Er zijn best wat mensen arbeidsongeschikt, op enigerlei wijze niet in staat te werken. Van die mensen lukt het een flink aantal wel om 40, 50 uur per week te besteden aan een spel als WoW of LoL of (vul in) en daarin samen te werken in guilds of teams, afspraken te maken voor raids of ARAMs of weet ik wat.
Zo betrokken zijn in een game vraagt toewijding, structuur, zelfcontrole en doorzettingsvermogen.
Ik heb gezocht of ergens een verklaring te vinden is, onderzoek misschien, uitleg over wat de verschillen zitten kunnen zijn... Ervaringsdeskundigen te over maar niemand kan me vertellen hoe dat dan werkt.
Voor de duidelijkheid: ik bekritiseer dit niet, ik veroordeel niemand en ga ervan uit dat iedereen die een uitkering krijgt die ook nodig heeft. Ik vraag het me gewoon af. Iemand een idee?
Games zijn voorspelbaar en je bepaalt zelf hoeveel en wanneer je speelt. Dat geeft je regie en is makkelijker omdat je maar 1 taak hoeft uit te voeren die ook nog eens dopamine afgeeft en je laat ontspannen. Is natuurlijk geen sprake van bij een baan. Je kan zelf bepalen wanneer je een game aan of uit zet.
Kan zelfs goed zijn voor sommige mensen om structuur in de dag te krijgen.
Ik kan mezelf ook 100x meer toewijden aan dingen die ik echt leuk vind/mijn passie zijn, dan aan werk.
klopt inderdaad, want anders kan je niks kopen hequote:ga ervan uit dat iedereen die een uitkering krijgt die ook nodig heeft
"Werken" en tijdens elke Teams meeting runescapen
fishing levels?
Veel mensen die geen baan hebben zijn met allerlei fratsen aan het ontsnappen aan de dagelijkse miserie. De ene rookt en drinkt, de andere blowt, de andere rent met een bijl achter zijn buurman aan, en de andere kiest er voor om te gamen zoals wow.
Dat laatste is een beetje triest maar wel het minst schadelijkste van ze allemaal. Al kun je natuurlijk beter je tijd besteden om anderen te helpen. Zoals vrijwilligerswerk doen in de zorg, asiel, of bij de voedselbank.
Waarom zou je dat vrijwillig doen en niet betaald?quote:Op donderdag 18 september 2025 21:41 schreef Harvest89 het volgende:
Zoals vrijwilligerswerk doen in de zorg, asiel, of bij de voedselbank.
Wat zijn jouw passies?quote:
Omdat ze gamen leuk vinden en werken niet.
Ik kan mezelf ook 100x meer toewijden aan dingen die ik echt leuk vind/mijn passie zijn, dan aan werk.
Heb je doorzettingsvermogen nodig om die overheerlijke pizza weg te werken, de dag er na die heerlijke hamburger, de dag daarna die heerlijke friet en ga zo maar door?quote:Zo betrokken zijn in een game vraagt toewijding, structuur, zelfcontrole en doorzettingsvermogen
Nee, je hebt alleen doorzettingsvermogen nodig om het minder lekkere maar gezondere eten te eten.
Leuke dingen hebben geen doorzettingsvermogen nodig. Als je gamen niet leuk vindt, heeft dat net zo goed doorzettingsvermogen nodig om ermee door te gaan. Vind je het wel leuk dan gaat het vanzelf. Ik zou strond-depressief zijn na een week gamen, een ander zou strond-depressief worden van een week werk.
Fok en passie.nlquote:
In Venezuela zijn de lonen zo laag dat het meer loont om te gamen en virtuele spullen online te verkopen aan buitenlanders voor echt geld dan een gemiddelde baan. Bijv. 1 miljoen coins in een game verkopen voor 1 dollar.quote:
In landen waar je niet eet wanneer je kiest om te gamen ipv te werken komt dit probleem niet voor
99, was destijds mijn eerste, dus trimmed:quote:
Niet werken, wel gamen
"Werken" en tijdens elke Teams meeting runescapen
fishing levels?
Nadat ik mijn tweede 99 haalde werden die randen goud helaas.
Dan is dat werkquote:Op donderdag 18 september 2025 22:44 schreef Evangelion het volgende:
[..]
In Venezuela zijn de lonen zo laag dat het meer loont om te gamen en virtuele spullen online te verkopen aan buitenlanders voor echt geld dan een gemiddelde baan. Bijv. 1 miljoen coins in een game verkopen voor 1 dollar.
Laten we het dan omdraaien en werk uitvinden dat op een game lijkt. Koud kunstje, toch?quote:
Werkgevers betalen je meestal niet om te gamen. En als je fouten maakt of niet mee komt in een game is dat alleen een probleem voor jouw save of je teammaatjes, niet een bedrijf.
Laten we deze avond Karel nogmaals herdenkenquote:Op donderdag 18 september 2025 22:48 schreef Dagoduck het volgende:
[..]
99, was destijds mijn eerste, dus trimmed:
[ afbeelding ]
Nadat ik mijn tweede 99 haalde werden die randen goud helaas.
nicequote:
[..]
99, was destijds mijn eerste, dus trimmed:
[ afbeelding ]
Nadat ik mijn tweede 99 haalde werden die randen goud helaas.
Op het werk is er geen directe positieve consequentie. Vrijwel zonder gevaar sta je op, eet en drinkt je ontbijt, doet je eentonige ochtendritueel, voert op je werk je functieomschrijving 8 uur per dag uit, 5 dagen per week herhaal je het hele riedeltje en krijgt pas op het eind van de maand uitbetaald.quote:
Tijdens een game is er directe positieve consequentie. Je doet een quest en krijgt er iets voor terug. Je steelt ofwel het geld uit de kist van een verslagen tegenstander, of krijgt beloning van degene die je de quest heeft gegeven. Soms is het allebei. Je weet nooit wát je krijgt, maar je krijgt wel iéts. Vaak dreigt er naast de quest een gevaar. Andere spelers vallen je aan, je moet jezelf verdedigen. Word je verslagen, dan geeft dat de kans jezelf te verbeteren om een volgende keer niet verslagen te worden.
Wat betreft het samenwerken, toewijding, structuur en uithoudingsvermogen bij gamen, het spel is rondom deze eigenschappen gebouwd en zo vormgegeven dat het spelers lokt ze te gaan uitvoeren.
In vergelijking met werken, je ziet niet meteen dat die eigenschappen terugkomen in de opzet van het werk en van directe beloning is al helemaal geen sprake. Op het werk is het meer een kwestie van moeten en kunnen, dan mogen en willen zoals bij gamen wel het geval is. Als speler van het spel word je dan ook als zodanig uitgedaagd om mét directe positieve consequentie taken te gaan uitvoeren. Bij werk is dit niet aanwezig.
OF NIET DAN, @FlippingCoin??
).Dus: FOK! it is.
kloptquote:Op vrijdag 19 september 2025 12:01 schreef Marsenal het volgende:
Iedereen die wel eens een spaghetti in Factorio heeft ontspaghettied weet dat werken en gamen gewoon hetzelfde kunnen zijn.
OF NIET DAN, @:flippingcoin??
factorio spelen komt heel dicht in de buurt van software ontwikkelen
47quote:
Niet werken, wel gamen
"Werken" en tijdens elke Teams meeting runescapen
fishing levels?
selling raw lobs 140ea
Farmen en dat traden voor consumables geeft geen directe beloning, dat vraagt vooruitdenken en plannen en investering in latere endorfine. Ik volg je denkwijze hoor, en vraag me af hoe dit dan daarin past?quote:
Tijdens een game is er directe positieve consequentie. ,
Nou dat dusquote:In vergelijking met werken, je ziet niet meteen dat die eigenschappen terugkomen in de opzet van het werk en van directe beloning is al helemaal geen sprake.
Farming geeft wel een directe positieve consequentie. Bij elk monster dat je afmaakt krijg je een beloning in de vorm van een drop, meestal wat geld en materialen (mats) om een item te kunnen fabriceren. Waarvan het tweede bij elke non-player-character shop een relatief grote hoeveelheid geld opbrengt.quote:Op vrijdag 19 september 2025 21:36 schreef mspoez het volgende:
[..]
Farmen en dat traden voor consumables geeft geen directe beloning, dat vraagt vooruitdenken en plannen en investering in latere endorfine. Ik volg je denkwijze hoor, en vraag me af hoe dit dan daarin past?
Ten minste, dat was zo toen ik Lineage II speelde en veel later Black Desert Online.
Het werkt als een soort gokken - je weet vooraf nooit wat je krijgt maar het is wel zeker dát je wat krijgt.
Zolang ik hem ken heeft hij geen dag gewerkt, en nu hij geëmigreerd is naar Canada is het een harde eis dat hij gaat werken, ben erg benieuwd.
Dit.quote:
Iedereen die wel eens een spaghetti in Factorio heeft ontspaghettied weet dat werken en gamen gewoon hetzelfde kunnen zijn.
OF NIET DAN, @:flippingcoin??
rtquote:Op vrijdag 19 september 2025 17:34 schreef FlippingCoin het volgende:
[..]
klopt
factorio spelen komt heel dicht in de buurt van software ontwikkelen
Zoals bekend en waar ik hier verder niet te veel op in wil gaan begon mijn uiterlijk te veranderen in een soort karikatuur. Ik werd er extreem om gepest en kon me niet goed verweren, ook omdat ik het met de pesters eens was. Meisjes zeiden bijvoorbeeld tegen elkaar: “Ik heb nog nooit zo’n lelijke jongen gezien.” Toen ik op mijn zeventiende in de spiegel keek, schrok ik me rot , in één jaar tijd was ik zó veranderd dat alles vergroeid leek terwijl ik er het jaar ervoor nog compleet normaal uitzag.quote:Op donderdag 18 september 2025 20:43 schreef mspoez het volgende:
Hoe zit dat eigenlijk?
Er zijn best wat mensen arbeidsongeschikt, op enigerlei wijze niet in staat te werken. Van die mensen lukt het een flink aantal wel om 40, 50 uur per week te besteden aan een spel als WoW of LoL of (vul in) en daarin samen te werken in guilds of teams, afspraken te maken voor raids of ARAMs of weet ik wat.
Zo betrokken zijn in een game vraagt toewijding, structuur, zelfcontrole en doorzettingsvermogen.
Ik heb gezocht of ergens een verklaring te vinden is, onderzoek misschien, uitleg over wat de verschillen zitten kunnen zijn... Ervaringsdeskundigen te over maar niemand kan me vertellen hoe dat dan werkt.
Voor de duidelijkheid: ik bekritiseer dit niet, ik veroordeel niemand en ga ervan uit dat iedereen die een uitkering krijgt die ook nodig heeft. Ik vraag het me gewoon af. Iemand een idee?
Ik werd extreem depressief en angstig omdat ik overal werd buitengesloten. Uiteindelijk kwam ik in de Wajong terecht waar men me met rust liet. Mijn redding in 2005 was World of Warcraft. Ik begon vrijwel direct bijna fulltime te spelen en verloor me in de wereld. Ik zei tegen mezelf: is dit wat ik wil? Nee, maar met dit uiterlijk had ik toch geen andere keus, ik zat volledig klem en dat was geen illusie.
Ik speelde steeds meer: soms 90 uur per week, inclusief weekenden, zonder pauzes. Jarenlang bleef ik doorgaan van vanilla WoW naar TBC, WotLK, Cata, MoP, WoD, Legion, BfA, Classic… in totaal zo’n twintig jaar bijna fulltime, met nul sociale contacten. Mensen waren vergeten dat ik bestond en ik wilde niemand meer onder ogen komen vanwege mijn uiterlijk.
In 2025 kan ik eindelijk zeggen dat ik gestopt ben met WoW. Ik ben gaan werken, maar loop eigenlijk tegen hetzelfde aan. Ten eerste had ik een jobcoach nodig, zonder hem was ik nooit door de sollicitatieprocedure gekomen. Ten tweede merk ik dat mensen mij uit de weg gaan, vooral vrouwen. Dat maakt me tegenwoordig echter weinig meer uit, mentaal ben ik zo belachelijk sterk ontwikkeld dat ik zelfs op mijn slechtste dagen nog functioneer. Vaak voel ik me een tien op tien qua ellende maar toch doe ik wat moet. Geen idee wat me sane houdt, misschien ben ik compleet gestoord maar ik kan me wel sane gedragen omdat ik het heb aangeleerd.
Mijn enige uitjes waren jarenlang ziekenhuizen en supermarkten, ik denk dat ik er gewoon aan gewend ben dat dit mijn leven is en dat het niet veel beter wordt. Nu werk ik als taxichauffeur, ongeveer 32 tot 40 uur per week, wat goed gaat ondanks dat ik vaak genegeerd word en daardoor geen sociale contacten kan opbouwen. Kritiek op mijn uiterlijk hoor ik nog regelmatig, maar het raakt me niet meer zo. De mensen die ik vervoer zijn over het algemeen erg tevreden, een paar van hen breng ik nu elke week.
Volgend jaar verhuis ik naar Denemarken en hoop ik officieel mijn gefaalde leven af te sluiten en het beste er van te maken zonder partner, kinderen en vriendschappen. Enige onwaarschijnlijke vriendschap die ik heb ontwikkeld is met mijn jobcoach.
Hij verhuist met zijn vriendin naar Denemarken en toen zei ik “ leuk, dat heb ik ook altijd gewild” en toen vroeg hij “ waarom ga je dan niet mee? Een nieuw begin , nieuwe omgeving en ik kan je helpen om aan het werk te komen” ik dacht er slechts 1 dag over na en toen besloot ik om mee te gaan.
Ik ben inmiddels bijna 46 en mijn jobcoach is 48.
[ Bericht 0% gewijzigd door -Deluzion- op 22-09-2025 02:43:38 ]
Klote om te horen man. Lijkt me een behoorlijke struggle inderdaad. Is het een medische aandoening, of heb je gewoon de genetische pechvogel gekregen? (klinkt lullig, zo bedoel ik het niet).quote:
[..]
Zoals bekend en waar ik hier verder niet te veel op in wil gaan begon mijn uiterlijk te veranderen in een soort karikatuur. Ik werd er extreem om gepest en kon me niet goed verweren, ook omdat ik het met de pesters eens was. Meisjes zeiden bijvoorbeeld tegen elkaar: “Ik heb nog nooit zo’n lelijke jongen gezien.” Toen ik op mijn zeventiende in de spiegel keek, schrok ik me rot , in één jaar tijd was ik zó veranderd dat alles vergroeid leek terwijl ik er het jaar ervoor nog compleet normaal uitzag.
Ik werd extreem depressief en angstig omdat ik overal werd buitengesloten. Uiteindelijk kwam ik in de Wajong terecht waar men me met rust liet. Mijn redding in 2005 was World of Warcraft. Ik begon vrijwel direct bijna fulltime te spelen en verloor me in de wereld. Ik zei tegen mezelf: is dit wat ik wil? Nee, maar met dit uiterlijk had ik toch geen andere keus, ik zat volledig klem en dat was geen illusie.
Ik speelde steeds meer: soms 90 uur per week, inclusief weekenden, zonder pauzes. Jarenlang bleef ik doorgaan van vanilla WoW naar TBC, WotLK, Cata, MoP, WoD, Legion, BfA, Classic… in totaal zo’n twintig jaar bijna fulltime, met nul sociale contacten. Mensen waren vergeten dat ik bestond en ik wilde niemand meer onder ogen komen vanwege mijn uiterlijk.
In 2025 kan ik eindelijk zeggen dat ik gestopt ben met WoW. Ik ben gaan werken, maar loop eigenlijk tegen hetzelfde aan. Ten eerste had ik een jobcoach nodig, zonder hem was ik nooit door de sollicitatieprocedure gekomen. Ten tweede merk ik dat mensen mij uit de weg gaan, vooral vrouwen. Dat maakt me tegenwoordig echter weinig meer uit, mentaal ben ik zo belachelijk sterk ontwikkeld dat ik zelfs op mijn slechtste dagen nog functioneer. Vaak voel ik me een tien op tien qua ellende maar toch doe ik wat moet. Geen idee wat me sane houdt, misschien ben ik compleet gestoord maar ik kan me wel sane gedragen omdat ik het heb aangeleerd.
Mijn enige uitjes waren jarenlang ziekenhuizen en supermarkten, ik denk dat ik er gewoon aan gewend ben dat dit mijn leven is en dat het niet veel beter wordt. Nu werk ik als taxichauffeur, ongeveer 32 tot 40 uur per week, wat goed gaat ondanks dat ik vaak genegeerd word en daardoor geen sociale contacten kan opbouwen. Kritiek op mijn uiterlijk hoor ik nog regelmatig, maar het raakt me niet meer zo. De mensen die ik vervoer zijn over het algemeen erg tevreden, een paar van hen breng ik nu elke week.
Volgend jaar verhuis ik naar Denemarken en hoop ik officieel mijn gefaalde leven af te sluiten en het beste er van te maken zonder partner, kinderen en vriendschappen. Enige onwaarschijnlijke vriendschap die ik heb ontwikkeld is met mijn jobcoach.
Hij verhuist met zijn vriendin naar Denemarken en toen zei ik “ leuk, dat heb ik ook altijd gewild” en toen vroeg hij “ waarom ga je dan niet mee? Een nieuw begin , nieuwe omgeving en ik kan je helpen om aan het werk te komen” ik dacht er slechts 1 dag over na en toen besloot ik om mee te gaan.
Ik ben inmiddels bijna 46 en mijn jobcoach is 48.