Ik Dacht Dat Ik Eroverheen Was

Hey allemaal,

Ik ben in de 40 en om eerlijk te zijn, ik heb nog nooit een date gehad, geen kus, zelfs geen knuffel van een vrouw. Jarenlang heb ik geprobeerd om m'n hoofd omhoog te houden, door te gaan ondanks alles, maar soms voelt het gewoon onmogelijk. Een paar jaar geleden heb ik zelfs een kaakoperatie ondergaan om m'n uiterlijk te verbeteren, in de hoop dat ik wat meer zelfvertrouwen zou krijgen en misschien een kans op liefde. Maar de operatie ging mis, en ik bleef achter met het gevoel dat ik iets essentieels had verloren. Ik heb daarna geprobeerd om het te herstellen, maar er is maar zoveel dat je kunt doen.

Ik herinner me dat ik een paar jaar geleden soortgelijke berichten plaatste, hopend dat er iets zou veranderen. Ik was wanhopig op zoek naar advies of gewoon wat begrip. Maar de tijd ging voorbij, en uiteindelijk moest ik accepteren dat dit misschien mijn realiteit is. Ik heb mijn best gedaan om 'eroverheen' te komen, mezelf wijsgemaakt dat ik zonder liefde kon leven, dat ik het wel zou redden. En eerlijk gezegd ging het zo'n vijf jaar lang best goed. Ik hield de eenzaamheid op afstand, bleef bezig met andere dingen, verdiepte me in werk en hobby's, en probeerde dat pijnlijke gevoel te negeren. Ik zei tegen mezelf: "Je bent eroverheen."

Maar op sommige dagen… komt het allemaal weer terug. Vooral nu, nu de winter eraan komt. Het wordt zo vroeg donker, en de eenzaamheid voelt dan nog zwaarder in die donkere, koude dagen. (zoals deze nacht en het tijdstip waarop ik dit topic open) Er is een diep, constant verlangen naar iets dat ik nog nooit heb ervaren, gewoon de simpele warmte van een ander persoon, de troost van iemand die echt om me geeft.

En het is moeilijk, omdat overal om je heen mensen praten over relaties en liefde alsof het gewoon bij het leven hoort, iets wat "iedereen" meemaakt. Maar als je onder het gemiddelde qua uiterlijk valt, en het leven je telkens obstakels voor de voeten werpt, is het moeilijk om niet het gevoel te krijgen dat de kaarten gewoon tegen je zijn. Ik kan er niets aan doen dat ik me voel alsof ik buitenstaander ben, alsof ik naar het leven van anderen sta te kijken zonder echt deel uit te maken van datzelfde leven.

Ik weet dat ik hier niet de enige in ben, dat er anderen zijn die dezelfde pijn en isolatie voelen. Maar dat maakt het niet altijd makkelijker. De eenzaamheid blijft hangen, en de aanraking en liefde waar ik zo naar verlang, blijven buiten bereik.

Bedankt voor het lezen. Ik ben niet echt op zoek naar advies, ik heb alles al eerder gehoord. Maar als er iemand is die zich hetzelfde voelt, zou het fijn zijn om te weten dat ik niet helemaal alleen ben.

Ik wil hier nog aan toevoegen dat ik een vrij hoog IQ heb, dus ik ben prima in staat om logisch na te denken. Jullie hoeven me dus niet belachelijk te maken of vijandig te reageren, of me de grond in te boren om je superieur te voelen, vooral als je zelf een fijn leven leidt.

quote:

Op zaterdag 9 november 2024 04:34 schreef Vliegbaard het volgende:
Zonder date wordt het ook wel wat lastig denk ik om toenadering te zoeken en enige affectie te ervaren.

Cliché maar op elk potje past een deksel.

Helaas is een date voor mij zo goed als onmogelijk, omdat mijn uiterlijk simpelweg niet voldoet aan wat vrijwel elk type vrouw aantrekkelijk vindt. Daardoor kom ik niet eens voorbij die eerste drempel van interesse, wat affectie of toenadering ervaren vrijwel onhaalbaar maakt.
"Op elk potje past een deksel" is een mooi idee datt suggereert dat liefde en relaties gegarandeerd zijn voor iedereen, wat in werkelijkheid vaak niet het geval blijkt te zijn. Ik ben het levende bewijs dat dit niet altijd zo is. Er zijn genoeg mensen die om allerlei redenen of het nu gaat om uiterlijk, gezondheid, sociaal isolement of persoonlijke ervaringen niet het geluk vinden waar ze zo naar verlangen. Het is een geruststellend gezegde, maar in de praktijk zijn er uitzonderingen op deze universele waarheid.

quote:

Op zaterdag 9 november 2024 04:47 schreef roos94 het volgende:
Escorts huren om ervaring op te doen en mee te "oefenen"? Hoef je niet perse seks mee te hebben, je kunt ook een date roleplayen of hoe je zoiets aanpakt.

Ik heb er wel over nagedacht, maar voor mij zou een escort geen oplossing zijn. Zonder echt gevoel of verbinding, en zonder de ander echt te kennen, kan ik me er gewoon niet toe zetten. Voor mij is die emotionele klik essentieel, en dat mis je volledig in zo’n situatie.

Mijn excuses voor dit topic; ik denk dat ik even een zwak moment had. Mijn beste vriend van vroeger, met wie ik twintig jaar bevriend ben geweest, is net vader geworden, en dat heeft misschien een gevoel van jaloezie in me losgemaakt.
Dit is mijn realiteit, en het blijft een uitdaging om hiermee om te gaan. Soms valt het me zwaar, vooral op momenten zoals deze waarin ik me extra bewust word van het verlangen naar verbinding en het gemis aan die ervaringen in mijn leven. Toch probeer ik door te gaan en het een plek te geven.

quote:

Op zaterdag 9 november 2024 05:04 schreef MissButterflyy het volgende:

[..]
Dat weet je toch helemaal niet. Ook met een prostituee kun je als je haar vaker ziet een band opbouwen.

Voor mij gaat het om een oprechte, wederzijdse verbinding die vanzelf ontstaat en groeit. Een band opbouwen in een dergelijke situatie voelt voor mij toch anders, omdat ik echt die natuurlijke emotionele klik mis die ik belangrijk vind.

quote:

Op zaterdag 9 november 2024 04:58 schreef Vliegbaard het volgende:
Je moet wel onaards buiten de normen vallen om een leven lang alleen te blijven. Ik kan me welhaast niet voorstellen dat er op jouw potje geen dekseltje past.

Is het niet zo dat je jezelf gewoon geen kans geeft om het toe te laten of ernaar op zoek te gaan?

Ik begrijp je gedachte, maar ik ben echt het bewijs dat het mogelijk is om ondanks inzet en pogingen, alleen te blijven. Het is niet zo dat ik het nooit een kans heb gegeven of er niet naar heb gezocht. Ik heb geprobeerd open te staan en ben vaak genoeg uit mijn comfortzone gestapt, maar helaas heeft dat niet geleid tot wat ik hoopte te vinden.

Ik verlaat het topic weer dit is allemaal te confronterend. Al mijn vrienden zijn gesetteld, sommigen hebben zelfs de leeftijd bereikt waarop ze opa zouden kunnen zijn, terwijl ik nog helemaal ‘vanilla’ ben. Er steeds aan denken maakt me anders kapot.