Draai hier alle platen in je platenkast #29 (Palms)

Bosbeetle:

quote:

Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984

Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren (heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)

Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:

BB:

Dagoducks' ouders:

En dagoduck zelf:

Gehenna:

Glad_Janus:

Pipster:

bazbo's cd's (pop/rock/jazz)

Kaasch (vriendin van BB)


Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!


(hahaha platenkast gedraaid)

Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren

En weer verder...

bazbo cd2277: David Sylvian & Robert Fripp - The First Day



Eind jaren tachtig en begin jaren negentig beleven zowel David Sylvian als Robert Fripp een roerige tijd. Bij Sylvian zit de reuring in zijn persoonlijke leven: hij blijft zoekende naar spirituele stabiliteit, gaat gebukt onder psychische instabiliteit, zijn relatie loopt op de klippen (het gesteggel rondom Yuka Fuji bleek al een belangrijke oorzaak van het uiteenvallen van Japan begin jaren tachtig). Voor Fripp gaat het vooral om zakelijk gedoe: hij heeft veel dispuut met platenmaatschappijen, managementbedrijven en de muziekbusiness in z'n algemeenheid, vooral over de rechten van zijn eigen composities. Maar in 1992 gloort er hoop voor beide muzikanten. Sylvian ontmoet Ingrid Chavez, trouwt haar binnen de kortste keren en een eerste kind is op komst; Fripp weet een bevredigende zakelijke oplossing te forceren. De twee zijn in contact en besluiten een korte tour te doen, die vooral Italië en Japan aandoet. Tijdens die tour spelen ze samen met Trey Gunn (een leerling uit Fripps gitaarcursus Guitar Craft) en het repertoire bestaat uit geïmproviseerde muziek die geleidelijk aan vaste vorm krijgt. In de loop van een paar weken en maanden ontstaan structuren voor nieuwe composities. Na de tour duikt het trio dan ook de (Real World) studio in. Jerry Marotta is er om de drumpartijen in te spelen en producer David Bottrill levert belangrijke bijdragen. The First Day verschijnt in juli 1993 en ik ben er als de kippen bij: op 19 juli koop ik het album. Aanvankeijk moet ik wennen aan de combinatie: de weemoedige, herfstige stem van Sylvian en de kamerbrede metal-KingCrimsonakkoorden van Fripp lijken op het eerste gehoor helemaal niet samen te gaan, maar al snel klinkt het of het nooit anders is geweest: de twee vullen elkaar juist bijzonder goed aan. De plaat opent gelijk sterk met God's Monkey en laat horen wat het concept is: ruimtelijke drumpartijen, die zware akkoorden, het lichtere gitaarmozaïek en dan die zalige zangmelodieën eroverheen. Jean The Birdman lijkt dan een wat ongecompliceerd rockliedje, maar de gitaarfiguren maken het zwaarder. Firepower is het eerste langer uitgesponnen stuk; af en toe lijkt de balans tussen de melancholieke stem en de beukgitaren wat zoek, maar gaandeweg is het eerder verslavend dan storend en aan het eind mondt het alles uit in een rustgevender apotheose met een hoofdrol voor Fripps soundscapes. Brightness Falls is een mooie rocker waarin die samenwerking tussen de Sylvianmelodie en het gitaargeweld bijzonder goed uitpakt. In 20th Century Dreaming is het weer meer een duel en ook hier krijgt het lange stuk een bijna rustgevend eind met soundscapes. Het langste werk is Darshan (The Road To Graceland), dik zeventien minuten lang een opzwepend (bijna dans)ritme, waaroverheen Fripp zijn gierende gitaar legt en Sylvian uiteindelijk wat tekstfragmenten declameert. Aardig, maar het lijkt nogal een opvuller. Maar mogelijk gaat het allemaal over de woede en andere gevoelens van ongenoegen die beide heren in de afgelopen jaren hebben moeten doorstaan. Met een lange soundscape van Fripp, getiteld Bringing Down The Light, komt dit bijzondere album dan tot een warm en hoopvol eind.

bazbo cd2278: David Sylvian & Robert Fripp - Jean The Birdman



Van Jean The Birdman komt een single uit. In twee versies nog wel. Ik koop ze allebei op 31 augustus 1993. Want: er staat naast het titelnummer allerlei ander spul op dat niet op het album te horen is. Op dit eerste deel twee nieuwe werken: Earthbound, Starblind en Endgame. Het eerste is een lange soundscape van Fripp met daarover gesproken tekst van Sylvian; het tweede is een akoestische miniatuursong van Sylvian op gitaar met zijn mooie stem. Beide stukken zijn nergens anders te vinden, dus is deze single nogal waardevol. Echter, op een of andere manier is mijn cd beschadigd geraakt. Het weer zit erin of zo. Niet meer af te spelen. Gelukkig nog wel te vinden en te beluisteren op YT.

bazbo cd2279: David Sylvian & Robert Fripp - Jean The Birdman



Ook op deze tweede versie van deze cd-single staat spul dat niet op het album is te horen. Tallow Moon is door Sylvian in z'n uppie geconstrueerd in de studio: er zijn ongemakkelijke elektronische soundscapes te horen en daaroverheen leest Sylvian een tekst die hij eerder gebruikte in een nummer dat te beluisteren is op het album Sahara Blue (uit uit 1992) van Hector Zazou, waarop Sylvian een gastrol vervult. Dark Water is een solosoundscape van Fripp zoals we van hem gewend zijn. Daarnaast vinden we Gone To Earth, het titelnummer van de gelijknamige elpee zeven jaar eerder, het stuk dat Sylvian en Fripp toen samen schreven. Ook deze tweede single koop ik op 31 augustus 1993 en is helaas aangedaan door de tijd en niet meer af te spelen.

bazbo cd2280: David Sylvian & Robert Fripp - Darshan



In december 1993 komt er nog een single van het album The First Day uit. Nou ja: single. Is het een EP? Een minialbum misschien? Darshan duurt drie kwartier, er staan drie stukken op en ik koop 'm op 7 december 1993, een dag na verschijnen. Wat wil het geval? The Grid heeft het lange stuk Darshan geremixed en hun bewerking van het (in mijn oren wat saaie) werk van The First Day is hier de hoofdfilm. Nu had het nummer al een wat discoachtige dreun, maar hier krijgt het helemaal een houseversie. Ik vind deze Trancelucent Remix niet zo veel toevoegen aan het origineel. Interessanter vind ik Darshana, een soort ambient house remix van hetzelfde nummer, maar nu door The Future Sound Of London die er een heel nieuwe compositie van maken. Als cadeautje krijgen we dan nog de oorspronkelijke albumversie te horen. Alles bij elkaar geen verplichte kost, maar wel een leuk hebbeding.

bazbo cd2280: David Sylvian & Robert Fripp - Damage



En dan komt het bericht dat David Sylvian en Robert Fripp samen gaan touren en er vindt slechts één concert plaats in Nederland en dat is op 21 november 1993 in Theater Carré in Amsterdam en ik weet niemand om me heen die met me mee wil en dus koop ik bij de plaatselijke VVV slechts één enkel kaartje. Zondagavond 21 november 1993 sneeuwt het. Nogal erg. Ik ga bijzonder vroeg van huis en reis met de trein naar onze hoofdstad. Wonderbaarlijk genoeg ben ik ruim op tijd. Sterker nog: ik zie de deuren van Carre opengaan. Ruim tijd om boodschappen te doen: het tourboek en t-shirt heb ik nog altijd. Er is voorprogramma: ene meneer Michael Brook komt op met een gitaar, wriemelt wat, creëert een loop en speelt daar allerlei andere zaken overheen en uiteindelijk prachtige solo's. Dit doet hij een paar keer. Ik vind zijn ruimtelijke, meeslepende muziek helemaal schitterend. Onthouden. (Later leer ik dat hij zijn gitaar en apparatuur zelf heeft ontwikkeld tot iets wat hij zelf 'infinite guitar' noemt.) En dan is het zover. Sylvian staat in z'n eentje voor op het podium, wat verborgen achter zijn gitaar. Helemaal links zit, bijna in het donker, Fripp half met zijn rug naar het publiek in donkerblauw licht. Verrek, daar heb je die Michael Brook weer. Die legt nu veel van die gitaarmozaïeken die op The First Day te horen zijn. Trey Gunn vult dat aan op zijn stick met nog meer gitaarwerk en de bastonen. Op drums iemand die ik niet ken: ene Pat Mastelotto; schijnt bekend te zijn van die band Mr. Mister die een hitje had een paar jaar geleden. Het eerste nummer dat het vijftal speelt is de opener van het album: God's Monkey. Het geluid is prima. Sylvian weet maar net door de gitaarmuur heen te breken. De setlijst is deels verrassend: naast zo'n beetje het leeuwendeel van The First Day komt ook Every Colour You Are (van het Rain Tree Crow album uit 1989) aan de orde. Halverwege de set zit Sylvian plots achter een keyboard en er klinkt een nieuw lied dat ik niet ken: het zijn zwevende toetsenpartijen waarover Sylvian zingt (ik vang het woord 'earthbound' op, de titel van een live King Crimson elpee uit 1971) en Fripp speelt ijle maar snijdende gitaartonen. Mooi! Vervolgens het titelnummer van Sylvians soloplaat Gone To Earth; niet vreemd, want dat nummer schreef hij en voerde hij op de plaat uit samen met Fripp. Exposure van Fripps gelijknamige soloalbum is een beetje vreemde eend in de bijt; Sylvian doet de vocale uithalen en dat werkt toch niet echt goed. Iets verderop nog maar liefst twee stukken van Gone To Earth: een wonderschone uitvoering van mijn favoriete Wave (waarbij ik het niet droog houd) en van River Man. Sylvian is vanavond zeer goed bij stem, Fripp giert erop los en de drie begeleidende muzikanten zijn retestrak. Ten slotte dendert Darshan door de zaal. Van Fripp zie ik alleen zijn arm als een razende op en neer gaan en de gitaarakkoordsolo's die hij speelt lijken wel uitingen van ongekende woede. Het publiek is raar; iedereen zit doodstil en na ieder nummer klinkt er beschaafd applaus. Geen gejuich, gefluit, gegil. En niemand headbangt. Ik wel. Dat kan niet anders. Er zijn twee toegiften en dat zijn twee stukken die ik niet ken en waarschijnlijk nieuw zijn: het eerste is een ingetogen stuk waarin de woorden 'the first day' opvang (de titel van het album) en het tweede is een wat warrige rocksong. Het is bijna twaalf uur als ik buiten over de gracht glibber naar een metrostation. Ik heb de laatste trein naar Amersfoort en hoop dat ik nog aansluiting heb naar huis. Het vriest vijftien graden. In Amersfoort staat mijn trein klaar, maar die moet nog wachten op een vertraagde trein. In mijn jaszak zit de pocketuitgave van het boek Prachtige ogen van Herman Brusselmans en een potloodje en op de achterflap van het boekje reconstrueer ik de setlijst van deze avond. Pas om half drie 's nachts sta ik op het station van ons zo majestueuze Apeldoorn. Bijna een jaar later verschijnt er een verslag van de concerttour. Op Damage staan opnamen uit december 1993 uit The Royal Albert Hall in Londen. De plaat begint met het stuk waarvan ik alleen 'earthbound' had opgevangen en dat Damage heet. Daarna volgt een heel groot deel van het concert zoals ik het ook heb mee mogen maken. Alleen Jean The Birdman en Exposure ontbreken en het stuk The First Day staat helemaal aan het eind. De mix is gedaan door Robert Fripp, samen met David Bottrill. De limited edition koop ik op 30 september 1994 als hij verschijnt. Een mooi boxje met een dik boekje en een gouden cd. U begrijpt: dit is een schitterend kleinood en een mooie herinnering aan een van de beste concerten die ik ooit mocht meemaken.




_{En hier de setlijst:}

bazbo cd2282: David Sylvian - Dead Bees On A Cake



Na de tour van David Sylvian en Robert Fripp in 1993 heeft Fripp een nieuw visioen: hij gaat zijn band King Crimson nieuw leven inblazen. De samenwerking tussen hem en Sylvian werkte dusdanig goed, dat hij Sylvian vraagt om lid te worden van de nieuwe Crimson. Sylvian bedankt netjes voor de eer. En dan wordt het lang stil. Sylvian gaat opnieuw op een spirituele reis; hij emigreert van Engeland naar Minneapolis, waar zijn vrouw Ingrid Chavez vandaan komt. Daar vestigt hij zich, bouwt een studio, zoekt samen met Ingrid naar nieuwe spirituele wegen en werkt langzaam aan nieuw werk. Pas in maart 1999 verschijnt Dead Bees On A Cake. Ik koop hem bij het verschijnen op 31 maart 1999. Het is een typisch Sylvianalbum, zij het dat het toch weer heel anders klinkt dan alle voorgangers. Dit keer maakt hij gebruik van alle moderne technieken, elektronica, samples, zonder dat het koud wordt. Want naast alle nieuwerwetse snuffen is er nog bakken warmte te horen: Ryuichi Sakamoto verzorgt weer strijkersarrangementen, broer Steve Jansen brengt die kenmerkende ruimtelijke drumpartijen in, Kenny Wheeler komt flugelhorn spelen en daarnaast zijn er 'nieuwe' mensen: gitaristen Marc Ribot (bekend van zijn werk bij Tom Waits) en jazzman Bill Frisell. Daarnaast is er ruimte voor mensen als Talvin Singh, John Giblin, Ged Lynch, echtgenote Ingrid Chavez, spiritueel leidster Shree Ma en veel, heel veel anderen. Voor wat betreft die samples: we horen onder anderen Mahavishnu Orchestra, John Lee Hooker, DjivanGasparyan en de stem van John Cage. Het is daardoor een zeer veelzijdig album geworden, maar toch onmiskenbaar David Sylvian. Over het algemeen is de stemming ingetogen, melancholiek en toch hoopvol. Opener I Surrender is de single (waarover later meer) en gelijk het onbetwiste hoogtepunt: zo moet de muziek van David Sylvian in mijn oren klinken. Niet alles is even boeiend; zo is Thalhiem mij wat saaiïg en Krishna Blue wat lang uitgesponnen. Daar staan parels tegenover, zoals het slepende Midnight Sun, het kleinood The Shining Of Things met een waarlijk prachtig strijkersarrangement van Ryuichi Sakamoto, de intieme korte improvisatie Dobro #1 met Bill Frisell en vooral het afsluitende en indrukwekkende Darkest Dreaming. David Sylvian maakt zijn comeback met een zeer mooi album, dat zich kan meten met de grote drie Brilliant Trees, Gone To Earth en Secrets Of The Beehive.

bazbo cd2283: David Sylvian - I Surrender



De eerste single van Dead Bees On A Cake koop ik samen met het album op 31 maart 1999. Het is het eerste deel van een speciale editie. In het doosje is ruimte voor een tweede versie. Naast de albumversie van het werkelijk schitterende titelnummer staan twee stukken die niet op het album staan. Niet gek, want het zijn twee stukken waarin echtgenote Ingrid Chavez de hoofdrol vertolkt. De liederen zijn geschreven door Sylvian samen met Richard Werbowenko (nooit van gehoord). Chavez heeft een wat zwoele, hijgerige stem. Je moet ervan houden. Ik vind het niet erg voor twee liedjes. Les Fleurs Du Mal vind ik zelfs mooi.

bazbo cd2284: David Sylvian - I Surrender



De tweede versie van de single koop ik op 8 april 1999. Dit keer horen we een ingekorte versie van het titelnummer en daarnaast weer twee liedjes met tekst van en gezongen door mevrouw Chavez. Whose Trip Is This? en Remembering Julia zijn zeer aardige songs, maar ze missen die intimiteit die we van Sylvian zijn gewend. Nader onderzoek leert ons dat de vier extra stukken op deze twee singles afkomstig zijn van de EP Little Girls With 99 Lives van Chavez. Toch eens opzoeken.

bazbo cd2285: David Sylvian - Godman



Godman is een sterk stuk van het album Dead Bees On A Cake en de uitgebreide single, meer een EP, verschijnt in september 1999. Ik koop een gelimiteerde en genummerde editie op 9 september 1999. Ik heb nummer 0557 van in totaal 5000 exemplaren. Na de albumversie van het titelnummer horen we nog twee (wat overbodige) remixen door respectievelijk Wagon Christ en Guy Sigsworth. Daartussendoor dan nog twee versies van een nieuw stuk. Op Shadowland zingt Sylvian een tekst over een wollige toetsenwolkenpartij; op Shadowland (Northfield) horen we ook haar van Chavez weer. Deze speciale editie heeft ook een 'enhanced' deel. Douw je 'm in je computer, dan zie je de korte film Time Spent - A Film By David And Ingrid, een vage minidocu. Alles bij elkaar een mooie aanvulling op het album.

bazbo cd2286: David Sylvian - Approaching Silence



Aan het einde van 1999 komt ook dit album uit. Het is een collectie van de muziek die Sylvian tot dan toe maakte voor twee installaties. De eerste installatie vond plaats in het Temporary Museum in Tokyo van 29 weptember tot 12 oktober 1990, had Sylvian ingericht samen met kunstenaar Russell Mills en is al uitgebreid aan de orde gekomen in de doos Ember Glance - The Permanence Of Memory (1991). De tweede maakte Sylvian samen met Robert Fripp en die vond plaats van 30 augustus tot 18 september 1994 in de P3 Gallery eveneens in Tokyo. De muziek voor de eerste installatie maakte Sylvian in z'n eentje; die van de tweede samen met Fripp. Op deze cd, die ik koop op 14 oktober 1999, horen we dus eerst alles uit Ember Glance en daarna het lange Approaching Silence. Sylvian heeft het 'gecomponeerd' voor zover je daarvan kunt spreken en Fripp heeft er effecten aan toegevoegd. Het bijna veertig minuten durende stuk kenmerkt zich door dreigende tonen, voorbijschuivende toetsenwolken en herhaling; het geheel roept iets hypnotiserends op. Daar waar de muziek voor Ember Glance nog iets ongemakkelijks had, heeft deze wat berustends. Mooi wel.




[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-11-2023 21:00:30 ]

bazbo cd2287: David Sylvian - Everything And Nothing



David Sylvian lijkt weer inspiratie te hebben voor nieuw werk. Echter, in 2000 verschijnt Everything And Nothing en dat is een verzamelaar. Het reguliere album is een dubbelcd. Ik kies voor de limited edition, die nog een derde schijfje heeft. Ik koop 'm bij het verschijnen op 13 oktober 2000. Op de twee hoofdcd's staat een mooie doorsnede van 's mans vocale oeuvre als soloartiest. Van alle vier de platen is het een en ander opgenomen, plus de single Pop Song. Vreemd wel dat van de eerste twee soloalbums ieder slechts één (en dan ook nog eens een niet representatief) liedje is te horen. Daarnaast is er ook veel aandacht voor samenwerkingen. Zo komen stukken van Rain Tree Crow (de eenmalige reünie uit 1989 met de drie andere oud-leden van Sylvians vroegere groep Japan), het Marco Polo-project (van de Italianen Nicola Alesini en Pier Luigi Andreoni) en The First Day (de plaat die Sylvian maakte met Robert Fripp) voorbij, maar ook bijvoorbeeld Buoy van de tweede soloplaat van Mick Karn (waarop Sylvian twee songs zingt) en Heartbeat en Bamboo Houses met Ryuichi Sakamoto. Een leuk aardigheidje is een nieuwe mix van Ghosts, het ongemakkelijke en toch succesvolle stuk van Japan's Tin Drum uit 1982. Het interessantst zijn enkele stukken die we nooit eerder hoorden. Zo zijn er meerdere outtakes van de sessies van het album Dead Bees On A Cake: een paar korte improvisaties met Bill Frisell, een improv met de legendarische pianist Keith Tippett en The Scent Of Magnolia en Cover Me With Flowers, twee complete nummers die niet zouden hebben misstaan op het genoemde album. Ook horen we Ride, een outtake van Secrets Of The Beehive. Maar de kers op de taart is Some Kind Of Fool, een nummer opgenomen door Japan tijdens de sessies van Gentlemen Take Polaroids in 1981. Later zou Sylvian uitleggen dat dit eigenlijk op die plaat had moeten staan in plaats van Taking Islands In Africa, dat eerder een duet van Sylvian met Sakamoto was dan een Japanstuk. Na bijna negentien jaar op de plank te hebben gelegen is het dan nu beschikbaar en het is een fantastisch lied dat zeker niet had misstaan op voornoemde Japanalbum. Mijn limited edition kent een derde schijfje. Daarop twee (overbodige) mixen van The Scent Of Magnolia, maar ook een niet eerder verschenen studioversie van Blinding Light Of Heaven (afkomstig van de sessies van de Sylvian-Frippplaat The First Day) en een remix van het titelnummer van het album Brilliant Trees waarvoor Sylvian de zang opnieuw heeft opgenomen. Zeer fraai overzicht en bijzonder geschikt voor hen die nog nooit iets van David Sylvian hebben gehoord als voor de liefhebber. U begrijpt: ik ben een liefhebber.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-11-2023 11:35:49 ]

quote:

Op zondag 5 november 2023 12:11 schreef Lospedrosa het volgende:

[..]
Een paar wel meerdere LPs maar meestal maar 1.
Hou van afwisseling.

Laat zien. Doe mee.

bazbo cd2288:

quote:

Op zondag 5 november 2023 16:10 schreef Lospedrosa het volgende:
Nou vooruit
Nieuwste aanwinst van The Who op vinyl.
[ afbeelding ]

Met het tijdloze Baba o Riley.
Vind ik op dit moment een heel toepasselijk nummer. Doet me denken aan hoe de jeugd weer losgaat na Corona en een bepaalde groep juist weer in oorlogen, beetje weer de Vietnam tijd vibe dezer dagen.

The Who! (De wie?) Ik houd van hun werk tot 1974. Who's Next is inderdaad geweldig. Baba O'Riley en Won't Get Fooled Again zijn hoogtepunten in de rock. En leuke verwijzing naar een andere muzikale held: Terry Riley. Toch denk ik dat The Who Sell Out mijn favoriet is. Duurt nog even voordat ze in mijn rijtje aan de beurt komen.