Daar is ook niet één antwoord op.quote:Op vrijdag 29 juli 2022 09:32 schreef HSG het volgende:
Ik vraag mij altijd af hoe iemand toch tot zo'n daad kan komen. Bij jou je vader en broer en bij @:V. een collega/vriend. Wat gaat er eigenlijk door zo'n iemand heen om die drang te krijgen.
Dat maakt het inderdaad lastig. Je kan moeilijk boos op iemand worden die geestelijk niet in orde is.quote:Op vrijdag 29 juli 2022 09:46 schreef SicSicSics het volgende:
[..]
Daar is ook niet één antwoord op.
Bij mij was het een (geadopteerde) broer van mijn moeder, mijn oom dus. Hij is ziek, heeft zuurstoftekort gehad tijdens zijn geboorte en heeft meerdere (mentale) diagnoses. Ik kan ook heel moeilijk boos op hem worden
In zijn hoofd was het ook oprecht een gelijkwaardige, wederkerige, relatie. Hij is stuk. En dat ik dat begrijp maakt het soms lastig om hem de schuld te geven, waardoor ik de schuld bij mezelf leg. Wat absurd is, ik was een kind en had geen idee, maar dat is onderdeel van mijn worsteling.
Ja. Exact. Hoewel ik merk dat er onder mijn verdriet toch ook wel een hoop woede zit, dat komt er alleen nog niet uit.quote:Op vrijdag 29 juli 2022 09:52 schreef HSG het volgende:
Dat maakt het inderdaad lastig. Je kan moeilijk boos op iemand worden die geestelijk niet in orde is.
Ik heb nog 25 jaar (redelijk veel) contact gehouden. Uit medelijden en begrip. Ik heb dit jaar pas (Na ongeveer 30 jaar, ik weet niet meer precies hoe oud ik was.) écht alle contact verbroken nadat hij me een fijne verjaardag wenste. Maar hij heeft ook wel eens gezegd dat hij het zo fijn vond, wat wij hadden/ gedaan hebben.quote:"het ging zo natuurlijk, het was zo lief bedoeld"
Thanks.quote:Sterkte man.
Jij ook heel veel sterkte. Bijzonder heftig verhaal, en ook zeer herkenbaar.quote:Op vrijdag 29 juli 2022 07:36 schreef SicSicSics het volgende:
Schaamteloos schopje. Ik dacht dat ik verder was.
Het is er bij mij de afgelopen maanden pas écht uitgekomen. Heel herkenbaar wat je vertelde over:
[..]
Ik heb altijd voor mezelf ontkent dat dit me iets deed, terwijl het dat wel degelijk deed. Altijd in staat geweest om het weg te stoppen. "Het raakt me wel, maar het doet me niets." Dat vertelde ik mezelf altijd.
Nu heb ik de afgelopen 3 maanden redelijk intensieve therapie gehad. Voor het eerst, in detail, hardop uitgesproken wat me is overkomen (alleen tegen de psycholoog overigens, ik laat de details achterwege bij familie, vrienden en collega's). Voor het eerst wel eerlijk in mijn omgeving over waar ik mee worstel. Ook al weet ik zelf eigenlijk niet precies waar ik precies mee worstel. Reacties zijn eigenlijk altijd heel lief. Een aantal reacties staat me wel bij, bijvoorbeeld een collega die in tranen vertelde dat hij het zo erg voor me vond. Ik was redelijk verbaasd.
Dit helpt me wel om zaken in een ander perpectief, een ander licht, te bekijken. Waarom kan iemand die zo ver verwijderd is verdrietig zijn en zijn emoties tonen, terwijl ik dat zelf niet kon en nog steeds niet echt kan? Waarom kan iemand die zo ver weg staat wél huilen, verdietig zijn om wat er met mij gebeurd is en kan ik dat zelf eigenlijk niet? Heel bijzonder hoe dat werkt.
Afgelopen twee weken heb ik mezelf even pauze gegeven. De therapie was best intentsief. De EMDR, de eerste keer, deed niet zoveel. De tweede behandeling ook niet. Dacht ik... Ik ben na de therapie, in de ochtend, terug naar kantoor gegaan. Voelde niet zoveel. Zei ik tegen mezelf. Na een uur toch wat unheimisch. Daardoor en door wat berichten over beginnende boeren-protesten, toch maar mijn spullen gepakt en naar huis gereden. Toen ik thuis over de drempel stapte begon ik met janken. Dit heeft een paar uur aangehouden. Ik ben naar mijn moeder gegaan (ik ben 39), heb bij haar op schoot gezeten en weer verder zitten huilen. De volgende paar dagen ziek geweest. Positief op Covid. Na de ergste koorts, 3 dagen, begon ik weer te janken... Ik dacht nog: 'Ik wilde bij mijn emoties kunnen, maar hou nu maar weer even op.'
Vorige week maandag ben ik 'ontslagen' door de psycholoog met de boodschap; 'Ga eerst maar eens even zitten, voelen en verwerken. Je kunt altijd bellen als je het nodig hebt, dan kun je zonder wachtlijst bij me terecht, maar we plannen het volgende gesprek pas over 6 maanden in.' Ik heb het prompt weer weggeduwd, met de boodschap naar mezelf: 'Even rust, pak het maar weer op als je er aan toe bent. Komende vrijdag (vandaag) bijvoorbeeld, dan heb je er tijd voor.'
Ik heb echt een relaxte twee weken gehad. Bijna niet mee bezig geweest. Vandaag werd ik om 5:30 wakker. Wakker wakker. Echt 'plop' ogen open en wakker! Ik herken deze manier van wakker tegenwoordig als een stress-reflex. Direct gespannen. Zit hier nu ook met trillende handen te typen.
Ik heb geleerd dat het (mijn gevoel, mijn emoties) er mag zijn, maar ik begrijp het niet. Shit is weird.
Heb jij al verder stappen kunnen maken?
Cheers.quote:Op vrijdag 29 juli 2022 11:27 schreef V. het volgende:
Jij ook heel veel sterkte. Bijzonder heftig verhaal, en ook zeer herkenbaar.
Ook herkenbaar. En soms juist ook goed hoor. Je kunt er niet de hele tijd mee bezig zijn. Sporten, werken, leuke dingen doen, voor mij allemaal prima afleiding, maar het is wel zaak om balans te houden.quote:Om antwoord te geven op je vraag: nee, ik loop nog in een moeras en zit stevig in het drijfzand.
Komt ook doordat mijn werk mij ernstig in beslag heeft genomen, maar ik merk ook dat ik het ontvlucht. Veel afleiding zoeken en daar dan achteraf een onbevredigd gevoel aan overhouden.
Je moet helemaal niets. Een mantra wat ik altijd aanhoud; Jouw keus, jouw tempo.quote:Ik moet gewoon een afspraak maken met mijn huisarts om een aanpak te gaan doorspreken, maar dat moest ik toch al een tijd vanwege ook lichamelijke klachten. Maar ik stel dat steeds uit, omdat ik constant hoor dat huisartsen overbelast zijn met inhaalproblematiek en dan cijfer ik mezelf lekker weg.
Mooie woorden. Ik twijfelde enorm om te posten vanochtend. Blij dat ik het gedaan heb.quote:Maar goed om dit topic weer omhoog geschopt te zien worden, mooie herinnering om daar toch actie op te gaan ondernemen
Ik wil heel graag de users die nuttige bijdragen hadden gedaan, en die door de schoonveegactie zijn verwijder, willen vragen of ze hun post nog een keer willen plaatsen. Het zou zonde zinn, en verdrietig, als waardevolle tips hierdoor verloren zouden gaan.quote:Op vrijdag 29 juli 2022 23:07 schreef Lenny77 het volgende:
[modbreak]Even flink geveegd, spijtig genoeg ook antwoorden van users die erg goed waren, maar dit was niet te fiksen...
Doe hier normaal of blijf in godsnaam weg! [/modbreak]
Het waren vooral 'terechtwijzende' antwoorden op een post die toch wel ongepast was. Je hebt een groot deel gezien, waarschijnlijk alles zelfs.quote:Op zaterdag 30 juli 2022 23:20 schreef V. het volgende:
[..]
Ik wil heel graag de users die nuttige bijdragen hadden gedaan, en die door de schoonveegactie zijn verwijder, willen vragen of ze hun post nog een keer willen plaatsen. Het zou zonde zinn, en verdrietig, als waardevolle tips hierdoor verloren zouden gaan.
Alvast bedanktt
quote:als ik foto's van mezelf zie van vroeger, dan word ik heel verdrietig, omdat ik weet wat dat jochie te wachten staat
Ja. Wat een krachtige zin. Zoveel verdriet.quote:Op maandag 1 augustus 2022 18:22 schreef Prego het volgende:
Wat een heftig topic om te lezen, heel veel sterkte V. en Marsenal.
Hier schoot ik van vol
Rustig aan. Je hebt genoeg aan je hoofd. Focus je op de mensen hier die gewoon normaal doen. Ik was dit topic een beetje uit het oog verloren, Lenny gelukkig niet. Nu ben ik weer bij de les.quote:Op vrijdag 29 juli 2022 23:34 schreef V. het volgende:
Geen idee wat er allemaal gebeurd is hier, maar erg jammer dat schoonvegen blijkbaar nodig was![]()
Is dit nou echt een topic waarin gekut moet worden? Wat is er mis met jullie?
Goed bezig!quote:Op zondag 7 augustus 2022 10:44 schreef scrub_nurse het volgende:
Ik ben zelf sinds kort in behandeling bij een haptotherapeute, omdat ik lichamelijk veel stress vasthoudt nav traumatische ervaringen van soortgelijke aard. Ik was zeer huiverig voor de 'aanrakingen'. Maar dat blijkt allemaal pas later aan de orde te komen, nu is alles nog op mijn veilige afstand. Zij laat mij voelen en merken hoe mijn lichaam reageert op hele simpele dingen. Ik denk dat ik er veel aan ga hebben maar dat het absoluut geen Quick fix gaat zijn. EMDR heb ik in het verleden ook gehad en dat was een fantastisch verlichtende ervaring.
Bedankt voor je openheid en veel sterkte en succes met je pad. Beter laat dan nooit dat geldt voor mij exact hetzelfde
Ik was ergens rond de 10 jaar hij 10 jaar ouder, no matter the impact, het is sowieso foute boel.quote:Op maandag 15 augustus 2022 14:16 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
Als jij er toen last van had of als ongewenst ervaarde wat hij deed bij jou, is het sowieso foute boel allemaal.
Of het nou gisteren gebeurde of 30 jaar later bij wijze van spreken.
Misbruik is misbruik. Kut om te horen dat het jou ook is overkomen. Misbruik kan zelfs plaatsvinden tussen gelijke leeftijden, het gaat erom dat je dingen (moet) doen die niet overeenkomen met 'normaal' gedrag voor de leeftijd en ja, dat komt vaak voor door eerder misbruik.quote:Ik vind het, en ik moet zoeken naar het juiste woord, bijzonder? Dat je nog zo lang contact wist aan te houden.
Ik ben zelf ook jarenlang misbruikt door zowel een iets oudere jongen als meisje in een kindertehuis toen van 9 tot 11. (Hun waren 12 en 14 ofzoiets)
Wel goed om te horen dat je er nu geen, of in ieder geval minder, last van hebt.quote:Ik heb daar op zich heel lang last van gehad, met name van die jongen omdat met een meisje nog net wat “natuurlijker” voelde. (Ben immers geen homo)
Van mij hoeft het contact ook niet meer, waarschijnlijk ook nooit meer. Ben blij dat ik de stap genomen heb en hem alsnog uit mijn leven gegooid heb.quote:Maar op zich kon en kan ik het begrijpen, begrijpen in de zin van dat ze zelf waarschijnlijk ook misbruikt werden of waren ooit.
Maar ik zou er echt no way ooit nog contact mee willen krijgen, ik heb ze weleens “voorbij” zien komen in het openbaar, een bus en trein respectievelijk, maar wist mij toen ook geen houding aan te meten. (Maw ik heb ze genegeerd of deed of ik ze niet herkende)
Exact! En ik deed er alles, echt alles, aan om er juist niet over te praten.quote:Als het familie is lijkt het mij erg lastig iemand te negeren, want als dat gaat opvallen dat je plots geen contact meer wil met een oom terwijl dat eerder de norm was als het ware, gaan mensen vragen stellen of wellicht iets in die geest.
Thanks.quote:
Op zich voel ik dat het nu wel goed gaat. Ik ben een hoop spanning kwijt, door EMDR en door praten. Blijven praten. Heel veel praten.quote:Als alles zo in je lijf blijft zitten, is psychomotorische therapie misschien een idee? Minder praten en meer werken met het trauma dat in je lijf vastzit.
En hoe is nu dan V.?quote:Op vrijdag 29 juli 2022 11:27 schreef V. het volgende:
Om antwoord te geven op je vraag: nee, ik loop nog in een moeras en zit stevig in het drijfzand.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |