De oudste had de mazzel dat ze nog enig kind was en we ons dus in allerlei bochten konden wringen.

Als ze zelf over het eten sprak, dan hadden we het er wel over natuurlijk. Maar zelf namen we dat initiatief niet, om eten zo neutraal mogelijk te houden. We gebruikte dan ook neutrale termen, zoals het eten is zoet, zout, crunchy, zacht etc. We stonden er allebei achter, dus konden we elkaar er ook op wijzen als we ons er toch tegenaan bemoeide. Vooral de 'lekker he!' was hardnekkig. Het hielp dat we bij de kinderdietiste in het ziekenhuis liepen vanwege haar kippenei-allergie en dit dus professioneel advies was. Anders had hij het er wellicht lastiger mee gehad.
En ook ik heb echt wel in tijden dat ze helemaal niet at boos of verdrietig aan tafel gezeten, of haar net zolang laten zitten tot het bedtijd was, opnieuw aanbieden bij de volgende maaltijd, toch laten proeven etc. Maar allemaal maar een keer, want ten eerste werkte het niet en ten tweede voelde het echt niet goed. Tevens belandde we dan vaak in een powerstruggle en ging het voor haar niet meer om het eten, maar om winnen. Dus dat ene voedingswaardeloze hapje dat ze dan moest proberen, woog niet op tegen de ellende de dagen erna. Dat leer je snel af dan.
Elvie eet gelukkig zonder problemen en ik merk dat dat Lily soms ook wel overtuigd om toch iets te proberen. Maar ik kan er nu echt van genieten wanneer Elvie zo vol liefde alles naar binnen propt. Die eet echt de hele dag door. Ze heeft overigens evengoed ondergewicht waarvoor we in januari weer naar het ziekenhuis moeten, dus dat is een aparte saga.

Laatste meting met 14 maanden was ze nog steeds 8 kilo. Dat was ze toen ze 4 maanden was ook al.