[Giro] Etappe 11: Santarcangelo di Romagna - Reggio Emilia #1

Tappa 11: Santarcangelo di Romagna - Reggio Emilia Parmigiano Reggiano Food Stage, 203 km

Mijn eerste reactie:
JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA



Maar daarna schrok ik toch ontzettend toen MIJN Bini de kurk in zijn oog kreeg op het podium. Dat zag er meteen niet zo fraai uit, en even later werd duidelijk dat hij niets kon zien en naar het ziekenhuis moest. Onvoorstelbaar. Van zo'n beetje het grootste hoogtepunt ooit bijna direct door naar het diepste dal. Hopelijk valt de schade mee, maar dat weten we nu eigenlijk nog niet. Voorlopig laat zijn ploeg weten dat ze morgenvroeg pas gaan beslissen of hij verder kan fietsen, wat eigenlijk goed nieuws is. Je kan zomaar permanente schade oplopen door zo'n kurk in je oog, het feit dat het eventueel nog een optie is dat hij morgen opnieuw op de fiets stapt lijkt te garanderen dat daar geen sprake van is. Kleine opluchting, maar ook tijdelijke schade en een DNS zou natuurlijk heel zuur zijn net nadat je op een fantastische manier een rit hebt gewonnen. Want, als je door de zuurheid van de Van der Poeligans heenprikt was dit een weergaloze zege. Die gek begint gewoon op 350 meter van het eind al te sprinten, na een lead-out van Domenico Pozzovivo nota bene. Een sprint aan 2%, 350 meter lang. Dat is gekkenwerk, dat is zelfmoord. Tegen Van der Poel ook nog eens. Niets bleek minder waar, Bini is gewoon belachelijk sterk, veel sterker dan hijzelf denkt en veel sterker dan wij allemaal denken. Als je Van der Poel op deze manier kunt kloppen ben je een grootheid, een gigantisch fenomeen. Van der Poel maakte het zichzelf wel onnodig moeilijk door in de finale het nodige aanvalswerk te verrichten en dat hij onderweg een keer pech had hielp ook niet mee, maar werd nu toch gewoon op waarde geklopt. Bini, jongens, een supertalent. Eerste renner uit 2000 of later die een rit in een grote ronde wint, heb ik me laten vertellen. Maar, nog belangrijker natuurlijk, de eerste Eritreeër die ooit een rit in een grote ronde wint. De eerste Afrikaan met meer pigment dan Daryl Impey die een rit in een grote ronde wint. Zijn zege in Gent-Wevelgem was historisch, deze zege is net zo historisch. In Italië uiteraard ook nog eens, het land dat Eritrea ooit koloniseerde en de fiets naar dat land bracht. Het duurde even, maar de boemerang keert nu terug.

Geen al te vermakelijke rit verder, op het eind na. Wel slim gereden door Alpecin en Wanty, voor het eerst. Nietszeggen groepje laten wegrijden en dat groepje controleren, heel slim. Wel de vraag waarom Lotto-Soudal ze hielp bij het controleren, want ze moeten toch hebben geweten dat Ewan rotslecht was. Of probeerden ze op die manier de rit makkelijker te maken voor Ewan? Wie zal het zeggen. In ieder geval, in de heuvelachtige slotfase moesten flink wat sprinters lossen, maar het kwam vooral aan op de laatste klim. Daar zagen we wat aanvalletjes, maar het werd vooral leuk in de afdaling. Blijkbaar dachten de renners dat het een technische afdaling was, maar dat viel mee, ofschoon Bini wel bijna uit een bocht vloog. Mathieu probeerde het daar een paar keer, wat achteraf gezien niet zo slim was. Leek me toen ook al niet slim, vooral omdat Wanty nog met vier was. Ja, Wanty was nog met vier. Na die klim en blijkbaar een zware dag hadden we nog maar 30 renners over, waarvan er vier van Wanty waren. Geen idee waarom je dan hersenloos gaat aanvallen, want Wanty kan dat makkelijk controleren. Daarom kun je Bini ook moeilijk laf noemen, want hij kon nu eenmaal rekenen op zijn ploeg, daarnaast dichtte hij ook zelf een keer een gat op Van der Poel. Hij reed slim en sterk, net als zijn ploeg. Zelfs Lorenzo Rota deed voorbeeldig werk aan het eind, heel verrassend. Een aanval van Hugh Carthy was ook verrassend, daarom ging de regie uit van Cort, begrijpelijk. Nadat Carthy werd ingerekend werd het duidelijk dat we gingen sprinten, Wanty leidde de groep de laatste kilometer binnen en toen werd er toch even gekeken, wat het signaal was voor Pozzovivo om iets te doen wat hij nog nooit heeft gedaan en ook nooit dacht ooit te kunnen doen: hij trok doodleuk de sprint aan voor Biniam. Bizarre taferelen, eigenlijk. Zo'n lead-out van Pozzo duurt natuurlijk niet tot 200 meter van het eind, hij viel eerder stil. Het sein voor Bini om dan maar gewoon aan te gaan. Eigenlijk gek, 350 meter is mokerver. Maar de winnaar heeft gelijk. Hij hield vol. Van der Poel moest eerst een gat dichten, leek daarna naast hem te komen, maar bleef hangen en viel stil. Het duimpje ging omhoog, wat mij betreft een teken van respect voor een indrukwekkende sprint. Een sympathiek gebaar en er zat eigenlijk ook niets anders op, dit was een duel en een sprint van de buitencategorie.



Veni, Vidi, Bini. Binissimo! WE hebben geschiedenis geschreven. Eritrea en het Afrikaanse wielrennen als geheel is here to stay. Bini is een god, maar er komen er nog veel meer aan. Wen er maar gewoon aan, zou ik zeggen. Laten we verder vooral hopen dat de blessure van Bini meevalt en dat hij snel weer kan zien, want ik kan niet wachten op nog meer duels met Mathieu. Ze drijven elkaar tot het uiterste en dat is echt fantastisch om te zien. Ontzettend genoten, iets dat we morgen niet gaan doen. Nee, verre van. Het is tijd voor de jaarlijkse flopshow in de Povallei. Wellicht zonder Bini, maar deze zege pakken ze ons in ieder geval nooit meer af. Zou alsnog een teleurstelling zijn, vooral omdat de strijd om het paars nu weer spannend is geworden, maar toch, het doet niets af aan het belang van deze zege.




De food stage gaat van start in Santarcangelo di Romagna. Dit is een gemeente in de Italiaanse provincie Rimini (regio Emilia-Romagna) en telt 19.991 inwoners (31-12-2004). De oppervlakte bedraagt 45,2 km2, de bevolkingsdichtheid is 420 inwoners per km2. Het ligt circa 10 km van Rimini. De bezienswaardigheden van Santarcangelo di Romagna bestaan uit:
- Klokkentoren
- Chiesa Collegiata, kerk gebouwd tussen 1744 en 1758 van de architect Giovan Francesco
- Triomfboog (gebouwd 1772-1777) ter ere van Paus Clemens XIV, ontworpen door de architect Cosimo Morelli bij Piazza Ganganelli met het gemeentehuis uit het midden van de 18de eeuw, gebouwd en ontworpen door Giovanni Benedettini
- Historisch en archeologisch museum
- Malatesta Fort (privébezit van de Colonna familie) uit 1386 met bastions van Sigismondo Pandolfo Malatesta in 1447
- Stadspoorten
- Grotten
Sinds 1971 wordt jaarlijks het Santarcangelo Festival gehouden, een festival voor theater en dans. Santarcangelo di Romagna is bereikbaar vanaf Rimini via de E45, A14. Het beschikt over een spoorwegstation. Er is openbaar vervoer per bus naar Rimini en diverse omliggende plaatsen. Paus Clemens XIV werd hier geboren, net als Alfio Vandi. Dat was een coureur, hij kreeg het in 1977 voor elkaar om vierde te worden in de Giro. Bijna ieder jaar rijden de renners een dag lang dwars door de Povlakte en bij dat soort gelegenheden is men ook al eens door deze stad gereden, maar een start schijnt toch echt een unicum te zijn.



Bijgaand vindt u een gifje van Po die tegen de vlakte gaat:



Godsgodsgodsgodsallemachtig wat een rit. Een rit die jaarlijks terugkeert, ieder jaar rijden we wel een keer een teringeind door de oneindige Povlakte, waar net zoveel hoogteverschil is te vinden als in de polders hier. Het kan alleen leuk worden met wind, maar dan waait het ook nog eens nooit in Italië. Alhoewel, ze voorspellen morgen dus wél wind. Dat is een unicum. Maar dan moet de wind ook nog even goed staan en het lijkt er op dat de wind vol in de rug zal staan. Dan krijg je een waanzinnig snelle rit, maar vermoedelijk geen waaiers. Pas voorbij Bologna, na 100 kilometer, gaan de renners van richting veranderen en zou er iets van waaiergevaar kunnen ontstaan. Al kom ik steeksproefgewijs op een aantal plekken nogal wat beschutting tegen, dus het is absoluut niet aan te raden om nu toch enthousiast te worden. Enfin, wat meer bochten in de finale en daardoor veranderen de renners ook af en toe van richting, maar er zijn ook veel bomen. Dus nee, nouja, gewoon sprinten. Wel eerder binnen dan normaal, door die rug in de wind, vermoed ik.




Zelfde finale als in 2017, de laatste keer dat de Giro een aankomst kende in Reggio Emilia. Mooi, kan ik weer aan het kopiëren slaan. Al valt dat ook wel tegen, want alleen de laatste vijf kilometer komt overeen, maar toch. Voor we dat punt bereiken liggen er zo te zien aardig wat bochten op het parcours, waarna we bij de bocht op vijf kilometer van het eind drie kilometer rechtdoor mogen rijden, tot op twee kilometer van de streep. Op iets meer dan vier kilometer van de streep ligt nog wel een rotonde, maar deze is zo breed dat het peloton daar zo ongeveer rechtdoor kan fietsen. Er zijn nog wel wat vluchtheuvels in het midden van de weg in de straten van Reggio Emilia, maar verder is dit zo'n beetje de simpelste finale ooit. Ze kunnen het wel, die Italianen. Op drie kilometer van de streep moeten de renners nog wel even over wat treinrails fietsen, maar dat ziet er niet heel gevaarlijk uit. Op twee kilometer van de streep hoeft er pas weer gestuurd te worden, er ligt dan een soepel bochtje naar rechts op de renners te wachten. Vervolgens gaat het dan weer een kilometer rechtdoor, tot de boog van de laatste kilometer in beeld komt. De laatste kilometer begint met een lange, lopende bocht naar links over een brede weg. Het gaat dan weer rechtdoor tot op 350 meter van de streep. Er volgt weer een lopende bocht naar links en dan gaat het in de laatste meters volledig rechtdoor tot de meet. Een keurige finale, vond ik in 2017. De beelden lijken dat ook wel te ondersteunen, er zit natuurlijk wel wat bochtenwerk in de finale maar er gebeurde een paar jaar geleden niets geks. Wel een scheurtje in het peloton, maar ach. Voor de ploegen die alleen op veloviewer vertrouwen hebben we hier een samenvattinkje:


Heb ik dus ook al ooit een stukje geschreven over Reggio Emilia, dat komt mooi uit. Hoef ik alleen aan toe te voegen dat Gaviria in 2017 de winnaar was, hij reed toen nog voor Quick Step, alwaar Richeze zijn beste lead-outs leverde en Gaviria zijn beste sprints. Blijft grappig, zeker achteraf. Kuba Mareczko werd warempel tweede, wat genoeg zei over de rit van toen. Verder: Reggio Emilia schijnt een pedagogische benadering van kinderen tot een jaar of 6 te zijn. Dat vind ik allemaal best, maar de stad waarin deze benadering is ontwikkeld interesseert ons natuurlijk meer. Reggio Emilia is een stad met 170.000 inwoners in Emilia-Romagna. Het is tevens de hoofdstad van de gelijknamige provincie. De stad werd al vroeg gesticht, in 175 voor Christus begonnen de Romeinen hier al te bouwen. In de jaren daarna ging de stad simpelweg als Reggio door het leven, maar aangezien Italië meerdere Reggio's kent is men de plaats om verwarring te voorkomen Reggio Emilia gaan noemen. De Giro gaat hier voor de zevende keer aankomen. Voor het eerst was men hier in 1927, toen niemand minder dan Alfredo Binda won. In 1947 won Luciano Maggini hier en in 1966 was Dino Zandegù aan het feest. De voor mij onbekende Zweed Alf Segersäll ging in 1983 met de winst aan de haal en de voorlaatste keer dat men in Reggio Emilia aankwam ging Pietro Caucchioli er met de bloemen vandoor. Dat was in 2001, dus na 16 lange jaren keerde men terug in Reggio Emilia, en nu vijf jaar later opnieuw. Reggio Emilia is trouwens best een mooie stad. Het centrum heeft nog veel middeleeuwse invloeden. Je vindt er de nodige mooie gebouwen, waaronder vanzelfsprekend een aantal fraaie kerkjes. De stad heeft op wielergebied verder geen extreem grote geschiedenis. Grote wielrenners zijn er niet geboren. Wel een aantal redelijk bekende voetballers, maar het meest in het oog springend zijn toch wel de muzikanten. In een klein dorpje buiten Reggio Emilia werd niemand minder dan Zucchero geboren. Bovendien is Benny Benassi opgegroeid in deze stad! Satisfaction was natuurlijk een banger van jewelste.



Goed, het gaat dus waaien morgen. Kans op waaiers? Dat zou wat teveel eer zijn voor deze rit. In principe wind in de rug, wat voor een hoop tempo zorgt maar normaliter niet voor waaiers. Richting het tweede deel van de rit wijken we van de doorgaande rechte weg af en zou er best wel wat kans kunnen zijn op waaiers, als het terrein het toelaat. Ik heb niet direct de tijd om het hele parcours na te pluizen, maar het lijkt er wel op dat we door redelijk wat dorpjes gaan fietsen en dat er buiten die dorpjes vrij veel bomen zijn te vinden. Het verdict is dus dat je deze rit alsnog makkelijk kunt missen, zelfs nu het voor het eerst ooit waait in Italië. Vooral het stuk net voorbij Bologna lijkt me op basis van de huidige voorspellingen het meest interessant, als we windy.com bijvoorbeeld moeten geloven staat de wind tot Bologna pal in de rug en daarna heerlijk schuin in de rug. Nou, hoe dan ook, zal een snelle en nerveuze dag worden. Waaiers geloof ik persoon niet in, alleen al omdat we in Italië nooit maar dan ook echt nooit waaiers zien. Dus wordt het gewoon een normale sprint. Ritje begint om 12:30 en gezien de weersvoorspelling, mokerheet maar wind in de rug, zullen we vermoedelijk voor 17:00 wel binnen zijn.
1. Demare. Want die heeft de beste trein. En lijkt ook gewoon de beste sprinter te zijn, van de pure sprinters kon hij ogenschijnlijk het langste volgen. Al heb ik niet zo goed op de rest gelet, ik was meer bezig met renners die wel de moeite waard zijn. Kan weer goede zaken gaan doen voor zijn paarse trui, al kan hij ook zomaar de mazzel hebben dat zijn grootste concurrent helemaal niet meer van start gaat. Altijd tegen mij, zelfs als het een keer meezit.
2. Gaviria. Won hier in 2017, toen zowel hij als Richeze er nog wat van konden. Dat is nu niet meer het geval, maar bij gebrek aan concurrentie moet een tweede plaats nog wel lukken.
3. Cavendish. Zonder Morkov wordt het een lastiger verhaal.
4. Ewan. Zonder benen wordt het een ingewikkeld verhaal. Merkwaardige renner, soms Pantani, soms Kirsipuu. Nu nog even sprinten en dan naar huis, voorbereiden op de Tour, vermoed ik zomaar.
5. Bauhaus. Die werd in 2017 ook vijfde. Of vierde. Geen idee. In de achtergrond, boeiend.

Sad.

Bini

Gelukkig lijkt het vooral uit voorzorg te zijn, maar alsnog doodzonde. Er kwamen nog een paar mooie ritten voor hem aan en de strijd om de puntentrui had ook nog razend interessant kunnen zijn. Maarja, die historische zege is in ieder geval binnen, blijft toch een droom die is uitgekomen. De nachtmerrie daarna had slechter kunnen aflopen, dus nouja, laten we vooral maar blij zijn dat er geen permanente schade lijkt te zijn, of in ieder geval mede door deze beslissing voorkomen wordt.

Bini komt nog terug om heel veel ritten en puntentruien te winnen.

Gewoon stoppen met deze flessen trouwens. Hartstikke lachen natuurlijk om allerlei grappen te maken over Biniam die nog nooit zo'n fles heeft geopend, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Die kurk vliegt er al af voor hij het kapje überhaupt heeft verwijderd en een aantal andere renners kwamen maar net goed weg. Als zelfs Van der Poel, toch niet onbekend met dit soort flessen, wordt verrast heb ik toch zomaar het vermoeden dat er meer aan de hand is. Zet die magnum er in het vervolg maar neer voor de sier en geef de renners een klein flesje om mee te spuiten, scheelt ook weer qua verspilling.

quote:

Op woensdag 18 mei 2022 12:16 schreef Chiappucci het volgende:
Bini moet gewoon lekker in de Vuelta nog wat ritten gaan winnen. De Tour komt volgend jaar wel.

Dit lijkt me ook het meest waarschijnlijke scenario. Al staat hij voorlopig op de rol voor die kutkoersen in Canada, die wel echt op zijn lijf zijn geschreven.

Skjelmose ligt weer eens op de grond.

Volgens Vegni was het incident van gisteren niet te vergelijken met dat van Van der Poel, die na de eerste etappe een kurk tegen zijn schouder kreeg. “Gisteren was echt een ongeluk. Maar beide incidenten hebben er wel toe geleid dat we gaan bekijken hoe we zulke zaken in de toekomst kunnen vermijden.”

Uh, oké.

Ewan

Mathieu ging vandaag voor een rustdag. Tot zover.