[Etappe 6] Bayeux - Vire #1

Etappe 6: Bayeux - Vire Normandie, 201,5 km

Deze tijdrit heeft mij toch redelijk sprakeloos gemaakt. Nu heb ik sowieso doorgaans weinig zin om veel woorden te verspillen aan een tijdrit, maar de tijdrit van gisteren was uiteindelijk wel weer heel erg jammer. We kregen de winnaar die iedereen had verwacht, Remco Evenepoel ging met de zege aan de haal. In het eerste deel van de tijdrit leek het daar nog niet eens op, de wind was aangewakkerd en op het eerste stuk met tegenwind verloor hij daardoor wat tijd ten opzichte van de vroege starters, maar in het tweede deel met tegenwind slingerde hij zijn brommer aan en schopte hij Affini royaal uit de hotseat. Tot zover was alles normaal, Evenepoel aan de leiding in een tijdrit, zijn we gewend. Op weg om een van de beste tijdrijders ooit te worden, aan dat verhaal voegt hij nu weer een hoofdstuk toe. Maar vooraf was zijn idee toch wel dat hij naast de ritzege ook kans zou maken op het veroveren van de gele trui. Daarvoor hoefde hij maar een minuut goed te maken op Pogacar en dat was te doen. In de Dauphiné werkte Pogacar een mindere tijdrit af, in 17 kilometer verloor hij toen 50 seconden ten opzichte van Evenepoel. Dat was wel een tijdrit waar een paar dingen niet zo lekker liepen, maar is het te doen om in een paar weken tijd zoveel dingen te verbeteren aan je tijdrit? Het antwoord is uiteraard ja, in het geval van Pogacar en UAE is het antwoord altijd ja. In de Dauphiné bakte hij er nog niks van, in de Tour vloog hij uiteraard weer. Halverwege de tijdrit gaf hij maar 20 seconden toe op Evenepoel, in het laatste stuk naar de streep toe liep hij zelfs in en uiteindelijk verloor hij maar 16 secondjes. In een vlakke tijdrit, waar het aerodynamische voordeel van Evenepoel nog groter zou moeten zijn. Ik zou er moedeloos van worden, als concurrentie. Die blaag kan echt alles, geen enkele menselijke limiet is op hem van toepassing. Een keer een mindere tijdrit in de Dauphiné? Nou, dan fiets ik daarna toch iedereen naar huis in de Tour? Het is voorspelbaar, en toch zag ik 'm niet aankomen. Net zoals ik de mindere tijdrit van Vingegaard niet zag aankomen, de Deen zat de hele tijdrit lang te wiebelen op zijn zadel en hij gaf 1:20 toe op Evenepoel, net iets meer dan een minuut op Pogacar. Een ontzettend harde tik, vooral omdat ook Vingegaard in de Dauphiné ruim sneller was dan Pogacar. Dit had het moment moeten zijn voor Vingegaard om tijd te pakken op Pogacar. Dit had het moment moeten zijn voor ons, de kijker, om onszelf de hoop aan te praten dat we een spannende Tour zouden gaan krijgen. Deden we in de Dauphiné ook, Vingegaard reed een veel sterkere tijdrit, ging met voorsprong de bergen in en in de bergen zou het dan nog wel eens heel spannend kunnen worden. Bleek niet zo te zijn, maar we leefden in ieder geval tijdelijk in die illusie. De illusie is ons na deze tijdrit ontnomen. Nee, Vingegaard gaat niet met voorsprong aan de bergen beginnen, in plaats daarvan staat hij nu al een dikke minuut achter. We hoeven onszelf niets meer wijs te maken, deze uitslag spreekt voor zich. Er is geen hoop, er is geen mogelijkheid dat Pogacar deze Tour niet met een kwartier voorsprong wint. We zijn reddeloos verloren, de tv kan binnenkort definitief uit. Tadej Pogacar wordt tweede in een volledig vlakke tijdrit, op 16 secondjes van Evenepoel. Dat stond niet op onze bingokaart, maar dat had het natuurlijk wel moeten staan. Limieten bestaan niet, grenzen zijn verdwenen, we gaan nog een paar jaar getuige zijn van een ernstig ongezellige en buitengewoon voorspelbare dominantie. Affini werd knap derde, al profiteerde hij wel van een vroege start. Kijkend naar de klassementsrenners blonken vooral Vauquelin en Lipowitz enorm uit, zij waren ruim sneller dan renners als Almeida, Jorgenson, Roglic en Vingegaard. Van der Poel kon het geel uiteraard niet verdedigen, hij deed wel zijn best maar deze tijdrit was hem niet op het lijf geschreven en net als Vingegaard zal hij ook niet over de beste benen hebben geschikt. Vingegaard zag het al snel aan de nummertjes, het ging minder hard dan in de Dauphiné. Altijd tegen ons, daar gaat de spanning. Met de klootzak van Klanec nu al riant in het geel gaan we door met de volgende rit, daags na de tijdrit staat er een nieuwe heuvelrit op het programma. In het Normandische land gaat het de hele dag op en af, waarna we gaan eindigen op een muurtje. We noteren alvast de volgende ritzege voor die ene.




Voor het eerst in de Tourgeschiedenis gaat er een rit van start in Bayeux, nochtans een stad met een bekende naam. Bayeux is een stad in het departement in de regio Normandië waar 13.000 mensen wonen. De bekendste van die 13.000 is zonder enige twijfel Kévin Vauquelin, de renner van Arkea-B&B Hotels die tot nu toe buitengewoon sterk aan het rijden is in deze Tour. Een renner die volgend jaar de overstap gaat maken naar een serieuze ploeg, dan gaan we al helemaal veel horen van Vauquelin. Een zeer sterke tijdrijder die gespecialiseerd is in het werk in de heuvels, maar in de recente Ronde van Zwitserland liet hij ook zien dat hij aardig over een langere beklimming heen kan komen. Een aanstaand fenomeen, een aanvallende coureur ook nog eens. Tussen alle saaie Fransen door is dit er wel eentje met karakter, we gaan hem tijdens deze etappe natuurlijk helemaal alles zien geven. Bayeux is een stad met een flinke geschiedenis, maar we kunnen eigenlijk net zo goed meteen naar het belangrijkste element van de stad gaan: het wereldberoemde Tapijt van Bayeux. Het Tapijt van Bayeux is een wanddoek van 70 meter lang, met een hoogte van 50 centimeter. Het toont de Normandische invasie van 1066 en de daaropvolgende Slag bij Hastings. Willem de Veroveraar nam daarbij de Engelse troon over van de Angelsaksische koning Harold, om de eerste Normandische vorst van Engeland te worden. Het verhaal wordt, als een middeleeuws stripverhaal, verteld aan de hand van 58 scènes, met 662 personages en 202 paarden. De laatste meters, met de kroning van Willem in Westminster Abbey, ontbreken. Hoewel het tapijt hoogstwaarschijnlijk in Engeland geborduurd is, in opdracht van bisschop Odo, Willems halfbroer, heeft het zich altijd op Franse bodem bevonden. Dat is dan wel meteen weer een leuk discussiepunt, het Tapijt van Bayeux is eigenlijk een borduurwerk. De thuisbasis is het Musée de la Tapisserie de Bayeux, een voormalig seminarie. Het tapijt is gemaakt door een linnen ondergrond te borduren met gekleurde wol en goudborduurwerk. Het goedbewaarde doek biedt een schat aan militaire en sociaalhistorische kennis. Er is zelfs een komeet te zien die indertijd overvloog, mogelijk Halley. Het zou hier om de oudste nog bekende waarneming van de komeet in Europa gaan! Hoewel het door de tand des tijds hier en daar beschadigd is en op vele plaatsen is gerepareerd, is het over het geheel genomen zeer goed bewaard gebleven. De vlakvulling in het borduurwerk is grotendeels uitgevoerd in een speciale steek, die Bayeuxsteek genoemd wordt. Toeval of niet, maar het Tapijt van Bayeux is momenteel in het nieuws. Het wandkleed is waarschijnlijk ooit in Engeland geborduurd, maar het heeft zich altijd op Frans grondgebied bevonden. Tot nu, toevallig kwam gisteren naar buiten dat het meesterwerk wordt uitgeleend. Vanaf volgend jaar september hangt het in The British Museum. Het is een doek met een zekere politieke geschiedenis, het tapijt beeldt het ontstaan van Engeland af en het stripverhaal laat min of meer de laatste keer zien dat het eiland werd binnengevallen en veroverd. Het uitlenen van het doek is een poging van de Fransen om de banden met de Britten aan te halen, al zit er ook een praktische kant aan het verhaal. De plek waar het tapijt te zien schijnt gerestaureerd te worden, dan kun je net zo goed het pronkstuk naar een plek brengen die wat beter te bezoeken is. In de Tweede Wereldoorlog was Bayeux de eerste grotere plaats die op D-Day bevrijd werd. In de avond van 6 juni 1944 kwamen de eerste Britse troepen van Gold Beach aan bij de stad. Daar ondervonden zij geen weerstand van de Duitsers. Hierdoor bleef de stad de verwoestingen van straatgevechten bespaard. Op 7 juni werd de stad bevrijd. Op 14 juni hield generaal Charles de Gaulle zijn eerste toespraak in bevrijd gebied. De regering van het bevrijde Frankrijk zetelde enkele dagen in Bayeux en Bayeux werd voor die periode tot hoofdstad van het bevrijde Frankrijk verklaard. Ter nagedachtenis aan deze gebeurtenissen vinden we in Bayeux het Musée mémorial de la Bataille de Normandie, het tweede museum van deze toch niet al te grote stad dat de moeite waard is. Een overdaad aan tanks, voor de liefhebber. Bayeux heeft verder een sterke verbondenheid met Eindhoven. Beide werden in de Tweede Wereldoorlog als een van de eerste steden van hun land bevrijd door de geallieerden. Elk jaar organiseert de Stichting 18 September Festival een uitwisseling met Eindhovense scholieren en wielrenners die dan letterlijk en figuurlijk het bevrijdingsvuur in Bayeux gaan halen. De vlam wordt op 16 september in Bayeux aangestoken. Een groep Eindhovense wielrenners brengt vuur in 2 dagen op de fiets naar Eindhoven, waar het als onderdeel van het Bevrijdingsdefilé op het Stadhuisplein wordt ontstoken. Oh, nu snap ik ook ineens waarom er een Bayeuxlaan in Eindhoven is. Nooit geweten verder, maar deze Grand Prix Franco-Hollandais wordt ook door het roadbook genoemd. Naast het evenement wordt dan ook een amateurkoers georganiseerd, die in 2021 nog door local hero Kévin Vauquelin werd gewonnen! Het jammerlijke is dan wel weer dat Bayeux ooit over een kasteel en stadsmuren beschikte, maar dat hebben ze in de 18e eeuw afgebroken. Desondanks is er in het middeleeuwse centrum nog genoeg te zien, het kanunnikenkwartier met daarin de beroemde kathedraal van Bayeux is wel aardig om doorheen te lopen. De Notre-Dame, originele naam. In de buurt van de kathedraal is in het voormalig bisschoppelijk paleis het Musée d’Art et d’Histoire Baron Gérard gevestigd, het derde museum van de stad dat er mag zijn. Het centrum is verder gevuld met prachtige stenen gebouwen uit de 13e, 14e, 15e en 16e eeuw, zo'n beetje de hoogtijdagen van Bayeux. Leuk voor een middagje, je bent er verder ook weer zo doorheen. En als je dat tapijt wil zien moet je dus snel zijn.





De rit gaat van start op een pleintje met een kicken fonteintje in het centrum van de stad, waarna we tijdens de neutralisatie uiteraard door het historische centrum van Bayeux gaan peddelen. Natuurlijk fietsen we langs de kathedraal en ook het museum waar het tapijt nu nog te vinden is wordt praktisch aangeraakt. Enige tijd later zal de rit ver buiten Bayeux pas echt gaan beginnen, buiten de stad komen we net voorbij het dorpje Guéron op een brede weg terecht in een agrarisch decor en daar zal de heer Prudhomme wapperen met zijn vlag. Bij de start bevinden we ons op het grondgebied van Ellon, een piepklein dorpje waar de oprichter van de delicatessenketen Fauchon vandaan komt. Nooit van gehoord, maar ik ben dan ook geen man van cultuur. De start van deze rit zou wel eens leuk kunnen worden, de organisatie heeft namelijk iets slims gedaan. De tussensprint zal vandaag al na 22 kilometer volgen, wat het voor enkele ploegen interessant kan maken om het eerste deel van deze rit te controleren. Als Jonathan Milan een poging wil wagen om de gele trui te heroveren moet hij hier punten pakken bij de tussensprint, het kan lonen om zijn ploeg even op kop te zetten. Voor heel wat mannen met groene ambities is dit interessant. Aan het eind van de dag gaat Pogacar waarschijnlijk weer een hoop extra punten oprapen, de rest moet van deze tussensprint gebruik gaan maken om de schade te beperken. En dat kan er dan weer voor zorgen dat ditmaal niet de eerste de beste vlucht vertrokken is, het gevecht om in de vlucht van de dag terecht te komen kan vandaag een stuk langer gaan duren. Dat is mooi, dan hebben we tenminste iets om naar te kijken. Tot aan de tussensprint die dus na 22 kilometer gaat volgen rijden de renners continu over dezelfde weg. Het is een brede weg, dwars door het glooiende Normandische landschap. We rijden soms door de open velden heen, soms tussen de bomen door en soms komen we uit in een klein en uitgestorven dorpje. Na 12 kilometer rijden we door Anctoville, een slaperig plaatsje waar de renners voor het eerst wat serieuze bochten tegenkomen. In aanloop naar Anctoville loopt de weg even omhoog, in dalende lijn scheuren we dan vervolgens slingerend door het centrumpje heen. Buiten het dorp loopt de weg dan weer direct omhoog, we gaan vandaag veel hoogtemeters verzamelen en dat komt toch vooral door al dit soort korte knikjes. We noteren hier bijvoorbeeld een kilometer aan 3%, het is allemaal van dit soort werk. Maakt het begin van de rit nog wat leuker, op deze glooiende wegen over het plateau kan er eindeloos gedemarreerd worden. De brede weg die we continu volgen kent weinig echte bochten, maar we slingeren wel steeds een beetje rond. De omgeving spreekt nog niet echt aan, het is hier vooral weer heel erg agrarisch en het is hier allemaal oude meuk. Als we dik 20 kilometer over dezelfde weg hebben gereden slaan we linksaf een keer een andere weg in, een weg die een kilometer aan 4% omhoog zal lopen naar Villers-Bocage, de plek waar de vroege tussensprint van de dag te vinden is. Tijdens dit klimmetje over een brede weg rijden we langs een monument ter ere van George Rarey, op de plek waar hij tijdens de bevrijding van Normandië uit de lucht werd geknald. Een piloot, en een kunstenaar, maar daar hielden de Duitsers dan weer weinig rekening mee. Voorbij zijn monument betreden we Villers-Bocage, waar in het centrum voorbij wat opmerkelijke kunst rechtsaf slaan. Daarna rijden we over een brede weg rechtdoor de tussensprint tegemoet, het blijft wat vals plat omhoog lopen naar die sprint toe. We hebben 22 kilometer afgewerkt en dit is waarschijnlijk pas het moment dat de vlucht echt kans maakt om weg te rijden. Voorbij Villers-Bocage dus, een plaats die tijdens de Tweede Wereldoorlog een rolletje speelde. De Britten hadden wat moeite om deze plaats te veroveren, een week na D-Day werden ze hier teruggedreven door ene Michael Wittmann, een man die later prominent onderdeel zou uitmaken van de nazipropaganda. Obersturmführer Wittmann viel in z'n eentje met zijn Tiger I-tank een heel geallieerd legerkonvooi aan, in slechts vijftien minuten vernietigde hij 27 geallieerde pantservoertuigen, waaronder tientallen tanks. Hij werd een nationale held, omdat hij in totaal zogenaamd meer dan 150 tanks van de geallieerden vernietigd zou hebben, een aantal daarvan dus in Villers-Bocage. Ging twee maanden later ergens anders in Normandië dan wel weer dood, maar ach, dat kan de beste overkomen. De opmars van de Britten wist hij in ieder geval tijdelijk te stuiten met een briljante hinderlaag, de inname van Caen liet daardoor ook langer op zich wachten. Van Villers-Bocage bleef ondertussen weinig over, de straten waren bezaaid met brokstukken en gesloopte tanks. Tegenwoordig is de boel iets opgeknapt, maar ik zou er geen vakantiebestemming van maken.



Mijn verwachting is dat de vlucht van de dag pas na deze tussensprint zal vertrekken. Het slimme trucje is altijd om vol voor de punten te sprinten en daarna keihard door te rijden, dan zit je gegarandeerd in de kopgroep. Voorbij de tussensprint rijden we dik zes kilometer verder over een enorm brede weg, het gaat quasi rechtdoor verder richting Les Monts d'Aunay. Net buiten Villers-Bocage loopt de weg nog even een halve kilometer omhoog, daarna dalen we over die brede weg af naar Aunay-sur-Odon, een dorpje in de gemeente Les Monts d'Aunay. Paar vluchtheuvels onderweg, maar verder is het hier aangenaam fietsen. Via een paar bochten rijden we Aunay-sur-Odon binnen, een plaatsje waar in het centrum veel bloembakken midden op de weg te vinden zijn. Anaïs Bescond komt uit dit dorpje, het zal de wintersportliefhebbers ongetwijfeld iets zeggen. In het centrum, tussen de bloembakken in, merken we al dat de weg weer omhoog begint te lopen. Bij het verlaten van het dorp beginnen we zelfs aan een officiële klim, we gaan de komende 5,6 kilometer aan 3,7% klimmen naar Mont Pinçon. De Côte de Mont Pinçon is een klimmetje van de derde categorie, eentje in twee delen. In eerste instantie gaat het vanuit Aunay-sur-Odon drie kilometer aan net iets minder dan 5% omhoog, met in de derde kilometer wat stroken zo rond de 6%. Het is niet de zwaarste klim, maar wel een mooie. Over een brede weg slingeren we omhoog door een fraai bos, kon minder. Buiten het bos komen we boven op het eerste deel van de klim, we rijden daarna anderhalve kilometer over een glooiende weg verder, een glooiende weg die vooral omlaag zal lopen. In licht dalende lijn slingeren we door het gehucht Roucamps heen, buiten dit gehucht komen we opnieuw in een bos terecht en daar gaat het nog eens anderhalve kilometer aan 5% omhoog naar de top van de Côte de Mont Pinçon. We bevinden ons plots in een heel heuvelachtig gebied en in dat heuvelachtige gebied pakken we het hoogste punt mee, Mont Pinçon is de hoogste heuvel van het departement Calvados en überhaupt een van de hoogste punten in het noordwesten van Frankrijk. Op de top van de klim komen we een zendmast tegen van de Franse televisie, terwijl er op deze heuvel ook een oude Duitse bunker te vinden is. Een Brits oorlogsmonument ook, de Normandische heuvels werden niet gespaard. Een belangrijke strategische plek, natuurlijk. Mooi uitzicht vanaf de top, begrijpelijk. Na 35,5 kilometer zijn we boven op deze klim, de kans is groot dat we tegen deze tijd wel echt een kopgroep hebben zien ontstaan. Hier kun je na een denderende beginfase mooi wegrijden als je goede benen hebt.




Op de Mont Pinçon bevinden we ons in een bijzonder stukje Normandië, we hebben hier la Suisse Normande betreden, Normandisch Zwitserland. Dit is een bijzonder fraaie streek, vraag maar aan de volledig objectieve toeristische site van de regio Normandië: De toppen van de Suisse Normande zijn nergens hoger dan 300 meter, niet echt bergachtig dus, maar toch doet het landschap hier onmiskenbaar denken aan de Alpen. De natuur is er gevormd door de rivieren, het is bebost, afwisselend, puur. De hellingen van de diepe, groene valleien zijn steil en de waterstromen in de rivierkloven hebben schitterende en vaak verrassende landschappen in de rotsen uitgeslepen. En om het plaatje compleet te maken, zijn in de dalen of tegen de flanken van de heuvels ook nog wat schilderachtige dorpjes geplakt. Dat dit niet eens overdreven is gaan we de komende kilometers wel ontdekken. Het meest bijzondere aan Normandisch Zwitserland is dat er hier heel veel heuvels te vinden zijn, terwijl de goegemeente vaak denkt dat Normandië vlak is. Zelfs Tourbaas Christian Prudhomme denkt dat, hij is geschrokken van deze rit. Hij wist niet dat er in dit deel van Normandië zoveel hoogtemeters te vinden waren! Kun je nagaan, dat is dan de grote leider. Weet niet eens waar er in zijn eigen land heuvels te vinden zijn. De Mont Pinçon is overigens niet de meest interessante heuvel van Normandisch Zwitserland, in deze regio stikt het van de steile muren. De renners komen eigenlijk nog goed weg, de lastigste beklimmingen slaan we weer eens over. Ja, komen in deze rit van 200 kilometer aan 3500 hoogtemeters en ja, dat is veel, maar je had het hier met je ogen dicht nog lastiger kunnen maken, vooral in de regio waar we op dit moment doorheen aan het fietsen zijn. Na de top van Mont Pinçon volgt er een wat langere afdaling, in eerste instantie dalen we een kilometer af over een brede weg op een niet al te ingewikkelde manier, waarna we voorbij een drempel in het dorpje Le Plessis-Grimoult een smallere weg inslaan. Niet veel later volgt er nog een bocht naar links en duiken we via een nog smallere weg het bos in, een weg die we bijna drie kilometer gaan volgen. Het is een licht slingerende weg, ook een vrij vlakke weg. We dalen wel een beetje, maar je kan het voorlopig ook gewoon vlak noemen. Aan het eind van deze weg slaan we nog eens linksaf en dan bereiken we weer een bredere weg, maar die brede weg laten we heel kort daarna weer achter ons na een bocht naar rechts. De organisatie heeft hier een beetje een alternatief parcours uitgestippeld, we laten de gebaande wegen achter ons en zoeken in feite onnodig wat smallere wegen op. Dit smalle weggetje loopt na een vlakke kilometer liefst zes kilometer omlaag, helemaal naar de Orne toe. Dat is de lokale rivier, die een groot deel van de schoonheid van Normandisch Zwitserland heeft geschapen. De weg naar de Orne toe is dus smal, ook komen we in deze bosachtige en groene omgeving een aantal bochten tegen. Heel steil gaat het niet naar beneden, we dalen heel stabiel aan een procentje of vier af, maar ik vind deze weg nog steeds wel opmerkelijk. Er lagen bredere alternatieven in de buurt, maar bon. In de afdaling rijden we door een paar dorpjes heen, Culey-le-Patry is er een van. In die dorpjes liggen wel wat bochtjes, je moet hier goed sturen anders fiets je zo bij een van de eeuwenoude stenen huizen naar binnen. Bijna beneden slaan we een keer linksaf om dan over een net iets bredere weg even verderop de Orne te bereiken, een rivier waar we na een bocht naar rechts ter hoogte van Le Pont de la Moussé overheen zullen rijden. Vanaf dit moment gaan we de echte schoonheid van deze streek ontdekken, al wordt ons een van de hoogtepunten eigenlijk ontnomen. De officiële site van de Tour meldt dat we na 39 kilometer door Thury-Harcourt rijden, maar da's een leugen. Thury-Harcourt ligt een paar kilometer naar het noorden, daar komen we helemaal niet langs. Waarom ze het alsnog noemen snap ik wel, in de buurt van Thury-Harcourt ligt La Boucle du Hom, een van de hoogtepunten van Normandisch Zwitserland. De Orne heeft hier in de vorm van een hart weten te meanderen, maar de Tour geeft weinig liefde terug. We zouden bij het oversteken van de brug linksaf moeten slaan om dit te zien, in plaats daarvan slaan we rechtsaf. Alsnog een foto, voor de moeite.



Aan de andere kant van de brug over de Orne rijden we Le Pont de la Moussé binnen, een klein dorpje waar we in het centrum rechtsaf slaan. We gaan daarna enkele kilometers langs de Orne rijden, waardoor het voorlopig even zo goed als vlak is. Ergens wel weer een gemiste kans, vanuit dit dorpje hadden we aan een klimmetje kunnen beginnen om dan vervolgens weer af te dalen en alsnog op de weg uit te komen die we nu gaan volgen, maar ik ben dan ook altijd veeleisend. Deze rit had nog zwaarder kunnen zijn, daar moet je echt niet aan twijfelen. We hadden de Suisse Normande nog beter op de kaart kunnen zetten, het zal bij het grote publiek bekend worden dat dit een mooi natuurgebied is, maar dat je hier serieus kunt koersen hangt men niet aan de grote klok. Over een brede weg rijden we langs de Orne van Saint-Rémy naar Clécy, in het hart van de Suisse Normande. De route is tamelijk eenvoudig, buiten het feit dat we in Saint-Rémy behoorlijk veel straatmeubilair tegenkomen. Buiten het dorp rijden we nog eens over de Orne en snel daarna slaan we linksaf een weg in die ons naar Clécy brengt, een plaats die we na 52 kilometer gaan bereiken. De weg naar Clécy toe kronkelt een beetje, maar het wordt pas echt bochtig als we het dorp bereiken. We slingeren dwars door de smalle straatjes van het toeristische oord heen, terwijl de weg wat omhoog aan het lopen is. In Clécy woonde ooit de impressionistische schilder André Hardy, hij maakte vooral veel schilderijen van de prachtige natuur in de Suisse Normande en geef hem eens ongelijk. Na wat draaien en keren in het centrum verlaten we Clécy via een brede weg, een weg die via een haarspeldbocht daalt naar de Orne. Na een bocht naar links rijden we via een wat smallere brug voor de derde keer in korte tijd over deze rivier heen, om aan de andere kant van het water aan een klim te beginnen die ons naar het mooiste stukje Suisse Normande brengt. De heuvel boven Clécy, dat vormt hier het absolute hoogtepunt. Net buiten het dorp komen we aan de andere kant van de rivier een spoorbrug tegen, via een smalle passage rijden we onder die brug door en dan beginnen we aan de Côte de la Rançonnière, een klimmetje van de derde categorie. Je kunt op meerdere manieren omhoog naar de heuvel boven Clécy, er zijn steilere kanten te vinden, maar deze klim is met 2,2 kilometer aan 8% ook absoluut de moeite waard. Een ietwat smallige weg kronkelt tussen de bomen door omhoog, waardoor de renners vrij weinig van de omgeving gaan zien. Gelukkig hebben wij de helikopter nog. Na 56 kilometer bereiken we volgens de organisatie de top van deze klim, maar in werkelijkheid loopt het daarna nog wel een dikke kilometer verder vals plat omhoog. In totaal krijgen we af te rekenen met 3,5 kilometer aan 6,5%, maar de organisatie topt graag af op het steilste punt. Richting de top op 56 kilometer komen de coureurs een strook van 800 meter aan 10% tegen, met een piekje tot 15%, deze Cote de la Rançonnière is echt al een aardige opwarmer. We hadden nog meer klimmetjes kunnen vinden rond Clécy, aan de andere kant van de rivier ligt bijvoorbeeld de Croix de la Faverie, da's een muur met een piek tot 30%. Een van de klimmetjes die local hero Guillame Martin-Guyonnet vaak bedwingt. Ter gelegenheid van de passage van de Tour in de Suisse Normande heeft hij zijn trainingstochtjes gedeeld met het publiek, naar verluidt schrikken zijn trainers er altijd van hoeveel hoogtemeters je kunt verzamelen in deze streek. Helaas heeft Thierry Gouvenou niet alle tips meegekregen, de Croix de la Faverie, ook wel de Mur de Clécy, hadden we zonder veel moeite te doen kunnen toevoegen. Desalniettemin, ondanks een paar lelijke omissies ligt er alsnog een zwaar parcours op de renners te wachten en de Côte de la Rançonnière is daar een serieus onderdeel van. Na 56 kilometer zijn we dus boven, maar daarna klimmen we nog een kilometer vals plat verder en dan zijn we helemaal boven op een plateau, een plateau dat de renners de kans biedt om uitgebreid in de diepte te staren. Schitterende vergezichten hier, la Suisse normande ten voeten uit.





Is dit voldoende reclame voor la Suisse normande? Ik neem aan van wel. Na de klim en de uitloper van de klim volgt er een kort vlakje stukje tot in het gehucht Saint-Clair, gedomineerd door een paar grijze stenen gebouw. In Saint-Clair nemen we een terugdraaiende bocht naar rechts, vervolgens moet er vier kilometer aan 5% gedaald worden richting Pont-d'Ouilly. Het voordeel is dat we na de bocht in Saint-Clair op een brede weg terecht zijn gekomen, een weg met goed asfalt ook nog eens. Dat maakt de afdaling wat makkelijker, maar stiekem is het toch best een uitdagende afzink. We rijden het grootste gedeelte van de tijd door een donker bos heen en in dit bos slingert de weg alle kanten op. Heel veel scherpe bochten komen we niet tegen, maar het is toch wel weer even een moment om attent te zijn. Beneden komen we weer uit bij de Orne, die rivier speelt momenteel een hoofdrol. Langs de rivier rijden we over de brede en bochtige weg verder naar Pont-d'Ouilly, het dorpje waar de zakenman Jean-Luc Lagardère vandaan kwam. Nooit van gehoord, maar de Fransen willen graag dat dit soort details gedeeld worden. Vlak voor we het dorp bereiken volgt er een kort knikje omhoog, waarna we voorbij een rotonde nog een klein stukje afdalen het dorp in, het is wel zo'n dag waar er tussendoor de hele tijd van die kleine knikjes te vinden gaan zijn. Eén lange bocht naar rechts in dit dorp, daarna rijden we helemaal beneden in het centrum voor de vierde keer over de Orne heen, waarna we aan de andere kant van de rivier een lokale renner heel erg blij gaan maken. Van Pont-d'Ouilly gaan we rijden naar Sainte-Honorine-la-Chardonne en daar komt iemand vandaan die nu in koers is. Na de passage in het niet onaardige Pont-d'Ouilly worden de renners direct met een nieuwe klim geconfronteerd, een ongecategoriseerde ditmaal. Na een bocht naar links in het dorp beginnen we aan een klim van vier kilometer aan 4% die ons naar Ménil-Hubert-sur-Orne gaat brengen. De weg omhoog is breed en de klim is heel gelijkmatig, steiler dan vijf procent wordt het eigenlijk nooit. Da's wel jammer, zoals gezegd zijn er in deze regio genoeg lastigere alternatieven te vinden. Ja, het is een rit met veel hoogtemeters, maar hoogtemeters verzamel je ook door klimmetjes aan 4% en dat zijn dan toch niet de inspanningen waar de renners heel bang van worden. Een extra muurtje her en der had gemogen, maar we fietsen dus over de doorgaande en gelijkmatige weg Ménil-Hubert-sur-Orne tegemoet. Wel een mooie weg met goed asfalt door de bossen heen, met tussen de bomen door af en toe een mooi uitzicht op de heuvels in de omgeving. De Orne is nog steeds dichtbij, het prachtige landschap dat deze rivier heeft gecreëerd dus ook. Het gaat goeddeels rechtdoor omhoog, dat levert dan ook wel weer een bijzonder beeld op. Na 68 kilometer koers passeren we in Ménil-Hubert-sur-Orne en dan merken we dat het buiten het dorp nog wat langer omhoog blijft lopen. Buiten het dorp wordt het bijna een panoramische weg, het is hier echt heel fraai. Eenmaal boven duiken we dan weer de bossen in en in de bossen is het een aantal kilometer vlak. We bereiken een plateau en we blijven op dat plateau tot in Sainte-Honorine-la-Chardonne, een piepklein dorpje met amper 700 inwoners dat we na 75 kilometer koers bereiken. De filosoof van het peloton is geboren in Parijs, maar hij is geen Parijzenaar. Guillaume Martin-Guyonnet is een Normandiër. Hij is opgegroeid in Sainte-Honorine-la-Chardonne en daar woont hij nog steeds. Hij ging jarenlang als Guillaume Martin door het leven, maar sinds vorig jaar heeft hij de naam van zijn moeder aan het geheel toegevoegd, het is tegenwoordig Guillaume Martin-Guyonnet. De man die meerdere boeken over de koers schreef reed jarenlang voor Cofidis, alwaar hij een aantal prachtige aanklampklassementen heeft gereden, sinds dit jaar is hij actief voor Groupama-FDJ. Guillaume Martin-Guyonnet is naast Kévin Vauquelin de tweede régional de l'etape, maar eigenlijk speelt Martin nog wel meer een hoofdrol. Kijk maar naar wat de officiële site van de Tour te melden heeft: This is Guillaume Martin Guyonnet's home village, and the Tour de France does not ride through here by chance, Thierry Gouvenou having called the rider from the Groupama-FDJ team to ask him for information about the route, which also visits Flers, which the former top climber in the Vuelta (2020) attended as a sports student. At the age of 31, Guillaume Martin Guyonnet has taken part in the Tour de France eight times and finished 8th in 2021. The rider from Normandy has finished in the top fifteen on five occasions. His fan club is in Sainte-Honorine-la-Chardonne. Guillaume heeft gewoon een telefoontje gekregen van Thierry, waarna hij heeft mogen helpen bij het ontwerpen van het parcours! We hebben het aan Guillaume Martin te danken dat we überhaupt door de Suisse Normande rijden, die streek hadden we zonder zijn hulp volledig genegeerd. We halen absoluut niet alles uit de Suisse Normande, maar dat we hier überhaupt zijn is dus al een klein wonder. Guillaume Martin heeft ongetwijfeld betere tips gegeven, waar de organisatie om wat voor reden dan ook niets mee heeft gedaan, maar het klimmetje dat we net vanuit Clécy hebben gedaan mogen we sowieso op zijn conto schrijven. Dat het muurtje met de percentages tot 30% ook door hem als tip is gegeven staat vast, maar daar was de organisatie dan weer te bang voor. En dan te bedenken dat we vandaag naar de plaats gaan waar Gouvenou vandaan komt, hij zou deze regio toch perfect moeten kennen. Enfin, op een steenworp afstand van de weg die we nu volgen ligt de Roche d'Oëtre, dit is de favoriete plek van Martin-Guyonnet in de Suisse Normande. We begrijpen goed waarom. De familie Martin-Guyonnet woont overigens op een behoorlijk groot landgoed, buiten het centrum van het dorp. Je kunt daar op bezoek, want er zijn meerdere gîtes die verhuurd worden. Domaine de la Boderie, voor de liefhebber. Op het terrein is ook nog een oude schuur te vinden die Guillaume momenteel zelf aan het opknappen is. Laat het ze bij Visma maar niet horen.





Het domein van de familie Martin-Guyonnet is ooit gebouwd door Guy Lefèvre de La Boderie, een dichter uit de renaissance. Geen wonder dat Guillaume uiteindelijk zo'n filosofische jongen is geworden, het is een ontzettend intellectuele plek. Met zijn intellectuele overredingskracht had hij wel wat meer druk mogen uitoefenen op Thierry Gouvenou, want er volgt nu een deel van de rit dat minder tot de verbeelding spreekt. Guillaume kent hier iedere weg, ieder klimmetje is hem bekend, maar we kiezen na de passage in zijn dorpje vooral voor de makkelijke wegen. We blijven een tijd op een plateau hangen, waar wel wat hoogteverschil te vinden gaat zijn maar waar de echte klimmetjes achterwege blijven. Ik ben toch bijzonder ontgoocheld dat hij de Croix de la Faverie niet in het parcours heeft weten te lullen, dat was een ideale gelegenheid geweest om dat bordje langs de kant van de weg met 30% erop in beeld te brengen. Gemiste kans op een gimmick, spijtig. In Sainte-Honorine-la-Chardonne botsen we in het centrumpje op een rotonde, we gaan daar rechtdoor en dan laten we het dorp van Guillaume snel achter ons. We gaan tien kilometer over een plateau rijden, een plateau waar de wegen licht zullen glooien. Even buiten Sainte-Honorine, waar ook een kasteeltje te vinden is, komen we uit in Athis-Val-de-Rouvre. Dit is dan weer het plaatsje van Raymond Martin, ook een wielrenner. Geen familie, door ooit een rit te winnen in de Tour deed hij het wel beter dan Guillaume. In zijn dorpje ligt dan weer wat meer straatmeubilair, maar verder is dit het moment om even de was op te hangen, te plassen, een goed glas calvados in te schenken en je vakantie naar la Suisse Normande te boeken. Paar bochtjes in het centrum van Athis, maar daarna rijden we een tijd rechtdoor verder over dezelfde weg. Een brede weg is het, die af en toe wat hellende stroken kent. Meer dan vals plat wordt het voorlopig niet, de komende kilometers over het plateau zijn zo makkelijk als wat. Wel nog steeds een vrij fraaie, groene omgeving, al laten we het hart van Normandisch Zwitserland achter ons. Zonder veel verdere bijzonderheden bereiken we na 84 kilometer Flers, een stad die in het verleden kon rekenen op een sterke textiel- en metaalindustrie. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de stad grotendeels verwoest, al is het lokale kasteel wel nog bewaard gebleven. Na de oorlog werd alles weer opgebouwd, maar tegenwoordig is alles weer in verval aangezien bijna alle industrie is verdwenen. In Flers zit wel een school waar je je studies met het fietsen kunt combineren, daar heeft Guillaume Martin ooit dankbaar gebruik van gemaakt! Hij zal niet de enige zijn geweest, want met Romain Hardy en Pierre-Henri Lecuisinier komen er twee oud-profs uit de stad. Om Lecuisinier werd ooit nog gevochten, hij zou eigenlijk gaan rijden voor Europcar maar hij was zou getalenteerd dat FDJ alles op alles zette om hem daar weg te halen. Dat lukte, maar van zijn carrière kwam verder niets terecht. Romain Hardy had wat meer succes, al is zijn carrière ook niet echt blijven hangen. Een klimmer van de vijfde rij, namens Cofidis en later Arkea nog wel eens 27e geworden in de Tour, dat werk. In Flers rijden we dwars door het centrum, dit levert wat bochten, wat rotondes, wat vluchtheuvels en nog meer obstakels op. Je moet er wat voor over hebben om deze grijze, tanende stad. Flers heeft heel vaak op de route van de Tour de Normandie gelegen, in het verleden hebben onder meer ONZE Jos van Emden en ThorGod VeneGod hier gewonnen. Opmerkelijke kerk in het centrum van de stad, die hebben ze na de oorlog maar voor de helft weer opgebouwd.



Na een eindeloze hoeveelheid rotondes en vluchtheuvels laten we enige tijd later na een troosteloze passage over het lokale industrieterrein de stad van voormalig premier Guy Mollet achter ons, we gaan hierna 15 kilometer over dezelfde weg rijden en dit wordt weer een glooiende weg. Wel een vrij licht glooiende weg, echte beklimmingen treffen we niet aan. Als we de laatste industrie van Flers achter ons hebben gelaten en alle drempels en vluchtheuvels verdwenen zijn loopt de weg zonder verdere obstakels vier kilometer aan een procent of twee omhoog. Vals plat, op zo'n manier dat een peloton er niets van merkt. Klein stukje aan 4% tussendoor, veel spannender dan dat is het niet. We rijden afwisselend door de bossen en langs de weilanden, in een landschap dat wordt overheerst door de koeien. De weg is breed en best goed, zo nu en dan slingeren we wat maar eigenlijk gaat het gewoon rechtdoor op een makkelijke manier. Na het stukje vals plat omhoog gaat het ook even een kilometer of twee vals plat omlaag, maar dit stuk van de rit blijft natuurlijk bij niemand hangen. We passeren een tijd geen dorp, maar na 96 kilometer komen we wel even langs in Saint-Clair-de-Halouze. Een dorpje in mijngebied, dat was hier ook ooit een ding. In de omgeving van Saint-Clair-de-Halouze vinden we een oude mijnschacht, zo verlaten als wat. Alle industrie hier is verdwenen, ook deze dus. In dit dorpje komen we een paar wegversmallingen en wat drempels tegen, voorlopig de enige hindernissen. Buiten het dorp dat verlaten oogt rijden we weer een kilometer of acht verder over dezelfde weg, acht kilometer waarin we weer weinig meemaken. Buiten het dorp loopt de weg enige tijd omhoog, maar verder is het gewoon vlak. Over een wat alternatief plattelandsweggetje rijden we door het groene, lege en stille Normandië heen, op weg naar Lonlay-l'Abbaye. De weg slingert soms een beetje, maar ach, dit is echt het moment voor een dutje. Je mist niet veel, dit is een stuk van de rit om te overbruggen. Na een kort afdalinkje bereiken we na 104 kilometer Lonlay-l'Abbaye, een dorpje waar, je verwacht het niet, een abdij te vinden is. We bevinden ons hier op de helft van de rit, blijft verder een schande dat deze rit maar twee ritten boven de 200 kilometer kent en dan ook nog eens twee ritten die allebei net iets meer dan 200 kilometer tellen. François Bidard is afkomstig uit Lonlay-l'Abbaye, kent iemand hem nog? Vast niet, een van de vele anonieme Franse renners die ondanks een gebrek aan kwaliteiten toch jarenlang het peloton mogen vullen. Bidard viel vooral op door zijn enorme boerderijhoofd, het mag dan ook geen verrassing heten dat hij na zijn carrière boer is geworden. Na jaren waarin hij niets liet zien bij AG2R kreeg hij alsnog een kans bij Cofidis en ook daar liet hij niets zien, de Franse transfertombola stelt nooit teleur. Vlak voor we zijn woonplaats bereiken gaat het dus kort naar beneden, we botsen aan het eind van die korte afdaling op een rotonde waar het naar rechts gaat, na deze bocht rijden we op een bochtige manier dwars door het centrum, langs de fraaie abdij af. Enige bochten later verlaten we het dorp weer, waarna we aan een nieuwe klim beginnen. Het gaat omhoog naar het dorpje Ger, we pakken een ongecategoriseerd klimmetje van vier kilometer aan 4% mee. Spectaculair is dat niet, steiler dan 5% wordt het nergens, maar de weg naar Ger toe is wel mooi. Door fraaie bossen rijden we zo goed als rechtdoor aan 4% omhoog, terwijl we het departement Orne verlaten en de Manche betreden. Op de grens van die departementen ligt de top van dit klimmetje, we rijden daarna een paar kilometer verder over een plateautje naar het dorpje Ger, een dorpje dat blijkbaar bekend is omdat ze hier heel goed potten kunnen bakken. Er wonen niet eens 1000 mensen, maar ze hebben hier wel hun eigen keramiekmuseum! Van dat soort details moeten we het voorlopig hebben, dit is geen plek waar in het peloton renners moeten lossen en dit is geen plek waar ze in de kopgroep al koers gaan maken. Duurt hierna ook nog wel even, trouwens.




In Ger hebben we 112 kilometer afgewerkt, nog 90 te gaan tot de finish dus. In Ger slaan we linksaf een brede weg in en deze weg loopt de komende tien kilometer overwegend omlaag verder in de richting van Barenton. Van een echte afdaling is geen sprake, maar we komen wel een stuk lager uit. Onderweg komen de renners één keer een wat langere bocht naar rechts tegen, eentje die wellicht enige stuurvaardigheid vereist, maar verder zijn het allemaal soepele bochtjes, terwijl het dus nergens steil omlaag zal gaan. We rijden over die brede weg heerlijk door het bos, met tussendoor nog een kort knikje omhoog en dan weer een heel stuk vals plat omlaag bereiken we zonder veel oponthoud Barenton na 122 kilometer. Beneden in dit weinig opzienbarende dorpje slaan ze rechtsaf, na deze bocht volgt er een stukje rit van negen kilometer waarin we continu rechtdoor over dezelfde weg rijden in de richting van de volgende officiële klim. Deze weg loopt in al die kilometers een beetje vals plat omhoog, maar het is nu eigenlijk gewoon heel erg breed, heel erg recht en heel erg vlak. Je sprokkelt op deze manier desondanks wel weer minstens 100 hoogtemeters bij elkaar, maarja, de renners voelen dat waarschijnlijk niet. Voor ons zou het een vervelende strook zijn, zij fietsen gewoon rechtdoor naar school en kantoor. Aan het eind van deze weg slaan we in de buurt van Mortain-Bocage linksaf, om vervolgens met een lusje alsnog naar dit plaatsje te rijden. We komen steeds dichter in de buurt van de geboortegrond van Thierry Gouvenou, we bereiken hier ook het punt dat hij zelf de omgeving kent en niet Guillaume Martin hoeft te bellen voor tips. Volgens Christian Prudhomme kent Gouvenou de wegen hier beter dan wie dan ook en heeft hij met veel passie aan het ontwerpen van het parcours van deze etappe gewerkt. Dat gaan we pas in de laatste pakweg 80 kilometer van deze rit ontdekken, als we via allerlei lusjes allerlei lastige hellingen gaan bedwingen. Ja, hij heeft hier zichtbaar z'n best gedaan en is nergens voor de simpelste optie gegaan. Dat begint in de buurt van Mortain-Bocage, waar we dus linksaf slaan om over een brede weg een paar meter in dalende lijn af te werken in de richting van Romagny-Fontenay. De brede weg is voorzien van enkele vluchtheuvels, wat paaltjes en een rotonde, we kunnen dus niet continu genieten van de volle breedte van de weg. Na een tijd over deze weg gereden te hebben slaan we rechtsaf en na die bocht rijden we vals plat omhoog Romagny-Fontenay binnen. Dit is wel een belangrijk punt in de rit, want buiten Romagny-Fontenay gaan we beginnen aan de zwaarste klim van de dag. Na een passage in het centrumpje van dit dorp waar vooral veel drempels te vinden zijn en waar bochtjes naar rechts genomen moeten worden begint de weg kort omhoog te lopen, maar zodra we het dorp verlaten gaat een iets smallere weg een kleine halve kilometer vooral rechtdoor omlaag lopen. Beneden komen we uit bij een stenen brug en voorbij die stenen brug beginnen we aan een muur van jewelste. Een muur met een ietwat onorthodoxe naam, het gaat vanaf nu 1,6 kilometer aan 9,5% omhoog naar de top van de Côte de Mortain Hill 314. We bevinden ons hier op iets meer dan 60 kilometer van de finish, maar dit wordt echt al een momentje. Vooral als er een sterke vlucht vertrokken is, dan lijkt dit het moment om alvast de fuga de la fuga te creëren. Het peloton zal gezien de afstand tot de finish ongetwijfeld nog rustig rijden, maar een ploeg die wil kan hier oorlog maken. Direct in de eerste meters gaat het aan 10% omhoog, in de eerste 700 meter van de klim gaat het bijna continu aan 10% omhoog met zelfs een piekje tot 12%. Door een omgeving vol bomen rijden we vervolgens het dorpje Mortain binnen, waar de klim in het centrumpje even afvlakt, er is een kort rustmoment ingebouwd. We draaien en keren wat in het centrum van het dorp, waarna we na een vlakke strook van 100 meter ineens scherp linksaf slaan om daarna aan de uitsmijter van deze klim te beginnen. We slaan een steile straat in, je ziet de weg hier bijna loodrecht omhoog lopen. In de resterende 800 meter van de klim gaat het weer continu aan meer dan 10% omhoog, met opnieuw een paar piekjes tot 12%. Een genotsmuur, al is het natuurlijk altijd de vraag of de renners er gebruik van gaan maken aangezien Vire nog ver is. Na een tijd dwars door het dorp gereden te hebben bereiken we na 138 kilometer koers de top van deze Côte de Mortain Cote 314, op de heuvel boven het dorp. Niet zomaar een heuvel, Hill 314. Je kunt het aan je klompen aanvoelen, dit is natuurlijk weer een plek waar tijdens de Tweede Wereldoorlog hard werd gevochten. Deze heuvel (Hill 314 op de militaire kaarten) werd tijdens het Duitse tegenoffensief "Lüttich" (7-13 augustus 1944) moedig verdedigd door de 2nd Batallion van de 120th Infantry Regiment, als onderdeel van de 30th Division, tegen aanvallen van de 2.SS-Panzer Division. Op 12 augustus werden de Amerikanen bevrijd door een geallieerd tegenoffensief. Van de 700 Amerikaanse soldaten die hier ingegraven zaten, werden er 300 gedood in de strijd. Wie deze heuvel bezoekt zal de vele bomkraters en schuttersputjes niet ontgaan. Ook staat hier een monument ter nagedachtenis aan de 2nd Batallion. Er is ook een kapel te vinden op de top van de heuvel, al liet God de mensen toch aardig in de steek in de tijd dat er hier zo fel gevochten werd. Gouvenou combineert hier echt op een weergaloze manier, hij pakt een geweldige muur mee en we kunnen weer een verhaal over de oorlog vertellen. Maar dat is nog niet eens het hele verhaal, want er komt ook nog een bekend persoon uit het dorp Mortain. Niemand minder dan Daniel Mangeas is uit dit dorpje afkomstig. Wellicht een naam die niet iedereen kent, al zou dat wel moeten. Mangeas was 40 jaar lang de speaker van de Tour, zijn stemgeluid heeft onze huiskamers vaak genoeg bereikt. Een iconische stem, tegenwoordig wel al een aantal jaar met pensioen. Een muur, een ode aan het Amerikaanse leger en een ode aan Mangeas, krijg het maar voor elkaar.





Na deze muur van de derde categorie moeten de renners nog 63,5 kilometer afwerken tot de finish, de kans is dus best aanwezig dat de klim verder niet memorabel gaat worden. Na de muur volgt er een uitlopertje van een halve kilometer, de renners rijden nog even rechtdoor vals plat omhoog verder. Na deze strook slaan ze scherp linksaf een niet al te brede weg in en dan volgt er een afdaling van een kilometer of drie. Geen al te lastige afdaling, in eerste instantie rijdt men een kilometer vals plat omlaag rechtdoor over die wat smallere weg. Daarna komen we uit op een brede weg, waar we dan wel weer een bocht van enig belang tegenkomen. Een scherpe naar links, waarna de weg in het restant van de afdaling weer vooral rechtdoor verder vals plat omlaag zal lopen. Deze weg is goed en breed, maar het valt desondanks op dat we deze rit echt wel wat smallere en alternatieve wegenkomen. Normaal doet de Tour dat niet zo snel, maar Gouvenou trekt dit jaar een hoop uit de kast om deze eerste week de moeite waard te maken. Aan het eind van de afdaling slaan we rechtsaf, waarna we langs het Museum Victory at Mortain rijden, een beetje een standaard oorlogsmuseum in een oude loods. Voorbij dit museum gaat het schuin naar rechts en dan beginnen we aan een nieuw klimmetje. Een heel kort en niet al te gek klimmetje, het gaat twee kilometer aan 4% omhoog in de richting van Saint-Barthélemy. Het venijn zit wel meteen in het begin, in de eerste 400 meter gaat het toch even kort aan 8% omhoog, waarna we in het restant van dit klimmetje vals plat omhoog zullen ploeteren. Onderweg komen de renners een rotonde tegen waar ze schuin naar links moeten, waarna ze even verderop na een stuk rechtdoor gereden te hebben op een haast vlakke manier na een klein uitsmijtertje van een paar honderd meter aan 5% na 144 kilometer Saint-Barthélemy bereiken. Boven in dit dorpje beginnen we aan een langere afdaling, al is het ook wel weer een afdaling die weinig om het lijf heeft. De komende vijf kilometer gaat het omlaag, de eerste drie daarvan wordt er gedaald aan een procent of vier. In het dorp, waar ook een Amerikaans oorlogsmonument te vinden is, slaan we rechtsaf een brede weg in. Deze brede weg zal de komende kilometers omlaag gaan lopen, op een vriendelijke manier. Goed asfalt, geen echte bochten, gevaarlijk ziet het er niet uit. Een aangename daaltocht in de bossen, het leven kan zo mooi zijn. Als je met een vergrootglas kijkt zie je misschien een of twee bochten die iets scherper zijn, maar het moet hier toch vooral magistraal zijn om zonder tegenliggers naar beneden te knallen. Na een afdaling van vijf kilometer zonder scherpe bochten mogen we ook nog eens drie kilometer over vlakke wegen verder gaan fietsen door de weelderige bossen. De weg blijft breed en goed, tot we na twee vlakke kilometers uitkomen in Chérencé-le-Roussel, een klein dorpje waar we in het centrum een terugdraaiende bocht naar links moeten nemen. Na die bocht zetten we koers richting Juvigny-le-Tertre, waar de top van de volgende klim is te vinden. In aanloop naar de klim is het nog een kilometer zo goed als vlak, op een kort stukje vals plat omhoog na. Na dit vals platte knikje is het weer een paar meter vlak en dan loopt de weg definitief omhoog, we mogen gaan beginnen aan de Côte de Juvigny-le-Tertre en dit is een klimmetje van de derde categorie. Relatief veel bergpunten te verdienen vandaag, de bolletjestrui zou van schouders kunnen wisselen. De klim is 2,2 kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 7,3% omhoog over een brede en goede weg. Als we door het gehucht Le Mesnil Tôve zijn gereden begint de klim echt, we rijden eerst door de velden omhoog en het ziet er bepaald niet zo uit maar in de eerste halve kilometer van de klim gaat het vooral aan 9% omhoog. Rechtdoor, waardoor je dat idee misschien niet eens hebt. Even later rijden we een bos in en in het bos wordt de klim iets makkelijker, maar we zitten eigenlijk continu aan 7% te klimmen. Een paar wat makkelijkere strookjes tussendoor, maar dit is absoluut een lastige helling. Er bestaat een misvatting dat er in het noorden van Frankrijk geen bergen te vinden zijn, nou, hier in het Armoricaans Massief liggen genoeg heuvels van belang. We mogen vaker afzakken naar de Suisse Normande, al heb ik dan wel graag dat ze mij bellen voor nog meer tips. Als ik er zo even snel doorheen klik vind ik deze klim lastiger dan je op voorhand zou denken, ook dit is weer een ideale plek voor het peloton om oorlog te maken. Gas geven vanaf de voet, even doortrekken op die strook van 9% in het begin en het peloton zal meteen heel dunnetjes worden. Na 154,5 kilometer komen we boven op deze klim, op 47 kilometer van het eind. Da's dan wel weer het nadeel natuurlijk, na deze klim is het nog minstens een uur koersen tot de finish. Een mooi klimmetje, maar wegens de afstand tot de finish doen we er wellicht niets mee. Of het moet zo zijn dat dit een dag voor de vluchters is, voor een kopgroep is dit dan weer een mooie springplak om ver voor de finish al een gooi naar de dagzege te doen. We komen boven in het dorpje Juvigny-le-Tertre en hier slaan we in het centrum rechtsaf, waarna de rit voorlopig weer even wat makkelijker wordt.





Ook weer een plaats waar flink is gevochten, dat Juvigny-le-Tertre. Als je naar foto's zoekt kom je eigenlijk meteen de ravages van WOII tegen. Echt de moeite om de boel weer opnieuw op te bouwen hebben ze hier niet genomen, zonder er erg in te hebben verlaten we dit dorpje heel snel weer. Na een korte doortocht in het centrum met wat drempels erbij slaan we rechtsaf en na die bocht beginnen we aan een afdaling van drie kilometer in de richting van Le Mesnil-Adelée. Het gaat drie kilometer aan 5% omlaag, maar lastig is de afdaling niet. Het is een iets minder brede weg, maar de weg loopt vooral rechtdoor zonder dat we veel gekke bochten tegenkomen. Vooral veel goedlopende bochten, met een paar wat scherpere varianten tussendoor. De lastigste is de laatste, bijna beneden volgt er een bocht naar links die echt scherp is. Daarna rijden we anderhalve kilometer op een vlakke manier verder naar Le Mesnil-Adelée, door een omgeving die gedomineerd wordt door maïs. Lekker smal weggetje verder, ik krijg er een beetje AGR-vibes van. Als we uitkomen in Le Mesnil-Adelée rijden we via wat bochtjes door het centrumpje heen, waarna we passeren langs de kerk die een fraai torentje heeft. Via nog wat meer bochten verlaten we het dorp om dan twee kilometer verderop uit te komen in Le Mesnil-Gilbert. Je moet al die dorpjes ook maar een naam geven, valt niet mee. De weg tussen de twee dorpjes in is vlak, maar het blijft smal en we slingeren heel wat af. Het is een ideale weg om aan te vallen, als vluchter ben je hier continu uit het zicht. Een oneindige hoeveelheid snelle bochtjes verder slaan we in Le Mesnil-Gilbert rechtsaf, we bereiken nu een bredere weg en die bredere weg gaan we de komende drie kilometer volgen. Het gaat drie kilometer volledig rechtdoor over een volledig vlakke weg, dwars door de bossen heen en langs velden vol maïs af. We rijden terug naar Chérencé-le-Roussel, waar we de voet van de vorige klim tegenkwamen. Een mooi lusje afgewerkt, om het parcours op te fleuren met een pittige klim. Dat doen ze in de Tour niet al te vaak, maar dit jaar wel en dat juichen we van harte toe. Al heb ik nog genoeg verbeterpunten, maar we komen überhaupt een beetje in de buurt van wat goed is en dat is al heel wat natuurlijk. Vlak voor we voor de tweede keer Chérencé zouden betreden slaan we ineens scherp linksaf, na een terugdraaiende bocht gaan we op weg naar Saint-Pois. Het is even een paar kilometer vlak geweest, maar na de bocht naar links krijgen we weer met wat ongecategoriseerd klimmend werk te maken. Het gaat drie kilometer aan 4% omhoog, maar een klein stukje in dalende lijn halverwege haalt het gemiddelde iets onderuit. De stijgende stukken gaan vooral aan 5% omhoog, je komt natuurlijk niet voor niets aan 3500 hoogtemeters tijdens deze rit. Het gaat over een brede weg omhoog door het boerenlandschap heen, al komen we richting de top wel weer uit in een fraai bos. Dit klimmetje ziet er iets lastiger uit dan je op voorhand zou denken, op het profiel van de organisatie is ie amper aangeduid maar het gaat hier toch echt zichtbaar vrij stevig omhoog. Dit soort hupjes maken deze rit echt lastig, je neemt het allemaal mee in aanloop naar de finale. Langs de route ligt overigens een kicken kasteeltje, maar daar zien de renners dan weer niets van. Na dit hupje rijden we drie kilometer op een vlakke manier verder naar Saint-Pois, al is het dan ook weer net niet helemaal vlak. Glooiend, laten we het zo zeggen. Beetje op en af, terwijl de brede weg amper een bocht kent. Na 170 kilometer komen we uit in Saint-Pois, een klein dorpje waar de gemiddelde leeftijd van de bewoners zo rond de 80 ligt. Via een lange bocht naar rechts komen we in het centrumpje uit, waar we een tweede bocht naar rechts nemen om aan de volgende klim van de dag te beginnen. De renners gaan op weg naar Saint-Michel-de-Montjoie en dat doen ze via de Côte de Saint-Michel-de-Montjoie, een beklimming van de vierde categorie. De komende 3,7 kilometer gaat het aan 4,5% omhoog, wat uiteraard weer eens niet het hele verhaal is. Bij het verlaten van Saint-Pois gaat het bijzonder stijl omhoog, we klimmen een meter of 200 aan 9% voor de klim snel weer afvlakt. Na een stukje vals plat volgt er een strook in dalende lijn van 600 meter voor we doorgaan met het tweede deel van de klim. We rijden rechtdoor naar beneden over een brede weg, een brede weg die hierna nog eens 2,5 kilometer omhoog zal gaan. We rijden een bos in en in het bos gaat het 800 meter aan 7% omhoog, wat de klim dan toch net iets meer de moeite waard lijkt. Je schrikt niet van 3,7 kilometer aan 4,5%, maar als we de lastige stroken bij elkaar optellen komen we toch aan een kilometer die wel de moeite waard is. Na de lastige strook in het begin van het tweede deel van de klim zwakt het uiteraard weer af, in het restant van dit klimmetje rijden we door het bos verder aan een procent of vier, met af en toe nog een verdwaalde strook aan 6%. Geen klim van de buitencategorie, wel net weer iets lastiger dan je op voorhand zou vermoeden. Na 174 kilometer komen we uit in het kleine dorpje Saint-Michel-de-Montjoie, in dit plaatsje waar amper 300 mensen wonen ligt de top van de klim. Nog 27 kilometer te gaan tot de finish, er moet nog een hoop komen. We rijden overigens over de Rue du Granite Saint-Michel binnen. Geen toeval, want in de omgeving van dit dorpje is een groeve te vinden waar men graniet probeert te winnen, blauw graniet zelfs. Er is zelfs een museum in dit dorp om dat feit te vieren, het Musée du Granit.

In Saint-Michel-de-Montjoie verlaten we de doorgaande weg even om over een smallere weg richting de kerk te rijden, daarna dalen we even kort een paar meter af terug naar de doorgaande weg, een doorgaande weg die we niet lang meer gaan volgen. Een paar hectometer verderop slaan we linksaf een weggetje in, een weggetje dat ons rechtstreeks naar Vire gaat brengen. Dit weggetje is iets smaller en het asfalt ziet er iets vlekkeriger uit, maar voorlopig is het eerst nog een kilometer of drie zo goed als vlak in de richting van Champ-du-Boult. We draaien en keren een beetje op een plateau, terwijl we vooral door de bossen rijden. Weer goed terrein voor een aanvaller, al kan het ook zomaar zo zijn dat de renners bang zijn voor wat er nog komen gaat. Als we na het vlakke stuk op het plateau dwars door Champ-du-Boult zijn gereden beginnen we aan een afdaling, een stuk van vier kilometer in dalende lijn staat nu op het programma. Een echte afdaling is het evenwel niet, in dit stuk komen we net iets meer dan 100 meter lager uit en dus gaat het aan amper drie procent omlaag. De weg is voorbij Champ-du-Boult breder en beter geworden, om de 'afdaling' nog wat makkelijker te maken. Echte bochten zijn er weer amper te vinden, ik zie twee wat scherpere bochten naar links en verder zie ik niets. Elegante bochtjes in het bos, de renners hoeven geen schrik te hebben voor deze afdaling. We rijden vrolijk verder over dezelfde weg, ook als het dalen gedaan is. De weg loopt een kilometer of zeven door tot in finishplaast Vire, al volgt dan niet direct de finish. In zijn eigen stad is Gouvenou natuurlijk helemaal thuis, er wachten daar nog een paar lusjes op ons. De weg naar Vire toe is nu dus nog zeven kilometer lang en in die zeven kilometer loopt de brede weg overwegend vals plat naar beneden, met een paar korte knikjes omhoog tussendoor. Stelt weinig voor, het is een licht glooiende weg waar alle renners zo over die korte knikjes heen zullen knallen met de snelheid die ze ontwikkelen tijdens de stukjes in dalende lijn. Het gaat behoorlijk rechtdoor, op wat flauwe bochten na, terwijl we verder nog steeds afwisselend door de bossen en langs akkers fietsen. Af en toe passeren we ook een gehucht, maar de bewoonde wereld is dit niet echt. Het kan hier een beetje spannend worden als bepaalde ploegen al druk willen zetten richting de finish, anders is het hier toch vooral vrij aangenaam peddelen. Na 188 kilometer koers, op 13 kilometer van de finish, komen we al uit in finishplaats Vire. Het laatste stuk voor we de stad betreden was iets bochtiger, in een enorm donker bos. Twee korte knikjes omhoog vlak voor de entree in de stad, maar er komt nog zoveel meer aan. Een drietrapsraket, min of meer. Die drietrapsraket begint zodra we Vire betreden, als de eerste gebouwen van de stad in beeld verschijnen gaat het een kilometertje aan 4% omhoog. Een kort, steiler stukje in het begin, waarna het uitvlakt richting een sluis haast in het midden van de stad. Via een paar brede bochten slingeren we over een mooie weg en langs wat mooie huizen af naar deze sluis toe. Deze eerste klim is nog niet zo interessant, maar de plaatjes zijn wel meteen mooi. Men heeft ook meteen heel kunstzinnig een fiets in het water gedeponeerd, Vire is klaar voor de Tour.



Voorbij de sluis rijden we rechtdoor langs een oude toren af, waarna we even verderop linksaf slaan. Hierna volgt een tocht door het centrum, het centrum dat alleen op deze manier in beeld gaat komen. We finishen ergens in een buitenwijk, dat is dan weer het nadeel als je ergens een muur wil opzoeken. In het centrum van Vire loopt de weg eerst nog even een paar meter omhoog, maar als we even verderop uitkomen bij een rotonde zijn we boven en dan loopt de weg enige tijd omlaag. We gaan rechtdoor bij de rotonde en daarna dalen we af over een brede weg, een dikke kilometer volgen we deze weg. Een paar flauwe bochten onderweg, maar we komen in deze kilometer eigenlijk geen echte obstakels tegen. Een vluchtheuvel als we bijna beneden zijn, dat dan weer wel. We rijden onder een spoorbrug door en slaan meteen daarna rechtsaf een weg in op het lokale industrieterrein. Hier komen we wat meer bochten tegen, we slingeren even alle kanten op en na een stevige bocht naar links gaat het verderop naar rechts. De weg is vlak geworden, de komende vier kilometer blijft het ook vlak tot aan de voet van de voorlaatste klim van de dag. In die vier kilometer rijden we continu over het industrieterrein van Vire, waar we gaan rijden van rotonde naar rotonde. Bij de eerste twee rotondes die we tegenkomen slaan we rechtsaf, daarna rijden we bij de volgende rotonde ter hoogte van de lokale Intermarché rechtdoor. De weg wordt na die rotonde wel wat smaller, in aanloop naar de voorlaatste klim gaat het gevecht om de positionering hier heel fel zijn. Enkele meters verderop moeten we bij de volgende rotonde naar links, na deze rotonde is het nog een kleine twee kilometer rijden tot de voet van de Côte de Vaudry, de lastige voorlaatste klim van deze rit. Anderhalve kilometer gaat het nu zo goed als rechtdoor, over een brede weg rijden we de stad uit. Het is vlak, maar daar komt snel verandering in. Na anderhalve kilometer over deze weg gereden te hebben volgt er een stevige bocht naar rechts, we duiken een wat smaller boerenweggetje in. Het is een weg die alleen is omgeven door een paar boerderijen en wat velden vol met niets. Deze smalle weg is normaal zelfs verboden toegang, maar voor de Tour gelden die regels niet. De weg begint nog met een vlakke aanloop van een halve kilometer, maar daarna begint de weg omhoog te lopen. We klimmen al eens 300 meter aan een procent of vijf, maar de organisatie neemt dat stuk niet mee. Zij laten de klim beginnen zodra we over het spoor rijden. De weg loopt al omhoog, vlakt af, we rijden over het spoor en dan, boem, gaat het 1,2 kilometer aan 7,2% omhoog naar de top van de Côte de Vaudry. Dat klinkt nog niet eens zo spannend, maar direct na het spoor loopt de weg op een enorm steile manier omhoog, we rijden langs een bomenrij af en daar gaat het 400 meter aan 10% omhoog. Na nog een stuk aan 6% vlakt het dan even 100 meter af, voor we nog eens een halve kilometer serieus moeten klimmen met daarin een strook van 200 meter aan 8%. Zeker niet de lastigste klim van de dag, de verwachting mag echter wel zijn dat we met alle inspanningen onderweg hier toch oorlog kunnen verwachten. De benen zullen moe zijn, zeker nu de Tour al een paar dagen bezig is, en dus kan deze Côte de Vaudry voor onderscheid gaan zorgen. Dat stuk aan 10% in het begin is natuurlijk een ideale springplank, al is de realiteit ook wel weer dat er nog een zware finish zit aan te komen. Na 197 kilometer komen we boven in het dorpje Vaudry, op 4,5 kilometer van de finish is de voorlaatste klim van de dag gedaan. Een razende afdaling en een muur aan het eind resten ons nog.




Lollig klimmetje wel, eigenlijk helemaal geen Tourklimmetje, maar Gouvenou heeft natuurlijk de volledige vrijheid gekregen om in zijn eigen stad alles uit de kast te halen. Zo'n smal geitenpad nodigt wel uit tot een aanval, het helpt ook wel dat er hierna bijna geen vlakke meter meer te vinden is. Na de Côte de Vaudry gaan we in Vaudry schuin naar links bij een rotonde, een paar meter later volgt er dan weer een bocht naar rechts waarna we een zeer brede weg bereiken. Deze weg zal omlaag gaan lopen tot op twee kilometer van het eind, een afdaling van twee kilometer wacht op de renners. Een beetje een gekke afdaling, want we gaan vooral rechtdoor rijden. Voorbij Vaudry rijden we een halve kilometer rechtdoor over een brede weg die wat vluchtheuvels kent, daarna slaan we rechtsaf een andere weg in die ons leidt naar een nog bredere weg en die weg zal rechtdoor enorm steil omlaag lopen tot op twee kilometer van het eind. In principe is het natuurlijk lekker dat er nu even geen bochten te vinden zijn, tegelijkertijd gaat de snelheid hier zo schofterig hoog liggen dat je niet per ongeluk een wieltje moet aantikken want dan ben je dood. Na een zinderende afdaling botsen we beneden op een rotonde, hier gaat het naar links en dan volgt er een vlakke kilometer waarin we opnieuw over het industrieterrein van Vire rijden. We rijden heel wat af in Vire, maar dan vooral op de plaatsen van de stad die je eigenlijk niet aan de buitenwereld wil laten zien. Vandaag heeft de koers alleen gewonnen van de commercie, maken we onszelf graag wijs. Tot in de slotkilometer rijden we over een zo goed als vlakke en vooral brede weg behoorlijk rechtdoor, die paar flauwe bochten maken het verschil niet. Met een kilometer te gaan rijden we na een bocht naar links onder een spoorbrug door en daarna begint de slotmuur bijna. Voorbij de spoorbrug buigt de weg langzaam af naar rechts, waarna we op 700 meter van het eind resoluut linksaf slaan om aan de afsluitende klim te beginnen. In de laatste 700 meter van deze etappe gaat het aan 10,2% omhoog naar de finish die op de Avenue d'Atlacomulco getrokken ligt. Zo rond de spoorbrug loopt de weg al voorzichtig omhoog, we klimmen al een meter of 200 aan vier procent, maar na de bocht naar links op 700 meter van het eind begint de klim echt. We knallen omhoog aan 10%, 200 meter lang. De renners punchen zich een weg dwars door een woonwijk heen, net buiten die woonwijk zwakt de klim na een flauw bochtje naar rechts een beetje af, we klimmen in de volgende 200 meter 'maar' aan 8%. Op 300 meter van het eind volgt er dan een belangrijke bocht naar links. Een smallere bocht, we gaan van een brede weg naar een eenbaansweg. In de laatste 300 meter wordt het vreselijk steil, het kan aan te raden zijn om een beetje vooraan te beginnen in die laatste bocht. Na die bocht van 180 graden naar links knallen we omhoog aan 12%, het lastigste stuk van deze klim volgt helemaal aan het eind. Volgens het roadbook pieken we hier zelfs tot 14% en een bord langs de kant waarschuwt voor 15%, iemand heeft er alles aan gedaan om een klim te vinden waar Pogacar onklopbaar is. Met 100 meter te gaan volgt er nog een flauwe bocht naar rechts, terwijl het aan meer dan 10% blijft klimmen, het ziet er ook gewoon pijnlijk steil uit. Pas in de laatste 20 meter van de rit vlakt het iets af, dan wordt het ook pas helemaal recht. Amai, wat een uitsmijter. We finishen ergens in het niets aan de rand van een nieuwbouwwijkje, een nieuwbouwwijk waar de boel stevig verbouwd gaat worden door de renners. Dit wordt bijzonder explosief, zeker na alles wat we onderweg al hebben meegemaakt. Aan de buitenrand van Vire is deze rit na 201,5 kilometer voorbij, merkwaardig genoeg is er op de laatste klim overigens geen bergpunt te verdienen.








Voor de zesde keer in de Tourgeschiedenis eindigt er een rit in Vire, een stad met 17.200 inwoners in het departement Calvados, regio Normandië. Soms lopen dingen vreemd in de geschiedenis, tussen 1935 en 1939 lag Vire jaarlijks op het parcours van de Tour, de Fransman René les Greves won in die tijd twee keer op rij in Vire. Daarna brak de oorlog uit, werd Vire vernietigd en keerde de Tour pas in 1997 weer terug. Een iets andere rit dan deze werd gewonnen door Mario Cipollini, de vrouwenmepper versloeg Erik Zabel en Jeroen Blijlevens in de sprint. Sinds 1997 kwam men niet meer naar Vire, maar sinds Gouvenou aan de macht kwam als parcoursbouwer stond zijn eigen stad in de wachtrij. Al moet je zelfs als parcoursbouwer geduld hebben, in 2016 werd Vire al genoemd als mogelijke finishplaats en pas negen jaar later wordt zoiets dan soms pas realiteit. De organisatie kondigt overigens aan dat de finishplaats Vire Normandie is, dit is een nieuwe gemeente die in 2016 is ontstaan door de fusie van de gemeenten Coulonces, Maisoncelles-la-Jourdan, Roullours, Saint-Germain-de-Tallevende-la-Lande-Vaumont, Truttemer-le-Grand, Truttemer-le-Petit, Vaudry en Vire, die tot 22 maart 2015 het kanton Vire hadden gevormd. Boeit niemand, maar dat je het even weet. Met Vire Normandie hebben we niets te maken, we eindigen in Vire en uit die stad is dus Thierry Gouvenou afkomstig. Gouvenou was een coureur in de laatste jaren van de vorige eeuw en de eerste jaren van deze eeuw. Hij reed voor ploegen als GAN en BigMat-Auber, waar hij toch vooral werd ingezet als knecht. In zijn tijd als belofte won hij ooit de belofteneditie van Parijs-Roubaix, maar als prof wist hij niets te winnen. Geen enkele profzege, al boekte hij dan wel een zege in zijn eigen Tour de Normandie, maar da's geen profkoers. Een zevende plaats in Parijs-Roubaix in 2002, dat is zijn voornaamste adelbrief. Zeven keer mocht hij de Tour rijden, hij kwam nooit verder dan een 78e plaats in het klassement en een 10e plaats in een rit. Gouvenou was geen hoogvlieger, maar het was ook niet iemand waar je last van had. Sinds 2013 is dat veranderd, hij werd dat jaar technisch directeur van de ASO. In die functie volgde hij Jean-François Pescheux op. Hij is aldus de tweede man in de Ronde van Frankrijk, na Christian Prudhomme. Hij is ook eindverantwoordelijk voor de bouw van het parcours. En in die hoedanigheid is hij de afgelopen jaren mijn aartsvijand geworden. Gouvenou en ik, wij zijn geen vrienden. Natuurlijk, als je het vergelijkt met Pescheux hebben we flinke vorderingen geboekt, al snijdt het mes altijd aan twee kanten. De voorganger van Gouvenou legde altijd een volledig vlakke eerste week neer, maar de bergritten waren daarna wel de moeite waard. Gouvenou heeft, om in te spelen op het gebrekkige concentratievermogen van de jeugd, de laatste jaren een poging gewaagd om in ieder geval wat meer uitdagende ritten in het begin van de Tour neer te leggen. De bergritten daarentegen zijn steeds korter en minder lastig geworden. Wat mij betreft benut Gouvenou vaak niet de volle potentie van de streken waar we doorheen fietsen, al heeft hij vaak zat natuurlijk ook met allerlei beperkingen te maken waar wij geen weet van hebben. Soms is dat echter niet zo, dan heeft hij er gewoon geen zin in. Dat is vandaag wel anders, hij heeft nu behoorlijk uitgepakt. Gouvenou is overigens verder ook altijd de man die parmantig in beeld komt als er weer eens een valpartij is ontstaan in zo'n matige vlakke rit, waarna hij het volk fijntjes komt uitleggen dat hij zijn werk goed heeft gedaan en dat het aan een ander ligt, vaak aan de renners. De hekken zijn goed, het parcours is goed, alles is goed en laat me met rust, dat is altijd het toontje dat Thierry aanslaat. Ik ben geen fan, maar in zijn eigen stad heeft hij een aardig parcours neergelegd. Uit Vire is overigens ook Michel Drucker afkomstig, dat is in Frankrijk blijkbaar een bekende journalist en presentator. Het zegt mij dan meer dat er ook ooit een rit in de Tour de l'Avenir eindigde in Vire, gewonnen door David Etxebarria, hoppa! Emmanuel Hubert werd toen derde, ik kom er nu eigenlijk pas achter dat de dikke en kale ploegbaas van Arkea ooit renner is geweest. Ploeggenoot geweest van mijn plaaggeest Gouvenou zelfs, jeetje. De stad Vire is ooit ontstaan rond een feodaal kasteel dat werd gebouwd op een rots op de rechterover van de rivier de Vire. In 1123 kreeg het kasteel een stenen donjon en hertog Hendik Beauclerc liet de stad ommuren. Vire was strategisch belangrijk als grensstad van het hertogdom Normandië. In de 12e eeuw kreeg de stad een eigen parochiekerk, deze romaanse kerk werd in de 13e eeuw vervangen door een groter, gotisch exemplaar. Vire verkreeg in de 13e eeuw stadsrechten. In 1483 werd de stad deel van het koninklijk domein. Daarna gebeurde er een tijd niet veel, tot Vire tijdens de Tweede Wereldoorlog grotendeels werd verwoest door luchtbombardementen van de Britten op 6 juni 1994, meteen tijdens D-Day dus. Ongeveer 400 burgers overleden en de stad brandde gedurende twee weken, klein foutje. Amerikaanse troepen bevrijdden de stad op 8 augustus, na gevechten die vier dagen duurden. Tussen 1949 en 1964 werd Vire heropgebouwd naar plannen van Marcel Clot. Het is eerder een moderne stad geworden, van de oude vesting is bijvoorbeeld niet veel meer over, maar we kunnen toch nog een paar mooie dingen zien in het land van Gouvenou. In het centrum staat bijvoorbeeld een heuse klokkenpoort, je zou voor minder. Een deel van de oude donjon staat ook nog overeind, zo'n beetje het enige overblijfsel van het vroegere kasteel. Over een aardig kerkje beschikt Vire ook nog wel, terwijl het Musée de Vire Normandie gevestigd is in een statig landhuis met een fraaie tuin erbij. Verder is een bezoek aan Vire alleen al de moeite waard omdat je de kans hebt Thierry Gouvenou tegen het lijf te lopen en dat is een ideale gelegenheid om hem in je beste Frans de huid vol te schelden. Dat hij uit de Calvados komt is wel een goede verklaring voor veel van de dingen die we zien, het is gewoon een drinker.



Onze tocht van Vauquelin via Martin naar Gouvenou begint om 12:35, het is een relatief lange rit en dus gaan we relatief vroeg van start. Het is vandaag de moeite waard om vanaf het begin te kijken, dit kan een bijzonder leuke openingsfase gaan worden. Na een korte neutralisatie van tien minuten begint de rit om 12:45 officieel, ik zit nu al klaar. Wie de rit in z'n geheel wil zien is weer aangewezen op Eurosport en, schrikbarend genoeg, de NOS. Eurosport is wel dusdanig enthousiast dat ze al om 12:15 live gaan. Eurosport 1 en de streams, allebei meteen tot uw beschikking, allebei meteen met mensonterend veel reclame. De NOS is er dan weer direct om 12:35 bij, ik vind dit schokkend. Sporza sluit pas om 13:45 aan, ze missen het eerste uur en laat dat uur tijdens een rit als deze nou net cruciaal zijn. Ze gaan allicht live tegen de tijd dat de vlucht net vertrokken is, dat is dan toch een gemis. In startplaats Bayeux gaat het overdag 25 graden worden, de zomer komt eraan. Volledig droog, een heel klein beetje wind uit het noorden. Vooral wind in de rug tijdens deze rit, maar dusdanig weinig wind dat het niet veel invloed gaat hebben. In Vire wordt het zelfs 27 graden, daar ook geen kans op regen en daar net een klein tikje meer wind uit het noorden. Dat houdt in dat we op de laatste twee klimmetjes wind in de rug hebben, met tussen die klimmetjes in wind op kop. Ik weet niet of je er veel aan hebt als je aan 10% klimt, maar toch. De aankomst in Vire wordt verwacht om vier uur, oh nee, net iets later. Ergens tussen 17:14 en 17:40 is deze rit afgelopen.



Dit is de eerste rit die lastig te voorspellen is. We bereiken het punt van de race waar de vlucht ook wel eens kans zou kunnen maken. Pogacar heeft zijn slag geslagen, het geel is binnen en hij kan nu gaan controleren. Hij kan een keer de vlucht de kans geven, het is aan de rest om het hem lastig te maken. In principe is dit een geweldige rit voor hem, maar het is de vraag of hij zin heeft om zijn ploeg de hele dag te laten werken. Het is ook een geweldige rit voor Mathieu van der Poel, al is het de vraag of die laatste klimmetjes niet net te lastig zijn voor hem. Hij zal het hoe dan ook graag willen proberen en dus zal hij ongetwijfeld weer Silvan Dillier op kop zetten, maar dit is een lastigere rit voor Dillier. We pakken onderweg veel meer klimmetjes mee, veel meer hoogtemeters, het is niet zo eenvoudig om hier de hele dag op kop te rijden. Een aantal wat smallere wegen ook, veel op en af, dat is echt in het voordeel van de kopgroep. Veel zal afhangen van het begin van de rit, in de eerste kilometers zal het peloton wel bij elkaar blijven voor de tussensprint, maar wat gaat er na die tussensprint gebeuren? Rijdt er dan een sterke groep weg of krijgt een ploeg als Alpecin het voor elkaar dat er slechts een lullig kopgroepje van een paar man vertrekt? Of Van der Poel gaat zelf in de aanval, dat kan natuurlijk ook nog. Ik zou als ploeg niet graag op kop rijden vandaag, het kan een idee zijn om dan maar zelf een mannetje in de kopgroep te plaatsen. We hebben tot nu toe weinig aanvalslust gezien in het peloton, maar nu er na de tijdrit en de lastige heuvelrit in Rouen wat grotere gaten zijn ontstaan is het tijd voor het halve peloton om in de aanval te gaan. De kans dat een kopgroep het vandaag gaat halen lijkt mij enorm groot, maar ik ga er alsnog vanuit dat UAE en Alpecin dit gaan controleren. Dit is een ideale rit voor Pogacar, zo'n kans gaat hij niet willen laten liggen. Het is een van de laatste kansen voor Van der Poel, hij gaat dit ook niet willen laten liggen. Ze zullen het wel voor elkaar krijgen, en dan weten wij natuurlijk wat de uitslag gaat zijn.
1. Pogacar. Een betere finale voor hem valt er amper te bedenken. Al dit soort explosieve heuvelritten zijn leuk, maar als je het nog enigszins spannend wil houden moet je ze niet laten eindigen op een muur. Leuk bedacht, alleen even vergeten dat deze freak van de partij is.
2. Van der Poel. De finale lijkt mij eigenlijk goed te doen voor Mathieu, die laatste twee klimmetjes kan hij normaal wel aan. Hij was ooit iemand die ook kon teleporteren op van die muurtjes, het probleem van deze rit lijkt me eerder dat er voor de finale al het nodige klimwerk voorbij komt. Een aantal zeer lastige klimmetjes, maar ook wat minder lastig werk. Wel gaat het continu op en af en dat kan bij hem voor enige vermoeidheid zorgen in aanloop naar de laatste twee klimmetjes. Daarom zal het wel weer een ploffende sprint worden aan het eind. Gaan staan, en dan heel snel weer gaan zitten. Weer een sterke rit, weer zit er eentje enorm in de weg.
3. Vingegaard. Al twee keer derde tijdens de heuvelritten, daar voegen we ondanks die matige tijdrit nog een derde plek aan toe. God, wat was hij matig, maar hij heeft laten zien dat er punch in de benen zit en die punch zal niet ineens verdwenen zijn. Hij gaat het hier weer nodig hebben, dit is echt een enorm explosieve aankomst. Gouvenou heeft met passie aan deze rit zitten knutselen en dat gaan de renners merken.
4. Vauquelin. Moet natuurlijk vooraan eindigen nu we in zijn geboorteplaats van start gaan. Ik sluit niet uit dat hij gaat proberen in de vlucht van de dag plaats te nemen, maar anders kan hij het ook in de eindsprint proberen. Gezien zijn prestatie in Huy gaat hij hier dan ook heel ver van voren eindigen, als hij zich in aanloop naar de finale een beetje weet te bedwingen.
5. Grégoire. Ik noem weer doodleuk dezelfde namen als in Rouen en Boulogne-sur-Mer, maar voorlopig heb ik daar nog geen ongelijk in. Dus houden we vast aan de succesformule, alle puncheurs en klassementsrenners gaan het weer doen.

quote:

Op donderdag 10 juli 2025 11:01 schreef maxi-mus het volgende:

[..]
Dat gaat lastig worden denk ik.

Dat kan nog wel eens een uitdaging worden, maar tegenwoordig kan alles!

Primoz zit ondertussen fantastisch in de wedstrijd.

M'n jongens gaat alles controleren tot de tussensprint.

quote:

Op donderdag 10 juli 2025 12:48 schreef Felagund het volgende:

[..]
Voor Girmay?

Uiteraard. Vlak voor de tussensprint zit er een klimmetje, ze zullen wellicht denken dat hij daardoor meer punten kan pakken dan Milan.

Een tussensprint in het begin van de rit is altijd wel leuk, dan krijg je toch weer net andere scenario's.

Een Kévin Vauquelin-luchtballon.

Vauquelin is echt een grootheid daar.

Leuke poging, maar helaas.

Ja, dit was het moment om meteen mee te zitten.

Sloom naar de Tour de France kijken is heel goed voor je brein (zelf fietsen mag ook)

Tijdens momenten van rust, bijvoorbeeld wanneer je naar een saaie Tour-etappe kijkt, wordt in je brein het default mode netwerk actief. Dat netwerk houdt je mentaal gezond, dus gooi die televisie maar aan.

Wisten jullie dat we eigenlijk heel goed bezig zijn?

quote:

Op donderdag 10 juli 2025 13:20 schreef maxi-mus het volgende:

[..]
We mogen je vriend G dus dankbaar zijn zo nu en dan.

Ja, ik weet niet of de theorie voor iedereen werkt.

Trine is nu met dingen aan het gooien.

Ik heb deze Tour nog geen favoriete zender gevonden. We proberen het vandaag eens bij de NOS. Sander Kleikers was er teveel aan bij Eurosport.

quote:

Op donderdag 10 juli 2025 13:28 schreef Mexicanobakker het volgende:
Zullen ze nu dan in de vlakke etappes nog de kaart Groves spelen, of daar ook gewoon voor Thieu gaan?

Laval loopt wel wat omhoog, daar zouden ze voor Mathieu kunnen gaan. In Chateauroux heeft Mathieu dan weer niets te zoeken.

Hey, Arensman doet mee.

Wel lekker, 35 kilometer onderweg en we beginnen opnieuw.

Boogerd slacht Aike Visbeek.

WOUT

Alain Philippe, jawel.

Fenomeen Castrillo, dit is gespeeld.

quote:

Op donderdag 10 juli 2025 13:39 schreef hhh38 het volgende:
We rijden over een fietspad?

We komen vandaag best veel fietspaden tegen. Gouvenou leeft vandaag op het randje.

Alle ploegleiders zitten vast achter de groep groen, je zal nu maar eens lekke band hebben.

quote:

Op donderdag 10 juli 2025 13:42 schreef Koffieplanter het volgende:
Le Creusot, nog eens een etappe van normale afstand.

Dat deden ze als experiment nog een keer en toen dachten ze: dit was te leuk, dit doen we niet meer.

Er komt dadelijk een steil klimmetje aan, daar zal het wel gaan gebeuren.

Steil klimmetje begint NU.

Lutsenko in een ander tricot blijft bizar.

Hey, Hirschi gelost.

Simmons en Healy weer.

Ach, Lenny. Opa is niet blij.

Wellens die de bolletjestrui niet wil dragen gaat voor de bollen.

Primoz geeft weer geen fuck.

Het wordt hierna wel wat makkelijker. Er rijdt zo een groepje weg en dan valt het stil.

Mathieu nog goed mee. Het advies kan zijn om zo onderhand een demarrage te plaatsen.

Ah, hij is al gaan aanvallen.

Mooi groepje, laat maar rijden.

Wat zeg ik, deze zijn weg.

En het blokkeren van de weg.

Oh nee, toch niet. Pogacar die meteen paniekerig op het wiel van Jorgenson springt.

quote:

Op donderdag 10 juli 2025 14:02 schreef Slobeend het volgende:

[..]
Door?

UAE en Visma, tot Visma toch weer ging aanvallen.

Martin in de achtervolging, zo in de kopgroep door je eigen dorp heen zou wel genot zijn.

Het gaat Martin natuurlijk niet lukken, sad.

La Suisse Normande

UAE controleert alles.

quote:

Op donderdag 10 juli 2025 14:08 schreef Mexicanobakker het volgende:
Dit groepje gaat niet vooruit blijven als 2 andere ploegen voor de rit willen

Maar wie wil voor de rit gaan? Als het niet lukt om weg te springen valt het zo stil en dan blijft het ook stil.

Al willen er voorlopig nog genoeg renners de oversteek maken.

Marco says no.

Ik heb geen zin in Eddie Dunbar.

Simon Yates, jemig.

Wat is hier allemaal het praktisch nut van?

Storer komt ineens ook weer tot leven.

Altijd tegen ONS.

Pogacar op het wiel van Vauquelin.

Dik 70 kilometer koers, wel eens lekker.

Gênante geluidseffecten.

Ik was het bestaan van Madouas vergeten.

Welkom in Saint-Guillaume.

Haller hier is wel een ijsbeer in Texas.

Visma blijft gaan.

Kopgroep wordt dadelijk wel dusdanig groot dat het onmogelijk wordt voor Van der Poel om de rit te winnen.

Doe eens rustig, Kevin.

quote:

Op donderdag 10 juli 2025 14:33 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]
Dan kan Alpecin beter gaan controleren van achteruit

Jij denkt dat er daar nog veel Alpecin zit?

Valgren bestaat.

Stuk stront Van Wilders controleert Vauquelin.

quote:

Op donderdag 10 juli 2025 14:36 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]
Ik verwacht Rickaert daar wel ja!

Meurisse en dan ben je er waarschijnlijk wel. Misschien dat Verstrynge een goede dag heeft.

Is het eindelijk klaar?

Niet dus. Ineos continu achter de feiten aan.

Uh, gaat Politt nu keihard op kop rijden?

Aanvallen in de bevoorrading, dick move.

Pogacar kan nu wel makkelijk voor de rit gaan. Je hoeft nog maar 100 kilometer te controleren en je grootste 'concurrent' is zichzelf aan het slopen in de kopgroep.

Dit is gespeeld.

De Alaphilippe van de Aldi!

47 gemiddeld op dit parcours.