KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
Ze had er de hele week naar toegeleefd. Zondag. Haar altaar van stilte. Geen inbox, geen videovergaderingen, geen vragen om dingen "even snel" te fixen. Gewoon een boek, een kop thee, en de tijd die eindelijk niet aan haar knaagde maar zich uitstrekte als een kat in de zon.
Ze had het ritueel inmiddels geperfectioneerd. Pantoffels. Wierook. Klassieke muziek op exact 28% volume. Geen afspraken. Geen make-up. Geen schuldgevoel.
En toen kwamen ze.
De kinderen.
Schreeuwend, gillend, stampend, alsof hun stembanden per decibel gesponsord werden. Alsof de speeltuin onder haar raam veranderd was in een gladiatorenarena van snot en hyperactiviteit.
Ze probeerde eerst nog mild te blijven. "Ach, kinderen," fluisterde ze tegen zichzelf, zoals een boeddhistische monnik die probeert een tsunami met ademhalingsoefeningen te weerstaan.
Maar na twintig minuten krijs over wie op de schommel mocht en een jengelconcert van een kind dat blijkbaar zijn sok kwijt was, knapte er iets.
> “Ik haat schreeuwende kutkinderen,” zei ze hardop. Tegen niemand. Tegen alles.
Ze schrok van haar eigen stem. Die klonk niet alleen boos — die klonk radicaal. Alsof ze elk moment een pamflet kon schrijven met de titel Kinderstilte: Pleidooi voor een Fatsoenlijke Samenleving.
Wat haar werkelijk woedend maakte, was niet alleen het geluid. Het was het vanzelfsprekende ervan. Alsof haar rust minder waard was dan hun lawaai. Alsof elke vierkante meter publieke ruimte automatisch kindergebied was. Alsof haar behoefte aan stilte iets elitairs was geworden.
> “Ze zijn gewoon kinderen,” zou haar vriendin zeggen.
“Ze zijn luid, maar dat hoort erbij.”
Nee. Wat erbij hoort is grenzen. Wederzijds respect. En de erkenning dat ‘gewoon kind zijn’ geen vrijbrief is om iedereen het gevoel te geven dat ze op een festival wonen zonder uitgenodigd te zijn.
Was ze onredelijk? Misschien.
Was ze alleen? Zeker niet.
Maar haar ergernis werd niet erkend. Integendeel — ze werd weggezet als kinderhater, als kil, als iemand die 'niet begrijpt wat het is om moeder te zijn'.
Alsof vrouw-zijn automatisch moeder-zijn impliceert.
Alsof het enige legitieme vrouwelijke geluid dat van een moeder met een buggy is.
Ze zette haar noise-cancelling koptelefoon op. Niet om de kinderen buiten te sluiten, maar om zichzelf binnen te houden. Haar grenzen te bewaken. Haar zondag te redden.
En in stilte — haar eigen stilte — formuleerde ze haar klacht aan de gemeente. Niet als een boze burger, maar als een vrouw die weigert zich te laten overstemmen.
Ze had het ritueel inmiddels geperfectioneerd. Pantoffels. Wierook. Klassieke muziek op exact 28% volume. Geen afspraken. Geen make-up. Geen schuldgevoel.
En toen kwamen ze.
De kinderen.
Schreeuwend, gillend, stampend, alsof hun stembanden per decibel gesponsord werden. Alsof de speeltuin onder haar raam veranderd was in een gladiatorenarena van snot en hyperactiviteit.
Ze probeerde eerst nog mild te blijven. "Ach, kinderen," fluisterde ze tegen zichzelf, zoals een boeddhistische monnik die probeert een tsunami met ademhalingsoefeningen te weerstaan.
Maar na twintig minuten krijs over wie op de schommel mocht en een jengelconcert van een kind dat blijkbaar zijn sok kwijt was, knapte er iets.
> “Ik haat schreeuwende kutkinderen,” zei ze hardop. Tegen niemand. Tegen alles.
Ze schrok van haar eigen stem. Die klonk niet alleen boos — die klonk radicaal. Alsof ze elk moment een pamflet kon schrijven met de titel Kinderstilte: Pleidooi voor een Fatsoenlijke Samenleving.
Wat haar werkelijk woedend maakte, was niet alleen het geluid. Het was het vanzelfsprekende ervan. Alsof haar rust minder waard was dan hun lawaai. Alsof elke vierkante meter publieke ruimte automatisch kindergebied was. Alsof haar behoefte aan stilte iets elitairs was geworden.
> “Ze zijn gewoon kinderen,” zou haar vriendin zeggen.
“Ze zijn luid, maar dat hoort erbij.”
Nee. Wat erbij hoort is grenzen. Wederzijds respect. En de erkenning dat ‘gewoon kind zijn’ geen vrijbrief is om iedereen het gevoel te geven dat ze op een festival wonen zonder uitgenodigd te zijn.
Was ze onredelijk? Misschien.
Was ze alleen? Zeker niet.
Maar haar ergernis werd niet erkend. Integendeel — ze werd weggezet als kinderhater, als kil, als iemand die 'niet begrijpt wat het is om moeder te zijn'.
Alsof vrouw-zijn automatisch moeder-zijn impliceert.
Alsof het enige legitieme vrouwelijke geluid dat van een moeder met een buggy is.
Ze zette haar noise-cancelling koptelefoon op. Niet om de kinderen buiten te sluiten, maar om zichzelf binnen te houden. Haar grenzen te bewaken. Haar zondag te redden.
En in stilte — haar eigen stilte — formuleerde ze haar klacht aan de gemeente. Niet als een boze burger, maar als een vrouw die weigert zich te laten overstemmen.
Volwassen worden is eigenlijk simpelweg snappen dat kinderen ook onderdeel zijn van de maatschappij en dan we ze niet moeten shamen als ze normaal kinderlijk gedrag vertonen.
Ze zijn buiten. Rennen en schreeuwen hoort erbij.
Ze zijn buiten. Rennen en schreeuwen hoort erbij.
Revolutions are the locomotives of history.
[img]https://i.imgur.com/jDiUACq.png[/img]
[img]https://i.imgur.com/jDiUACq.png[/img]
Nee. Rennen en geluid maken hoort er bij. Schreeuwen alsof je in de fik staat niet. Opvoeden heet dat.quote:Op zondag 1 juni 2025 20:16 schreef Mikeytt het volgende:
Volwassen worden is eigenlijk simpelweg snappen dat kinderen ook onderdeel zijn van de maatschappij en dan we ze niet moeten shamen als ze normaal kinderlijk gedrag vertonen.
Ze zijn buiten. Rennen en schreeuwen hoort erbij.
Dat een Turkse moeder je post liked vind ik grappig, want de kinderen die mij gek maken zijn ook van Turkse ouders. 
zover moet je die dingen niet uitzoeken. Maar mooi goed schrijfsel en zeer terechte klacht.quote:
Dat een Turkse moeder je post liked vind ik grappig, want de kinderen die mij gek maken zijn ook van Turkse ouders.
vrijdag 9 december 2016 15:58 schreef Ringo het volgende:
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Aan de uitvoerende artiest en de titel zou men kunnen vermoeden dat niet iedereen daar warm voor loopt.
vrijdag 9 december 2016 15:58 schreef Ringo het volgende:
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Als je zo lang droog staat, dan ben je wat sneller geīrriteerd dus ik snap het wel.
Je bent een waardeloze agent.
Kinderen van een ander zijn altijd teveel, overal en altijd.
Je hoort bij de betere, maar nog lang niet bij de beste
2 weken is lang?quote:
Als je zo lang droog staat, dan ben je wat sneller geīrriteerd dus ik snap het wel.
Nee, zelfs pik kan Servieskast niet meer redden. Negen katten nemen is het enige overgebleven pad voor haar.quote:
Wtf is dit @:cockwhale kan jij iets hiermee met jouw expertise?
Jij denkt dat ik op fok alle info uit mn privé leven meld? Je neemt mijn username te serieus.quote:Op maandag 2 juni 2025 00:01 schreef Cockwhale het volgende:
[..]
Jij neukte toch niet buiten relaties om?
Wat leest dit slecht weg zeg
Intel Pentium 4 2.4GHz HT (Northwood, 130nm, 512KB L2, 800MHz FSB)
Intel Extreme Graphics 2 (64MB allocated)
1GB DDR 400MHz CL2 or 3
Maxtor DiamondMax Plus 10 160GB IDE
Intel Extreme Graphics 2 (64MB allocated)
1GB DDR 400MHz CL2 or 3
Maxtor DiamondMax Plus 10 160GB IDE
Duidelijk, ik had al zo'n vermoeden.quote:
[..]
Nee, zelfs pik kan Servieskast niet meer redden. Negen katten nemen is het enige overgebleven pad voor haar.
Tldr
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
Sterkte Servies!quote:
Ze had er de hele week naar toegeleefd. Zondag. Haar altaar van stilte. Geen inbox, geen videovergaderingen, geen vragen om dingen "even snel" te fixen. Gewoon een boek, een kop thee, en de tijd die eindelijk niet aan haar knaagde maar zich uitstrekte als een kat in de zon.
Ze had het ritueel inmiddels geperfectioneerd. Pantoffels. Wierook. Klassieke muziek op exact 28% volume. Geen afspraken. Geen make-up. Geen schuldgevoel.
En toen kwamen ze.
De kinderen.
Schreeuwend, gillend, stampend, alsof hun stembanden per decibel gesponsord werden. Alsof de speeltuin onder haar raam veranderd was in een gladiatorenarena van snot en hyperactiviteit.
Ze probeerde eerst nog mild te blijven. "Ach, kinderen," fluisterde ze tegen zichzelf, zoals een boeddhistische monnik die probeert een tsunami met ademhalingsoefeningen te weerstaan.
Maar na twintig minuten krijs over wie op de schommel mocht en een jengelconcert van een kind dat blijkbaar zijn sok kwijt was, knapte er iets.
> “Ik haat schreeuwende kutkinderen,” zei ze hardop. Tegen niemand. Tegen alles.
Ze schrok van haar eigen stem. Die klonk niet alleen boos — die klonk radicaal. Alsof ze elk moment een pamflet kon schrijven met de titel Kinderstilte: Pleidooi voor een Fatsoenlijke Samenleving.
Wat haar werkelijk woedend maakte, was niet alleen het geluid. Het was het vanzelfsprekende ervan. Alsof haar rust minder waard was dan hun lawaai. Alsof elke vierkante meter publieke ruimte automatisch kindergebied was. Alsof haar behoefte aan stilte iets elitairs was geworden.
> “Ze zijn gewoon kinderen,” zou haar vriendin zeggen.
“Ze zijn luid, maar dat hoort erbij.”
Nee. Wat erbij hoort is grenzen. Wederzijds respect. En de erkenning dat ‘gewoon kind zijn’ geen vrijbrief is om iedereen het gevoel te geven dat ze op een festival wonen zonder uitgenodigd te zijn.
Was ze onredelijk? Misschien.
Was ze alleen? Zeker niet.
Maar haar ergernis werd niet erkend. Integendeel — ze werd weggezet als kinderhater, als kil, als iemand die 'niet begrijpt wat het is om moeder te zijn'.
Alsof vrouw-zijn automatisch moeder-zijn impliceert.
Alsof het enige legitieme vrouwelijke geluid dat van een moeder met een buggy is.
Ze zette haar noise-cancelling koptelefoon op. Niet om de kinderen buiten te sluiten, maar om zichzelf binnen te houden. Haar grenzen te bewaken. Haar zondag te redden.
En in stilte — haar eigen stilte — formuleerde ze haar klacht aan de gemeente. Niet als een boze burger, maar als een vrouw die weigert zich te laten overstemmen.
Ik woon vlakbij een basisschool en idd, dat schreeuwen alsof je in de fik staat, waarom moet dat? en dat elke fucking pauze die ze hebben.
Soms snap ik serialkillers.
Soms snap ik serialkillers.
Ik boek je met mijn neon je weet.
en ik heb ook een auto.
en ik heb ook een auto.
Omdat ze binnen de bek dicht moeten houden.quote:Op maandag 2 juni 2025 14:18 schreef junkiesietze het volgende:
Ik woon vlakbij een basisschool en idd, dat schreeuwen alsof je in de fik staat, waarom moet dat? en dat elke fucking pauze die ze hebben.
Mooiste moment is einde pauze, dat zo'n toeter gaat, nog even een slotapotheose en binnen een minuut een serene rust weerkeert
quote:Soms snap ik serialkillers.
Uh........quote:
Ik woon vlakbij een basisschool en idd, dat schreeuwen alsof je in de fik staat, waarom moet dat? en dat elke fucking pauze die ze hebben.
Soms snap ik serialkillers.
Ze heeft dus een geheugenstoornis.quote:
Ze had er de hele week naar toegeleefd. Zondag. Haar altaar van stilte. Geen inbox, geen videovergaderingen, geen vragen om dingen "even snel" te fixen. Gewoon een boek, een kop thee, en de tijd die eindelijk niet aan haar knaagde maar zich uitstrekte als een kat in de zon.
Ze had het ritueel inmiddels geperfectioneerd. Pantoffels. Wierook. Klassieke muziek op exact 28% volume. Geen afspraken. Geen make-up. Geen schuldgevoel.
En toen kwamen ze.
De kinderen.
Schreeuwend, gillend, stampend, alsof hun stembanden per decibel gesponsord werden. Alsof de speeltuin onder haar raam veranderd was in een gladiatorenarena van snot en hyperactiviteit.
Ze probeerde eerst nog mild te blijven. "Ach, kinderen," fluisterde ze tegen zichzelf, zoals een boeddhistische monnik die probeert een tsunami met ademhalingsoefeningen te weerstaan.
Maar na twintig minuten krijs over wie op de schommel mocht en een jengelconcert van een kind dat blijkbaar zijn sok kwijt was, knapte er iets.
> “Ik haat schreeuwende kutkinderen,” zei ze hardop. Tegen niemand. Tegen alles.
Ze schrok van haar eigen stem. Die klonk niet alleen boos — die klonk radicaal. Alsof ze elk moment een pamflet kon schrijven met de titel Kinderstilte: Pleidooi voor een Fatsoenlijke Samenleving.
Wat haar werkelijk woedend maakte, was niet alleen het geluid. Het was het vanzelfsprekende ervan. Alsof haar rust minder waard was dan hun lawaai. Alsof elke vierkante meter publieke ruimte automatisch kindergebied was. Alsof haar behoefte aan stilte iets elitairs was geworden.
> “Ze zijn gewoon kinderen,” zou haar vriendin zeggen.
“Ze zijn luid, maar dat hoort erbij.”
Nee. Wat erbij hoort is grenzen. Wederzijds respect. En de erkenning dat ‘gewoon kind zijn’ geen vrijbrief is om iedereen het gevoel te geven dat ze op een festival wonen zonder uitgenodigd te zijn.
Was ze onredelijk? Misschien.
Was ze alleen? Zeker niet.
Maar haar ergernis werd niet erkend. Integendeel — ze werd weggezet als kinderhater, als kil, als iemand die 'niet begrijpt wat het is om moeder te zijn'.
Alsof vrouw-zijn automatisch moeder-zijn impliceert.
Alsof het enige legitieme vrouwelijke geluid dat van een moeder met een buggy is.
Ze zette haar noise-cancelling koptelefoon op. Niet om de kinderen buiten te sluiten, maar om zichzelf binnen te houden. Haar grenzen te bewaken. Haar zondag te redden.
En in stilte — haar eigen stilte — formuleerde ze haar klacht aan de gemeente. Niet als een boze burger, maar als een vrouw die weigert zich te laten overstemmen.
No way dat het vorige week wél rustig was.
Zelf kinderen nemen, zo'n oase van rust als ze lekker naar de speeltuin zijn.
Een vel leeg papier kan altijd nog een mooie tekening worden.
Wat is dit voor AI-gegenereerde Faecesboek drek?quote:
Ze had er de hele week naar toegeleefd. Zondag. Haar altaar van stilte. Geen inbox, geen videovergaderingen, geen vragen om dingen "even snel" te fixen. Gewoon een boek, een kop thee, en de tijd die eindelijk niet aan haar knaagde maar zich uitstrekte als een kat in de zon.
Ze had het ritueel inmiddels geperfectioneerd. Pantoffels. Wierook. Klassieke muziek op exact 28% volume. Geen afspraken. Geen make-up. Geen schuldgevoel.
En toen kwamen ze.
De kinderen.
Schreeuwend, gillend, stampend, alsof hun stembanden per decibel gesponsord werden. Alsof de speeltuin onder haar raam veranderd was in een gladiatorenarena van snot en hyperactiviteit.
Ze probeerde eerst nog mild te blijven. "Ach, kinderen," fluisterde ze tegen zichzelf, zoals een boeddhistische monnik die probeert een tsunami met ademhalingsoefeningen te weerstaan.
Maar na twintig minuten krijs over wie op de schommel mocht en een jengelconcert van een kind dat blijkbaar zijn sok kwijt was, knapte er iets.
> “Ik haat schreeuwende kutkinderen,” zei ze hardop. Tegen niemand. Tegen alles.
Ze schrok van haar eigen stem. Die klonk niet alleen boos — die klonk radicaal. Alsof ze elk moment een pamflet kon schrijven met de titel Kinderstilte: Pleidooi voor een Fatsoenlijke Samenleving.
Wat haar werkelijk woedend maakte, was niet alleen het geluid. Het was het vanzelfsprekende ervan. Alsof haar rust minder waard was dan hun lawaai. Alsof elke vierkante meter publieke ruimte automatisch kindergebied was. Alsof haar behoefte aan stilte iets elitairs was geworden.
> “Ze zijn gewoon kinderen,” zou haar vriendin zeggen.
“Ze zijn luid, maar dat hoort erbij.”
Nee. Wat erbij hoort is grenzen. Wederzijds respect. En de erkenning dat ‘gewoon kind zijn’ geen vrijbrief is om iedereen het gevoel te geven dat ze op een festival wonen zonder uitgenodigd te zijn.
Was ze onredelijk? Misschien.
Was ze alleen? Zeker niet.
Maar haar ergernis werd niet erkend. Integendeel — ze werd weggezet als kinderhater, als kil, als iemand die 'niet begrijpt wat het is om moeder te zijn'.
Alsof vrouw-zijn automatisch moeder-zijn impliceert.
Alsof het enige legitieme vrouwelijke geluid dat van een moeder met een buggy is.
Ze zette haar noise-cancelling koptelefoon op. Niet om de kinderen buiten te sluiten, maar om zichzelf binnen te houden. Haar grenzen te bewaken. Haar zondag te redden.
En in stilte — haar eigen stilte — formuleerde ze haar klacht aan de gemeente. Niet als een boze burger, maar als een vrouw die weigert zich te laten overstemmen.
quote:
Ik woon vlakbij een basisschool en idd, dat schreeuwen alsof je in de fik staat, waarom moet dat? en dat elke fucking pauze die ze hebben.
Soms snap ik serialkillers.
AI de streepjes geven het weg:quote:
is niet de standaard - en dus lastig te typen. Chat GPT is er erg fan vanquote:Die klonk niet alleen boos -- die klonk radicaa
Gonna live while I'm alive, I'll sleep when I'm dead!
Even korte samenvatting met dank aan chatGPT:
Een vrouw koestert haar rustige zondagen als een ritueel van stilte en zelfzorg, vrij van verplichtingen. Maar haar rust wordt wreed verstoord door luidruchtige kinderen buiten. Hoewel ze eerst probeert kalm te blijven, slaat haar frustratie uiteindelijk om in woede, niet alleen vanwege het lawaai, maar vooral vanwege het gebrek aan respect voor haar behoefte aan stilte. Ze voelt zich onbegrepen en weggezet als kinderhater, terwijl ze slechts grenzen en wederzijds respect vraagt. Uiteindelijk kiest ze voor haar eigen welzijn, zet haar noise-cancelling koptelefoon op en schrijft een klacht aan de gemeente — vastberaden, niet vijandig.
Een vrouw koestert haar rustige zondagen als een ritueel van stilte en zelfzorg, vrij van verplichtingen. Maar haar rust wordt wreed verstoord door luidruchtige kinderen buiten. Hoewel ze eerst probeert kalm te blijven, slaat haar frustratie uiteindelijk om in woede, niet alleen vanwege het lawaai, maar vooral vanwege het gebrek aan respect voor haar behoefte aan stilte. Ze voelt zich onbegrepen en weggezet als kinderhater, terwijl ze slechts grenzen en wederzijds respect vraagt. Uiteindelijk kiest ze voor haar eigen welzijn, zet haar noise-cancelling koptelefoon op en schrijft een klacht aan de gemeente — vastberaden, niet vijandig.
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo
Wie was er eerder die basischool of jij?quote:
Ik woon vlakbij een basisschool en idd, dat schreeuwen alsof je in de fik staat, waarom moet dat? en dat elke fucking pauze die ze hebben.
Soms snap ik serialkillers.
Als jij eerder was dan de basissschool is dit een zwaar terechte klacht.
Als de basisschool eerder was: Eigen fucking schuld moet je maar niet in de buurt van een basisschool wonen.
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo
|
|
