Afrikaans wielrennen #3

quote:

Op dinsdag 1 maart 2022 21:17 schreef DeeBee het volgende:
[ afbeelding ]

Hij is besteld, dank voor de tip @:Rellende_Rotscholier , leuk shirtje!

Je hebt vast wel eens over ze geschreven al? Samenwerking met Bendiction Cyclingclub, die aan talentontwikkeling doen bij de mannen én vrouwen zo te lezen!

Bohhh, lekker gewerkt pik. Daarmee ga je wel de show stelen in de zandbak!

Benediction is inderdaad een van de inmiddels vele wielerclubs die Rwanda rijk is, en momenteel de enige Rwandese club die ook over een continentaal team beschikt. Je merkt dat de Europese ploegen het wel leuk vinden om met deze ploegen samen te werken, Israel is bijvoorbeeld weer met een andere club in zee gegaan.

Dankzij carnaval heb ik verder nog wat achterstallig werk in te halen, dus dat gaan we ook maar even doen.



Op zaterdag was het Alan Boileau die ineens uit het niets toch een rit wist te winnen. Vorig jaar kwam hij drie ritten winnen, dit jaar was hij gelukkig een stuk minder in orde. Behalve dan op zaterdag, al kwam zijn overwinning wel vanuit de vlucht. De rit van zaterdag was misschien wel de moeilijkste rit, in ieder geval wel de rit met de zwaarste aankomst. Dus werd het uiteraard ook weer een felbetwiste rit. Vroeg op de dag ging Renus Uhiriwe in de aanval, maar zoals deze kenner al had voorspeld zou hij de finish niet halen, of in ieder geval niet op tijd. Het werd in dit geval een DNF. Renus gaat het heel zwaar krijgen om door te breken in Europa, ik heb er eigenlijk steeds minder vertrouwen in. We zullen op andere Rwandezen moeten wedden.



Vrij vroeg op de dag ging ook Henok in de aanval, dat was toch even een ongunstige situatie voor zijn landgenoot Natnael Tesfatsion. Henok lijkt alles of niets te hebben gespeeld op zaterdag, want uiteindelijk werd het zijn slechtste dag. Zijn aanval ging niet door, en aan het eind van de rit zou hij pas als 17e over de streep komen. Daardoor zou hij van het podium vallen. Een teleurstellende prestatie, hij had hier eigenlijk gewoon moeten winnen om het ongelijk van de Europese ploegen aan te tonen. In plaats daarvan zakte hij naar de vijfde plaats, en dat is net niets natuurlijk. Wel had Drone Hopper het moeilijk met die aanval, als we de verhalen van de twitteraar mochten geloven moest Tesfatsion zelf ook een tijdje op kop rijden om de boel bij elkaar te houden.



Nadat alles weer bij elkaar kwam ontstond er een kopgroep van 10, met daarin onder meer Omer Goldstein en ook Alan Boileau. Goldstein leek de sterkste van deze koplopers, hij ging lang op kop en had ook lang een grote voorsprong. Zelfs bij het ingaan van de slotkilometer was er nog helemaal niets aan de hand. Op een meter of 500 van het eind had Boileau nog niet het idee dat hij kon gaan winnen, maar toen dacht hij ineens aan het werk van zijn ploeggenoot Pierre Rolland. Ze waren nog maar met z'n tweeën over en Rolland had hard voor hem gewerkt, dus moest Boileau iets voor hem terugdoen. Hij trapte daarom dwars door de pijn heen, perste er nog een sprintje uit en wist in de laatste 200 meter toch aan te sluiten bij Goldstein. Die liet hij daarna nog achter ook, waardoor voor het tweede jaar op rij een renner van B&B zou winnen op Mont Kigali. Lullig voor Goldstein, wel. De beelden van de organisatie zien er ook vrij pijnlijk uit. Wel mooi geschoten met een drone, ze laten perfect zien dat Boileau ineens tevoorschijn komt, dat Goldstein amper nog vooruit te branden is en zodoende wordt opgepeuzeld door de nietszeggende Fransoos die we de rest van het jaar weer niet in beeld gaan zien.



Echt in vorm waren de twitteraars weer niet, dus was het afwachten wat er achter de koplopers gebeurde. Ik vreesde voor Budyak, die als klimmer in zijn sas had moeten zijn. Niets bleek minder waar, Natnael Tesfatsion klom als een gems en reed al zijn tegenstanders op een hoopje. Niet verwacht, maar wel extreem genot natuurlijk. Dit was een serieuze aankomst bergop, erg mooi dat Natu meer kan dan punchen alleen. Ook mooi dat zijn naaste belager Kent Main was, de Afrikanen deden het goed, op de mindere dag van Henok na dan. Alba, ploeggenoot van Natnael was derde van de favorieten, voor Eric Manizabayo. Wéér een Afrikaan, een Rwandees zelfs. Het ging een stuk beter dan in 2021, die conclusie kunnen we heel makkelijk trekken. Pas daarna kwam Ewart over de streep, en dan Budyak. Ze verloren een seconde of 20 ten opzichte van Tesfatsion, waar ik eigenlijk nog steeds versteld van sta. Ewart en Budyak, dat zijn echt jongens voor dit werk, maar ze werden mooi geklopt door Tesfatsion. Prima, soms zit het mee. Muhoza had ook weer een goede dag, terwijl Hayter op een voor hem onherkenbare onzichtbare manier meeschoof. Eyob viel weer niet echt mee, al kan het zijn dat hij moest werken voor Budyak. Henok was echt de teleurstelling van de dag, geen idee wat daar is gebeurd. Ook nooit iets over gelezen, ik eis nog steeds een verklaring. Die aanval in het begin van de dag, gewoon een mindere dag? Hoe dan ook, reclame voor hemzelf was het niet.




Natnael daarentegen maakte wel reclame voor zichzelf. Eerste koers van het jaar, en meteen bleek hij soeverein. Geen ritzege, maar samen met zijn sterke ploeg kon hij de boel perfect controleren en op de juiste momenten toeslaan. De geschonken overwinning aan Budyak kwam meteen in een ander daglicht te staan. Geen onderschatting van de Oekraïner, nee, hem perfect op waarde geschat en hem de gelegenheid geboden om zich uit te spreken over de situatie in zijn land: “Through your publication, I can appeal to the authorities and people of Russia, please stop the war!!!” he wrote. “It’s not our fault that people suffer and die. Please stop the war, the Ukrainian people want peace!”. Dat zijn teksten natuurlijk.




De oorlog op de fiets werd in het voordeel van Tesfatsion beslecht. In plaats van een voorsprong van een schamele zes tellen had hij nu ineens een behoorlijke voorsprong van 26 seconden. Henok was al helemaal nergens meer te zien, terwijl de nieuwe nummer drie, Ewart, op 50 seconden stond. Ook Madrazo kon het allemaal niet meer bijbenen. Het zag er bijzonder goed uit voor Tesfatsion, met nog maar een korte rit van 75 kilometer te gaan. Maarja, wel een lastige rit. Paar keer over de Muur van Kigali en ook nog een paar keer de klim naar Rebero, allemaal steil en lastig werk over kasseien. In het verleden werd in die korte rit de boel nog wel eens overhoop gegooid, dus mochten we ook weer niet te vroeg juichen. Daarom ging ik de spanning maar weer eens wegdrinken in m'n carnavalskostuum haha.

In de tussentijd kwamen wel de ontbrekende filmpjes van de dagen ervoor online. Die van rit 5 is niet echt de moeite waard, maar die van de zesde rit nog wel. Je ziet bijvoorbeeld dat het Kent Main is die na de Wall of Kigali in de aanval gaat, op twitter hadden ze het toen over een totaal andere renner. Op het muurtje aan het eind zie je dat Natnael de tijd van z'n leven heeft. Terwijl Restrepo denkt een waanzinnige aanval te plaatsen is Natnael aan het freewheelen. Even later zit hij lachend op het wiel van Budyak, die inderdaad de overwinning cadeau krijgt. De video van rit 7 heeft dan weer de mooie dronebeelden (7:08 en verder) en we kunnen heel kort zien dat Natnael werkelijk speelde met de concurrentie. Demarreren zonder te demarreren, ze hadden geen schijn van kans tegen zijn wonderbenen. Dat belooft wat voor de rest van het jaar. Ik heb vernomen dat een aantal WT-ploegen hem al op het lijstje hebben staan en niemand minder dan de grote Gianni Savio zelf verwacht dat Tesfatsion het volgende product is dat hij af gaat leveren voor het grote werk.

De laatste rit, dat was me er nog eentje. Wat een einde, dat vooral. Voor het eerst sinds de Tour du Rwanda een 2.1-koers is wint een Rwandees een etappe. Moise Mugisha was de gelukkige, de jongen die twee jaar geleden nota bene op de laatste dag op weg leek naar de ritzege, maar toen net aan het eind werd ingehaald door Jose Diaz. Die tegenwoordig trouwens bij Gazprom fietst, dus karma haalt iedereen uiteindelijk altijd in. Dat Moise Mugisha eindelijk een rit wint is heel mooi, het is een eindeloze en onvermoeibare aanvaller met het tactisch inzicht van een doperwt. Dat bleek ook tijdens de afsluitende rit weer, want het was weer een ware rollercoaster met onze Moise. Hij voelde zich gesterkt door de aanwezigheid van niemand minder dan Paultje Kagame. De grote leider was op de afspraak en mocht bij de start met het vlaggetje zwaaien. Dit zorgde voor vleugels bij Mugisha, is hij waarschijnlijk gedwongen om te zeggen. Door die vleugels kon hij zijn shirtje niet meer dichtkrijgen, wellicht is dat ook nog een verklaring voor de toch kolderieke finishfoto.



De korte maar vaak spectaculaire rit van amper 75 kilometer was een klein beetje live te volgen. Een uitzending gevuld met heel veel gepraat en af en toe wat beelden, dat schoot weer lekker totaal niet op. De updates lieten ook weer te wensen over, al was het wel duidelijk dat we al vrij snel met een kopgroep van vijf te maken hadden. In die kopgroep zat Moise Mugisha, samen met een duo van TotalEnergies. In die kopgroep gebeurde volgens twitter een hoop. Mugisha in de aanval. Dujardin in de achtervolging. Geniez gelost. Dujardin sluit aan bij Mugisha. Geniez sluit ook weer aan. Geniez in de aanval. En dan had Geniez blijkbaar ineens een minuut voorsprong. Zelfs bij het ingaan van de slotkilometer was de voorsprong nog 52 seconden. Maar dan, ineens, sloten Mugisha en Dujardin toch weer aan. En vervolgens lieten beide heren van Total Mugisha zelfs winnen. Leg maar uit.



Het vingertje voor de mond van Mugisha vraagt al om enige uitleg. Kenners weten dit natuurlijk al, maar we gaan het nog maar even herhalen: vorig jaar reed Mugisha nog bij SACA, de ploeg van Adrien Niyonshuti die werd gesponsord door Skol. In Rwanda mag je als baas je onderdanen slaan, en dat deed voormalig prof Niyonshuti dus ook bij zijn renners. Iedereen pikte dat blijkbaar, behalve de eigenzinnige Mugisha. Die sloeg terug. Dat leverde hem een schorsing op, zodoende kon Mugisha niet deelnemen aan de Tour du Rwanda van 2021, terwijl hij in 2020 nochtans tweede was geworden. Er was geen weg meer terug voor Mugisha bij zijn ploeg, of hij moest excuses aanbieden en diep door het stof gaan. Daar had hij geen zin in, nee, liever zou hij een andere ploeg vinden. In het buitenland, als het even kon. Dat is uiteindelijk gelukt, ProTouch haalde hem op. Met dit vingertje snoert hij de mond en de hand van Adrien Niyonshuti, en ook meteen van alle Rwandezen die kritiek hadden op zijn gedrag en zijn vlucht uit Rwanda. Dat hij in de positie is gekomen om dit vingertje (met open mond, ook bijzonder) te tonen is ook wel frappant. Geniez had deze rit lachend kunnen winnen, zou je zeggen. Maar onderweg had Mugisha zich kranig geweerd. Hij was al eens in de aanval gegaan en reed de mannen van Total toen op een hoop, maar die wisten toch weer terug te keren. Wellicht waren ze onder de indruk van zijn kracht en zijn strijdlust en wilden ze hem daarom deze zege gunnen. Dujardin had al een rit op zak en Geniez zelfs twee, dus een Rwandees de zege gunnen kon wat dat betreft wel. Het is een sympathiek gebaar richting het land Rwanda en ook richting een Rwandese renner. Ik weet nog steeds niet wat ik er nu echt van moet denken, het heeft ook juist wel weer iets denigrerends. 'Laten we dat arme Afrikaantje ook wat gunnen.' Mugisha heeft er in ieder geval wel echt voor gereden en hij heeft het de heren onderweg moeilijk gemaakt, dus laten we toch maar uitgaan van het positieve. Al kunnen we het ook weer niet onbenoemd laten dat dit de dag des oordeels is voor vrouwenmepper Geniez, vandaag krijgt hij zijn straf te horen. Wellicht was dit nog een halfslachtige poging om de wereld te tonen dat hij toch echt wel een prima kerel is.



Complete complottheorieën verschenen er na afloop. Het altijd walgelijke bedrijf Total dat overal ter wereld een ravage aanricht maar nu een wit voetje probeert te halen door net als het eveneens walgelijke Shell de banden met Rusland te verbreken zou op deze manier ook een wit voetje halen in Rwanda. En dat niet geheel belangeloos, want Total is actief in Rwanda. Beetje vergezocht, kan me niet echt voorstellen dat ze dit in de laatste kilometer aan Geniez hebben doorgegeven. De ware toedracht zullen we nooit weten, we zullen maar vooral blij moeten zijn met het feit dat er weer eens een keer een rit is gewonnen door een Rwandees. Een Afrikaanse ritzege ook nog eens, die kunnen we goed gebruiken. Op de beelden valt te zien dat Mugisha op 500 meter van het eind een tikje op z'n bips krijgt, Nilufer Gundogan vindt dit leuk. Dat is het signaal dat ze Mugisha gaan laten winnen, maar het waarom zal altijd giswerk blijven.



Over de ontwikkelingen in het peloton hoorden we al helemaal niets, behalve dan dat ze een paar minuten achter de koplopers reden en dat de vluchters dus opnieuw voor de ritzege zouden gaan. Geen nieuws was goed nieuws, er viel simpelweg weinig te melden. Twee Drone Hoppertjes stapten onderweg af, maar Natnael kwam totaal niet in de problemen. Er was simpelweg niets aan te doen, Natu was te sterk voor de tegenstand. Achter het opmerkelijke trio vooraan ging Lennert Teugels er met de vierde plaats vandoor, waarna Henok als vijfde over de streep kwam. Maakt zijn slechte zaterdag nog merkwaardiger, want op zondag was hij weer bij de beteren. Zonde, zonder die slechte dag was hij op het podium geëindigd en was deze koers nog net wat mooier geweest. Nu bleeft hij hangen op de vijfde plaats, wat goed is maar niet goed genoeg. Zo komen we nooit in de World Tour terecht, verdimme. Alba werd zesde, een paar tellen voor Tesfatsion. Die kon rustig uitbollen en met een voorzichtig armpje in de lucht over de streep komen. Geen moment in de problemen geweest, netjes op het wiel van Ewart en Budyak over de finish gekomen. Voor de vierde keer in de historie van de Tour du Rwanda wint een Eritreeër, voor Tesfatsion zelf is het zijn tweede zege. In 2020 won hij, en nu weer. Een fenomeen, mogen we wel stellen. Alleen Valens Ndayisenga slaagde er ooit in om de Tour du Rwanda tweemaal te winnen, en dat was in het 2.2-tijdperk. Natnael is de koning van het 2.1-tijdperk, oh jazeker.



Budyak en Ewart mochten met hem mee op het podium. De man met het mooiste kapsel van het peloton uiteraard in het midden, hij reed een geweldige ronde. Enige smetje is het gebrek aan een ritzege, al gaf hij natuurlijk rit zes weg aan Budyak en was hij tijdens de 7e rit de eerste van de favorieten. Madrazo is uiteindelijk vierde geworden, voor Henok Muluberhan. Kent Main eindigde als 7e en met Eric Manizabayo stond er nog een vierde Afrikaan in de top 10. Een 9e plaats voor hem is zijn beste prestatie tot nu toe, goed gedaan. Leo Hayter werd 10e, waarna we net buiten de top 10 nog een aantal Afrikanen vinden. Metkel Eyob 12e, ook licht teleurstellend, maar hij reed vooral in dienst van Budyak. Op een 14e plaats is Eric Muhoza de tweede Rwandees. Ik had gehoopt op een top 10 voor hem, maar ten opzichte van een jaar eerder is het in ieder geval progressie. Niet slecht gedaan, ik dicht hem nog steeds het talent toe om het in Europa te maken. Moet er wel überhaupt eerst een ploeg hem oppikken, geen sinecure. Eervolle vermelding voor Samuel Niyonkuru op de 27e plaats, als jongste Rwandees geen misselijke prestatie. Maar het was verder toch weer een ouderwets Eritrees feestje, de diaspora kon weer losgaan.



Een betere Tour du Rwanda dan die van 2021. Toen nul ritzeges en geen eindzege, alleen een dagje geel voor Eyob. Ditmaal twee ritzeges, eentje van Kent Main en natuurlijk de opmerkelijke winst voor Moise Mugisha. Ook weer een eindzege, gelukkig. Over het algemeen gezien ook betere prestaties van de Rwandezen, Manizabayo reed serieus goed en ook Muhoza zette een stap vooruit. Moise Mugisha was enorm wisselvallig, maar liet wel weer zijn aanvalslust zien en met een beetje hulp pakt hij dus ook een rit mee. We mogen gematigd tevreden zijn, maar richting 2025 is er nog steeds een hoop werk te doen. De stijgende lijn moeten we nu door gaan trekken. Hopelijk zien we de nationale ploeg van Eritrea weer terug in 2023 en hopelijk zijn de Rwandezen dan weer wat sterker geworden. Hopelijk zien we volgend jaar La Tropicale ook weer terug, want die koers missen we nu al twee jaar. Zoals we wel meer koersen missen. Wat te denken van de Afrikaanse kampioenschappen, bijvoorbeeld? Die zouden dit jaar in Burkina Faso gehouden worden, maar ook dat ging weer helemaal mis. Een militaire coup, terrorisme, een vluchtelingencrisis, dat soort ellende. Daarom is dit toernooi nu verplaatst naar Egypte, als het goed is. Vanaf 22 maart zou de boel verreden moeten worden, maar helemaal volledig officieel is het nog niet. Verder staat er op de kalender voorlopig alleen de Tour du Mali, in mei, en de Tour of Limpopo in Zuid-Afrika. Geen vetpot. De mottenballen, haal ze er maar vast bij voor dit topic. Maar niet voordat we nog even gekeken hebben naar de bromance tussen de Eritrese coureurs.



In de tussentijd genieten we nog maar even na van de zege van Natnael Tesfatsion in Rwanda, het was weer een waar spektakel. Een mooie ronde, met veel publieke belangstelling en altijd veranderende scenario's. Op basis van deze ronde zou je bijna pleiten om altijd met slechts vijf renners per ploeg van start te gaan, het maakt het controleren onmogelijk en stimuleert de aanvalsdrang. Het liefst rijden we dan ook in een land als Rwanda, dat veel te bieden heeft. Publiek, natuurschoon, goede wegen, de hoogte, etc. Het WK 2025 gaat een grandioos succes worden, dat kan bijna niet anders. Hopelijk verdwijnt corona heel snel helemaal en kunnen we in de tussenliggende jaren weer volop gaan koersen in Afrika. We zullen het op de voet blijven volgen, in eerste instantie over een dag of 20, als de Afrikaanse kampioenschappen met een beetje mazzel zullen beginnen in Egypte. Tot dan, dan maar. Volledigheidshalve hier nog het filmpje van de laatste rit:



[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 02-03-2022 01:49:01 ]

Dat shirtje van Mugisha was echt kolderiek Begrijp nu heel goed dat renners hun shirtje nog even netjes doen vlak voor de finish

Henok beweert op Twitter dat hij bij de tijdrit op het Afrikaans kampioenschap geen zilver maar goud had moeten krijgen. Iets met een niet kloppende tijdswaarneming. Vaag verhaal, zou wel schandalig zijn mocht het kloppen.

quote:

Op dinsdag 29 maart 2022 23:24 schreef Mykonos het volgende:
Henok beweert op Twitter dat hij bij de tijdrit op het Afrikaans kampioenschap geen zilver maar goud had moeten krijgen. Iets met een niet kloppende tijdswaarneming. Vaag verhaal, zou wel schandalig zijn mocht het kloppen.

Inderdaad, er was nogal wat consternatie na de tijdrit. Hoe dat precies zit is me nog steeds niet duidelijk en het valt ook niet mee om er echt wijs uit te worden, maar dat de organisatie van de Afrikaanse kampioenschappen het op meerdere vlakken liet afweten is in ieder geval wel duidelijk.

De Afrikaanse kampioenschappen, die werden vorige week georganiseerd. Oorspronkelijk was het idee om de boel in Burkina Faso te laten plaatsvinden, maar daar brak de pleuris uit en toen moest er in laatste instantie een nieuw organiserend land gevonden worden. De keuze viel op Egypte, en daar waren ze blijkbaar niet echt in staat om de boel op een goede manier te regelen. Zo waren er bijvoorbeeld amper startlijsten te vinden en over updates tijdens de koersen hoefde je al helemaal niet na te denken. Een uitslag na de koers? Komt wel, ooit. Vorige week woensdag begonnen de kampioenschappen traditiegetrouw met de ploegentijdritten. Vier stuks, mannen, vrouwen, mannen junioren en vrouwen junioren. Het werd één groot Eritrees feest. Ze wonnen alles, hoppa. Bij de mannen is dat niet direct een verrassing, want sinds 2009 heeft Eritrea twee keer de ploegentijdrit niet gewonnen. En dat lag bij beide gelegenheden aan het feit dat ze niet eens aan de start stonden, want anders hadden ze toen waarschijnlijk ook gewonnen. Doet Eritrea mee, dan winnen ze de ploegentijdrit. Koersland, he? De prestatie tijdens deze ploegentijdrit vond ik overigens wel knap, want de beste Eritreeërs waren in Europa en Zuid-Afrika kwam nog met een best behoorlijke ploeg aanzetten. Bij Eritrea waren alleen Henok Muluberhan en Dawit Yemane van Bike Aid enigszins bekend, de andere twee waren nobele onbekenden. Zuid-Afrika kwam dan weer met voormalig prof Reinardt Janse van Rensburg en toch wel erkende hardrijders als Kent Main en Gustav Basson. Het verschil was klein, een seconde of zes, maar Eritrea trok wederom aan het langste eind. Bij de mannen junioren won Eritrea ook, wat volkomen logisch was aangezien er weer twee kneiters van talenten zitten aan te komen. Dat ze ook bij de vrouwen domineerden was dan nog wel een verrassing, aangezien je het als fietsende vrouw in Eritrea een stuk moeilijker hebt. Desalniettemin, ook daar zit dus talent. Het leverde het volgende fraaie plaatje op:



Eritrese dominantie, zo zien we het graag. Wellicht enigszins geholpen door het feit dat de Zuid-Afrikaanse vrouwen niet aan de start stonden, maar toch. Daags nadien werd de tijdrit verreden. Namens Zuid-Afrika zou de altijd ondergewaardeerde Kent Main van start gaan, maar hij werd ziek. Zijn vervanger was Gustav Basson en die ging verdimme met de zege aan de haal. Zes seconden sneller dan Henok Muluberhan, was het uiteindelijke verdict. Maar daar was Henok het dus niet helemaal mee eens. Direct na de finish kreeg Henok te horen dat hij de snelste was. Hij werd door iedereen gefeliciteerd, zelfs door de organisatie. Daarna duurde het alleen een paar uur voor de echte officiële serieuze uitslag kwam, en toen bleek de heer Basson ineens zes seconden sneller te zijn geweest. Hoe dat precies zit? Niemand die het weet.



Ze waren ineens de finishfoto kwijt en zijn toen voor een handgeklokte tijd gegaan, ofzo? Heel vaag verhaal, maar Henok was een paar dagen later nog steeds boos dus er zal toch echt iets niet helemaal goed zijn gegaan. Gezien het niveau van de organisatie mogen we niets uitsluiten, het hangt van het amateurisma aan elkaar. De tijd die Henok op Strava heeft gezet komt overeen met zijn tijd op de officiële uitslag, Basson heeft dan weer niets op Strava gezet en dat zou Henok graag willen zien om te kijken of het bij hem ook klopt. Die Basson doet dat natuurlijk niet, dat hij als invaller zomaar even een titel meepakt is enorm mooi voor hem en die gaat ie niet zomaar laten afpakken. Als er geen fotofinish is (?) gaat er verder denk ik niet veel mogelijk zijn en zal Henok moeten leven met de tweede plaats. Enorm zonde, want daardoor loopt hij wel een hattrick mis.

Bij de mannen junioren ging de winst naar Aklilu Arefe, die sinds dit kampioenschap door het leven gaat als Aklilu Arefayne. Aklilu is een jongen die we in de gaten moeten houden. Werd vorig jaar als eerstejaars junior al tweede op het Eritrees kampioenschap tijdrijden voor junioren, hij moest alleen Milkias KUDUS, het jongere broertje van, voor laten gaan. Ook schijnt hij al een keer ergens heel ver vooraan geëindigd te zijn in een koers in Eritrea tussen de elite. Talentje, derhalve. Landgenoot Yonas Tekie werd tweede, ook hier konden we dus weer genieten van Eritrese dominantie. Bij de vrouwen zagen we dan weer heel verrassend een meisje uit Algerije winnen. Letterlijk een meisje, want Nesrine Houili is pas 18. Ze versloeg de Egyptische thuisfavoriete Ebtissam Zayed Ahmed en de voor de ploeg van Andy Schleck rijdende Zuid-Afrikaanse Kerry Jonker. Bij de vrouwen junioren won Zuid-Afrika dan wel weer, Caitlin Thompson reed de boel op een hoop. Leukste rubriek van deze kampioenschappen is overigens de trui voor de winnaar, die letterlijk bij iedereen te groot valt.



Ook op de Afrikaanse kampioenschappen ontkomen we niet aan de mixed relay. Deze werd gewonnen door... Mauritius! Ja, op dat eilandje doen ze aan fietsen. Ze werden wel geholpen door het feit dat Eritrea de betere renners spaarde en Zuid-Afrika niet eens kwam opdagen, maar toch leuk voor Mauritius. Kleine voetnoot, snel door naar het serieuze werk. De wegwedstrijden! Het parcours in Egypte was zo goed als vlak, 100 kilometer rechtdoor over een brede en rechte weg, omdraaien en dan 100 kilometer terug over dezelfde weg. Nou, niet helemaal, maar wel zo ongeveer. De grootste uitdaging werd gevormd door de wind, het woei dat het blies. En er waren amper updates, dat ook. Lekker te volgen, not. Bij de mannen junioren reed er blijkbaar lang een groepje op kop dat pas richting het eind werd ingerekend, waarna er een spurt volgde. Veel Eritreeërs zijn klimmers, maar sinds Bini weten we dat ze ook behoorlijk rap kunnen zijn. De volgende generatie beschikt ook over snelle benen, want we waren weer getuige van een nieuwe 1-2. Tot mijn grote teleurstelling was het wel niet Aklilu Arefe die won, hij werd in de sprint geklopt door landgenoot Yoel Habteab. Aklilu had voor een hattrick kunnen gaan en was dan wellicht in de voetsporen getreden van Bini, nu is het voor hem 1-1-2 geworden. Ook niet slecht, KOPEN DIE GOZER. En neem Yoel Habteab ook meteen mee naar Europa, want die werd vorig jaar derde in de tijdrit voor junioren in Eritrea en 7e in de wegrit. Ook een fenomeen dus. Allemaal fenomenen.




Mauritius op drie en vier. Leuk, maar die jongens zien we natuurlijk nooit meer terug. Dat is op zich nog wel het lullige, binnen Afrika maakt het ook nog verschil uit welk land je komt. Zuid-Afrika, Eritrea, Ethiopië, Rwanda, in die volgorde heb je nog enigszins een kans om überhaupt Europa te bereiken. Afkomstig uit een ander land? Jammer dan. Bij de vrouwen junioren pakte Caitlin Thompson de dubbel, gefeliciteerd Caitlin. Een 16-jarig meisje uit Rwanda werd overigens derde, die schrijven we op voor 2025. Bij de vrouwen was het gastland eindelijk aan het feest, Ebtissam Zayed Ahmed ging met de zege aan de haal. Ze versloeg Kimberley Le Court uit Mauritius in de sprint. Een meisje uit Burkina Faso op drie en de 18-jarige Nesrine Houili eindigde als vierde. Nou, hartstikke leuk allemaal.

Dan door naar de mannen. Dat was blijkbaar een ontzettend interessante koers. Het waaide weer ontzettend hard en er werd continue aangevallen. Kan heel goed een waaierkoers zijn geweest, eigenlijk. Hoe dan ook, er stonden een paar sterke sprinters aan het vertrek. De Algerijnen zijn over het algemeen heel rap en Reinardt Janse van Rensburg mocht toch wel gelden als een van de grote favorieten. Nog steeds op jacht naar een contract in Europa wilde hij graag winnen. Kampioen van Zuid-Afrika was hij al geworden, dit moest ook nog even binnengehengeld worden. Bij Eritrea wilden ze daarom de koers zo hard mogelijk maken. Ze gingen al vroeg in de aanval en rookten vrij snel wat mannetjes op. Alles om Henok in een goede positie te brengen. Dat lukte heel behoorlijk, Henok zat continu van voren en was lange tijd goed omringd. Toch waren de Algerijnen het sterkst, zij waren tot in de absolute slotfase met vijf man vertegenwoordigd. Op een groep van 10. Vijf van de 10. Henok zat in de laatste kilometers alleen, terwijl Reini nog kon beschikken over de hulp van Gustav Basson. Vijf van de 10, zou het dan de Algerijnen lukken om een mooi sprinttreintje op poten te zetten? Geen idee, er waren amper beelden. Ze deden in ieder geval iets niet helemaal goed, want de jonge Hamza Amari eindigde op de derde plaats, vlak voor Nassim Saidi, die toch eigenlijk de rapste man van Algerije had moeten zijn. Reinardt Janse van Rensburg werd tweede en de winst ging uiteraard naar Henok Muluberhan. Henok wordt al-tijd tweede. Altijd. Zoals tijdens de tijdrit wordt er soms zelfs een heel complot bedacht om hem tweede te laten worden. Maar het is hem nu gelukt, hij heeft iets gewonnen. En hoe. Reini gooide zijn gegevens online en dat zijn geen misselijke cijfers.



Henok heeft een verschroeiende sprint gereden. Is gewoon een fantastische coureur. Janse van Rensburg is jarenlang een gerespecteerde renner geweest in Europa. Die haalt nog steeds serieuze wattages en als je hem dan zo op z'n kloten geeft hoor je zelf ook een fatsoenlijke kans te krijgen in Europa. Ploegen, KOPEN DIE GOZER. Heni is geen Bini, maar wel een serieus getalenteerde coureur die eigenlijk bij geen enkele ploeg zou misstaan. Haal hem weg bij Bike Aid, geef hem dat World Tour-contract waar hij recht op heeft.



Een prachtige dag voor Eritrea werd het. Bini die Gent-Wevelgem wint en Henok die het Afrikaanse kampioenschap wint. Natnael Tesfatsion ondertussen nog vierde in Italië, alleen de zware valpartij van Amanuel was een domper op de feestvreugde. Maar goed, wel weer vooral goede resultaten voor Eritrea. Op de Afrikaanse kampioenschappen namen ze zomaar zeven gouden medailles mee naar huis, je zou voor minder. Meer dan de helft van de wedstrijden gewonnen, niet mis.



Vooral heel blij voor Henok dat hij eindelijk een koers heeft gewonnen. Ik denk niet dat veel ploegen normaal naar deze uitslag kijken, maar wellicht dat het nu wat meer in het oog springt vanwege de zege van Biniam. Op wielerflits werd hij meteen gedoopt tot toptalent. Dat is wellicht wat veel eer, maar hij is gewoon echt heel erg goed. Bij iedere WT-ploeg rijden een aantal coureurs die minder zijn dan hem, dat zou je op z'n minst kunnen beweren. Enfin, na deze zege vloog hij terug naar Eritrea, waar hij samen met Biniam (en ook Natnael) als een held werd onthaald. De beelden hebben we ongetwijfeld allemaal al gezien, de platte kar passeerde overal de revue. Wel opmerkelijk dat Bini de vorige keer pauselijk werd onthaald en nu een beetje half lullig uit de auto hing. Aan de ene kant Bini, aan de andere kant Henok. Wel topbeelden.



De rest van de deelnemers aan de Afrikaanse kampioenschappen hingen uit de andere auto's. Tussen de platte kar en de autoparade in fietsten dan weer de lokale renners, ook altijd een standaardonderdeel van de ontvangst in Eritrea. Mooi stukje heldenverering, wel te hopen dat de heertjes de beide voeten op de grond blijven houden. Bini schijnt als hij terugkeert naar Europa een nieuw contract te krijgen. Verdrievoudiging van het salaris, van 300.000 naar een miljoen. Snel onderhandeld wel. Wellicht kan zijn manager als eis toevoegen dat Wanty ook Henok haalt. Bini en Henok zitten allebei bij Carera, dus in die zin zie ik iets moois opbloeien. In de tussentijd ben ik vooral benieuwd of Bike Aid een mooi shirtje gaat ontwerpen voor Henok. Bij UAE hebben ze laten zien dat het mogelijk is om de Afrikaans kampioen z'n eigen trui te geven, ook al was dat dan een spuuglelijk ding. Beter laat Bike Aid me niet in de steek, anders krijgen ze wat van me te heuren.



Nou, tot zover wel de Afrikaanse kampioenschappen, denk ik. Was wel weer lachen, ondanks de waanzinnig slechte organisatie en het totale gebrek aan informatie. Het lollige was wel dat het twitteraccount na afloop van de laatste wedstrijd ineens volop begon te twitteren. Fijn, hebben we wat aan. Zoals de ontdekker van Roglic ook ineens wakker werd en een artikel schreef over toptalent Henok en Team Amani. Wel de moeite waard om te lezen, op zich. Kan niet zeggen dat ik het er volledig mee eens ben. Afrikanen vooral laten koersen op de manier die ze kennen om op die manier te groeien klinkt leuk, maar uiteindelijk moeten ze ook gewoon op fatsoenlijk niveau koersen op de weg om iets te kunnen bereiken. MIJN Jordan Schleck verdoet zijn tijd daar. KOPEN, DIE GOZER.

https://www.wielerflits.n(...)-niet-uit-het-niets/

Filmpje erbij, over de Migration Gravel Race. Sluit goed aan bij het artikel.


Sluiten we af met een artikeltje van de UCI of all places over de weg van Afrika richting het WK 2025. Waarbij we helaas de trieste kanttekening moeten plaatsen dat de belangrijkste man van het WCC, Vincent Jacquet, gisteren is overleden. RIP, uiteraard. Tevens de vraag of het de UCI gaat lukken om een adequate vervanger te vinden. Gelukkig hebben we in ieder geval Jean-Pierre van Zyl nog, ginder in Zuid-Afrika. Tell 'em, Jean-Pierre.

quote:

“If we are to have success in Africa, it will come from Junior categories and women. We have a big chance to be in the top five or on the podium with those categories. Africa is a gold mine of talent. The most talent in the entire world sits within Africa. It’s a question of extracting it.”

https://www.uci.org/artic(...)uOYFn6vsVjs0oE6Jfwci

Het is wel weer eens tijd voor een nieuwe update, zeker aangezien er de afgelopen periode volop is gekoerst in Afrika. Liefst twee 2.2-koersjes afgewerkt de afgelopen weken, toe maar!

Voordat we die koersen eens onder de loep gaan nemen eerst even een aantal wat meer algemene berichten. Zo heb ik met stij-gen-de verbazing een persbericht van de UCI gelezen. Waar de aandacht vooral uitging naar het eerste WK gravel stond er ook een korte passage in over het volgende:

quote:

As for the dates of the 2024 UCI Emerging Cycling Countries World Championships, awarded to Cairo (Egypt) at the UCI Management Committee meeting in September 2021, these have been confirmed: the event will take place from 2 to 10 March 2024. Further information on the event will be communicated in due course.

Er komt een WK voor... emerging countries? Dat klinkt wel heel erg koloniaal en fout, mokzegge. De insteek zal vast goed zijn, maar dit voelt toch vrij dubieus en ook arbitrair. Wanneer ben je een emerging country, bijvoorbeeld? En gaat het dan om de algehele economische toestand in een land, of juist om de toestand op de fiets? Ik weet niet echt of het de beste stap vooruit is om de wielerwereld op te delen in ]i]emerging countries[/i] en nouja, established countries? Maar goed, in 2024 mag Eritrea dus weer een hoop gouden medailles gaan ophalen, dat zal [s]dictator[//s] president Afewerki vrolijk stemmen. Hij mocht laatst op audiëntie bij Bini, de bofkont. Klein beetje sportswashing toch wel, het succes van de Eritrese wielrenners wordt zeker niet onbenut gelaten.



Hip montuurtje wel van Bini, sinds het kurkincident. 'President Isaias underlined that "there is no greater endowment than Excellence" adding Bini's stellar performance in Giro d'Italia is great inspiration to others.' Zo, dat zijn teksten. Over Eritrea gesproken, de nationale kampioenschappen komen er binnenkort aan. Met een deelnemersveld om duimen en vingers bij af te likken. Henok en Natnael zijn al op het vliegtuig naar huis gestapt, Bini was er natuurlijk al en ook KUDUS doet mee. Die heeft via de site van EF nog een interviewtje gegeven.

quote:

On Friday, June 24, our Eritrean time-trial champion will defend his jersey in front of thousands of his most cheerful supporters.

For his mum and dad, his four brothers and his sister, it will be the first of two chances this year to see Merhawi race. The second will be on Sunday, June 26: the day of the Eritrean road race championships. Both races will be great festivals. Merhawi can’t wait to race in front of the Eritrean crowds.

“It is always a big celebration every time that I go home to Eritrea,” he says. “What I do in the races is always in the news, especially after 2015 when I did the Tour de France. When I arrive at the airport now, everyone greets me. That makes me happy. That makes me proud.”

This year, Merhawi’s little brother Milkias will be watching Merhawi more closely than ever. He will follow him in the peloton. Milkias Kudus is not yet 18, but he is already winning races against elite riders.

That’s no small feat in Eritrea, where cycling is the national sport.

Cycling was introduced to the tiny east African country by Italians, who ruled Eritrea for much of the first half of the twentieth century. When the likes of Ottavio Bottecchia, Alfredo Binda, and Gino Bartali were capturing imaginations with their feats during cycling’s early decades, Eritrea was a colony of the Kingdom of Italy. Eritreans fell in love with bike racing too. They have since won independence, and, though life in Eritrea is often hard, their love for cycling is stronger than ever.

On weekend afternoons, young Eritreans race laps around Asmara, the capital. They start out on cheap mountain bikes, racing for points in the third division. By the time the best racers have moved up to the first class, they can live almost like professionals. Backed by the government and some of the nation’s biggest companies, the top Eritrean teams provide their riders with good equipment and coaching, apartments and pocket money, as well as support at the races. They compete in a national series, which brings the sport to the Eritrean mountains. The best of them can race Africa’s great tours with the national team. Most dream of professional careers in Europe. Few ever get the chance.

“The main problem is that you need a visa to come to Europe,” Merhawi says. “You cannot come by yourself for one tour or a couple of races. To get a visa, you need a good team to support you to invite you to Europe.”

Merhawi was fortunate. He has now raced all three grand tours and proven himself time and time again during his ten-year career, but he might never have had the chance without help from the UCI. As a youngster, he won many of Eritrea’s biggest races and was selected to join the World Cycling Centre in South Africa, which was set up by the international federation to provide opportunities to talented racers from underdeveloped countries. Riding in UCI colours, he won a stage and wore the yellow jersey at the Tour of Rwanda when he was still a junior. Thanks to that performance, he was invited to the World Cycling Centre’s European base in Aigle, Switzerland.

“I spent a whole season in Aigle with the UCI and that’s where I learned to be a professional,” Merhawi says. “I learned everything—bike-handling skills, training, how to race in Europe with 200 riders in the bunch.”

Merhawi won great races from the start. He was hungry to be a pro and adjusted to life in Europe quickly. He earned a contract for the next season.

He sure did miss home though.

“Here, I sometimes feel lonely,” he says. “I miss my family and my friends. In Eritrea, we live together with our neighbours. It is not like in Europe. At my apartment in Andorra, I don’t know my neighbour. I just say good morning and nothing else, but in Eritrea, we eat dinner and lunch together with our neighbours and friends. We share everything. We help each other.”

Merhawi is now trying to help his little brother.

“He is a strong rider, so I teach him to have self-confidence and to believe in himself,” he says. “And I try to pass down my knowledge about what he might be expected to know in the future about training and nutrition and sleep. I tell him to learn English, to read some books. Sometimes, I bring him with me in training and I show him what hard is on the bike. He is learning very fast. He is not yet 18, but he races with elite guys and wins a lot of races. He makes me proud.”

Merhawi’s family is proud of him too. Sadly, they have never had the chance to watch him race in the world’s biggest cycling events. They can’t get visas. That’s why the national championships are so important to Merhawi.

This year’s races will be difficult. Over the past few years, several Eritreans have made it to Europe and proven themselves in the World Tour. The local riders are very strong too. They are all good friends until the red flag drops. The road race will be held on a flat circuit that doesn’t suit Merhawi, but he is going to race as hard as he can.

“Everyone in my family will come see the race,” Merhawi says. “The people will be really crazy. They are really amazing. There will be a lot of fans out there, a lot of people who support me, so there will be pressure.”

If anyone beats Merhawi, he hopes it will be Milkias. Maybe, in a couple of years, he will get a visa and a shot in the World Tour too.

That would be special—racing in Europe with his brother. Only then could Merhawi show him what it means to be a pro.

Eigenlijk gaat het interview ook vooral over Milkias, de jongere broer die steeds jonger wordt. Zou uit 2003 moeten komen en dus dit jaar 19 worden, maar is nu blijkbaar nog steeds niet 18. Uh, problematisch. Enfin, Milkias doet het blijkbaar goed in het lokale circuit in Eritrea en wint al races. Al zijn er jongens die meer in het oog springen, Aklilu Arefe bijvoorbeeld. Die naam heb ik al eens laten vallen en dat zal ik blijven doen, want als junior maakt hij de elite wekelijks belachelijk. Wint koersen tussen de grote jongens, een fenomeen. Kopen, die gozer. Naar we mogen aannemen gaat hij de Eritrese kampioenschappen voor junioren domineren en zal hij waarschijnlijk ook zijn opwachting gaan maken op het WK in Australië. Arefe, ook wel Arefayne genoemd, heeft zelfs al een interviewtje gegeven aan Velo Club, waaruit blijkt dat er nog geen interesse in hem is. Dat moet snel veranderen, dit is de beste sinds Bini. Ook leuk: laatst won de jongere broer van Biniam ook een koers. Een nieuwe Girmay in aantocht naast een nieuwe KUDUS, het houdt niet op, niet vanzelf. En Aklilu dus, Eritrea neemt de wereld over.

Gaan we van Eritrea door naar Ethiopië, want de sympathieke mensen van Peloton Mag hebben weer een longread gepubliceerd, met ditmaal Hagos Welay in de hoofdrol. Een artikel dat de moeite van het lezen waard is, het geeft weer eens wat achtergrond over de struggles waar Afrikaanse renners mee kampen. En dan nog meer specifiek Ethiopische renners, gezien de situatie in hun thuisland en dan vooral de regio Tigray. Ook Hagos is iemand die zijn familie al twee jaar niet meer gezien heeft, in de tussentijd kon hij vanwege allerlei administratieve rompslomp niet koersen, pas dit jaar heeft hij zijn eerste koersjes kunnen rijden. Niet onverdienstelijk, al lees je in het stuk dat hij ook nog wel regelmatig bij de een of de andere valpartij betrokken is, al heeft hij daar wel altijd een excuus voor. Hoe dan ook lijkt hij over redelijk wat talent te beschikken, het valt te hopen dat hij dit jaar en volgend jaar nog een hoop mooie koersen mag rijden en wellicht nog een keer een stap omhoog kan zetten. Dat hopen we ook voor zijn streekgenoten Mulu Hailemichael en Negasi Abreha. Die rijden momenteel ook fraaie prestaties bijeen, Mulu is het Spaanse amateurcircuit aan het oprollen terwijl Negasi voor een prachtige Monfort-notering in de Baby Giro lijkt te gaan. Alle drie talenten, zeker als je bedenkt wat ze allemaal met zich meedragen. Negasi heeft bijvoorbeeld al een jaar niet meer met zijn moeder gesproken en kreeg twee maanden geleden voor het laatst bericht van een broer, dat het wel oké ging. Nou, lekker dan. Kortom, lezen dit artikel en mijn boys uit Tigray steunen.

https://prodige-mag.wixsi(...)-welay-berhe-english



Goede quote nog wel uit dit artikel, dat laat zien wat voor een ransmakakerig wereldje het wielrennen eigenlijk is.

quote:

Colombian rider Edgar Andres Pinzon (from Colombia Tierra de Atletas, who finished 8th overall) had already explained in an interview for Cyclisme Actualités that he sometimes got told that he shouldn't be in front of the peloton during that Giro di Sicilia; Hagos confirmed us the same thing about that crosswinds stage: "Yes, it was the WorldTeams and ProTeams in front and the Continental Teams behind. When I was trying to be at the front and to follow riders, for example from Trek Bardiani or Eolo, I got told 'don't go to the front, go back at the back with the Continental teams'.

Zo, kunnen we nu door naar de twee koersen die afgelopen tijd op Afrikaanse bodem zijn verreden, te beginnen met de Tour du Benin! Een koers die wel al een aantal jaar bestaat, maar het was altijd een nationale koers. Dit jaar pas voor het eerst een 2.2-wedstrijd, eigenlijk best bijzonder. Zoveel goede wielrenners heeft Benin niet, eigenlijk zelfs geen enkele. Vaak wordt een koers in Afrika pas 2.2 zodat er UCI-punten mee te verdienen zijn, maar dan heb je wel eerst goede wielrenners nodig natuurlijk. Of je zorgt voor een gebrek aan concurrentie, dat kan ook. Zo mocht Rwanda niet meedoen aan deze koers. Wilden ze wel graag, maar ze waren niet welkom. Politieke spelletjes op de fiets, dat komt in Afrika aan de lopende band voor. Je wil het liefst zoveel mogelijk puntjes voor jezelf houden, want dan mag je mensen afvaardigen naar het WK, of naar de OS. Al zie ik tussen Benin en Rwanda weinig concurrentie, dus in dit geval gaat dit vlieger niet op. Het is vooral een land als Zuid-Afrika dat op sommige momenten ineens met 10 2.2-koersen komt, waar dan alleen maar Zuid-Afrikanen aan meedoen. Marokko is daar ook goed in. Richting Parijs gaan we dat soort taferelen weer meemaken, vermoed ik zomaar. Nu is het een wat rustigere periode, met dus een nieuwe koers in de vorm van de Tour du Benin. Ik heb al best wel veel over tal van Afrikaanse koersen geschreven, maar niets werkt beter dan beelden. Om het gevoel van een Afrikaanse koers goed te pakken te krijgen heb ik een absolute kijktip in de aanbieding: https://www.netflix.com/title/81467045

Tour du Faso, een Duitse documentaire uit 2013 over de - goh - Tour du Faso. De editie van 2011 werd vastgelegd en dat was weer een bijzondere editie. We volgen met name de Duitser Benjamin Höber, die werkelijk overal een pittige mening over heeft. Een renner die de leiderstrui dreigt over te nemen maar ook sprint voor de ritzege, dat kán toch niet Johan. Het is vooral een fascinerend portret van deze Duitser, die continu, de hele ronde lang, over alles aan het klagen is en continu op het punt staat in een breakdown te belanden, wat hij afwisselt met momenten van totale arrogantie waarin hij weet te melden dat hij dat hele peloton wel even gaat oprollen. Maar het laat verder ook heel goed zien hoe koersen in Afrika werkt, of juist niet werkt. Er is ook een gastrolletje voor vriend van het forum Youcef Rekiki, die werkelijk wordt geslacht. Had in die tijd blijkbaar een ontzettend slechte reputatie in het peloton, lachen. Maar enfin, geen spoilers verder, gewoon kijken, is vermakelijk. De tactiek, of het gebrek aan tactiek, is nog steeds een actueel onderwerp en kan helpen om te begrijpen hoe de gemiddelde Afrikaanse koers verloopt. Dat in de Tour du Faso alle Burkinezen van verschillende ploegen samenspannen, bijvoorbeeld.

In de Tour du Benin ging het samenspannen van de mannen uit Benin wat minder goed, want de eerste rit werd gewonnen door de Belg Bjorn De Decker. Dit is een man met een verhaal. Zo werd hij in 2017 wereldkampioen Gran Fondo in Albi. Ik wist niet dat het een ding was, maar je leert iedere dag weer wat bij. Bjorn viel alleen niet veel later door de mand, zoals zoveel deelnemers aan dit soort evenementen had hij naar de verboden middelen gegrepen. In april 2018 liep hij tegen de lamp en tot dit jaar kwam hij niet meer in competitie. Na een derde plaats in een Belgische kermiskoers begin dit jaar en een eerste plaats in de volgende kermiskoers een paar weken later won hij prompt de eerste etappe van de Tour du Benin, ik denk dat we wel kunnen stellen dat Bjorn tijdens zijn schorsing ontzettend veel heeft geleerd. Hij klopte de sympathieke Kameroener Clovis Kamzong en de Marokkaan Adil El Arbaoui in de sprint, wat een klootzak. De tweede rit werd gewonnen door een andere Belg, Seppe Vangheluwe. Daar heb ik dan weer het volgende over gevonden:

quote:

Plots staat Seppe Vangheluwe (26) in de schijnwerpers! Hij won een rit in de Ronde van Benin en pakte in de West-Afrikaanse republiek de puntentrui mee naar huis. Eind volgende maand vliegt hij naar Guadeloupe om daar twee maanden lang te koersen.

Laten we de carrière van Seppe Vangheluwe grillig noemen. In 2017 won hij een etappe in de Ronde van Togo én in de Ronde van Guyana. Na dat ‘boerenjaar’ hing hij de koersfiets aan de spreekwoordelijke haak. “Ik kreeg een degout van het fietsen”, aldus Vangheluwe. “Toen ik het aanbod kreeg om ambassadeur te worden voor Van Rysel, het fietsmerk van Decathlon, keerde de goesting terug en begon ik bij de nevenbonden te koersen. Het plezier in het fietsen keerde snel terug.”

Intussen hoort de inwoner van Moorsele met roots in Meulebeke tot een trainingsgroep met Lotto-Soudal-prof Harm Vanhoucke, z’n broer Warre en Kim Devroye. Mannen die elkaar tot nieuwe uitdagingen pushen. “Een UCI-koers winnen werd een doel”, geeft Seppe Vangheluwe toe. “Via Guy Smet kreeg ik de kans om mee te gaan naar de Ronde van Benin, een land in West-Afrika. Daar heb ik drie maanden naartoe geleefd. De openingsetappe was de lastigste. We schoven Björn De Decker naar voor en hij won die eerste rit.”

“De aankomst van de tweede etappe lag op een hellende strook. Iets voor mij. In een sprint met een twintigtal renners kon ik het afmaken. De volgende drie ritten waren voor de zuivere sprinters. Ik behaalde nog een paar ereplaatsen en heroverde dankzij plek twee in de slotrit de leidersplaats in het puntenklassement.”

Via Johan Molly
Zodat het voor Seppe Vangheluwe een geslaagde Afrikaanse missie werd. Weldra volgt een nieuwe uitdaging. Ritwinst in Benin opent andere deuren. “Voor ik naar ginder vloog had ik de intentie te stoppen indien ik een etappe kon winnen”, verduidelijkt hij. “Mijn vriendin Lindsey Windels speelde enkele weken geleden haar laatste volleybalwedstrijd bij Vkt Torhout en heeft ook al een nieuwe uitdaging: een marathon lopen. Door de ritzege in Benin kreeg ik plots veel verzoeken van buitenlandse teams. Johan Molly, verzorger bij Bingoal-Pauwels Sauces, bracht me in contact met een ploeg die in augustus de Ronde van Guadeloupe rijdt. In juli en augustus ga ik in het Franse overzeese departement koersen. Mijn werksituatie laat dit momenteel toe. Daarna heb ik nog één wens: dat mijn broer Warre de kans krijgt om prof te worden. Ook dat is iets waar we samen aan werken.”

Met dank aan Guy Smet dus, een fenomeen. Guy is inmiddels 50 en rijdt ieder jaar wel een paar koersen in Afrika. Zo ook dit jaar, hij stond namelijk zelf ook aan het vertrek in Benin. Gezien zijn uitslagen wel als wegkapitein, de tijden dat hij zelf nog won zijn ver weg. In 2008 won hij de Tour du Faso, nu werd hij 53e in Benin. Na de sprint op een klaarblijkelijk hellende aankomst eindigde de derde rit op een andere manier. De Duitser Marcel Peschges kwam solo aan, met een voorsprong van meer dan een minuut op de Nederlander Jarri Stravers. Ja, er was ook weer een Nederlandse equipe aanwezig. Mannen als Peter Merx en Lars Quaedvlieg, die vinden we toch ook regelmatig terug in Afrika. De Ronde van Benin was ook echt een ronde voor de avontuurlijke Europeanen, de Afrikanen kwamen er niet aan te pas. Met Clovis Kamzong en Artuce Tella deden er twee sterke jongens uit Kameroen mee en er stonden ook wel een paar aardige Marokkanen aan de start, maar de jongens uit landen als Benin en Togo zijn geen fenomenen. In Nigeria hebben ze mensen genoeg, maar geen goede coureurs. Zuid-Afrika vaardigde ook een ploeg af, maar dan vol jongens waar ik nog nooit van had gehoord. Ivoorkust had met Issiaka Cissé wel een sterke renner mee, maar zijn landgenoten laten hem vaak in de steek. Toch was er nog wel een klein succesje voor Afrika, de vierde rit werd immers gewonnen door de Zuid-Afrikaan Jonathan Bouwer. Slechts 19 jaar oud, toch niet direct een talent vrees ik. Hoewel, Hermann Keller en Seppe Vangheluwe kloppen in de sprint, je zou voor minder! Had ik Burkina Faso al genoemd? Nee, niet echt he. Dat had ik maar beter wel kunnen doen, want Bachirou Nikiema sloeg toe op de laatste dag. Hij won voor, opnieuw, Seppe Vangheluwe. De eindzege ging naar de Duitser Marcel Peschges, dankzij zijn solo op dag drie. Jarri Stravers eindigde op de tweede plaats, voor Adil El Arbaoui. De uitslag van de derde rit werd dus ook het eindpodium. De Tour du Benin, een koers om niet al te lang bij stil te staan. Hier is nog een interviewtje met Bjorn De Decker trouwens en de ploeg van de winnaar heeft ook een fraai stuk geschreven. Blijkt dat er aan het eind van de ronde nog allerlei gekonkel was. Peschges reed lek aan het eind van de laatste rit, binnen de laatste drie kilometer. Hoewel sommige ploegen protesteerden en beweerden dat hij lek was gereden met meer dan drie kilometer te gaan. How sad can your life be? Dat zijn teksten, Embrace The World. Klimatologische omstandigheden waren ook weer pittig, maarja, dat is Afrika he.



En dan werd vorige week ook nog eens de Ronde van Kameroen afgesloten. Een achtdaagse rittenkoers, met een vrij beperkte startlijst. Er deden slechts 53 renners aan mee, van negen verschillende ploegen. Zeven van die ploegen kwamen uit Afrika, daarnaast deden er twee Franse amateurploegen aan mee. Dat zorgde er wel mooi voor de de Afrikanen veel konden winnen, in Benin stonden er veel meer Europeanen aan de start. De Afrikaanse ploegen in Kameroen waren overigens wel beter gestoffeerd, zo stuurde Marokko een veel sterkere ploeg, was Paultje Daumont er ditmaal wel bij namens Burkina Faso en werd Rwanda dit keer niet geweigerd. En vooral dat laatste hebben ze geweten hoor, in Kameroen. Hoewel, niet meteen de eerste dag. Nee, de Tour du Cameroun begon juist heel goed voor Kameroen. Op de eerste dag kwam Artuce Tella solo aan, met een voorsprong van 41 seconden op Didier 'Mbappe' Munyaneza. Paultje Daumont werd derde in dezelfde tijd, met hem nog vier renners. Nummer 8 van de dag eindigde op meer dan vijf minuten, kijk, dat is koersen in Afrika. Een groepje rijdt weg en de rest houdt het gewoon helemaal voor gezien. Lekker man. De tweede rit verliep iets gecontroleerder, de verschillen bleven althans beperkter. Axel Taillandier won voor voormalig WT-renner Anass Aït El Abdia. Taillandier is een jonge Fransoos van Club de la Defense, een beetje het nieuwe Armee de Terre zou je kunnen denken. De piepjonge Rwandees Etienne Tuyizere (2003) werd derde. Rwanda had sowieso een enorm talentvolle selectie afgevaardigd. Met Etienne Tuyizere, Samuel Niyonkuru en Eric Muhoza waren hun drie grootste talenten van de partij, aangevuld met mentor Munyaneza (die knul heeft al z'n eigen fietsschool) en Moise Mugisha.

Deze Moise Mugisha is waarschijnlijk nog altijd de beste Rwandees, en dat liet hij tijdens de derde rit weer eens zien. Hij won niet, maar legde wel beslag op de tweede plek en deed zodoende goede zaken voor het algemeen klassement. Dat moest ook wel, want hij had de slag tijdens de eerste rit gemist. Deze rit ging naar de jonge Marokkaan Nasr Edinne Maatougui (2002), waarschijnlijk de meest talentvolle Marokkaan van zijn generatie. Al koop je daar weinig voor, want van de vorige generatie met onder meer El Chorki en El Kouraji hebben we ook nooit meer wat vernomen. Pedri Crause werd die dag vierde, ook een interessante jongen. Rijdt voor een Franse amateurploeg, Martigues, en heeft zodoende al wat koersjes in Frankrijk gereden. Komt uit 2003 en is dus eerstejaarsbelofte. Kan wel wat, net als zijn ploeggenoot Christiaan Klopper. De vierde rit ging dan weer naar een andere ploeggenoot van Crause en Klopper, de Bulgaar Yordan Andreev. Een jongen die ook al vaker actief is geweest in Afrika, zo won hij bijvoorbeeld vorig jaar ook al een rit in de Ronde van Kameroen. Moise Mugisha deed opnieuw goede zaken door vierde te worden, de Rwandezen waren gemotiveerd om sportieve wraak te nemen op Benin. Hoewel die Andreev ondertussen wel een probleem werd, want die zat tijdens de eerste rit mee en had zodoende nog steeds een voorsprong van meer dan drie minuten op Mugisha.

Dat de Marokkaantjes zo'n beetje hun sterkste opstelling naar Kameroen hadden gestuurd bleek wel weer tijdens de vijfde rit, die eindigde in een ouderwetse 1-2. Mounir Makhchoun won voor Adil El Arbaoui, terwijl Paultje Daumont derde werd en Christiaan Klopper vierde. Werkt wel, zo'n rondje met bijna alleen maar Afrikanen, dan winnen ze in ieder geval genoeg. In een kopgroep van zeven zaten ook twee Rwandezen, die werden netjes zesde en zevende. Werk aan de winkel voor een jongen als Niyonkuru, hij heeft talent maar hij moet ook nog stappen zetten. Mugisha verloor nog een paar tellen extra ten opzichte van Andreev, het zag er eigenlijk niet direct naar uit dat de Bulgaar, vorig jaar al tweede in het klassement, nog echt in de problemen zou komen. De zesde rit overleefde hij ook, een rit die vol-le-dig werd gedomineerd door Marokko. Een werkelijk bizarre aanslag, de Marokkanen werden eerste, tweede, derde én vierde. Nasr Edinne Maatougui pakte zijn tweede rit, met twee tellen voorsprong op Mounir Makhchoun, Anass Aït El Abdia en Achraf El-Doghmy. Dat levert dan dit soort plaatjes op, de Kameroener in beeld, Clovis Kamzong, eindigde op de vijfde plaats. Een anonieme Tour du Cameroun voor hem, nochtans de beste renner van zijn land. Artuce Tella deed het beter, een hard gelag.



Maar toen, maar toen, maar toen. Toen volgde de voorlaatste rit. En in die rit pleegde Rwanda een coup. Eric Muhoza en Moise Mugisha zaten samen in de kopgroep, ze werden vergezeld door het Marokkaanse duo El Abdia en El Arbaoui, en ook de Fransoos Taillandier was mee. De voorsprong van deze groep liep op naar vier minuten, waardoor Mugisha zichzelf virtueel naar het geel reed. Aan het eind van de rit moest Muhoza, vermoedelijk na een hoop nuttig werk, lossen, waarna de resterende vier renners vochten om de ritzege. Taillandier was de gelukkige, hij pakte zijn tweede rit. Anass Aït El Abdia werd weer tweede, de derde podiumplaats voor de voormalig renner van UAE. Reed wel mooi in de bergtrui en de puntentrui, ook wat waard. Andreev kwam binnen op vier minuten en had plots een achterstand van een halve minuut op Moise Mugisha. Dus wachtte Rwanda de schone taak om de leiderstrui tijdens de laatste rit te verdedigen. En daar slaagden ze glansrijk in. Aanval na aanval na aanval werd geplaatst, typisch Afrikaanse chaos, maar Rwanda hield stand. De grote talenten als Niyonkuru, Muhoza en Tuyizere reden hun longen uit hun lijf voor Mugisha en hoewel de boel richting het eind toch uit elkaar werd gereden kwam Mugisha niet in de problemen. Marokko won nog maar eens, ditmaal was El Arbaoui de gelukkige. Een paar tellen later werd Taillandier tweede, nog een paar tellen later kwam een gele Mugisha over de streep. De zege was binnen voor Rwanda. Voor het eerst in jaren dat ze nog eens een 2.2-wedstrijd winnen. Niet geheel onlogisch dat uitgerekend Moise het doet, blijft puur fysiek gezien het grootste Rwandese talent. Wel een beetje een lastige jongen om mee te werken, tactisch niet echt verfijnd en ook qua stuurmanskunst geen kraan, maar puur qua wattage een fenomeen. Goed jaar voor hem, een rit gewonnen (cadeau gekregen) in de Tour du Rwanda en nu het eindklassement gepakt in Kameroen. Je zou voor minder.




Vermakelijk koersje toch wel, met de nodige ontwikkelingen per dag. Mijn jonge Rwandeesjes lieten zich goed zien, al moest er uiteindelijk toch ook flink gewerkt worden voor Mugisha. De Marokkanen waren behoorlijk aan het domineren, terwijl met Crause en Klopper ook een paar jonge Zuid-Afrikanen hun neus aan het venster staken. Duidelijk is ook dat er geen nieuw talent opstaat in Kameroen, en dat Burkina Faso het toch nog vooral steeds van Paul Daumont moet hebben, maar dat is dan weer een luie jongen die nooit de volgende stap gaat zetten. Slechts twee Franse ploegen, toch drie ritzeges, tja, dat blijft een ding. Tactisch moet er nog steeds een hoop gebeuren, al heeft Rwanda het uiteindelijk toch voor elkaar gekregen om de koers op z'n kop te zetten. De boys werden dan ook als helden onthaald in Rwanda. Zoveel wordt er niet meer gewonnen in Rwanda en de kritiek op de wielerbond neemt ook steeds meer toe, deze zege werd dan ook aangegrepen om de middelvinger op te steken naar de haters. De spanning tussen Africa Rising Cycling en alle Rwandezen op twitter is steeds meer om te snijden. De kritiek lijkt terecht, maar zoals wel vaker kan kritiek natuurlijk niet op goedkeuring rekenen. Voor de jonge gasten in deze ploeg, die nu vooral moesten knechten, te hopen dat ze een kansje krijgen in Europa, iemand als Muhoza, dat kan echt wat worden denk ik. Muhoza, Crause, Maatougi, Niyonkuru, allemaal naar Qhubeka. @dougryd



Tot zover Kameroen. Nu op naar de nationale kampioenschappen. Vooral veel zin in het Eritrese kampioenschap, dat wordt smullen.




[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 18-06-2022 15:44:01 ]

Dat 'WK' voor opkomende landen klinkt wel tof

quote:

Op zaterdag 18 juni 2022 15:59 schreef heywoodu het volgende:
Dat 'WK' voor opkomende landen klinkt wel tof

Een extra koers voor renners uit landen die doorgaans weinig koersen is mooi meegenomen, misschien moeten ze er alleen een andere naam voor verzinnen?

quote:

Op zaterdag 18 juni 2022 16:01 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]
Een extra koers voor renners uit landen die doorgaans weinig koersen is mooi meegenomen, misschien moeten ze er alleen een andere naam voor verzinnen?

Developing ofzo? In het bobsleeën/skeleton heb je een speciaal team aan technische staf voor de kleinere landen, de coach daarvan heet de 'Small Nations Coach' volgens mij (of 'Developing Nations Coach'), iets in die richting

Op zich vind ik de naam wel meevallen, iets met opkomende/ontwikkelende landen (op wielergebied) lijkt me niet heel verkeerd. Een lastiger punt is wellicht hoe je een scheiding gaat maken tussen welk land wel en welk land niet..

quote:

Op zaterdag 18 juni 2022 16:10 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Developing ofzo? In het bobsleeën/skeleton heb je een speciaal team aan technische staf voor de kleinere landen, de coach daarvan heet de 'Small Nations Coach' volgens mij (of 'Developing Nations Coach'), iets in die richting

Op zich vind ik de naam wel meevallen, iets met opkomende/ontwikkelende landen (op wielergebied) lijkt me niet heel verkeerd. Een lastiger punt is wellicht hoe je een scheiding gaat maken tussen welk land wel en welk land niet..

Bij het baanwielrennen heb je dat wel. Daar kunnen ze trainen op de baan van de UCI in Aigle.

Maar je hebt toch al het Afrikaans kampioenschap? Waarom meteen een WK voor b-landen?

quote:

Op zaterdag 18 juni 2022 16:10 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Developing ofzo? In het bobsleeën/skeleton heb je een speciaal team aan technische staf voor de kleinere landen, de coach daarvan heet de 'Small Nations Coach' volgens mij (of 'Developing Nations Coach'), iets in die richting

Op zich vind ik de naam wel meevallen, iets met opkomende/ontwikkelende landen (op wielergebied) lijkt me niet heel verkeerd. Een lastiger punt is wellicht hoe je een scheiding gaat maken tussen welk land wel en welk land niet..

Basketbal hebben/hadden ze ook zo'n kampioenschap.

Persoonlijk vind ik het iets dat kan werken voor teamsporten, maar minder geschikt is voor sporten waar het meer draait om het individu.

quote:

Op zaterdag 18 juni 2022 18:41 schreef Halcon het volgende:

[..]
Basketbal hebben/hadden ze ook zo'n kampioenschap.

Persoonlijk vind ik het iets dat kan werken voor teamsporten, maar minder geschikt is voor sporten waar het meer draait om het individu.

Bij teamsporten kun je inderdaad makkelijker werken met een ranking.
Wat doe je met landen die één wereldtopper hebben maar de rest is c-niveau. Mag zo'n land meedoen?

quote:

Op zaterdag 18 juni 2022 21:45 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]
Bij teamsporten kun je inderdaad makkelijker werken met een ranking.
Wat doe je met landen die één wereldtopper hebben maar de rest is c-niveau. Mag zo'n land meedoen?

Ja en met promoveren en degraderen. IJshockey promoveert de winnaar van de (oude) D-poule naar de (oude) C-poule en vliegt de nummer laatst eruit.

Wielrennen vind ik het op zich prima zoals het nu gaat met het WK. Stel dat je een A-wk zou houden, beste 20 landen met elk 8 renners, dan zou bv. Eritrea gewoon aan dat WK mee mogen doen. En Ecuador ook. Maar bv. Canada niet.

quote:

Op zondag 19 juni 2022 12:20 schreef Halcon het volgende:

[..]
Ja en met promoveren en degraderen. IJshockey promoveert de winnaar van de (oude) D-poule naar de (oude) C-poule en vliegt de nummer laatst eruit.

Wielrennen vind ik het op zich prima zoals het nu gaat met het WK. Stel dat je een A-wk zou houden, beste 20 landen met elk 8 renners, dan zou bv. Eritrea gewoon aan dat WK mee mogen doen. En Ecuador ook. Maar bv. Canada niet.

Het zou sowieso ook geen WK of iets dergelijks moeten heten. Op een WK kun je dé wereldtitel pakken, niet 'de wereldtitel voor B-landen', want dat is geen wereldtitel.

Maar dat terzijde verder

quote:

Op zondag 19 juni 2022 12:25 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Het zou sowieso ook geen WK of iets dergelijks moeten heten. Op een WK kun je dé wereldtitel pakken, niet 'de wereldtitel voor B-landen', want dat is geen wereldtitel.

Maar dat terzijde verder

Ben ik met je eens.

Ook terzijde, wat ik ook altijd belachelijk vond/vind zijn die vele kampioenschappen. Nederlands kampioenschap sportklasse, amateurs A, amateurs B, WK voor 40+, 50+, etc.

Persoonlijk vind ik het nu met die continentale kampioenschappen prima.

Zo'n Wk of hoe je het ook noemt, is ook maar gewoonc'n wedstrijd. Je kunt beter het continentale circuit uitbouwen.

quote:

Op zondag 19 juni 2022 12:29 schreef Halcon het volgende:
Persoonlijk vind ik het nu met die continentale kampioenschappen prima.

Eens.

Een WK voor b-landen ergens op de wereld brengt voor kleinere landen ook weer extra kosten met zich mee.

quote:

Op zondag 19 juni 2022 13:16 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]
Eens.

Een WK voor b-landen ergens op de wereld brengt voor kleinere landen ook weer extra kosten met zich mee.

Ja, dat ook. Dat moet dan toch weer in een B-land georganiseerd worden. Met zoveel mogelijk categorieën. En alle B-landen moeten daar dan op af.

Uiteindelijk hebben B-landen meer aan fatsoenlijke wedstrijden in de buurt, dus het continentale circuit uitbouwen.

quote:

Op zondag 19 juni 2022 13:18 schreef Halcon het volgende:

[..]
Ja, dat ook. Dat moet dan toch weer in een B-land georganiseerd worden. Met zoveel mogelijk categorieën. En alle B-landen moeten daar dan op af.

Uiteindelijk hebben B-landen meer aan fatsoenlijke wedstrijden in de buurt, dus het continentale circuit uitbouwen.

Daarnaast zou de UCI moeten kijken of ze op één of andere manier talenten via stages in contact kunnen brengen met Europese (pro)continentale ploegen.

quote:

Op zondag 19 juni 2022 13:20 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]
Daarnaast zou de UCI moeten kijken of ze op één of andere manier talenten via stages in contact kunnen brengen met Europese (pro)continentale ploegen.

Er was toch een WCC-team?

quote:

Op zondag 19 juni 2022 13:20 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]
Daarnaast zou de UCI moeten kijken of ze op één of andere manier talenten via stages in contact kunnen brengen met Europese (pro)continentale ploegen.

(Pro)continentale ploegen weten de talenten uit andere werelddelen wel te vinden toch?

quote:

Op zondag 19 juni 2022 16:39 schreef Halcon het volgende:

[..]
(Pro)continentale ploegen weten de talenten uit andere werelddelen wel te vinden toch?

Ik vind het vrij beperkt.

quote:

Op zondag 19 juni 2022 18:21 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]
Ik vind het vrij beperkt.

Zuid-Amerikaanse renners zie ik geregeld opduiken. Afrikaanse renners, dat begint te komen.

Denk dat het vooral zaak is dat er lokaal meer structuur komt, zodat er meer gaan wielrennen, degene die gaan wielrennen ook voldoende wedstrijden hebben om te rijden, faciliteiten, etc. Dan heb je uiteindelijk een grotere pool, wat meer talenten op zou moeten leveren.

Het lijkt er wel op dat we een ommekeer aan het meemaken zijn. Ineos dat aankondigt te gaan investeren in Kenia, waar een heuse cycling academy moet worden opgericht. Israel dat aandacht vraagt voor hun project in Rwanda middels een speciaal truitje in de Tour (u kunt doneren en ervoor zorgen dat Israel voor het eerst ooit een keer iets goed doet) en Intermarche dat naar verluidt ook aan het kijken is of ze in Eritrea nog meer Biniams kunnen vinden. In de Tour doen er daarentegen slechts drie Afrikanen mee, allemaal uit Zuid-Afrika. Er is sowieso nog een hoop werk te doen.



In Eritrea zelf waarschuwen ze al voor deze nieuwe invloeden, het begint er op te lijken dat mensen het gat in de markt beginnen te vinden. Vroeger had niemand interesse in Afrika, nu staan ze ineens in de rij. Typisch, uiteraard.



Ondertussen zie ik toch wel goede ontwikkelingen, namelijk dat de koersen in Eritrea steeds beter te volgen zijn. Zo was er zelfs een behoorlijk fatsoenlijke livestream van het nationaal kampioenschap aldaar. Nog nooit eerder vertoond. De volledige uitslag stond zelfs een dag later online, daar moest je normaal maanden (zonder overdrijven) op wachten. Er is meer vraag naar, maar de Eritreeërs geven zelf ook meer openheid van zaken. Nu was het toevallig het nationaal kampioenschap, maar ik zie ook steeds vaker uitslagen verschijnen van allerlei lokale races. Dat was normaal nooit het geval en normaal wist je dus ook nooit welke jongens een beetje hard aan het fietsen waren. Nu weet ik bijvoorbeeld dat we Aklilu Arefe/Arefayne moeten blijven benoemen. Op het NK stelde hij niet teleur, hij won de tijdrit. De wegrit won hij dan weer niet, maar schrijf deze jongen op, we hebben onze nieuwe Biniam al gevonden.



Dat was bij de junioren, bij de elite zagen we dat de tijdrit werd gewonnen door een terugkerende Biniam. Hij was Merhawi KUDUS net te snel af, en de net van een blessure herstelde Amanuel werd derde. Erg mooi dat deze jongens weer in koers zijn, en mooi dat Bini alvast één Eritrese trui heeft te pakken. Na afloop was het weer een feest van jewelste, waarbij het vooral opvalt dat er ontzettend veel jeugd zijn naam scandeert. Hij inspireert écht de volgende generatie van Eritrea, dat is schitterend om te zien.



De wegwedstrijd werd ook behoorlijk schitterend, vooral omdat de boel gewoon - bijna - perfect te volgen was. Goed, nouja, niet overdrijven, eigenlijk was het best chaotisch. Er werden tegelijkertijd meerdere wedstrijden verreden, de vrouwen, de junioren en de mannen reden over hetzelfde parcours. Af en toe kwam er iemand juichend over de streep, dat was dan een vrouw, een junior, en tegen het eind was het KUDUS. Bij gebrek aan kennis van het Tigrinya was er af en toe niets aan vast te knopen, maar ik was al blij dat er überhaupt beelden waren. De koers bij de mannen was razend interessant, omdat niemand zin had om met Biniam naar de finish te rijden. Natnael Tesfatsion koos ervoor om te anticiperen en was zo'n beetje direct na de start al in de aanval gegaan. Uiteindelijk kwam hij in een kopgroep van drie terecht, met daarin Natnael Berhane en Merhawi KUDUS. Het duurde vrij lang voor ik Berhane had herkend, want die fietst nu voor een of ander clubteam ergens in de zandbak en dat shirtje kwam me verre van bekend voor. Het probleem lostte zichzelf wel op, want Berhane kreeg te maken met een lekke band en haakte vooraan af. KUDUS en Tesfatsion bleven dus met z'n tweeën over, terwijl Bini in het peloton een steeds groter probleem had. In dat peloton kon ik overigens heel erg lang Henok Muluberhan niet vinden. Ik was op zoek naar een paarse trui, maar wat bleek, Henok heeft eindelijk zijn trui van Afrikaans kampioen ontvangen!



In het peloton moest Bini rekenen op de steun van de clubloze Meron Teshome. Dat is de neef van Bini. Reed in het verleden een aantal jaar voor Bike Aid en is volgens mij gewoon gestopt, maar op het nationale kampioenschap keerde hij even terug om zijn neef te helpen. Ook de van de aardbodem verdwenen Daniel Teklehaimanot bleek helemaal niet van de aardbodem verdwenen, hij stond eveneens clubloos aan de start. De finish haalde hij niet, dit leek meer op even een tussendoortje voor de lol. In het peloton viel verder op hoeveel renners rondrijden in kleding van andere renners. Er reden meerdere renners rond in het tenue van Intermarche van vorig jaar, gekregen van Bini dus. Daarom reden deze jongens ook op kop, voor wat hoort wat. Maar verder zat iedereen op het wiel. Amanuel, Henok, Metkel Eyob, Dawit Yemane, noem ze allemaal maar op, ze hoopten allemaal dat Bini alles alleen zou oplossen. Dit uiteraard tot grote frustratie van Bini, wat sommige zeurkousen zouden omschrijven als karma. Desondanks werd het verschil met de twee koplopers nooit veel groter dan een minuut. Vooraan zagen we vooral KUDUS heel veel werk doen, hij smeekte ook een aantal keer opzichtig om een overname van Natnael, maar die begon daar niet aan. Achteraf was daar een hoop om te doen, het is maar net welk verhaal je wil geloven, maar Natnael schijnt slechte benen te hebben gehad en had er vrede mee om tweede te worden als Mera hem naar de finish bracht.



Bij het ingaan van de slotronde hadden KUDUS en Tesfatsion slechts 20 seconden voorsprong, de tank bij KUDUS liep ook wel een beetje leeg. Praktisch de hele dag op kop rijden op een vrij vlak parcours, totaal niet zijn ding. Maar in de slotronde stokte de samenwerking in het peloton weer, wat zelfs nog een ragequit opleverde van Bini. Die jongen is gewoon afgestapt, was er helemaal klaar mee. Nouja, wen er maar aan, op dit soort parcoursen gaat hij ieder jaar tegen hetzelfde aanlopen. En het zal ook ieder jaar dit parcours zijn, want Eritrea is vermoedelijk het enige land op aarde waar ze een tribune hebben gebouwd voor de koers. Midden in de hoofdstad een tribune, die dan ook nog eens volledig volgepakt zit, het is een schitterend tafereel. Er staat ook een gigantisch scherm, zodat de toeschouwers ook nog eens de koers perfect kunnen volgen. Het is echt briljant, hoewel je over Eritrea ook genoeg negatieve dingen kunt zeggen, vooral over de man aan de macht, is de liefde voor de sport bijna onbegrensd en dat is formidabel om te zien. Aan het eind van de koers nam Natnael toch weer een paar keer over, hij wilde er in ieder geval zeker van zijn dat hij tweede zou worden. Ik had aan het eind verwacht dat hij zou sprinten en dan logischerwijs zou winnen, maar tot mijn verbazing liet hij KUDUS winnen. Daar was nogal wat over te doen en de wildste theorieën kwamen voorbij, maar de theorie dat hij slechte benen had en na al het werk van KUDUS hem niet de zege wilde afpakken geloof ik wel. Een tweede plaats is eigenlijk niets, maar de zege afpakken van KUDUS zou hem waarschijnlijk ook niet in dank zijn afgenomen. Merhawi is nog altijd een van de Eritrese pioniers, samen met Teklehaimanot de eerste die de Tour reed namens Eritrea. Een halve heilige in zijn land, die status heeft Tesfatsion nog niet. Ik denk dat de verschillen qua cultuur tussen Afrika en Europa er ook wel voor zorgen dat de koersen daar op een andere manier verreden kunnen worden en dat de winnaar soms op status verkozen wordt. Hoewel in dit geval de zege absoluut niet gestolen was, KUDUS reed praktisch een kilometer of 80 in z'n eentje op kop en hield een vrij groot peloton af, dan mag je best winnen.



Achter KUDUS en Tesfatsion werd Niyat Russom derde, dit is de - veel - jongere broer van Meron Russom. Een naam die veel mensen niets zal zeggen, maar Meron Russom was een van de eerste Eritrese profs. In 2012, 2013 en 2014 reed hij voor MTN-Qhubeka, samen met enkele andere Eritreeërs die we nu al lang weer vergeten zijn zoals Jani Tewelde en Ferekalsi Debesay. Meron Russom heeft toch maar mooi Europa gehaald, al zaten er dan weer geen indrukwekkende uitslagen tussen. Misschien is Niyat beter, die heeft in ieder geval zijn eerste prijs binnen. Derde tussen de elite, eerste van de U23. Hoewel hij volgens allerlei sites uit 1999 komt en dus geen U23 meer is. Gokken naar de leeftijd, ook dat blijft Afrika toch wel. PCS heeft het inmiddels aangepast naar 2000, ach, wat is nu eenmaal een jaar he? Vierde, en tweede bij de beloften, werd niemand minder dan Milkias KUDUS. Jawel, de jongere broer van Merhawi! Hij sprong aan het eind, net als Niyat Russom, weg uit het inmiddels gedecimeerde peloton, waar Amanuel en Bini uit koers waren gestapt. Bijna een volledig feest voor de familie KUDUS, het scheelde niet veel of de KUDUSjes stonden naast elkaar op het podium. Alsnog een mooi resultaat voor Milkias, die laat zien over talent te beschikken. Eerstejaarsbelofte, moet dit jaar nog 19 worden. Naar Europa halen, die gozer. Dan krijgt ie misschien ook een keer wat fatsoenlijke kleding. Het truitje is van Asbeco, een bekend clubteam uit Eritrea, de rest is een samenraapsel van Astana en Qhubeka, lekker man.



Het zou geweldig zijn om in de toekomst meer beelden te krijgen uit Eritrea. Het is ineens bijna overweldigend: een livestream, allerlei fotografen die hun foto's op twitter en facebook gooien, een pfd van de uitslag, mijn hemel, het kan niet op. Voor Biniam was er niks, kreeg je een top 3 zonder beelden of hooguit een foto met vijf pixels en dat was het dan. Bedankt, Bini, bedankt voor alles. Kijkend naar de rest van de uitslag zien we nog heel wat jonge gasten verschijnen, maar daar kan ik minder over vertellen. Ik kwam alleen nog tot de conclusie dat Aklilu Ghebrehiwet, een wat oudere renner, de broer is van Ephrem Ghebrehiwet, die momenteel in Europa aan het koersen is namens Team Qhubeka. Er zijn nogal wat talentvolle families actief in dat Eritrese wielrennen. Laten we hopen dat er steeds meer zijn die hun weg naar Europa weten te vinden. In volgorde van belangrijkheid moeten we in eerste instantie vooral Milkias KUDUS en Aklilu Arefe halen, alles wat dan verder wordt opgepikt is een bonus. Ook mooi om te zien dat er bij de junioren mannen 65 deelnemers waren, dat is toch een leuke vijver om uit te vissen. Kan altijd beter en meer, maar toch. Binnenkort worden ook nog de kampioenschappen in Rwanda verreden, ik ben benieuwd hoe de situatie daar zal zijn.




Ondertussen reden er ook een hoop mannen op mountainbikes en gravelfietsen door Afrika, dit jaar hebben we zelfs twee grote wedstrijden. Vorig jaar werd de Migration Gravel Race gereden met deelname (en winst) van Laurens ten Dam en zijn kornuiten, dit jaar stond Lachlan Morton dan weer als grote naam aan het vertrek. De Migration Gravel Race is een vierdaagse gravelkoers door het land van de Masai. Levert best wel fraaie plaatjes op, en dit jaar ook nog best veel Afrikaans succes. Morton won slechts één rit, de andere ritten werden gewonnen door de Afrikanen. John Kariuki uit Kenia, die kent u niet. Sule Kangangi uit Kenia, daar heeft u misschien wel ooit van gehoord. Jordan Schleck uit Oeganda, die moet u kennen want daar heb ik het steeds over. MIJN Jordan won de laatste rit, trots op die knul. Hij is ongeveer 50 centimeter groot en weegt amper 10 kilo, maar fietsen dat ie kan. Omdat het Italiaantje Mattia de Marchi, blijkbaar ook een fenomeen in deze scene, in de laatste rit pech had ging uiteindelijk John Kariuki met de eindzege aan de haal. Een zege voor Kenia, in Kenia. Schitterend natuurlijk. Een renner van Team Amani, net als Jordan Schleck. Hopelijk zien we die boys dit jaar ook weer terug in Europa en wordt vooral Jordan nog een keer opgepikt door een serieuze ploeg. Dat gravelen is leuk en aardig, maar deze jongen moet ook wat kunnen op de weg. Ik kan het verder van harte aanraden om het instagramaccount van de Migration Gravel Race een keertje te bekijken, die plaatjes man, die plaatjes.

https://www.instagram.com/p/CfHgyCWMPeF/

Een paar dagen na deze Migration Gravel Race staken de meeste deelnemers de grens over richting Tanzania, alwaar de eerste editie van Evolution Gravel Race op het programma stond. Ook de moeite waard, afgaande op de beelden. Stukje Kilimanjaro. Ook daar doen de Kenianen het ondanks concurrentie van Morton en allerlei Europeanen het niet verkeerd, het talent is er echt wel. Nu de kansen nog.

https://www.instagram.com/p/CfT9xjzsosT/

Langzaam maar zeker verschijnen er dus meer koersen in Afrika, allerlei verschillende koersen. Het kan allemaal sneller en beter, maar de weg omhoog is ingezet, dat lijkt me duidelijk.

Aan de vooravond van de Tour hebben we overigens ook nog een terugblik van Nic Dlamini, die vorig jaar mocht meedoen. De finish haalde hij niet, maar hij hoopt dat ooit nog wel te doen en hij hoopt dat hij dan niet de enige Afrikaan met iets meer pigment is.



[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 30-06-2022 00:01:29 ]

Over 25 jaar komt het podium van alle grote rondes waarschijnlijk uit Afrika. Geen twijfel over mogelijk dat het betere duuratleten zijn.