[WK wielrennen] Zürich 2024 #3

quote:

Op woensdag 25 september 2024 17:14 schreef wimderon het volgende:
Italië gaat winnen.

quote:

Op woensdag 25 september 2024 17:12 schreef Columbiafan het volgende:
Godverdomme

quote:

Op woensdag 25 september 2024 17:15 schreef superniger het volgende:

[..]
Ach

quote:

Twee fenomenen en heel veel flops: zo verging het de wereldkampioenen bij de junioren sinds 2000

WK bij de junioren straks. Maar welke garanties biedt zo’n titel voor een 18-jarige? Wordt elke jonge wereldkampioen ook een ster bij de profs? Wij gingen op zoek naar alle winnaars sinds 2000 en troffen aan: enkele rare vogels, veel middelmaat, nog meer flops en twee wereldfenomenen.

2000
Jeremy Yates (NZe)
Tegen de dopinglamp in Oost-Vlaams dorp
De enige Nieuw-Zeelander ooit met een wereldtitel op de weg. Het levert hem drie jaar later een plaats op als stagiair bij het Belgische Quick-Step Davitamon. Tot hij in maart 2004 bij een kermiskoers in het Oost-Vlaamse Wanzele tegen de dopinglamp loopt: na een te hoog testosterongehalte wordt hij door de Belgische wielerbond twee jaar geschorst. Een al getekend profcontract bij het Franse Crédit Agricole wordt verscheurd. Als hij drie jaar later weer boven water komt, kan hij alleen nog bij obscure teams in Oceanië en Azië terecht. Nog voor zijn dertigste verdwijnt Yates helemaal van de radar.
FLOP

2001
Oleksandr Kvachuk (Oek)
Geen Oekraïense Jurgen Van den Broeck
Bij de junioren is hij absolute wereldtop. Drie dagen voor zijn wereldtitel op de weg is hij al tweede op het WK tijdrijden bij de junioren, achter Belg Jurgen Van den Broeck. In de prestigieuze Giro della Lunigiana troeft hij de Belg zelfs af. Maar even snel taant zijn ster. Vinden we Van den Broeck jaren later terug tussen de beste klassementsrenners in de Tour, dan boekt Kvatchuk nog welgeteld twee zeges: in 2011, een Oekraïense titel op de weg en in de tijdrit. Tot 2014 hobbelt hij, op twee jaren bij het prestigieuzere Italiaanse Lampre na, mee in tal van kleinere Italiaanse profteams.
FLOP

2002
Arnaud Gérard (Fra)
Dan toch geen nieuwe Hinault
De allereerste Franse wereldkampioen bij de junioren. En dat leidt in het Belgische Zolder, waar Gérard zijn titel pakt, tot hoge verwachtingen. Frankrijk denkt een nieuwe Hinault of Jalabert gevonden te hebben. Niet dus. Française des Jeux, Bretagne-Séché, Fortuneo: in zijn dertienjarige profcarrière slaat hij geen Frans team over en rijdt drie keer de Tour. Maar qua overwinningen blijft het beperkt tot de Polynormande en een ritje in de Ronde van Poitou-Charentes.
MIDDELMAAT

2003
Kai Reus (Ned)
‘Wereldtopper’ met brute pech
Kai Reus heeft in 2003 zowat alles gewonnen wat je als junior kan winnen. De wereldtitel in het Canadese Hamilton is een logisch gevolg en leidt de Nederlandse ‘wereldtopper in wording’ als vanzelfsprekend naar het toenmalige topteam Rabobank. Daar slaat het noodlot in 2007 toe als Reus op training in de Franse Alpen een ongeluk heeft en elf dagen in coma ligt. Pas meer dan een jaar later keert hij terug in het peloton, maar alle glorie is hij kwijt. Hij stopt, gaat schaatsen, maakt een comeback maar schittert nooit meer.
FLOP

2004
Roman Kreuziger (Tsj)
Eindelijk een winnaar van klassieker
Het scheelde geen haar of hier had de naam Rafaâ Chtioui gestaan. De 18-jarige Kreuziger klopt de Tunesiër in Verona in een sprint met twee. Gelukkig. Nu staat er met de Tsjech een renner op het WK die later een klassieker zal winnen: de Amstel Gold Race in 2013. Kreuziger is na Cunego, wereldkampioen in 1999 en winnaar van de Amstel in 2009, pas de tweede gewezen wereldkampioen bij de junioren die een topklassieker wint. Kreuziger wordt een internationale subtopper, koerst door tot 2021 en is vandaag sportdirecteur bij Bahrain Victorious.
TOP

2005
Ivan Rovny (Rus)
Rus met een strafblad
Eén en twee voor Rusland in 2005 in Wenen. Maar toppers worden het niet meteen. Van de zilveren Kritsky horen we nog minder dan van de gouden Rovny. Die bouwt als knecht een profcarrière van 15 jaar uit maar zal nog amper twee keer de Belgische pers halen. Een eerste keer als hij in de Vuelta van 2014 uitgesloten wordt na een onvervalste knokpartij op de fiets met de Italiaan Brambilla. Een tweede keer als hij in april 2021 helemaal achteraan eindigt in de Amstel Gold Race en mag opdraven in ‘Leve de Laatste’, gewaardeerde voorjaarsrubriek in deze krant.
MIDDELMAAT

2006 en 2007
Diego Ulissi (Ita)
Unicum op de erelijst
Een renner genoemd naar Diego Maradona, dat moet wel een goed verhaal opleveren. Nog altijd is Ulissi een zeldzaamheid in de geschiedenis van het WK: net als zijn landgenoot Palumbo (1992 en 1993) slaagt hij erin twee titels op rij te pakken bij de junioren. Het is de voorbode van een glorieuze profcarrière. Op zijn 21ste wint Ulissi al een rit in de Giro. Later zullen er nog zeven volgen. In totaal staat de teller vandaag op 48 overwinningen – and still counting, straks ruilt hij UAE voor Astana. Heeft hij ook gemeen met Maradona: een obscure dopingsmet die hem in 2014 negen maanden uit het peloton houdt.
TOP

2008
Johan Le Bon (Fra)
Niet goed genoeg voor de Tour
Europees én wereldkampioen: junior Johan Le Bon kent in 2008 een waar boerenjaar. Dat moet wel een grote worden. Niet dus. Als prof blijkt Le Bon een van die typische Fransen die hun loopbaan in eigen land slijten: Bretagne, FDJ, Vital-Concept, B&B Hotels... Maar amper zes zeges in dertien profjaren – een ritzege in de Eneco Tour in 2015 als grootste – en niet één Tourdeelname: dat is zelfs voor een Fransman povertjes. In 2021 keert hij terug naar de amateurs, doet daar opnieuw weer wat hij als junior kon en wint 27 keer in twee seizoenen.
MIDDELMAAT

2009
Jasper Stuyven (Bel)
Eindelijk een Belg die het waarmaakt
Verdomd fraai podium daar in 2009 in Moskou. Brons voor Marco Haller, zilver voor Arnaud Démare, maar de beste junior ter wereld is een Belg. Eindelijk. De derde ooit in de geschiedenis. De vorige was alweer van 1982 geleden. En die winnaar, ene Roger Six, een neef van Roger De Vlaeminck, had er nadien nooit veel van gebakken. Dat zullen ze van Jasper Stuyven nooit zeggen. Kuurne-Brussel-Kuurne, Omloop Het Nieuwsblad en – onvergetelijk – Milaan-Sanremo: Stuyven wint het allemaal en groeit in de schaduw van eerst Van Avermaet en later Van Aert uit tot een van de betere Belgen in het klassieke peloton. Straks rijdt hij in Zürich zijn zevende WK.
TOP

2010
Olivier Le Gac (Fra)
Niks meer dan een knecht
Rusten ze te snel op hun lauweren? Worden ze te vlug de hemel ingeprezen? Maar Olivier Le Gac is al de derde Fransman in deze lijst die na zijn regenboogtrui bij de junioren opgaat in de anonimiteit van het Franse peloton. Negen jaar na zijn debuut in de World Tour bij FDJ rijdt hij nog altijd voor hetzelfde Franse team. Achter zijn naam: één schamele zege, een rit in de Vierdaagse van Duinkerke. Een waardevolle knecht, dat wel.
MIDDELMAAT

2011
Pierre-Henri Lecuisinier (Fra)
Undercover in dopingonderzoek
Toegegeven, met de Belgische nummer twee van dat junioren-WK in Kopenhagen is het niet veel beter gegaan. Martijn Degreve deemsterde zo mogelijk nog sneller weg. Maar ook Pierre-Henri Lecuisinier blijkt als prof bij Europcar en FDJ geen hoogvlieger. Op zijn 24ste is hij al renner af. Nog het meest maakt hij naam door de befaamde Franse dopinggoeroe Bernard Sainz – Frank Vandenbroucke kende hem al als Dokter Mabuse – aan de galg te praten. Met een verborgen camera filmt hij in 2014 hoe Sainz hem dopingadvies geeft. Als de beelden op tv worden uitgezonden, verdwijnt Sainz in de cel.
FLOP

2012
Matej Mohoric (Slo)
Unieke dubbelslag
Twee latere toppers staan er in Valkenburg op het podium: naast Mohoric ook Caleb Ewan. De Sloveen maakt er een jaar later een unieke dubbelslag van. In 2013 wordt hij de eerste renner die zijn regenboogtrui bij de junioren mag inruilen voor een regenboogtrui bij de beloften. Alles wat die titels doen beloven, maakt hij waar. Twaalf jaar later heeft Mohoric een Monument – Milaan-Sanremo in 2022 – gewonnen, net als ritten in alle grote rondes.
TOP

2013
Mathieu van der Poel (Ned)
Opvolger van LeMond
Het scheelde geen haar of de godvergeten Albanees Nika Iitjan had in 2013 de titel gepakt. Gelukkig: het werd brons, na Mads Pedersen en wie anders dan Mathieu van der Poel. Wat zijn vader Adrie en grootvader Poulidor nooit lukten– zij strandden alle twee op de tweede plaats op het WK – doet (klein)zoon Mathieu al op zijn achttiende: wereldkampioen worden op de weg. Tien jaar later zal hij dat bij de profs overdoen en zo de opvolger van Greg LeMond worden, voordien de enige wereldkampioen bij de junioren en de profs. Met zijn zege in de Ronde van Vlaanderen in 2020 is Van der Poel dan al de eerste gewezen wereldkampioen bij de junioren die een Monument kon winnen.
TOP

2014
Jonas Bokeloh (Dui)
Meest miserabele podium
Wat een pijnlijk podium daar in het Spaanse Ponferrada: Bokeloh, Alexandr Kulikovskiy en de Nederlander Peter Lenderink. Amper zes jaar later zouden ze allemaal wielrenner af zijn. Bokeloh is het slachtoffer van het gebrek aan een goede Duitse profploeg in 2014 en moet twee jaar later vrede nemen met een kans bij Klein Constantia, het opleidingsteam van Lefevere. Daarna duikt hij helemaal de vergeetput in. Een onbeduidend Oostenrijks team, in 2019, is het laatste spoor dat we van hem terugvinden.
FLOP

2015
Felix Gall (Oos)
Inmiddels ritwinnaar in de Tour
Pas zeventien is Gall in het Amerikaanse Richmond en een van de schaarse eerstejaarsjunioren in deze lijst. Het zal nadien even duren voor hij de grote verwachtingen kan inlossen. Maar vandaag, op zijn 26ste, zijn die twijfels van de baan. Bij Decathlon-AG2R is Gal na zijn ritzeges in de Tour de France en de Ronde van Zwitserland uitgegroeid tot een stabiele subtopper.
TOP

2016
Jakob Egholm (Den)
Verzamelaar van DNF’s
Met een solo haalt de jonge Deen het in Doha. Het helpt hem drie jaar later aan een contract bij het Amerikaanse Hagens Berman-team van Axel Merckx, altijd een referentie. Onder meer Joao Almeida en Mikkel Bjerg zijn er zijn ploegmaats. Ook voor Egholm opent het de poort naar de World Tour. Maar die blijkt te hoog gegrepen. Bij Trek-Segafredo verzamelt Egholm DNF’s – did not finish, opgaves – en in 2023 moet hij drie stappen terugzetten naar een Deens ploegje, gesponsord door een fabrikant van veiligheidsschoenen. Met acht opgaves in zestien UCI-wedstrijden verzamelde hij daar het afgelopen jaar nog steeds DNF’s.
FLOP

2017
Julius Johansen (Den)
Even wereldtop op de piste
Vier jaar lang, na zijn wereldtitel in het Noorse Bergen, kan Johansen de hoop hoog houden dat hij het ook bij de elite zal waarmaken. In 2020 wordt hij met de Deense ploeg nog wereldkampioen ploegenachtervolging op de piste – in Deense referenda worden ze tot Ploeg van het Jaar uitgeroepen. Zijn status als Deense topbelofte levert Johansen in 2022 een contract op bij het Belgische Intermarché-Wanty. Maar na twee jaar hebben ze hem daar niet meer nodig. Een lange, moeilijke zoektocht doet hem in maart van dit jaar uiteindelijk bij een Portugese derdeklasser belanden. Hij rijdt er voornamelijk Portugese wedstrijden, heel ver van de World Tour.
FLOP

2018
Remco Evenepoel (Bel)
Alle commentaar overbodig
Recordrenner Remco, dan al. Als allereerste junior ooit pakt hij zowel de wereldtitel op de weg als in de tijdrit. Het doet hem rechtstreeks van de junioren naar de profs overstappen. Daar blijft hij de wereldtitels en olympische titels opstapelen: nu al vijf in totaal. Vandaag vecht Evenepoel tegen Van der Poel en LeMond om de officieuze titel van ‘beste wereldkampioen bij de junioren’ ooit.
TOP

2019
Quinn Simmons (VS)
Amerikaanse driftkikker
Opvolger van Evenepoel, op meer dan één vlak. Ook Simmons pakt de titel zowel op de weg als in de tijdrit en ook hij maakt nadien onmiddellijk de overstap naar de profs. Bij het huidige Lidl-Trek heeft de Amerikaan intussen vier profzeges geboekt en gaf hij al meermaals zijn visitekaartje af in de World Tour. Maar niet alleen daarmee maakt hij naam. In zijn eerste profjaar wordt Trump-aanhanger Simmons door zijn eigen ploeg geschorst “wegens opruiende en schadelijke” tweets.
TOP

Na 2020: te vroeg om te oordelen
Met de Noor Per Strand Hagenes (2021), de Duitser Emil Herzog (2022) en de Deen Albert Withen Philipsen (2023) hebben de jongste drie wereldkampioenen bij de junioren vandaag allemaal een contract bij een World Tour-team. Bij Hagenes, bij Team Visma-Lease a Bike aan de slag, staan er inmiddels al drie profzeges achter zijn naam. Of de drie het helemaal zullen waarmaken bij de profs, is nog even afwachten.
Voor 2000: één grootheid, twee Belgen, veel klein grut

Sinds 1975 strijden de junioren om een wereldtitel. De allereerste wereldkampioen was meteen een naam als een klok: Roberto Visentini, elf jaar later eindwinnaar in de Giro. Maar ook vóór 2000, onder de eerste 25 wereldkampioenen, vinden we bijzonder veel renners die het nooit hebben waargemaakt: de Duitser Holger Loew (1996), de Amerikaan Jeff Evanshine (1991), de Zwitser Patrick Vetsch (1989) of de Nederlander Raymond Meijs (1985), wie kent ze nog? Anderen doen wel een bel rinkelen. De Rus Pavel Tonkov (1987) won net als Visentini later de Giro. Terwijl de Belg Ronny Van Holen (1977) – de allereerste van de nog altijd maar vier Belgische wereldkampioenen bij de junioren – elf jaar na zijn titel de beste in de Omloop Het Volk is. Maar de allergrootste naam op de erelijst blijft Greg LeMond, de wereldkampioen van 1979 in het Argentijnse Buenos Aires. Al staat hij er aanvankelijk niet met de regenboogtrui op het podium. De winst is na een sprint met twee eerst voor de Belg Kenny De Maerteleire tot die na een hoogst discutabele beslissing wordt gediskwalificeerd. Voor LeMond het begin van een carrière die hem bij de profs onder meer drie Tourzeges, één Girozege en een wereldtitel zal opleveren.

quote:

Verdomd fraai podium daar in 2009 in Moskou.

quote:

Op donderdag 26 september 2024 07:48 schreef DeeBee het volgende:

[..]
Er werd weer flink gezopen op de redactie van Sporza

Leuk overzichtje met obscure figuren wel

quote:

Op donderdag 26 september 2024 11:10 schreef Frozen-assassin het volgende:
Dit commentaar

Grote groep en dan Ferguson roepen en dan afvragen of dit een Engelse is...