quote:
Op dinsdag 4 juli 2023 09:42 schreef Aloulu het volgende:Ik heb wel echt het idee dat Poetin geen moer weet over de echte (miserabele) toestand op de grond. Hij wordt voorgelogen door Shoigu en co. die heel hard proberen zoals het altijd gaat in die landen om hun falen te verbloemen.
misschien...
In autoritaire staten is het vaak niet eens zo belangrijk wat objectief waar is, of een gedeelde werkelijkheids--interpretatie of referentiekader tussen verschillende groepen uit te praten...
in autoritaire staten is de werkelijkheidservaring van boven opgelegd.
in de Democratische culturen is dat eerder een kwestie van een gezamelijke afweging tussen meerdere visies en onderbouwingen, waarna de groep na afweging welke werkelijkheidsvisie ze verder cultiveren.
Een werkelijk absolute waarheid bestaat nooit zomaar; altijd zullen ook culturele en morele afwegingen dit beinvloedden (denk ook aan bepaalde morele 'verontwaardigingen' die soms enigszins subjectief gestuurd worden door de vorm van informatievoorziening).
Oorlogen worden zelf meestal niet zomaar enkel op basis van militaire feitelijkheden beslist (anders zou je bv stellen dat Vietnam door Amerika gewonnen is, die daar eigenlijk alle militaire confrontaties gewonnen hebben, enorme verliezen aan de tegenstanders zijde toegebracht hebben en zelf relatief lichte verliezen geleden en nooit op het slagveld verslagen... pas in 1975 trok het amerikaanse leger zichzelf vrijwillig terug nadat een akkoord aan de onderhandelingstafel bereikt was).
Dat vietnam als een amerikaanse nederlaag geld voor iedere serieuze geschiedkundige, kon enkel onttaan door de publieke opinie, het gegeven dat het amerikaanse Volk als 'thuisbasis'zijn steun voor de oorlog verloor n dat later ook gecombineerd werd met een een economische afweging bij een andere groot deel vand e bevolking die de kosten niet meer tegen de baten vond afwegen...
anderszijds was de bereidheid van de tegenpartij, de noordvietnamese regering, alswel hun bondgenoten schijnbaar eindeloos, deze leken bereid te zijn steeds meer en zwaardere verliezen te ondergaan, zonder hierbij een motivatie te verliezen.
Voor Oekraine geld eigenlijk hetzelfde... maar het is nog enigszins de vraag wie nu de grootste bereidheid heeft bepaalde kosten te dragen, en voor welke partij het het eerst tot een mogelijk ineenstorten van de motivatie komt.
Oekraine vecht voor haar bestaan, en de motivatie lijkt enorm bij de bevolking en zeker in de begindagen was dat het meest doorslaggevend, later is daarbij ook een economische en materiele steun van westerse bondgenoten gekomen, die echter hierbij zeker zelf enige tijd de kat uit de boom gekeken hebben (zeker bv duitsland die ook haar eigen energie-kwetsbaarheid en afhankelijk van rusland moest ondervangen, alvorens ook militaire steun te durven te geven).
Rusland zal ook doorhebben dat hun belangrijkse punt is dat ze hun eigen bevolking moet blijven aanzetten deze oorlog te blijven steunen..
in een autoritaie staat zal dat initiel makkelijk lijken, maar op de langere duur kan dat juist een groot risico vormen, juist doordat er geen publieke meningsuiting is, is er ook geen goed zicht op de ontwikkeling van deze publieke mening en een omslag kan des te gevaarlijker worden, als de spanning lang genoeg opbouwt kan ook een klein protest van vrouwen en kinderen plots tot een exploderende snelkookpan worden (in rusland bv de demonstratie van een groep vrouwen en arbeiders olv een charismatische orthodoxe priester voor het petersburger winterpaleis in 1905 na het ontslaan van 6 fabrieksarbeiders door een lokale staalfabriek, wat tot Bloedzondag werd en aanzet tot een socialistische revolutie die als dorslaggevend geld bij de val van het Tsaristische regime).
Het niet kunnen erkennen van fouten in de eigen organisatie, het mooipraten van eigen prestaties is eigenlijk ook omdat een autoritaire staat als rusland niet anders kan.....
Openlijke kritiek uiten geld binnen dat systeem eigenlijk bijna altijd als direkte stap naar en putsch/opstand of revolutie.
Putin is daarin gelijk aan Stalin, Breznjev, Lening, maar evengoed Tsaar Nicolaas II, Catherina de Grote of Tsaar Ivan de Verschrikkelijke (bij de laatste is die bijnaam in het russisch geen belediging maar comliment, men gaf erme aan dat zijn vijanden allemaal angst voor hem hadden, wat in rusland ongeveer het grotste compliment aan een Leider is)...
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25