quote:
Op vrijdag 21 maart 2025 22:43 schreef Telefoonvork het volgende:Eindelijk. Ze beginnen het te snappen: de VSA geven geen ene ruk om ons en dat zal ook zo blijven ook. Het enige wat die Amerikanen denken dat is: ik ik ik ik ik ik ik ik ik ik.
Dat we de uit-knop van de F-35 hebben geslikt snap ik nog steeds niet. Misschien kunnen we die vliegtuigen beten uit elkaar halen om te zien wat we ervan kunnen leren.
Dat we Fokker kapot hebben laten gaan is doodzonde. Die hadden we kunnen vertellen ons een vijfde generatie gevechtsvliegtuig te geven. Nu zijn we daarvoor afhankelijk van Saab en Dassault (nog steeds: Europese bedrijven).
Dit is een harde les voor de EU en de Nederlandse regering geweest: Amerika is niet te vertrouwen.
Dit vind ik wel een beetje opportunistisch. Wij hebben elkaar hier onderling ook eeuwenlang de tent uitgevochten, waarbij het stuivertje wisselen was wie er tijdens een bepaalde periode zo'n beetje de baas was. We hebben o.a. de Romeinen gehad, de Spanjaarden, de Fransen, etc.
De vorige eeuw was ons directe buurland tot twee maal toe de grote vijand van vrijwel geheel Europa (de tweede keer ook die van ons). Toen dachten de Amerikanen niet "ik, ik, ik, ik, ik, ik". Integendeel zelfs. De uitgestrekte velden met witte kruizen bewijzen dat. Daarnaast heeft hun grote financiële hulp het mede mogelijk gemaakt dat we vanuit een rokende puinhoop snel weer opkrabbelden.
Ook zorgden ze dat West-Europa niet in handen viel van het communisme. Er was een tweedeling die tot slechts 35 jaar geleden duurde (sterker nog, er waren zelfs twee Duitslanden) en afgezien van de samenwerking binnen de EG, bestond er nog niet eens een EU.
We kunnen nu inderdaad doen alsof er geen enkele geschiedenis aan vooraf is gegaan, alleen het hier en nu bestaat en vanuit het niets opeens als een 'verenigde EU' de VS als "niet te vertrouwen" bestempelen. En dan zeggen we nu dat we hier allemaal dikke maten zijn en maken we allerlei gezamenlijke plannen om als een unie te opereren. Dan gaan er weer enkele decennia voorbij, zijn er nieuwe generaties groot geworden en huidige verdwenen en nieuwe leiders opgestaan, die zelf niet de huidige periode hebben meegemaakt. Wellicht is het weer een periode van langdurige vrede en vraagt men zich af waarom er jaarlijks zoveel geld wordt uitgegeven voor het produceren van bergen wapens die stof liggen te happen omdat ze toch niet nodig zijn.
En dan kan er om allerlei redenen, die nu totaal niet te voorspellen zijn omdat de mensen die dan de boel besturen op dit moment nog niet eens bestaan, hier net zo goed weer allerlei onderlinge onmin uitbreken. (Ik hoop het uiteraard niet, even voor de goede orde).
Op dat moment kan die generatie dan weer zeggen: "ik snap niet dat we destijds zoveel soevereiniteit uit handen hebben gegeven en onze wapenindustrie aan lidstaten x en x hebben gegeven, want die zijn niet te vertrouwen en hebben nu toegang tot veel te veel kracht om de rest van Europa te terroriseren." Er worden weer nieuwe bondgenoten gezocht en het hele bewapeningsriedeltje begint weer van voor af aan.
Misschien zit er op dat moment in de VS weer een bevriende president en wordt de samenwerking stevig geïntensiveerd onder het mom van "ze beginnen het te snappen, de VS is tenminste een trouwe bondgenoot waar je op kunt bouwen". Er valt simpelweg niet te zeggen hoe het allemaal loopt, iedere generatie gaat uiteindelijk een keer dood en de generaties daarna kunnen weer iets totaal tegenovergestelds doen aan wat we nu als de juiste weg zien.
WWI was "the war to end all wars" en slechts 21 jaar later kwam er al een tweede die qua verwoesting, dood en verderf de eerste ruimschoots overtrof en zijn weerga niet kent. 80 jaar geleden zei men toen "nu dan ECHT nooit meer!" en was sen gezamenlijke langdurige vrede het ultieme doel, omdat men het onvoorstelbare leed en de grote menselijke offers aan den lijve had ondervonden.
Maar nu zijn we dus hier, waarbij de generatie van toen al grotendeels is uitgestorven en zelfs de eerste generatie daarna langzaamaan begint uit te sterven. En zie: internationale verhoudingen zijn weer totaal veranderd, bondgenootschappen zijn veranderd en men kijkt er op basis van de huidige situatie weer totaal anders naar. Uiteindelijk vervagen dit soort collectieve herinneringen/idealen met het verstrijken van de decennia en het uitsterven van generaties.
Erg lang verhaal, maar het punt is: de geschiedenis heeft laten zien dat niets voor altijd is. Waarden, idealen, bondgenootschappen, het verandert voortdurend. Wat nu de beste weg is, geeft geen enkele garantie dat dat op de lange termijn zo blijft. Dat betekent niet dat je het niet moet doen, maar het wil ook niet zeggen dat men het voorheen volledig verkeerd heeft aangepakt als het je hier 80 jaar aan vrede en voorspoed heeft opgeleverd. Voor die periode/generatie was dat de juiste weg om te bewandelen.