Zo na het festival gaan we geleidelijk in onze ESF-zomerslaap. Om die periode wat levendig te houden, is dit een reeks met potentile discussiepunten voor het ESF komend jaar en de periode erna. Het ESF gaat in 2024 naar Zweden. Dat is een land dat graag invloed uitoefent op de gang van zaken op het festival. De grote baas van het Songfestival is ook een Zweed, genaamd Martin sterdahl (en zijn naam had een minimale invloed op de TT). Dat telt natuurlijk mooi op naar een festival met veel potentile verbeteringen om de show in de ogen van de organisatie nog mooier te maken. Maar wat de organisatie mooi vindt, is niet noodzakelijkerwijs hetzelfde als wat wij als liefhebbers op prijs stellen, dus dat kan voer zijn voor discussie. We hebben vandaag weer een voorbeeld daarvan.
N.B. de introductietekst hieronder bevat niet noodzakelijkerwijs mijn persoonlijke mening. Het is ook geen officieel standpunt van de EBU. En het is al helemaal geen afgewogen betoog. Het is vooral bedoeld als een prikkeling om de discussie op gang te brengen.Deel 5: De (lengte van de) intervalactDe opzet van het ESF is al jaren redelijk hetzelfde. Eerst zingen de landen hun liedjes, en daarna krijgen al die liedjes hun punten, waarna de winnaar nog een keer mag zingen. Tussen de liedjes en de punten zit traditioneel een pauze-momentje. Vroeger was dat even een gelegenheid voor een sanitaire onderbreking en om de hapjes en drankjes bij te vullen. Meestal mocht het orkest even los of in een nog gunstiger geval kwamen de Wombles ons vermaken. Met het introduceren van de televoting was dit het moment dat de lijnen open gingen, en er een recap kwam van alle liedjes. Omdat de stemmen nog even geteld moesten worden, werd de intervalact als geheel wel iets langer.
![%2Fmethode%2Ftimes%2Fprod%2Fweb%2Fbin%2Fe61fbe1a-4526-11e6-a45d-8299bb50a973.jpg?crop=1500%2C1000%2C0%2C0]()
Het is nu moeilijk voor te stellen, maar in die eerste jaren kregen de televoters slechts vijf minuten om op hun favorieten te stemmen. Voordat je op de telefoon met draaischijf het telefoonnummer had gedraaid of je de Hi Swing 200 uit de oplader had gehaald, waren ze alweer aan het aftellen. Daar wilde de EBU natuurlijk wel iets aan doen. De organisator was in de jaren ’00, toen Svante Stockselius (een Zweed, h verrassend) nog de grote baas was, ook al niet vies van geld. En hoe de wiskundige vergelijking er precies uitziet, weet ik ook niet, maar dat zodra in die formule de
T van tijd groter wordt, de
E van euro’s ook groeit, zit er wel redelijk in. En dat gegeven heeft ertoe geleid dat ook onder Jon Ola Sand en Martin sterdahl de stemperiode geleidelijk steeds langer is geworden. Bij het ESF in Liverpool mocht de kijker al zowat een uur stemmen.
En dat heeft voor de kijker vervelende consequenties. Enerzijds duurt de show steeds langer. Het familie-programma dat het ESF ooit was, is nu pas klaar rond middernacht op de Britse Eilanden en om 2 uur ’s nachts in Oost-Europa. Anderzijds is de intervalact richting de kijker toch vooral een HZB-momentje (Hou Ze Bezig). Er zijn door de jaren heen genoeg mooie intervalacts geweest, maar de goede bedoelingen van de makers ten spijt, kan de gemiddelde kijker thuis de intervalact gestolen worden. Net als bij de Andr van Duin-revue het publiek niet kwam voor de balletstukjes tussendoor of dat mensen niet naar een voetbalwedstrijd kijken voor de bijzonder boeiende analyse van Jan van Halst in de rust. Zo heeft de ESF-kijker geen behoefte aan de zoveelste recap, de plaatselijke dansmarietjes, promotie voor de officile CD, iets onbenulligs met Mans/Conchita/Verka/Netta, of de poepsaaie nieuwe single van de winnaar van het jaar ervoor. Mensen willen gewoon de uitslag, en dat duurt nu veel te lang, ongeacht hoe de intervalacts er precies uitzien.
Niet geheel verrassend heeft men in gidsland Zweden iets bedacht om die lange wachttijd te breken. Waar op het ESF er eerst gestemd wordt door het publiek, waarna de lijnen sluiten en achtereenvolgens de jury- en publiekspunten bekend worden gemaakt, worden in de Zweedse voorronde Melodifestivalen de jurypunten al bekendgemaakt op het moment dat de stemlijnen nog open zijn. Puur technisch gezien gaan de lijnen tijdelijk dicht tijdens die puntentelling, maar het idee is hetzelfde. In plaats van te kijken naar allerlei bezigheidstherapie tijdens het stemmen, krijgt de kijker iets voorgeschoteld dat er inhoudelijk toedoet. Daarmee los je het probleem van een uur onzin op elegante wijze op.
![1280px-Melodifestivalen_Logo.svg.png]()
De voor de hand liggende reactie is natuurlijk dat mensen benvloed gaan worden door die jury-resultaten. De vraag is of dat gegeven erg is. Sinds het opbreken van de resultaten in een jury- en een televotinggedeelte in 2016, is de ESF-winnaar bij de jury’s nooit lager geindigd dan 4e, dus het is niet waarschijnlijk dat een potentile winnaar uiteindelijk misgrijpt, omdat de jury’s dat nummer ergens in de achterhoede hadden gezet. Het is alleen wel waarschijnlijk dat mensen op een later moment bovengemiddeld gaan stemmen op de hoogst scorende landen in de tussenstand. Of een land dat bij de jury 19e is geworden uiteindelijk door een leuke publieksscore nou 13e of 14e wordt, maakt immers niet uit. Ook kan je je als kijker enigszins bekocht voelen als je bij het openen van de stemlijnen enthousiast hebt gestemd op een land, dat vervolgens wordt weggehoond door de jury’s, waarmee je stem dus voor niets was. Die twee problemen heeft men in Zweden gedeeltelijk opgelost door de 10 stemmen die het publiek kan geven op te delen in vijf die alleen kunnen worden gebruikt vr de jury-uitslag en vijf stemmen die alleen kunnen worden gebruikt n de jury-uitslag (zie ook
Deel 3: Stemmen via de app).
Dit Zweedse systeem is wellicht niet de ultieme oplossing voor alle problemen, maar het zorgt er wel voor dat Melodifestivalen een leuk gezinsprogramma is gebleven, dat nog altijd netjes om 22 uur klaar is. Dat tijdstip is voor het ESF met meer dan twee keer zo veel deelnemers natuurlijk wat te ambitieus, maar we kunnen er niet omheen dat de lengte van de show enorm uit de hand is gescaleerd. En met de eeuwige zucht naar inkomsten van de EBU, is verbetering niet echt te verwachten, en zo komen we geleidelijk op een punt dat het ESF in Sydney, waar de show om 9 uur ’s ochtends eindigt, relaxter is om te kijken dan in Athene, waar de show om 2 uur ’s nachts klaar is. Op welke wijze dat moet gebeuren, is misschien nog de vraag, maar een minder langdradige show zou voor de toekomst zeer wenselijk zijn.
De stelling is dus:
De intervalact duurt veel te lang. Hier moet dringend iets aan gedaan worden, bijvoorbeeld door de jury-uitslag tijdens de televoting window te doen.Laat hieronder vooral weten wat jouw mening is!