Dit wilde ik even uitlichten. Ik heb het vaak over monitoren, en daarin kritiek op Nederland, die imo niet genoeg monitoord. Ik moet wel zeggen dat ik daarin niet helemaal objectief ben. In mijn werk heb ik ook te maken met monitoring (van dierpopulaties) en zie daarin vaak ook een gebrek (aan intensiteit, frequentie of kwaliteit). Het klinkt misschien gek, maar er is niet eens genoeg data om met behulp van de IUCN richtlijnen te kunnen bepalen of leeuwen geclassificeerd moeten worden als 'Vulnerable' of 'Endangered'. En de richtlijnen gaan erover of dieren bijv in de laatste 20 jaar, of 2/3 generaties met meer dan 50% zijn afgenomen. Wat betreft leeuwen weten we dat niet. En je zou toch verwachten dat we dat juist van een soort als leeuwen wel goed weten.
Maar goed, kwam gister deze tweets tegen:
In het hele corona-gebeuren is de IFR en CFR vaak genoemd. De CFR, het percentage van vastgestelde besmette mensen welke overlijden, is wel redelijk te bepalen, maar erg afhankelijk van hoeveel er getest wordt. En ook afhankelijk van de testbereidheid. De test-intensiteit, de test-bereidheid varieren met de tijd. En ook test-bereidheid verschilt onder verschillende bevolkingsgroepen, en dat kan dus een vertekend beeld geven als het virus onder een bepaalde groep meer rondwaart (bijv onder jongeren).
De IFR, het percentage van besmette mensen die overlijdt. Asymptomatische besmettingen worden lang niet altijd vastgesteld, waardoor de CFR hoger is dan de IFR.
Vergeet niet, dat een lagere CFR of IFR niet betekent dat er minder doden zullen zijn. Met een lagere IFR kunnen er nog steeds meer doden vallen als er meer mensen besmet raken, maar de IFR van Corona is met Omikron en bestaande immuniteit gedaald tot onder 2x de IFR van influenza.
Dit plaatje geeft nog maar eens het effect van immuniteit aan:
Maar die IFR kan alleen redelijk bepaald worden als je een redelijk beeld hebt van het virus, en het ONS (het UK CBS) doet dat middels de infection survey. Daarmee worden proberen ze elke 14-dagen van 179.000 random geselecteerde mensen een swab sample te analyseren op aanwezigheid van virus. Daarmee krijg je onafhankelijk van testbereidheid en intensiteit, inzicht in verspreiding en hoeveelheid virus in de samenleving, en welke delen van de samenleving en welke delen van het land. Ook proberen ze elke maand bloed-samples van 150.000 mensen te analyseren op aanwezigheid antistoffen. Niet alleen nuttig om te zien hoeveel mensen antistoffen hebben, maar ook bijvoorbeeld of het aantal antistoffen terugloopt.
Op basis daarvan kunnen ze dus met zekerheid concluderen dat het virus afneemt in de meeste regios, en stabiel in a paar regios. Het is bijvoorbeeld opmerkelijk dat in de UK er relatief veel minder besmettingen worden vastgesteld, terwijl er relatief niet minder wordt getest, maar er worden relatief een stuk meer mensen opgenomen. Schijnbaar gaat er flink wat ongedeteerd virus rond, maar dankzij de ONS survey weten we wel dat het echt afneemt.
Dan vind ik het toch vrij bizar om te lezen dat de UK de enige in de wereld is die op een dergelijk manier en met dergelijke intensiteit en regelmatig het virus monitoord. En deze data is veel robuster om zicht op het virus te houden dan enig andere, vandaar dat er wordt gerefeerd aan de 'gold standard'. Waarom doen niet meer landen dat dan? Dat is een gedachte die regelmatig vroeg in de pandemie bij me opkwam, het is niet altijd in het belang van overheden om de beschikking te hebben over gold standard data. Immers, hoe beter de data, hoe meer de verantwoording komt te liggen bij degenen die de besluiten nemen. Als politiek leider is het veiliger om meer onzekerheid of gebrek aan data te hebben, dan kun je eventuele fouten achteraf daar op afschuiven, en op de momenten dat je de beslissingen neemt geeft de onzekerheid, of het gebrek aan data ruimte om beslissingen te onderbouwen met die onzekerheid of het gebrek er aan.