Na een topic over Zuid-Amerikaans wielrennen en Aziatisch wielrennen mag het Afrikaanse wielrennen natuurlijk niet achterblijven. Afrika is het continent dat de laatste jaren steeds meer in opkomst is, zowel binnen als buiten de sport. Het is het continent van de onbegrensde mogelijkheden, en dus is het vooral voor ons als wielerliefhebbers interessant om de ontwikkeling van het Afrikaanse wielrennen te volgen. Qua fysiek talent is Afrika onverslaanbaar, nu is het alleen nog de vraag hoe en of zich dat gaat vertalen naar prestaties op de fiets. Een beschouwing per land volgt, in volgorde van belangrijkheid. Geheel subjectief uiteraard.
Eritrea
De bakermat van het Afrikaanse wielrennen. Het land waar men toch nog iets positiefs heeft overgehouden aan de kolonisatie. De Italianen brachten naast een hoop verderf ook de fiets met zich mee. Zij waren het ook die de eerste wedstrijden organiseerden, waarna de Eritreers verliefd werden op de fiets. Na het vertrek van de Italianen bleef de liefde voor de fiets bestaan. Het is een van de populairste sporten in Eritrea, misschien zelfs wel de populairste. Ieder weekend worden in hoofdstad Asmara de straten afgezet zodat er wedstrijden kunnen worden afgewerkt. Wedstrijden op verschillende niveau's, want Eritrea is een van de weinige Afrikaanse landen waar men een systeem van doorstroming kent. Beginnende Eritreers gaan van start op het laagste niveau en kunnen zich een weg omhoog werken als ze goed blijken te zijn. Het levert een gezond systeem op, waarin de grootste talenten vanzelf boven komen drijven. Eritrea heeft een vrij goede infrastructuur, zowel qua wegennet als clubs. Enkele bekende clubs luisteren naar de namen Eritel, Asbeco en Sembel. Bijna alle bekende Eritrese wielrenners hebben voor een van deze clubs gereden, ze komen nooit uit het niets.
Voor de Eritreers is het wielrennen een afleiding, een manier om even de dagelijkse beslommeringen te vergeten. Want die zijn er natuurlijk genoeg in Eritrea, het is niet meteen het fijnste land op aarde. Niet voor niets dat zoveel mensen het land hebben ontvlucht. Het is natuurlijk een dictatuur, zoals je wel vaker ziet in Afrika. In Eritrea draait alles om Isaias Afewerki, de man die sinds Eritrea in 1991 onafhankelijk werd met de scepter zwaait. Dankzij het nog steeds bestaande conflict met buurland Ethiopi groei je als jonge jongen liever niet op in Eritrea, de kans dat je aan een dienstplicht met onbekende duur mag beginnen is vrij groot. Een manier om de dienstplicht te ontlopen is door op een andere manier iets bij te dragen aan het land. Bijvoorbeeld door heel hard te fietsen. De bekende Eritrese wielrenners hoeven uiteraard het leger niet in, zij maken reclame voor het land. Een extra motivatie voor jonge jongens om te beginnen met fietsen, al zouden ze dat zonder die motivatie waarschijnlijk ook wel doen. Goede nieuws is dan weer dat de spanningen tussen Eritrea en Ethiopi de laatste tijd wat minder zijn geworden, sinds Ethiopi een nieuwe premier heeft. Het verdwijnen van de spanningen zou ervoor kunnen zorgen dat Eritrea als wielernatie nog verder gaat groeien. Rust is het belangrijkste om te kunnen groeien, eigenlijk is het knap dat men tussen alle onrust door toch nog wielrenner heeft weten af te leveren. Nu alleen nog even ervoor zorgen dat de media wat minder gecensureerd wordt en dat de doorsnee Eritreer over een telefoon met internet kan beschikken, dan kan ik misschien wat meer meekrijgen van de gebeurtenissen in het Eritrese wielrennen, want daar hoor je dus nooit wat over.
Goed, wat droge feiten dan. De Eritrese wielrenners, wie, waar?
WT:
Merhawi Kudus (Astana)
Amanuel Gebreigzabhier (Dimension Data)
PCT:
Natnael Berhane (Cofidis)
Awet Gebremedhin (Israel Cycling Academy) - een vluchteling. Na een WK wielrennen gevlucht, beschikt tegenwoordig ook over een Zweeds paspoort.
CT:
Mekseb Debesay (Bike Aid)
Yakob Debesay (Groupama-FDJ Continental) - stagiair, tevens broertje van Mekseb
Metkel Eyob (Terengganu Cycling Team) - schroeien in Azi
Natnael Testatsion (Dimension Data Continental)
Nahom Desale (BEAT) - nog een vluchteling, terechtkomen in Nederland en dankzij een of ander project om Eritrese vluchtelingen weer aan het fietsen te krijgen fietst hij nu al twee jaar voor BEAT, samen met Daniel Abraham.
Daniel Habtemichael (7 Eleven - Cliqq - Air21 by Roadbike Philippines)
Natnael Mebrahtom (7 Eleven - Cliqq - Air21 by Roadbike Philippines) - lekker man, Filipijns ploegje.
Technisch gezien rijden er dus vrij weinig Eritreers op fatsoenlijk niveau rond. Dat heeft verschillende oorzaken, nog even los van het niveau van de renners. Zo is het haast onmogelijk om een visum aan te vragen voor een Eritrese wielrenner. Landen zijn nogal bang dat zo'n jongen blijft hangen in het land nadat hij een tijdelijk visum heeft gekregen, de vluchtelingencrisis ligt nog vers in het geheugen. Toch slaat dit enorm door, want zelfs iemand als KUDUS heeft hier af en toe nog problemen mee. Al zoveel jaar prof en dan nog vertrouwen sommige landen hem niet, een schande natuurlijk. Veel Eritrese wielrenners zijn daarom vroegtijdig afgevoerd. Daniel Teklehaimanot bijvoorbeeld, de man die jaren voor Dimension Data reed. Eerst nog wel met fatsoenlijke resultaten, maar na een tijd begon dat wat tegen te vallen. Omdat het ook nog eens veel moeite was om iedere keer een visum voor hem aan te vragen werd hij bedankt voor bewezen diensten, net als Mekseb Debesay. Qua niveau liet Mekseb aardige dingen zien als hij kon koersen, maar vaak kon hij niet koersen dankzij blessures of visumproblemen. Ook daar waren ze snel klaar mee en nu fietst Mekseb voor Bike Aid. Teklehaimanot is na een jaartje Cofidis nu terechtgekomen bij een Franse amateurploeg, samen met boezemvriend Tesfom Okubamariam. Ook dat was ooit een groot talent, maar op een passage bij een of andere Japanse ploeg na heeft hij nergens ooit een kans gekregen.
Als we na jonge Eritreers kijken moeten we vooral Biniam Girmay en Henok Muluberhan noemen. Jongens die dit jaar voor het WCC rijden, het World Cycling Centre. Daar verwachten we veel van, vooral van Girmay. Typische Eritreers. Ze zijn bijna allemaal snel en ze kunnen aardig klimmen, dat liet Girmay zien tijdens de laatste rit van de Tour de l'Avenir. Werd toch mooi vijfde bergop, terwijl hij in het begin van het jaar nog sprintjes won in Gabon en Rwanda. Neefje van Meron Teshome overigens, dat was ook weer zo'n Eritreer waar ik een paar jaar geleden veel van had verwacht. Na een passage bij Bike Aid verdween hij ook snel richting de vergetelheid. Ik kan nog wel een uur doorgaan met het noemen van namen van Eritreers, maar ze zullen zichzelf in de toekomst maar moeten bewijzen, zelf maar een plaats afdwingen in het topic. Al wil ik nog wel een uitzondering maken voor De Neus. Sirak Tesfom, de jongen met de grootste neus van het peloton. Is al wat ouder, van 1994, maar sinds vorig jaar rijdt hij overal waar hij fietst de stenen uit de straat. Gaat er ooit een ploeg zijn die hem de kans geeft? Waarschijnlijk niet, dus zien we hem snel ook weer richting de anonimiteit verdwijnen. Net als grote talenten als Saymon Musie, Awet Habtom en Solomon Zemenfes, waar zijn ze allemaal gebleven? Ik weet het niet, het is een tragedie.
Koersen, zijn er Eritrese koersen? Ja, die zijn er dus. Ieder weekend. Ook had Eritrea een aantal jaar een paar wedstrijden op de kalender van de UCI staan, zoals de Tour of Eritrea. Om onduidelijke redenen is deze koers na de editie van 2017 weer van de kalender verdwenen. Hopelijk keert het snel terug op de kalender, dat maakt het wat makkelijker om het Eritrese wielrennen te volgen. Qua uitslagen moet je het nu doen met de Eritrese kampioenschappen, en hopen dat ze meedoen aan koersen in andere landen. Vorig jaar werd in Eritrea dan wel weer de Africa Cup georganiseerd, dat was zelfs een 1.1-wedstrijd. Maar of dat een jaarlijks dingetje gaat worden, geen idee. Het Afrikaanse wielrennen is zoals de woestijn. Je loopt eindeloos in de verzengende hitte door het zand, op zoek naar een oase. Als je er eindelijk een ziet blijkt het dan meestal ook nog eens een fata morgana te zijn. Er is veel ruimte voor verbetering, laat ik het maar op een eufemistische manier uitdrukken.
Zuid-Afrika
Voor sommige mensen misschien het grootste wielerland van Afrika, ik zet het lekker op de tweede plaats. Natuurlijk ook weer een land met een geschiedenis, maar ik doe er waarschijnlijk goed aan dit niet te uitgebreid te bespreken. Zuid-Afrika is tegenwoordig in ieder geval een van de landen waar het goed mogelijk is om aan fietsen te doen. Ook hier zijn er aardig wat clubs, met een toereikend wegennet. Renners uit Europa trekken zelfs naar Zuid-Afrika omdat je hier perfect de dopingcontroleurs kan ontlopen kan trainen. Tom Dumoulin vindt dit leuk. Al kan je dan wel net als Vakoc en De Plus worden aangereden, ook dat is Afrika. Zuid-Afrika is een prachtig land, met nog steeds de wrange nasmaak van gebeurtenissen uit het verleden vers in het geheugen. Dat er sprake is van tweespalt zie je ook goed terug in het Zuid-Afrikaanse wielrennen. Bijna alle wielrenners stonden niet vooraan toen het pigment uitgedeeld werd, donkere Zuid-Afrikanen op de fiets kom je minder snel tegen. Ze zijn er wel, zoals Songezo Jim bijvoorbeeld. Hij kreeg een paar jaar geleden een kans van Dimension Data, maar omdat je er alleen op basis van de gunfactor niet komt is hij inmiddels ook alweer van het voorfront verdwenen.
Wie zijn er dan nog wel?
WT:
Daryl Impey (Mitchelton-Scott) - de veteraan, klein dopingprobleempje achter de rug, ieder jaar schroeien Down Under en sinds een paar maanden heeft hij nog een rit in de Tour gewonnen ook.
Ryan Gibbons (Dimension Data) - de jongere en minder goede uitvoering van Impey, zou je kunnen zeggen
Reinardt Janse van Rensburg (Dimension Data) - Reinie!
Stefan de Bod (Dimension Data) - Stefan de God
Jacques Janse van Rensburg (Dimension Data)
Jaco Venter (Dimension Data)
Jay Robert Thomson (Dimension Data)
Willie Smit (Team Katusha-Alpecin) - Willem Jakobus, met dat zielige verhaal
Nic Dlamini (Dimension Data) - started from the township, now we here
Louis Meintjes (Dimension Data) - in het laatste wiel, alweer.
Daarnaast heb je sinds kort heel wat jongens op continentaal niveau, gaat me wat te ver om die allemaal op te noemen. Sinds 2019 zijn er twee nieuwe Zuid-Afrikaanse continentale ploegen, waar wel een aantal goede jongens rijden. Clint Hendricks is bijvoorbeeld niet heel slecht. Met Gustav Basson en Main Kent heeft Zuid-Afrika een aantal behoorlijk jonge hardrijders, in principe gasten die voor Dimension Data in aanmerking zouden moeten kunnen komen. Een van de twee continentale ploegen is TEG Procycling, Jason Oosthuizen is de jongste daar en lijkt het grootste talent te zijn. De andere ploeg is ProTouch, daar rijden over het algemeen wat oudere jongens. Rohan Du Plooy is een van die gasten, hij heeft dit jaar laten zien aardig snel te zijn. Eddie van Heerden is dan weer een van mijn persoonlijke favorieten, die is ook al 25 maar fietst pas sinds een paar jaar. Kan wel wat, als Afrikanen wat beter in de markt lagen zou hij ook op hoger niveau mogen rijden waarschijnlijk. Buiten Zuid-Afrika heb je ook nog Brendon Davids, die sinds vorig jaar voor een Australische continentale ploeg rijdt. Kan ook wel wat, maar uiteindelijk is het meestal toch gerommel in de marge. Misschien dat de nieuwe generatie meer kan laten zien, onder aanvoering van Marc Pritzen, Callum Ormiston en Ryan Terry. Of misschien dat Devin Shortt zich via de amateurploeg van Caja Rural op kan werken naar de profploeg. Je weet het niet zeker, maar waarschijnlijk niet.
Zuid-Afrikaantjes hebben natuurlijk de mazzel Dimension Data een Zuid-Afrikaanse ploeg is. Hoewel het de vraag is hoeveel profijt ze daar ondertussen nog van hebben. Gezien het beleid van de laatste jaren moet je als Zuid-Afrikaan of Afrikaan berhaupt enorm veel mazzel hebben, je dwingt niet zomaar een plek af. De voorkeur gaat uit naar nobuddies als Slagter, Walscheid en dat soort werk. In dat kader is het prettig dat er meer Zuid-Afrikaanse ploegen zijn ontstaan. Veel jongens krijgen nu een kans op een hoger niveau, al hebben de Zuid-Afrikanen over het algemeen niet echt te klagen. Ze krijgen vaak wel een plekje bij een amateurploeg ergens in Frankrijk of Spanje, zoals Byron Munton en Morne van Niekerk. Die laatste rijdt nu zelfs op continentaal niveau rond in Frankrijk, zonder veel aansprekende resultaten. Over het algemeen vallen de Zuid-Afrikanen erg tegen. Als Impey met pensioen gaat blijft er weinig over. De Bod, Gibbons en Meintjes, dat kan beter.
Gelukkig organiseren ze in Zuid-Afrika ook steeds meer wedstrijden op niveau, al schuilt daar een geniepige reden achter. Zuid-Afrika wil graag de Africa Tour winnen, dat is handig voor het prestige maar ook om plaatsjes af te dwingen voor het WK en dat soort werk. De laatste jaren werden ze vaak afgetroefd door Eritrea, dus hebben ze iets verzonnen. Ze organiseren meerdere 2.2 en 1.2-wedstrijden, zoals de Tour de Limpopo en de Tour of Good Hope. Vervolgens nodigen ze voor deze wedstrijden alleen Zuid-Afrikanen uit, waardoor de Zuid-Afrikanen uiteraard ook winnen. Punten voor Zuid-Afrika, geen punten voor Eritrea. Derhalve staat Zuid-Afrika nu eerste, gefeliciteerd hoor! Echt, lekker gewerkt. Zuid-Afrika dus, heb je niets aan. Al is het wel fijn dat er hier een afdeling van het WCC zit, WCC Africa. Jongens als Froome en Kudus zijn hier gepasseerd, voor ze naar Europa gingen. Verder is Zuid-Afrika dus vrij kut, in vergelijking met andere Afrikaanse landen leeft het wielrennen hier ook veel minder. Als ik wel eens wat beelden zie van die koersjes daar staat er echt nooit iemand langs de kant van de weg. Dat doen ze in Eritrea beter.
Rwanda
Nog zo'n land met een vreselijke geschiedenis. Iets met Hutu's en Tutsi's, iets met een genocide, ergens in 1994. Dat ging allemaal niet helemaal lekker, maar tegenwoordig gaat het een stuk beter met Rwanda. Na de genocide kwam Paul Kagame naar voren als sterke man en sindsdien regeert hij met ijzeren hand. Je kan heel veel vraagtekens zetten achter het beleid van deze man, maar het politieke gehalte van dit topic kan beter vrij beperkt blijven. Hoewel de Belgen in Rwanda zijn gepasseerd hebben zij niet net zoals de Italianen in Eritrea de fiets achtergelaten. Niet op dezelfde manier. Het duurde in Rwanda veel langer voor de fiets echt populair werd. Het was een vervoersmiddel, niet meer dan dat. Tot men na de genocide manieren moest vinden om de relaties tussen het volk te lijmen. Sport is een van de manieren om dat te doen. En dus werd het wielrennen gepromoot. Vooral nadat Jock Boyer vanuit Amerika naar Rwanda vertrok, hij richtte een wielerschool op en sindsdien is Rwanda bezig aan een opmark. Dat Boyer verder ook geen man van onbesproken gedrag is schuiven we ook maar even terzijde, het werk dat hij heeft geleverd is indrukwekkend. Binnen een paar jaar begonnen de eerste Rwandezen door te breken. Adrien Niyonshuti, die zijn ouders verloor tijdens de genocide, werd de eerste Rwandees in de World Tour. Hij groeide mee met MTN-Qhubeka en later Dimension Data, in zo ongeveer iedere koers van betekenis werd hij de eerste Rwandees. Uiteindelijk werd ook hij weer bij het grof vuil gezet wegens gebrek aan prestaties, maar de deur naar Rwanda werd geopend.
In de jaren daarna is Rwanda vooral populair geworden dankzij Stephan van der Zwan. De Louis van Gaal van het wielrennen heeft Rwanda in z'n eentje op de kaart gezet. Niemand had ooit gehoord van de Tour de Rwanda, die arme Rwandezen wisten ook helemaal niet hoe je met twitter moest werken enzo, maar gelukkig was daar Steef. Hij vertrok naar Kigali en liet zien hoe je een koers onder de aandacht brengt. Sindsdien is de Tour de Rwanda de belangrijkste koers van Afrika geworden. Sinds dit jaar is het zelfs een profkoers. De Tour de Rwanda is van het niveau 2.1 en dit jaar stond er zelfs een team uit de World Tour aan de start. Astana trok richting Rwanda met Merhawi KUDUS en hij won meteen het rondje waar hij in 2012 als junior zijn doorbraak beleefde. Het bekendste element van de Tour de Rwanda ligt ergens in een achterafstraatje in de hoofdstad Kigali, de Muur van Kigali. Dat had eerste een moeilijke Rwandese naam, maar dankzij Steef is het nu heel simpel de Muur van Kigali. Sindsdien kent iedere wielerliefhebber deze steile straat met de kasseien, fantastisch. Je zou kunnen zeggen dat sponsor Skol ook een rol heeft gespeeld, maar dat zou oneerlijk zijn ten opzichte van Steef. De Belgjes achter Skol hebben veel geld in de Tour de Rwanda gepompt en dankzij deze connecties zijn er ook wat Rwandese junioren naar Belgi afgereisd vorig jaar, maar dat kan natuurlijk niet op tegen het getwitter van Steef.
Niet alleen de Tour de Rwanda is aan het groeien, het wielerland als geheel wordt steeds beter. Daarom gaan er ook verhalen over een WK in Rwanda. De president van de UCI, David Lappartient, wil graag een WK in Afrika. Landen mogen zich nog een paar maanden aanmelden, maar voorlopig lijken alleen Marokko en Rwanda interesse te hebben. Het plan van Rwanda is inmiddels ingediend, dus krijgen we in 2025 wellicht een WK in Rwanda. Dat zou fantastisch zijn, want Rwanda staat inmiddels overal wel bekend als het land waar zo ongeveer de meeste mensen naar de koers komen kijken. Het volk staat overal rijen dik langs de kant van de weg, het levert imponerende beelden op. De wegen zijn ook nog eens goed, wat wil een mens nog meer? En er zijn ook geen vervelende meerenners, want als je het in je hoofd haalt mee te rennen mag je meteen 100 jaar naar de gevangenis. Leuk land dus, Rwanda.
We hebben nu alleen nog een paar goede Rwandese wielrenners nodig. Adrien Niyonshuti werd het niet, hij moest het vooral van zijn verhaal hebben. De renners die nu proberen door te breken zijn allemaal van na de genocide, ze moeten het niet meer van het verhaal hebben. De hoop was gevestigd op Joseph Areruya, sinds vorig jaar renner van Delko-Marseille. Joseph is een blok graniet op de fiets, in Afrika liet hij mooie dingen zien. Voor Europa is hij blijkbaar wat te ongepolijst, het komt er niet helemaal uit. Al werd hij begin dit jaar wel de eerste donkere Afrikaan die Parijs-Roubaix mocht rijden. Buiten tijd kwam hij aan bij de velodroom, maar toch. Andere jongens om in de gaten te houden zijn Samuel en Moise Mugisha. Samuel rijdt al een paar jaar bij Dimension Data Continental, net als Areruya wist hij ooit de Tour de Rwanda te winnen. Samuel heeft alleen die laatste stap niet kunnen zetten, dus we zien hem waarschijnlijk ook weer vrij snel richting de anonimiteit verdwijnen. Moise Mugisha is ook weer zo'n ongepolijste renner. Kan heel hard rijden, maar de rest moet hij nog leren. Typisch Afrikaans, het fysieke talent is er maar alle andere aspecten van het wielrennen beheerst men nog niet. Coach van Team Rwanda en voormalig lid van Rock Racing Sterling Magnell heeft er zijn handen vol aan. Tactiek, rijden in het peloton, dalen, noem het maar op. Allemaal ondermaats.
Een stap in de goede richting is het oprichten van een eigen ploeg. Sinds dit jaar heeft Rwanda een continentale ploeg, Benediction Excel Energy. Rijden alleen maar acht renners voor, dat is een beetje jammer. Alsnog rijden jongens als Eric Manizabayo, Didier 'Mbappe' Munaneza en Jean Claude Nzafashwanayo daardoor meer wedstrijden op een hoger niveau, kan ze alleen maar helpen. Yvus Nkurunziza reed ook voor dit team, maar hij heeft in de tussentijd ook nog wat koersen mogen afwerken voor een amateurclub uit Monaco. Allemaal DNF, maar toch. Het wielrennen in Rwanda staat nog echt in de kinderschoenen, veel meer dan in andere Afrikaanse landen. In Eritrea lopen ze een jaar of 20 voor op Rwanda, misschien wel meer. Op echte Rwandese toppers gaan we nog wat langer moeten wachten, maar dat WK komt er. Ik heb er nu al zin in.
Ethiopi
Een interessant land, het wielrennen zou hier eigenlijk groter moeten zijn dan in Eritrea. Ethiopi heeft meer dan 100 miljoen inwoners, terwijl er in Eritrea slechts vijf miljoen wonen. Het is alleen zo dat de Italianen nooit helemaal zijn doorgedrongen in Ethiopi. Ze hebben daar niet hun stempel kunnen drukken zoals ze in Eritrea hebben gedaan. Daarnaast wonen er in Ethiopi ook een hoop verschillende volkeren, die niet allemaal iets met de fiets hebben. Fietsen is in Ethiopi vooral populair in het noorden, daar waar de Tigrinya wonen. Toevallig ook de grootste bevolkingsgroep van Eritrea. Onder de Tigrinya, voornamelijk Christenen, is het wielrennen krankzinnig populair. Voor de rest bestaat het overgrote deel van Ethiopi uit bevolkingsgroepen die wat meer richting de islam leunen, daar maakt het wielrennen om wat voor reden dan ook minder indruk. Lopen is populairder, en dat kunnen ze wel behoorlijk goed. Enfin, in het noorden van Ethiopi is wielrennen dus wl populair. Daar komen ook alle goede Ethiopische wielrenners vandaan.
Een van de steden waar wielrennen populair is luistert naar de naam Mek'ele. Uit deze stad is Tsgabu Grmay afkomstig, de enige Ethiopische wielrenner die actief is in de World Tour. De eerste Ethiopir die een grote ronde reed, de eerste op zo ongeveer ieder gebied. Hij kreeg ooit een kans bij MTN-Qhubeka, maar werd daarna weggetrapt door Doug Ryder omdat hij lui zou zijn. Heeft in de jaren daarna toch een mooie carrire uit weten te bouwen, de afgelopen Vuelta reed hij nog een aantal keer goed in beeld. Al jaren roept Tsgabu dat er nog veel grotere talenten op komst zijn in Ethiopi. We moeten hem maar geloven op zijn woord, want ook vanuit Ethiopi krijgen we niet veel mee. Af en toe duikt er ergens een Ethiopisch talent op. Hailemelekot Hailu, die reed nog een jaar voor de amateurploeg van Caja Rural bijvoorbeeld. En zo had je ooit Temesgen Buru die een jaar voor Burgos reed. Gerommel in de marge, helaas. Ook Ethiopirs komen niet makkelijk aan de bak in Europa, daarnaast kampen ze met dezelfde achterstanden als andere Afrikanen. Toch lijkt er nu wel echt eentje aan te komen: Mulu Hailemichael. Samen met landgenoot Milion Beza rijdt hij voor Dimension Data Continental en waar Beza niets liet zien ontpopte de piepkleine Hailemichael zich wel. Mulu is een klimmer, en wat voor een. Vijfde in de loodzware Valle d'Aosta, daarna won hij een koersje op de Monte Grappa. Hij zal zodra het niet bergop gaat nog veel bij moeten leren, maar dit kan zomaar een echt goede Afrikaan gaan worden. Al dachten we dat ook van Hafetab Weldu, nadat hij eveneens wat mooie uitslagen liet noteren namens DiDataCont. Ondanks een paar sterke wedstrijden wilde niemand hem en nu zit de man met de na Sirak Tesfom mooiste neus van Afrika bij Bike Aid, waar hij amper koersen rijdt.
Aangezien wielrennen toch wel wat aan populariteit lijkt te winnen in Ethiopi kunnen we hopen dat er in de toekomst meer goede renners uit dit land gaan komen. Bij de junioren beginnen ze al aan de hegemonie van Eritrea te tornen. Normaal winnen de Eritreers altijd met twee vingers in de neus, dit jaar werden ze te kijk gezet door de Ethiopirs en de Rwandezen. Welay Berehu moeten we bijvoorbeeld in de gaten gaan houden, amai. Ethiopirs hebben alleen nog wel een eigen ploeg nodig, en ze mogen ook wel weer wat wedstrijden gaan organiseren. In het verleden zagen we 2.2-wedstrijden als Tour Meles Zenawi georganiseerd worden, maar dat soort evenementen zijn vaak geen lang leven beschoren. Wij hopen op progressie, want als je ziet wat er in Eritrea allemaal mogelijk is zouden de mogelijkheden hier helemaal eindeloos moeten zijn.
Algerije
Langzaam kom ik uit bij de landen waar ik wat korter van stof kan zijn. Vooral de landen in het noorden van Afrika hebben toch wat minder mijn interesse, al is dat niet helemaal terecht. Wielrennen is hier immers gewoon heel populair. Bijkomend voordeel is dat ze hier enorm veel wedstrijden organiseren. Er zijn tal van 2.2-wedstrijden in Algerije, hoewel... ik lieg een beetje. Er waren enorm veel 2.2-wedstrijden in Algerije. Vorig jaar had je de GP d'Alger, Tour d'Algerie en Tour d'Oranie om maar wat te noemen. Niet de meest boeiende koersen, maar wel UCI-koersen met een deelnemersveld dat niet enkel bestond uit Algerijnen. Dit jaar zijn alle koersen van de kalender verdwenen en worden ze alleen nog maar op lokaal niveau georganiseerd. Met vooral Algerijnen dus, vrij jammer. Het wielrennen in Algerije heeft dus een stap achteruit gezet, terwijl Algerije wel een van de beste Afrikaanse landen is. Waar andere Afrikaanse landen vooral progressie boeken zie ik in het noorden van Afrika eerder achteruitgang.
Terwijl ze vorig jaar juist nog wel wat moois neer leken te zetten. Een nieuwe continentale ploeg, met Davide Rebellin als kopman! Sovac-Natura4ever werd alleen niet echt een doorslaand succes. De ploeg bestond uit een paar Belgen, Rebellin en Algerijnen. Deze Algerijntjes mochten vooral in Afrika rijden, terwijl het Europese programma van de ploeg uitsluitend werd afgewerkt door de Gaetan Bille's en de Laurent Evrards van deze wereld. Zonde, het project is daarom een jaar later alweer volledig geflopt. Rebellin begon nog wel aan het jaar bij deze ploeg, maar vertrok een paar maanden later. Nu zijn er alleen nog Algerijnen over, waaronder alle Mansouri's. Abderrahmane, Islam, Oussama en Hamza. Ze stonden allemaal op het lijstje van de hoop, maar doorbreken is enorm moeilijk.
De enige die het ooit tot Europa heeft gehaald is Youcef Reguigui, vriend van het forum. Hij reed een aantal jaar voor Dimension Data, maar het is een terugkerend verhaal. Ook Rekiki werd na een paar jaar bedankt voor bewezen diensten en na een jaar voor die ploeg van Sovac gereden te hebben fietst hij nu in Maleisi voor Terengganu, de ploeg van Eyob en Ovechkin. Daar rijgt hij de ereplaatsen aaneen, maar winnen lukt hem nog steeds niet echt. Wel gewonnen tijdens de vierjaarlijkse Afrikaanse Spelen, waar hij Gibbons in het sprintje te snel af was. Je zou voor minder. In een verder verleden kende Algerije trouwens nog wel een andere prof, niemand minder dan Abdel-Kader Zaaf. Die ene jongen van die anekdote met de bidon waar in plaats van water sterke drank in bleek te zitten, dat is de nalatenschap van Algerije in het wielrennen. Er is ook hier ruimte voor verbetering, zou je zeggen. We moeten maar hopen dat iemand als Oussama Cheblaoui plotseling heel goed blijkt te zijn, volgens mij komt er verder niet veel aan vanuit Algerije.
Marokko
Nog maar een land uit het noorden van Afrika. Een vergelijkbaar verhaal met Algerije. Al lijken ze in Marokko ieder jaar meer wedstrijden te organiseren. Ook een aantal wedstrijden op UCI-niveau, zoals de Challenge du Prince. Een reeks van wedstrijden, net als Les Challenges de la Marche Verte. Ook veel amateurwedstrijden hier, zo'n beetje het enige positieve dat ik kan melden over Marokko. Verder is het hier gewoon een enorme strontpot, vooral vorig jaar ging het goed mis. Tijdens de Ronde van Marokko van 2018 besloten de Marokkaanse renners te staken. Ze hadden al een tijd geen geld meer ontvangen van de Marokkaanse bond. Geen salaris, geen prijzengeld, helemaal niks. Terecht om te staken, zou je zeggen. De Marokkaanse bond vond van niet. Alle betrokken renners werden publiekelijk door het slijk gehaald, daarnaast kregen ze ook allemaal een mooie schorsing opgelegd. Afrikaanse praktijken? Afrikaanse praktijken. Men lijkt er niet veel voor over te hebben om de Marokkaanse wielrenners naar een hoger niveau te brengen, we hoeven dus in de toekomst niet veel van Marokko te verwachten. Al zie je die problemen met geld overal, in Zuid-Afrika hebben ze daar ook altijd gezeik mee. Moeten de renners zelf hun vlucht richting een WK regelen en dat soort werk, altijd gezellig.
Enfin, Marokko dus. Op papier wel een aantal talenten, maar wederom is dat lastig te vertalen naar de praktijk. De afgelopen jaren heb ik talloze Marokkaanse talenten gevolgd, alleen maar om te zien dat ze blijven hangen. Abderrahim Zahiri bijvoorbeeld. Klein klimmertje, kreeg vorig jaar een kans bij een continentaal ploegje rondrijdend op een Bulgaarse licentie. Matxin was daar nogal bij betrokken, dus misschien ging het via hem. Hoe dan ook, hij liet daar best wat aardige dingen zien. Won een ritje in de Toscane-Terre bijvoorbeeld, een ritje over onverharde wegen in een 2.2-koers. Daarna nog wat ereplaatsen, 10e in de lastige Ronde de l'Isard en tiende in de Ronde van Estland. Als hij een Italiaans vlaggetje had gehad was dat misschien wel genoeg geweest, zonder dat vlaggetje fietst hij dit jaar voor een Franse amateurploeg. Het leven is soms vrij oneerlijk. Zahiri had best een paar jaar op WT-niveau mogen rijden, zoals landgenoot Anass At El Abdia wel is gelukt. Na een goed WK in Qatar kreeg deze jongen een kans bij UAE-Emirates. Daar reed hij de afgelopen twee jaar voor. Matxin zei ooit nog dat hij El Abdia een groot talent vond, maar de sympathieke Marokkan mocht toch wieberen. Wederom gezeik met het regelen van een visum en ook met enige regelmaat geblesseerd, dan ben je een vogel voor de kat. Nu rijdt Anass de stenen uit de straat voor VIB Sports, ook niet mis. Vooral goed in Turkije, maar ook een 10e plaats in Villafranca de Ordizia. Goed hoor.
Nouja, verder blijven alle Marokkaanse talenten dus hangen. Ik had gehoopt dat Amin Galdoune een goede sprinter kon worden, maar dat lukt niet. Ik had gehoopt dat Mehdi El Chokri een goede klimmer kon worden, maar Mehdi boekt weinig progressie ondanks het feit dat hij toch een kans heeft gekregen van Dimension Data Conti. Mohcine El Kouraji dan maar, nee, ook niet. Allemaal afgeschreven, door naar de volgende generatie. Imad Sekkak rijdt voor het WCC, waar hij weinig laat zien. Jammer, wordt hem ook niet. Youssef Bdadou mag het dan gaan doen, maar ook dat wordt niet evident. Nee, de beste Marokkaanse wielrenners zijn tot nu toe de jongens die in Europa geboren zijn. Nacer Bouhanni bijvoorbeeld. Een Europese opleiding maakt toch wel een wereld van verschil, daar kan geen misverstand over bestaan. Wellicht dat de Marokkanen dan maar moeten hopen op Omar El Gouzi, een Italiaan met Marokkaanse roots die voor Tirol Cycling Team rijdt.
Marokko wil dus ook misschien het WK organiseren, maar dat gaan we dus niet doen. Als je niet eens je eigen renners kan betalen heeft het geen zin een WK te organiseren. Al heeft Lappartient al gezegd dat hij minder geld gaat vragen aan een Afrikaans land dan aan een Europees land, maar toch. Verder kunnen ze wel een wedstrijdje organiseren in Marokko hoor. Vaak Afrikaanse kampioenschappen hier, en dit jaar de Afrikaanse Spelen. Dat gaat op zich wel goed, maar ze moeten toch eerst maar eens hun interne strubbelingen gaan oplossen voor ze een echt groot evenement gaan organiseren.
Kenia
Het land van Chris Froome, jawel. Al is het lastig om Froome een echte Keniaan te noemen. Nee, dat telt niet mee. Hij leerde fietsen van David Kinjah, toch een naam die genoemd moet worden als we het over Kenia hebben. Het Keniaanse wielrennen is pas echt gaan groeien nadat Nicholas Leong besloot naar Kenia te vertrekken. Een of andere fotograaf uit Singapore, ofzo. Hij vroeg zich op een dag af hoe het kon dat er in Kenia zoveel goede hardlopers waren, maar geen wielrenners. Als die jongens daar allemaal het fysieke talent hebben om marathons te lopen, waarom zouden ze dan geen goede wielrenners kunnen zijn? Voor zo'n marathon heb je toch vooral uithoudingsvermogen nodig, als ze dat daar allemaal hebben kunnen ze ook goede wielrenners zijn. Dus ging hij naar Iten, the home of champions. Daar waar alle Kenianen en vaak genoeg ook andere atleten op grote hoogte trainen. Hij verzamelde wat mensen rond zich en besloot willekeurige Kenianen op de schouder te tikken, met de vraag of ze misschien wielrennen wilden uitproberen. Op meerdere plaatsen in Kenia worden (of werden) wedstrijd georganiseerd, waarna men onder de jonge bevolking deelnemers probeerde te verzamelen. Een aantal van die jongens mochten zelfs testen afleggen, waarna aan de hand van de resultaten werd besloten of ze welkom waren in het trainingscentrum in Iten.
Het verhaal wil dat ze Salim Kipkemboi rond zagen rijden op een oude fiets met een paar kilo hout achterop. Ze hielden hem aan en vroegen hem of hij een keer mee wilde trainen met de rest van de groep. Salim had die groep al een aantal keer zien trainen en het waren meteen zijn idolen geworden, hij zei dus meteen ja. En zo geschiedde. Blijkt dat Salim daarvoor al aan wielrennen deed, maar goed, je moet het soms wat mooier maken dan het is. Enfin, de afgelopen jaren zijn er wel steeds meer Kenianen op de fiets gezet en daardoor zien wij heel sporadisch een Keniaan in beeld verschijnen. Een paar jaar terug begon men een samenwerking met een Australische sponsor, waardoor er een continentale ploeg ontstond met een paar Keniaanse renners. Die samenwerking duurde niet lang, maar er volgde daarna wel een samenwerking met Bike Aid. Daardoor hebben er de afgelopen jaren wat Kenianen voor Bike Aid gereden. Salim Kipkemboi, Suleiman Kangangi en Geoffrey Langat. Vooral Kipkemboi en Kangangi lieten wat mooie dingen zien, Kipkemboi leek zelfs een tijd op een gigantisch groot talent. Versloeg vorig jaar in een of ander koerske in de zandbak zomaar Rebellin, dan kan je wel wat.
Dit jaar is de progressie alleen helemaal tot stilstand gekomen. Een conflict tussen de Kenianen en Bike Aid. Blijkbaar hebben ze niets of weinig betaald gekregen. Voor straf hebben ze daarom dit jaar geen koers gereden voor Bike Aid. De Kenianen zijn weer terug bij af, ze rijden alleen in Afrika rond. Kipkemboi mocht het dit jaar toen met de Ronde van Rwanda, waar hij vrij snel uitviel na een valpartij. Daarna reed hij wat lokale koersen in Kenia en mocht hij opdraven in de Ronde van Congo. Eeuwig zonde, dit had er eentje kunnen worden. Zeker met dit weggegooide jaar erbij wordt het waarschijnlijk niets meer. Voorlopig geen Kenianen in de World Tour dus. Het is ook lastig, het project in Kenia bestaat nog niet zo lang. Ze zijn hier pas een jaar of 10 bezig, wonderen mogen we eigenlijk ook niet verwachten. Het project heeft nu alleen wel een nieuwe impuls nodig, alles lijkt volledig stil te liggen. Ripkemboi.
Gabon
Ik noem Gabon alleen even tussen neus en lippen door omdat ze hier jaarlijks een van de weinige profwedstrijden van Afrika organiseren. Lange tijd was het zelfs de enige profkoers. La Tropicale Amissa Bongo. Echt een enorme kutkoers eigenlijk, vaak alleen maar vlakke ritten die eindigen in een massasprint. Daardoor kon Niccolo Bonifazio dit jaar het eindklassement winnen. Enige mooie was dat Biniam Girmay dit jaar een rit won, verder was het eigenlijk een koers om snel te vergeten. Wel een mooie gelegenheid voor de Afrikaanse renners om zich te meten met de Europese renners, er staan hier toch altijd wat mooie ploegen aan de start. De Gaboneesjes zelf zijn alleen niet zulke goede coureurs. Meestal halen ze de finish niet eens. Er is geen enkele Gabonese wielrenner die dit jaar een punt heeft gescoord op de CQranking, een prestatie op zich. Over het Gabonese wielrennen hoeft u dus niet na te denken, op de Tropicale Amissa Bongo Bongo na is het een land om weinig rekening mee te houden. 't Is dat ze Aubameyang hebben. Geoffrey Ngandamba is de beste Gabonese wielrenner, hij werd dit jaar 43e in de Bongo Bongo Tour.
Burkina Faso
Ja, ook in Burkina Faso doen ze aan wielrennen. Niet echt op een bijzonder hoog niveau, maar ze hebben wel een UCI-wedstrijd. De Tour du Faso, 2.2. Vorig jaar gewonnen door Mathias Sorgho, de veteraan van het Burkinese wielrennen. Sinds kort is er opvolging in aantocht, de nieuwe hoop van Burkina Faso luistert naar de naam Paul Daumont. Deze jongen viel vorig jaar voor het eerst op in de Tour de l'Espoir, de Afrikaanse Ronde van de Toekomst. Hij werd 7e, voor iemand uit Burkina Faso niet slecht. Dit jaar werd ie slechts 19e, maar zijn piek volgde later. Zo won hij recent de Ronde van Ivoorkust, jawel! Daumont is een mooie jongen, met een prachtig geblondeerd kapsel. Staat bij niemand op de radar, want wie heeft er ooit gehoord van Burkina Faso? Desondanks een jongen die een kans hoort te krijgen in Europa. Dat moet hij dan maar afdwingen in Yorkshire, hij is van de partij. Verder valt er weinig te vertellen over Burkina Faso. Ja, dat Abdoul Aziz Nikiema een van de weinige Afrikanen is die ooit op doping is betrapt. Geen feit om trots op te zijn.
Kameroen
In dit land organiseren ze wel eens een koers. De Ronde van Kameroen bijvoorbeeld, netjes 2.2. Ook de GP Chantal Biya is een begrip in heel Afrika. Wedstrijden met een opmerkelijk deelnemersveld, meestal. Een of andere amateurploeg uit Frankrijk, een amateurploeg uit Nederland, een paar Slowaken en dan nog wat Afrikaantjes. Kameroeneesjes ook, met name Clovis Kamzong. Dat is de beste renner van Kameroen. Al wat ouder, hij is van 1991. Toch is hij al jaren een stabiele kracht in het Afrikaanse circuit, hij noteert ieder jaar wel een paar mooie uitslagen. Dit jaar werd hij vijfde in de Ronde van Kameroen, maar hij won wel twee ritten. Kameroen is verder wel een land waar het wielrennen aan het groeien is, mede dankzij de Tour de l'Espoir. Deze Afrikaanse variant van de Ronde van de Toekomst bestaat sinds vorig jaar en het speelt zich af in Kameroen. Voorlopig is die koers wel steeds een strijd tussen Eritrea en Rwanda, met dit jaar inmenging van Ecuador. Kameroen zelf speelt nog niet echt een rol, maar wat niet is kan nog komen. Alleen al dat dit land is gekozen om de wedstrijd te organiseren is een positief teken, er zijn mensen die iets in Kameroen zien. Dat heb je nodig voor het iets kan worden.
Tunesi
Als ik Rafaa Chtioui zeg, wat zeggen jullie dan? Naast gezondheid waarschijnlijk dat hij in het verleden voor Acqua & Sapone en Europcar reed. Jawel, we hadden ooit een Tunesische prof. Was helemaal geen slechte renner, reed best wat mooie uitslagen bij elkaar. Ook toen hij later uit Europa verdween bleef hij nog een paar jaar schroeien, zo reed hij namens een ploeg uit Dubai in 2015 alles aan gort. Sindsdien hebben we niets meer van hem vernomen, net zoals we van alle andere Tunesirs ook niets vernemen. Tunesi is weer zo'n land in het noorden van Afrika, waar men maar geen progressie weet te boeken. Een paar jaar geleden leken ze best wat leuke talenten te hebben, maar dat komt er niet echt uit. Je ziet ze ook steeds minder koersen rijden, de liefde voor de koers is wat bekoeld. Maher Hasnaoui bijvoorbeeld, reed ook een paar jaar voor zo'n ploeg uit Dubai. Reed af en toe zelfs goed. Hoor je niets meer van. Ook Ali Nouisri gaat tegenwoordig anoniem door het leven. Hij rijdt voor een ploeg uit Qatar en wist namens die ploeg vorig jaar nog wel het een en ander te winnen, dit jaar is ie niet veel verder gekomen dan het nationale kampioenschap tijdrijden. Er zit verder ook weinig in de pijplijn in Tunesi qua aanstormend talent. Nee, hier moeten we het niet van hebben.
Egypte
Nog zo'n land waar ze ieder jaar minder hard gaan fietsen. Nochtans een land waar de renners interessante namen hebben. Islam Ramadan, je zou voor minder. Talaat Shawky, was ook geen verkeerde. Egypte heeft wel nog een eigen 2.2-koers, maar geen renners om die koers ook zelf te winnen. Dit jaar ging de overwinning naar een Griek, de eerste Egyptenaar was Sayed Elkhouly op de 28e plaats. Nee, dat is niet best. Mohamed Mahmoud werd 36e, ook niet fraai. Ik vrees dat Egypte een groot probleem heeft. Een paar jaar geleden zag het er mooier uit allemaal, maar alle onrust daar zal ook geen goede uitwerking hebben op het aanstormende talent. Die staan waarschijnlijk allemaal ergens op een plein te rellen, is wel wat spannender dan een rondje fietsen. Terwijl Egypte toch een van de grotere landen van het Afrikaanse wielrennen zou moeten zijn. Om de zoveel jaar organiseren ze hier de Afrikaanse kampioenschappen, ergens hebben ze toch wel iets met de koers. Komt er alleen in de praktijk vrij matig uit.
Togo
Abdou-Raouf Akanga, dat is de enige Togolees die ooit op enig niveau heeft gereden. Abdou-Raouf kreeg een paar jaar geleden een kans aangeboden om voor Bike Aid te rijden, maar dankzij visumproblemen (terugkerend verhaal) kon hij nooit een koers voor die ploeg afwerken. Hij bleef dus hangen in Afrika en kon alleen wat lokale wedstrijden rijden. Zijn eigen carrire zag hij daarom vroegtijdig stranden, al won hij in 2016 wel een rit in de Ronde van Benin! Om toekomstige Togoleesjes een kans te geven op een betere toekomst begon hij een project, Up2School-Kpalim Cycling Project. In zijn eigen streek in Togo verzamelt hij jonge kinderen die een dubbele opleiding krijgen. Ze gaan naar school en ze krijgen fietsles. Een uniek project, in die regio in ieder geval. Abdou is een lieve jongen, zijn verrichtingen zijn te volgen via twitter. I_Am_Akanga. Mooie jongen, een voorbeeld voor heel Togo.
Angola
BAI - Sicasal - Petro De Luanda. Watte? Ja, dit is de continentale ploeg van Angola. Een ploeg die voor de helft uit Angolezen bestaat en voor de andere helft uit Portugezen. Ze deden zelfs mee aan de mythische Volta, geweldig toch? Niet dat ze er iets van kunnen, de beste Angolees werd 96e. Dario Antonio was bijna drie uur langer onderweg dan Joao Rodrigues, al kunnen we daar best begrip voor opbrengen. Andere Angolezen als Bruno Araujo, Gabriel Cole en Jose Cruz Tutu haalden de finish niet eens. Jammer, want Bruno Araujo staat stiekem toch wel op het lijstje van de hoop. Hij is pas 20, wie weet wordt het nog wat. Hij is in ieder geval de kampioen van Angola, en in allerlei kleine wedstrijden in Angola eindigt hij vaak vooraan. Als hij het in Portugal moet laten zien is het alleen een ander verhaal, de finish halen is vaak al een uitdaging. Beste Angolees ooit is Igor Silva, hij is 35 en werd dit jaar zowaar derde in de Ronde van Egypte. Zo ongeveer de enige Angolees die niet voor de Angolese ploeg rijdt, al was hij in het verleden dan wel weer actief voor Banco-BIC-Garmin. Zou het wat uitmaken? Een 103e plaats in de Volta in 2014, niet echt dus. Angola is dus ook niet echt het grote wingewest van het Afrikaanse wielrennen. Helaas.
Namibi
Windhoek! Dat is de hoofdstad van Namibi. Een land dat enigszins te vergelijken valt met Zuid-Afrika. Het zijn voornamelijk de lichter getinte jongens die hier de show stelen. Of nouja, dat is wat overdreven. Bekendste exponent van Namibi is waarschijnlijk nog steeds Dan Craven. DanFromNam, de man die alleen opviel vanwege zijn gigantische baard. Reed ooit voor Europcar, naar verluidt omdat hij daar zelf zijn plekje had gekocht. Kon er verder geen reet van, maar het is wel een gezellige jongen. Best actief op twitter, probeert het Afrikaanse wielrennen ook een beetje te promoten. Geen verkeerde vent. Namibi ken ik verder van Petrus Lotto, de jongen met de fantastische naam die ooit nog voor MTN-Qhubeka reed. Goed was hij niet, maar dat maakt niet uit. Wel een kleurrijke jongen, net als Raul Costa Seibeb. Die overleed dan alleen weer in 2017 nadat hij in Namibi werd aangereden door een auto. Zo wordt het natuurlijk nooit wat met Namibi. Ooit had ik verwacht dat Till Drobisch een goede renner zou worden, maar dat is niet gelukt. Dankzij zijn Duitse naam kreeg hij wel een plek bij een Duits ploegje, maar de resultaten bleven achterwege. Nieuwe hoop is Alex Miller, een jongen uit 2000 die meteen bij de eerste poging kampioen van Namibi werd. Mocht daarna naar het WCC, waar hij meteen een mooie OTL noteerde tijdens Parijs-Roubaix U23. Maakt niet uit, we houden hem in de gaten. Toevallig is nu net de Tour de Windhoek bezig, een amateurkoers in Namibi. De jonge Zuid-Afrikaan Marc Pritzen won daar gisteren een rit, goed bezig Marc. Tristan de Lange, Hendrikus Coetzee, Dieter Koen, Xavier Papo, Namibirs hebben wel goede namen. Nu nog goede prestaties.
Ivoorkust
Een van de weinige landen in die streek van Afrika waar ze een beetje aan wielrennen doen. Ivoorkust heeft ook al een aantal jaar een eigen 2.2-koers, al lijkt die wedstrijd sinds dit jaar alleen nog maar een amateurkoers te zijn. Dit jaar gewonnen door de geweldenaar Paul Daumont. De laatste keer dat het 2.2 was won dan weer de bekendste wielrenner van Ivoorkust, Issiaka Cisse. Deze jongen is al jaren een vaste waarde in het Afrikaanse circuit. Lang geleden mocht hij een tijdje voor het WCC rijden, maar geen enkele ploeg toonde interesse. Dus ging hij weer terug naar Afrika, waar hij al jaren z'n koersjes wint. Vorig jaar won hij dus de ronde van zijn eigen land, dit jaar pakte hij een ritje mee in de Ronde van Kameroen. Een andere semi-bekende Ivoriaan is Abou Sanogo, die jongen zie je ook wel altijd een paar keer per jaar vooraan verschijnen in dat soort wedstrijden. Ik vrees dat er verder niet veel te melden valt over Ivoorkust, er moet hier nog veel gebeuren voor het ergens op begint te lijken.
Mauritius
Dit eilandje hoort ook bij Afrika. Het ligt weliswaar behoorlijk ver weg van het vasteland, ergens voorbij Madagaskar in de Indische Oceaan. Heel groot is het eiland niet en er wonen ook niet bijzonder veel mensen (ongeveer een miljoen), toch komen er de laatste jaren steeds meer wielrenners vandaan. De familie Rougier-Lagane bijvoorbeeld, de broertjes Christopher en Gregory rijden allebei voor een Franse amateurploeg. Dat is sowieso het verhaal van Mauritius, bijna al die gastjes rijden voor een of andere Franse ploeg. Olivier Le Court ook, die fietst voor GSC Blagnac, toch geen kleine ploeg in Frankrijk. Dylan Redy en Alexandre Mayer zijn met z'n tweetjes voor dezelfde Franse ploeg actief, wel zo gezellig. Het zijn allemaal jonge gasten, Redy is bijvoorbeeld pas 20. Die staat stiekem wel op het lijstje van de hoop, net als Andriano Azor. Met zo'n naam moet je wel goed zijn, zou je zeggen. Viel dit jaar nog niet mee, maar hij is pas van 2000. Hij heeft nog wat tijd, vorig jaar won hij de African Youth Games voor landgenoot Fernando Charlot dus talent zal er wel zijn. Deze eilanders moeten we dus een beetje in de gaten gaan houden.
Democratische Republiek Congo
Congo is natuurlijk altijd een gecompliceerd onderwerp. Qua wielrennen lijkt vooral de DRC van de fiets te houden, over het andere Congo hoor je minder. Het zal wel een erfenis van de Belgen zijn dat ze hier zijn gaan fietsen, hebben die patjepeers toch nog op een bepaalde manier iets fatsoenlijks achtergelaten. Verder wel belachelijk wat de Belgen hier allemaal uitgespookt hebben, Congo: een geschiedenis van David Van Reybrouck moet iedereen gelezen hebben. Leopold II is een drinker. Maar goed, Congo dus. Daar hebben ze wel wat wedstrijden, zoals de Tour de Congo. Amateurkoersje, gewonnen door de jonge Rwandees Jean Claude Nzafashwanayo. Congoleesjes komen er nog niet echt aan te pas, ze zijn hier niet zo ver in hun ontwikkeling. Loick Tshiyana Kamena werd 28e in de Ronde van Kameroen dit jaar, dat is waar ze hier trots op moeten zijn. Tijdens de Afrikaanse spelen eindigden er wel een paar jongens wat meer vooraan, Kyaviro Muhindo werd 21e bijvoorbeeld. Ik vrees alleen dat we deze namen niet hoeven te onthouden. Het zal van een volgende generatie afhangen of we ooit een Congolees vlaggetje in actie gaan zien.
Mali
Zelfs in Mali zijn er mensen die hard kunnen trappen. Daar gaan we alleen nooit iets van horen, toch wil ik nog graag even Yaya Diallo genoemd hebben. Die werd vorig jaar 13e in de Tour de l'Espoir, een Malinees met een fatsoenlijk resultaat! Daarna heb ik alleen niets meer van Yaya gehoord, dat is jammer. Staat desondanks nog steeds op het lijstje van de hoop. Volgens firstcycling heeft hij dit jaar een rit gewonnen in de Tour de Sahel, een rittenkoers in Mauritani. Wel gaaf, maar ik weet niet of dat hem ooit een plek in Europa gaat bezorgen. Mali mag je dus meteen weer vergeten eigenlijk, sorry.
Nigeria
Het enige wat ik van het Nigeriaanse wielrennen weet is dat ze altijd met z'n allen achteraan eindigen als ze een keer meedoen aan een koers. Vaak op drie kwartier van de winnaar ofzo. En ze gaan vrij snel naar de uitgang, meestal. DNF of OTL, veel meer smaken heeft Nigeria niet. Nigeria is een land met enorm veel inwoners, maar wielrennen leeft er niet echt. Lijkt me de schuld van Boko Haram, klootzakken. Als er nog een Europeaan is met wat ambitie die ergens iets neer wil zetten: ga naar Nigeria. 190 miljoen inwoners, daar moeten er een paar tussen zitten die hard kunnen fietsen. Harder dan Azeez Mutiu en Kurotimi Abaka in ieder geval, die werden tijdens de Afrikaanse spelen 65e en 73e. De beste Nigerianen daar, de rest werd op enorm grote achterstand gereden of noteerde weer lekker ouderwets een OTL. Meeste inwoners van heel Afrika, daar moet meer mogelijk zijn.
Guinee-Bissau
Sinds dit jaar heeft Guinee-Bissau een eigen continentale ploeg. Guerciotti - Kiwi Atlantico, jawel. Hebben ze daar iets aan? Nee, natuurlijk niet. Er rijden zeven jongens uit Guinee-Bissau voor deze ploeg, allemaal met een keurige 0 op de CQranking. Het is vooral een excuusploeg, waar vijfderangs Spanjaarden aan de bak komen. David Galarreta en Mikel Ugarte, wie kent ze niet. Vreemde ploeg, hebben op wat koersjes in Spanje na ook weinig gereden. Nog leuker, de jongens uit Guinee-Bissau hebben zelfs helemaal niets gereden. Niets, geen enkele wedstrijd. Wat een fantastische ploeg is dit, geweldig. Toch weer een soort van uitbuiting van Afrika, in een of ander derdewereldland goedkoop een licentie nemen, paar gasten aantrekken die je vervolgens geen koersen laat rijden en dan een Bask van 37 z'n profdebuut laten maken. Fenomenaal. Guinee-Bissau kunnen we dus ook van het lijstje strepen, ze hebben hier een veel te lange weg te gaan.
Oeganda
Charles Kagimu!!! De boezemvriend van Salim Kipkemboi. Aangezien wielrennen in Oeganda niet heel groot is zijn er weinig bekende wielrenners uit dit land, maar er wordt wel aan fietsen gedaan. Charles is begonnen in Oeganda, maar omdat hij talent liet zien werd hij al snel naar buurland Kenia gebracht, waar hij in Iten terechtkwam. Daar bleek hij zo goed te zijn dat hij werd opgenomen in het team. Niet veel later werd hij stagiair bij Bike Aid, want dat was toen nog een gelukkig huwelijk. De afgelopen tijd heeft Kagimu voor Bike Aid gereden, maar ook hij is dit jaar niet aan koersen toegekomen door het gedoe waar ook de Keniaantjes last van hebben. Jammer, Kagimu leek best hard te kunnen trappen. Sympathieke knul ook, hij is behoorlijk goed te volgen op sociale media, dit in tegenstelling tot de meeste Afrikanen. Oeganda heeft verder geen andere toppers, geen wedstrijden en geen infrastructuur, of wat had u verwacht?
Ghana
Best een groot land, maar geen wielerland. Ze doen hier amper aan fietsen, al kom je de Ghanese nationale ploeg soms wel tegen in het buitenland. Iemand als Anthony Boakye heb ik wel een paar keer in de uitslagen voorbij zien komen, maar verder heb ik me altijd verbaasd over hoe weinig de Ghanezen met wielrennen lijken te hebben. Sowieso is het in die hoek van Afrika met een vergrootglas zoeken naar wielrenners of landen waar het ook maar enigszins lijkt te leven. Een groeimarkt, om het maar even voorzichtig te zeggen.
Senegal
Zelfde verhaal als Ghana. Ook hier leeft het eigenlijk voor geen meter, zal wel komen omdat ze dankzij het Dakargebeuren een hekel hebben gekregen aan de ASO. Er zijn wel Senegalese wielrenners, maar daar hoef je geen geld op in te zetten als ze meedoen aan een wedstrijd. Fallou Mbow is momenteel kampioen van Senegal, gefeliciteerd Fallou!
Botswana
Lekker man, Botswana. Ik kende ooit een wielrenner uit Botswana, Bernardo Ayuso. Deze jongen groeide op in Spanje en reed jarenlang rond in het Spaanse amateurcircuit. Reed zelfs nog een paar jaar voor een Baskische ploeg, wat een topper. En keer per jaar ging ie dan naar Botswana om daar nationaal kampioen te worden, goed man. Sinds 2017 is hij alleen van de aardbodem verdwenen. De nieuwe heerser in Botswana luistert nu naar de naam Abeng Malete. Botswaneesjes dienen verder vooral als kanonnenvoer voor de Zuid-Afrikaantjes tegenwoordig. In Zuid-Afrika organiseren ze dus allerlei wedstrijden om punten te scoren. Om aan voldoende deelnemers te komen nodigen ze dan gasten uit Lesotho en Botswana uit, zodat het nog ergens op lijkt. Die kunnen er verder qua niveau niets van, waardoor de Zuid-Afrikanen toch wel winnen. Waardeloos, waardeloos, waardeloos.
Tanzania
Richard Laizer reed ooit voor Bike Aid! Verder weet ik echt helemaal niets over Tanzania, behalve dat ze hier de Kilimanjaro hebben. Op zich wel leuk om daar een paar fietspaden aan te leggen, lijkt me. Dan krijgen we meer Richard Laizers, die dan misschien wel verder gaan komen dan een 34e plaats in de Tour de Rwanda als hoogtepunt.
Zambia
Zambiaantjes moet je kort houden! Nou, dat is aardig gelukt. Tien jaar geleden reed er een Zambiaan voor MTN Cycling, de voorloper van wat nu Dimension Data is. Jupiter Naneembo, een gigantisch groot talent. Jupiter reed rond alsof hij van een andere planeet was. Dat vonden ze bij MTN niet echt eerlijk ten opzichte van de rest, dus liet Doug Ryder hem gaan. Sindsdien hebben we nooit meer wat vernomen van de Zambiaantjes. Ja, je moet ze toch kort houden he. Hier krijgen we weer brieven over, dat heb ik nou al weer door. Goed man, die Zambiaantjes.
Zimbabwe
Zimbabwaantjes worden ook behoorlijk kort gehouden, geen enkel probleem. In Zimbabwe val je eigenlijk alleen op door het hebben van een briljante naam. Zo is Advocate Phiri geen slechte hoor, Alvin Makurumidze werd dan weer mooi 50e tijdens de Afrikaanse Spelen. Andrew Chikwaka, 83e in de Tour de Limpopo, je zou voor minder. Nee, sorry, ik weet niets over Zimbabwe. Behalve dat het een vreemd land is, maar we zijn in ieder geval van Mugabe af.
Ik denk dat ik nu toch minstens de helft van de Afrikaanse landen besproken heb. De landen die ik niet heb besproken willen niets met wielrennen te maken hebben, zijn er ng slechter in of ik ben ze simpelweg vergeten. Benin is zo'n land, daar doen ze wel aan wielrennen maar niet op hoog niveau. Heel sporadisch zie ik wel eens iemand uit Burundi in de uitslagen verschijnen. De jongens uit Soedan komen altijd met z'n allen buiten tijd binnen, net als de nomaden uit Libi. Op Madagaskar schijnt er ook wel eens gefietst te worden, ik meld het maar voor de volledigheid. Verder hebben de andere Afrikaanse landen echt niets met wielrennen, voor zover ik weet. De landen die er wl wat mee hebben gaan we volgen in dit topic. Hoera.
Beste veldslag zo.
Tesfatsion wel wat steviger in het geel!
@Rellende_Rotscholier
@Rellende_Rotscholier
@Rellende_Rotscholier
@Rellende_Rotscholier
@Rellende_Rotscholier
@Rellende_Rotscholier
Dat lijkt me erg voorbarig.quote:Op zaterdag 26 februari 2022 12:10 schreef Dale__Cooper het volgende:
Dit zou binnen moeten zijn voor Tesfatsion.
Razend knap van Natnael wel, had dit echt niet verwacht.
R_R zal zijn mening over TotalEnergies grondig moeten herzien. De walgelijke Dujardin en Geniez gunnen hier Mugisha gewoon de ritzege.quote:Op zondag 27 februari 2022 11:59 schreef Immerdebestebob het volgende:
Wel extreme vermoedens van laten winnen
[ Bericht 0% gewijzigd door Immerdebestebob op 27-02-2022 12:30:26 ]
Geniez gaat wel heel ver om zieltjes te winnen. Heeft hij de laatste kilometer lopend afgelegd?quote:
[..]
R_R zal zijn mening over TotalEnergies grondig moeten herzien. De walgelijke Dujardin en Geniez gunnen hier Mugisha gewoon de ritzege.
Wel sympathiek, al vind ik het ook wel weer dubieus.
In ieder geval eindelijk weer een Rwandese ritzege, en een Afrikaanse eindzege. Natnael.
Leuk voor Mugisha en vooral Tesfatsion
Zijn daar beelden van?quote:
Geniez heeft lekker kopje koffie gedronken in een tentje. Lichte sympathie nu.
Leuk voor Mugisha en vooral Tesfatsion
Je ziet ze alleen samen over lijn komen en op 1km had Geniez nog een minuut voorsprong. Die heeft lekker aan sur place gedaanquote:
Heb je die beelden gezien van Goldstein en Dujardin gisteren?quote:
[..]
Je ziet ze alleen samen over lijn komen en op 1km had Geniez nog een minuut voorsprong. Die heeft lekker aan sur place gedaan
Hij is besteld, dank voor de tip @Rellende_Rotscholier , leuk shirtje!
Je hebt vast wel eens over ze geschreven al? Samenwerking met Bendiction Cyclingclub, die aan talentontwikkeling doen bij de mannen n vrouwen zo te lezen!
Bij de normaal gesproken grijze muizen van B&B hotellekes: https://boutique.bbhotels(...)ee/bl,product,9343,0quote:
Bohhh, lekker gewerkt pik.quote:Op dinsdag 1 maart 2022 21:17 schreef DeeBee het volgende:
[ afbeelding ]
Hij is besteld, dank voor de tip @:Rellende_Rotscholier , leuk shirtje!
Je hebt vast wel eens over ze geschreven al? Samenwerking met Bendiction Cyclingclub, die aan talentontwikkeling doen bij de mannen n vrouwen zo te lezen!
Daarmee ga je wel de show stelen in de zandbak!Benediction is inderdaad een van de inmiddels vele wielerclubs die Rwanda rijk is, en momenteel de enige Rwandese club die ook over een continentaal team beschikt. Je merkt dat de Europese ploegen het wel leuk vinden om met deze ploegen samen te werken, Israel is bijvoorbeeld weer met een andere club in zee gegaan.
Dankzij carnaval heb ik verder nog wat achterstallig werk in te halen, dus dat gaan we ook maar even doen.
Op zaterdag was het Alan Boileau die ineens uit het niets toch een rit wist te winnen. Vorig jaar kwam hij drie ritten winnen, dit jaar was hij gelukkig een stuk minder in orde. Behalve dan op zaterdag, al kwam zijn overwinning wel vanuit de vlucht. De rit van zaterdag was misschien wel de moeilijkste rit, in ieder geval wel de rit met de zwaarste aankomst. Dus werd het uiteraard ook weer een felbetwiste rit. Vroeg op de dag ging Renus Uhiriwe in de aanval, maar zoals deze kenner al had voorspeld zou hij de finish niet halen, of in ieder geval niet op tijd. Het werd in dit geval een DNF. Renus gaat het heel zwaar krijgen om door te breken in Europa, ik heb er eigenlijk steeds minder vertrouwen in. We zullen op andere Rwandezen moeten wedden.
Vrij vroeg op de dag ging ook Henok in de aanval, dat was toch even een ongunstige situatie voor zijn landgenoot Natnael Tesfatsion. Henok lijkt alles of niets te hebben gespeeld op zaterdag, want uiteindelijk werd het zijn slechtste dag. Zijn aanval ging niet door, en aan het eind van de rit zou hij pas als 17e over de streep komen. Daardoor zou hij van het podium vallen. Een teleurstellende prestatie, hij had hier eigenlijk gewoon moeten winnen om het ongelijk van de Europese ploegen aan te tonen. In plaats daarvan zakte hij naar de vijfde plaats, en dat is net niets natuurlijk. Wel had Drone Hopper het moeilijk met die aanval, als we de verhalen van de twitteraar mochten geloven moest Tesfatsion zelf ook een tijdje op kop rijden om de boel bij elkaar te houden.
Nadat alles weer bij elkaar kwam ontstond er een kopgroep van 10, met daarin onder meer Omer Goldstein en ook Alan Boileau. Goldstein leek de sterkste van deze koplopers, hij ging lang op kop en had ook lang een grote voorsprong. Zelfs bij het ingaan van de slotkilometer was er nog helemaal niets aan de hand. Op een meter of 500 van het eind had Boileau nog niet het idee dat hij kon gaan winnen, maar toen dacht hij ineens aan het werk van zijn ploeggenoot Pierre Rolland. Ze waren nog maar met z'n tween over en Rolland had hard voor hem gewerkt, dus moest Boileau iets voor hem terugdoen. Hij trapte daarom dwars door de pijn heen, perste er nog een sprintje uit en wist in de laatste 200 meter toch aan te sluiten bij Goldstein. Die liet hij daarna nog achter ook, waardoor voor het tweede jaar op rij een renner van B&B zou winnen op Mont Kigali. Lullig voor Goldstein, wel. De beelden van de organisatie zien er ook vrij pijnlijk uit. Wel mooi geschoten met een drone, ze laten perfect zien dat Boileau ineens tevoorschijn komt, dat Goldstein amper nog vooruit te branden is en zodoende wordt opgepeuzeld door de nietszeggende Fransoos die we de rest van het jaar weer niet in beeld gaan zien.
Echt in vorm waren de twitteraars weer niet, dus was het afwachten wat er achter de koplopers gebeurde. Ik vreesde voor Budyak, die als klimmer in zijn sas had moeten zijn. Niets bleek minder waar, Natnael Tesfatsion klom als een gems en reed al zijn tegenstanders op een hoopje. Niet verwacht, maar wel extreem genot natuurlijk. Dit was een serieuze aankomst bergop, erg mooi dat Natu meer kan dan punchen alleen. Ook mooi dat zijn naaste belager Kent Main was, de Afrikanen deden het goed, op de mindere dag van Henok na dan. Alba, ploeggenoot van Natnael was derde van de favorieten, voor Eric Manizabayo. Wr een Afrikaan, een Rwandees zelfs. Het ging een stuk beter dan in 2021, die conclusie kunnen we heel makkelijk trekken. Pas daarna kwam Ewart over de streep, en dan Budyak. Ze verloren een seconde of 20 ten opzichte van Tesfatsion, waar ik eigenlijk nog steeds versteld van sta. Ewart en Budyak, dat zijn echt jongens voor dit werk, maar ze werden mooi geklopt door Tesfatsion. Prima, soms zit het mee. Muhoza had ook weer een goede dag, terwijl Hayter op een voor hem onherkenbare onzichtbare manier meeschoof. Eyob viel weer niet echt mee, al kan het zijn dat hij moest werken voor Budyak. Henok was echt de teleurstelling van de dag, geen idee wat daar is gebeurd. Ook nooit iets over gelezen, ik eis nog steeds een verklaring. Die aanval in het begin van de dag, gewoon een mindere dag? Hoe dan ook, reclame voor hemzelf was het niet.
Natnael daarentegen maakte wel reclame voor zichzelf. Eerste koers van het jaar, en meteen bleek hij soeverein. Geen ritzege, maar samen met zijn sterke ploeg kon hij de boel perfect controleren en op de juiste momenten toeslaan. De geschonken overwinning aan Budyak kwam meteen in een ander daglicht te staan. Geen onderschatting van de Oekraner, nee, hem perfect op waarde geschat en hem de gelegenheid geboden om zich uit te spreken over de situatie in zijn land: “Through your publication, I can appeal to the authorities and people of Russia, please stop the war!!!” he wrote. “It’s not our fault that people suffer and die. Please stop the war, the Ukrainian people want peace!”. Dat zijn teksten natuurlijk.
De oorlog op de fiets werd in het voordeel van Tesfatsion beslecht. In plaats van een voorsprong van een schamele zes tellen had hij nu ineens een behoorlijke voorsprong van 26 seconden. Henok was al helemaal nergens meer te zien, terwijl de nieuwe nummer drie, Ewart, op 50 seconden stond. Ook Madrazo kon het allemaal niet meer bijbenen. Het zag er bijzonder goed uit voor Tesfatsion, met nog maar een korte rit van 75 kilometer te gaan. Maarja, wel een lastige rit. Paar keer over de Muur van Kigali en ook nog een paar keer de klim naar Rebero, allemaal steil en lastig werk over kasseien. In het verleden werd in die korte rit de boel nog wel eens overhoop gegooid, dus mochten we ook weer niet te vroeg juichen. Daarom ging ik de spanning maar weer eens wegdrinken in m'n carnavalskostuum haha.
In de tussentijd kwamen wel de ontbrekende filmpjes van de dagen ervoor online. Die van rit 5 is niet echt de moeite waard, maar die van de zesde rit nog wel. Je ziet bijvoorbeeld dat het Kent Main is die na de Wall of Kigali in de aanval gaat, op twitter hadden ze het toen over een totaal andere renner. Op het muurtje aan het eind zie je dat Natnael de tijd van z'n leven heeft. Terwijl Restrepo denkt een waanzinnige aanval te plaatsen is Natnael aan het freewheelen. Even later zit hij lachend op het wiel van Budyak, die inderdaad de overwinning cadeau krijgt. De video van rit 7 heeft dan weer de mooie dronebeelden (7:08 en verder) en we kunnen heel kort zien dat Natnael werkelijk speelde met de concurrentie. Demarreren zonder te demarreren, ze hadden geen schijn van kans tegen zijn wonderbenen. Dat belooft wat voor de rest van het jaar. Ik heb vernomen dat een aantal WT-ploegen hem al op het lijstje hebben staan en niemand minder dan de grote Gianni Savio zelf verwacht dat Tesfatsion het volgende product is dat hij af gaat leveren voor het grote werk.
De laatste rit, dat was me er nog eentje. Wat een einde, dat vooral. Voor het eerst sinds de Tour du Rwanda een 2.1-koers is wint een Rwandees een etappe. Moise Mugisha was de gelukkige, de jongen die twee jaar geleden nota bene op de laatste dag op weg leek naar de ritzege, maar toen net aan het eind werd ingehaald door Jose Diaz. Die tegenwoordig trouwens bij Gazprom fietst, dus karma haalt iedereen uiteindelijk altijd in. Dat Moise Mugisha eindelijk een rit wint is heel mooi, het is een eindeloze en onvermoeibare aanvaller met het tactisch inzicht van een doperwt. Dat bleek ook tijdens de afsluitende rit weer, want het was weer een ware rollercoaster met onze Moise. Hij voelde zich gesterkt door de aanwezigheid van niemand minder dan Paultje Kagame. De grote leider was op de afspraak en mocht bij de start met het vlaggetje zwaaien. Dit zorgde voor vleugels bij Mugisha, is hij waarschijnlijk gedwongen om te zeggen. Door die vleugels kon hij zijn shirtje niet meer dichtkrijgen, wellicht is dat ook nog een verklaring voor de toch kolderieke finishfoto.
De korte maar vaak spectaculaire rit van amper 75 kilometer was een klein beetje live te volgen. Een uitzending gevuld met heel veel gepraat en af en toe wat beelden, dat schoot weer lekker totaal niet op. De updates lieten ook weer te wensen over, al was het wel duidelijk dat we al vrij snel met een kopgroep van vijf te maken hadden. In die kopgroep zat Moise Mugisha, samen met een duo van TotalEnergies. In die kopgroep gebeurde volgens twitter een hoop. Mugisha in de aanval. Dujardin in de achtervolging. Geniez gelost. Dujardin sluit aan bij Mugisha. Geniez sluit ook weer aan. Geniez in de aanval. En dan had Geniez blijkbaar ineens een minuut voorsprong. Zelfs bij het ingaan van de slotkilometer was de voorsprong nog 52 seconden. Maar dan, ineens, sloten Mugisha en Dujardin toch weer aan. En vervolgens lieten beide heren van Total Mugisha zelfs winnen. Leg maar uit.
Het vingertje voor de mond van Mugisha vraagt al om enige uitleg. Kenners weten dit natuurlijk al, maar we gaan het nog maar even herhalen: vorig jaar reed Mugisha nog bij SACA, de ploeg van Adrien Niyonshuti die werd gesponsord door Skol. In Rwanda mag je als baas je onderdanen slaan, en dat deed voormalig prof Niyonshuti dus ook bij zijn renners. Iedereen pikte dat blijkbaar, behalve de eigenzinnige Mugisha. Die sloeg terug. Dat leverde hem een schorsing op, zodoende kon Mugisha niet deelnemen aan de Tour du Rwanda van 2021, terwijl hij in 2020 nochtans tweede was geworden. Er was geen weg meer terug voor Mugisha bij zijn ploeg, of hij moest excuses aanbieden en diep door het stof gaan. Daar had hij geen zin in, nee, liever zou hij een andere ploeg vinden. In het buitenland, als het even kon. Dat is uiteindelijk gelukt, ProTouch haalde hem op. Met dit vingertje snoert hij de mond en de hand van Adrien Niyonshuti, en ook meteen van alle Rwandezen die kritiek hadden op zijn gedrag en zijn vlucht uit Rwanda. Dat hij in de positie is gekomen om dit vingertje (met open mond, ook bijzonder) te tonen is ook wel frappant. Geniez had deze rit lachend kunnen winnen, zou je zeggen. Maar onderweg had Mugisha zich kranig geweerd. Hij was al eens in de aanval gegaan en reed de mannen van Total toen op een hoop, maar die wisten toch weer terug te keren. Wellicht waren ze onder de indruk van zijn kracht en zijn strijdlust en wilden ze hem daarom deze zege gunnen. Dujardin had al een rit op zak en Geniez zelfs twee, dus een Rwandees de zege gunnen kon wat dat betreft wel. Het is een sympathiek gebaar richting het land Rwanda en ook richting een Rwandese renner. Ik weet nog steeds niet wat ik er nu echt van moet denken, het heeft ook juist wel weer iets denigrerends. 'Laten we dat arme Afrikaantje ook wat gunnen.' Mugisha heeft er in ieder geval wel echt voor gereden en hij heeft het de heren onderweg moeilijk gemaakt, dus laten we toch maar uitgaan van het positieve. Al kunnen we het ook weer niet onbenoemd laten dat dit de dag des oordeels is voor vrouwenmepper Geniez, vandaag krijgt hij zijn straf te horen. Wellicht was dit nog een halfslachtige poging om de wereld te tonen dat hij toch echt wel een prima kerel is.
Complete complottheorien verschenen er na afloop. Het altijd walgelijke bedrijf Total dat overal ter wereld een ravage aanricht maar nu een wit voetje probeert te halen door net als het eveneens walgelijke Shell de banden met Rusland te verbreken zou op deze manier ook een wit voetje halen in Rwanda. En dat niet geheel belangeloos, want Total is actief in Rwanda. Beetje vergezocht, kan me niet echt voorstellen dat ze dit in de laatste kilometer aan Geniez hebben doorgegeven. De ware toedracht zullen we nooit weten, we zullen maar vooral blij moeten zijn met het feit dat er weer eens een keer een rit is gewonnen door een Rwandees. Een Afrikaanse ritzege ook nog eens, die kunnen we goed gebruiken. Op de beelden valt te zien dat Mugisha op 500 meter van het eind een tikje op z'n bips krijgt, Nilufer Gundogan vindt dit leuk. Dat is het signaal dat ze Mugisha gaan laten winnen, maar het waarom zal altijd giswerk blijven.
Over de ontwikkelingen in het peloton hoorden we al helemaal niets, behalve dan dat ze een paar minuten achter de koplopers reden en dat de vluchters dus opnieuw voor de ritzege zouden gaan. Geen nieuws was goed nieuws, er viel simpelweg weinig te melden. Twee Drone Hoppertjes stapten onderweg af, maar Natnael kwam totaal niet in de problemen. Er was simpelweg niets aan te doen, Natu was te sterk voor de tegenstand. Achter het opmerkelijke trio vooraan ging Lennert Teugels er met de vierde plaats vandoor, waarna Henok als vijfde over de streep kwam. Maakt zijn slechte zaterdag nog merkwaardiger, want op zondag was hij weer bij de beteren. Zonde, zonder die slechte dag was hij op het podium geindigd en was deze koers nog net wat mooier geweest. Nu bleeft hij hangen op de vijfde plaats, wat goed is maar niet goed genoeg. Zo komen we nooit in de World Tour terecht, verdimme. Alba werd zesde, een paar tellen voor Tesfatsion. Die kon rustig uitbollen en met een voorzichtig armpje in de lucht over de streep komen. Geen moment in de problemen geweest, netjes op het wiel van Ewart en Budyak over de finish gekomen. Voor de vierde keer in de historie van de Tour du Rwanda wint een Eritreer, voor Tesfatsion zelf is het zijn tweede zege. In 2020 won hij, en nu weer. Een fenomeen, mogen we wel stellen. Alleen Valens Ndayisenga slaagde er ooit in om de Tour du Rwanda tweemaal te winnen, en dat was in het 2.2-tijdperk. Natnael is de koning van het 2.1-tijdperk, oh jazeker.
Budyak en Ewart mochten met hem mee op het podium. De man met het mooiste kapsel van het peloton uiteraard in het midden, hij reed een geweldige ronde. Enige smetje is het gebrek aan een ritzege, al gaf hij natuurlijk rit zes weg aan Budyak en was hij tijdens de 7e rit de eerste van de favorieten. Madrazo is uiteindelijk vierde geworden, voor Henok Muluberhan. Kent Main eindigde als 7e en met Eric Manizabayo stond er nog een vierde Afrikaan in de top 10. Een 9e plaats voor hem is zijn beste prestatie tot nu toe, goed gedaan. Leo Hayter werd 10e, waarna we net buiten de top 10 nog een aantal Afrikanen vinden. Metkel Eyob 12e, ook licht teleurstellend, maar hij reed vooral in dienst van Budyak. Op een 14e plaats is Eric Muhoza de tweede Rwandees. Ik had gehoopt op een top 10 voor hem, maar ten opzichte van een jaar eerder is het in ieder geval progressie. Niet slecht gedaan, ik dicht hem nog steeds het talent toe om het in Europa te maken. Moet er wel berhaupt eerst een ploeg hem oppikken, geen sinecure. Eervolle vermelding voor Samuel Niyonkuru op de 27e plaats, als jongste Rwandees geen misselijke prestatie. Maar het was verder toch weer een ouderwets Eritrees feestje, de diaspora kon weer losgaan.
Een betere Tour du Rwanda dan die van 2021. Toen nul ritzeges en geen eindzege, alleen een dagje geel voor Eyob. Ditmaal twee ritzeges, eentje van Kent Main en natuurlijk de opmerkelijke winst voor Moise Mugisha. Ook weer een eindzege, gelukkig. Over het algemeen gezien ook betere prestaties van de Rwandezen, Manizabayo reed serieus goed en ook Muhoza zette een stap vooruit. Moise Mugisha was enorm wisselvallig, maar liet wel weer zijn aanvalslust zien en met een beetje hulp pakt hij dus ook een rit mee. We mogen gematigd tevreden zijn, maar richting 2025 is er nog steeds een hoop werk te doen. De stijgende lijn moeten we nu door gaan trekken. Hopelijk zien we de nationale ploeg van Eritrea weer terug in 2023 en hopelijk zijn de Rwandezen dan weer wat sterker geworden. Hopelijk zien we volgend jaar La Tropicale ook weer terug, want die koers missen we nu al twee jaar. Zoals we wel meer koersen missen. Wat te denken van de Afrikaanse kampioenschappen, bijvoorbeeld? Die zouden dit jaar in Burkina Faso gehouden worden, maar ook dat ging weer helemaal mis. Een militaire coup, terrorisme, een vluchtelingencrisis, dat soort ellende. Daarom is dit toernooi nu verplaatst naar Egypte, als het goed is. Vanaf 22 maart zou de boel verreden moeten worden, maar helemaal volledig officieel is het nog niet. Verder staat er op de kalender voorlopig alleen de Tour du Mali, in mei, en de Tour of Limpopo in Zuid-Afrika. Geen vetpot. De mottenballen, haal ze er maar vast bij voor dit topic. Maar niet voordat we nog even gekeken hebben naar de bromance tussen de Eritrese coureurs.
In de tussentijd genieten we nog maar even na van de zege van Natnael Tesfatsion in Rwanda, het was weer een waar spektakel. Een mooie ronde, met veel publieke belangstelling en altijd veranderende scenario's. Op basis van deze ronde zou je bijna pleiten om altijd met slechts vijf renners per ploeg van start te gaan, het maakt het controleren onmogelijk en stimuleert de aanvalsdrang. Het liefst rijden we dan ook in een land als Rwanda, dat veel te bieden heeft. Publiek, natuurschoon, goede wegen, de hoogte, etc. Het WK 2025 gaat een grandioos succes worden, dat kan bijna niet anders. Hopelijk verdwijnt corona heel snel helemaal en kunnen we in de tussenliggende jaren weer volop gaan koersen in Afrika. We zullen het op de voet blijven volgen, in eerste instantie over een dag of 20, als de Afrikaanse kampioenschappen met een beetje mazzel zullen beginnen in Egypte. Tot dan, dan maar. Volledigheidshalve hier nog het filmpje van de laatste rit:
[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 02-03-2022 01:49:01 ]
Begrijp nu heel goed dat renners hun shirtje nog even netjes doen vlak voor de finish Inderdaad, er was nogal wat consternatie na de tijdrit. Hoe dat precies zit is me nog steeds niet duidelijk en het valt ook niet mee om er echt wijs uit te worden, maar dat de organisatie van de Afrikaanse kampioenschappen het op meerdere vlakken liet afweten is in ieder geval wel duidelijk.quote:
Henok beweert op Twitter dat hij bij de tijdrit op het Afrikaans kampioenschap geen zilver maar goud had moeten krijgen. Iets met een niet kloppende tijdswaarneming. Vaag verhaal, zou wel schandalig zijn mocht het kloppen.
De Afrikaanse kampioenschappen, die werden vorige week georganiseerd. Oorspronkelijk was het idee om de boel in Burkina Faso te laten plaatsvinden, maar daar brak de pleuris uit en toen moest er in laatste instantie een nieuw organiserend land gevonden worden. De keuze viel op Egypte, en daar waren ze blijkbaar niet echt in staat om de boel op een goede manier te regelen. Zo waren er bijvoorbeeld amper startlijsten te vinden en over updates tijdens de koersen hoefde je al helemaal niet na te denken. Een uitslag na de koers? Komt wel, ooit. Vorige week woensdag begonnen de kampioenschappen traditiegetrouw met de ploegentijdritten. Vier stuks, mannen, vrouwen, mannen junioren en vrouwen junioren. Het werd n groot Eritrees feest. Ze wonnen alles, hoppa. Bij de mannen is dat niet direct een verrassing, want sinds 2009 heeft Eritrea twee keer de ploegentijdrit niet gewonnen. En dat lag bij beide gelegenheden aan het feit dat ze niet eens aan de start stonden, want anders hadden ze toen waarschijnlijk ook gewonnen. Doet Eritrea mee, dan winnen ze de ploegentijdrit. Koersland, he? De prestatie tijdens deze ploegentijdrit vond ik overigens wel knap, want de beste Eritreers waren in Europa en Zuid-Afrika kwam nog met een best behoorlijke ploeg aanzetten. Bij Eritrea waren alleen Henok Muluberhan en Dawit Yemane van Bike Aid enigszins bekend, de andere twee waren nobele onbekenden. Zuid-Afrika kwam dan weer met voormalig prof Reinardt Janse van Rensburg en toch wel erkende hardrijders als Kent Main en Gustav Basson. Het verschil was klein, een seconde of zes, maar Eritrea trok wederom aan het langste eind. Bij de mannen junioren won Eritrea ook, wat volkomen logisch was aangezien er weer twee kneiters van talenten zitten aan te komen. Dat ze ook bij de vrouwen domineerden was dan nog wel een verrassing, aangezien je het als fietsende vrouw in Eritrea een stuk moeilijker hebt. Desalniettemin, ook daar zit dus talent. Het leverde het volgende fraaie plaatje op:
Eritrese dominantie, zo zien we het graag. Wellicht enigszins geholpen door het feit dat de Zuid-Afrikaanse vrouwen niet aan de start stonden, maar toch. Daags nadien werd de tijdrit verreden. Namens Zuid-Afrika zou de altijd ondergewaardeerde Kent Main van start gaan, maar hij werd ziek. Zijn vervanger was Gustav Basson en die ging verdimme met de zege aan de haal. Zes seconden sneller dan Henok Muluberhan, was het uiteindelijke verdict. Maar daar was Henok het dus niet helemaal mee eens. Direct na de finish kreeg Henok te horen dat hij de snelste was. Hij werd door iedereen gefeliciteerd, zelfs door de organisatie. Daarna duurde het alleen een paar uur voor de echte officile serieuze uitslag kwam, en toen bleek de heer Basson ineens zes seconden sneller te zijn geweest. Hoe dat precies zit? Niemand die het weet.
Ze waren ineens de finishfoto kwijt en zijn toen voor een handgeklokte tijd gegaan, ofzo?
Heel vaag verhaal, maar Henok was een paar dagen later nog steeds boos dus er zal toch echt iets niet helemaal goed zijn gegaan. Gezien het niveau van de organisatie mogen we niets uitsluiten, het hangt van het amateurisma aan elkaar. De tijd die Henok op Strava heeft gezet komt overeen met zijn tijd op de officile uitslag, Basson heeft dan weer niets op Strava gezet en dat zou Henok graag willen zien om te kijken of het bij hem ook klopt. Die Basson doet dat natuurlijk niet, dat hij als invaller zomaar even een titel meepakt is enorm mooi voor hem en die gaat ie niet zomaar laten afpakken. Als er geen fotofinish is (?) gaat er verder denk ik niet veel mogelijk zijn en zal Henok moeten leven met de tweede plaats. Enorm zonde, want daardoor loopt hij wel een hattrick mis. Bij de mannen junioren ging de winst naar Aklilu Arefe, die sinds dit kampioenschap door het leven gaat als Aklilu Arefayne. Aklilu is een jongen die we in de gaten moeten houden. Werd vorig jaar als eerstejaars junior al tweede op het Eritrees kampioenschap tijdrijden voor junioren, hij moest alleen Milkias KUDUS, het jongere broertje van, voor laten gaan. Ook schijnt hij al een keer ergens heel ver vooraan geindigd te zijn in een koers in Eritrea tussen de elite. Talentje, derhalve. Landgenoot Yonas Tekie werd tweede, ook hier konden we dus weer genieten van Eritrese dominantie. Bij de vrouwen zagen we dan weer heel verrassend een meisje uit Algerije winnen. Letterlijk een meisje, want Nesrine Houili is pas 18. Ze versloeg de Egyptische thuisfavoriete Ebtissam Zayed Ahmed en de voor de ploeg van Andy Schleck rijdende Zuid-Afrikaanse Kerry Jonker. Bij de vrouwen junioren won Zuid-Afrika dan wel weer, Caitlin Thompson reed de boel op een hoop. Leukste rubriek van deze kampioenschappen is overigens de trui voor de winnaar, die letterlijk bij iedereen te groot valt.
Ook op de Afrikaanse kampioenschappen ontkomen we niet aan de mixed relay. Deze werd gewonnen door... Mauritius! Ja, op dat eilandje doen ze aan fietsen. Ze werden wel geholpen door het feit dat Eritrea de betere renners spaarde en Zuid-Afrika niet eens kwam opdagen, maar toch leuk voor Mauritius. Kleine voetnoot, snel door naar het serieuze werk. De wegwedstrijden! Het parcours in Egypte was zo goed als vlak, 100 kilometer rechtdoor over een brede en rechte weg, omdraaien en dan 100 kilometer terug over dezelfde weg. Nou, niet helemaal, maar wel zo ongeveer. De grootste uitdaging werd gevormd door de wind, het woei dat het blies. En er waren amper updates, dat ook. Lekker te volgen, not. Bij de mannen junioren reed er blijkbaar lang een groepje op kop dat pas richting het eind werd ingerekend, waarna er een spurt volgde. Veel Eritreers zijn klimmers, maar sinds Bini weten we dat ze ook behoorlijk rap kunnen zijn. De volgende generatie beschikt ook over snelle benen, want we waren weer getuige van een nieuwe 1-2. Tot mijn grote teleurstelling was het wel niet Aklilu Arefe die won, hij werd in de sprint geklopt door landgenoot Yoel Habteab. Aklilu had voor een hattrick kunnen gaan en was dan wellicht in de voetsporen getreden van Bini, nu is het voor hem 1-1-2 geworden. Ook niet slecht, KOPEN DIE GOZER. En neem Yoel Habteab ook meteen mee naar Europa, want die werd vorig jaar derde in de tijdrit voor junioren in Eritrea en 7e in de wegrit. Ook een fenomeen dus. Allemaal fenomenen.
Mauritius op drie en vier. Leuk, maar die jongens zien we natuurlijk nooit meer terug. Dat is op zich nog wel het lullige, binnen Afrika maakt het ook nog verschil uit welk land je komt. Zuid-Afrika, Eritrea, Ethiopi, Rwanda, in die volgorde heb je nog enigszins een kans om berhaupt Europa te bereiken. Afkomstig uit een ander land? Jammer dan. Bij de vrouwen junioren pakte Caitlin Thompson de dubbel, gefeliciteerd Caitlin. Een 16-jarig meisje uit Rwanda werd overigens derde, die schrijven we op voor 2025. Bij de vrouwen was het gastland eindelijk aan het feest, Ebtissam Zayed Ahmed ging met de zege aan de haal. Ze versloeg Kimberley Le Court uit Mauritius in de sprint. Een meisje uit Burkina Faso op drie en de 18-jarige Nesrine Houili eindigde als vierde. Nou, hartstikke leuk allemaal.
Dan door naar de mannen. Dat was blijkbaar een ontzettend interessante koers. Het waaide weer ontzettend hard en er werd continue aangevallen. Kan heel goed een waaierkoers zijn geweest, eigenlijk. Hoe dan ook, er stonden een paar sterke sprinters aan het vertrek. De Algerijnen zijn over het algemeen heel rap en Reinardt Janse van Rensburg mocht toch wel gelden als een van de grote favorieten. Nog steeds op jacht naar een contract in Europa wilde hij graag winnen. Kampioen van Zuid-Afrika was hij al geworden, dit moest ook nog even binnengehengeld worden. Bij Eritrea wilden ze daarom de koers zo hard mogelijk maken. Ze gingen al vroeg in de aanval en rookten vrij snel wat mannetjes op. Alles om Henok in een goede positie te brengen. Dat lukte heel behoorlijk, Henok zat continu van voren en was lange tijd goed omringd. Toch waren de Algerijnen het sterkst, zij waren tot in de absolute slotfase met vijf man vertegenwoordigd. Op een groep van 10. Vijf van de 10. Henok zat in de laatste kilometers alleen, terwijl Reini nog kon beschikken over de hulp van Gustav Basson. Vijf van de 10, zou het dan de Algerijnen lukken om een mooi sprinttreintje op poten te zetten? Geen idee, er waren amper beelden. Ze deden in ieder geval iets niet helemaal goed, want de jonge Hamza Amari eindigde op de derde plaats, vlak voor Nassim Saidi, die toch eigenlijk de rapste man van Algerije had moeten zijn. Reinardt Janse van Rensburg werd tweede en de winst ging uiteraard naar Henok Muluberhan. Henok wordt al-tijd tweede. Altijd. Zoals tijdens de tijdrit wordt er soms zelfs een heel complot bedacht om hem tweede te laten worden. Maar het is hem nu gelukt, hij heeft iets gewonnen. En hoe. Reini gooide zijn gegevens online en dat zijn geen misselijke cijfers.
Henok heeft een verschroeiende sprint gereden. Is gewoon een fantastische coureur. Janse van Rensburg is jarenlang een gerespecteerde renner geweest in Europa. Die haalt nog steeds serieuze wattages en als je hem dan zo op z'n kloten geeft hoor je zelf ook een fatsoenlijke kans te krijgen in Europa. Ploegen, KOPEN DIE GOZER. Heni is geen Bini, maar wel een serieus getalenteerde coureur die eigenlijk bij geen enkele ploeg zou misstaan. Haal hem weg bij Bike Aid, geef hem dat World Tour-contract waar hij recht op heeft.
Een prachtige dag voor Eritrea werd het. Bini die Gent-Wevelgem wint en Henok die het Afrikaanse kampioenschap wint. Natnael Tesfatsion ondertussen nog vierde in Itali, alleen de zware valpartij van Amanuel was een domper op de feestvreugde. Maar goed, wel weer vooral goede resultaten voor Eritrea. Op de Afrikaanse kampioenschappen namen ze zomaar zeven gouden medailles mee naar huis, je zou voor minder. Meer dan de helft van de wedstrijden gewonnen, niet mis.
Vooral heel blij voor Henok dat hij eindelijk een koers heeft gewonnen. Ik denk niet dat veel ploegen normaal naar deze uitslag kijken, maar wellicht dat het nu wat meer in het oog springt vanwege de zege van Biniam. Op wielerflits werd hij meteen gedoopt tot toptalent. Dat is wellicht wat veel eer, maar hij is gewoon echt heel erg goed. Bij iedere WT-ploeg rijden een aantal coureurs die minder zijn dan hem, dat zou je op z'n minst kunnen beweren. Enfin, na deze zege vloog hij terug naar Eritrea, waar hij samen met Biniam (en ook Natnael) als een held werd onthaald. De beelden hebben we ongetwijfeld allemaal al gezien, de platte kar passeerde overal de revue. Wel opmerkelijk dat Bini de vorige keer pauselijk werd onthaald en nu een beetje half lullig uit de auto hing. Aan de ene kant Bini, aan de andere kant Henok. Wel topbeelden.
De rest van de deelnemers aan de Afrikaanse kampioenschappen hingen uit de andere auto's. Tussen de platte kar en de autoparade in fietsten dan weer de lokale renners, ook altijd een standaardonderdeel van de ontvangst in Eritrea. Mooi stukje heldenverering, wel te hopen dat de heertjes de beide voeten op de grond blijven houden. Bini schijnt als hij terugkeert naar Europa een nieuw contract te krijgen. Verdrievoudiging van het salaris, van 300.000 naar een miljoen. Snel onderhandeld wel. Wellicht kan zijn manager als eis toevoegen dat Wanty ook Henok haalt. Bini en Henok zitten allebei bij Carera, dus in die zin zie ik iets moois opbloeien. In de tussentijd ben ik vooral benieuwd of Bike Aid een mooi shirtje gaat ontwerpen voor Henok. Bij UAE hebben ze laten zien dat het mogelijk is om de Afrikaans kampioen z'n eigen trui te geven, ook al was dat dan een spuuglelijk ding. Beter laat Bike Aid me niet in de steek, anders krijgen ze wat van me te heuren.
Nou, tot zover wel de Afrikaanse kampioenschappen, denk ik. Was wel weer lachen, ondanks de waanzinnig slechte organisatie en het totale gebrek aan informatie. Het lollige was wel dat het twitteraccount na afloop van de laatste wedstrijd ineens volop begon te twitteren. Fijn, hebben we wat aan. Zoals de ontdekker van Roglic ook ineens wakker werd en een artikel schreef over toptalent Henok en Team Amani. Wel de moeite waard om te lezen, op zich. Kan niet zeggen dat ik het er volledig mee eens ben. Afrikanen vooral laten koersen op de manier die ze kennen om op die manier te groeien klinkt leuk, maar uiteindelijk moeten ze ook gewoon op fatsoenlijk niveau koersen op de weg om iets te kunnen bereiken. MIJN Jordan Schleck verdoet zijn tijd daar. KOPEN, DIE GOZER.
https://www.wielerflits.n(...)-niet-uit-het-niets/
Filmpje erbij, over de Migration Gravel Race. Sluit goed aan bij het artikel.
Sluiten we af met een artikeltje van de UCI of all places over de weg van Afrika richting het WK 2025. Waarbij we helaas de trieste kanttekening moeten plaatsen dat de belangrijkste man van het WCC, Vincent Jacquet, gisteren is overleden. RIP, uiteraard. Tevens de vraag of het de UCI gaat lukken om een adequate vervanger te vinden. Gelukkig hebben we in ieder geval Jean-Pierre van Zyl nog, ginder in Zuid-Afrika. Tell 'em, Jean-Pierre.
https://www.uci.org/artic(...)uOYFn6vsVjs0oE6Jfwciquote:“If we are to have success in Africa, it will come from Junior categories and women. We have a big chance to be in the top five or on the podium with those categories. Africa is a gold mine of talent. The most talent in the entire world sits within Africa. It’s a question of extracting it.”
Voordat we die koersen eens onder de loep gaan nemen eerst even een aantal wat meer algemene berichten. Zo heb ik met stij-gen-de verbazing een persbericht van de UCI gelezen. Waar de aandacht vooral uitging naar het eerste WK gravel stond er ook een korte passage in over het volgende:
Er komt een WK voor... emerging countries? Dat klinkt wel heel erg koloniaal en fout, mokzegge. De insteek zal vast goed zijn, maar dit voelt toch vrij dubieus en ook arbitrair. Wanneer ben je een emerging country, bijvoorbeeld? En gaat het dan om de algehele economische toestand in een land, of juist om de toestand op de fiets? Ik weet niet echt of het de beste stap vooruit is om de wielerwereld op te delen in ]i]emerging countries[/i] en nouja, established countries? Maar goed, in 2024 mag Eritrea dus weer een hoop gouden medailles gaan ophalen, dat zal [s]dictator[//s] president Afewerki vrolijk stemmen. Hij mocht laatst op audintie bij Bini, de bofkont. Klein beetje sportswashing toch wel, het succes van de Eritrese wielrenners wordt zeker niet onbenut gelaten.quote:As for the dates of the 2024 UCI Emerging Cycling Countries World Championships, awarded to Cairo (Egypt) at the UCI Management Committee meeting in September 2021, these have been confirmed: the event will take place from 2 to 10 March 2024. Further information on the event will be communicated in due course.
Hip montuurtje wel van Bini, sinds het kurkincident. 'President Isaias underlined that "there is no greater endowment than Excellence" adding Bini's stellar performance in Giro d'Italia is great inspiration to others.' Zo, dat zijn teksten. Over Eritrea gesproken, de nationale kampioenschappen komen er binnenkort aan. Met een deelnemersveld om duimen en vingers bij af te likken. Henok en Natnael zijn al op het vliegtuig naar huis gestapt, Bini was er natuurlijk al en ook KUDUS doet mee. Die heeft via de site van EF nog een interviewtje gegeven.
Eigenlijk gaat het interview ook vooral over Milkias, de jongere broer die steeds jonger wordt. Zou uit 2003 moeten komen en dus dit jaar 19 worden, maar is nu blijkbaar nog steeds niet 18. Uh, problematisch. Enfin, Milkias doet het blijkbaar goed in het lokale circuit in Eritrea en wint al races. Al zijn er jongens die meer in het oog springen, Aklilu Arefe bijvoorbeeld. Die naam heb ik al eens laten vallen en dat zal ik blijven doen, want als junior maakt hij de elite wekelijks belachelijk. Wint koersen tussen de grote jongens, een fenomeen. Kopen, die gozer. Naar we mogen aannemen gaat hij de Eritrese kampioenschappen voor junioren domineren en zal hij waarschijnlijk ook zijn opwachting gaan maken op het WK in Australi. Arefe, ook wel Arefayne genoemd, heeft zelfs al een interviewtje gegeven aan Velo Club, waaruit blijkt dat er nog geen interesse in hem is. Dat moet snel veranderen, dit is de beste sinds Bini. Ook leuk: laatst won de jongere broer van Biniam ook een koers. Een nieuwe Girmay in aantocht naast een nieuwe KUDUS, het houdt niet op, niet vanzelf. En Aklilu dus, Eritrea neemt de wereld over.quote:On Friday, June 24, our Eritrean time-trial champion will defend his jersey in front of thousands of his most cheerful supporters.
For his mum and dad, his four brothers and his sister, it will be the first of two chances this year to see Merhawi race. The second will be on Sunday, June 26: the day of the Eritrean road race championships. Both races will be great festivals. Merhawi can’t wait to race in front of the Eritrean crowds.
“It is always a big celebration every time that I go home to Eritrea,” he says. “What I do in the races is always in the news, especially after 2015 when I did the Tour de France. When I arrive at the airport now, everyone greets me. That makes me happy. That makes me proud.”
This year, Merhawi’s little brother Milkias will be watching Merhawi more closely than ever. He will follow him in the peloton. Milkias Kudus is not yet 18, but he is already winning races against elite riders.
That’s no small feat in Eritrea, where cycling is the national sport.
Cycling was introduced to the tiny east African country by Italians, who ruled Eritrea for much of the first half of the twentieth century. When the likes of Ottavio Bottecchia, Alfredo Binda, and Gino Bartali were capturing imaginations with their feats during cycling’s early decades, Eritrea was a colony of the Kingdom of Italy. Eritreans fell in love with bike racing too. They have since won independence, and, though life in Eritrea is often hard, their love for cycling is stronger than ever.
On weekend afternoons, young Eritreans race laps around Asmara, the capital. They start out on cheap mountain bikes, racing for points in the third division. By the time the best racers have moved up to the first class, they can live almost like professionals. Backed by the government and some of the nation’s biggest companies, the top Eritrean teams provide their riders with good equipment and coaching, apartments and pocket money, as well as support at the races. They compete in a national series, which brings the sport to the Eritrean mountains. The best of them can race Africa’s great tours with the national team. Most dream of professional careers in Europe. Few ever get the chance.
“The main problem is that you need a visa to come to Europe,” Merhawi says. “You cannot come by yourself for one tour or a couple of races. To get a visa, you need a good team to support you to invite you to Europe.”
Merhawi was fortunate. He has now raced all three grand tours and proven himself time and time again during his ten-year career, but he might never have had the chance without help from the UCI. As a youngster, he won many of Eritrea’s biggest races and was selected to join the World Cycling Centre in South Africa, which was set up by the international federation to provide opportunities to talented racers from underdeveloped countries. Riding in UCI colours, he won a stage and wore the yellow jersey at the Tour of Rwanda when he was still a junior. Thanks to that performance, he was invited to the World Cycling Centre’s European base in Aigle, Switzerland.
“I spent a whole season in Aigle with the UCI and that’s where I learned to be a professional,” Merhawi says. “I learned everything—bike-handling skills, training, how to race in Europe with 200 riders in the bunch.”
Merhawi won great races from the start. He was hungry to be a pro and adjusted to life in Europe quickly. He earned a contract for the next season.
He sure did miss home though.
“Here, I sometimes feel lonely,” he says. “I miss my family and my friends. In Eritrea, we live together with our neighbours. It is not like in Europe. At my apartment in Andorra, I don’t know my neighbour. I just say good morning and nothing else, but in Eritrea, we eat dinner and lunch together with our neighbours and friends. We share everything. We help each other.”
Merhawi is now trying to help his little brother.
“He is a strong rider, so I teach him to have self-confidence and to believe in himself,” he says. “And I try to pass down my knowledge about what he might be expected to know in the future about training and nutrition and sleep. I tell him to learn English, to read some books. Sometimes, I bring him with me in training and I show him what hard is on the bike. He is learning very fast. He is not yet 18, but he races with elite guys and wins a lot of races. He makes me proud.”
Merhawi’s family is proud of him too. Sadly, they have never had the chance to watch him race in the world’s biggest cycling events. They can’t get visas. That’s why the national championships are so important to Merhawi.
This year’s races will be difficult. Over the past few years, several Eritreans have made it to Europe and proven themselves in the World Tour. The local riders are very strong too. They are all good friends until the red flag drops. The road race will be held on a flat circuit that doesn’t suit Merhawi, but he is going to race as hard as he can.
“Everyone in my family will come see the race,” Merhawi says. “The people will be really crazy. They are really amazing. There will be a lot of fans out there, a lot of people who support me, so there will be pressure.”
If anyone beats Merhawi, he hopes it will be Milkias. Maybe, in a couple of years, he will get a visa and a shot in the World Tour too.
That would be special—racing in Europe with his brother. Only then could Merhawi show him what it means to be a pro.
Gaan we van Eritrea door naar Ethiopi, want de sympathieke mensen van Peloton Mag hebben weer een longread gepubliceerd, met ditmaal Hagos Welay in de hoofdrol. Een artikel dat de moeite van het lezen waard is, het geeft weer eens wat achtergrond over de struggles waar Afrikaanse renners mee kampen. En dan nog meer specifiek Ethiopische renners, gezien de situatie in hun thuisland en dan vooral de regio Tigray. Ook Hagos is iemand die zijn familie al twee jaar niet meer gezien heeft, in de tussentijd kon hij vanwege allerlei administratieve rompslomp niet koersen, pas dit jaar heeft hij zijn eerste koersjes kunnen rijden. Niet onverdienstelijk, al lees je in het stuk dat hij ook nog wel regelmatig bij de een of de andere valpartij betrokken is, al heeft hij daar wel altijd een excuus voor. Hoe dan ook lijkt hij over redelijk wat talent te beschikken, het valt te hopen dat hij dit jaar en volgend jaar nog een hoop mooie koersen mag rijden en wellicht nog een keer een stap omhoog kan zetten. Dat hopen we ook voor zijn streekgenoten Mulu Hailemichael en Negasi Abreha. Die rijden momenteel ook fraaie prestaties bijeen, Mulu is het Spaanse amateurcircuit aan het oprollen terwijl Negasi voor een prachtige Monfort-notering in de Baby Giro lijkt te gaan. Alle drie talenten, zeker als je bedenkt wat ze allemaal met zich meedragen. Negasi heeft bijvoorbeeld al een jaar niet meer met zijn moeder gesproken en kreeg twee maanden geleden voor het laatst bericht van een broer, dat het wel ok ging. Nou, lekker dan. Kortom, lezen dit artikel en mijn boys uit Tigray steunen.
https://prodige-mag.wixsi(...)-welay-berhe-english
Goede quote nog wel uit dit artikel, dat laat zien wat voor een ransmakakerig wereldje het wielrennen eigenlijk is.
Zo, kunnen we nu door naar de twee koersen die afgelopen tijd op Afrikaanse bodem zijn verreden, te beginnen met de Tour du Benin! Een koers die wel al een aantal jaar bestaat, maar het was altijd een nationale koers. Dit jaar pas voor het eerst een 2.2-wedstrijd, eigenlijk best bijzonder. Zoveel goede wielrenners heeft Benin niet, eigenlijk zelfs geen enkele. Vaak wordt een koers in Afrika pas 2.2 zodat er UCI-punten mee te verdienen zijn, maar dan heb je wel eerst goede wielrenners nodig natuurlijk. Of je zorgt voor een gebrek aan concurrentie, dat kan ook. Zo mocht Rwanda niet meedoen aan deze koers. Wilden ze wel graag, maar ze waren niet welkom. Politieke spelletjes op de fiets, dat komt in Afrika aan de lopende band voor. Je wil het liefst zoveel mogelijk puntjes voor jezelf houden, want dan mag je mensen afvaardigen naar het WK, of naar de OS. Al zie ik tussen Benin en Rwanda weinig concurrentie, dus in dit geval gaat dit vlieger niet op. Het is vooral een land als Zuid-Afrika dat op sommige momenten ineens met 10 2.2-koersen komt, waar dan alleen maar Zuid-Afrikanen aan meedoen. Marokko is daar ook goed in. Richting Parijs gaan we dat soort taferelen weer meemaken, vermoed ik zomaar. Nu is het een wat rustigere periode, met dus een nieuwe koers in de vorm van de Tour du Benin. Ik heb al best wel veel over tal van Afrikaanse koersen geschreven, maar niets werkt beter dan beelden. Om het gevoel van een Afrikaanse koers goed te pakken te krijgen heb ik een absolute kijktip in de aanbieding: https://www.netflix.com/title/81467045quote:Colombian rider Edgar Andres Pinzon (from Colombia Tierra de Atletas, who finished 8th overall) had already explained in an interview for Cyclisme Actualits that he sometimes got told that he shouldn't be in front of the peloton during that Giro di Sicilia; Hagos confirmed us the same thing about that crosswinds stage: "Yes, it was the WorldTeams and ProTeams in front and the Continental Teams behind. When I was trying to be at the front and to follow riders, for example from Trek Bardiani or Eolo, I got told 'don't go to the front, go back at the back with the Continental teams'.
Tour du Faso, een Duitse documentaire uit 2013 over de - goh - Tour du Faso. De editie van 2011 werd vastgelegd en dat was weer een bijzondere editie. We volgen met name de Duitser Benjamin Hber, die werkelijk overal een pittige mening over heeft. Een renner die de leiderstrui dreigt over te nemen maar ook sprint voor de ritzege, dat kn toch niet Johan. Het is vooral een fascinerend portret van deze Duitser, die continu, de hele ronde lang, over alles aan het klagen is en continu op het punt staat in een breakdown te belanden, wat hij afwisselt met momenten van totale arrogantie waarin hij weet te melden dat hij dat hele peloton wel even gaat oprollen. Maar het laat verder ook heel goed zien hoe koersen in Afrika werkt, of juist niet werkt. Er is ook een gastrolletje voor vriend van het forum Youcef Rekiki, die werkelijk wordt geslacht. Had in die tijd blijkbaar een ontzettend slechte reputatie in het peloton, lachen. Maar enfin, geen spoilers verder, gewoon kijken, is vermakelijk. De tactiek, of het gebrek aan tactiek, is nog steeds een actueel onderwerp en kan helpen om te begrijpen hoe de gemiddelde Afrikaanse koers verloopt. Dat in de Tour du Faso alle Burkinezen van verschillende ploegen samenspannen, bijvoorbeeld.
In de Tour du Benin ging het samenspannen van de mannen uit Benin wat minder goed, want de eerste rit werd gewonnen door de Belg Bjorn De Decker. Dit is een man met een verhaal. Zo werd hij in 2017 wereldkampioen Gran Fondo in Albi. Ik wist niet dat het een ding was, maar je leert iedere dag weer wat bij. Bjorn viel alleen niet veel later door de mand, zoals zoveel deelnemers aan dit soort evenementen had hij naar de verboden middelen gegrepen. In april 2018 liep hij tegen de lamp en tot dit jaar kwam hij niet meer in competitie. Na een derde plaats in een Belgische kermiskoers begin dit jaar en een eerste plaats in de volgende kermiskoers een paar weken later won hij prompt de eerste etappe van de Tour du Benin, ik denk dat we wel kunnen stellen dat Bjorn tijdens zijn schorsing ontzettend veel heeft geleerd. Hij klopte de sympathieke Kameroener Clovis Kamzong en de Marokkaan Adil El Arbaoui in de sprint, wat een klootzak. De tweede rit werd gewonnen door een andere Belg, Seppe Vangheluwe. Daar heb ik dan weer het volgende over gevonden:
Met dank aan Guy Smet dus, een fenomeen. Guy is inmiddels 50 en rijdt ieder jaar wel een paar koersen in Afrika. Zo ook dit jaar, hij stond namelijk zelf ook aan het vertrek in Benin. Gezien zijn uitslagen wel als wegkapitein, de tijden dat hij zelf nog won zijn ver weg. In 2008 won hij de Tour du Faso, nu werd hij 53e in Benin. Na de sprint op een klaarblijkelijk hellende aankomst eindigde de derde rit op een andere manier. De Duitser Marcel Peschges kwam solo aan, met een voorsprong van meer dan een minuut op de Nederlander Jarri Stravers. Ja, er was ook weer een Nederlandse equipe aanwezig. Mannen als Peter Merx en Lars Quaedvlieg, die vinden we toch ook regelmatig terug in Afrika. De Ronde van Benin was ook echt een ronde voor de avontuurlijke Europeanen, de Afrikanen kwamen er niet aan te pas. Met Clovis Kamzong en Artuce Tella deden er twee sterke jongens uit Kameroen mee en er stonden ook wel een paar aardige Marokkanen aan de start, maar de jongens uit landen als Benin en Togo zijn geen fenomenen. In Nigeria hebben ze mensen genoeg, maar geen goede coureurs. Zuid-Afrika vaardigde ook een ploeg af, maar dan vol jongens waar ik nog nooit van had gehoord. Ivoorkust had met Issiaka Ciss wel een sterke renner mee, maar zijn landgenoten laten hem vaak in de steek. Toch was er nog wel een klein succesje voor Afrika, de vierde rit werd immers gewonnen door de Zuid-Afrikaan Jonathan Bouwer. Slechts 19 jaar oud, toch niet direct een talent vrees ik. Hoewel, Hermann Keller en Seppe Vangheluwe kloppen in de sprint, je zou voor minder! Had ik Burkina Faso al genoemd? Nee, niet echt he. Dat had ik maar beter wel kunnen doen, want Bachirou Nikiema sloeg toe op de laatste dag. Hij won voor, opnieuw, Seppe Vangheluwe. De eindzege ging naar de Duitser Marcel Peschges, dankzij zijn solo op dag drie. Jarri Stravers eindigde op de tweede plaats, voor Adil El Arbaoui. De uitslag van de derde rit werd dus ook het eindpodium. De Tour du Benin, een koers om niet al te lang bij stil te staan. Hier is nog een interviewtje met Bjorn De Decker trouwens en de ploeg van de winnaar heeft ook een fraai stuk geschreven. Blijkt dat er aan het eind van de ronde nog allerlei gekonkel was. Peschges reed lek aan het eind van de laatste rit, binnen de laatste drie kilometer. Hoewel sommige ploegen protesteerden en beweerden dat hij lek was gereden met meer dan drie kilometer te gaan. How sad can your life be? Dat zijn teksten, Embrace The World. Klimatologische omstandigheden waren ook weer pittig, maarja, dat is Afrika he.quote:Plots staat Seppe Vangheluwe (26) in de schijnwerpers! Hij won een rit in de Ronde van Benin en pakte in de West-Afrikaanse republiek de puntentrui mee naar huis. Eind volgende maand vliegt hij naar Guadeloupe om daar twee maanden lang te koersen.
Laten we de carrire van Seppe Vangheluwe grillig noemen. In 2017 won hij een etappe in de Ronde van Togo n in de Ronde van Guyana. Na dat ‘boerenjaar’ hing hij de koersfiets aan de spreekwoordelijke haak. “Ik kreeg een degout van het fietsen”, aldus Vangheluwe. “Toen ik het aanbod kreeg om ambassadeur te worden voor Van Rysel, het fietsmerk van Decathlon, keerde de goesting terug en begon ik bij de nevenbonden te koersen. Het plezier in het fietsen keerde snel terug.”
Intussen hoort de inwoner van Moorsele met roots in Meulebeke tot een trainingsgroep met Lotto-Soudal-prof Harm Vanhoucke, z’n broer Warre en Kim Devroye. Mannen die elkaar tot nieuwe uitdagingen pushen. “Een UCI-koers winnen werd een doel”, geeft Seppe Vangheluwe toe. “Via Guy Smet kreeg ik de kans om mee te gaan naar de Ronde van Benin, een land in West-Afrika. Daar heb ik drie maanden naartoe geleefd. De openingsetappe was de lastigste. We schoven Bjrn De Decker naar voor en hij won die eerste rit.”
“De aankomst van de tweede etappe lag op een hellende strook. Iets voor mij. In een sprint met een twintigtal renners kon ik het afmaken. De volgende drie ritten waren voor de zuivere sprinters. Ik behaalde nog een paar ereplaatsen en heroverde dankzij plek twee in de slotrit de leidersplaats in het puntenklassement.”
Via Johan Molly
Zodat het voor Seppe Vangheluwe een geslaagde Afrikaanse missie werd. Weldra volgt een nieuwe uitdaging. Ritwinst in Benin opent andere deuren. “Voor ik naar ginder vloog had ik de intentie te stoppen indien ik een etappe kon winnen”, verduidelijkt hij. “Mijn vriendin Lindsey Windels speelde enkele weken geleden haar laatste volleybalwedstrijd bij Vkt Torhout en heeft ook al een nieuwe uitdaging: een marathon lopen. Door de ritzege in Benin kreeg ik plots veel verzoeken van buitenlandse teams. Johan Molly, verzorger bij Bingoal-Pauwels Sauces, bracht me in contact met een ploeg die in augustus de Ronde van Guadeloupe rijdt. In juli en augustus ga ik in het Franse overzeese departement koersen. Mijn werksituatie laat dit momenteel toe. Daarna heb ik nog n wens: dat mijn broer Warre de kans krijgt om prof te worden. Ook dat is iets waar we samen aan werken.”
En dan werd vorige week ook nog eens de Ronde van Kameroen afgesloten. Een achtdaagse rittenkoers, met een vrij beperkte startlijst. Er deden slechts 53 renners aan mee, van negen verschillende ploegen. Zeven van die ploegen kwamen uit Afrika, daarnaast deden er twee Franse amateurploegen aan mee. Dat zorgde er wel mooi voor de de Afrikanen veel konden winnen, in Benin stonden er veel meer Europeanen aan de start. De Afrikaanse ploegen in Kameroen waren overigens wel beter gestoffeerd, zo stuurde Marokko een veel sterkere ploeg, was Paultje Daumont er ditmaal wel bij namens Burkina Faso en werd Rwanda dit keer niet geweigerd. En vooral dat laatste hebben ze geweten hoor, in Kameroen. Hoewel, niet meteen de eerste dag. Nee, de Tour du Cameroun begon juist heel goed voor Kameroen. Op de eerste dag kwam Artuce Tella solo aan, met een voorsprong van 41 seconden op Didier 'Mbappe' Munyaneza. Paultje Daumont werd derde in dezelfde tijd, met hem nog vier renners. Nummer 8 van de dag eindigde op meer dan vijf minuten, kijk, dat is koersen in Afrika. Een groepje rijdt weg en de rest houdt het gewoon helemaal voor gezien. Lekker man. De tweede rit verliep iets gecontroleerder, de verschillen bleven althans beperkter. Axel Taillandier won voor voormalig WT-renner Anass At El Abdia. Taillandier is een jonge Fransoos van Club de la Defense, een beetje het nieuwe Armee de Terre zou je kunnen denken. De piepjonge Rwandees Etienne Tuyizere (2003) werd derde. Rwanda had sowieso een enorm talentvolle selectie afgevaardigd. Met Etienne Tuyizere, Samuel Niyonkuru en Eric Muhoza waren hun drie grootste talenten van de partij, aangevuld met mentor Munyaneza (die knul heeft al z'n eigen fietsschool) en Moise Mugisha.
Deze Moise Mugisha is waarschijnlijk nog altijd de beste Rwandees, en dat liet hij tijdens de derde rit weer eens zien. Hij won niet, maar legde wel beslag op de tweede plek en deed zodoende goede zaken voor het algemeen klassement. Dat moest ook wel, want hij had de slag tijdens de eerste rit gemist. Deze rit ging naar de jonge Marokkaan Nasr Edinne Maatougui (2002), waarschijnlijk de meest talentvolle Marokkaan van zijn generatie. Al koop je daar weinig voor, want van de vorige generatie met onder meer El Chorki en El Kouraji hebben we ook nooit meer wat vernomen. Pedri Crause werd die dag vierde, ook een interessante jongen. Rijdt voor een Franse amateurploeg, Martigues, en heeft zodoende al wat koersjes in Frankrijk gereden. Komt uit 2003 en is dus eerstejaarsbelofte. Kan wel wat, net als zijn ploeggenoot Christiaan Klopper. De vierde rit ging dan weer naar een andere ploeggenoot van Crause en Klopper, de Bulgaar Yordan Andreev. Een jongen die ook al vaker actief is geweest in Afrika, zo won hij bijvoorbeeld vorig jaar ook al een rit in de Ronde van Kameroen. Moise Mugisha deed opnieuw goede zaken door vierde te worden, de Rwandezen waren gemotiveerd om sportieve wraak te nemen op Benin. Hoewel die Andreev ondertussen wel een probleem werd, want die zat tijdens de eerste rit mee en had zodoende nog steeds een voorsprong van meer dan drie minuten op Mugisha.
Dat de Marokkaantjes zo'n beetje hun sterkste opstelling naar Kameroen hadden gestuurd bleek wel weer tijdens de vijfde rit, die eindigde in een ouderwetse 1-2. Mounir Makhchoun won voor Adil El Arbaoui, terwijl Paultje Daumont derde werd en Christiaan Klopper vierde. Werkt wel, zo'n rondje met bijna alleen maar Afrikanen, dan winnen ze in ieder geval genoeg. In een kopgroep van zeven zaten ook twee Rwandezen, die werden netjes zesde en zevende. Werk aan de winkel voor een jongen als Niyonkuru, hij heeft talent maar hij moet ook nog stappen zetten. Mugisha verloor nog een paar tellen extra ten opzichte van Andreev, het zag er eigenlijk niet direct naar uit dat de Bulgaar, vorig jaar al tweede in het klassement, nog echt in de problemen zou komen. De zesde rit overleefde hij ook, een rit die vol-le-dig werd gedomineerd door Marokko. Een werkelijk bizarre aanslag, de Marokkanen werden eerste, tweede, derde n vierde. Nasr Edinne Maatougui pakte zijn tweede rit, met twee tellen voorsprong op Mounir Makhchoun, Anass At El Abdia en Achraf El-Doghmy. Dat levert dan dit soort plaatjes op, de Kameroener in beeld, Clovis Kamzong, eindigde op de vijfde plaats. Een anonieme Tour du Cameroun voor hem, nochtans de beste renner van zijn land. Artuce Tella deed het beter, een hard gelag.
Maar toen, maar toen, maar toen. Toen volgde de voorlaatste rit. En in die rit pleegde Rwanda een coup. Eric Muhoza en Moise Mugisha zaten samen in de kopgroep, ze werden vergezeld door het Marokkaanse duo El Abdia en El Arbaoui, en ook de Fransoos Taillandier was mee. De voorsprong van deze groep liep op naar vier minuten, waardoor Mugisha zichzelf virtueel naar het geel reed. Aan het eind van de rit moest Muhoza, vermoedelijk na een hoop nuttig werk, lossen, waarna de resterende vier renners vochten om de ritzege. Taillandier was de gelukkige, hij pakte zijn tweede rit. Anass At El Abdia werd weer tweede, de derde podiumplaats voor de voormalig renner van UAE. Reed wel mooi in de bergtrui en de puntentrui, ook wat waard. Andreev kwam binnen op vier minuten en had plots een achterstand van een halve minuut op Moise Mugisha. Dus wachtte Rwanda de schone taak om de leiderstrui tijdens de laatste rit te verdedigen. En daar slaagden ze glansrijk in. Aanval na aanval na aanval werd geplaatst, typisch Afrikaanse chaos, maar Rwanda hield stand. De grote talenten als Niyonkuru, Muhoza en Tuyizere reden hun longen uit hun lijf voor Mugisha en hoewel de boel richting het eind toch uit elkaar werd gereden kwam Mugisha niet in de problemen. Marokko won nog maar eens, ditmaal was El Arbaoui de gelukkige. Een paar tellen later werd Taillandier tweede, nog een paar tellen later kwam een gele Mugisha over de streep. De zege was binnen voor Rwanda. Voor het eerst in jaren dat ze nog eens een 2.2-wedstrijd winnen. Niet geheel onlogisch dat uitgerekend Moise het doet, blijft puur fysiek gezien het grootste Rwandese talent. Wel een beetje een lastige jongen om mee te werken, tactisch niet echt verfijnd en ook qua stuurmanskunst geen kraan, maar puur qua wattage een fenomeen. Goed jaar voor hem, een rit gewonnen (cadeau gekregen) in de Tour du Rwanda en nu het eindklassement gepakt in Kameroen. Je zou voor minder.
Vermakelijk koersje toch wel, met de nodige ontwikkelingen per dag. Mijn jonge Rwandeesjes lieten zich goed zien, al moest er uiteindelijk toch ook flink gewerkt worden voor Mugisha. De Marokkanen waren behoorlijk aan het domineren, terwijl met Crause en Klopper ook een paar jonge Zuid-Afrikanen hun neus aan het venster staken. Duidelijk is ook dat er geen nieuw talent opstaat in Kameroen, en dat Burkina Faso het toch nog vooral steeds van Paul Daumont moet hebben, maar dat is dan weer een luie jongen die nooit de volgende stap gaat zetten. Slechts twee Franse ploegen, toch drie ritzeges, tja, dat blijft een ding. Tactisch moet er nog steeds een hoop gebeuren, al heeft Rwanda het uiteindelijk toch voor elkaar gekregen om de koers op z'n kop te zetten. De boys werden dan ook als helden onthaald in Rwanda. Zoveel wordt er niet meer gewonnen in Rwanda en de kritiek op de wielerbond neemt ook steeds meer toe, deze zege werd dan ook aangegrepen om de middelvinger op te steken naar de haters. De spanning tussen Africa Rising Cycling en alle Rwandezen op twitter is steeds meer om te snijden. De kritiek lijkt terecht, maar zoals wel vaker kan kritiek natuurlijk niet op goedkeuring rekenen. Voor de jonge gasten in deze ploeg, die nu vooral moesten knechten, te hopen dat ze een kansje krijgen in Europa, iemand als Muhoza, dat kan echt wat worden denk ik. Muhoza, Crause, Maatougi, Niyonkuru, allemaal naar Qhubeka. @dougryd
Tot zover Kameroen. Nu op naar de nationale kampioenschappen. Vooral veel zin in het Eritrese kampioenschap, dat wordt smullen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 18-06-2022 15:44:01 ]
Een extra koers voor renners uit landen die doorgaans weinig koersen is mooi meegenomen, misschien moeten ze er alleen een andere naam voor verzinnen?quote:
Dat 'WK' voor opkomende landen klinkt wel tof
Developing ofzo? In het bobsleen/skeleton heb je een speciaal team aan technische staf voor de kleinere landen, de coach daarvan heet de 'Small Nations Coach' volgens mij (of 'Developing Nations Coach'), iets in die richtingquote:
[..]
Een extra koers voor renners uit landen die doorgaans weinig koersen is mooi meegenomen, misschien moeten ze er alleen een andere naam voor verzinnen?
Op zich vind ik de naam wel meevallen, iets met opkomende/ontwikkelende landen (op wielergebied) lijkt me niet heel verkeerd. Een lastiger punt is wellicht hoe je een scheiding gaat maken tussen welk land wel en welk land niet..
Bij het baanwielrennen heb je dat wel. Daar kunnen ze trainen op de baan van de UCI in Aigle.quote:
[..]
Developing ofzo? In het bobsleen/skeleton heb je een speciaal team aan technische staf voor de kleinere landen, de coach daarvan heet de 'Small Nations Coach' volgens mij (of 'Developing Nations Coach'), iets in die richting
Op zich vind ik de naam wel meevallen, iets met opkomende/ontwikkelende landen (op wielergebied) lijkt me niet heel verkeerd. Een lastiger punt is wellicht hoe je een scheiding gaat maken tussen welk land wel en welk land niet..
Maar je hebt toch al het Afrikaans kampioenschap? Waarom meteen een WK voor b-landen?
Basketbal hebben/hadden ze ook zo'n kampioenschap.quote:
[..]
Developing ofzo? In het bobsleen/skeleton heb je een speciaal team aan technische staf voor de kleinere landen, de coach daarvan heet de 'Small Nations Coach' volgens mij (of 'Developing Nations Coach'), iets in die richting
Op zich vind ik de naam wel meevallen, iets met opkomende/ontwikkelende landen (op wielergebied) lijkt me niet heel verkeerd. Een lastiger punt is wellicht hoe je een scheiding gaat maken tussen welk land wel en welk land niet..
Persoonlijk vind ik het iets dat kan werken voor teamsporten, maar minder geschikt is voor sporten waar het meer draait om het individu.
Bij teamsporten kun je inderdaad makkelijker werken met een ranking.quote:
[..]
Basketbal hebben/hadden ze ook zo'n kampioenschap.
Persoonlijk vind ik het iets dat kan werken voor teamsporten, maar minder geschikt is voor sporten waar het meer draait om het individu.
Wat doe je met landen die n wereldtopper hebben maar de rest is c-niveau. Mag zo'n land meedoen?
Ja en met promoveren en degraderen. IJshockey promoveert de winnaar van de (oude) D-poule naar de (oude) C-poule en vliegt de nummer laatst eruit.quote:
[..]
Bij teamsporten kun je inderdaad makkelijker werken met een ranking.
Wat doe je met landen die n wereldtopper hebben maar de rest is c-niveau. Mag zo'n land meedoen?
Wielrennen vind ik het op zich prima zoals het nu gaat met het WK. Stel dat je een A-wk zou houden, beste 20 landen met elk 8 renners, dan zou bv. Eritrea gewoon aan dat WK mee mogen doen. En Ecuador ook. Maar bv. Canada niet.
Het zou sowieso ook geen WK of iets dergelijks moeten heten. Op een WK kun je d wereldtitel pakken, niet 'de wereldtitel voor B-landen', want dat is geen wereldtitel.quote:
[..]
Ja en met promoveren en degraderen. IJshockey promoveert de winnaar van de (oude) D-poule naar de (oude) C-poule en vliegt de nummer laatst eruit.
Wielrennen vind ik het op zich prima zoals het nu gaat met het WK. Stel dat je een A-wk zou houden, beste 20 landen met elk 8 renners, dan zou bv. Eritrea gewoon aan dat WK mee mogen doen. En Ecuador ook. Maar bv. Canada niet.
Maar dat terzijde verder
Ben ik met je eens.quote:
[..]
Het zou sowieso ook geen WK of iets dergelijks moeten heten. Op een WK kun je d wereldtitel pakken, niet 'de wereldtitel voor B-landen', want dat is geen wereldtitel.
Maar dat terzijde verder
Ook terzijde, wat ik ook altijd belachelijk vond/vind zijn die vele kampioenschappen. Nederlands kampioenschap sportklasse, amateurs A, amateurs B, WK voor 40+, 50+, etc.
Persoonlijk vind ik het nu met die continentale kampioenschappen prima.
Zo'n Wk of hoe je het ook noemt, is ook maar gewoonc'n wedstrijd. Je kunt beter het continentale circuit uitbouwen.
Eens.quote:
Persoonlijk vind ik het nu met die continentale kampioenschappen prima.
Een WK voor b-landen ergens op de wereld brengt voor kleinere landen ook weer extra kosten met zich mee.
Ja, dat ook. Dat moet dan toch weer in een B-land georganiseerd worden. Met zoveel mogelijk categorien. En alle B-landen moeten daar dan op af.quote:
[..]
Eens.
Een WK voor b-landen ergens op de wereld brengt voor kleinere landen ook weer extra kosten met zich mee.
Uiteindelijk hebben B-landen meer aan fatsoenlijke wedstrijden in de buurt, dus het continentale circuit uitbouwen.
Daarnaast zou de UCI moeten kijken of ze op n of andere manier talenten via stages in contact kunnen brengen met Europese (pro)continentale ploegen.quote:
[..]
Ja, dat ook. Dat moet dan toch weer in een B-land georganiseerd worden. Met zoveel mogelijk categorien. En alle B-landen moeten daar dan op af.
Uiteindelijk hebben B-landen meer aan fatsoenlijke wedstrijden in de buurt, dus het continentale circuit uitbouwen.
Er was toch een WCC-team?quote:
[..]
Daarnaast zou de UCI moeten kijken of ze op n of andere manier talenten via stages in contact kunnen brengen met Europese (pro)continentale ploegen.
(Pro)continentale ploegen weten de talenten uit andere werelddelen wel te vinden toch?quote:
[..]
Daarnaast zou de UCI moeten kijken of ze op n of andere manier talenten via stages in contact kunnen brengen met Europese (pro)continentale ploegen.
Ik vind het vrij beperkt.quote:
[..]
(Pro)continentale ploegen weten de talenten uit andere werelddelen wel te vinden toch?
Zuid-Amerikaanse renners zie ik geregeld opduiken. Afrikaanse renners, dat begint te komen.quote:
Denk dat het vooral zaak is dat er lokaal meer structuur komt, zodat er meer gaan wielrennen, degene die gaan wielrennen ook voldoende wedstrijden hebben om te rijden, faciliteiten, etc. Dan heb je uiteindelijk een grotere pool, wat meer talenten op zou moeten leveren.
In Eritrea zelf waarschuwen ze al voor deze nieuwe invloeden, het begint er op te lijken dat mensen het gat in de markt beginnen te vinden. Vroeger had niemand interesse in Afrika, nu staan ze ineens in de rij. Typisch, uiteraard.
Ondertussen zie ik toch wel goede ontwikkelingen, namelijk dat de koersen in Eritrea steeds beter te volgen zijn. Zo was er zelfs een behoorlijk fatsoenlijke livestream van het nationaal kampioenschap aldaar. Nog nooit eerder vertoond. De volledige uitslag stond zelfs een dag later online, daar moest je normaal maanden (zonder overdrijven) op wachten. Er is meer vraag naar, maar de Eritreers geven zelf ook meer openheid van zaken. Nu was het toevallig het nationaal kampioenschap, maar ik zie ook steeds vaker uitslagen verschijnen van allerlei lokale races. Dat was normaal nooit het geval en normaal wist je dus ook nooit welke jongens een beetje hard aan het fietsen waren. Nu weet ik bijvoorbeeld dat we Aklilu Arefe/Arefayne moeten blijven benoemen. Op het NK stelde hij niet teleur, hij won de tijdrit. De wegrit won hij dan weer niet, maar schrijf deze jongen op, we hebben onze nieuwe Biniam al gevonden.
Dat was bij de junioren, bij de elite zagen we dat de tijdrit werd gewonnen door een terugkerende Biniam. Hij was Merhawi KUDUS net te snel af, en de net van een blessure herstelde Amanuel werd derde. Erg mooi dat deze jongens weer in koers zijn, en mooi dat Bini alvast n Eritrese trui heeft te pakken. Na afloop was het weer een feest van jewelste, waarbij het vooral opvalt dat er ontzettend veel jeugd zijn naam scandeert. Hij inspireert cht de volgende generatie van Eritrea, dat is schitterend om te zien.
De wegwedstrijd werd ook behoorlijk schitterend, vooral omdat de boel gewoon - bijna - perfect te volgen was. Goed, nouja, niet overdrijven, eigenlijk was het best chaotisch. Er werden tegelijkertijd meerdere wedstrijden verreden, de vrouwen, de junioren en de mannen reden over hetzelfde parcours. Af en toe kwam er iemand juichend over de streep, dat was dan een vrouw, een junior, en tegen het eind was het KUDUS. Bij gebrek aan kennis van het Tigrinya was er af en toe niets aan vast te knopen, maar ik was al blij dat er berhaupt beelden waren. De koers bij de mannen was razend interessant, omdat niemand zin had om met Biniam naar de finish te rijden. Natnael Tesfatsion koos ervoor om te anticiperen en was zo'n beetje direct na de start al in de aanval gegaan. Uiteindelijk kwam hij in een kopgroep van drie terecht, met daarin Natnael Berhane en Merhawi KUDUS. Het duurde vrij lang voor ik Berhane had herkend, want die fietst nu voor een of ander clubteam ergens in de zandbak en dat shirtje kwam me verre van bekend voor. Het probleem lostte zichzelf wel op, want Berhane kreeg te maken met een lekke band en haakte vooraan af. KUDUS en Tesfatsion bleven dus met z'n tween over, terwijl Bini in het peloton een steeds groter probleem had. In dat peloton kon ik overigens heel erg lang Henok Muluberhan niet vinden. Ik was op zoek naar een paarse trui, maar wat bleek, Henok heeft eindelijk zijn trui van Afrikaans kampioen ontvangen!
In het peloton moest Bini rekenen op de steun van de clubloze Meron Teshome. Dat is de neef van Bini. Reed in het verleden een aantal jaar voor Bike Aid en is volgens mij gewoon gestopt, maar op het nationale kampioenschap keerde hij even terug om zijn neef te helpen. Ook de van de aardbodem verdwenen Daniel Teklehaimanot bleek helemaal niet van de aardbodem verdwenen, hij stond eveneens clubloos aan de start. De finish haalde hij niet, dit leek meer op even een tussendoortje voor de lol. In het peloton viel verder op hoeveel renners rondrijden in kleding van andere renners. Er reden meerdere renners rond in het tenue van Intermarche van vorig jaar, gekregen van Bini dus. Daarom reden deze jongens ook op kop, voor wat hoort wat. Maar verder zat iedereen op het wiel. Amanuel, Henok, Metkel Eyob, Dawit Yemane, noem ze allemaal maar op, ze hoopten allemaal dat Bini alles alleen zou oplossen. Dit uiteraard tot grote frustratie van Bini, wat sommige zeurkousen zouden omschrijven als karma. Desondanks werd het verschil met de twee koplopers nooit veel groter dan een minuut. Vooraan zagen we vooral KUDUS heel veel werk doen, hij smeekte ook een aantal keer opzichtig om een overname van Natnael, maar die begon daar niet aan. Achteraf was daar een hoop om te doen, het is maar net welk verhaal je wil geloven, maar Natnael schijnt slechte benen te hebben gehad en had er vrede mee om tweede te worden als Mera hem naar de finish bracht.
Bij het ingaan van de slotronde hadden KUDUS en Tesfatsion slechts 20 seconden voorsprong, de tank bij KUDUS liep ook wel een beetje leeg. Praktisch de hele dag op kop rijden op een vrij vlak parcours, totaal niet zijn ding. Maar in de slotronde stokte de samenwerking in het peloton weer, wat zelfs nog een ragequit opleverde van Bini. Die jongen is gewoon afgestapt, was er helemaal klaar mee. Nouja, wen er maar aan, op dit soort parcoursen gaat hij ieder jaar tegen hetzelfde aanlopen. En het zal ook ieder jaar dit parcours zijn, want Eritrea is vermoedelijk het enige land op aarde waar ze een tribune hebben gebouwd voor de koers. Midden in de hoofdstad een tribune, die dan ook nog eens volledig volgepakt zit, het is een schitterend tafereel. Er staat ook een gigantisch scherm, zodat de toeschouwers ook nog eens de koers perfect kunnen volgen. Het is echt briljant, hoewel je over Eritrea ook genoeg negatieve dingen kunt zeggen, vooral over de man aan de macht, is de liefde voor de sport bijna onbegrensd en dat is formidabel om te zien. Aan het eind van de koers nam Natnael toch weer een paar keer over, hij wilde er in ieder geval zeker van zijn dat hij tweede zou worden. Ik had aan het eind verwacht dat hij zou sprinten en dan logischerwijs zou winnen, maar tot mijn verbazing liet hij KUDUS winnen. Daar was nogal wat over te doen en de wildste theorien kwamen voorbij, maar de theorie dat hij slechte benen had en na al het werk van KUDUS hem niet de zege wilde afpakken geloof ik wel. Een tweede plaats is eigenlijk niets, maar de zege afpakken van KUDUS zou hem waarschijnlijk ook niet in dank zijn afgenomen. Merhawi is nog altijd een van de Eritrese pioniers, samen met Teklehaimanot de eerste die de Tour reed namens Eritrea. Een halve heilige in zijn land, die status heeft Tesfatsion nog niet. Ik denk dat de verschillen qua cultuur tussen Afrika en Europa er ook wel voor zorgen dat de koersen daar op een andere manier verreden kunnen worden en dat de winnaar soms op status verkozen wordt. Hoewel in dit geval de zege absoluut niet gestolen was, KUDUS reed praktisch een kilometer of 80 in z'n eentje op kop en hield een vrij groot peloton af, dan mag je best winnen.
Achter KUDUS en Tesfatsion werd Niyat Russom derde, dit is de - veel - jongere broer van Meron Russom. Een naam die veel mensen niets zal zeggen, maar Meron Russom was een van de eerste Eritrese profs. In 2012, 2013 en 2014 reed hij voor MTN-Qhubeka, samen met enkele andere Eritreers die we nu al lang weer vergeten zijn zoals Jani Tewelde en Ferekalsi Debesay. Meron Russom heeft toch maar mooi Europa gehaald, al zaten er dan weer geen indrukwekkende uitslagen tussen. Misschien is Niyat beter, die heeft in ieder geval zijn eerste prijs binnen. Derde tussen de elite, eerste van de U23. Hoewel hij volgens allerlei sites uit 1999 komt en dus geen U23 meer is. Gokken naar de leeftijd, ook dat blijft Afrika toch wel. PCS heeft het inmiddels aangepast naar 2000, ach, wat is nu eenmaal een jaar he? Vierde, en tweede bij de beloften, werd niemand minder dan Milkias KUDUS. Jawel, de jongere broer van Merhawi! Hij sprong aan het eind, net als Niyat Russom, weg uit het inmiddels gedecimeerde peloton, waar Amanuel en Bini uit koers waren gestapt. Bijna een volledig feest voor de familie KUDUS, het scheelde niet veel of de KUDUSjes stonden naast elkaar op het podium. Alsnog een mooi resultaat voor Milkias, die laat zien over talent te beschikken. Eerstejaarsbelofte, moet dit jaar nog 19 worden. Naar Europa halen, die gozer. Dan krijgt ie misschien ook een keer wat fatsoenlijke kleding. Het truitje is van Asbeco, een bekend clubteam uit Eritrea, de rest is een samenraapsel van Astana en Qhubeka, lekker man.
Het zou geweldig zijn om in de toekomst meer beelden te krijgen uit Eritrea. Het is ineens bijna overweldigend: een livestream, allerlei fotografen die hun foto's op twitter en facebook gooien, een pfd van de uitslag, mijn hemel, het kan niet op. Voor Biniam was er niks, kreeg je een top 3 zonder beelden of hooguit een foto met vijf pixels en dat was het dan. Bedankt, Bini, bedankt voor alles. Kijkend naar de rest van de uitslag zien we nog heel wat jonge gasten verschijnen, maar daar kan ik minder over vertellen. Ik kwam alleen nog tot de conclusie dat Aklilu Ghebrehiwet, een wat oudere renner, de broer is van Ephrem Ghebrehiwet, die momenteel in Europa aan het koersen is namens Team Qhubeka. Er zijn nogal wat talentvolle families actief in dat Eritrese wielrennen. Laten we hopen dat er steeds meer zijn die hun weg naar Europa weten te vinden. In volgorde van belangrijkheid moeten we in eerste instantie vooral Milkias KUDUS en Aklilu Arefe halen, alles wat dan verder wordt opgepikt is een bonus. Ook mooi om te zien dat er bij de junioren mannen 65 deelnemers waren, dat is toch een leuke vijver om uit te vissen. Kan altijd beter en meer, maar toch. Binnenkort worden ook nog de kampioenschappen in Rwanda verreden, ik ben benieuwd hoe de situatie daar zal zijn.
Ondertussen reden er ook een hoop mannen op mountainbikes en gravelfietsen door Afrika, dit jaar hebben we zelfs twee grote wedstrijden. Vorig jaar werd de Migration Gravel Race gereden met deelname (en winst) van Laurens ten Dam en zijn kornuiten, dit jaar stond Lachlan Morton dan weer als grote naam aan het vertrek. De Migration Gravel Race is een vierdaagse gravelkoers door het land van de Masai. Levert best wel fraaie plaatjes op, en dit jaar ook nog best veel Afrikaans succes. Morton won slechts n rit, de andere ritten werden gewonnen door de Afrikanen. John Kariuki uit Kenia, die kent u niet. Sule Kangangi uit Kenia, daar heeft u misschien wel ooit van gehoord. Jordan Schleck uit Oeganda, die moet u kennen want daar heb ik het steeds over. MIJN Jordan won de laatste rit, trots op die knul. Hij is ongeveer 50 centimeter groot en weegt amper 10 kilo, maar fietsen dat ie kan. Omdat het Italiaantje Mattia de Marchi, blijkbaar ook een fenomeen in deze scene, in de laatste rit pech had ging uiteindelijk John Kariuki met de eindzege aan de haal. Een zege voor Kenia, in Kenia. Schitterend natuurlijk. Een renner van Team Amani, net als Jordan Schleck. Hopelijk zien we die boys dit jaar ook weer terug in Europa en wordt vooral Jordan nog een keer opgepikt door een serieuze ploeg. Dat gravelen is leuk en aardig, maar deze jongen moet ook wat kunnen op de weg. Ik kan het verder van harte aanraden om het instagramaccount van de Migration Gravel Race een keertje te bekijken, die plaatjes man, die plaatjes.
https://www.instagram.com/p/CfHgyCWMPeF/
Een paar dagen na deze Migration Gravel Race staken de meeste deelnemers de grens over richting Tanzania, alwaar de eerste editie van Evolution Gravel Race op het programma stond. Ook de moeite waard, afgaande op de beelden. Stukje Kilimanjaro. Ook daar doen de Kenianen het ondanks concurrentie van Morton en allerlei Europeanen het niet verkeerd, het talent is er echt wel. Nu de kansen nog.
https://www.instagram.com/p/CfT9xjzsosT/
Langzaam maar zeker verschijnen er dus meer koersen in Afrika, allerlei verschillende koersen. Het kan allemaal sneller en beter, maar de weg omhoog is ingezet, dat lijkt me duidelijk.
Aan de vooravond van de Tour hebben we overigens ook nog een terugblik van Nic Dlamini, die vorig jaar mocht meedoen. De finish haalde hij niet, maar hij hoopt dat ooit nog wel te doen en hij hoopt dat hij dan niet de enige Afrikaan met iets meer pigment is.
[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 30-06-2022 00:01:29 ]
Het trieste nieuws van de dag.
Suleiman Kangangi is gisteren overleden na een zware val aan hoge snelheid in een afdaling tijdens Vermont Overland, een gravelrace in Amerika. Het was de laatste van een reeks gravelwedstrijden die Team Amani afwerkte in Amerika. Ploeg- en landgenoot John Kariuki won die wedstrijd nota bene, terwijl mijn favoriet Jordan Schleck derde werd. Er was dus sprake van een feeststemming, tot even later het bericht kwam dat het niet goed ging met Sule. Na zijn val probeerden ze hem nog te redden, maar hij overleed op weg naar het ziekenhuis. Sule was de veteraan van het stel met zijn 33 jaar. Vanaf het begin betrokken bij het project van Kenyan Riders, een van de eerste renners die werd opgepikt. Hij kreeg via de - tijdelijke - samenwerking met Bike Aid een kans om in Europa te fietsen, in totaal reed hij vier jaar voor Bike Aid. Rond corona verdween hij langzaam uit beeld, maar toen verscheen Team Amani juist in beeld. Zij kwamen op het idee om een reeks gravelwedstrijden in Afrika te gaan organiseren en een aantal Europese renners naar Afrika te halen om op die manier het niveau wat op te krikken. Sule ging zich toeleggen op het gravelfietsen en daar bleek hij bijzonder goed in te zijn. Vorig jaar won hij bijvoorbeeld nog een rit in de Migration Gravel Race in Kenia, voor Laurens ten Dam. Dit jaar won hij de eerste editie van de Evolution Gravel Race in Tanzania. En de afgelopen weken reed hij de nodige gravelkoersen in Amerika, waar hij, net als zijn ploeggenoten, liet zien aardig goed mee te kunnen. Vorige week werd Kangangi nog 8e op de Gravel Worlds, wat ondanks de naam niet het officle WK is.
https://www.instagram.com/p/ChzMY3vsBBr/?hl=nl
Kangangi viel vooral op door zijn altijd aanwezige glimlach. Met zijn 33 jaar was hij de meest ervaren van het stel en buiten het feit dat hij vaak ook de beste was van de Keniaanse fietsers was hij ook vooral belangrijk vanwege zijn ervaring en diende hij als inspiratiebron. Hij zal derhalve gemist gaan worden. Een groot verlies voor het Keniaanse wielrennen, en breder voor het Afrikaanse wielrennen. Zoveel rolmodellen zijn er niet, en hij was er wel eentje. Uiteraard ook een groot verlies voor zijn familie, hij laat vrouw en kind achter. Gewoon kut, en anders niks.
Verschrikkelijk.
Wat is hier aan de hand?
Dat lijkt me nogal voor de hand te liggen. Samuel heeft waarschijnlijk vrienden of familie in Amerika wonen die hem hebben verteld dat hij meteen asiel moest aanvragen zodra hij in het land aankwam.quote:
Die zien we nooit meer terug als wielrenner, maar hij kan daar wel mooi een nieuw leven gaan opbouwen. En, hoe cru het ook is, dit is natuurlijk de reden dat er zoveel visumgezeik is. De kans is inderdaad aanwezig dat iemand die een visum krijgt het land vervolgens nooit meer verlaat.
Ik geef Samuel geen ongelijk, maar dit soort daden zorgen er wel voor dat de Afrikanen na hem weer meer onder een vergrootglas liggen en misschien vanuit hun eigen land geen toestemming krijgen om af te reizen naar het buitenland, of het buitenland berhaupt niet inkomen omdat landen het risico niet meer willen lopen dat iemand direct na aankomst vlucht in plaats van het rijden van een koers.
Maar, speculatie. Kan ook nog altijd iets anders aan de hand zijn, maar op basis van wat er in het verleden met meerdere Afrikaanse renners is gebeurd is dit de meest logische verklaring.
Gewoon vooraf al geregeld dus. Visum naar Amerika binnen, contact gelegd met mensen die hij daar kent en direct na het landen er snel vandoor gegaan, om waarschijnlijk even een tijd ondergedoken te zitten en daarna asiel aan te vragen.quote:CyclingTips understands there is no concern for Mugisha’s safety after security footage showed the rider being collected by people he knew at the airport.
Mensen die hij kent, dat kunnen random Rwandezen zijn, of misschien wel een aantal andere Rwandese coureurs die hem voor zijn gegaan. Met Janvier Hadi, Bonaventure Uwizeyimana en Valens Ndayisenga lopen er minstens drie voormalig renners rond in Amerika die hetzelfde hebben gedaan. Allemaal jongens die Europa hebben gehaald als wielrenner en die heel groot waren in Rwanda, Ndayisenga won twee keer de Ronde van Rwanda bijvoorbeeld, maar die op een bepaald moment toch besloten het land te ontvluchten. Amerika schijnt sowieso een geliefde bestemming te zijn onder de Rwandezen, maar vaak speelt er meer. Uwizeyimana werd bijvoorbeeld bedreigd door de voormalige voorzitter van de Rwandese wielerbond en besloot daarom Rwanda achter zich te laten. Inmiddels is er een andere voorzitter, maar dat wil niet zeggen dat de corruptie verdwenen is. Misschien werd het Mugisha ook te heet onder de voeten, of misschien zag hij het gewoon als een ideale kans om in een ander land een nieuw leven op te bouwen. Hoewel hij het als wielrenner relatief goed zal hebben gehad in Rwanda zal Amerika voor hem misschien wel de heilige graal zijn geweest.
Dat het hem goed vergaat. Afgaande op de insta van Ndayisenga hoeft het geen verkeerde stap te zijn. Ik hoop alleen dat dit geen gevolgen heeft voor toekomstige Afrikaanse renners. Als ze nu nog huiveriger worden om visums uit te delen is Mugisha mooi bedankt.
Wel gewonnen door een Fransoos. Wij zijn geen fan van Axel Taillandier
Dit had ik even niet mee gekregen, RIP voor deze grootheid van Bike AID.quote:
[ afbeelding ]
Het trieste nieuws van de dag.
Goed punt, wat slordig van mij.quote:
Verrassend genoeg geen verslag van @:Rellende_Rotscholier over GP Chantal Biya?
Wel gewonnen door een Fransoos. Wij zijn geen fan van Axel Taillandier
Laten we beginnen met een stukje achtergrond over koersen in Afrika. Organiseer je een UCI-koers in Afrika, dan zijn er bepaalde regels waaraan je moet voldoen. Zo ben je als organisatie verplicht een aantal ploegen uit te nodigen.
Aldus de reglementen van de UCI. Maar, zoals we allemaal weten is papier geduldig. De realiteit? De organisatie van de GP Chantal Biya nodigt bepaalde ploegen specifiek niet uit.
ProTouch is niet welkom, Zuid-Afrika is niet welkom, Eritrea is niet welkom. Concurrentie hebben ze in Kameroen liever niet. Terwijl ze nota bene verplicht zijn om die ploegen wel uit te nodigen, maar dat gebeurt dus niet. En wat zijn de consequenties? Nouja, zoals je wellicht kunt verwachten zijn die er niet. Dit gaat al jaren zo, in Afrikaanse koersen worden bepaalde landen altijd tactisch niet uitgenodigd. Dat is vaak een puntenkwestie, als sterke landen niet meedoen kunnen ze ook geen UCI-punten scoren en dat heeft dan weer gevolgen voor bijvoorbeeld het aantal renners dat je kunt afvaardigen naar een WK of naar de OS. Al is dat in het geval van Kameroen onzin, want puntgewijs zijn ze op geen enkele manier een concurrent van Eritrea of Zuid-Afrika en renners laten meedoen aan serieuze evenementen is ook nog nooit voorgekomen. Dan is het eerder een eerkwestie, ze worden liever niet weggereden door andere Afrikanen. Heel kinderachtig allemaal, en vooral niet toegestaan. Maarja, realiteit en praktijk, nogal een verschil.
Door dit soort politieke spelletjes heeft de gemiddelde Afrikaanse koers vaak een aparte en met name kleine deelnemerslijst. In dit geval zien we dat er vooral West-Afrikaanse landen aanwezig zijn, twee Noord-Afrikaanse landen en dan een willekeurige Franse amateurploeg, de onvermijdelijke Slowaken van Dukla Banksa (die zijn er altijd bij in Kameroen) en de Nederlandse avonturiers van Global Cycling. Een bont gezelschap, dat dus volgens de regels nog wat bonter had moeten zijn. Een deelnemerslijst om verder niet heel vrolijk van te worden, aangezien het niet uitpuilt van het talent. Veelal 'gevestigde' namen, weinig nieuwe talenten. Wat jong grut bij Marokko, en dan ben je er wel. Desalniettemin waren de fans op de afspraak.
De eerste rit werd gewonnen door een Algerijn, Islam Mansouri. Er zijn ongeveer 800 fietsende Mansouri's in Algerije, dit moet zonder enige twijfel de meest gelovige zijn. Hij kwam solo aan, een dikke halve minuut voor een flink uitgedund peloton. ONZE Tom Wijfje, ook een goede naam, werd derde. Heel Benin werd meteen op meer dan 10 minuten gereden, er is nog werk aan de winkel in West-Afrika, nog meer dan in Oost-Afrika. Na de eerste rit volgde er meteen een rustdag, merkwaardig genoeg. Koersen in Afrika, het is net een ander verhaal. De tweede rit moet heel makkelijk zijn geweest, want bijna iedereen eindigde in dezelfde tijd. In de sprint was de jonge Marokkaan Youssef Bdadou de snelste. Bdadou kende een goed eerste jaar als U23, reed mooie uitslagen bij elkaar in Kameroen, Marokko en Turkije, maar verdween daarna volledig uit beeld. In 2020 alleen La Tropicale gereden en in 2021 helemaal niets. Coronagerelateerd, ongetwijfeld. Nu boekte hij na een DNF op het WK U23 eindelijk weer eens een resultaat. Inmiddels 22 en bezig aan zijn laatste maanden als belofte, de stap naar Europa komt er niet maar wellicht kan hij in de toekomst meer mooie dingen laten zien in de Africa Tour. Hij kan in ieder geval deze postzegel op al zijn brieven plakken.
De derde rit werd gewonnen door een Fransoos van Team France Dfense. Je zou zeggen dat ze met zo'n naam komen om te verdedigen, maar Damien Lapouges ging in de aanval. Hij was de Kameroener Artuce Tella net te snel af, en ook Florian Smits had het nakijken. Iedere dag een andere Nederlander van Global Cycling op drie, best een prestatie. In Ebolowa was Lukas Kubis op de vijfde plek de beste Slowaak, die jongens winnen normaal toch wel hun ritjes in Kameroen maar dit jaar kwamen ze er even niet aan te pas. Kubis won vorig jaar nog twee ritten en het eindklassement hier, dit jaar mooi niet. Al werd hij uiteindelijk tweede, ok, slecht was het ook weer niet. De zege ontbrak alleen, vooral omdat de Afrikanen het niet verkeerd deden. Met name de Noord-Afrikanen, het was een editie vol Algerijns en Marokkaans geweld. De vierde rit werd opnieuw gewonnen door Youssef Bdadou, ditmaal kwam hij zelfs solo aan. Hij nam ook de leiderstrui over en begon met een voorsprong aan de laatste rit, maar dat ging een beetje mis. Hij had een voorsprong van zeven seconden op Kubis, de eeuwige Clovis Kamzong, de net zo eeuwige Azzedine Lagab en Axel Taillandier. Die laatste zette de koers in de afsluitende rit naar zijn hand. Samen met de Algerijn Abderrahmane Mansouri kwam hij in de kop van de koers terecht. Weer een Mansouri, overal Mansouri's. Abderrahmane kreeg de ritzege cadeau als hij Taillandier naar de streep zou brengen en zo geschiedde. Een ritzege voor Afrika, een eindzege voor de jonge Fransoos van Team France Dfense. Bdadou kende een mindere dag en werd slechts 25e, op meer dan drie minuten. Kamzong, Kubis en Lagab verloren anderhalve minuut. Prima ritzege voor Algerije, maar met het oog op de eindwinst lieten ze ernstige steken vallen.
Het meest schokkende van de podiumceremonie aan het eind van de koers is dat Chantal Biya zelf niet op de afspraak was. Geen mooie rode pruik ditmaal, maar wel een willekeurige gozer met een shirt van Real Madrid. Aan zijn overwinning hield Taillandier toch maar mooi 350.000 FCFA over. Omgerekend toch al snel een euro of 500. Vetpot. Lekker jaartje voor die Taillandier wel verder, het grootste gedeelte van het seizoen is hij actief in het Franse amateurcircuit, waar hij heel soms ook iets win, maar zijn beste prestaties volgen als hij een uitstapje mag maken naar het verre buitenland. Al 10e in de Ronde van Kameroen dit jaar, met een ritwinst erbij. 8e in de Tour de Martinique, 8e in de altijd zwaar gedopeerde Tour de la Guadeloupe, en nu dus winst in de GP Chantal Biya, waar hij vorig jaar al 4e werd. Kun je om een boodschap sturen, die Axel. Hij vierde de overwinning stevig en dus haalde hij een dag later de finish niet in de GP d'Ongola, een extra koersje in Kameroen. Die werd dan weer gewonnen door Islam Mansouri, voor Bdadou en Abderrahmane Mansouri. Overal lijkt wel talent te zitten in Afrika, behalve in West-Afrika. De beste West-Afrikaanse renner in de GP Chantal Biya was toch weer Clovis Kamzong en die is inmiddels 31. Tijd voor vers bloed, maar dat komt er totaal niet aan. Sad.
Het schijnt zo te zijn dat er in november een reeks 1.2-wedstrijdjes in Marokko op ons liggen te wachten. De Marokkanen zijn op zoek naar goedkope UCI-punten, met andere woorden. Daarna krijgen we van 11 t/m 20 november te maken met de altijd fascinerende Tour du Faso. Alhoewel, in Burkina Faso is het nodige aan de hand, de afgelopen weken is er weer eens een keer ouderwets een staatsgreep gepleegd, dat soort werk, dus ik sluit niet uit dat de koers even niet doorgaat. Klein stukje achtergrond in de NRC, blijkbaar zijn zelfs de Russen erbij betrokken.
Alsof die niet wat anders aan hun hoofd hebben, zou je denken, nee, in plaats daarvan is de niet zo sympathieke Wagner Group actief in Mali en mogelijk ook in Burkina Faso. Jemig, zo leer je nog eens wat en daar wordt het allemaal weer niet beter van.Volgend jaar zou eindelijk La Tropicale Amissa Bongo Bongo weer eens op het programma moeten staan, van 23 t/m 29 januari. In februari zou de Tour du Bnin moeten plaatsvinden, alsmede de altijd fantastische Tour du Rwanda. Met wat mazzel zal er de komende maanden dus voldoende te beleven moeten zijn in dit topic.
Tevens is mijn Veni, Vidi, Bini shirt binnen. #redbullpetje
quote:Ineos Grenadiers en marathonlegende Eliud Kipchoge richten wieleracademie op in Kenia
Ineos Grenadiers en Eliud Kipchoge, wereldrecordhouder op de marathon, slaan de handen in mekaar. Samen zetten ze hun schouders onder een "gloednieuwe en hoogstaande" wieleracademie in Kenia, het geboorteland van Kipchoge. "We willen het vele wielertalent in Afrika de kans geven zich verder te ontwikkelen."
Kenia brengt al decennialang wereldtalenten in de atletiek voort, vooral dan op de loopnummers. Maar binnenkort zullen er misschien ook Keniaanse wielertalenten op de Europese wegen te zien zijn.
Eliud Kipchoge, met twee olympische titels en het huidige wereldrecord wellicht de beste marathonloper ooit, zal samen met Ineos Grenadiers een wieleracademie oprichten in Kaptagat, waar Kipchoges atletiekacademie ook gevestigd is.
De academie zal worden geleid door de Nederlander Valentijn Trouw, de sportcordinator van Ineos die Kipchoge eerder al ondersteunde bij zijn recordpoging uit 2019 om een marathon onder de twee uur te lopen.
In het spoor van Girmay
Dave Brailsford, ploegbaas bij Ineos, is in zijn nopjes met het nieuwe project en hoopt dat de academie nieuw Afrikaans wielertalent zal voortbrengen. "We weten allemaal dat er veel talent is in Afrika, dat is dit jaar opnieuw bevestigd."
Het Eritrese toptalent Biniam Girmay won dit jaar als eerste Afrikaan ooit een wielerklassieker met Gent-Wevelgem. Twee maanden later won hij in de Giro als eerste Afrikaan van kleur ook een rit in een Grote Ronde.
Kipchoge, die zich in 2023 volop richt op de Spelen van Parijs 2024, waar hij geschiedenis kan schrijven met een derde marathongoud op een rij, reageerde trots op het project. "De wieleracademie is echt een "natural fit" in onze regio", luidt het.
"Er is hier veel talent en de academie biedt kansen om die talenten verder te ontwikkelen. Zo kunnen ze stappen zetten richting de top van de wielersport."
Ik heb dit gekeken en speciaal voor jou het hoogtepunt vastgelegd.quote:
Mooiste niet te volgen koers begint bijna weer
Erg vervelend dat de Franse kolonisten het spelletje weer komen saboterenquote:
Alexis Guerin gaat dat hele spel op zijn kop zetten. Einde voorbeschouwing.
Hier ga ik nog wel even voor zitten ja!quote:
Komt er een voorbeschouwing voor komende editie @:Rellende_Rotscholier?
Mooiste niet te volgen koers begint bijna weer
Eritrea brengt alvast Aklilu Arefayne aan het vertrek, de hypetrein gaat definitief vertrekken.
Welkom. Het wielerjaar gaat nu cht beginnen, want we gaan fietsen in Afrika. Na een afwezigheid van twee jaar staat de altijd formidabele Bongo Bongo Tour weer op het programma! La Tropicale Amissa Bongo, ook wel de Ronde van Gabon genoemd, is een meerdaagse wielerwedstrijd die sinds 2006 verreden wordt in Gabon, Afrika. De wedstrijd maakt deel uit van de UCI Africa Tour. Het is een etappekoers over zes of zeven etappes die af en toe een uitstapje maakt naar buurland Kameroen. Meestal wordt de wedstrijd georganiseerd in januari. Enkel in 2012 (april) en 2015 (februari) was dit niet het geval. In 2021 en 2022 ging de koers niet door wegens corona, dat was bijzonder spijtig.
Gabon officieel de Republiek Gabon (Frans: Rpublique gabonaise), is een land in Afrika dat grenst aan Equatoriaal-Guinea, Kameroen en Congo-Brazzaville. De hoofdstad en grootste stad is Libreville. De beperkte bevolkingsdichtheid, overvloedige natuurlijke hulpbronnen en aanzienlijke buitenlandse steun hebben Gabon tot een van de meer welvarende landen in Afrika gemaakt. Wellicht is dit de reden dat men hier sinds 2006 een van de weinige profkoersen op Afrikaanse bodem organiseert. Aan het Gabonese wielertalent kan het in ieder geval niet liggen, want hard fietsende Gabonezen zijn er niet. De koers is van oudsher georganiseerd door de Fransen en dat hebben we vaak ook kunnen zien aan de deelnemerslijst. Vooral Franse ploegen, met wat Afrikaanse opvulling. Zo ging het de eerste jaren, althans. Dominantie van de Fransen en Franse ploegen, Yohann Gene en Anthony Charteau kwamen hier bijvoorbeeld graag langs om het palmares op te poetsen. Pas in 2014 zagen we voor het eerst een Afrikaan de eindzege grijpen, Natnael Berhane was niemand minder dan Luis Leon Sanchez nt te snel af. Het jaar daarna won de Tunesir met de onuitspreekbare naam, Rafa Chtioui, deze koers. Sindsdien waren het weer vooral de Fransen die wonnen, met Joseph Areruya namens Rwanda als uitzondering in 2018.
La Tropicale is een beetje een gekke koers, in de zin dat het parcours meestal ontzettend vlak is. Doorgaans kijk je naar meerdere sprints, met tussendoor hooguit een keer een zege voor een vroege vluchter. Zodoende kon Niccolo Bonifazio deze koers een keer winnen, bijvoorbeeld. Dat was in 2019, het jaar dat Biniam Girmay zich voor het eerst toonde aan de wereld, tussen de profs althans. Zijn eerste profkoers en hij won pardoes een rit. We wisten nog niet eens hoe we z'n naam moesten schrijven, maar hij liet al heel wat mooie dingen zien. Dit tot grote onvrede van Andre Greipel, die ervoor zorgde dat Bini tijdens een van de etappes gedeklasseerd werd. Who's laughing now, Andre? Die liet zich toen ook nogal koloniaal uit over Gabon, zeer onsympathiek. Nee, dan liever Titi Voeckler, die op bezoek kwam om gewoon even lekker te dansen. Won ook wel eens een rit hier, heerlijk. Heel af en toe zit er een kleine uitdaging in het parcours, zoals tijdens de laatste editie, in 2020. Je moet dan denken aan een aankomst op een lichte helling, daadwerkelijke bergen hebben ze hier nog nooit gevonden. De tweede rit van die editie werd gewonnen door Natnael Tesfatsion en hij ging ook meteen aan de leiding. Een dag later kwam men aan op een soort van muurtje, en daar blies Biniam Girmay de tegenstand weg.
Namens het illustere Delko, jemig, de tijd vliegt. Naderhand won de eeuwige Kameroenerees Clovis Kamzong een rit vanuit de vlucht, kreeg Youcef Rekiki het na 500 ereplaatsen voor elkaar een rit te winnen en won Bini z'n tweede. Vijf Afrikaanse ritzeges op rij, de editie van 2020 was de beste voor de Afrikanen. Ooit was het een opwarmingskoers voor de Fransen en Belgen, met zeges voor non-valeurs als Frederique Robert, tegenwoordig praten de Afrikanen een aardig mondje mee. Het enige nadeel was dat Natnael Tesfatsion op de laatste dag zijn leidende positie dankzij de bonificaties moest afstaan aan Jordan Levasseur. Maar die is inmiddels gestopt en Natnael rijdt nu in de World Tour, wij lachen het laatste!
Tot zover de geschiedenis van de koers, soort van. We gaan door naar de editie van 2023, er gaat nu dan toch echt weer gekoerst worden in Gabon. Zoals te doen gebruikelijk is het parcours niet direct heel inspirerend. UN PARCOURS POUR PUNCHEURS !!, kopt de officile site.
quote:De 16e editie van de Tropicale zal vijf van de negen provincies van Gabon aandoen, met een groot vertrek in het noorden van het land, in Woleu-Ntem tussen Bitam en Oyem en vervolgens richting Mitzic. Ngouni, Moyen-Ogoou, Ogoou Maritime en Estuaire zullen ook gevierd worden tijdens deze raceweek. De definitieve aankomst in Libreville belooft nog een druk spektakel op het eerste circuit van de eerste editie in 2006, voor de Senaat op de Boulevard Triomphal. Het parcours van 2023 zal de verschillende specialisten de kans bieden om op alle terreinen te schitteren, met name de sprinters tijdens de aankomsten in Port-Gentil en Libreville en de punchers in Lambarn en Oyem.
Een vrij matige vertaling leert ons dat er veel kansen zijn voor de sprinters en een paar voor de puncheurs. In Lambarn en Oyem, naar het schijnt. De eerste rit eindigt in Oyem, dus dat zou morgen meteen een hoop spektakel moeten opleveren!
Leuke beschrijvingen! Feestelijke sfeer, laat dat maar aan de Afrikanen over. Klein heuveltje aan het eind en dan een oplopende aankomst, eerlijk gezegd ziet het er niet heel moeilijk uit. Moeten de pure sprinters ook wel aankunnen, ben ik bang. Hoewel, de laatste keer in Oyem won Natnael Tesfatsion vanuit een uitgedunde groep. De renners maken de koers!quote:Het is een korte etappe, zonder al te veel moeite, tot aan het einde waar de renners drie keer de heuvel van de presidentile residentie moeten oversteken. De sprinters zullen zich moeten vasthouden om het met de punchers te passeren in deze straten van Oyem waar de toeschouwers altijd zeer talrijk zijn, waardoor een feestelijke sfeer ontstaat.
Een etappe door het regenwoud, blijkbaar. En weer een hellende aankomst, al lijkt me dat toch eerder een kwestie van vals plat. Veeleisend, mwah, daar doen we in Gabon niet aan.quote:Iets meer heuvels en minder bochten dan de dag ervoor op deze etappe door het tropisch woud. De afstand zou de meest strijdlustige moeten bevoordelen. Maar wat het scenario van de dag ook is, de overwinning kan een sterke man niet ontgaan. De aankomst in Mitzic wordt beoordeeld op de top van een lange rechte lijn van 600 m in een vrij veeleisende klim!
Stortbuien, daar moeten we blijkbaar vooral voor oppassen. Verder zou dit al helemaal een sprint moeten worden, me dunkt.quote:Het is de eerste keer dat La Tropicale het departement Louetsi-Wano in het zuiden van het land, in Lbamba, bezoekt. Na deze ontdekking zullen de volgers zich zeker ook de aankomst in Mouila herinneren die in 2013 werd gekenmerkt door stortbuien. De uitstekende en zeer glooiende wegen mogen niet ontsnappen aan de teams van sprinters die de middelen hebben om ontsnappingspogingen te beheersen om een gegroepeerde finish te bevorderen.
De vierde rit eindigt in Lambarn, waar de koers wel heel erg vaak is geweest, naar het schijnt. Een aankomst voor de puncheurs, zeggen ze. De vorige keer dat La Tropicale in Lambarn was won... Rinaldo Nocentini! Al klopt dat officieel niet meer, de zege zou nu eigenlijk voor Damien Gaudin moeten zijn. Nocentini werd namelijk in 2020 geschorst omdat zijn bloedpaspoort bokkensprongen vertoonde in 2018 en 2019. Al zijn resultaten in die jaren is hij kwijt en hij won in 2018 deze rit. Streep erdoor, dus. Het was toen evenwel inderdaad een aankomst voor puncheurs, ook nu kan het dat zijn. Heuveltje aan het eind, afdalinkje en dan heel snel de finish. Een goed getimede aanval kan de moeite lonen. Lange rit wel, zeker voor Afrikaanse begrippen.quote:Lambarn verwelkomt de Tropicale voor de 25ste keer voor de finish van deze etappe, de langste van de editie van 2023 met 190 kilometer op het programma. De wegen zijn uitstekend en zeer glad met een meer heuvelachtig tweede deel van de etappe. De traditionele finale in Lambarn biedt altijd pauzes aan de kop van het peloton.
De organisatie innoveert tijdens de vijfde rit door nog maar eens een kans te bieden aan de sprinters.quote:La Tropicale innoveert opnieuw door terug te keren naar de hoofdstad vanuit Kango, dat de race meestal in de andere richting naar het midden van het land lanceerde. De lopers zullen Libreville omzeilen via het noorden om aan te komen in de stad Angondj, het toneel van grote Gabonese sportevenementen, met het nationale voetbalteam en de Libreville Marathon.
In Gabon zijn ze gek op hun circuits, de laatste twee etappes van deze ronde rijden we rondjes. Eerst in Port-Gentil, de belangrijkste haven van het land. Het centrum van de petroleum- en houtindustrie, nou, dan weet je hetquote:La Tropicale keert terug naar de wegen van Port-Gentil voor een circuitstop in het hart van de economische hoofdstad van het land. Aan de vooravond van de finish is het een kans voor hardlopers die van stedelijke routes houden om te schitteren. De moeilijkheid, ondanks een vlak parcours, zal komen van de vele bochten om te onderhandelen. De meest bekwame lopers krijgen de voorkeur.
wel. Bini won hier in 2020, fantastische plaats dus.
Afsluiten doen we zoals altijd in de hoofdstad, Libreville. Daar wordt ook altijd gesprint, ondanks het profiel dat het laat lijken op de AGR. Tesfatsion ging er in 2020 net kopje onder, we hopen nu op een betere afloop.quote:Zoals elk jaar sinds de oprichting van het evenement in 2006, vindt de 1e etappe plaats in de straten van de hoofdstad, in navolging van de traditie van grote rittenkoersen. Maar voordat ze naar de kust van Libreville gaan, vertrekken de lopers vanuit Cap Esterias, dat voor het eerst was ingeschreven op het programma van de Tropicale tijdens de 10e editie in 2015, om Owendo te vergezellen op prachtige wegen en vervolgens het stadscentrum. hoofdstad voordat het laatste circuit van de Boulevard Triomphal tussen de rotonde van Democratie en die van Buitenlandse Zaken tien keer wordt afgelegd. Net als bij de 1e editie zal de finish worden beoordeeld voor de Senaat.
Zeven etappes, vooral heel vaak sprinten en met wat geluk twee aankomsten voor de beter klimmende sprinters. Wellicht nog een dagje voor de vluchters, veel meer zit er niet in. Een van twee profwedstrijden op Afrikaanse bodem is, uh, ja, nouja, mwah, niet helemaal ideaal. Alsnog een leuke showcase voor de Afrikanen. Jongens als Henok Muluberhan, Natnael Tesfatsion, Biniam Girmay, Natnael Berhane, Joseph Areruya en ga zo maar door konden zich hier eigenlijk voor het eerst aan de wereld tonen. In die zin heeft de koers zeker veel nut en is het heel goed dat ie terug op de kalender is. Iedere kans voor de Afrikanen is er eentje en daar moeten we niet te lichtzinnig over denken. Wat het signaal is om de deelnemerslijst eens te bestuderen, welke Afrikanen gaan dit jaar de Europeanen het vuur aan de schenen leggen?
In ieder geval niet de Gabonezen, die kunnen er stuk voor stuk allemaal he-le-maal niets van. In die zin is het echt raar dat we in Gabon fietsen, want de locals zijn helemaal geen fietsers. Er doet er eentje mee die in de eerste etappe in 2020 een OTL noteerde, dat is het niveau. Geoffroy Ngandamba is de minst slechte, wat wil zeggen dat hij waarschijnlijk als enige berhaupt de finish gaat halen. Wat wel nog leuk is, kijk eens even wie de D.S. van Gabon is. Ja, de enige echte. Al is het wel een parttime baan, Olano doet alleen in deze periode iets voor Gabon. Rond kerst zat de selectie van Gabon in Spanje, waar ze samen met Olano mochten trainen. Na de Bongo Bongo Tour gaat Olano weer terug naar het Baskenland, waar hij bij de lokale wielerbond ook een functie heeft. Ik heb overigens gelezen dat er een kans is dat Gabon helemaal niet van start gaat, want de renners zijn boos op de bond. Slecht materiaal, amper salaris, dat soort dingen. Welkom in Afrika!
Nee, dan de tweede ploeg, daar moeten we wl aandachtig naar kijken. Eritrea doet mee! Ooit wonnen ze deze koers met Berhane en in 2020 waren ze er zo ontzettend dichtbij, het scheelde uiteindelijk maar een lullige seconde. Als ze de eindwinst niet pakken dan pakken ze meestal op z'n minst wel een rit. Veel Eritreers hebben een ritzege gepakt in Gabon en ik sluit niet uit dat er dit jaar weer wat bij gaat komen. Henok Mulubrhan is de kopman. Hij heeft al vaker La Tropicale gereden en hij doet altijd mee om de knikkers. Een rit winnen zat er nog niet in, maar vaak moest hij ook werken voor een ander. In 2020 nog voor Tesfatsion, bijvoorbeeld. In 2018 debuteerde hij hier met een 16e plaats in het klassement, zijn eerste wapenfeit tussen de profs. Nu rijdt hij voor Bardiani, maar mag hij deze koers namens de Eritrese ploeg afwerken. Die ritzege moet er nu dan eindelijk eens gaan komen. We schrijven hem meteen op voor de aankomst in Oyem. Ondersteuning krijgt hij van Dawit Yemane, wat ik een opmerkelijke keuze vind. Dawit is een van de betere Eritreers, maar hij is wel een pure klimmer. Veel heb je hier dan niet te zoeken, eigenlijk. In 2020 werd hij hier 12e, met aanklampen en meesprinten kom je een eind, maar ik had wel een andere suggestie voor de Eritrese bondscoach. Derde lid van de ploeg is Ephrem Ghebrehiwet, die sinds vorig jaar voor de continentale ploeg van Doug rijdt. Zijn eerste jaar in Europa was niet heel verkeerd, dit moet zijn jaar van de doorbraak gaan worden. Hij kan hier alvast goed beginnen. Wat voor renner hij precies is weet ik nog steeds niet helemaal, wie weet komen we daar tijdens deze week wel achter. Reikhalzend kijk ik uit naar het debuut van Aklilu Arefayne. Vorig jaar reed hij nog bij de junioren, nu debuteert hij tussen de profs in Gabon. Ik hoop op een debuut dat te vergelijken valt met het debuut van Bini. Aklilu is het grootste Eritrese talent sinds Biniam, dat durf ik gerust te stellen. Als junior won hij al zowat iedere koers tussen de elite in Eritrea, en dat wil toch best wat zeggen. Het enige nadeel is dat hij niet per definitie een topsprinter lijkt te zijn, wat hem deze week kan opbreken. Wat meer de klimmende kant op dan de sprintende kant, zou ik zeggen. In dat kader had ik eerder Yoel Habteab meegenomen. Ook een jongen die vorig jaar nog junior was, Aklilu is overall de betere van de twee maar Yoel lijkt rapper te zijn. Eind december werd er door de afdeling van het World Cycling Centre in Zuid-Afrika eindelijk weer eens een trainingskamp georganiseerd met talenten uit heel Afrika en deze jongens mochten ook wat wedstrijdjes afwerken met de Zuid-Afrikanen. Yoel Habteab en Aklilu Arefayne vielen het meeste op, zij wonnen ook al meteen wat wedstrijdjes en reden in andere koersen flink tussen de mensen. In de sprints eindigde Yoel steevast voor Aklilu, dus met het oog op deze koers had ik een andere keuze gemaakt. Al hadden we ook Meron Teshome thuis kunnen laten. De neef van Biniam Girmay was eigenlijk al gestopt met fietsen, maar is bezig met een terugkeer. In principe was hij een van de snellere renners van Eritrea, maar ik weet niet wat daar nu nog van over is. Toch eerder een soort van wegkapitein, maar die hebben ze met Michael Habtom eigenlijk ook al. De twee veteranen van de ploeg, die de lijnen moeten gaan uitzetten voor de rest. Henok kopman en Aklilu als HET TALENT, let vooral op die twee.
Van links naar rechts: Aklilu, Henok, Efrem, Michael, Dawit, Meron.
Franse organisatie, veel Franse ploegen. Die traditie blijft. Jean Rene Bernaudeau, naar eigen zeggen een voorstander van het Afrikaanse wielrennen, is weer van de partij. Hij neemt altijd een paar snelle jongens mee, want daar kun je punten mee scoren in Gabon. Lorrenzo Manzin, met Afrikaanse roots, won in het verleden drie ritten in La Tropicale. De helft van zijn zeges als prof boekte hij hier, altijd lachen. Wint er dit jaar ook sowieso wel eentje, of hij moet overklast worden door Jason Tesson. Da's de andere sprinter van dienst, eentje die we niet mogen onderschatten. Emilien Jeannire, die kent u niet, is ook snel. Debuteert als prof, nadat hij vorig jaar in het Franse amateurcircuit het een en ander won. In de sprint. Zul je altijd zien, denk je alleen aan Manzin en Tesson en loopt deze jongen er ineens mee vandoor. Soupe is babysitter, die mag welke van de drie dan ook wil sprinten gaan begeleiden. Ourselin is pure middelmaat, maar werd vorig jaar wel 11e in Rwanda. Geen pure sprinter, dus zal hij vermoedelijk niet de kopman zijn. Matto Vercher debuteert hier ook als prof en ook hij lijkt niet heel langzaam te zijn. Wel wat meer een puncheur, vermoed ik. Krijg altijd hoofdpijn van die nodeloze Franse talenten, maar de naam Vercher gaan we wellicht ook zien passeren deze week.
Rwanda is de volgende ploeg, waar Moise Mugisha de kopman is. Maar da's geen sprinter. Die zal het zoals Joseph Areruya in 2018 moeten doen, een keer in de goede vlucht zitten en hopen dat het pulleton zich misrekent. Kan altijd, natuurlijk. Krachtpatser tot en met, alleen nul tactiek. Eric Manizabayo doet ook mee, maar da's een klimmer. Nee, dat gaat hier niet werken. Warmdraaien met het oog op de Tour du Rwanda, dat wel. Patrick Byukusenge is de wegkapitein van de Rwandezen en van Swayibu Kagibwami had zelfs ik nog nooit gehoord. Merkwaardige selectie ook wel weer, eigenlijk. Al speelt er in Rwanda altijd meer dan wij weten. Eric Muhoza, een van de grootste Rwandese talenten, dit jaar actief bij Bike Aid, schijnt er bijvoorbeeld niet goed op te staan bij de bond. Waarom? Omdat er altijd gedoe moet zijn in Rwanda, traditie. Enfin, de selectie bevat verder Joseph Areruya, de voormalig winnaar die er tegenwoordig helemaal niets meer van kan. Het zal moeten komen van Renus Uhiwire, in principe de snelste Rwandees van allemaal. Een jongen met een gebruiksaanwijzing, daarom verdween hij na een paar maanden alweer bij Qhubeka, maar als het draait is er geen snellere Rwandees te vinden. Dat worden een paar vijfde plaatsen, ofzo. Wel hebben de Rwandezen een hip nieuw tricotje.
Algerije neemt altijd een paar snelle jongens mee, handig voor deze koers, maar toch slagen ze er warempel in om de koning van Gabon, Rekiki, niet mee te nemen. Die is hier 500 keer bij de eerste vijf geindigd, een keer als eerste. Maar dit jaar doet ie niet mee. Wie dan wel? Hamza Amari, de nieuwe Algerijnse hoop. Hij mag dit jaar in Europa gaan koersen namens de continentale ploeg van Q36.5. Die naam rolt nog steeds niet lekker van de tong. Hoe dan ook, Hamza is snel. Reed vorig jaar al l'Avenir en daar kon hij dat niet echt laten zien, maar ik verwacht hem hier wel te zien. Hoger plafond dan Reguigui, met wat mazzel. Hamza Mansouri, nog een Hamza, doet ook mee, maar daar verwacht ik minder van. De eeuwige Azzedine Lagab is ook weer van de partij, inmiddels 36 en niet weg te denken uit welke Afrikaanse koers dan ook. Of op de Olympische Spelen, dat ging ook lekker. Hij is nog steeds competitief, maar dan wel in de kleinere Afrikaanse koersjes. Op 2.1-niveau haakt hij af, maar hij is wel een nuttige gids voor Amari, verwacht ik. Mohamed Nadjib Assal kennen we niet en hoeven we niet te kennen, Abderrahmane Mansouri is iets beter maar werd de vorige keer hier slechts 67e en Salah Eddine Ayoubi Cherki heeft meer namen dan resultaten. Wel heel jong nog, wie weet wordt het wat en ontdekken we hem deze week. Maar nee, in principe vooral op Amari letten.
Bij Burgos laten ze zien dat ze het parcours goed hebben bestudeerd: ze nemen eigenlijk alleen maar rappe mannen mee. Puncheurs en pure sprinters, meer heb je niet niet nodig. En Madrazo, vooruit. Antonio 'Chava' Angulo kwam over van Euskaltel en hij is een typische Spaanse puncheur. Meteen op de eerste dag in de gaten houden. Madrazo is dan weer meer een klimmer, maar ook een beetje een avonturier. Hij genoot van zijn avontuur in Rwanda en dus wilde hij ook nog even een ander Afrikaans land ontdekken. Voila. Clement Alleno kent u nog niet, dat is een jonge Fransoos die ze ergens daar tussen de amateurs hebben gevonden. Sprintertje, heb ik me laten vertellen. Miguel Angel Fernandez is ook een sprinter, werd vorig jaar onder meer een keer derde in een rit in de Ronde van Turkije en Mario Aparicio is eerder een klimmer, een matige evenwel. De kopman op papier lijkt me Cyril Barthe. Snel en komt makkelijk over een heuvel, mijn FPCL vindt dat Burgos hem moet uitspelen.
Over de selectie van Marokko hoeven we niet veel te zeggen. Ik denk dat Youssef Bdadou het meeste talent heeft, hij is soms ook nog wel redelijk snel, maar in dit veld verwacht ik hem niet direct vooraan. Achraf Ed Doghmy kan ook nog wel wat, maar dan het liefst in de Ronde van Kameroen. Dit is voor deze jongens allemaal net wat te hoog gegrepen. Er is wel wat talent in Marokko, maar ze zijn ingehaald door heel wat andere Afrikaanse landen. Maatougui, eigenlijk het grootste talent dat over is, doet niet mee. Nee, dan blijft er verder weinig over. Pelotonvulling.
Als het over Kameroen gaan kan ik ieder jaar hetzelfde vertellen. Clovis Kamzong is de eeuwige kopman. Gaat gevoelsmatig al 40 jaar mee en hij blijft de beste renner van zijn land. De vorig keer won hij in Gabon zelfs een rit, door vanuit de vlucht Areruya te kloppen in de sprint. Afgelopen jaar werd hij nog derde in de GP Chantal Biya in eigen land. In Gabon hoeven we er niet echt iets van te verwachten, of hij moet weer toevallig in de goede vlucht zitten. Zijn ploeggenoten? Artuce Jodele Tella heeft ook nog wel een aardige staat van dienst, maar dan wel vooral in Kameroen zelf. Daarbuiten, nee. Kameroen doet mee voor de sier. Al wonnen ze een paar jaar terug dus wel ineens een etappe, dus we kunnen er niet te lullig over doen. Maar nee, als Kamzong ooit stopt is daar de grote leegte.
Bingoal komt met een ploeg die op papier angstaanjagend is. Alexis Guerin als kopman, iemand die al jaren een plaag is in het Europese continentale circuit. Goede klimmer, maar eigenlijk vrij allround. Laat hem los in Bulgarije en de tegenstand heeft een probleem. Dan heeft de tegenstand in Afrika waarschijnlijk ook een heel groot probleem. Hij is wel meer een klimmerstype, dus als je het zo bekijkt heeft hij hier niet veel te zoeken, maar als hij op een van die heuveltjes hier zijn duivels ontbindt heeft de rest misschien toch wel een probleem. Guerin heeft overigens een ontzettend slechte reputatie in Frankrijk zelf, is altijd leuk om nog even te delen. Zijn collega's aldaar hebben wel een mening over zijn prestaties, zeg maar. Als er gesprint gaat worden heeft Bingoal Karl Patrick Lauk en Alexander Salby in huis. Lauk was vorig jaar wel heel erg slecht, dus ik zet m'n geld eerder op het smerige snorretje van Salby. Won vorig jaar bijna een rit in de ZLM Toer, dan ben je een hele grote. Van Louis Blouwe heb ik nog nooit gehoord, ik heb ook werkelijk geen idee wie Tom Portsmouth is. Lennert Teugels is dan weer een avonturier die de afgelopen jaren voor de taartjesploeg reed. Hij mag het nu een niveautje hoger proberen. Zal vast een keer in de vlucht van de dag zitten en is niet te onderschatten als de weg omhoog loopt. Kan een aardige tandem zijn met Guerin.
Bij Burkina Faso blijft mijn eeuwige stokpaardje Paultje Daumont de grote man. Was vorig jaar nog even stagiair bij ProTouch, een Zuid-Afrikaanse continentale ploeg die helaas niet meer bestaat. We hebben al zo weinig Afrikaanse ploegen en een van de weinige ploegen verdwijnt dan ook nog eens. Geen ProTouch op welke startlijst dan ook en bijna alle renners hebben nog niets nieuws gevonden. De altijd onderschatte Kent Main is bijvoorbeeld nog werkloos, dat is echt een schande. Deels zit het Afrikaanse wielrennen wel in de lift, maar er is ook echt heel veel stilstand en zelfs achteruitgang. Vlotten wil het allemaal niet echt. Daumont kan altijd nog koersen rijden namens de nationale ploeg, maar veel zullen we op dit niveau vermoedelijk niet van hem vernemen. Schijnt ook wat lui te zijn, dan houdt het op. Zijn ploeggenoot Souleymane Kone is enigszins snel, maar kwam in het verleden niet veel verder dan de 39e plaats hier. Nee, de Burkinezen gaan het niet doen.
De Ivorianen dan? Ook niet. Issiaka Cisse was een paar jaar geleden een grote renner in dit circuit. Meerdere keren in de top 10 van La Tropicale geindigd, maar die jaren zijn wel voorbij. Hoewel, werd toch nog 17e in 2020. Nouja, ik zet nu in op de 27e plaats. Abou Sanogo is enigszins snel, maar ook niet meer voor dit werk. De rest noem ik niet eens, laat maar mooi zitten.
EF Education-NIPPO Development Team, dat rolt ook lekker van de tong. De opleidingsploeg van EF, waar EF sinds dit jaar ook daadwerkelijk gebruik van wil maken. Daarom hebben ze een paar renners aan de collectie toegevoegd die daadwerkelijk met het grote EF mogen gaan rijden. Toby Perry bijvoorbeeld, al is die jongen meer een klimmer en dus schrijf ik hem niet direct op voor deze week. De ploeg is ook een opvangplaats voor renners uit de portefeuille van Robbie Hunter en dus zien we Marc Pritzen verschijnen. Een Zuid-Afrikaan, jawel! Heeft het al eens eerder in Europa geprobeerd bij de continentale ploeg van Doug, dat werd geen groot succes maar terug in Zuid-Afrika ontpopte hij zich wel als winnaar. Bleek soms ook snel te zijn, die benen mag hij nu ook in Gabon gaan tonen. De naam NIPPO geeft aan dat er Japanners in de ploeg zitten en de Japanner van dienst in Gabon luistert naar de naam Yusuke Kadota. Won vorig jaar de Ronde van Hokkaido voor Thomas Lebas, dan ben je een grote. Maar niet groot genoeg om te shinen in de Bongo Bongo Tour. Felix Stehli is een Zwitser die er niet heel veel van kan en Kiya Rogora is het nieuwe Ethiopische talent. Ik vind hem persoonlijk niet heel goed, maar hij heeft wel de juiste connecties. Daarom toch maar mooi aan een plekje gekomen bij deze ploeg. Wie weet wordt het wat, dat zou dan de eerste goede Ethiopische renner zijn die niet uit Tigray komt. Kampioen van zijn land, maar dan vooral omdat de jongens uit het door oorlog geteisterde Tigray niet aanwezig waren.
Mauritius schijnt echt een heel saai eiland te zijn. Saaie renners hebben ze, ook. Alexandre Mayer is net iets beter dan Marcel, maar veel scheelt het niet. Christopher Rougier-Lagane geeft het zelf al weg, lagaan. Er zitten zelfs een paar gasten tussen waar ik nog nooit van heb gehoord. Torea Celestin klinkt meer als een gerecht dan als een goede coureur.
Over Benin kan ik ook moeilijk veel vertellen. Hun broekjes lijken heel erg op die van Eritrea, dat zou voor verwarring kunnen zorgen. Ware het niet dat ze Benineesjes ver achteraan zullen fietsen, dat scheelt dan weer qua verwarring. Mijn vrienden van Africa Rising Cycling zitten heel erg op de Benin-bandwagon, maar ik kan daar helaas nog niet plaatsnemen. Adrien Niyonshuti, de eerste Rwandees in Europa, is daar de bondscoach, dat is natuurlijk wel leuk, maar aan de resultaten zien we het nog niet af.
De laatste ploeg is een nieuwe Turkse ploeg, met een aantal bekende namen. Natnael Berhane keert terug naar de plek waar hij ooit won. Winnen gaat hij nu niet meer doen, evenwel. Een hele korte piek gehad en daarna de motivatie verloren, eigenlijk. Zoiets kunnen we ook wel zeggen over Darwin Atapuma, zijn tijd aan de top was ook kort. Beykoz Belediyesi Spor Kulb, je zal maar ergens voor rijden. Allebei klimmers en dus niet echt namen voor deze koers, misschien dat Halil Dogan zich een keer in een sprint mengt. Denk het niet. Yaroslav Parashchak ken ik niet, maar hij komt wel uit Oekrane dus we wensen hem succes. Hij heeft een Russische ploeggenoot, Sergey Rostovtsev. Dat zal gezellig zijn, zeg. Deze Sergey reed vorig jaar een paar ereplaatsen bij elkaar in Turkije, maar in Gabon presteren is natuurlijk veel lastiger. Een Turk waar ik nog nooit van heb gehoord maakt de ploeg rond.
Tot zover de ploegen. Ik verwacht veel van de sprinters van Total. Manzin, Tesson, of misschien wel Jeanniere en Vercher. Eritrea zet daar onder meer Henok en het nieuwe fenomeen Aklilu tegenover. Salby in de gaten houden, net als de mannen van Burgos. Barthe, bijvoorbeeld, of Fernandez voor de helemaal vlakke sprints. Pritzen, Amari, om de Afrikaanse eer hoog te houden. Het houdt niet over, qua deelnemers, jeetje, zeg.
Ik heb genoeg gezien, een clean sweep voor Total Eritrea. Morgen om 13:30 verwachten we de eerste aankomst. Ik heb er zin in.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 22-01-2023 21:45:47 ]
Wat zijn dit voor lasterlijke teksten?quote:Guerin heeft overigens een ontzettend slechte reputatie in Frankrijk zelf, is altijd leuk om nog even te delen. Zijn collega's aldaar hebben wel een mening over zijn prestaties, zeg maar.
En Jordan Levasseur is niet gestopt, dus ik hoop dat ie hier nog een keer komt om wat Afrikanen pijn te doen.quote:
[..]
Wat zijn dit voor lasterlijke teksten?
[ Bericht 0% gewijzigd door Immerdebestebob op 22-01-2023 21:27:38 ]
Blijkbaar toch een ander. Merkwaardige sport.quote:
Tesson en Manzin moeten heel veel etappes op gaan leveren. Zelf vind ik Tesson een stuk beter.
Franse kolonisten slaan direct toe
quote:
Als je verslagen wordt door Soupe kun je er natuurlijk ook gewoon bijzonder weinig van
Dit zijn wel opmerkelijk veel fietslengtes.
Kek fotootje. Kan mooi in het volgende verslag.
Op een blouwe maandag loopt het zooitje volledig in de soupe.quote:
Als je verslagen wordt door Soupe kun je er natuurlijk ook gewoon bijzonder weinig van
2x
stage La Tropicale Amissa Bongo ('23, '11)
Fenomeen. Verder nooit gewonnen.
De cirkel is rond.
Bitam-Oyem en Oyem-Bitam gewonnen.
[ Bericht 42% gewijzigd door Immerdebestebob op 23-01-2023 22:09:58 ]
Dit is niet wat we in gedachten hadden. Geoffrey Soupe, of all places. Heb je als ploeg vier sprinters mee, wint de loods. Op de beelden die niet talrijk beschikbaar zijn zien we een sterke aanzet van Soupe, terwijl een andere Totaller het hoofd moet buigen. Zal dus allemaal niet helemaal de planning zijn geweest, maar het pakte wel zo uit. Louis Blouwe of all places tweede. Om het nog erger te maken: schijnt het neefje van Johan Bruyneel te zijn volgens Steef. Ik vind het nu al een engnek. Op het minimale fragment dat men beschikbaar heeft gesteld komt Henok ergens vanuit een ander land nog opzetten, die lul kan zich ook echt voor geen meter plaatsen. Verzamelaar van ereplaatsen maar hij wint nooit, op deze manier gaat daar deze week niet echt verandering in komen.
De informatievoorziening is hier nog matiger dan in Rwanda, dus veel valt er niet over zo'n etappe te vertellen. Vooral veel Afrikanen in de aanval in het begin, met een controlerend Bingoal en een controlerend Eritrea. In de slotfase aanvallen van Aparicio en Ourselin, maar uiteindelijk werd het toch een - ontregelde - sprint. Door de hellinkjes aan het eind werd het peloton nog aardig uit elkaar gereden, er eindigden 26 renners in dezelfde tijd. Guerin verloor een paar tellen, die mocht dus gewoon netjes braaf de lead-out doen voor Blouwe Louis. Noteer je een partij narigheid, komt nog meer ellende bovendrijven. Angulo die de sprint doet en Barthe daar een stuk achter, ik word daar niet vrolijk van. Kleine positieve puntjes: het fenomeen Aklilu in de eerste groep! En er is nog meer nieuws over Aklilu. Vandaag werd bekend dat hij dit jaar zal uitkomen voor de nieuwe continentale ploeg van Intermarche. Dat is bijzonder goed nieuws. Toen bekend werd dat Intermarche met een opleidingsploeg zou komen werd ons verteld dat die ploeg renners uit meerdere landen zou bevatten, met ook kans op Afrikaanse renners. Rond die tijd las ik ook dat men aan Bini had gevraagd of hij even de scout uit wilde hangen. De eerste naam waar ik toen zelf aan dacht was Aklilu, als beste Eritrese junior van het moment. Blijkbaar dacht Bini er hetzelfde over. Twee zielen, een gedachte. Ik zit er over het algemeen helemaal naast, nu heb ik het een keer bij het rechte eind. Maakt m'n dag toch weer goed. Duurde wel verrekte lang voor ze het een keer bekend durfden te maken, een tijdje terug waren ze al aan het teasen.
In november al! En ons dan maanden niets laten weten, wat een marteling. Maar, eind goed al goed. De meeste Afrikanen hebben het niet makkelijk om Europa te halen, Aklilu, koosnaam Akile, is een van de gelukkigen. Voor hem wordt min of meer de rode loper uitgerold. Omdat hij talent heeft, maar ook omdat de keuze toevallig net op hem valt. Hij mag als eerstejaars belofte meteen La Tropicale rijden en trekt daarna dus naar Europa om onder de vleugels van Bini hopelijk uit te groeien tot een zeer goede renner. Ik ben blij. Het is zeer terecht, maar zelfs dan moet het allemaal nog even meezitten. Met Milkias KUDUS en Aklilu toch weer twee grote Eritrese talenten die een mooi plekje in Europa hebben gevonden, dat valt me niet tegen. Ook een Ethiopir vond zijn weg naar Europa, Kiya Rogora. Die eindigde ook netjes in de eerste groep vandaag, valt me ook niet tegen. Als Afrikaanse sprinters noteerde ik Pritzen en Amari, die worden 11e en 12e. Briljant is anders, zeker als je bedenkt dat ze achter godbetert Berhane eindigen. Bepaald geen sprinter. Voorlopig durf ik nu al wel de conclusie te trekken dat de Eritreers daadwerkelijk een fout hebben gemaakt door Yoel Habteab niet mee te nemen. Die is een stuk sneller dan alles wat hier van de partij is. Samson Habte had ook nog gekund, maar die is twee jaar ouder dan Yoel en wij kiezen resoluut voor de jeugd. Enfin, we zullen het met deze jongens moeten doen. Anti-sprinter Dawit Yemane die iedere dag 18e wordt, geniale tactiek. En Henok, ach, Henok, jongen toch. Wanneer komt die overwinning er nu eens? Kun je wel de hele dag Teshome en Habtom op kop laten rijden, maar voor wat eigenlijk? Tijd om de aanval te kiezen, nu al. Anders mag Total dagelijks gaan rouleren en dat ziet niemand zitten.
Madrazo is hier om vakantie te vieren, in ieder geval. Tevens kunnen we stellen dat Benin en Gabon nog wat werk te verzetten hebben. Niyonshuti en Olano moeten die jongens toch wat harder laten trainen. Morgen volgt een nog vlakkere rit dan vandaag. Een andere Total zal het stokje wel overnemen. Feest, maar dan niet.
Random dingetje tussendoor, aangezien ik de afgelopen tijd de boel niet echt van updates heb voorzien ligt er wat achterstallig onderhoud op de stapel. Zo heb ik onder meer een interview in de aanbieding van de mensen van ProTouch, over het waarom van hun verdwijnen.
https://www.globalpeloton(...)anager-rebecca-eliot
[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 23-01-2023 23:22:30 ]
Blauwe.quote:
[..]
Op een blouwe maandag loopt het zooitje volledig in de soupe.
Nee.quote:
De grap missenquote:
Verder jammer dat zo'n Afrikaans rondje niet eens op de buis komt...lijkt me best leuk om eens te zien. Verder krijgt mijn FPCL-renner Mulubrhan mijn volledige support
Voeckler deed dit beter.
Vroege rit vandaag, ze zijn al even bezig en Eritrea luistert zowaar naar mij. Ze zijn volop aan het aanvallen, voorlopig nog zonder succes.
Misschien kunnen die Afrikaantjes er gewoon geen reet van. Zou dat het zijn?quote:
Een kwartier voorsprong op de rest, met op de tweede plaats een andere Total, we heffen deze week op.
Je mist een type Girmay.
Er zijn in ieder geval weinig sprinters in Afrika. En de paar sprinters die er wel zijn worden dan weer niet meegenomen. Verder mag je je neokoloniale houding bij je houden.quote:Op dinsdag 24 januari 2023 11:35 schreef Mexicanobakker het volgende:
[..]
Misschien kunnen die Afrikaantjes er gewoon geen reet van. Zou dat het zijn?
Je mist een type Girmay.
Het is natuurlijk absoluut jammer dat die Fransen in zo'n koers altijd de hele boel op een hoop rijdenquote:
[..]
Er zijn in ieder geval weinig sprinters in Afrika. En de paar sprinters die er wel zijn worden dan weer niet meegenomen. Verder mag je je neokoloniale houding bij je houden.
En Burgos. Zelfs BART kan hier in de buurt komen van overwinningen.quote:
Gratis UCI punten voor TotalEnergies en Bingoal
Klassement negeren we maar even
Er doen maar 4 serieuze ploegen mee: Total, Bingoal, Burgos en Eritrea. Wat daarna komt is echt waardeloos. In 2020 had je nog 8 ploegen waar je wat aan had. En van de 4 ploegen in deze ronde stuurt Total 4 rappe mannen en Bingoal 2, waarbij Salby erkend is, en Lauk er helemaal niks meer van kan. Dus in de praktijk zal het nog een paar keer Salby tegen 2/3 van Total zijn.quote:
Stokje overdragen om ieder te laten winnen vind ik beetje minachtend naar de koers toe maar goed
Geen idee waarom het niet gelukt is een beter deelnemersveld te krijgen in de breedte.
Op deze manier kan ik het iedere dag heel kort gaan houden. De foto spreekt voor zich. Bij Total hebben ze afgelopen winter gewerkt aan de trein voor Tesson. Dit ging gisteren nog helemaal de mist in, maar vandaag liep het zoals te zien valt op rolletjes. Een afgetekende overwinning voor Tesson, met daarachter neoprof Jeanniere op de tweede plaats. De vieze snor van Salby op drie en Henok opnieuw vierde. Manzin tot nu toe twee keer achteraan de groep geindigd, maar die zal binnenkort ook vast een keer een kans krijgen om te winnen.
Hoewel de uitkomst heel saai was konden de Gabonezen onderweg toch het een en ander zien gebeuren. Eritrea luisterde warempel naar mij en ze gingen met z'n allen in de aanval. Ze zijn alle zes minstens een keer genoemd door de twitteraar van dienst. Aklilu probeerde het aan het eind nog even en het leek er zelfs op dat er iets van een mogelijkheid was om wat te bereiken, maar uiteindelijk was de controle van Bingoal en Total te sterk. Na de overmacht van Tesson moeten we in het vervolg van La Tropicale hopen dat Bingoal geen zin meer heeft om te controleren, dat Total alles alleen moet doen en dat een van de aanvalspogingen van Eritrea wel gaat lukken. De aanvalslust valt in ieder geval te prijzen, ik hoop dat ze dit doorzetten. In de zeer minimale samenvatting zien we zelfs Henok nog even ten strijde trekken. Dat kan ik hem ook van harte adviseren, want in de sprint gaat hij iedere dag opnieuw weer vierde worden. Henok is niet traag, maar zeker op het vlakke geen pure sprinter. Dan is een Tesson simpelweg sneller.
In de sprint werd Renus Uhiriwe vijfde, volgens mij had ik dat wel zo ongeveer voorspeld. De enige fatsoenlijke Marokkaan op zes, ook nog wel logisch. Berhane weer in de top 10, Amari ditmaal ook. Barthe stelt wel teleur, in dit veld zoveel moeite hebben om de top tien te halen. Wel onderweg veel bonificaties gesprokkeld. Da's dan altijd nog wel een leuk element van deze koers, iedere dag zijn er drie sprints waar iedere keer een paar tellen te sprokkelen vallen. Zo verloor Tesfatsion dit rondje ooit. Barthe is bij de zaak en schuift door al die tussensprints wel op naar de derde plaats in het klassement. De Eritreers sprokkelen ook allemaal wat, maar daar lijkt nog niet echt een strategie achter te zitten. En als Tesson in het vervolg iedere rit wint is de rest sowieso kansloos wegens de boni's aan de meet.
Enfin, dat was het wel weer voor deze rit. Speciale vermelding voor de ploeg van Benin, lekker gewerkt jongens!
Morgen is het parcours zo vlak als een pannenkoek, dat wordt dus weer Tesson. Desondanks hoop ik dat de Eritreers weer de hele dag gaan aanvallen en dat er een moment komt dat Total de boel niet meer kan controleren. Al zal dat wellicht eerder op donderdag zijn, als we te maken krijgen met een explosieve finale. Tot zover. Dat die Fransen maar mooi snel ergens wat ebola oplopen.
Ik denk dat ik ze bij kan houden als ze mij uit de wind houdenquote:
Toerclub Benin lekker met 35 per uur rondrijden.quote:
Laten rijden, vind ik.
Ennnnn ze werken niet goed samen. Ook in 2023 blijft het een merkwaardige sport.
Ennnnn ze zijn weer gegrepen door het peloton.
Maar Henok heeft wel de eerste tussensprint gewonnen, kom maar door met De Bonis.[ Bericht 7% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 25-01-2023 12:57:43 ]
Benieuwd wat die nog meer gaat laten zien dit seizoen.quote:
Soupe derde
Toch een vrij teleurstellende uitkomst na zeer mooie ontwikkelingen in het begin van de rit. Bijna direct vanuit het vertrek reed er een sterke groep van negen weg, met daarin onder meer Henok en Aklilu. Ook Berhane was van de partij, net als twee renners van Bingoal en eentje van Total. Bingoal had op zich wel de goede mannen mee met Teugels en Guerin, ik denk dat vooral Ourselin namens Total de spelbreker is geweest. Je zou zeggen dat zeker de Eritreers er alle belang bij hadden om door te rijden, maar om wat voor reden dan ook verliep de samenwerking heel slecht. Het ligt altijd aan de Fransen, dus ik kijk naar Ourselin. Die zal het wel niet hebben aangedurfd met Henok in de buurt, de lamlul. In het peloton reed nota bene Algerije op kop, met een goede samenwerking hadden ze de kopgroep nooit meer terug gezien. De voorsprong bedroeg op z'n meest een minuut, maar daarna liep de samenwerking spaak en wist het peloton toch terug te keren. Eeuwig zonde, dit was de kans bij uitstek voor Eritrea om de koers naar zich toe te trekken. We zullen het met deze foto en de eeuwige wat als moeten doen.
Henok pakte onderweg wel wat bonificaties mee bij de tussensprintjes, maar verder was het toch weer een verloren dag. Nadat alles weer bij elkaar kwam vond er blijkbaar ook nog een massale chute plaats, met Meron Teshome en Angel Madrazo als een aantal van de slachtoffers. Het bleef ondertussen aanvallen regenen, maar een interessante kopgroep reed niet meer weg. Op een gegeven moment kreeg een kopgroepje met daarin drie Afrikanen wel een voorsprong van meer dan een minuut. Daarna reed Total toch maar op kop, net als Eritrea. Dat snap ik dan weer niet helemaal. In het begin van de rit deden ze het weer perfect door massaal aan te vallen, maar op kop rijden achter een kopgroepje van 'ongevaarlijke' klanten moeten ze niet doen, laat Total het maar oplossen. In de finale van de etappe werden de koplopers weer ingerekend en probeerde de aanvalslustige Aparicio het nog een keer, waarna Total en wederom Eritrea het gat wisten te dichten. Niet doen, Eritrea. Total gewoon laten rijden, spaar je krachten. Wie weet kun je dan aan het eind ook nog een keer een fatsoenlijke trein op poten zetten, want dat zat er nu weer niet in.
De belachelijk korte samenvatting geeft ons wel een mogelijke reden voor het gebrek aan samenwerking in de kopgroep aan het begin van de rit, een lekke band voor Berhane. Ja, dat komt dan natuurlijk vrij ongelukkig uit. Aan het eind zien we dat Salby vroeg aan de sprint begint, veel te vroeg, waardoor Tesson er nog makkelijk overheen kan komen. Geen Eritreers in beeld. Henok pas 14e, matig. Onderweg wel wat boni's gesprokkeld, maar als Tesson iedere dag blijft winnen doet dat er allemaal niet toe. Nouja, de instelling is er in ieder geval, ze hebben nog een aantal dagen om te kijken of de aanvalslust beloond kan worden. Alleen, niet meer controleren, gewoon niet doen.
Shout-out naar Honor. In het klassement zien we dat Tesson de gele trui overneemt van Soupe dankzij de bonificaties. Henok schuift ook op, maar ze moeten Tesson echt een keer zien te lossen om kans te maken op de eindzege. Dat moet dan maar morgen gebeuren. De langste rit, met een explosieve finale. En kilometer aan 5% vlak voor de finish, jawel! Eritrea gaat hopelijk weer massaal in de aanval en hopelijk lukt het dan opnieuw om Henok en Aklilu in de kopgroep te krijgen. En hopelijk blijft de kopgroep dan eindelijk wel een keer weg. Mocht dit niet zo zijn, dan moet het maar op dat pukkeltje aan het eind gebeuren. Alle ritten daarna zijn weer voor Tesson, dus dit is de laatste dag om iets te forceren. Nu of nooit. Liefst 190 kilometer om de overmacht van Total te doorbreken. Ik ga schietgebedjes prevelen.
Meerdere chutes in het pulleton, ondertussen.
[ Bericht 2% gewijzigd door Immerdebestebob op 26-01-2023 15:05:05 ]
PCS goden hebben de verkeerde.quote:
Oh, sukkelaarsquote:
[..]
PCS goden hebben de verkeerde.
quote:
Wie heeft nu gewonnen Meron Teshome of Lagab?
Graag in een spoiler, ivm R_R (of in zijn geheel verwijderen, misschien beter).quote:
Ofschoon het verschil met het blote oog te zien was werd Meron Teshome in eerste instantie uitgeroepen tot winnaar van de rit. Dat bleek een misvatting te zijn, het was daadwerkelijk de Algerijnse veteraan Azzedine Lagab die bij zijn zevende deelname aan La Tropicale dan ein-de-lijk zijn ritzege pakt. De man die op de olumpiese spelen nog in het nieuws kwam omdat hij door een koloniale Duitser als kamelendrijver werd aangeduid blijkt een flinke tijd later nog steeds rullevant te zijn op de fiets. Ook buiten de fiets is hij rullevant, want hij probeert in eigen land de volgende generatie op te leiden. We kunnen sympathie opbrengen voor de heer Lagab.
De langste rit van deze editie van de Bongo Bongo Tour bracht de nodige ontwikkelingen met zich mee. Schokkend wel, dat een rit van 190 meer te bieden heeft dan zo'n rit van amper 100 kilometer. Vrij snel ontstond er een kopgroep van vijf, met twee Eritreers en twee Rwandezen. Met Yemane met het oog op het klassement een gevaarlijke klant, voor Eritrea dus wel een prima situatie. De voorsprong liep op naar een minuut of vier, maar daarna besloot Total toch te gaan controleren. Enigszins opvallend zou je kunnen noemen dat de iets langere samenvatting van vandaag laat zien dat het vooral Manzin was die op kop mocht rijden. Op een gegeven moment werd hij schijnbaar geholpen door de jongens van Benin, wat bijzonder is. De samenwerking in de kopgroep was lang goed, maar liep uiteindelijk spaak. Yemane en Uhiriwe haakten af, waarna de andere drie besloten verder te rijden. Daarna kwamen ze toch weer bij elkaar en nog weer wat later reed de vijfde van het gezelschap, de Kameroenerees Kuere, ineens zes minuten voor het peloton uit. Dat was ook wel een gekkige situatie.
In het peloton werd er meerdere keren gevallen, terwijl de beelden die tot ons komen vooral brede, rechte en goede wegen laten zien. Knap. Ook knap hoe er nadien allerlei situaties ontstonden uit het niets. De jongen uit Kameroen had een voorsprong van zes minuten, maar werd daarna ineens bijgebeend door drie andere renners. Vanuit het peloton hadden Azzedine Lagab en Patrick Byukusenge de oversteek gemaakt, terwijl Meron Teshome de hele dag ergens in het midden was blijven zwemmen. Hij mocht in het begin van de rit vooral veel kopwerk verrichten voor Dawit Yemane, maar nadien kreeg hij de vrijheid om voor zijn eigen kans te gaan. De drie kwamen bij Kuere, lieten hem achter en wisten hun voorsprong van een minuutje behoorlijk goed te behouden. Op 30 kilometer van het eind leek het een kansloze zaak, maar op tien kilometer van het eind werd het ineens speelbaar. Met slechts een paar kilometer te gaan werd de kans om voor de overwinning te strijden zelfs heel groot. In de slotkilometers volgde er n belangrijk obstakel, een heuse klim! Die klim was Byukusenge te machtig. Vooral de bocht waarna men aan de klim begon. In de samenvatting zien we een vrij onnodige en kolderieke val. Nu heeft het geen pas om Patrick uit te lachen, want in het pulleton gingen ze op exact dezelfde plek onderuit.
Teshome begon met een voorsprong aan de klim, dankzij die valpartij. Nadien wist Lagab toch weer aan te sluiten. De klim lag op amper twee, drie kilometer van het eind. Bij het ingaan van de slotkilometer hadden de heren nog 20 seconden voorsprong over. Total kreeg het niet voor elkaar om dit gat te dichten, al kan het ook zo zijn dat ze het niet zo nodig vonden om deze jongens weer in te rekenen. Meron Teshome is de neef van Biniam en de snelle genen zitten in de familie. Ooit was hij de snelste Eritreer, toen we Bini nog niet kenden en hij voor Bike Aid(s) reed. Ik was er dus heilig van overtuigd dat Teshome deze rit ging winnen, net als de twitteraar van dienst. Die wist het zeker, Teshome, steevast Hagos genoemd, won! Bleek het toch vrij duidelijk Lagab te zijn. Zeker geen trage, maar wel een verrassing van formaat. Nu is het natuurlijk wel zo dat Teshome de hele dag in de aanval reed, terwijl Lagab pas in de laatste pakweg 40 kilometer aan zijn avontuur begon. Dat zal het verschil zijn geweest. Hoe dan ook, een Afrikaanse ritzege! Daar was ik wel even aan toe. Voor het klassement schieten we er helaas alleen geen reet mee op.
De sprint van het peloton werd gewonnen door Tesson, die zijn furieus sprintende ploeggenoot Jeanneke Pis net te snel af was. Zeer teleurstellend, dit was eigenlijk de enige rit die een kans bood om Tesson te lossen. Dat klimmetje aan het eind, daar had hij gekraakt moeten worden. Maarja, Eritrea kon nu natuurlijk ook niets ondernemen met Meron Teshome in de vlucht. Tesson overleefde en dus gaat hij deze ronde winnen, met waarschijnlijk nog een paar extra ritten erbij ook. Boeken toe. Shout-out wel nog naar de prachtige triosprint van Burgos. Maar nee, dit was verder toch weer een beetje jammer, eigenlijk. MIJN Aklilu verloor zelfs nog een paar tellen, we geven de valpartij aan het eind de schuld.
In het algemeen klassement deed Tesson opnieuw goede zaken, door nog wat bonificaties te pakken. WE hebben ONZE ritzege te pakken, maar alsnog hebben WE een gigantisch groot probleem. Henok en Aklilu gaan moeten blijven aanvallen, en vooruit, Dawit ook, maar het wordt moeilijk. De twee volgende ritten zijn helemaal vlak. De slotrit is niet volledig vlak, maar wist in het verleden ook niet voor verschillen te zorgen. Ik zie het somber in. Al kreeg Total het vandaag dus ook net niet helemaal dicht. We gaan moeten blijven aanvallen en hopen dat het erg onsympathieke Total vroeg of laat een gezamenlijke voedselvergiftiging oploopt.
Nog drie keer Tesson en dan zit de Bongo Bongo Tour er ook weer op. Nog een paar ereplaatsen erbij voor Bdadou, Amari, Pritzen, een eervolle vermelding voor Kiya (die op basis van deze koers meer lijkt te kunnen dan ik had verwacht), een aantal vruchteloze aanvallen van Eritrea en dat was het dan weer. Ach, in ieder geval voorkomen dat Total iedere rit wint.
Nu dan eindelijk?
Manzin en Ourselin hebben zich laten uitzakken om op kop te gaan rijden in het peloton.
Total vs Bingoal op het moment, voorsprong richting de twee minuten.Kilometertje of 30 van de meet nu?quote:
[ twitter ]
Nu dan eindelijk?
Manzin en Ourselin hebben zich laten uitzakken om op kop te gaan rijden in het peloton.
Gaat hem niet worden vrees ik, 55 seconden slechts
Nog maar 20 seconden, ik ga dit jaar geen mogelijkheid ongelegen laten om lelijke dingen te zeggen over Total.quote:
[..]
Kilometertje of 30 van de meet nu?
Gaat hem niet worden vrees ik, 55 seconden slechts
Neen. Wel elke minuut update op Twitterquote:
Krijg de tyfus, Total.
Eerste profzege dit dat.quote:
Miguel Angel Fernandez. Ja, nee, precies.
Krijg de tyfus, Total.
Miguel Angel Fernandez, Miki voor de vrienden, die kent u niet. Een sprinter, zoals hij vorig jaar in de Ronde van Turkije liet zien. Toch deed hij het ditmaal niet eens in de sprint, hij ging naar eigen zeggen op 650 meter van de finish in de aanval en ze zagen hem pas nadien terug.
Bijna was het een geweldige etappe. Het begon alvast goed, met een aanval van het fenomeen Aklilu in de eerste kilometer. Een aantal kilometer later ontstond er een grote kopgroep met daarin een paar mannen van Bingoal, Burgos en ook weer wat Eritreers. Het doel van meerdere ploegen leek duidelijk: massaal aanvallen om op die manier Total uit te putten. Dat slaagde, deels. In de samenvatting van de dag valt te zien dat de jongens van Total kop over kop met de bek open aan het rijden zijn, maar dan zie je er ineens een Marokkaan tussendoor fietsen. Niet doen, laat Total het maar mooi oplossen. De groep van 14 werd gegrepen en na een paar schermutselingen reed er opnieuw een groep van 14 weg. Ditmaal met drie jongens van Bingoal, Henok en Aklilu, een mannetje van Burgos en twee jongens van Total. De voorsprong liep op richting de twee minuten en voorzichtig konden we beginnen met dromen. Maar nee, Jean Rene Bernaudeau had toch andere plannen. Ourselin en Manzin moesten zich namens Total laten uitzakken en werden vervolgens aan het werk gezet in het peloton.
Met drie jongens van Bingoal en de Eritreers die er alle belang bij hadden om te rijden ging ik er op z'n minst vanuit dat ze het Total heel lastig konden maken. In zekere zin was dat zo, Total had er meer moeite mee dan de afgelopen dagen om de boel te controleren. Maar het lukte ze toch, op iets minder dan 20 kilometer van het eind werden de koplopers weer gegrepen. Henok had ondertussen nog wel wat bonificaties gesprokkeld, maar ook zijn zoveelste vluchtpoging bleek uiteindelijk vruchteloos te zijn. Goed, we kunnen de jongens in ieder geval niets kwalijk nemen. Ze blijven aanvallen en als ze dat de komende twee dagen ook blijven doen gaat het misschien uiteindelijk toch nog lukken. De jongens van Total waren nadien in ieder geval in zoverre opgerookt dat ze de sprint niet netjes op poten konden zetten. Tesson haalde de top 10 niet eens en de late uitval van Fernandez viel niet te counteren door Soupe. Die werd tweede en komt daardoor in het klassement dichter bij Tesson, terwijl Henok met zijn derde plaats ook opschuift naar de derde plaats in het klassement. Geen verloren dag in die zin, tijd gewonnen, maar als die kopgroep het had gehaald had ik dit stukje zonder broekje kunnen typen. De riem zit nu nog stevig vast.
Het was de snelste rit in de geschiedenis van La Tropicale. Het was een korte rit, maar alsnog mogen we niet geringschattend doen over deze prestatie. Een gemiddelde van 49,54 km per uur, alsof je een emmer leeggooit. Het niveau is toch niet laag, in ieder geval. Total kan dit toch niet volhouden, zou je zeggen, dus als Bingogoal, Boergos en Eritrea blijven aanvallen gaan we die klotefransen alsnog slopen. Enfin, in de sprint konden we onder meer de namen van Bdadou, Pritzen en Amari vrij ver vooraan noteren, er zijn met heel goed zoekwerk wat minimale lichtpuntjes te vinden. Maar het kan allemaal nog snel veranderen. En keer een vlucht met Henok en Aklilu die het haalt en we zijn spekkoper.
Ik heb zomaar het idee dat er aan het eind van de rit nog een valpartijtje te noteren is geweest. Bijzonder weinig abandons, valt me verder op. Zelfs de Beninezen zijn nog in koers. In de samenvatting horen we een van die jongens klagen over diarree, nouja, dan mag je van mij ook wel drie kwartier per dag verliezen. Nou, goed, nog twee dagen te gaan. Nog twee kansen voor mijn Eritreers. We waren nu getuige van de beste prestatie van Henok, eindelijk weer eens een podiumplaats, maar zoals hij zelf in de samenvatting aangeeft gaat het hem alleen maar om de winst. Nou, tijd om dat nu dan maar eens te laten zien. Rondjes rijden in Port-Gentil en daarna rondjes rijden in Libreville, twee kansen om Total helemaal tureluurs te draaien.
Ja, nee, dit was echt heel erg kut. Na amper twee kilometer koers reed er een kopgroep van 14 weg met daarin... Soupe. Eritrea had met Dawit Yemane wel iemand mee, maar dat was niet de geschikte pion. Alleno namens Burgos was ook niet de juiste klant. Guerin en Lauk namens Bingoal ook al niet. Er was alle reden van de wereld om niet door te rijden met Soupe, maar men reed wel door. En de voorsprong liep snel op naar twee minuten. Pas op dat moment begon er een lichtje te branden bij Burgos, ze begonnen te rijden in het peloton. Ondanks het feit dat ze alles op alles lijken te hebben gezet om het klassement van Barthe te redden, slaagden ze er geen moment in. Na verloop van tijd schoot ook Eritrea in gang, maar ook de Eritreers kregen het gat niet dicht. De lokale rondjes in Port-Gentil bleken niet geschikt te zijn om een groot gat te dichten. Of de samenwerking in de kopgroep was voor het eerst deze ronde een keer soepel, dat kan ook. Zul je altijd zien. Altijd tegen mij.
Soupe stond tweede in het klassement, een paar tellen achter Tesson. De rest van de kopgroep, nouja, die stonden een stuk verder. Yemane stond 20e, een halve minuut achter Tesson. Alleno 24e op 40 seconden, Guerin 22e, Lauk 27e, etc. De grootste concurrenten van Soupe waren Amari en Rougier-Lagane uit Mauritius. Maar die stonden ook al snel 20 seconden achter Soupe, een eeuwigheid in dit rondje. Eigenlijk had dus werkelijk niemand er belang bij om rond te rijden met Soupe, maar het gebeurde wel. Om te beginnen een blunder van formaat van Eritrea en Burgos dat ze hem weg lieten rijden. Daarna was het een nog grotere blunder om het gat op te laten lopen tot twee minuten. Alles ging mis. Tot nu toe kon ik in ieder geval nog tevreden zijn over de instelling van de Eritreers, maar vandaag lieten ze een gigantisch grote steek vallen. Dit was kansloos. De eerste de beste aanval van de dag meteen laten rijden en dan de baard van Soupe missen, het is knap. Alleen Yemane mee hebben zitten en dan niet denken, goh, da's eigenlijk best ongunstig voor ons. Als het kalf verdronken is dan toch maar op kop rijden, wat niets opleverde. Tja, nee, min min.
Soupe won ook nog eens alle tussensprints, dat irriteerde me ook mateloos. Fiets hem dan daar op z'n minst nog in de weg, weet je wel. Maar nee, ze reden hem gratis naar de eindoverwinning. In de laatste pakweg 30 kilometer werd wel duidelijk dat het peloton er nooit meer ging komen, ze kwamen tot ongeveer een minuut maar daarna liep het weer op tot anderhalve minuut. Burgos was volledig opgerookt, jongens als Angulo, Madrazo en Aparicio verloren veel tijd. Bij Eritrea was er wat minder opofferingsgezindheid, Yemane bleef lekker voorin hangen voor z'n anonieme klassement, terwijl uit het peloton alleen Teshome en Habtom werden gelost. Nee, dit was echt heel erg slecht. Het eindklassement kunnen ze in ieder geval wel vergeten nu, afgang.
Let u vooral op de renner op de 12e plaats: Glenne Morvan Moulingui. Een jongen uit Gabon, die toevallig in de kopgroep van de dag zat. Volgens de fanatieke twitteraar is dit de allerbeste prestatie ooit van een Gabonees in La Tropicale. In al die jaren is er nog nooit iemand dichter bij de overwinning geweest dan Moulingui met z'n 12e plaats vandaag. Dat is, uh, ja, uh, nouja, he, opvallend? In de sprint bleek Lauk te snel te zijn voor Soupe, terwijl Alleno derde werd. Soupe maalt daar waarschijnlijk niet om, hij neemt de gele trui over van ploeggenoot Tesson en zijn voorsprong is nu dusdanig groot dat er wel iets heel erg geks moet gebeuren wil hij de Bongo Bongo Tour niet op z'n naam zetten. Het peloton kwam anderhalve minuut later binnen, hopelijk met het schaamrood op de kaken bij de Eritreers. En ook bij Burgos, zou zo'n Alleno zich nou heel populair hebben gemaakt? Lekker mee blijven rijden voor je derde plaats, waardoor je ploeggenoten wegzakken uit het klassement. Uiteindelijk draait het toch om de punten, en daarvan loopt Burgos er door deze rit een aantal mis.
Het nieuwe klassement, de boel staat voor het eerst echt op z'n kop. Soupe ruimschoots aan de leiding, maar op de tweede en derde plaats zien we warempel Afrikanen. Amari en Rougier-Lagane schoven mee met de vlucht en aangezien ze tot nu toe nog geen tijd hadden verloren schoven ze flink mee omhoog. Amari op de tweede plaats, briljant scoutingswerk van Doug hoor. De jonge Algerijn zien we de komende tijd in Europa, met dit resultaat op zak mag hij misschien zelfs met vertrouwen afreizen. Rougier-Lagane schijnt de zoon te zijn van de voorzitter van de wielerbond van Mauritius, meer dan dit feitje kan ik jullie eigenlijk niet vertellen over hem. Dawit Yemane staat nu vijfde, nouja, gefeliciteerd Dawit.
Henok zakt van de derde naar de elfde plaats, Eritrea gaat er per saldo behoorlijk op achteruit. Barthe staat nu 12e terwijl Alleno 8e staat, da's toch wat minder dan de vierde plaats die Barthe gisteren nog bezat. Berhane is lekker geruisloos met alles meegeschoven en staat nu vierde. Tja, ik had toch liever wat meer gezien van de nieuwe generatie.Morgen nog een kans, de laatste. Kijken of Eritrea nu wel wakker is en de boel misschien nog enigszins recht kan zetten.
Ik denk het niet. Het was echt wanstaltig slecht vandaag, ik kan er nog steeds niet over uit. Vooral als je leest dat zo'n Lauk zegt dat van de kopgroep van 14 er maar zeven aan het rijden waren. Die zeven kregen het dus voor elkaar om het peloton af te houden, grimmige zaak. Alexis Guerin controleerde aan het eind van de etappe de spaarzame uitvallen vooraan en zodoende kon Lauk sprinten. Leuk voor ze, minder leuk voor mij. Heb je na twee jaar weer een Bongo Bongo Tour, krijg je met deze ellende te maken. Ik eis op z'n minst een Eritrese ritzege morgen, om de wrange smaak een beetje weg te spoelen.
De laatste finishfoto van een zeer teleurstellende editie van La Tropicale Amissa Bongo. Nee, dit was 'm niet. Een treffend einde voor Henok, die weer eens blijft steken op een ereplaats. Paar keer vierde, een keer derde en hij sluit af met een tweede plaats. In de samenvatting op youtube zien we een stevige stuurklop. De frustratie valt te begrijpen, ook dit weer moest hij van heel ver komen opzetten. Te ver om de inmiddels snorloze Deen Salby te kloppen. Matig, slecht. De snelste editie van La Tropicale ooit, net zoals de teleurstellingen zich ook in rap tempo opeenstapelden.
Het verhaal van deze laatste rit werd voornamelijk geschreven door vier renners. In het begin van de rit regende het aanvallen en mijn vrienden Aklilu en Henok probeerden het opnieuw. Ze hebben het iedere dag geprobeerd, met uitzondering van gisteren. Gisteren verloren ze de koers. Nu waagden ze nog een laatste kans om het tij te keren, maar Total stond dat niet toe. Uiteindelijk reden er dus vier renners weg die een voorsprong van een minuut of twee bij elkaar wisten te fietsen. Meest opmerkelijke detail: de vier kregen het voor elkaar om te vallen. Althans, twee van de vier. Op de beelden is deze valpartij vastgelegd en Lennert Teugels mag zich schamen. Gaat op een of andere lullige rotonde op z'n plaat. Een beetje grind was hem te machtig. Meron Teshome kukelde over hem heen en had assistentie van de dokter nodig. Met besmeurde pakjes ploegden ze voort en een tijd leek het er nog best op alsof ze stand konden houden. Maar nee, de controle van Total en ook Algerije bleek uiteindelijk te sterk. Algerije reed om de tweede plaats van Amari te beschermen. Zodoende kwam alles bij elkaar, werd er gesprint en ging de ritzege wederom naar Bingoal, ditmaal was Salby aan het feest.
Henok op de tweede plaats, hij is nu echt de nieuwe Reguigui. Ooit gaat hij een keer een rit winnen, ooit. In de tussentijd zal hij vooral veel ereplaatsen verzamelen. Manzin mocht een keer sprinten namens Total, maar dat leverde slechts de vierde plaats op. Akilu 13e, z'n beste resultaat maar ik had er toch meer van verwacht. Het zat ook niet mee. Bijna iedere dag in de aanval, maar ze lieten hem niet rijden. Ook Henok lieten ze niet rijden. Maar Soupe dan weer wel. Merkwaardige, in dit geval teleurstellende sport. We gaan het er verder maar niet meer te lang over hebben. In het klassement veranderde er niks meer. Eindzege voor Soupe, Hamza Amari op twee en Rougier-Lagane op drie. De man op de tweede plaats gaan we dit jaar in Europa zien, Rougier-Lagane dan weer niet.
Natnael Berhane op vier, Dawit Yemane op vijf, Henok op 11, Akilu op 23e, ik had er vooraf niet voor getekend en ik had wel wat anders verwacht. Total pakt drie ritten en het eindklassement, Bingoal pakt twee ritten, Burgos pakt een ritje en Afrika mocht het met een schamele ritzege doen. Pfoe, nee, dit was gewoon ronduit matig. Snel vergeten en door naar de volgende koersen. Over een paar dagen begint in Mauritani de Tour du Sahel, jawel! We worden in februari ook nog getrakteerd op de Ronde van Benin n de Tour du Rwanda. Dat is natuurlijk de volgende belangrijke afspraak voor dit topic, op 19 februari verwacht ik jullie allen hier te zien voor de mooiste week van het jaar. Chris Froome doet mee, dat alleen al lijkt me een publiekstrekker. De Afrikaanse kampioenschappen krijgen we er tussendoor ook nog bij cadeau, dit topic zal de komende tijd bruisen!
Volledigheidshalve nog even de samenvatting van etappe 6:
En die van etappe 7:
Tot zover deze editie van de Bongo Bongo Tour. We doen net of het niet gebeurd is en wachten smachtend op de Tour du Rwanda. Alvast het opwarmertje:
En dat na een vlakke rit van 110km. Marokko bezet direct hele top-3Marokko heeft dan ook veruit de sterkste ploeg hier. Maar ik ben vooral aandachtig aan het kijken naar de verrichtingen van Mohamed Della uit Tunesi. Hij is pas 18, maar won als junior al het Tunesisch kampioenschap. Meteen de dubbel zelfs, de tijdrit en de wegrit. En in de Tour de la Pharmacie, mogelijk de koers met de beste naam ooit, won hij ook al een etappe. Rafaa Chtioui krijgt een opvolger!quote:
In fantastische Tour du Sahel staat nummer 15 in klassement al op bijna 12 minuten
Gisteren was hij alvast mee met de beslissende slag en werd hij zesde. Zeer benieuwd of hij meer kan laten zien.
Antonie van Noppen wint sprint in Mauritanie, met Quaedvlieg op plek 2. Marokko is op zijn plek gezet!!
Vandaag zijn de Nederlanders weer fors op hun plek gezet. Benieuwd naar de finish-foto.quote:
Antonie van Noppen wint sprint in Mauritanie, met Quaedvlieg op plek 2. Marokko is op zijn plek gezet!!
quote:
[..]
Vandaag zijn de Nederlanders weer fors op hun plek gezet. Benieuwd naar de finish-foto.
Dit is schitterend. Het waait altijd daar kennelijk. Starten doen we gewoon ergens midden op weg.quote:
Dag 2 starten we naast dromedarissen
Dag 3 rijdt een renner met camera precies gootje in (chute)
Bij dag 4 wordt trui opgehaald in slippers. Trui past niet bij de grote Nederlander. Genot.
Ik vind obscure ploegjes als Universe Cycling ookquote:
[..]
Dit is schitterend. Het waait altijd daar kennelijk. Starten doen we gewoon ergens midden op weg.
Dag 2 starten we naast dromedarissen
Dag 3 rijdt een renner met camera precies gootje in (chute)
Bij dag 4 wordt trui opgehaald in slippers. Trui past niet bij de grote Nederlander. Genot.
echt fascinerend.
Wat is nou het doel en bestaansrecht van zo'n ploegje? Is het puur een middel voor een paar wielerfanaten om lekker de wereld rond te reizen en te koersen? Hoe komen ze aan het geld om dat te doen? Hebben ze uberhaupt sponsoren? En zo ja, waarom zou je in godsnaam sponsor worden als je geen enkele exposure krijgt? Op hun website staat ook precies nul informatie
Zo veel vragen.
https://www.high-cycling.(...)te-alejandro-gainza/
Er waren inderdaad weinig teams, dat was bijzonder spijtig. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat onder meer Rwanda een equipe zou afvaardigen, maar blijkbaar was het een te dure en lastige expeditie. Komen we terug op de vraag van @Pistolero van een paar posts eerder, hoe betalen de jongens van Universe in hemelsnaam dit soort reisjes? Nou, eigenlijk zijn het ordinaire gokkers. Het idee is dat ze hun vliegtickets terugverdienen door flink wat prijzengeld op te rapen. Als ze goed presteren in zo'n Afrikaans rondje is het nog een lucratieve reis ook, bakken ze er geen reet van dan zitten ze maximaal in de shit. Over het algemeen winnen ze meestal wel een ritje en eindigen ze vrij hoog in het klassement, waardoor ze op z'n minst quitte kunnen spelen. Verder zijn het gewoon liefhebbers die op deze manier wat van de wereld zien, veel meer zit er volgens mij niet achter.quote:Wilde kroniek van de Tour du Sahel 2023, met debutant Alejandro Gainza
Verandering van land en continent. Na de kroniek van de Ronde van Sharjah in de Emiraten, springen we naar een andere test van de meer bescheiden UCI-categorie, UCI 2.2. Tussen 1 en 5 februari 2023 is de Tour du Sahel verreden in Mauritani . Een etapperonde die speciaal is geweest voor Alejandro Gainza Rodrguez uit Tarifa, een 23-jarige wielrenner die zijn profdebuut maakte met zijn nieuwe team (Sidi Ali-Unlock Team uit Marokko) en in een UCI-evenement. Alejandro was onze ogen in Mauritani en we kunnen deze kroniek doen dankzij zijn audio van daar, aangezien we naast de foto's en korte video's met drones en camera's op fietsen nauwelijks een paar recensies in de lokale pers hebben kunnen zien gemaakt door CNOSM Mauritanie (Le Comit National Olympique et Sportif Mauritanien).
Dit is de vierde editie van de Tour du Sahel , die begon in 2018 en ook wel bekend staat als de Tour du Mauritanie, naar het gastland. Het wordt georganiseerd door de Fdration Mauritanienne de Cyclisme, hoewel ze hebben samengewerkt met de UCI en met buitenlandse professionals, zoals de voormalige Franse wielrenner Laurent Bezault, die aanvankelijk de leiding had over het evenement. Deze etappetour heeft in 2023 voor het eerst de UCI-categorie en behoort tot de UCI Africa Tour, hoewel de drie vorige edities ook internationaal aanwezig waren uit landen als Marokko, Algerije, Senegal, Libi, Gambia of Guinee-Conakry.
Alejandro Gainza betreurt het dat er weinig teams waren in Mauritani : “ Het peloton was erg klein omdat het duur was om er te komen en de reis was ook wat ingewikkeld. ” Het is een veel voorkomende trend in de vier edities van de Tour du Sahel: in 2018 vertrokken 48 renners, evenveel als in 2023. Het plafond was de 68 renners in de editie van 2019, het talrijkst. De teams zijn ook klein, met elk slechts 4 of 5 leden. Doorgaans lopen er drie soorten teams: voornamelijk nationale teams (in 2023: Mauritani, Marokko, Algerije, Benin, Burkina Faso, Tunesi en Mali), enkele "avontuurlijke" of "wereldwijde" Europese teams (het Nederlandse Universum Cycling) en een Afrikaans team.
Het waait altijd in de woestijn, is de conclusie die we mogen trekken. Het artikel gaat nog een tijd door en de verschillende etappes komen aan bod, met ook de beelden van youtube die al in dit topic gepost zijn. Omdat de ervaringen van Alejandro de moeite waard zijn gooien we ook deze informatie maar brak vertaald in de quote.quote:
De enige Afrikaanse continentale UCI-ploeg in de Tour du Sahel dit jaar is Sidi Ali-Unlock geweest , een ploeg die voor het vierde jaar met een Conti-licentie rijdt en waar naast de Spaanse Alejandro Gainza ook een Colombiaan (Vladimir- Yesid Lpez), een Zweed (Ludwig Fagerstrm) en een Armenir die voorheen een Russisch paspoort had (Stepahn Grigoryan ). Hoe kwam Alejandro bij het team? De netwerken werkten hun magie uit, zoals hij ons vertelt: “De kans kwam via Instagram. In gesprek met een wielrenner die ik ken, die uit Tanger komt, niet ver van waar ik woon, in Tarifa, kwam ik erachter dat ze op zoek waren naar een Europese wielrenner voor 2023. Ik gaf hem mijn contact en de teammanager schreef me op WhatsAppen. We waren het allemaal zo eens. Mijn alternatief was om als amateur in Spanje te blijven hardlopen en ik geloof dat deze verandering van omgeving me in staat zal stellen veel ervaringen op te doen. Ik ben echt hoopvol. Hoewel het een Marokkaans team is en de directeur en mecanicien daar vandaan komen, is het erg internationaal, in feite was geen van de vier renners die in de Sahel hebben gereden Marokkaans. Sinds ze me ophaalden van het treinstation van Casablanca om een paar dagen later naar Mauritani te gaan, voelde het alsof ik deel uitmaakte van een gezin. “
Wat betreft het parcours, in totaal 468 kilometer verdeeld over vijf redelijk korte etappes van elk tussen de 75 en 110 kilometer. Een stralend vlak terrein, met heel weinig beklimmingen in elke etappe. “ Het landschap is een en al woestijn'Gainza vertelt het ons. Dat klopt: hoewel de naam van de Vuelta "Tour du Sahel" is, is in 2023 slechts een deel van de route daadwerkelijk afgelegd in het onder die naam bekende gebied ten zuiden van de Sahara dat dient als geografische overgang tussen de woestijn en de savanne. Verschillende etappes lopen door een landschapsgebied dat meer Saharaans dan Sahelisch is, met veel zand naast of op de weg, hoewel het wel voldoet aan de eigenschap tussen 200 en 400 meter boven zeeniveau te liggen, op een plateau zonder grote ongelijkheid. De term in het Arabisch sāḥil (ساحل) betekent letterlijk "rand of kust" en beschrijft het uiterlijk van de vegetatie van de Sahel als een lijn die de zee van zand van de Sahara-woestijn begrenst.. In voorgaande edities werd de etappetour gehouden in maart, wanneer de hitte meestal boven de 40C uitkomt, maar in januari hebben ze veel aangenamer weer gevonden, met winderige graden en zelfs enkele bewolkte dagen. “ Nee, het is niet erg warm geweest, want nu is het in theorie winter in Mauritani”, legt Alejandro uit. “We kwamen niet verder dan 28 of 30. Wat alle lopers hebben geleden is de luchtkwaliteit, die erg slecht is omdat er veel stof in suspensie is. Het verrassende aan Mauritani is dat het een van de grootste landen ter wereld is en dat het maar 4 miljoen inwoners heeft, bijna allemaal in de hoofdstad. Het is een praktisch woestijnland. “
Wat stond Alejandro Gainza en de rest van de deelnemers aan de Tour du Sahel te wachten? Een test uitvoeren in Mauritani 2.2. Het is een andere wereld, zoals de Franse wielrenner Nol Richet vertelde , na zijn ervaring als 4e algemeen in de Tour du Sahel 2019: “Ik hou van hardlopen op dit continent, vanwege de hitte en wat je ontdekt. Daar zijn mensen niet gestrest. Ze hebben niet eens een horloge. Ze leven in een ander tempo. En ik vind het leuk, al waren de Afrikaanse wielrenners op sommige dagen te laat bij de start en moest je bijna een uur op ze wachten. Ze hebben geen haast. De wegen van de Tour du Sahel zijn goed en de routes zijn allemaal vlak. Maar midden in de woestijn, met de wind, zijn sommige delen bedekt met zand, met duinen tot tien centimeter. Soms moesten we van de fiets. Of we waren aan het balanceren, zoals bij veldrijden. Maar de aankomsten eindigen meestal niet in een massasprint, aangezien de wind bijna altijd voor snijwonden zorgt. Soms zagen we langs de weg grote kuddes van meer dan honderd dromedarissen. Maar ook geiten. En 's avonds aten we op het menu geitenvlees, lamsvlees en kip. Toen we in Nouakchott waren, de hoofdstad, ook veel vis. De menigte was waarschijnlijk kleiner dan in andere Afrikaanse landen waar ik heb geracet, maar als mensen de claxons van de volgauto's hoorden, kwamen ze naar buiten om gedag te zeggen. In de woestijn logeerden wij hardlopers in kleine hotelletjes, maar wel met ruime kamers met stapelbedden.”
Alejandro Gainza bevestigt de woorden van Richet: “ Ik geloof dat de Tour du Sahel de wildste en meest verschillende race is die ik in mijn leven ga lopen.De ervaring in Mauritani was vanaf de eerste dag ongelooflijk. Ik was al naar Afrika gereisd, naar Gambia, maar het landschap is hier heel anders. De woestijn heeft ook zijn charme. De race is ook super anders verlopen dan ik gewend ben. Zeer plat en luchtig. Ja, Tarifa is ook erg winderig, ik ben gewend aan de lucht, maar in mijn land is het meer vlagerig, er is een beetje berg en je kunt een beetje schuilen. In Mauritani, in een woestijn en de wegen letterlijk een rechte lijn van bijna honderd kilometer, komt de lucht constant in dezelfde richting en met dezelfde snelheid. Het was super zwaar, fysiek en psychisch. Toch heeft Afrika iets dat aantrekt. De ervaring in Mauritani was ongelooflijk voor mij. Ik heb een nieuwe cultuur leren kennen, nieuwe mensen. Ik voel me dankbaar en gelukkig.“
De Marokkanen trainen altijd in de woestijn en kennen daarom het klappen van de zweep, of de wind in dit geval. Dat is het hele geheim, blijkbaar. Geen kruid tegen gewassen.quote:
Etappe 1: Berjeimatt – Akjoujt (110 km). Zoals Alejandro Gainza ons kost, "sinds de eerste dag en elke dag zijn er fans omdat de lucht erg sterk is." Veel wind, bijna altijd uit het gezicht en soms uit de zijkant. “Met het stof in suspensie”, vervolgt Alejandro ons, “was het voor ons allemaal erg moeilijk om te ademen. De meesten van ons zijn verkouden geworden door een slechte luchtkwaliteit.” Wennen was de sleutel tot succes en er was een team dat zijn huiswerk had gedaan, legt Gainza uit: “ Het Marokkaanse team was de sterkste van deze eerste etappe. Het zijn experts omdat ze meestal trainen in de Sahara. Ze weten hoe ze met sterke lucht moeten rennen en fans moeten maken. Ze weten hoe ze zichzelf perfect moeten positioneren en er is geen manier om tegen hen op te komen.Op het ritme van de Marokkaanse ploeg wordt uiteindelijk in de eerste etappe een selectie gemaakt van slechts 14 renners waaronder de 5 Marokkanen.
De selectie van MarokkoZe pakten in 2018 en 2020 al het eindklassement met wielrenner El Houaine Sabbahi en behaalden in 2019 de derde plaats met Abdeladim Al Moutaouakkel. In 2023 hebben ze gereden met praktisch hetzelfde team waarmee La Tropicale Amissa Bongo 2.1 een paar dagen geleden in Gabon reed, behalve Babellah Chakir, die werd weggelaten omdat er maar vijf renners in deze ronde konden opstellen. De Marokkaanse "5" bestond uit: El Houcaine Sabbahi (25 jaar oud, dubbele winnaar in de Sahel, 3e in het Arabische kampioenschap van 2022); Achraf Ed Doghmy (23, nationaal kampioen in 2022 en winnaar van Le Trophe Princier 2022); ); Adil El Arbaoui (27, nationaal kampioen in 2019 en winnaar van Le Trophe de la Maison Royale 2022); Youssef Bdadou (22, ritwinnaar in Grand Prix Chantal Biya 2022) en Lahcen Sabre (33, 7e in de Tour du Cameroun 2017; zijn achternaam verschijnt soms ook als Sabbehi). Een ploeg onder leiding van ex-wielrenner Abdelati Saadoune (tweevoudig winnaar van de Tour du Faso) en die enkele dagen geleden in Gabon niet verder kwam dan enkele top 10's, maar met veel meer ervaring dan de rest van de deelnemers leek te zijn weer kunnen vegen in Mauritani. Een Zaragoza-fan van "point two cycling" met een goed oog,Diego, ook bekend als @ciclodelmundo , voorspelde het voor de start: “ Ik denk dat de renners van de Marokkaanse ploeg de Tour du Sahel (2.2) die vandaag van start gaat, kunnen verslaan. Voor mij zou alles behalve een overwinning voor Achraf Ed Doghmy op verschillende etappes en in het algemeen een grote verrassing zijn. Profielen van heel erg vlakke etappes. “
Met de race onder controle nam Adil El Arbaoui de leiding in de laatste meters en won de eerste etappe. De twee seconden die hij afpakte van de groep zouden uiteindelijk beslissend zijn in de algemene finale van de Tour. Achter hem werden zijn teamgenoten Bdadou en Ed Doghmy 2e en 3e in de gereduceerde sprint. De volgende groep renners haalt bijna twaalf minuten en het laatste vijftal aan de finish, met 4 Mauritanirs, redt de uit de hand gelopen na ruim drie kwartier.
Zelfs onze jongens van de gestampte pot hadden het moeilijk met de waaierkunsten van de Marokkanen. Haal die jongens naar de Moeren en ze laten het hele peloton achter. Blijkbaar. Air Mauritania is overigens een waardeloze maatschappij, altijd tegen Ivoorkust.quote:Etappe 2: Yaghref – Aoujeft (75 km). Hij vervolgde zijn weg op vlak terrein, weliswaar met de twee zwaarste beklimmingen van de hele ronde, ver van de streep: Cote de Ain (0,8 km 6%) en Cote de Tergit (2,3 km 5,5%).
De vraag is of een team het zou opnemen tegen Marokko. Bij de rest van de nationale ploegen werd er veel van Algerije verwacht, maar zij zijn gekomen met een groep renners met weinig ervaring, aangezien het “Team A” dat opviel in Gabon met de ritzege van Azzedine Lagab en meerdere top10 van Hamza Amari Hij bereidt andere tests voor. De enige niet-U23 Algerijn in Mauritani is Mohamed Bouzidi, een 28-jarige ex-wielrenner uit Sovac. Burkina Faso van zijn kant kondigde op het laatste moment aan dat zijn meest opvallende wielrenner, Paul Daumont (de strijdlustige trui van Gabon), niet zou starten, hoewel de landskampioen, Moucaila Rawende, en andere goede wielrenners zoals Nikiema en Kon dat wel zouden doen. Even bescheiden zijn de teams uit Tunesi, Mali en Benin. Het team van Ivoorkust annuleerde op het laatste moment hun deelname vanwege problemen met Air Mauritania bij het vervoeren van hun fietsen naar het land. De tien lokale wielrenners, van wie er zeven hun debuut maakten in een UCI-evenement, zijn ingedeeld in twee teams: het Mauritaanse nationale team en de club uit de hoofdstad Nouakchott.
In deze tweede fase werd de Marokkaanse dominantie nog duidelijker. Het is indrukwekkend hoe ze zich aanpassen aan het terrein, vertelt Alejandro Gainza: “ De vijf lopers uit Marokko vertrokken uiteindelijk elke dag. Ze hebben ons uit elkaar getrokken. Ze konden bij vlagen alleen gevolgd worden door het Nederlandse Universe Cycling en de Algerijnse ploeg, die ook goed presteerden in de wind. De race werd elke dag op vele kilometers van de finish afgebroken en er werden kleine groepjes gevormd van 5, 6 of 8. Het maakte niet uit in welke groep je verbleef, we moesten allemaal aflossen in een zeer harde wind. “
Drie van de Marokkaanse wielrenners kwamen de finish binnen met meer dan drie minuten voorsprong op de rest, het eens over hun posities en zonder de overwinning te betwisten. Overwinning voor Sabbahi, voor Ed Doghmy en El Arbaoui, die als leider verder gingen, met een nog grotere voorsprong op andere teams.
Universe is dus inderdaad afhankelijk van prijzengeld, fijn dat ze mijn verhaal bevestigen. Daarnaast blijkt hun nobele doel te zijn het niveau van de Afrikanen te laten toenemen door Europese tegenstand te bieden. Ja, als ze het zelf maar geloven. Niet alle wegen in Mauritani schijnen overigens perfect te zijn, meer stenen dan wat anders tijdens de vierde rit. Achja, gravelen is tegenwoordig heel populair, toch? Verder geloof ik dat het woord fans niet de beste vertaling is, maar afijn.quote:Etappe 3: Atar – Choum (103 km). Alleen de Nederlander Antoine Van Noppen weerstaat de opmars van de Marokkaanse ploeg, al wordt hij zesde na de 5 renners uit Marokko. Zege dit keer voor Lahcen Sabre, terwijl El Arbaoui de gele leiderstrui behoudt. Verschillende fietsers arriveren op meer dan een uur van de winnaar, die slechts 2,5 uur onderweg is. Een feit dat het verschil tussen Marokko en de rest van de teams duidelijk maakt. De laatst geklasseerde van de etappe, de Zweed Ludwig Fagerstrm, die echt in de top 20 was gekomen, klaagde op sociale netwerken dat hij was gestraft omdat hij de auto had weggesleept na een lekke band in de eerste kilometers, aangezien het volgens hem veel meer toegeeflijk met de lokale fietsers.
Etappe 4: Yaghref – Akjoujt (80 km). Voor het eerst weet een team de hegemonie van Marokko te doorbreken. Een goed moment om even terzijde te staan en te praten over het Europese “avonturier” of “globe-trotter” team dat heeft deelgenomen aan de Tour du Sahel 2023: het Universe Cycling Team, uit Nederland. Dit is een team met ervaring in Afrika en dat voorheen als Global Cycling Team liep. In 2023 hebben ze hun naam veranderd en hebben ze een continentale UCI-licentie om ook deel te kunnen nemen aan UCI 2.1-evenementen.
Naast het team met de hoogste gemiddelde leeftijd, hadden de 5 Globetrotters van Universe internationale ervaring: de Nederlander Kenny Nijssen (32 jaar, 3e in de Ronde van Kosovo 2019, 16e in de Ronde van Thailand 2021, kwam testen in Katusha in 2018), Lars Quaedvlieg (28, ritwinnaar in GP Chantal Biya 2021 en in Tour du Cameroun 2018), Antonie van Noppen (24, 7e in Tour de Albania 2022, drie keer top10 in etappes van de Ronde van Guatemala 2022), Bart Buijk (29, 10e in Banjuwangi Ijen 2018, in Indonesi) en de Belg Sam Van de Mieroop (31, 6e in Tour du Faso 2018). Het Universe Cycling Team is een van die teams die zijn rol vervult om lokale wielrenners te laten strijden tegen Europese renners, terwijl ze vechten voor ervaring en zoveel mogelijk prijzengeld om de reis te betalen.
Alejandro Gainza herinnert zich vooral de vierde etappe van de Sahel: “ In die etappe kon de weg waarop we reden niet eens een weg worden genoemd. Het waren allemaal stenen. We gingen heel snel. De winnaar reed gemiddeld 51 kilometer per uur omdat hij de gemiddelde houding van kont-lateraal uitstraalde. We vlogen die dag. Ik heb veel geleden om de vierde etappe te finishen. Door de kuilen van de stenen liet ik de fietscomputer vallen en moest ik stoppen om hem in mijn zak te stoppen. Het kwam op een punt dat mijn handen stijf werden en ik het stuur niet eens meer vast kon houden .”
In de slotfase, van de vierde etappe, opnieuw met slechts vijftien renners, loste de European Universe Cycling eindelijk op en behaalde een dubbel met Antonie Van Noppen en Lars Quaedvlieg, maar zonder het gat te dichten in een algemeen klassement dat drie Marokkanen blijven domineren, met El Arbaoui nog steeds aan de leiding. In de CNOSM-beelden op Facebook zien we dat er veel beweging was in deze etappe, met verschillende pogingen van fans van Universe Cycling en Algerije die de Marokkaanse ploeg wist te beheersen.
Had mijn Tunesische vriend Mohamed Dellai op het eind nog bijna een goede uitslag geboekt, maar kwam daar toch weer het dominerende Marokko om de hoek kijken. Ach, we gunnen de Marokkanen ook wel wat succesjes. Normaal is het daar altijd kommer en kwel met de bond die het prijzengeld zelf houdt en niet wil uitbetalen, wat nu ongetwijfeld ook weer het geval zal zijn. Krijg je weer stakende Marokkaanse renners die vervolgens worden afgevoerd en dan hoor je een paar jaar lang weer niets van het Marokkaanse wielrennen, haha.quote:Stap 5 | Nouakchott – Nouakchott (100,5 km). Laatste etappe, de enige aan de kust, in een vlak circuit met twee lussen rond de hoofdstad, op de weg die aansluit op de luchthaven. Kilometers lang waren er drie ontsnappingen (Kenny Nijssen, Mohammed-Aziz Dellai en Stepan Grigoryan), maar de Marokkaanse ploeg haalde hen in de laatste bocht in en loste ze zonder problemen af, waarmee ze de top 5 van de etappe innamen, met deze overwinning tijd voor Achraf Ed Doghmy. Alejandro Gainza vat het kernachtig samen: " Marokko is gewoon hardnekkig geweest ."
We komen bij de balans . Adil El Arbaoui werd uitgeroepen tot de uiteindelijke winnaar en hij werd naar het podium begeleid door Ed Doghmy (2e) en Sabbahi (3e). Alleen Van Noppen (4e) en Quaedvlieg (5e) zitten ingeklemd tussen dit trio en de andere twee Marokkanen, Bdadou (6e) en Sabre (7e). Ronde 39 van de 48 renners die eraan begonnen, eindigde. De eerste Mauritaan is El Hadj Cheikh Ahmed Blal, 28e, ruim anderhalf uur achter de winnaar. De enige Spaanstaligen eindigen in de top 20: de Colombiaan Vladimir Lpez (19e) en de Spaanse Alejandro Gainza (20e).
Ook Alejandro waardeert de ervaring zeer positief: “ Ik hield van hardlopen in Mauritani. Ik wil de UCI feliciteren met het opnemen van dit soort evenementen op haar kalender, die helpen om wielrennen op het Afrikaanse continent te introduceren en te promoten. Ik vertrek hier met een zeer goede smaak in mijn mond en met veel nieuwe vrienden. Ik kijk er nu al naar uit om de ervaring te herhalen. Ik wil mijn team bedanken dat ze dit soort races kunnen rijden. We hebben een geweldige tijd gehad in het team. De teamgenoten hebben hun krachten gebundeld en wij hebben ons gemengd in de race. Een heel goed contact om te beginnen met de Sidi Ali-Unlock. Ik denk dat het een goede race is om mee te beginnen, zoals in mijn geval, omdat het peloton klein is en je erin kunt leren bewegen. Ik vertrek met een zeer goede smaak in mijn mond. Ik hoop in de volgende races ervaring op te doen en te verbeteren, want het is een vrij zware klasse. Omdat we een bescheiden team zijn, We hebben nog steeds niet de hele kalender vast of gesloten en we wachten op uitnodigingen, die meestal op het laatste moment binnenkomen. De volgende internationale uitnodiging is voor Jelajah Malaysia 2.2. Dan komt de Iran-Azerbeidzjan Tour, waar het team al in 2022 was. Het doel van het team voor dit jaar is de Marokko Tour, die best zwaar is, met 10 dagen competitie. Ik zou het team heel graag willen helpen, waar ik ook ben.”
Een van de jongens van de Nederlandse ploeg is een Belg en heeft de krant gehaald, maar ik heb zelf geen abonnement. Voor wie dat wel heeft wellicht nog een verhelderend verhaal:
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20230210_94021179
Flopkoersje vanwege het geringe aantal deelnemers, maar verder klinkt een week door de woestijn fietsen wel als een evenement waar ze heel veel camera's bij moeten plaatsen. Hebben we in het verleden natuurlijk al gezien in dat rondje in Qatar, maar afijn.
Dit is alvast het eerste deel van het achterstallige onderhoud, in de volgende post die hopelijk snel zal volgen gaan we de Afrikaanse kampioenschappen eens onder de loep nemen. Ook een flopevenement, maar we gaan toch proberen een vlag op de modderschuit te plaatsen.
https://prodige-mag.wixsi(...)istes-africains-2023
Frans, want het zijn Fransen. Maar we beschikken tegenwoordig over middelen om de boel te vertalen, dat scheelt. Richting het eind loopt het artikel wat weg als men de wielrenners uit eSwatini begint te bespreken, maar vooral het eerste deel is de moeite waard. Natuurlijk, een beschrijving van Biniam Girmay is niet echt meer nodig, het gaat mij vooral om de wat jongere en onbekendere renners. En zo nu en dan wat meer de inside info, zo heeft de Rwandese bron sommige renners niet gespaard. Een aantal renners zijn hardwerkend, een paar andere ronduit lui. Al bij al is het wel een lange zit om alles te lezen, maar de vaste bezoeker van dit topic weet vermoedelijk wel om te gaan met een ietwat lange lap tekst. Nuttige informatie is onder meer dat een aantal Afrikaanse talenten dit jaar een paar maanden in Europa zullen doorbrengen. Jean-Pierre Van Zyl, de grote man van de Zuid-Afrikaanse afdeling van het World Cycling Centre neemt 15 renners mee, acht mannen en zeven vrouwen. De renners zouden geselecteerd worden na deze Afrikaanse kampioenschappen, spannend dus!
Tussen mei en september werken de gelukkige renners onder meer een stage in Bretagne af, om te koersen en het leven in Europa te ontdekken, als onderdeel van een partnerschap tussen de UCI en de Vereniging van Nationale Olympische Comits van Afrika (ANOCA) met het oog op de wereldkampioenschappen in Rwanda in 2025 (nog een soortgelijke stage van 7 maanden is gepland voor 2024 en een laatste in 2025). De afgelopen jaren hebben er wegens corona minder Afrikanen Europa gehaald, het normale programma van het WCC is nog steeds niet opnieuw opgestart, maar dit is wel een tussenvorm die een stap in de goede richting is.
Het lezen van dit artikel is eigenlijk verplichte kost, doe dat eerst maar eens en kom dan terug naar dit topic. Waar we voor we daadwerkelijk over de Afrikaanse kampioenschappen gaan praten eerst nog even niemand minder dan PatLef aan het woord laten!
https://www.hln.be/wielre(...)rganisatie~a606b17e/
PatLef in Rwanda, jawel! Erg geestig dat de uitnodiging van de CEO van Skol komt, die brouwerij was een vaste sponsor van de Tour du Rwanda, maar ze kregen mot met elkaar en nu wordt die ronde gesponsord door Amstel. Maar afijn. Erg jammer trouwens dat ze Ethan Vernon meenemen, gelukkig voor ons kent de Ronde van Rwanda doorgaans weinig kansen voor de sprinters.quote:Geen UAE Tour met zijn kopman Remco Evenepoel voor Patrick Lefevere. De CEO van Soudal-Quick.Step vliegt woensdagochtend naar Kigali, waar hij het eerste deel van de Ronde van Rwanda (19/2 - 26/2) zal volgen.
“Ivan Wulffaert, de CEO van brouwerij Skol, vraagt mij al enkele jaren om te komen. Zdenek Bakala was vorig jaar geweest en die vond het fantastisch. Ik haat echter vliegen, maar ben nu toch gezwicht omdat de duur van de vlucht met acht uur nog meevalt. Met ons Development Team aangevuld met onze sprinter Ethan Vernon zullen we er ook mee koersen. Ik heb al veel goeds gehoord over de professionaliteit van de organisatie en ben benieuwd hoe het parcours en de organisatie van het WK 2025 in Kigali eruit ziet", zegt Lefevere, die er ook het aangename aan het nuttige wil koppelen.
“We logeren aan het Kivumeer, dan zou het dom zijn om niet naar de gorilla’s te gaan kijken. Echter geen paniek. De vrijdag voor de Omloop ben ik terug. Het openingsweekend wil ik niet missen”, aldus Lefevere.
Dit even tussendoor, nu gaan we echt praten over de Afrikaanse kampioenschappen. Die vonden dit jaar plaats in Ghana, in de hoofdstad Accra om precies te zijn. Dat is best bijzonder, want er komen niet direct veel wielrenners uit Ghana. West-Afrika is sowieso geen wielerbastion, Ghana is geen uitzondering op die regel. Zuid-Afrika vond het ook maar bijzonder allemaal, zij hadden ver voordat de Afrikaanse kampioenschappen aangekondigd werden al een datumpje geprikt. Niet heel spannend, meestal vinden die Zuid-Afrikaanse kampioenschappen plaats in de tweede week van februari. Die Afrikaanse kampioenschappen, nouja, dat verschilt nogal, maar de laatste jaren worden ze toch vooral in maart of eind februari verreden. Dit jaar niet, dus. Zonder overleg met wie dan ook en zonder mensen op de hoogte te houden van de ontwikkelingen werden de Afrikaanse kampioenschappen heel laat toegekend aan Ghana, waar ze deel zouden uitmaken van een groter sportevenement. Dat moest qua data allemaal op elkaar aansluiten en dus vielen de Afrikaanse kampioenschappen dit jaar toevallig heel vroeg. Dit tot grote onvrede van Zuid-Afrika, die niet te spreken waren over het gebrek aan communicatie en het inpikken van hun datum. Ze besloten de voorkeur te geven aan hun eigen kampioenschap en dus reisde er geen enkele Zuid-Afrikaan af naar Ghana. Peak CAC. The African Cycling Confederation, kortweg CAC, is een onvoorstelbaar incompetentie organisatie. Ze kunnen letterlijk niets. Informatievoorziening nul, zoals te zien valt als je de officile site bezoekt. Laatste bericht van een jaar geleden, nee, dat schiet op.
Het zou fijn zijn als de Afrikaanse wielerbond iets kon, dat zou wellicht helpen om het Afrikaanse wielrennen iets meer op de kaart te zetten. Niets daarvan. En de officile parter van CAC, de UCI, wat doen die? Ja, niks. In Zuid-Afrika zagen we overigens Travis Stedman kampioen worden, hij versloeg Reinardt Janse van Rensburg in de sprint. Janse van Rensburg was eigenlijk gestopt als wegwielrenner en zou gaan gravelen in Amerika, maar voor dit kampioenschap maakte hij een uitzondering. Hij won nog bijna ook, maar Stedman was hem te snel af. Stedman rijdt voor de continentale ploeg van Doug en liet al een paar keer zien over snelle benen te beschikken. Benieuwd of hij deze snelle benen dit jaar ook wat meer in Europa kan laten zien, vorig jaar viel dat nog niet echt mee. Bij de junioren ging Jose Kleinsmit overigens met de dubbel aan de haal, dat is een bijzonder groot talent. In de gaten houden.
Zullen we het nu dan maar echt over de Afrikaanse kampioenschappen gaan hebben? Ja, toch maar wel. Alhoewel, zoveel valt er eigenlijk niet te vertellen. Er waren geen beelden. De startlijst was al amper te vinden. Op de uitslag mocht je een dag wachten. Het was een gruwel. De spaarzame beelden toonden renners die op een campingstoeltje langs de kant van de weg in het midden van het niets werden gedeponeerd, terwijl de 'officials' af en toe op hun stopwatch drukten, naar eigen goeddunken. Althans, dat waren de verhalen achteraf. Vorig jaar was Henok al boos op de organisatie omdat hij volgens de ene tijdswaarneming de tijdrit had gewonnen en volgens de officile niet. Dit jaar was het blijkbaar hetzelfde verhaal. Het evenement begon met de ploegentijdrit en die werd bijzonder verrassend gewonnen door Algerije. Eritrea domineert dit evenement altijd, zelfs als Zuid-Afrika van de partij is. Zonder Zuid-Afrika had het helemaal een eitje moeten worden, maar voor het eerst wist Eritrea de ploegentijdrit niet te winnen. Zuid-Afrika won wel twee keer, maar dat was twee keer omdat Eritrea toen niet eens meedeed. Nu kregen ze op hun falie van Algerije, zo gaat het in ieder geval de boeken in. De aanwezigen in Ghana waren het niet helemaal eens met de tijdswaarnemingen. Men moest een eeuwigheid wachten op de officile uitslag en toen die kwam had men zo z'n twijfels bij de betrouwbaarheid van de uitslag. Ik sta er ook nog steeds raar van te kijken. Goed, Eritrea had zeker niet de sterkste ploeg meegenomen. En van die ploeg hadden ze dan ook nog een aantal lichtgewichten uitgekozen voor deze ploegentijdrit, zoals Milkias KUDUS. Maar goed, in het verleden weerhield ze dat er ook nooit van om te winnen. Maar afijn, een zege voor Algerije dus. Lagab die aan het eind van z'n carrire weer een mooie zege boekt. Dat verdient een prachtige ceremonie!
Ja, of niet, natuurlijk. Bij de vrouwen won Mauritius de TTT, wat ook weer een beetje een nietszeggend resultaat is. Eritrea had besloten om alleen een mannenploeg af te vaardigen, geen vrouwenploeg. En Zuid-Afrika was er dus niet. Die mannenploeg van Eritrea bestond ook nog eens alleen maar uit eliterenners en beloften, geen junioren. Derhalve werd de TTT bij de junioren ook gewonnen door Algerije, maar daar plaatsen we wegens een ontbrekend Eritrea al helemaal een asterisk achter. Een dag later was het tijd voor de individuele tijdritten, en ook daar waren we getuige van een heuse verrassing. Henok werd vorig jaar tweede in die tijdrit en had eigenlijk zelfs gewonnen als we zijn kant van het verhaal mogen geloven. Zonder Zuid-Afrikaanse concurrentie had hij nu de tijdrit al helemaal naar zijn hand moeten zetten, maar niets bleek minder waar. Charles Kagimu, uit Oeganda, ging met de zege aan de haal. Een bijzonder verhaal, vooral omdat hij deze tijdrit heeft gewonnen op de fiets van... Luke Rowe! Ineos heeft zich ook gestort op het Afrikaanse wielrennen en samen met een of andere hardloper en een ongetwijfeld niet al te betrouwbare Nederlander is er een project opgestart bij al die hardlopers daar om de hoek. Iten in Kenia, die omgeving. In Kenia fietsen vooral Kenianen, maar ook een aantal Oegandezen krijgen er een kans. Zo kwam Kagimu zelf ooit via een ander Keniaans wielerproject van Oeganda in Iten terecht en daarna bij Bike Aid. Na een paar redelijk vruchteloze jaren bij Bike Aid reed hij vorig jaar nog even voor het inmiddels verdwenen ProTouch en nu fietst hij voor ONS. Lid van Team Amani, een ploeg die zich vooral bezighoudt met gravelen. Hoe dan ook, Charles kwam via dat hele Ineosgebeuren in Kenia blijkbaar in contact met renners van Ineos en hield daar warempel een tijdritfiets aan over. En met die tijdritfiets van Rowe blies hij de tegenstand weg. Hardrijder Moise Mugisha, een dommekracht, verloor 40 seconden. Henok gaf liefst een minuut toe. Zijn simpele fiets met opzetstuur was niet opgewassen tegen de bolide van Rowe. Blijkbaar. Alsnog een afgang voor Henok, na de TTT was dit de tweede wanprestatie van de week.
De kwaliteit van de foto's is net zo goed als de kwaliteit van dit hele toernooitje. Een drama, kortom. Bij de vrouwen ging de zege naar Halbwachs, uit Mauritius. Dat land won een dag later ook nog de mixed relay, want daar doen ze in Afrika ook aan! Kijk ze shinen, die Mauritianussen.
Bij de junioren werd de tijdrit gewonnen door Djadoued Cham Nhari uit Algerije, dat rolt lekker van de tong. Lawrence Lorot uit Oeganda en lid van de INEOS Eliud Kipchoge Cycling Academ werd tweede, voor Nasrallah Essemiani en dan twee van de Rwandezen waar ik iets van verwacht. Janvier Shyaka en Hashimu Tuyizere moeten in 2025 hoge ogen gaan gooien op het WK in Rwanda. Moeten ze wel beter presteren dan ze op dit Afrikaanse kampioenschap hebben gedaan, want tegen de Algerijnen hadden ze niets in de melk te brokkelen. Zonder Eritrea en Zuid-Afrika een uitslag zonder veel belang. Wel baal ik er ontzettend van dat Eritrea er niet bij was met een aantal junioren, dit was een ideale gelegenheid geweest om Mewael Girmay aan het werk te zien, jawel, het jongere broertje van Bini. We blijven nog een paar maanden op onze honger zitten, hij moet dan maar de Eritrese kampioenschappen winnen, ofzo. Gaan we meteen geruisloos door naar de wegwedstrijden, ook daar ging het Algerije bij de mannen junioren voor de wind. Een zege in de sprint voor Riad Bakhti. Afgaande op de spaarzame resultaten die er te vinden zijn lijkt dit wel een talent te zijn. Van december 2005, officieel een tweedejaars junior maar praktisch een eerstejaars als je het zo bekijkt. We gaan hem volgen. Nil Amar Joseph Quaye werd vierde, een Ghanees! Ik heb nog nooit een Ghanees gezien de hard kan fietsen, wellicht is deze Quaye nog niet zo'n kwaaie. Verder wederom een uitslag om te negeren. Ik keek eigenlijk alleen maar uit naar Hashimu Tuyizere maar die kon op dit vlakke parcours rond Accra niets uitrichten. Het was een parcours voor de Algerijnen en Marokkanen, vergelijkbaar met de hele toestand in de Sahel. Op de 16e plaats eindigde Shafik Mugalu, nog een jongen uit Oeganda. Zijn reis naar Ghana werd gefinancierd door mijn grote kleine vriend Jordan Schleck. Die offerde zijn eigen kansen op en hielp daarmee een jonge landgenoot aan een prachtige opportuniteit om zo'n Afrikaans kampioenschap mee te maken. Dan is zo'n 16e plaats toch eigenlijk net wat te weinig en had ik liever de enige echte Schleck aan het werk gezien. Maar goed, dit geeft wel weer aan dat het een dure reis was en dat er daarom een zeer beperkt deelnemersveld was. Geen junioren en vrouwen namens Eritrea zal ook een financile kwestie zijn geweest, denk ik. Dat WK in Australi hakte er ook al in, teveel evenementen achter elkaar is blijkbaar lastig. Of ze waren bang dat er weer een paar renners zouden vluchten, volgens de mannen van Peloton Mag zijn er ook weer een aantal achtergebleven in Australi. Nouja, kommer en kwel in ieder geval.
De misschien wel grootste verrassing van de week vond plaats bij de vrouwen, waar de zege ging naar...... Nigeria?! Ese Lovina Ukpeseraye ging met de zege aan de haal, een baanwielrenster. We zien haar op de foto hierboven in haar natuurlijke habitat. Ze deed de afgelopen jaren mee aan een aantal wereldbekers op de baan en doorgaans wordt ze altijd laatste. Ze deed ook wel eens mee aan de Afrikaanse kampioenschappen op de weg, maar wist daar normaal niet echt op te vallen. Dit jaar was het een ander verhaal, vooral omdat ze in de goede vlucht wist te belanden. Na een aantal rondjes reden er een aantal rensters weg en die groep zag de rest nooit meer terug. De winnares van vorig jaar, Ebtesam Zayed Ahmed uit Egypte, zat blijkbaar in die groep, maar zij kreeg te maken met een lekke band en viel dus weg uit de groep. Verder waren het eigenlijk nobele onbekenden, en van die nobele onbekenden was de Nigeriaanse de snelste in de sprint. Ze klopte Awa Bamogo uit Burkina Faso en nouja, de rest van die groep dus. Mauritius had iemand mee, Namibi had zelfs twee rensters mee. In principe de belangrijkste landen, maar ze hadden niet de juiste pionnen mee. Vera Looser en Kimerley Le Court de Billot hadden het moeten doen namens hun landen, maar die zaten in de grote groep vijf minuten verderop. Nigeria boven, derhalve. Twee Rwandese meisjes ook in de kopgroep, maar die zijn blijkbaar niet zo snel. Nouja, topevenement.
Dit vond plaats op zondag, het hoofdgerecht volgde pas op maandag. Raar, maar we staan ondertussen nergens meer van te kijken. De wegwedstrijd bij de mannen. De laatste kans voor Eritrea om nog iets van het toernooi te maken. En dat lukte, blijkbaar niet zonder slag of stoot. De hele dag werd er continu aangevallen, waarna er uiteindelijk een kopgroep van een man of 25 ontstond. In die kopgroep behoorlijk veel Eritreers, die besloten te controleren voor Henok. Algerije bleef naar het schijnt continu aanvallen, maar de Eritreers plooiden niet. Ze kregen het voor elkaar om het uit te laten draaien op een sprint en ditmaal faalde Henok niet. Hij won, voor het tweede jaar op rij. Er zijn niet veel beelden, maar dit soort foto's wil ik jullie niet onthouden:
Yacine Hamza werd tweede en Achraf Ed-Doghmy mocht ook nog mee het podium op. Die werd nog tweede in de Tour du Sahel, dat zijn prima resultaten. Hamza Amari slechts 15e, die had in deze groep toch hoger moeten eindigen. Wellicht trok hij de sprint aan voor Yacine Hamza, wie zal het zeggen. Uit deze 'samenvatting' kan ik dat niet halen, in ieder geval:
De elite en de beloften reden samen, Renus Uhiwire werd 8e in de sprint en hij was daarmee de eerste U23. Het nieuwe fenomeen Aklilu Arefayne is geen sprinter, maar hij was wel mee met de beslissende slag en na het controleren voor Henok werd hij 10e, hij mocht mee het podium op bij de beloften. Milkias KUDUS werd 18e op 35 seconden en drie Eritreers kwamen samen binnen op vijf minuten. Het peloton, dat volgde pas na 16 minuten. Eritrea maakte ditmaal geen fouten en controleerde de boel op een onberispelijke manier. Zo kan het dus ook. Henok wint nooit, tenzij het een Afrikaans kampioenschap op de weg is, mag nu de conclusie heten. Hij mag nog een jaar rond gaan rijden in zijn mooie shirtje, hoera. Samen met Aklilu werd hij op handen gedragen, zoals dat gaat.
Ook in Ghana een Eritrese diaspora, uiteraard. Het was weer een waar volksfeest. De fans moesten lang op hun honger zitten, maar werden toch beloond. Ik zou jullie verder nog heel veel over deze kampioenschappen willen vertellen, maar de waarheid is dat dit het is. Meer kan ik er niet over kwijt, ben ik bang. Magere opkomst, praktisch geen informatie, het was allemaal niet veel soeps. Maar Henok redt dan toch de boel op de laatste dag. Hier heb je een uitslag, als je het berhaupt kunt ontcijferen:
Yoel Habteab niet vooraan, min min. Daar had ik veel van verwacht, maar hij was niet mee met de beslissende slag. Hij mag wel de Tour du Rwanda gaan rijden, dus we gaan hem binnenkort daadwerkelijk in actie zien. Aklilu daarentegen was weer op de afspraak. Ook hij gaat de Tour du Rwanda rijden. Na een paar vlakke koersen in Gabon en Ghana komen we nu eindelijk op zijn terrein terecht. De hypetrein kwam al op gang maar gaat nu een recordsnelheid bereiken, hoop ik. Voor Yoel biedt Rwanda dan weer niet echt ideaal terrein, ik had hem liever in Gabon gezien. Toch maar eens een hartig woordje spreken met de gozer die de Eritrese selecties in elkaar draait. Diegene heeft immers ook besloten om Daniel Teklehaimanot uit de mottenballen te halen, die gaat na een paar jaar niks ineens ook weer koersen. Kortom, er gaat weer genoeg te vertellen zijn over de Tour du Rwanda en dat wordt mijn volgende project. Ik heb geprobeerd wat van de Afrikaanse kampioenschappen te maken, maar de opbrengst is mager. Weinig nieuwe talentjes gezien, weinig gezien berhaupt. We richten de blik nu op de Tour du Rwanda, tot over een paar dagen. Als ultieme afsluiting nog even een foto van Henok en Renus met een net iets te grote kampioenentrui:
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 14-02-2023 22:59:41 ]
Rellende_Rotscholier in WLR / Afrikaans wielrennen #2
Mocht u kort van memorie zijn dan kan het de moeite lonen om deze post terug te lezen, uiteraard onder het genot van het allerbeste wieleranthem ooit. Tour du Rwanda, sport du velo.
Vooraleer we het parcours van dit jaar en de deelnemers onder de loep gaan nemen blikken we eerst even terug op de editie van 2022. Een editie met hoogte- en dieptepunten. Het absolute dieptepunt zat eigenlijk al meteen aan het begin. De kletsnatte proloog in de straten van Kigali werd gewonnen door vrouwenmepper Geniez, in wat uiteindelijk zijn laatste koers als prof zou blijken te zijn. Een paar dagen na de Tour du Rwanda werd hij veroordeeld voor het meppen van zijn vrouw en ondanks het feit dat hij nog in beroep ging tegen die uitspraak besloot Total beter laat dan nooit afscheid van hem te nemen. Ene Sandy Dujardin, nooit van gehoord, werd derde tijdens de proloog. Een dag later hadden we wel van hem gehoord, want hij schreef de eerste rit in lijn richting Rwamagana op zijn naam door ene Axel Laurance te kloppen in de sprint. De Tour du Rwanda, waar je al je Franse talenten ontdekt. Zowel van Dujardin als Laurance wisten we niets, ondertussen kennen we ze maar al te goed. De derde etappe eindigde dan weer in Rubavu, home of Amstel. Aldaar wist Jhonatan Restrepo de rit te winnen, wat hem recordhouder maakte qua aantal ritzeges in Rwanda. Dit jaar zal hij er niet bij zijn, het tijdperk Restrepo die zeges komt harken in Rwanda is afgelopen. Laurance werd weer tweede, wel grappig dat hij uiteindelijk gewoon echt goed blijkt te zijn. Het was een belangrijke dag voor het klassement, vrouwenmepper Geniez verloor gelukkig zijn gele trui, die pakte Restrepo ook nog even mee. Maar een dag later zou Restrepo ziek worden en verdween hij dan weer uit het klassement. De vierde rit eindigde heuvelop in Gicumbi, alwaar Kent Main de rit wist te winnen na een late uitval. Een eeuwig onderschatte renner, altijd op de afspraak in Rwanda, hij pakte eindelijk een keer een ritzege en dat was hem van harte gegund. Sindsdien is zijn ploeg overigens verdwenen en rijdt hij nu voor een Zuid-Afrikaanse amateurploeg, dus die eeuwige onderschatting is door deze ritzege niet verdwenen.
Laurance mocht een dagje de gele trui dragen, maar dat duurde niet lang. De volgende dag verloor hij de trui alweer en niet aan de minste. Nee, Angel Madrazo mocht ook een dag het geel dragen! De mus had het prima naar zijn zin in Rwanda. De rit zelf, de vijfde, was weer minder leuk. Onderweg kwamen de updates slecht door en leek het erop alsof Tesfatsion de slag had gemist, maar die bleek uiteindelijk gewoon goed vooraan te zitten. Niet helemaal vooraan, want de ritzege ging opnieuw naar vrouwenmepper Geniez. Hij zat samen met Rolland op kop en als je met Rolland naar de finish rijdt heb je sowieso gewonnen spel. Beide heren zijn inmiddels gestopt, de een omdat ie vrouwen mept en de ander omdat ie is genept door Pineau. Ook Madrazo kon niet lang genieten van het geel, want op dag zes trokken we weer naar Kigali en daar stond een aankomst op een muurtje op het programma. Op die muur staken er twee renners bovenuit, de Oekraner Budyak en Tesfatsion. De oorlog in Oekrane was net begonnen en dus was Natnael zo vriendelijk om de zege te schenken aan de emotionele Oekraner. Die stond overigens verduiveld dicht in het klassement, dus het was een risico, maar Natnael wist blijkbaar precies wat hij deed.
Eric Manizabayo uit Rwanda werd twee dagen achter elkaar derde, de Rwandezen komen niet echt in het stuk voor sinds de koers 2.1 is geworden, maar Manizabayo laat toch wel zien dat hij de beste klimmer is van zijn land en dat hij nog wel enigszins mee kan komen. Koop je verder niks voor, maar dan heb ik toch nog even een Rwandees genoemd. De zevende rit was eigenlijk de allesbepalende rit. Een aankomst op Mont Kigali, een berg net buien de stad die gewoon heel lastig is, eigenlijk. De ritzege ging naar Alan Boileau, een renner van B&B die inmiddels voor een Franse amateurploeg rijdt, thanks Pineau. Hij remonteerde op het allerlaatste moment de Isralir Goldstein, hadden we gewoon bijna een zeer lelijke Isralische zege gehad. Nee, dan liever Boileau, die alleen in Rwanda wist te presteren. De strijd om de ritzege werd uitgevochten door de vluchters, terwijl er ook genoeg strijd was tussen de favorieten. Het was Tesfatsion die boven kwam drijven op Mont Kigali. Voorheen verloren alle dragers van de gele trui die trui de volgende dag meteen weer, maar niet Tesfatsion. Die rolde de tegenstand op, Budyak verloor 20 seconden en dat was eigenlijk de enige serieuze concurrent die over was gebleven. Een straffe stoot van Tesfatsion, die zich ontpopte als uitstekende klimmer en een flinke stap zette richting zijn tweede eindwinst in Rwanda. Op de laatste dag van de Tour du Rwanda stond er zoals te doen gebruikelijk een korte maar explosieve rit op het programma in Kigali. Paar keer over de muur van Kigali en nog een ander kasseienklimmetje. Natnael kwam die dag niet meer in de problemen en dus won hij opnieuw de Tour du Rwanda. Een Afrikaanse eindzege, hoera! Ook nog een Afrikaanse ritzege, een Rwandese zelfs. Moise Mugisha reed de hele dag in de aanval en leek even solo naar de zege te rijden, maar uiteindelijk sloot Dujardin toch aan en even later kwam ook vrouwenmepper Geniez op de koffie. De twee Fransen wilden punten scoren en lieten Mugisha winnen, die ons allemaal de mond snoerde. Een mooi gebaar of goedkoop scoren? Ben toch eerder geneigd voor dat laatste te gaan. Maar goed, nu hebben we in ieder geval wel deze foto.
Een Afrikaanse eindzege en twee Afrikaanse ritzeges. Niet de beste score ooit, maar het was zeer zeker een geslaagde editie. Vooral vanwege de winnaar, uiteraard. Het begin van het jaar van de doorbraak voor Natnael, eenmaal in Europa bleef hij goed rijden, wist hij zelfs zijn eerste Europese zege te boeken en maakte hij ook nog eens de overstap naar Trek. Daardoor is ie er nu niet bij, want bij Trek vinden ze zo'n rondje in de Algarve belangrijker, ofzo. Met hem mee op het podium mochten Budyak en Ewart, die zijn er nu allebei wel weer bij. Madrazo werd vierde, Henok eindigde op zijn gebruikelijke vijfde plaats en met Kent Main en Manizabayo endigden er nog twee Afrikaanse renners in de top 10. Vier Afrikanen in de top 10 en net daarbuiten nog Metkel Eyob en Eric Muhoza, het zal nog een opgave worden om dat dit jaar te evenaren. Een nieuwe Afrikaanse eindzege zie ik alvast lastig worden, vooral omdat het deelnemersveld dit jaar rijker gestoffeerd lijkt te zijn. Maar, voordat we die deelnemerslijst gaan analyseren blikken we na de terugblik eerst vooruit op het parcours van de Tour du Rwanda van 2023.
De Tour du Rwanda begint dit jaar op de golfbaan. We gaan van start bij Kigali Golf Resort & Villas, waar op de site de volgende beschrijving te vinden valt: The most precious gem of Africa, the “Land of Thousand Hills” gave birth to the new challenging and ecologically responsible Kigali Golf Resort and Villas. Ecologisch verantwoord golfen. En fietsen. Het is een vrij nieuwe golfbaan die via de Tour du Rwanda op de kaart gezet moet worden. Het tweede deel van de naam is ook niet onbelangrijk, want in de buurt van de golfbaan heeft men een nieuwe wijk uit de grond laten stampen, met, nouja, villa's. Afgaande op google mag het allemaal wat kosten. Dit is duidelijk een van de betere delen van Kigali. Van de golfbaan trekken we naar Rwamagana, de stad van Adrien Niyonshuti. Inmiddels de bondscoach van Benin, nadat hij vanwege zijn achtergrond (ouders vermoord, zelf de genocide overleefd) het profpeloton haalde. Ook de stad van Valens Ndayisenga, voormalig winnaar van deze ronde, maar inmiddels inwoner van de Verenigde Staten. Zijn zusjes kunnen ook goed fietsen, eentje rijdt voor de opleidingsploeg van Canyon-SRAM. Ook Eric Muhoza, een van de grootste Rwandese talenten, komt uit Rwamagana. Neefje van Niyonshuti en inmiddels rijdend voor Bike Aid, we gaan hem dit jaar waarschijnlijk nog wel in Europa zien. Maar eerst hier, in Rwanda. Dit is geen rit voor Muhoza, een klimmer. Nee, deze rit kunnen we nu al uitdelen aan Ethan Vernon. Als sprinter heb je over het algemeen niet heel veel te zoeken in Rwanda, maar de jaarlijkse rit in Rwamagana, waar we na een toch vanuit Kigali een aantal lokale rondjes afwerken, eindigt eigenlijk altijd in een sprint. Vorig jaar won Dujardin hier, het jaar ervoor was de Colombiaan Brayan Sanchez aan het feest. Het kan ook een rit voor de vluchters zijn, zoals in 2018 toen Lagab won, maar aangezien dit de eerste rit is en hij ook nog eens heel kort is verwacht ik dat we gaan sprinten en dan wint Vernon met heel veel vingers in z'n neus.
Heel irritant dat ze op de officile site van de Tour du Rwanda vergeten zijn de profielen toe te voegen. Zijn we weer afhankelijk van Steef, die Rwanda tegenwoordig haat. Hij heeft de boel op de kaart gezet en ze doen daar net alsof dat niet het geval is. Vreselijk, zo'n gebrek aan erkenning. Voor het eerst in de geschiedenis van de Tour du Rwanda gaat er een rit eindigen in Gisagara. In principe is het wel een bekende etappe, want we rijden vanuit Kigali naar Huye en Huye is vaste prik. Normaal finishen we in Huye, nu rijden we nog een stukje verder naar dat Gisagara. Dit extra stukje zorgt ervoor dat er een extra klimmetje op het parcours ligt, nog best een pittig ding. Een kilometer aan meer dan 7% op minder dan 10 kilometer van het eind. Een rit voor de puncheurs, al sluit ik niet uit dat ook deze rit zal eindigen in een sprint en dan wint uiteraard weer Vernon. We bevinden ons in Gisagara in het zuiden van Rwanda, redelijk dicht bij Burundi in de buurt. Veel meer valt er volgens mij niet over deze plek te vertellen. De Tour du Rwanda komt langzaam op gang, de leukere ritten volgen later.
Nu, bijvoorbeeld. Op dag drie krijgen we een rit van bijna 200 kilometer voorgeschoteld, dat is voor Afrikaanse begrippen ontzettend lang. De organisatie heeft in het verleden al eens zulke lange ritten in de ronde verwerkt, vooral om de renners aan zulke afstanden te laten wennen. Als je alleen maar korte ritjes rijdt en dan in Europa ineens met lange etappes te maken krijgt kan dat een shock zijn. Daarom kan het helpen om in Afrika alvast een keer zo'n rit van 200 kilometer afgewerkt te hebben. Geloof dat de langste rit vorig jaar niet zo lang was, maar dit is weer een echte. Vertrek vanuit Huye, komt die plaats toch nog voor in deze ronde. Mulu Hailemichael won er ooit, net als KUDUS, topstad dus. Het eerste deel van deze langste is vrij vlak en makkelijk, al is het nooit echt makkelijk in Rwanda. Kijk alleen al maar naar de hoogte, we starten en eindigen rond de 1800 meter boven zeeniveau. Dat is vooral voor de Europese renners altijd een uitdaging, blijkt. Het kan ook zomaar flink regenen, dat is dan weer eerder een uitdaging voor de Afrikaanse renners. Vooral als er gedaald moet worden, vinden ze over het algemeen ingewikkeld. En gedaald moet er tijdens deze rit zeker worden, geklommen ook. Van het zuiden naar het noorden door het land van de duizend heuvels, een aantal van die heuvels komen de renners tegen. Na een kilometer of 100 begint het spektakel en zal het in de volgende 100 kilometer bijna continu op en af gaan. Daar zit serieus klimwerk tussen. Vijf kilometer aan 7%, zeven kilometer aan 6,5%, dat soort dingen. Eindigen doen we op dezelfde aankomst als vorig jaar, toen Geniez Rolland klopte in een sprintje. De favorieten druppelden 20 seconden later binnen en ze bleven met een stuk of tien bij elkaar, allemaal in dezelfde tijd. Die rit was wel een stuk korter, maar alsnog lijkt dit dus geen etappe te zijn waar grote verschillen gaan ontstaan. Vooral omdat de slotklim niet al te lastig is. Zes procent voor een kilometer of drie, vorig jaar was het in ieder geval niet genoeg om grote verschillen te laten ontstaan. Het jaar ervoor won Valentin Ferron vanuit de vlucht en bleven de verschillen tussen de toppers ook zeer beperkt. De lengte van de rit zal voor een extra element moeten zorgen, maar verder hoeven we niet direct enorm veel te verwachten van deze etappe. De finish ligt in het district Musanze, waar ook het Africa Rising Cycling Center te vinden is. Het trainingscentrum voor een deel van de Rwandese renners, waar je ook zelf een kamer kunt boeken. Rein Taaramae doet dat bijvoorbeeld, hij kwam recent weer in het nieuws vanwege zijn liefde voor Rwanda. Hij traint graag in Rwanda en om iets terug te doen voor dat land doneert hij allemaal spulletjes. De Teide is altijd volgeboekt, maar in Rwanda is er nog plek!
Vanuit het district Musanze trekken we naar Karongi, waar voor het laatst in 2019 een rit aankwam. Een rit met een vergelijkbare finale, de zege ging naar Edwin Avila vanuit de vlucht. De groep der favorieten kwam pas een minuut of vijf later binnen en was relatief groot. Dit lijkt me ook in dit geval een ideale rit voor de vluchters en een rit waar er weinig gaat gebeuren tussen de klassementsrenners. Het is wel weer typisch zo'n dag waar je eerder nog alert moet zijn in de afdalingen dan bergop. Met een beetje slecht weer en de vele lange afdalingen die deze etappe kent zit je met potentieel gevaarlijke situaties voor de Afrikaanse renners en andere renners die niet zo lekker dalen. Explosieve finale wel, maar zoals aangetoond in het verleden blijven de verschillen meestal redelijk beperkt. Karongi ligt overigens aan het Kivumeer en is daarom een populaire toeristische bestemming. Sowieso een toeristische rit, we starten in Musanze dat in het Volcanoes National Park en het Gorilla National Park ligt. Daar gaan alle rijke mensen, zoals PatLef, naartoe om gorilla's te spotten. We fietsen onderweg door een ander nationaal park en eindigen dus bij het Kivumeer, waar visitrwanda.com het volgende over te melden heeft: In our landlocked country, Karongi is perhaps the most popular beach retreat for families living elsewhere in Rwanda. It’s easy to see why, with its majestic vistas, tranquil atmosphere and easy access from Kigali. Hillsides covered in pines and eucalyptus serve as a backdrop to the sparkling lake, with accommodation to suit most budgets. At dawn and dusk, the sound of local fisherman singing carries across the water as they paddle in unison. Je kunt er een kayak huren om over het meer te varen, met de mogelijkheid om zwemmende koeien tegen te komen! Aanrader, dus.
De vijfde rit kan zomaar een beslissende rit zijn. Een viersterrenrit, met weer een lengte van bijna 200 kilometer. Zo heb je alleen maar korte ritten en zo heb je twee ritten waar Gouvenou nou nou nou nou nou tegen zou zeggen. De rit gaat van start in het district Rusizi, dat is vernoemd naar de gelijknamige rivier. De rivier ontspringt aan het Kivumeer en mondt uit in het Tanganyikameer. Neem je toch weer even mee. We bevinden ons nu ook nog steeds in de buurt van het Kivumeer, en dicht bij de grens met Congo. Aan de andere kant van de grens ligt Bukavu, maar daar gaan we niet naartoe. Nee, we gaan eigenlijk de hele rit het Kivumeer volgen om van de onderkant van dat meer naar de bovenkant te rijden. Niet dat het meer vaak in beeld komt, want de weg ligt over het algemeen een eind van het meer af en brengt de renners door het heuvelachtige binnenland van Rwanda. In 2020 eindigde er voor het laatst een rit in Rusizi, toen won Restrepo voor Bini. Bini nam toen wel de gele trui over, maar raakte dat ding vrij snel kwijt. Enfin, we gaan nu fietsen naar Rubavu en dat district ligt praktisch 200 kilometer verderop. Restrepo won daar afgelopen jaar, KUDUS won er in 2019 en Tesfatsion zette in Rubavu de Tour du Rwanda in 2020 naar zijn hand. Die rit was toen zelfs 210 kilometer lang en vertrok ook vanuit Rusizi. De rit is nu grotendeels hetzelfde, maar toch met wat variatie. Onderweg komen wel enkele bekende beklimmingen voorbij, zoals die naar het Congo Nil Centre, een van de zwaardere beklimmingen in heel Rwanda. We gaan weer door het bos van Gishwati fietsen, wat vooral een lange maar niet zo zware klim is. Alhoewel, we gaan boven de 2000 meter, dus op die manier wordt het alsnog zwaar. Wel altijd slecht bereik in deze regio, dus op veel updates hoeven we niet te rekenen. Het is vooral de finale van de rit die anders is, men heeft in Rubavu, de thuisbasis van 'bier'sponsor Amstel, een extra heuveltje gevonden. Na bijna 200 kilometer en de hele dag op en af volgt er nog een kort klimmetje van ongeveer twee kilometer aan bijna 7%, de finish volgt amper een kilometer of zes later. Ook nog een licht hellende strook aldaar, in het plaatsje Gisenyi, ook weer praktisch op de grens met Congo. Je fietst de hele dag langs dat meer van de grens met Congo naar de grens met Congo. Goma ligt aan de overkant, maar dat bereiken we dus niet. Gisenyi is het eindpunt, in het district Rubavu. Een bepalende rit. Lastig, veel zware beklimmingen, de hoogte, mogelijk de regen, iedere meter is hier een gevaar.
Van Rubavu rijden we tijdens de zesde rit naar Gicumbi, waar vorig jaar Kent Main won. Het is weer een lastige rit, zoals je in deze formidabele tour eigenlijk alleen maar lastige ritten hebt. Het begint al met een klim van vier kilometer aan 8%, ik wist niet eens dat ze zulke zware klimmen hadden hier, joh. Daar kun je de koers al meteen op z'n kop zetten, als je wil. Of er rijdt een sterke kopgroep weg, dat kan ook natuurlijk. Daarna volgt er een lange klim van meer dan 20 kilometer aan ongeveer 4% naar een hoogte van bijna 2500 meter. Dat wordt ook een flinke opgave voor de jongens. Een lange afdaling volgt, en zoals ik al vaker heb gezegd zijn die soms nog wel bepalender dan de beklimmingen. In het tweede deel van deze rit komen we op bekend terrein terecht. Die klim naar Kivuraga zit er vaker in, net als de klim naar Tetero. Een klim van de buitencategorie, een van de lastigste in Rwanda. Zeven kilometer aan 7%, de moeite waard. Toch blijkt de aankomst in Gicumbi in de praktijk nooit enorm bepalend te zijn, vooral omdat de slotklim meer een loper is. Kent Main demarreerde vorig jaar op het juiste moment en won twee tellen voor Budyak, die dan weer een seconde sneller was dan Boileau, Eyob en nog meer dan tien renners die allemaal in dezelfde tijd eindigden. In 2021 won Boileau hier voor Carlos Quintero, die net te vroeg dacht dat hij al gewonnen had. Ook een rit die te vergelijken is met deze rit en weer eindigden er meer dan 10 renners in dezelfde tijd. Zo'n aankomst dus. Gicumbi is overigens een vrij groot district, technisch gezien ligt de aankomst in het plaatsje Byumba, om de hoek van een vrij groot vluchtelingenkamp. In Congo wil het maar niet rustig worden, al dan niet dankzij Rwandese benvloeding.
De laatste twee dagen van deze Tour du Rwanda keren we terug naar de hoofdstad, we gaan naar Kigali. Daar zijn we dit jaar relatief weinig, normaal zitten we daar minstens de helft van de tijd maar nu alleen aan het begin en aan het eind. De rit gaat van start in Nyamata, een stad waar de ronde niet enorm vaak komt. Voor het laatst in 2019, toen de Pool Kasperkiewicz namens Delko een ritje won vanuit de vlucht. Nyamata is de belangrijkste plaats en het administratieve centrum van het district Bugesera. Bugesera is dan weer het district waar Israel-Premier Tech heel actief is. Zij hebben hier een opleidingscentrum gevestigd, dat recentelijk feestelijk is geopend. Er is onder meer een pump track aangelegd en ene Chris Froome mocht een rondje rijden over die baan. Nyamata is ook om een andere reden bekend: In en rondom de voormalige katholieke kerk van Nyamata bevindt zich een herdenkingssite voor de Rwandese Genocide van 1994. Bij het begin van de genocide zochten mensen bescherming in de kerk. De Hutu-milities forceerden toegang tot de kerk en vermoordden in en rondom de kerk 10.000 mensen. In de kerk en de twee massagraven achter de kerk bevinden zich de stoffelijke overschotten van zo'n 45.000 mensen. Opdat wij niet vergeten. Hoewel we tijdens deze rit niet langs het Field of Dreams Cycling Center van het altijd sportwassende Israel komen gaan we die ploeg ongetwijfeld in de aanval zien. Er zijn mogelijkheden genoeg om aan te vallen in ieder geval, de korte viersterrenrit kent onderweg genoeg beklimmingen, maar vooral aan het eind wordt het interessant. Een dubbele beklimming van de Mont Kigali staat op het programma, de relatief nieuwe klim die de afgelopen jaren bepalend is geweest. Het grappige is dat we dit jaar de klim van een andere kant bedwingen. Het is een pas, dus dat kan. Van beide kanten is ie lastig, blijkt. Vooral richting het eind, in de laatste kilometer van de klim gaat het aan 11% omhoog, hallo. De tweede keer de Mont Kigali is helemaal leuk, we rijden eerst over de wereldberoemde Mur de Kigali en aansluitend blijft het continu verder omhoog lopen naar de finish op Mont Kigali, of Norvge, want de Rwandezen vinden het hier op Noorwegen lijken. De slotklim is na de zeer steile Muur van Kigali eventjes wat makkelijker met een paar kilometer aan 5%, maar richting het absolute slot gaat het dus helemaal los. Hier valt de koers in de plooi, als dat nog niet eerder gebeurd is.
Deze laatste rit kunnen we inmiddels dromen. Rondjes rijden in Kigali, misschien zelfs rondjes rijden op het circuit waar het WK 2025 afgewerkt zal worden. In principe hoef je niet veel bij te schaven aan dit rondje om een loodzwaar parcours te laten ontstaan voor het WK. Je kan het nog zwaarder maken door een rondje te tekenen met daarin steeds Mont Kigali, maar dit rondje heeft dan weer als voordeel dat je heel wat kilometers over Rwandese keien moet afwerken. Drie keer de Muur van Kigali, drie keer Rebero en dan in de slotronde nog even dat afsluitende stuk richting Canal Olympia. Nog even twee kilometer aan 8% toevoegen aan Rebero, het is de moeite en hoewel de rit superkort is levert het vaak nog wel verschillen op. Vorig jaar viel dat eigenlijk wel mee, wat ook lag aan het feit dat Natnael Tesfatsion de koers al eerder naar zijn hand had gezet. De zege ging naar Mugisha, die 'm dus cadeau kreeg van de Totallers. Een jaar eerder zette Cristian Rodriguez hier de puntjes op i, hij reed in het geel nog even weg van de rest. Je kan hier verschil laten ontstaan, zonder meer. Altijd een chaotische rit, die dankzij het explosieve korte karakter van de rit en het feit dat het continu op en af gaat lastig te controleren is. Vuurwerk gegarandeerd. En mooie plaatjes, dat ook.
Tot zover het parcours van deze nu al spectaculaire nieuwe editie van de Tour du Rwanda. De organisatie heeft er weer een zeer zwaar parcours van gemaakt. De eerste twee dagen zijn nog wel te doen, daarna is het eigenlijk continu lastig. Ik heb er weer een partijtje zin in, dat is niet normaal. De mooiste ronde van het jaar gaat weer ontzettend schitterend worden, dat kan niet missen. In de volgende post zal ik het deelnemersveld even doorspitten, maar nu kunnen jullie alvast likkebaardend het parcours doornemen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 18-02-2023 19:22:42 ]
Datquote:
[..]
Ik vind obscure ploegjes als Universe Cycling ook
echt fascinerend.
Wat is nou het doel en bestaansrecht van zo'n ploegje? Is het puur een middel voor een paar wielerfanaten om lekker de wereld rond te reizen en te koersen? Hoe komen ze aan het geld om dat te doen? Hebben ze uberhaupt sponsoren? En zo ja, waarom zou je in godsnaam sponsor worden als je geen enkele exposure krijgt? Op hun website staat ook precies nul informatie
Zo veel vragen.
Het zijn gewoon een groep vrienden/likeminded gasten die te kort komen om bij conti ploegen te rijden/er niet bij passen om wat voor reden dan ook. En daarom gezamelijk af en toe dat soort koersen rijden.
En zo duur is het ook weer niet. Vaak krijgen ze iets van startgeld, er zijn vaak ook nog wel redelijk wat premies te winnen en zoveel kosten zijn er niet. Er gaat 1 ploegleider mee, en wellicht de vader of broer van iemand om bidonnen aan te geven.
[ Bericht 10% gewijzigd door kanovinnie op 18-02-2023 19:24:49 ]
Daar is ie dan, de definitieve deelnemerslijst. Laten we beginnen met een trieste mededeling: Algerije is er niet bij. Die zouden wel meedoen, maar vanwege logistieke problemen zijn ze afgehaakt. Het geld was op, of de een of de andere luchtvaartmaatschappij heeft ze in de steek gelaten. Het is de tweede ploeg die ontbreekt ten opzichte van de bekendmaking van het parcours eind vorig jaar. Ook de Rwandese continentale ploeg Benediction-Kitei is niet van de partij. Dit was ooit een ploeg die volledig uit Rwandezen bestond, maar de ploeg werd overgenomen door een Belgische luchtfietser die er een rommeltje van heeft gemaakt. De continentale licentie is nog steeds niet binnen en dus kon de ploeg niet deelnemen. De ploeg zou deels uit Rwandezen en deels uit Belgen moeten bestaan, waarbij de Rwandezen deel zouden nemen aan deze Tour du Rwanda. Dat gaat dus niet door, althans niet voor alle beoogde deelnemers. Een aantal Rwandezen doen alsnog mee, maar dan met de nationale ploeg van Rwanda. Daardoor mist die nationale ploeg wel weer andere renners, dus in totaal hebben we minder goede Rwandezen aan het vertrek en dat is jouw schuld, Luc Schuddinck. Die deze kritiek overigens niet leuk vindt, las ik bij het ongevenaarde HLN.
Er doen meer ploegen dan ooit mee aan de Tour du Rwanda. Dat hadden er 20 moeten zijn, maar het zijn er door het afhaken van Algerije 19 geworden. Benediction is vervangen door May Stars, daarover later meer. Vorig jaar waren er 89 deelnemers, dit jaar hadden het er 100 moeten zijn. Het gaan er 94 worden, in de praktijk valt het verschil met vorig jaar dus wel mee. Enfin, laten we maar eens gaan beginnen met de eerste ploeg, meteen een ploeg die slechts vier renners aan het vertrek brengt. Speerpunt is natuurlijk Chris Froome, die als een held werd onthaald. We mogen van hem vinden wat we willen, maar gezien zijn Afrikaanse achtergrond is hij natuurlijk wel een icoon voor alle Afrikaanse wielerliefhebbers. Hij gaat voor het eerst sinds 2009 weer eens in Afrika koersen. Verwachten we iets van hem? Haha, nee, natuurlijk niet. Hij is hier vooral als ambassadeur van The Field of Dreams, de fietsacademie die voor alle Rwandezen is volgens die geldsmijter van een Sylvan Adams. Goedkoop punten scoren, omdat ze in Rwanda ook een genocide hebben meegemaakt is er een connectie, ofzo. Nu gooien ze er een BMX-baan neer en staan ze ineens weer aan de goede kant van de geschiedenis. Israel is hier vooral voor de PR, niet daadwerkelijk voor prestaties op de fiets. Dat blijkt ook wel als we kijken naar de teamgenoten van Froome, dat zijn drie jongens van de continentale ploeg. Roi Weinberg en Nadav Raisberg uit Isral, wie kent ze niet. Die laatste werd vorig jaar 50e hier, ik bedoel maar. Cole Kessler uit Amerika doet ook mee, die werd vorig jaar 53e. Tel uit je winst.
Omdat een opleidingscentrum erbij in Rwanda ook weer geen kwaad kan zal ik Israel nog maar een beetje helpen ook met hun propaganda:
De tweede ploeg is de nationale ploeg van Rwanda, met daarin voornamelijk renners die uit hadden moeten komen namens Benediction. Moise Mugisha, bijvoorbeeld. Die won vorig jaar nog een rit namens ProTouch, maar die ploeg verdween. Nadat hij met ruzie uit Rwanda vertrok is hij nu weer in de armen gesloten door de Rwandezen, misschien ook wel dankzij zijn ritzege van vorig jaar. De eerste Rwandese ritzege sinds de koers 2.1 werd, het was hoog tijd. Moise heeft van alle Rwandezen misschien wel het meeste pure, rauwe talent, maar het koppie werkt niet altijd mee. De technische skills laten ook te wensen over, net als de tactische. Als ze hem vorig jaar niet laten winnen had hij het tactisch gezien sowieso afgelegd tegen die twee Fransen. Maar afijn, hij is wel altijd heel erg aanvalslustig en in die zin is hij een welkome klant. In 2020 won hij bijna de Tour du Rwanda, maar sindsdien is hij niet in de buurt gekomen van die vorm. Dit jaar ook nog niet veel laten zien, zijn aanwezigheid in Gabon viel amper op bijvoorbeeld. Als ik hem was zou ik weer voor ritzeges gaan. De tweede Rwandees is Jean Bosco Nsengimana, een veteraan. Won ooit nog de koers, in 2015 was dat. Sindsdien is hij ingehaald door een hoop andere Rwandezen, maar met al zijn ervaring is hij een nuttige kracht in de ploeg. Vorig jaar werd ie 25e, dat is ondertussen wel zo'n beetje zijn niveau ja, niet meer van verwachten. De derde Rwandees van dienst is de talentvolle klimmer Samuel Niyonkuru. Bitterjong, het is zijn tweede jaar als belofte. Vorig jaar werd hij 27e en dit jaar moet hij het beter kunnen doen. In principe een van de meest talentvolle klimmers van zijn land, hij moet nu toch minstens de top 20 kunnen halen, dat zou een logische progressie zijn. De volgende Rwandees is er eentje zonder voornaam, dat komt in Rwanda wel eens voor. Heb je alleen een achternaam en kiezen je vrienden een bijnaam voor je. We hebben een paar keer Uwiduhaye in actie gezien, door zijn vrienden Mike genoemd. Volgens Steef moeten we Masengesho niet streepje noemen maar Vaincaire. Nou, ok, doen we dat. Vaincaire Masengesho, daar gaan we de komende acht dagen vermoedelijk niet veel van vernemen. Nee, dan verwacht ik meer van Eric Manizabayo. Het afgelopen jaar de beste Rwandees in koers. Een zeer goede klimmer, wat hij vorig jaar aantoonde door een paar keer derde te worden en als negende te eindigen in het klassement. Dit jaar deed hij het heel behoorlijk in de Bongo Bongo Tour, een koers die totaal niet bij hem past. Lijkt mij dus de kopman van deze equipe, goed voor een mooie ereplaats. De jongens hebben er in ieder geval zichtbaar zin in.
Gaan we door met de ploeg der ploegen, de belangrijkste nationale ploeg van allemaal. Vorig jaar was Eritrea afwezig, want alle deelnemers moesten hun prikje hebben gehad. In Eritrea was eigenlijk ronduit niemand gevaccineerd en dus kon de nationale ploeg van Eritrea niet deelnemen aan de Tour du Rwanda. Een grof schandaal, maar uiteindelijk wist een Eritreer alsnog de koers te winnen. Dit jaar zijn ze er weer bij en ze nemen een oude bekende mee. Uit het niets is daar ineens Daniel Teklehaimanot. In 2010 won Teklehaimanot de Tour du Rwanda, het was de tweede editie als UCI-koers en hij werd de eerste Eritreer die won. Daarna begon hij aan zijn Europese carrire, die hem onder meer langs de Tour de France leidde. In 2018 reed hij voor Cofidis en daarna verdween hij van de radar. In 2019 reed hij voor een Franse amateurploeg die gevestigd was op Martinique en daarna verdween hij helemaal. In 2021 en 2022 reed hij alleen het Eritrese kampioenschap op de weg, vorig jaar haalde hij de finish niet. Nu is hij terug, ineens. Ik heb geen idee waarom, ik kan me niet voorstellen dat hij momenteel het niveau heeft om iets te bereiken. Hij moet dan maar de wegkapitein gaan spelen, denk ik. Wel een grote naam in ieder geval, vergelijkbaar met de deelname van Froome. Meer op basis van naam dan op basis van prestaties. Maar goed, alsnog wel leuk om Teklehaimanot weer eens te zien. Hij was een tijd cht verdwenen, niemand kon nog contact met hem krijgen. Hij is nu weer even terug, en we gaan kijken of hij nog wat kan. Een van zijn ploeggenoten luistert naar de naam Hager Andemaryam Mesfin, een jongen van de generatie van Bini. Van het jaar 2000, met net wat minder kwaliteiten. Om een of andere reden heeft Hager een Spaanse manager en die heeft hem dit jaar een plekje weten te bezorgen bij de continentale Roemeense ploeg Sofer Savini Due OMZ. Of hij daadwerkelijk veel gaat koersen valt te bezien, maar de Tour du Rwanda gaat hij in ieder geval rijden. In principe is Hager een goede klimmer, al zou je dat niet zeggen als je zijn (gebrek aan) resultaten ziet. Vreemd dat hij is geselecteerd, de Eritrese bondscoach moet goed dronken zijn geweest. Vooral vanwege de deelname van Yoel Habteab, die ook wel Yoel Ghebregergish wordt genoemd. Voluit is het Yoel Habteab Ghebregergish en tegenwoordig neemt men die laatste naam steeds vaker mee als de achternaam. Voor de vrienden is het Yoel en zo gaan we hem noemen. Yoel is een talentvolle sprinter. Daar koop je alleen niks voor in Rwanda. Hij had meegemoeten naar Gabon, in die koers ontbrak het Eritrea aan een goede sprinter. Henok doet z'n best, maar is geen jongen voor de massasprints. Op het Afrikaans kampioenschap lukt hem dat nog wel, daarbuiten niet echt. Yoel had daar moeten schitteren, in plaats daarvan zien we hem nu in Rwanda. Ik denk dat we hem buiten de eerste twee dagen niet echt veel gaan zien. Daardoor zal het lijken alsof hij er niets van kan, maar dit is echt een jongen om in de gaten te houden. Eentje die hopelijk snel een kans krijgt in Europa. Van 2004, eerstejaars belofte dus. Net als Aklilu Arefayne, mijn nieuwe lieveling is ook in Rwanda van de partij. Het gaat die jongen voor de wind. Contract bij de opleidingsploeg van Wanty, La Tropicale en het Afrikaans kampioenschap al gereden en nu dus ook de Tour du Rwanda. Niet alleen ik verwacht veel van hem, in Eritrea zelf zijn ze ook hyped. Al die vlakke koersen, daar kan hij niet veel mee. Hij heeft geaccidenteerd terrein nodig om uit te blinken. Dat terrein hebben ze in Rwanda. Ik verwacht de komende acht dagen heel veel van Aklilu. Hij zou de kopman van deze ploeg moeten zijn, ik zie geen andere gegadigde. Akile gaat shinen, nu dan echt. De ploeg wordt afgerond door een jongen waar ik nog nooit van had gehoord, Awet Aman. Werd vorig jaar 18e op het Eritrees kampioenschap en dat is eigenlijk zijn enige resultaat. Nu krijgen wij natuurlijk nooit de resultaten van de lokale koersen in Eritrea mee, ik vermoed dat hij tijdens die lokale koersen het nodige heeft laten zien en zodoende is geselecteerd. Een paar jaar geleden kende ik Nahom Zeray ook niet en die bleek meteen een van de beste klimmers in koers te zijn. Misschien is Awet Aman ook wel zo'n verrassing, daar hopen we dan maar op. Hij is van 2003, jong genoeg dus. Hier zien we de helden vrolijk zwaaien naar het vogeltje.
De volgende ploeg is die van Total, waar drugskoerier Victor De la Parte de kopman is. Een van de weinige Basken waar ik helemaal niks mee heb. Wel een gevaarlijke klant met het oog op het eindklassement, zou je geneigd zijn te denken. Total won al in Gabon en ook in Rwanda zullen ze willen winnen. De la Parte is als het draait een geweldige klimmer, vooral in zijn Oostenrijkse jaren reed hij de stenen uit de straat, al gaf hij toen wel licht in het donker. Tegenwoordig lijkt dat wat minder het geval te zijn, maar dit soort zwaargewicht klimmers moeten hun ding echt wel kunnen doen in Rwanda. Ik heb een beetje bang van Victor. Victor krijgt gezelschap van Thomas Bonnet, een renner die ik instinctief al niet mag. Waarschijnlijk omdat hij onder de plakplaatjes zit. Komt van Vendee U en is bezig aan zijn eerste maanden als prof. Werd 26e in de Ster van Bessegs en noteerde in die ronde een 18e plek op Mont Bouquet. Ojee, dit is dus een gevaar. Doet soms ook aan veldrijden, dan weet je dat je rekening moet houden met zo'n gozer. Fabien Grellier is ook van de partij, maar dat is meer omdat ze nog een lul nodig hadden. Hadden ze vorig jaar ook, maar toen kreeg hij corona. Wonnen ze alsnog meerdere ritten, dus nee, je hebt die Grellier eigenlijk helemaal niet nodig. Als mascotte, hooguit. Emilien Jeannire is er ook bij, net als in Gabon. Daar viel op dat hij vrij snel is, waar je in Rwanda dus weinig aan hebt. De eerste twee dagen moeten we hem in de gaten houden, daarna deemstert hij normaal gesproken vanzelf weg. Matto Vercher maakt de ploeg rond en hij was er eveneens bij in Gabon. Hij viel toen niet op en ik zou het een heel strak plan vinden om dat zo te houden.
De volgende ploeg komt helemaal uit Maleisi, het zijn de toppers van Terengganu. Een ploeg waar tot mijn schrik iemand ontbreekt. Jesse Ewart, vorig jaar derde, maakte de overstap van Bike Aid naar Terengganu en zou namens die ploeg meedoen. Maar, hij is er niet. Geen Ewart, dus is voor Terengganu wel zonde. Anders hadden ze met Budyak en Ewart de tweede en derde van vorig jaar aan het vertrek gehad, nu moet Budyak het in die zin alleen opknappen. De tweede van vorig jaar, uit Oekrane, ritzege gepakt ook nog eens. Een ontzettend sterke klimmer, al dan niet geholpen door wat middelen die wellicht net niet helemaal legaal zijn. Dit jaar is ie tot nu toe net iets minder sterk van vorig jaar, maar dit is alsnog een gevaarlijke klant met het oog op het algemeen klassement. Er lijken dit jaar net wat meer sterke klimmers aanwezig te zijn, maar alsnog noteer ik Budyak met stip. De ondersteuning komt van de Eritrese professor, Metkel Eyob. Metkel is altijd van de partij in Rwanda, in het verleden won hij nog wel eens etappes hier en in 2021 reed hij nog even aan de leiding. Hij viel toen letterlijk weg, waarna hij vorig jaar net wat minder in het stuk voorkwam. Vooral aan het knechten voor Budyak, wat nu vermoedelijk niet anders zal zijn. Een zeer goede renner, die ooit een kans had mogen krijgen in Europa. Maar goed, schroeien in Azi en zo nu en dan in Afrika is ook niet verkeerd. Was in de Sharjah Tour overigens beter dan Budyak, dus misschien is Metkel wel de kopman, een mens mag dromen. Dit wordt zijn negende deelname aan de Tour du Rwanda, alleen Nsengimana met 12 deelnames heeft vaker aan de start gestaan. Met vijf ritzeges ook bijna recordhouder op dat gebied, maar die titel is hem afgenomen door Restrepo. ONZE Jeroen Meijers doet ook mee namens Terengganu, die werd recent 104e in Oman en dat geeft mij het vermoeden dat hij deze ronde niet gaat winnen. Van Aiman Cahyadi uit Indonesi verwacht ik in principe ook niet heel veel, sorry. Muhammad Nur Aiman Mohd Zariff doet mee omdat een ploeg uit Maleisi ook een Maleisir aan het vertrek moet brengen. Vorig jaar werd ie 59e, dat is zijn niveau. Alsnog, een zeer sterke ploeg met de aanwezigheid van Budyak en Eyob. Met Ewart erbij was het een van de sterkste ploegen geweest, nu is het net wat minder indrukwekkend maar we gaan alsnog veel van ze horen. Kicken shirt van die gozer uit Indonesi, overigens.
Soudal - Quick-Step Devo Team brengt Ethan Vernon van de hoofdmacht aan het vertrek. Geen fan van. Die Vernon heeft op Mallorca Bini verslagen in de sprint en komt dan nu doodleuk fietsen in Rwanda, vreemd verhaal. De eerste twee ritten wint hij, dat kan eigenlijk niet missen. Zijn ploeggenoten zijn wel daadwerkelijk renners van de opleidingsploeg, te beginnen met Lars Craps. Met zo'n naam kan het gewoon niet anders dan dat je er he-le-maal niets van kan. Crap, total crap. Gil Gelders klinkt eerder als een stripfiguur, maar hij werd vorig jaar wel zesde in de Ronde van Isard. Daar moet geklommen worden, dus Gil kan blijkbaar klimmen. Dan ben je in Rwanda wel op het juiste adres. Alleen even afwachten of een Belg met de omstandigheden hier kan omgaan. De hoogte, de luchtvochtigheid, de hitte, de regen, de betere wegen dan in Belgi, dat soort dingen allemaal. Met het oog op het klassement is de naam die het meest tot de verbeelding spreekt toch wel die van William Junior Lecerf. Vorig jaar ambras gemaakt bij de opleidingsploeg van Lotto-Soudal en daar met slaande deuren vertrokken, nu zit hij in de opleidingsploeg van Lefevere. Een talentvolle klimmer, die vorig jaar onder meer 21e werd in de Ronde van de Toekomst. Vierde in de Baby Giro, en dan nog wat mooie resultaten. Een gevaarlijke klant voor het klassement, ben ik bang. Pepijn Reinderink komt uit Nederland en dat wil zeggen dat ik eigenlijk weinig over hem te vertellen heb. Afgaande op zijn resultaten geen slechte klimmer, maar ik denk toch dat hij de eerste dagen mag knechten voor Vernon en dat ze daarna alles op Lecerf gaan zetten. Patrick Lefevere is op de afspraak en alleen het hoedje mist nog om de plantagehouderoutfit af te maken. De foto is overigens gemaakt door Rik Elfrink.
We komen uit bij Bike Aid, een ploeg waar bijna alle bekende krachten zijn vertrokken. Ze gooien het daar over een andere boeg, vooral een meer Duitse boeg. Om een uitnodiging te krijgen voor de Deutschland Tour moeten ze meer Duitsers hebben, de organisatie aldaar zit blijkbaar niet te wachten op Afrikanen. Enfin, desondanks kent de ploeg nog wel twee Afrikaanse renners en die doen allebei mee. Dawit Yemane kende vorig jaar een bijzonder goed jaar, maar niemand wilde hem hebben en dus bleef hij bij Bike Aid. Slechts n keer eerder reed hij de Tour du Rwanda, in 2020 werd hij 16e. Sindsdien heeft hij een flinke stap voorwaarts gezet en mijns inziens is hij een van de favorieten om dit rondje te winnen. Veel betere klimmers staan er hier niet aan het vertrek. Dawit heeft wel een probleem als hij moet afdalen, dat is niet zijn talent. Voor hem te hopen dat de afdalingen niet te nat zijn dit jaar, anders verdwijnt hij snel uit beeld. Hij werd vijfde in La Tropicale, een rondje dat hem niet ligt. Hij zal er klaar voor zijn om te schroeien in Rwanda, noteren met een uitroepteken of drie. Er waren geruchten dat Bike Aid procontinentaal wilde worden met het oog op het WK in Rwanda van 2025, om zodoende meer Afrikanen te halen en ze op een hoger niveau een kans te geven. Zal wel weer uitdraaien op niets, het is toch een beetje het Duitse BEAT, maar ze hebben in ieder geval wel een talentvolle Rwandees aangetrokken. Eric Muhoza is van de partij en hij zou zomaar de beste Rwandees in koers kunnen worden. In zijn eerste jaar als belofte werd hij meteen 23e, vorig jaar eindigde hij op de 14e plaats. Zet hij die trend door dan moet hij deze keer de top 10 kunnen halen. Een zeer goede klimmer, in ieder geval voor Rwandese begrippen. En een hardwerkende jongen naar het schijnt, wat volgens de insiders niet gezegd kan worden over iedere Rwandees. Yemane-Muhoza is een mooi blok, waar ik dingen van verwacht. Wesley Mol doet net als vorig jaar ook mee, toen werd hij 28e. Heb hem geen moment in beeld gezien, hij zal dit jaar ook onzichtbaar blijven en vooral moeten werken voor zijn Afrikaanse kopmannen. De Canadees Francis Juneau, voorzien van een lelijke snor, toont nog maar eens aan dat Bike Aids nog steeds een internationaal gezelschap is. Als ik zijn uitslagen bekijk is het een kwestie van alles of niets, ik zie een aantal mooie resultaten en heel wat DNF's. Gevoelsmatig opteer ik nu voor dat laatste. De laatste plaats is voor de enige Duitser in de ploeg, Oliver Mattheis. Die werd vorig jaar 10e in de thermonucleaire Ronde van Guadeloupe, die kun je om een boodschap sturen dus. Leuk en aardig, maar het gaat om de twee Afrikanen. Vergeet de rest.
Q36.5, ik weet nog steeds niet wat ik met die naam moet. Wat ik wel weet is dat Doug het parcours ontzettend goed heeft bestudeerd, ondanks het feit dat zijn ploeg al een aantal jaar niet meer te bewonderen is geweest in Rwanda zit het met de parcourskennis wel snor. Alleen maar klimmers meegenomen, wat er tegelijkertijd voor zorgt dat ik er hoofdpijn van krijg. Wie is bij deze ploeg de kopman? Ik zou het je eigenlijk niet kunnen vertellen. Carl Fredrik Hagen, zou je misschien geneigd zijn te denken. Maarja, een Noor in Rwanda, geen sinecure hoor. Nog geen koers gereden dit jaar ook, zeer lastig in te schatten of hij meteen op de afspraak is. Als hij zijn vorm van de Vuelta van 2019 weet te benaderen heeft de rest een heel groot probleem, maar dat is lang geleden ondertussen. Als het draait, enzo. Filippo Conca hebben we dit jaar wel al in actie gezien en dat zag er niet heel verkeerd uit. Niet top, maar wel prima. En in dit veld is wel prima meteen gevaarlijk. Ik sluit niet uit dat hij de man wordt die het hier mag gaan regelen voor Doug. Om te laten zien dat de ploeg nog steeds iets met Afrika doet mag Nahom Zeray ook meedoen, een renner van de continentale opleidingsploeg. Nahom keert terug naar de plek waar het voor hem allemaal begon, in 2021 stak hij hier ineens zijn neus aan het venster terwijl niemand ooit van hem had gehoord. Hij bleek een bijzonder sterke klimmer te zijn, werd derde op de laatste dag en eindigde op de 9e plaats in het eindklassement. Daarna werd hij opgepikt door Doug en co, waarna hij nu is begonnen aan zijn tweede jaar in Europese dienst. Hij had wat aanpassingsproblemen vorig jaar, onder meer het op de fiets blijven zitten bleek niet zo eenvoudig te zijn, maar hij liet al flitsen zien van zijn talent. Dit jaar wordt belangrijk voor hem, hij moet nu echt een stap gaan zetten. Benieuwd of hij hier opnieuw mooie dingen kan laten zien, al vrees ik er een beetje voor dat hij als knecht gebruikt gaat worden voor de Europese kopmannen. Alsnog is hij een leuke toevoeging aan de deelnemerslijst, oorspronkelijk stond hij hier niet op de rol. We hebben ook wel meer Afrikanen nodig, want ook de Tour du Rwanda kent tegenwoordig meer Europese dan Afrikaanse deelnemers. Erg onleuk, maar wel realiteit sinds het zetten van de stap naar 2.1. Matteo Badilatti doet ook mee, de Zwitser werd in 2019 derde in dit rondje. Sindsdien heeft hij niet zoveel bijzondere dingen laten zien en in zijn enige koers tot nu toe dit jaar noteerde hij een DNF. Op basis van het verleden weer een klant om in de gaten te houden, op basis van het heden plaats ik hem van dit gezelschap helemaal onderaan. Want ook Walter Calzoni kan betere adelbrieven overleggen op dit moment, Pizza Calzoni werd 11e in Jan Paraiso Interior en dat was een koers met een prima deelnemersveld. Een jongen die vrij allround is. Niet de beste klimmer, maar komt in ieder geval goed over de heuvels en daar heb je er hier genoeg van. Hagen, Conca, Zeray, Calzoni, je kunt ze eigenlijk allemaal opschrijven. Ergens heel vervelend, want dan moet ik steeds al die gekke getalletjes uit gaan typen. Q36.5, ik snap nog steeds niet hoe je op het idee komt om een merknaam te verzinnen die zo slecht in het gehoor ligt. Enfin, Doug is dus weer terug op het continent waar hij steeds minder mee lijkt te hebben, ik had liever wat meer Afrikanen gezien maar ach, het is iets.
Tweevoudig Afrikaans kampioen Henok Mulubrhan is op papier de kopman van Green Project-Bardiani CSF-Faizan, een naam waar je ook niet echt veel mee kan. Met zijn prachtige truitje hoeft hij in ieder geval dit jaar niet aan dat groene project mee te werken. Henok is de koning van de ereplaats, behalve dan op het Afrikaans kampioenschap. Daar wint ie, in alle andere (voornamelijk Afrikaanse) koersen eindigt ie altijd op de 2e, 3e, 4e of 5e plaats. In Rwanda won hij nog nooit, maar alle andere ereplaatsen kwamen veelvuldig voorbij. Een keer tweede achter een vroege vluchter, het zit hem wat dat betreft vaak ook niet mee. In dit sympathieke artikeltje valt te lezen dat de flater van La Tropicale te maken had met een lekke band op een ongunstig moment. Geen idee of dat klopt, maar het zou wel een boel verklaren. Iedereen houdt van Henok, zo lezen we. Klopt, ik hou ook van Henok, ik zou alleen wel graag zien dat ie wat vaker wint. Al die ereplaatsen hangen me de keel uit. Hij moet hier die hele Tour du Rwanda een keer naar zijn hand zetten, maar je weet nu gewoon al dat ie als 5e gaat eindigen, net als vorig jaar. De tweede interessante naam bij Bardiani is die van Filippo Fiorelli. Een van de weinige concurrenten van Vernon in die eerste twee etappes. Duidelijk niet op zijn niveau, maar wel meer dan de andere renners hier. Komt ook redelijk een heuvel over, maar vermoedelijk net niet genoeg om hier veel indruk te maken. Davide Gabburo is mee als wegkapitein, lees ik in het persbericht van Bardiani. Ok, prima. Hij gaat daarnaast ook een dagboek bijhouden, zodat hij toch een belangrijke functie heeft. Op eigen verzoek keerde hij terug naar Rwanda, de renners vinden het hier toch stiekem wel heel erg leuk. Komen we vervolgens uit bij Manuele Tarozzi, waar ik je niets over kan en wil vertellen. Alex Tolio zou eventueel nog wel een gevaarlijke klant kunnen zijn, ik zie onder meer een 13e plaats in de Ronde van Sloveni van vorig jaar. Wel vrij wisselvallig lijkt het, er zitten ook een hoop waardeloze resultaten tussen. Laat hem nu ook maar waardeloos zijn, alle ballen op Henok en zijn mooie truitje.
Mijn Baskische vrienden van Euskaltel-Euskadi doen voor het eerst mee aan de Tour du Rwanda. Wellicht genspireerd door Burgos trekken zij nu voor het eerst naar Afrika. Met het idee om hier punten te scoren, want er gaat een gerucht rond dat het in de toekomst zo zou kunnen zijn dat je geen uitnodiging ontvangt voor een grote ronde als je buiten de 50 eerste ploegen valt. En dat buiten de eerste 50 ploegen vallen lukte Euskaltel vorig jaar, ze bakten er toen helemaal niets van. Dit jaar zijn ze een stuk beter begonnen, waarschijnlijk dus met het puntenverhaal als motivatie. Nog meer punten scoren in Rwanda, dat moet lukken. Kopman is Mikel Bizkarra, die we toch moeten inschatten als een van de favorieten. Een zeer goede klimmer, wat dan ook meteen zijn enige kwaliteit is. Verder komt hij op ieder gebied te kort, maar voordeel voor hem is dat er in Rwanda vooral geklommen moet worden. Als je 16e kunt worden in de Ronde van Valencia ben je een kanshebber om de Ronde van Rwanda te winnen. Over het algemeen zie je hier overigens wel wat meer de klimmers met iets meer body komen bovendrijven, sleutelhanger Bizkarra kan het op bepaalde momenten ook heel lastig gaan krijgen. Hoe dan ook, een gevaarlijke klant. Ondersteund wordt hij door Asier Etxeberria, dat was in zijn tijd als amateur een goede klimmer. In zijn tijd als prof nog niet echt, zijn enige resultaat tot nu toe dit jaar is een DNF. Dan moeten we eerder rekening houden met Unai Iribar, een sterke puncheur. Tenminste, hij zou sterk moeten zijn op dit niveau. De tweede rit lijkt me wel wat voor hem, de rest van de week kan hij proberen om een paar keer in de aanval te gaan. Mikel Iturria won ooit namens Murias een rit in de Vuelta, in het Baskenland nota bene. Dat was een schitterende dag, maar daarna heeft Iturria niet veel schitterende dagen meer gekend. De benen van toen zijn al lang weg en ook dit jaar heeft hij ze nog niet gevonden. Ik denk niet dat het deze week plotseling gaat draaien. Xabi Berasategi is dan weer een leuk klimtalentje, maar ik kijk deze week toch vooral naar Bizkarra en met een schuin oog gaan we Iribar ook maar volgen. De rest, ach, in dienst van Bizkarra. M'n twee werelden komen wel samen zo, erg geestig.
De volgende ploeg is de ploeg met de bombastisch misplaatste naam, China Glory Continental Cycling Team. Veel glorie is er nog niet te bewonderen geweest, maar met James Piccoli nemen ze wel een renner mee die in 2021 nog tweede wist te worden in dit rondje. Die benen heeft hij sindsdien niet meer getoond, maar hey, je weet maar nooit. Lucas De Rossi doet ook mee, moet hij weten. Voor het eerst staan er ook een paar Chinezen aan het vertrek in Rwanda, waaronder de winnaar van Qinghai Lake van vorig jaar. Jiankun Liu won die wedstrijd met een paar minuten voorsprong, met de kanttekening dat er alleen maar Chinezen aan het vertrek stonden. In zijn eerste koersjes van dit jaar reed hij totaal niet in beeld, net als Geng Teng. Leuke naam, Geng Teng. Geng Teng. Kan er geen reet van, maar toch leuk, Geng Teng, goed man. Haoyu Su werd vierde in dat Qinghai Lake vorig jaar. Nee, deze jongens kunnen er allemaal niets van. Als Piccoli benen blijkt te hebben en aan de leiding komt gaat hij niet veel aan zijn ploeg hebben. Broddelwerken van Tjallingii, die na een jaar met de staart tussen de benen weer is vertrokken maar ons wel laat weten dat hij een solide basis heeft achtergelaten. Dat Chinese wielrennen echt even op de kaart gezet, jawel.
Leuke teamfoto's wel dit jaar, een Rwandese stalker heeft alle ploegen opgewacht bij het vliegveld en ze op de gevoelige plaat vastgelegd. Zo ook de jonkies van Groot-Brittanni. Net als vorig jaar zijn zij aanwezig met een U23-ploeg. De bedoeling is om de Britse talenten iets van de wereld te laten zien en ze ook nog eens een 2.1-koers te laten rijden, ideale combinatie. Vorig jaar namen ze een hoop ellende mee, en Leo Hayter. Dit jaar nemen ze alleen maar een hoop ellende mee. Jack Brough was er vorig jaar ook al bij, hij werd 43e. Josh Charlton werd vorig jaar 96e in de Tour of Britain, dat niveau. Het zijn overigens wel vooral baanrenners en jongens uit andere disciplines die ze meenemen, dus de prioriteit ligt ook niet echt op de weg. Corran Carrick-Anderson heeft een indrukwekkende naam, maar weinig indrukwekkende resultaten. Hij is dan weer vooral een veldrijder, op het afgelopen WK veldrijden werd hij 17e bij de beloften. Letterlijk nul resultaten op de weg, dus daar kan ik verder niets over vertellen. Blijkbaar ook actief op de mountainbike, met andere woorden is het een Tom Pidcock met een betere naam en veel minder talent. Dylan Hicks is een renner van het Development Team van DSM, verbazingwekkend dat ze hem uit de protocollen hebben laten ontsnappen en dat hij in Rwanda z'n debuut maakt als belofte. Als junior noteerde hij vooral veel DNF's en een verdwaalde tweede plaats in het Kampioenschap van Vlaanderen. Ik denk niet dat we veel van Dylan gaan vernemen, zoals Peter Joseph Blackmore misschien ook niet direct hoge ogen gaat gooien. Wel weer een veldrijder, deze werd zelfs 10e op het afgelopen WK bij de beloften. Ook actief op de mountainbike, maar eigenlijk nooit op de weg. Het is een bijzonder gezelschap, en dat is het.
Franky Van Haesebroucke en zijn Bolton Equities Black Spoke staan voor het eerst aan het vertrek in Rwanda. Een gevaarlijk ploegje, daar zitten flink wat hardrijders in. Misschien niet echt de pure klimmers, dat kan ze de komende week wel gaan opbreken. Lastige ploegen vind ik dit altijd, het is een beetje het Nieuw-Zeelandse Unox. Al die renners lijken op elkaar, niet alleen qua uiterlijk maar ook qua capaciteiten. Allemaal gasten die heel hard kunnen fietsen. Als het over klimmen gaat schat ik James Oram, de Nieuw-Zeelandse kampioen, en de Schot Mark Stewart het hoogste in. Jongens als Christensen en Fouche lijken me dan weer wat meer jongens die het van een goede vlucht moeten hebben en gasten die we wellicht de eerste twee dagen gaan zien. Logan Currie is dan weer vooral een uitstekende tijdrijder, hij zal balen dat dit rondje ditmaal geen tijdrit kent. Ik weet het verder niet zo goed, ik denk dat we deze jongens vooral veelvuldig in de aanval gaan zien maar dat ze in het klassement niet direct een rol van betekenis gaan spelen. De vijf hondslelijke broers in kwestie:
De nationale ploeg van Zuid-Afrika is nu aan de beurt. Kopman is Kent Main, een vaste klant in Rwanda. En een klant die vaak hoge ogen gooit, zo wist hij vorig jaar in Gicumbi te winnen. In het klassement eindigde hij op zevende plaats. In 2021 werd hij 10e en in 2020 eindigde hij na het schrappen van Patrick Schelling op het podium. Een constante renner die nooit deze ronde gaat winnen, maar wel altijd op de afspraak is. Een onderschatte coureur, vermeld ik iedere keer maar weer. Die jongen had een mooie carrire in Europa moeten uitbouwen, maar dat is hem nooit gegund geweest. Doug haalde hem na zijn tijd bij de opleidingsploeg niet naar de hoofdmacht, hij kwam bij een Zuid-Afrikaanse continentale ploeg terecht en dat was het voor Main. Die ploeg is inmiddels verdwenen en toen wilde zelfs geen andere continentale ploeg hem, dus rijdt hij nu voor een amateurploeg in eigen land. Dat is lachwekkend voor iemand met zijn talent, hij heeft dat vorig jaar dus nog laten zien in Rwanda. Het leven is ronduit oneerlijk, als je al zijn resultaten bekijkt zie je dat hij meer had verdiend. Nouja, goed, hij kan in ieder geval de Tour du Rwanda weer rijden. De Zuid-Afrikaanse nationale ploeg is een mooie reddingsboei. Maar het blijft stom dat hij nooit is opgepikt. Pedri Crause is een van de renners die Kent Main mag gaan ondersteunen. Crause is jong en wat mij betreft een van de weinige talentvolle Zuid-Afrikaanse renners van het moment. Je hebt hem, je hebt Stedman en dan komt Kleinsmit eraan. Meer is er niet, alle andere namen mag je meteen vergeten. Crause had opgepikt moeten worden door Doug, maar dat is niet gebeurd. In plaats daarvan gaat hij na een jaartje in dienst van een Franse amateurploeg nu een jaar in Spaanse dienst rijden, bij de amateurs van Brocar-Ale. Ik ben benieuwd of hij in het Spaanse amateurcircuit wat mooie dingen kan laten zien, wellicht kan hij dan uiteindelijk toch een keer ergens bij een continentale ploeg belanden. Een mooi resultaat in Rwanda zou helpen, op basis van zijn talent moet het mogelijk zijn. Callum Ormiston is een andere renner die een tijd voor ProTouch reed, de ploeg die inmiddels helaas is verdwenen. Hij is niet echt heel erg goed. Vorig jaar 40e in Rwanda, het jaar ervoor 28e, een renner in de marge. Eric Kros ken ik niet, zijn resultaten zijn DNF, DNF en DNF. En wat ereplaatsen in Zuid-Afrika. Niet echt een talent, ben ik bang. Kros is niet echt fit. Alex Goetham is zo mogelijk nog slechter. Main heeft weinig geluk met zijn ploeggenoten, hij zal vooral afhankelijk zijn van Crause. Op de foto hieronder kunt u zien dat hij zwaait naar een goed klassement en een carrire in Europa.
EF Education-NIPPO Development Team. Die doen net als in Gabon ook in Rwanda mee. De meest opvallende verschijning daar is Toby Perry, vanwege zijn lange haar en het feit dat hij vrij duidelijk een tand mist. Op je hoofd vallen is nooit zo'n goed idee. Maar toch, een tand missen kan geluk brengen, Natnael mist er ook eentje en die heeft inmiddels dit rondje al twee keer op z'n naam gezet. Het vele klimmen hier zou ook wel een kolfje naar de hand van Perry moeten zijn, dat vlakke werk in Gabon was wat minder ideaal voor hem. Het kan ook zomaar zo zijn dat we eerder Jakub Toupalik, het jongere broertje van Adam Toupalik, in de gaten moeten houden. Die heeft in het verleden zo nu en dan laten zien een goede klimmer te zijn. Eerder een rouleur dan een echte klimmer, is mijn inschatting gebaseerd op een korte blik op zijn uitslagen. Wordt natuurlijk helemaal niets in Rwanda, maar afijn. Yuhi Todome is de Japanner van dienst, kan er niks van. Henrik Teslo Fjellheim heeft wel wat weg van Pogacar, maar lijkt niet over hetzelfde talent te beschikken. Verre van, zelfs. Marc Pritzen is een man met snelle benen, zo liet hij in Gabon een aantal keer zien. Maarja, ook weer niet t snel. Verder dan de zevende plaats kwam ie niet. Een sprinter die niet kan sprinten en ook niet kan klimmen, het wordt geen leuke week voor hem in Rwanda. Geen Kiya Rogora hier, vind ik verrassend. Had alleszins meer kunnen uitrichten dan Pritzen, vermoedelijk, maar ach, he.
De diabetesboys van Team Novo Nordisk komen met een ploeg op leeftijd. Charles Planet heeft ondertussen een hoop van de wereld gezien. Van Griekenland tot China, van Oman tot Rwanda. Telkens komt hij tot de conclusie dat hij er niets van kan, op welk continent hij dan ook is. In Rwanda was hij al eerder en toen werd hij 51e, tja. De grijze Peter Kusztor is inmiddels 38 en hij was vooral in het verre verleden nog best een aardige coureur. Toen kwam hij tot de conclusie dat hij diabetes had, werd hij ingelijfd door Novo Nordisk en waren de goede prestaties voorbij. Hij werd vorig jaar 35e, meer hoeven we over hem dus niet te vertellen. David Lozano daarentegen, die won in 2018 een rit in Rwanda! Toen was het nog wel een 2.2-koers, maar alsnog, een zege voor Novo Nordisk. Maken ze nooit mee, heel memorabel daarom. Nu het een 2.1-koers is kan Lozano niet meer mee, vorig jaar werd hij 39e. Sam Brand en Lucas Dauge zijn echt crimineel slecht. Die Dauge werd vorig jaar 60e, ga maar na. Nee, van onze diabetesvrienden gaat het ook dit jaar niet komen. Kun je insuline blijven spuiten tot je een ons weegt.
Tartu2024 Cycling Team, met als ploegleider Jaan Kirsipuu! Die jongens had ik niet direct in Rwanda verwacht, maar het is wel een leuke toevoeging. Siim Kiskonen is volgens mij niet zo heel goed, terwijl de Fin Markus Knaapi iets betere resultaten kan overleggen. Maar ook weer net niet goed genoeg om hier een grote rol te gaan spelen. Alekss Krasts won vorig jaar het bergklassement in Olympia's Tour! Meteen zo'n beetje het enige bewijs dat deze Let er iets van kan, nee, ook hem schrijf ik niet op. Dan denk ik toch eerder aan Jonas Kuurits en Markus Pajur. Al lijken me dat vooral jongens met snelheid en die snelheid kan niet vaak uitgespeeld worden in Rwanda. Ik denk dat de Baltische boys het lastig gaan krijgen deze week. Die temperaturen, de hoogte en het feit dat het parcours niet op hun maat is. Het is maar goed dat Kirsipuu al in de auto begint, als hij dit zelf als renner had moeten doen had hij het eind van de eerste etappe niet gehaald. Omdat de renners er verder toch niets van kunnen deel ik met jullie een redelijk recente foto van Jaan Kirsipuu, want dat kan.
Nog twee ploegen te gaan! Dat hadden er eigenlijk drie moeten zijn, maar Algerije doet dus niet mee. Dat is jammer, want Lagab was in bloedvorm. En ook Hamza Amari was sterk bezig, al vond hij in Rwanda berhaupt niet zijn geliefkoosde terrein. Hoe dan ook, zonde. Marokko is wel van de partij en daar is de eerste naam Oussama Khafi. Die boekt zo nu en dan wel wat redelijke resultaten, maar vorig jaar was hij tijdens de Tour du Rwanda na drie dagen al naar huis. Mohammed Saaoud is heel slecht, maar Nasser Eddine Maatougui kan wel wat. Al viel dat vorig jaar in Rwanda tegen, hij werd slechts 46e. Achraf Ed Doghmy is enorm goed in vorm, zo won hij de Tour du Sahel en eindigde hij als derde op het Afrikaans kampioenschap, maar in Rwanda vindt hij niet zijn terrein. Niet beuken tegen de wind in, geen vlakke aankomsten, nee, de Marokkanen doen vermoedelijk voor spek en bonen mee. Een 57e plaats vorig jaar, dat zegt genoeg. Imad Sekkak is hun beste kans op een resultaat, dit is een klein klimmertje. Reed vorig jaar voor een Italiaanse amateurploeg nog best wat aardige resultaten bij elkaar. Zal niet genoeg zijn voor een topnotering hier, maar van de Marokkanen gaat hij wel de beste zijn.
Sluiten we af met de Rwandese continentale ploeg May Stars, een ploeg met een verhaal. Eigenlijk is het een Eritrese ploeg, namelijk. Het is de ploeg van de mensen achter Eritel, een van de beste Eritrese amateurploegen. Een ploeg die vaak domineert in Eritrea zelf en ze wilden graag continentaal worden. Dat mocht niet van de Eritrese wielerbond. Dan zouden ze een voordeel krijgen ten opzichte van andere Eritrese ploegen, zoals Asbeco. Of allemaal continentaal, of niemand continentaal. Totale onzin, maar goed, wellicht moeten we ook niet al te logische redeneringen verwachten vanuit Eritrea. Blijft een ietwat merkwaardig land, natuurlijk. Hoe dan ook, de jongens van Eritel gaven zich niet meteen gewonnen. Er werd nagedacht over een oplossing. Wat nou als we de structuur van Eritel continentaal maken, maar dan met een licentie uit een ander land? Rwanda, daar heb je meerdere continentale ploegen en doen ze niet zo moeilijk, laten we daar eens een balletje opgooien. En zo geschiedde. Vorig jaar werd May Stars opgericht. De naam verwijst naar de maand mei, de belangrijkste maand in Eritrea. Op 24 mei 1991 werd Eritrea onafhankelijk van Ethiopi en sindsdien is de maand mei eigenlijk een heilige maand geworden. May Stars, de sterren van mei. De renners hadden de sterren moeten zijn, maar dit wordt pas de allereerste koers van de ploeg. De ploeg bestaat al een jaar, maar in die tijd hebben ze nul wedstrijden gereden. De Tour du Rwanda zouden ze eigenlijk ook helemaal niet rijden, maar Benediction-Kitei haakte af wegens het niet bezitten van een licentie en de plek die vrijkwam werd opgevuld door May Stars. Een ploeg met een aantal Eritrese renners, waaronder uiteraard een aantal van Eritel, en een aantal Rwandese renners. Die jongens van Eritel zitten allemaal nog in Eritrea, wel hebben ze twee Eritrese vluchtelingen die allebei in Zweden terecht zijn gekomen naar Rwanda gehaald. Aron Aytsegeb heeft als beste resultaat een DNF op het Zweeds kampioenschap en hetzelfde kunnen we zeggen over Abel Brhane. Dit zijn geen hoogvliegers. De Rwandezen van de ploeg zijn dat ook niet echt. Jean Nepo Bigirimana is ronduit slecht, Shemu Nsengiyumva is nite heel erg goed, maar Felicien Hakizimana kan wel wat. Dat is een redelijk goede klimmer, die met wat mazzel de top 30 kan halen in dit rondje. Ik vind het hele May Stars verhaal maar vreemd. Hoe kun je al een jaar bestaan maar is dit pas je eerste koers? Hoezo was je er in eerste instantie niet bij en val je alleen maar in voor een andere ploeg? Waar zijn de Eritrese talenten zoals Samuel Misgina en Nahom Kifle? Het idee achter de ploeg is leuk en te prijzen, de uitwerking is zo ruk als het maar zijn kan. Maar goed, ze gaan nu eindelijk koersen en wellicht is dat het startsein voor een project dat alsnog mooi gaat uitpakken. Maar kwalitatief gezien hadden we beter Benediction aan het vertrek kunnen hebben. Jammer dat die Belgische luchtkastelenman dat hele verhaal heeft verpest. Eerst raakten we Skol kwijt, nu weer Benediction, er blijft weinig over in Rwanda. Van drie ploegen in hun lokale ronde naar alleen de nationale ploeg en dit May Stars, wat maar half Rwandees is. Je zou verwachten dat er met het oog op het WK 2025 een stijgende lijn te zien zou zijn, maar we glijden juist keihard van de glijbaan naar beneden. Het Rwandese wielrennen gaat achteruit, niet vooruit. Heel bijzonder, en vrij jammer. Heel vrij jammer.
Al bij al wel het sterkste deelnemersveld ooit, denk ik. Voor het klassement kijk ik vooral naar Henok, Budyak, Yemane, De la Parte, Hagen, Bizkarra, Main en dan jongens als Lecerf, Conca, Calzoni, Manizabayo, Muhoza, Piccoli, Arefayne, Eyob, Bonnet en dan wellicht een keertje Froome. Maar van hem verwacht ik echt dat hij hier alleen komt om fietsvakantie te vieren. De sprints gaan gedomineerd worden door Vernon, die hooguit rekening hoeft te houden met iemand als Fiorelli, daarna kom je al snel uit bij een naam als Pajur. Wellicht kan Yoel Habteab op de eerste dag verrassen. Jeannire, uiteraard. Moise Mugisha is een belangrijke naam als we de organisatie mogen geloven, hij was aanwezig op de persconferentie, samen met PatLef en Froome. Dit is een goed stel hoor.
Laat die ronde maar beginnen. Ik heb er zin in. We beginnen dus met een relatief vlakke rit die gaat eindigen in Rwamagana. Een sprint, dat kan eigenlijk niet anders.
We zijn LIVE. Met zelfs de afstand tot de finish en tijdsverschillen in beeld, ongelooflijk.
Heel Afrika is op afspraak in chat
🇪🇷🇪🇷🇪🇷🇪🇷🇪🇷🇪🇷🇪🇷🇪🇷🇪🇷🇪🇷🇷🇼🇷🇼🇷🇼🇷🇼🇷🇼🇷🇼🇷🇼🇷🇼🇷🇼quote:
LIVE met splitscreen zelfs. Rwandagoden
Heel Afrika is op afspraak in chat
Inderdaad.quote:
Vernon gaat dadelijk met 3 lengtes voorsprong winnen
Henok weer rampzalig gepositioneerd.
Wordt ondanks een sprint van een halve kilometer toch nog knap derde.Als die nou in het wiel van Vernon had gezeten was het nog beetje spannend gewordenquote:
[..]
Inderdaad.
Henok weer rampzalig gepositioneerd.
Dan had z'n team daadwerkelijk een team moeten zijn, het werd uiteindelijk een duosprint.quote:
[..]
Als die nou in het wiel van Vernon had gezeten was het nog beetje spannend geworden
Yoel Habteab op vijf, daar is de aangekondigde Eritrese sprinter dan toch. Wat had ik die jongen graag in La Tropicale gezien.
quote:
Regenseizoen. Om wat voor reden dan ook valt die regen doorgaans vooral 's middags en daarom wordt er meestal vroeg op de dag gekoerst.quote:
Waarom beginnen ze daar zo vroeg? Nu nog 33 km te gaan toch?
91 RWA NSENGIYUMVA Shemu May Stars + 15:33
92 SWE AYTSEGEB Aron May Stars + 32:44
93 SWE BRHANE Abel May Stars + 32:44
Het was niet de dag van de May Stars.
Je zou bijna denken dat hij wint na een late uitval, maar nee, Vernon zette in de sprint doodleuk iedereen op vijf lengtes. Precies zoals je kon verwachten, eigenlijk. Met afstand de beste sprinter die meedoet aan de Tour du Rwanda, eigenlijk de enige die je echt een sprinter mag noemen. Zoals hij zelf aangaf in het interview naderhand kwam hij vooral naar Rwanda voor deze en de volgende rit, naderhand gaat hij werken voor zijn continentale gelegenheidsploeggenoten. Tamelijk saaie rit, die wel van begin tot eind werd uitgezonden. En de uitzending vond ik nog best behoorlijk ook. Meerdere camera's in koers, die vooral de kopgroep en de kop van het peloton laten zien. Een Belgische productie was het nog niet, maar het deed zeker niet onder voor de gemiddelde Spaanse productie. Een mooie stap voorwaarts, als ze zich zo blijven ontwikkelen gaan ze het ook voor elkaar krijgen om het WK in 2025 mooi in beeld te brengen.
Deze rit kon eigenlijk ook niet spannend worden, daar was het te makkelijk voor. In het begin van de etappe reden er een paar renners weg, er ontstond een kopgroep van drie. Toby Perry, James Fouche en Jean Bosco Nsengimana, met in de chasse patate ook nog ONZE Wesley Mol. Mol werd snel weer opgeraapt door het peloton en Toby Perry was ineens foetsie, waarna we het de rest van de rit met twee koplopers mochten doen. Fouche en Nsengimana reden een voorsprong van drie minuten bij elkaar, terwijl Soudal-Quick Step Devo op kop reed in het peloton, af en toe geholpen door Bardiani. Bij Quick Step was Lars Craps niet van start gegaan, waardoor ze maar met vier waren. Vernon kon uiteraard geen werk doen als beoogde sprinter, dus moesten ze het de hele dag met z'n drien controleren. En dat lukte perfect, de Patbonus slaat ook bij de opleidingsploeg direct toe. Onderweg reed Nsengimana een keer weg van Fouche, maar ze kwamen toch weer terug bij elkaar en op een kilometer of 30 van het eind werden ze opgeraapt door het peloton.
Het volk was weer op de afspraak en het volk was vooral aan het hopen dat Henok zou winnen. Ze scandeerden zijn naam continu, naar het schijnt. Dat zou lastig worden, want nu het peloton weer bij elkaar was leek het erop dat we gingen sprinten en in de sprint leek Vernon schier onklopbaar. Tijdens de lokale rondjes in Rwamagana zagen we wel een paar aanvalletjes, zo ging een ploeggenoot van Henok een keer in de aanval en reed ook Moise Mugisha een paar meter op kop. Een typisch Afrikaanse aanval, zoals Davide Gabburo het omschrijft. Die houdt een dagboek bij en neemt geen blad voor de mond.
quote:Ze kijken naar ons , ze wijzen naar ons, ze bespioneren ons. Ze achtervolgen ons, omsingelen ons, belegeren ons. Ze staren ons aan, ze zwaaien naar ons, ze glimlachen naar ons. Rwandezen zijn een lachend volk. Wat er valt te lachen – volgens onze manier van kijken, als Europeanen, als Italianen – is niet goed bekend. Ze glimlachen echter. Ze glimlachen naar de zon, naar het leven, naar de fiets.
Rwandezen glimlachen, en hoe jonger ze zijn, hoe meer ze glimlachen. Ondanks de genocide bijna dertig jaar geleden, ondanks de huidige armoede, ondanks alles. En hun glimlach is buitengewoon. Omdat ze verlichten, optillen, vereenvoudigen. Omdat ze geruststellen, geruststellen, aanmoedigen. Omdat ze niets kosten en veel betekenen.
En dan hangt het altijd af van het standpunt. Ik heb je verteld over ons hotel. Het lijkt ons misschien een beetje oud, maar vandaag werd hier een bruiloftslunch gevierd, de bruid met de bruidsmeisjes, alsof het een vijfsterrenhotel met eer was. Het hangt altijd af van het standpunt. Ik heb je verteld over de mensen die op straat leven. Veel kinderen en weinig ouderen. Waarschijnlijk omdat het hier al moeilijk is om 's avonds te komen, laat staan om oud te worden.
De dag ervoor is het vreemdst. Wachten op de eerste racedag en de tijd lijkt nooit voorbij te gaan. Ontbijt - wat er ook was - om half negen een paar uur op de fiets van half tien tot half twaalf, inclusief een kwartiertje klimmen en een gemproviseerde achterkant met een scootertaxi, lunch rond kwart over een, dan een dutje en massages, tot slot het avondeten - witte rijst, kip, gekookte groenten - het gebruikelijke. In de kamer is er airconditioning en een muggenmelkkachel. Inmiddels zijn we ingedeeld en voorgesteld aan de chauffeur van het busje, een local die Engels spreekt. Wij van het Bardiani-CSF-Faizan Green Project zijn vijf hardlopers, een sportdirecteur, twee masseurs en twee monteurs, in totaal tien, negen Italianen en n Eritreer.In hetzelfde hotel zitten de teams van Euskaltel-Euskadi, Team Novo Nordisk en Q36.5.
Vandaag zal er, althans in de race, weinig te lachen zijn. Ontbijt om zeven uur, afspraak om negen uur, off the record op tien, negen kilometer transfer, dan honderdvijftien van de wedstrijd, drie beklimmingen met een totaal hoogteverschil van zo'n vijftienhonderd meter, uiteindelijk een stadscircuit vijf keer herhaald. Als het je lukt om de race gesloten te houden, bereik je de sprint. Maar het zal niet gemakkelijk zijn. Afrikanen rennen – ik definieer het: een onwetende situatie – zonder strategien. Misschien hebben ze de afgelopen tijd geleerd om de race te managen, maar tot nu toe zijn ze in gevaar, weinig techniek en heel weinig tactiek, ze doen wat in hun opkomt, zelfs als ze er geen hebben en een kilometer later planten ze zich op de grond als lichtmasten.
Lichtelijk koloniaal toontje, zou je kunnen beweren. Maar goed, afijn, het bleef bij elkaar en dus kon er gesprint gaan worden. Ondanks het feit dat Quick Step de hele dag moest controleren wisten ze nog steeds een aardige trein op poten te zetten voor Vernon. Total had de hele dag niets gedaan en was van plan de boel te overrompelen, maar dat lukte net niet helemaal. Ze kwamen wel even in een betere positie terecht dan Vernon, maar die zette de straalmotor aan en toen zagen ze hem nooit meer terug. Jeanniere werd tweede, eigenlijk ook wel de naam die je op twee kon verwachten. Dat hij heel ver achter Vernon eindigde is ook gewoon normaal. Henok was weer typisch Henok. In de laatste kilometer komt hij zo ongeveer van de laatste positie in het peloton helemaal naar voren geschoven en begint hij aan een oneindig lange sprint. Hij wordt uiteindelijk derde, met wat betere positionering was hij in ieder geval tweede geworden. Tegen Vernon was linksom of rechtsom niets te beginnen, maar het verschil had kleiner kunnen zijn. Nouja, wat als, het vat de carrire van Henok eigenlijk wel samen. Hielp ook niet echt mee dat iedereen bij zijn ploeg voor zichzelf aan het rijden was. Fiorelli reed lekker zijn eigen sprint, en werd vierde. Op de vijfde plaats zagen we Yoel Habteab eindigen, die door Steef Habtab wordt genoemd en door enkele andere sites Ghebregergish. Laten we hem gewoon Yoel noemen, dat mag. Ik had aangekondigd dat hij een groot sprinttalent is en dat ze hem mee hadden moeten nemen naar de Bongo Bongo Tour, fijn dat hij meteen mijn gelijk bewijst. Jammer wel dat dit d rit voor hem was en dat we hem de rest van de week waarschijnlijk niet veel gaan zien. Zijn sprintstijl is in ieder geval wel opvallend, hij heeft goed naar Ewan en Mareczko gekeken lijkt het. Ook niet de beste positionering, maar toch een fraai resultaat. Haal die jongen naar Europa, en wel nu. Het fenomeen Aklilu 10e, als niet-sprinter een acceptabel resultaat. We hebben een filmpje van de laatste kilometer en een filmpje van de hele uitzending in de aanbieding.
Kijk nou naar de positie van Henok, waarom leert die jongen het positioneren maar niet.
De techniek en ook het vechten voor positie moet nog steeds bijgeschaafd worden. Op het Afrikaanse kampioenschap kan hij wel altijd vrijuit sprinten, wegens minder concurrentie, zet hem in een groter peloton en hij raakt altijd de weg kwijt. Enfin, alsnog een sterke sprint en hij ziet het zelf als een opsteker voor de rest van de week. Hij kwam hier - heel bescheiden - om in een etappe op het podium te eindigen, nu heeft hij zijn ambities naar boven bijgesteld en wil hij een rit winnen en op het podium eindigen in het klassement. Zou haalbaar moeten zijn, ware het niet dat hij het zo moeilijk vindt om te winnen. Ooit moet de ban gebroken worden, de komende dagen dan maar. Weinig opvallende resultaten verder, behalve dan dat de jongens van May Stars niet echt sterren zijn. De twee Eritrese vluchtelingen die hun heil zochten in Zweden hadden een beetje moeite om het peloton te volgen. In deze etappe een half uur verliezen, die jongens gaan vrij snel een DNF toevoegen aan hun collectie. Ook de Rwandezen van May Stars blijken niet echt de hoogvliegers te zijn. We hadden meer gehad aan Benediction, erg jammer dat zo'n Belg de boel is komen flessen.
Een eenvoudige rit om mee te beginnen en dus weinig spannende ontwikkelingen. Morgen mogen we rekening houden met meer ontwikkelingen, al lijkt het me dat we naar de tweede ritzege van Vernon gaan kijken.
De renners gaan om acht uur 's ochtends al van start en ze worden voor 12 uur aan de finish verwacht. Hopelijk is er weer zo'n formidabele uitzending, maar de ervaring leert dat meestal alleen de etappes in het weekend van beelden worden voorzien. Ik hoop dat ze ons dit jaar trakteren om meer beelden, want het was vandaag echt perfect te volgen. Goed, het commentaar is uiteraard ietwat lastig te verstaan, maar verder was er niets mis mee. Iedere dag zo'n uitzending zou perfect zijn, maar de kans bestaat dus dat we zaterdag pas weer zo'n uitzending te zien krijgen. Enfin, we zien het vanzelf wel als we het altijd enthousiaste officile twitteraccount van de koers volgen.quote:Heel irritant dat ze op de officile site van de Tour du Rwanda vergeten zijn de profielen toe te voegen. Zijn we weer afhankelijk van Steef, die Rwanda tegenwoordig haat. Hij heeft de boel op de kaart gezet en ze doen daar net alsof dat niet het geval is. Vreselijk, zo'n gebrek aan erkenning. Voor het eerst in de geschiedenis van de Tour du Rwanda gaat er een rit eindigen in Gisagara. In principe is het wel een bekende etappe, want we rijden vanuit Kigali naar Huye en Huye is vaste prik. Normaal finishen we in Huye, nu rijden we nog een stukje verder naar dat Gisagara. Dit extra stukje zorgt ervoor dat er een extra klimmetje op het parcours ligt, nog best een pittig ding. Een kilometer aan meer dan 7% op minder dan 10 kilometer van het eind. Een rit voor de puncheurs, al sluit ik niet uit dat ook deze rit zal eindigen in een sprint en dan wint uiteraard weer Vernon. We bevinden ons in Gisagara in het zuiden van Rwanda, redelijk dicht bij Burundi in de buurt. Veel meer valt er volgens mij niet over deze plek te vertellen. De Tour du Rwanda komt langzaam op gang, de leukere ritten volgen later.
Maandag, dan werken ze nietquote:
Nee, maar dat viel te verwachten. In het verleden waren alleen de etappes in het weekend te zien, dat lijkt nu weer het geval te zijn.quote:
Pritzen in z'n eentje op kop met een voorsprong van zeven minuten op het peloton, veel missen we niet.
Pritzen heeft z'n voorsprong van acht minuten heel snel verloren en fietst nu een halve minuut voor het peloton samen met een Rwandees die zin had in een kansloze aanval. Laatste 30 kilometer, de heuveltjes komen er nu aan. Kijken of het lukt om Vernon in verlegenheid te brengen.
Vandaag 1 DNF, 1 OTL en verder;quote:
90 RWA HAKIZMANA Felicien May Stars + 12:08
91 RWA NSENGIYUMVA Shemu May Stars + 15:33
92 SWE AYTSEGEB Aron May Stars + 32:44
93 SWE BRHANE Abel May Stars + 32:44
Het was niet de dag van de May Stars.
76 RWA NSENGIYUMVA Shemu May Stars + 03:02
83 RWA HAKIZMANA Felicien May Stars + 07:35
87 RWA BIGIRMANA Jean Nepo May Stars + 20:23
Vernon gelost en Israel rijdt in het peloton
[ Bericht 21% gewijzigd door franklop op 21-02-2023 11:01:12 ]
2 BEL LECERF William Junior Soudal Quick-Step Devo Team 5 + 00
3 UKR BUDIAK Anatolii Terengganu Polygon Cycling Team 3 + 02
4 ESP DE LA PARTE Victor TotalEnergies + 07
5 ITA CALZONI Walter Q36.5 Pro Cycling Team + 11
6 ESP BIZKARRA Mikel Euskaltel-Euskadi + 11
7 SUI BADILATTI Matteo Q36.5 Pro Cycling Team + 11
8 BEL GELDERS Gil Soudal Quick-Step Devo Team + 11
9 ITA TOLIO Alex Green Project-Bardiani CSF-Faizan + 11
10 NZL CURRIE Logan Bolton Equities Black Spoke + 11
11 ERI YEMANE Dawit Bike Aid + 11
12 ERI EYOB Metkel Terengganu Polygon Cycling Team + 11
13 RWA MUHOZA Eric Bike Aid + 11
14 RSA MAIN Kent South Africa + 11
15 NED REINDERINK Pepijn Soudal Quick-Step Devo Team + 11
17 HUN KUSZTOR Peter Team Novo Nordisk + 24
18 GBR BLACKMORE Joseph Great Britain + 27
19 FRA VERCHER Matto TotalEnergies + 27
20 CAN PICCOLI James China Glory Continental Cycling Team + 27
21 GBR FROOME Chris Israel-Premier Tech + 34
Was op vervelend moment achterop geraakt.quote:
Bijna een Top 20 plek voor Chris. Die hoogvorm is op komst.
Ein-de-lijk
Sorry mensen, ik was gisteren even keihard aan het carnavallen. Dat zorgt ervoor dat we zitten met wat achterstallig onderhoud, maar dat gaan we nu even wegwerken. De tweede rit van de Tour du Rwanda, de etappe van gisteren, werd opnieuw gewonnen door Ethan Vernon. Hij kwam hier voor de eerste twee ritten en hij overwon. Hij denk dat de vierde rit eventueel ook nog wel wat kan zijn voor hem, wij hopen uiteraard van niet. De samenvatting van de dag, te zien via GCN/Discovery plus, laat zien dat het niet veel scheelde of er was helemaal geen sprint geweest. Maar die sprint kwam er toch en ditmaal werd Henok wl goed afgezet door zijn ploeggenoten. Dat was op de eerste dag ook het plan, maar toen raakten ze elkaar kwijt. Nu ging alles een stuk vlotter, maarja, Vernon was gewoon sneller. Zo simpel is het soms. Jeroentje Meijers op de derde plaats, fantastisch.
Dit soort foto's vind ik altijd zo leuk, vooral omdat ik dan meteen de schuimbekkende Steef voor me zie die blijft volhouden dat het wielrennen tegenwoordig veel minder leeft in Rwanda. Haha. Enfin, in het begin van de rit ging Pritzen in de aanval en er gingen drie renners achter hem aan. Moise Mugisha, Jean Nepo Bigirimana en Jonas Kurits. De Est kwam al snel tot de conclusie dat Rwanda geen Estland is, hij werd vrijwel meteen gelost en hij is inmiddels ook al niet meer in koers. De Rwandezen Bigirimana en Mugisha kwamen maar niet bij Pritzen in de buurt, die zijn voorsprong bleef uitbouwen. Op een gegeven moment liet Mugisha zich dan maar terugzakken naar het peloton, maar Bigirimana reed oneindig lang door in de chasse patate. De voorsprong van Pritzen bedroeg op een bepaald moment vijf minuten ten opzichte van Bigirimana en acht minuten ten opzichte van het peloton, waar Quick Step Devo het grootste deel van het werk bleef opknappen.
Zo'n voorsprong van acht minuten lijkt groot, maar in Rwanda is het dusdanig warm dat zo'n voorsprong heel snel smelt. Het deelnemersveld is overigens ook rap aan het slinken, wat te maken heeft met ziekte en valpartijen. De Europese renners kunnen nogal snel ziek worden en dat overkwam onder meer Filippo Conca, toch een gevaarlijke klant. De valpartij zorgde er onder meer voor dat Toby Perry zijn sleutelbeen brak, einde verhaal voor de langharige Brit en zijn gebrek aan tanden.
Toen Pritzen uiteindelijk onvermijdelijk toch weer werd ingerekend door het peloton was het tijd om de heuveltjes aan het eind van de rit te bedwingen. Op die heuveltjes reed een sterke groep weg, met daarin weer Moise Mugisha, Kent Main, Victor De la Parte, Carl Fredrik Hagen, William Junior Lecerf en een Noor. Dit groepje reed een voorsprong van 15 schamele secondjes bij elkaar, maar het was toch paniek in het peloton. De samenvatting van de rit toont een aanvallende Henok Mulubrhan, die de oversteek naar voren probeert te maken. Veel updates kregen we niet en dus was het afwachten of die aanvalspoging zou slagen. Dat bleek niet het geval te zijn, alles kwam weer bij elkaar en dus ging er gesprint worden. En die sprint werd dus gewonnen door Vernon, voor Henok.
Een groep van een kleine 50 renners bleven bij elkaar. Froome gaf meteen een paar tellen toe, wat veel zegt over zijn staat van paraatheid. Te vergelijken met die van de laatste jaren, namelijk niet. Weinig opvallende zaken, of het moet zijn dat Jeroen Meijers derde wordt en dat er twee Isralirs in de top 10 eindigen. Lichtelijk teleurgesteld in de Eritrese selectie, alleen het fenomeen Aklilu was op de afspraak, de rest verloor allemaal meteen tijd. Deze rit was al te zwaar voor Yoel Habteab, die in die zin zich steeds meer lijkt te ontpoppen als pure sprinter. Had hem nou meegenomen naar Gabon, dju toch. Met de May Stars ging het weer niet zo goed, een van de tweede Zweedse Eritreers noteerde een DNF, de ander een OTL. Bigirimana, bijna de ganse dag in de chasse patate, werd laatste. Tja. Zoals we kunnen lezen in het dagboek van Gabburo:
https://www.tuttobiciweb.(...)-diario-tuttobiciwebquote:De strategie: er is geen strategie. Als de groep eindelijk laat ontsnappen, weten de voortvluchtigen niet hoe ze zichzelf moeten reguleren, zichzelf moeten disciplineren, zichzelf moeten sparen, maar ze putten zichzelf uit door op volle snelheid te rennen, tot hun dood. Gevolg: het is niet de groep die de voortvluchtigen neerschiet, maar de voortvluchtigen stuiteren terug in de groep. Zoals gisteren gebeurde, bleven er van de vier voortvluchtigen er drie over, toen twee, toen slechts n, want in plaats van samen te werken, vochten de vier, toen de drie en ten slotte de twee met elkaar. Maar er zit ook weinig organisatie achter: de teams werken niet samen, ze helpen elkaar niet, hier wordt alles op de schouders gelaten van Quick Step-Soudal, de sterkste, sterk genoeg om de eerste twee etappes te winnen .
quote:Het publiek: uitbundig, geagiteerd, overweldigend, overlopend, niet te overzien, ongelooflijk. Als in Itali of Frankrijk de toeschouwers in bewoonde centra te vinden zijn, hier zijn ze overal. Gisteren was mijn plas op een gegeven moment op. Ik moest stoppen op een plek waar geen toeschouwers waren, anders kon ik een boete krijgen voor onfatsoenlijkheid of onfatsoenlijkheid. Onmogelijk. Ik kon geen tien meter vrij vinden, er was altijd iemand, dus ik moest stoppen in een veld en er in gaan tot ik een minimum aan privacy vond.
Voor het klassement gebeurde er gisteren ook niet zo gek veel, het was toen al duidelijk dat de klassementsstrijd pas in de dagen erna los zou barsten. Zoals vandaag, bijvoorbeeld.
De kortere samenvatting van die van GCN:
Daar verdwijnt je kater bijna direct van, het is net magie. Henok Mulubrhan wint ein-de-lijk een koers! En het is dit keer niet eens het Afrikaanse kampioenschap, nee, het is een rit in de Tour du Rwanda. Na zoveel pogingen en ontelbaar veel ereplaatsen is het wonder geschied, hij heeft dan eindelijk zijn zege te pakken. Het vingertje is voor God, want God heeft hem geholpen om dit allemaal te bereiken. Hij heeft voorspoed en tegenspoed gekend maar altijd is daar God om hem de goede kant op te wijzen en vandaag wijst Henok terug. Wellicht is het vingertje ook wel deels voor Desiet Kidane, een van de grootste vrouwelijke wielertalenten van Eritrea. Een vriendin van Henok, ze werd eind 2021 aangereden door een auto en overleed. Maar goed, dat is mijn invulling, zelf heeft hij het over God.
quote:Met de derde etappe kwam eindelijk het succes van Henok Mulubrhan , de renner uit Eritrea die na een derde en een tweede plaats in de eerste twee dagen van de Tour du Rwanda vandaag eindelijk de overwinning behaalde. Voor mij is het een grote emotie om deze race te hebben gewonnen. We waren vanaf de eerste dag op zoek naar de overwinning en vandaag is het ons eindelijk gelukt.
The Green Project Bardiani – CSF Faizan heeft dankzij uitstekend werk van alle jongens een belangrijk succes weten te behalen, want Henok is naast de ritzege nu ook de leider van het algemeen klassement. Voor mij heeft deze overwinning een belangrijke betekenis, het is de eerste die ik met mijn team behaal en het is ook de eerste dit seizoen met het Afrikaans kampioensshirt.
Derde, tweede, eerste, alsof het zo bedoeld is. Neemt ook meteen de gele trui over van Vernon, het is feest in Eritrea en ook feest in Rwanda, want alle Rwandezen juichen voor de Afrikaans kampioen. De hele dag schalt de naam van Henok door het land.
quote:Uitspraken van Henok Mulubrhan:”Het was een erg zware etappe en gisteren voelde ik me niet zo goed na de race, ik had zelfs maagproblemen, gelukkig ging het vanmorgen voorbij en voelde ik me in uitstekende vorm. In de laatste klim hielpen mijn teamgenoten me om de kopgroep terug te pakken en de korte sprint te winnen, een grote emotie om de leiderstrui van het algemeen klassement te dragen, ik zal het nooit stoppen met herhalen maar ik wil nogmaals het publiek bedanken dat mij steunt hij veel."
HENOK HENOK HENOK
Zoals een groot spreker zou zeggen: ik ben blij. Ontzettend blij.
Om 5:50 vanochtend zaten de renners al aan het ontbijt, je moet wat om de hitte en de regen te ontwijken. Wat in beide gevallen overigens niet eens lukt, maar ach. Met 85 gingen we van start, er verdwenen nog wat extra renners uit de koers. ONZE Wesley Mol bijvoorbeeld, die teveel last had van zijn valpartij een dag eerder. De eerste de beste aanval was meteen raak en het was weer Marc Pritzen die in de kopgroep zat. Ditmaal niet alleen, hij kreeg het gezelschap van James Fouche en Bosco Nsengimana, renners die dan weer op de eerste dag ook al in de aanval reden. Dezelfde namen continu, de eerste dagen hebben de renners klaarblijkelijk nog niet het idee gehad dat de vlucht het kon redden. De voorsprong van de koplopers liep heel snel op naar 12 minuten, wat makkelijk te verklaren is als je bedenkt dat Euskaltel op kop reed in het peloton. Classic. Op een gegeven moment ging Nsengimana vanuit de kopgroep in de aanval en hij reed een voosprong van 45 seconden bijeen op zijn twee achtervolgers. Niet echt slim, of handig, ofzo. Wel veel bergpunten gepakt, dat is ook wat waard.
Het was een lange rit, bijna 200 kilometer, en zo ongeveer halverwege de rit werd Ethan Vernon al gelost. De eerste twee ritten waren voor hem, de ritten daarna zijn niet voor hem. Deze rit was alleen al bijzonder lastig vanwege de lengte en het geaccidenteerde terrein, maar het zou nog veel erger worden. Het ging namelijk regenen. En regen in Rwanda, dat is meteen heel veel regen. Tropische buien, ik dacht het wel. Dat is vooral voor de Afrikaanse renners een groot probleem, want dan komt hun gebrek aan techniek heel snel bovendrijven. In de afdalingen verliezen ze dan doodleuk minuten, terwijl de kans op valpartijen natuurlijk ook toeneemt. En valpartijen, die waren er weer. Ook Henok zelf lag bij een van die valpartijen. Voor hem was het er eentje zonder erg, maar er waren een aantal renners die het strijdtoneel moesten verlaten. Carl Fredrik Hagen, bijvoorbeeld. Die lag zelfs twee keer op de grond, einde verhaal. Ook Imad Sekkak ligt eruit, net als Lucas Dauge. Die missen we misschien net wat minder, Hagen had een gevaarlijke klant moeten zijn voor het klassement. Q36.5 heeft nog maar drie renners over, en van die drie laten ze Nahom Zeray op kop rijden. Slavendrijvers, eikels, uitbuiters.
De voorsprong van de koplopers bleef lang heel groot. Na een tijd sloten Pritzen en Fouche weer bij Nsengimana aan en even later lieten ze hem ter plaatse. Tja. Het peloton versnelde en van de voorsprong van 10 minuten bleven er al snel maar vijf over, en twee tweets laten hadden de koplopers zelfs nog maar een minuutje voorsprong. In Rwanda kun je heel snel heel veel tijd verliezen. Helpt natuurlijk ook wel mee dat er een paar stevige beklimmingen bedwongen moesten worden. Na nog een paar valpartijen lag blijkbaar het hele peloton uit elkaar. Onder meer Eritrea was betrokken bij die valpartij en afgaande op de uitslag zou het goed kunnen dat ze er allemaal bij zijn gaan liggen. Jeetje, totaal weggevaagd. De updates kwamen verder weer heel minimaal door en met grote periodes van stilte tussendoor. Ineens zaten we op vijftien kilometer van het eind en was er achter de koplopers een groepje met interessante namen ontstaan, te weten Lecerf, Tarozzi, Grellier, Mulueberhane, Iturria, Calzoni, Reinerink, Yemane en Oram.
Ploeggenoot erbij voor Henok, dat was heel gunstig. Ze begonnen aan de slotklim en op die slotklim reed James Fouche ineens in z'n eentje op kop. Dat laatste stukje van zijn voorsprong gaf hij niet weg en hij haalde zelfs de slotkilometer. In die slotkilometer ging blijkbaar De la Parte in de aanval, die ineens van voren was verschenen. En de volgende tweet zorgde voor een sprongetje van geluk, het was Henok die won! Van die woorden die je nooit verwacht te lezen, na acht miljoen ereplaatsen in alle Afrikaanse koersen is daar dan eindelijk de eerste zege. We hebben er verschrikkelijk lang op moeten wachten en daarom smaakt ie juist zo zoet. En dan te bedenken dat Henok te maken had met maagproblemen en dat ie op de grond had gelegen. Zelfs met zoveel tegenspoed stond er nog steeds geen maat op. Eritrea boven. God bedankt.
Ik heb echt ontzettend lang op deze dag gewacht. Hij was er al zo vaak dichtbij, maar het zat nooit helemaal mee. Of er reed nog een vluchter voorop, of er komt ineens een Vernon meedoen, het is altijd wel iets. Nu was hij dan eindelijk echt de beste en kon niemand daar iets tegenin brengen. Zijn ploeg stond volledig in dienst van hem en hij maakt het prachtig af. Ik zit dit stuiterend van geluk te typen, het is Henok zo ontzettend van harte enorm gegund. Op de tweede plaats zien we Lecerf, een jongen van de opleidingsploeg van Quick Step waarvan we wisten dat hij een goede klimmer is, maar ik ben toch verbaasd. Die jongens rijden al twee dagen op kop voor Vernon en nu ze voor zichzelf mogen rijden zijn ze allemaal op de afspraak. Lecerf is cht heel erg sterk en maakt aanspraak op de eindzege, maar ook Gelders en zelfs Reinderink zaten heel ver van voren. Budyak derde, dat is ook weer een gevaarlijke kandidaat met het oog op de eindzege. Henok neemt naast de ritzege voorlopig ook zo'n beetje alle truien mee naar huis, maar het is nog lang niet gespeeld. Zijn ploeg is gelukkig in orde, maar hij mag geen enkel moment van zwakte tonen, anders staan er een hoop hyena's klaar. De la Parte, die blijkbaar nog in de aanval ging, op vier. Calzoni won het sprintje van het groepje daarachter, Q36.5 is met Conca en Hagen al twee sterke renners kwijt maar met Badilatti en Calzoni hebben ze alsnog twee kandidaten om deze koers te winnen. Met Eyob, Yemane en de beste Rwandees Muhoza hebben we nog meer Afrikaanse kandidaten die het voorlopig heel goed doen. Vergeet ik bijna zoals iedereen Kent Main, die zat ook gewoon netjes mee.
Froome had blijkbaar te maken met wat tegenslag en naar eigen zeggen ging bij hem het licht uit in de laatste kilometer. Dat het licht nog maar heel vaak uit mag gaan. Piccoli verliest ook wat tijd, terwijl Bizkarra er voor zorgt dat al het werk van Euskaltel niet voor niets is geweest. MIJN Eritreers hadden een zware dag. Of gewoon niet goed genoeg, of last van de valpartijen, of last van de regen, hoe dan ook was de schier onbekende Awet Aman de beste van het stel en hij werd 33e op meer dan drie minuten. Het fenomeen Aklilu Arefayne is nog niet heel fenomenaal bezig. Gisteren zat hij netjes mee vooraan, vandaag verliest hij 11 minuten. Flinke tegenvaller. Teklehaimanot verliest 17 minuten, tja, die had je daarvoor niet per se uit de mottenballen hoeven te halen. De Rwandezen hebben het verder weer moeilijk. Muhoza is op de afspraak, maar de rest is eigenlijk compleet uit beeld verdwenen. In de marge komt Niyonkuru nog aardig mee, Nsengimana en Muhoza vallen vooral op door hun zeer wilde aanvalswerk. Manizabayo, vorig jaar nog de beste Rwandese klimmer, is niet te zien. Nahom Zeray, twee jaar geleden nog d ontdekking van deze ronde, wordt nu ingezet als knecht en verliest veel tijd. Niet alle Afrikanen blinken uit, met andere woorden, maar WE doen nog mee en WE kunnen opnieuw deze ronde gaan winnen. Dat geeft de burger al bij al toch moed.
De beelden van de dag tonen ons niet bijzonder veel, behalve dat Budyak wel erg sterk leek op dat laatste klimmetje. Henok zat daar flink op het tandvlees, maar Lecerf reed hem terug naar het wiel van Budyak. In de sprint kwam vervolgens de explosiviteit van Henok bovendrijven, waarna hij finally wint in Rwanda. Hij droomde er al heel lang over, en nu is het eindelijk gelukt. We kunnen met z'n allen zeer vredig gaan slapen, het was een mooie dag. Een minder mooie dag voor de Chinezen, die zijn niet zo heel goed. Bigirimana had er ook weer moeite mee, en Hicks lijkt voorlopig niet het nieuwste groeibriljantje van DSM. Ernstig teleurgesteld in de Eritrese nationale ploeg nog steeds, maar verder was het een fraaie dag. Afrika staat er nog steeds heel goed voor. Henok aan de leiding, in zijn kielzog Eyob, Yemane, Muhoza en Main. Een fijn gezelschap. Benieuwd wat de komende dagen ons gaan brengen. We gaan in ieder geval verder met de makkelijkste van de vijf ritten die er nog op het programma staan. Vernon ziet het zelf als een laatste mogelijkheid om te winnen, ik vind het een typische gelegenheid voor een vlucht.
quote:Vanuit het district Musanze trekken we naar Karongi, waar voor het laatst in 2019 een rit aankwam. Een rit met een vergelijkbare finale, de zege ging naar Edwin Avila vanuit de vlucht. De groep der favorieten kwam pas een minuut of vijf later binnen en was relatief groot. Dit lijkt me ook in dit geval een ideale rit voor de vluchters en een rit waar er weinig gaat gebeuren tussen de klassementsrenners. Het is wel weer typisch zo'n dag waar je eerder nog alert moet zijn in de afdalingen dan bergop. Met een beetje slecht weer en de vele lange afdalingen die deze etappe kent zit je met potentieel gevaarlijke situaties voor de Afrikaanse renners en andere renners die niet zo lekker dalen. Explosieve finale wel, maar zoals aangetoond in het verleden blijven de verschillen meestal redelijk beperkt. Karongi ligt overigens aan het Kivumeer en is daarom een populaire toeristische bestemming. Sowieso een toeristische rit, we starten in Musanze dat in het Volcanoes National Park en het Gorilla National Park ligt. Daar gaan alle rijke mensen, zoals PatLef, naartoe om gorilla's te spotten. We fietsen onderweg door een ander nationaal park en eindigen dus bij het Kivumeer, waar visitrwanda.com het volgende over te melden heeft: In our landlocked country, Karongi is perhaps the most popular beach retreat for families living elsewhere in Rwanda. It’s easy to see why, with its majestic vistas, tranquil atmosphere and easy access from Kigali. Hillsides covered in pines and eucalyptus serve as a backdrop to the sparkling lake, with accommodation to suit most budgets. At dawn and dusk, the sound of local fisherman singing carries across the water as they paddle in unison. Je kunt er een kayak huren om over het meer te varen, met de mogelijkheid om zwemmende koeien tegen te komen! Aanrader, dus.
Bonusmateriaal: Pat met plantagehouderhoed!
[ Bericht 3% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 21-02-2023 23:04:00 ]
In een Amstel shirt notabene, jeetje.
1 vraag maar. Applaus.
Wat achtergrondinformatie over de beste Rwandees van het spul, Eric Muhoza. Ook gevallen gisteren en last van kramp op de slotklim, maar toch zat hij goed mee!
Ondertussen zijn we getuige van een kleine kopgroep die geen al te grote voorsprong heeft. Aanvankelijk zat Manizabayo in de kopgroep en hij reed op kop van de koers door zijn woonplaats, wat tot nog meer herrie leidde dan normaal. Helaas is hij sindsdien in een afdaling gelost. Drie koplopers over, met een Bask en het fenomeen Aklilu!
Vorig jaar was er ook eentje en die is een heel aardige renner aan het worden. En Laurance kende ook niemand toen ie hier vooraan reed.quote:
Twee nobuddies van de Vendee U die dat spel hier even komen regelen
De ene dag is de andere niet, blijkt maar weer. Liep ik gisteren nog de polonaise na de prachtige zege van Henok, zijn we nu weer aanbeland bij de favoriete Franse hobby van de vorige jaren. In 2021 won Alan Boileau drie ritten in Rwanda, terwijl Valentin Ferron er eentje won. Ook Rolland won toen een etappe. Vorig jaar won de vrouwenmepper Geniez twee keer, pakte Boileau nog een ritje mee en zagen we ook Sandy Dujardin een etappe pakken. Fransen winnen de laatste jaren vaak in Rwanda, veel te vaak. En dan vooral onbekende Fransen, waar we nog nooit van hebben gehoord. Soms pakt dat goed uit, Dujardin ging in Europa door met het boeken van mooie resultaten. Het pakt ook vaak minder uit, Boileau fietst inmiddels bij de amateurs. Vandaag maakten we kennis met Matteo Vercher en Thomas Bonnet, die de koers naar hun hand wisten te zetten in een afdaling. Ze smeten zich naar beneden en zelfs meesterdaler Froome kon hun wiel niet houden. In de slotfase rekenden ze af met Stewart, de enige overgebleven vluchter, en zo zien we weer een Franse neo-prof een koers winnen. Weer eentje waar we een paar dagen geleden nog nooit van hadden gehoord. Dit is er ook nog eens eentje met van die pauperplaatjes, dat zo'n turboproleet MIJN Ronde van Rwanda komt verpesten is een gotspe. Hij neemt ook nog eens de gele trui over van Henok, die maar n dag heeft kunnen genieten van dat mooie ding. Oh, wat is het leven zwaar, oneerlijk en stom. Door die twee sprints van Vernon en de ritzege van Henok was je het bestaan van die vervelende, vermoeiende Fransen bijna vergeten. Maar nu slaan ze dan toch toe, en het is een gozer die we gezien zijn tweede plaatsen in de Ronde van Normandi en de Fleche du Sud van vorig jaar eventueel wel hadden kennen, maar het blijft een lul.
De rit begon blijkbaar furieus, er waren meerdere aanvalspogingen vooraleer er een kopgroepje van vier ontstond, met een paar tellen achter die vier de Marokkaan Maatougui. We noemen die arme drommel toch maar even, want verder kwam hij niet in het stuk voor. Hij kon nooit de aansluiting maken en dus bleef het bij vier koplopers. Lokul hiero Eric Manizabayo reed door zijn woonplaats en werd luid aangemoedigd, wat hem verder heel erg weinig opleverde. Mijn tot nu toe teleurstellende favoriet Aklilu Arefayne was ook van de partij, net als Unai Iribar en Mark Stewart. Het leek mij een dag voor de vlucht en ik zag het dan ook zomaar gebeuren dat deze jongens het gingen redden, maar niets bleek minder waar.
De voorsprong werd nooit veel groter dan drie minuten en dat bleek niet genoeg te zijn. Op de klimmetjes bleken Arefayne en Manizabayo de betere vluchters te zijn, maar in de afdalingen werden ze weer bijgehaald door Iribar en Stewart, terwijl de voorsprong al snel minder dan drie minuten bedroeg. Het volk was overigens wel weer op de afspraak, zoals altijd. @stepinavan
En er viel weer een hoop natuurschoon te bewonderen, dat ook. Weinig koersschoon, helaas. In een van de afdalingen werd Manizabayo volledig gelost en hij eindigde al snel weer in het peloton. Die jongen gaat inmiddels al heel wat jaartjes mee, het dalen zal hij niet meer gaan leren. En dan moet je nog bedenken dat al die wegen in Rwanda zo breed als wat zijn, dat zou in Europa helemaal uitdraaien op een ramp. Maar goed, in het peloton reed onder meer Bardiani op kop en achteraf gezien mag je je afvragen of dat wel zo slim was. Voor het algemeen klassement zat er niet direct een groot gevaar tussen, alleen Iribar stond nog enigszins dicht en die wapperde aan het eind vanzelf terug. Kun je op voorhand ook weer niet weten, maar stiekem was het toch wel heel voorspelbaar.
Na verloop van tijd begon Total op kop te rijden en bij Total hadden ze een plannetje. Grellier moest het peloton aan gort rijden op de klim, maar dat lukte niet helemaal. Wat wel lukte: aanvallen in de afdaling. Ik begin er ieder jaar opnieuw over en dat blijkt wederom terecht te zijn. In Rwanda kun je de koers net zo goed bergaf winnen. Zoveel renners hebben in het verleden al hun slag geslagen in de afdaling en heel wat renners hebben daar de slag ook verloren, vooral de Afrikaanse renners. Dat was nu ook weer het verhaal, zo ongeveer. Vercher en Bonnet gingen samen als een idioot naar beneden na de langere klim in de slotfase. Zij kregen bezoek van n renner, ene Chris Froome. Daarvan denken we sinds de Peyresourde dat hij kan dalen, maar da's een misvatting. Hij werd als een baksteen gelost door Vercher en Bonnet, die blijkbaar echt met doodsverachting aan het afdalen waren. De twee reden in die afdaling een voorsprong van 40 seconden bij elkaar. Ze reden naar de koplopers toe en zo reden we een tijdje verder met vijf, wat er even later nog maar drie waren. Iribar werd op een van de volgende korte hupjes bergop gelost en niet veel later was ook mijn Aklilu een vogel voor de kat. Stewart kon wel nog volgen en zo daalden we verder met drie.
Soudal-Quick Step begon te rijden in het peloton, of wat daar nog van over bleef, want Vernon had de schifting weten te overleven. Waarschijnlijk hinkte men daar wat teveel op twee gedachten, want al zijn ploeggenoten staan er nog heel goed voor in het klassement en zullen dus geen zin hebben gehad om dat klassement volledig weg te gooien. Bardiani moest ook weer aan de slag, omdat Bonnet op slechts 11 seconden van Henok stond. Het was alle hens aan dek om het geel te behouden, wat niet lukte. Hoewel de voorsprong nooit veel groter werd dan 40 seconden werd de voorsprong ook niet kleiner dan dat. Het terrein bleef geaccidenteerd, met hupjes op en af en iedere keer dat het naar beneden ging hadden de Fransen de smaak veel beter te pakken dan de achtervolgers. Het geel van Henok verdween uit beeld, maar hey, we hebben wel de foto's nog.
In de absolute slotfase van de rit moest het duo van Total nog van die Stewart af zien te komen en dat lukte pas in de laatste kilometer. In die laatste kilometer zat nog een kort klimmetje en op dat klimmetje gaf Vercher vol gas, waarna Bonnet in de aanval ging. Na een hele dag in de aanval te hebben gereden had Stewart nu dan eindelijk geen antwoord meer en zo soleerde Bonnet naar de ritzege n de gele trui. De achtervolging daarachter kwam nooit helemaal op gang en dus kwam het pelotonnetje pas 31 seconden later over de finish. Daar was Vernon nog wel aan boord, die het sprintje voor de ereplaatsen won. Henok werd vijfde, wat een typisch resultaat is voor Henok in Rwanda.
Het kan niet altijd feest zijn, nee, natuurlijk niet, maar dit was wel even een flinke domper na de vreugde van gisteren. Afgedroogd in een afdaling, dat zou eigenlijk niet meer moeten gebeuren na al die jaren. Wel gelachen om Froome, die nog even in de aanval dacht te gaan maar zo werd teruggefloten en aan het eind nog een paar extra seconden verloor. De groep op 31 seconden telde 25 renners, nog best uitgedund als je bedenkt dat dit de makkelijkste van de resterende ritten was. In die groep weinig opvallende afwezigen, op de coup van Total na zijn er verder eigenlijk weinig opzienbarende dingen gebeurd. Het klassement staat niet helemaal op z'n kop, het is vooral Bonnet die redelijk onverwacht aan de leiding komt en nu een bonus heeft van 20 seconden ten opzichte van Henok en Lecerf. Alles staat verder nog steeds ontzettend dicht bij elkaar en Kigali is nog ver. Om toch maar een lichtpuntje van de dag te noemen, we hebben Aklilu even in actie gezien, die afgaande op de beelden wel een beetje o-benen lijkt te hebben. Pozzovivo krijgt een opvolger. Hij deed goede zaken voor het bergklassement en hij was de meest strijdlustige renner van de dag. Kijk 'm nou.
De silver lining die ik uit deze rit probeer te halen is dat Total nu moet gaan controleren. Ze staan er in het klassement ontzettend goed voor, nog meerdere renners vooraan. Bonnet aan de leiding uiteraard, Vercher is ook flink opgeschoven en De la Parte staat hoog. In principe lijkt van dit drietal De la Parte me de beste klimmer, maar die is nu in zekere zin vast komen te zitten in het ploegenspel. Ik hoop dat men Total de komende ritten flink onder druk gaat zetten en dat ze De la Parte laten knechten voor Bonnet, waarna we in de echte bergen tot de conclusie komen dat Bonnet niet kan klimmen. Zoiets, we moeten er nog wat van zien te maken. Gisteren verloor hij alvast 11 seconden ten opzichte van Henok, dus ongenaakbaar is hij zeker niet. Met het oog op de eindwinst lijkt De la Parte me nog steeds gevaarlijker, net als Lecerf en Budyak. De koers is nog lang niet klaar, de zwaarste dagen komen er nu pas aan. We zijn halverwege, maar nog niet op de helft.
De kampioen van Indonesi noteert een OTL, verder bleven de verschillen vandaag redelijk beperkt. Manizabayo moest zijn aanvalspoging wel flink bekopen, hij heeft niet de benen van voorgaande jaren. Kijkend naar het klassement zien we nog steeds heel veel renners die aanspraak maken op de eindwinst. Een hele groep op een halve minuut van Bonnet, met in die groep nog steeds renners als Muhoza, Eyob, Yemane en Main. En Pepijn Reinderink, die blijkbaar geen zin had om zich op te offeren voor Vernon. Stripfiguur Gil Gelders was de klos, hij moest wel op kop rijden en verloor meerdere minuten. Froome inmiddels op meer dan een minuut. Ik heb er verder geen kijk op, maar het lijkt me heel sterk dat Total de oorlog nu al heeft gewonnen. De slag wel, maar er komen er nog meer. Vier om precies te zijn, en die zijn allemaal heel lastig. Al is de rit van morgen er wel eentje waar ze dezelfde truc kunnen uithalen als vandaag. Ik hoop dat de rest inmiddels gewaarschuwd is. Een ontzettend lange afdaling aan het eind van de volgende rit, die afdaling is vele malen gevaarlijker dan de klim.
De video van de dag:quote:De vijfde rit kan zomaar een beslissende rit zijn. Een viersterrenrit, met weer een lengte van bijna 200 kilometer. Zo heb je alleen maar korte ritten en zo heb je twee ritten waar Gouvenou nou nou nou nou nou tegen zou zeggen. De rit gaat van start in het district Rusizi, dat is vernoemd naar de gelijknamige rivier. De rivier ontspringt aan het Kivumeer en mondt uit in het Tanganyikameer. Neem je toch weer even mee. We bevinden ons nu ook nog steeds in de buurt van het Kivumeer, en dicht bij de grens met Congo. Aan de andere kant van de grens ligt Bukavu, maar daar gaan we niet naartoe. Nee, we gaan eigenlijk de hele rit het Kivumeer volgen om van de onderkant van dat meer naar de bovenkant te rijden. Niet dat het meer vaak in beeld komt, want de weg ligt over het algemeen een eind van het meer af en brengt de renners door het heuvelachtige binnenland van Rwanda. In 2020 eindigde er voor het laatst een rit in Rusizi, toen won Restrepo voor Bini. Bini nam toen wel de gele trui over, maar raakte dat ding vrij snel kwijt. Enfin, we gaan nu fietsen naar Rubavu en dat district ligt praktisch 200 kilometer verderop. Restrepo won daar afgelopen jaar, KUDUS won er in 2019 en Tesfatsion zette in Rubavu de Tour du Rwanda in 2020 naar zijn hand. Die rit was toen zelfs 210 kilometer lang en vertrok ook vanuit Rusizi. De rit is nu grotendeels hetzelfde, maar toch met wat variatie. Onderweg komen wel enkele bekende beklimmingen voorbij, zoals die naar het Congo Nil Centre, een van de zwaardere beklimmingen in heel Rwanda. We gaan weer door het bos van Gishwati fietsen, wat vooral een lange maar niet zo zware klim is. Alhoewel, we gaan boven de 2000 meter, dus op die manier wordt het alsnog zwaar. Wel altijd slecht bereik in deze regio, dus op veel updates hoeven we niet te rekenen. Het is vooral de finale van de rit die anders is, men heeft in Rubavu, de thuisbasis van 'bier'sponsor Amstel, een extra heuveltje gevonden. Na bijna 200 kilometer en de hele dag op en af volgt er nog een kort klimmetje van ongeveer twee kilometer aan bijna 7%, de finish volgt amper een kilometer of zes later. Ook nog een licht hellende strook aldaar, in het plaatsje Gisenyi, ook weer praktisch op de grens met Congo. Je fietst de hele dag langs dat meer van de grens met Congo naar de grens met Congo. Goma ligt aan de overkant, maar dat bereiken we dus niet. Gisenyi is het eindpunt, in het district Rubavu. Een bepalende rit. Lastig, veel zware beklimmingen, de hoogte, mogelijk de regen, iedere meter is hier een gevaar.
Ja, die is er dus nog niet. Maar deze jongen z'n geduld is op en het was toch een waardeloze rit dus zoek het maar lekker uit.
Sluiten we af met een vrij essentile link:
https://flickr.com/photos(...)th/72177720306205024
De twitterpagina van de Tour du Rwanda grossiert in het posten van fraaie foto's, maar dan vaak wel van slechte kwaliteit. De foto's in betere kwaliteit zijn te vinden op flickr. Iedere dag maakt men een nieuw album aan met daarin vandaag toevallig slechts 150 foto's, gisteren waren het er meer dan 300. De moeite waard om dagelijks doorheen te grasduinen en speciaal voor jullie doe ik m'n best om een paar mooie exemplaren uit te zoeken, maar het kan natuurlijk prima zo zijn dat ik wat fraaie dingen over het hoofd zie. Volgen, iedere dag.
Een stevige plakbidon en we zien hem nooit meer terug.
Running?!
Bonnet is in ieder geval al een tijdje foetsie.
Wel een Afrikaanse overwinning, in ieder geval.
Zijn we ineens afhankelijk van Eyob en Muhoza, jeminee.
Alex Tolio, neuk je moeder.
HUP ERI ERI ERI ERI
Callum Ormiston en zijn shirt dat niet meer helemaal goed sluit, die kent u niet. Ik durf het niet terug te lezen, maar ik vermoed dat ik heb vermeld dat hij er helemaal niets van kan en eigenlijk zit ik er dan niet eens zo ver naast. Vorig jaar werd hij hier nog kleurloos 42e, dat past beter bij zijn statuur dan een ritzege. Een prachtige ritzege, evenwel. Een solo van 30 kilometer, na al 160 loodzware kilometers afgewerkt te hebben. Het waren ontzettend zware omstandigheden vandaag, dankzij de aard van het parcours en dan ook nog de regen. Een Afrikaanse ritzege leverde het op, net als vorig jaar wint een Zuid-Afrikaan een etappe. Toen de onderschatte Kent Main, nu de nobele onbekende Ormiston. Ik kan je verder ook niets over deze jongen vertellen, maar dat hoeft ook niet, want hierna hoor je niets meer van hem. Verder was het geen leuke dag, opnieuw niet. Henok verloor tijd, mes, steek, pijn. Wat een bittere, bittere teleurstelling. Het is eigenlijk een heel typisch resultaat voor hem, maar je hoopt dan toch dat hij een stapje vooruit zet en dat is met die ritzege wel gebeurd, maar nu volgen we weer het ouderwetse patroon. Lecerf aan de leiding, op PatLef na vindt niemand dit leuk. Ook Yemane en Main in de shit, het was geen al te beste dag voor de Afrikanen, ondanks die ritzege. De ronde kent nog steeds drie lastige ritten, maar dit was al bij al toch weer een verloren slag.
De op n na langste rit van deze Ronde van Rwanda beloofde een veldslag te worden. De koninginnenrit zelfs, volgens sommige renners. Lang, veel beklimmingen, veel afdalingen, ja, een dag waar iets kon gebeuren. En gebeuren deed er genoeg. Vanuit het vertrek was het oorlog, zo'n beetje iedere renner ging in de aanval, de Afrikaanse manier van koersen slaat over op de Europeanen. Vernon ging bijvoorbeeld in de aanval, wat niet echt veel zin had. Dat het niet de dag van de gele trui ging worden werd ook al vrij snel duidelijk, Thomas Bonnet in het begin van de rit al snel last van een lekke band en hij had alle moeite van de wereld om terug te keren. Na 60 kilometer koers was er eigenlijk nog geen definitieve kopgroep ontstaan, wat alles zegt over de aanvangsfase van deze rit. Ook vandaag reden de renners overigens weer door een fraaie omgeving, wat te maken kan hebben met het feit dat Rwanda sowieso fraai is.
Na iets meer dan 60 kilometer ontstond er een kopgroep van een man of 15 met daarin bijna alle renners van Bardiani. Henok was in eerste instantie niet mee, maar maakte even later de oversteek. Bonnet zat meteen op achterstand, terwijl ook Froome in eerste instantie niet van de partij was. Enkele kilometers later kwam alles toch weer bij elkaar en toen zagen we na een kilometer of 90 ineens ene C. Froome in de aanval rijden. Hij was aangesloten en niet veel later koos hij het hazenpad. Hij wilde vandaag zijn benen testen en naar eigen zeggen had hij zonder pech kunnen winnen. Haha.
Terwijl het ondertussen begon te regenen reed Froome een aardige voorsprong bij elkaar. De situatie in het peloton was een aantal kilometer wat rustiger. Total controleerde en heel gestaag liep de voorsprong van Froome op naar een kleine vier minuten. Na 130 kilometer moest Bonnet lossen, ditmaal definitief. Badilatti ging in de tegenaanval en pakte al snel twee minuten terug ten opzichte van Froome, die al tekenen van zwakte begon te vertonen. Heel wat meer renners moesten lossen, wat een combinatie is geweest van het sowieso al lastige parcours, met dan ook nog eens die regenval erbij. Het was kletsnat, en daar houden vooral de Afrikanen niet van. Lukt ze gewoon niet. Het gebrek aan techniek komt dan nog meer naar voren, terwijl ze ook qua voeding en kleding sneller geneigd zijn om steken te laten vallen. Enfin, Badilatti kwam tot op een minuut van Froome, waarna hij weer werd bijgehaald door de rest van de groep der favorieten. Vanuit die groep der favorieten ging Mikel Iturria in de aanval, het is geen toeval de Basken boven komen drijven als het terrein geaccidenteerd is en de wegen nat.
Froome, die dacht deze rit te winnen, moest toezien dat Iturria tot op 35 seconden van hem kwam. Froome hoopte de lange klim van de dag te overleven en daarna weer uit te lopen in de afdaling, maar dat draaide net even anders uit. Hij kreeg te maken met een lekke band. Op dat moment was zijn voorsprong al dusdanig geslonken dat zijn ploegwagen niet in de buurt was, dus moest hij ondersteund worden door de neutrale wagen. De beelden tonen aan dat de Rwandese mecanicien nog wat vaker moet oefenen, want helemaal lukken deed het niet. Froome werd ingehaald door Iturria en nadat hij nog een keer van wiel moest wisselen werd hij ook achtergelaten door de groep der favorieten. Daarna liet hij naar eigen zeggen lopen, mentaal zwak.
Klopt niet eens, want hij sloot even later nog aan, maar uiteindelijk waren de benen gewoon niet goed genoeg. Of had hij ng een lekke band? Dat valt niet uit te sluiten, want hoewel de wegen er altijd prachtig uitzien regende het niet alleen regen maar ook lekke banden. Heel wat crevaisons werden gemeld, wat een spijtige zaak is. Hoe dan ook, Iturria reed ineens op kop en hij kreeg drie achtervolgers achter zich aan. Ploeggenoot Bizkarra, het immer onderschatte fenomeen Kent Main en Matteo Vercher. En die laatste naam, daar moeten we het nog even over hebben. Die jongen hielp Thomas Bonnet gisteren aan de ritzege n de gele trui, maar waar Bonnet vandaag al heel vroeg werd gelost bleek Vercher over wonderbenen te beschikken. Dusdanige wonderbenen dat hij het geel vandaag had overgenomen als hij gisteren door te knechten voor Bonnet niet zeven seconden verloor. Goed, even later sloten Bizkarra, Vercher en Main aan bij Iturria en in plaats van te knechten voor Bizkarra liet Iturria meteen lopen, heb op twitter gestaan. Het was weer zo'n etappe waar weinig 5G in de lucht hing en dus kwamen de updates belachelijk slecht door. Het drietal werd blijkbaar ingerekend door de groep der favorieten en vanuit die groep ging Callum Ormiston op 30 kilometer van het eind in de aanval. Vlak voor de top van de klim was er even een momentje van verpozing, hij trok ten strijde en smeet zich naar beneden.
Zijn voorsprong liep op van 15 seconden naar een halve minuut en een aantal kilometer later had hij 40 seconden voorsprong ten opzichte van Bizkarra, die in z'n eentje in de achtervolging was gegaan. Na de lange afdaling volgde er in de finale van de rit nog een kort maar venijnig klimmetje, daar had Ormiston eventueel nog in de problemen kunnen komen. Met vijf kilometer te gaan had hij nog steeds een voorsprong van 40 seconden, niet royaal als je nog over zo'n soort van muurtje moet. Het bleek net voldoende te zijn, de Zuid-Afrikaan hield zes seconden over ten opzichte van de groep der favorieten, waar Walter Calzoni het sprintje win voor Metkel Eyob. Niet lang daarna kwam het walgelijke bericht dat de gele trui naar de net iets te zelfverzekerd kijkende William Junior Lecerf ging. Geen sprake dus meer van Henok, die afgaande op de gebrekkige informatie van Bardiani geen al te beste dag had. Tolio had hem gedurende de rit een aantal keer naar de kop van de koers moeten rijden en in de absolute slotfase besloot Tolio blijkbaar dat hij daar geen zin meer in had en liet hij Henok ter plaatse. Alex Tollio, je staat vanaf nu op de shitlist.
Callum Ormiston, godbetert. Een Afrikaanse zege, dat is zeker het geval, maar je hebt ook Afrikaanse zeges waar je hart niet meteen een sprongetje van maakt. Ormiston reed de afgelopen jaren voor ProTouch en heeft nu een kans gekregen bij het samenraapsel dat luistert naar de naam Global 6 Cycling. Eigenlijk een non-talent en heeft ook geen leeftijd meer om door te stoten, dus met het oog op de toekomst kopen we er niet veel voor. Wel een razend knappe zege, goed standgehouden in dat lastige slot. Walter Calzoni op de tweede plaats, die is wel heel regelmatig dit rondje. Badilatti ging onderweg in de aanval maar verloor aan het eind flink wat tijd en dus is Calzoni nu de kopman van die ploeg. Had je vooraf ook maar moeten bedenken. Wel een vrij koloniale jongen, die Calzoni. Het is niet makkelijk om te volgen wat de Afrikaanse teams aan het doen zijn, ze racen op een totaal andere manier dan wij. Ze vallen continu aan, zelfs als er een team schiet en op deze manier springen ze altijd. Ik denk dat door de manier waarop ze rennen te veranderen, ze betere resultaten kunnen behalen omdat ze fysiek sterk zijn. Metkel Eyob was op de afspraak, al zit hij met het probleem dat Budyak ook nog steeds van de partij is. Lecerf werd vierde, ik mag 'm nu al niet. Iturria en Bizkarra zaten ook in die groep, onderweg genoeg aangevallen maar dat Euskaltel dan weer de beslissende slag mist is heerlijk ouderwets. Eric 'Benz' Muhoza ook in de groep op zes seconden, dat is een mooie verrassing. De beste Rwandees van dit rondje. Hij is bezig om zijn progressie gestaag door te zetten. Bij zijn eerste deelname in 2021 werd hij 23e, bij zijn tweede deelname vorig jaar werd hij 14e en nu? We zijn er nog niet, maar voorlopig is hij indrukwekkend bezig.
Muhoza is vooral indrukwekkend bezig omdat enkele andere Afrikanen het lieten afweten. Henok verloor aan het eind van de etappe om wat voor reden dan ook de aansluiting en hij kwam 13 seconden later binnen. Dat kan allerlei redenen hebben. Een slechte dag, dat valt afgaande op de verklaring van Bardiani niet uit te sluiten. Al zie je hem op de foto's ook wel enkele keren in de aanval gaan, hij kan ook juist weer te druistig zijn geweest. Ik ben benieuwd waar hij het heeft laten liggen, dat zou zomaar in de laatste afdaling geweest kunnen zijn. Het kan ook zo zijn dat hij met z'n voeding de mist in is gegaan, de hele dag fietsen in de regen is een ander verhaal en vereist een andere aanpak, waarvan ik niet zo goed weet of hij dat inmiddels beheerst. Of dat hij het ooit gaat beheersen, want wellicht hoort het gewoon bij de Eritreers. Bini kun je ook meteen afschrijven als het regent, dan fietst ie gelijk op 50% rond. Dawit Yemane verloor ook de aansluiting, bij hem durf ik er wel op te gokken dat het aan zijn gebrekkige techniek ligt. Ik heb die jongen vorig jaar een paar keer zien dalen, in Turkije geloof en ik en ook in de Route d'Occitanie, en dat deed pijn aan de ogen. Die jongen loslaten in een natte afdaling, niet aan beginnen. Maar, van de andere kant, afgaande op de verklaring van Froome kunnen de Europeanen er soms ook wat van. Een van de renners van Soudal-Quick Step ging in de laatste afdaling blijkbaar ook op z'n bek en daardoor moest Froome uitwijken, waardoor hij zelf ook in het skoekeloen terechtkwam. Afgaande op de uitslag zou dat zomaar Peppie Reinderink kunnen zijn, die verloor vandaag ineens 11 minuten. Kent Main verloor ook wat extra tellen, terwijl Ormiston de show stal, dat had omgekeerd moeten zijn.
In het klassement gaat de erg lelijke Lecerf dus aan de leiding, hij heeft een voorsprong van twee seconden op Budyak. Het enige verschil tussen die twee ontstond tijdens de door Henok gewonnen rit. Op drie zien we Vercher, slechts drie tellen achter Lecerf. Had gisteren dus niet moeten knechten voor Bonnet maar voor zijn eigen kansen moeten rijden, is achteraf een makkelijke conclusie. Al kan het prima zo zijn dat ze bij Total nog steeds op De la Parte gokken, die onsympathieke Bask (ze bestaan) staat vierde op zeven seconden. Calzoni, Muhoza, Eyob, Bizkarra en zelfs Logan Currie hangen allemaal op 11 seconden van Lecerf en dus is de koers nog lang niet verreden. Henok staat ineens 10e, 13 seconden achter Lecerf. Typisch Henok. Er zit altijd een mindere dag tussen, of meerdere. Ik heb er nu eigenlijk geen vertrouwen meer in, op Mont Kigali gaat hij de Budyaks van deze wereld echt niet kunnen volgen. Dus zijn we nu voor een Afrikaanse eindzege ineens afhankelijk van Eyob en Muhoza. Eyob die dus waarschijnlijk moet knechten voor Budyak en Muhoza die nog een relatief onbeschreven blad is. Nee, dit was ondanks de Afrikaanse ritzege geen goede dag voor de Afrikanen. Dawit Yemane was een goede naam geweest voor Mont Kigali, maar dan moet je niet in deze etappe een halve minuut verliezen. Op zich is alles nog speelbaar en zien we liefst 17 renners binnen de minuut, maar als we kijken naar de ritten die nog volgen zou het me ernstig verbazen als de zege niet wordt verdeeld tussen Lecerf, De la Parte en Budyak.
De koers controleren kan lastig worden voor Lecerf aangezien zijn ploeg een renner mist en en blijkbaar een andere renner is gevallen, maar voorlopig is niet gebleken dat ze het heel lastig hebben. Total staat er met Vercher en De la Parte nog steeds heel goed voor en zij kunnen weer een verrassende aanval op poten zetten misschien. Hoewel we vanaf nu iedere keer bergop aan gaan komen liggen er ook nog wat lastige afdalingen op de loer en wellicht gaat het wel weer opnieuw regenen. Die regen, plus de lengte van de rit, bleek fataal voor enkele renners. Eric Manizabayo haalde bijvoorbeeld de finish niet. Op zich geen verrassing als je toch de video van gisteren bekijkt. Je ziet hem daar op een gegeven moment dalen als een... nouja, een slechte daler. Hij staat bijna stil. Vandaag vast iets meer risico gepakt en gevallen, kun je zo uittekenen. Twee Eritreers moesten het strijdtoneel ook verlaten, het is een fletse Tour du Rwanda voor iedereens favoriete nationale selectie. Aklilu blijkt voorlopig ook nog geen toekomstig Tourwinnaar, al is hij op z'n minst nog in koers.
https://www.instagram.com/p/CpAr_DPtNiq/
Gaan we door met ritje zes. Alle ballen op Eyob en Muhoza en hopen op een remontada van Henok. Dat was het, de rest is gezien. Of Main moet zijn kunstje van vorig jaar zien te herhalen.
De video van gisteren:quote:Van Rubavu rijden we tijdens de zesde rit naar Gicumbi, waar vorig jaar Kent Main won. Het is weer een lastige rit, zoals je in deze formidabele tour eigenlijk alleen maar lastige ritten hebt. Het begint al met een klim van vier kilometer aan 8%, ik wist niet eens dat ze zulke zware klimmen hadden hier, joh. Daar kun je de koers al meteen op z'n kop zetten, als je wil. Of er rijdt een sterke kopgroep weg, dat kan ook natuurlijk. Daarna volgt er een lange klim van meer dan 20 kilometer aan ongeveer 4% naar een hoogte van bijna 2500 meter. Dat wordt ook een flinke opgave voor de jongens. Een lange afdaling volgt, en zoals ik al vaker heb gezegd zijn die soms nog wel bepalender dan de beklimmingen. In het tweede deel van deze rit komen we op bekend terrein terecht. Die klim naar Kivuraga zit er vaker in, net als de klim naar Tetero. Een klim van de buitencategorie, een van de lastigste in Rwanda. Zeven kilometer aan 7%, de moeite waard. Toch blijkt de aankomst in Gicumbi in de praktijk nooit enorm bepalend te zijn, vooral omdat de slotklim meer een loper is. Kent Main demarreerde vorig jaar op het juiste moment en won twee tellen voor Budyak, die dan weer een seconde sneller was dan Boileau, Eyob en nog meer dan tien renners die allemaal in dezelfde tijd eindigden. In 2021 won Boileau hier voor Carlos Quintero, die net te vroeg dacht dat hij al gewonnen had. Ook een rit die te vergelijken is met deze rit en weer eindigden er meer dan 10 renners in dezelfde tijd. Zo'n aankomst dus. Gicumbi is overigens een vrij groot district, technisch gezien ligt de aankomst in het plaatsje Byumba, om de hoek van een vrij groot vluchtelingenkamp. In Congo wil het maar niet rustig worden, al dan niet dankzij Rwandese benvloeding.
We zien vooral een indrukwekkende trioaanval van Total en in de finale zien we dat Bonnet op een lullig oplopend stukje Stewart ter plaatse laat, na werk van Vercher. Vercher, die dus beter de kopman had kunnen zijn in plaats van Bonnet, maar achteraf is mooi wonen zeker? We zien een ontzettend slechte afdaling van Manizabayo en we zien toch nog even het fenomeen Aklilu met zijn o-beentjes in beeld. Hij probeert de jongens van Total te volgen, maar moet dan ineens toch gaan zitten. Een ploffende brommer, dat kennen we ergens van.
De video van vandaag:
Iets te kort als je ziet wat er vandaag allemaal is gebeurd. Zo'n beetje alles missen ze, op de beslissende aanval van Ormiston na.
Baskenland heeft concurrentieEn nu in aanval!quote:
Badilatti gelost in een afdaling, haha.
ABANDON Moise Mugishaquote:
Badilatti gelost in een afdaling, haha.
quote:
Badilatti gelost in een afdaling, haha.
Ja, leg maar uit.quote:
Het fenomeen Aklilu ging lang mee, maar de brommer plofte daarna toch weer.
Verder een typische aankomst in Gicumbi, kleine verschillen zoals altijd.
Morgen wordt beslissend.quote:
Henok vierdes ach. Groepje favorieten bij elkaar gebleven. De anderen hebben nog wat werk te doen om Lecerf eraf te rijden
Laatste rit is ook niet makkelijk. Kort en steile hellingen. QuickStep Devo heeft ook alleen maar Gelders om te controleren met Vernon en gevallen Reinderink.quote:
[..]
Morgen wordt beslissend.
Matteo Badilatti, amai jongens. Op 30-jarige leeftijd zijn eerste zege als prof, in een koers die hem ligt. Hij werd in 2019 derde in het algemeen klassement, achter KUDUS en Tamaree. Na een aantal teleurstellende jaren in dienst van Israel en Groupama-FDJ, waarin hij vooral vaak ziek, zwak en misselijk was, maakte hij de overstap naar de ploeg van Doug. Ook daar ging het blijkbaar meteen mis, want ik lees dat hij twee maanden geleden nog eens op z'n bek ging en z'n hand brak. Dat hij niet kan sturen bleek vandaag ook wel weer, want ergens onderweg werd hij gelost in een afdaling, maar gelukkig voor hem ging het vandaag vaker omhoog dan omlaag. En klimmen kan hij dan weer wel, hij was althans de beste van een kopgroep van acht. Aklilu toonde zijn strijdlust weer en hield als laatste stand, maar toen begon Badilatti aan een solo van 30 kilometer die hij succesvol wist af te ronden. Net aan, hij hield een paar seconden over op ploeggenoot Calzoni, die dan weer een paar seconden pakte ten opzichte van de rest. Geen al te bijzondere aankomst verder, maar dat is altijd het geval in Gicumbi. We kunnen het vizier nu al richten op de laatste twee dagen, waar het cht moet gaan gebeuren. Twee zware aankomsten bergop achter elkaar. Twee zware ritten berhaupt. Eerst een wat meer klassieke etappe en daarna een knotsgekke explosieve rit van 75 kilometer. We zijn morgen terug in Kigali, maar Kigali is nog steeds ver.
Het was een relatief overzichtelijke rit, vooral omdat de kopgroep van de dag heel snel was vertrokken. Al na een paar kilometer reden er negen renners weg uit het peloton, wat er later maar acht bleken te zijn. Van die acht was Badilatti de gevaarlijkste klant, hij stond in het klassement slechts n minuut en acht seconden achter Lecerf. Toen de voorsprong vrij snel opliep naar ongeveer drie minuten mochten de jonkies van Soudal-Quick Step meteen aan de slag. Op de foto's zagen we vooral Reinderink op kop rijden, met verband om zijn arm dus die verdween gisteren inderdaad in het decor. De kopgroep werkte niet altijd even goed samen, wat er deels mee te maken had dat er verschillende belangen waren. Pritzen en Aklilu Arefayne zaten allebei in de kopgroep en zij waren vooral mee met het oog op de bergpunten. Op iedere berg vond er een stevige sprint plaats, die eigenlijk continu werd gewonnen door Pritzen. Die breidt zijn leiding in het bergklassement behoorlijk uit, al heeft hem dat genoeg energie gekost. Op de beelden van GCN valt te zien dat hij op de voorlaatste klim van de dag als een dood vogeltje bovenkomt, een laatste paar punten opraapt en daarna kijkt of ze in Rwanda ook parkeermeters hebben.
Na een van die beklimmingen ontstond er in de afdaling een afsplitsing in de kopgroep. We hielden vijf koplopers over vooraan, Pritzen, Grellier, Arefayne, Berasategi en Fouche. Badilatti was foetsie, die werd, aldus twitter, keihard gelost in die afdaling. Niet veel later vond er dan weer een valpartij plaats in het peloton, met een 'grote' naam als slachtoffer. We weten nog steeds niet wie Matteo Vercher is, maar hij stond wel derde in het klassement en dus is het voor de koers en voor Total een flink verlies. Nog niet eens 20 kilometer later volgde er het bericht dat Aklilu Arefayne en Matteo Badilatti in de aanval waren gegaan vanuit de kopgroep. Badilatti, die eerst op een halve minuut hing van de kopgroep, was dus blijkbaar weer aangesloten en zodra de weg bergop liep meteen in de aanval gegaan. Alleen het fenomeen Akilu kon hem volgen, tijdelijk. Op de beelden zien we Aklilu in het wiel van Badilatti, totdat hij zijn hoofd schudt en opzij stuurt. En KUDUS zag dat het goed was.
Ergens tussendoor kwam ook het bericht voorbij dat Moise Mugisha het strijdtoneel had verlaten, een behoorlijk opmerkelijk bericht. Mugisha was namelijk een van de acht originele koplopers. Tot op een kilometer of 60 van het eind reed hij nog vooraan mee en ging hij zelfs nog in de aanval, maar even later stapte hij af. Dan denk je al snel aan een valpartij, maar die jongen is de meest druistige coureur die ik ooit heb gezien, dus het valt ook niet uit te sluiten dat hij zich helemaal over de kop heeft gereden. Vanuit de kopgroep zakte hij terug naar het peloton was het laatste bericht voor zijn abandon. Bijzonder. Toch de eerste Rwandees die een rit in dit rondje won sinds het 2.1 is, ook nog een keer tweede geworden in het klassement, maar dit jaar lukte het allemaal niet echt helemaal. Sowieso niet het rondje van Team Rwanda, met Manizabayo die ook al uit koers is. Gelukkig hebben we Muhoza nog namens Bike Aid, hij moet echt in z'n eentje de meubelen redden.
Hoe dan ook, op een gegeven moment kon het fenomeen Aklilu Badilatti niet meer volgen, en die begon toen aan een solo van een kilometer of 30. De voorsprong van de kopgroep hing vrij lang rond de drie minuten en op het moment van de aanval van Badilatti bedroeg die voorsprong 2:40. Met een achterstand van 1:08 op Lecerf was het alle hens aan dek voor Soudal-Quick Step, al valt op de beelden te zien dat ze hulp kregen van andere ploegen. Total en Euskaltel, met name. Berasategi viel terug vanuit de kopgroep en mocht meteen op kop rijden, bijvoorbeeld. Na een heuse beklimming van de buitencategorie, Tetero, moest er gedaald worden en daarna volgde er de niet al te spannende slotklim richting Gicumbi. Het enige spannende was of Badilatti stand zou houden, wat gezien zijn voorsprong wel moest lukken. Nouja, hij kreeg het toch nog lastig. Met een kilometer of vijf te gaan, aan de voet van die slotklim zo'n beetje, had ie nog maar een minuut over. De gele trui kon ie in ieder geval vergeten, maar de ritzege behoorde wel nog tot de mogelijkheden. En warempel, dat lukte. Tien seconden later kwam ploeggenoot Walter Calzoni als tweede over de streep, ook juichend. En niet volledig doorfietsend, die had nog wel een extra secondje kunnen pakken zonder dat showtje.
De aankomst in Gicumbi is nooit goed voor grote verschillen, zo bleek ook nu weer. Calzoni reed wel vier seconden weg van de andere favorieten, wat hem toch per dag een gevaarlijkere klant maakt met het oog op de eindzege. Q36.5 kwam hier met Hagen en Conca als kopmannen en ondertussen pakt Badilatti een ritzege en haalt Calzoni letterlijk iedere dag een mooie ereplaats binnen. Dat was nog wat geworden met die andere twee er ook bij, de werken van Doug zijn onverbiddelijk. Zelfs Nahom Zeray begint ineens goed te rijden, is het al tijd om te reppen over de Dougbonus? Kent Main kwam twee seconden binnen achter Calzoni, dit is blijkbaar echt d aankomst van Main. Vorig jaar hier gewonnen na een late uitval, dat zal hij nu waarschijnlijk weer hebben geprobeerd. Zijn geen beelden van, dus gokken maar. Twee tellen achter Main won Henok dan weer het sprintje van een groep van 12 man, wat ontzettend typisch is voor deze aankomst. Er eindigen hier altijd meer dan 10 renners in dezelfde tijd, deze klim is gewoon niet lastig genoeg om het verschil te maken. In die zin een beetje een weggegooide dag met het oog op het klassement, maar je kunt natuurlijk ook niet iedere dag aan de gang blijven.
Nouja, goed, helemaal nutteloos was deze dag dus ook weer niet, want we zijn de nummer drie van het klassement verloren en Calzoni is wat dichter bij Lecerf geslopen. Ze zullen bij Quick Step ook wel nerveus zijn geworden van Badilatti, al kregen ze in de tweede helft van de rit dus hulp van andere ploegen. Hoe dan ook, het staat eigenlijk wel vast dat we naar een spetterend slot van deze Tour du Rwanda gaan kijken. Hopelijk met beeld, dat valt niet uit te sluiten. De rit van zondag wordt sowieso uitgezonden, hep op twitter gestaan, maar met een beetje mazzel de rit van morgen ook. Het is weekend, immers. En gezien die samenvattingen rijdt er gewoon de hele dag een motor mee, uitzenden die handel, potverdorie. Dankzij het kleine inhaalslagje nu 16 renners binnen de minuut, met de zware aankomst bergop die nu gaat volgen kan het echt nog alle kanten op. We houden overigens wel bijzonder weinig renners over, nog maar 65. De Tour du Rwanda is loodzwaar, zwaarder dan die miezerige UAE Tour bijvoorbeeld, De Gendt zou hele andere teksten uitkramen als hij in Rwanda zou moeten rijden. Even geheel terzijde, maar ook weer niet helemaal, heb ik nog een stukje Henok voor jullie in de aanbieding, hij stond blijkbaar een paar dagen geleden in l'Equipe. We lezen onder meer dat de Eritrese bondscoach van mening is dat Henok qua talent niet onder hoeft te doen voor Biniam. Nouuu, dat gaat misschien wat ver, maar Henok is wel onderschat en heeft inderdaad minder kansen gekregen dan Bini. We lezen ook dat Henok zichzelf heeft voorgesteld aan PatLef, dat vind ik dan wel weer geestig. Kopen die gozer, Pat. Voor de start van deze Tour du Rwanda is zijn zaakwaarnemer blijkbaar al benaderd door enkele ploegen uit de World Tour, daar krijg je toch bijna een erectie van.
Goed, morgen is D-Day. De laatste rit is ook buitengewoon lastig, zeker waar, maar morgen zie ik de grootste verschillen ontstaan. De kasseiklassiekers beginnen morgen, dat klopt, want we gaan over de Mur de Kigali. En daarna komen we aan op Mont Kigali, daar gaat het een keer geen secondenspel zijn.
quote:De laatste twee dagen van deze Tour du Rwanda keren we terug naar de hoofdstad, we gaan naar Kigali. Daar zijn we dit jaar relatief weinig, normaal zitten we daar minstens de helft van de tijd maar nu alleen aan het begin en aan het eind. De rit gaat van start in Nyamata, een stad waar de ronde niet enorm vaak komt. Voor het laatst in 2019, toen de Pool Kasperkiewicz namens Delko een ritje won vanuit de vlucht. Nyamata is de belangrijkste plaats en het administratieve centrum van het district Bugesera. Bugesera is dan weer het district waar Israel-Premier Tech heel actief is. Zij hebben hier een opleidingscentrum gevestigd, dat recentelijk feestelijk is geopend. Er is onder meer een pump track aangelegd en ene Chris Froome mocht een rondje rijden over die baan. Nyamata is ook om een andere reden bekend: In en rondom de voormalige katholieke kerk van Nyamata bevindt zich een herdenkingssite voor de Rwandese Genocide van 1994. Bij het begin van de genocide zochten mensen bescherming in de kerk. De Hutu-milities forceerden toegang tot de kerk en vermoordden in en rondom de kerk 10.000 mensen. In de kerk en de twee massagraven achter de kerk bevinden zich de stoffelijke overschotten van zo'n 45.000 mensen. Opdat wij niet vergeten. Hoewel we tijdens deze rit niet langs het Field of Dreams Cycling Center van het altijd sportwassende Israel komen gaan we die ploeg ongetwijfeld in de aanval zien. Er zijn mogelijkheden genoeg om aan te vallen in ieder geval, de korte viersterrenrit kent onderweg genoeg beklimmingen, maar vooral aan het eind wordt het interessant. Een dubbele beklimming van de Mont Kigali staat op het programma, de relatief nieuwe klim die de afgelopen jaren bepalend is geweest. Het grappige is dat we dit jaar de klim van een andere kant bedwingen. Het is een pas, dus dat kan. Van beide kanten is ie lastig, blijkt. Vooral richting het eind, in de laatste kilometer van de klim gaat het aan 11% omhoog, hallo. De tweede keer de Mont Kigali is helemaal leuk, we rijden eerst over de wereldberoemde Mur de Kigali en aansluitend blijft het continu verder omhoog lopen naar de finish op Mont Kigali, of Norvge, want de Rwandezen vinden het hier op Noorwegen lijken. De slotklim is na de zeer steile Muur van Kigali eventjes wat makkelijker met een paar kilometer aan 5%, maar richting het absolute slot gaat het dus helemaal los. Hier valt de koers in de plooi, als dat nog niet eerder gebeurd is.
De video van vandaag is er nog niet op youtube, maar wel op GCN, discoveryplus en de PLAYER oh nee die is dood, RIP aan de nabestaanden.
Nou, hopen op Afrikaans succes. Hopelijk kan het broekje uit en kunnen we aansluitend op de Tour du Rwanda broekloos kijken naar de Omloop. Een mens mag dromen en dat ga ik nu mooi doen.
Geen beelden, lijkt het op. Alleen morgen dan, flopshow.
Inmiddels een kopgroep van zeven met daarin weer Pritzen en Aklilu, dat worden weer sprintjes voor de bergtrui.
Een kopgroep van 20 renners inmiddels, wat bijna 1/3e van het peloton is.
De enige echte Omloop Het Volk.
Staat nu in dezelfde tijd als Calzoni, dat gaat me morgen een etappe worden.
We zien hier Manuele Tarozzi, een renner van Green Project-Bardiani, die bij het juichen bijna van de fiets valt. Hij won de voorlaatste rit van deze Tour du Rwanda boven op Mont Kigali vanuit de vlucht. Een vlucht waarin liefst drie renners van Bardiani zaten, die er alles aan deden om Tarozzi te laten winnen. Nadat Tarozzi in de aanval was gegaan probeerden Fiorelli en Gabburo de achtervolging te ontregelen, wat heel goed lukte. Het leverde een ritzege op voor Tarozzi, een tweedejaarsprof van 24 die recent de bergtrui won in de Ronde van San Juan. Maar dat was niet het grootste nieuws van de dag. Het grootste nieuws van de dag was dat er nog veel harder gefeest mocht worden door de mannen van Bardiani, want Henok heroverde het geel. Hoe hij dat precies deed zal altijd een mysterie blijven, want zowel de samenvatting op youtube als die van discoveryplus biedt nul beelden van Henok. Althans, voor de finish, na de finish komt hij wel in beeld. Incredible.
De etappe begon blijkbaar furieus, met in het prille begin zelfs een aanval van de leider, Lecerf. Met Froome op het wiel probeerde hij de koers op z'n kop te zetten, wat mij een gewaagde strategie leek. Achteraf kreeg ik enigszins gelijk. Nadat Lecerf weer tot de orde was geroepen ontstond er een kopgroepje met daarin een Eritrees duo, Aklilu Arefayne was wederom van de partij en kreeg ditmaal gezelschap van Daniel Teklehaimanot. Die mocht zijn ERVARING even overbrengen, leek mij althans het idee. Op de beelden valt te zien dat Teklehaimanot een klein beetje kon helpen door Aklilu aan de winst bij een tussensprint te helpen, maar de bergsprintjes gingen minder soepel. Pritzen was ook weer van de partij en die bleek keer op keer sneller te zijn bergop. Nouja, vooruit, Aklilu won het eerste sprintje, maar daarna was het alleen maar Pritzen die als eerste boven was. Op de beelden valt te zien dat Aklilu zelfs nog een keer professioneel de deur probeert dicht te doen, maar de rappere benen zijn van Pritzen en die neemt de bergtrui mee terug naar Zuid-Afrika, dat kan nu niet meer missen. Over Zuid-Afrika gesproken, Pedri Crause zat ook in de kopgroep. Een van de jonge Zuid-Afrikanen waar ik wel wat van verwacht, maar hij is deze week druk bezig geweest om mijn ongelijk te bewijzen. Dit is pas zijn eerste soort van eervolle vermelding.
Dat ervaring overbrengen van Teklehaimanot hielp ook al niet omdat Aklilu nog een tijd solo verder reed na zo'n sprint. Die jongen smijt met z'n krachten. Daardoor is ie nu wel al drie (!) keer de meest strijdlustige renner van de dag geworden, en hij staat tweede in het berg- en sprintklassement, maar met iets meer dosering en hopelijk over een tijd de wereldberoemde Visbeekbonus moet er nog veel meer mogelijk zijn. Enfin, de kopgroep was inmiddels een stuk groter geworden, er was een vrij omvangrijke groep aangesloten bij de in eerste instantie niet al te grote kopgroep. Met 20 man gingen we verder, op een peloton van 65 man is dat niet gering. De 20 reden geen gigantisch grote voorsprong bijeen, boven de drie minuten kwam het eigenlijk nooit, maar Quick Step had wel zichtbaar moeite om het gat nog kleiner te maken dan een minuut of twee. Al boeide dat verder eigenlijk niet echt, want er zat geen gevaar voor het klassement vooraan. De klassementsmannen mochten zich sparen voor de laatste twee beklimmingen van de dag, twee keer Mont Kigali.
Tijdens de eerste beklimming van Mont Kigali versnelde Teklehaimanot en hij kreeg twee Rwandezen met zich mee, Nsengimana en Hakizamana. Deze Felicien, een ongetwijfeld vrolijke jongen, liet later Teklehaimanot en Nsengimana achter zich en namens May Stars kwam hij als eerste boven op Mont Kigali. In de laatste meters zweepte hij het talrijk aanwezige publiek op, sloeg hij een kruisje en kwam hij juichend over de streep. Tot iemand tegen hem riep dat hij nog een rondje moest. Kan de beste overkomen. Nsengimana sloot weer aan bij Hakizamana en op de beelden zien we vervolgens ineens een groene kogel voorbij vliegen. Tarozzi had zich in de afdaling van Mont Kigali naar beneden gesmeten en ging op en over de twee Rwandezen. Hij vloog over een drempel heen alsof ie er niet was en sloeg meteen een gat. De Rwandezen vielen terug naar de achtervolgende groep, die Tarozzi nog een tijd in het vizier hielden. Maar door goed werk van zijn ploeggenoten liep de voorsprong op naar een halve minuut.
In de absolute slotfase van de rit moesten de renners de Mur de Kigali bedwingen, waar weer ontzettend veel volk te vinden was. Tarozzi ging daar ogenschijnlijk heel langzaam omhoog, maar verloor niets van zijn pluimen. Op de resterende beelden zien we hem omhoog krasselen alsof hij zojuist 500 kilometer heeft gereden, en toch kwam er niemand meer vanuit de achtergrond in de buurt. Mark Stewart kwam 32 seconden later binnen, met Unai Iribar in zijn wiel. Gabburo werd vierde, hij was de perfecte stoorzender en dus ploeggenoot. De Laporte van dienst, zullen we maar zeggen. Hopelijk is hij morgen ook de perfecte ploeggenoot. Pritzen werd nog knap vijfde en heeft een straatlengte voorsprong in het bergklassement. Het fenomeen Aklilu moest het doen met de 8e plaats, er is tactisch nog wel wat werk aan de winkel, en de Visbeekbonus moet dus nog aanslaan.
Wat er tussen de klassementsrenners gebeurde zullen we nooit weten, behalve dan dat we natuurlijk de uitslag kunnen raadplegen. De voorsprong slonk eigenlijk nooit onder de twee minuten en zelfs aan de finish hield Tarozzi nog bijna twee minuten over op de eerste der favorieten. En dat was zijn ploeggenoot, Henok Mulubrhan. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik dit niet zag aankomen. Henok die de rest achterlaat op de zwaarste aankomst bergop? Ik vind het nogal wat, eerlijk gezegd. Tijdens een op papier makkelijkere aankomst liet hij tijd liggen, nu pakt hij die tijd deels weer terug. Calzoni was zijn naaste belager, de jonge Italiaan deed zes seconden langer over die loodzware beklimming van Mont Kigali, een klim die vooral richting de top onmenselijk zwaar is. De een ronde daarvoor nog juichende Hakizamana werd uiteindelijk 19e, tussen de favorieten in. De la Parte gaf nog eens vier seconden extra toe, met Eric Muhoza in zijn wiel. De beste Rwandees van deze editie stelde opnieuw niet teleur. Hij ligt nog steeds op schema voor een top 10 in deze ronde, wat vooraf zijn en mijn doel was. Zesde staat ie nu, op acht seconden van Henok. Hij zou eventueel zelfs nog dit rondje kunnen winnen, dat zou helemaal wat zijn. Onderweg ging het met enige regelmaat over Muhoza vandaag, er dook namelijk oud materiaal op. Een foto van zijn vader, die helaas overleed toen Eric nog heel jong was. Het is een foto van een aantal wielrenners, om maar aan te geven dat er wel al langer sprake is van een wielercultuur in Rwanda. Muhoza reageerde zelf op een nogal vertederende manier op de foto, terwijl ook Adrien Niyonshuti een duit in het zakje deed. Niet alleen de vader van Muhoza viel te zien, ook een broer van Niyonshuti. Muhoza is overigens een neef van Niyonshuti, maar dat heb ik al vaker gezegd. Enfin, dit even tussendoor.
In de uitslag zien we 14 seconden na Henok Metkel Eyob verschijnen, met in zijn kielzog Lecerf, Kent Main en Budyak. Lecerf had een voorsprong van 13 seconden op Henok en dus staat hij nu n luttele seconde achter diezelfde Henok. Vooral opmerkelijk dat Budyak niet verder kwam dan deze plek, en dat Eyob in hetzelfde groepje zit. Dat heeft vast interessante tactische situaties opgeleverd, maarja, geen beelden. Dawit Yemane is de volgende klant, op de ideale aankomst voor hem verliest hij nog wat meer tijd, ik vind het teleurstellend. In de uitslag missen we Bizkarra, die sleutelhanger is ziek geworden en verloor daarom een aantal minuten. Ook Badilatti wapperde weer weg, maar goed, bij Q36.5 mogen nu alle ballen op Calzoni, voor zover dat nog niet het geval was. Pepijn Reinderink werd laatste, die is er volgens mij wel klaar mee. Positief voor hem dat hij nu niet meer hoeft te controleren, die druk ligt nu volledig bij Bardiani.
Allemaal ongevaarlijke vluchters en dan Henok als eerste der favorieten op 17. Het was al een ontzettend spannende Tour du Rwanda, maar het is nu helemaal knettergek geworden. Henok terug aan de leiding, vanuit geslagen positie, in dezelfde tijd als Calzoni en n seconde voor Lecerf. Drie seconden voor Budyak, vier voor De la Parte, acht voor Muhoza, 12 voor Eyob en daarna ontstaat wel een enigszins betekenisvolle kloof. Het is krankzinnig dat de verschillen zo klein zijn na een week koers. Ik denk dat ik vannacht niet ga kunnen slapen. Alles gaat bepaald worden tijdens de laatste rit, een bizar korte rit van 75 kilometer met daarin meerdere keren de Mur de Kigali en ook de steentjes van Rebero. En dan in de slotronde nog even een extra stukje omhoog. Het kan nog alle kanten op, en dat is voor een keer geen open deur. Als Henok zijn benen van de voorlaatste rit meeneemt moet hij ditmaal het geel kunnen behouden. Hij heeft als voordeel dat zijn ploeg nog compleet is, maar drie van zijn knechten zijn wel tot het gaatje gegaan. Onnodig krachten weggegooid, maar ze zullen ongetwijfeld niet hebben gedacht dat Henok de boel zou komen oprollen. Dat moet hij nog maar een keer gaan doen. Het is bizar, knotsgek en de meeste nervositeit komt toch wel van het feit dat het allemaal buiten beeld gebeurd. Dat Henok ineens aan de leiding stond moesten we vernemen via een tweetje, het brengt een soort spanning en verbazing met zich mee die zich moeilijk laat beschrijven. Hoe dan ook, de laatste etappe zou wel voorzien moeten worden van beelden. Dat is mij beloofd. Als ik deze ontknoping moet volgen via twitterupdates eindig ik in het ziekenhuis, dus geef mij beelden.
Jongens, jongens, jongens, wat een sport is het ook he? Zoveel onvoorspelbare ontwikkelingen en we gaan nu toewerken naar een ontknoping die z'n weerga niet gaat kennen. Zoveel renners die nog kunnen winnen en dan krijg je zo'n explosieve rit voorgeschoteld. Dit kan vanaf de allereerste meter oorlog zijn zoals je het zelden ziet. Alles of niets voor een aantal renners en Bardiani die de boel moet gaan zien te controleren. Ik ben nerveus, zenuwachtig en mijn hartslag is nu al veel te hoog. Met Henok een Afrikaan aan de leiding en met Muhoza, Eyob en Main nog drie Afrikanen in de top 10. Hopelijk kan ik na de laatste rit die conclusie ook nog trekken, dan zou het een geweldige Tour du Rwanda zijn geweest. Maar we hebben nog steeds te maken met Calzoni, Lecerf, Budyak en De la Parte, allemaal gevaarlijke klanten. Op Mont Kigali moesten ze Henok laten gaan, maar de klim naar Canal Olympia is natuurlijk weer totaal andere koek. Vorig jaar werd Henok tijdens de vergelijkbare afsluitende rit 5e, achter vier vluchters. Alle andere favorieten eindigden achter hem. Dat moet de burger moed geven. Nog een keer zo'n straffe stoot, gaarne. Alsjeblieft. Red ons.
De korte video die op youtube te vinden is:quote:Deze laatste rit kunnen we inmiddels dromen. Rondjes rijden in Kigali, misschien zelfs rondjes rijden op het circuit waar het WK 2025 afgewerkt zal worden. In principe hoef je niet veel bij te schaven aan dit rondje om een loodzwaar parcours te laten ontstaan voor het WK. Je kan het nog zwaarder maken door een rondje te tekenen met daarin steeds Mont Kigali, maar dit rondje heeft dan weer als voordeel dat je heel wat kilometers over Rwandese keien moet afwerken. Drie keer de Muur van Kigali, drie keer Rebero en dan in de slotronde nog even dat afsluitende stuk richting Canal Olympia. Nog even twee kilometer aan 8% toevoegen aan Rebero, het is de moeite en hoewel de rit superkort is levert het vaak nog wel verschillen op. Vorig jaar viel dat eigenlijk wel mee, wat ook lag aan het feit dat Natnael Tesfatsion de koers al eerder naar zijn hand had gezet. De zege ging naar Mugisha, die 'm dus cadeau kreeg van de Totallers. Een jaar eerder zette Cristian Rodriguez hier de puntjes op i, hij reed in het geel nog even weg van de rest. Je kan hier verschil laten ontstaan, zonder meer. Altijd een chaotische rit, die dankzij het explosieve korte karakter van de rit en het feit dat het continu op en af gaat lastig te controleren is. Vuurwerk gegarandeerd. En mooie plaatjes, dat ook.
Discoveryplus heeft een langere variant. Ik weet niet wat GCN heeft, want dat heb ik niet. Ik weet wel dat ik nu al zweetoksels heb. Jongens toch, wat laten de Eritreers mij toch ieder jaar zweten tijdens deze koers. En allesbepalende rit van 75 kilometer te gaan, waarna er hopelijk weer een volksfeest kan uitbarsten. Zeer explosief, zeer veel klimwerk, zeer lastig te controleren, maar het Rwandese publiek moet Henok maar naar de zege schreeuwen. KAMAAAN.
Om 9:30 gaat deze allesbepalende slotrit van start, ik verwacht dat iedereen meteen acte de prsence geeft.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 26-02-2023 00:57:38 ]
WE ZIJN LIVE JAAAAAAAAA
Flinke gootjesquote:
https://www.youtube.com/live/rNFhEGJ9sao?feature=share
WE ZIJN LIVE JAAAAAAAAA
Je moet al die tropische buien toch kunnen afvoeren.quote:
We noteren tot nu toe:
Een zeer explosief begin, waardoor Henok nu al praktisch gesoleerd zit.
Froome die als eerste wil beginnen aan de Muur van Kigali maar rechtdoor gaat in een bocht.
Dawit Yemane met pech op die Muur van Kigali.
Een zeer ambitieus Total.
quote:
Nog twee jaar totdat Bini, Wout, Mathieu, Tom en Julian hier het mooie weer makenquote:
Eyob en Muhoza zijn helaas al een tijd MIA, terwijl Budyak net op de MUUR als een baksteen werd gelost.
Ik ben eerder geneigd te denken dat we in 2025 naar de klimmers gaan kijken.quote:
[..]
Nog twee jaar totdat Bini, Wout, Mathieu, Tom en Julian hier het mooie weer maken
Oh, ik dacht dat ze een rondje over de muur gingen doen? Maar er zijn andere plannen?quote:
[..]
Ik ben eerder geneigd te denken dat we in 2025 naar de klimmers gaan kijken.
Het parcours is nog niet bekend, maar het is bijna onmogelijk om er een makkelijk rondje van te maken. De hele dag op en af wordt het sowieso, en dat op hoogte. Ik zie dan eerder Pogacar vs Remco op m'n netvlies verschijnen.quote:
[..]
Oh, ik dacht dat ze een rondje over de muur gingen doen? Maar er zijn andere plannen?
Dat is ook geen strafquote:
[..]
Het parcours is nog niet bekend, maar het is bijna onmogelijk om er een makkelijk rondje van te maken. De hele dag op en af wordt het sowieso, en dat op hoogte. Ik zie dan eerder Pogacar vs Remco op m'n netvlies verschijnen.
Een soort AGR op hoogte of verwacht je nog meer hoogtemeters en/of langere klimmen?
Het wordt sowieso een geweldig WK.quote:
Ah, daar zijn de ontbrekende Afrikanen. Matig, slecht, maar voorlopig toch de schade beperkend.
Ga je er naartoe of is dat niet te doen? Het regime daar is natuurlijk welquote:
[..]
Het wordt sowieso een geweldig WK.
HENOK!
Hail Henok, jawel!
Lecerf schakelde zichzelf letterlijk uit ja. Maar bij zijn eerdere aanvalletjes kwam hij amper voorbij het voorwiel van Henok. Er stond geen maat op vandaag, ze hebben alles geprobeerd maar hij was de sterkste.quote:
Lecerf met schakelproblemen op 1 km? Daar zat nog aardig wat op toen ie terug kwam.
Mooi dat een Afrikaan met de eindzege naar huis gaat.
Stukje kolonialismequote:
Sorry jongens, een beetje een late update, ik was de afgelopen dagen te druk bezig met het lopen van de polonaise. WE hebben gewonnen. ONZE Henok heeft het gedaan. Voordat we even kort terugblikken op die etappe en de Ronde van Rwanda als geheel deel ik eerst even ht beslissende moment van deze ronde. Tijdens de zevende rit ging Henok buiten alle camera's om in de aanval en dwong hij zijn tegenstanders op de knien. Naar nu blijkt zijn er toch beelden, gemaakt door een Rwandees die het geheel toevallig stond te filmen met zijn telefoontje. Op een bijzonder steile strook gaat Henok er vandoor alsof hij wordt afgeschoten door een kanon. De tegenstand kan niets tegen deze krachtsexplosie doen, ze zien hem alleen maar kleiner worden terwijl ze krampachtig boven proberen te komen op Mont Kigali. Eritreers en hun explosiviteit, soms zijn ze even van een andere orde.
De Ronde van Rwanda begon met twee relatief eenvoudige ritten, die allebei werden gewonnen door Ethan Vernon in de sprint. De enige echte sprinter aan de start, hij was aan zijn stand verplicht te winnen en zo geschiedde. Op de derde dag waren WE aan het feest, Henok Mulubrhan won een sprintje bergop voor Lecerf, die later een van zijn belangrijkste concurrenten zou blijken te zijn. Door de ritzege kwam Henok ook aan de leiding te fietsen, maar die trui verspeelde hij tijdens de vierde dag aan Total. Die ploeg ging gedrien in de aanval en na knechtwerk van Grellier en Vercher rondde Bonnet het klusje netjes af. Hij nam ook de gele trui over, maar verloor die trui eveneens na een dag. Rit 5 was de slechtste rit voor Henok. Eerst was het nog een positieve rit, want Bonnet werd gelost. Daarna bleek dat Henok aan het eind van de etappe zelf ook moest afhaken. De zege ging naar de ongevaarlijke Zuid-Afrikaan Callum Ormiston na een solo van 30 kilometer, maar de gele trui werd overgenomen door Lecerf. Henok verloor aan het eind 13 seconden en zakte helemaal terug naar de 10e plek. Jongens als Lecerf, Calzoni, De la Parte en Afrikanen als Eyob en Muhoza zouden de buit gaan verdelen, leek het. Daar veranderde na de zesde rit niets aan. Die rit werd vanuit de vlucht gewonnen door Badilatti, terwijl de verschillen tussen de klassementsrenners verwaarloosbaar bleken te zijn. Calzoni pakte een paar tellen terug ten opzichte van de rest, en dat was het dan wel. Tot die zevende rit. Weer een rit voor de vluchters, het leverde een ritzege op voor de ploeggenoot van Henok, Manuele Tarozzi. Henok zelf ging in de groep der favorieten in de aanval en liet iedereen zijn hielen zien. Lecerf probeerde te volgen, zoals we kunnen zien, maar moest dat bekopen. Hij verloor 14 seconden en daardoor kwam Henok weer aan de leiding met een voorsprong van liefst n hele seconde. En Calzoni stond in dezelfde tijd als Henok. Met die minder dan minimale verschillen begonnen we aan de slotrit. Een rit die ons gelukkig heel veel genot, plezier en feest opleverde.
De afsluitende rit was bijzonder kort, slechts 75 kilometer. Kort en explosief, want we gingen een lokaal rondje in de straten van Kigali afwerken met in dat rondje meerdere klimmetjes. De overbekende Muur van Kigali, een korte maar zeer steile klim die voorzien is van steentjes. De langere klim naar Rebero, ook voorzien van steentjes en voorzien van een flinke goot langs de weg. Die goot zit daar om al het regenwater af te voeren, maar je kreeg toch ook het idee dat er zo nu en dan een renner afgevoerd ging worden. Merkwaardig genoeg viel niemand in de goot, maar als we hier tijdens het WK gaan fietsen zullen ze de boel toch net iets anders gaan afzetten, gok ik. Het lokale rondje kende overigens nog meer korte klimmetjes, er zaten een paar steile straatjes in. Een heel lastig parcours, als ze dit rondje gebruiken op het WK en het een lengte heeft van 250 kilometer in plaats van 75 houden we heel weinig renners over aan de streep, dat weet ik wel. Vooral Total en Quick Step hadden ambities en zij gooiden meteen de knuppel in het hoenderhok. Na een paar kilometer werd het hele peloton al uit elkaar geslagen en al heel snel had Henok nog maar n knecht over. Alle drie zijn ploeggenoten die een dag eerder in de kopgroep zaten werden nu meteen gelost, alleen Tolio stond tot zijn dienst.
Lecerf ging al heel vroeg in de aanval en hij kwam ook in een groepje van vier vooruit. Een gevaarlijke situatie, vooral omdat Henok niet echt iemand had om de boel te controleren. Tolio zat er wel, maar niet van harte. Die moest op ieder klimmetje lossen, waarna hij vervolgens weer kwam aansluiten. Henok moest zelf een paar keer aan de bak om een gat te dichten, maar dat ging hem ontzettend makkelijk af. Hij ademde niet, zoals we dat dan zeggen. Total ging 100 keer in de aanval, maar iedere keer was het iemand anders dan De la Parte. Dat schoot dus niet op. In aanloop naar de eerste keer de Muur van Kigali zagen we Froome in een afdaling versnellen, waarna hij uit de bocht vloog richting die wereldberoemde muur. Daarna hebben we hem nooit meer gezien, haha. Een paar tellen later verscheen ineens Dawit Yemane in beeld, naast z'n fiets. Problemen met de ketting. Die legde hij er snel weer op en even later zat hij alweer op kop van de koers. Dawit kende geen al te geweldige Tour du Rwanda, mij viel het tegen, maar op de laatste dag had hij wonderbenen. Dawit was niet de enige renner van Bike Aid met pech, zijn ploeggenoot Eric Muhoza kende nog veel meer tegenslag. Eric begon de dag op de zesde plaats, op slechts acht seconden van Henok. Een plek bij de eerste 10 lag voor het oprapen, maar het ging helemaal mis. Ergens buiten beeld kreeg hij af te rekenen met materiaalpech, al heel vroeg op de dag. Daarna kwam hij niet meer in beeld en hoewel hij volgens twitter een keer in een groepje op een minuut werd gemeld verloor hij liefst 8 (!) minuten en kelderde hij naar de 14e plaats in het klassement. Ontzettend zuur voor hem, en zuur voor Rwanda. Een grijze ronde voor Rwanda werd op die manier zelfs asgrauw.
Muhoza werd dus teruggeslagen door materiaalpech. Die fiets ziet er inderdaad niet helemaal intact uit. Een andere Afrikaan die ontbrak op kop van de koers was Metkel Eyob. Hem zag ik nog wel een keer in beeld, zwemmend in een tweede groep. Deze laatste rit is niet de rit van Metkel, hij verloor hier vorig jaar ook al veel tijd. Hij viel ook weg uit de top 10 en net als vorig jaar moest hij genoegen nemen met een 12e plaats. Muhoza werd vorig jaar ook al 14e, in die zin dus geen progressie voor deze jongens, maar als we deze laatste rit even wegdenken hebben ze allebei ontzettend sterk gepresteerd. Hoe dan ook, door al het geweld op kop van de koers hadden we al snel te maken met een kopgroep van een man of 20, en dat werd steeds minder. Het was een afvallingsrace, een slijtageslag. Deze korte maar explosieve rit na een week koers is een garantie op een fantastisch schouwspel en ik ben blij dat we LIVE konden meekijken. Prima uitzending weer, de kwaliteit van de productie was echt prima. Volgend jaar gewoon alle ritten, aub. De koers zelf was verder eigenlijk minder spannend dan ik had verwacht. De la Parte heb ik geen enkele keer zien aanvallen, net als Walter Calzoni. Die deed niets, letterlijk niets. Total viel wel steeds aan en ze vielen ook overal aan, een paar keer in de afdaling bijvoorbeeld. Maarja, die Bonnet stond op een uur, lekker boeiend. Van de klassementsrenners was Lecerf de meest aanvalslustige, maar het lukte hem niet om in een groepje terecht te komen dat ook echt begon te draaien. De enige knecht van Henok, Tolio, hoefde bijna de hele rit niet eens op kop gereden omdat het werk hem uit handen werd genomen door andere ploegen. Als er weer eens een aanval van Total mislukt was gingen ze daarna zelf op kop rijden. Leg maar uit.
Tijdens de rit begon ik steeds meer vertrouwen te krijgen in de eindzege. Het begin was t spannend. Lecerf meteen in een kopgroepje, Henok praktisch zonder knechten, Total met meerdere mannetjes, er waren best wat recepten aanwezig om er een dramatische dag van te maken. Maar na een tijd bleek dat er tegen deze Henok niets te beginnen was. In een van de rondjes reden er zonder echt te versnellen drie renners weg op de steentjes van Rebero. Dawit Yemane, Kent Main en Henok Mulubrhan sloegen een gat met de rest. Toen was het eigenlijk al zeker dat de zege binnen zou zijn. Goed, de rest kwam terug en daarna moest hij weer goed opletten dat er geen gevaarlijke klant zou ontsnappen, maar Henok had alles onder controle. Desalniettemin tikten de kilometers toch maar tergend langzaam weg. In de slotronde zagen we een aanvalletje van Bizkarra, die zich weer wat beter voelde na de ziekte van een dag eerder. Ditmaal was het Iturria die cht ziek was en zelfs een abandon noteerde. Bizkarra kreeg het gezelschap van Dawit Yemane en die liet even later de rest ter plaatse. Dawit in z'n eentje op kop, op weg naar de ritzege, dacht ik.
Achter Dawit zagen we dit beeld. De kleine Lecerf perste alles uit dat lichaampje van hem. Zijn fiets hing scheef over de weg, terwijl hij met zijn versnellingen amper voorbij het voorwiel van Henok kwam. Henok was lachend aan het controleren, terwijl De la Parte en Calzoni zaten te sterven in het wiel. Van Budyak was overigens al een tijd geen sprake meer. Het ontbijt van Terengganu was klaarblijkelijk slecht gevallen, zowel Eyob als Budyak een offday. Met iedere versnelling van Lecerf kwam men dichter bij Dawit, die daarna weer uitliep. Dawit hield stand tot in de slotkilometer, maar toen werd hij definitief bijgebeend. De slotkilometer richting Canal Olympia liep bijzonder stevig omhoog, terwijl er allerlei speldenprikjes uitgedeeld bleven worden. Waarna er bijna weer een sur place volgde. Henok deed niets, behalve controleren. Na al dat hollen en stilstaan verschakelde Lecerf zich en moest hij voet aan de grond zetten. De rest profiteerde daar niet direct van, het was een moment geweest voor De la Parte om op te schuiven richting het podium maar Victor heeft de hele rit dus letterlijk niets gedaan. Het was nog eerder de schier onbekende Brit Joseph Blackmore die iets probeerde. Een veldrijder die zijn eerste koers op de weg afwerkte, godbetert. Lecerf keerde in de laatste meters van de rit weer terug bij de rest, waarna Henok zijn verschroeiende demarrage plaatste. Hij had de hele rit alles perfect gecontroleerd. Hij had het volledig onder controle en hoefde nu alleen nog maar de bal in het lege doel te tikken. En dat deed hij op een weergaloze manier. Hij trapte drie keer en hij was verdwenen. Het grootste gevaar kwam nog van het rare soort gootje bij de afslag richting de finishstraat in de laatste 50 meter. Maar ook dat hupje werkte hij probleemloos af, het hebben van parcourskennis zal hem hier ook vast geholpen hebben. De gele trui als eerste over de streep. Een Afrikaan. En Paultje Kagame zag dat het goed was.
Twee ritzeges en het eindklassement, en dat voor iemand die ik altijd verwijt dat hij nooit verder komt dan een verre ereplaats. Laten we hopen dat dit d doorbraak is voor Henok. Slag om de arm, naar eigen zeggen heeft hij bij zijn ploeg aangegeven dat hij in het begin van het seizoen meteen goed wilde zijn. Hij wilde pieken richting het Afrikaans kampioenschap en met name de Tour du Rwanda. Die wilde hij hoe dan ook een keer winnen. Dat is nu gelukt. Maar, de slag om de arm is dat dit zijn piek is. We moeten niet direct verwachten dat hij nu ook in Europa de vloer komt aanvegen met de rest. Het zou al heel wat zijn als hij berhaupt een beetje uitslagen gaat rijden in Europa, want vorig jaar lukte dat niet echt. Rugproblemen, naar het schijnt. Nou, met de last die hier van zijn schouders is gevallen moet dat euvel nu toch wel echt definitief verholpen zijn! Een waanzinnig knappe overwinning van Henok, vooral omdat hij de boel bergop heeft beslist. Geen gelukkige aanval, nee, gewoon de beste. En mindere dag, maar verder stond er geen maat op. De slotrit vond ik ronduit indrukwekkend. Hij was volledig ontspannen en niet nerveus te krijgen. Hij liet zich niet onder druk zetten, nee, hij zette nog eerder de rest onder druk. Hij wist hoe hij het moest doen. Samen met de rest in de laatste meters zien te komen en dan naar de zege sprinten. Het bedenken is n, het op zo'n sublieme manier uitvoeren is nog een heel ander verhaal. Ik was waanzinnig trots, ben dag nog steeds. Volwassen gereden en dat door een renner waarvan ik bang was dat ie dat niet zou kunnen. De World Tour-ploegen die hem naar het schijnt volgen zullen ook onder de indruk zijn. Nu nog even schroeien in Europa, dat zou al helemaal helpen. De trui van Afrikaans kampioen gaat in ieder geval mee in de koffer en deze gele trui zal thuis in Asmara een mooi plaatsje krijgen.
Walter Calzoni, die de hele dag niets ondernam, werd vijfde in de rit en tweede in het klassement. Zijn ploeg zegt dat ze sowieso hadden gewonnen als Hagen en Conca niet waren uitgevallen. Onzin natuurlijk, Henok had van iedereen gewonnen. Lecerf deed er dan weer alles aan om te winnen, maar hij was niet goed genoeg. Er zat niets op zijn aanvallen, echt helemaal niets. Dat schakelprobleem was het probleem niet, hij had aan het eind van de rit nooit Henok geklopt. Maar wel hulde dat hij in ieder geval iets probeerde. De la Parte op vier, die was onzichtbaar. Sterke prestatie van Kent Main, die schoof nog op naar de vijfde plaats in het klassement. Kent hoort toch op z'n minst bij een continentale ploeg te rijden, echt lachwekkend dat hij nu bij de amateurs in eigen land moet koersen. Q36.5 is een lachwekkende ploeg dat ze hem niet hebben gehaald maar wel totale onzin als Cory Davis. De onbekende Britse veldrijder Blackmore eindigt op zes, jeetje, zeg. Dawit Yemane schoof door zijn sterke slot op naar de 7e plaats, terwijl Tolio op acht eindigde. Tolio reed nog een paar keer op kop voor Henok en was in die zin nuttig, maar in z'n eentje had Henok het met deze benen ook wel gered. Diabetesgrijsaard Peter Kusztor en Mikel Bizkarra maken de top 10 compleet. Zonder ziekte was Bizkarra wel hoger geindigd, nu is het een typisch Euskaltelresultaat. Budyak kukelde uit de top 10 richting de 11e plaats, net wat anders dan zijn 2e plaats van vorig jaar. Eyob op 12 en Muhoza op 14, ja, dat was behoorlijk jammer.
Na de koers werden alle winnaars van de 500 verschillende klassementen gehuldigd. Muhoza was nog steeds de beste Rwandees, al was een zesde plaats toch indrukwekkender geweest dan een 14e plaats. Samuel Niyonkuru, de jongste Rwandees in koers, werd 21e. Redelijk, maar niet meer dan dat. Rwanda heeft een heel groot probleem, richting het WK 2025 gaat het eerder achteruit dan vooruit. Bij Team Africa Rising komen ze tot de volgende conclusie:
Al het geld is gestopt in het organiseren van het WK, waardoor de wielrenners zelf een beetje over het hoofd worden gezien, is een conclusie die je zou kunnen trekken. Er verdwijnen iedere keer ploegen en opleidingscentra in plaats van dat ze verschijnen, met uitzondering dan van dat project van Israel. Het ziet er niet al te rooskleurig uit voor Rwanda. Met het oog op 2025 moeten ze hopen dat Eric Muhoza zich blijft ontwikkelen en voor de beloftenrace is tegen die tijd waarschijnlijk Hashimu Tuyizere de grote hoop. De spoeling is heel dun en wordt ieder jaar dunner. Dat is opmerkelijk. Een groot contrast met Eritrea, waar de ontwikkelingen eigenlijk wel goed blijven gaan terwijl je zou zeggen dat er minder mogelijkheden zijn. Hoewel, de nieuwe Eritrese generatie in deze koers viel niet volledig mee. Aklilu Arefayne was heel strijdlustig, maar zijn 31e plaats in het klassement is een heel stuk lager dan ik had verwacht. Yoel Habteab stapte op de laatste dag af, maar hem neem ik niets kwalijk. Als sprinter moet hij andere koersen rijden. Nahom Zeray haalde de finish overigens ook niet, maar die werd sowieso door de neokoloniale Doug als knecht ingezet. Daniel Teklehaimanot werd uiteindelijk 30e, afgaande op dit interviewtje is hij behoorlijk verbitterd over het einde van zijn Europese avontuur. Hoe dan ook, WE hebben gewonnen. Eritrea boven. Henok neemt de fakkel over van Natnael Tesfatsion. De vijfde eindwinst voor Eritrea in deze ronde, met vier verschillende renners. Teklehaimanot, KUDUS, Tesfatsion 2x en nu Mulubrhan, een prachtig rijtje. De Tour du Rwanda is nog steeds maar twee keer niet door een Afrikaan gewonnen. Met het oog op dat WK in 2025 verwacht ik de komende jaren wel een ander deelnemersveld hier, al had ik dat nu eigenlijk al verwacht dus misschien zit ik er wel naast. Hoe dan ook, het kan voorlopig de laatste Afrikaans eindzege zijn, dus we gaan even goed van genieten. Henok op de schouders, naar goed Eritrees gebruik! Ook in Kigali is er een Eritrese diaspora en die zijn nu naar verluidt nog steeds HENI HENI HENI aan het scanderen.quote:The Rwandan National Team had a lackluster race. Only veteran Bosco Nsengimana, age 30, had a few moments in the breakaway and held the KOM jersey for a single stage. Overall, the team seems to lack any plan or strategy. The lack of investment in juniors and U23 is evident, with only Eric Muhoza and Samuel Niyonkuru (26 minutes back) finishing in the Top 25. Both of these riders came through Adrien and Steven’s programs which no longer invest in Rwandan cycling. Only three of the five National cyclists finished their National tour.
Could this possibly be put down to the cycling federation announcing the national team coach, Felix Sempoma, was being let go for 2023, and they are looking for a new national team coach? At the time of writing, there has been no news of a replacement. With Rwanda now sitting down in 6th in the Africa Tour and only one male rider signed to race outside of the country in 2023, it might not just be a new coach who is needed. From the highs they experienced last decade, it might be time for a complete overhaul. A comprehensive plan of cycling development is long overdue to avoid any further local degradation ahead of hosting the World Champs.
Dit tafereel vond plaats na de podiumceremonie. Die duurde lang, want ze delen echt veel truien uit daar. Na verloop van tijd kreeg Henok eindelijk zijn gele trui en die kreeg hij van niemand minder dan Paultje Kagame. Iedereens favoriete autoritaire leider die heel goed tegen kritiek kan kwam speciaal even naar de koers kijken en het is toch wel tamelijk bizar om te zien dat dat losmaakt bij zo'n volkje. Ze renden van hot naar her om de auto waarin HIJ zat te volgen. Hij keek even de laatste minuten van de koers, deelde daarna de gele trui uit aan Henok, ging op de foto en verdween weer. Circus. Maar goed, daarna mochten Calzoni en Lecerf ook nog even op het podium, werd het kicken volkslied van Eritrea afgespeeld en ging Henok op de schouders naar huis. ERTRA ERTRA ERTRA
Tot zover deze fantastische, schitterende, onovertroffen editie van de Tour du Rwanda. Drie Afrikaanse ritzeges n een Afrikaanse eindzege, daar kunnen we mee leven. Die twee ritzeges van Vernon zijn ook niet heel verkeerd, dat is een naam om mee thuis te komen. Ik denk dat iedereen wel met deze uitslag kan leven, het is Henok enorm gegund. Hij heeft pech gehad qua ploegen. Was Doug niet in een cryptoscam getrapt dan had hij al een tijd in de World Tour gereden, nu heeft hij een omweg moeten nemen waarvan de eindbestemming nog steeds ongewis is. De ploegen uit de World Tour kijken blijkbaar mee, maar moeten wel nog definitief toehappen. Na die 500 ereplaatsen van Henok is het wel mooi om de winnaar in hem nu te zien ontwaken. Voor iemand die zo vaak tweede en derde is geworden was het wel geestig om te zien hoe zelfzeker hij zondag was. Neem dat mee naar Europa en dan hebben we na Bini en Natnael een derde serieuze troef aldaar. Als we afsluitend even specifiek naar dit topic kijken dan mag ik binnenkort alweer aan de bak. Over een week staat de Ronde van Algerije op de rol. Een 2.2-koers, met ogenschijnlijk een interessant deelnemersveld. Je moet altijd afwachten of de ploegen ook daadwerkelijk op komen dagen, maar Terengganu, de continentale ploeg van Q36.5, de nationale ploeg van Eritrea, Tarteletto, etc., nou, daar zijn we zeker bij.
Van 7 tot 16 maart, liefst 10 etappes!
Een laatste foto om het af te leren, en om nog even te genieten van het dubbelgebouwen hoofd van Walter Calzone, ik kreeg het vermoeden dat hij en Lecerf niet veel met het Eritrese volkslied (dat vrij lang duurde) konden:
Ho, de video hebben we natuurlijk ook nog. We hebben natuurlijk allemaal deze rit helemaal live gezien, maar toch, voor de volledige volledigheid:
[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 28-02-2023 20:19:49 ]
Er wordt inderdaad gezocht naar jong potentieel in de fietswereld, maar dan wel het liefst op bekend terrein. In Afrika is men niet op zoek, je moet nog steeds met wat geluk Europa zien te halen, daar moet je dan vervolgens heel erg opvallen en dan moet je maar net geluk hebben dat een ploeg zin heeft om het visumgedoe op zich te nemen.quote:
Eigenlijk bijzonder dat er zo weinig Afrikanen prof zijn terwijl er veel gefietst wordt daar, er meerdere landen zijn met een topsportstructuur en er zo veel wordt gezocht naar jong potentieel in de fietswereld.
Er rijden niet voor niets 82 (!) Franse renners in de World Tour. Daar zitten er een hoop tussen die er vrij weinig van kunnen, maar het is wel lekker makkelijk voor een Franse ploeg om een Franse renner te halen. Minder gedoe. Het wielrennen is nog steeds een vrij navelstaarderig ons-kent-ons-wereldje. We gaan nog een paar Bini's nodig hebben om daar echt verandering in te krijgen. Naast het feit dat je ook in Afrika zelf nog een hoop ontwikkelingen nodig hebt. Een programma waar Ineos nu mee is begonnen in Kenia en het project van Israel in Rwanda, dat zijn maar een paar van de projecten die je nodig hebt. De paar Afrikaanse landen waar wielrennen populair is moeten zelf voor meer structuur zorgen en daarna moet het wielrennen wat minder Europees gecentreerd worden. Een ingewikkeld verhaal.
Ja, klinkt logisch. Eigenlijk jammer dat qhubeka toen stuk gegaan is.quote:
[..]
Er wordt inderdaad gezocht naar jong potentieel in de fietswereld, maar dan wel het liefst op bekend terrein. In Afrika is men niet op zoek, je moet nog steeds met wat geluk Europa zien te halen, daar moet je dan vervolgens heel erg opvallen en dan moet je maar net geluk hebben dat een ploeg zin heeft om het visumgedoe op zich te nemen.
Er rijden niet voor niets 82 (!) Franse renners in de World Tour. Daar zitten er een hoop tussen die er vrij weinig van kunnen, maar het is wel lekker makkelijk voor een Franse ploeg om een Franse renner te halen. Minder gedoe. Het wielrennen is nog steeds een vrij navelstaarderig ons-kent-ons-wereldje. We gaan nog een paar Bini's nodig hebben om daar echt verandering in te krijgen. Naast het feit dat je ook in Afrika zelf nog een hoop ontwikkelingen nodig hebt. Een programma waar Ineos nu mee is begonnen in Kenia en het project van Israel in Rwanda, dat zijn maar een paar van de projecten die je nodig hebt. De paar Afrikaanse landen waar wielrennen populair is moeten zelf voor meer structuur zorgen en daarna moet het wielrennen wat minder Europees gecentreerd worden. Een ingewikkeld verhaal.
Hopelijk zetten dat soort projecten en wat voorbeeldrenners volgen, want er is denk ik voor renners en wedstrijden een heleboel potentieel!
Met onze Nederlandse vakantievrienden, een aardig team uit Frankrijk, en het jonge talent en de oude krijger uit Algerije Valt het ergens te zien?quote:
Ronde van Algerije nu
Met een Tunesier die net geen 34 km/h gemiddeld haalt over 4kmquote:
Ronde van Algerije nu
Best een behoorlijke startlijst wel. Terengganu met Rekiki en Eyob, Berhane namens zijn Turkse ploeg, waar we in Gabon hebben kunnen zien dat Rostovtsev snelle benen heeft. Stedman en Amari namens Q36.5, waar Oioli ook iets zou moeten kunnen. De Duitsers van Embrace the World zijn alvast als een raket begonnen, bij Nice verwacht ik wel wat van de Franse Bask Urruty, er doen 500 Algerijnen mee maar geen Lagab. De selectie van Eritrea is vreemd, Yemane is wel een gevaarlijke klant voor het klassement, Teklehaimanot is er weer en verder zijn het eigenlijk nobele onbekenden. Mijn Yoel Habteab wordt ondermijnd, die had hier mooi een paar keer naar de zege kunnen sprinten, maar het mag niet zo zijn. Nemen ze Meron Teshome weer mee, heb je wat aan.
Zo, hoppa, altijd fijn als anderen het zware werk voor je doen. Eerst krijgen we, na de proloog van vandaag, een paar vlakke ritten door de woestijn en dus gaan we waaieren. De Algerijnen gaan hier de Marokkanen in de Tour du Sahel imiteren en de rest gaat dagenlang om z'n moeder roepen. Naderhand volgen er blijkbaar nog bergen en dan moeten de Eritreers boven komen drijven, al zie ik eerlijk gezegd nog wel wat concurrentie. De zoon van Pascal Lino bijvoorbeeld, en die vervelende wereldknuffelende Duitsers. En wat te denken dan de universele Nederlandse jongens.quote:This week begins the ten-day Tour of Algeria - a UCI 2.2 race. The first edition of this race was held in 1949, but this year’s may be the strongest yet.
In 2023, six continental teams line up in Algeria including a powerful Terengganu squad, a first UCI outing for Q36.5 Continental Team and also Beykoz from Turkey. In addition their will be a number of national squads - including Eritrea - and a few local teams to bolster the start-list.
The race kicked off today with a 4.1km prologue, won by German Adrian Callies from Embrace the World Cycling.
I asked Algerian veteran rider, Azzedine Lagab, about both the race and Algerian cycling.
Algeria is really progressing at the moment with lots of young talents coming through. Why do you think that is?
“Algeria have always been focussing on development and investing a lot in the youth category, we have had lot of continental champions in the junior category, but the work has not been kept going when turning elite. A lot of training camps have been done for the youngsters and some national races and racing in the same race as elite category - that’s what gave them some experience and a good level.”
How significant is this race for Algerian cycling?
“Tour of Algeria is the biggest cycling event in Algeria, it’s all the media talk about. They talk about Tour of Algeria more than a victory in continental champs, or a win or good result in a 2.1 race outside Algeria. It’s a good opportunity for the riders to get some exposure.”
There's going to be a strong international start-list, how do you see the race going? Will it be controlled by the big teams or lots of attacks?
“This year the Tour of Algeria will be ten stages, or nine and the prologue. The organisation wanted to create some great racing spirit by inviting some big continental teams. In my opinion it’s a balanced start-list.
“The race will be open, the route is for all-round riders, there will be lot of flat stages on open fields, so an occasion for echelons, and also some climbing in the last stages. It will be open for everyone to win, but need to have a strong team to be able to control.”
Which young Algerian riders should we be looking out for?
“I think that Amari Hamza will be the young rider to watch, he is having a good season and here he will be racing with his new team for the first time, so I’m expecting him to be highly motivated and supported as well.”
Lagab won’t be competing in this year’s edition due to a family commitment.
Algeria have a very impressive development programme for their young riders, which Lagab is very involved in. As he says, the programme has resulted in a glut of junior African champions - men and women. The youth development system rivals Eritrea as the best in Africa.
What they haven’t yet mastered is how to get the good youth to step up to be just-as-good or better senior riders. Hamza Amari signed for Q36.5 Continental Team over the winter. He has the chance now to break that barrier - he has the talent too.
Besides Amari, other young Algerians to look out for are Slimane Badlis, twins Abdelkrim and Ayoub Ferkous, Ousma Khellaf and Salah Eddine Ayoubi Cherki.
The race will end in the mountains. That means that the big GC favourites are likely to be three Eritreans: Natnael Berhane, Metkel Eyob and Dawit Yemane.
Informatie over deze koers lijkt verder onbestaand te zijn, dat wordt dus een doorslaand succes.
De proloog is alvast gewonnen door Adrien Callies, bekend van zijn 8e plaats in de Jahre Auto Neuser Preis vorig jaar. ONZE Lars Kwaadvlieg tweede, voor Aioli. Straffe stoot van die Callies, maar het is pas de proloog. Als we de komende dagen gaan waaieren krijgen we nog wel met grotere verschillen te maken.
Ik kwam nog wat beelden tegen. Toen ze nog gekoloniseerd waren hadden ze heel behoorlijke deelnemers.
Hoewel partijen als Golazo en Flanders Classics vierkant de tering mogen krijgen ben ik wel zeer content met het feit dat we vanaf volgend jaar met het broekje uit naar de Afrikaanse kampioenschappen kunnen kijken. Mogelijk op een datum dat ook iemand als Bini mee kan doen.quote:Om het Afrikaanse wielrennen verder te laten ontwikkelen gaat marketing- en eventbureau Golazo samenwerken met de Afrikaanse wielerbond CAC. De deal loopt van 2024 tot 2032 en heeft als doel om alle nationale wielerbonden te steunen en de wielersport in Afrika ‘verder op de kaart te zetten’.
“Het partnership tussen Golazo en de CAC zal ervoor zorgen dat de droom van een snelle ontwikkeling van het wielrennen in Afrika eindelijk werkelijkheid zal worden”, vertelt CAC-voorzitter Mohamed Wagih Azzam uit Egypte.
Een van de werkzaamheden van Golazo zal zijn om de continentale kampioenschappen mee te organiseren en landen te helpen die een bid willen doen. Daarnaast worden zaken als tv-rechten, media-uitstraling en partnerships geregeld worden door het marketingbedrijf.
Het Belgische Golazo is al langer werkzaam in Afrika als het gaat om atletiek en sportpromotie bij jongeren. Het wielrennen komt daar dus bij, inclusief de breedtesport, gravelfietsen, baanwielrennen en mountainbiken.
‘Expertise Golazo goed om in te zetten’
Bob Verbeeck (CEO van Golazo) ziet veel wielertalent in Afrika. “En met de interesse van heel wat Afrikanen in de sport is er veel potentieel aanwezig om de Afrikaanse continentale kampioenschappen flink uit te bouwen. We zullen overigens met de UCI telkens naar een datum zoeken op de internationale UCI-kalender die het de Afrikaanse toppers zal toelaten te kunnen deelnemen”, aldus Verbeeck.
UCI-voorzitter David Lappartient is ook voorstander. “We zouden ook in Afrika graag een miljoen mensen op de been brengen om naar de koers te komen kijken”, zegt hij. “De sport moet worden gepromoot en live op televisie worden uitgezonden in alle landen. We kennen de expertise van Golazo en het is goed om die in te zetten ten voordele van het Afrikaanse wielrennen.”
De informatievoorziening rond de Afrikaanse kampioenschappen was de afgelopen jaren precies 0, dus een vooruitgang wordt het hoe dan ook. Als ze verder nog even voor wat meer koersen op het Afrikaanse continent zorgen zijn we toch maar mooi spekkoper.
Wordt dit stap 1 op weg naar Tourwinst voor Christopher?
Ik heb het vrij druk gehad ja, maar er komt vandaag nog een voorbeschouwing aan!quote:
Druk @:Rellende_Rotscholier ?
Wordt dit stap 1 op weg naar Tourwinst voor Christopher?
Zonder Henok vrees ik dat Lecerf de boel komt oprollen, zeker aangezien we gaan beginnen met een TTT van 18 kilometer. Einde tijdperk Eritrese dominantie, mogen we vrezen.
Rellende_Rotscholier in WLR / Afrikaans wielrennen #3
De kracht van herhaling zit 'm in de herhaling, dus gooien we er voor de zekerheid ook maar weer het allerbeste wieleranthem ooit in. Tour du Rwanda, sport du velo.
Voor je kunt beginnen aan een nieuwe editie van zo'n prachtige koers als de Tour du Rwanda moet je uiteraard eerst even terugblikken op het vorige jaar. De editie van 2023, dat was er ook weer eentje om in te lijsten. Al begon de ronde niet heel denderend. De eerste twee ritten waren voor Rwandese behoorlijk vlak en dus waren we twee keer getuige van een massasprint. Er stond maar n fatsoenlijke sprinter aan de start en dat was Ethan Vernon, hij won twee keer met een straatlengte voorsprong, al kwam Henok Mulubrhan tijdens de tweede rit nog wel enigszins in de buurt. Dat was een goed signaal voor Henok, zou al snel blijken. Tijdens de derde rit waren we getuige van een eerste rit die wat lastiger was. De renners zouden aankomen op een klimmetje van drie kilometer aan 6% en op die klim greep Henok de macht. Alleen de piepjonge William Junior Lecerf kon hem een beetje bijhouden, de rest werd meteen op achterstand geplaatst.
Henok won niet alleen de rit, hij pakte ook meteen de gele leiderstrui. Lang kon hij daar alleen niet van genieten, want tijdens de vierde rit waren we getuige van een heuse coup van TotalEnergies. Zij gingen er in een afdaling met z'n allen vandoor, reden naar de laatste overgebleven vluchter en die bleek in laatste kilometer een vogel voor de kat. De volgekalkte Thomas Bonnet won de rit, ook kwam hij aan de leiding in het algemeen klassement. Voor Rwandese begrippen beschikte hij met een voorgift van 20 seconden zelfs over een reusachtige voorsprong. Tijdens de volgende rit probeerde een grote naam zijn slag te slaan. Niemand minder dan Chris Froome begon tijdens de vijfde rit aan een reusachtige solo en hij reed warempel een paar minuten voorsprong bijeen. Maar, toen kreeg hij af te rekenen met leeglopende benenbanden. Altijd tegen Chris. De rit werd uiteindelijk gewonnen door de Zuid-Afrikaan Callum Ormiston, zo'n naam die je nu eigenlijk al lang en breed weer vergeten bent. Terwijl Ormiston in de finale nochtans een knappe solo van 30 kilometer wist af te ronden. Een Afrikaanse ritzege, maar het was toch geen al te beste dag voor Afrika. Henok had het namelijk knap lastig, hij verloor aan het eind van de etappe een paar tellen en daardoor kwam Lecerf aan de leiding te rijden, want Bonnet was al helemaal nergens meer te zien. Dat blijft toch wel een van de leukste elementen van koersen in Rwanda, iedere renner kan er op ieder moment volledig doorheen zakken. De hoogte, het andere klimaat, ander eten, noem maar op, vooral Europese renners worstelen hier vaak. Van Europees geworstel was tijdens de zesde rit in ieder geval geen sprake, want Matteo Badilatti won die rit. Hij zat de hele dag in de kopgroep, werd op een gegeven moment gelost in een afdaling, maar in de finale liep het vooral omhoog en daar wist hij weg te rijden van zijn vluchtgenoten. Daarachter bleek Walter Calzoni de beste. Een licht oplopende aankomst, waar de verschillen altijd klein zijn. Calzoni beleefde de beste week van zijn leven en reed eventjes weg van de rest, waardoor hij zich ook in de strijd om de eindzege mocht gaan mengen. Na zes ritten stonden negen renners op 13 seconden van elkaar, dat is de Tour du Rwanda. Henok stond 9e, op 13 seconden van Lecerf, en ik zag het niet meer gebeuren. Maar het gebeurde dan toch.
De laatste twee dagen verliepen bijzonder goed voor Afrika. De voorlaatste rit was loodzwaar en eindigde op Mont Kigali, een klim die we in 2025 ook gaan zien op het WK. De rit werd gewonnen door een vluchter, Manuele Tarozzi van Bardiani. Dat boeide verder niemand, het ging erom wat er in het peloton gebeurde. Wat deden de favorieten? Nou, Henok kletste bergop iedereen uit het wiel. Op de 17e plaats was hij de eerste der favorieten, hij reed zes seconden weg van Calzoni en belangrijker nog, 14 seconden van Lecerf. Dus kwam Henok opnieuw aan de leiding, in dezelfde tijd als Calzoni en met n lullig secondje voorsprong op Lecerf. Budyak stond op drie seconden en De la Parte op vier, dus beloofde de laatste rit zeer spannend te worden. En nou, dat werd ook wel een spannende rit. De afsluitende rit van de Tour du Rwanda is altijd genot. Kort, maar krachtig. Rondjes rijden over een heuvelachtig parcours in de straten van Kigali. Niet over het WK-parcours, ook al had ik me veel voor kunnen stellen bij dat rondje. Het rondje van het WK-parcours is makkelijker dan het afsluitende rondje van de Tour du Rwanda's van de afgelopen jaren. Maar goed, we zagen zo'n beetje als eerste dat Eric Muhoza af kreeg te rekenen met pech. De jonge Rwandees stond op de zesde plek in het klassement, maar hij zou helemaal wegvallen tot de 14e plaats. Pech in Rwanda, dan ben je gezien. Budyak moest dan op de Mur de Kigali weer lossen als een baksteen, en zo verloor Henok meteen een hoop concurrenten. Hij werd onder druk gezet door de rest en even had hij het lastig. Zijn ploeggenoten lagen er vrij snel af, dus moest hij veel alleen oplossen. Maar dat bleek eigenlijk geen enkel probleem te zijn. Hij had de boel onder controle. Er was niets te doen aan Henok. In de finale ging Dawit Yemane in de aanval en de Eritreer leek een tijdje op weg naar de ritzege, maar in de laatste kilometer werd hij toch weer bijgebeend door een select groepje favorieten. In dat groepje favorieten kreeg Lecerf ondertussen te maken met een haperende ketting. Hij moest de boel snel herstellen en in de laatste meters weer de aansluiting maken. Laatste meters, waarin het wachten was op de sprint van Henok. En jawel, hij legde ze er allemaal op. Een tweede ritzege, en de eindzege. Calzoni en Lecerf hadden mooi het nakijken. Eritrea boven.
Wr een Eritrese eindzege. Na KUDUS en twee keer Tesfatsion was het nu de beurt aan Henok Mulubrhan. Hij zou dit jaar terugkomen om nog een keer te winnen, maar dat feest gaat helaas niet door. Het zal nu weer van KUDUS moeten komen, maar voor we de deelnemerslijst gaan overlopen kijken we eerst even naar het parcours van dit jaar. Het ziet er dit jaar allemaal net iets anders uit dan we gewend zijn. En dat heeft een reden, natuurlijk. Er is het afgelopen jaar weer het nodige gebeurd in Rwanda. Zonder met al teveel Afrikaanse clichs te willen strooien: er vond weer wat corruptie plaats. Het verschil in Rwanda is dat corruptie wel wordt aangepakt. Paultje Kagame is niet van de halve maatregelen, zodra er ergens een beetje ophef ontstaat gooit hij iedereen op straat (ok, of de gevangenis) en zet hij er nieuwe mensen meer. Dus beschikt de Rwandese wielerbond over een nieuwe voorzitter, bijvoorbeeld. Maar het ging niet alleen om de voorzitter van de wielerbond, er was ook gezeik bij de organisatie van de Tour du Rwanda. Om even een klein stukje uit een groter artikel te quoten:
Exit Grandjean. Wat op zich verder geen probleem is. Het enige probleem is: men moest wel een nieuwe organisatie zoeken voor de Tour du Rwanda. n voor het WK. Dat laatste is helemaal gelukt, weten we sinds het begin van dit jaar. Om Golazo zelf even te quoten: De Rwandese wielerfederatie FERWACY heeft Golazo en het Franse A.S.O. aangesteld als event delivery partners van het WK wielrennen 2025 in Kigali, Rwanda. Golazo en ASO als event delivery partners, je zou voor minder. En de Tour du Rwanda dan? Nou, met Grandjean vertrok er een Fransoos, maar ze hebben in hetzelfde land een opvolger gevonden. Philippe Colliou is nu de Technical and Sports Director van de Tour du Rwanda. Een man die de organisatie regelt van de Tour de l'Avenir en de Tour de l'Avenir Femmes, en ook de man van de Tour de l'Ain. Naar het schijnt heeft hij ook eerder koersen georganiseerd in Afrika, zo was hij de man achter een geweldige koers waar we helaas maar twee jaar van hebben mogen genieten, de Tour de l'Espoir. Dat was een Tour de l'Avenir, maar dan in Kameroen. Joseph Areruya won toen de eerste editie en Yakob Debesay de tweede, helaas kwam er nooit een derde. Maar goed, die man dus, die mag nu het zooitje gaan lijden. En als je weet dat hij de man achter de Tour de l'Avenir is snap je ineens heel erg goed waarom de route er precies zo uitziet als ie dit jaar doet.quote:These issues were further compounded by the departure this April of Olivier Grandjean, whose company had been the organiser of the race for 15 years and oversaw its growth from a largely domestic affair to an internationally-recognised, UCI 2.1-ranked event. In a fiery letter of resignation viewed by Escape Collective, Grandjean outlined his frustrations with the race director, Freddy Kamuzinzi. “I leave with my head held high, able to look at myself in the mirror, just disappointed that the power complex and jealousy of [Kamuzinzi] prevents me from continuing the work that has brought the Tour du Rwanda to the highest level,” Grandjean wrote.
That’s just the seed of the problem, though, with an uncertain harvest yet to bear its bitter fruit: Grandjean’s company – Grandjean Sport Organisation (GSO) – was also contracted to deliver the 2025 Road World Championships, and in his exit letter made clear that his departure was a package deal. “As for the 2025 World Championships file, which I initiated and proudly carried, it is obvious that I am definitely withdrawing also from the [Organising Committee] side,” Grandjean wrote.
https://escapecollective.(...)rs-from-home-worlds/
De Tour du Rwanda van 2024 begint bij de BK Arena, een sporthal waar ook concerten worden gehouden. Was eerst de Kigali Arena, nu de BK Arena, spannend. Deze arena, een van de fraaie gebouwen die Rwanda graag aan de wereld laat zien, is het vertrekpunt van een... ploegentijdrit! Daar kunnen we twee redenen voor bedenken. De eerste reden is dat de heer Colliou helemaal gek is van ploegentijdritten, in de Tour de l'Avenir zit ook altijd zo'n onding. Meestal niet op de eerste dag, meestal plaatst hij ze op de vijfde dag, als bepaalde teams al flink gedecimeerd zijn. Nu een ploegentijdrit op de eerste dag, dat kan dan nog net. Het tweede punt is natuurlijk dat we volgend jaar te maken krijgen met een WK in Rwanda en tijdens dat WK gaan we natuurlijk ook een tijdrit afwerken, en die fantastische mixed relay. Dat gaan we doen op dit parcours. Dus ja, vandaar. Alvast even warmdraaien. Eindigen doen we bij het Kigali Convention Center, een congrescentrum dat we dit jaar en volgend jaar heel vaak gaan zien. Wen er maar aan. Maar goed, een ploegentijdrit van 18 kilometer dus. Dan hebben alle Afrikanen meteen een gigantisch probleem. Een ploeg als Quick Step kan dan meteen een minuut pakken. Behalve dan dat ik heb gelezen op X (het voormalige twitter) dat de tijden blijkbaar niet meetellen. Je kunt wel als ploeg de rit winnen, maar de verschillen tellen niet mee voor het algemeen klassement. Ik weet niet of dit daadwerkelijk zo is, en hoewel het totaal belachelijk is als het zo zou zijn, maar als het zo is ben ik er wel heel blij mee. De Afrikanen blijven in dat geval nog wat langer in leven. Maarja, dan zou de eerste rit dus wel totaal nutteloos zijn en staat er in dat geval alleen een ritzege voor de ploeg op het spel. U kunt inschakelen als u alvast het WK-parcours wilt zien, maar verder zouden we de rit dus best kunnen missen. Als het berhaupt te volgen is. Meestal wel in het weekend, maar het blijft altijd een verrassing.
De profielen van de afgelopen jaren waren al niet heel hoogstaand, maar dit ziet er daadwerkelijk uit alsof iemands beperkte neefje met paint aan de slag is gegaan. In ieder geval, tijdens de eerste rit in lijn rijden de renners van Muhanga naar Kibeho. In Muhanga waren ze in 2020 voor het laatst, toen won Jhonatan Restrepo daar een rit. Restrepo is dit jaar weer terug, ojee. Kibeho is dan weer een nieuwe plaats voor de Tour du Rwanda, daar zijn we nog niet geweest. Het is een klein plaatsje dat bekend is omdat ze hier ooit Jezus hebben gezien, jawel! Ook Maria is hier ooit verschenen, het kan niet op. Maar goed, het blijft Rwanda, en dus is Kibeho vooral bekend om de volgende reden: It is also known for the Kibeho Massacre in April 1995, when several thousand internally displaced people were killed by the Rwandan Patriotic Army. Ojee. In Kibeho zal er dit jaar geen slachting plaatsvinden, de rit is relatief makkelijk. In Rwanda is een rit nooit poepsimpel, maar dit komt in de buurt. We gaan hier sprinten, mogen we verwachten. Geen Vernon dit jaar, dus de sprint kan spannender worden. De laatste vijf kilometer lopen lichtjes af, dat is dan wel weer iets om je bedenkingen bij te hebben. Maar goed, sprinten dus. Saai begin van de ronde.
De derde rit is al beter, al kan het nog een stuk zwaarder dan dit. We trekken van Huye dwars door het land naar Rusizi. Huye is een bekende naam, daar zijn we ieder jaar wel te vinden. Meestal voor een aankomst, KUDUS en Mulu Hailemichael wonnen hier bijvoorbeeld. Nu vertrekken we vanuit Huye en rijden we via de nodige heuvels dwars door het bos van Nyungwe op weg naar Rusizi, waar we in 2020 voor het laatst een aankomst hebben gekend. De rit was toen eigenlijk exact hetzelfde. Ook van Huye naar Rusizi, alleen was die etappe twee kilometer langer. Op dat kleinigheidje na hetzelfde parcours, de winnaar toen was de onvermijdelijke Jhonatan Restrepo. Hij won voor Biniam Girmay, die op dat moment wel de gele leiderstrui overnam. Henok werd derde, Natnael Tesfatsion vierde. Daarna liepen de verschillen toch vrij snel op, dit kan een zeer gevaarlijke dag zijn. Het gaat vooral omhoog, maar de finale is dan weer gevaarlijk omdat we moeten dalen richting Rusizi. En in Rwanda is het vaak te doen in de afdalingen, ik herhaal het ieder jaar weer. Pierre Latour komt meedoen om te winnen. Na deze rit staat hij al een kwartier achter, dat geef ik je op een briefje.
De vierde rit brengt de renners naar Rubavu, home of Amstel. Amstel, nog steeds een van de sponsoren van dit rondje. Ooit was het Skol, mooi waren die tijden. Vorig jaar reden we ook naar Rubavu, grotendeels over dezelfde wegen. Het verschil is dat we toen vanuit Rusizi naar Rubavu reden en dat we tijdens die rit door de startplaats van deze rit, Karongi. We reden de hele dag langs het meer van Kivu en werkten een rit van bijna 200 kilometer af, nu mogen de renners de eerste 100 kilometer in de bus blijven zitten en volgt er een rit van amper 100 kilometer. Het resterende deel van die rit van vorig jaar, alsnog langs het Kivumeer naar Rubavu. Het was de rit waar Froome vorig jaar aan een solo begon die in de soep liep, waarna de onbekende Ormiston de rit op zijn naam schreef. In de finale zit nog een klimmetje van bijna twee kilometer aan 6,6%, daarna een korte afdaling en dan vals plat omhoog naar de finish. Henok liet daar vorig jaar tijd liggen, maar verder bleven de favorieten met 14 man bij elkaar. Ondanks de pittige klim in het begin en het lange maar minder steile klimwerk daarna hoeven we van deze rit op zich niet al te veel te verwachten. In startplaats Karongi eindigde vorig jaar overigens ook nog een rit, dat was de rit van de coup van TotalEnergies. Snel door.
Als de helft van de koers achter de rug is gaan we iets geks doen. Na een ploegentijdrit aan het begin volgt nu een individuele opdracht tegen de klok. Nu hebben we in de Tour du Rwanda wel vaker een tijdrit gezien, maar dit is een heuse klimtijdrit van 13 kilometer. Ja, de man van de organisatie komt bij de Tour de l'Avenir vandaan. Ineens snap je hoe ze op dit idee zijn gekomen. Van Musanze gaat het naar Kinigi Kwita Izina, een schitterende naam. Een naam die wel meteen vragen oproept, dus slingeren we maar even Google aan. Van Musanze rijden we noordwaarts richting Kinigi, gelegen in het Parc National des volcans. In het noorden van Rwanda liggen al die vulkanen en tussen de vulkanen kom je de beroemde berggorilla's tegen. Een van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Rwanda: boomers die naar gorilla's komen kijken. Kwita Izina is dan weer geen plaats, maar een heuse ceremonie. Ik gooi er even de teksten in van het Rwanda Development Board:
Jeetje, hier moet ik even van bijkomen. Babygorilla's krijgen niet zomaar een naam, nee, daar organiseren ze een heus evenement voor. En de plek waar dat jaarlijks plaatsvindt, daar klimmen we naartoe. Want ja, er gaat een klimtijdrit afgewerkt worden. Een tijdrit die vrij makkelijk begint, de eerste kilometers gaat het slechts aan 2,5% omhoog. Maar daarna wordt het leuk, in de laatste acht kilometer van de tijdrit gaat het gemiddeld aan 4,4% omhoog. Niet loodzwaar, eerder lopend, maar dat is eigenlijk precies wat je bij een klimtijdrit wil zien. De laatste kilometer is de zwaarste, aan het eind gaat het bijna aan 6% omhoog. Het is een tijdrit van slechts zes kilometer, maar hier gaat echt met heel veel tijd gesmeten worden. De Tour du Rwanda is altijd close, het is altijd een secondenspel, maar dankzij deze klimtijdrit zie ik dat dit jaar niet zomaar gebeuren. Hier kan Latour proberen een deel van zijn verloren kwartier goed te maken. Terwijl ik mijn Afrikanen nu al hoor huilen. Bring back Grandjean.quote:The Rwanda Development Board is pleased to announce that the 19th Kwita Izina Gorilla Naming Ceremony will be held on Friday, 1 September 2023.
This 2023 edition will take place on the foothills of Volcanoes National Park in Kinigi, Musanze District, joining the communities living around the home of the endangered mountain gorillas in the ultimate celebration of nature and conservation.
The ceremony will see the naming of 23 baby mountain gorillas born in the last 12 months. 374 baby gorillas have been named since the beginning of the naming ceremony first held in 2005.
This year’s namers, who will be unveiled closer to the day, include notable partners, conservationists, international and local personalities, dignitaries and friends of Rwanda.
The celebration will showcase Rwanda’s conservation efforts, including Rwanda’s successful low volume, high value approach to gorilla tourism that has enabled the gorilla population to thrive and provide better trekking experiences to visitors.
Current tourism figures show that Rwanda generated US$ 247 million in the first half of 2023, a 56% increase compared to US$ 158 million in the same period in 2022.
Na de vermoedelijk zeer bepalende klimtijdrit volgt er nog een rit die voor wat verschil kan zorgen. Wel weer een pijnlijk korte rit, ook wat dat betreft komen we in de buurt van de toestanden van de Tour de l'Avenir. Maar goed, alsnog lastig genoeg. Na de start in Musanze, waar Henok vorig jaar een van z'n twee ritten won, gaan we snel beginnen aan de eerste lastige klim van de dag. Een kilometer of zeven aan 5,5%, dat is alvast de moeite. De andere kant van de klim is eigenlijk lastiger, dus dat wordt weer een afdaling waar eventueel ook wat gaten kunnen ontstaan. Na een aantal wat makkelijkere kilometers moet er vervolgens een kilometer of acht aan een procent of vier geklommen worden naar Gako Village, wat niet heel spannend lijkt. Het zal in dit geval vooral de afdaling richting Kigali zijn die belangrijker kan worden. In aanloop naar Mont Kigali gaat het lang omlaag en dat zijn toch vaak wel de bepalende gedeeltes van een gemiddelde Tour du Rwanda. Ziet de situatie er tussen twee tweets van de organisatie in ineens heel anders uit. Eenmaal beneden in Kigali werken we via de Mur de Kigali toe naar de slotklim, Mont Kigali. De klim waar Tarozzi vorig jaar won vanuit de vlucht en waar Henok Mulubrhan de Tour du Rwanda naar zijn hand zette. In principe is de klim naar Mont Kigali helemaal niet zo spannend, op de laatste kilometer na. In die laatste kilometer gaat het bijna loodrecht omhoog en daar wordt meestal het verschil gemaakt. Natnael Tesfatsion won tijdens die laatste steile stroken van Mont Kigali een keer de Tour du Rwanda en Henok deed dat vorig jaar dunnetjes over. Als de verschillen nog klein zijn kun je hier een beslissende slag slaan.
De voorlaatste etappe van de Tour du Rwanda is de langste van allemaal. Maar met 158 kilometer stelt het nog steeds niet heel veel voor. Het is een vrij magere route, als ik zo eerlijk mag zijn. Dit is een rit waar we vermoedelijk niet heel veel aan gaan hebben. Van start gaan we in Rukomo, een plaatsje waar de Tour du Rwanda volgens mij nog niet eerder is geweest. Een piepklein dorpje in het midden van het niets. Vanuit Rukomo dalen de renners af, dat begin kan nog wel eens voor wat breukjes gaan zorgen. Nadien volgt de zwaarste klim van de dag, waarna er een kilometer of 100 lang vrij weinig zal gebeuren. In de finale wordt het dan wel weer heuvelachtig, met afgaande op het profiel zelfs een zware aankomst heuvelop. Nouja, dat schijnt in de praktijk mee te vallen, in de laatste 3,5 kilometer gaat het aan 3,5% omhoog. Een sprintje heuvelop, waar heel wat man bij elkaar zullen blijven. De aankomst ligt in Kayonza, waar voormalig winnaar Joseph Areruya vandaan komt. Kayonza is overigens een district, ik maak ieder jaar de fout om alles stad of dorp te noemen, maar de meeste plaatsen die genoemd worden zijn eigenlijk districten. Waarom ze het altijd zo verwarrend voor me willen maken weet ik ook niet, maar goed, we finishen dus ergens in een plaats in het district Kayonza en in dat district ging in de Tour du Rwanda van 2017 een rit van start. Dat was het jaar dat Areruya won, mooi was die tijd. Wat dachten we toen nog dat Joseph de wereld ging veroveren, oh, wat een teleurstellingen hebben we moeten verwerken. Voor het eerst sinds 2021 is Areruya overigens wel weer eens aanwezig in de Tour du Rwanda, en dat terwijl er dus een rit gaat finishen in zijn eigen district! Een rit die wel weer gewonnen zal worden door veelvraat Restrepo, ik zie het zo al voor me.
Tot slot, de laatste rit van de Tour du Rwanda. Een bijzonder korte rit waarin we een paar keer een rondje afwerken, dat is de laatste jaren steevast het recept. Al werken we nu een ander rondje af. Niet het iconische rondje met daarin de Mur de Kigali en Rebero, nee, het rondje van het WK 2025. Ten tijde van het onthullen van het parcours heb ik al een stukje geschreven over het rondje van het WK en dat haal ik er nu maar weer bij, anders lever ik dubbel werk:
De laatste rit van de Tour du Rwanda van bestaat uit een lange lus van 28 kilometer met daarin de gevreesde Mont Kigali en, onvermeld, de Muur van Kigali. Daarnaast bestaat het parcours uit een rondje van een dikke 15 kilometer rond het Kigali Convention Center, een nieuw rondje. Tenminste, nieuw voor zover ik het me kan heugen. In de Tour du Rwanda van 2022 kwam er wel een rit aan bij het Kigali Convention Center, maar we hebben nog niet zo'n rondje om dat gebouw heen afgewerkt. Hoe ziet dat rondje er dan precies uit? Nou, dat heb ik geprobeerd na te bootsen. Ik ben er ongeveer, mijn creatie komt uit op 15,7 kilometer terwijl het rondje blijkbaar 15,4 kilometer lang is. In ieder geval, een eerste indicatie:
Eerste indruk: ik ben geen fan. Het had heel simpel kunnen zijn. Ze hadden simpelweg het parcours van de laatste rit van de Tour du Rwanda van de afgelopen jaren kunnen overnemen. Een rondje met daarin steevast de Muur van Kigali en daarna de kasseiklim van Rebero. Een verschrikkelijk zwaar rondje, naar de smaak van de organisatie en wellicht de UCI misschien wel wat t zwaar. Voor Rwandese begrippen is dit een makkelijk rondje. Het eerste deel van het parcours stelt weinig voor. Vooral in dalende lijn over brede wegen, met een paar minimale hellinkjes tussendoor. Na een kilometer of zeven komt er een hupje van een halve kilometer aan een procent of drie, over een weg die momenteel nog onverhard is. Maar daar zal nu ongetwijfeld nieuw asfalt liggen te blinken. Na dit hupje bereiken de renners een brede weg en die weg loopt in totaal twee kilometer aan iets minder dan 4% omhoog richting het Convention Center. De eerste 700 meter gaat het aan 7% omhoog, daarna vlakt het af en gaat het vervolgens nog wat vals plat omhoog. Zodra we het Convention Center weer bereiken gaan we daar een rondje afwerken. Eerst dalen de renners af over een brede en behoorlijk rechte weg. Over deze weg ging men in de Tour du Rwanda van 2022 omhoog richting de finish, leverde een klimmetje van 900 meter aan 8% op. Nu gaat het over die weg omlaag, waarna de renners na een bocht van 180 graden naar links een kasseiklim bereiken. Het gaat een kilometer aan 6% omhoog over de steentjes van KN 14 Avenue. Heel wat straten van Kigali zijn van streetview voorzien, maar net op dit plekje laat streetview het een beetje afweten. Er is wel iemand die zelf beelden heeft gemaakt, maar de kwaliteit van zijn camera laat, mwah, te wensen over. Om een indicatie te krijgen van de kasseien kom je ongeveer uit bij dit schimmige beeld:
Er liggen steentjes, als je goed kijkt. Ze liggen er keurig bij, zoals bijna alle kasseien in de stad wellicht dat stempel niet eens verdienen. Alsnog, een kasseienklimmetje in het lokale rondje. Boven op dit klimmetje gaat het naar links, naar rechts en dan bereiken de renners een brede weg die wat verder vals plat omhoog blijft lopen tot aan de finish. Richting die finish gaat het in totaal bijna drie kilometer omhoog aan 4%, maar het venijn zit toch vooral in die eerste kilometer. Wel een buitengewoon lastige aankomst, omdat het dus continu verder omhoog blijft lopen.
Als dit daadwerkelijk het parcours van het WK gaat worden ben ik toch vooral teleurgesteld. De Muur van Kigali zit, als dit waarheid wordt, alleen in de lange lus. Die muur hoort natuurlijk thuis in de korte lus. Wat nu doorgaat als korte lus, de lus die waarschijnlijk het vaakst afgewerkt zal worden, is relatief simpel. Niet makkelijk, want dat bestaat niet in Kigali, maar van alle opties is het waarschijnlijk wel zo'n beetje de makkelijkste. Het rondje Muur van Kigali-Rebero was veel zwaarder geweest, en in de Ronde van Rwanda van vorig jaar reden we na de Muur van Kigali al eens op een steilere manier omhoog naar het Convention Center. Om nog maar te zwijgen over alle andere klimmetjes die je hier kunt vinden. Het wordt een zwaar parcours, daar kom je niet onderuit, maar minder loodzwaar dan het had kunnen zijn. Al is de simpele rekensom natuurlijk ook wel weer dat je met het parcours van de slotrit van de Ronde van Rwanda van volgend jaar in 90 kilometer aan bijna 2000 hoogtemeters komt. Aangezien een wegrit op het WK meer dan 200 kilometer lang is kom je, als je de boel een beetje gaat extrapoleren, al snel uit aan meer dan 4000 hoogtemeters, afhankelijk van de lengte van het parcours ga je zelfs de 5000 makkelijk halen. Heel erg zwaar, zeker ook nog eens in combinatie met de hoogte, maar bij mij overheerst momenteel vooral de verbazing.
Mooie rotonde op links, vlak voor de finishlijn. Maar goed dat de weg steeds een beetje omhoog blijft kruipen en dat het parcours zo zwaar is. De eierschaal is het Convention Center, blijkbaar het duurste gebouw van Afrika. Wellicht dat het daarom het centrale punt van het WK gaat worden. Het gebouw kan oplichten in allemaal kleurtjes, in 2025 maken we er een regenboog van. Volledigheidshalve ook nog even de lange lus trouwens:
Sindsdien hebben we geleerd dat de langere lus met daarin Mont Kigali en de Muur van Kigali onderdeel zal uitmaken van de finalelus op het WK. Ook daar ben ik bepaald geen fan van. De zware lus aan het eind van de koers? Wil je de boel gesloten houden, ofzo? Wil je Innsbruck-toestanden? Dat je twee lussen hebt is prima, maar de minder zware lus van de twee had aan het eind moeten zitten, als je het mij vraagt. Zeker op het WK. Nu tijdens deze rit vind ik het niet eens zo erg. Maar goed, tijdens deze rit moet je absoluut kijken, als het berhaupt uitgezonden worden. Een dikke anderhalf jaar voor het WK krijgen we een mooie sfeerimpressie aangeboden. Eerst twee rondjes over de korte lus en dan een afsluitende ronde over de lange lus. In die lange lus dus Mont Kigali van de zwaardere kant en daarna via de Muur van Kigali naar de finish, waarna we bij het onvermijdelijke Convention Center gaan weten wie de Tour du Rwanda van 2024 heeft gewonnen.
Tot zover het parcours, een relatief simpel parcours. Enkele bekende locaties ontbreken, terwijl we enkele noviteiten zien. Ze zijn duidelijk al aan het toewerken naar het WK van volgend jaar, terwijl de verandering van organisatie ook zo z'n gevolgen zal hebben gehad. Ik zal hierna de deelnemerslijst ook nog eens even gaan overlopen, even geduld.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 17-02-2024 23:09:16 ]
Oorspronkelijk was het idee dat er 20 ploegen van vijf aan het vertrek zouden staan, wat een deelnemersveld van 100 renners tot gevolg zou hebben. Uiteindelijk zullen er slechts 94 renners van start gaan. De opleidingsploeg van team dsm firmenich post nl is afgehaakt, want daar hadden ze te maken met twee renners die ziek waren. De rest besloot daarop niet af te reizen naar Rwanda, maar ze hebben wel al beloofd om er volgend jaar wl te zijn. Hoeft niet, hoor. Bij Algerije gaan ze met z'n vieren van start, vriend van de show Rekiki is op het laatste moment afgehaakt, waarschijnlijk kwam hij tot de conclusie dat hij als snelle man weinig in Rwanda te zoeken heeft. Globaal gezien kunnen we stellen dat de grotere ploegen nog steeds geen zin hebben in de Tour de Rwanda, zelfs niet nu er volgend jaar een WK zal plaatsvinden op deze wegen. Ter voorbereiding sturen enkele ploegen hun development team, zoals Astana, Quick Step, UAE, dsm en Lotto, maar de hoofdmacht sturen? Nah. Ook veel ProTeams laten het afweten. Q36.5 was er vorig jaar nog bij, maar nu niet. Ook Burgos en Euskaltel keren niet terug. In plaats daarvan zien we wel een team van het WCC en weer wat meer Rwandezen. Met de Afrikaanse inbreng zit het wel snor, maar de grote teams nemen deze koers nog steeds absoluut niet serieus. Zelfs een WK weet daar dus geen verandering in te brengen, brisant. Goed, wie zijn er dan allemaal wel bij? Laten we dat maar eens gaan bekijken.
Ik heb altijd ontzettend veel zin in de Tour du Rwanda, maar ik moet heel eerlijk toegeven dat het begin van deze voorstelling meteen ontzettend veel pijn doet. Astana doet mee, de hierboven afgebeelde Alexandre Vinokurov (duidelijk niet van de melkboer) gaat rugnummer 1 dragen. Dat rugnummer had men gereserveerd voor Henok Mulubrhan, de winnaar van vorig jaar. Onder meer dankzij zijn prachtige zege in Rwanda wist Henok een contract te versieren bij Astana. Namens die ploeg mocht hij zijn zege gaan verdedigen in Rwanda, maar dat hele feest gaat niet door. Henok begon zijn seizoen in Saoedi-Arabi en daar wist hij tijdens de tweede rit meteen tweede te worden, in een sprintje heuvelop was alleen Waerenskjold hem te snel af. Met de vorm zat het dus wel goed. Daarna ging hij alleen twee dagen op een rij op z'n bek en bij de tweede valpartij brak hij zijn sleutelbeen. Een slechte breuk, die geopereerd moest worden. Drie weken rust en dus geen Tour du Rwanda. Verschrikkelijk nieuws, vooral omdat Henok waarschijnlijk van de Afrikanen de grootste kanshebber was om de ronde te winnen. De Tour du Rwanda moet ieder jaar gewonnen worden door een Afrikaan, maar ik zie het nu vooral al meteen heel somber in. Henok, we missen je. Wie is er dan wel bij namens Astana? Nou, de helft van de tweeling van Vino, dus. Vastgelegd op het vliegveld van Kigali, toch wel een van mijn favoriete onderdelen van de Tour du Rwanda. In aanloop naar de Tour du Rwanda wordt de lokale Edwin Smulders naar het vliegveld gestuurd om daar in de bosjes te liggen en alle arriverende renners vast te leggen. Alex Vino jr. kan er geen reet van, daarom is hij nog steeds een renner van de opleidingsploeg van Astana, in tegenstelling tot z'n broer Nico. Gaan we veel horen van Alex de komende dagen? Nee. Wel van de Spanjaard Nil Aguilera? Nee, ook niet. Alessandro Romele dan? Nou, dat is wel een jongen die ik zo nu en dan in beeld zie verschijnen, hij zou zomaar een keer in de goede vlucht kunnen zitten. Simone Zanini is dan weer het neefje van Stefano Zanini, die ploegleider is bij Astana. Lichtelijk vermoeden van nepotisme. Sluiten we af met Ilkhan Dostiyev. Heeft een enigszins dubieus baardje, en enigszins dubieuze resultaten in koersen in Oezbekistan en Turkije. We houden Ilkhan in de gaten, maar het is bepaald geen Henok. Godsamme, altijd tegen mij.
#pray4henok
Onder leiding van niemand minder dan Kevin Hulsmans zien we bij de tweede ploeg een van de absolute topfavorieten. William Junior Lecerf eindigde vorig jaar op de derde plaats en hij komt speciaal terug naar Rwanda om nu wl te winnen. Vorig jaar kreeg hij in de laatste kilometer van de laatste rit af te rekenen met pech, in zijn eigen hoofd is het beeld ontstaan dat hij zonder die pech de koers had gewonnen. Niemand had Henok geklopt, maar leg dat maar eens uit aan een Belg. Hoe dan ook, Lecerf komt terug om het karwei af te maken en vlak hem maar eens uit. Met een tweede plaats in de Ammehoela Tour laat hij alvast zien dat het wel goed zit met de vorm. De tegenstand mag bang worden, heel bang. Vorig jaar liet hij in de Tour de l'Avenir bovendien zien dat hij ook wel een aardige klimtijdrit kan afwerken, al is deze tijdrit een stuk minder zwaar dan die tijdrit toen. Goed, een ploeggenoot van Lecerf is Jonathan Vervenne, die hier blijkbaar terugkeert in koers na een elleboogbreuk. Een vrij behoorlijke tijdrijder, schrijf hem ook maar alvast op voor die rit. En verder zal hij toch vooral moeten knechten, neem ik aan. Officieel kijken we hier naar de opleidingsploeg van Quick Step, maar met Pepijn Reinderink staat er een tweede renner van de hoofdmacht aan het vertrek. Op het laatste moment maakte Reinderink alsnog de overstap van de opleidingsploeg naar de hoofdploeg, maar nu zit hij alsnog weer bij de jonkies, in een koers waar we hem vorig jaar al veel kopwerk zagen verrichten in dienst van Lecerf. Zal nu niet anders zijn. Hij bleek toen redelijk te kunnen klimmen, maar hij nekte zichzelf uiteindelijk door op z'n plaat te gaan. Over Jan Kino weet ik verder vrij weinig te melden, behalve dan dat ik vermoed dat hij vaak in de bioscoop te vinden is. Afgaande op zijn resultaten iemand die wel aardig een heuveltje kan overleven, maar bij deze ploeg zal alles in het teken staan van de kleine kopman. Jelle Harteel, ja, goh, laten we zeggen dat ik niet denk dat ieder talent van deze ploeg prof gaat worden.
Bij het altijd vervelende TotalEnergies staat een van de andere favorieten aan het vertrek, Pierre Latour. Blijft een merkwaardige renner, ik zie dat hij in Saoedi-Arabi twee goede dagen heeft gekend, maar dat hij het ook weer een paar keer heeft laten afweten. Dat kun je je in Rwanda niet veroorloven, je moet iedere dag op de afspraak zijn. Het grote probleem voor Latour zal zijn dat er veel gedaald moet worden in Rwanda, en dat het ook nog eens vaak nat is. Een natte afdaling met Pierre Latour, dat wordt lachen. Tijdens zo'n klimtijdrit zie je hem wel grandioos uitpakken, maar ik kan me onmogelijk voorstellen dat hij deze koers wint. Daarvoor gaat hij onderweg echt teveel tijd verliezen door weer een paar keer met dichtgeknepen remmen en nog verder dichtgeknepen billen naar beneden te strompelen. Een rit winnen kan, want TotalEnergies wint altijd wel een rit in Rwanda, maar het klassement? Dat zou een psychologisch wonder zijn. Latour wordt ondersteund door Fabien Doubey, een soort van klimmer in de marge. Iemand die altijd 35e wordt. Zelfs in dit veld zal het wel op hetzelfde gaan uitdraaien. Paul Ourselin is dan weer iemand die we al vaker hebben gezien in Rwanda, hij rijdt vaak vrij onzichtbaar mee, maar blijkbaar werd hij in 2022 zelfs nog 11e in het klassement. Goh, niks van gemerkt. Julien Simon, dat vind ik dan weer linke soep. Bezig aan zijn laatste jaar, ik zie hem tijdens een van de makkelijkere ritten zomaar nog een keer een sprintje winnen. En dat hoeft niet, eigenlijk. Sluiten we af met Baptiste Vadic, een mannetje van Vendee U. Dat zijn vaak wel gevaarlijke klanten, zagen we vorig jaar nog met Thomas Bonnet. Deze Vadic lijkt er alleen helemaal geen ene reet van te kunnen, maar des te harder ik dat zeg, des te harder de kans dat hij ineens een rit wint. Niet doen. Het is nu wel een keer leuk geweest, Total.
Dit vind ik dan weer een bijzonder ploegje. Zuid-Afrika komt normaal nog wel met een paar bekende namen. Kent Main is bijvoorbeeld een vaste klant in Rwanda, hij won ooit een keer een rit en hij eindigde een paar keer hoog in het klassement, maar Kent is niet van de partij. Dat laat bij mij het vermoeden ontstaan dat hij er mee is gestopt. Ook de ritwinnaar van vorig jaar, Callum Ormiston, is niet aanwezig. Wie er wel zijn? Nou, eigenlijk gewoon een hoop matigheid. Pedri Crause is een jonge renner, die ik ooit wel wat talent heb toegedicht. Nouja, hij reed vorig jaar voor een amateurploegje in Spanje, en zelfs daar reed hij niets bijeen. Ik heb me vergist, moet ik toegeven. Pedri deed vorig jaar ook mee aan de Tour du Rwanda en hij werd toen 48e, nouja, dat zegt genoeg. Van Daniel Loubser had ik eerlijk gezegd nog niet eerder gehoord, maar hij is blijkbaar iemand die ook aan die gravelonzin meedoet. Prima, moet hij weten, maar geen hoogvlieger. Ik snap niet waarom hij hier is, Zuid-Afrika heeft toch wel wat beters rondlopen? Ook Eric Kros is namelijk geen briljante coureur. Was er vorig jaar ook bij en haalde de finish niet eens, dat zal dit jaar niet veel beter aflopen. Dillon Geary? Die reed vorig jaar vooral in de Verenigde Staten rond, waar hij totaal niet opviel. Wel heeft hij twee jaar op rij het Zuid-Afrikaans kampioenschap tijdrijden voor beloften gewonnen, zijn enige adelbrieven. Nee, dit is niets. Tyler Lange dan? Nee, absoluut niet. Die reed vorig jaar voor EF Education-NIPPO Development Team. Werkte liefst 15 koersdagen af, waarin hij zes DNF's wist te noteren. We noteren nu ook alvast de eerste DNF van 2024. Kansloze ploeg, Zuid-Afrika stelt ontzettend teleur. Neem dan tenminste wat cht talentvolle renners mee, waar is mijn Jose Kleinsmit bijvoorbeeld? Mijn advies aan Zuid-Afrika: niet van start gaan. Doe net als dsm en fake een buikgriep.
Welke fraud zien we op de foto hierboven? Chris Froome, natuurlijk. Net als vorig jaar is hij van de parti jin de Tour du Rwanda, en net als vorig jaar is hij eerst een rondje gaan fietsen op de pump track van the Field of Dreams cycling center. Die mafketelige Canadees achter deze ploeg heeft een heel fietscentrum uit de grond laten stampen in Rwanda en vorig jaar ging dat centrum open. Leuk voor de lokale jeugd, kunnen ze op een veilige manier rondjes fietsen op een parcours dat is aangelegd en dus op die pump track. Het idee erachter is simpel: de Joden hebben ooit een genocide meegemaakt en in Rwanda weten ze ook wat dat is, dus is er een connectie tussen de twee. Vanuit die connectie proberen ze bij de ploeg Israel iets te betekenen voor Rwanda. Op zich allemaal heel leuk en aardig, maar ook wel een makkelijke manier om goedkoop wat punten te scoren. En dat punten scoren uit de naam van Isral wordt ondertussen wel steeds ongeloofwaardiger als dat land inmiddels is begonnen met het plegen van een andere genocide. Is het nodig om dit te benoemen? Ja, dat is nodig. We kunnen namelijk via de site van de ploeg dit soort teksten lezen:
Jewish values, zoals het maken van, wat is het ondertussen, 30.000 burgerslachtoffers in Gaza? De hele boel platbombarderen? Twee miljoen mensen uit hun woonplaats wegjagen? Improving our world and promoting peace and friendship, je moet maar durven. Maarja, de mensen in Bugesera, waar dit fietscentrum zich bevindt, zullen heel tevreden zijn. Er wordt goed gebruik gemaakt van de faciliteiten en wellicht zien we over een aantal jaar een Rwandees doorbreken die hier heeft leren fietsen. In de tussentijd gaan we weer eens genieten van een spartelende Chris Froome, die er vorig jaar totaal niet aan te pas kwam. Hij werd vorig jaar 24e, haha. Reed n dag in de aanval, waar hij zonder pech echt wel had gewonnen hoor, echt, serieus, geen grap. Hij gaat nu weer helemaal niets bij elkaar rijden, deze ongekende oplichter. Als winnaar was hij al een fraudeur, als verliezer nog veel meer. Miljoenen per jaar vangen voor, ja, wat eigenlijk? Beetje vloggen, beetje de bankrekening controleren aan het eind van iedere maand, af en toe voor de vorm fietsen, ik hoop echt dat deze man ooit een keer verdwijnt, maar hij heeft zo ongekend weinig schaamte dat hij volgend jaar ook nog wel de boel voor de gek zal blijven houden. Wat was het laatst ook alweer? Oja, zijn zadel stond verkeerd of iets. Scheelde een paar centimeter. En daardoor presteerde hij niets! Nu staat zijn zadel weer goed en gaat hij dus opnieuw alles winnen, uiteraard. Joh, een beetje wielrenner heeft het al in de gaten als z'n zadel een millimeter lager staat, deze man is echt helemaal volkomen kut in alles. Een leugenaar tot het eind, in die zin rijdt hij wel voor de ideale ploeg. Een ploeg die twee Isralirs heeft meegenomen. Guy Sagiv kan er geen kut van, maar Itamar Einhorn is vrij snel. Die kan met een beetje pech zomaar de tweede rit gaan winnen. De rest van de tijd zien we hem dan weer niet, dat scheelt. Wie we wel gaan zien? Nou, Joe Blackmore. Dat is een Brit die zo'n beetje alle disciplines wel heeft afgewerkt. Hij heeft in het veld gereden, hij is vrij actief geweest op de mountainbike, en heel sporadisch heeft hij ook op de weg gereden. Vorig jaar brak hij ineens uit het niets door op de weg, tijdens de Tour du Rwanda. Hij deed mee met de Britse nationale ploeg en hij wist zesde te worden in het klassement. Vooral zijn tweede plaats op de laatste dag viel op, Blackmore liet zich zien als een begenadigd klimmer. Dat heeft hij daarna bevestigd in de Tour de l'Avenir, waar hij 12e werd. Omdat hij bijna nooit op de weg rijdt zijn er weinig referenties, maar de stap die hij nu heeft gezet naar de opleidingsploeg van Israel geeft aan dat hij serieuzer werk wil gaan maken van de weg en dat hij de andere disciplines wat meer laat voor wat het is. Een Blackmore die zich richt op de weg, daar gaan we nog een hoop van horen. Te beginnen nu. Zonder enige twijfel de kopman van de ploeg, Chris Froome mag op kop gaan rijden voor een Brit die er wel wat van kan. Tot slot komen we uit bij Moritz Kretschy, een jongen waar je eigenlijk medelijden mee moet hebben. Kretschy kende vorig jaar een behoorlijk goed seizoen, maar het was net niet goed genoeg om meteen door te stromen naar de WT. De Duitsers hebben hetzelfde probleem als de Nederlanders, er is geen ProTeam. Er is geen ploeg die de renners in de tussencategorie kan opvangen. De absolute toptalenten komen wel bij Bora terecht, maar zodra je net niet genoeg indruk maakt kom je uit bij de opleidingsploeg van Israel, waar je dan maar weer moet bewijzen dat je het verdient om gepromoveerd te worden naar de hoofdmacht. Die missie van Kretschy begint nu, aangezien hij een renner is die uitblinkt in de heuvels en Rwanda het land van de 1000 heuvels is moet je niet uitsluiten dat hij nog wat gaat laten zien ook. En dat met Ruben Plaza als ploegleider, vuurwerk gegarandeerd.quote:Israel – Premier Tech team owner Sylvan Adams, although unable to attend, sent his warm words and reaffirmed his commitment to the progress of the project: He said: “I am sorry I could not be there in person this year, but I am proud of the work that my Israel – Premier Tech bike team did in Rwanda, in building this Field of Dreams for aspiring cyclists of all ages. This project, realized with the help of our many fans worldwide, reflects our Jewish values of improving our world and promoting peace and friendship globally. Despite the challenges, including the tragic events of 7 October, we are inspired by the resilience of both the Israeli and Rwandan peoples. We look forward to the possibility of the Field of Dreams being a key location in next year’s World Championship road race in Rwanda. Rest assured, we are not finished adding to our project.”
We zien hier een deel van Bike Aid, onder meer de Nederlandse ploegleider Anton Wiersma met zijn buitengewoon Friese hoofd staat vol in beeld. De twee Eritreers van de ploeg ontbreken, nochtans de belangrijkste renners. Maar, gelukkig heb ik ergens anders toch nog een foto van die boys gevonden!
Dawit Yemane zal weer de kopman zijn, hij was vorig jaar nog dicht bij de ritzege in de laatste rit. Met zijn beperkte techniek zal hij ergens in een afdaling wel weer tijd laten liggen, maar zodra het omhoog gaat is Dawit iemand om rekening mee te houden. De andere Eritreer is een nieuwkomer, Yoel Habteab. Yoel is een rappe jongen, en daardoor heeft hij eigenlijk weinig te zoeken in Rwanda. Hij zal tijdens de tweede rit zijn kans moeten grijpen, daarna wordt het lastig voor hem. Hetzelfde verhaal als vorig jaar, toen hij voor de nationale ploeg van Eritrea uitkwam. Hij werd vijfde tijdens de eerste rit, een massasprint. Daarna ging het iedere dag iets slechter, totdat hij uit koers verdween. Yoel is goed, maar niet voor dit terrein. Wel leuk dat hij een kans heeft gekregen bij Bike Aid, al had ik liever gezien dat een serieuze ploeg hem had opgepikt. Maarja, niet iedere ploeg beschikt over zo'n goed netwerk als Bike Aid, natuurlijk. Als je wil weten hoe de wondere wereld van het continentale wielrennen werkt, Bike Aid geeft zelf tekst en uitleg:
Over de wondere wereld van het continentale wielrennen gesproken: Antoine Berlin. Een Monegask, godbetert. Een ploeghopper van jewelste, ook nog eens. Cambodia Cycling Academy, Global 6 Cycling, Nice Metropole Cote Azur, Team Vorarlberg en nu Bike Aid, het is nogal een avonturier. Of gewoon iemand die overal z'n plekje koopt en daarna wordt weggeschopt omdat hij er niets van kan, die mogelijkheid bestaat ook altijd. Het moet een klimmer voorstellen, maar dat houdt hij over het algemeen goed geheim. Oliver Mattheis werd vorig jaar 41e in de Tour du Rwanda, meer hoeven we niet te weten. Vinzent Dorn is dan wel weer een grappige naam om in de gaten te houden, een voormalig mountainbiker die pas sinds vorig jaar serieus op de weg rijdt. Hij gaat goed bergop, dat heb je hier wel nodig. Een mooie knecht voor Dawit, me dunkt. En hij komt uit Freiburg, misschien heeft hij nog wel wat tips gekregen van Der Jan.quote:Our friends in Eritrea, especially Meron Amanuel, have recommended Yoel to us and praised his talent. Meron knows the challenging journey to Europe and understands what it means to adapt to new conditions despite talent. Meron was among the first African athletes in our team in 2014, alongside Dan Craven and Mekseb Debesay. Meron now runs a well-established bike shop in Asmara and is actively involved as a coach. We trust his recommendations and are excited to welcome Yoel to BIKE AID.
We komen uit bij de selectie van Rwanda, weer voorzien van een fraai nieuw truitje. Er staan hier een paar kleppers aan het vertrek, dat is niet normaal. Met Eric Muhoza, Samuel Niyonkuru en Eric Manizabayo beschikken ze over de beste Rwandezen, allemaal jongens die als het draait ver kunnen komen. Manizabayo was vooral goed in 2022, toen hij in twee ritten achter elkaar derde werd en hij 9e wist te worden in het klassement. Muhoza was vorig jaar dan weer uitmuntend. Tot de voorlaatste dag lag hij op de zesde plaats in het klassement, maar in de laatste rit kreeg hij te maken met pech. Z'n hele derailleur was kaduuk en het duurde lang voor hij weer verder kon fietsen. Weg mooie klassement. Daardoor kijk je nu naar de uitslag, zie je een 14e plaats en denk je dat hij niet heel goed heeft gereden. Niet helemaal waar dus, Muhoza kan meer dan dat. Het is wel een jongen die sowieso pech heeft, want vorig jaar reed hij nog voor Bike Aid. Ondanks zijn sterke prestatie in de Tour du Rwanda heeft die ploeg hem niet behouden. Na n schamel jaartje in Europa is Muhoza weer terug bij af. Hij is nu opgepikt door Team Amani, een ploeg met Nederlandse roots. Team Amani is ooit gestart door een Amerikaan die als idee had om het Afrikaanse wielrennen te ontwikkelen, maar al dat soort projecten vallen vaak tegen. Hij kwam na verloop van tijd op een geniaal idee: we gaan Afrikanen niet naar Europa halen, nee, we halen Europeanen naar Afrika. Dus kwam hij op het idee om een gravelrace te beginnen in Kenia, waar dan vervolgens Europeanen aan mee zouden doen. Wel gelukt, Ten Dam en Dekker hebben ooit meegedaan aan deze Migration Gravel Race in Kenia. Het probleem is alleen: niemand neemt gravel serieus. En bij Team Amani zijn ze juist van gravel hun ding gaan maken. Team Amani doet eigenlijk alleen maar mee aan gravelwedstrijden, omdat ze het idee hebben dat ze op die manier de Afrikaanse talenten het beste kunnen ontwikkelen. Is dat zo? Nee. Mijn Oegandese vriend Jordan Schleck rijdt nu al een paar jaar gravelkoersen voor Amani, over de hele wereld, maar niemand merkt hem op. Hij wint soms zelfs zo'n gravelkoers, maar levert het hem een contract op in Europa? Nee, natuurlijk niet. Want het is gravel. Het is leuk tijdverdrijf, maar om op die manier talenten te ontwikkelen? Kansloos. Jordan Schleck is weggezakt in het gravelmoeras van Amani en nu gaan ze hetzelfde doen met Eric Muhoza. En om het nog erger te maken, ook Samuel Niyonkuru zou gaan fietsen voor Amani. Twee van de grootste Rwandese talenten die gaan gravellen? We horen nooit meer iets van die jongens. Het is hartstikke leuk voor die jongens dat ze dit jaar waarschijnlijk wat gravelkoersen mogen gaan afwerken in Amerika ofzo, wie weet rijden ze wel Unbound of whatever, maar als serieuze wielrenners kunnen we ze afschrijven. Deze deelname aan de Tour du Rwanda komt dan in de buurt van een laatste stuiptrekking. Jean Eric Habimana ging ze voor bij Amani, wie? Ik bedoel maar. Niyonkuru is nog steeds enorm jong en het kan nog steeds iets worden, maarja, je moet een kans krijgen, en zo'n kans krijgt hij dus niet. Met wat mazzel kan hij beter doen dan zijn 21e plaats van vorig jaar, maar de verwachtingen zijn bij mij niet veel hoger. Nu Muhoza op straat is gezet door Bike Aid zal bij hem de motivatie ook wel wat verdwenen zijn. Daardoor zal het wellicht toch van Manizabayo moeten komen, die van de drie ook het beste bergop ging in de Sharjah Tour, een paar weken geleden. Maar nee, dit is vooral de nationale ploeg van de gesmoorde dromen. Vainqueur Masengesho is de vierde renner van de equipe van Rwanda, vorig jaar 32e, zijn naam maakt hij niet waar. Didier "Mbappe" Munyaneza is een oudgediende, een jongen die lekker actief is op de socials. Dat is fijn, zo weet ik dat hij zich nu eigenlijk al aan het bezighouden is met het opleiden van de volgende generatie en dat zijn eigen ambities op een lager pitje staan. Voor het eerst sinds 2021 doet hij weer eens mee, leuk voor hem. De koers zal er verder weinig van merken. Hopen dat Muhoza en Manizabayo hun oude niveau halen en dat Niyonkuru doorbreekt. Vooral hoop.
Team Polti-Kometa, dat is de volgende ploeg. Veelwinnaar Jhonatan Restrepo staat daar aan het vertrek. Als hij meedoet in Rwanda wint hij altijd wel een of meerdere ritten, dat mag je ook dit jaar weer niet uitsluiten. Hij won de laatste rit in de Tour Colombia vorige week, dus ik voel de bui al hangen. Als het om het klassement gaat is zijn landgenoot German Dario Gomez waarschijnlijk de grote man, al kan Restrepo zelf ook een eind komen. Gomez is de betere klimmer, maar het klimwerk is dit jaar nog wel te overzien. In ieder geval, in de gaten houden die Gomez. Ook in de gaten houden: Manuel Pealver. Eerlijk gezegd dacht ik dat hij na zijn valpartij in Almeria een paar maanden niet meer zou fietsen, maar hij is gewoon van de partij in Rwanda. Een sprinter, dus hij zal het vooral van de tweede rit moeten hebben. Daarna wordt het afzien. Javi Serrano is dan weer zo'n renner waarvan ik niet echt weet wat ik moet verwachten. Hij is niet slecht ofzo, maar ook niet echt uitgesproken goed in iets. Vooral werken voor de Colombianen, denk ik dan maar, net als Andrea Garosio. Of een paar keer op de vlucht slaan, dat kan ook altijd.
De talenten van Matxin zijn ook van de partij. Een van de absolute topfavorieten staat daar aan het vertrek, de Sloveen Gal Glivar. Een naam als een stripfiguur, een beetje de Sloveense Gil Gelders, maar prestaties op overschot. Recent de Sharjah Tour gewonnen, ik bedoel maar. Vorig jaar al regelmatig laten zien dat hij alles wel een beetje kan. Hij is vrij snel, komt goed over de heuvels, bergen iets lastiger maar dat gaat ook wel, kortom, het ideale profiel voor een renner die de Tour du Rwanda wil winnen. Een profiel zoals Tesfatsion en Mulubrhan, je moet alleen altijd even afwachten of een Sloveen kan gedijen in Afrikaanse omstandigheden. Veel Europeanen zijn al kopje onder gegaan, maar in principe is Glivar een van de gevaarlijkste klanten aan de start. Met Owen Cole heeft hij een jonge Amerikaan als ploeggenoot die nog redelijk weinig resultaten heeft op de weg, al wist hij in de Sharjah Tour wel tweede te worden in de tijdrit. Wel een vlakke tijdrit, de tijdrit hier is lastiger. Die tijdrit werd overigens gewonnen door Glivar, we zijn gewaarschuwd. Abdulla Jasim Al-Ali komt uit de Verenigde Arabische Emiraten en normaal gesproken denk je dan dat hij een excuusrenner is. Maar dat valt bij Abdulla eigenlijk wel mee, hij werd in die Tour of Sharjah 14e bijvoorbeeld, en ook vorig jaar heeft hij wel wat redelijke dingen laten zien. Vooral in het Midden-Oosten, maar hij reed ook eventjes een tijd in Spanje en in het circuit aldaar wist hij enkele malen de finish te bereiken. Kun je om een boodschap sturen dus, de goedlachse Abdulla. Anze Ravbar kunnen we dan weer kennen omdat hij vorig jaar Europees kampioen werd bij de junioren, op de onvermijdelijke VAM-berg. Een jongen die vrij rap is en over een heuvel komt, maar hij zal nu vooral in dienst gaan rijden van Glivar. Pablo Torres is dan weer iemand die je laat twijfelen of Matxin daadwerkelijk zo'n goede scout is.
Komen we uit bij de talenten van Groupama-FDJ. Het is hier vooral Josh Golliker die we in de gaten moeten houden, denk ik. Vorig jaar twee ritten gewonnen in Aosta en 15e geworden in de Tour de l'Avenir, die jongen kan dus behoorlijk klimmen. Ben Askey is het jongere broertje van Lewis Askey, maar hij haalt voorlopig nog niet het niveau van Lewis. Ik denk dat hij gaat afzien in Rwanda, maar zoveel verstand heb ik er ook weer niet van. Brieuc Rolland lijkt me ook iemand om te volgen, heeft vorig jaar ook een paar keer laten zien dat hij aardig kan klimmen. Ronan Aug is dan weer de zoon van Stephane Aug en zodra jullie weten waar de familie Aug vandaan komt weten jullie ook meteen mijn mening over die familie. Laten we het zo stellen: ik heb goede redenen om te hopen dat Ronan nooit gaat doorbreken. Colin Savioz komt op mij over als vlees noch vis. Het is wel echt een heel jong ploegje, deze jongens hebben allemaal wel talent, maar dit wordt een zware week voor ze. Een paar tikken op de neus sluit ik niet uit, maar van een aantal van deze jongens gaan we echt nog wel horen. Niet direct nu, eerder een eindje verder in de toekomst.
Bij de opleidingsploeg van Lotto Dstny is het vooral uitkijken naar een man die eigenlijk voor de hoofdmacht recht, de Nieuw-Zeelander Logan Currie. Die was er vorig jaar bij namens Black Spoke en toen werd hij 16e. Maarja, dat was zonder tijdrit. Die tijdrit gaat Currie helpen om nu een stuk hoger te eindigen, ben ik bang voor. De rest van de ploeg bestaat vooral uit zeer jonge gasten. Kurt Van de Wouwer heeft een hoop talentvolle junioren naar zijn ploeg weten te halen, Milan Donie, Tars Poelvoorde en Kamiel Eeman hebben allemaal mooie dingen laten zien volgend jaar. Maar of ze hier in Rwanda meteen hun talent tentoon gaan spreiden? Dat denk ik dan weer niet. Dat zal net te snel komen, zo makkelijk is het hier echt niet. Flitsen, dat is wellicht wel mogelijk. Met de mededeling dat je ouders die hun kind Tars noemen best wel mag opsluiten komen we uit bij Lorenz van de Wynkele, ook al een rare naam. Lorenz is net wat ouder, met weinig resultaten die tot de verbeelding spreken. Her en der een ereplaats, maar nee, een ontdekkingstocht voor de jongetjes die vorig jaar nog junior worden en verder knallen met Currie.
We zijn getuige van de terugkeer van Ethiopi. Dat land heeft een aantal onrustige jaren achter de rug, voor zover het nu berhaupt rustig te noemen valt. Er brak een oorlogje uit, meer specifiek in de regio Tigray. De regio die grenst aan Eritrea, en de regio waar alle fatsoenlijke Ethiopische wielrenners vandaan komen. Het was een heftige oorlog, waar in onze media relatief weinig over te lezen viel. Terwijl echt godsgruwelijk veel mensen zijn gestorven, nog meer mensen hebben moeten vluchten en relevant voor ons, heel wat renners ineens dik in de shit zaten. Hagos Welay zat ineens vast in Zwitserland en kon niet meer terug, waardoor hij uiteindelijk asiel aanvroeg. Mulu Hailemichael zat in Tigray toen de oorlog uitbrak en hij heeft met gevaar voor eigen leven moeten vluchten, waarna hij vorig jaar pas weer kon terugkeren om zijn familie te zien. Negasi Abreha zat twee jaar vast in Europa, zonder te weten of zijn familie nog leefde. Alle Ethiopische wielrenners hebben een verhaal te vertellen. Zo ook Haile Melekot, de maker van de vrij willekeurige foto hierboven. Haile is een van de weinige Ethiopische wielrenners die het ooit tot Europa heeft geschopt. Hij bereikte Spanje, waar hij in het amateurcircuit nog heeft gereden voor de opleidingsploeg van Caja Rural. Hij kwam ook nog terecht bij Aldro, een project van Manolo Saiz dat nooit helemaal van de grond kwam. Haile kwam vrij snel tot de conclusie dat het niets ging worden voor hem in Europa en hij keerde terug naar Ethiopi, maar wel met ambitie. Hij zou een wielerschool gaan beginnen in de regio Tigray, om de volgende generatie een kans te geven. Maarja, toen brak even later de oorlog uit. Haile liet zich niet stoppen en zelfs tijdens de oorlog bleef hij die wielerschool runnen. Zodra het ook maar een beetje mogelijk was pakten de leden van de school de fiets en trokken ze erop uit. Zo kwamen ze ook in de bergen boven Mekelle terecht, de stad van Tsgabu Grmay. Haile had zijn eigen carrire opgegeven en zich volledig gericht op het opleiding van jong talent, maar na de oorlog besloot hij zelf toch ook maar weer wat koersen te gaan rijden. Hij deed mee aan het Ethiopische kampioenschap, waar hij vijfde werd, en nu staat hij aan de start in Rwanda. In 2020 werd hij hier 19e, hij zal het nu minder goed doen. Maar het is wel een held. Zelfs in tijden van oorlog zette hij zijn droom verder: de jeugd een kans geven op een betere toekomst. Hup Haile. Ga vooral door met je wielerschool, en dat we in de toekomst maar veel grandioos wielertalent uit Tigray mogen verwelkomen. Qua prestaties moeten we bij de ploeg van Ethiopi vooral reikhalzend uitkijken naar Bizaye Tesfu Redae, nog zo'n slachtoffer van de oorlog in Tigray. Bizaye Tesfu Redae werd aangekondigd als het grootste Ethiopische talent ooit. Veel beter dan Hagos Welay. Hij kreeg samen met Hagos een kans bij Team NIPPO-Provence-PTS Conti, maar toen brak dus de oorlog uit en Bizaye zat vast in Ethiopi. Twee jaar lang vernamen we niets van hem, hij had net zo goed dood kunnen zijn. Tot hij vorig jaar uit het niets ineens op de Afrikaanse kampioenschappen verscheen, waarna hij even later zelfs Ethiopisch kampioen werd. Hij klopte Mulu en Tsgabu, het talent is er dus nog steeds. Robbie Hunter was zijn manager en Hunter heeft het nooit opgegeven om hem naar Europa te halen. Met een omweg is het nu alsnog gelukt. Hij heeft enkele jaren verloren, maar hij krijgt nu alsnog de kans om door te breken. Hij gaat binnenkort eindelijk koers in Europa, de Istrian Spring Trophy wordt zijn eerste Europese afspraak. Maar voor die tijd gaat Bizaye Tesfu Redae eerst Rwanda op z'n kop zetten. Als dat lukt is een stap naar Jayco niet ver weg. Hagos en Tesfu samen in een ploeg, enkele jaren na dato zou het dan alsnog kunnen gebeuren. Dromen mag. De andere drie Ethiopirs? Die kunnen er niets van. Alle ballen op Bizaye Tesfu Redae, een outsider onder de insiders.
Algerije dan, met veteraan Azzedine Lagab weer eens aan het vertrek. Die heeft hier al 100 keer gereden, toen het nog een 2.2-koers was won hij hier zelfs nog wel wat ritten. Daar zal nu geen sprake meer van zijn. Al won hij vorig jaar nog wel een rit in de Bongo Bongo Tour (RIP aan de nabestaanden), dus hoewel hij richting de 40 kruipt is er nog steeds wat talent aanwezig. Rekiki had hier moeten zijn, maar die is er dus niet. Wie is er wel? Hamza Amari, een jongen die godsgruwelijk hard is genaaid door totaalidioot en vuile klootzak Doug Ryder. Hamza reed vorig jaar voor de opleidingsploeg van Q36.5 en aan het eind van het jaar gaf Doug aan dat hij geen Afrikanen ging overhevelen naar de hoofdmacht. Nee, die Afrikanen hadden nog een extra jaar nodig. Specifiek noemde hij twee renners: Hamza Amari en Milkias KUDUS. Die hadden allebei nog een jaartje nodig. Wat bleek een paar weken later? Doug heeft ze allebei op straat gepleurd. Afgaande op die teksten zou je verwachten dat ze een nieuw contract zouden krijgen, maar nee. Na n schamel jaartje zette Doug zowel Hamza als die arme Milkias, broertje van Merhawi, op straat. Hamza vond in Algerije een nieuwe ploeg, van Milkias is niets meer vernomen. Q36.5 heeft ondertussen nog maar twee Afrikanen in hun continentale ploeg, Doug heeft bloed aan zijn handen. Anyway, Hamza Amari is vooral snel dus daar hoort u de komende acht dagen niet veel van. Ik heb geen idee wie Ashraf Ferhat en Ayoub Sahiri is 'm ook niet helemaal. Nee, geen al te beste ploeg van Algerije. Waar is Yacine Hamza? En waarom is Rekiki afgehaakt?
De volgende ploeg is ook weer een merkwaardige. Rechts op de foto zien we de piepjonge Shafik Mugalu, een Oegandees die vorig jaar nog junior was. Tijdens zijn eerste koers van dit jaar, toevallig in Rwanda, werd hij derde, achter Manizabayo en Eric Muhoza. De Oegandees Mugalu is opgepikt door May Stars, een ploeg die rijdt op een Rwandese licentie, maar die eigenlijk Eritrees is. Ingewikkeld verhaal, maar het komt er in het kort op neer dat een van de bekendste amateurploegen van Eritrea, Eritel, continentaal wilde worden. Mocht niet van de Eritrese overheid. Ze zouden dan een voordeel hebben ten opzichte van de andere Eritrese amateurploegen, dat was absoluut niet de bedoeling. Maar, de mensen achter Eritel wilden toch wel echt heel erg graag continentaal worden. Uiteindelijk werd er een oplossing gevonden, ze zouden in Rwanda een ploeg oprichten, waar dan ook een aantal Rwandezen voor zouden rijden, maar vooral Eritreers. De praktijk bleek weerbarstig. De ploeg kwam er, in 2022 al, maar wedstrijden nog niet. In 2022 reden ze geen enkele koers. In 2023 reden ze wel een paar koersen, maar zonder veel indruk te maken. De Eritreers bleken vooral vluchtelingen te zijn. Een Zweedse Eritreer, een Britse Eritreer. Allemaal hadden ze vooral gemeen dat ze nergens de finish hebben gehaald. Twee van die Zweedse Eritreers waren er vorig jaar bij in de Tour du Rwanda, na twee ritten lagen ze er allebei al uit. De rest van de ploeg bestond uit Rwandezen. Die haalden de finish wel, maar ver in de achterhoede. Dit jaar ziet de ploeg er weer anders uit. Er is niet alleen een Oegandees aangetrokken, er rijdt ook ineens heel random een Wit-Rus rond. Viachaslau Shpakouski, een jongen van 19 die vorig jaar 8e werd op het Belarussische kampioenschap voor beloften. Hoe kom je bij zo'n gozer uit? Die haalt de finish niet, dat lijkt me volkomen duidelijk. De Rwandees Shemu Nsengiyumva zal de finish vast wel halen, vorig jaar werd hij namens May Stars 53e in deze koers. Jeremie Ngendahayo is een nieuwe aanwinst, sowieso meteen de eerste en laatste keer dat je die naam voorbij ziet komen. May Stars is bedoeld als ploeg voor Eritreers, dus staat er voor de vorm ook nog een Eritreer aan het vertrek, Dawit Teweldbrhan. Weer een jongen die het land ooit is ontvlucht, hij kwam dan weer terecht in Duitsland en in dat land wist hij vorig jaar 70e te worden in de Offene Bergmeisterschaft NRW. Oftewel, die ligt er na twee dagen uit. Jullie zijn inmiddels al lang afgehaakt vermoed ik, maar dat hele May Stars fascineert mij echt mateloos. Wat is nou precies het idee achter de ploeg en gaat het ooit nog wat worden? Zal wel niet.
In de schoolbanken zien we hier de leden van het WCC Africa. Het World Cycling Centre van de UCI heeft het hoofdkwartier in Aigle in Zwitserland, maar er zijn meerdere vestigingen over de hele wereld. In Zuid-Afrika zit ook een kantoortje. Daar worden dan renners naartoe gehaald vanuit heel Afrika die wat testjes mogen doen en wat koersjes mogen rijden, waarna het de bedoeling is dat de grootste talenten naar Zwitserland worden gestuurd. Dankzij corona lag dit een aantal jaar stil, maar in het verleden werkte het best aardig. Op die manier werden onder meer Hagos Welay en Bizaye Tesfu Redae opgemerkt, om maar wat te noemen. De kopman van deze ploeg is echter geen talent meer. Ooit, lang geleden, in 2010, deed er ook een ploeg van het WCC mee aan de Tour du Rwanda. Een van de leden van dat team was Tsgabu Grmay. Een toen nog jonge Grmay wist meteen 5e te worden in de Tour du Rwanda, waarna hij in 2011 Europa bereikte. Na een bijzonder lange carrire in Europa, zeker voor Afrikaanse begrippen, stopte het avontuur eind vorig jaar abrupt. Tsgabu kreeg geen nieuw contract aangeboden bij Jayco, ofschoon er daar een mooie rol voor hem lag. Hij kon daar mooi Hagos Welay begeleiden, maar nee, dat vond men bij Jayco niet meer nodig. Een jaartje samen was genoeg, Hagos kon het nu wel af zonder Tsgabu. Bedankt voor bewezen diensten. Tsgabu ging op zoek naar een nieuwe ploeg, maar hij kon niets vinden. Uiteraard, het zal ook weer eens niet. Een paar maanden later hakte hij de knoop door: tijd om te stoppen. Maar daar kreeg hij even later toch spijt van. Dus kwam hij op een idee, kon hij niet meedoen aan de Tour du Rwanda? Bij het WCC ook nog eens, de ploeg waar in 2010 zijn carrire begon? Zo gezegd, zo gedaan. Tsgabu Grmay neemt namens het WCC afscheid van de wielersport op de plaats waar het allemaal ooit begon. Al heb ik inmiddels vernomen dat ook hij gaat gravellen voor Team Amani, ze krijgen het nog druk daar. Maar goed, zijn laatste koers op de weg gaat dus deze Tour du Rwanda worden. De vijfde plaats van 2010 herhalen, dat zie ik niet meteen gebeuren, maar we gunnen de buitengewoon sympathieke Tsgabu natuurlijk wel een mooi afscheid. Hij wordt bijgestaan door de kampioen van Eritrea, Awet Aman. Die mocht vorig jaar de Tour du Rwanda ook al rijden en haalde toen de finish niet, maar zijn prestatie op het Eritrese kampioenschap laat zien dat hij wel over het nodige talent moet beschikken. Met Ayoub Ferkous staat er ook de helft van de tweeling Ferkous aan het vertrek, maar het is wel zo'n tweeling waarbij ze beter de krachten hadden kunnen bundelen. Van deze jongen gaan we niet veel horen. In tegenstelling tot Janvier Shyaka, daar heb ik dan weer hoge verwachtingen van. Janvier is een Rwandees, eentje van 18. Vorig jaar nog junior, een van de beste junioren van Rwanda en Afrika als geheel. Of hij meteen iets gaat laten zien in deze koers, nouja, dat zal wel weer niet, maar als het gaat over de toekomst van Rwanda dan is Janvier Shyaka een van de namen om te onthouden. Met Kiya Rogora doet er ook nog een tweede Ethiopir mee bij het rare samenraapsel van het WCC. Kiya reed vorig jaar voor de opleidingsploeg van EF, maar die ploeg stopte ermee en dus stond Kiya op straat. Hij heeft uiteindelijk een amateurploeg in Itali gevonden, jemig. In principe kan ik daar wel mee leven, want Kiya is niet zo goed. Hij komt ook niet uit Tigray, daar gaat het al mis. Kiya is de zoon van Jemal Rogora, een voormalig renner die ooit nog meedeed aan de Olympische Spelen. Dat gaat zijn zoon nooit lukken.
We komen nu pas uit bij de belangrijkste ploeg van allemaal? Ik vind dit heel raar. Zo ver naar beneden gaat ook niemand deze prachtige creatie zien van een van de talloze enthousiaste Eritreers. Maar goed, beter laat dan nooit. Een van de absolute topfavorieten is de kopman van de nationale selectie van Eritrea, iedereens favoriete renner, de man die nooit zijn brommertje opblaast, Merhawi KUDUS. Mera is enorm hard genaaid door de zeer onsympathieke Vohters. Hij kwam vorig jaar aan net iets meer dan 30 koersdagen, echt belachelijk. Slecht reed hij niet, maar hij werd gewoon nergens opgesteld. Dan voel je de bui al hangen, een nieuw contract zit er dan totaal niet in. En dan weet je ook al meteen dat het moeilijk wordt om een andere ploeg te vinden, want als je nooit koerst val je ook niet op bij andere ploegen. Ik vreesde met grote vrezen voor Merhawi en dat bleek niet onterecht. Niemand pikte hem op, waardoor we tot het nieuwe jaar moesten wachten om hem uiteindelijk in Maleisi te zien verschijnen. Van de World Tour naar het continentale niveau. Van EF naar Terengganu. Het kan hard gaan, vooral als je een Afrikaan bent. Op z'n minst wordt Merhawi in Afrika zelf nog wel serieus genomen, hij was een van de sterren bij de persconferentie voorafgaand aan de ronde.
Toen het duidelijk was dat KUDUS nog geen nieuwe ploeg had gevonden kwam er al wel snel een mooi gerucht naar buiten: KUDUS zou de Tour du Rwanda gaan rijden namens de nationale ploeg. Meer nog, Amanuel Ghebreigzabhier zou zijn ploeggenoot worden. Een bizar sterk duo voor dit rondje. Maar Amanuel kreeg alsnog een nieuw contract bij Trek, dus die is er niet bij. KUDUS werd opgepikt door Terengganu, een ploeg die de afgelopen jaren aanwezig was in Rwanda. Nu niet, maar ze vonden het alsnog prima om Merhawi deze koers te laten rijden. Hij heeft al behoorlijk wat gereden dit jaar, hij begon in Saoedi-Arabi, waar hij 10e werd, en amper een paar dagen geleden werd hij 21e in Oman. Dat resultaat in Oman viel mij nogal tegen, daar had hij toch ook gewoon bij de eerste 10 moeten eindigen. Dat laat mij een beetje vrezen voor zijn vorm, maar het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat hij voor het eerst in zijn leven tactisch heeft gereden en dat hij daar niet voluit is gegaan om de benen te sparen voor deze, veel belangrijkere, koers. Jullie horen het, ik praat mezelf moed in. In 2019 won Merhawi KUDUS de Tour du Rwanda, het valt te hopen dat hij dat kunstje kan herhalen. Het zal nu dankzij die tijdrit moeilijker worden, maar we blijven dromen. Iemand moet de Eritrese eer redden, dan maar Merhawi. Het blijft toch ook wel bijzonder dat hij zich hier in 2012 als junior al aan de wereld toonde. Hij won gewoon een rit, terwijl hij als junior eigenlijk niet eens mee mocht doen. Wat leek hij toen de hemel te gaan bestormen, en wat is dat uiteindelijk toch ook vooral een teleurstelling geworden. Nouja, terug op de plek waar hij het altijd goed doet moet hij nu dan maar weer eens laten zien dat het toch echt een godstalent is. Hup Mera. Met hulp van Metkel Eyob, de eeuwige Metkel Eyob, die al tien keer heeft deelgenomen aan de Tour du Rwanda. En doorgaans met veel succes. Al verpest hij het vaak aan het einde van de ronde. Vorig jaar lag ie op de voorlaatste dag nog op de 7e plaats, maar hij zakte tijdens de laatste rit weg naar de 12e plaats. In 2021 ging hij na vijf ritten aan de leiding, maar kwam hij zwaar ten val en zakte hij in de laatste ritten weg naar de 29e plaats. Het gaat altijd heel goed met Metkel, tot het niet meer goed gaat. Alsnog, een fijne adjudant voor KUDUS. Goed duo, gaan we van genieten. Met Aklilu Arefayne staat een van de grootste talenten van Eritrea aan het vertrek. Aklilu kennen we inmiddels wel een beetje, dankzij Bini rijdt hij voor de opleidingsploeg van Wanty. Aan het begin van dit jaar mocht hij alvast een beetje aan het grote werk proeven, hij reed een paar dagen mee op Mallorca. Dat deed hij niet heel opvallend, maar het is met het oog op deze Tour du Rwanda wel fijn om die inspanningen alvast in de benen te hebben. Aklilu is vooral een jongen voor de vlucht, vorig jaar ging hij bijna iedere dag in de aanval. Benieuwd of hij dit jaar een stap heeft gezet en of hij wat langer meekan dan vorig jaar. Over het zetten van een stap gesproken, het is het jaar van de waarheid voor Nahom Zerai. Hij is bezig aan zijn laatste jaar als belofte en dat jaar gaat hij afwerken bij de opleidingsploeg van Q36.5. Hij mocht wl blijven, als een van de twee Afrikanen. Nahom is een zeer goede klimmer, maar wel nog steeds wat onregelmatig. Hij zal dit jaar iets regelmatiger moeten presteren, anders gaat Doug 'm nooit een contract geven. Al denk ik dat dat contract er berhaupt niet gaat komen, leer mij Doug kennen. In ieder geval, Nahom Zerai reed vorig jaar mee, maar toen namens Q36.5. Hij reed in dienst van Calzoni en co, dus boekte hij zelf geen resultaat. Dat deed hij in 2021 wel, toen hij uit het niets zich toonde aan de wereld. Hij werd 9e in het klassement en derde op de laatste dag. Daardoor is hij opgepikt door Doug, maarja, dat is wel een man die hem genadeloos gaat vallen als hij dit jaar niet wat mooie dingen gaat laten zien. Daar moet Nahom nu dus maar mee gaan beginnen, al zal hij waarschijnlijk moeten werken voor Merhawi. De laatste renner van de ploeg is een onbekende factor, Yafiet Mulugeta. Vorig jaar nog junior, tijdens zijn eerste jaar als belofte mag hij meteen namens de nationale ploeg van Eritrea de Tour du Rwanda rijden. Er zijn amper resultaten van hem te vinden, maar dat ze hem hebben geselecteerd wil betekenen dat hij in Eritrea mooie dingen heeft laten zien. Ik heb geen idee wat hij kan, maar mijn interesse is meteen gewekt. Alleen al zijn selectie geeft aan dat hij wat moet kunnen, de concurrentie is immers moordend in Eritrea. We gaan Yafiet op de voet volgen.
Nog drie ploegen te gaan. Dit zijn de mannen van Bingoal, een van de weinige ProTeams aan de start. Op papier is Lennert Teugels de kopman, die er vaak een specialiteit van maakt om iedere dag in de aanval te gaan. Zo reed hij in 2022 een opvallende ronde. Hij werd 13e in het klassement en reed praktisch iedere dag in beeld. Zoiets zie ik nu ook wel weer gebeuren. Alexander Salby is een sprinter, hem zien we op de tweede dag en daarna niet meer. Sbastien van Poppel is die achternaam onwaardig, een bijzonder slechte renner. Johan Meens is een van de weinige Walen die we nog kunnen vinden bij Bingoal. Wel een aardige renner in het heuvelwerk, maar je hebt niet het idee dat er veel meer inzit dan rijden voor Bingoal. We zouden hem deze ronde zomaar een paar keer kunnen zien, maar een wereldtopper is het niet bepaald. Giacomo Villa is wel een aardig Italiaans talentje, iemand met een aardig eindschot die redelijk over een heuvel komt, wel typisch zo'n renner die het hier in Rwanda ineens heel goed kan gaan doen. De nieuwe Calzoni, als het ware.
Dit zijn de boys van Mauritius. Ja, die doen mee. Ik hoef daar verder niet veel over te vertellen. Alexandre Mayer is nog wel redelijk, maar verder, ach, ja, Christopher Rougier-Lagane.
En dan, jawel, de laatste ploeg. Met deze prachtige paint gaan we afsluiten. De laatste ploeg is de Rwandese continentale ploeg Java-Inovotec. En dat is toch een ploeg met een aantal interessante namen. Wat te denken van Joseph Areruya, voormalig winnaar van de Tour du Rwanda? Dat niveau haalde hij daarna nooit meer, maar het blijft een icoon van het Rwandese wielrennen. Na een paar jaar afwezigheid mag hij dit rondje weer eens rijden, maar we verwachten er niets van. Als het om de knikkers gaat moeten we toch eerder kijken naar bad boy Moise Mugisha, die in de Tour du Rwanda van 2022 een rit won, terwijl hij in 2021 zelfs bijna het eindklassement won. Vorig jaar reed hij dan weer totaal anoniem mee, en viel hij zelfs uit. We hopen dat hij nu weer zijn oude benen kan vinden, want Mugisha blijft een leuk, druistig rennertje. Altijd aanvallend. Niet nadenken, maar trappen. De kampioen van Rwanda, Patrick Byukusenge, maakt ook onderdeel uit van dit ensemble. Een veteraan, goed voor de ervaring. Wegkapitein, laten we hem zo maar noemen. Bij zijn laatste deelname hier werd hij 52e, dus, nouja, zoiets. Houden we twee renners over, twee keer met de achternaam Tuyizere. Geen familie. De oudste van de twee is Etienne, hij debuteert in de Tour du Rwanda. Vorig jaar derde in de Ronde van Kameroen, dus hij heeft vaker gefietst. Geen jongen waar ik veel van verwacht, maar ik verwacht wel iets van die andere Tuyizere. Hashimu, een jongen die vorig jaar nog junior was. Samen met Janvier Shyaka is hij de toekomst van het Rwandese wielrennen. Of die toekomst er een beetje mooi uitziet, nouja, dat gaan we de komende acht dagen ontdekken, he? Waarschijnlijk niet, maar wonderen bestaan.
Tot zover de voorstelling van de renners. We zetten ons schrap voor een duel tussen Lecerf, KUDUS, Glivar, Restrepo, Blackmore, Latour, Yemane, wellicht een Currie en hopelijk zien we een hoop jonge Afrikanen de show stelen. Muhoza, Niyonkuru, Shyaka en Hashimu Tuyizere zijn de jeugdige Rwandezen om te volgen, Eritrea komt met negen renners die je sowieso allemaal moet volgen. Dat volgen begint over een paar uur, om 11:00 begint de ploegentijdrit. May Stars mag het spits afbijten, Quick Step sluit een klein uur later af. Benieuwd hoe het nu zit met de tijdsverschillen, of die nu wel of niet gaan meetellen. Ik hoop van niet, dan krijgen we daarna nog een hoop moois te zien. Het blijft een heerlijke koers. Enthousiast publiek, mooie, brede wegen, continu op en af en vooral die ploegen van vijf, dat blijft iets geweldigs. Deze koers is niet te controleren, wielrennen op z'n puurst. Zelfs zonder Henok heb ik er zin in, we gaan er weer wat moois van maken.
De truitjes van Rwanda
Vind het best een leuk parcours, maar wel juniorenafstanden. Hopelijk mooie koers komende week!
WE ZIJN LIVE
STOP THE COUNT
Wat een rommeltje wel, allemaal op een normale fiets, ploegen die maar met z'n tween over de finish komen. Goed idee wel.
Lecerf zag er heel sterk uit, die moest met dichtgeknepen remmen rijden om zijn overgebleven ploeggenoten niet te lossen.
Lecerf lijkt me de grote favoriet voor dit rondje. Die gaat winnen.quote:
Quick Step wint alsnog dik, een mannetje minder maakte niet uit.
Lecerf zag er heel sterk uit, die moest met dichtgeknepen remmen rijden om zijn overgebleven ploeggenoten niet te lossen.
Je zoekt de grenzen wel weer op, Bob.quote:
[..]
Lecerf lijkt me de grote favoriet voor dit rondje. Die gaat winnen.
Als het toch niet meetelt voor het klassement hebben ze er wellicht een verkapte training van gemaakt?quote:
Dat je het als Total Energies ook aflegt tegen al die opleidingsteams.