[Etappe 21] Monaco - Nice (ITT) #4 Radioactief

Etappe 21: Monaco - Nice, 33,7 km (ITT)

De laatste rit in lijn van deze Tour leverde opnieuw een ritzege op voor Tadej Pogacar. De teller staat inmiddels op vijf, lachwekkend. En dat terwijl hij had gezegd dat dit een rit voor de vluchters moest zijn, leugenaar! Al lag dat vooral aan Quick Step, zo is het dan ook wel weer. De rit begon met een spervuur aan demarrages en op de prachtige Col de Braus spatte de koers volledig uit elkaar. Op een gegeven moment zat er nog maar een groepje van een man of tien vooraan, met daarin praktisch alle klassementsrenners. Er waren wat slimmeriken uit de top 10 die probeerden in de aanval te gaan om zo een paar plekjes op te schuiven in het klassement, maar daar werd dan weer massaal op gereageerd door de andere klassementsrenners en zodoende lag het tempo verschrikkelijk hoog. Na een tijd besloot men toch wat gas terug te nemen, waardoor er langzaam een kopgroep kon ontstaan. Wilco Kelderman had weer eens goede benen, hij ging voor de tweede dag op rij in de aanval en ditmaal kreeg hij Bruno Armirail en Enric Mas met zich mee. Die reden richting de top van de schitterende Braus van hem weg, maar in de afdaling wist hij terug te keren. In de afdaling van de Braus reed er vervolgens ook nog een groepje weg uit het inmiddels weer aangedikte favorietengroepje, in dat groepje vonden we onder meer Richard Carapaz terug. De man uit Ecuador moest wel in de aanval gaan, zijn bolletjestrui stond op het spel. Na de prachtige Braus reden we over de net zo mooie Turini, qua plaatjes zag de rit er continu fantastisch uit. Op de Turini duurde het vrij lang voor de achtervolgers de oversteek wisten te maken, maar uiteindelijk ontstond er een grotere kopgroep en die kopgroep leek lang om de zege te mogen strijden. Totdat Quick Step ineens besloot te versnellen. UAE reed niet echt door en gaf de koplopers een voorsprong van een minuut of vier, maar Evenepoel had een plannetje. Hij wilde graag Vingegaard bestoken, dus soupeerde hij al z'n mannetjes op. Moscon, Van Wilder, Hirt en Landa mochten allemaal aan de bak. Op de Colmiane en in de eerste kilometers van de Couillole bleven zijn ploeggenoten op kop beuken en daardoor liep de voorsprong van de koplopers terug naar een minuut of twee. Daardoor werden ze vooraan nerveus, de betere klimmers daar moesten het bal vroeg openen. Enric Mas en Richard Carapaz bleken de sterkste klimmers te zijn, maar ze waren niet sterk genoeg. Mikel Landa was onverbiddelijk, met de guidon van onder reed hij nog even een minuut van de voorsprong af en toen was Evenepoel aan zet. Die demarreerde zonder enige overtuiging. Hij stond vijf tellen op de pedalen en dat was het. Almeida nam daarna het commando over, waarna Evenepoel later nog een tweede keer in de aanval ging. Weer een magere aanval, Vingegaard en Pogacar konden makkelijk volgen. Vingegaard kon dusdanig makkelijk volgen dat hij de Belg besloot te counteren. Erop en erover, Evenepoel had geen antwoord. Hij is nog jong en dit is pas zijn eerste Tour en je moet af en toe een keer op je bek gaan, maar dit was meelijwekkend. Je hele ploeg oproken voor twee miezerige aanvalletjes en daarna het deksel op de neus krijgen, pijnlijk. De aanval van Vingegaard werd keurig beantwoord door Pogacar, die in het wiel bleef zitten. Vingegaard reed naar de resterende koplopers toe en toen hij erbij was bleef hij op kop rijden. Enric Mas probeerde nog even te volgen, maar hij moest uiteindelijk toch afhaken. Carapaz bleef erbij tot in de laatste kilometer, maar ook voor hem ging het toen te snel. Hij mag zich troosten met het feit dat de bolletjestrui nu officieel van hem is. Met z'n tweeën gingen ze de laatste kilometer in en dus wist je wat er vooraan ging gebeuren. De kans dat Pogacar de rit zou weggeven aan Vingegaard leek erg klein en dat gebeurde dus ook niet. In de laatste 200 meter sprintte hij nog even zeven seconden weg van de Deen. Een soort van eerherstel voor Vingegaard, aangezien hij na een paar slechte dagen nu toch weer redelijk goed leek te zijn, maar hij is nog steeds heel ver verwijderd van het niveau van de Sloveen. Die leek de hele dag op een procent of 70 rond te rijden. Op de Braus had hij tijd om zijn vriendin nat te spuiten en hij keek tijdens de fase vol haarspeldbochten ook even over de rand om te kijken of de renners een bocht lager het moeilijk hadden. Op de slotklim reed hij continu met dichtgeknepen remmen, pas de laatste 200 meter kon hij zijn innerlijke beest bevrijden. Beangstigend.

Mooie rit vanwege de plaatjes, maar toch weer een jammerlijke ontknoping. Er staat geen maat op Pogacar en dus is het resultaat iedere keer heel voorspelbaar. Dat zal niet anders zijn tijdens de laatste rit van deze Tour. Voor het eerst sinds 1904 zal de Tour niet eindigen in Parijs, voor het eerst sinds 1989 eindigt de Tour met een tijdrit. Een klimtijdrit, van Monaco naar Nice. We noteren met een vulpen de zesde ritzege van Tadej Pogacar, de Kosmonaut van Komenda. Ready for take off, klaar voor weer een stratosferische prestatie. Blij dat deze Tour bijna voorbij is, het is een eenzijdige freakshow geweest. Juichen om Bini, hij schrijft geschiedenis met zijn groene trui, huilen om de rest.




Uniek, de laatste rit van de Tour de France gaat niet van start in een van de vele voorsteden van Parijs. Nog unieker, de rit gaat ook niet eindigen in Parijs. En helemaal uniek: de laatste rit gaat zelfs van start in het buitenland. We bevinden ons op de laatste dag van de Tour de France van 2024 in het Vorstendom Monaco, een dwergstaat aan de Middellandse Zee, die aan de landzijde geheel omsloten wordt door Frankrijk. Monaco heeft een oppervlakte van 2,03 km² en is na Vaticaanstad het kleinste land ter wereld. Het telt bijna 40.000 inwoners waardoor het de dichtstbevolkte onafhankelijke staat ter wereld is. Monaco is ontstaan op 8 januari 1297. Hoewel het aan Frankrijk grenst, dat lid is van de Europese Unie (EU), is Monaco er geen lid van. Het heeft wel de euro als munteenheid. Sinds de invoering van de grondwet van 1911 is de premier van Monaco, als regeringsleider die door de prins wordt benoemd na overleg met de regering van Frankrijk, altijd een Franse burger geweest. Het dwergstaatje staat internationaal bekend als een mondaine badplaats en belastingparadijs met het beroemde Monte Carlo Casino, beau monde en een jaarlijkse Grand Prix in het Formule 1-autoracen. Het heeft naast het nationale voetbalelftal ook een eigen voetbalclub, AS Monaco, die in de Franse competitie speelt. Als je het zo leest klinkt het allemaal nog wel aardig, maar kenners weten dat Monaco een heus wansmaakwalhalla is, een protserig proletenparadijs waar toevallig de helft van het peloton woont. Schijnbaar wonen er op z'n minst 50 renners in dit belastingparadijs. De gemiddelde renner woont in een soort van bezemkast, maar hey, je hoeft in ieder geval geen belasting te betalen. En er zijn bergen in de buurt, dat gaan we tijdens deze tijdrit ontdekken. De Tour afsluiten met een tijdrit, dat gaan we doen. Voor het eerst sinds 1989 sluiten we op die manier af, het zal hallunicant gaan aanvoelen. En dan ook nog eens in Monaco, een constitutionele monarchie met een prins als staatshoofd. De huidige vorst is Albert II uit het huis Grimaldi. Deze familie zit al ruim 700 jaar op de troon. Albert is wel een van mijn favoriete vorsten, hij beschikt zo mogelijk over nog minder charisma dan de Belgische Koning Droogneuker en ONZE Willie. Albert is de zoon van Reinier III, die trouwde dan weer met de Amerikaanse actrice Grace Kelly en dat gaf het staatje internationale bekendheid. In de jaren zeventig en tachtig vond een ware bouwhausse plaats en werd het land volgebouwd met flatgebouwen. Ook werd de wijk Fontvieille door landaanwinning aangelegd. Monaco werd een dure stad om te wonen en moeilijk betaalbaar voor de oorspronkelijke Monegasken. Het verval is dus pas redelijk recent ingezet, maar inmiddels niet meer te stoppen. Mocht er ooit geen troonopvolger zijn dan blijft het vorstendom niettemin een onafhankelijke staat, leuk feitje. De militaire verdediging van Monaco blijft wel de verantwoordelijkheid van Frankrijk, al zou ik ze vooral adviseren om Monaco niet te verdedigen. Het stadstaatje Monaco is het dichtstbevolkte onafhankelijke land ter wereld en heeft ook de grootste politiemacht en -aanwezigheid, zowel per hoofd van de bevolking als per vierkante meter. Joost mag weten waarom dit relevant is, dan kun je eerder benoemen dat er in Monaco meer buitenlanders dan Monegasken wonen, van de inwoners is slechts 17% Monegask. Monaco bestaat uit tien zogenaamde quartiers, wijken. De bekendste wijken zijn Monte Carlo, bekend vanwege het casino en Monaco Ville, de oude vestingstad die tegen het begin van de bergen van de Franse Alpen ligt en de Rots van Monaco omvat. In die wijk vinden we ook het Prinselijk paleis van Monaco, de Kathedraal van Monaco, waar alle vorsten begraven worden, en het oceanografische museum Musée Océanographique de Monaco. Daarnaast heb je nog Fontvieille als relevante wijk, in die wijk ligt het Stade Louis II, het stadion van de voetbalclub AS Monaco. Een opvallend stadion, opvallende club ook. Niet het enige opvallende aan Monaco, ze hebben hier natuurlijk ook hun eigen vroemvroemwedstrijdje. De Grand Prix Formule 1 van Monaco is een van de bekendste races uit de autosport, volledig verreden op een stratencircuit. Autorijden is geen sport, maar wielrennen gelukkig wel. De Tour de France is in het verleden vaker in Monaco geweest, dit wordt de 8e keer dat de Tour passeert. In 1939 kwam de Tour hier voor het eerst voorbij, maar de organisatie vestigt vooral graag de aandacht op de editie van 1964. Toen eindigde er een rit in het stadion van AS Monaco. Op de sintelbaan van het Stade Louis II werden er rondjes verreden en Raymond Poulidor ging de mist in. Hij dacht een rondje voor het einde dat hij er al was, lullig is dat altijd. Jacques Anquetil was beter aan het opletten, hij profiteerde van de misser van Poulidor en hij trok de rit in de laatste ronde naar zich toe. Toentertijd kreeg je een minuut cadeau als je een rit won en Anquetil zou die Tour uiteindelijk met een voorsprong van 55 seconden op Poulidor winnen, ai. De voorlopig laatste passage in Monaco dateert dan weer van 2009, dat jaar vond de Grand Départ hier plaats. De eerste rit was een korte tijdrit, volledig in Monaco. De tijdrit werd gedomineerd door Fabian Cancellara, die Denis Menchov vernederde door hem vlak voor de finish in te halen. Daags nadien ging er ook nog een rit van start in Monaco, maar daarna zijn we hier niet meer geweest. Vijftien jaar later keren we terug, opnieuw voor een tijdrit. Ditmaal geen openingstijdrit, nee, net als in 1989 sluiten we een keer af met een tijdrit. Volgend jaar zijn we weer terug op de Champs-Élysées, maar nu gaan we van start in de stad van het fenomeen Victor Langellotti. Een van de weinige echte Monegaskische coureurs. U kent hem wellicht niet aangezien hij al jaren voor het nietige Burgos-BH rijdt, maar Victor schijnt volgend jaar de overstap te maken naar Ineos. Niemand weet waarom, wellicht speelt het mee dat heel Ineos Monaco als thuisbasis heeft zo'n beetje, of ze zijn onder druk gezet door Umberto Langellotti, de vader van Victor en tevens de voorzitter van de Monegaskische wielerbond. Victor Langellotti bij Ineos, ik kom nog steeds niet bij van het lachen. Dit wordt echt goed. Misschien kunnen ze ook nog even Antoine Berlin halen, een andere Monegaskische coureur. Rijdt bij Bike Aid, dan kun je wat. Ik neem verder aan dat Tadej Pogacar, als inwoner van Monaco, graag deze tijdrit wil winnen. Tot slot een mededeling voor de mensen uit Eindhoven en omstreken: Olivier Boscagli is ook een echte Monegask, het moet nogal een contrast zijn voor die jongen dat hij nu al jaren zijn tijd in Eindhoven doorbrengt. Al weet je nooit waar hij precies in Monaco heeft gewoon, uiteindelijk is deze smalle strook land toch voornamelijk volgegooid met willekeurige flatgebouwen, Monaco is toch ook vooral een hoop schone schijn.






De afsluitende tijdrit begint in de haven van Monaco, op de Boulevard Albert 1er, zo ongeveer op de plek waar de tijdrit in 2009 eindigde. In de eerste 200 meter van de tijdrit rijden de renners rechtdoor, daarna slaan ze rechtsaf de Avenue John F. Kennedy in en hier gaat het een paar meter omlaag, terwijl we langs de luxueuze jachten van de Port Hercule fietsen. Het gaat een halve kilometer rechtdoor in de haven, over een weg die aan de kerbstones te zien onderdeel uitmaakt van het circuit van Monaco, dat gekke kermisparcours dat blijkbaar nog steeds in de F1 terug te vinden is. Voorbij de haven buigt de brede weg flauwtjes af naar links, we rijden een tunnel binnen en dus is de kans groot dat we even afscheid moeten nemen van de renners. De Tunnel Larvotto, zo heet dat ding naar het schijnt. Een tunnel waar de renners ook doorheen zijn gereden tijdens de Grand Départ in 2009, richting het eind van de tijdrit die door Fabian Cancellara werd gewonnen. Een iconisch beeld wel, maar het blijft een pauperbende. In de tunnel is de weg breed en zo goed als vlak, op een aantal goedlopende bochten na mogen we vooral stellen dat het een eeuwigheid rechtdoor gaat. Ook buiten de tunnel komen we weinig bochtenwerk tegen, je zou voor het gemak kunnen beweren dat het anderhalve kilometer zo goed als rechtdoor gaat. Buiten de tunnel rijden we verder over een eenbaansweg, maar dat is tijdens een tijdrit verder niet zo rullevant. Aan het eind van het lange, rechte stuk langs de zee en langs talloze appartementencomplexen volgt er ineens uit het niets een bocht van 180 graden. We draaien helemaal om en rijden over dezelfde weg terug, of nouja, de andere kant van de weg. Weer een eenbaansweg, aan de andere kant van de middenberm. Die bocht van 180 graden ziet er nog best soepel uit, al moet je hier uiteraard wel flink in de remmen. We rijden terug het centrum van de stad in, over de Avenue Princesse Grace. Geloof dat ze hier niet lang hebben hoeven nadenken over de straatnamen. Het gaat een kleine kilometer zo goed als rechtdoor over een vlakke weg, tot we uitkomen bij een rotonde. Hier rijden we rechts omheen om vervolgens aan het eind van de rotonde rechtsaf te slaan. In deze bocht naar rechts zien de renners al wat er gaat gebeuren, de weg loopt omhoog. We beginnen na een vlakke aanloop van ongeveer drie kilometer aan de klim naar La Turbie. De klim begint op een iconische manier, we zien weer wat kerbstones verschijnen en even later komen we in een haarspeldbocht terecht. Dé haarspeldbocht van de Grand Prix van Monaco, de Fairmont Hairpin of Grand Hotel Hairpin. Ik geloof dat ze tijdens het autorijden hier omlaag rijden, de renners gaan nu juist omhoog, maar alsnog, het beeld zal bekend zijn. We rijden de wijk Monte Carlo binnen, een van de tien quartiers en een voormalige gemeente van de stadstaat Monaco, bekend om zijn casino's, stranden en de beroemde mensen die hier wonen. De wijk werd midden 19e eeuw gebouwd door prins Karel III om zijn schatkist te spekken. In Monte Carlo ligt het Hotel de Paris, een van de meest exclusieve hotels ter wereld. Fietsen we langs, net zoals we langs het Casino de Monte Carlo passeren, een goketablissement dat is opgebouwd in beaux-arts en neo-barokke stijl. Kicken gebouwtje, minder kicken activiteit. De geschiedenis van het casino gaat terug tot 1854. In dat jaar werd het gokken gelegaliseerd door prins Florestan I van Monaco, terwijl het in de rest van Frankrijk nog verboden was. Daar hebben ze hier hun rijkdom aan te danken, het uithangen van de proleet. Als je er niet te lang over nadenkt ziet het er allemaal wel mooi uit, de toeristische afdeling kan weer overuren draaien tijdens deze tijdrit. We rijden rechtdoor het plein tegemoet waar alle pracht en praal van Monte Carlo te vinden is, op het Place du Casino slaan we vervolgens rechtsaf om langs de Jardin du Casino af te rijden over een smal weggetje. Tot aan het casino gaat het een halve kilometer aan bijna 7% omhoog, ter hoogte van het casino is het dan weer net iets iets minder zwaar met een halve kilometer aan 6%.




Talloze mooie gebouwen hier, maar ook dit is terrein dat de gemiddelde Red Bull-pet zal kennen, dus ik vertel jullie weinig nieuws. De renners zijn begonnen aan een klim van 8,1 kilometer, voorbij de Jardin du Casino zit de eerste kilometer erop. Gemiddeld gaat het aan 5,6% omhoog naar La Turbie, maar voorlopig bevinden we ons nog in de wijk waar gaspedaalvandaal Charles Leclerc geboren werd. Voorbij de tuin van het casino slaan de renners rechtsaf en meteen daarna gaat het weer naar links, om vervolgens enkele meters later nog eens rechtsaf te slaan. Na die bocht naar rechts duiken we schuin linksaf een weggetje in en amper uit die bocht volgt er een scherpe bocht naar links. Draaien en keren in Monte Carlo, op weg naar Beausoleil. Na de scherpe bocht naar links verlaten we Monaco en keren we terug naar Frankrijk, jawel! We bevinden ons nog steeds in de bebouwde kom, verschil is er niet te zien, maar zodra we Beausoleil bereiken zijn we terug in Frankrijk. Na een paar meter in Frankrijk rond te hebben gereden volgt er een bocht naar rechts, daarna gaat het een kleine kilometer zo goed als rechtdoor omhoog aan een procent of vijf in een straat vol terrasjes. Een straat die bovendien met een hoop palmbomen is versierd, je zou bijna gaan denken dat het hier gezellig is. Na eindelijk een stukje rechtdoor gereden te hebben komen de coureurs uit bij een rotonde, de indicatie dat de renners een bocht van 180 graden gaan nemen. Ze komen na deze bocht op een bredere weg terecht, de Boulevard de la Turbie. Deze boulevard brengt ze uiteraard naar La Turbie. We rijden nog steeds door de bebouwde kom, door een aantal woonwijken waar vooral Monegasken wonen die het niet kunnen betalen om in Monaco zelf te wonen. Dus wijken ze uit naar Beausoleil, net over de grens. Tijdens onze tocht rijden we langs een kicken kerkje, maar voor de renners is vooral van belang dat de klim nu echt op een klim begint te lijken. Een klim met een hoop haarspeldbochten, na de rotonde komen ze er meteen twee tegen en even verderop liggen er nog twee. Draaien en keren, op zo'n tijdritfiets is dat toch net wat minder comfortabel dan op een normale fiets. Gelukkig kennen bijna alle renners dit parcours wel, aangezien ze toch in Monaco of omgeving wonen. De beste lijnen hier zullen ze wel kennen. Omhoog gaat het een kilometer aan bijna 7%, voor er een kilometer aan 5,5% volgt. Supersteil wordt de klim nergens, waardoor je er gemakshalve vanuit kunt gaat dat gewoon iedereen op de tijdritfiets omhoog zal brommeren. Na vier haarspeldbochten vrij kort achter elkaar komen de renners uit op een zeer brede weg die eindelijk eens een aantal meter rechtdoor zal lopen, maar lang mogen ze daarvan niet genieten. Ze slaan even vederop rechtsaf en komen dan kort achter elkaar nog eens drie haarspeldbochten tegen. We verlaten hier de bebouwde kom en we komen tussen de bomen terecht, de brede weg loopt hier tamelijk gelijkmatig omhoog aan 6%. De weg is breed en dus de haarspeldbochten ook, op zich zou je denken dat je zelfs op de tijdritfiets vrij makkelijk door deze bochten komt. In een van die bochten bereiken we een mooi uitzichtpunt over Monaco en de Middellandse Zee, Balcon sur la Méditerranée op de Mont des Mules. Prachtig uitzichtpunt, alleen jammer dat ze net in deze bocht ook een lelijk gebouw neer aan het zetten zijn. Voorbij de bocht kunnen de renners als ze over hun linkerschouder kijken nog een tijdje uitkijken over Monaco en de zee, al zullen ze vast met hele andere dingen bezig zijn. Behalve Pogacar, die kan dat combineren. Na deze zone vol haarspeldbochten is het nog een aantal kilometer fietsen tot de top, kilometers waar we verder niet al teveel over kunnen vertellen. Het gaat eigenlijk continu aan 6% omhoog, het is in die zin een ideale klim voor een klimtijdrit. Vrij gelijkmatig, geen gekke percentages, zo hoort dat. Een La Planche des Belles Filles-gimmick hoort niet, dit lijkt er meer op. Gedurende de laatste kilometers van de klim komen de renners her en der verspreid zes haarspeldbochten tegen, maar de weg blijft gigantisch breed en die bochten zijn daardoor goed te nemen, zou je denken. Vlak voor we La Turbie bereiken slaan de renners linksaf een andere weg in en die weg loopt aan een procent of drie omhoog. We zien in de verte La Turbie al liggen en na 11,2 kilometer bevinden we ons ineens in het centrum van dit dorpje. We komen boven op de klim van tweede categorie, hier zijn dus nog wat bergpunten te verdienen. Totaal niet van belang, de trui is voor Carapaz. Veel belangrijker is dat er na 11,2 kilometer ook meteen het eerste tussenpunt van de dag volgt. We gaan weten wie het snelste heeft geklommen, maar eigenlijk weten we dan nog niet veel. Het is in deze tijdrit zeker een mogelijkheid om te snel te starten en jezelf in het laatste deel tegen te komen. Maar goed, op wat prestige na staat er verder weinig op het spel. Totaal oninteressante tijdrit geworden, eigenlijk.





La Turbie is een dorpje met ongeveer 3000 inwoners, waar de koers met enige regelmaat passeert. De laatste rit van Parijs tegen Nice komt zo ongeveer ieder jaar dwars door La Turbie, al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat we eigenlijk nooit vanuit Monaco omhoog rijden naar dit plaatsje. Dat deden we wel in de Tour van 2009, de Tour die van start ging in Monaco. Een tijdrit op de eerste dag, een rit in lijn op de tweede dag, met in de eerste kilometers van die rit meteen de klim naar La Turbie. De Tour des Alpes Maritimes et du Var kende hier in 2022 een aankomst, Tim Wellens wist toen Nairo Quintana te kloppen. Geen sinecure, Nairo was in februari 2022 plotseling de beste renner van de wereld. In de maanden daarna niet meer, uiteraard. In La Turbie, een dorpje dat hoog uittorent boven Monaco en de Middellandse Zee, staat een opvallend bouwwerk. De Trofee van de Alpen, een Romeins gedenkteren ter ere van keizer Augustus, nadat door veldtochten in de Alpen 46 volkeren (bergstammen) werden onderworpen. Ergens rond 7-6 voor Christus werd dat ding gebouwd en hoewel het in de loop der duizenden jaren grotendeels is verwoest staat er nu toch nog een aardig overblijfsel overeind. Enfin, voorbij de top in La Turbie volgt er een stuk van 4,5 kilometer tot de voet van de tweede klim van deze dag. In La Turbie gaat het na de tijdsopname een paar meter omlaag, de brede weg die dwars door het dorp loopt kent enkele flauwe bochten. Aan de rand van het dorp komen we dan weer uit bij een rotonde, hier gaan de renners schuin naar links en daarna rijden ze een aantal kilometer over een brede weg die behoorlijk recht is en behoorlijk vlak. Net buiten La Turbie loopt de weg even een paar meter vals plat omhoog, stelt weinig voor. Even verderop volgt er weer een schuine bocht naar links, daarna loopt de brede weg een tijdje wat vals plat omlaag. We fietsen weer eens door een schitterend decor, aan de rechterkant van de weg zien we rotsachtige bergen liggen, aan de linkerkant van de weg schittert in de verte de strakblauwe zee. Op enkele flauwe bochten na komen de renners eventjes niets tegen, pas als ze na 13,4 kilometer uitkomen in het dorpje Èze volgen er een paar bochten die een klein beetje scherper zijn, maar ook die bochten stellen weinig voor. Het gaat wel steeds steviger omlaag, we begonnen met een klein stukje vals plat omhoog en daarna ging het langzaam wat vals plat omlaag, maar nu lijkt het een tijdje op een echte afdaling. Redelijk fors omlaag, alleen zonder veel gekke bochten. Vlak voor we beginnen aan de Col d'Èze komen we nog wel een gekke bocht tegen, in het dorp gaat het listig naar rechts, waarbij ik hoop dat de vluchtheuvels voor de gelegenheid worden weggehaald. Na die bocht is het gevaar voorlopig wel geweken, in de laatste meters voor we aan de Col d'Èze beginnen zijn de bochten weer wat flauwer en vlakt de weg ook weer af, het lijkt zelfs even vals plat omhoog te lopen. Na een stevige bocht naar rechts in het centrum van Èze loopt de weg evenwel meteen een stuk steviger omhoog. Voor we het over de Col d'Èze gaan hebben moeten we het alleen eerst nog wel even over Èze zelf hebben, een dorp dat ik sinds kort haat. Die paardenlul van een Bono schijnt hier een tijd te hebben gewoon, wat een walgelijke locatie. De Ierse Dion Graus is niet de enige bekendheid die ooit tijd heeft doorgebracht in Èze, net buiten het dorp ligt de Chemin de Nietzsche, die schijnt regelmatig wandelingen vanuit Nice richting Èze te hebben gemaakt aan het einde van zijn leven. Het wandelpad schijnt zelfs voor te komen in Also sprach Zarathustra, of in ieder geval zou het als inspiratie hebben moeten gediend. Èze is bijzonder toeristisch, met name dankzij de mooie middeleeuwse gebouwtjes die hier te vinden zijn en het uitzicht over de France Riviera. Trekt miljoenen bezoekers, jawel!



Veel toeristen zullen er nu ook zijn, want de Tour komt voorbij. We slaan rechtsaf en na die bocht gaat het 1,6 kilometer omhoog naar de top van Col d'Èze. Een klim die we kennen als onze broekzak, want de klim zit ieder jaar in Parijs tegen Nice. De laatste rit van de koers naar de zon is altijd een korte, van Nice naar Nice. En in die rit rijden we steevast over de Col d'Èze, al zijn er wel meerdere manieren om dat te doen. Tijdens Parijs-Nice van dit jaar werkten we hetzelfde traject af, vanuit La Turbie reden we naar Èze om kort maar steil te klimmen naar de top van de Col d'Èze. Tamelijk ongebruikelijk, doorgaans rijden we vanuit Nice omhoog en moet er veel langer geklommen worden. Nu gaat het slechts 1,6 kilometer omhoog, maar wel zeer steil. Afhankelijk van je bron wordt er aan 8,3 of 8,8% gemiddeld geklommen. Een brede weg loopt via een aantal bochten buitengewoon steil omhoog, hoe dan ook. Het eerste stuk valt nog mee, maar richting de top wordt het steeds lastiger. Stroken boven de 10%, zelfs een piek tot 14%. Na de langere klim naar La Turbie is dit ineens kort en explosief, je tijdrit goed indelen is een must. Hier moet je nog wel wat reserve hebben, anders kun je fameus parkeren. Richting de top blijft het steil, in de laatste twee hectometer gaat het rechtdoor omhoog aan 13%, krasselen op je lompe en logge tijdritfiets. Na 17,1 kilometer komen de renners boven op de Col d'Èze, een ongecategoriseerde klim. We zijn nu net over de helft van de tijdrit, we slaan linksaf en we weten gelijk meer. Op de top is namelijk ook het tweede tussenpunt te vinden, het zal direct duidelijk worden wie de inspanning na de Turbie heeft weten door te trekken. Het stuk na de top van de klim wordt ook belangrijk, want er volgt niet direct een afdaling. De renners gaan in feite vier kilometer over een plateau rijden, waar de weg hooguit vals plat omlaag loopt. Na 600 meter over de brede weg gereden te hebben komen we langs een monument in de vorm van een fiets en een bord dat de top van de Col d'Èze aangeeft, ofschoon we in dit stuk van 600 meter toch een stukje lager zijn uitgekomen. Dit verder geheel terzijde, het zal de zevende keer zijn dat de Col d'Èze in welke vorm dan ook voorkomt in de Tour de France. In 1919 debuteerde de klim en in 2020 was de Tour hier voor het laatst, toen tijdens de tweede rit. Van Nice naar Nice, over de Colmiane en de Turini, waarna we aan het eind twee rondjes Col d'Èze deden, al werd het tweede rondje wat vroeger afgekapt, we reden toen maar door tot de Col des Quatre Chemins. In Parijs tegen Nice kwam de Col d'Èze dan weer 49 keer voor, vaak in de vorm van een klimtijdrit, de laatste jaren steevast als een van de beslissende beklimmingen van de laatste rit. Een laatste rit die eigenlijk altijd spektakel oplevert, het korte format en de kleine verschillen zorgen meestal voor een open koers. Dit jaar was het ook weer smullen, we reden toen over dezelfde weg omhoog naar Col d'Èze als nu. Brandon McNulty droeg de gele trui, maar McNulty is er een specialist in om de leiderstrui te verspelen. Hij kraakte en daarvan kon Matteo Jorgenson mooi profiteren. De Amerikaan hoefde alleen maar het wiel van Evenepoel te volgen en dat lukte hem. Evenepoel kreeg de ritzege cadeau, Jorgenson pakte de eindzege. Twee mannen die ook tijdens deze tijdrit een hoofdrol kunnen gaan spelen, is bepaald geen gewaagde uitspraak van mij. De Col d'Èze zat in 2020 overigens ook in de Tour des Alpes Maritimes et du Var en toen won Nairo Quintana boven op deze berg. Kortom, een klim die onlosmakelijk verbonden is met de koers. We voegen nu weer eens een nieuw hoofdstuk toe aan het boek van deze berg.





Voorbij de fiets volgen we nog ongeveer 3,5 kilometer dezelfde weg, een brede weg die wat vals plat omlaag loopt. Aan veel meer dan 3% gaat het nergens naar beneden, het is vooral flink bijtrappen op de allergrootste plaat die je maar kunt vinden. Op zich een leuk gegeven, op dat klimmetje van net moest je zo klein mogelijk schakelen en nu moet je weer een monsterverzet zien te vinden. Kan tegenwoordig allemaal makkelijk, maar toch. Over een balkonweg dalen de renners af richting de Col des Quatre Chemins, de col van de vier wegen. Die col ligt grofweg halverwege de Col d'Èze, als je vanuit Nice omhoog wil naar de Col d'Èze kom je eigenlijk altijd voorbij de Col des Quatre Chemins. In Parijs-Nice spelen ze daar graag mee door de renners eerst over de Èze te sturen en ze daarna na een rondje Nice nog eens omhoog te laten gaan, maar dan te stoppen bij de col van de vier wegen. Vanuit Col d'Èze terug naar de Col des Quatre Chemins is weer eens iets nieuws, al deden we dat tijdens Parijs-Nice van dit jaar wel al eens. Iedereen die aanwezig was in die koers moet dit stukje route dus wel kennen, en de rest woont hier in de buurt, dus zal het ze niet verbazen dat het stuk tussen Col d'Èze en Col des Quatre Chemins heel makkelijk is. Vals plat omlaag, zonder ook maar één bocht van enige importantie. De balkonweg, die behoorlijk lang een zicht biedt op de zee, kent wel wat bochten, maar het is gigantisch breed en de meeste bochten zijn vrij flauw. Stelt echt niets voor, dit stuk van vier kilometer. Een stuk of twee bochten die net iets scherper zijn, maar alsnog mag dit voor niemand een probleem opleveren. Het wordt pas leuk als we de Col des Quatre Chemins bereiken, hier volgt een heuse haarspeldbocht. We maken een bocht van 180 graden naar links en na die bocht begint de afdaling pas echt. Een afdaling die we kunnen kennen van de Tour van 2020, toen was de laatste klim van de dag de Col des Quatre Chemins en reden we daarna over dezelfde weg terug naar Nice als nu. De afdaling zou je kunnen omschrijven als kort maar krachtig. De renners gaan na de haarspeldbocht op de top twee kilometer op een technische manier afdalen. We zijn op zoek naar de grote doorgaande weg richting Nice, maar voor we die weg bereiken moeten we eerst ons door een paar haarspeldbochten en een aantal technische bochten zien te worstelen. Ik heb hier tijdens Parijs-Nice wel eens renners zien vallen, in dit stukje van de rit schuilt echt wel wat gevaar. Het gaat stevig omlaag, we komen een drietal haarspeldbochten tegen en dan zitten er ook nog wat korte bochtjes in, snel achter elkaar. Op een tijdritfiets lijkt me dit geen pretje, gelukkig duurt dit stuk maar twee kilometer. We bevinden ons inmiddels ter hoogte van Villefranche-sur-Mer, een plaatsje waar onder meer Elton John en Tina Turner schijnen te hebben gewoond. Bovendien namen The Rolling Stones in 1972 hun album Exile on Main St. hier op! Tijdens het technische deel van de afdaling rijden we alvast door een buitenwijk van dit plaatsje, aan het eind van dit technische stukje slaan we bij nog een haarspeldbocht rechtsaf en daarna bereiken we een brede weg die ons rechtstreeks naar Nice zal brengen. Een weg die we kennen van Parijs-Nice, we weten dat het nu vooral vals plat verder omlaag zal lopen richting de finish. We weten ook dat deze weg niet zonder gevaren is, vooral dankzij de vele aanwezige paaltjes. Volgens mij reed McNulty dit jaar zich nog bijna onderuit tegen een van die paaltjes, overal staan ze hier in het midden van de weg en bij het kiezen van je traject moet je daar wel even rekening mee houden. In Villefrance-sur-Mer hebben de renners 21,6 kilometer afgewerkt, het derde en laatste tussenpunt volgt in de haven van Nice na 28,6 kilometer. In dit stuk van zeven kilometer komen de coureurs ongeveer 300 meter lager uit, het gaat ontegenzeggenlijk omlaag, en toch stelt het niets voor. Over dit stuk van zeven kilometer hoef ik amper iets te zeggen, het spreekt voor zich. De renners moeten opletten voor de paaltjes en ze rijden door een klein in de rotsen uitgehakt tunneltje heen, maar verder krijgen ze de kilometers cadeau. Een paar bochten onderweg, maar de weg is gigantisch breed en het gaat op een geleidelijke manier heel voorzichtig omlaag. Het wordt pas weer interessant als we in Nice zelf zijn, vlak voor we het derde en laatste tussenpunt bereiken liggen er wel enkele bochten van belang verstopt op het parcours. Na kilometers zonder veel obstakels komen we uit op een pleintje, waar de renners schuin naar links moeten. Een paar meter later slaan ze scherp linksaf en na een korte tocht rechtdoor komen ze opnieuw uit in de haven van Nice, de plek waar de vorige rit van start ging. In de haven slaan ze rechtsaf en dan wordt er na 28,6 kilometer voor de derde keer een tussentijd opgenomen.





Op vijf kilometer van de finish nog een tussentijd opnemen, dat is interessant. We kunnen daardoor wel goed controleren wie de snelste afdaling heeft afgewerkt. Een afdaling in drie delen, zou je kunnen zeggen. Voorbij de top van de Col d'Èze eerst een kilometer of vier vals plat omlaag over een enorm brede weg zonder gekke bochten, dan een fase van twee kilometer over een net iets minder brede weg met een heleboel bochten en dan een fase van zeven kilometer waarin we over een grote weg naar Nice rijden. Redelijk wat bochten in dat stuk, maar ze zijn allemaal niet zo interessant. Dat laatste deel zal iedereen goed doorstaan, het is het stukje in het midden waar ze geholpen zijn met een flinke dosis parcourskennis. Gelukkig hebben de meeste renners dat wel. Enfin, voorbij het laatste tussenpunt is het dus niet ver meer fietsen naar de finish. Nog even een rondje door Nice, praktisch hetzelfde rondje als tijdens de neutralisatie van de vorige rit. Voorbij het tussenpunt rijden de renners langs Église Notre-Dame du Port de Nice, een kerk in de vorm van een tempel. Niet lang daarna slaan ze linksaf en dan rijden ze een tijd langs de boten in de haven af, waarna ze buiten de haven het Monument aux Morts de Rauba-Capeù passeren, een opvallend bouwwerk, uitgehakt in de rotsen. Ze volgen voorlopig ook de route van iedere afsluitende rit in Parijs-Nice, het moet bekend terrein zijn. De weg is nog steeds bezaaid met paaltjes, maar aangezien iedereen hier individueel rijdt moet dat toch weinig problemen opleveren. Op vier kilometer van het eind komen de renners kort achter elkaar een aantal goedlopende bochten tegen, terwijl het hier vanzelfsprekend volledig vlak is. Over de Quai des États-Unis rijden we vervolgens rechtdoor de Promenade des Anglais tegemoet, de plek waar Parijs-Nice altijd eindigt. Bij de overgang van Quai des États-Unis naar Promenade des Anglais gaan de renners schuin naar links, een bocht die amper een bocht te noemen valt. Ze gaan daarna een tijd over die promenade rijden, de plek waar in de Tour van 2020 liefst twee ritten eindigden, zowel de eerste als de tweede. Ook de plek waar het in 2016 helemaal misging, op 14 juli om precies te zijn. Nota bene tijdens de Franse feestdag besloot een man met een vrachtwagen over een hoop mensen heen te rijden, op de Promenade des Anglais. Daarna schoot ie ook nog wat in het rond, in een poging zoveel mogelijk slachtoffers te maken. De chauffeur werkte ongeveer dezelfde route af als de renners doen, een idee waar je eigenlijk maar niet al te lang over moet nadenken. Gezien het de nationale feestdag was stond de hele boulevard vol met mensen, die aan het genieten waren van een vuurwerkshow. Die massale toestroom van mensen heeft geleid tot het schokkende totaal van 86 doden. 87, als je de aanslagpleger ook nog mee wilt rekenen. Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Nice, een geschiedenis die ooit begon met rijke Engelsen die deze omgeving ontdekten als zonrijke locatie. Zij kwamen uiteindelijk op het idee om langs de kust een weg aan te leggen, vandaar de naam. Het is een vrij luxe boulevard, met allerhande dure hotels, casino's en meer van dat soort ongein. In totaal is de boulevard een kilometer of zeven lang, de renners fietsen ongeveer drie kilometer over deze weg. Ze rijden tot op 1,8 kilometer van de finish rechtdoor over de Promenade des Anglais, vervolgens maken ze een bocht van 180 graden naar rechts en dan rijden ze terug over dezelfde weg, aan de andere kant van de middenberm. Dit is nog wel een pittig bochtje, hier mag je na een lange tocht rechtdoor ineens vol in de ankers. De snelheid wordt helemaal teruggebracht naar nul en dan mag je na drie weken Tour nog eens een keer alles op alles zetten om jezelf in gang te trekken. Na deze stevige bocht gaat het vervolgens wel 1,3 kilometer rechtdoor, tot op 500 meter van de finish. Ter hoogte van de Jardin Albert 1er slaan de renners linksaf, een brede bocht. Een paar meter later volgt er een flauwe bocht naar rechts, waarna we in het absolute slot van deze tijdrit terechtkomen op een weg die van steentjes is voorzien. Deze weg laten we op amper 100 meter van het eind achter ons, de organisatie heeft één laatste bocht voor ons in petto. Het gaat naar links en dan finishen we in een straat waar ook steentjes en heel veel tramrails liggen. Daar zal men voor de gelegenheid vast iets aan hebben gedaan, maar alsnog een opmerkelijke keuze om de rit hier te laten eindigen. De Tour afsluiten met drie bochten in de laatste meters, classic.





De Tour de France eindigt warempel niet in Parijs, nee, we eindigen in Nice. De stad waar Clément Champoussin geboren is, dat heb ik tijdens de vorige rit zomaar over het hoofd gezien. Mijn excuses, Clément. Ook helemaal gemist dat hij tegenwoordig in Sospel woont, aan de voet van de Braus en de Turini. Hij mocht gisteren door zijn eigen woonplaats rijden en hij maakte van de gelegenheid gebruik om zelfs even in beeld te rijden. Deze omissie heb ik bij dezen even rechtgezet, kunnen we het verder gewoon weer over Nice gaan hebben. De Tour de France eindigt op de Place Masséna, het belangrijkste plein van de stad. Het historische plein is vernoemd naar André Masséna, een militair en maarschalk die volgens Napoleon de grootste naam in zijn militaire rijk was. Masséna kwam oorspronkelijk uit Nice, de stad waar hij nu dus z'n eigen plein heeft. Een plein dat wordt omgeven door rode okerkleurige gebouwen van Italiaanse architectuur. Tevens staat er een fonteintje op het plein en komen we er een opvallend kunstwerk tegen, zeven standbeelden van zeven knielende mannen op hoge palen. Dat moet dan weer de zeven continenten voorstellen, ofzo. Meer algemeen kunnen we stellen dat de stad een toeristische trekpleister is en marktleider aan de Franse Rivièra (Côte d'Azur). Sinds 2021 staat de stad, en met name het overwintergebied van de buitenlanders, zoals de Promenade des Anglais, op de Unesco-Werelderfgoedlijst. Als je kijkt naar het lijstje bekende mensen die in Nice geboren zijn kom je inderdaad wel verrassend veel mensen tegen die hun roots ergens anders hebben liggen. Wat dacht u van Henri Evenepoel? Een schilder, hij kwam in contact met een andere Henri, Matisse. Deze kunstenaar woonde in de buurt van Nice. Naar hem is een museum vernoemd, een van de vele musea in deze kustplaats met een droog, mediterraan klimaat. Een greep van Wikipedia: Musée d'Art Moderne et d'Art Contemporain (MAMAC), Musée des Beaux-Arts Jules Chéret, Musée Matisse, Musée Masséna, Musée Terra-Amata, Musée National Marc Chagall en Opera de Nice. In deze stad vol musea is het in de zomer een paar maanden lang 30 graden zonder een drupje regen, dan weet u ook meteen weer waarom het zo'n populaire badplaats is. In de buurt van de finishplek ligt ook de Jardin Albert 1er, een van de oudste openbare parken van Nice. Het park is vernoemd naar de voormalige koning van de Belgen. Dit vanwege het standpunt van Albert rond de Eerste Wereldoorlog, stelling nemen tegen de Duitsers kan je blijkbaar een park in Frankrijk opleveren. Het park was belangrijk voor de bezoekers, omdat men in de winter graag wilde wandelen, ofzo. De hele dag in casino's en hotels verblijven was ook maar wat saai, dus was er groen nodig. Zodoende. Staat er tot op de dag van vandaag, tegenwoordig opgevuld met allerlei soorten moderne kunst. Nice is blijkbaar ook een slimme stad, allerlei innovatieve bedrijven hebben zich hier gevestigd. Als je het lokale industrieterrein ziet betwijfel je dat, heel innovatief ziet het er niet direct uit. Nice is verder de stad van OGC Nice, de voetbalclub die een paar jaar geleden werd overgenomen door Ineos. Al geven ze bij Ineos nu al geen reet meer om de club, ze zijn nu vooral bezig met Manchester United. Iedere keer een nieuw voetbalproject, terwijl het wielerproject stilletjes sterft. Wel ironisch dat het net weer de Britten zijn die de lokale voetbalclub hebben gekocht, past wel in de traditie. Zoals Alexandre Dumas in 1851 verklaarde: Nice is in principe een Engelse stad, waarin men af en toe ook iemand van de oorspronkelijke bevolking kan tegenkomen. Geen idee hoe het tegenwoordig zit, maar in vroegere tijden kwam je hier vooral Engelsen tegen in combinatie met een hoop Europese adel. Het heeft ze geen windeieren gelegd, denken we dan maar. Geld zat, als je in 2020 de Tour drie dagen rond kan laten rijden in je stad. En geld zat als je nu de Tour zelfs kunt laten eindigen in Nice, dat zal geen goedkope grap zijn geweest. De Giro ging hier in 1998 dan weer van start, Nice is een ideale locatie als je vaak renners en koersen wil zien passeren. De renners zie je het hele jaar door, de koers op z'n minst in maart en zoals nu ook in juli. Zomaar wat recente winnaars in Nice: Remco Evenepoel, Tadej Pogacar, Simon Yates en Ion Izagirre. Allemaal tijdens de laatste rit van Parijs-Nice, een rit die ieder jaar weer spectaculair is. Het einde van deze Tour had ook spectaculair moeten zijn, maar nee, de magie van Parijs-Nice gaan we niet meer bereiken.




We zijn gewend dat de afsluitende rit in Parijs laat van start gaat. Deze afsluitende tijdrit in Nice zal ook relatief laat van start gaan, Davide Ballerini is omstreeks 14:40 de eerste renner die vertrekt. Een minuut later vertrekt Mark Cavendish misschien wel aan zijn laatste meters als renner. Het nadeel van zo'n lastige tijdrit is dat het verder niet uitmaakt wie er vervolgens allemaal vertrekken. Voor praktisch alle renners is het simpelweg een kwestie van finishen binnen de tijdslimiet. Het is een tijdrit voor de klassementsrenners, je kunt net zo makkelijk pas de tv aanzetten als de top 20 begint. Hooguit dat een Van Aert zich er nog tussen probeert te smijten, Wout gaat om 17:03 van start. Daarna wordt het pas rond 18:23 weer een beetje interessant, een Simon Yates met goede benen zou hier flink moeten kunnen uithalen. Al draait het uiteindelijk slechts om drie renners, de beste klimmers van deze Tour. Als iemand anders dan Evenepoel, Vingegaard of Pogacar deze tijdrit wint eet ik hier een stuk uit de vloer. Evenepoel vertrekt om 18:41, Vingegaard twee minuten later om 18:43 en Tadej Pogacar is om 18:45 de laatste renner die van start mag gaan. De organisatie gaat er vanuit dat hij om 19:30 binnen is, de verwachting is dus dat de beste renners drie kwartier nodig gaan hebben voor deze opdracht. Best een lange tijdrit, al bij al. De tijdrit is vanaf 15:35 te volgen bij de NOS, rijkelijk laat. Sporza is er meteen om 14:30 bij, Eurosport 1 begint zelfs om 14:15 al met de uitzending. In startplaats Monaco wordt het redelijk warm, 28 graden in de middag, 's avonds wordt het niet veel frisser. Tegen de tijd dat Pogacar vertrekt is het nog steeds 27 graden, terwijl er een klein beetje wind uit het oosten staat. Rugwind op La Turbie, er gaat weer een record sneuvelen. Überhaupt rugwind tijdens bijna de gehele tijdrit. Niet veel wind, maar alle kleine beetjes helpen mee, zeker na drie weken Tour. Geen kans op regen, wel zo prettig. In Nice eigenlijk hetzelfde verhaal, maar dat is best logisch aangezien beide steden dicht bij elkaar liggen. De wind zwakt gedurende de middag wel iets af, maar de vroege starters zijn uiteraard nog steeds dik in het nadeel. Nee, slinger je tv aan voor de laatste paar renners, meer hoef je niet te zien.





Een keer geen optocht in Parijs maar in plaats daarvan een afsluitende tijdrit in Nice. Heel bizar, extra bizar ook als je bedenkt dat dit misschien de enige keer is in de komende 100 jaar dat we niet eindigen op de Champs-Élysées. We maken geschiedenis mee! Of het leuke geschiedenis wordt, dat weet ik niet. We klagen vaak over die optocht in Parijs, over het trage tempo, de fotomomentjes, het drinken van een glaasje champagne, de onvermijdelijke sprint aan het eind, maar misschien gaan we die optocht wel heel erg missen na deze tijdrit. Het is een tijdrit die in feite ook een optocht is. De organisatie had natuurlijk gehoopt dat het nog spannend zou zijn tegen deze tijd, maar daar is absoluut geen sprake meer van. Er staat amper iets op het spel vandaag, we gaan weinig verschuivingen zien. Carlos Rodriguez zou van de 7e plaats kunnen opschuiven naar de 6e plaats als hij harder rijdt dan Adam Yates. Derek Gee kan met een knalprestatie wellicht Jorgenson voorbij, al is dat lastig voor te stellen. Giulio Ciccone moet Santi Buitrago zien af te houden in de strijd om de 10e plek, het is gerommel in de marge. De tijdrit is wel mooi en de tijdrit is ook vooral heel erg zwaar, maar na drie weken Tour is het vooral een heel overbodig element geworden. De koers wordt het niet beslist, die is een week geleden al in een definitieve plooi gevallen. Voor veel renners zal het simpelweg een kwestie zijn van op de fiets te blijven zitten. Dat zou verder wel moeten lukken, in de afdaling van de Col d'Èze komen de renners een kort technisch stukje tegen, maar de rest van de tijdrit kent weinig gevaren. Wel echt benieuwd hoe de renners deze tijdrit gaan aanpakken. Meteen een zware klim in het begin, als dit een tijdrit in de eerste of tweede week was geweest hadden we eindeloos kunnen fantaseren over fietswissels en het fatsoenlijk indelen van zo'n tijdrit, nu kunnen we het haast schriftelijk afdoen. De zesde ritzege komt eraan.
1. Pogacar. Hij vindt het een gevaarlijke tijdrit en daarom wil hij niet al teveel risico's gaan nemen. Daarom wint hij met anderhalve minuut voorsprong op de nummer twee, met een paar risico's erbij had hij drie minuten gepakt. Er gaat niets aan te doen zijn. De zesde ritzege, 12 in totaal in twee grote rondes dit jaar. Twee eindklassementen, 12 etappes, voor onze ogen vindt er een misdrijf plaats en niemand grijpt in. Zelfs het bedrog van Team Sky was minder flagrant, maar goed, sommige mensen vinden het blijkbaar leuk om geschiedenis mee te maken. We bedekken deze buitenaardse prestaties met de mantel der liefde, dat zal achteraf gezien nog wel het grootste schandaal blijken te zijn.
2. Vingegaard. Met de benen van vorig jaar had hij deze tijdrit kunnen winnen. In Combloux vernederde hij Pogacar, dat zit er dit jaar niet in. Hij wordt nu zelf vernederd en daar komt vandaag geen verandering in. Al zal ie vast blij zijn dat ie überhaupt de tweede plaats kan vasthouden, enkele dagen geleden leek dat zelfs een hels karwei te gaan worden, maar hij herpakte zich gisteren en als hij die lijn doortrekt kan hij op gepaste afstand van Pogacar mooi tweede worden.
3. Evenepoel. Best of the rest, ook nu weer. Hoewel de Belgische pers zichzelf moed aan het inpraten is, de klim is niet al te steil en dus geschikt voor Remco, ligt het voor de hand dat hij het op zo'n parcours moet afleggen tegen Pogacar en Vingegaard. Minder voordeel van het feit dat hij de ajrokogel is, meer nadeel van het feit dat die andere twee beter klimmen. Hoe dan ook, die podiumplaats komt er en dat is natuurlijk een prima resultaat. Na de jarenlange hype van de Belgische pers zou je er eigenlijk geen genoegen mee nemen, maar realistisch gezien moet dat wel.
4. Almeida. Nummer 4 van het klassement, nummer 4 tijdens deze lastige tijdrit. Geen speld tussen te krijgen, me dunkt. Sowieso een goede tijdrijder, deze tijdrit zou hem helemaal geweldig moeten liggen. En hij moet nog even aan de bak om Landa achter zich te houden, ook niet onbelangrijk.
5. Jorgenson. Tot nu toe heb ik de volledige top vier van het klassement op volgorde genoemd, daar maak ik nu even een uitzondering op. Landa hoef je natuurlijk niet te noemen, zelfs niet als de tijdrit lastig is. Adam Yates zou wel kunnen, maar die vond ik de afgelopen dagen minder indrukwekkend. Carlos Rodriguez zakte er ook flink door, dus kom ik uit bij de nummer acht van het klassement, Jorgenson. Die heeft topbenen en hij kan überhaupt een prima tijdrit rijden, zelfs bij Movistar al. Ik ben nog nooit zo zeker van een top vijf geweest, wat ook genoeg zegt over de voorspelbaarheid van deze Tour. Blij dat het voorbij is.

Alles is voor Bassie

quote:

Op zondag 21 juli 2024 19:24 schreef McGrath het volgende:
Oei, het wordt wel donker nu hoor, straks ziet Remco het niet meer

Snel de microfoon van de Spaanse tv verstoppen

Pogi heeft niet alleen aan de uitlaat gehangen, die heeft de hele brommer opgegeten

Zal Pogi ook de Vuelta doen?

quote:

Op zondag 21 juli 2024 19:43 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]
Op het WK? Daar is hij sowieso kansloos.

OS. Dan gaat Pogi ook lolleren.