Het ouderschap niet leuk vinden #3

quote:

Op dinsdag 21 februari 2023 20:58 schreef Avelie het volgende:

[..]
Dat hoeft niet. Meestal komt de wens pas later. In mijn kennissen en vriendenkring wilde bijna niemand kinderen in zijn tienertijd en twintiger jaren. Inmiddels zijn we allemaal dertigers en veertigers en heeft vrijwel iedereen kinderen. Vaak ontstaat de wens pas later in het leven.

DAT ZEG IK TOCH.

Met die zalvende kut toon.
En nu ga ik weer negeren.

Elke keer als ik dit topic open, laat ie bij mij die post zien waarin staat "Als ze 4 zijn dan slapen ze door". Oh oh oh, how I wish

quote:

Op dinsdag 21 februari 2023 20:55 schreef Avelie het volgende:

[..]
Dat klinkt best dramatisch, niks meer doen in je leven. Misschien eens over praten met je huisarts, of een andere professional? Niet vervelend bedoeld, maar het klinkt niet helemaal gezond dat je zo angstig bent.

Lol, ik ben zelf een professional. En believe me, daar zit niet mijn probleem. Ik voel gewoon veel meer behoudendheid dan voor ik moeder was.
Voor mij persoonlijk was de overgang best groot. Volgens mij was dat bij mijn eigen moeder minder.

Dat is wat me parten speelt, maar daar is niet een pilletje of een therapie tegen. Hoort gewoon bij het moederschap
Verder functioneer ik prima hoor.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2023 20:53 schreef Avelie het volgende:

[..]
Dat is meer een kwestie van hoe je in het leven staat. Dat zou betekenen dat iemand met tien vrienden meer zorgen heeft dan iemand met drie vrienden?

Wacht even, vergelijk je kinderen nu met vrienden? Hoe dierbaar mijn vrienden ook voor mij zijn, ik zou mij nooit op hetzelfde niveau zorgen om hun maken als dat ik mij zorgen maak om mijn kinderen.

Mijn kinderen hebben mij kwetsbaar gemaakt, ik wil niet dat ze wat overkomt maar mijn controle daarover is beperkt. Hun leven is mij dierbaarder dan mijn eigen leven. Dat brengt uiteraard extra zorgen met zich mee. En ik denk dat elke ouder zich in meer of mindere mate meer zorgen is gaan maken sinds de komst van een kind. Helemaal gelet op de gigantische taak die je hebt als ouder om je kind op te laten groeien tot een goed en gelukkig volwassene.

Dat is op geen enkele wijze te vergelijken met zorgen over vrienden..

Ik wilde ook pas laat kinderen. Eigenlijk pas toen ik een vent tegenkwam die ik als potentieel goede vader zag. Toen nog lang over nagedacht maar toen ik besloot ervoor te gaan was dat ook voor 100% en was er geen weg terug. Ook niet toen die kinderen helemaal niet zo makkelijk kwamen. Toen was het niet van "ja ok dan niet he". Nee toen deed het erom veel pijn. Daardoor kan ik soms de zware periodes wat makkelijker relativeren.

Ik snap het soort opmerkingen als "ik mag er niet aan denken" niet zo. Als die persoon dat wel graag wilt kan je toch alleen maar blij zijn voor die persoon. Zo kreeg een vriendin een tijdje terug kind 3 onder 3. Ik mag er zelf echt niet aan denken maar dat zou ik haar nooit zeggen. Zij wilde het graag dus feliciteer ik haar.

Leeftijdsverschil is geen goede voorspeller voor hoe het zal gaan. Zo had mijn moeder als kind een betere relatie met haar 9 jaar jongere broertje dan met haar 1 jaar oudere zus. Voor mijn grootouders zal het ook makkelijker zijn geweest want ze deed heel veel met hem.

Dat kwetsbare herken ik ook. Ik ben me meer bewust van mijn eigen sterfelijkheid want ik wil zo graag mijn kinderen zien opgroeien.
En voor ik kinderen had dacht ik alles wel aan te kunnen maar het idee dat mijn kinderen wat overkomt... Nee dat komt nooit meer goed dan.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2023 21:31 schreef SQ het volgende:

[..]
Kun je niet gewoon naar een ander forum gaan ofzo? wat haal je hier zelf eigenlijk uit?

Anderzijds, misschien ben je juist wel een mol van de crew, het zorgt zeker voor meer activiteit op fok

Moet ze eerst die perma's elders zien te omzeilen.

Ik lees toch echt steeds 'sperma's'

quote:

Op dinsdag 21 februari 2023 21:35 schreef Clubsoda het volgende:
Ik lees toch echt steeds 'sperma's'

GADVERDAMME.

Zeg het niet, zeg het niet, zeg het niet, zeg het niet.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2023 21:24 schreef Bottoms_up het volgende:
Dat kwetsbare herken ik ook. Ik ben me meer bewust van mijn eigen sterfelijkheid want ik wil zo graag mijn kinderen zien opgroeien.
En voor ik kinderen had dacht ik alles wel aan te kunnen maar het idee dat mijn kinderen wat overkomt... Nee dat komt nooit meer goed dan.

Dit vat mijn gevoel helemaal samen

Inmiddels denk ik niet meer dat mijn leven stopt als er iets met een kind van mij gebeurt. Wel dat het enorm groot en heftig en verdrietig is, en dat het me voor altijd zal kleuren, maar niet dat ik eraan onderdoor ga. En ergens vind ik dat wel rust geven. Het haalt iets af van de verlammende angst die ik voelde toen mijn oudste net was geboren en ik bijna spijt had, zo kwetsbaar voelde ik me opeens. Nu koester ik dat ze er zijn en bid dat het nog lang zo mag blijven, maar zo niet, dan komt het uiteindelijk toch wel goed met me.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2023 22:03 schreef Lemijn het volgende:
Inmiddels denk ik niet meer dat mijn leven stopt als er iets met een kind van mij gebeurt. Wel dat het enorm groot en heftig en verdrietig is, en dat het me voor altijd zal kleuren, maar niet dat ik eraan onderdoor ga. En ergens vind ik dat wel rust geven. Het haalt iets af van de verlammende angst die ik voelde toen mijn oudste net was geboren en ik bijna spijt had, zo kwetsbaar voelde ik me opeens. Nu koester ik dat ze er zijn en bid dat het nog lang zo mag blijven, maar zo niet, dan komt het uiteindelijk toch wel goed met me.

Ik denk dat ook. Maar dat neemt niet weg dat het de glans van mijn leven weg zou halen. Ik zie ook dagelijks gezinnen uiteen gereten worden door ziekte en dood (ook jonger dan ik) en dat helpt bepaald niet sinds ik zelf moeder ben

Ik heb het nu juist weer meer, terwijl ze ondertussen dus volwassen is.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2023 21:15 schreef Schanu het volgende:

[..]
Wacht even, vergelijk je kinderen nu met vrienden? Hoe dierbaar mijn vrienden ook voor mij zijn, ik zou mij nooit op hetzelfde niveau zorgen om hun maken als dat ik mij zorgen maak om mijn kinderen.

Mijn kinderen hebben mij kwetsbaar gemaakt, ik wil niet dat ze wat overkomt maar mijn controle daarover is beperkt. Hun leven is mij dierbaarder dan mijn eigen leven. Dat brengt uiteraard extra zorgen met zich mee. En ik denk dat elke ouder zich in meer of mindere mate meer zorgen is gaan maken sinds de komst van een kind. Helemaal gelet op de gigantische taak die je hebt als ouder om je kind op te laten groeien tot een goed en gelukkig volwassene.

Dat is op geen enkele wijze te vergelijken met zorgen over vrienden..

Er werd gezegd dat partners van kinderen er ook nog bij komen, dan zullen je dierbaarste vrienden er al helemaal bijhoren neem ik aan.

Misschien moet het in je karakter zitten om je over van alles en nog wat zorgen te maken. Ik geloof niet dat iedereen dit in dezelfde mate voelt.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2023 22:03 schreef Lemijn het volgende:
Inmiddels denk ik niet meer dat mijn leven stopt als er iets met een kind van mij gebeurt. Wel dat het enorm groot en heftig en verdrietig is, en dat het me voor altijd zal kleuren, maar niet dat ik eraan onderdoor ga. En ergens vind ik dat wel rust geven. Het haalt iets af van de verlammende angst die ik voelde toen mijn oudste net was geboren en ik bijna spijt had, zo kwetsbaar voelde ik me opeens. Nu koester ik dat ze er zijn en bid dat het nog lang zo mag blijven, maar zo niet, dan komt het uiteindelijk toch wel goed met me.

Misschien komt het omdat ik al heel veel dierbare mensen om mij heen verloren heb. Op een bepaald moment weet je dat de wereld niet stopt als er iets vreselijks gebeurt. Doet het pijn? Ja vreselijk veel. Kun je het aan? Zeker weten.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2023 22:43 schreef Avelie het volgende:

[..]
Er werd gezegd dat partners van kinderen er ook nog bij komen, dan zullen je dierbaarste vrienden er al helemaal bijhoren neem ik aan.

Misschien moet het in je karakter zitten om je over van alles en nog wat zorgen te maken. Ik geloof niet dat iedereen dit in dezelfde mate voelt.

Ja maar dat is toch ook zo? Toen het met mijn bestie niet lekker ging heb ik daar zorgen over. Ik houd oprecht van haar.
Maar mijn kinderen, die zelf zo afhankelijk zijn van mij, daar maak ik mij ook wel zorgen over als ze erg ziek zijn bijvoorbeeld of als zij zich tegen zorgen over maken. Dat voel ik zelf ook. Als zij pijn hebben heb ik ook pijn.
En als er later iemand is waarvan zij enorm van houden, laten die zorgen mij ook niet koud.

Ik denk dat dit weinig te maken heeft met karakter, meer met inlevingsvermogen en het vermogen om van iemand te houden.

Maar dat die angsten zo op de voorgrond staan, dát verschilt van mens tot mens. Het ligt eraan hoe je ermee hebt leren omgaan. Als je veel shit hebt gehad in je leven dan is de urgentie hoger om met dit soort gevoelens om te leren gaan, omdat je anders allang niet meer had gefunctioneerd.

Nachtenlang wakker liggen of je leven lam laten leggen door zorgen is zo zonde. Het dient geen enkel doel en niemand schiet er iets mee op.

En niemand zegt dat. Dus dat scheelt.

Haha, ja, zo kunnen we de GGZ wel opdoeken. Je bent vast zo iemand die mensen met een depressie adviseert om 'gewoon iets leuks te doen'

Misschien voor jullie een idee om de documentaire "Overgave" van Marijn Frank te kijken. Een goede vriendin van haar gaat dood. Geen zorgen om vrienden? Na deze docu denk je daar vast anders over.

Als we het dan toch over empathie hebben.

quote:

Op woensdag 22 februari 2023 06:10 schreef Avelie het volgende:
Maar dat die angsten zo op de voorgrond staan, dát verschilt van mens tot mens. Het ligt eraan hoe je ermee hebt leren omgaan. Als je veel shit hebt gehad in je leven dan is de urgentie hoger om met dit soort gevoelens om te leren gaan, omdat je anders allang niet meer had gefunctioneerd.

Nachtenlang wakker liggen of je leven lam laten leggen door zorgen is zo zonde. Het dient geen enkel doel en niemand schiet er iets mee op.

Ik zou eens naar je huisarts gaan en vragen voor mentale coaching. Want de mate waarin jij hier op zoek bent naar erkenning van ons (wildvreemden op internet notabene) dat jij jouw leven perfect op orde hebt, is echt niet gezond.

Het profileren op deze manier getuigd van een laag zelfbeeld en een gebrek aan zelfvertrouwen. Steeds bevestiging zoeken door anderen en daarmee jezelf te vertellen hoe geweldig je je leven op orde hebt, gaat je niet helpen om hier uit te komen.

quote:

Op woensdag 22 februari 2023 07:16 schreef Sjeen het volgende:

[..]
Ik zou eens naar je huisarts gaan en vragen voor mentale coaching. Want de mate waarin jij hier op zoek bent naar erkenning van ons (wildvreemden op internet notabene) dat jij jouw leven perfect op orde hebt, is echt niet gezond.

Het profileren op deze manier getuigd van een laag zelfbeeld en een gebrek aan zelfvertrouwen. Steeds bevestiging zoeken door anderen en daarmee jezelf te vertellen hoe geweldig je je leven op orde hebt, gaat je niet helpen om hier uit te komen.

Waar vertel ik hoe geweldig ik mijn leven op orde heb? Mijn leven is bij vlagen een grote puinhoop, daar schrijf ik openlijk over.

Of bedoel je dat ik schrijf dat mijn man een betrokken vader is? Is dat voor jou genoeg om een leven geweldig te noemen?