[Etappe 5] Caen - Caen (ITT) #1

Etappe 5: Caen - Caen (ITT), 33 km

Het heeft vier dagen geduurd, maar de plaaggeest is dan eindelijk opgestaan. We reden tijdens de vierde rit van Amiens naar Rouen en dat werd een rit die heel lang heel erg saai was. In het begin van de rit was men een beetje bang voor zijwind en mogelijke waaiers, maar de wind bleek niet op de afspraak te zijn. Daardoor werd er enorm rustig gereden en konden we genieten van het groeiende gras op het Franse platteland. Bijna direct vanuit het vertrek reden er vier vluchters weg. Eerst ging Lenny Martinez in de aanval, met Jonas Abrahamsen. Later stak Thomas Gachignard over en daarna was Kasper Asgreen de laatste die overstak. Vier goede renners, al was Martinez wel een beetje een vreemde eend in de bijt in zo'n rit. Het peloton werd er echter niet bang van, Silvan Dillier werd op kop gezet en hij kon de voorsprong meer dan 100 kilometer lang op een minuut of twee houden. De eerste 100 kilometer van de rit kwamen we geen beklimmingen tegen en dus gebeurde er niets, helemaal niets. Het was bijna net zo saai als de derde rit, het enige positieve was dat we wisten dat er aan het eind nog heuveltjes zouden volgen. Een van die heuveltjes was de Côte Jacques Anquetil, er werd tijdens de rit een mooi eerbetoon gebracht aan twee grote namen. Vooral Anquetil was natuurlijk een grootheid, op het klimmetje dat naar het kasteel voerde waar hij jarenlang woonde was het Lenny Martinez die voor het bergpuntje probeerde te gaan. Hij had aan opa beloofd dat hij de bollentrui zou veroveren, je hebt het idee dat Lenny beter een andere rit had kunnen uitkiezen om dat doel te bereiken. Abrahamsen won dat eerste bergsprintje, terwijl de voorsprong van de koplopers ernstig geslonken was. Na een dag zonder enige spanning in het peloton werd het nu toch nerveus, in aanloop naar de Côte Jacques Anquetil zagen we enkele onvermijdelijke valpartijen ontstaan. Gelukkig zonder erg, leek het. Terwijl Julian Alaphilippe door materiaalpech afhaakte reden we met een groot peloton verder naar de tussensprint en na de tussensprint zou de eerste muur van de dag volgen. De tussensprint verliep gelukkig zonder incidenten, waarna men vrij traag over die eerste muur reed. Je kunt wel allerlei heuvels in het parcours opnemen, maar als de renners er geen zin in hebben wordt er niet gekoerst. Terwijl Lenny in z'n eentje op kop reed op zoek naar de bergpunten versnelde UAE richting de top van de muur van Belbeuf dan toch, maar dat had vooral tot doel om uit de problemen te blijven. Na die Belbeuf zou het continu op en af gaan, dwars door het bochtige Rouen waar genoeg straatmeubilair te vinden was. Een paar versmallingen ook, daardoor viel er in aanloop naar de Côte de Bonsecours nog een valpartij te betreuren. Daar lagen wat mannen van Quick Step bij, het zit Evenepoel niet mee. Zijn ploeg was al uitgedund voor de Tour begon, tijdens de Tour gaan ze er allemaal bij liggen en dat houdt in dat hij het vaak alleen mag uitzoeken. En dat tegen teams die de boel kunnen domineren, zoals UAE en Visma. Op de Côte de Bonsecours, waar we een ode brachten aan Jean Robic, gebeurde vrij weinig, maar in de afdaling van die klim trok UAE hard door. De afdaling was vrij gevaarlijk, maar vooral het stuk daarna tot aan de Grand'Mare was een opeenstapeling van bochten vol straatmeubilair. Dan kun je maar beter vooraan zitten en de boel op een lint trekken, wel zo veilig. De Grand'Mare zelf was een klimmetje van niets, daar werd het verschil niet gemaakt. Richting de top van die klim nam Visma het commando over, zij wilden in aanloop naar de steile Rampe Saint-Hilaire op kop beginnen. Als een bezetene dook Victor Campenaerts de liste afdaling van de Grand'Mare in, terug naar het centrum van Rouen. Na de afdaling trok hij door en in de eerste hellende meters vlak voor de Rampe Saint-Hilaire echt begon was de schade al amper te overzien in het peloton. De renners moesten met bosjes lossen, de opeenstapeling van klimmetjes met technische afdalingen daarna zorgde voor een regelrechte gatenkaas. Een slechte stuurman als Gall zat daardoor meteen op achterstand, even later moest ook vrij verrassend Florian Lipowitz laten lopen. We begonnen daarna aan de enorm steile Rampe Saint-Hilaire en daar nam UAE opnieuw het heft in handen. We wisten allemaal dat Pogacar het extreem steile tweede gedeelte van die klim zou gebruiken en dat gebeurde dan ook. Vlak voor de top plaatste hij een versnelling en in 20 meter tijd reed hij 30 meter weg bij iedereen. Of, nouja, iedereen, Jonas Vingegaard kon wel mee. Maar even later moest de Deen toch laten lopen, hij keek om en zat meteen op 10 meter van Pogacar. Einde verhaal, dacht ik toen. Een solo voor Pogacar, en meteen een voorproefje op wat er ons de komende tijd nog te wachten staat. Maar de Deen bleek sterk, hij herpakte zich. Pogacar moest gaan zitten, hij had op deze muur van Saint-Hilaire weer eens ouderwets staand op de pedalen aangevallen. Zodra hij ging zitten viel hij stil en Vingegaard knokte zichzelf terug in het wiel. Met z'n tweeën kwamen ze boven, dik tien seconden voor de eerste achtervolgers. Naar verluidt is er door twee renners nog nooit zo hard een muur opgeknald. Een heel verhaal over de hoeveelheid watt per kilo en VAM gaan we niet houden, maar dit was een recordinspanning. De beste minuut in het leven van Vingegaard, nog nooit trapte hij zulke waardes. Er staat ons iets te wachten de komende weken, dat is ronduit beangstigend.

Mathieu van der Poel kon niet mee op de klim, zodra Pogacar ging moest hij passen. Wel kon hij zich handhaven in een elitegroepje daarachter, met Evenepoel, Jorgenson, een bijzonder sterke Onley en Almeida kwam hij op een seconde of 10 van de twee buitenaardsen boven. Als er aan 15% geklommen moet worden zit zijn gewicht echt in de weg, dan kan hij niet mee met een Pogacar. Zeker niet met een Pogacar die blijkbaar wéér beter is geworden. Hij reed samen met Vingegaard die klim aan 24 kilometer per uur op, de rest kwam niet verder dan 22 per uur. Twee per uur rapper, dat is gigantisch. Nadat Vingegaard een straffe stoot leverde door weer terug te keren in het wiel van Pogacar liet hij het daarna afweten. Hij had geen zin om mee te rijden met de Sloveen, wat ergens natuurlijk wel weer laf is. Doordat Vingegaard niet over wilde nemen reed Pogacar op het vlakke stuk na de klim niet vol door, dat gaf dan weer de kans aan Evenepoel om het gat dicht te rijden. Vlak voor de afdaling terug naar het centrum van Rouen sloot de Belg aan, met Van der Poel, Onley, Almeida en Jorgenson. In de achtergrond zagen we ook nog Vauquelin, Skjelmose en Grégoire rijden, maar meer dan die tien renners zouden we niet zien in de finale. Eén klimmetje van amper een kilometer aan 10% en het peloton bestaat uit tien man, zoveel heb je dus niet nodig om een rit te laten ontploffen. Leg her en der een heuvel neer en je krijgt koers, ik hoop dat de organisatie notities aan het nemen is. Nooit meer vlakke ritten, altijd heuvelritten. Al had deze rit wel wat extra heuveltjes in het midden kunnen gebruiken, het duurde lang voor we ergens naar keken, maar de finale was spectaculair. Na de samensmelting was het nog maar heel kort fietsen tot de finish, aan het eind van de afdaling bleven er nog maar een kilometer of twee over. Eenmaal beneden probeerde Evenepoel aan te vallen, maar Almeida reed dat gat lachend dicht. Even later probeerde ook Jorgensen er vandoor te gaan, wederom reed Almeida het gat lachend dicht. Voor de Tour was het de vraag of Pogacar tijdens al die heuvelritten wel iets aan diesel Almeida ging hebben, het antwoord is inmiddels gegeven. Pogacar heeft heel veel aan Almeida, Almeida bezorgde hem deze ritzege op een presenteerblaadje. Hij reed in aanloop naar de laatste helling alle gaten dicht en op de laatste helling in het centrum van Rouen trok hij ook nog eens hard de sprint aan voor Pogacar. In principe zat Van der Poel perfect in het wiel van Almeida, maar hij had op de steile muur van Saint-Hilaire heel diep moeten gaan en door die demarrages in de kilometers daarna kreeg hij geen kans om even op adem te komen. Door het hoge tempo van Almeida in aanloop naar de laatste bocht was zijn adem al afgesneden nog voor hij aan de sprint begon. Tegen beter weten in zette hij dan toch maar zijn sprint in, maar de benen liepen direct vol. Binnen 100 meter moest hij gaan zitten, terwijl Pogacar natuurlijk weer eens nergens last van had. Hij reed met gemak voorbij Van der Poel, terwijl Mathieu dan toch maar nog een keer aanzette om in ieder geval Vingegaard voor te blijven. Daardoor mag Van der Poel nog een dag langer in de gele trui rondrijden, maar een tweede ritzege kwam er niet. Het is bijna ondoenlijk om tegen Pogacar te rijden, iedere rit die hij niet wint is in feite een aberratie. We staan er niet genoeg bij stil, maar de aankomst in Boulogne-sur-Mer was uniek. Hij werd geklopt, terwijl hij bijna nooit wordt geklopt. De orde is nu weer hersteld, helaas voor ons. De moderne kannibaal pakte in Rouen zijn 100e profzege, honderd keer al hebben we dit uit de hand gelopen experiment zien winnen. Er komen nog minstens 100 zeges bij, om te beginnen volgen er deze Tour nog een stuk of 10. Enorm sterk gereden van Van der Poel, chapeau, maar tegen Pogacar is gewoon niets te doen. Al zal Vingegaard misschien wel weer meer vertrouwen hebben gekregen, hij kon Pogacar volgen op een extreem steile heuvel en dat geeft de burger moed. Evenepoel moest dan aan het eind weer laten lopen, hij zal minder vertrouwen hebben getankt. We krijgen deze Tour weer te maken met een ouderwetse tweestrijd tussen Pogacar en Vingegaard, al ben ik nog altijd bang dat Pogacar veel te goed is. Evenepoel wordt op ruime afstand derde, al kunnen we daarna de komende rit anders over denken. Zijn specialiteit komt eraan, we gaan tijdrijden. Waarschijnlijk de laatste dag in het geel voor Van der Poel, misschien de eerste voor Evenepoel. Al heb ik inmiddels genoeg gezien, het geel gaat na vandaag voor Pogacar zijn. En dat gaat ie tot in Parijs natuurlijk niet meer weggeven. We hebben een gigantisch probleem. Met we bedoel ik niet Primoz Roglic, die een dikke halve minuut verloor, volgens zijn ploeg met dank aan materiaalpech, nee, met we bedoel ik ons allemaal. Laat je niet in de luren leggen, dit wordt een eenzijdige Tour. Al kunnen we als we de lijn van de Dauphiné doortrekken na deze tijdrit alsnog denken van wel.




Op de vijfde dag van de Tour krijgen we al te maken met een relatief lange tijdrit, een tijdrit die verreden zal worden in Caen en omstreken. We gaan van start in Caen en eindigen in Caen, een stad met 109.000 inwoners in Normandië. Caen is de hoofdstad van de voormalige regio Basse-Normandie en prefectuur van het departement Calvados. De stad ligt 15 kilometer landinwaarts vanaf Het Kanaal en wordt doorsneden door de rivier de Orne. In de agglomeratie van Caen wonen ongeveer 385.000 inwoners. Caen is na Le Havre de tweede stad van Normandië en het derde stedelijk gebied na Rouen en Le Havre. Caen ligt op luttele afstand van de Normandische Parelmoerkust, vlak bij de stranden van Operatie Overlord. Het is vandaag D-Day voor de klassementsrenners, maar de echte D-Day vond net iets meer dan 80 jaar geleden plaats op een steenworp afstand van Caen. Via de ferrylijn Caen-Portsmouth sluit de stad aan bij het zuiden van Engeland. De stadsnaam heeft een Gallische herkomst en bestaat uit de woorden catu ('strijd') en magos ('veld'). De naam Catumagos verwijst dus naar een slagveld, wow. De streek rond Gadomus werd aan het eind van de 10e en het begin van de 11e eeuw verschillende keren geteisterd door invallen van Vikingen. Het was pas onder Willem de Bastaard, de latere Willem de Veroveraar, dat de rust weerkeerde. De hertog liet op de heuvels vlak buiten de nederzetting een citadel bouwen die uitkeek over het dorp en de rivier de Orne. Daarnaast stichtte hij ook rond 1060 de Abbaye aux Hommes en haar abdijkerk toegewijd aan de heilige Stefanus (Frans: Saint-Étienne). Zijn gemalin Mathilde gaf in dezelfde periode de opdracht om een Abbaye aux Dames te bouwen met de abdijkerk toegewijd aan de Drie-eenheid. Daarnaast gaf hij ook opdracht om stenen omwallingen te construeren. In 1083 werd Mathilde van Vlaanderen begraven in de Abbaye aux Dames. Vier jaar later werd het lichaam van Willem de Veroveraar bijgezet in de kerk van de Abbaye aux Hommes. We hebben nu meteen enkele van de belangrijkste bouwwerken van de stad Caen genoemd, vooral het kasteel van Caen mag niet onbenoemd blijven. Een indrukwekkende citadel met als kern de oorspronkelijke donjon die door Willem de Veroveraar in 1060 werd gebouwd. Door de eeuwen heen groeide dit kasteel door toevoeging van diverse omwallingen en gebouwen uit tot een heuse vesting. De Honderdjarige Oorlog, de Franse Revolutie en de Tweede Wereldoorlog hebben het geheel vrijwel intact gelaten. Binnen de muren van dit vijf hectare grote bolwerk zijn ook nog het Musée des Beaux-Arts, de Salle d'Échiquier en het Musée de Normandie te vinden. Verder zijn de overblijfselen te zien van de romaanse kerk Saint-Georges en de voormalige hertogelijke verblijven. Vanuit deze versterking heeft men een prachtig panoramisch zicht over de stad. Caen bulkt verder van de religieuze bouwwerken, op iedere hoek van de straat kun je wel weer een andere kerk vinden. Daar heeft de stad dan ook de bijnaam 'stad met honderd klokken' aan te danken. Een van belangrijkste van die religieuze bouwwerken is de Abbaye aux Hommes, al resteert van het oorspronkelijke romaanse geheel dat in opdracht van Willem de Veroveraard werd gebouwd nog maar weinig. De huidige gemeenteraadszaal (salle des Gardes) is een van de weinige restanten van de gotische bouw. Het huidige gebouw dateert uit het begin van de 18e eeuw. De monniken werden tijdens de Franse Revolutie gedwongen hun abdij te verlaten en later deed het gebouw dienst als lyceum tot de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de oorlog en de bombardementen deed het kloostercomplex dienst als schuilplaats en onderkomen voor een deel van de burgerbevolking. In 1965 kocht het stadsbestuur het geheel en sindsdien fungeert het als stadhuis van Caen. Als bezoeker kan men de kapittelzaal, de refter en de kloostergangen bezichtigen. De houten lambriseringen en de staatsietrap met zijn smeedijzeren balustrade met bloemenmotief zijn opmerkelijk. Aan de Abbaye aux Hommes is de abdijkerk van Saint-Étienne vastgekoppeld, wat dit abdijcomplex zo bijzonder maakt is dat ze samen met de abdijkerk een architecturale eenheid vormt ondanks hun verschillen in historische stijl en bouwstijl. Het ziet er bij elkaar vrij indrukwekkend uit, dat staat vast. De Abbaye aux Dames mag er ook zijn, het heeft haast de allure van een kathedraal. Ergens is het een wonder dat er nog zulke fraaie gebouwen te vinden zijn in de stad, tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hier fel gevochten. Gedurende de Slag om Normandië tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Caen begin juli 1944 door vooral het British I Corps bevrijd, een maand na de landingen in Normandië. Britse en Canadese troepen wilden de stad al eerder, op D-Day innemen, maar werden tot 9 juli opgehouden. Toen werd de stad hevig gebombardeerd gedurende Operatie Charnwood, waarbij een groot deel van de stad werd verwoest. Dit had dan weer tot gevolg dat de stad na WOII opnieuw opgebouwd moest worden, volgens sommigen straalt de stad daardoor niet meer het traditionele Normandiëgevoel uit dat in andere steden die we tijdens deze Tour bezoeken zoals Rouen en Bayeux wel te vinden is. Alsnog kun je prima een middagje rondlopen in Caen, dat kan ik je wel vertellen. Gaan we tijdens deze tijdrit ook zien, de renners gaan passeren langs tal van hoogtepunten. In Caen zijn genoeg mooie pleintjes te vinden met rond die pleintjes de nodige statige gebouwen. Er zijn ook nog wat oude vakwerkhuisjes te zien, vooral het Maison des Quatrans is de moeite waard. Naast enkele straten met vakwerkhuizen is er ook een heus belle-époquekwartier te vinden in de stad, waar de art nouveau regeert. Daarnaast zijn er hier dus ook een miljoen kerken te vinden, vooral de kerk van Saint-Étienne-Le-Vieux valt op. Deze kerk ligt zo'n beetje tegenover het stadhuis en de Abbaye aux Hommes. Het is een van oorsprong romaanse kerk die in de loop van de geschiedenis meerdere keren is verwoest. Voor het laatst in de Tweede Wereldoorlog, waarna men niet meer de moeite heeft genomen om de boel opnieuw op te bouwen. Een indrukwekkende ruïne domineert nu het straatbeeld, soms kan ellende juist indrukwekkend zijn. Wikipedia noemt nog acht andere kerken die ook de moeite waard zijn, waarbij de kerk van Saint-Pierre zelfs over een eigen artikel beschikt. Het roadbook stipt dan weer vooral Notre-Dame-de-la-Gloriette aan als een belangrijke kerk, maar ze mogen er allemaal zijn.




De tijdrit gaat van start aan de rand van de Port de Plaisance de Caen, de jachthaven van Caen. Uiteraard heeft Caen een jachthaven, vanuit de stad kun je via de Orne naar de zee varen, of via een kanaal dat men naast de Orne heeft laten aanleggen. Daar waar het water en de boten ophouden begint op de Quai Vendeuvre een parkeerplaats en naast die parkeerplaats wordt het startpodium opgebouwd vanwaar de renners zullen vertrekken. Met uitzicht op de Tour Leroy, een kicken torentje, beginnen ze aan deze individuele opdracht van 33 kilometer. De renners beginnen op een brede weg in hartje Caen, direct voorbij het startpodium volgt er een lopende bocht naar rechts en voorbij de Tour Leroy gaat het op een lopende manier naar rechts, waarna we over de Avenue de la Libération het indrukwekkende kasteel van Caen tegemoet rijden. We rijden langs de citadel af en nemen voorbij dit imponerende bouwwerk een flauwe bocht naar links. De weg loopt na deze bocht meteen omhoog, we beginnen deze tijdrit met een klein stukje in stijgende lijn. Het is een zo goed als vlakke tijdrit, maar in het begin komen we bij het verlaten van Caen wel wat stroken vals plat omhoog tegen. Aan het eind van deze hellende straat slaan we linksaf, we bereiken een brede weg en deze weg volgen we een kilometer. Het is wel meteen een vrij technisch begin van de rit, na de bocht naar links loopt de weg even omlaag terwijl we wat flauwe bochten tegenkomen. Met name moeten de renners opletten voor een passage over dubbele tramrails, voorbij die tramrails duiken ze rechtsaf een straat in die dan weer vals plat omhoog zal lopen. Langs de Jardin des Plantes de Caen gaat het een halve kilometer rechtdoor aan een procent of twee omhoog, waarna er aan het eind van deze straat een soepele bocht naar rechts volgt, met direct daarna een wat scherpere bocht naar links. Na deze bochtencombinatie betreden we een willekeurige woonwijk in Caen, in deze woonwijk liggen talloze drempels en we komen kort achter elkaar de nodige bochten tegen. We draaien eerst een beetje naar links, voor we even verderop rechtsaf slaan. Na deze bocht rijden de coureurs ongeveer een halve kilometer quasi rechtdoor over een brede weg, waarna ze opnieuw rechtsaf slaan. Ze laten na deze bocht tijdelijk de bebouwde kom achter zich, door een wat groenere omgeving fietsen ze langs een van de belangrijkste bouwwerken van Caen af, het Mémorial de Caen. Niet zomaar een standbeeld of een klein monument, nee, het Mémorial de Caen is een heel complex. De inauguratie van dit vredesmonument vond plaats in 1988 door de toenmalige Franse president Mitterrand. Het gebouw staat op de fundamenten van een oude Duitse commandobunker uit de Tweede Wereldoorlog. Het centrum fungeert niet alleen als een museum maar is daarnaast ook een bezinningscentrum en een congrescentrum. Het complex draagt de universele vredesboodschap uit en wil de waanzin en de gruwelen van elke oorlog hekelen. Alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog bij de landing van Normandië en bij uitbreiding van alle oorlogen worden hier herdacht. Het museum maakt een interactieve reis door de voorbije geschiedenis in beelden, geluidsfragmenten en teksten. Het eerste deel van het museumbezoek behandelt de periode vanaf de Eerste Wereldoorlog via de landing op de stranden van Normandië tot de atoombom op Hiroshima in 1945. Het tweede deel beschrijft de Koude Oorlog tot de val van de Berlijnse Muur. De bedoeling is dat alle moderne internationale conflicten en alle belangrijke vredesakkoorden aan bod komen in de vredeszaal. Er is ook een galerij die volledig gewijd is aan alle winnaars van de Nobelprijs voor de Vrede, zodat je kunt zien wie in de geschiedenis de grootste oorlogsmisdaden hebben gepleegd. Om het gebouw heen hebben de vroegere geallieerden elk een tuin aangelegd. De renners gaan er niets van zien, maar de organisatie vraagt desondanks aandacht voor deze plek waar we na 3,5 kilometer ongeveer langs gaan rijden. De renners zien wel de parkeerplaats liggen, het monument zelf niet. Aan de andere kant van de weg ligt het Parc de la Colline aux Oiseaux, een fraai park waar de renners verder ook weinig van gaan zien. Over de brede Avenue de l'Amiral Mountbatten rijden ze vrolijk rechtdoor, bijna een volle kilometer. De weg blijft wat vals plat omhoog lopen, maar we bereiken al bijna het hoogste punt van deze tijdrit. Caen ligt wat lager, de rest van de tijdrit werken we af op een plateau ten noorden van de stad. We slaan aan het eind van de weg rechtsaf bij een rotonde, een brede en makkelijke bocht. Nadien rijden de tijdrijders anderhalve kilometer verder over dezelfde weg, een weg die wel vrij snel onderbroken wordt door een nieuwe rotonde. Een brede rotonde ditmaal, hier moeten ze toch met een aardige bocht omheen. Na die rotonde gaat het dan wel weer een kilometer volledig rechtdoor op een vlakke manier, over een waanzinnig brede boulevard. Na dit mooie stukje rechtdoor volgt er een eenvoudige bocht naar links, na deze bocht moeten de coureurs nog 2,5 kilometer fietsen tot het eerste tussenpunt. Dit tussenpunt volgt in het dorpje Cambes-en-Plaine en de weg naar het dorp toe is breed, zo goed als vlak en haast volledig recht. Onderweg komen we enkele vluchtheuvels tegen, maar dat is tijdens een tijdrit dan weer minder interessant. Het is vooral interessant dat deze weg is voorzien van de nodige drempels, die dingen zijn verre van ideaal als je in de ideale houding met je armen in je op maat gemaakte stuur op je tijdritfiets aan het liggen bent. Buiten dat is het hier eenvoudig fietsen, al komen we wel voor het eerst deze rit wat open terrein tegen. De wind kan in aanloop naar Cambes-en-Plaine vrijuit waaien, een aerodynamische houding op de fiets komt hier nog meer van pas. Na 8,2 kilometer bereiken we dat Cambes-en-Plaine, hier volgt het eerste tussenpunt. De zee gaan we tijdens deze tijdrit niet zien, maar we bevinden ons hier heel dicht in de buurt van de stranden waar de landing plaatsvond tijdens D-Day. Cambes-en-Plaine is een van de dorpjes waar de geallieerden het opnamen tegen de Duitsers, de lokale kerk werd daarbij beschadigd. Net buiten Cambes-en-Plaine komen we ook een oorlogsmonument tegen, net als een militaire begraafplaats. Verder is het een dorpje waar zo weinig te beleven valt dat de organisatie niet eens de moeite neemt er doorheen te rijden.





Een vroeg eerste tussenpunt, en daar mogen we best tevreden mee zijn. Tijdrijden is niet mijn favoriete onderdeel van de sport, zeker niet omdat je vaak niet weet waar je aan toe bent. Met wat extra tussenpunten erbij zullen we in ieder geval beter op de hoogte gehouden worden van de onderlinge verschillen, wellicht dat een tijdrit dan een keer het kijken waard wordt. Na het eerste tussenpunt ter hoogte van Cambes-en-Plaine rijden de renners rechtdoor over een brede weg langs het dorp af. Ze komen heel snel terecht langs uitgestrekte maïsvelden, het is een tijdrit waar de wind toch ook weer een rol kan spelen. We rijden voorbij het tussenpunt dik twee kilometer zo goed als rechtdoor, wat flauwe bochtjes onderweg maar daar merk je in je eentje niets van. Een dikke kilometer na het tussenpunt fietst men langs Villons-les-Buissons, een klein dorpje dat tijdens de Tweede Wereldoorlog na D-Day bevrijd werd door Canadese en godbetert Noorse soldaten. Ter ere van die Noorse soldaten treffen we een monument aan langs de kant van de weg, een tamelijk lelijke stenen zuil. In die zuil is dan wel weer een mooie gravure aangebracht, we zien de soldaten op het strand uit hun boten stappen met daarboven talloze vliegtuigen. D-Day is in deze lege velden vol graan en mais voelbaar dichtbij. Voorbij het Noorse oorlogsmonument rijden de coureurs nog een dikke kilometer rechtdoor over een weg die zo goed als vlak is. In de hele tijdrit komen we maar 200 hoogtemeters tegen, dat is vrij weinig. Goed, in Nederland zou je in een tijdrit met een vergelijkbare afstand aan hooguit 20 hoogtemeters komen, maar voor het Tourpeloton is dit vlakker dan vlak. Na een dikke kilometer rechtdoor te hebben gereden over die vlakke weg langs de akkers af komen we in het midden van het niets een rotonde tegen, hier moeten de renners even opletten dat ze geen Ullrichje of Rasmussentje doen. Ze gaan rechtdoor bij deze rotonde, voorlopig een van de weinige obstakels. Na de rotonde gaat het twee kilometer bijna volledig rechtdoor naar Colomby-Anguerny, in de verte zien de renners de watertoren van dit dorpje al liggen. Het terrein blijft hetzelfde, langs de brede en rechte weg komen we alleen maar akkers tegen. Ik zie een heel klein strookje vals plat hier, maar daar knallen ze met die grote versnellingen van ze ongezien overheen. De weg loopt af en toe heel licht naar links of naar rechts, maar dit is gewoon rechtdoor stoempen op je allergrootste plaat. Als we de watertoren passeren en nog wat velden vol maïs passeren volgt er in het centrum van Colomby-Anguerny evenwel een terugschakelmoment, we komen hier een linke bocht tegen. De renners komen uit bij een rotonde, volledig omgeven door vluchtheuvels. Ze slaan hier linksaf, de rotonde verder negerend, maar daarbij moeten ze wel opletten voor een stoeprand aan beide kanten van de weg en een vluchtheuvel in het midden. Ik hoop dat ze hier de weg een beetje hebben aangepast, anders zie ik dit bij een aantal renners niet goed aflopen. Na deze lastige bocht rijden we rechtdoor verder in Colomby-Anguerny, een piepklein dorpje dat tijdens WOII ook door de Canadezen werd bevrijd. Hier vinden we dan ook een Canadees oorlogsmonument, maar daar rijden we dan weer niet langs. We rijden we langs het kleinste stadhuis dat ik ooit heb gezien. Even verderop fietsen we ook langs een fraai landhuis, terwijl we via een rechte weg die voorzien is van wat drempels het dorp al snel weer verlaten. Richting de rand van het dorp, als we ook langs de lokale kerk rijden, loopt de weg een paar meter vals plat omhoog, maar buiten Colomby-Anguerny denderen we anderhalve kilometer rechtdoor vals plat omlaag verder langs opnieuw velden vol graan. Inspireren doet deze omgeving niet, maar ach, we kunnen in ieder geval gezellig met elkaar over de Tweede Wereldoorlog kletsen. In deze anderhalve kilometer kent de weg wel wat flauwe krommingen en één wat langer lopende bocht naar rechts, maar de eerstvolgende echte bocht volgt pas aan het eind. We slaan scherp linksaf een wat bredere weg in, een weg die naar het dorpje Thaon gaat voeren. Deze weg loopt een halve kilometer rechtdoor langs de graanvelden, daarna fietsen we een bos binnen en daar heeft voor het eerst in redelijk lange tijd de wind wat minder te vertellen. In het bos slingert de brede weg wat af, we gaan een paar keer naar links en ook weer naar rechts, maar het zijn allemaal bochten waar je niet voor hoeft te remmen. Je hoeft zelfs niet te stoppen met trappen, het is een heerlijke weg om overheen te rijden. Dat wordt wel anders als we buiten het bos Thaon betreden. In licht dalende lijn rijden we het dorp binnen, waar we meteen scherp linksaf slaan. Er ligt hier een vluchtheuveltje en vlak na die bocht rijden de renners over een drempel. Voorbij die drempel wordt na 16,4 kilometer de tweede tussentijd opgenomen, dat is wel strak gedaan van de organisatie. De eerste tussentijd na 8,2 kilometer en 8,2 kilometer later volgt het tweede tussenpunt. In Thaon dus, geen al te boeiend plaatsje. Het hoogtepunt van Thaon ligt buiten het dorp, verscholen in de bossen. Daar ligt midden in het niets een oude kerk, die van Saint-Pierre. Een kerk die dateert uit de 11e eeuw, het bouwwerk is een schoolvoorbeeld van de Normandische romaanse architectuur. De kerk ligt, buiten het centrum van Thaon verscholen in vallei van het riviertje de Mue. Nog wat verder weg van Thaon is er in Fontaine-Henry ook nog een kicken kasteeltje te vinden, we kunnen zo'n saaie tijdrit nog enigszins opleuken met wat mooie gebouwen.





Na het tweede tussenpunt volgt er meteen een scherpe bocht naar rechts en dan een bochtje naar links, de doortocht in Thaon gaat redelijk technisch zijn. We fietsen tussen de huizen van dit dorpje door, en komen daarbij een aantal drempels tegen. Even verderop wordt de weg na een flauwe bocht naar rechts ineens heel smal, wat in principe niet uitmaakt aangezien het een tijdrit is. Maar hier is het wel even dusdanig smal dat je eigenlijk niet eens fatsoenlijk kan inhalen, bewaar je inhaalmanoeuvres maar beter voor het moment dat we Thaon hebben verlaten. Ergens is Thaon ook wel weer een opmerkelijk dorpje, het is net of je dwars door een filmset rijdt. De Duitsers kunnen hier nog steeds ieder moment weggejaagd worden door de geallieerden, het is net of er in 80 jaar tijd niets is veranderd. We komen nog veel meer drempels tegen in Thaon en wat flauwe bochtjes, waarna we buiten het dorp een kleine chicane tegenkomen. Een tikje naar rechts en dan links een nieuwe weg in, een weg die weer dwars door de velden gaat voeren. Na de toch redelijk technische doortocht in Thaon mogen de renners nu weer anderhalve kilometer rechtdoor rijden, wel vals plat omhoog. Het gaat zo'n beetje aan 2% omhoog, het is de vraag of ze daar echt iets van gaan merken. Tussen de akkers door loopt een vrij brede weg bijna volledig rechtdoor, de kronkelingen zijn verwaarloosbaar. Aan het eind van deze weg komen we uit in de buurt van Le Fresne-Camilly, waar ook weer een kasteeltje te vinden is. We nemen aan het eind van de weg een stevige bocht naar links, na deze bocht loopt de nieuwe weg 2,5 kilometer bijna volledig rechtdoor richting Cairon. Een glooiende weg, we dalen een kilometertje heel licht af en daarna gaat het ook weer een kilometertje heel licht omhoog, maar we staan nog steeds in ons recht om deze tijdrit vlak te noemen. Langs velden vol graan knallen we rechtdoor naar Cairon, pas bij het bereiken van dit dorpje komen we weer wat bochten tegen. Als we in Cairon zijn valt meteen de kerk op, aan de linkerkant van de weg. De renners rijden met een brede bocht naar links om deze kerk heen, in licht dalende lijn betreden ze vervolgens het centrumpje van Cairon. Naast een opvallende kerk beschikken ze in Cairon ook over een kasteel, een kasteel dat nog een rol speelde tijdens WOII. De Duitsers gebruikten het ooit als ziekenhuis en residentie, nadien heeft zelfs Charles de Gaulle hier nog tijd doorgebracht. De renners rijden langs het kasteel, maar ze zien er weinig van. Er staat een hoge stenen muur in de weg, zul je altijd zien. In de omgeving van Cairon vond men ooit dolmen, het is bijna alsof er hier iets te beleven valt. In het centrum van Cairon liggen een paar flauwe bochten, terwijl het weer volledig vlak is geworden. We slaan niet veel later wat scherper rechtsaf en dan rijden we rechtdoor verder naar Rosel. We passeren een hippe nieuwbouwwijk, blijkbaar bestaan die dingen ook in Frankrijk, en daar komen we één kruispunt tegen met wat vluchtheuvels waar het schuin naar links gaat. Verder vallen de uitdagingen hier mee, we mogen mooi een dikke kilometer rechtdoor rijden naar Rosel over een weg die voldoende beschutting biedt. Huizen en bomen hier, een mooie strook uit de wind. Eenmaal in Rosel nemen we een vrij haakse bocht naar links, dat is er dan wel weer eentje die je tijdens de voorbereiding wellicht twee keer moet nemen. Even kijken wat de beste lijn is, kan geen kwaad. Er staat een muur langs de kant van de weg, dus een stuurfoutje is hier niet aan te raden. Na de bocht naar links rijden we evenwel twee kilometer bijna volledig rechtdoor tot aan het derde tussenpunt van deze tijdrit. Het voelt weer vertrouwd, we rijden langs velden vol graan en maïs rechtdoor over een brede weg, een brede weg die wel nog een kilometertje vals plat omhoog zal lopen aan niet meer dan 2%. Daar zijn de renners echt voorbij voor ze er überhaupt erg in hebben, het is gewoon echt een makkelijke tijdrit. De afgelopen jaren hebben we genoeg tijdritten gezien met serieuze beklimmingen onderweg, dat is dit niet. Een beetje vals plat her en der schrikt de specialisten niet af, dit is echt spek naar hun bek. Aan het eind van dit stuk rechtdoor volgt er een enorm brede bocht naar links, een paar meter later loopt er een bocht heel geleidelijk naar rechts en na die bocht bereiken we het derde tussenpunt in het gehucht Gruchy. Dat derde tussenpunt volgt na 24,8 kilometer, 8,4 kilometer na het vorige tussenpunt. Gemiste kans, helaas. Steeds 8,2 kilometer tussen de tussenpunten en nu 8,4, dat is jammer, maar de waarheid is dan wel weer dat we na het derde tussenpunt nog maar 8,2 kilometer hoeven af te werken tot de finish. De tijdrit is bijna perfect in mootjes gehakt, bijna. Het verhaal van de Tour, bijna.




Na het derde tussenpunt volgen er een tweetal lopende bochtjes in Gruchy, maar in feite rijden we nu weer doodleuk een kilometer rechtdoor over een brede en volledig vlakke weg in het grote niets. Na deze kilometer komen we uit bij een rotonde, hier moeten de renners rechtdoor. Wel een stevige rotonde, dit vereist dan toch weer enige stuurmanskunst. Na deze rotonde rijden we 2,5 kilometer verder over dezelfde weg terug naar Caen. Ontzettend brede weg, kaarsrecht, volstrekt vlak, dwars door een volledig open omgeving. Althans, het eerste deel van deze weg ziet er zo uit. Na een tijd rijden we Saint-Germain-la-Blanche-Herbe binnen en hier is wat meer beschutting te vinden. Verder blijft het verhaal hetzelfde, het gaat vooral rechtdoor op een vlakke manier. We komen hier een paar vluchtheuvels tegen, maar in je eentje is dat dan toch minder interessant. Met net iets minder dan vijf kilometer te gaan tot de finish betreden we Caen opnieuw, na een lusje door het agrarische noorden van de stad zijn we nu terug in de bewoonde wereld. Over een lelijk industrieterrein rijden we terug de stad in, we botsen op een rotonde waar we in het begin van de tijdrit ook al aan de andere kant langs zijn gereden en daar slaan de renners rechtsaf. Een stiekem toch wel lastige bocht, omdat het de bedoeling is dat we op de verkeerde weghelft gaan uitkomen. Na deze bocht rijden we spookrijdend verder, de laatste vier kilometer tegemoet. We rijden goed en wel een halve kilometer rechtdoor over een brede weg, waarna we linksaf een afslag nemen. Aan het eind van deze afslag gaat het scherp naar rechts en meteen daarna slaan we ook weer scherp linksaf. Een soort van chicane, de laatste kilometers in Caen gaan vrij technisch zijn. Over een enorm brede weg rijden we nu een halve kilometer zo goed als rechtdoor, dwars door een woonwijk vol met tamelijk lelijke flatgebouwen. Een paar kleine drempels hier waar je omheen kunt rijden, je moet scherp zijn tot het eind. Deze brede weg kent een lange, lopende bocht naar rechts, waarna we aan het eind van die bocht pardoes linksaf slaan. De bocht is breed, je moet alleen even opletten voor een paar vluchtheuvels voorbij die bocht. Na deze bocht slaan we enkele meters later op een eenvoudige manier rechtsaf en dan bevinden we ons al op drie kilometer van het eind. We kruisen hier het begin van het parcours opnieuw, je kunt als toeschouwer hier heel tactisch een paar mooie punten uitzoeken om de tijdrit te komen bekijken. In de resterende drie kilometer van de rit dalen de renners af naar de finish, heel veel stelt dat niet voor maar in de straat die we nu betreden gaat het wel merkbaar omlaag. Het is een brede straat die bijna een volle kilometer rechtdoor zal lopen, de snelheid die de renners hier gaan halen moet hallucinant zijn. Met een waanzinnig hoge snelheid komen de renners op net iets meer dan twee kilometer van de streep uit bij een rotonde, een rotonde die verplicht langs rechts genomen moet worden. Het is een flinke rotonde, de renners mogen hier een aardige bocht omheen gaan rijden. Kan een gevaarlijk momentje zijn, een goede voorbereiding is ook hier geen overbodige luxe. Na de rotonde duiken we rechtdoor een smaller straatje in, waarna we nog maar twee kilometer af hoeven te werken. De laatste twee kilometer worden lastig, vooral omdat we nog heel wat moeten draaien en keren. In deze smalle straat gaat het 500 meter rechtdoor, daarna volgt er een scherpe bocht naar links waar de snelheid er redelijk uitgehaald zal moeten worden. Na deze bocht rijden we 200 meter rechtdoor, vooraleer er een iets makkelijkere bocht naar rechts volgt. Na deze bocht dalen we dan weer 200 meter af over de brede Avenue de Canada, waarna er weer een brede bocht naar rechts volgt. Het kost ons enige moeite om het centrum van Caen te bereiken, mogen we wel stellen. Na deze bocht naar rechts rijden we een paar meter rechtdoor voor we een klein beetje afbuigen naar links om in een brede straat terecht te komen met uitzicht op de Abbaye aux Hommes. Een meter of 100 later volgt er dan weer een wat scherpere bocht naar links, terwijl we nog steeds in dalende lijn op weg zijn naar de finish. Na deze bocht komen we uit op een mooi plein, op dit plein vinden we onder meer het prachtige Palais de Justice van Caen. Het plein is aan alle kanten omgeven door gebouwen met prachtige, historische gevels. De renners zullen daar waarschijnlijk weinig aandacht voor hebben, het zal ze meer opvallen dat ze op dit plein de vod van de laatste kilometer zien hangen. Nog één hele kilometer tot de finish, een kilometer die nog meer bochtenwerk zal bevatten. De renners knallen semi-rechtdoor over het plein en buigen voorbij het plein af naar links, om uit te komen bij een brede rotonde die opnieuw langs rechts genomen zal moeten worden. Rond de rotonde heen barst het weer van de historie, we zien hier de oude kerk van Saint-Étienne, met aan de andere kant van de weg het prachtige stadhuis van Caen en naast het stadhuis de Abbaye aux Hommes. De renners gaan dit natuurlijk niet zien, zij moeten om de rotonde heen en daar hebben ze al hun aandacht bij nodig. Na de rotonde volgt wel een soort van beloning, het gaat daarna 500 meter zo goed als rechtdoor. Het dalen is gedaan, in de laatste meters van de rit gaat het op een vlakke manier verder naar de finish. Met een meter of 500 te rijden tot de finish volgt er dan nog wel wat bochtenwerk, er moet een wat stevigere bocht naar links genomen worden en amper 100 meter later volgt er een bocht naar rechts, waarna we in de laatste pakweg 350 meter pas helemaal rechtdoor mogen rijden tot de finish. De streep ligt getrokken op de brede Cours Général de Gaulle, ter hoogte van het Monument aux Morts aan de ene kant en het Hippodrome de la Prairie aan de andere kant. Een behoorlijk makkelijke tijdrit, maar die laatste paar kilometer vind ik dan toch nog enigszins sketchy.





Het is alweer de 36e keer dat de Tour in Caen te vinden is. Vooral in het verleden lag Caen vaak op de route, een van de keren dat we hier passeerden hebben we tijdens de vorige etappe al uitgebreid kunnen bespreken. In de Tour van 1947 reed men tijdens de laatste rit van Caen naar Parijs, tijdens die rit ging Jean Robic op de Côte de Bonsecours in de buurt van Rouen in de aanval om vervolgens het geel te veroveren in Parijs. De eerste Tour na de Tweede Wereldoorlog passeerde dus in de stad die zo zwaar getroffen werd tijdens die oorlog, in de jaren nadien kwam Caen vaak voorbij maar in de recente geschiedenis is men de stad uit het oog verloren. We komen tegenwoordig überhaupt niet zo heel vaak meer in Normandië, maar in Caen wachten ze echt al lang op de Tour. De laatste passage in deze stad dateert alweer van 2006, bijna twintig jaar geleden eindigde er hier voor het laatst een rit. Geen tijdrit, wel een zo goed als vlakke rit in lijn. Een rit die zou eindigen in een sprint en in die sprint was Oscar Pereiro de snelste, als we tenminste Wikipedia mogen geloven. Dat blijkt niet altijd het geval te zijn, het gaat natuurlijk om Oscar Freire. Wikipedia is nu even net zo warrig als Freire zelf, blijkbaar. Tijdens de vijfde rit, toen ook al, reden we van Beauvais naar Caen over 225 kilometer. Ondanks wat korte klimmetjes onderweg werd er gesprint in de straten van deze toch wel mooie stad en in die sprint wist Freire Tom Boonen te vloeren. Iñaki Isasi werd derde, EuskaltelGoden. In 2006 hadden ze in Caen al helemaal lang moeten wachten op een nieuwe passage in de Tour, de keer daarvoor dateerde alweer van 1978. Toen werd een ploegentijdrit in de stad gewonnen door Raleigh, uiteraard. Het is een wat merkwaardig verloop in Caen, tussen 1951 en 1960 passeerde de koers hier ieder jaar, met uitzondering van 1952. Een vaste klant, maar in de jaren 60 werd het al wat minder en na een paar aankomsten in de jaren 70 verdween de stad volledig uit het zicht van de Tourorganisatie. De tweede stad van Normandië, toch opvallend. Uit Caen zijn enkele oud-renners afkomstig, een van de bekendste is Alexandre Pichot en hij is eigenlijk al niet heel erg bekend. Jarenlang bij Europcar en DirectEnergie geheten, de ploeg die nu nog even door het leven gaat als TotalEnergies. Twee keer de Tour gereden, zonder een blijvende indruk achter te laten. Dat deed Vincent Barteau dan beter, hij won in 1989 een rit. Caen is wel een stad waar jaarlijks een andere koers passeerde, de Ronde van Normandië. Een belangrijke 2.2-koers, een klassieker op de Franse kalender. Een koers waar vaak wat jongere renners aan meedoen, renners aan het begin van hun carrière die met een opvallende prestatie hier hopen een contract te versieren bij de profs. Onder meer een jonge Edvald Boasson Hagen en een jonge Jos van Emden wonnen ooit een etappe in de Ronde van Normandië in de straten van Caen. Deze Ronde van Normandië bestaat niet meer, Coen Vermeltfoort werd in 2022 de laatste winnaar in Caen. Sindsdien organiseren ze hier dan wel weer een koers voor vrouwen, we hebben ons verplaatst van de Abbaye aux Hommes naar de Abbaye aux Dames. Shari Bossuyt won hier in 2023, maar na die zege leverde ze een positieve plas in en dat leverde haar een schorsing op. Ze testte positief op hetzelfde middel als Toon Aerts en beide renners leverden die positieve test af na een zege in Normandië. Een ideaal excuus werd gevonden: het lag aan de lokale Normandische zuivel. We adviseren de winnaar van deze rit om vooral geen streekproducten te nuttigen! De lokale voetbalclub is SM Caen, Stade Malherbe Caen. Vernoemd naar François de Malherbe, een Franse dichter die een eeuw of vijf geleden leefde en afkomstig was uit Caen. In de toekomst ligt er een naamswijziging naar Stade Mbappe Caen op de loer, sinds juli 2024 is Kylian Mbappé namelijk met zijn eigen investeringsfonds Coalition Capital meerderheidsaandeelhouder van de club geworden. Hallucinant, hè? Een of andere gozer van een jaar of 26 die een club koopt, van het voetbal dat we ooit hebben gekend is niets meer over. Een Mbappé-effect blijft overigens uit, de club is van de Ligue 2 gedegradeerd naar de Championnat National. Weten we inmiddels genoeg over Caen? Vast wel. Het is een studentenstad, dat zouden we nog kunnen toevoegen aan de lijst met overbodige informatie. Als we het roadbook mogen geloven bestaat de stad dit jaar 1000 jaar, gefeliciteerd! Volgens de lokale toeristische site kun je hier ook geweldig winkelen, bijvoorbeeld in de straten rond de Rue du Vaugueux. Pal in het centrum, aan de voet van het kasteel. Het is een oude volksbuurt en telt tal van pittoreske huizen met houten gevels uit de 16e en 17e eeuw afgewisseld met 18e-eeuwse huizen in natuursteen van Caen. Pittoresk! De stad van Willem de Veroveraar, welke renner wordt nu de veroveraar?




Deze tijdrit gaat om 13:05 van start. De eerste renner aan het vertrek is de onfortuinlijke Yevgeniy Fedorov, die heb ik deze Tour al minstens drie keer op de grond zien liggen. Daarna vertrekken de renners om de minuut, al vrij snel komen er een paar renners aan de beurt die een mooie richttijd kunnen neerzetten. Om 13:08 is Will Barta al aan de beurt, hij wil soms nog wel eens een lollige tijdrit rijden. Van Ivan Romeo mogen we ook wel wat verwachten, hij is om 13:12 aan de beurt. Tussen deze renners in vertrekt Pablo Castrillo, ook iemand met een aardige tijdrit in de benen, al heeft ook hij al eens het asfalt opgezocht. Desalniettemin, direct vanaf de eerste renners gaan we mooie tijden zien. We weten natuurlijk wie de absolute topfavoriet is, maar het is niet zo dat we continu alleen maar naar kneuzen gaan kijken. Waerenskjold om 13:39, een jongen die wel eens zo'n dag heeft, al heeft hij liever een wat kortere tijdrit. Edoardo Affini kan om 13:49 een mooie richttijd neer gaan zetten, als hij mag van de ploeg. Raul Garcia Pierna vertrekt een minuutje daarna, mooi duo. Mattia Cattaneo vertrekt om 13:57, normaal ook een jongen die dit kan, maar hij is gisteren wel redelijk zwaar gevallen. Wellicht dat Schachmann nog eens wat toont, hij vertrekt om 14:10. Hierna kunnen we wel even wat anders gaan doen tussendoor, het middenrif van deze tijdrit bestaat vooral uit renners waar ik niet direct veel van verwacht. Bruno Armirail begint er om 14:20 aan, dat is dan nog een van de namen die het meest in het oog springt. Van Arensman hoeven we waarschijnlijk ook niet veel te verwachten, hij doet mee voor spek en bonen en begint om 14:42 aan zijn individuele opdracht. De tijd van Nelson Oliveira als tijdrijder ligt wel achter ons inmiddels, u hoeft om 15:03 niet op het puntje van uw stoel te gaan zitten. Tim Wellens vertrekt om 15:37, dat wordt wel lachen natuurlijk. Collectief schroeien met UAE, moet allemaal maar kunnen. Een beetje hittetraining en gaan met die banaan. De volgende echte klepper is Wout van Aert, hij begint om 15:58 aan een discipline waar hij de laatste tijd steeds minder goed in is geworden. Daarna hoeven we denk ik pas rond 16:21 weer op te letten, zo'n beetje. De altijd onzichtbare Carlos Rodriguez begint er dan aan, een paar minuten later is Florian Lipowitz aan de beurt. Vanaf dat moment vertrekken alle klassementsrenners en dan moeten we gewoon kijken, want deze tijdrit gaat wel een vrij grote invloed hebben op het klassement. De laatste 15 renners vertrekken om de twee minuten, een heel deel van de renners daarvoor vertrekt om de anderhalve minuut. Ook dat is wel weer vrij random. Het eerste deel om de minuut, dan een deel om de anderhalve minuut en de laatste 15 om de twee minuten, iemand verveelde zich en heeft iets ingewikkelds bedacht. Ik heb Blackmore nog geen moment in beeld gezien, maar hij vertrekt om 16:32 en na hem volgt er iedere twee minuten dus een ander. Eerst de net zo onzichtbare Hirschi, daarna is Roglic al aan de beurt. Als hij geen problemen met zijn derailleur heeft mogen we van hem wel een sterke tijdrit verwachten, maar we tellen natuurlijk vooral de tijd af tot het 16:44 is. Dan vertrekt de dubbele olympisch kampioen, de wereldkampioen, de ajrokogel, de allerbeste tijdrijder die de wereld ooit heeft gezien, Remco Evenepoel. Om 16:56 is Vingegaard een van de laatste renners aan het vertrek, na hem gaat Tadej Pogacar er om 16:58 vandoor en Mathieu van der Poel sluit af om 17:00. Het tijdschema van de organisatie houdt er rekening mee dat Van der Poel om 17:37 binnen is, we zouden deze tijdrit van 33 kilometer dus in 37 minuten moeten afwerken. Een vliegmeeting, jawadde. De tijdrit wordt alleen door Eurosport in z'n geheel uitgezonden, de uitzending van Eurosport 1 begint om 12:25 al. De NOS sluit om 14:00 aan en Sporza om 14:10. In en rond Caen krijgen we na een paar frisse dagen weer met wat meer zomerse temperaturen te maken, al houden de weergoden zich nog in. We noteren overdag 23 graden in Caen, met geen enkele kans op regen en amper wind. Nou, dat is dan ergens ook wel weer jammer. Veel open terrein zodra we de stad verlaten, daar had de wind geinige dingen kunnen doen. Het lijkt er sterk op dat er vroeg in de middag helemaal geen wind staat, na een begin van de Tour vol winderige dagen moet het nu haast windstil zijn. De wind waait uit zee, vanuit het noorden dus. Dat zorgt ervoor dat we in het begin van de tijdrit bij het verlaten van Caen met een minimaal zuchtje tegenwind te maken hebben. Wind in de rug in het tweede deel van de tijdrit, buiten het feit dat de wind dus niet waait. Naarmate de dag vordert zou er iets meer wind moeten staan, wel steeds vanuit dezelfde richting. Kan in het voordeel zijn van de vroege starters, zij hoeven in dat geval minder tegen de wind in te beuken. Het ding is dan wel weer dat we een rondje rijden, iedereen zal met een beetje wind op kop en een beetje wind in de rug te maken krijgen. De laatste starters krijgen in het eerste deel met iets meer tegenwind te maken, maar het laatste deel kunnen ze dan met rugwind weer extra snel afwerken. Enfin, hoe dan ook weinig wind, en dus weinig invloed op het verloop van deze tijdrit.






Op dag vijf een tijdrit van 33 kilometer in de Tour, een volledig vlakke tijdrit ook nog eens. Dat is lang geleden, bijna net zo lang geleden als het laatste bezoek aan Caen. De tijdrit in het begin van de Tour van 2021 komt een beetje in de buurt, maar daar zaten nog net wat meer klimmetjes in. Dit is echt een vlakke tijdrit, een tijdrit voor de echte specialisten. Veel lange stukken rechtdoor, vooral buiten Caen. In Caen zelf is de tijdrit dan weer redelijk technisch, vooral het laatste deel. Het einde in het centrum, langs alle hoogtepunten, is toch nog best lastig. De start is nog iets beter te doen, maar ook dan is het vrij bochtig. Buiten de stad, waar we toch het grootste deel van de tijdrit verblijven, kun je de bochten op één hand tellen. Nee, dit is echt gemaakt voor de pure tijdrijders, voor zover ze tegenwoordig nog bestaan. Alle klassementsrenners kunnen tegenwoordig tijdrijden, dat is ergens wel jammer. Normaal wordt het ze alleen nog wel iets makkelijker gemaakt door tijdens zo'n tijdrit een klimmetje toe te voegen, daar gaat nu geen sprake van zijn. Een echt vlakke tijdrit zonder vreemde toevoegingen, heerlijk ouderwets. Een paar kilometer extra had eventueel nog wel gekund, maar verder is deze tijdrit een mooi aandenken aan vervlogen tijden. Gemaakt voor een specialist, en dus gaat de specialist van dit peloton winnen.
1. Evenepoel. De beste tijdrijder van het moment, er staat doorgaans geen maat op. Ganna had een behoorlijke concurrent kunnen zijn, maarja, die zit al thuis. Nu blijft er geen enkele concurrent over, hij gaat deze tijdrit met speels gemak winnen. De ajrokogel heeft met zijn aerodynamische houding extra profijt van deze tijdrit. Geen klimmetjes waar andere renners harder dan hem omhoog kunnen rijden. Nee, continu in de houding op je allergrootste verzet stoempen. Er gaat niemand in de buurt komen. Het is alleen de vraag of het ook voldoende gaat zijn voor geel, dat denk ik dan weer net niet. Maar het zal allicht niet veel schelen. Kijk maar naar zijn tijdrit in de Dauphine, daar pakte hij in 17 kilometer al bijna 50 seconden op Pogacar. Was wel een andere tijdrit, een tijdrit die bovendien voor geen meter liep bij Pogacar. De Sloveen zal nu beter voor de dag komen, daar twijfel ik niet aan. Het zegt desalniettemin wel iets over de verhoudingen, niemand komt in een tijdrit in de buurt van Evenepoel. Op 17 kilometer tijd kan hij Van der Poel in de Dauphiné al een minuut aansmeren, alleen Vingegaard beperkte met 20 seconden de schade. En dat was dan nog een tijdrit met een klimmetje onderweg, de tijdrit in Caen zou hem nóg beter moeten liggen. Een vergelijkbare tijdrit werd verreden op de Olympische Spelen in Parijs, daar won hij met een seconde of 15 voorsprong op Ganna en 25 seconden op Van Aert. Hij hoeft dus niet direct iedereen op minuten te rijden, maar winnen gaat hij hoe dan ook.
2. Vingegaard. Degene die in de Dauphiné de schade als enige een beetje wist te beperken. Verloor daar 20 seconden op Evenepoel, als hij dat nu weer voor elkaar krijgt zal hij heel tevreden zijn. Een tijdrit zonder klim ligt Vingegaard wellicht wat minder, maar in de Tour weten ze het altijd voor elkaar te krijgen dat hij op de afspraak is. In iedere andere koers zou je hem niet opschrijven voor deze tijdrit, maar nu wel. Als we de lijn van de Dauphiné doortrekken pakt hij hier een paar tellen ten opzichte van Pogacar, dat zou wel ideaal zijn om ons het idee te geven dat het eventueel een spannende Tour kan worden.
3. Pogacar. Een matige tijdrit afgewerkt in de Dauphiné, maar daardoor laat ik mij niet in de maling nemen. Hij gaat hier echt geen minuut verliezen, er zal gesleuteld zijn aan de fiets en er zal gesleuteld zijn aan dingen waarvan we niet willen weten dat eraan gesleuteld is. Een klein nadeel is dat hij in de bolletjestrui deze tijdrit moet gaan afwerken, maar ik ben er 100% zeker van dat hij alsnog beter voor de dag gaat komen dan in de Dauphiné. Laten we het op een verlies van een seconde of 40 houden. Genoeg om de gele trui over te nemen, want alles zit bij dit mormel altijd mee.
4. Almeida. Als ik zag hoe sterk hij gisteren was verwacht ik hem hier ook heel ver van voren. Altijd een ijzersterke tijdrijder, maar met deze benen moet hij ook deze vlakke tijdrit perfect aankunnen. Leuk lijstje wordt het zo wel, overigens. Alleen maar klassementsrenners die hier vooraan gaan rijden, wat dan weer meteen de reden is dat we tegenwoordig minder tijdritten in de grote rondes zien en dat de tijdritten die we zien korter zijn. Vroeger had je tijdrijders en klimmers, nu zijn de beste klimmers vaak ook de beste tijdrijders. Enkele uitzonderingen zoals Tarling en Ganna daargelaten bestaan er bijna geen specialisten meer. Zeker in een grote ronde komen in een tijdrit altijd de klassementsrenners bovendrijven, het nut van deze discipline wordt daardoor wel ondermijnd. Normaal zou je hier ook nog een Roglic kunnen noemen, maar daar heb ik dan weer minder vertrouwen in op het moment.
5. Van der Poel. Hij gaat de gele trui met alles wat hij heeft verdedigen, maar het zal niet genoeg zijn. Hij heeft vaker met dit bijltje gehakt, in Laval in 2021 lukte het hem om het geel nipt te behouden, in een net wat lastigere tijdrit gaf hij een halve minuut toe op Pogacar. Hij heeft sinds kort wel een keer een windtunnel van binnen gezien en hij heeft zijn positie op de tijdritfiets wat aangescherpt, maar iemand die zo weinig aandacht besteed aan het tijdrijden kan nu niet ineens dusdanig hard rijden dat het geel behouden kan blijven. Hij zal het afleggen tegen Pogacar en Evenepoel, maar hij gaat wel een ijzersterke tijdrit rijden. In Laval in 2021 werd hij met een slechte voorbereiding al vijfde, toen moest er nog ergens op het laatst een tijdrithelm tevoorschijn getoverd worden. Nu is de voorbereiding iets beter geweest, dus moet het opnieuw lukken om vijfde te worden. Niet goed genoeg voor geel, wel goed genoeg om zijn tijdritpotentie maar weer eens aan te stippen. In 2021 was hij net een seconde trager dan Wout, nu zou hij sneller kunnen zijn, dat is dan ergens ook wel weer geestig. Minder geestig is dat het geel naar het Sloveense gedrocht gaat, altijd tegen ons.