Wat versta jij precies onder acceptatie?Dat je elkaar als gelijkwaardige kunt accepteren. Dat je de ander niet veroordeeld op zijn/haar opvattingen, levensstijl en op de persoon wie hij/zij is + dat je je daarbij ook door de ander geaccepteerd voelt en de ruimte voelt om tegen de ander te kunnen zeggen wat je oprecht denkt.
Hoe vind je hoe de maatschappij tegenover homoseksualiteit staat?Ik ervaar het persoonlijk zelf als een schijn-tolerantie. Opgedrongen krijgen dat je niks negatiefs mag zeggen over mensen binnen de LHBT-groep want anders ben je een slecht homofoob mens, noem ik geen oprechte acceptatie.
Ik vind het fair dat de samenleving bepaalde normen en waarden oplegt m.b.t. hoe je elkaar behandelt, maar niet op hoe je over anderen denkt en wat je erbij voelt. Dit is in mijn optiek wel wat er elke keer gebeurt. Er staat mij nog bij wat ik jaren geleden zag van een islamitische voetballer die vanwege zijn geloofsovertuigingen weigerde om een regenboog-armbandje te dragen, de uitnodiging accepteerde om daarover te praten in een talkshow, wat eigenlijk inhield dat hij veroordeeld werd op zijn eigen standpunten.
Wellicht dat niet iedereen het kan begrijpen, maar voor mij persoonlijk is juist dit één van de belangrijkste punten waarom ik moeite blijf houden om mijn eigen homoseksuele geaardheid te kunnen accepteren. In die mate zelfs dat ik mij veiliger en meer op mijn gemak kan voelen tegenover een islamitische man die openlijk toegeeft dat hij vanwege zijn geloofsovertuigingen homoseksualiteit niet kan accepteren dan tegenover een homoseksuele man die mij opdringt hoe ik over mezelf en over anderen zou moeten denken.
Kan jij mensen die homoseksueel zijn volwaardig accepteren?In mijn geval houdt het ook in of ik mezelf daarbij kan accepteren. En dan moet ik eerlijk toegeven dat ik dat niet voldoende kan.
Toen ik in de puberteit kwam, bedacht ik: "Ah, ik voel mij seksueel aangetrokken tot mannen en dat betekent dus dat ik homo ben. Het verbaast mij eigenlijk niet. Blijkbaar geen standaard leven voor mij weggelegd met vrouw en kroost. Blijven nog genoeg mogelijkheden over om wat bijzonders van mijn leven te maken." Ik kon dat op zich accepteren zoals het is. Het idee om naar zo'n homo-genezingskamp te gaan, leek mij pure zelfkwelling wat ik mezelf niet wilde aandoen.
Ik ben wel altijd en nu nog steeds heel onzeker over mijn masculiniteit. Ik heb jarenlang geleefd met de overtuiging dat ik stiekem een transgender ben en dat stellig voor mezelf ontken, want ik zou te schijterig zijn om mezelf te kunnen aanvaarden om wie ik werkelijk ben, dus alle depressies en angsten waarmee ik worstel, roep ik daarmee over mezelf af. Inmiddels herken ik dat als iets wat meer typerend is voor een
obsessief-compulsieve stoornis dan voor gender-dysforie.
Toen ik 17 was, besloot ik met mijn identiteitsproblemen naar een psycholoog te gaan. Ik relativeerde het met de gedachte: "Ik ben denk ik gewoon heel onzeker over mijn homoseksualiteit en daar ben ik vast niet de enige in. Zo'n psycholoog heeft waarschijnlijk meer clienten gehad die hiermee worstelen en kan mij vast helpen. En zo niet, verwijst hij mij waarschijnlijk door naar iemand anders die meer gespecialiseerd is, in deze problematiek. Komt vast wel goed allemaal. Wie ik ook ben, ik zal het met mezelf moeten doen en ik wil mijn leven niet verzieken door gebukt te blijven onder onzekerheid over mezelf." Het kostte mij heel veel moeite om het mijn strot uit te krijgen, echter ik besefte dat een psycholoog mij niet kan helpen als ik niet vertel wat er aan de hand is. Daarop reageerde hij met: "Waar maak jij je druk over? Je kan in Nederland toch zijn wie je bent? Wees blij dat je niet in een land als Iran woont." Sindsdien nog een hele reeks aan behandelaars gehad die er over het algemeen niet eens op in gingen en vervolgens opmerkten "Je bent wel heel perfectionistisch he?" Wat ik interpreteerde dat ze waarschijnlijk niet wilden toegeven hoe ze mij konden helpen en dan iets heel anders erbij sleepten om zodoende toch aan mij te kunnen verdienen. Ik legde mij wel neer bij het idee dat achter die dwang-gedachten mogelijk een ander probleem schuilging en daar moest ik nog achterkomen. Ik kwam er in de loop der jaren ook achter dat het in verband staat met jeugdtrauma's zoals emotionele verwaarlozing en mishandeling door een narcistische vader. Ik merk in mijn volwassen leven dat het patroon uit mijn jeugd zich blijft herhalen.
Zijn jouw denkbeelden over homoseksualiteit veranderd in de loop der jaren?Eigenlijk niet. Het volgende artikel vind ik erg overeenkomen met hoe ikzelf over homoseksualiteit denk:
https://mens-en-gezondhei(...)the-becket-cook-showHier in PDF-vorm wat (voor mij iig) makkelijker is om te lezen:
https://pdfhost.io/v/TTa7(...)van_homoseksualiteitHeeft homoseksualiteit invloed op vriendschappen en wat merk je daarbij vooral bij jezelf?Iemand zijn geaardheid op zich staat bij mij geen vriendschappen in de weg. Ik heb er (zoals ik al reeds duidelijk maakte) wel problemen met mensen die hun geaardheid als hun identiteit zien en zich daardoor provocerend opstellen om acceptatie bij andere mensen af te dwingen. (Bij mij roept het angst op dat die mensen mij hun beeld van mij proberen op te dringen en daar net zolang mee doorgaan totdat ik ervan overtuigd raak dat dat mijn ware zelf is en dat alles wat ze niet bij mij willen zien, leugens zijn die ik mezelf zou hebben aangepraat.)
Ik zou zelf graag mij relaxter met mezelf willen voelen en daardoor ook relaxter in contact met anderen willen staan.