quote:
Op zaterdag 6 september 2025 21:05 schreef vlindertje89 het volgende:Klinkt vermoeiend maar wel ook heel leuk @:Tele6
Ik deed vroeger in de zomervakantie de hele vakantie hockeykampen leiden. Driedaagse kampen met of zonder overnachting voor 6-8/8-10, en weeklange kampen met overnachting voor 10-12/12-16. Ik weet niet hoe ik het volhield

ik heb wel eens drie weekkampen achter elkaar aan gedaan. Dan was ik 'hoofd huis', hield ik me bezig met alle fysieke en mentale ongemakken van de kinderen (incl zorgen dat de allergische kinderen geen dingen aten waar ze allergisch voor waren), ontbijt/lunch/avondeten klaarzetten en afwassen (op de weekkampen hoefde ik gelukkig niet zelf te koken), tussendoor lekker het veld op en bij de trainingen/wedstrijden/spellen ondersteunen, in de avond alle heimweekinderen instoppen en met ze kletsen tot weer rustig en in staat om te gaan slapen, en dan nog met de staff lekker borrelen tot een uur of 2. En dan ging om 7u de wekker weer

. Op de minislaapkampen moest ik dan ook nog zelf alle boodschappen doen en avondeten koken. Arme kinderen

. En dan dus al helemaal opletten met de allergie kinderen, bijna altijd zat er minstens 1 met coeliakie tussen, en ook wel eens eentje met notenallergie die ook geen sporen van mocht hebben. En één keer eentje waarbij ik een epipen instructie heb gekregen en alles. De drukste zomers deed ik dan zo 6 kampen, drie a vier weekkampen en drie of twee mini(slaap)kampen. Echt heerlijk vond ik het. Maar hoe ik het volhield..

.

Na onze week in juni met twintig 15-18 jarigen ben ik al gevloerd, laat staan als je dat 6 weken achter elkaar doet. Hoe dan

Het klinkt wel supergezellig wat jullie deden. En zo lief dat je alle kinderen met heimwee extra aandacht kon geven!
Coeliakie hebben we bij ons kamp gelukkig nog nooit gehad. Dat lijkt me vreselijk ingewikkeld want dat komt ook heel nauw met sporen.
quote:
En soms ook wel heftig. Een keer op een 12-16 kamp een twaalfjarig meisje waartegen op de middag voor het eindgala vervelend werd gedaan dat ze geen 'date' had en die erg overstuur was. Ik heb twee uur met haar zitten praten om haar te kalmeren, ze bleek gepest te worden, vond zichzelf lelijk, haar haar en eigenlijk alles aan zichzelf, ze wilde ook wel eens er niet meer zijn

. Ze vond het wel heel fijn om met me te praten en ik heb vooral geluisterd en geprobeerd haar wat beter te laten voelen, wat gelukkig best wel goed gelukt was. Daarna heeft de knapste leider haar gevraagd of ze zijn date wilde zijn en heeft ze een hele fijne avond gehad. Ik heb zelf na het gesprek even een halfuur uit zitten huilen bij een andere leider

. Een twaalfjarig meisje dat zichzelf zo lelijk vindt en zo gepest wordt dat ze er soms niet meer wil zijn, het brak echt mijn hart

. Volgende ochtend werden ze opgehaald en heb ik ook met haar moeder gepraat hierover, die gaf gelukkig aan dat ze al professionele hulp had en alles wat ik vertelde voor hen bekend was. Dat vond ik wel echt heftig (maar wel fijn dat ik het voor haar kon doen, en de moeder was ook echt heel blij met hoe ik het had opgepakt en dat ik het ook terugkoppelde).
Zo, dat was mijn trip down memory lane van vanavond. Ik mis die tijd wel echt

ik had toen ook mijn eerste angststoornis al wel, maar was ook jong, dus nog steeds wel best onbevangen. Die verantwoordelijkheid voor de allergieën nam ik bv echt wel heel serieus, maar als ik er nu aan terug denk zou ik het nu wel echt heel spannend vinden, zeker die met de epipen, en toen had ik dat helemaal niet. Die potentiële consequenties overzag ik toen niet helemaal, of was ik me gewoon veel minder bewust van.
Wat zielig van dat meisje!

Fijn dat ze er thuis wel al mee bezig waren.
Die allergieën zijn achteraf idd best wel eng ja. Ik ben me met de survivalrun ook steeds meer bewust geworden van wat er allemaal aan ongelukken kunnen gebeuren. Dus vandaag ben ik aan het begin van de sportmiddag meteen heel duidelijk geweest: we hebben een hindernisbaan voor grote mensen en die is heel hoog. De hoge stukken mogen ze absoluut niet op. Maar voor bijna alles kan ik wel een manier bedenken die veilig is als je klein bent dus ze mogen altijd vragen. Alleen nooit zelf in een nieuw ding klimmen zonder te vragen. Dat ging verrassend goed! Ze snapten ook steeds beter waar de limiet ligt. (2,5 meter van de grond is de max voor jeugd)