Ontvoerde Isra na achttien jaar gevonden

quote:

Opa en oma uit Peize vinden na 18 jaar de ontvoerde Isra terug in Libië. 'Maar het kleinkind wil geen contact met ons’

Na jaren van onzekerheid hebben de grootouders van de door haar vader naar Libië ontvoerde Isra Aksema eindelijk een levensteken gekregen. „Heel goed nieuws dat Isra is gevonden, maar er is een grote maar”, vertelt grootvader Ger van der Burg uit Peize. „Isra wil geen contact met haar Nederlandse familie.”
Achttien jaar lang hebben de Drentse opa en oma hun inmiddels 21-jarige kleindochter niet meer gezien en gesproken, nadat zij door haar vader Hasèn Aksema (47) uit hun bestaan werd gerukt.

Voordat Aksema het destijds 3-jarig meisje ontvoerde naar de Libische hoofdstad Tripoli, vermoordde hij op 9 augustus 2004 haar moeder, de 25-jarige kapster Marisse van der Burg in haar woning in het Overijsselse Goor.

Wanhoopsoffensief
Op één bericht na, toen Isra 7 jaar was, hoorden de grootouders helemaal niets. In augustus, toen Isra 21 jaar werd, deden Ger (73) en Clary van der Burg (74) een laatste wanhoopsoffensief. Dat deden ze samen met Elly Sjouw en Hans Kamperman, die zich namens de grootouders al jaren inzetten om contact tussen Isra en haar Nederlandse familie tot stand te brengen.

„Dat heeft nieuwe contacten opgeleverd, waaronder in Libië”, vertelt oud-rechercheur Kamperman.

In de weken die volgden meldde zich een Libiër, die van een Nederlandse kennis over de emotionele oproep had gehoord. Hij wist Isra in Tripoli op te sporen. „Het duurde even voordat het ging lopen, maar dat veranderde toen een tweede contact zich meldde. Die had een documentaire gezien op de Libische tv, waarin ook Ger en Clary aan het woord kwamen. Deze persoon is gaan zoeken op internet en vond toen het Facebook-account van Isra”, vertelt Sjouw.

Het balletje ging toen snel rollen. Hun eerste contactpersoon belde met een vriendin van Isra, en kreeg tot zijn grote verbazing de jonge vrouw zelf aan de lijn. ’s Avonds kreeg hij een telefoontje van de broer van Hasèn Aksema. „Hij werd eerst bedreigd, maar het leidde tot een afspraak in de nachtelijke uren ergens buiten Tripoli. Met een bodyguard is hij daarnaartoe gegaan”, aldus Kamperman.

Eenmaal op de plek wordt hij opgewacht door een broer van Aksema en een grote zwarte man. „De laatste bleek de Soedanees Mohamed Al D. te zijn. Die had Aksema in 2004 geholpen bij de moord op Marisse. Al D. is na zijn gevangenisstraf, hij kreeg zestien jaar, naar Libië vertrokken. Daar runt hij samen met Aksema een reisbureau naar Mekka.”

Levenslang gestrafte veilig in Tripoli
Ook de door Nederland gezochte Aksema kwam er even later bij. De man die voor de moord op Marisse veroordeeld is tot een levenslange gevangenisstraf staat op de Nationale Opsporingslijst. In Libië zit hij veilig omdat het land geen onderdanen uitlevert. „Hij nodigde na wat verhitte gesprekken onze contactpersoon bij hem thuis uit.”

De avond van de ontmoeting zaten Sjouw en Kamperman in spanning te wachten. „Hij heeft Isra gezien. Ze is twee jaar geleden een streng gelovige moslima geworden, draagt een nikab en zou verloofd zijn. Zij mocht even haar sluier optillen en toen zag hij een jonge vrouw die op haar moeder Marisse leek.” Isra gaf aan geen contact te willen met haar Nederlandse familie. „Of dit haar eigen keuze is of dat zij haar vader niet wil afvallen, kunnen we niet beoordelen”, vertelt Kamperman.

Isra is op de hoogte van wat haar vader heeft gedaan en ook van de speciale Facebook-pagina die voor haar is gemaakt. „Als tiener hoorde ze dat haar vader haar moeder had vermoord en is ze even weggelopen.” Isra woont bij haar vader, stiefmoeder en halfbroertje. „Het lijkt goed met haar te gaan. Ze heeft deze zomer nog een diploma voor laborante gehaald”, zegt Sjouw.

Blij, maar ook teleurgesteld
Kamperman en Sjouw zijn teleurgesteld. „Maar wij zijn ook blij dat we haar hebben getraceerd. Daarmee hebben we ons doel bereikt en dat ze geen contact wil kunnen wij niet beïnvloeden.”

Voor Ger en Clary van der Burg is het hartverscheurend. „Het is een goed en een slecht bericht. Het is bitter, maar we weten wel iets meer. Het belangrijkste is dat het goed met haar gaat”, zegt Ger van der Burg. De familie heeft een videoboodschap naar Isra gestuurd. „We hebben verteld hoeveel we van haar houden en dat de deur altijd openstaat.”

De familie heeft een foto van hun kleindochter gekregen, maar haar gezicht is niet te zien. „Maar haar handen wel en dat zijn Van der Burg-handen”, zegt opa trots. „We missen haar iedere dag. We hebben haar drie jaar lang gelukkig gezien. Ik blijf de hoop houden dat we haar toch op een dag via de telefoon kunnen spreken en zien.”