Het minst leuke aan andere ouders

Mijn kind was laatst op der hoofd gevallen (headfirst ergens vanaf vallen) en had een geschaafd voorhoofd. Ben echt meerdere keren door vreemde gevraagd hoe het kwam, soms zelf nog een keer checken. Voelde alsof ik aan de tand gevoeld werd door Willibrord Frequen.

Ik kan eigenlijk niet goed 1 ding kiezen.

Hoog staat iig je kind niet in de gaten houden in een speeltuin of andere gelegenheid. Alleen maar met eigen telefoon bezig en niet zien dat je kind anderen lastig valt . En natuurlijk zeg ik er dan wel wat van (haha) maar ik ben geen centrale oppas van de speeltuin, alleen omdat ik wél een oogje in het zeil houd.

De kliekjes op het schoolplein, het geroddel en gewedijver met ouders onderling. Altijd commentaar op de school of leerkracht, maar er nooit iets aan doen (behalve roddelen en vervolgens mooi weer spelen).

Rijden als een malloot rondom school. Zo parkeren dat geen enkele fietser er meer langs kan omdat jouw sneeuwvlokje dan tenminste niet zo nat wordt.

quote:

Op donderdag 19 januari 2023 12:04 schreef Mr_Belvedere het volgende:

[..]

Dochter natuurlijk half in paniek en nog meer krijsen en die man stond stomverbaasd naar ons te kijken met onze krijsende dochter in zijn armen. En toen maakte zijn wederhelft de prachtige opmerking "Zelf hoef je ze niet, maar wel altijd commentaar leveren! Dit komt er nou van! Je zoekt het maar uit!"

Heldin

Dikke scheiding veroorzaakt hier.

quote:

Op donderdag 19 januari 2023 12:11 schreef Phaidra het volgende:

[..]
Dat is de school sinds de invoer Wet passend onderwijs verplicht, dus dat is niet de mening van de moeder van Fientje. Een kind met dyslexie of taalachterstand heeft daar net zo goed recht op als een hb-kind.
[..]
Natuurlijk zijn er een hoop ouders die vinden dat hun kind hb is, die zijn irritant ja, maar het beeld dat een hb’er moeiteloos kan leren is echt een misvatting.
/off-topic

Oh ik denk zeker niet dat een hb kind moeiteloos kan leren, maar ik las een ouder waarbij de juf niet gespecialiseerd was in hb en dat de ouders vonden dat ze er maar gewoon een cursus bij moest doen, speciaal voor hun kind. Dat je een plusklas oid hebt voor dergelijke kinderen snap ik, maar deze ouders wilden dat specifiek de "gewone" juf, al omkomend in het werk, gewoon even een extra specialisatie moest doen. En belachelijk dat ze dat niet wilde.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2023 15:58 schreef SQ het volgende:

[..]
Maar... waar moet je je dan aan ergeren??

Aan die ouders die ongeveer flauwvallen bij het idee dat je kind op haar 18e 30 km. verderop op kamers gaat wonen en die vervolgens tegen je kind gaan zeggen dat ze ook wel bij hen mag komen wonen

Alles beter dan in het hele gevaarlijke Utrecht Overvecht waar ze elk moment verkracht en overvallen kan worden.

Ouders die toch al wat kleinzerige en zeurderige kinderen gaan pamperen en uitgebreid in overleg gaan met een lastige 6-jarige.

quote:

Op donderdag 19 januari 2023 21:28 schreef livelink het volgende:

[..]
Aan die ouders die ongeveer flauwvallen bij het idee dat je kind op haar 18e 30 km. verderop op kamers gaat wonen en die vervolgens tegen je kind gaan zeggen dat ze ook wel bij hen mag komen wonen

Alles beter dan in het hele gevaarlijke Utrecht Overvecht waar ze elk moment verkracht en overvallen kan worden.

Mijn moeder had dat zelfs toen ik op mijn 36e (!) naar Amsterdam verhuisde

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 20:46 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Mijn moeder had dat zelfs toen ik op mijn 36e (!) naar Amsterdam verhuisde

Sodom en Gomorra

Wat een hilarisch topic. En ondanks dat ik zelf geen ouder ben*, denk ik er inmiddels toch wel over mee te kunnen praten . Zo ongeveer al mijn vriendinnen zitten tegenwoordig in de kinderen en het is fascinerend ((nog) niet per se klachtwaardig) om te zien hoe verschillend iedereen het ouderschap aanpakt. Krijg wel de kriebels van vriendinnen die hun kind véél aandacht geven en vooral hun kind willen laten hechten en niet willen kwetsen. Ik kan de vriendinnen waarderen die nuchter met hun kinderen omgaan, kordate beslissingen nemen, maar ook hun kind een kind kunnen laten zijn, en er niet bovenop zitten.

_{*soms loopt het leven even niet zo lekker en word je gedwongen bepaalde dingen uit te stellen.}

quote:

Op donderdag 19 januari 2023 00:10 schreef madam-april het volgende:

[..]
Mijn kinderen doen echt heel erg vaak heeeeeel irritant en ik ben altijd enorm blij als mijn vriendinnen/familie zich er even tegen aan bemoeien op de momenten dat ik er gewoon echt even geen energie meer voor heb

Goed om te weten (dat energie soms op kan zijn, en dat omstanders dus soms wel welkom zijn om bij te springen). Heb ik laatst volgens mij ook (voor het eerst) gedaan bij een dochtertje (2j) van een vriendin die niet wilde luisteren naar haar moeder (in de regel houd ik me afzijdig: ik ben niet de opvoeder). Moeder hoogzwanger en dus niet zo wendbaar, en die zat op haar stoel te vragen of dochter bij haar wilde komen (om een slab ofzo om te doen, of een trui uit te trekken). Dochter gooide kont tegen de krib en zei nee en bleef buiten handbereik van haar moeder. Ik voelde gewoon dat ze een grens opzocht, maar dat moeder ook niet de energie had om die grens verder te stellen. Ik pakte haar op en parkeerde haar voor haar moeder (en toen was het ook klaar). Ik had de indruk dat het heel smooth ging en dat ik niemands ego heb gekrenkt

Weet je wat mij het meest bang maakt voor ouderschap, en waar ik in zo'n topic weer aan herinnerd word?

Als ouder heb je met andere ouders te dealen. En dan is het weer net als op de middelbare school: je hebt de popiejopies, de outsiders, de kneuzen en de grote bekken. En iedere volwassene gedraagt zich nog steeds op dezelfde manier ten opzichte van zijn mede-volwassene. En daar moet je dus als ouder wéér tegenop boksen. Net als je denkt dat je de middelbare school hebt overleefd, begint het hele gedoe weer van vooraf aan als je kinderen krijgt en je je leeftijdsgenoten weer tegenkomt, maar dan allemaal in de rol van ouder.

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 22:11 schreef Postbus100 het volgende:
Weet je wat mij het meest bang maakt voor ouderschap, en waar ik in zo'n topic weer aan herinnerd word?

Als ouder heb je met andere ouders te dealen. En dan is het weer net als op de middelbare school: je hebt de popiejopies, de outsiders, de kneuzen en de grote bekken. En iedere volwassene gedraagt zich nog steeds op dezelfde manier ten opzichte van zijn mede-volwassene. En daar moet je dus als ouder wéér tegenop boksen. Net als je denkt dat je de middelbare school hebt overleefd, begint het hele gedoe weer van vooraf aan als je kinderen krijgt en je je leeftijdsgenoten weer tegenkomt, maar dan allemaal in de rol van ouder.

Waarom zou je dat in godsnaam iets interesseren. Je bent toch geen puber meer?

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 22:17 schreef daNpy het volgende:

[..]
Waarom zou je dat in godsnaam iets interesseren. Je bent toch geen puber meer?

Goede vraag. Op zich inderdaad niet. Maar het risico bestaat wel om weer in die oude patronen te vervallen.

Het feit dat andere ouders je na zien als je in de wachtrij staat en het (te) lang duurd en mijn zoon geen geduld meer kan opbrengen omdat hij achterstand heeft en autisme. Je dat niet kunt zien aan de buitenkant.

Waarom ik mijn zoon dan niet opvoed... Goh heeft hij dat nog niet geleerd ? Oh dat zou mijn zoon nu noooooooiiiiiit doen.

Ik had graag willen testen hoe diep ik mijn voet in haar achterste had kunnen schoppen......

Mijn zoon die nu zelfs niet eens het speciaal onderwijs aankan en nu naar dagbesteding moet... 5 jaar oud.

Het verdriet wat er schuil gaat achter zorgen kinderen en andere ouders hier dan totaal geen rekening mee houden
en alleen een 'vervelend' kind zien en ze dat graag laten merken omdat ze dan zelf een veer in hun reed kunnen Douwen, wat voelen ze zich dan geweldig met hun gezonde prinsje of prinsesje.

Het is al 5 jaar lang afscheid nemen van elke toekomst droom en kleine verwachtingen die je had.
Je ziet de verschillen steeds groter worden, je ziet steeds beter dat hij "anders" is.


Zie je voortaan een vervelend kind, bedenk je dat daar een hele sterke moedige moeder/vader staat die een hele hoge drempel over gaat elke keer weer als ze hun huis verlaten! Want het verdriet en eenzaamheid is heel groot.

[ Bericht 0% gewijzigd door Aloria op 20-01-2023 22:29:53 ]

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 22:20 schreef Postbus100 het volgende:

[..]
Goede vraag. Op zich inderdaad niet. Maar het risico bestaat wel om weer in die oude patronen te vervallen.

Tjah, dat doe je dan toch echt zelf.

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 22:22 schreef daNpy het volgende:

[..]
Tjah, dat doe je dan toch echt zelf.

Oh, dat ontken ik ook niet Zeg alleen dat het me wel eens bang maakt.

quote:

Op woensdag 18 januari 2023 21:40 schreef Viv het volgende:

[..]
Mwah, daar vind ik wel verschil in zitten hoor.

Bij een speelafspraakje is het "jouw huis = jouw regels". Dus als die bloedjes onder jouw hoede zijn en iets doen wat jouw kinderen ook niet mogen, sta je volledig in je recht om ze te corrigeren.

Maar in de openbare ruimte zijn die bloedjes niet onder jouw hoede, en is het niet aan jou om ze te corrigeren. Ik zou het niet op prijs stellen in ieder geval.

Helemaal waar. Toch bemoei ik me er soms tegenaan, in en speeltuin of in een museum of bij een voorstelling. Niet uit misplaatst moedergevoel maar eigenlijk meestal omdat ik op zo'n moment geen idéé heb waar de ouders zijn ("welke van die telefoonzombies hoort bij jou" is ook zo'n n rare vraag tenslotte). En als ik een kind iets zie doen wat het mag afleren, dan vraag ik of verzoek ik het iets. Het kind in kwestie vindt daar meestal niks van maar oh wee als zo'n zombie toevallig opkijkt en jou met hun bloedje in contact ziet...

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 22:53 schreef mspoez het volgende:

[..]
Helemaal waar. Toch bemoei ik me er soms tegenaan, in en speeltuin of in een museum of bij een voorstelling. Niet uit misplaatst moedergevoel maar eigenlijk meestal omdat ik op zo'n moment geen idéé heb waar de ouders zijn ("welke van die telefoonzombies hoort bij jou" is ook zo'n n rare vraag tenslotte). En als ik een kind iets zie doen wat het mag afleren, dan vraag ik of verzoek ik het iets. Het kind in kwestie vindt daar meestal niks van maar oh wee als zo'n zombie toevallig opkijkt en jou met hun bloedje in contact ziet...

Zo stond ik een keer in een hoekje mijn zoon in de gaten te houden want die was bij de kringloop winkel druk in de weer de wasmachines aan het bekijken, oude vrouw vond het blijkbaar niet verstandig dat hij daar "alleen" bij de wasmachines stond en ging voor hem staan pakte hem bij zijn arm, kom we gaan je moeder zoeken, mijn zoon drukt haar weg om zijn rondje wasmachines af te maken, ze heeft heel veel geluk gehad dat hij haar negeerde en alleen maar drukte want hij kan ook keihard bijten. Heb gezegd dat ze hem mooi zijn gang moest laten gaan. Ze vond hem brutaal omdat hij geen hoi zei en haar niet aankeek, nog uitgelegd hij heeft autisme... Leg dat maar eens uit aan een 80jarige.

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 22:20 schreef Aloria het volgende:

[..]

Het is al 5 jaar lang afscheid nemen van elke toekomst droom en kleine verwachtingen die je had.
Je ziet de verschillen steeds groter worden, je ziet steeds beter dat hij "anders" is.

Zie je voortaan een vervelend kind, bedenk je dat daar een hele sterke moedige moeder/vader staat die een hele hoge drempel over gaat elke keer weer als ze hun huis verlaten! Want het verdriet en eenzaamheid is heel groot.

Wat heftig, en een goed advies

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 22:20 schreef Aloria het volgende:
Het feit dat andere ouders je na zien als je in de wachtrij staat en het (te) lang duurd en mijn zoon geen geduld meer kan opbrengen omdat hij achterstand heeft en autisme. Je dat niet kunt zien aan de buitenkant.

Waarom ik mijn zoon dan niet opvoed... Goh heeft hij dat nog niet geleerd ? Oh dat zou mijn zoon nu noooooooiiiiiit doen.

Ik had graag willen testen hoe diep ik mijn voet in haar achterste had kunnen schoppen......

Mijn zoon die nu zelfs niet eens het speciaal onderwijs aankan en nu naar dagbesteding moet... 5 jaar oud.

Het verdriet wat er schuil gaat achter zorgen kinderen en andere ouders hier dan totaal geen rekening mee houden
en alleen een 'vervelend' kind zien en ze dat graag laten merken omdat ze dan zelf een veer in hun reed kunnen Douwen, wat voelen ze zich dan geweldig met hun gezonde prinsje of prinsesje.

Het is al 5 jaar lang afscheid nemen van elke toekomst droom en kleine verwachtingen die je had.
Je ziet de verschillen steeds groter worden, je ziet steeds beter dat hij "anders" is.


Zie je voortaan een vervelend kind, bedenk je dat daar een hele sterke moedige moeder/vader staat die een hele hoge drempel over gaat elke keer weer als ze hun huis verlaten! Want het verdriet en eenzaamheid is heel groot.

Dit is een heel goed advies ik zal het onthouden.

Maar sowieso moeten mensen gewoon stoppen met oordelen over anderen zonder de hele situatie te weten.

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 22:20 schreef Aloria het volgende:
Het feit dat andere ouders je na zien als je in de wachtrij staat en het (te) lang duurd en mijn zoon geen geduld meer kan opbrengen omdat hij achterstand heeft en autisme. Je dat niet kunt zien aan de buitenkant.

Waarom ik mijn zoon dan niet opvoed... Goh heeft hij dat nog niet geleerd ? Oh dat zou mijn zoon nu noooooooiiiiiit doen.

Ik had graag willen testen hoe diep ik mijn voet in haar achterste had kunnen schoppen......

Mijn zoon die nu zelfs niet eens het speciaal onderwijs aankan en nu naar dagbesteding moet... 5 jaar oud.

Het verdriet wat er schuil gaat achter zorgen kinderen en andere ouders hier dan totaal geen rekening mee houden
en alleen een 'vervelend' kind zien en ze dat graag laten merken omdat ze dan zelf een veer in hun reed kunnen Douwen, wat voelen ze zich dan geweldig met hun gezonde prinsje of prinsesje.

Het is al 5 jaar lang afscheid nemen van elke toekomst droom en kleine verwachtingen die je had.
Je ziet de verschillen steeds groter worden, je ziet steeds beter dat hij "anders" is.


Zie je voortaan een vervelend kind, bedenk je dat daar een hele sterke moedige moeder/vader staat die een hele hoge drempel over gaat elke keer weer als ze hun huis verlaten! Want het verdriet en eenzaamheid is heel groot.

Ik denk zelf altijd: vervelende kinderen bestaan niet. Gedrag komt altijd ergens vandaan.

quote:

Op donderdag 19 januari 2023 12:04 schreef Mr_Belvedere het volgende:

[..]
Oeh.. story time. Lang geleden toen de oudste nog erg klein was, gingen we eens een keer naar de supermarkt om onze boodschappen te doen. En toen ze geen snoepjes mocht van ons, ging ze krijsen. En wat we ook deden, ze bleef maar krijsen.

Op dat moment kwam er een wat ouder stel langs en de man maakte de opmerking 'voed ze dan ook op".

Dus ik heb onze dochter opgepakt en aan hem gegeven met de mededeling "Ons lukt het niet, maar u heeft er blijkbaar veel ervaring mee. Kunt u haar even opvoeden dan? Doen wij even verder boodschappen en komen haar dan zo ophalen". We deden alsof we verder gingen met onze boodschappen, maar hielden alles natuurlijk wel goed in de gaten.

Dochter natuurlijk half in paniek en nog meer krijsen en die man stond stomverbaasd naar ons te kijken met onze krijsende dochter in zijn armen. En toen maakte zijn wederhelft de prachtige opmerking "Zelf hoef je ze niet, maar wel altijd commentaar leveren! Dit komt er nou van! Je zoekt het maar uit!"

Dus na een tijdje haar weer teruggepakt en verder geen woord gewisseld. We hebben nooit meer een opmerking van wie dan ook gehad over onze kinderen in die supermarkt.

Mijn dochter (2) had laatst ook zo’n bui, inclusief midden in de supermarkt op de grond liggen.
De blikken van alle mensen c.q. ouders zouden goed in dit topic passen.
Maar er was één vrouw die naar me toe kwam en zei: “trek je niks aan van de blikken, iedere ouder heeft dit wel eens meegemaakt.”. Soms heb je even zulke mensen nodig om je heen.

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 22:17 schreef daNpy het volgende:

[..]
Waarom zou je dat in godsnaam iets interesseren. Je bent toch geen puber meer?

quote:

Op vrijdag 20 januari 2023 22:22 schreef daNpy het volgende:

[..]
Tjah, dat doe je dan toch echt zelf.

Ik vind dit anders ook ook best irritant gedrag. Niet perse ouder-gerelateerd. Iemand deelt (op een normale manier) een angst, je hebt geen idee waar de angst vandaan komt, en in plaats van misschien nog proberen wat begrip op te brengen of het desnoods te negeren trap je het direct op deze manier de grond in.

quote:

Op zaterdag 21 januari 2023 07:43 schreef arvensis het volgende:

[..]


Mijn dochter (2) had laatst ook zo’n bui, inclusief midden in de supermarkt op de grond liggen.
De blikken van alle mensen c.q. ouders zouden goed in dit topic passen.
Maar er was één vrouw die naar me toe kwam en zei: “trek je niks aan van de blikken, iedere ouder heeft dit wel eens meegemaakt.”. Soms heb je even zulke mensen nodig om je heen.

Ik had zoiets in de dierentuin. Zoon wilde niet mee en wilde bij de buffels blijven staan. Janken, krijsen, stoïcijns op de grond gaan zitten,... Er passeerde een oma met kleinkind en die vond het blijkbaar een grappig tafereel dat ze er ook om moest lachen. Na 10 minuten ploeteren met een krijskind vond ik het allesbehalve grappig meer en ik geloof dat ik die vrouw redelijk vuil heb aangekeken, want ze stopte direct met lachen

quote:

Op zaterdag 21 januari 2023 09:07 schreef SQ het volgende:

[..]
[..]
Ik vind dit anders ook ook best irritant gedrag. Niet perse ouder-gerelateerd. Iemand deelt (op een normale manier) een angst, je hebt geen idee waar de angst vandaan komt, en in plaats van misschien nog proberen wat begrip op te brengen of het desnoods te negeren trap je het direct op deze manier de grond in.

Tjah. Ze is bang van een hypothetische situatie, wat inderdaad best gegrond kan zijn (vroeger gepest oid). Daar kun je last van hebben, maar het is imo niet per sé onoplosbaar. Je niks aantrekken van wat anderen misschien wel of niet van je vinden is dan een goede stap denk ik dan

quote:

En dan is het weer net als op de middelbare school: je hebt de popiejopies, de outsiders, de kneuzen en de grote bekken. En iedere volwassene gedraagt zich nog steeds op dezelfde manier ten opzichte van zijn mede-volwassene.

Het is bijv. niet dat ik me hierin niet kan vinden, maar het is een stuk gematigder als bij tieners in mijn ervaring. Uiteraard heb je tokkies die de uitzondering bevestigen.
En dit heb je niet op het schoolplein met kinderen, ouders, maar ook in je vriendengroep, familie, op het werk, etc. Het is niet dat volwassenen zich ineens als een homogene groep gedragen vanaf een bepaalde leeftijd. Alles behalve.

quote:

En daar moet je dus als ouder wéér tegenop boksen.

En dit zie ik dus niet. Van wie moet dat? Dat komt van jezelf? Als die angst idd echt een blokkerend gevoel is, dan misschien hulp daarvoor zoeken? Want dan beïnvloed het wellicht meer dingen als enkel de beslissing om kinderen te nemen.