Draai hier alle platen in je platenkast #27 (Welkom bij de club van.)

Bosbeetle:

quote:

Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984

Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren (heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)

Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:

BB:

Dagoducks' ouders:

En dagoduck zelf:

Gehenna:

Glad_Janus:

Pipster:

bazbo's cd's (pop/rock/jazz)

Kaasch (vriendin van BB)


Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!


(hahaha platenkast gedraaid)

Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren

En weer verder...

bazbo cd1812: The Alan Parsons Project - I Robot



Jazeker! The Alan Parsons Project staat bij de P en niet bij de T, zoals sommigen zouden willen. I Robot is het tweede album van het project dat Alan Parsons (techneut en producer) en Eric Woolfson (componist, muzikant en zanger) startten in 1976. Hun eerste - Tales Of Mystery And Imagination - is een prachtalbum (geïnspireerd op de verhalen van Edgar Allen Poe) en heb ik sinds 1987 of zo op elpee. I Robot komt uit 1977 en is gebaseerd op de (bijna) gelijknamige verhalenbundel van science fictionschrijver Isaac Asimov. Niet dat het een metalen of elektronische robotplaat is geworden of zo. Integendeel, Parsons en Woolfson zetten een keur aan echte muzikanten in, waaronder lui die heel lang met het duo zouden gaan samenwerken (David Paton, Stuart Tosh, Ian Bairnson), maar ook B.J. Cole, een zwik vocalisten (waaronder Steve Harley en Lenny Zakatek) en een compleet koor en orkest. Wel weten de twee de duistere en ongemakkelijke sfeer van de toekomstverhalen te vangen en dan met name in de instrumentale stukken op de plaat. Daarnaast staan er een paar pakkende liederen op: I Wouldn't Want To Be Like You, Breakdown, Don't Let It Snow en Day After Day (The Show Must Go On). Prijspakker is echter de opener: het titelnummer. In 2007 kwam er een mooie remaster uit en die kocht ik (pas) op 10 februari 2009. Daarop staan ook nog wat vroege demo's, maar ook een lange en prachtige instrumentale suite The Naked Robot.

bazbo cd1813: The Allan Parsons Project - Pyramid



Pyramid is het derde album van The Alan Parsons Project (die staat bij de P van Parsons en niet van Project) en komt oorspronkelijk uit 1978. Opnieuw een conceptalbum, maar dit keer niet rondom een boek. De pyramides van Giza vormen het centrale thema. Opnieuw trekken Parsons en Woolfson en groot blik met grote muzikanten open. Zo horen we naast David Paton, Stuart Elliott, Ian Bairnson, Eric Woolfson, Duncan Mackay en het complete orkest en koor onder anderen de stemmen van Dean Ford, Colin Blunstone, Lenny Zakatek en John Miles. Hoe vakkundig de muzikanten, hoe knap de productie ook weer is; helaas is het materiaal compositorisch niet zo heel indrukwekkend, vind ik. Opener Voyager en het daarop volgende What Goes Up ... zijn nog zeer sterk, daarna blijft het materiaal - met uitzondering van de instrumentale In The Lap Of Gods - niet zo in den kop hangen als op de twee vorige platen. Maar dat kan aan mij liggen. In 2008 kwam er een remaster van het album en die kocht ik pas op 9 januari 2017. Daarop weer een en ander aan extra's, waaronder veel demo's en ruwe mixen, plus een instrumentale suite van de drie openingsstukken.

bazbo cd1814: The Alan Parsons Project - The Turn Of A Friendly Card



Als ik een album van The Alan Parsons Project moet opnoemen dat van voor naar achter helemaal snor zit, dan is dit het eerste dat bij me op komt. The Turn Of A Friendly Card verscheen in 1980 en is zoals de titel doet vermoeden wederom een conceptplaat, dit keer handelend over gokken en de effecten van gokverslaving. Parsons en Woolfson trekken op alle fronten alles uit de kast: compositorisch is dit een zeer sterk album, qua arrangementen, orkestraties en studiotechniek (het is 1980) lik je je vingers af en de heren weten zich omringd met een team studiomuzikanten die z'n wiedeweerga niet kent: Elliot, Bairnson en Paton zijn er weer en aan zangers dit keer ook geen gebrek (Woolfson, Elmer Gantry, Lenny Zakatek en de prachtstem van Chris Rainbow). Het album opent al gelijk monumentaal met de fanfare die May Be A Price To Pay start. Daarna drie schitterende songs: Games People Play, Time en I Don't Wanna Go Home. Plaatkant twee begint met de instrumental The Gold Bug, geïnspireerd op het gelijknamige verhaal van Edgar Allen Poe en het had niet misstaan op het album uit 1976 dat geheel aan Poe is gewijd. Hoogtepunt van de elpee is de dik een kwartier durende songsuite The Turn Of A Friendly Card. Het is Chris Rainbow die de mooie melodie van het thema mag zingen en daarna komen drie delen (waaronder het pakkende Snake Eyes en de goede song Nothing Left To Lose) om te eindigen met een reprise van het thema. We hebben hier een vinylversie in de kast staan die De Vrouw kocht ergens begin jaren zeventig, aangestoken door een huisgenoot die 'm had. In 2008 kwam er een remaster op cd en die kocht ik op 13 mei 2011. Het moge duidelijk zijn: de muziek van APP is gemáákt voor de cd en de albums behoorden destijds ook tot de eerste die op cd verkrijgbaar waren. Deze remaster uit 2008 klinkt ook weer geweldig en bovendien krijgen we een zwikkie extraatjes: dit keer zeven demo's, backing tracks en ruwe mixen die niet zo heel veel toevoegen. Maar het gaat om de plaat zelf en die is fenomenaal.

bazbo cd1815: The Alan Parsons Project - Eye In The Sky



De commerciële doorbraak komt dan in 1982 met dit album. Op het eerste gezicht en gehoor geen conceptalbum, maar schijn bedriegt. Het gaat over verbinding en combinaties en dan vaak tweetallen (Eye In The Sky, Gemini, Silence And I, Old And Wise), maar misschien maak ik dat er zelf van. Productioneel zitten Woolfson en Parsons op de toppen van hun kunnen; er staan ook een paar dikke hits op de plaat: het door Woolfson gezongen titelnummer, het stuiterende Psychobabble en de megakwijler Old And Wise (waarin oud-Zombies Colin Blunstone komt hijgen). Zeer beroemd zijn de twee instrumentaaltjes Sirius (dat de plaat opent) en Mammagamma: beide worden vaak gebruikt in reportages/documentaires of bij sportgelegenheden. Het bombastische Silence And I laat de perfecte mix van pop, prog en klassiek horen en is misschien wel een van de allersterkst uitgewerkte stukken van het project. De rij met pakkende liederen is grandioos, misschien dat een of twee op de plaat staan die niet zo passend zijn of goed werken. De batterij muzikanten en zangers is weer uitgebreid; vooral de zangers maken indruk: Woolfson, Chris Rainbow, Lenny Zakatek, Elmer Gantry en eerder genoemde Colin Blunstone. Ik had de elpee al halverwege de jaren tachtig en een remaster (uit 2007) staat sinds 20 januari 2012 in de kast. Daarop ook weer een boel extra': twee demo's, twee songversies waarop Woolfson de zang doet en twee lange suites (de instrumentale The Naked Eye en Eye Pieces met alleen het orkest). Zeer mooi mensen. Na Eye In The Sky vond ik het werk van The Alan Parsons Project te lichtvoetig en poppy worden en daarom is dit de laatste in het rijtje.

bazbo cd1816: Jaco Pastorius - Jaco Pastorius



Op zijn eerste soloalbum (uit 1976) laat Jaco Pastorius horen hoe goed zijn basspel in allerlei stijlen past. Smooth jazz, big band, bop, funk, u noemt het maar op. De wat poppier kant of die zijde van hem die is te beluisteren bij Joni Mitchell komt hier minder aan de orde en dat is maar goed ook, want ondanks de waaier van invloeden en stijlen is dit album toch een geheel. Pastorius weet zich omringd met vele groten der jazzaarde: Narada Michael Walden, Lenny White, Don Alias, The Brecker Brothers, David Sanborn, Wayne Shorter en Herbie Hancock. Daarnaast horen we in sommige stukken andere blazers en een complete strijkerssectie. Het is maar wat er voor de compositie nodig is. Daaronder ligt dan de basis: Pastorius' vloeiende lijnen die, hoewel virtuoos, altijd ten dienste staan van de muziek. Zeer gaaf. Ik heb hier een remaster uit 2000 die ik kocht op 28 december 2017 en die met twee bonusstukken nog weer dik een kwartier extra heeft. Met grote regelmaat trek ik deze uit de kast.

bazbo cd1817: La Pat - Eine Frau Für Die Liebe



Ik weet niet eens meer waar of wanneer of in welke omstandigheden ik dit voor het eerst hoorde. Het zou kunnen zijn dat er een reportage op televisie was begin 1990 over het fenomeen La Pat en haar bijzondere album uit 1989. Wel weet ik dat ik toen op 22 maart 1990 naar de winkel ging en het album kocht. Achter La Pat gaat de (toen) jonge muzikante en zangeres Patty Trossèl schuil. In het dagelijks leven is ze een wat schuchtere dame, maar als ze de pruik van La Pat opzet dan speelt ze de rol van dominante vrouw. La Pat maakt piep-en-knor-muziek die zo uit het oeuvre van Kurt Weil of Tom Waits had kunnen komen. Ze kreunt, krijst en zingt in het Duits, Frans, Engels, Italiaans, koeterwaals en alles daartussenin. Qua instrumentarium is het ook zeer divers: piano, orgel, harmonium, blazers, gitaar, strijkers, bespeeld door verschillende muzikanten. Meest in het oor springend zijn Carel Kraaijenhof op bandoneon en een speciale rol is weggelegd voor het draaiorgel De Arabier. La Pat zelf speelt piano, harmonium, accordeon, harmonica, synthesizer en percussie. Ook tekent ze voor de composities en de teksten, al krijgt ze bij dat laatste af en toe hulp van Tosca Niterink. Het album heeft zelfs een hitje (Keukenhof). Tijden niet beluisterd en nu ik het weer hoor, krijg ik diezelfde kriebels als in 1990: ik wil méér van dit!

Zoekend op YT naar materiaal van dit album (niet te vinden), stuit ik op drie clips die Erwin Olaf heeft gemaakt voor een tv-special, uitgezonden door de VPRO in maart 1990. Aha!

bazbo cd1818: La Pat - La Gabbia D'Oro



Twee jaar later komt La Pat met een godverdomde opera! 'An opera by Patty Trossèl in co-operation with Peter van Hintum', staat er op de hoes. Ik koop 'm op 30 januari 1992 als hij net uit is en ben bijzonder aangenaam verrast. Ik vond de Waits- en Dreigroschenoperachtige liedjes van de voorganger zeer sterk, maar dit is een grote stap verder. Geen lichte kost: La Pat schotelt ons een verhaal voor dat ze zingt in het Italiaans (ik heb geen flauw idee waar het over gaat), begeleid door een heus orkest, waarin de naam van bassist Greg Cohen opvalt. Die man kennen we van zijn werk met jawel Tom Waits. Wederom is Carel Kraaijenhof er met zijn trekzak. Peter van Hiltum helpt met het componeren van enkele delen en speelt accordeon, harmonium, piano en percussie. De hoesfotografie is van Erwin Olaf. La Pat zelf speelt accordeon en fluit en zingt de sterren van de hemel. Zeer bijzonder album dat ik ook al in geen tijden heb beluisterd.

bazbo cd1819: La Pat - Gevleugelde Donna



Ik hoor (na La Gabbia D'Oro) een tijdje niets meer van La Pat. Of het moet zijn dat ze de muziek maakte bij de film Theo en Thea en het tenenkaasimperium. In 1996 en volgens mij op 8 oktober van dat jaar, zie ik in schouwburg Orpheus hier in ons zo majestueuze Apeldoorn de voorstelling Gevleugelde Donna. La Pat zingt daarin tweeëntwintig liederen, begeleid door een kwintet muzikanten, aangevoerd door Robert van der Tol en Tiedo. Ik herinner me er weinig van, alleen dat ik het zeer sfeervol vond allemaal. Volgens mij kocht ik die avond de bijbehorende cd, waarop veertien liederen uit de voorstelling, vertolkt door nagenoeg hetzelfde gezelschap. Chansons, aria's, walsen, liederen in het Frans, Engles, Italiaans en Nederlands. Het merendeel van de muziek en teksten is van Patty Trossèl zelf. Er zijn uitzonderingen, zo is er Pauline's Aria, uit de opera Pique Dame van Tsjaikovsky. Het is echte theaterluistermuziek en dat verklaart misschien waarom ik dit album zo goed als nooit uit de kast trek. Na dit album maakt La Pat nog drie platen (in 2002, 2007 en 2017), maar die zijn compleet aan mijn aandacht ontsnapt.

bazbo cd1820: Tony Patterson & Brendan Eyre - Northlands



Over deze twee gasten weet ik niet zo veel te vertellen. Ik ken hun werk niet. Het moet begin mei 2017 geweest zijn dat ik ergens een recensie las van dit album en ik kocht het op 19 mei 2017. Beide heren zijn multi-instrumentalist op toetsen en gitaren en krijgen hulp van allerlei muzikanten waarvan Steve Hackett en broeder John Hackett de meest opvallenden zijn. Op Northlands krijgen we melodieuze en prachtige prog te horen, die het houdt tussen Pink Floyd en Genesis. Een van beide heren heeft ook nog eens een stem die qua timbre veel weg heeft van Peter Gabriel, dus dat is helemaal bonus. Het album opent met de lange suite Northbound en daarna komen nog eens acht schitterende instrumentale en vocale stukken, die niet hadden misstaan op een van de eerste vier soloplaten van Gabriel. Toch heeft de muziek van het duo vooral heel veel eigens en is het gewoon machtig mooi.

bazbo cd1821: Pauw - Macrocosm Microcosm



Zaterdag 31 oktober 2015. Ik zit midden in een Zappafestival, dat ik zelf mede heb georganiseerd. In de middag was er al allerlei muziek in het café alwaar alles plaats vindt en nu is er dan even eetpauze. De lokale, nationale en internationale bezoekers gaan in de saaie straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op zoek naar wat eetbaars. Ik wandel met een paar lui naar de plaatselijke platenwinkel, gesitueerd in herenmode-, kappers- en horecazaak Mansion 34 en we komen precies op tijd. In de kale kelder speelt een bandje de meest aanstekelijke psychedelische spacerock die je je maar kunt bedenken. Gierende gitaar, beukende bas, dreunende drum, ijle zang en heerlijk zweverige toetsenpartijen. Blijkt dat het bandje net een debuutplaat uit heeft en op promotour langs platenwinkels is. Het concertje duurt nog geen drie kwartier, maar ik ben diep onder de indruk en koop het plaatje boven in de winkel. Op Macrocosm Microcosm staat de meest aanstekelijke psychedelische spacerock die je je maar kunt bedenken met gierende gitaar, beukende bas, dreunende drum, ijle zang en heerlijk zweverige toetsenpartijen. Opener Memories is de eerste single en laat gelijk goed horen wat de bedoeling is. Daarna volgen nog acht soortgelijke stukken en allemaal even sterk. Plaatje al een tijdje niet gehoord en nu krijg ik er opnieuw kippenvel van. Onhollands goed, dit. Hebben die gastjes daarna nog dingen gemaakt, eigenlijk? Niet dat ik weet. Als Macrocosm Microcosm hun enige wapenfeit is, dan verdienen ze een eervolle vermelding!




_{En vooruit: hier twee plaatjes van het concertje op 31 oktober 2015:}

bazbo cd1822: Penguin Cafe Orchestra - Music From The Penguin Cafe



Dit album verscheen voor het eerst in 1976 in de tiendelige serie op Eno's Obscure label. De opnames zijn gemaakt tussen 1974 en 1976. De muziek is van de hand van Simon Jeffes, een Brits componist, muzikant en arrangeur. Hij maakte naam met zijn composities voor anderen, het meest in het oor vallend is een compositie die de Canterbury band Caravan speelde op 28 oktober 1973 met het New Symphonia orkest (zie aldaar, dik anderhalf jaar geleden). Het stuk Introduction is al een bijzonder werk: melodisch, ritmisch en qua arrangement. Een jaar eerder, in 1972, overkwam Jeffes iets wat zijn leven veranderde. Hoe dat ongeveer in zijn werk ging, daarover plaatste ik vandaag precies tien jaar geleden hier op FOK! een verhaal. Dat verhaal lees ik tot op de dag van vandaag af en toe op het podium voor en dan introduceer ik het als volgt: 'Dit verhaal is een eerbetoon aan de componist en muzikant Simon Jeffes, u welbekend. Jeffes werd geboren op 19 februari 1949 in Crawley, Sussex en maakte tijdens zijn leven een aantal ingrijpende gebeurtenissen mee. Op 11 december 1997, bijvoorbeeld. Toen ging hij dood. Hersentumor. Dit verhaal vertelt over een andere bijzonder gebeurtenis, die de directe aanleiding was dat hij zijn bijzondere muziek ging componeren en zijn bijzondere ensemble ging formeren. Dit verhaal heet dan ook: Slechte vis.' Jeffes was op dat moment wat teleurgesteld geraakt in de vaststaande en saaie structuren van de klassieke en muziek en in de grenzen aan de rock en pop. Hij raakte geïnteresseerd in de mogelijkheden en relatieve vrijheid van de folkmuziek en formeerde zijn Penguin Cafe Orchestra. Aanvankelijk was het een kwartet en op dit debuutalbum horen we Helen Leibman (cello), Gavin Wright (viool), Steve Nye (elektrische piano) en Jeffes (piano, gitaar, ukelele, percussie). Jeffes heeft alle muziek op de elpee geschreven. Het is melodieus, hypnotiserend en vreemd. Ik vind het schitterend. Ik maakte pas kennis met de muziek van het PGO in 1995. Nog altijd probeer ik alle albums van het ensemble te bemachtigen. Het schiet niet op. Een remaster van Music From The Penguin Cafe verscheen in 2008 en die kocht ik op 2 januari 2018.

bazbo cd1823: Penguin Cafe Orchestra - Union Cafe



Dit is het zevende album van PGO en het verschijnt in 1993. Ik mis er dus vijf (uit 1981, 1983, 1984, 1987 en 1988). Geeft niet, komt nog wel. Waarom ik geen haast heb, komt ook nog. Op Union Cafe is PGO een volwaardig orkest en groot ook. Tientallen muzikanten leveren een bijdrage en er zitten - naast oudgedienden Helen Liebman en Gavin Wright - wat bekende namen tussen: Ian Maidman, Wilf Gibson, Nigel Kennedy, Geoffrey Richardson, Nana Vasconcelos en Annie Whitehead. De muziek is alleen maar melodieuzer en hypnotiserender geworden. Al in de jaren tachtig ontwikkelde Simon Jeffes die perfectie muziek voor zijn imaginaire café waar iedereen mag zijn en zich kan laten meevoeren door zijn vloeiende muzikale gedachtelijnen. Op Union Cafe staan een paar van die typische PGO-stukken die we kunnen zien als de 'hits' van de band. Een bijzondere vermelding maak ik van het stuk Cage Dead. Jeffes maakt een waanzinnige compositie op basis van de volgorde van akkoorden C-A-G-E D-E-A-D. En zo staan er heel veel meer pareltjes op. Ik heb het album pas sinds 29 oktober 2018 in huis, als ik de remaster uit 2017 aanschaf. Dik vijf kwartier wonderbaarlijke muziek.

bazbo cd1824: Penguin Cafe Orchestra - Concert Program



Het is juni 1995 en ik lees in het reclameblaadje van de plaatselijke platenwinkel een korte recensie van dit album. Zonder ook maar ooit iets te hebben beluisterd koop ik Concert Program op 28 juni 1995. Sindsdien is de dubbelcd regelmatig in mijn huis te horen. Op het album staan opnamen van een concert dat PGO geeft in de Wool Hall in Beckington, Somerset op 23 juli 1994. Het PGO is dan een wat compacter ensemble bestaande uit tien muzikanten, waaronder - naast Simon Jeffes - onder andere Helen Liebmann, Ian Maidman, Geoffrey Richardson en Annie Whitehead. Het is een schitterend concert met uitvoeringen van stukken uit het gehele oeuvre tot dan toe. De opnamen zijn gemixt in de Real World studio en de mixer heeft ervoor gekozen dat het publiek niet te horen is. Dat maakt dat dit klinkt als een studioplaat. Niettemin: kippenvel her en der. Welkom in de wondere wereld van het denkbeeldige Penguin Cafe. Jeffes heeft een perfecte versie van zijn PGO gevonden en het is triest dat hij ons hierna niet verder heeft mogen verblijden met nieuwe composities.

bazbo cd1825: Penguin Cafe Orchestra - A History



Simon Jeffes trekt met zijn Penguin Orchestra vanaf 1976 de wereld over om de bijzondere muziek te laten horen. In de loop van de jaren verandert het ensemble en het oeuvre, maar wat blijft is de kracht van de muziek om beelden op te roepen. 'Deze muziek wil zo graag gespeeld worden,' zegt Jeffes er zelf in meerdere interviews over. Ook legt hij uit dat hij bij het componeren zich laat leiden door intuïtie en toeval: zo lang het in zijn oren goed klinkt, is het ook goed. Daarom is het des te opvallender dat veel van zijn materiaal zo 'perfect' klinkt. Tegelijkertijd laat Jeffes zich inspireren door invloeden van muziek van over de hele wereld: de Afrikaanse, Oosterse en Zuidamerikaanse ritmes en melodieën liggen er niet bovenop, maar als je de lagen afpelt openbaren ze zich. Anderzijds blijft het PGO klinken als een sympathiek neoklassiek combootje. Belangrijker is dat Jeffes in staat blijkt om juwelen van melodieën te maken en wat mij betreft zijn Oscar Tango en vooral Southern Jukebox Music goede voorbeelden van de vele kippenvelmomenten. Een tijdje was Telephone And Rubber Band zijn 'bekendste nummer'. Tijdens een van de vele reizen met het PGO wandelt Jeffes door de straten van Kyoto en in een berg afval vindt hij een oud harmonium; een dag later heeft hij Music For A Found Harmonium paraat, een stuk dat in de loop van de jaren door veel folkartiesten wordt opgepakt en deel gaat uitmaken van de klassieke verzameling jigs. Na het overlijden van Simon Jeffes in 1997 is het een tijdje stil. Sinds 2001 is het zoon Arthur Jeffes die de muzikale erfenis van zijn vader voortzet; met zijn Penguin Cafe vertolkt hij zowel de muziek van zijn vader als zijn eigen nieuwe muziek (in hetzelfde genre) over de gehele wereld. In 2001 verschijnt ook een dikke doos A History met daarin vier cd's met daarop ruim vijf uur muziek van het Penguin Cafe Orchestra, afkomstig van zowel de studio- als de liveplaten en van een paar obscure EP's. Ik kocht deze verzameling op 7 mei 2012. Bijna het hele oeuvre staat erop, vandaar dat ik niet zo'n enorme haast heb om alle reguliere albums aan te schaffen. Maar hebben moet ik ze. Bij het voor de zoveelste keer beluisteren van deze collectie raak ik voor de zoveelste keer gebiologeerd door het leven en werk van Simon Jeffes en kan ik niet anders dan voor de zoveelste keer tot de conclusie komen wat een meester deze man was...

bazbo cd1826: Perfect Beings - Perfect Beings II



Intrigerende band uit Los Angeles. Ryan Hurtgen (zang, piano), Johannes Luley (guitaren), Jesse Nason (keyboards) en Ben Levin (drums) formeren in 2012 Perfect Beings. Het debuutalbum Perfect Beings uit 2014 gaat compleet langs mij heen. Ik lees pas iets over de band bij het verschijnen van het tweede album Perfect Beings II eind 2015. Ik ben benieuwd en schaf dat album aan op 25 januari 2016. Vanaf het openingsstuk Mar Del Fuego weet ik dat het goed zit: aantrekkelijke prog zonder dat het er heel dik bovenop ligt. Soms lichtvoetig, dan weer wat zwaarder met zo'n heerlijk uitwaaierende Moogsolo. Pakkende zanglijnen, prima instrumentale passages en wat al dies meer. Vooral The Love Inside, het enige wat langere stuk, is wat al dies meer. En dan is daar nog de single en ballad (hoewel) Rivermaker. Zeer fijn album, misschien wat onopvallend in de kast, maar zeker de moeite waard!

bazbo cd1827: Perfect Beings - Vier



Het derde album van Perfect Beings heet Vier. Je verzint het niet. De titel slaat dan ook niet op het hoeveelste album van de band het is; de titel slaat op wat de band voor ogen stond toen ze deze plaat maakte. Doel was een net zo legendarische dubbelelpee te maken als The Lamb Lies Down On Broadway, Tommy of Tales From Topographic Oceans. En dan vooral zo'n laatste. Vier plaatkanten met op iedere plaatkant één samenhangend stuk. En dan ook nog eens zodanig, dat die vier lange stukken zó samenhangen, dat het weer één geheel wordt. 'Enter the centre' is dan ook het centrale zinnetje dat her en der op deze plaat terug komt. Wat we op Vier voorgeschoteld krijgen, zijn vier lange stukken, ieder weer opgedeeld in vier of vijf kortere delen. Muzikaal gezien gaat het heel veel verschillende kanten op: van verstilde stukjes tot uitbundige prog, van eenvoudige instrumentatie tot weelderige arrangementen en van simpele melodieën tot complexe passages. Niet iets dat het geheim gelijk bij de eerste luisterbeurt prijsgeeft, maar na meerdere keren draaien ontvouwt zich een ongekende pracht. Het is dan ook bijzonder jammer dat de band na dit album (dat verscheen begin 2018 en ik gelijk kocht op 22 januari 2018) en enkele concerten ermee ophield. Het was gewoon te kostbaar; een dergelijke productie componeren, opnemen en produceren, plus vervolgens promoten en ermee touren kost veel meer dan dat de verkoop van platen en concertkaartjes oplevert. Het was het kwartet gewoon niet gelukt om een goede marketing op poten te zetten. Perfect Beings bestaat niet meer, maar Vier blijft fier overeind. Meesterwerk.

bazbo cd1828: Brendan Perry - Eye Of The Hunter



Brendan Perry is de mannelijke helft van Dead Can Dance. Ik heb geen platen van Dead Can Dance. Wel eens wat gehoord, maar tot mijn schande nooit verder in verdiept, want ik vond het bijzonder mooi. Als Brendan Perry in 1999 zijn eerste soloplaat uitbrengt en ik er ergens een recensie over lees, ga ik naar de winkel en koop ik het album. De precieze aankoopdatum weet ik niet, want in dit geval heb ik geen stickertje met de datum erop in het doosje geplakt of ik de sticker is om een of andere reden verdwenen. Ik houd het even op 2 oktober 1999 en waarom, dat hoort u later. Eye Of The Hunter is een schitterend album waarop sterke melodieën, spaarzame instrumentatie en de ietwat zeurderige stem van Perry de boventoon voeren. Bovendien is de muziek traag. L-a-n-g-z-a-a-m. En wel zonder dat het saai wordt. Het is of je in een kerk of kapel bent en de etherische en hypnotiserende muziek om je heen klinkt, zonder dat je weet waar het vandaan komt. Of zo. Weet ik ook veel. In mijn oren zijn Voyage Of Bran, Medusa en I Must Have Been Blind de mooiste stukken, maar eigenlijk moet je de acht werken op dit album (slechts veertig minuten) van voor naar achter tot je nemen. Wedden dat je adem te kort komt?

bazbo cd1829: Brendan Perry - Voyage Of Bran



Deze promo cd-single heb ik sinds 2 oktober 1999. Ik vermoed dat ik hem in mijn plaatselijke platenwinkel cadeau kreeg bij de aanschaf van het album Eye Of The Hunter (zie boven). Op het plaatje staat slechts één stuk: Voyage Of Bran, waarin de titel van het album klinkt. Het is de albumversie, dus behalve dat dit een van de mooiste stukken van het album en het promootje een leuk hebbeding is, is-ie geheel overbodig.

bazbo 1830: The Persuasions - Frankly A Capella - The Persuasions Sing Zappa



The Persuasions zijn een zwikkie Amerikanen die al bestaan sinds de aarde begon. De groep formeerde in 1962 en begon onder leiding van Jerry Lawson langzaam een repertoire te ontwikkelen van allerlei gospel, soul en doowopmuziek, die de heren zongen zonder muzikale ondersteuning. Eind van dat decennium kwamen ze onder de aandacht van ene Frank Zappa. Zappa was helemaal lijp van doowopmuziek en hij produceerde het debuutalbum van The Persuasions: Acapella. In 1970 stonden The Persuasions af en toe in het voorprogramma van Zappa. Daarna gingen de acapellajongens hun eigen weg en ze maakten nog vele albums. In 1992 zongen ze in Zappa's Universe, het bijzondere eerbetoon van allerlei muzikanten aan Zappa's werk dat plaatsvond ergens in NYC (The Ritz, meen ik even zo uit mijn hoofd). Daar zongen ze met hun zwarte gospelstemmen heerlijk godslasterlijke liederen als The Meek Shall Inherit Nothing. Dat doen ze in 2000 nog een keertje over als Franklly A Capella verschijnt. Ik koop de plaat gelijk op 28 mei van dat jaar. Op het album zingen de heren slechts Zappa. Veel uit de tijd dat Zappa zelf ook gospel- of doowopachtige dingen maakte, maar ook opvallender stukken als Find Her Finer en You Are What You Is. Gasten zijn er ook: Bruce Fowler (trombone) in Cheap Thrills, Robert Martin (zang) in Love Of My Life en Mike Keneally (gitaar) in My Guitar Wants To Kill Your Mama. In afsluiter Tears Began To Fall (uit 1970 en dat The Persuasions dus hebben gehoord tijdens hun concerten met The Mothers) komen de drie gasten nog eens opdraven. Zeer fijn album (als je van acapellapspul en/of Zappa houdt) dat we hier met enige regelmaat door de woonkamer knallen en dan keihard meebrullen.

quote:

Op maandag 30 mei 2022 11:20 schreef Bosbeetle het volgende:
Nog ~2 maandjes en dan kunnen mijn LPs en CDs weer uit hun doos, ik mis ze wel...

Kijk er al naar uit!