Het peutertopic (2-4 jaar) deel 276

quote:

Op donderdag 7 september 2023 08:41 schreef Bottoms_up het volgende:
De meeste kinderen komen waarschijnlijk wel goed terecht, maar welke weg volgen ze soms? Ik ga mijn peuter met een bang hart naar school sturen. Mijn gevoelige jongen, met zijn favoriete kleur roze. Die zo moeilijk voor zichzelf opkomt. Die onderaan de groeicurve bungelt in een land waar lang zijn zo'n ding is.
Ik moet bekennen dat ik mij daar wel zorgen over maak. Niet over het eindpunt, dat komt wel goed. Maar waar moet hij eerst door? Misschien komt het omdat ik zelf niet het makkelijkste parcours heb gehad op dat vlak. Ik weet het niet.
En nee, je kan een kind natuurlijk niet voor alles beschermen. Maar het idee dat hij misschien door hetzelfde moet valt mij gewoon zwaar.

Ik voel gewoon je pijn hier in en ik snap je (en ik denk dat een heleboel mensen het snappen). Ik heb vandaag een heel goed gesprek gehad met iemand en die benadrukte nog eens dat elk mens zijn onzekerheden heeft en dingen niet lekker gaan. Ook de mensen die in onze ogen overal met gemak doorheen rollen.

Ik weet nog wel dat ik huilend aan tafel zat toen mijn oudste vertelde dat hij gepest werd op school. Je probeert zoveel te doen zodat ze niet de shit krijgen die je vroeger zelf had omdat je weet wat het effect is op de rest van het leven, maar je kunt niet alles doen. En hoe vervelend ook: van sommige dingen leren ze. En in sommige gevallen hoeft het niet eens een probleem te zijn.

quote:

Op donderdag 7 september 2023 11:41 schreef Bottoms_up het volgende:
Je bent niet alleen. Ik vind opsomlijstjes van kunstjes ook maar matig interessant. Binnen een bepaalde context is ontwikkeling nog wel interessant.

Vanaf welke leeftijd worden die peuters eigenlijk makkelijker? Ik neem mij elke vrije dag voor om een milde zenmoeder te zijn en nu is het nog voor 12 en heb ik al shit geroepen als "We plakken geen boterhammen op elkaars schouder!".

Vanaf 125

quote:

Op donderdag 7 september 2023 11:41 schreef Bottoms_up het volgende:
Je bent niet alleen. Ik vind opsomlijstjes van kunstjes ook maar matig interessant. Binnen een bepaalde context is ontwikkeling nog wel interessant.

Vanaf welke leeftijd worden die peuters eigenlijk makkelijker? Ik neem mij elke vrije dag voor om een milde zenmoeder te zijn en nu is het nog voor 12 en heb ik al shit geroepen als "We plakken geen boterhammen op elkaars schouder!".

Als ze naar school gaan

Ah hij gaat over twee maanden naar school. Dat geeft hoop.
Dan heb ik 3 maanden voor de volgende 2 wordt

quote:

Op donderdag 7 september 2023 11:50 schreef Aure het volgende:

[..]
Als ze naar school gaan

Want dan zijn het geen peuters meer, bedoel je toch? Dan worden het kleuters waartegen je dezelfde soort dingen moet zeggen.

Overigens klinkt 'We plakken geen boterhammen op elkaars schouder!' als een nuttige levensles, niet perse on-zen .

Mijn meest gebruikt zin is momenteel 'praat maar met je gewone stem'. Dat gejammer .

Ik was met mijn peuter bij peutergym vanmorgen, dat was leuk! Hij deed 10 minuten als een aapje aan me vast - 2 minuten in de buurt drentelen - 30 minuten achter een bal aanrennen. Beter dan de oudste, die plakte gewoon de hele les.

Peutergym Ik moet op het peutergymtijdstip met de oudste naar zwemles. Dus ik mag nooit meer mee. En dat vind ik oprecht jammer..

quote:

Op donderdag 7 september 2023 11:50 schreef Aure het volgende:

[..]
Als ze naar school gaan

Als ze uit huis gaan. Word.

quote:

Op donderdag 7 september 2023 12:11 schreef Lemijn het volgende:

[..]
Want dan zijn het geen peuters meer, bedoel je toch? Dan worden het kleuters waartegen je dezelfde soort dingen moet zeggen.

Dat is exact wat ik bedoelde

Roepen vind ik niet echt zen
Ik voel me ook niet zen.
Oh ja dat jammeren Ik zeg altijd dat ik hem niet goed kan verstaan en dat ik hem pas kan helpen als hij gewoon praat. Wat niet gelogen is want hij praat dan echt onduidelijk.

Mijn droom is een dramavrije maaltijd. Zonder dat er iemand zit te janken of weigert te eten omdat
- ie het verkeerde bord heeft
- het eten niet snel genoeg komt
- het eten op de verkeerde manier gesneden is
- de saus ernaast moest ipv erop (hoewel hij zei erop toen we het vroegen)
- zijn ketchup op de verkeerde plek ligt
- zijn zusje hem heeft aangeraakt
De lijst is eindeloos. Buiten het eten is hij vaak gewoon gezellig. Peuterbuien uiteraard en soms niet luisteren. Maar als ik 1 ding kon veranderen is het het eten. 's Avonds duurt het circus makkelijk meer dan een uur.

Wat hier soms een beetje helpt tegen etensdrama is zorgen dat hij niet teveel honger heeft en vroeg eten. En accepteren dat hij bij me op schoot kruipt. Maar moe/honger is echt een slechte combinatie, als er geen lievelingseten op tafel staat.

Wat bedoel je met een uur? Zit je een uur aan tafel, of doet hij in totaal een uur dramatisch?

Etenstijd is al 9 jaar mijn meest gehate moment van de dag dus ik betwijfel of het ooit over gaat eigenlijk

Ik houd van etenstijd <3 Als we friet eten. Of pannenkoeken. Of aardappelkroketjes met dinonuggets. Of pasta-in-drie-kleuren-met-rode-saus-apart-en-niet-erdoor. Maar anders kan ik er niet zo veel mee nee. Dat gejammer, gejengel, gezeur en niet-eten-en-honger-hebben.

Mijn modus: ze moeten alles proeven. Geen kutkleinmuizenhapje, maar echt proeven. En niet lekker, dan maar een boterham met iets gezonds. Ik heb er echt alleen mezelf mee als ik ze met honger naar bed breng.

Drama is vaak ochtend, middag en avond. We halen ze al rond 17u op bij de opvang en proberen dan snel te eten. Zelden na 18u. Tijdens het koken krijgen ze al iets kleins. Hij kan rustig 45min drama maken terwijl hij honger heeft. De wilskracht van dat kind, soms ben ik er trots op.
Ik ben daar veel strikter in. Als het aan mij lag ging zijn bord gewoon van tafel als we allemaal klaar zijn. Als hij dan niet gegeten heeft, pech. Maar mijn vriend heeft het daar moeilijk mee en geeft dan toch zijn bord terug. En dan eet hij. Levert hier vaak spanningen op.

Etenstijd.. dramaaa...

quote:

Op donderdag 7 september 2023 13:45 schreef Tink89 het volgende:
Ik houd van etenstijd <3 Als we friet eten. Of pannenkoeken. Of aardappelkroketjes met dinonuggets. Of pasta-in-drie-kleuren-met-rode-saus-apart-en-niet-erdoor. Maar anders kan ik er niet zo veel mee nee. Dat gejammer, gejengel, gezeur en niet-eten-en-honger-hebben.

Mijn modus: ze moeten alles proeven. Geen kutkleinmuizenhapje, maar echt proeven. En niet lekker, dan maar een boterham met iets gezonds. Ik heb er echt alleen mezelf mee als ik ze met honger naar bed breng.

Hoe krijg je ze zover dat ze überhaupt een hapje proeven? Aapie WEIGERT het gewoon, zo irritant Laatst heb ik hem kunnen chanteren met een stukje worst als hij iets zou proeven, dat werkte eenmalig. Verder kaken stijf op elkaar

Ik haat het naar bed brengen. Niet het ritueel zelf maar het gezeur er omheen. Wegrennen, op bed springen, wegrennen, spartelen als een vis, wegrennen en dan de smoesjes als hij eenmaal in bed ligt. Nog 1 slokje water? (x 5) Vragen om tv kijken, deur niet op een kier maar beetje open (snapt het woord kier niet) etc. Ik word er horendol van. Laatst kon ik me niet meer inhouden en snauwde ik naar hem. Ik kan er echt niet tegen dat continue rekken en uitproberen

quote:

Op donderdag 7 september 2023 14:04 schreef MaJo het volgende:

[..]
Hoe krijg je ze zover dat ze überhaupt een hapje proeven? Aapie WEIGERT het gewoon, zo irritant Laatst heb ik hem kunnen chanteren met een stukje worst als hij iets zou proeven, dat werkte eenmalig. Verder kaken stijf op elkaar

Ik haat het naar bed brengen. Niet het ritueel zelf maar het gezeur er omheen. Wegrennen, op bed springen, wegrennen, spartelen als een vis, wegrennen en dan de smoesjes als hij eenmaal in bed ligt. Nog 1 slokje water? (x 5) Vragen om tv kijken, deur niet op een kier maar beetje open (snapt het woord kier niet) etc. Ik word er horendol van. Laatst kon ik me niet meer inhouden en snauwde ik naar hem. Ik kan er echt niet tegen dat continue rekken en uitproberen

Ze krijgen niks anders tot ze een hap geproefd hebben. Ik kondig bij het uit school/bso/kdv halen al aan wat we eten en we 'spreken af' dat ze proeven. Het werkt heus niet altijd, maar vaak wel.

Naar bed brengen is hier met een strak ritueel en het gaat beter sinds de jongste in het peuterbed ligt. Geeft hem de autonomie om zelf te kiezen om in bed te klimmen enzo, ofzo?

Etenstijd facts & figures:

- No matter what je op tafel zet, er is altijd wel 1 kind dat dramatisch ter aarde stort omdat ze het niet lusten EN DUS NIKS KUNNEN ETEN EN ZULLEN VERHONGEREN EN HET IS ALLEMAAL JOUWWW SCHULD
Let wel: bij alles. Of het nou pizza of friet of sushi is.
- Er belandt altijd ongeveer evenveel eten op tafels, stoelen, vloer en muur als in monden
- Bestek is om gaten mee in het tafelblad te prikken
- Tafel afruimen kost aan arbeid gemiddeld 90 seconden, maar het kost aan drama, discussie en jankend onder de tafel liggen ongeveer 90 minuten
- Als het toetje geen ijsje is, berg je dan maar
- Als het eten wordt opgediend vragen ze al "Wat eten we morgen?" Reactie is meestal huilen, gooien of wegstampen.

Maar het mooiste is...
- als je het allemaal negeert vreten ze meestal gewoon hun bord leeg

Tips om etenstijd te overleven:
- LAAT HET LOS. Als ze eten, dan eten ze. Eten ze niet, dan niet.
- Focus op je eigen eten. Voor je het weet is het koud.
- neem een hond, scheelt een hoop poetsen
- Bereid je altijd voor op het ergste, dan valt het hopelijk mee
- accepteer dat het nooit goed is. Kook dus gewoon wat je zelf lekker vindt. Fuck taaie kipnuggets.

Ik denk overigens ook écht dat het bieden van alternatieven het begin van het einde is. Zodra ze weten dat dát en optie is vreten ze nooit meer iets. Dus geen boterhammen hier. Dan maar met lege maag naar bed. Leren ze het snelst van.

[ Bericht 7% gewijzigd door SQ op 07-09-2023 14:57:42 ]

Ik snauw 45 keer per dag trouwens. Voel je daar vooral niet schuldig om he. Mensen zijn mensen. Moeders ook.

quote:

Op donderdag 7 september 2023 14:27 schreef SQ het volgende:
Ik snauw 45 keer per dag trouwens. Voel je daar vooral niet schuldig om he. Mensen zijn mensen. Moeders ook.

Ik vertelde laatst met mijn standaard sarcastische smoelwerk dat kinderen alles wat voor het tiende jaar gebeurt toch vergeten dus dat mijn schreeuwen naar mijn gup niet erg was.

En toen ging die man er serieus op in



Maar idd, die kinderen weten heus wel dat je tot in diepste van je vezels van ze houdt. Die basis is niet ineens weg ofzo, ze kennen jou ook al hun hele leven.

Ik probeer er op te letten maar ik voel me niet perse schuldig als het niet lukt. Voornaamste reden is dat het hier ook averechts werkt. Hij schiet veel meer in de weerstand bij snauwen en roepen. En dan zitten we in een vicieuze cirkel.

Ik volg iemand op insta die soms fijne tips heeft die werken om mij kalm te krijgen. Zoals https://www.instagram.com(...)hid=MzRlODBiNWFlZA==

Ik heb momenteel vooral een tyfushekel aan het naar bed brengen. Waar J. eerst echt heel makkelijk ging slapen is het momenteel drama. De avonden dat man en ik allebei thuis zijn gaat het nog wel, maar als ik alleen ben, ben ik gewoon anderhalf uur bezig met twee kinderen. Nu wil ze ook niet slapen.

Eten is eigenlijk vooral met de oudste drama. Geen alternatief geven heb ik geprobeerd, maar met honger duurde het nog tien keer zo lang voordat ie in slaap viel.

quote:

Op donderdag 7 september 2023 14:27 schreef SQ het volgende:
Ik snauw 45 keer per dag trouwens. Voel je daar vooral niet schuldig om he. Mensen zijn mensen. Moeders ook.

Ik houd van je verhelderende berichten. Ik denk dat iedereen heel veel mensen hier toch even heel gelukkig van worden,

Wij zijn vandaag na twee weken smeken naar de McDonalds geweest. Ik denk dat er 1/4 hamburger, 1,1/3 kipnugget en 17,5 frietjes zijn gegeten. En het speeltje was kut, want pokemonkaarten. We hebben ze vertelt dat ze voorlopig de pot op kunnen met de Mc.