Erfelijkheid en kinderen

quote:

Op vrijdag 24 juni 2005 19:17 schreef Brighteyes het volgende:
Ah ok. Bij jullie komen er dus 2 lijntjes met mogelijke erfelijkheden bij elkaar... Dan snap ik het wel ja...

klopt bij ons is het een klein ander verhaaltje zo

quote:

Ja, dat knagen wat je beschrijft... dat kennen heel veel vrouwen (en mss mannen ook wel). Geen idee eigenlijk hoe je daarmee om zou kunnen gaan.

Maar goed, daar vroeg je ook niet om. Je wilde even spuien...
Dikke dan iig voor jou!

ik weet dat veel vrouwen en wrs mannen het kennen maar irl spreek je er toch minder makkelijk over merk ik. Het is niet alleen willen spuien hoor, schreef vanmiddag gewoon ff wat van me af, ervaringen zijn altijd fijn (niet voor die persoon natuurlijk) om te lezen.

quote:

Op vrijdag 24 juni 2005 19:17 schreef petitlapin het volgende:
darkelf meisje, denk hier eens goed over na ... kan je een kind echt niet gelukkig maken, zijn er zulke grote risico's ...

en vooral, kan je het echt aan om een kinderloos leven aan te gaan ...

nadenken heb ik genoeg gedaan ik kan een kind heus wel gelukkig maken maar de prijs voor mij is te hoog (ivm met mijn eigen gesteldheid) en ik ga geen risico lopen op het doorgeven van iets waar iemand zijn leven lang last van heeft.

geen idee of ik dat aankan, ik zal wel moeten. klinkt simpel maar zo zie ik het ook, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet moeilijk vind

quote:

Adoptie is natuurlijk een mogelijkheid omdat de erfelijke factoren dan wegvallen.

Blijft er dan wel nog steeds een moeder over die manisch depressief is en (hoe rot ik het ook vind klinken om over mezelf te zeggen) toch wel redelijk labiel is.

Ik denk niet dat dit een geschikte omgeving is voor een kindje om in op te groeien (als ik de druk die op mij komt door de opvoeding en een ongeregelder leven even buiten beschouwing laat).

Dus nee, dat kan ook niet.

schreef ik in april 2003, en zo voelt het nog steeds.

quote:

Op vrijdag 24 juni 2005 19:23 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Ik (her)ken ik je gevoelens wel, en die kunnen soms gruwelijk sterk zijn.
Om mij heen dus ook behoorlijk wat kleine kindjes. Vriendinnen die al een 2e hebben etc.
Het enige is dat ik wél kan dagdromen over 'later als ik groot ben'.

dat zal wel een verschil zijn maar toch heb je die gevoelens nu wel, niet altijd even makkelijk
als mensen zwanger zijn in je omgeving of een babietje hebben

nee je lult niet te veel, snap namelijk precies wat je bedoelt en hoe frustrerend het kan zijn. Afgelopen 14 mei hadden we de vrijgezellendag van vriendinnetje die heeeel graag een kindje wilt en een vriendin van haar was zwanger. met die twee zat ik dus een uur in de auto en idd gaat alles alleen maar over kinderen, kinderen krijgen, zwanger zijn etc etc.

en dan voel je je een beetje verloren soms. en idd, ik ga geen party pooper spelen met mijn gevoelens dus laat je alles maar een beetje over je heen komen

quote:

Op zaterdag 25 juni 2005 10:23 schreef poemojn het volgende:
Kun je dan niet vriendelijk aangeven dat jij (nog) niet over dat onderwerp kunt meepraten en ook wel een ander gespreksonderwerp wilt af en toe, als afwisseling?

vriendinnetje wat graag wilt houdt daar vaak ook rekening mee (uit zichzelf trouwens) maar kan me voorstellen dat in the heat of the "ik ga bijna trouwen" moment iemand gewoon erg enthousiast is, ik zou het heel vervelend vinden om dan een domper erop te zetten.

quote:

Op zaterdag 25 juni 2005 10:29 schreef Brighteyes het volgende:
Ja precies. En je wil er ook niet steeds de nadruk op leggen.
Hardop uitspreken maakt het vaak nog even net iets reeeler...

Exactly!

quote:

Op zaterdag 25 juni 2005 10:35 schreef poemojn het volgende:
Maar wat zou je dan doen als vriendin A en B steeds kletsen over meisje C, terwijl jij C niet kent? Zou je dan een ander onderwerp aansnijden, of niet? Want als je dat dan wel zou doen, is er eigenlijk toch geen reden om dat bij onderwerp baby's niet te doen (behalve dat dat voor jou gevoeliger ligt dan onbekend meisje C)?

ik snap je wel hoor

maar als iemand zo enthousiast en blij is vind je dat ook leuk voor haar. wat je er zelf ook bij kan voelen
en omdat ik weet hoe zij is tegen mij vind ik dat ik dan een party pooper ben.

"dat er eigenlijk geen onoverkomelijke problemen zijn om toch aan kindjes te beginnen"

voor een buitenstaander die alleen mijn fok kant kent misschien niet maar geloof me; ik neem dit niet té zwaar op, ik vind gewoon dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen.

"toch, sterkte met je keuze, ik zou het, denk ik, ik weet het eigenlijk zeker, niet kunnen ... dus ik vind het wel bewonderenswaardig dat je het belang van een eventueel kind boven het jouwe zet"

voor mijn gevoel de enige logische keuze Logisch maar wel moeilijk

zal je net zien, krijg ik net te horen dat zwangere vriendinnetje vannacht een miskraam gehad heeft

ja hoor het net, en gisteren was ze nog zo blij.
vannacht gaan bloeden en krampen en vanmorgen
was er niets meer te zien op de echo.

triest hoor voor ze.

quote:

Op zaterdag 25 juni 2005 12:49 schreef Neva het volgende:
Darkelf.. ik heb zelf ook mds en sporen borderline ptst .. psychische klachten zitten er ook vanuit de familie banden wel in..
In het begin van de zwangerschap ben ik wel heel depressief geweest.. maar had ook veel te aken dat ik lichamelijk niet helemaal op orde was.. misschien is het een optie om met "lotgenoten" er eens over te praten.. waarom zij juist wel of juist niet kozen voor toch een kind al dan niet adoptie of van jullie zelf..
Moet zwaar voor jullie zijn.. maar denk er goed over na e dat je geen spijt krijgt van je beslissing..



sterkte met je vriendin

Ik vind het knap dat mensen het wel aandurven en hoop dat je je nu beter voelt.

voor mijzelf voelt het onverantwoordelijk om iemand een grote kans te geven op een
psychiatrisch leven, ik heb hier met veel mensen over gepraat en mijn beslissing is
samen met mijn man weloverwogen genomen. Die staat ook niet meer ter discussie.

En wel om de eerste reden die ik in deze post noemde. Ik ben zelf opgegroeid met een vader
die manisch depressief was, een moeder die zwaar depressief is en nog meer mankeert,
ik ken mezelf en weet hoe mijn jeugd geweest is door die factoren en door mijzelf, het
is gewoon geen optie omdat door te geven. (buiten het feit dat ik geen stabiel mens ben door mijn
eigen manisch depressiviteit , zoals ik al zei: mensen hier kennen alleen mijn fok kant....
en dat is heel anders dan weten hoe mijn leven eruit ziet.)

dat is het zeker.

------------------------

ergens begint bij mij steeds meer het gevoel te borrelen, en ik vind dat
echt heel egoistisch van mezelf: "en ik dan".. Ik roep altijd dat ik alles rationeel
bekijk en mensen weten dat ook en nu vandaag na een zoveelste eenzijdige spui
gesprek over dit onderwerp waarin ik braaf alles aanhoor en steun probeer te geven
heb ik besloten dat ik dat maar eens anders aan moet gaan pakken.

Ik ben de laatste tijd erg veel hiermee bezig, (kan ook niet anders door alles om me heen)
merk dat ik ook echt van slag ben steeds maar toch verzeil ik iedere keer in gesprekken
waarin mensen alles spuien en ik maar braaf aanhoor.

Lijkt me niet handig, ik moet ook eens rekening met mezelf gaan houden vind ik, en
ergens mogen anderen dat ook wel eens een beetje vind ik (oh erg he? )

Voel me echt een sekreet als ik zo denk, maar misschien is dat meer de stem van
mijn ouders: niet de aandacht op jezelf richten, anderen helpen waar het kan en zelf
gewoon altijd doorgaan zonder stil te staan.....


_{disclaimer, niet dat ik medelijden wil of hoef ofzo of mezelf heel zielig vind
ofzo.. maar grenzen aan kunnen geven is iets wat heel normaal moet zijn hoop ik}