quote:
Op donderdag 6 maart 2025 19:20 schreef FordSierra het volgende:Voor zekerheid even opschrijven: het Westen wilt dat Duitsland zich langzamerhand moet voorbereiden voor een mogelijke inval in Rusland, dwars door Polen.
DIt schrijven we even op, voordat het Westen weer begint te klagen dat Duitsland opgedeeld moet worden.
Tja, ik verbaas me er ook over. De vorige eeuw twee wereldoorlogen gestart waarbij een groot deel van Europa in een rokende puinhoop veranderde en het o.a. de Amerikanen en de Russen zeker m.b.t. de tweede gigantische offers aan mensenlevens heeft gekost om de rest van Europa daarvan te bevrijden.
Maar amper tachtig jaar later wordt er in dit topic hardop afgevraagd waarom "we" onze oren in de decennia daarna zo naar de VS en Rusland hebben laten hangen en gesteld dat "we" een slapende reus zijn. Blijkbaar was er direct na WWII sprake van een "we" en waren we enorm eensgezind en beschaafd. "Haha, Duitsland, geeft niet joh. Foutje! Zand erover, we zijn nu van het een op het andere moment uit het niets allemaal één! Raar dat jullie je niet samen met ons direct mogen herbewapenen zonder toezicht. Wat denken die Geallieerden wel niet?"
Sterker nog, er wordt hier zelfs met enige bewondering gerefereerd aan verschillende Duitse veldmaarschalken/generaals, waarvan een aantal verdacht waren of zelfs veroordeeld zijn voor ernstige oorlogsmisdaden. De goede oude tijd ofzoiets, blijkbaar. Stel je voor dat je in de jaren na WWII als Nederlander je warme gevoelens over allerlei Duitse legercommandanten uitsprak en je je er ook nog eens mee vereenzelvigde, onder het mom van "we". Ik denk niet dat je erg veel enthousiaste reacties zou krijgen.
Nu snap ik echt wel dat het in oorlogen nooit zwart-wit is, de overwinnaars de geschiedenis schrijven en oordelen wat goed en kwaad was en Wehrmacht-functionarissen ook maar gewoon hun taak in dienst van hun land uitvoerden. Mits bijvoorbeeld de SS of Gestapo er niet bij betrokken waren, want dan wordt het wel een ander verhaal en kun je wat mij betreft met een gerust hart over pure kwaadaardigheid spreken.
Een Stalin was natuurlijk geen haar beter, of zo mogelijk nog vele malen erger. Maar ondanks dat de Duitsers in eerste instantie in bijvoorbeeld Oekraïne als 'bevrijders' werden binnengehaald, keerde dat sentiment snel om en voegde men zich ook daar massaal bij het Rode Leger om de Duitsers eruit te trappen. Het was allebei kut, maar de Duitsers waren zoveel kutter dat het Rode Leger nog de minst slechte optie was. Dat wil wat zeggen, als je het track record van Stalin in ogenschouw neemt.
Het punt van bovenstaande: het is wat mij betreft allemaal zo fucking opportunistisch. Was Duitsland de vorige eeuw tot tweemaal toe de grote paria en vijand van het grootste deel van de andere Europese naties (met alle verwoestende gevolgen en miljoenen doden van dien) en moesten andere landen daarvoor de kastanjes uit het vuur halen, nu moeten we er voor het gemak maar van uit gaan dat we hier allemaal dikke vrienden zijn en dat voor altijd is.
Duitsland is nu blijkbaar ons lichtend voorbeeld dat we moeten volgen en we kunnen er gerust op zijn dat zij (en daarmee ook wij) in die tachtig jaar na WWII zo beschaafd zijn geworden dat ze nooit meer een agressor zullen zijn of dat er nooit meer een volksmenner aan het bewind komt die zijn land in oorlog stort.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind ook dat Duitsland en andere Europese landen waaronder wij het volste recht hebben om zich te bewapenen en een sterke krijgsmacht op te bouwen. Uiteraard heb ik in deze tijd ook liever Duitsland aan onze zijde en voel ik me daar meer mee verwant dan met allerlei Oost-Europese landen of Rusland.
Alleen dat rotsvaste vertrouwen in dat we nu zo eensgezind zijn, het nooit meer onderling met elkaar aan de stok zullen krijgen, het ter discussie stellen van alle maatregelen ter bevordering van Europese vrede na WWII (ondanks de voorafgaande feitelijke gebeurtenissen tot tweemaal toe in de twintigste eeuw) en de veronderstelling dat die saamhorigheid van nu altijd al zo is geweest, vind ik verre van realistisch. Wat vandaag je vrienden of bondgenoten zijn, kunnen met hetzelfde gemak binnen no-time weer je vijanden zijn.