Mag ik dit zeggen? Ik zeg het gewoon.
Er woont sinds kort een vrouw bij ons in de straat. Beetje mannenschuw maar heeft wel een dochter.
Hallo zegt ze nog wel, maar als de deur dicht is gaat die op slot.
Weinig tot geen contact met de buurt. Volledig solitair bestaan lijkt wel.
Heb haar ooit nog eens een kop koffie aangeboden toen ze er net kwam wonen, maar tegenwoordig denken sommige vrouwen gelijk dat een kop koffie gelijk staat aan een trouwring.
Leuk kind zo op het oog. Leuk meisje zeg maar. Schattig.
Had wel altijd een beetje medelijden met dat kind. Je weet.. geen papa. Geen stoere leuke man waar ze bij op de schoot kan zitten. En had ook wel het idee dat ze een beetje werd verwaarloosd door haar moeder.
Maar onlangs zag ik een jochie bij die moeder lopen, maar tot mijn grote schik besefte ik dus gewoon dat het haar biologische dochter was.
Ze liep over straat met stekeltjeshaar en een soort mannelijke skatekleren.
Mijn vooroordelen worden de laatste tijd zo vaak bevestigd. Het zoveelste voorbeeld van een vrouw die op basis van extreem feministisch denken, of een intrinsieke haat tegen mannen heeft ontwikkeld, de geestelijke ontwikkeling van haar kind misvormt.
Zonder het woord van God is er alleen duisternis.