Vergeetachtigheid/dementie

quote:

Op woensdag 24 april 2024 22:14 schreef Lingue het volgende:
Herkennen jullie dat de mensen die dement raken geen benul meer van tijd en dag en maand enzo hebben?

Hoe gaan jullie ermee om?

Zeggen dat ze morgen medicatie moet slikken werkt niet. Want ze snapt de definitie van morgen niet meer. En als ze niet weer dat het vandaag 24 april is weet ze dus ook niet dat het morgen de 25ste is. Dus de afspraken in haar agenda of actielijstjes per dag helpen dan niet.

Hebben jullie daar tips voor?
Doorstrepen op een kalender begrijpt ze wel maar de uitvoering zit er niet in. En dat loopt na 2 dagen dus ook niet meer goed.

Ik dacht misschien een digitale klok die ook een kalender laat zien. Is dat wat?

Ja klopt. Ik werk in een verpleeghuis en rond de feestdagen zeg ik vaak iets van "vandaag is het kerst, gaat hard he, de tijd?"
Van die statements die veel gezegd worden waar iemand vaak alleen ja op zegt.

Heeft ze een baxterrol of gewoon een medicatiedoos?
Er bestaan medicatiedozen en baxterrolhouders waar je een berichtje oid op kan inspreken, of dat een alarmpje heeft wanneer het weer tijd is.

Verdere tips,

-idd niet teveel confronteren en debatteren, dat werkt helaas nooit. Go with the flow
- als iemand ergens op gefixeerd is kan het helpen om af te leiden met iets wat ze leuk vinden, fotos van vroeger, een hobby samen doen of iets zeggen "Joost is er nog niet, laten we samen koffie drinken tot hij er is". Bij de afdeling waar ik werk is Joost alweer vergeten zodra we in de huiskamer zijn gekomen.
- soms kan iemand erg onrustig zijn. Dementerende mensen willen vaak ondanks hun handicap toch nog nuttig zijn. Als iemand huisvrouw is geweest vroeger kan het helpen om haar de was te laten opvouwen. Bij een timmerman kan je hem een bak met bouten, spijkers en schroeven geven en vragen of hij dat wilt sorteren voor je.
- kinderen werkt voor heel veel ouderen enorm goed. Het hebben over hun kinderen, jouw kinderen, kinderen in je familie of wat dan ook. Vaak vrouwen waar dit goed bij werkt.
- hou altijd in je hoofd dat er een mogelijk tot agressief gedrag kan voorkomen bij degene die dementeerd. Weet dat dit niet persoonlijk is maar blijf erbij oplettend.
- blijven drinken met dit weer is enorm belangrijk voor ouderen. Dit kan ook met vochtrijk voedsel zoals fruit en groentes als ze dit wel willen eten.
- proosten wil ook nog wel eens helpen als iemand zijn of haar glas niet leeg drinkt
- als iemand iets niet wilt bij jou, zoals het aannemen van kleding of eten, probeer het dan eens met iemand anders. Soms kan een ander gezicht net een positieve associatie oproepen waardoor ze het wel nemen.
- bepaalde dingen (vooral bij vrouwen) zoals hulp bij douchen en toiletgang kan hele nare associaties oproepen. Weet dat dit niet persoonlijk is.

Dementie is verschrikkelijk en elk dementerende persoon vereist weer andere dingen.
Hou de huisarts en andere mensen betrokken en zorg goed voor jezelf ook

Sterkte iedereen die hiermee moet dealen.

Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.

Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.

Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.

quote:

Op maandag 27 mei 2024 17:10 schreef Rewimo het volgende:
Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.

Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.

Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.

Wij hebben ervoor gekozen om mijn moeder te vragen wat ze mee wilde nemen, beperkt, vanwege de ruimte. 120 vierkante meter huis past niet in een kamer in een verzorgingshuis. Wat ze niet aan heeft gegeven heb ik zelf verzonnen, zoals de fotoboeken.

Wat niet mee ging, is een deel van opgeslagen, maar alle meubels en grote dingen zijn verkocht/weggegeven. Als ze iets mist qua kleine dingen kan je die altijd uit de opslag halen (bij ons, bij mijn broer op zolder), maar er is volgens mij niets geweest waar ze om gevraagd heeft.

Mee zijn gegaan: fotoboeken, haar favoriete kunst, paar beeldjes, knuffel, bankje, paar stoelen. Voor de rest wat dingen nieuw gekocht zoals kledingkast en een tv-meubel. Mijn moeder had achterlijk veel kleding, mijn schoonzus heeft een aantal setjes uitgezocht en de rest is naar een goed doel gegaan.

Wat opmerkingen:

niet iedere demoentie/alzheimer ontwikkeld zich gelijk ... het verschilt welke hersengebieden het eerst aangetast worden en/of achteruit gaan en dat kan ertoe leiden dat de persoon bv ofwel snel afasisch wordt (niet meer goed in stat taal te verwerken) of juist niet.

Ook het aggressief worden kan zowel samenhangen met de dementie zelf en welke hersengebieden achteruit gaan (bepaalde emotionele of woede/agressie-controle-gebieden)
Anderszijds kan het ook evengoed zijn dat de sociale omstandigheden meespelen in of een persoon aggressief wordt... in sommige gevallen kan de aggressie ook een reactie op een versterkte onzekerheid zijn of de persoon die reageert op verlies van verworvenheden en een te zware dwang op hem/haar om zich naar anderen te richten.

Als laatste... als het een persoon is die je zelf heel goed kent, een familielid, soms een partner of erg goede vriend kan het soms extra moeilijk zijn te zien dat deze persoon niet meer de persoon van vroeger is en heel weinig overblijft van diens karakter of capaciteiten.
Juist de 'wens' en soms onbewuste omgang met die ander waarbij de nadruk of soms 'ergernis' een sterke rol kan spelen over alles wat die ander niet meer kan, kan de omgang voor beiden veel moeilijker maken.

Soms is het beste advies om de persoon die diegene met Alzheimer was in je gedachte te laten sterven en juist de persoon met Alzheimer als 'nieuw' iemand te leren kennen... de omgang kan dan soms juist veel vreedzamer en respectvoller worden.
Mijn ervaring was ook dat het kijken naar wat deze persoon nog wel kan, veel prettiger is dan een 'angst' of afkeer te hebben van iedere 'afbouw' of teruggang in capaciteiten (een betje zoals in de film van 'The Curious Case of Benjamin Button')

quote:

Op maandag 27 mei 2024 17:10 schreef Rewimo het volgende:
Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.

Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.

Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.

2 weken na mijn vorige post zijn mijn beide ouders ook verhuisd naar een verzorgingstehuis. Op advies van het verzorgingstehuis hebben we zo min mogelijk meubels verhuisd.
Enkel kleding en fotoboeken, tv zijn meegegaan.
Daarna zijn we een week lang bezig om hun oude huis te ontruimen, dat was nog eens een operatie. We hebben alles weggegooid. Zij hadden al geen herinneringen of binding met hun oude inventaris, dus ook geen nut om dingen te behouden.
Het is een beetje zonde, maar de meubels en bruingoed waren dusdanig oud dat ze gewoon naar de stort zijn gebracht (hoewel een dakloze wel om de magnetron vroeg toen deze in de vrachtwagen ging.)

quote:

Op maandag 27 mei 2024 17:10 schreef Rewimo het volgende:
Hier gaat het ineens hard met de opname. Volgende week donderdag is het al zover. Hoewel ze reageerde met: daar heb ik geen zin in, is ze er echt wel aan toe want ze voelt zich in haar flat ook niet prettig meer.

Gelukkig hebben we een verhuizer gevonden die erg flexibel is en haar volgende week kan verhuizen, plus een aantal grotere zaken die naar ons huis toe moeten. Als ze eenmaal geïnstalleerd is, gaan we de flat verder leegruimen.

Wat lastig is voor haar, is aangeven wat ze mee wil nemen. Niet qua meubels, maar meer wat kleine spulletjes betreft. Foto's zijn uiteraard belangrijk, maar verder is het moeilijk te bepalen waar ze aan gehecht is en wat ze eventueel gaat missen.

Oh ik lees dit nu pas, inderdaad snel ineens. maar zo gaat dat als je op een wachtlijst staat, ineens is er plek. Nu geeft dat inderdaad veel drukte, maar ook wel geruststellend als er straks begeleiding (en toezicht) is.

Mijn moeder heeft sinds donderdag een kamer in een verzorgingshuis. Het is natuurlijk wennen voor haar, maar de verzorgers zijn echt ongelooflijk lief voor haar en vangen haar goed op. Ze zit in een groep met 6 mensen, dus het is kleinschalig. Dat geeft rust, en nu ze niet meer alleen is, zal ze zich wel snel prettiger voelen. Ik ben blij dat het zover is. Er is hulp zodra ze die nodig heeft, het contact tussen de verzorgers en mijzelf verloopt goed (via telefoon en online) en ik heb echt het gevoel dat ze daar op haar plek zit.

quote:

Op zondag 9 juni 2024 10:39 schreef Rewimo het volgende:
Mijn moeder heeft sinds donderdag een kamer in een verzorgingshuis. Het is natuurlijk wennen voor haar, maar de verzorgers zijn echt ongelooflijk lief voor haar en vangen haar goed op. Ze zit in een groep met 6 mensen, dus het is kleinschalig. Dat geeft rust, en nu ze niet meer alleen is, zal ze zich wel snel prettiger voelen. Ik ben blij dat het zover is. Er is hulp zodra ze die nodig heeft, het contact tussen de verzorgers en mijzelf verloopt goed (via telefoon en online) en ik heb echt het gevoel dat ze daar op haar plek zit.

Fijn dat je moeder een nieuwe woonplek heeft, hopelijk voelt ze zich er snel thuis.
Voor jullie geruststellend dat ze nu begeleiding heeft en dat jullie er een goed gevoel bij hebben.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2024 19:36 schreef Lingue het volgende:

Hoe is het met je moeder? Heeft ze kunnen wennen aan de nieuwe omgeving? Wel fijn dat het zo een kleine groep is. En fijn dat het goed voelt voor jou.

Het gaat op zich goed met haar. Ze is ook wel gewend aan het wonen daar. Af en toe zegt ze wel dat ze er niet wil blijven, maar een volgende keer hoor ik daar dan weer niets over. Verder ben ik heel tevreden over de communicatie (zowel persoonlijk, als via internet en telefoon). Zaken worden snel opgepakt (medicatie voor staaroperatie, een andere matras) en dat is erg fijn. Ze doen veel met de bewoners. Een fietsspel (op de hometrainer) tijdens de Tour, zaterdags vaak uitstapjes met een busje, elke week komt er een drietal muzikanten die oude liedjes spelen, pannenkoeken of patat eten, echt van alles. Ze zorgen echt heel goed voor haar en weten haar ook goed te stimuleren.

quote:

Op vrijdag 19 april 2024 07:20 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Wees niet zo'n watje!

Laat hem zijn mond spoelen met groene zeep. Als je hem dat ook echt laat doen, heeft hij voortaan wat meer respect voor zijn vader.

Zo krijg je geen respect, pannekoek.

Moeilijk en verdrietig.

Worden er geen zaken als thuiszorg en een noodknop meer overwogen omdat ze op de lijst staat voor een verzorgingshuis?

Je zou kunnen afspreken dat je elke dag belt of er wat nodig is. Dan weet ze dat er elke dag wel even contact is. Alleen is het de vraag of ze die afspraak dan onthoudt. En bij een noodgeval (denk aan vallen) kan het dan nog lang duren voor er alarm wordt geslagen (omdat ze de telefoon niet opneemt).

Een noodknop is helaas ook geen garantie. Mijn moeder had een om de pols, maar toen ze eens was gevallen en niet meer op kon staan, had ze niet de tegenwoordigheid van geest om de noodknop te gebruiken. Maar in haar geval kwam de thuiszorg drie keer per dag, dus die vonden haar.

quote:

Op vrijdag 6 september 2024 14:23 schreef Lingue het volgende:

[..]
Ik ben niet betrokken bij het stukje zorg en helaas worden we ook niet goed geïnformeerd over wat wel/niet. Dus wat betreft die knop durf ik niks te zeggen. De huisarts heeft wel een goede vinger aan de pols. En er is een case manager. Ik hoop dat die ook zien wat ik zie.

Thuiszorg komt nu 1x per dag voor de medicatie. En volgens mij komt er 1x per week iemand voor de huishoudelijke dingen.

Gezien de vergeetachtigheid nu hard gaat voorzie ik wel dezelfde uitdaging als die jij van je moeder omschrijft, ze weet niet hoe het te gebruiken.

Ik bel haar sowieso regelmatig. En idd misschien moet ik van regelmatig maar even elke dag maken. Dan weet ze dat ze niet alleen is. Of iig op dat moment.

Als je dat kunt opbrengen, dan is dat wel een plan.

Ik weet niet hoe de gesprekken met je tante dan gaan, maar vanuit mijn ervaring zou ik zeggen: probeer het luchtig te houden. Stel weinig/geen vragen die te veel een beroep doen op het kortetermijngeheugen. Hoe is het weer is bijv. een veilige vraag. Vertel iets leuks van jezelf. Of vraag naar iets van vroeger, naar iets waar ze graag over vertelt. (En misschien doe je dit ook allemaal al!)

Crisisopvang is dan een crisisplek op een afdeling voor dementerenden?

Ze mag vast wel van de telefoon daar gebruikmaken. Of ik snap niet helemaal wat je bedoelt met dat ‘afgesloten’ zijn. Ze zit nu ook opgesloten. Het is hoe dan ook een kutsituatie.

quote:

Op maandag 31 maart 2025 12:27 schreef Lingue het volgende:

[..]
Ja idd op een dementerende plek met medische zorg.

Ze kan zelf niemand bellen kon ze al lange tijd niet, maar ze werd altijd via whatsapp gebeld. Ze heeft geen telefoon op de kamer dat maakt het wel lastig om makkelijk contact te leggen.

Ik ga er morgen heen en dan kan ik ook zelf even kijken wat er wel/niet is. Ik moet het nu ook doen met de info die anderen mij geven. Maar ik verwacht en hoop dat voor het opzoeken van (telefonisch) contact er uiteindelijk wel mogelijkheden zijn.

Ja, op die manier. Volgens mij zou je altijd naar de afdeling moeten kunnen bellen en haar aan de lijn kunnen krijgen. Beeldbellen is misschien ook een optie, al zal in beide gevallen dus altijd een medewerker dat moeten faciliteren.

Sterkte voor morgen.

Ik heb in dit topic af en toe meegeschreven over mijn 95 jarige dementerende vader die nog gewoon zelfstandig woonde met mijn moeder.
Mijn vader is een aantal weken geleden overleden, na een opname in het ziekenhuis vanwege medische problemen die verband hielden met zijn hoge leeftijd. Na 2 weken ZH en 2 weken verpleeghuis is hij overleden. Hij wist toen hij in het verpleeghuis kwam, was toen al bedlegerig, niet dat hij 2 weken in het ZH had gelegen. Zijn dementie werd ineens veel erger, net als de lichamelijke aftakeling.
Hij zei altijd dat hij nooit naar een verpleeghuis wilde, gelukkig heeft hij van deze laatste 4 weken weinig meegekregen en is hem een echte lijdensweg bespaard gebleven.
Het is goed zo, voor mijn moeder is het moeilijk en eenzaam nu (woont nog zelfstandig), maar ook zij heeft er vrede mee.

quote:

Op zaterdag 6 september 2025 12:18 schreef fietsmiep het volgende:
Ik heb in dit topic af en toe meegeschreven over mijn 95 jarige dementerende vader die nog gewoon zelfstandig woonde met mijn moeder.
Mijn vader is een aantal weken geleden overleden, na een opname in het ziekenhuis vanwege medische problemen die verband hielden met zijn hoge leeftijd. Na 2 weken ZH en 2 weken verpleeghuis is hij overleden. Hij wist toen hij in het verpleeghuis kwam, was toen al bedlegerig, niet dat hij 2 weken in het ZH had gelegen. Zijn dementie werd ineens veel erger, net als de lichamelijke aftakeling.
Hij zei altijd dat hij nooit naar een verpleeghuis wilde, gelukkig heeft hij van deze laatste 4 weken weinig meegekregen en is hem een echte lijdensweg bespaard gebleven.
Het is goed zo, voor mijn moeder is het moeilijk en eenzaam nu (woont nog zelfstandig), maar ook zij heeft er vrede mee.

Geconoleerd met je verlies alsnog..