In mijn jeugd heb ik geprogrammeerd en geschreven. Als kind was ik niet al te veel een ster in beiden, maar ik vond het leuk. Op school heb ik - tijdens rekenles - hele verhalen geschreven. Het stelde toen nog niet veel voor, maar goed.
Thuis heb ik geprogrammeerd, maar eerst waren er de computerspellen. Die computerspellen zouden een rode - en destructieve - draad door mijn hele leven zijn.
Bij zowel het programmeren als het schrijven heb ik altijd genoten van het resultaat. Daarnaast heb ik goede herinneringen aan een bepaald project in waar ik 48 uur non-stop mee bezig ben geweest. Er waren er meer, maar dit was het eerste dat ik daadwerkelijk af kreeg. Ik heb hier goede herinneringen aan, maar vanaf dat moment is eigenlijk alles bergafwaards gegaan - door het gamen. Ik had nergens meer echt zin in, en als resultaat heb ik jaren weg zitten gamen.
Het schrijven is vrij snel gestopt, maar ik loop nog steeds over van verhalen. Verhalen die ik graag vertel. Ik heb er nu eentje in de steigers staan en telkens als ik eraan werk kijk ik uit naar wat de protagonist nu weer gaat beleven en hoe de wereld zich ontwikkelt. Hier speelt uitstelgedrag mij GIGANTISCH parten. Er kunnen zomaar weken voorbij gaan dat ik er niks aan doe.
Als ik programmeren weer op zou pikken als hobby, dan heb ik gelijk al een ideetje voor een project (nja, zeg maar gerust PROJECT. Telkens als ik denk eraan te beginnen, begint de twijfel. "Kan ik het wel?" "Ben ik wel uit het juiste hout gesneden?" "Heb ik hier eigenlijk wel zin in?" Aan de andere kant, als ik denk aan mijn project wat ik in mijn achterhoofd heb, dan gaat mijn hartje sneller kloppen van de gedachte alleen al om eraan te werken.
Bij het schrijven zijn de gedachten eerder: "Is dit wel goed genoeg?" "Krijg ik dit wel af?" "Ik kan het niet." Aan de andere kant, als ik aan de avonturen van mijn protagonist denk en aan het uitwerken van het verhaal, gaat mijn hartje wederom sneller kloppen.
Kortom: als ik eraan denk dan kan het niet fantastisch genoeg zijn; als ik ervoor ga zitten, dan komt de twijfel en het gevoel dat ik een nul ben boven water en dat ik maar beter op kan geven.
Daarnaast:
Schrijven en programmeren zijn allebei hobby's die gebruik maken van dezelfde soort creativiteit (taal). Daarnaast is programmeren ook nog eens een hobby waar een hoop tijd in gaat zitten. Is het wel zo verstandig om deze twee hobby's er tegelijkertijd op na te houden?
Ik ben al een tijdje gestopt met gamen (maanden), en spendeer tegenwoordig een hoop tijd in bed, ook overdag. In huis gebeurd er vrij weinig en mijn leven staat eigenlijk stil. Eigenlijk heb ik nergens zin in. Ik ben een maand of drie geleden begonnen aan een spannend boek (deel twee uit een serie), dat nog steeds open ligt op bladzijde twintig.
Ik weet het niet meer. Kan iemand hier wijs uit worden, en aanwijzen wat er wellicht speelt, is er meer informatie nodig, of hebben jullie geen idee? Als je een idee hebt van wat het is, wat zou dan een goede oplossing zijn?
Het lijkt erop dat ik niks gedaan krijg en dat is hoogst frustrerend.