@dezomervoorbij, ik heb dan weliswaar geen peuter meer maar voor onze 7 jarige dochter hebben wij net met de thuisbegeleiding gefocust op het slapen gaan en sindsdien gaat het hier stukken beter. Wat voor ons werkt:
- elke avond exact hetzelfde bed ritueel, van de volgorde van plassen/tanden poetsen/haren borstelen tot aan de tijd dat ze nog een boekje mag lezen (of in jouw geval dan dus voorlezen).
- bij het kus en een knuffel geven ook hetzelfde ritueel, met dezelfde zin zeggen
- daarna elke 5 (wij zitten nu op 10) minuten even je hoofd om de deur, weer die ene zin herhalen, geen oogcontact maken en verder ook niks zeggen.
- dat net zo lang herhalen tot ze slaapt
Als ze er uitkomt, dan is het wederom geen oogcontact maken, rustig terug brengen, die ene zin herhalen (bijvoorbeeld: lekker slapen liefje). Net zo lang tot ze rustig blijft liggen.
Als ze er 's nachts uitkomt is het even troosten (als ze bijvoorbeeld naar heeft gedroomd) en dan weer vorenstaande herhalen, als het nodig is dan weer elke 5 of 10 minuten even langsgaan en slaap lekker zeggen tot ze slaapt.
Hier is het de veiligheid van steeds dezelfde structuur en steeds dezelfde reactie die helpt. Ze heeft eerst álles uit de kast getrokken om een andere reactie te krijgen, maar door steevast rustig te blijven en exact hetzelfde te reageren is ze daar uiteindelijk mee opgehouden. Daarnaast helpt de veiligheid haar van het weten dat wij boven zijn tot ze slaapt, alleen al die aanwezigheid is genoeg om niet meer bij ons in bed te willen slapen.
Deze werkwijze heeft wekenlang gezorgd voor slapeloze nachten, je moet er echt even flink doorheen want kinderen zoeken grenzen op en proberen je dus ook te verleiden tot een andere reactie. Dus je moet zorgen dat je een langere adem hebt dan je kind

Maar hier heeft het dus echt een wonderbaarlijk effect, van 7 jaar lang in ons bed slapen slaapt ze nu eindelijk in haar eigen bed en rust ze (en wij dus ook) ook beter uit.
Wij dachten overigens dat het bij ons in bed laten slapen iets was wat ze nodig had, wat voor geborgenheid zorgde. Maar onze begeleidster gaf aan dat je daarmee juist haar angsten bevestigt. Want als ze uit bed komt omdat ze bang is en je neemt haar in je eigen bed, zeg je in feite dat ze een reden heeft om bang te zijn. Dus als ze er nu 's nachts uitkomt en ze is bang, erkennen wij het feit dat ze bang is maar geven we ook aan dat ze niet bang hoeft te zijn. Dat wij als mama's voor haar zorgen en dat ze haar hoofdje leeg mag maken omdat wij er als volwassenen zijn om problemen en angsten op te lossen, niet zij als kind. Dat lijkt haar ook goed te helpen, een stukje begrenzing in haar angst zonder dat we eraan voorbij gaan zeg maar.
Sterkte, het is intens en zwaar.