[Etappe 8] Dole - Lausanne #1

Etappe 8: Dole - Lausanne, 186,3 km

Eens even kijken, wat gebeurde er gisteren allemaal? Nou, het duurde weer vrij lang voor er een kopgroep vertrokken was. Aanval na aanval na aanval, iedereen had er zin in. Uiteindelijk ontstond er een kopgroep met daarin een paar bekende namen, vooral als je terugdacht aan de vorige finish op La Super Planche. Weer Dylan Teuns en Giulio Ciccone, ha! Nou, daar dachten ze bij Bora anders over. Ergens halverwege ging Lennard Kämna in de aanval, en Giulio Ciccone kon niet mee. Een herhaling van 2019 werd meteen onmogelijk, ook omdat UAE nogal hard aan het rijden was in het peloton. Pogacar wilde graag winnen, omdat zijn familie op bezoek was. En hij droeg nieuwe schoenen vanwege een of ander kankerfonds, of zoiets. Er moest en zou opnieuw gewonnen worden op La Planche, dus hield UAE de boel kort. Daardoor begon het restant van de kopgroep met een beperkte voorsprong aan de slotklim, de rit was desdanig kut dat we alles op voorhand kunnen skippen en meteen naar de slotklim kunnen gaan. Wegens de beperkte voorsprong ging het vooraan meteen los, Simon Geschke ging in de attack. Dylan Teuns probeerde te volgen, met de linkadoor Lennard Kämna in zijn wiel. Lenny had het allemaal onder controle, hij liet eerst Dielon het werk doen, demarreerde daarna richting Geschke en liet vervolgens zijn bebaarde landgenoot achter. Op weg naar de ritzege, dachten wij. In het peloton bleef UAE het tempo bepalen, maar ontzettend dicht kwamen ze in die laatste paar kilometer niet direct. De voorsprong van Kämna bleef vrij stabiel, toch ging het in de laatste kilometer mis. Pogacar ging op kop rijden nadat al zijn knechten waren verdwenen, waarna Jonas Vingegaard op een meter of 200 van het eind in de aanval ging. Wel 200 meter aan 20%, heftige meters. Hij reed naar Kämna toe, die per seconde een seconde verloor, en leek Pogacar even op achterstand te rijden. Maarja, de toneelspeler Pogacar, daar trappen wij niet in. Die reed in de laatste 50 meter weer naar Vingegaard toe en haalde hem in. Hoppa, weer een ritzege erbij. Veel scheelde het niet, nog net op tijd Kämna ingehaald en in de laatste 10 meter nog even Vingegaard bijgehaald. Het paste net, maar de missie was weer volbracht. Gewonnen, voor zijn vriendin en voor zijn familie. Dat was vooraf het doel, en als Pogacar een doel heeft zal hij het halen ook. Het is knap, en heel erg kut om naar te kijken. Je kijkt niet meer naar koers, je kijkt naar een film met een vooraf bepaald scenario. En het scenario is dat Pogacar wint, altijd, ongeacht de omstandigheden. Heel kut, tijd voor een nieuw script. Gaat dat script nu komen? Nou, nee, niet direct. Een rit voor de vluchters, misschien nu wel echt. Anders gewoon weer een rit voor Pogacar, een renner die lachwekkender is dan Armstrong, Ricco, Froome, Kenny van Hummel en Thorwald Veneberg bij elkaar. Dit moet stoppen, en wel nu. Tevens bidden wij voor Rudi Kemna, oh oh oh, wat moet het kut zijn als je 10 meter voor de streep wordt ingehaald na een dag in de vlucht. En oh oh oh, wat is het kut if you don't believe in miracles. Die absolute aambei van een Pogacar ook die na de rit zegt dat Vingegaard de beste klimmer is, ik wil hem wurgen. Ik wil ook de parcoursbouwers onthullen, want veel mensen zullen in deze rit trappen. Maar, even serieus: wat voor actie hebben we nu gezien? Er gebeurde de hele rit niets. Kopgroepje, controle. Vanuit de kopgroep mannetje beter dan de rest. Peloton: tempo op de slotklim. Knecht na knecht na knecht. Laatste kilometer: Pogacar. Laatste 200 meter: aanval Vingegaard! Op 100 meter van het eind: Vingegaard wint! Op 50 meter van het eind: nee, toch Pogacar! Op de meet: Pogacar, ja! Hebben we toch maar mooi 200 meter actie gezien. Trap er niet in, mensen. In een rit van 176 kilometer waren we getuige van een serieuze aanval op 200 meter van het eind. Het was 200 meter spannend. Dat was het. Het slot was geweldig, met Kämna die ingerekend werd en Vingegaard en Pogacar die tegen elkaar streden, maar 175,8 kilometer keken we naar niks. Is die 200 meter het echt waard? Nee. Stop met die Super Planche, het is een totaal mislukte gimmick, ook al vond iedereen het de laatste minuut geweldig. Alle minuten ervoor zal er nooit iets gebeuren, vanwege die laatste minuut. Paradox op je smoel, en nu weer een nieuwe waardeloze rit.




Het tweede weekend van deze Tour begint in Dole, een stad met ongeveer 25.000 inwoners in de Jura. Voor de vierde keer maakt deze plaats deel uit van de Tour de France. Het debuut kwam in 1939, met een overwinning voor de Luxemburger François Neuens. Daarna duurde het wel een tijd voor de koers weer in Dole kwam, pas in 1992 was dat het geval. Toen fungeerde Dole als de startplaats van een rit met aankomst in Saint-Gervais, aan de voet van de Mont Blanc. Rolf Järmann wist toen te winnen, voor Perico Delgado. Vrij recent waren we ook nog eens in Dole, in 2017. Toen vertrok hier de voorlopig laatste Jurarit, met aankomst bij het Station des Rousses. Die rit werd een prooi voor de vluchters. We hoopten allemaal heel erg op Robert Gesink, maar de act Lilian Calmejane was hem te snel af. Ondanks opkomende krampen richting de finish wist Calmejane als eerste aan te komen in de buurt van Les Rousses, terwijl Gesink op respectabele afstand tweede werd. Guillaume Martin werd derde, vlak voor de aanstormende groep der favorieten. Dole is best een oude stad en in vroegere tijden was het nog een redelijk belangrijke stad ook. Zo was het ooit de hoofdstad van de Franche-Comté, in de tijd dat dit gebied nog niet bij Frankrijk hoorde. Dat Dole niet altijd bij Frankrijk hoorde was niet tot de zin van de verschillende Lodewijken die aan de macht zijn geweest in Frankijk. In 1479 werd de stad bijvoorbeeld volledig platgebrand door koning Lodewijk XI. Vonden de mensen in Dole niet zo leuk, dus begonnen ze een opstand. Een paar eeuwen later werd Dole opnieuw belegerd door de Fransen en na heel wat gevechten moesten de bewoners toch buigen voor de wil van Lodewijk XIV. Sinds de Vrede van Nijmegen hoort Dole bij Frankrijk en sindsdien is het hier een stuk rustiger. Zo rustig, dat een groot scheikundige en bioloog hier zonder problemen kon opgroeien. Dole is de geboortestad van Louis Pasteur, de bedenker van het pasteuriseren en ook de ontdekker van het vaccin tegen hondsdolheid. Nadat hij al die briljante ontdekkingen had gedaan werd de stad dan wel weer ingenomen door de Pruisen, maar verder bleef het hier toch redelijk gemoedelijk tot de Tweede Wereldoorlog. De Duitsers vonden het in 1940 wel een goed idee om de stad te bombarderen. Ondanks al deze vervelende gebeurtenissen staan er toch nog wat mooie gebouwen overeind in de stad. Zo is de kerk het aanzien waard, van de Collégiale Notre-Dame kan je een fraai plaatje schieten als je een goede plek zoekt langs de Doubs. Als je die rivier volgt kom je nog wel meer bouwwerken tegen. Zo staat er ondanks alle ontberingen nog steeds een Romeinse brug overeind. Langs de oevers van de Doubs start het peloton op de parkeerplaats van de lokale voetbalclub, in de stad van Hubert-Félix Thiéfaine. Dit is een zanger die wij niet kennen, maar in Frankrijk schijnt hij wel redelijk bekend te zijn. De Tour du Jura werd wel eens georganiseerd in en rond Doubs en dat lijkt me genoeg informatie over deze stad.



Tijdens de neutralisatie rijden we een behoorlijk uitgebreid rondje door Dole, waarna de rit in de buitenwijken van de stad pas echt begint. Het is weer een aanloop waar de honden geen brood van lusten, in de eerste 30 kilometer van deze rit zal het zo goed als vlak zijn terwijl men over brede en rechte wegen rijdt. Het heeft verdacht veel weg van een dag voor de vlucht, de beter klimmende vluchters zullen moeten hopen dat het 30 kilometer onrustig blijft, want daarna moet er pas wat geklommen worden. In die eerste 30 kilometer rijden de renners dus vooral over brede en rechte wegen, al komen ze onderweg ook wat dorpjes tegen. Wat bochten en verkeersmeubilair in die dorpjes, uiteraard, en vooral in het begin ook af en toe een rotonde. Meer valt er niet van te maken. Af en toe wat open vlaktes, maar vooral veel begroeiing en beschutting in deze omgeving. In de buurt van Mont-sous-Vaudrey slaan we een keer een andere weg in, met een rotonde erbij cadeau, daarna rijden we dan weer steeds zo goed als rechtdoor naar Arbois. Rechtdoor over een vlakke weg, deels door een bos, deels langs de akkers. Paar boerengehuchten onderweg en dat is het dan wel. Na pakweg 30 kilometer komen we uit in Arbois, waar de Tour een paar jaar geleden ook al eens doorheen reed. De rit ging van start in de geboorteplaats van Louis Pasteur, nu passeren we in de plaats waar hij nog een tijd heeft gewoond. Zijn voormalige woning staat er nog steeds en daar fietsen we tijdens onze tocht door de stad langs. Te herkennen aan de klimop. Bochtige passage in Arbois, waarna we bijna mogen gaan klimmen.



Buiten Arbois begint de weg langzaam omhoog te lopen, er gaat ongeveer zes kilometer geklommen worden aan 4%. Dat is niet heel boeiend, maar het is toch al beter dan al dat vlakke werk. Hier zal de kopgroep wellicht gaan wegrijden, na een strijd van 30 kilometer op het vlakke zullen de beentjes pijn beginnen te doen. De klim voert door een fraai gebied, vooral als we bijna boven zijn. Het wordt op de top rotsachtig, de renners rijden langs een paar indrukwekkende rotswanden, fietsen door een kort tunneltje heen en komen dan na 38 kilometer voorbij aan het Belvédère du Fer à Cheval. Dankzij deze naam moet ik denken aan een van mijn favoriete voetbalanekdotes ooit. Een cheval is een paard en Fer is een voetballer met bijzonder weinig intelligentie. Leroy Fer kocht ooit een paard, kwam tot de conclusie dat een paar net iets anders is dan een hond en dat hij die dus niet in zijn appartement kon laten rondlopen, waarna hij nog op dezelfde dag het paard weer verkocht.

quote:

Leroy Fer dacht maandagavond zijn vriendin intens gelukkig te hebben gemaakt met de aankoop van het paard Django. De voetballer van FC Twente deed tijdens een veiling in Enschede het hoogste bod (28.000 euro), maar moest enkele uren later het dier alweer van de hand doen.
'Ik woon in een appartement, dus ik heb eigenlijk helemaal geen plaats voor hem', liet hij aan Hippisch Twente weten.

Tijdens de klim fietsen de renners langs Les Planches-près-Arbois, verdorie, weer een planche. In de buurt van de top van de klim ligt de Source de la Cuisance, waar het riviertje de Cuisance ontspringt. Er liggen een paar schitterende watervalletjes, dat levert fraaie plaatjes op.



Na de eerste klim van deze rit gaan we naar de tussensprint van de dag fietsen, die na 47 kilometer volgt in Montrond. Net na een klimmetje, dat gaat Van Aert leuk vinden. De weg naar Montrond is een kleine tien kilometer lang. Na het klimmetje van Fer à Cheval is het even vlak, gaat het nog een kilometer omhoog aan 5% en dan rijden we over een brede weg rechtdoor naar Montrond. Veel beschutting, saai. Vlak voor we dit plaatsje bereiken slaan we linksaf, waarna we op wat flauwe bochten na praktisch rechtdoor rijden in het dorp en na 47 kilometer gaan tussensprinten. Klein dorpje van 400 inwoners, niet echt de meest voor de hand liggende locatie voor een tussensprint, maar afijn. Na de tussensprint loopt de weg een aantal kilometer vals plat omhoog, dat mag amper een naam hebben. Vervolgens dalen we op een vals platte manier af naar Champagnole, waarna pakweg 55 kilometer een passage vol rotondes in het centrum volgt. In de aanloop naar Champagnole is het een tijd best open, maar zoals gezegd, we nemen de wind niet meer serieus. Champagnole zou een bekende naam kunnen zijn, in de Tour van 2020 eindigde hier nog een rit. De laatste rit voor DE TIJDRIT naar La Planche des Belles Filles. Het werd een dag voor de vluchters, en van die vluchters was Soren Kragh Andersen de beste. Dat was de coronatour, waar heel DSM ineens uit het niets aan het schroeien was. Laszlo Bodrogi woont hier in de buurt, groetjes aan de Franse Hongaar!



Aan de rand van Champagnole komen de renner snog een paar rotondes tegen, daarna rijden ze over een brede en licht kronkelende weg naar Syam. Hier staat een kasteel waar je kunt overnachten, paar honderd euro per nacht maar dan heb je ook wat. Buiten Champagnole is het nog een kilometer of vier vlak, waarna de weg langzaam wat vals plat omhoog begint te lopen. In ongeveer 10 kilometer tijd komen we 300 meter hoger uit, het gaat op sommige momenten zelfs meer dan vals plat omhoog. Mooie weg door een bosrijke omgeving en dus wat hoogteverschil. We komen na een tijd uit in het dorpje Les Planches-en-Montagne en voorbij dit dorp gaat het drie kilometer aan bijna vijf procent omhoog richting Foncine-le-Bas. Geen officiële klim, maar de renners moeten er rekening mee houden dat het in de Jura niet snel vlak is. Vlak voor we Foncine-le-Bas bereiken rijden we door een kloof, de Gorges de Malvaux. Het ziet er hier prima uit, de rotswandjes zijn de moeite waard. Voorbij de kloof gaat het in licht dalende lijn verder naar Foncine-le-Bas, zonder gekke bochten. Na een schuine bocht naar rechts in dit dorp beginnen de renners bijna meteen aan een klimmetje dat wel gecategoriseerd is, de Côte de Maréchet. Twee kilometer lang, 5,7% gemiddeld, vierde categorie. Niet heel spannend, er zijn in de Jura leukere klimmetjes te vinden, maar het is alvast beter dan een vlakke weg. De weg omhoog is breed en vrij recht, de omgeving grotendeels bosrijk. Geen kicken kloof meer met sicke rotswandjes, boven in het dorpje Le Maréchet wordt het zelfs allemaal weer iets landelijker. Na de klim, bijna 76 kilometer na de start van de rit, zal de weg een halve kilometer vlak zijn, waarna er nog even een kilometer geklommen moet worden aan een procent of vier. Na dit uitlopertje is het een kilometertje of twee zo goed als vlak, we fietsen over een groen plateau waar wat kleine dorpjes zijn te vinden. Voorbij het gerucht Les Nonos, goede naam, loopt de brede weg twee kilometer naar beneden zonder opmerkelijke bochten. Geen lastige afdaling, allesbehalve. Beneden komen we uit in Saint-Laurent-en-Grandvaux, waar de weg weer wat vals plat omhoog begint te lopen. Na een bocht naar links bij een rotonde aan de buitenrand van het dorp beginnen we zelfs aan een nieuwe klim, weer een ongecategoriseerde. Paar meter in dalende lijn over een brede weg en dan loopt het 2,5 kilometer aan 4,5% omhoog naar de Col de la Savine. Na 86,5 kilometer bereiken we de top van dit klimmetje, nog 100 kilometer te gaan tot de finish! Schokkende percentages komen we niet binnen, maar in een kilometer of 20 gaat het toch al snel een kilometer of 15 omhoog, spectaculair hoor.




De andere kant van de Col de la Savine is een stuk lastiger, helaas. Richting het plaatsje Morbier gaat het ongeveer zes kilometer naar beneden aan een procent of vijf gemiddeld. Dat zal verder weinig effect hebben op de koers, want de weg omlaag is een meter of 100 breed. Dit is zowat een snelweg, met het verschil dat de renners onderweg nog wel een rotonde tegenkomen. Bijna beneden in Morbier volgt er nog een stevige haarspeldbocht en daarna slaan we schuin rechtsaf een andere weg in, gelijk het laatste moment waar de afdaling enigszins uitdagend is. De weg brengt ons naar het centrum van Morbier, rond deze tijd zal het een kilometer of twee vlak zijn. Heel kort, de volgende klim begint bijna meteen weer. Na de passage in het centrum, waar je de typische centrumdingen tegenkomt, gaat het buiten het plaatsje omhoog naar Les Rousses. Rijdend door de achtertuin van Alexis Vuillermoz fietsen we ook vrij dicht langs de plek waar Lilian Calmejane in 2017 zijn rit won, voor ONZE Gesink. Een paar jaar eerder, in 2010, won Sylvain Chavanel dan weer een rit bij Station des Rousses. Nu rijden we niet naar dat station, wel naar het dorp Les Rousses. En richting dit dorp gaat het 6,7 kilometer omhoog aan 5%. De Côte des Rousses is daardoor een bergje van de derde categorie, eentje voorzien van een brede weg. De nodige bochten ook, waardoor je bijna niet in de gaten hebt dat het na twee vals platte kilometers zowaar een kilometer omhoog zal gaan aan 10%. Daarna loopt het wel aan 5% verder tot aan de top, die we na 101 kilometer bereiken in Les Rousses. Vooral een wintersportoord dus, hotels op overschot.




In Les Rousses pakken we na de top van het klimmetje bijna meteen een lekkere bocht van 180 graden mee, even later slaan we rechtsaf, waarna we na een bocht naar links dit oord weer verlaten. We volgen nu een kilometer of negen dezelfde weg, die ons over een plateau zal voeren. Daar heb je er in de Jura genoeg van, plateaus. Een paar bochten in het begin, maar daarna gaat het eigenlijk gewoon een aantal kilometer rechtdoor, grotendeels door open terrein. Na een tijd komen we langs het Lac des Rousses te rijden, een gezellig meertje. Het is een plateau, dus de weg is overwegend vlak. Een paar lichte glooiingen, maar niets noemenswaardigs. Aan het eind van deze weg komen de coureurs uit in het dorpje Bois-d'Amont, een dorpje dat vooral bekend is omdat het op de grens met Zwitserland ligt. In Bois-d'Amont pakken we een paar bochten mee, slaan we even later linksaf en rijden we vervolgens over een brede en vlakke weg Zwitserland binnen na ongeveer 110 kilometer koers. Eenmaal in Zwitserland rijden we verder over het plateau, soms door bossen maar soms ook door een volledig open vlakte. Het gaat echt heel lang volledig rechtdoor, over een brede weg langs weides waar je bang van wordt. Het Ronde van Zwitserland-gevoel hebben we meteen te pakken, een van de minst kijkbare rondjes van het jaar. In het dorpje Le Brassus slaan we linksaf en dan rijden we een aantal kilometer verder over een brede weg naar Le Chenit. Voorbij dit dorpje, waar warempel wat bochten liggen, gaat het eventjes wat vals plat omhoog, onderweg naar het Lac de Joux. Alhoewel, het meer komt amper in beeld. Ligt niet ver van de weg vandaan, maar niet te zien. Vooral veel weides te zien, doe maar wat zijwind, gun het ons. Even kijken: nee, tegenwind. Oké. We bevinden ons in het Zwitserse kanton Vaud, in het district Jura-Nord vaudois en daar ligt ook een dorpje als Le Lieu, waar we na 129 kilometer passeren. We vervolgen buiten het dorp onze weg rechtdoor op het plateau, maar er komt over een paar kilometer waarachtig een klim aan. Na nog een stuk door volledig open terrein rijden we door het dorpje Les Charbonnières, na een paar bochten in dit dorp komen we buiten het plaatsje uit bij een weg tussen twee meren in. Aan de rechterkant van de weg zien de renners het Lac de Joux, aan de linkerkant van de weg ligt het Lac Brenet. Aan het water ligt het zeer toeristische Le Pont, als we de hotels en de restaurants achter ons laten begint de weg ineens omhoog te lopen. De Côte de Pétra Félix wordt bedwongen, een klimmetje van de vierde categorie. Een brede weg omhoog, voorzien van een rotonde halverwege. Kort, maar niet echt krachtig. Het gaat 2,4 kilometer omhoog aan 5,6%, dat mag eigenlijk geen naam hebben. Na 137 kilometer komen we boven op Pétra Félix, verlaten we Jura-Nord vaudois en betreden we het district Morges, allemaal nog wel onderdeel van het kanton Vaud.




Tot aan de finish is dit de laatste klim van betekenis. Er volgt nu een stuk van grofweg 40 kilometer waar we niet heel enthousiast van hoeven te worden. We verlaten het plateau en de Vallée de Joux en dalen na een vlakke kilometer een kilometer of 11 af richting L'Isle. De weg omlaag is breed en goed geasfalteerd, laat dat maar aan de Zwitsers over. De renners fietsen grotendeels door een bos, passeren onderweg de parkeerplaats van de Col du Mollendruz en komen ook nog wat dorpjes tegen zoals Mont-la-Ville. De weg omlaag is niet recht, het is best bochtig in het bos. Maar door die brede weg zie ik eigenlijk geen enkele lastige bocht verschijnen. We komen in dit stuk van 11 kilometer een kleine 600 meter lager uit, dus het gaat wel vrij serieus naar beneden, maar ogenschijnlijk ook vrij regelmatig. Vooral een mooie afdaling, eentje voor de dikke toerder. Wat verder naar beneden verlaten we het bos en komen we op wat meer agrarisch terrein terecht, alwaar ook nog wat bochten te vinden zijn. Die stellen al helemaal niets voor, nee, dit is een afdaling waar we niet van schrikken. In L'Isle is het wel lekker bochtig, maar daar is het onderhand ook vlak. Buiten het dorp loopt de weg nog eens vijf kilometer vals plat naar beneden, dat mogen we geen dalen noemen. Door een landschap vol akkers en weilanden bereiken we Cuarnens, waar wat bochten liggen. Van Cuarnens gaat het verder naar La Chaux, weer langs uitgestrekte landerijen. Voorbij het dorpje La Chaux loopt de weg ineens twee kilometer omhoog aan 3%, met zelfs een paar stevige bochten erbij, heel heftig. Boven rijden we een bos in, waarna het ook weer een paar kilometer lichtjes naar beneden loopt richting Cossonay. De wegen blijven breed en de niet talrijk aanwezige bochten blijven simpel, een tocht van niks. Een rotonde in Cossonay, daar schrik je dan even van wakker. Bij de volgende rotonde in dit dorp slaan we rechtsaf, we rijden daarna nog een paar kilometer verder in licht dalende lijn alvorens het helemaal vlak wordt. Ook deze weg is weer breed, kent wat bochten, we fietsen door wat dorpen, maar echt interessante dingen kan ik niet melden. Hooguit dat het hier interessant kan worden als de wind goed staat, maar zoveel geluk hebben we duidelijk niet. Een rotonde in Gollion, even later een rotonde of twee in Aclens, spektakel. Van Aclens gaat het naar Bremblens, een plek die we na 165 kilometer bereiken. Het is nu een aantal kilometer volledig vlak, en dat op 20 kilometer van het eind. Paar bochtjes in de omgeving van Bremblens, waarna we koers zetten naar Echandens. Een agrarisch stukje Zwitserland, met wat nietszeggende dorpjes en helemaal in de verte, nu nog niet te zien, het Meer van Genève. In Echadens hebben we 168 kilometer afgewerkt, nog 18 kilometer te gaan.



In dit niet zo boeiende dorpje komen de renners een rotonde tegen, darna slaan we in Denges rechtsaf. Veel vluchtheuvels hier, waarna we een tijdje rechtdoor rijden over een vlakke weg naar Préverenges. In dit plaatsje slaan we rechtsaf en dan komen we op een enorm brede doorgaande weg terecht die ons rechtstreeks naar finishplaats Lausanne zal brengen. Deze weg loopt kilometers en kilometers rechtdoor, al komen we onderweg wel een recordaantal rotondes tegen. Met een kilometer of 12 te gaan rijden we langs de Universiteit van Lausanne, waar de weg tijdelijk wat smaller is omdat ze de rijbanen gescheiden hebben. Er liggen ook hier weer wat rotondes, waarna we voorbij de universiteit zelfs even moeten klimmen omdat we over een viaduct gaan fietsen. Aan de andere kant van dat viaduct slaan we direct rechtsaf, een brede weg tegemoet. Wat vluchtheuvels, maar verder gaat het vrij lang rechtdoor. Tot we een grote rotonde tegenkomen, die helemaal langs de rechterkant genomen moet worden. Een rotonde met een heel park in het midden, toe maar. Voorbij deze rotonde rijden de renners eigenlijk rechtdoor tot op vijf kilometer van het eind, op het feit na dat ze twee rotondes tegenkomen. Op vijf kilometer van het eind bevinden we ons heel dicht bij het Meer van Genève, we rijden praktisch over de boulevard van Lausanne, maar dat gaat niet lang duren. We slaan op de Place de la Navigation na een paar flauwe bochtjes linksaf en dan is de slotklim begonnen. Er moet nog geklommen worden vandaag, ja, echt. De laatste klim van deze rit is 4,8 kilometer lang en begint meteen steil. Na de bocht naar links rijden de renners meer dan een kilometer bijna volledig rechtdoor over een brede weg. Die weg loopt een kilometer lang aan 6,6% omhoog, waarbij het soms een stuk steiler omhoog lijkt te gaan dan dat. Op ongeveer vier kilometer van het eind rijden de renners onder een spoorbrug door, waar de weg iets vlakker wordt. In de tweede kilometer van de klim gaat het nog maar aan 5% omhoog. De brede weg, voorzien van de nodige vluchtheuvels, kent een bocht naar rechts voorbij de spoorbrug, op ongeveer 3,5 kilometer van het eind. Niet lang daarna volgt er een bocht naar links en nog een bocht naar links, waarna het nog maar drie kilometer fietsen is tot de finish. Tot op twee kilometer van het eind loopt het nu ongeveer rechtdoor, op wat flauw bochtenwerk na. Na twee kilometer klimmen loopt het nu een kilometer voorzichtig naar beneden, vooral niet te steil. Een beetje vals plat omlaag, wat de renners wat vaart kan geven in aanloop naar het steilste deel van de klim. Op twee kilometer van het eind volgt er een scherpe bocht naar rechts, waarna de renners geconfronteerd worden met een kilometer waarin het omhoog zal gaan aan 9,5%. Een steilste strook tot 12%, hier zal de rit waarschijnlijk beslist worden. Andere bronnen schatten deze kilometer overigens minder lastig in, maar het gaat op z'n minst omhoog aan 8% gemiddeld. Lang loopt de brede weg rechtdoor omhoog, maar bij het steilste deel van de klim krijgen we toch met wat bochten te maken. Het gaat naar links, direct naar rechts, flauw naar links en dan bereiken we op een kilometer van de finish die strook van 12%. Nog steeds een gigantisch brede weg, dus het is wat lastig te zien, maar steil is het sowieso. Eenmaal in de laatste kilometer vlakt de weg wat af, in de laatste 800 meter gaat het nog maar aan 3,4% gemiddeld omhoog. Op 700 meter van het eind slaan de renners linksaf, daarna rijden ze rechtdoor naar het Olympisch stadion, waar de streep ligt.




De renners finishen op de Côte du Stade olympique, een klim van de derde categorie. Dat stadion bevindt zich in Lausanne, een stad met 147.000 inwoners. Na een Grand Départ in Denemarken en een uitstapje naar België bevinden we ons nu in Zwitserland, in het kanton Vaud om precies te zijn. Lausanne is de hoofdstad van dit kanton, gelegen in het Franstalige deel van Zwitserland (vanzelfsprekend), zoals gezegd aan het Meer van Genève. Het is de op drie na grootste stad van Zwitserland, jawel! De Romeinen bouwden een militair kamp op de plaats van een Keltische nederzetting dat zij Lousanna noemden. De stad die uit het kamp groeide werd bestuurd door de Hertogen van Savoye en de bisschop van Lausanne, en dan door Bern van 1536 tot 1798. In 1803, werd Lausanne de hoofdstad van een toentertijd pas gevormd Zwitsers kanton, Vaud. Goed om te weten. Lausanne heeft wel iets met sport, Wikipedia spreekt zelfs over de internationale sporthoofdstad. Het Internationaal Olympisch Comité (IOC), de Internationale Roeifederatie, de Internationale Schaatsunie, de Fédération Équestre Internationale, het Hof van Arbitrage voor Sport, de European Athletic Association en de Fédération Internationale d'Escrime hebben hun hoofdzetel in Lausanne en ook het Olympisch museum bevindt zich in de stad. Fantastisch, alle corrupte organisaties van de wereld hebben hier hun zetel. Met uitzondering van de UCI, die zitten in Aigle en daar gaan we morgen dan weer naartoe. Gisteren kwam Zwitserland nog in het nieuws door het vrijspreken van Blatter en Platini, ook Zwitserland is gewoon een bananenrepubliek waar heel veel dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen. Het IOC zit hier, jemig, een ideale gelegenheid om de altijd corrupte Thomas Bach even in z'n bek te spugen. Meervoudig Zwitsers landskampioen FC Lausanne-Sport is de professionele voetbalclub van de stad. De club speelt zijn wedstrijden in het Stade Olympique de la Pontaise. Toen Lausanne speelstad was voor het WK Voetbal van 1954 werden daar wedstrijden gespeeld. Het stadion is gebouwd in 1904, en kan 15900 mensen herbergen. Bij dat stadion finishen we, daarom heet de klim ook de Côte de Stade olympique. Lausanne heeft alleen nooit de Olympische Spelen georganiseerd, waardoor de naam van het stadion eigenlijk misplaatst is. Leuk dat hier het IOC zetelt en dat ze hier een olympisch museum hebben, maar zonder OS geen olumpies stadion, zou ik zeggen. Enfin, weer een teken van de Zwitserse corruptie, me dunkt. Lausanne was vijf keer etappeplaats in de wielerkoers Ronde van Frankrijk. Onder meer de Italiaan Gino Bartali en de Nederlanders Gerrie Knetemann en Erik Dekker wonnen in de Zwitserse stad. Lausanne is daarnaast vaak etappeplaats geweest in de meerdaagse rittenkoers Ronde van Romandië. Fijn dat Wikipedia dit alvast voor me heeft uitgezocht. Nederlanders die winnen in Lausanne, ik schrijf Mollema alvast op. Die zege van Dekker hier was wel memorabel, het was zijn derde ritzege die Tour en hij bleef het sprintende peloton nét voor. Met de armen breed en een uiterst zelfvoldane blik kwam hij over de finish, toch wel een van mijn eerste wielerherinneringen denk ik. Het jaar 2000, mooi was die tijd en strak zaten de bandjes.



Over Lausanne kunnen we nog veel meer vertellen. Bijvoorbeeld dat de Ronde van Romandië hier in 2022 van start ging met een proloog, die werd gewonnen door Ethan Hayter. In 2017 won Primoz Roglic dan weer een tijdrit in deze stad, ook in de Tour de Romandie. Eurosport zal graag willen weten dat Stanislas Wawrinka hier geboren is, met hun wanstaltige balletje mep. In de zogenaamde Olympische hoofdstad, blijkbaar gelegen in een wijnstreek, staat ook nog een van de mooiste gotische kerken van Zwitserland. Dat lijkt mij wel voldoende onformatie over de hoofdstad van de falende sportbonden. De etappe die eindigt in de hoofdstad van de corruptie begint om 13:05, waarna er een neutralisatie van een kwartier plaats zal vinden. Om 13:20 gaan we dus echt los, en dat valt te beleven via de NOS. Dorpsidioot Joris van den Berg en kaasschaaf Clement gaan ons weer de oren van de kop sabreren, een poging die ook gewaagd gaat worden door de heren van Eurosport, voornamelijk online via de PLAYER en dat soort kanalen. Sporza is er pas om 14:20 bij, ik vind het schandalig hoe ze ons in de steek laten. De aankomst wordt verwacht tussen 17:28 en 17:53, betrekkelijk laat. Best pittig warm in startplaats Dole, 28 graden in de middag. Redelijk veel wind, maar daar doen we deze Tour helemaal niets mee, en 0% kans op regen. In Lausanne zal het 's middags 26 graden zijn, ook 0% kans op regen en minder wind onderweg. In Zwitserland lijkt de wind niet echt aanwezig te zijn, in Frankrijk misschien wel een beetje. Maar nee, dat gaat weer niets opleveren. Gewoon een aangename dag, warm maar nog geen hittegolf. Dat bewaren we voor volgende week.



Ik had gisteren even gemist dat Pogacar voor de ritzege wilde gaan omdat zijn familie aanwezig was, toch wel een vrij essentieel detail als je een voorbeschouwing schrijft. Ditmaal heb ik ook alle mogelijke informatie gemist, dus dit wordt weer een grandioos succes. Zoals altijd zijn er meerde scenario's, maar in principe mogen we nu wel eindelijk een keer een vlucht verwachten. Oké, bij Alpecin denken ze blijkbaar dat Philipsen hier kan winnen en bij BikeExchange zullen ze niet geheel onterecht gokken op Matthews, maar verder hebben weinig ploegen baat bij deze rit. Ja, Pogacar kan voor drie op een rij gaan en dit is ook een rit voor Van Aert, maar het zou heel gek zijn als deze ploegen nu de hele dag op kop gaan rijden. Het wordt nu eindelijk een vlucht. Ja, nu echt. Serieus. Hoop ik. Denk ik. Weet ik het. Zonder vlucht weer Pogacar, voor Matthews. (lol)
1. Mollema. Ik heb vernomen dat er praktisch alleen maar Nederlanders winnen in Lausanne, tijd voor Mollema dus. Heeft de hele week nog niks gedaan, hij mag zich nu gaan tonen.
2. Van der Poel. Omdat de Nederlanders het goed doen in Lausanne. Met Van der Poel ging het enorm slecht, maar gisteren ging het ineens een stuk beter. Trekken we die lijn omhoog door, dan moet het mogelijk zijn om vandaag iets te doen. Wel via de vlucht, als hij daar zin in heeft. Niet op Philipsen letten, die kilometer aan praktisch 10% is te zwaar voor hem.
3. Bissegger. Laten we een willekeurige Zwitser noemen in Zwitserland. Briljant idee.
4. Mohoric. Die moest gisteren z'n ding doen, maar ach, dan nu maar. Al hebben we aan Teuns kunnen zien dat de Bahreinbonus volledig verdwenen is. Bahrein is een schim van zichzelf, en dat toevallig net na een paar invallen van de politie. Goh, zie je niet aankomen.
5. Wellens. Nietens.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 12:42 schreef Marcoss het volgende:
Tour van 2003

MayoGOAT

Mijn adoptierenner is geen fenomeen op de fiets. Kevin kan niet sturen.

Veel grote namen wel bij die chute joh. En zelfs de onaantastbare Pogacar lag op de grond, uiteraard wel zonder erg. Altijd tegen ons.

Heel DSM samen op de grond, cooperation!

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 14:01 schreef Immerdebestebob het volgende:
Frison man deze twee wel aan

Deze post is niet gepasteuriseerd.

Tijd om af te stappen Benno.

Einde tijdperk bamboe.

Ach, Mussolini.