier is de nuancering: tuurlijk heb ik soms nog dat gevoel van "oeh" dit wil ik ook (en dat zal ik ook heus wel eens houden zo af en toe, want af en toe steekt er echt wel een gevoel de kop op dat ik ook heel graag een kindje zou willen), maar ik ben echt wel rationeel genoeg de laatste weken tot misschien wel veel langer al , om te zien dat het in mijn (onze ) situatie niet goed zou zijn en dat alles wat erbij komt kijken gewoon te veel zou vergen van me... Dus die gevoelens staan nu naast elkaar al een tijd en dat is vreemd eigenlijk maar geeft wel een zekerder gevoel.. (wat betreft keuze)
[ Bericht 4% gewijzigd door DarkElf op 23-01-2007 13:39:24 ]