WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etapa 19: Rueda - Guijuelo, 161,9 km
Dus, waarom werd de tijdrit eigenlijk ingekort? Alles verliep heel keurig in Valladolid, ik heb alleen maar mensen vreedzaam met hun vlaggetje zien zwaaien, er viel - gelukkig - geen enkel incident te noteren. Van een tijdrit van 27 kilometer gingen we naar een tijdrit van 12 kilometer en dat was achteraf gezien misschien wel onnodig. Voor niets de kans op een mooie ontknoping van de Vuelta opgeblazen, er is ons toch wel echt iets ontnomen. Joao Almeida werkte een betere tijdrit af dan Jonas Vingegaard, hij was tien seconden sneller. Met de dubbele lengte had hij misschien ook wel dubbel zoveel tijd teruggepakt, en dan was het ineens nog speelbaar geweest op Bola del Mundo. Nu lijkt het me eerlijk gezegd wel klaar, zoveel tijd gaat Vingegaard niet verliezen tijdens die laatste paar steile kilometer van de slotklim die we tijdens de 20e rit gaan zien. Als we daar überhaupt naar boven gaan, ditmaal zijn het milieuactivisten die een protest hebben aangekondigd. Je zou kunnen stellen dat deze Vuelta uitgaat als een nachtkaars, maar dat zou impliceren dat er überhaupt ooit sprake is geweest van een brandende kaars. De kaars is nooit aangestoken, we kijken echt naar een van de saaiste grote rondes ooit. De tijdrit had ook echt niets om het lijf, qua samenvatting zijn we snel klaar. Ganna ging heel hard, na een mislukte Tour door een valpartij en een tot nu toe mislukte Vuelta pakt hij toch nog even een ritzege mee, een mooi succes. Desondanks wekte hij nog steeds de indruk niet over zijn oude niveau te beschikken, dat konden we ook zien toen Jay Vine bijna net zo snel was. Gelukkig was Vine net een seconde trager, eindelijk een keer geen zege voor UAE. Almeida werd knap derde op zeven seconden, echt een uitstekende tijdrit afgewerkt. Vingegaard bevestigde daarentegen weer dat zijn tijdritten dit jaar een stuk minder zijn geworden, hij werd negende op 18 seconden. Hij wist de schade te beperken, zeker na zijn matige vertoning in de tijdrit in de Tour zal hij stiekem nog best tevreden zijn ook. Voor Almeida is het balen, hij had met de oorspronkelijke lengte een stuk dichter bij Vingegaard kunnen komen. En een paar dagen geleden was hij op de aankomst bergop die niet door kon gaan natuurlijk ook weggereden bij Vingegaard, altijd tegen Almeida! Met al die aanpassingen is deze Vuelta niet echt serieus te nemen, al kijken we überhaupt naar twee renners die er alles aan doen om er geen mooie koers van te maken. Dit 'duel' tussen Almeida en Vingegaard is heel erg taai en smaakloos, we moeten maar blij zijn dat deze Vuelta bijna voorbij is. Nog drie ritten te gaan, waaronder twee vlakke ritten. Nog maar één serieuze etappe, en die kan ook zomaar op het laatste moment aangepast gaan worden. Op de protesten na zijn we volgend jaar deze Vuelta compleet vergeten, dat kan niet anders. De rit die nu volgt zal zeker niet blijven hangen, na enkele lastigere dagen volgt er nu een makkelijke rit. We gaan sprinten, voor het eerst in lange tijd. Alsnog een onnodige rit, maar dat kunnen we deze Vuelta over haast iedere etappe zeggen.
Na de matige en uiteindelijk onnodig ingekorte tijdrit in Valladolid gaan we van start in Rueda, een plaats waar de Vuelta nog nooit is geweest. Er is überhaupt nog nooit een koers in Rueda geweest, terwijl je toch een reden kunt verzinnen om hier te komen. Rueda is een dorp en gemeente in de provincie Valladolid in de regio Castilië en León. Het dorp ligt iets meer dan 30 kilometer ten zuidwesten van provinciehoofdstad Valladolid. Rueda telde op 1 januari 2016 1.294 inwoners, volgens het roadbook zijn dat er inmiddels nog maar 1.118. De wijnstreek Rueda waarvan het dorp het centrum vormt, is vooral bekend om zijn witte wijn, voornamelijk van de druivensoort verdejo en sauvignon blanc. Er worden echter ook rode wijnen geproduceerd, vooral met behulp van de tempranillo. Het wijngebied beslaat een groter oppervlak dan de gemeente. Nog even wat meer Wikipedia voor je: Rueda is een historische wijnstreek in Spanje ten noordwesten van Madrid. Het gebied is voornamelijk bekend door zijn witte wijn gemaakt van de druif verdejo. Nederland is de grootste exportmarkt voor deze witte wijn. WE zijn de beste. De wijngaarden liggen in 74 gemeenten in een drietal provincies: Valladolid (12.000 ha), Segovia (876 ha) en Ávila (66 ha). De wijngaarden liggen op een hoogvlakte op 750-800 meter boven zeeniveau. het totale gebied heeft een oppervlakte van zo'n 20.000 hectare, met meer dan 74 geregistreerde wijnhuizen en 1600 wijnboeren. De winters zijn koud en lang en de lente is van korte duur. Tot laat in het jaar is vorst mogelijk. De wijnstokken bloeien laat en snoeien duurt vaak tot maart of begin april. De zomers zijn juist heet en droog. De wortels van de druivenstokken gaan diep in de ondergrond om aan water te komen. De neerslaghoeveelheid is beperkt, er valt gemiddeld tussen de 400 en 500 millimeter op jaarbasis. De witte wijn heeft sinds januari 1980 een Denominación de Origen (DO) status en de rode wijn sinds 2008. Liefst 98% van de wijngaarden is beplant met witte druiven. Naast Verdejo (87%) zijn dat Sauvignon Blanc (4,5%), Viura (8,5%) en Palomino fino (0,3%). De belangrijkste blauwe druivenrassen zijn Tempranillo, Cabernet Sauvignon, Merlot en Garnacha. Productie: 116 miljoen kg, waarvan 99% bestemd voor witte wijn (2020). Echt heel nuttige informatie wel, ik kan jullie nu ook nog om de oren gaan slaan met allerlei informatie over de wijnen van Rueda die allerlei wijnsites te bieden hebben. Maarja, daar staat dan vaak dat de wijn heel lekker is, ongetwijfeld het geval. Dankzij een site als ruedawijnen.nl leer je dat je Rueda uitspreekt als roe-ee-daa, een vrolijke naam! Rueda is een begrip. In Spanje en in de rest van de wereld. In Nederland is hij zelfs de populairste witte zomerwijn. Waarom? Omdat hij geweldig smaakt, maar geen herrie maakt. Nauwelijks aandacht vraagt. Hij is er gewoon gezellig bij. Mensen die over wijn praten mag je in principe probleemloos... negeren. Wijnkennis.be komt dan weer met een heel boekwerk over de geschiedenis van deze wijnregio, en ook het heden. In het verleden is er in deze regio blijkbaar nogal vaak geknokt, dat wordt bevestigd door Wikipedia. Een veldslag in deze omgeving beschikt zelfs over een eigen pagina: De Slag om Rueda vond plaats in het jaar 981 in de Rueda, tussen de islamitische strijdkrachten van het Omajjadische kalifaat Cordoba, onder bevel van Almanzor, en de christelijke strijdkrachten van het koninkrijk Navarra, het koninkrijk León en het graafschap Castilië. De strijd eindigde in een rampzalige nederlaag voor de christelijke koninkrijken in Noord-Iberië en resulteerde in de opstand van de Galicische edelen tegen koning Ramiro III van León ten gunste van Bermudo II van León. Oei. Wijnkennis.be komt voorts met een weinig flatterende omschrijving van het dorp Rueda: Rueda zelf is niet veel meer dan een dorpje aan de kruising van de oude N-VI van Madrid naar de noordwestkust bij Ferrol. Vandaag de dag dendert het verkeer over de autovía, en het stadje is een welkome stopplaats voor reizigers. Er is slechts één hoofdstraat met winkels, bars en een onmogelijke rococokerk, en een rustige atmosfeer van welvaart, die eindelijk is teruggekeerd. Het is verder een wijnstreek waar de verdejo niet altijd domineerde, lees ik. Er waren wat Basken voor nodig om de druif toonaangevend te maken. In de Rioja Alavesa vinden we Marques de Riscal, gevestigd in een pand dat is ontworpen door Frank Gehry, de man van het Guggenheim. Daar maakte men alleen rode wijn, witte wijn wilde men er niet maken. Na uitgebreid onderzoek kwam men op het idee om in Rueda een witte wijn te gaan produceren, met de verdejo als basis. Dat werd een doorslaand succes, de lokale druif sloeg de spijker op de kop: perfect aangepast aan de bodem en het microklimaat van deze streek gaf ze, met de juiste vinificatiemethode, een heerlijke, fruitige wijn met een goede zuurgraad en waardevolle rijpingskwaliteiten. Zo dan. Marques de Riscal heeft in Rueda een eigen bodega, wel een stuk minder mooi dan de bodega in Elciego in het Baskenland. Er zijn nog veel meer bodegas te vinden in dit dorpje, de meest opvallende is die van Bodega Pagos del Rey. Over het algemeen heeft men weinig zorg aan uit uiterlijk van de wijnhuizen besteed, het zijn vooral lelijke blokkendozen, maar goed, de wijn is er blijkbaar niet minder populair om, vooral bij ons.
De renners gaan van start recht voor de deur van de opvallende kerk, die niet geheel onterecht onmogelijk wordt genoemd. De Parroquia de la Asunción de Nuestra Señora, het misstaat nogal in dit verder onbeduidende dorpje. Het is dat er veel barretjes en wijnhuizen te vinden zijn, anders zou niemand ooit een reden kunnen bedenken om hier halt te houden. Nou, goed, jullie kunnen natuurlijk wel raden wat we na de start gaan doen. We gaan kilometers en kilometers door het wijngebied van Rueda afwerken. De DO Rueda komt bijna volledig aan bod, direct na de start rijden we meteen langs eindeloze wijngaarden af richting La Seca, waarbij we af en toe uiteraard ook een bodega passeren. Zo nu en dan ook wat velden vol graan, we zitten hier blijkbaar op de grens van Tierra del Pan en Tierra del Vino, het land van brood en het land van wijn. Graan en wijnstokken, dat gaat het zijn tijdens de start van deze rit. We rijden door een gebied dat ook wel eens Tierra de Nadie wordt genoemd, niemandsland. Dat heeft een eeuwenoude oorsprong, in de tijd van de Moren ging men hier regelmatig op de vuist, waarbij vooral de Moren de aloude tactiek van de verschroeide aarde wisten toe te passen. Na drie rechte aanvangskilometers over een zo goed als vlakke weg komen we uit in La Seca, de naam geeft weg dat het hier nog wel eens droog wil zijn. In dit dorpje slaan de renners rechtsaf, om vervolgens een kilometer of 11 rechtdoor te rijden richting Medina del Campo. Tijdens deze kilometers rijden we eerst een kilometer of vier heel minimaal vals plat omhoog, daarna is het een paar kilometer volledig vlak en vervolgens dalen we lichtjes af naar Medina del Campo, een plaats die we na 14 kilometer gaan bereiken. Het terrein blijft voorlopig gelijk, in niemandsland zien we vooral een eindeloze hoeveelheid wijngaarden. De renners rijden over een brede, rechte en vrij goede weg, al zijn er her en der wel wat scheurtjes te zien. Na 14 kilometer knallen we rechtdoor Medina del Campo binnen, een plaats waar in de Vuelta van 2015 nog een rit van start ging. Ooit was deze stad de hoofdstad van deze wijnregio, maar dan praten we over de 17e eeuw. Deze wijnregio was vooral populair omdat de lokale koningen in deze omgeving verbleven, zo was het nabijgelegen Valladolid in die tijd een belangrijke stad. Stukje wijnkennis.be: Ondertussen had Felipe III zijn residentie in Valladolid en legde beslag op de helft van de wijn die in Medina geproduceerd werd, voor gebruik aan zijn Hof. Zelfs toen zij naar Madrid verhuisden, bleef de wijn uit Rueda geliefd, de prijzen hoog en werd regelmatig naar de hoofdstad gestuurd. In Medina del Campo zijn we eerder geweest in de Vuelta, in de editie van tien jaar terug ging hier zelfs een rit van start. We reden toen naar Ávila, waar Gougeard vanuit de vlucht zou winnen, en waar Dumoulin een paar secondjes zou pakken op Aru, om dan een dag later natuurlijk het deksel op de neus te krijgen. In 1989 werd er dan weer een tijdrit van Valladolid naar Medina del Campo verreden en deze tijdrit werd gewonnen door Perico Delgado, die later ook het eindklassement zou winnen. Medina del Campo was vooral vroeger een belangrijke stad, aan het eind van de middeleeuwen zo'n beetje. Paar bekende mensen zijn hier ook geboren in die tijd. Alfons V van Aragón bijvoorbeeld, die als bijnaam Alfons de Grootmoedige kreeg. Of Bernal Díaz del Castillo, een Spaanse conquistador die vooral bekend is vanwege het verslag dat hij schreef over de verovering van Mexico. Louter grootheden in Medina del Campo dus. De stad zelf heeft niet echt veel hoogepunten, alleen het kasteel is eigenlijk het aanschouwen waard. Het Castillo de la Mota, prima hoor.
In Medina del Campo slaan de renners in het centrum rechtsaf, daarna rijden ze buiten de stad weer een eeuwigheid rechtdoor. We komen weer in het wijngebied terecht, wederom zien we oneindig veel wijnranken. Buiten Medina del Campo is het een kilometer of vier volledig vlak, daarna is de rechte en bredere weg aan een wat glooiende fase toe. Het loopt wat op en af, maar veel meer dan een keer een kilometer aan 2% komen we niet tegen. In principe gewoon helemaal vlak dus, vooruit. Via Villaverde de Medina rijden we naar Nava del Rey, inn Villaverde de Medina komen we wat opmerkelijke kunst tegen, verder komen we in dit dorre gebied heel weinig tegen. Dankzij de wijngaarden is er hier wat groen te vinden, verder is het vooral veel graan en dus is het heel erg leeg en ongezellig ogend. Gelukkig bereiken we na 30 kilometer Nava del Rey, een fraai dorpje. Met zijn nauwe straatjes, witgewassen muren en mooie daken, lijkt het een beetje op een filmset, aldus wijnkennis.be. De meeste dorpsbewoners werken in de wijnindustrie of forenzen naar Valladolid. Het hele gebied wekt een slaperige, rustige indruk, die echter erg aantrekkelijk is. Dat aantrekkelijke mis ik een beetje in deze regio, verder kan ik me volledig in deze woorden vinden. Paar bochtjes en drempeltjes in het niet onaardige Nava del Rey, daarna rijden we buiten het dorp doodleuk tien kilometer verder over een kaarsrechte weg. Het blijft enigszins glooiend, maarja, als je vijf kilometer nodig hebt om 60 meter lager uit te komen en dan weer vijf kilometer om 60 meter hoger uit te komen kun je het ook gewoon vlak noemen. Door de grote leegte rijden we verder, voorbij Nava del Rey laten we het wijngebied van Rueda langzamerhand achter ons en dus wordt de omgeving nog slaperiger en rustiger. Nog minder aantrekkelijk ook, voor zover dat mogelijk is. Het is zo'n gebied waar je ineens velden vol zonnepanelen ziet verschijnen, dan weet je het wel. Aan het eind van de lange weg rechtdoor komen we uit in Alaejos, een dorpje waar we bij de entree liefst twee kicken kerken kunnen waarnemen. Ik neem hier ook zowaar enig straatmeubilair waar, maar voor we er erg in hebben ligt Alaejos alweer achter ons. Even buiten het dorp slaan we rechtsaf een andere weg in en die weg volgen we de komende 25 kilometer tot in Fuentesaúco. We maken tijdens dit stuk van 25 kilometer weinig mee, dat willen jullie niet weten. Door een volledig verlaten omgeving rijden we verder, het enige pluspunt is dat er zo nu en dan wat bomen in beeld verschijnen. Grotendeels is het nog steeds leeg en dat had leuk kunnen zijn als het had gewaaid, maar zoals je al kunt voelen aankomen gaat het niet waaien. Dit was een geweldige etappe geworden met een beetje wind, maar het waait niet en dus wordt het een vreselijke rit. Onderweg passeren de renners een paar dorpjes, zoals Vadillo de la Guareña en Fuentelapeña. Hier vangen we een paar tekenen van leven op, toch is dit echt niemandsland. Een brede en rechte weg door een kale vlakte, moedergods. Of, nouja, vlakte, er is wel enig reliëf te vinden. Voorbi Fuentelapeña rijden de renners bijvoorbeeld zes kilometer vals plat omhoog, waarin ze een meter of 120 hoger uitkomen. Klimmen aan 2% gemiddeld, intens. De passage in het vrij lelijke Fuentelapeña is wat smaller en bochtiger, maar buiten dit dorp rijden we gewoon weer doodleuk kilometers en kilometers rechtdoor over een soort van snelweg. Iets groenere omgeving voorbij Fuentelapeña, maar nee, het is geen terrein voor een ansichtkaart. Na 68 kilometer bereiken we aan het eind van de lange rechte weg Fuentesaúco, ook maar een pietluttig dorpje met een inwoner of 1600. Voor we het dorp betreden komen we zowaar een rotonde tegen, eindelijk een moment om even wakker te worden. In het verleden kwam de Vuelta tijdens een etappe wel eens door Fuentesaúco heen, in 2000 bijvoorbeeld. Toen gingen we naar Salamanca, gaan we na de passage in Fuentesaúcu nu ook doen.
Nog minder dan 100 kilometer te gaan! Dat schiet wel op zo. In Fuentesaúco slaan de renners linksaf, ze rijden over een brede weg zonder obstakels door het centrum heen en daarna komen ze buiten het dorp op een weg terecht die ze een dikke 30 kilometer gaan volgen tot in Salamanca. Buiten Fuentesaúco loopt de weg een kilometer of drie vals plat omhoog, maar daarna zal het een kilometer of 20 bijna volledig vlak zijn. Nog steeds rijden we door een schrikbarend lege omgeving heen, de groene leegte wordt af en toe gevuld door een nietszeggend gehucht als Aldeanueva de Figueroa of Arcediano. Het is eigenlijk een typische Vueltarit, iedere Vuelta komt er wel een rit voorbij waarin de renners kilometers aan een stuk over een rechte en brede weg door een lege omgeving rijden, nou, dat maken we nu dus tijdens de 19e rit mee. Het is fascinerend hoe leeg een vlakte kan zijn, het is bijna alsof je over een blanco velletje papier aan het fietsen bent. Met wind was dit natuurlijk een spektakel geworden, maarja, ook in de omgeving van Salamanca hoef je niet op de weergoden te rekenen. De wind trekt hier pas aan nadat het peloton gepasseerd is, altijd tegen ons. De wind staat in dit stukje van de rit, waarin we naar het zuiden aan het rijden zijn, niet eens verkeerd, maar de wind is veel te slap om de renners nerveus te maken. Het grote voordeel: hier kom je in ieder geval geen demonstranten tegen. Al kan dat veranderen als we Salamanca bereiken, na een miljoen kilometer door het grote niets gereden te hebben komen we dadelijk uit in een grote stad. Voor we Salamanca bereiken rijden we eerst nog door San Cristóbal de la Cuesta heen, als we hier na 94 kilometer koers passeren loopt de weg een kilometer of twee vals plat omhoog. Midden in het dorp is het even een paar meter wat steiler, maar al snel wordt het weer Spaans vlak. In de buurt van San Cristóbal de la Cuesta ligt Monterrubio de Armuña, uit dit piepkleine dorpje dat we net niet passeren is met Agustin Tamames een voormalig Vueltawinnaar afkomstig, hij won de koers in 1975. Door een nieuwe leegte rijden we van San Cristóbal de la Cuesta naar Villares de la Reina en als we dit dorpje vol nieuwbouw hebben gepasseerd zetten we weer op een volledig vlakke manier koers naar Salamanca. In Villares de la Reina komen we ook zowaar een rotonde tegen, wow, even niet volledig rechtdoor. Even verderop komen we nog meer rotondes tegen, het is te merken dat we in de buurt van een stad zijn aangekomen. Na 100 kilometer koers komen we uit aan de buitenrand van Salamanca, voorbij de rotondes rijden we even een kilometertje rechtdoor, terwijl de tussen- en bonussprint van de dag eraan zit te komen. Die tussen- en bonussprint volgt na 103 kilometer, in het centrum van de stad. Op twee kilometer van de tussensprint komen we een stuk of drie rotondes tegen, uiteindelijk rijden we daarna over een brede weg het centrum binnen. Hier komen we nog een rotonde tegen, waarna we op een kilometer van de tussensprint linksaf slaan om vervolgens in de binnenstad van Salamanca over een brede weg redelijk rechtdoor naar die tussensprint toe te rijden. Alhoewel, redelijk rechtdoor, de weg loopt eigenlijk steeds een beetje naar rechts. Vals plat omhoog, voor zover het peloton geïnteresseerd gaat zijn in deze sprint. UAE moet hier natuurlijk controleren voor de bonificaties! Gaat niet gebeuren, zou wel geestig zijn. De tussensprint volgt na 103 kilometer in een straat vol flats, niet het mooiste stukje Salamanca. In 2020 waren we voor het laatst in deze stad, en dat was toen nog toeval ook. In de Vuelta van 2020 hadden we oorspronkelijk helemaal niet naar Salamanca moeten gaan, we kwamen hier pas langs toen er dankzij een of ander virus geen passage in Portugal kon volgen. Salamanca viel in, vanuit de stad reden we naar Ciudad de Rodrigo en daar won Magnus Cort een sprintje heuvelop voor Roglic en Valverde. In 2018 was de Vuelta ook nog in Salamanca, om een bijzondere reden. Salamanca is een stad met 160.000 inwoners in de regio Castilië en Leon. De stad is vooral bekend als universiteitsstad en laat dat nou net de reden zijn dat we in 2018 terugkeerden naar deze prachtige stad. Het was toen namelijk feest in Salamanca. De universiteit, de oudste van Spanje, bestond 800 jaar en dat moest groots gevierd worden. Dat de universiteit 800 jaar werd was nog niet eens het enige heuglijke feit, het was bovendien 30 jaar geleden dat het oude centrum van de stad werd toegevoegd aan de Wereldergoedlijst van UNESCO. De overeind gebleven gebouwen behoren tot de romaanse stijl en de gotiek, maar toch vooral de bloeitijd van de Spaanse renaissance. Het ademt de intimiteit van een dorp, blijkbaar. Of dat in de praktijk daadwerkelijk zo is weet ik niet, maar het ziet er in ieder geval bijzonder fraai uit. Buiten de universiteit heeft Salamanca nog meer te bieden. In het centrum kom je bijvoorbeeld ook een kathedraal tegen en talloze andere gebouwen die de moeite waard zijn. Het is ook een stad die enkele bekende personen heeft voortgebracht. Als we onze blik beperken tot sportpersoonlijkheden komen we al snel uit bij Vicente del Bosque. De man die we vooral kennen van het puffen na de 5-1 van Nederland tegen Spanje. Voetbal dus, geen sport. Een bekende wielrenner uit Salamanca is Dani Navarro, al bracht deze inmiddels gestopte dommekracht het grootste deel van zijn leven door in Asturië. Eladio Jimenez en Ruben Lobato heb je ook nog, die eerste won een paar ritten in de Vuelta en die tweede is een voormalig Saunier DuvalGod. In het verleden kwam de Vuelta hier enorm vaak voorbij, met onder meer renners als Tony Martin, Mark Cavendish, Abraham Olano en Jean-Paul van Poppel op de erelijst. In 2000 won de altijd kalme Davide Bramati hier dan weer vanuit de vlucht, tijdens de rit waarin we net als nu door Fuentesaúco zouden rijden.
Salamanca is dus een universiteitsstad, naast het feit dat het überhaupt een grote stad is. Ik verwacht qua protesten een rustige dag, maar de passage in Salamanca zou nog wel eens onstuimig kunnen worden. Laat dat maar aan de studenten over. Deze kanttekening even terzijde rijden we na de tussensprint over een rotonde, om even later de lokale rivier over te steken. De Tormes stroomt dwars door Salamanca, aan de andere kant van deze rivier komen de renners een stuk of achter rotondes tegen. We slingeren ons buiten het centrum van Salamanca een ongeluk over het lokale industrieterrein, waarna we buiten de stad wel weer terecht zullen komen op een brede en rechte weg. Voorbij de rotonderijke tocht rijden we weer een kilometer of tien vooral rechtdoor tot Mozárbez. We bereiken het aloude verhaal van deze rit, het is recht, breed, vlak, leeg, saai, matig, vervelend en slecht. Goed, het glooit heel licht, we komen wel weer wat strookjes vals plat tegen, maar terwijl we door de dorre omgeving van Salamanca rijden blijft het peloton natuurlijk volledig bij elkaar. Het had alleen uit elkaar geslagen kunnen worden door de wind, maarja, haha, lol. Zonder veel punten van belang komen we na 118 kilometer uit in Mozárbez, op 44 kilometer van de finish. Als we dit nietszeggende dorpje bereiken zien we iets meer boompjes verschijnen in de omgeving, de lege route begint iets voller te worden. Nog een uurtje koers tot de finish, maar een heel spannend uur wordt het alsnog niet. Buiten Mozárbez loopt dezelfde weg een kilometer of zes vals plat omhoog, maar we komen in dit stuk niet meer dan 150 meter hoger uit. Klimmen aan een procent of twee à drie, dat is eigenlijk niet eens klimmen te noemen. Al heeft de klim blijkbaar wel een naam, Cuatro Calzadas. Er is zelfs een profiel van climbfinder, jeminee. Moet ik m'n woorden nog corrigeren ook, het gaat zelfs anderhalve kilometer aan 4% omhoog! In totaal acht kilometer aan 2%, jawadde. Vreselijke toestanden, als de sprinters dat maar weten te overleven. In totaal rijden we van Mozárbez 13 kilometer over dezelfde weg tot in het volgende dorp, na de gruwelijke klim van Cuatro Calzadas gaat het voorbij de lokale watertoren een kilometer of drie vals plat omlaag over een weg die alleen maar breder lijkt te worden. We brommeren stevig rechtdoor, dwars door een omgeving die ik zou omschrijven als savanne. Ver uit elkaar zien we soms wat bomen staan, met tussen de bomen in een hoop dorre meuk. We rijden hier een stukje over de beroemde Ruta de la Plata, een oude handels- en pelgrimsroute die al eeuwen het noorden met het zuiden verbindt. Na een kort knikje omhoog, stelt niets voor, rijden we nog eens een kilometer of drie vals plat omlaag over een weg die inmiddels uit drie banen bestaat tot we na 131 kilometer uitkomen in Beleña. Op 31 kilometer van de finish bereiken we dit lullige dorpje, het is allemaal lullig hier. Voorbij het spaarzame teken van leven in het weinig tot de verbeelding sprekende Beleña rijden we gewoon rechtdoor verder over de Ruta de la Plata, die weg volgen we eigenlijk tot we al praktisch bij de finish zijn. Het volgende dorp op de route is Fresno Alhándiga, vijf kilometer verderop. Vijf kilometer over een enorm brede weg in dezelfde omgeving, het gaat weer wat op en af, maar ik denk dat de renners beledigd zouden zijn als je al deze hoogteverschillen gaat opnoemen. Voor profs is dit gewoon vlak, al zullen ze die ene kilometer vlak voor Fresno Alhándiga waar het een kilometertje omlaag gaat aan 4% vast wel als prettig ervaren. Na 135,5 kilometer rijden we langs het dorpje af, hoewel we er verder weinig van gaan zien. Langs de weg zien we alleen een tankstation, in een gebied dat je desolaat zou mogen noemen. Toch is er in de verte nog wel wat moois te vinden, net buiten beeld ligt het Embalse de Santa Teresa. Niet het mooiste stuwmeer ooit, maar in deze regio ben je snel tevreden.
Voorbij Fresno Alhándiga is het nog 26 kilometer fietsen tot de finish, we gaan heel rap naar de meet toe. Ik kan jullie met een gerust hart vertellen dat er in de 17 kilometer voorbij Fresno Alhándiga geen reet gaat gebeuren, helemaal niets. We rijden verder over de savanne, waar de weg recht en breed blijft. Het spannendste is dat we langs de snelweg rijden, zo nu en dan rijden we via een viaduct over de snelweg heen, om dan aan de andere kant van die snelweg verder te rijden over onze eigen snelweg. In de buurt van het dorp Montejo komen we een keer een rotonde tegen, terwijl de weg ook korte tijd is voorzien van wat paaltjes. De weg loopt overwegend vals plat omhoog, nog steeds komen we geen serieus klimwerk tegen. Ik zie een keer een klimmetje van een kilometer aan 4% verschijnen, maar dan heb je het ook meteen gehad. Eindeloos vals plat omhoog door een omgeving die weinig om het lijf heeft, in één rechte lijn rijden we over de Ruta de la Plata naar finishplaats Guijuelo. Daar komen we op negen kilometer van het eind al aan, we slaan aan de buitenrand van de finishplaats rechtsaf en daarna rijden we rechtdoor het centrum binnen, praktisch de finish tegemoet. Vlak voor we over de finish zouden rijden slaan we echter linksaf, om een extra lus van acht kilometer in te bouwen. We hebben alvast het centrum van Guijuelo gezien, niet om heel vrolijk van te worden. Paar drempels hier, maar verder gaat het nog steeds rechtdoor over een brede weg. Na de bocht naar links verlaten we het centrum weer, na een bocht naar rechts die even later zal volgen laten we de stad voorlopig achter ons. We komen terecht op een weg die iets minder een snelweg is, een weg die ook wat flauwe bochten kent. Na een tijd wordt het natuurlijk weer recht, terwijl de wat minder brede weg anderhalve kilometer vals plat omlaag zal lopen. Aan het eind van deze weg slaan de renners rechtsaf een bredere weg in, na het stuk in dalende lijn volgt er een kort knikje omhoog. Na dit hupje is het eventjes weer wat vlakker, we rijden opnieuw langs de snelweg en deze weg volgen we doodleuk tot op 3,5 kilometer van het eind. Op vier kilometer van de aankomst begint de weg opnieuw omhoog te lopen, we krijgen te maken met een vals platte finish en die begint hier alvast met een strook van 300 meter aan een procent of drie. Het vlakt heel snel weer af, waarna we op 3,5 kilometer van de finish met een flinke bocht naar rechts te maken krijgen. Na deze bocht rijden we rechtdoor op een vlakke manier de laatste drie kilometer binnen, we hebben weer een brede weg gevonden en die brengt ons terug naar Guijuelo. De weg blijft voorlopig nog even vlak, maar op 2,5 kilometer van de finish rijden we via een brug over een klein stroompje en voorbij dat stroompje loopt de enorm brede weg omhoog. Tot aan de finish moet er aan 3% geklommen worden, maar in het begin van deze strook komen we een iets steiler stukje tegen. We gaan eventjes een halve kilometer aan een procent of vier omhoog, waarna de weg op twee kilometer van het eind weer wat afvlakt. De brede weg kent enkele flauwe bochten, maar in principe rijden we gewoon rechtdoor. Op twee kilometer van de aankomst bevinden we ons nog steeds buiten Guijuelo, we zien voorlopig alleen wat industrie en een dorre boel langs de kant van de weg. Pas op een kilometer van de finish rijden we de bebouwde kom weer binnen, hier begint de weg na een vlakkere fase ook weer opnieuw wat steviger omhoog te lopen. Of, nouja, stevig, het is hier net iets meer dan vals plat. Na een flauwe bocht op 800 meter van het eind knallen we volledig rechtdoor naar de aankomst, aan net iets meer dan 3%. Het dreigt soms even een paar meter wat lastiger te worden, we komen een paar strookjes aan 4% tegen, maar zwaarder dan dat wordt het niet. In de laatste 300 meter wordt het zelfs weer helemaal vlak, het ziet er niet echt uit als een aankomst waar je de sprinters in de problemen kunt brengen. Dit moet iedere hansworst aankunnen, al spreekt het natuurlijk één bepaalde sprinter net wat meer aan dan de rest. Midden in Guijuelo vinden we tussen wat flats in de aankomst van deze matige etappe, dat het geen volledig vlakke sprint is maakt de rit misschien nog enigszins de moeite waard. De weg is van nieuw asfalt voorzien lees ik in een lokaal sufferdje, dat maakt de aankomst dan weer net een tikje makkelijker. Nee, gewoon een massasprint, joh.
Deze vlakke rit eindigt in Guijuelo, een stad met 5.500 inwoners in de provincie Salamanca, regio Castilië en León. Guijuelo is een stad waar we voor het laatst in 2018 waren, toen reden we door deze plaats heen op weg naar La Covatilla. Die berg ligt hier best dichtbij, we hadden om de sprinters nog wat meer te pesten zomaar voor nog een extra aankomst bergop kunnen kiezen. In 2018 lag er in Guijuelo een tussensprint op de renners te wachten, nu worden ze getrakteerd op een aankomst. Een vertrek hebben we ook al eens gehad, in de Vuelta van 2013 ging hier de zesde rit van start, een rit met aankomst in Cáceres. Dit was de rit met de bizarre ontknoping waarin Tony Martin de hele dag op kop reed en pas in de laatste 10 meter werd overrompeld door een aanstormende Cancellara, die in zijn zog een resem sprinters meenam waarvan Michael Morkov de snelste bleek te zijn. In een verder verleden zijn we tijdens eerdere aankomsten op La Covatilla ook al eens door Guijuelo gereden, terwijl hier in de Vuelta van 1990 zelfs een rit is geëindigd. Voorlopig is de Colombiaan Nestor Mora de enige winnaar in Guijuelo, hij krijgt een opvolger. Hij won solo, een paar seconden voor Nico Emonds en Melchor Mauri, we gaan er nu toch vooral vanuit dat we met een sprint te maken krijgen. Guijuelo is een stad die echt iets met de koers heeft, ze hebben hier hun eigen juniorenploeg en ze organiseren ook jaarlijks een juniorenkoers. Deze koers werd in 2023 nog gewonnen door Markel Beloki, hij zal goede herinneringen hebben aan de finishplaats van vandaag. Vrij recent kwam hier ook nog de Ronde van Castilië en León voorbij, in 2022 wist Simon Yates hier solo aan te komen na een rit vol beklimmingen. Minuutje voorsprong op George Bennett en Jonathan Lastra, de matige tegenstand hielp bij zijn dominantie. Finishen doen we vandaag op de Calle Filiberto Villalobos, de straat is vernoemd naar een arts en politicus die tijdens de Tweede Republiek zelfs nog minister van Openbaar Onderwijs en Schone Kunsten is geweest. Filiberto kwam uit de omgeving van Salamanca, maar als arts kwam hij in Guijuelo terecht en daar was hij een van de eersten die besloot met röntgenstraling te gaan werken. Daardoor raakte hij wel een vinger kwijt, maar met zijn goede zorg veroverde hij wel de harten van de lokale gemeenschap. Hij was minister net voor het uitbreken van de burgeroorlog, tijdens die burgeroorlog zat hij nog een paar jaar gevangen. Een man die recht heeft op een straatnaam, zeker in de stad waar hij zoveel mensen heeft geholpen. Dit allemaal terzijde, we zijn hier om een heel andere reden. We hebben vandaag te maken met een gastronomische etappe, kunnen we wel stellen. Bij de start in Rueda draait alles om wijn, bij de finish in Guijuelo draait alles om ham. DO Guijuelo, we bevinden ons hier in het epicentrum van de productie van een Iberische ham! In de gemeente zijn ongeveer 180 bedrijven die zich toeleggen op de Iberische ham- en varkensvleesindustrie. Om deze reden heeft Guijuelo een van de hoogste inkomens per hoofd van de bevolking in heel Spanje. Aan het begin van de 19e eeuw was Guijuelo een klein stadje in de bergen van Salamanca met een zelfvoorzienende economie gebaseerd op landbouw en veeteelt. De geschiedenis van Guijuelo kent een cruciale gebeurtenis aan het einde van de 19e eeuw die alles veranderde. Er werd een treinstation gebouwd dat meerdere veranderingen in de regio teweegbracht. Met de spoorweg kwam ook de mogelijkheid om gezouten hammen uit Galicië of andere delen van Spanje naar de regio te brengen. In Salamanca en Guijuelo heerst een ideaal klimaat voor het drogen van ham, ontdekte men. Kort daarna kwam de bouw van een slachthuis dat, samen met een belangrijke hambeurs, van Guijuelo een van de bakermatten van de Spaanse ham zou maken. Pas in 1984 ontstond de Guijuelo Oorsprongsbenaming, waarmee deze gemeente wereldberoemd zou worden. Het was de eerste Iberico DO die werd gemaakt. Sindsdien en tot in de 21e eeuw heeft Guijuelo Iberico ham een wereldwijde reputatie opgebouwd als gastronomisch product. Het fokken van Iberische varkens voor Bellota-ham gebeurt in vrijheid en met vastgestelde verhoudingen van varkens per hectare. Deze beperking is erg belangrijk, zodat de ham een hoog gehalte aan geïnfiltreerd vet en een hoogwaardige Iberische smaak heeft. Het drogen van de hammen gebeurt in drogers in het gebied dat wordt begrensd door de DO Guijuelo. Het klimaat van het Guijuelo-gebied en de provincie Salamanca is perfect voor het drogen van Iberische hammen. Koude, lange en droge winters, samen met de sterke wind uit de bergen, zorgen ervoor dat de ham niet veel zout nodig heeft om te drogen. Door de hete en droge zomers is de infiltratie van vet in de ham hoger dan in andere delen van de Iberische ham en is Guijuelo-ham een luxe voor het gehemelte. Deze klimatologische kenmerken maken van Guijuelo het paradijs van de Iberische ham. Ik ben inmiddels zelf al afgehaakt, maar we danken spaanseham.com toch voor deze gebrekkige teksten. Die site heeft zelfs nog veel meer leuke feitjes, zoals het gegeven dat een Guijuelo-varken lange en puntige oren moet hebben die zijn ogen kunnen bedekken. Iberico ham van DO Guijuelo is een van de 4 Iberico DO’s die we in Spanje hebben. De andere drie zijn DO Huelva, DO Los Pedroches, DO Dehesas Extremeñas, het belangrijkste verschil met de andere drie is dat DO Guijuelo-hammen worden gekenmerkt door een grotere hoeveelheid geïnfiltreerd vet dan de rest. Dit geeft ze een intense Iberische smaak, maar fruitiger en soepeler dan andere. De kleur kan ook iets meer roze zijn dan andere DO’s. Deze bijzondere eigenschappen worden vooral gegeven door het fokken van de varkens en het klimaat in het droogproces. Geïnfiltreerd vet! Jamón de Guijuelo, Iberische ham uit de finishplaats en omstreken. Een witte wijn en daarna een gedroogd hammetje, dat kan ons dieet zijn om van deze matige rit alsnog iets moois te maken.
In startplaats Rueda wordt het vandaag 26 graden, er is geen kans op regen en er staat veel te weinig wind. Een beetje wind uit het westen, lang niet genoeg om waaiers te veroorzaken. Zonde, dat was de enige manier waarop deze rit leuk had kunnen worden. De hele dag door open velden, waait het niet. Altijd tegen ons. In finishplaats Guijuelo wordt het 24 graden, daar ook geen kans op regen en ook daar weinig wind. De wind staat er iets meer uit het noordwesten, tijdens een deel van de rit staat de wind echt prachtig schuin in de rug. Maarja, dan waait het dus niet hard genoeg. Even wat windkracht erbij en je had vanaf Salamanca tot de finish waaiers gehad, maar nee, wij zijn niet van die geluksvogels. Wind vooral mee, behalve in de laatste drie kilometer. Een sprintje licht omhoog met wat tegenwind, timing is hier alles. De vrij korte en simpele rit begint om 13:50, na een enorm korte neutralisatie van slechts vijf minuten beginnen we er om 13:55 helemaal aan. De start is niet te zien, maar dat is in dit geval waarschijnlijk niet eens zo erg. Om 14:45 is Eurosport erbij, de eerste beelden zullen dan rond 15:00 verschijnen en dat is nog steeds veel te vroeg. Sporza sluit om 15:50 aan, zelfs dat is te vroeg. Tussen 17:21 en 17:40 verwacht men de aankomst, dit is zo'n rit waarbij je er goed aan doet om pas rond 17:00 de tv aan te zetten.
Een vlakke rit in de derde week eindigt niet automatisch in een sprint, vaak zijn de sprintersploegen al vermoeid en lukt het ze niet meer zo makkelijk om een vlakke rit te controleren. In de Tour is het in de derde week eigenlijk altijd raak, dan eindigt een vlakke rit haast altijd in een zege voor een vluchter. Ik ben er in dit geval alleen vrij zeker van dat het een dag voor de sprinters wordt, vooral omdat hun laatste kans van Zaragoza dateerde. Dat was tijdens rit 8, we zijn nu bij rit 19. Er zijn heel wat sprinters nog in koers, de enige reden om jezelf over al die bergen heen te trekken is de kans in Madrid, en de kans hier, in Guijuelo. Een sprinter die deze rit laat lopen is geen knip voor de neus waard, dit moet in een sprint eindigen. De rit is ook niet echt lastig genoeg om een sterke vluchtersgroep weg te laten rijden, een Lidl-Trek en een Alpecin moeten de aanvangsfase hier toch vrij simpel kunnen controleren. De sprint zelf is niet supermakkelijk, we moeten echt nog wel een beetje klimmen in de straten van Guijuelo, maar heel spannend is het ook weer niet. De meeste sprinters kunnen enkele stroken aan 3% perfect aan, het is niet zo alsof ze altijd een volledig vlakke sprint nodig hebben. Nee, zelfs een tientonner als Vernon kan hier probleemloos mee. We gaan sprinten, klaar.
1. Pedersen. Schijnt wat ziekjes te zijn, maar daar trappen wij niet in. Dit is een aankomst die hem perfect ligt, hij is het aan zijn stand verplicht om deze Vuelta eindelijk een keer een goede sprint af te werken. Een ritje winnen vanuit de vlucht is leuk en aardig, maar als winnaar van de groene trui moet hij ook gewoon een massasprint winnen en dan is dit een betere kans dan de rit in Madrid.
2. Philipsen. Niet voor niets nog in koers, hij moet samen met zijn ploeg alles op alles zetten om het hier uit te laten draaien op een sprint. In zo'n sprint, zeker een hellende, zal hij dan wel weer tot de conclusie komen dat de benen niet al te best zijn. #FreeEdwardPlanckaert
3. Aular. De Venezolaanse Rojas, we noteren weer een mooie ereplaats. Rojas geeft als ploegleider wel mooi zijn kunsten door, toch knap.
4. Turner. Een aankomst die we een beetje kunnen vergelijken met de aankomst in Voiron, daar waar hij won. Nou, dan moet hij nu toch ook ver van voren kunnen eindigen. Zo'n volledig vlakke sprint lijkt niets voor hem, dit soort sprintjes gaan hem beter af.
5. Vernon. Helaas nog steeds in koers.
Dus, waarom werd de tijdrit eigenlijk ingekort? Alles verliep heel keurig in Valladolid, ik heb alleen maar mensen vreedzaam met hun vlaggetje zien zwaaien, er viel - gelukkig - geen enkel incident te noteren. Van een tijdrit van 27 kilometer gingen we naar een tijdrit van 12 kilometer en dat was achteraf gezien misschien wel onnodig. Voor niets de kans op een mooie ontknoping van de Vuelta opgeblazen, er is ons toch wel echt iets ontnomen. Joao Almeida werkte een betere tijdrit af dan Jonas Vingegaard, hij was tien seconden sneller. Met de dubbele lengte had hij misschien ook wel dubbel zoveel tijd teruggepakt, en dan was het ineens nog speelbaar geweest op Bola del Mundo. Nu lijkt het me eerlijk gezegd wel klaar, zoveel tijd gaat Vingegaard niet verliezen tijdens die laatste paar steile kilometer van de slotklim die we tijdens de 20e rit gaan zien. Als we daar überhaupt naar boven gaan, ditmaal zijn het milieuactivisten die een protest hebben aangekondigd. Je zou kunnen stellen dat deze Vuelta uitgaat als een nachtkaars, maar dat zou impliceren dat er überhaupt ooit sprake is geweest van een brandende kaars. De kaars is nooit aangestoken, we kijken echt naar een van de saaiste grote rondes ooit. De tijdrit had ook echt niets om het lijf, qua samenvatting zijn we snel klaar. Ganna ging heel hard, na een mislukte Tour door een valpartij en een tot nu toe mislukte Vuelta pakt hij toch nog even een ritzege mee, een mooi succes. Desondanks wekte hij nog steeds de indruk niet over zijn oude niveau te beschikken, dat konden we ook zien toen Jay Vine bijna net zo snel was. Gelukkig was Vine net een seconde trager, eindelijk een keer geen zege voor UAE. Almeida werd knap derde op zeven seconden, echt een uitstekende tijdrit afgewerkt. Vingegaard bevestigde daarentegen weer dat zijn tijdritten dit jaar een stuk minder zijn geworden, hij werd negende op 18 seconden. Hij wist de schade te beperken, zeker na zijn matige vertoning in de tijdrit in de Tour zal hij stiekem nog best tevreden zijn ook. Voor Almeida is het balen, hij had met de oorspronkelijke lengte een stuk dichter bij Vingegaard kunnen komen. En een paar dagen geleden was hij op de aankomst bergop die niet door kon gaan natuurlijk ook weggereden bij Vingegaard, altijd tegen Almeida! Met al die aanpassingen is deze Vuelta niet echt serieus te nemen, al kijken we überhaupt naar twee renners die er alles aan doen om er geen mooie koers van te maken. Dit 'duel' tussen Almeida en Vingegaard is heel erg taai en smaakloos, we moeten maar blij zijn dat deze Vuelta bijna voorbij is. Nog drie ritten te gaan, waaronder twee vlakke ritten. Nog maar één serieuze etappe, en die kan ook zomaar op het laatste moment aangepast gaan worden. Op de protesten na zijn we volgend jaar deze Vuelta compleet vergeten, dat kan niet anders. De rit die nu volgt zal zeker niet blijven hangen, na enkele lastigere dagen volgt er nu een makkelijke rit. We gaan sprinten, voor het eerst in lange tijd. Alsnog een onnodige rit, maar dat kunnen we deze Vuelta over haast iedere etappe zeggen.
Na de matige en uiteindelijk onnodig ingekorte tijdrit in Valladolid gaan we van start in Rueda, een plaats waar de Vuelta nog nooit is geweest. Er is überhaupt nog nooit een koers in Rueda geweest, terwijl je toch een reden kunt verzinnen om hier te komen. Rueda is een dorp en gemeente in de provincie Valladolid in de regio Castilië en León. Het dorp ligt iets meer dan 30 kilometer ten zuidwesten van provinciehoofdstad Valladolid. Rueda telde op 1 januari 2016 1.294 inwoners, volgens het roadbook zijn dat er inmiddels nog maar 1.118. De wijnstreek Rueda waarvan het dorp het centrum vormt, is vooral bekend om zijn witte wijn, voornamelijk van de druivensoort verdejo en sauvignon blanc. Er worden echter ook rode wijnen geproduceerd, vooral met behulp van de tempranillo. Het wijngebied beslaat een groter oppervlak dan de gemeente. Nog even wat meer Wikipedia voor je: Rueda is een historische wijnstreek in Spanje ten noordwesten van Madrid. Het gebied is voornamelijk bekend door zijn witte wijn gemaakt van de druif verdejo. Nederland is de grootste exportmarkt voor deze witte wijn. WE zijn de beste. De wijngaarden liggen in 74 gemeenten in een drietal provincies: Valladolid (12.000 ha), Segovia (876 ha) en Ávila (66 ha). De wijngaarden liggen op een hoogvlakte op 750-800 meter boven zeeniveau. het totale gebied heeft een oppervlakte van zo'n 20.000 hectare, met meer dan 74 geregistreerde wijnhuizen en 1600 wijnboeren. De winters zijn koud en lang en de lente is van korte duur. Tot laat in het jaar is vorst mogelijk. De wijnstokken bloeien laat en snoeien duurt vaak tot maart of begin april. De zomers zijn juist heet en droog. De wortels van de druivenstokken gaan diep in de ondergrond om aan water te komen. De neerslaghoeveelheid is beperkt, er valt gemiddeld tussen de 400 en 500 millimeter op jaarbasis. De witte wijn heeft sinds januari 1980 een Denominación de Origen (DO) status en de rode wijn sinds 2008. Liefst 98% van de wijngaarden is beplant met witte druiven. Naast Verdejo (87%) zijn dat Sauvignon Blanc (4,5%), Viura (8,5%) en Palomino fino (0,3%). De belangrijkste blauwe druivenrassen zijn Tempranillo, Cabernet Sauvignon, Merlot en Garnacha. Productie: 116 miljoen kg, waarvan 99% bestemd voor witte wijn (2020). Echt heel nuttige informatie wel, ik kan jullie nu ook nog om de oren gaan slaan met allerlei informatie over de wijnen van Rueda die allerlei wijnsites te bieden hebben. Maarja, daar staat dan vaak dat de wijn heel lekker is, ongetwijfeld het geval. Dankzij een site als ruedawijnen.nl leer je dat je Rueda uitspreekt als roe-ee-daa, een vrolijke naam! Rueda is een begrip. In Spanje en in de rest van de wereld. In Nederland is hij zelfs de populairste witte zomerwijn. Waarom? Omdat hij geweldig smaakt, maar geen herrie maakt. Nauwelijks aandacht vraagt. Hij is er gewoon gezellig bij. Mensen die over wijn praten mag je in principe probleemloos... negeren. Wijnkennis.be komt dan weer met een heel boekwerk over de geschiedenis van deze wijnregio, en ook het heden. In het verleden is er in deze regio blijkbaar nogal vaak geknokt, dat wordt bevestigd door Wikipedia. Een veldslag in deze omgeving beschikt zelfs over een eigen pagina: De Slag om Rueda vond plaats in het jaar 981 in de Rueda, tussen de islamitische strijdkrachten van het Omajjadische kalifaat Cordoba, onder bevel van Almanzor, en de christelijke strijdkrachten van het koninkrijk Navarra, het koninkrijk León en het graafschap Castilië. De strijd eindigde in een rampzalige nederlaag voor de christelijke koninkrijken in Noord-Iberië en resulteerde in de opstand van de Galicische edelen tegen koning Ramiro III van León ten gunste van Bermudo II van León. Oei. Wijnkennis.be komt voorts met een weinig flatterende omschrijving van het dorp Rueda: Rueda zelf is niet veel meer dan een dorpje aan de kruising van de oude N-VI van Madrid naar de noordwestkust bij Ferrol. Vandaag de dag dendert het verkeer over de autovía, en het stadje is een welkome stopplaats voor reizigers. Er is slechts één hoofdstraat met winkels, bars en een onmogelijke rococokerk, en een rustige atmosfeer van welvaart, die eindelijk is teruggekeerd. Het is verder een wijnstreek waar de verdejo niet altijd domineerde, lees ik. Er waren wat Basken voor nodig om de druif toonaangevend te maken. In de Rioja Alavesa vinden we Marques de Riscal, gevestigd in een pand dat is ontworpen door Frank Gehry, de man van het Guggenheim. Daar maakte men alleen rode wijn, witte wijn wilde men er niet maken. Na uitgebreid onderzoek kwam men op het idee om in Rueda een witte wijn te gaan produceren, met de verdejo als basis. Dat werd een doorslaand succes, de lokale druif sloeg de spijker op de kop: perfect aangepast aan de bodem en het microklimaat van deze streek gaf ze, met de juiste vinificatiemethode, een heerlijke, fruitige wijn met een goede zuurgraad en waardevolle rijpingskwaliteiten. Zo dan. Marques de Riscal heeft in Rueda een eigen bodega, wel een stuk minder mooi dan de bodega in Elciego in het Baskenland. Er zijn nog veel meer bodegas te vinden in dit dorpje, de meest opvallende is die van Bodega Pagos del Rey. Over het algemeen heeft men weinig zorg aan uit uiterlijk van de wijnhuizen besteed, het zijn vooral lelijke blokkendozen, maar goed, de wijn is er blijkbaar niet minder populair om, vooral bij ons.
De renners gaan van start recht voor de deur van de opvallende kerk, die niet geheel onterecht onmogelijk wordt genoemd. De Parroquia de la Asunción de Nuestra Señora, het misstaat nogal in dit verder onbeduidende dorpje. Het is dat er veel barretjes en wijnhuizen te vinden zijn, anders zou niemand ooit een reden kunnen bedenken om hier halt te houden. Nou, goed, jullie kunnen natuurlijk wel raden wat we na de start gaan doen. We gaan kilometers en kilometers door het wijngebied van Rueda afwerken. De DO Rueda komt bijna volledig aan bod, direct na de start rijden we meteen langs eindeloze wijngaarden af richting La Seca, waarbij we af en toe uiteraard ook een bodega passeren. Zo nu en dan ook wat velden vol graan, we zitten hier blijkbaar op de grens van Tierra del Pan en Tierra del Vino, het land van brood en het land van wijn. Graan en wijnstokken, dat gaat het zijn tijdens de start van deze rit. We rijden door een gebied dat ook wel eens Tierra de Nadie wordt genoemd, niemandsland. Dat heeft een eeuwenoude oorsprong, in de tijd van de Moren ging men hier regelmatig op de vuist, waarbij vooral de Moren de aloude tactiek van de verschroeide aarde wisten toe te passen. Na drie rechte aanvangskilometers over een zo goed als vlakke weg komen we uit in La Seca, de naam geeft weg dat het hier nog wel eens droog wil zijn. In dit dorpje slaan de renners rechtsaf, om vervolgens een kilometer of 11 rechtdoor te rijden richting Medina del Campo. Tijdens deze kilometers rijden we eerst een kilometer of vier heel minimaal vals plat omhoog, daarna is het een paar kilometer volledig vlak en vervolgens dalen we lichtjes af naar Medina del Campo, een plaats die we na 14 kilometer gaan bereiken. Het terrein blijft voorlopig gelijk, in niemandsland zien we vooral een eindeloze hoeveelheid wijngaarden. De renners rijden over een brede, rechte en vrij goede weg, al zijn er her en der wel wat scheurtjes te zien. Na 14 kilometer knallen we rechtdoor Medina del Campo binnen, een plaats waar in de Vuelta van 2015 nog een rit van start ging. Ooit was deze stad de hoofdstad van deze wijnregio, maar dan praten we over de 17e eeuw. Deze wijnregio was vooral populair omdat de lokale koningen in deze omgeving verbleven, zo was het nabijgelegen Valladolid in die tijd een belangrijke stad. Stukje wijnkennis.be: Ondertussen had Felipe III zijn residentie in Valladolid en legde beslag op de helft van de wijn die in Medina geproduceerd werd, voor gebruik aan zijn Hof. Zelfs toen zij naar Madrid verhuisden, bleef de wijn uit Rueda geliefd, de prijzen hoog en werd regelmatig naar de hoofdstad gestuurd. In Medina del Campo zijn we eerder geweest in de Vuelta, in de editie van tien jaar terug ging hier zelfs een rit van start. We reden toen naar Ávila, waar Gougeard vanuit de vlucht zou winnen, en waar Dumoulin een paar secondjes zou pakken op Aru, om dan een dag later natuurlijk het deksel op de neus te krijgen. In 1989 werd er dan weer een tijdrit van Valladolid naar Medina del Campo verreden en deze tijdrit werd gewonnen door Perico Delgado, die later ook het eindklassement zou winnen. Medina del Campo was vooral vroeger een belangrijke stad, aan het eind van de middeleeuwen zo'n beetje. Paar bekende mensen zijn hier ook geboren in die tijd. Alfons V van Aragón bijvoorbeeld, die als bijnaam Alfons de Grootmoedige kreeg. Of Bernal Díaz del Castillo, een Spaanse conquistador die vooral bekend is vanwege het verslag dat hij schreef over de verovering van Mexico. Louter grootheden in Medina del Campo dus. De stad zelf heeft niet echt veel hoogepunten, alleen het kasteel is eigenlijk het aanschouwen waard. Het Castillo de la Mota, prima hoor.
In Medina del Campo slaan de renners in het centrum rechtsaf, daarna rijden ze buiten de stad weer een eeuwigheid rechtdoor. We komen weer in het wijngebied terecht, wederom zien we oneindig veel wijnranken. Buiten Medina del Campo is het een kilometer of vier volledig vlak, daarna is de rechte en bredere weg aan een wat glooiende fase toe. Het loopt wat op en af, maar veel meer dan een keer een kilometer aan 2% komen we niet tegen. In principe gewoon helemaal vlak dus, vooruit. Via Villaverde de Medina rijden we naar Nava del Rey, inn Villaverde de Medina komen we wat opmerkelijke kunst tegen, verder komen we in dit dorre gebied heel weinig tegen. Dankzij de wijngaarden is er hier wat groen te vinden, verder is het vooral veel graan en dus is het heel erg leeg en ongezellig ogend. Gelukkig bereiken we na 30 kilometer Nava del Rey, een fraai dorpje. Met zijn nauwe straatjes, witgewassen muren en mooie daken, lijkt het een beetje op een filmset, aldus wijnkennis.be. De meeste dorpsbewoners werken in de wijnindustrie of forenzen naar Valladolid. Het hele gebied wekt een slaperige, rustige indruk, die echter erg aantrekkelijk is. Dat aantrekkelijke mis ik een beetje in deze regio, verder kan ik me volledig in deze woorden vinden. Paar bochtjes en drempeltjes in het niet onaardige Nava del Rey, daarna rijden we buiten het dorp doodleuk tien kilometer verder over een kaarsrechte weg. Het blijft enigszins glooiend, maarja, als je vijf kilometer nodig hebt om 60 meter lager uit te komen en dan weer vijf kilometer om 60 meter hoger uit te komen kun je het ook gewoon vlak noemen. Door de grote leegte rijden we verder, voorbij Nava del Rey laten we het wijngebied van Rueda langzamerhand achter ons en dus wordt de omgeving nog slaperiger en rustiger. Nog minder aantrekkelijk ook, voor zover dat mogelijk is. Het is zo'n gebied waar je ineens velden vol zonnepanelen ziet verschijnen, dan weet je het wel. Aan het eind van de lange weg rechtdoor komen we uit in Alaejos, een dorpje waar we bij de entree liefst twee kicken kerken kunnen waarnemen. Ik neem hier ook zowaar enig straatmeubilair waar, maar voor we er erg in hebben ligt Alaejos alweer achter ons. Even buiten het dorp slaan we rechtsaf een andere weg in en die weg volgen we de komende 25 kilometer tot in Fuentesaúco. We maken tijdens dit stuk van 25 kilometer weinig mee, dat willen jullie niet weten. Door een volledig verlaten omgeving rijden we verder, het enige pluspunt is dat er zo nu en dan wat bomen in beeld verschijnen. Grotendeels is het nog steeds leeg en dat had leuk kunnen zijn als het had gewaaid, maar zoals je al kunt voelen aankomen gaat het niet waaien. Dit was een geweldige etappe geworden met een beetje wind, maar het waait niet en dus wordt het een vreselijke rit. Onderweg passeren de renners een paar dorpjes, zoals Vadillo de la Guareña en Fuentelapeña. Hier vangen we een paar tekenen van leven op, toch is dit echt niemandsland. Een brede en rechte weg door een kale vlakte, moedergods. Of, nouja, vlakte, er is wel enig reliëf te vinden. Voorbi Fuentelapeña rijden de renners bijvoorbeeld zes kilometer vals plat omhoog, waarin ze een meter of 120 hoger uitkomen. Klimmen aan 2% gemiddeld, intens. De passage in het vrij lelijke Fuentelapeña is wat smaller en bochtiger, maar buiten dit dorp rijden we gewoon weer doodleuk kilometers en kilometers rechtdoor over een soort van snelweg. Iets groenere omgeving voorbij Fuentelapeña, maar nee, het is geen terrein voor een ansichtkaart. Na 68 kilometer bereiken we aan het eind van de lange rechte weg Fuentesaúco, ook maar een pietluttig dorpje met een inwoner of 1600. Voor we het dorp betreden komen we zowaar een rotonde tegen, eindelijk een moment om even wakker te worden. In het verleden kwam de Vuelta tijdens een etappe wel eens door Fuentesaúco heen, in 2000 bijvoorbeeld. Toen gingen we naar Salamanca, gaan we na de passage in Fuentesaúcu nu ook doen.
Nog minder dan 100 kilometer te gaan! Dat schiet wel op zo. In Fuentesaúco slaan de renners linksaf, ze rijden over een brede weg zonder obstakels door het centrum heen en daarna komen ze buiten het dorp op een weg terecht die ze een dikke 30 kilometer gaan volgen tot in Salamanca. Buiten Fuentesaúco loopt de weg een kilometer of drie vals plat omhoog, maar daarna zal het een kilometer of 20 bijna volledig vlak zijn. Nog steeds rijden we door een schrikbarend lege omgeving heen, de groene leegte wordt af en toe gevuld door een nietszeggend gehucht als Aldeanueva de Figueroa of Arcediano. Het is eigenlijk een typische Vueltarit, iedere Vuelta komt er wel een rit voorbij waarin de renners kilometers aan een stuk over een rechte en brede weg door een lege omgeving rijden, nou, dat maken we nu dus tijdens de 19e rit mee. Het is fascinerend hoe leeg een vlakte kan zijn, het is bijna alsof je over een blanco velletje papier aan het fietsen bent. Met wind was dit natuurlijk een spektakel geworden, maarja, ook in de omgeving van Salamanca hoef je niet op de weergoden te rekenen. De wind trekt hier pas aan nadat het peloton gepasseerd is, altijd tegen ons. De wind staat in dit stukje van de rit, waarin we naar het zuiden aan het rijden zijn, niet eens verkeerd, maar de wind is veel te slap om de renners nerveus te maken. Het grote voordeel: hier kom je in ieder geval geen demonstranten tegen. Al kan dat veranderen als we Salamanca bereiken, na een miljoen kilometer door het grote niets gereden te hebben komen we dadelijk uit in een grote stad. Voor we Salamanca bereiken rijden we eerst nog door San Cristóbal de la Cuesta heen, als we hier na 94 kilometer koers passeren loopt de weg een kilometer of twee vals plat omhoog. Midden in het dorp is het even een paar meter wat steiler, maar al snel wordt het weer Spaans vlak. In de buurt van San Cristóbal de la Cuesta ligt Monterrubio de Armuña, uit dit piepkleine dorpje dat we net niet passeren is met Agustin Tamames een voormalig Vueltawinnaar afkomstig, hij won de koers in 1975. Door een nieuwe leegte rijden we van San Cristóbal de la Cuesta naar Villares de la Reina en als we dit dorpje vol nieuwbouw hebben gepasseerd zetten we weer op een volledig vlakke manier koers naar Salamanca. In Villares de la Reina komen we ook zowaar een rotonde tegen, wow, even niet volledig rechtdoor. Even verderop komen we nog meer rotondes tegen, het is te merken dat we in de buurt van een stad zijn aangekomen. Na 100 kilometer koers komen we uit aan de buitenrand van Salamanca, voorbij de rotondes rijden we even een kilometertje rechtdoor, terwijl de tussen- en bonussprint van de dag eraan zit te komen. Die tussen- en bonussprint volgt na 103 kilometer, in het centrum van de stad. Op twee kilometer van de tussensprint komen we een stuk of drie rotondes tegen, uiteindelijk rijden we daarna over een brede weg het centrum binnen. Hier komen we nog een rotonde tegen, waarna we op een kilometer van de tussensprint linksaf slaan om vervolgens in de binnenstad van Salamanca over een brede weg redelijk rechtdoor naar die tussensprint toe te rijden. Alhoewel, redelijk rechtdoor, de weg loopt eigenlijk steeds een beetje naar rechts. Vals plat omhoog, voor zover het peloton geïnteresseerd gaat zijn in deze sprint. UAE moet hier natuurlijk controleren voor de bonificaties! Gaat niet gebeuren, zou wel geestig zijn. De tussensprint volgt na 103 kilometer in een straat vol flats, niet het mooiste stukje Salamanca. In 2020 waren we voor het laatst in deze stad, en dat was toen nog toeval ook. In de Vuelta van 2020 hadden we oorspronkelijk helemaal niet naar Salamanca moeten gaan, we kwamen hier pas langs toen er dankzij een of ander virus geen passage in Portugal kon volgen. Salamanca viel in, vanuit de stad reden we naar Ciudad de Rodrigo en daar won Magnus Cort een sprintje heuvelop voor Roglic en Valverde. In 2018 was de Vuelta ook nog in Salamanca, om een bijzondere reden. Salamanca is een stad met 160.000 inwoners in de regio Castilië en Leon. De stad is vooral bekend als universiteitsstad en laat dat nou net de reden zijn dat we in 2018 terugkeerden naar deze prachtige stad. Het was toen namelijk feest in Salamanca. De universiteit, de oudste van Spanje, bestond 800 jaar en dat moest groots gevierd worden. Dat de universiteit 800 jaar werd was nog niet eens het enige heuglijke feit, het was bovendien 30 jaar geleden dat het oude centrum van de stad werd toegevoegd aan de Wereldergoedlijst van UNESCO. De overeind gebleven gebouwen behoren tot de romaanse stijl en de gotiek, maar toch vooral de bloeitijd van de Spaanse renaissance. Het ademt de intimiteit van een dorp, blijkbaar. Of dat in de praktijk daadwerkelijk zo is weet ik niet, maar het ziet er in ieder geval bijzonder fraai uit. Buiten de universiteit heeft Salamanca nog meer te bieden. In het centrum kom je bijvoorbeeld ook een kathedraal tegen en talloze andere gebouwen die de moeite waard zijn. Het is ook een stad die enkele bekende personen heeft voortgebracht. Als we onze blik beperken tot sportpersoonlijkheden komen we al snel uit bij Vicente del Bosque. De man die we vooral kennen van het puffen na de 5-1 van Nederland tegen Spanje. Voetbal dus, geen sport. Een bekende wielrenner uit Salamanca is Dani Navarro, al bracht deze inmiddels gestopte dommekracht het grootste deel van zijn leven door in Asturië. Eladio Jimenez en Ruben Lobato heb je ook nog, die eerste won een paar ritten in de Vuelta en die tweede is een voormalig Saunier DuvalGod. In het verleden kwam de Vuelta hier enorm vaak voorbij, met onder meer renners als Tony Martin, Mark Cavendish, Abraham Olano en Jean-Paul van Poppel op de erelijst. In 2000 won de altijd kalme Davide Bramati hier dan weer vanuit de vlucht, tijdens de rit waarin we net als nu door Fuentesaúco zouden rijden.
Salamanca is dus een universiteitsstad, naast het feit dat het überhaupt een grote stad is. Ik verwacht qua protesten een rustige dag, maar de passage in Salamanca zou nog wel eens onstuimig kunnen worden. Laat dat maar aan de studenten over. Deze kanttekening even terzijde rijden we na de tussensprint over een rotonde, om even later de lokale rivier over te steken. De Tormes stroomt dwars door Salamanca, aan de andere kant van deze rivier komen de renners een stuk of achter rotondes tegen. We slingeren ons buiten het centrum van Salamanca een ongeluk over het lokale industrieterrein, waarna we buiten de stad wel weer terecht zullen komen op een brede en rechte weg. Voorbij de rotonderijke tocht rijden we weer een kilometer of tien vooral rechtdoor tot Mozárbez. We bereiken het aloude verhaal van deze rit, het is recht, breed, vlak, leeg, saai, matig, vervelend en slecht. Goed, het glooit heel licht, we komen wel weer wat strookjes vals plat tegen, maar terwijl we door de dorre omgeving van Salamanca rijden blijft het peloton natuurlijk volledig bij elkaar. Het had alleen uit elkaar geslagen kunnen worden door de wind, maarja, haha, lol. Zonder veel punten van belang komen we na 118 kilometer uit in Mozárbez, op 44 kilometer van de finish. Als we dit nietszeggende dorpje bereiken zien we iets meer boompjes verschijnen in de omgeving, de lege route begint iets voller te worden. Nog een uurtje koers tot de finish, maar een heel spannend uur wordt het alsnog niet. Buiten Mozárbez loopt dezelfde weg een kilometer of zes vals plat omhoog, maar we komen in dit stuk niet meer dan 150 meter hoger uit. Klimmen aan een procent of twee à drie, dat is eigenlijk niet eens klimmen te noemen. Al heeft de klim blijkbaar wel een naam, Cuatro Calzadas. Er is zelfs een profiel van climbfinder, jeminee. Moet ik m'n woorden nog corrigeren ook, het gaat zelfs anderhalve kilometer aan 4% omhoog! In totaal acht kilometer aan 2%, jawadde. Vreselijke toestanden, als de sprinters dat maar weten te overleven. In totaal rijden we van Mozárbez 13 kilometer over dezelfde weg tot in het volgende dorp, na de gruwelijke klim van Cuatro Calzadas gaat het voorbij de lokale watertoren een kilometer of drie vals plat omlaag over een weg die alleen maar breder lijkt te worden. We brommeren stevig rechtdoor, dwars door een omgeving die ik zou omschrijven als savanne. Ver uit elkaar zien we soms wat bomen staan, met tussen de bomen in een hoop dorre meuk. We rijden hier een stukje over de beroemde Ruta de la Plata, een oude handels- en pelgrimsroute die al eeuwen het noorden met het zuiden verbindt. Na een kort knikje omhoog, stelt niets voor, rijden we nog eens een kilometer of drie vals plat omlaag over een weg die inmiddels uit drie banen bestaat tot we na 131 kilometer uitkomen in Beleña. Op 31 kilometer van de finish bereiken we dit lullige dorpje, het is allemaal lullig hier. Voorbij het spaarzame teken van leven in het weinig tot de verbeelding sprekende Beleña rijden we gewoon rechtdoor verder over de Ruta de la Plata, die weg volgen we eigenlijk tot we al praktisch bij de finish zijn. Het volgende dorp op de route is Fresno Alhándiga, vijf kilometer verderop. Vijf kilometer over een enorm brede weg in dezelfde omgeving, het gaat weer wat op en af, maar ik denk dat de renners beledigd zouden zijn als je al deze hoogteverschillen gaat opnoemen. Voor profs is dit gewoon vlak, al zullen ze die ene kilometer vlak voor Fresno Alhándiga waar het een kilometertje omlaag gaat aan 4% vast wel als prettig ervaren. Na 135,5 kilometer rijden we langs het dorpje af, hoewel we er verder weinig van gaan zien. Langs de weg zien we alleen een tankstation, in een gebied dat je desolaat zou mogen noemen. Toch is er in de verte nog wel wat moois te vinden, net buiten beeld ligt het Embalse de Santa Teresa. Niet het mooiste stuwmeer ooit, maar in deze regio ben je snel tevreden.
Voorbij Fresno Alhándiga is het nog 26 kilometer fietsen tot de finish, we gaan heel rap naar de meet toe. Ik kan jullie met een gerust hart vertellen dat er in de 17 kilometer voorbij Fresno Alhándiga geen reet gaat gebeuren, helemaal niets. We rijden verder over de savanne, waar de weg recht en breed blijft. Het spannendste is dat we langs de snelweg rijden, zo nu en dan rijden we via een viaduct over de snelweg heen, om dan aan de andere kant van die snelweg verder te rijden over onze eigen snelweg. In de buurt van het dorp Montejo komen we een keer een rotonde tegen, terwijl de weg ook korte tijd is voorzien van wat paaltjes. De weg loopt overwegend vals plat omhoog, nog steeds komen we geen serieus klimwerk tegen. Ik zie een keer een klimmetje van een kilometer aan 4% verschijnen, maar dan heb je het ook meteen gehad. Eindeloos vals plat omhoog door een omgeving die weinig om het lijf heeft, in één rechte lijn rijden we over de Ruta de la Plata naar finishplaats Guijuelo. Daar komen we op negen kilometer van het eind al aan, we slaan aan de buitenrand van de finishplaats rechtsaf en daarna rijden we rechtdoor het centrum binnen, praktisch de finish tegemoet. Vlak voor we over de finish zouden rijden slaan we echter linksaf, om een extra lus van acht kilometer in te bouwen. We hebben alvast het centrum van Guijuelo gezien, niet om heel vrolijk van te worden. Paar drempels hier, maar verder gaat het nog steeds rechtdoor over een brede weg. Na de bocht naar links verlaten we het centrum weer, na een bocht naar rechts die even later zal volgen laten we de stad voorlopig achter ons. We komen terecht op een weg die iets minder een snelweg is, een weg die ook wat flauwe bochten kent. Na een tijd wordt het natuurlijk weer recht, terwijl de wat minder brede weg anderhalve kilometer vals plat omlaag zal lopen. Aan het eind van deze weg slaan de renners rechtsaf een bredere weg in, na het stuk in dalende lijn volgt er een kort knikje omhoog. Na dit hupje is het eventjes weer wat vlakker, we rijden opnieuw langs de snelweg en deze weg volgen we doodleuk tot op 3,5 kilometer van het eind. Op vier kilometer van de aankomst begint de weg opnieuw omhoog te lopen, we krijgen te maken met een vals platte finish en die begint hier alvast met een strook van 300 meter aan een procent of drie. Het vlakt heel snel weer af, waarna we op 3,5 kilometer van de finish met een flinke bocht naar rechts te maken krijgen. Na deze bocht rijden we rechtdoor op een vlakke manier de laatste drie kilometer binnen, we hebben weer een brede weg gevonden en die brengt ons terug naar Guijuelo. De weg blijft voorlopig nog even vlak, maar op 2,5 kilometer van de finish rijden we via een brug over een klein stroompje en voorbij dat stroompje loopt de enorm brede weg omhoog. Tot aan de finish moet er aan 3% geklommen worden, maar in het begin van deze strook komen we een iets steiler stukje tegen. We gaan eventjes een halve kilometer aan een procent of vier omhoog, waarna de weg op twee kilometer van het eind weer wat afvlakt. De brede weg kent enkele flauwe bochten, maar in principe rijden we gewoon rechtdoor. Op twee kilometer van de aankomst bevinden we ons nog steeds buiten Guijuelo, we zien voorlopig alleen wat industrie en een dorre boel langs de kant van de weg. Pas op een kilometer van de finish rijden we de bebouwde kom weer binnen, hier begint de weg na een vlakkere fase ook weer opnieuw wat steviger omhoog te lopen. Of, nouja, stevig, het is hier net iets meer dan vals plat. Na een flauwe bocht op 800 meter van het eind knallen we volledig rechtdoor naar de aankomst, aan net iets meer dan 3%. Het dreigt soms even een paar meter wat lastiger te worden, we komen een paar strookjes aan 4% tegen, maar zwaarder dan dat wordt het niet. In de laatste 300 meter wordt het zelfs weer helemaal vlak, het ziet er niet echt uit als een aankomst waar je de sprinters in de problemen kunt brengen. Dit moet iedere hansworst aankunnen, al spreekt het natuurlijk één bepaalde sprinter net wat meer aan dan de rest. Midden in Guijuelo vinden we tussen wat flats in de aankomst van deze matige etappe, dat het geen volledig vlakke sprint is maakt de rit misschien nog enigszins de moeite waard. De weg is van nieuw asfalt voorzien lees ik in een lokaal sufferdje, dat maakt de aankomst dan weer net een tikje makkelijker. Nee, gewoon een massasprint, joh.
Deze vlakke rit eindigt in Guijuelo, een stad met 5.500 inwoners in de provincie Salamanca, regio Castilië en León. Guijuelo is een stad waar we voor het laatst in 2018 waren, toen reden we door deze plaats heen op weg naar La Covatilla. Die berg ligt hier best dichtbij, we hadden om de sprinters nog wat meer te pesten zomaar voor nog een extra aankomst bergop kunnen kiezen. In 2018 lag er in Guijuelo een tussensprint op de renners te wachten, nu worden ze getrakteerd op een aankomst. Een vertrek hebben we ook al eens gehad, in de Vuelta van 2013 ging hier de zesde rit van start, een rit met aankomst in Cáceres. Dit was de rit met de bizarre ontknoping waarin Tony Martin de hele dag op kop reed en pas in de laatste 10 meter werd overrompeld door een aanstormende Cancellara, die in zijn zog een resem sprinters meenam waarvan Michael Morkov de snelste bleek te zijn. In een verder verleden zijn we tijdens eerdere aankomsten op La Covatilla ook al eens door Guijuelo gereden, terwijl hier in de Vuelta van 1990 zelfs een rit is geëindigd. Voorlopig is de Colombiaan Nestor Mora de enige winnaar in Guijuelo, hij krijgt een opvolger. Hij won solo, een paar seconden voor Nico Emonds en Melchor Mauri, we gaan er nu toch vooral vanuit dat we met een sprint te maken krijgen. Guijuelo is een stad die echt iets met de koers heeft, ze hebben hier hun eigen juniorenploeg en ze organiseren ook jaarlijks een juniorenkoers. Deze koers werd in 2023 nog gewonnen door Markel Beloki, hij zal goede herinneringen hebben aan de finishplaats van vandaag. Vrij recent kwam hier ook nog de Ronde van Castilië en León voorbij, in 2022 wist Simon Yates hier solo aan te komen na een rit vol beklimmingen. Minuutje voorsprong op George Bennett en Jonathan Lastra, de matige tegenstand hielp bij zijn dominantie. Finishen doen we vandaag op de Calle Filiberto Villalobos, de straat is vernoemd naar een arts en politicus die tijdens de Tweede Republiek zelfs nog minister van Openbaar Onderwijs en Schone Kunsten is geweest. Filiberto kwam uit de omgeving van Salamanca, maar als arts kwam hij in Guijuelo terecht en daar was hij een van de eersten die besloot met röntgenstraling te gaan werken. Daardoor raakte hij wel een vinger kwijt, maar met zijn goede zorg veroverde hij wel de harten van de lokale gemeenschap. Hij was minister net voor het uitbreken van de burgeroorlog, tijdens die burgeroorlog zat hij nog een paar jaar gevangen. Een man die recht heeft op een straatnaam, zeker in de stad waar hij zoveel mensen heeft geholpen. Dit allemaal terzijde, we zijn hier om een heel andere reden. We hebben vandaag te maken met een gastronomische etappe, kunnen we wel stellen. Bij de start in Rueda draait alles om wijn, bij de finish in Guijuelo draait alles om ham. DO Guijuelo, we bevinden ons hier in het epicentrum van de productie van een Iberische ham! In de gemeente zijn ongeveer 180 bedrijven die zich toeleggen op de Iberische ham- en varkensvleesindustrie. Om deze reden heeft Guijuelo een van de hoogste inkomens per hoofd van de bevolking in heel Spanje. Aan het begin van de 19e eeuw was Guijuelo een klein stadje in de bergen van Salamanca met een zelfvoorzienende economie gebaseerd op landbouw en veeteelt. De geschiedenis van Guijuelo kent een cruciale gebeurtenis aan het einde van de 19e eeuw die alles veranderde. Er werd een treinstation gebouwd dat meerdere veranderingen in de regio teweegbracht. Met de spoorweg kwam ook de mogelijkheid om gezouten hammen uit Galicië of andere delen van Spanje naar de regio te brengen. In Salamanca en Guijuelo heerst een ideaal klimaat voor het drogen van ham, ontdekte men. Kort daarna kwam de bouw van een slachthuis dat, samen met een belangrijke hambeurs, van Guijuelo een van de bakermatten van de Spaanse ham zou maken. Pas in 1984 ontstond de Guijuelo Oorsprongsbenaming, waarmee deze gemeente wereldberoemd zou worden. Het was de eerste Iberico DO die werd gemaakt. Sindsdien en tot in de 21e eeuw heeft Guijuelo Iberico ham een wereldwijde reputatie opgebouwd als gastronomisch product. Het fokken van Iberische varkens voor Bellota-ham gebeurt in vrijheid en met vastgestelde verhoudingen van varkens per hectare. Deze beperking is erg belangrijk, zodat de ham een hoog gehalte aan geïnfiltreerd vet en een hoogwaardige Iberische smaak heeft. Het drogen van de hammen gebeurt in drogers in het gebied dat wordt begrensd door de DO Guijuelo. Het klimaat van het Guijuelo-gebied en de provincie Salamanca is perfect voor het drogen van Iberische hammen. Koude, lange en droge winters, samen met de sterke wind uit de bergen, zorgen ervoor dat de ham niet veel zout nodig heeft om te drogen. Door de hete en droge zomers is de infiltratie van vet in de ham hoger dan in andere delen van de Iberische ham en is Guijuelo-ham een luxe voor het gehemelte. Deze klimatologische kenmerken maken van Guijuelo het paradijs van de Iberische ham. Ik ben inmiddels zelf al afgehaakt, maar we danken spaanseham.com toch voor deze gebrekkige teksten. Die site heeft zelfs nog veel meer leuke feitjes, zoals het gegeven dat een Guijuelo-varken lange en puntige oren moet hebben die zijn ogen kunnen bedekken. Iberico ham van DO Guijuelo is een van de 4 Iberico DO’s die we in Spanje hebben. De andere drie zijn DO Huelva, DO Los Pedroches, DO Dehesas Extremeñas, het belangrijkste verschil met de andere drie is dat DO Guijuelo-hammen worden gekenmerkt door een grotere hoeveelheid geïnfiltreerd vet dan de rest. Dit geeft ze een intense Iberische smaak, maar fruitiger en soepeler dan andere. De kleur kan ook iets meer roze zijn dan andere DO’s. Deze bijzondere eigenschappen worden vooral gegeven door het fokken van de varkens en het klimaat in het droogproces. Geïnfiltreerd vet! Jamón de Guijuelo, Iberische ham uit de finishplaats en omstreken. Een witte wijn en daarna een gedroogd hammetje, dat kan ons dieet zijn om van deze matige rit alsnog iets moois te maken.
In startplaats Rueda wordt het vandaag 26 graden, er is geen kans op regen en er staat veel te weinig wind. Een beetje wind uit het westen, lang niet genoeg om waaiers te veroorzaken. Zonde, dat was de enige manier waarop deze rit leuk had kunnen worden. De hele dag door open velden, waait het niet. Altijd tegen ons. In finishplaats Guijuelo wordt het 24 graden, daar ook geen kans op regen en ook daar weinig wind. De wind staat er iets meer uit het noordwesten, tijdens een deel van de rit staat de wind echt prachtig schuin in de rug. Maarja, dan waait het dus niet hard genoeg. Even wat windkracht erbij en je had vanaf Salamanca tot de finish waaiers gehad, maar nee, wij zijn niet van die geluksvogels. Wind vooral mee, behalve in de laatste drie kilometer. Een sprintje licht omhoog met wat tegenwind, timing is hier alles. De vrij korte en simpele rit begint om 13:50, na een enorm korte neutralisatie van slechts vijf minuten beginnen we er om 13:55 helemaal aan. De start is niet te zien, maar dat is in dit geval waarschijnlijk niet eens zo erg. Om 14:45 is Eurosport erbij, de eerste beelden zullen dan rond 15:00 verschijnen en dat is nog steeds veel te vroeg. Sporza sluit om 15:50 aan, zelfs dat is te vroeg. Tussen 17:21 en 17:40 verwacht men de aankomst, dit is zo'n rit waarbij je er goed aan doet om pas rond 17:00 de tv aan te zetten.
Een vlakke rit in de derde week eindigt niet automatisch in een sprint, vaak zijn de sprintersploegen al vermoeid en lukt het ze niet meer zo makkelijk om een vlakke rit te controleren. In de Tour is het in de derde week eigenlijk altijd raak, dan eindigt een vlakke rit haast altijd in een zege voor een vluchter. Ik ben er in dit geval alleen vrij zeker van dat het een dag voor de sprinters wordt, vooral omdat hun laatste kans van Zaragoza dateerde. Dat was tijdens rit 8, we zijn nu bij rit 19. Er zijn heel wat sprinters nog in koers, de enige reden om jezelf over al die bergen heen te trekken is de kans in Madrid, en de kans hier, in Guijuelo. Een sprinter die deze rit laat lopen is geen knip voor de neus waard, dit moet in een sprint eindigen. De rit is ook niet echt lastig genoeg om een sterke vluchtersgroep weg te laten rijden, een Lidl-Trek en een Alpecin moeten de aanvangsfase hier toch vrij simpel kunnen controleren. De sprint zelf is niet supermakkelijk, we moeten echt nog wel een beetje klimmen in de straten van Guijuelo, maar heel spannend is het ook weer niet. De meeste sprinters kunnen enkele stroken aan 3% perfect aan, het is niet zo alsof ze altijd een volledig vlakke sprint nodig hebben. Nee, zelfs een tientonner als Vernon kan hier probleemloos mee. We gaan sprinten, klaar.
1. Pedersen. Schijnt wat ziekjes te zijn, maar daar trappen wij niet in. Dit is een aankomst die hem perfect ligt, hij is het aan zijn stand verplicht om deze Vuelta eindelijk een keer een goede sprint af te werken. Een ritje winnen vanuit de vlucht is leuk en aardig, maar als winnaar van de groene trui moet hij ook gewoon een massasprint winnen en dan is dit een betere kans dan de rit in Madrid.
2. Philipsen. Niet voor niets nog in koers, hij moet samen met zijn ploeg alles op alles zetten om het hier uit te laten draaien op een sprint. In zo'n sprint, zeker een hellende, zal hij dan wel weer tot de conclusie komen dat de benen niet al te best zijn. #FreeEdwardPlanckaert
3. Aular. De Venezolaanse Rojas, we noteren weer een mooie ereplaats. Rojas geeft als ploegleider wel mooi zijn kunsten door, toch knap.
4. Turner. Een aankomst die we een beetje kunnen vergelijken met de aankomst in Voiron, daar waar hij won. Nou, dan moet hij nu toch ook ver van voren kunnen eindigen. Zo'n volledig vlakke sprint lijkt niets voor hem, dit soort sprintjes gaan hem beter af.
5. Vernon. Helaas nog steeds in koers.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Otruba en Guernalec direct vanuit het vertrek met een paar minuten voorsprong, jawel!
Fijne sprintdag allen.
Fijne sprintdag allen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ik denk Jasper Philipsen. Hij kwam eergisteren op een redelijke tijd binnen, op 23 minuten van de winnaar.
Ik zie Mads Pedersen hem niet voorbij sprinten.
Ik zie Mads Pedersen hem niet voorbij sprinten.
Ortuba alleen overquote:Op vrijdag 12 september 2025 14:08 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Otruba en Guernalec direct vanuit het vertrek met een paar minuten voorsprong, jawel!
Fijne sprintdag allen.
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
Ignorelistquote:
Frederik Willems lijkt mij geen groot licht.
Sorry @:franklop
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
39 gemiddeld
Diep in de nacht
Diep in de nacht
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Ben benieuwd of we 60 posts halen vandaag.
Op dinsdag 9 september 2003 13:57 schreef Dr.Daggla het volgende:
[13:57:43] <@Daggla> ik weet ei'k ook niet wie corleone is.. Uit ER ofzo?
[13:57:43] <@Daggla> ik weet ei'k ook niet wie corleone is.. Uit ER ofzo?
Is Pipo een beetje ijdel?
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
Roofvogel in beeld, gemiste kans voor Karsten.
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
Karsten die (bijna) geen wijn drinkt maar wel een wijnkelder maakt is ook wel bijzonder.quote:
Jeroen snapt het leven niet meer. Een relatie aangaan met iemand die geen alcohol drinkt??
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
Enige commentator duo die handen wrijvend een uitzending begint omdat er niks lijkt te gaan gebeuren.quote:
[..]
Karsten die (bijna) geen wijn drinkt maar wel een wijnkelder maakt is ook wel bijzonder.
Eindelijk praten over randzaken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Makamba_ op 12-09-2025 15:29:09 ]
Dat moet je inderdaad niet willen.quote:
Jeroen snapt het leven niet meer. Een relatie aangaan met iemand die geen alcohol drinkt??
Hoe moet je anders dit soort etappes draaglijk maken.
Regie pakt wel uit met paardengeluiden vandaag.
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Ik kan me nog wel indenken dat het verzamelen en uitstallen op zich ook wel leuk is, net zoals mensen die allemaal van die speelgoeddingen verzamelen maar een hartverzakking krijgen als iemand ze ooit uit de doos zou halen en er daadwerkelijk mee zou spelenquote:
[..]
Karsten die (bijna) geen wijn drinkt maar wel een wijnkelder maakt is ook wel bijzonder.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Hij stalt al overgebleven stukjes hout uit. Weet je de prijs van hout wel?quote:
[..]
Ik kan me nog wel indenken dat het verzamelen en uitstallen op zich ook wel leuk is, net zoals mensen die allemaal van die speelgoeddingen verzamelen maar een hartverzakking krijgen als iemand ze ooit uit de doos zou halen en er daadwerkelijk mee zou spelen
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Volgens Haig is het de laatste sprintetappe, nou ja, buiten Madrid om dan.
Feitelijk wel juist, maar aangezien we inclusief vandaag nog drie etappes hebben is dat wel een opmerkelijke manier van formuleren.
Feitelijk wel juist, maar aangezien we inclusief vandaag nog drie etappes hebben is dat wel een opmerkelijke manier van formuleren.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Nee, maar ik weet inmiddels wel dat Karsten soms een merkwaardig figuur is (beduidend meer in positieve dan in negatieve zin, overigens)quote:
[..]
Hij stalt al overgebleven stukjes hout uit. Weet je de prijs van hout wel?
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Lekker kort ook.quote:
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Zijn we vandaag voor zes uur binnen?
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Volgens mij zei hij dat het gewoon een lege kelder nu is, behoudens een paar spinnen.quote:
[..]
Ik kan me nog wel indenken dat het verzamelen en uitstallen op zich ook wel leuk is, net zoals mensen die allemaal van die speelgoeddingen verzamelen maar een hartverzakking krijgen als iemand ze ooit uit de doos zou halen en er daadwerkelijk mee zou spelen
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
"Karsten, jij hebt Spaanse les gevolgd, waarom?"
"Omdat ik het graag wilde leren, Jeroen."
"Omdat ik het graag wilde leren, Jeroen."
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Gisteren oud ploeggenoten met hoge stemmetjes en snurken belachelijk maken, nu gaan we verder over geur.
Goed verhaal over Nozal.quote:Op vrijdag 12 september 2025 16:17 schreef Makamba_ het volgende:
Gisteren oud ploeggenoten met hoge stemmetjes en snurken belachelijk maken, nu gaan we verder over geur.
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
En niet zo'n beetje ookquote:
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Isidro Nozal die de Vuelta niet wilde winnen, Manolo Saiz is daar nog steeds pislink om.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
En inmiddels zijn de zweetklieren ook nog eens bij hem verwijderd.quote:
Isidro Nozal die de Vuelta niet wilde winnen, Manolo Saiz is daar nog steeds pislink om.
Zou dat nog prestatie bevorderend zijn omdat je minder gewicht hebt of juist het tegenovergestelde omdat je minder kan/gaat zweten?quote:
[..]
En inmiddels zijn de zweetklieren ook nog eens bij hem verwijderd.
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
Tot het moment dat je sterft aan een hitteberoerte bevorderend denk ik.quote:
[..]
Zou dat nog prestatie bevorderend zijn omdat je minder gewicht hebt of juist het tegenovergestelde omdat je minder kan/gaat zweten?
Achmeilda.
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
UAE geeft hier gewoon vier secondjes weg. 
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Ze proberen de boel uit elkaar te rijden, meer actie dan verwacht.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
De wind zou na Salamanca gunstig staan, al zou het waarschijnlijk niet hard genoeg waaien.
Voor de zekerheid heeft men het maar geprobeerd, maar nee, inderdaad, niet genoeg wind.
Voor de zekerheid heeft men het maar geprobeerd, maar nee, inderdaad, niet genoeg wind.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
|
|
