[Vuelta] Etappe 1: Barcelona - Barcelona (TTT) #2 Zwembad

Etapa 1: Barcelona - Barcelona, 14,8 km (TTT)

Benvinguts! Dat is welkom in het Catalaans, want de 78e editie van de Ronde van Spanje gaat van start in Catalonië. Een van de 17 autonome regio's van Spanje, al zouden ze zelf liever een onafhankelijke republiek willen zijn. Dat leidde in 2017 tot een referendum en uit dat referendum volgde een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring, waarna de spanningen tussen Catalonië en Madrid behoorlijk zijn toegenomen. In Madrid waart nog steeds de geest van Franco rond en dus wordt iedere poging tot het breken van de Spaanse eenheid hard bestraft. Mede door deze spanningen is de Vuelta de laatste jaren niet meer zo vaak in Catalonië te vinden, het is toch alweer van 2019 geleden dat we nog eens door deze regio trokken. Na Andalusië nochtans de regio met de meeste inwoners, bovendien is Catalonië op economisch gebied een van de drijvende krachten achter het land Spanje. Hoe dan ook, we bevinden ons weer eens in die opstandige regio waar ze ook over hun eigen taal beschikken. Zo interessant als het Baskenland is Catalonië uiteraard niet, maar we gaan er wel een paar fraaie dagen beleven. Te beginnen in Barcelona, de hoofdstad. Daar zal zaterdagavond de Vuelta van 2023 van start gaan met een korte ploegentijdrit, eigenlijk een te korte ploegentijdrit. Daags nadien gaan de renners een stukje ten noorden van Barcelona van start in Mataró, waarna ze via een uitgestrekte lus door het Catalaanse hinterland terug naar Barcelona zullen fietsen, alwaar de aankomst zal volgen op de onvermijdelijke berg, de Montjuïc. Een aankomst voor de puncheurs, op de tweede dag mag dat. Vervolgens gaan we op maandag naar Andorra, tijdens de derde rit van deze Vuelta zal al meteen de eerste aankomst bergop volgen. Na een behoorlijk vlakke aanloop volgt er in het onvermijdelijke Andorra een dubbele beklimming. Eerst de Ordino, en daarna de aankomst bergop bij het skistation van Arinsal. Die slotklim kent een aantal lastige kilometerse, gezien het feit dat we pas een paar dagen bezig zijn is dit geen gekke aankomst. Van Andorra keren we vervolgens op dag vier terug naar Catalonië, waar een aankomst zal volgen in Tarragona. Een rit met enkele beklimmingen onderweg, maar de spaarzame sprinters zullen deze kans niet willen laten liggen. Al loopt de weg in de slotkilometer ook wel weer wat omhoog, het is in die zin weer een typische Vuelta. Tijdens de vijfde rit fietst het peloton dan weer van Catalonië naar Valencia, waar de aankomst zal volgen in Burriana. Weer een etappe met wat klimwerk onderweg, maar dit wordt ontegenzeggenlijk een massasprint. Na twee vermoedelijke massasprints volgt er tijdens de zesde rit een tweede aankomst bergop, eentje waar ik nog wel eens gillend wakker van word. De Vuelta keert terug naar het observatorium van Javalambre, daar waar we in de Vuelta van 2019 getuige waren van een van de vreemdste etappes ooit. Men neme een Jetse Bol, een José Herrada en een Angel Madrazo en u laat hen strijden om de ritzege. Madrazo was de minste van de drie, maar hij won wel. Hallucinante taferelen, Angel Madrazo die een rit wint in een grote ronde. Hetzelfde scenario kunnen we nu niet meemaken, want Madrazo doet niet mee, maar het lijkt me wel zeer waarschijnlijk dat deze rit opnieuw een prooi gaat worden voor de vluchters. De verschillen tussen de klassementsrenners kunnen overigens toch redelijk flink oplopen, in 2019 werd de boel in het peloton aardig uit elkaar gereden. Wel is alles te doen op de slotklim, op voorhand komen de renners geen terrein tegen om elkaar te bekampen. Praktisch een unipuerto, maar wel eentje waar in 2019 mooie gaten ontstonden.

De zevende rit zal dan weer een prooi worden voor de sprinters, zo zielig zijn ze ook weer niet. Al fietsen we een groot gedeelte van de dag langs de kust, waar het nog wel eens wil waaien. Wellicht worden we getrakteerd op waaiers, Spanje is ons wat dat betreft vaak beter gezind dan Frankrijk en Italië. Na de zevende rit, waarschijnlijk de derde massasprint, komen we alweer uit in het tweede weekend. Een beetje een flopweekend, naar eigen zeggen heeft Fernando Escartin de Vuelta op zo'n manier ontworpen dat het spannend blijft tot de derde week. Nou, dat kan kloppen, want in het tweede weekend gaat er helemaal niets gebeuren. Op zaterdag trekken we naar Xorret de Cati, daar waar we al vaak zijn geweest. Het recept daar is bekend: de ritzege is voor de vluchters en de klassementsrenners leveren een korte inspanning van een paar minuten waarna de verschillen zeer beperkt zullen blijven. Maar dat is dus de bedoeling. De eerste week wordt afgesloten op de top van een nieuwe klim, Cruz de Caravaca. Technisch gezien opnieuw een unipuerto, eindigend in het Murcia van Alejandro Valverde. Die vindt in Murcia eindelijk een aankomst op zijn maat, maar daar komen ze uitgerekend mee als hij net met pensioen is. Pestgedrag, als je het mij vraagt. Hij is de klim wel voor ons gaan verkennen, dus tegen die tijd mag Alejandro vertellen dat dit een zinloze klim is. De hele dag vlak en dan een paar kilometer omhoog aan niet al te hoge percentages, een behoorlijk zinloze onderneming, zeker als je in ogenschouw neemt dat het een zondag is. Weer een rit voor de vluchters, met een sprintje bergop tussen de klassementsrenners. Zo ontwerp je geen ronde. Maar Escartin dus wel. Na deze matige aankomst bergop volgt er de eerste rustdag en na de rustdag volgt er de enige indivuele tijdrit van deze ronde. Een rondje van 25 kilometer in Valladolid, ook de Vuelta is niet echt van het tijdrijden. Weinig ruimte voor Evenepoel om de boel naar huis te fietsen, wellicht is het bewust zo gedaan. Na de te korte tijdrit volgt er een nieuwe aankomst bergop. Weer een unipuerto, en dan een aankomst die ook in de Vuelta van 2020 zat en toen heel erg tegenviel. We gaan terug naar Laguna Negra, waar een paar jaar geleden Dan Martin, Roglic en Carapaz een sprintje bergop reden. Dan Martin won, in wat een totaal onbelangrijke rit zou blijken te zijn. Niet iedere dag kan zwaar zijn, maar de definitieve terugkeer van de zinloze unipuertos doet me fysiek pijn. Een keer een heuvelrit ter variatie had ook best gemogen, hoor. Gelukkig eindigt de 12e rit in Zaragoza. Op papier is dat een vlakke rit, maar als ik Zaragoza zeg dan zeggen jullie natuurlijk meteen in koor waaiers. In Zaragoza waait het altijd, de koers gaat niet op z'n kop gezet worden door alle unipuertos maar wel door de wind in Aragón. Ik heb me hier een partij zin in, dat willen jullie niet weten. En ik heb ook heel erg veel zin in de twee ritten daarna. Na het mogelijke waaierspektakel in Zaragoza trekken we naar Frankrijk, waar een aankomst bergop zal volgen op de Tourmalet. Nu heb ik de Tourmalet in principe vaak genoeg gezien, maar deze rit gaat hoe dan ook leveren. Beginnen doen we in Aramon Formigal, waar menig koers op z'n kop is gezet. We rijden een paar kilometer omhoog over de Portalet naar de Franse grens, een explosief begin. Na een lange afdaling gaat het dan vervolgens via de Aubisque naar de Spandelles en na die klim, vorig jaar ontdekt in de Tour, gaat het omhoog naar de Tourmalet. Een enorm zware rit, hier kan het nodige verschil gemaakt worden. Een rit voor Jumbo om de overbodige ballast overboord te gooien, als het ware. Een zware, maar vrij korte rit. Daags nadient volgt er nog een zware rit, een rit waar ik helemaal enthousiast van word. Goed, de vlakke aanloop is een beetje jammer, maar daarna kan het grote genieten beginnen. We rijden het Baskenland tegemoet, ja! Iparralde wacht op ons, in dit Franse gedeelte van het Baskenland beklimmen we na een aanloop van 50 kilometer de Hourcère, waarna even later de loodzware Port de Larrau volgt. De zwaarste klim van de Vuelta, een prachtige klim die helaas veel te weinig wordt gebruikt. Nu eindelijk wel een keer, ik kijk er enorm naar uit. Vooral omdat de koers hier met dank aan de vorige rit volledig gaat ontploffen. Op de top van de Port de Larrau verruilen we Iparralde voor Navarra, in deze autonome regio volgt er een kort klimmetje en daarna gaat het omhoog naar het skigebied Larra-Belagua. De slotklim is minder denderend, al wordt het richting de aankomst wel nog even steil, maar de schade gaat hier aangericht worden op die Port de Larrau. Dit tweeluik gaat de moeite zijn, de wens is dat de koers lang open blijft maar ik denk dat we na deze twee ritten al de nodige conclusies kunnen trekken. Echte bergritten, chapeau.

De tweede week sluiten we af in het Baskenland, in Navarra rijden we van Pamplona naar Lekunberri en deze etappe valt dan helaas weer een klein beetje tegen. Na die twee zware ritten ervoor hebben ze deze iets makkelijker gemaakt. Een paar jaar eindigde er ook een rit in Lekunberri en toen volgde er in de finale een beklimming van San Miguel de Aralar, een zware klim. Nu volgt de Puerto de Zuarrarate, die is net een klein beetje minder moeilijk. Een heuvelritje, maar dan niet lastig genoeg om voor verschillen te zorgen tussen de klassementsrenners. Na hun tweeluik in de Pyreneeën mogen ze even op adem komen, de vluchters zijn aan zet. En ook na de tweede rustdag is er genoeg tijd om op adem te komen, want de organisatie heeft een bijzondere rit ontworpen. We verblijven in Cantabrië en daar is het de hele dag vlak, op de aankomst na. Weer een unipuerto, de zoveelste van deze ronde. Dat heeft volgens Fernando Escartin en Kiko Garcia, de verantwoordelijken voor het parcours, te maken met de ritten hierna. Deze rit moet kort en simpel zijn, omdat er hierna zwaar werk gaat volgen. Dat kan wel zo zijn, maar met deze rit doe je echt niemand een plezier. Hij is amper 120 kilometer lang en 115 kilometer zo goed als vlak, tot het muurtje aan het eind. Peña Cabarga, maar dan anders. Geen feest. Snel vergeten en door met de 17e rit. Weer een bijzonder korte rit, opnieuw 120 kilometer, maar deze rit heeft meer bestaansrecht. We gaan naar Asturië en daar liggen altijd zware bergen op de renners te wachten. De Angliru, bijvoorbeeld. We keren weer eens terug naar die berg en de organisatie heeft warempel iets slims gedaan: de Angliru is als eerste aan de beurt. De Angliru wil nog wel eens onderdeel uitmaken van de laatste bergrit, maar dan gaat iedereen wachten. Nu komt de Angliru iets eerder en met deze zware aankomst achter de rug kunnen de renners wat meer op het gemak de resterende ritten aanvatten. Colladiella, Cordal en Angliru, een drieluik dat lastig genoeg is. Met de enorme inspanning op de Angliru in de benen kijk ik thans vooral uit naar de 18e rit. De tweede bergrit in Asturië. Eentje die een stuk langer is, bijna 180 kilometer. De hele dag op en af, onder meer de San Lorenzo komt voorbij, en in de finale zijn we getuige van een nieuwe klim. La Cruz de Linares, weer een ontdekking van de organisatie. Ze waren zo blij met hun ontdekking dat ie zelfs twee keer bedwongen wordt. Na bijna drie weken koers en met de Angliru in de benen verwacht ik veel van deze rit, in de finale gaat het twee keer acht kilometer aan 8,5% omhoog en dat gaat koers opleveren. Ik verwacht dat het bal hier vroeg geopend wordt en dat we aan de buis gekluisterd zullen zitten. Het is de laatste echte bergrit van deze Vuelta, dus er staat ook nogal wat op het spel. Na dit tweeluik in Asturië volgt er een vlakke rit, het gaat praktisch de hele dag rechtdoor over de Meseta en met wat mazzel waait het. Als dat het geval is krijgen we een schitterende rit te zien, anders wordt het gewoon een sprint. Wat na drie aankomsten bergop achter elkaar ook weer geen misdaad is, natuurlijk. Na deze sprint volgen er nog twee etappes. De voorlaatste etappe van deze Vuelta is er een naar mijn hart. Een heuvelrit met een lengte van meer dan 200 kilometer, bel de krant! De Vuelta gaat beslist worden in de Sierra de Guadarrama, waar de Vuelta regelmatig een laatste bergrit kent. Doorgaans beklimmen we dan de lokale bergen hier, zoals de Puerto de Navacerrada, maar dit jaar kiezen we voor iets anders. Een rit die moet lijken op de beslissende rit in Galicië tijdens de Vuelta van 2021, de dag dat Miguel Angel Lopez boos afstapte. Geen echte bergen, maar wel een eindeloze hoeveelheid heuvels. Liefst tien gecategoriseerde heuvels, met tussendoor nog wat ongecategoriseerde hupjes. De hele dag op en af, 4000 hoogtemeters bij elkaar. Dit kan totale chaos worden, een slijtageslag tot en met. De meeste klimmetjes missen steile stroken, maar als je het bij elkaar optelt moet dit een fantastisch schouwspel op gaan leveren. Na drie weken koers gaat de boel exploderen als je gas geeft op een van de vele klimmetjes. En juist het feit dat het allemaal korte klimmetjes zijn die elkaar snel opvolgen geeft de renners genoeg gelegenheid om koers te maken. Weer eens wat anders, ik ben blij dat men ook nog met dit soort ideeën komt.

Als we al deze ritten hebben afgewerkt volgt er nog de traditionele afsluitende rit in Madrid. Van Barcelona naar Madrid, dat is het verhaal van de komende drie weken. Heel veel unipuertos, helaas, toch nog een aantal kansen voor de sprinters, en een paar aardige bergritten. Een rit of zes om heel vrolijk van te worden, dat is toch al iets. Tien aankomsten bergop, het is in ieder geval wel weer een klassieke Vuelta. Of dat positief is of negatief zal de komende weken moeten blijken. Het parcours is in ieder geval een stuk beter dan dat van vorig jaar, daar moeten we ons in ieder geval aan op kunnen trekken. Laten we snel gaan beginnen met de eerste rit. De 78e Vuelta gaat van start in Barcelona, de hoofdstad van Catalonië. Daar wacht een typische opdracht op de renners, net als vorig jaar gaat er begonnen worden met een ploegentijdrit. Toen reden ze een rondje van 23 kilometer door Utrecht, nu volgt er een ploegentijdrit door de straten van Barcelona met een schamele lengte van 15 kilometer. Dat is heel kort, maar hey, de verschillen blijven zo in ieder geval wel beperkt.




De Vuelta gaat dus van start in Barcelona, de op een na grootste stad van Spanje. Alleen Madrid telt meer inwoners. Barcelona is de hoofdstad van de autonome regio (Comunitat Autònoma) Catalonië en van de provincie Barcelona. De stad heeft 1.636.193 inwoners, in de hele metropool wonen er bijna zeven miljoen. Barcelona ligt aan de Middellandse Zee, aan de Costa del Maresme, met in het noorden de Costa Brava en in het zuiden de Costa del Garraf, en heeft een belangrijke haven. In 1450 werd de Universiteit van Barcelona opgericht en in 1990 de Universiteit Pompeu Fabra, twee toonaangevende universiteiten binnen Spanje. Barcelona organiseerde diverse evenementen zoals de Wereldtentoonstellingen van 1888 en 1929, de Olympische Zomerspelen van 1992 en het Fórum (Universeel Cultureel Evenement) in 2004. Een groot deel van de stad, het district Eixample, is in de 19e eeuw planmatig opgebouwd met een rastervormig stratenpatroon. Tijdens de tijdrit gaan we een deel van dit stratenpatroon verkennen. Een groot deel van de stad is opgedeeld in blokken en de renners gaan dwars door al die blokken rijden, wat de nodige scherpe bochten gaat opleveren. Het is de tweede keer in de geschiedenis dat de Vuelta van start gaat in Barcelona, de vorige Gran Salida in deze stad dateert alweer van 1962. Toen werd de eerste rit gewonnen door Antonio Barrutia, waarna de volgende rit, die ook nog van start ging in Barcelona, gewonnen werd door Rudi Altig. Die kwam aan de leiding in een Vuelta die hij uiteindelijk ook zou winnen. In totaal is de Vuelta meer dan 50 keer in Barcelona geweest, maar dat de ronde hier daadwerkelijk vertrekt is haast een unicum. De Vuelta en Barcelona is verder vooral een zaak van het verleden, het is blijkbaar pas de eerste keer deze eeuw dat er überhaupt een rit van start gaat in de stad. Dat vind ik een bijzonder gegeven, toch wel. Na Madrid de grootste stad, maar niet de belangrijkste stad voor de Vuelta klaarblijkelijk. De Vuelta kwam ook 54 keer aan in Barcelona, maar de laatste aankomst dateert alweer van 2012. Die rit kwam aan op dezelfde plek als de rit van morgen, dus daarover later meer. In de jaren '50, '60 en '70 van de vorige eeuw was Barcelona een vaste plaats in de Vuelta, bijna jaarlijks kwam de ronde toen voorbij. In de jaren '80 werd het minder, in de jaren '90 volgde een stuiptrekking en sindsdien is Barcelona langzaam uit de Vuelta verdwenen. Het is niet zo dat ze hier niets met wielrennen hebben, want de Volta komt hier wel jaarlijks langs. De Ronde van Catalonië eindigt ieder jaar in Barcelona, met een circuit rond de befaamde berg Montjuïc. Daar gaan we morgen naartoe, dus zal ik nu eerder noemen dat de Tour de France in 2009 ook nog eens in Barcelona is geweest. Thor Hushovd won hier toen, de geblokte Noor. In het geruchtencircuit wordt gefluisterd dat de Tour wel eens terug zou kunnen keren naar Barcelona, de stad zou na de Gran Salida binnen een aantal jaar ook graag een Grand Départ willen organiseren. Wordt vervolgd! Voor zo'n grote stad komen er betrekkelijk weinig bekende wielrenners vandaan. Joaquim Rodriguez is geboren in Barcelona, al groeide hij op in een dorpje ten noorden van de stad. Ook Roger Adria is geboren in Barcelona, helaas is hij niet aanwezig in deze Vuelta omdat het sympathieke Kern Pharma zeer ten onrechte geen wildcard heeft ontvangen. Na Rodriguez en Adria kom ik al uit bij Alberto Losada, het houdt niet over. Al is er uiteraard ook nog Juan Ayuso, maar die telt eigenlijk ook niet echt. Juan werd geboren in Barcelona, maar hij kwam al snel in de regio Valencia terecht en hij is eerder een Valenciaan dan een Catalaan. Weinig renners om fier op te zijn, maar genoeg andere wapenfeiten. Zo hebben ze hier in 1992 de Olympische Spelen mogen ontvangen, bij die gelegenheid werd de betreurde Fabio Casartelli olympisch kampioen. Lang kon hij niet genieten van zijn titel, een paar jaar later kwam hij tijdens de Tour om het leven in de afdaling van de Portet d'Aspet. Barcelona heeft tevens twee keer een wereldkampioenschap wielrennen georganiseerd, de stad heeft echt wel iets met de koers. Claude Criquielion wist in 1984 wereldkampioen te worden in deze stad, een eer die in 1973 was weggelegd voor Felice Gimondi. Klinkende namen in Barcelona, een stad die mogelijk ooit door Hercules gesticht zou zijn. Of anders door Hamilcar Barkas, die de stad dan weer naar zichzelf vernoemd zou hebben. Barkas, Barcelona, bijna. En anders was het Hannibal, legendes genoeg. Fantasie genoeg ook in Barcelona, dat zie je vooral terug bij een van de lokale voetbalclubs. Nee, niet Espanyol, ik bedoel natuurlijk FC Barcelona. Mes que un kutclub. Barcelona is voorts vooral een handelsstad, beschikkend over flink wat industrie. Barcelona was een van de eerste geïndustrialiseerde steden van Europa. Aan het einde van de 18e eeuw bestond de toen kleinschalige industrie vooral uit textielfabrieken. In de loop van de 19e eeuw groeide de textielproductie. De textielmarkt neemt een belangrijk deel van de economie in. Barcelona staat blijkbaar ook bekend als modestad, terwijl het dankzij de Olympische Spelen van 1992 ook vooral een toevluchtsoord voor toeristen is geworden. Het aantal overnachtingen steeg van 1,7 miljoen overnachtingen in 1990 naar meer dan acht miljoen in 2016. De binnenstad is veranderd in een toeristenzone, gedomineerd door grote ketens. Op zich natuurlijk een klassiek verhaal. Barcelona beschikt over de grootste haven van het Middellandse Zeegebied en trekt ook cruiseschepen aan. En met die schepen komen dan weer meer toeristen, die ook met de trein of met vliegtuig naar Barcelona af kunnen reizen. Wat ze in die stad allemaal kunnen aantreffen zal voor een groot deel blijken tijdens het parcours van deze ploegentijdrit. We gaan heel wat iconische plekjes van Barcelona bezoeken tijdens de komende 15 kilometer. Laten we maar eens gaan beginnen.




De Vuelta begint op een klassieke manier. De renners gaan van start op het... strand, ja! De Rampa de salida is geplaatst op de Playa del Somorrostro, of Platja del Somorrostro, zoals we dat dan in het Catalaans moeten noemen. Een stadsstrand met restaurants, cocktailbars en nachtclubs, en een park met een speeltuin, is de summiere omschrijving van dit strand. Een aantal jaar geleden was er een keer ophef over een ploegentijdrit aan het begin van de Vuelta die eindigde op het strand, waarna deze geneutraliseerd werd verreden. Nu gaan we dan maar van start op het strand, hopelijk heeft de organisatie enige voorzorgsmaatregelen genomen en hoeven de renners niet daadwerkelijk door het zand te ploegen. Van start gaan ze aan het water, we crossen dwars over het strand, waar hopelijk iets op het zand is gelegd, en daarna verlaten we het strand op een manier die voordien niet mogelijk was. Als het zand ophoudt ligt er een grasberm, hier zal al dan niet tijdelijk een weg aangelegd moeten worden. Die weg zal dan een paar meter omhoog lopen, waarna de ploegen een paar meter later op een daadwerkelijk bestaande weg terecht zullen komen. Je moet wat over hebben voor zo'n Gran Salida. We zijn amper 200 meter bezig en dan volgt er een bocht naar rechts met meteen daarna een knikje naar links, een chicane terwijl de ploegen nog hun formatie aan het innemen zijn. Hierna gaat het 200 meter rechtdoor terwijl de renners langs de Port Olímpic fietsen, een jachthaven die is aangelegd ter gelegenheid van de Olympische Zomerspelen van 1992. Langs de luxueuxe bootjes van deze haven gaat het dus even rechtdoor, tot we uitkomen op de Plaça dels Voluntaris Olimpics. Een plein dat is opgedragen aan alle vrijwilligers die hebben geholpen tijdens de OS in 1992. Midden op het plein ligt een rotonde, met in de rotonde een fonteintje. Het doet me wat denken aan de Hofpleinfontein, ik vind het geen fraai eerbetoon eerlijk gezegd. De renners rijden linksom om deze rotonde heen, we zijn net 400 meter onderweg en we komen al de zoveelste bocht tegen. Na deze rotonde gaat het wel 500 meter volledig rechtdoor over een brede weg, heel minimaal vals plat omlaag. Dan volgt er een vrij simpele bocht naar links, en honderd meter later slaan de ploegen dan weer rechts. Makkelijke bochten, terwijl de renners onder meer langs de Universitat Pompeu Fabra - Campus de la Ciutadella fietsen. Na de twee bochten kort achter elkaar gaat het 300 meter rechtdoor, tot een nieuwe bocht naar links. Weer een simpele bocht, waarna het 600 meter rechtdoor gaat over een brede en zo goed als vlakke weg. De renners fietsen langs het Parc de la Ciutadella, waar het nodige fraais valt te aanschouwen. Het Parc de la Ciutadella is het grootste park van Barcelona en zeer populair onder de bewoners van de stad. Het Parc de la Ciutadella dateert uit 1888 en herbergt een monumentale waterval, een vijver en een romantische tuin in Engelse stijl, omringd door twee met bomen omzoomde boulevards. Op het terrein bevinden zich ook verscheidene musea en de dierentuin (zoo) van Barcelona. Het park heeft een lange geschiedenis, oorspronkelijk was het een fort, later werd het park gebruikt voor de Wereldtentoonstelling. In die periode zijn veel van de gebouwen die we nu nog zien gebouwd. We vinden hier onder meer het Castell dels Tres Dragons en het Parlament de Catalunya, het Catalaanse parlementsgebouw. Het park is een oase van rust in het midden van de drukke stad, met veel groen, paden en speelplaatsen voor kinderen. Het is 30 hectare groot en de tuinen zijn ontworpen door de Franse landschapsarchitect Jean Forestier. Ze liggen rond een aantal fonteinen die mede ontworpen zijn door Antoni Gaudí. Als de renners bijna de ingang van het park bereiken, daar waar allemaal standbeelden te vinden zijn, slaan ze scherp rechtsaf. Ze rijden vervolgens rechtdoor langs de Arc de Triomf af, want ook in Barcelona beschikken ze over een overwinningsboog. Deze Arc de Triomf is een rode bakstenen triomfboog in Neo-Moorse stijl, ontworpen door de architect Josep Vilaseca i Casanovas. De boog was destijds de hoofdingang van de Wereldtentoonstelling van 1888 die in het Parc de la Ciutadella gehouden werd. Het bouwwerk staat niet in het park maar er vlakbij, namelijk op het kruispunt van de "Passeig de Lluís Companys" en de Passeig de Sant Joan, bij het metrostation Arc de Triomf. Vroeger was dit dus de ingang tot het park, tegenwoordig ligt de echte ingang een paar hectometer verderop. Van de nieuwe ingang fietsen de renners naar de oude ingang, als het ware. Amper drie kilometer gereden, en we hebben al ontzettend veel gezien.




De boog heeft een hoogte van 30 meter. In tegenstelling tot andere triomfbogen heeft deze geen militair karakter. Verfrissend. De boog is voorzien van een hoop tierelantijnen, teveel om op te noemen. We zullen dan maar vooral noemen dat de renners zodra ze de boog passeren een lopende bocht naar links tegenkomen en direct daarna een iets scherpere naar rechts. Hierna gaat het 400 meter rechtdoor, tot de renners rechtsaf een straat inslaan die iets minder tot de verbeelding spreekt. Een straat vol typische woonblokken, voorzien van wat drempels. Het gaat 800 meter rechtdoor, terwijl er eventjes geen reclame wordt gemaakt voor de stad. Aan het eind van dit rechte stuk volgt er een nieuwe bocht naar rechts, een redelijk scherpe. Ofschoon de wegen allemaal breed zijn, dat moet het dan weer wat makkelijker maken. Na deze nieuwe bocht naar rechts fietsen de renners langs L'Auditori af, een eigentijds complex voor klassieke muziek. Het vormt onder meer de thuisbasis voor het Orquestra Simfònica de Barcelona, het symphonische orkest van Barcelona, terwijl het uiterlijk van het gebouw je vooral doet vermoeden dat de architect gedurende zijn jeugd veel Jenga heeft gespeeld. Langs het auditorium, de blokkendoos dus, rijden de renners 400 meter rechtdoor, tot er ter afwisseling een keer een bocht naar links volgt. In aanloop naar deze bocht gaat het een paar meter omlaag, maar vlak voor de bocht loopt de weg lichtelijk omhoog en ook na de bocht klimt het nog een beetje. Het is amper de moeite van het vermelden waard, een echte klim komen we niet direct tegen. Wel tramrails, daar rijden we na de bocht naar links ook bijna direct overheen. Als de ploegen over de tramrails zijn gereden gaat het 600 meter rechtdoor, een paar meter omlaag en dan langere tijd wat vals plat omhoog. Een naam mag dat niet hebben, maar het is alvast meer hoogteverschil dan tijdens de ploegentijdrit van vorig jaar. Na het rechte stuk van 600 meter slaan de renners opnieuw linksaf, na deze bocht rijden ze langs de toren die ze een tijdje terug al in de verte zagen liggen. We fietsen langs de volgende eyecatcher van Barcelona, de Torre Glòries. De Torre Glòries, voorheen bekend als de Torre Agbar, is een kantoorgebouw dat liefst 34 verdiepingen telt. De oorspronkelijke naam, Torre Agbar, is afgeleid van Aguas de Barcelona, het Spaanse waterleidingbedrijf dat in de toren gevestigd was. De toren van 144 meter hoog is ontworpen door Jean Nouvel, die het gebouw zelf omschrijft als een fallussymbool. Dat is in ieder geval een eerlijk een begrijpelijke omschrijving, in tegenstelling tot de rest van zijn verhaal: Zo lijkt de toren enigszins op de klokkentorens van de Sagrada Família en heeft hij iets van de toppen van de berg Montserrat. Daarnaast ziet hij eruit als een blauwe waterstraal die uit de grond omhoog komt, wat weer van toepassing is op het waterleidingbedrijf dat erin gevestigd was. Nee, precies.



De Torre Glòries ligt aan de Plaça de les Glòries Catalanes, een plein dat is gelegen op de kruis van drie belangrijke verkeersaders: Avinguda Diagonal, Avinguda Meridiana en Gran Via de les Corts Catalanes. Het is een plein waar men allerlei wilde plannen voor had, maar in de praktijk is het vooral nog steeds een zeer lelijk verkeersknooppunt waar de Torre Glòries de eer moet redden. Een gigantische lul als hoogtepunt, tot zover deze locatie. Voorbij het fallussymbool volgt er een scherpe bocht van 90 graden naar rechts, waarna de ploegen terechtkomen op een van de drie verkeersaders: de Avinguda Diagonal. Het begin van deze ploegentijdrit mogen we best technisch noemen. De wegen zijn breed, maar er zitten nogal wat bochten van 90 graden tussen en dat zal toch zo z'n effect hebben. Na de bocht naar rechts volgende renners een dikke kilometer de Avinguda Diagonal, een weg die inderdaad diagonaal door Barcelona loopt. De weg loopt grotendeels wat vals plat omlaag, eindelijk een stuk voor de ploegen om flink tempo te maken. Een dikke kilometer rechtdoor langs tal van kantoorpanden en appartementencomplexen, tot er ineens een diagonale bocht naar links volgt. Tijdens deze bocht rijden de renners tweemaal over tramrails, de organisatie mag aan de bak om dat een beetje veilig te laten verlopen. Fietsend langs het Parc Central de Poblenou gaat het na de bocht 200 meter rechtdoor, tot de renners weer eens linksaf slaan. Ditmaal geen diagonale bocht, maar een haakse. Een van de scherpste tot nu toe, een goede verkenning is geen overbodige luxe. Na deze bocht gaat het dan weer een kilometer rechtdoor, lichtelijk vals plat omhoog. En dan volgt er opnieuw een scherpe bocht naar links, waarna de renners zelfs bijna twee kilometer rechtdoor mogen fietsen. Min of meer, want halverwege deze strook komen de ploegen een soort van chicane tegen. Dat klinkt heel heftig, in de praktijk zal het meevallen, maar het is toch iets van bochtenwerk. Verder loopt de weg toch vooral wat onmerkbaar omhoog in het begin, daarna gaat het zelfs zichtbaar een beetje omhoog. De renners zijn inmiddels bijna in de buurt van het eerste tussenpunt, gelegen voor de poorten van het bekendste gebouw van Barcelona. Na bijna twee kilometer rechtdoor gereden te hebben volgt er nu weer een haakse bocht naar rechts, 300 meter later volgt er een stevige bocht naar links en dan zien we 'm liggen hoor. Jawel, daar is ie, onvermijdelijk: de Sagrada Familia.



De Sagrada Familia, voluit Basílica i Temple Expiatori de la Sagrada Família, is een basiliek in aanbouw naar een ontwerp van Antoni Gaudí. De naam betekent 'Basiliek en Boetetempel van de Heilige Familie'. Sinds het leggen van de eerste steen in 1882 wordt bijna voortdurend aan de kerk gebouwd, alleen gedurende de Spaanse Burgeroorlog heeft de bouw enkele jaren stilgelegen. De verwachte opleveringsdatum was 2026, maar door de Coronapandemie liep de bouw vertraging op, waardoor de einddatum onduidelijk werd. De bouwdirectie houdt het erop dat het gebouw "klaar zou kunnen zijn ergens in het eerste derde van de 21ste eeuw". De snelheid waarmee de bouw vordert, is voor een groot deel afhankelijk van de giften die bezoekers binnenbrengen. De bouw duurt inmiddels zo lang, dat reeds voltooide gedeelten al weer gerenoveerd moeten worden. Dit was overigens niet ongebruikelijk bij de bouw van kerken van dit formaat. Hoewel de kerk nog niet klaar is, werd zij op 7 november 2010 door paus Benedictus XVI tot basiliek gewijd. Architect Gaudí ontwierp naast deze basiliek meerdere andere karakteristieke bouwwerken in Barcelona, onder meer Casa Batlló en Park Güell. Gaudí maakte deel uit van het Catalaans modernisme, een stroming in de kunst waarvan de basiliek het belangrijkste symbool is. Dit Catalaans modernisme is nauw verwant aan de Jugendstil en dient dus niet verward te worden met het modernisme. Over de Sagrada Familia zou je ontzettend veel kunnen vertellen, maar goed, dan loopt dit verhaal wat uit. Kijk zelf maar even op Wikipedia, ofzo. Al is de ontstaansgeschiedenis dan nog wel geinig, blijkbaar kwam een of andere lokale boekhandelaar op het idee om een kerk op te richten, in een poging de secularisatie tegen te gaan. Hij kocht na het ontvanen van een hoop donaties een lap grond en hij wist een architect te strikken voor het project, maar die nam binnen een jaar boos ontslag. En toen kwam Gaudi pas in beeld. En de rest is geen geschiedenis, want de Sagrada Familia blijft een project van het heden. Een opvallend bouwwerk, met meerdere façades. Als de kerk ooit af is zal ie drie façades hebben die elk een fase uit het leven van Jezus verbeelden (de façade van de geboorte en de façade van het lijden zijn reeds voltooid en aan de voorkant komt de façade van de glorie), met elk vier klokkentorens. Deze twaalf torens symboliseren de twaalf apostelen. De vier torens rondom de vieringtoren staan voor de vier evangelisten rondom Jezus Christus. Bovenaan de 120 meter hoge torens boven de toegangsdeuren staan woorden als "Hosanna", "Excelsis" en "Sanctus". Voor meer leuke feitjes over de Sagrada Familia, klik hier. Matige gimmick verder natuurlijk, maak dat pleurisding gewoon eens een keer af. Er is overigens ook nog een binnenkant, die had ik kunnen zien toen ik in Barcelona was maar ik haakte af toen er een rij voor de ingang stond om het hele gebouw heen, het is een toeristische trekpleister die z'n weerga niet kent. Als ze dat ding ooit af weten te maken zou ie 170 meter hoog moeten zijn, en daarmee de hoogste kerk van allemaal. Op zich wel kicken, maar voor ons als wielervolgers zal het vooral kicken zijn dat voor de deur van de Sagrada Familia het tussenpunt van deze ploegentijdrit volgt. Na de bocht naar links gaat het 200 meter rechtdoor en langs de Sagrada Familia volgt dan na 9,6 kilometer de enige tussentijd van deze TTT.



Nog 5,2 kilometer fietsen tot de finish, na het passeren van het tussenpunt bij de Sagrada Familia. Zowel aan de voorkant als aan de achterkant van deze kerk die waarschijnlijk nooit helemaal complet zou zijn ligt een parkje, we passeren beide parkjes terwijl we lekker rechtdoor blijven fietsen. Het gaat 600 meter volledig rechtdoor over een vlakke weg, waarna we uitkomen op de Plaça de Mossèn Jacint Verdaguer. Hier komen meerdere wegen samen, onder meer de Avinguda Diagonal, de Passeig de Sant Joan en de Calle de Mallorca. Midden op de Plaça de Mossèn Jacint Verdaguer is een kicken rotonde te vinden, voorzien van standbeelden en bomen. De renners rijden om de rotonde heen, een bocht waar ze relatief weinig last van zouden moeten hebben. Het gaat bijna volledig rechtdoor, waarbij de pro-tip is om even achterom te kijken. De renners rijden langs een gebouw, met op de bovenkant van dat gebouw een gigantische uil. De Búho de Rótulos Roura, een uil die ooit in de jaren '60 door het bedrijf Rótulos Roura op het pand is geplaatst. Nu, zoveel jaar later, steelt de uil nog steeds de show. Voorbij dit pleintje, de rotonde die we kunnen negeren en de uil, gaat het nog eens 600 meter rechtdoor. Weer een stuk om op de grote plaat te stampen, even rechtdoor terwijl het eigenlijk gewoon vlak is. Aan het eind van dit stukje rechtdoor slaan de renners scherp rechtsaf, al is dit wel een enorm brede bocht. Na deze bocht gaat het 200 meter rechtdoor, voor er een schuine bocht naar links volgt. Een smalle bocht, de weg is voor het eerst deze ploegentijdrit iets smaller. Een paar meter later volgt er een tweede schuine bocht naar links, waarna de weg weer ouderwets breed is. Toch weer even een licht technische passage tussendoor, vooral als je bedenkt dat er 300 meter later opnieuw een bocht naar links volgt, een brede bocht waarna de weg zichtbaar een aantal meter omlaag loopt. De weg is nu weer gigantisch breed, we rijden een halve kilometer rechtdoor over de Passeig de Gràcia. Hier vinden we onder meer de Casa Milà, weer een meestwerk van Gaudí. Het appartementengebouw is een van zijn bekendste werk, het werd tussen 1906 en 1912 opgetrokken met wat financiële hulp van de adellijke familie Milà. De buitenmuren zijn golvend uitgevoerd, wat het een bijzonder uiterlijk geeft. Het gebouw wordt ook La Pedrera genoemd, wat Catalaans is voor De Steengroeve. Die naam slaat op het uiterlijk van het gebouw en had oorspronkelijk een pejoratieve betekenis, omdat het gebouw aan geen van de toen geldende architecturale normen voldeed. In het bouwwerk bevindt zich een museum, tevens is het dus ook een appartementencomplex, en blijkbaar was het het eerste gebouw in Barcelona met een parkeergarage. Je kon hier 100 jaar geleden je koets kwijt, geinig. Werelderfgoed ook, uiteraard.




Tussen 3,5 kilometer en drie kilometer van de streep rijden we over de Passeig de Gràcia. Met drie kilometer te gaan, zodra de Casa Batlló in beeld komt, slaan de renners rechtsaf. Nog een creatie van Gaudí, net als bij de verderop gelegen Casa Milà is hier niets hoekig, alles is golvend en afgerond net als de golven van de zee. De voorgevel is bedekt met mozaïek die doet denken aan de schubben van een draak. Het interieur van het huis bevat een lichtkoker die bezet is met tegels en blauw keramiek. De zuilen op de gelijkvloerse verdieping lijken wel de poten van dinosaurussen en het golvende dak van mozaïek de ruggengraat van een enorm monster. De balkons lijken enorme kaken van zeedieren, die als het ware uit de zee ontspringen. Het centrale thema is van de drakendoder Sint-Joris. Het gebouw ademt wel een Eftelingsfeer, in ieder geval. De renners gaan er amper iets van merken, ze slaan rechtsaf, een enorm brede en totaal niet lastige bocht, en rijden daarna praktisch rechtdoor tot op 700 meter van de finish. De weg loopt continu een beetje vals plat omlaag, amper merkbaar. Toch zal de snelheid daardoor heel hoog gaan liggen, vooral ook omdat we 2,3 kilometer zo goed als rechtdoor rijden. Halverwege een keer een flauwe bocht naar links, waar ook amper voor gestuurd hoeft te worden. Nee, dit is het terrein om je treintje goed op stoom te laten komen. Op 700 meter van de aankomst volgt er dan weer een scherpe bocht naar links. Wel weer een brede bocht, op zich kunnen de ploegen daar op hoge snelheid doorheen. Ze rijden vervolgens rechtdoor de Plaça d'Espanya tegemoet, het op één na grootste plein van Spanje, alleen de Plaza de España in Madrid is groter. Centraal op het Plaça d'Espanya bevindt zich sinds 1929 een monumentale fontein, een ontwerp van Josep Maria Jujol. Om de fontein heen ligt een rotonde, en op 300 meter van de aankomst rijden de coureurs rechtsom langs deze brede rotonde af. Enkele meters voor de finish nog bochtenwerk, heerlijk. Het plein waar de renners in de absolute slotfase van deze etappe overheen zullen fietsen is een rond punt waar grote verkeersaders bijeenkomen; Carrer de la Creu Coberta (het verlengde van de Carretera de Sants), Carrer de Tarragona, Avinguda del Paral-lel en de belangrijkste, Gran Via de les Corts Catalanes. Het plein is een ontwerp van Ildefons Cerdà, als onderdeel van het Eixample-project. De Gran Via verbindt het plein met de pleinen Plaça de la Universitat en Plaça de Catalunya. De brede rechte laan Avinguda de la Reina Maria Cristina loopt naar het Museu Nacional d'Art de Catalunya op de berg Montjuïc. En net op die weg gaat de ploegentijdrit eindigen, voorbij de rotonde rijden we tussen twee torens door, de Torres Venecianes, twee identieke, iconische torens in Venetiaanse stijl. Na het passeren van deze torens gaat het nog een aantal meter rechtdoor over de brede Avinguda de la Reina Maria Cristina. De renners kijken uit op het Museu Nacional d'Art de Catalunya, gelegen op de berg die zal figureren tijdens de finale van de tweede rit. Tijdens deze finale geen berg, de rit eindigt op een zo goed als vlakke weg, vlak voor de Plaça de l'Univers en de entree van de Fira Barcelona.




Aan de finish bevindt zich het complex van de Fira Barcelona, een hele reeks beurs-, tentoonstellings- en conferentiezalen. Het geheel werd gebouwd voor de Wereldtentoonstelling van 1929 naar een ontwerp van Pedro Domenech, Josep Puig i Cadafalch en Lluís Domènech i Montaner. Toch een beetje te vergelijken met de Jaarbeurs in Utrecht, ook toen kwamen we aan tussen de blokkendozen. Al komen we voorbij de finish dan weer de nodige mooie gebouwen tegen, een voorprofje op wat er morgen allemaal nog gaat volgen. Gedurende de 15 kilometer dwars door Barcelona zijn we een flink aantal hoogtepunten van de stad tegengekomen. Pak je het lijstje van Wikipedia erbij, dan kun je flink strepen. 'Architectonisch is Barcelona bekend vanwege de Gotische wijk en modernistische woonhuizen van het Eixample. Negen bouwwerken staan op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO: Palau de la Música Catalana, ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, Hospital de Sant Pau, ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, Sagrada Família, kerk ontworpen door Antoni Gaudí, Park Güell, park ontworpen door Antoni Gaudí, Casa Milà (La Pedrera), Casa Batlló, Palau Güell, Casa Vicens en Cryptes in Colonia Güell, allen ontworpen door Antoni Gaudí.' Nou, een aantal van die casas hebben we wel gezien, net als de Sagrada Familia. En dit is slechts de lijst van werelderfgoed, daarna volgt de lijst van andere bezienswaardigheden en die is behoorlijk uitputtend. Laten we een paar dingen noemen: de Torre Glòries, gezien. Arc de Triomf, check. Montjuïc, dat komt later. La Rambla. Nee, de Ramblas hebben we dan weer overgeslagen. De populaire winkelstraat, ooit het toneel van een aanslag, komt niet voorbij, net als de Plaça de Catalunya en ook de lokale kathedraal slaan we over. Hadden we toch voor een ploegentijdrit van 25 kilometer moeten gaan, zo zie je maar weer. De Ciutat Vella, de oude stad, slaan we ook grotendeels over. De Barri Gòtic, de gotische buurt, waar onder meer de kathedraal te vinden is en waar je ook een aantal musea tegenkomt zoals het Museu Picasso negeren we ook. Lastig fietsen in de binnenstad natuurlijk, maar goed, het is in ieder geval een gegeven dat we niet alle hoogtepunten van de stad te zien krijgen. Het L’Aquàrium de Barcelona heb je ook nog, gelegen in de vrij uitgestrekte haven van de stad. Camp Nou heb je natuurlijk, het stadion van het altijd financieel wanbeleid voerende FC Barcelona. Tal van musea, zoals het Museu d'Art Contemporani de Barcelona, tal van parken, zoals het Parc de la Ciutadella, daar fietsen we dan toevallig wel weer langs. Barcelona is een stad waar je wel een paar uur kunt spenderen, met andere woorden. De lijst gaat door, maar ik veronderstel dat de boodschap duidelijk is. Beetje rondlopen in de Barri Gòtic, wellicht op een van de kunstmatige stranden gaan liggen, vooral niet in de rij gaan staan voor de Sagrada Familia, vooral niet met een zak zonnebloempitten naar Camp Nou gaan, wellicht wel de boeken van Carloz Ruiz Zafón lezen. Die beste man kwam uit Barcelona en de stad speelt ook een rol in zijn bekendste werken, onder meer in De schaduw van de wind. In Barcelona, de stad waar het boek zich grotendeels afspeelt wordt echter kritiek geleverd op het feit dat Zafón het boek in het Spaans geschreven heeft in plaats van het Catalaans. Oei. Ik heb het ook al een aantal keer over Spanje gehad, mijn excuses, Catalanen. Visca Catalunya, en dat soort dingen.



De Vuelta heeft een tijd de traditie gekend dat de ronde laat van start ging. Die traditie is nu weer helemaal terug, pas om 18:55 gaat de ronde beginnen. Caja Rural zal als eerste ploeg aan het vertrek staan, waarna om de vier minuten een nieuwe ploeg vertrek. Quick Step staat om 20:19 als laatste aan de start, de verwachting van de organisatie is dat ze om 20:35 de finish zullen bereiken en dat ze voor deze kleine 15 kilometer slechts 16 minuten nodig zullen hebben. Met al die bochten onderweg weet ik dat zo net nog niet. Bovendien zitten we met het feit dat het nog wel eens zou kunnen gaan regenen. Sterker nog, eigenlijk verwacht men dat het de hele dag gaat regenen in Barcelona. Overdag zou het mee moeten vallen, maar in de avond wordt het steeds erger en laten we nu net de pech hebben dat er 's avonds gefietst gaat worden. Normaal is dat wel lekker, want in de zomer wil het nog wel eens enigszins warm zijn in dit stukje van de wereld, nu valt dat eigenlijk wel mee en zorgt de late start er vooral voor dat de wegen mogelijk nat gaan liggen. Qua temperatuur is het prima te doen, een graadje of 28 overdag, dat koelt gedurende de ploegentijdrit iets af richting 26 graden. Met dus wat kans op regen later op de weg, met alle scherpe bochten onderweg en iedereen op zo'n onhandige tijdritfiets is dat geen ideale combinatie. Dit wordt mogelijk lachen, met andere woorden. We denken nu uiteraard allemaal meteen terug aan het kinderbadje van Jumbo, nou, tijdens deze ploegentijdrit gaan er heel veel kinderbadjes te vinden zijn. Zonder een weerman te zijn schat ik in dat alle ploegen met natte omstandigheden te maken krijgen, wat dan wel weer zo eerlijk zou zijn. Er staat redelijk wat wind, eerst uit het zuidoosten en later meer uit het zuiden, maar dat zal vermoedelijk weinig invloed hebben. De renners fietsen vooral door het rastervormig stratenpatroon van Eixample, waar vooral veel hoogbouw te vinden is. Praktisch geen open ruimtes in deze stad, de wind gaat geen spelbreker zijn. De regen mogelijk wel. De starttijden liggen al vast, slim switchen kan dus niet meer. Canvas gaat meteen om 18:55 live, we kunnen dan direct zien of de wegen inderdaad nat zullen liggen. Eurosport 1 is ook meteen op de afspraak. De NOS, ja, niet.

18:55 Caja Rural-Seguros RGA
18:59 Team dsm-firmenich
19:03 Lidl-Trek
19:07 Cofidis
19:11 Burgos BH
19:15 TotalEnergies
19:19 Arkéa-Samsic
19:23 Intermarché-Circus-Wanty
19:27 Lotto Dstny
19:31 Bahrain Victorious
19:35 EF Education-EasyPost
19:39 Alpecin-Deceuninck
19:43 Jayco AlUla
19:47 Groupama-FDJ
19:51 BORA-hansgrohe
19:55 INEOS Grenadiers
19:59 AG2R Citroën
20:03 Astana Qazaqstan
20:07 Jumbo-Visma
20:11 UAE Emirates
20:15 Movistar
20:19 Soudal Quick-Step

Dit kan niet van MOvistar wat is dit

quote:

Op zaterdag 26 augustus 2023 20:51 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
De Plus

Ach, luxeknecht nu al kwijt