Draai hier alle platen in je platenkast #30 (Thirty Years)

Bosbeetle:

quote:

Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984

Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren (heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)

Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:

BB:

Dagoducks' ouders:

En dagoduck zelf:

Gehenna:

Glad_Janus:

Pipster:

bazbo's cd's (pop/rock/jazz)

Kaasch (vriendin van BB)


Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!


(hahaha platenkast gedraaid)

Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren

En weer verder...

bazbo cd2496: Van Der Graaf Generator - Pawn Hearts



De druk van de platenmaatschappij en het management is hoog. Niet alleen moet de band een gruwelijk tourschema afhandelen, ook is er de verwachting dat er snel een nieuw album komt. Eenmaal op gang met schrijven en opnames, lukt het wonderwel. Het eerste idee is dan ook dat Pawn Hearts een dubbelalbum moet worden. De eerste plaat is een 'gewone' VDGG-plaat, de derde plaatkant bestaat uit solostukken en de vierde plaatkant moet liveopnamen bevatten. De platenmaatschappij vindt dat idee te gortig en besluit alleen de eerste plaat uit te brengen. Op de eerste plaatkant staan twee echte VDDG-klassiekers: Lemmings en Man-Erg. De tweede plaatkant komt wat moeizamer tot stand. Peter Hammill heeft verschillende losse fragmenten en de band is van zinnens die samen te voegen tot één plaatkantlange compositie. Met de op dat moment beschikbare technologie (het is 1971!) lukt het wonderwel. Ik moet zeggen dat ik het tiendelige A Plague Of The Lighthouse Keepers wat onsamenhangend vind, maar de verschillende onderdelen zijn boeiend genoeg. Pawn Hearts gaat de geschiedenis in als een van de beste én populairste VDGG-platen. Ik koop een remaster uit 2005 en daar staan nogal wat extra's op: verschillende solostukken die bedoeld waren voor de derde plaatkant en de single Theme One. Beklemmende muziek, maar alles bij elkaar een uitstekend album.

Plankje zevenendertig gedraaid; op naar plankje achtendertig!

bazbo cd2497: Van Der Graaf - The Quiet Zone / The Pleasure Dome



Na het verschijnen van Pawn Hearts en nog meer uitputtende tournees zegt Peter Hammill begin 1972 dat hij ermee stopt. Hij richt zich op zijn solocarrière, maar in 1975 komen Guy Evans, Hugh Banton, David Jackson en hij toch weer bijeen. Hammill speelt vanaf dan ook elektrische gitaar, waardoor het VDGG-geluid nóg zwaarder wordt. In korte tijd brengt de groep drie platen uit: Godbluff, Still Life en World Record. Ik heb die (nog) niet. Begin 1977 zegt Banton dat hij het intensieve touren niet langer wil en hij stopt. Kort daarop vertrekt ook Jackson. Evans en Hammill doen een beroep op oud-bassist Nic Potter en vinden violist Graham Smith. Inmiddels heeft ook de punk zijn intrede in de wereld gedaan en het nieuwe viertal - dat vanaf dan opereert onder de naam zonder Generator - brengt een veel puntiger vorm van hun muziek: een soort protoprogpunk. Het levert met The Quiet Zone / The Pleasure Dome uit 1977 een wat toegankelijker, maar toch uiterst intense plaat op. Wat mij betreft zijn de hoogtepunten Cat's Eye / Yellow Fever (Running) en The Sphinx In The Face, maar ook hier is geen enkel minder nummer te vinden. Ik koop het album pas op 28 november 2016, een remaster uit 2005 met een paar extraatjes: de single Doors die niet op het album staat, B-kantje Ship Of Fools en een demo van The Wave. Met het kwartet gaat Van Der Graaf uitgebreid op tournee, cellist Charles Dickie speelt mee om het geluid breder te krijgen, af en toe doet David Jackson mee en een verslag van een van de luidste en rauwste versies van VDG is te horen op het livealbum Vital, dat ik (nog) niet heb. In 1978 stopt de groep opnieuw en dit keer lijkt het definitief. The Quiet Zone / The Pleasure Dome is een ijzersterk album van een band die moeiteloos overeind bleef tijdens de - voor veel progressiverockbands - 'moeilijke' punkjaren. Gave plaat.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 11-08-2024 20:09:18 ]

bazbo cd2498: Van Der Graaf Generator - The Box



Ondanks dat de groep sinds 1978 niet meer bestaat, is de belangstelling voor Van Der Graaf Generator nog altijd groot. In 2000 komt deze box uit. Op vier cd's horen we de ontwikkeling van de band in de tien jaar dat deze muziek uitbracht vanaf 1968. We krijgen niet alleen stukken van de albums voor de kiezen, maar ook opnamen voor de BBC, livewerk en een enkele single- of ingekorte versie. Van het prille begin zijn er BBC-opnamen uit 1968 (van het album Aerosol Grey Machine is niets opgenomen, waarschijnlijk omdat het bedoeld was als Hammill soloplaat en oorspronkelijk alleen is verschenen in de Verenigde Staten). Daarna een mooie dwarsdoorsnede van de drie fasen (1970-1972, 1975-1976 en 1977-1978) van de groep. Zo'n beetje de hele plaat Still Life staat erop. De liveopnamen komen van een concert op 9 augustus 1975 in Rimini en hoewel zeer relevant (want de groep was ongekend populair in Italië en de energie is grandioos), is de geluidskwaliteit nogal slecht en vraagt het veel energie om door te komen. De reguliere studio-opnamen zijn voor de gelegenheid in 2000 fraai geremasterd en klinken dan ook zeer goed. Ik koop deze vier cd's tellende box op 3 januari 2002. Ik haal 'm te weinig uit de kast, want het is alles bij elkaar een schitterend overzicht van tien jaren fenomenale muziek.

bazbo cd2499: Van Der Graaf Generator - Merlin Atmos



Nadat Van Der Graaf Generator eind 1978 stopt, blijven de muzikanten op vriendschappelijke voet; ze spelen op elkaars solo- of projectplaten. In 2003, tijdens een concert van Peter Hammill in Londen, zijn Guy Evans, Hugh Banton en David Jackson gastmuzikanten tijdens één enkel nummer. In 2004 komt het viertal (de 'klassieke' bezetting) opnieuw bijeen om verdere samenwerking te bespreken en in 2005 verschijnt een reünieplaat. Die heb ik niet. De groep toert uitgebreid en daarna vertrekt Jackson. Het achtergebleven trio brengt nog een plaat uit in 2008 en 2010 en die heb ik ook niet. De tour van 2013 trekt de aandacht van velen, omdat op de setlijst twee enorme verrassingen staan: Flight en A Plague Of Lighthouse Keepers. Het eerste is een Hammillsolonummer en het tweede is de plaatkantlange suite van het legendarische Pawn Hearts. Op Merlin Atmos (2015) staan deze twee stukken. Ik heb sinds 22 mei 2015 (als hij uitkomt) de Limited Edition, met daarin een bonusplaatje met nog eens bijna vijf kwartier livewerk van de tournee. Op de setlijst staat zowel nieuw als klassiek materiaal. Wat mij intrigeert is hoe ongelofelijk sterk het werk uitgevoerd door een trio (drums, orgel, piano/zang) overeind blijft. De ondertussen fragiel ogende Hammill fluistert en zingt, maar blijkt ook nog altijd over een immense brulstem te beschikken. Grandioos livedocument.

bazbo cd2500: Van Der Graaf Generator - After The Flood - Live At The BBC 1968-1977



Deze dubbelcd koop ik op 22 juni 2015, kort na het verschijnen ervan. Erop staan zo'n beetje alle opnamen die VDGG heeft gemaakt voor de BBC. Sommige ervan waren ook te vinden op The Box, anderen zijn bonustracks op de heruitgaven van de reguliere albums op cd en weer andere zijn nooit eerder uitgebracht. Het begint met ouder spul (uit 1968) en daarna volgt een hele reeks opnamen uit 1970 en 1971, wat mij betreft de gouden periode van de band. Op de tweede cd veel spul uit 1975 en 1976 en uiteindelijk ook drie stukken opgenomen in 1977 toen de groep zich VDG noemde in plaats van VDGG. Het geluid is niet overal high fidelity, maar de uitvoeringen zijn intens en zeer geïnspireerd. Dat er dan enkele dubbelingen zijn (twee Darknessen, twee Man-Ergs) vind ik geen enkel bewaar. Mooie collectie.

bazbo cd2501: Van Der Graaf Generator - Do Not Disturb



Het vijfde studioalbum na de reünie in 2005 komt uit in 2016. Ik koop het 4 oktober 2016. Het trio is mooi in vorm. Hammill, Banton, Evans. Piano/gitaar, orgel, drums. En de stem. Soms lief, soms uitzinnig. Soms zacht, soms luid. De composities zijn sterk. Opener Aloft, bijvoorbeeld. Of Almost The Words. Een spaarzame solo. Een uitstekende plaat. Sindsdien geen nieuw studiowerk. Wat een oeuvre.

bazbo cd2502: The Flower Kings - Live In Europe 2023



The Flower Kings touren in 2023 door Europa en deze cd is daar een verslag van. De opnamen zijn gemaakt in Nederland in oktober 2023 en helaas kon ik er niet bij zijn, dus ik ben erg blij met dit document uit mei 2024, dat ik sinds 12 augustus 2024 in mijn bezit heb. Slechts zes composities op het album, maar we hebben het hier over The Flower Kings en die weten wel raad met lange stukken. Het Garden Of Dreams Medley, waarmee de cd opent, is een slechts dertien minuten durende samenvatting van een werk dat eigenlijk een dik uur klokt. Roine Stolt en zijn band spelen hier de meest herkenbare delen (in 5/4 en 7/8) en Stolt geeft een paar ijzersterke gitaarsolo's weg. Big Puzzle is afkomstig van de eerste Stolt/FlowerKingsplaat; ook hierin weer een lyrische gitaarsolo en dan zijn we weer twintig minuten verder. Dan volgen twee redelijk korte nummers van het meest recente studioalbum Look At You Now uit 2023. Het zijn op het eerste oor wat gemakkelijker in het gehoor liggende stukken, maar schijn bedriegt: het arrangement is complex en vraagt nogal wat van de muzikanten. What If God Is Alone is dan weer een ouwetje en altijd mooi om te horen. De afsluiter is het bijna onvermijdelijke Stardust We Are en Stolt en de zijnen schotelen ons hier het volledige bijna half uur durende monster voor. Voor de tour is de band enigszins aangepast. Naast drummer Mirko DeMaio is bassist (en broer) Michael Stolt te horen; vaste bassist Jonas Reingold is nogal bezig in de band van Steve Hackett. Toetsenist Zach Kamins lukte het niet om vanuit zijn thuisbasis in de Verenigde Staten aan te sluiten bij de Zweden en dus is Lalle Larsson te horen achter de knoppen. Zanger/gitarist Hasse Fröberg is zeer goed bij stem. Mooie uitgave; ook al hebben we al een boel liveopnamen van de groep in huis, dit is een welkome aanvulling op de imposante catalogus van de Zweedse progmeesters.

_{Nog helemaal niets van het album te vinden op YT, dus dan maar een promo:}

bazbo cd2503: Heilung - Lifa Iotungard (Heilung Live At Red Rocks Amphitheater)



Zelf noemt Heilung een concert een 'ritual' en ik ben het met ze eens dat dit beter past bij wat dit gezelschap op het podium brengt. Deze dubbelcd die begin augustus 2024 verschijnt en die ik op 12 augustus koop bevat het complete concert dat de groep gaf in het Red Rocks Amphitheatre, maar wanneer precies, dat is dan weer niet zo duidelijk. Ik vermoed dat het in 2021 is geweest; daar zijn online ook beelden van te vinden en de setlist lijkt aardig overeen te komen. Voor die setlist kiest de groep voor het beste van de drie albums tot nu toe Ofnir, Futha en Drif. Op het podium zijn veel meer mensen aanwezig dan het centrale trio waaruit Heilung bestaat. Naast zangeres Maria Franz, (keel)zanger Kai Uwe Faust en multi-instrumentalist Christopher Juu zijn er nog meer zangers en zangeressen aanwezig. Bovendien is er een hele groep krijgers aanwezig en gezamenlijk brengen zij een bezwerende en opzwepende voorstelling vol tribale drums en koren. Uiterst verslavend, dit. Hoog tijd dat ik dit eens in levenden lijve moet meemaken.

_{Nog weinig te vinden op YT:}

quote:

Op donderdag 22 augustus 2024 20:28 schreef Kanaroe het volgende:
@:bazbo, een vraagje; Peter Hammill, zong hij ook mee op 1 van de Fripp albums?
Exposure......of was dat Darryl Hall

Jij weet het vast!
(Ik heb dat album op een cassettebandje opgenomen....daar staat geen informatie op )

Ze waren het allebei!

quote:

Op donderdag 22 augustus 2024 21:22 schreef Kanaroe het volgende:

[..]
Aha, mysterie opgelost, dankjewel!
Na het beluisteren van jouw Van der Graaf Generator albums herkende ik meteen Peter Hamills' stem, terwijl ik eerder dacht dat alleen Hall meezong op Exposure......maar iets klopte er niet haha

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

bazbo cd2504: Marbin - Israeli Jazz



Nog nooit van deze band gehoord. Tot 16 augustus 2024. Dan komt een Belgische muziekvriend op bezoek en hij heeft iets voor mij meegenomen. Op Israeli Jazz uit 2018 speelt Marbin uit Chicago (met daarin onder andere de Israëlisch-Amerikaanse gitarist Dani Rabin en Israëlische saxof Danny Markovitch) zeer melodieuze en plezante jazzrock. Er staan werkelijk pareltjes aan composities op. De gitaar- en saxsolo's zijn ook fijn. Ware verrassing.

bazbo cd2405: The One EIghty G's - Trout Mask Replica Replica



Dit is debiel. Captain Beefheart & The Magic Band legendarische album Trout Mask Replica van voor naar achter vertolkt, maar dan a capella. The One Eighty G's is een Amerikaanse groep, volgens zichzelf bestaande uit Chris Minnick, David Minnick, Dick Minnick, Don Minnick, Mark Minnick en Peter Minnick, en heeft tussen 2018 en 2024 gewerkt aan deze monsterplaat. Nu is Trout Mask Replica al niet de gemakkelijkste plaat en die dan uitgevoerd met slechts stemmen, dat is geen lichte kost. Bij vlagen vind ik het dan ook wat rommelig, maar dat vind ik van het origineel ook. Soms is het dus doorbijten, maar als ik dat doe en naarmate het album vordert, wordt het sterker en sterker en dan komt er waarlijk briljant spul voorbij. Hoogtepunten: Neon Meat Dream Of An Octafish, China Pig en Orange Claw Hammer. Belgische muziekvriend Peter neemt dit album voor me mee op 16 augustus 2024 en verrast me enorm. Dit is debiel.

bazbo cd2506: Jon Anderson & The Band Geeks - True



Lieve help. Als je de hoesfoto ziet, houd je je hart vast. Maar vanaf de eerste tonen weet ik: dit is oude vertrouwde Jon! De band die hem begeleidt, die tourt al anderhalf jaar of zo met hem door de Verenigde Staten. Richie Castellano is de toetsenist, bassist, gitarist en hoofdcomponist van The Band Geeks en naast hem staan nog vijf instrumentalisten. Opvallend dat iedereen ook nog eens niet onverdienstelijk zingt. True is een progalbum dat in de lijn ligt van Anderson Bruford Wakeman & Howe, de Talk-Yes uit de jaren negentig, de duoplaat die Anderson maakte met Roine Stolt en het beste van het solowerk van Anderson zelf. Er zijn toegankelijke songs, van die typisch Andersonengelenliedjes en de wat langer uitwaaierende en complexere progstukken. En het is fantastisch! Het geluid is kraakhelder, de productie knalt, de band is grandioos, de composities zijn ijzersterk en meneer Anderson is ongekend goed bij stem. En dan te bedenken dat hij over bijna twee maanden tachtig jaar wordt. Ik koop True op 23 augustus 2024 op de dag hij uitkomt en wat mij betreft is dit de plaat van het jaar. Lieve help.

bazbo cd2507: Tim Bowness - Powder Dry



Dit nieuwe album van Tim Bowness verscheen op 16 augustus 2024 (al zegt de platenmaatschappij dat de verschijningsdatum is uitgesteld naar 13 september, ik koop hem op 19 augustus 2024 in een plaatselijke platenwinkel) en is zijn achtste soloalbum. Op vorige platen liet de zanger en liedsmid allerlei muzikanten opdraven; Powder Dry heeft hij helemaal in zijn eentje geschreven, ingespeeld en geproduceerd en dus kunnen we spreken van een écht solo-album. Voor de mix liet hij dan wel Steven Wilson komen. De plaat wijkt ook in een ander opzicht af van voorgangers: in nog geen veertig minuten krijgen we zestien liedjes of aanzetten daartoe voorbijkomen. Het is elektronisch, indringend, opzwepend, romantisch, fragmentarisch (sommige liedjes zijn voorbij voordat ze net goed op gang zijn) en toch wringt het nergens. Het klopt. Maar waarom, daar ben ik nog niet achter. Gelukkig is er ook nog de zo typerende stem en de bij vlagen melancholieke atmosfeer. Powder Dry is een album dat nog een heleboel luisterbeurten nodig heeft voordat ik hem doorgrond, maar op het eerste gehoor vind ik het heel puik.

bazbo cd2508: Steve Howe & Martin Taylor - Masterpiece Guitars



Op 22 augustus 2024 loop ik een plaatselijke platenwinkel binnen en ik stuit op dit schijfje. Het is een album dat in 2002 verscheen en ik nog niet in de verzameling heb. Op Masterpiece Guitars werkt gitaarmaestro Steve Howe samen met een andere bekende gitarist: Martin Taylor. Sommige stukken zijn samen gecomponeerd: dan komt de een met een basisstructuur en de ander met een bijpassende melodie; andere nummers zijn solostukken. De hoeveelheid gitaren die de heren gebruiken is niet te overzien, zo veel. Op Blue Bossa maakt Taylor het wel heel erg bont: in een stuk van vijf minuten bespeelt hij achttien verschillende gitaren over een basis die hij legt met de negentiende gitaar. Daar staat tegenover dat de stijl wat eenvormig is: veel jazzy fingerpicking, luchtig, licht, aangenaam en bij nauwe beluistering toch indrukwekkend. Fijne aanvulling op mijn Howecollectie.

bazbo cd2509: Van Halen - Van Halen



Het legendarische debuutalbum van Van Halen verschijnt in 1978. Ik herinner me mijn eerste kennismaking nog goed: ik was een jaar of dertien en uit de televisie knalde tijdens Toppop de openingsriff van Running With The Devil. Wat een energie. Die gast die zong maakte leuke wijdbeensbokkesprongen. Ik vond het gaaf. Toch duurt het een jaar of wat voordat ik de elpee aanschaf; het moet ergens halverwege de jaren tachtig zijn. Krachtige en korte rocksongs, eigenlijk helemaal niet zo snoeihard als het leek, wel stevig. De korte gitaarsolo Eruption is iconisch. Voor de rest staan de gitaar en de gitaarsolo's volledig ten dienste van de songs. Negen eigen stukken en twee covers: Ice Cream Man en een spetterende versie van The Kinks' You Really Got Me. Toen ik op 28 maart 2007 een cd-versie - een remaster uit 2000 - tegenkwam in een plaatselijke platenwinkel voor een prikkie, toen kon ik hem niet laten liggen. Voor de rest heb ik geen Van Halen in huis; hun debuut blijft grandioos.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-09-2024 06:05:19 ]

bazbo cd2510: Vangelis - Earth



In 1971 stapt Vangelis Papathanassiou uit zijn groep Aphrodite's Child, die dan net de opnames klaar heeft van het dubbelalbum 666 (zie ongeveer vierenhalf jaar geleden). De van origine Griekse multi-instrumentalist heeft tijdens de paar jaren van Aphrodite's Child al wat filmmuziekprojecten buiten de groep gedaan en die waren succesvol, dus als de onderlinge spanningen in het trio oplopen, besluit hij zich te richten op een solocarrière. Zijn eerste solowerk, het album Fais que ton rêve soit plus long que la nuit, over de Franse studentenrellen in 1968, verschijnt in 1972, maar doet commercieel gezien weinig. In 1973 komt hij met Earth, een schitterende plaat waarop percussie de hoofdrol speelt. Daarnaast beroert Vangelis allerlei toetsenapparaten en etnische instrumenten. Voor de stemmen laat hij wat gasten opdraaien. Ik koop Earth op 29 januari 2018 en ik heb een remaster uit 2017, die aanvankelijk alleen in de enorme Delictus-doos uit 2013 te vinden was. Hoewel vandaag de dag een wat vergeten album, is Earth een doorbraak voor Vangelis en vanaf 1973 volgt er een stortvloed aan platen; het is niet bij te houden wat de man allemaal doet.

bazbo cd2511: Vangelis - Heaven And Hell



In 1974 gaan er geruchten dat Vangelis zich toch weer aansluit bij een band. De geruchten blijken waarheid: hij doet een auditie bij Yes (om meneer Rick Wakeman te vervangen), maar Vangelis blijkt niet de juiste man voor de groep. Wel ontmoet hij zanger Jon Anderson en Vangelis vraagt hem om een bijdrage te leveren aan een album waar hij op dat moment aan werkt. Het is het begin van een langdurige samenwerking. Heaven And Hell komt uit in 1975 en blijkt achteraf een van de allerbeste platen die Vangelis ooit heeft gemaakt. Vangelis zet orkest en koor in om zijn bombastische compositie mede te vertolken. Zelf bespeelt hij percussie, piano en de vele synthesizers. Mede door dit album zal hij een pionier van de elektronische muziek worden, maar als geheel klinkt het organisch en natuurlijk. De plaat valt uiteen in twee delen, ieder een plaatkant lang. Andersons bijdrage is te horen aan het eind van het eerste deel: de song So Long Ago, So Clear is de blauwdruk voor de platen die zij beiden als het duo Jon & Vangelis in de jaren tachtig zullen maken. De engelenstem van Anderson past schitterend bij de elektronische wolkendeken die Vangelis neerlegt. Dit album staat al heel lang op mijn wensenlijstje en ik vind de remaster uit 2013 (oorspronkelijk slechts verkrijgbaar in de monsterbox Delictus) op 11 mei 2024 in een tweedehandsplatenzaakje in Münster. Zoals gezegd: het is misschien wel het beste en mooiste album dat Vangelis ooit heeft gemaakt.



_{En voor hen die alleen dat hitje willen horen:}