Draai hier alle platen in je platenkast #26

bazbo cd1652: The Nice - Elegy



Keith Emerson laat begin 1970 zijn collega's uit The Nice (Lee Jackson en Brian Davison) weten dat hij de band verlaat om samen te gaan werken met Greg Lake. Met bassist/gitarist/zanger Lake vindt hij niet veel later de jonge drummer Carl Palmer en de rest is geschiedenis. Platenlabel Charisma, dat Five Bridges in 1970 uitbracht, heeft nog meer materiaal van The Nice op de planken liggen en een selectie ervan komt in 1971 uit onder de naam Elegy. Ik had die elpee natuurlijk al in 1981 of zo, maar er verschijnt een mooie remaster in 2009 en die koop ik op 31 augustus 2009. Op de oorspronkelijke elpee staan maar vier stukken. De plaat opent met een liveuitvoering van Hang On To A Dream van Tim Hardin uit de Fillmore East; de instrumentale sectie rekt Emerson op met een indrukwekkende pianosolo, waarin hij het binnenwerk en de snaren van zijn vleugel te lijf gaat met een wijnfles hetgeen bijzondere geluiden oplevert en waarin hij allerlei citaten weet te verwerken. Daarna volgt My Back Pages, zowaar weer een Dylancover, dit keer met een pianointro en uitmondend in een stevige tweede helft waarin de Hammond weer eens de hoofdrol speelt. Plaatkant twee opent met de rockversie van Pathétique en de eerlijkheid gebiedt te vermelden dat we het orkest helemaal niet missen. Het slotstuk is een van de meest iconische stukken van The Nice. America stond altijd al op de setlijst; in 1968 speelde The Nice het in The Royal Albert Hall tijdens een officiële gelegenheid en als een soort statement verbrandde Emerson de Amerikaanse vlag op het podium, hetgeen de band op een levenslange verbanning uit de RAH kwam te staan. Hier horen we het live in The Fillmore East eind 1969 en na het intro en het thema speelt Emerson een van zijn allersterkste Hammondsolo's ooit, optimaal gebruikmakend van de feedback uit het instrument. Oorlog, dood en verderft spoelt als een zondvloed uit de speakers de kamer in: ik krijg er nog altijd kippenvel van. Het stuk eindigt met een improvisatie met nog meer krijsende feedback en een enorme explosie. Wow. De remaster kent nog twee extra stukken: Country Pie en Pathetique, opgenomen voor het radioprogramma Sounds Of The Seventies van de BBC. Het hoesontwerp is overigens van Hipnosis. Elegy was decennialang het laatste wapenfeit van The Nice.

bazbo cd1653: The Nice - Autumn '67 - Spring '68



Het platenlabel Charisma weet in 1972 nog wat geld te slaan uit deze verzameling van The Nice. Voor de fans was het weer verplichte kost (natuurlijk), want op de elpee staan andere mixen en B-kantjes van singles. En voor het eerst op elpee was er de single America, die zo veel stof deed opwaaien; het was niet alleen een van de eerste singles langer dan zes minuten, maar ook een van de allereerste instrumentale protestsongs. Aan B-kantjes vinden we Diamond Hard Blue Apples Of The Moon en Azrael (Angel Of Death), hier abusievelijk getiteld Azrial. Daarnaast andere mixen van stukken van de elpee The Thoughts Of Emerlist Davjack, de gelijknamige titelsong en single van die elpee, het van Ars Longa Vita Brevis afkomstige Daddy Where Did I Come From? (met - uniek - vocalen van Emerson) en Diary Of An Empty Day (van het album Nice). De nadruk ligt dus op het meer psychedelische materiaal van de band uit - inderdaad - 1967 tot half 1968 en minder op de progressive rock van daarna. In 2009 kwam van deze elpee ook een remaster en die kocht ik eveneens op 31 augustus 2009. Helaas geen bonusmateriaal te vinden. Weinig echt nieuws onder de zon dus, maar als nostalgia wel degelijk de moeite waard.

bazbo cd1654: The Nice - The Immediate Years



The Nice zat de drie jaar dat de groep actief was bij het label Immediate; de financiële ondergang van de maatschappij was mede de aanleiding voor Keith Emerson om zijn groep op te heffen. Hij verwachtte meer ondersteuning om wereldwijd door te breken en dat lukte gewoon niet. Charisma nam de rechten van de muziek over en vandaar dat na de eerste drie platen en de ontbinding van de groep er nog materiaal verscheen bij Charisma. Heel veel later - in 1995 welteverstaan - heeft Charly Records de opnamen van Immediate in handen en die brengt in dat jaar deze box The Immediate Years met drie cd's uit. Ik koop hem op 19 april 1999 voor een prikkie, meen ik. Op dat moment heb ik de remasters van de eerste drie elpees al. Die drie elpees (The Thoughts Of Emerlist Davjack, Ars Longa Vita Brevis en Nice) staan ook hier op deze box, aangevuld met remixen van veel nummers van de debuutplaat en A- en B-kanten van de singles. Weinig echt nieuws onder de zon, maar wel een mooi overzicht. Als je alles van voor naar achter draait, hoor je weer eens hoe de band zich in amper drie jaar tijd heeft ontwikkeld van een psychedelische band tot de medegrondleggers van de progressive rock.

bazbo cd1655: The Nice - America - The BBC Sessions



Ook journalisten en muziekkenners liepen weg met The Nice; wat de groep deed was tamelijk grensverleggend voor die tijd. De radio haakte daarop aan en bij de BBC kreeg The Nice de gelegenheid om hun kunsten te etaleren. (Emersons opvolgende band vond John Peel echter 'a waste of electricity', maar dat is een ander verhaal.) In 1996 verscheen deze cd met daarop opnamen van zeven sessies die The Nice in 1967, 1968 en 1969 deed voor de BBC. Ik kocht de plaat op 18 oktober 1997. Het geluid is niet superhighfidelity, maar als je daar eenmaal doorheen luistert, hoor je maar liefst veertien stukken en dik vijf kwartier lang rauwe The Nice. Voor de liefhebber zitten er een paar unieke stukken tussen. Zo vinden we een versie van St. Thomas van Sunny Rollins, iets wat Better Than Better heet maar een bewerking is van Get To You (van The Byrds) en Sombrero King. Ook interessant zijn de versies van de songsuites Ars Longa Vita Brevis en Five Bridges Suite; op de laatste ontbreekt het orkest natuurlijk en het laat horen dat het in deze kale bezetting net zo sterk is. Heel bijzonder is dat er opnames zijn van een sessie die plaats heeft gevonden op 6 april 1970. De band speelde haar allerlaatste concert op 30 maart 1970 en dus de opnames van 6 april zijn de allerlaatste keer dat Emerson, Jackson en Davison samen speelden. De discjockey zegt na de rockversie van Pathetique: 'The Nice, to whom a fond farewell.' Vanaf 7 april was Emerson nog slechts bezig met zijn nieuwe groep Emerson Lake & Palmer.

<sub>Bijna niks van dit album te vinden op YT, behalve:

en deze 'verzameling' van drie stukken met Country Pie erin, maar dat staat niet op de cd:</sub>



[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 15-02-2022 11:20:56 ]

bazbo cd1656: Keith Emerson with The Nice - Vivacitas - Live at Glasgow 2002



En dan, meer dan dertig jaar na het opheffen van The Nice, doet Keith Emerson iets verrassends. Zelf heeft hij even niets om handen en hij neemt contact op met zijn oude maatjes Lee Jackson en Brian Davison en stelt voor om samen een korte reeks concerten in Groot-Britannië te geven. Daar zijn de twee heel blij mee; echter, het ontbreekt het trio aan tijd om een volledig avondvullend programma in elkaar te zetten. En dus valt het concert in twee delen uiteen: voor de pauze speelt het trio stukken van The Nice. Na de pauze speelt Emerson drie solostukken op piano en vervolgens komt The Keith Emerson Band (Pete Riley op drums, Phil Williams op bas en gitarist Dave Kilminster) het podium op en dit kwartet knalt er gelijk in met een complete Tarkus. Van Emerson Lake & Palmer, ja. Een energieke Hoedown (ook van ELP) volgt en ten slotte komen Jackson en Davison terug op het podium om wat mee te jammen tijdens Fanfare For The Common Man en de toegift Honky Tonk Train Blues. Een jaar later verschijnt een 3cd met opnames van het concert van 4 oktober 2002 in de Royal Concert Hall in Glasgow. Ik koop dat setje op bij het verschijnen op 8 november 2003. Op het eerste plaatje staat het uur voor de pauze met The Nice, het tweede bevat alles van na de pauze. Op het derde plaatje horen we een interview uit 2001 door rockjournalist Chris Welch met de band. Het duurt slechts tweeëntwintig minuten maar bevat enkele hilarische verhalen uit het verleden, waaronder een Emerson die over zijn Hammond heen sprong om het ondersteboven-achterstevoren te bespelen, maar per ongeluk van het podium af viel en in het publiek belandde. Toen hij na veel moeite weer aan de zijkant van de bühne stond, weigerde de veiligheidsbeambte hem door te laten omdat die dacht dat er iemand uit het publiek te maken had en niet wist dat hij met de muzikant van doen had. Ondertussen speelden Jackson en Davison gewoon door en Rondo duurde nog nooit zo lang. Leuke set dit, vooral het deel van The Nice. Lee Jackson had al niet zo'n beste stem, maar hier is hij 'm bijna helemaal kwijt. Een stuk als The Cry Of Eugene valt daarmee helemaal in het water, maar daar staan prachtige instrumentalen als opener America/Rondo en Intermezzo From Karelia Suite (met gitaarsolo van Kilminster) tegenover. Aan het eind van het concert zegt Lee Jackson over Emerson: 'The best keyboard player in rock 'n roll!'

bazbo cd1657: The Nice - Live At The Fillmore East December 1969



Er blijken nog geweldige liveopnames van The Nice in The Fillmore East op de planken te liggen! Op 2009 verschijnen die op deze dubbelcd en ik koop die bij het verschijnen op 27 oktober 2009. The Nice speelt op 19 en 20 december 1969 de zaal plat en dat is te horen. Voor deze uitgave is ervoor gekozen om niet de dan al eerder gepubliceerde opnames (die op de elpee Elegy staan) te gebruiken, dus alles is nooit eerder te horen geweest. Het is niet precies te achterhalen wat op welke van de twee avonden is gespeeld, maar dat dondert de pret niet. Het album opent met een zinderende Rondo en daarna komen nog negen ijzersterke vertolkingen van het materiaal dat de band in de nadagen op het podium brengt. Hoogtepunten zijn wat mij betreft een prima variatie van She Belongs To Me en het Intermezzo From Karelia Suite (met gierende Hammondfeedbacksectie), maar ook Country Pie en zelfs een niemendal als Little Arabella mag er zijn. Ook interessant is Hang On To A Dream, dat Emerson dit keer op orgel speelt in plaats van piano. De 'kale' Five Bridges Suite zonder orkest laat horen dat het gewoon een zeer goede compositie is. America is de afsluiter van de reguliere set. Net als bij She Belongs To Me geldt dat het een sterke variatie is, maar dat ik merk dat ik hem niet zo grandioos vind als de versie die te horen is op de originele elpee, maar dat komt omdat ik zo vergroeid ben met die eerste versies die ik hoorde. En leuk: de toegift is War And Peace (oorspronkelijk van de debuutplaat!) en die had ik nooit eerder live gehoord. Dit is een prachtige en waardige laatste officiële uitgave van The Nice (tot nu toe).

bazbo cd1658: Harry Nilsson - The Real ... Harry Nilsson - The Ultimate Harry Nilsson Compilation



Harry Nilsson is zo'n singer-songwriter-performer-acteur-zuiplap waarvan ik vind dat ik iets in de kast moet hebben. Op 27 mei 2015 vind ik deze driedubbelaar uit 2014, zeer goedkoop. Er ontbreekt allerlei informatie op het pruthoesje, maar het gebodene aan muziek is prachtig. Alle grote stukken uit de twintigjarige carrière (1964-1984) van Nilsson komen voorbij. Te veel om op te noemen. Zelf vind ik het intrigerend dat de man een complete elpee met enkel composities van Randy Newman heeft opgenomen (Nilsson Sings Newman uit 1970), dus die ga ik 's opzoeken. Verder zwelg ik even een tijdje onder deze toch ietwat vergeten grote meneer, want dit is kostelijke kost.

bazbo cd1659: Nine Horses - Snow Borne Sorrow



David Sylvian is zo'n man die ik al sinds 1985 volg. Tien jaar daarvoor startte hij als tiener met zijn band Japan; vanaf 1984 maakt hij soloplaten (zie bij de letter S, tot over een boel maanden). Aan het begin van dit millennium zit hij in een moeilijke fase in zijn persoonlijke leven. Hij is bezig met verschillende projecten, waaronder het elektronische en koude album Blemish. Ook werkt hij aan een plaat die meer traditionele songs bevat en daarvoor schakelt hij zijn broer en (oud-Japan-)drummer Steve Jansen in. Tijdens dat project haken ook andere muzikanten aan, waaronder bassist Keith Lowe en multi-instrumentalist Burnt Friedman. Het project ligt bij vlagen stil, mede door de problemen die Sylvian heeft in zijn persoonlijke leven en hij geeft er de voorkeur aan om Blemish eerst af te maken, uit te brengen in 2003 en er dat jaar zelfs mee te toeren. Dan is hij klaar om verder te werken aan Nine Horses. De inbreng van Burnt Friedman wordt groter (hij werkte ook mee aan de Blemish-plaat en toer). Al gauw beseft Sylvian dat dit geen soloproject meer is en uiteindelijk (na een boel vertraging tijdens de opnamen) verschijnt het album Snow Borne Sorrow in 2005 onder de bandnaam Nine Horses. Er zijn gastbijdragen van bekende en onbekendere namen. Interessant om te noemen zijn Arve Henriksen, Ryuichi Sakamoto en Theo Travis. Het songmateriaal is ingetogen en melancholiek en het is precies de kippenvelmuziek van Sylvian waar ik al jaren op zit te wachten. Opener (en single) Wonderful World laat dat al heel goed horen en daarna volgen nog acht schitterende atmosferische songs in de beste Sylviantraditie. Ik kocht Snow Borne Sorrow bij het verschijnen op 11 november 2005. Pas in het najaar 2007 toert David Sylvian met Steve Jansen, Keith Lowe en toetsenist Takuma Watanabe. Ik zag 'm op 1 oktober 2007 in de Frits Philipszaal in Eindhoven en heb bijna twee uur met open mond en tranen in mijn ogen zitten luisteren.




_{En hier een van mijn foto's van 1 oktober 2007:}

bazbo cd1660: Nine Horses - Wonderful World



De single van het album Snow Borne Sorrow verschijnt (pas) in het voorjaar van 2006 en ik koop hem (pas) op 23 september 2006. Wonderful World is zo'n typische Sylviansong, herfstig en melancholiek, met veel open ruimtes. Sylvian, Jansen en Lowe spelen dit stuk als trio en ene mevrouw Stina Nordenstam zingt enkele partijtjes. De single is interessant, want naast albumtrack The Banality Of Evil staat er ook een stuk op dat niet op het album is te vinden. When Monday Comes Around komt ook van de sessies van het trio, aangevuld met het kindergitaartje van Tim Elsenburg en twee achtergrondzangeressen. Ook dit is zo'n schitterend en ingetogen lied en je vraagt je af waarom het in hemelsnaam niet op het album paste. Een radio edit van Wonderful World besluit de single, die dan toch bijna vijfentwintig minuten duurt.

bazbo cd1661: Nine Horses - Money For All



Een zeer interessante EP verschijnt in januari 2007 en ik koop die op 5 februari bij het verschijnen ervan. Het interessante zit 'm in maar liefst drie nieuwe stukken die niet op het reguliere album staan. Money For All is een voor David Sylvian-begrippen uptempo stuk, net als Get The Hell Out. Birds Sing For Their Life is dan weer wat kalmer. Daarnaast staan er vijf andere mixen op, drie van stukken van het album (waaronder Wonderful World) en remixen van Money For All en Get The Hell Out. Bijna drie kwartier vertier (nou, vertier) en een prachtige aanvulling op het album. Bij dat ene album Snow Borne Sorrow bleef het overigens; Nine Horses bleek een eenmalig project.

bazbo cd1662: Nine Inch Nails - Hesitation Marks



De band van Trent Reznor is eigenlijk grotendeels aan mij voorbij gegaan. Ik koop Hesitation Marks uit 2013 dan ook pas op 28 december 2017 en de aanleiding is niet zozeer dat hij in de uitverkoopbak staat, maar dat Adrian Belew er een zeer grote rol op speelt. Zijn bizarre gitaarcapriolen passen uitsteekbaar bij de industriële beukdanserij van Reznor. Naast Belew zijn nog andere groten te horen: Pino Palladino en Lindsay Buckingham doen ook behoorlijke duit in de muziekzak. Maar de ware koning van NIN is en blijft Reznor met zijn onnavolgbare productie en composities. Ik heb me nog niet verdiept in de rest van het NIN-oeuvre, maar als ik dit enige album dat ik van de band heb weer hoor, ga ik dat toch maar eens doen.

bazbo cd1663: Nirvana - Nevermind



Klassieker. Ik kocht 'm niet eens toen hij verscheen, maar een tijdje later, op 4 maart 1992. Over de inhoud zal ik weinig zeggen, want dat hebben vele anderen al gedaan en ik neem toch aan dat iedereen die hier mee leest weet wat dit album behelst. Zelf vind ik het een aardige verzameling van aardige liedjes, zij het in nogal rauwe vertolking. Mij lukt het goed om door die rauwe vertolking heen te luisteren. Draai dit zo ongeveer nooit. Ik heb niet een versie met aan het eind de tien minuten stilte en dan een paar minuten rotherrie; de mijne stopt gewoon netjes na Something In The Way.

bazbo cd1664: Nirvana - MTV Unplugged In New York



Dat Nirvana eigenlijk gewoon mooie liedjes maakte, is het beste te horen op deze legendarische unpluggedplaat. In akoestische setting, opgenomen op 18 november 1993 voor MTV, komen die liedjes in mijn oren veel beter tot hun recht dan in die rauwe rocksetting. Maar wie ben ik? Ik ben iemand die dit album uit 1994 koopt op 20 februari 2015. De helft van de veertien liedjes is geschreven door meneer Cobain; de rest van de set bestaat uit covers. Natuurlijk valt The Man Who Fell To Earth van Bowie het meeste op, net als de drie (3!) liedjes van the Meat Puppets. Twee van die vleespoppen komen in die liedjes helpen om ze mooi te vertolken. Het trio krijgt overigens nog meer hulp op het podium: zo is er een celliste en gitarist meneer Pat Smear (die zich na het overlijden van meneer Cobain aansluit bij drummer Dave Grohl z'n Foo Fighters). Eerlijk gezegd vind ik de covers beter dan de orginele Nirvanaspul. Niettemin: alles bij elkaar krijgen we hier dik vijftig minuten mooie akoestische songs. Dit is - samen met Nevermind - de enige Nirvana die ik heb. Is dat erg? Of volgen er nu tribunalen?

bazbo cd1665: Nits - Soap Bubble Box - 35 Years Nits - Omsk



Nits is het geesteskind van Henk Hofstede. Hij is vanaf 1974 de centrale songschrijver van de band. Tot 1982 heeft de band bescheiden succes in het clubcircuit en verschijnen er vier albums. Ik pik de draad op in 1983 als deze Omsk uitkomt. Het zit in een tien cd's tellend doosje dat Soap Bubble Box - 35 Years heet, dat in 2009 verschijnt en dat ik koop op 8 juni 2011 voor een schijntje. Omsk is een ommekeer voor de band. Weg is de wat punky muziek uit de beginjaren; gekomen is meneer Robert Jan Stips (Supersister, Golden Earring, Sweet d'Buster) die met zijn toetsenapparaten zorgt voor een geheel nieuw geluid. Ook Fay Lovsky en Mathilde Santing zijn te horen. Wat mij vooral opvalt, is hoe Oosters de plaat klinkt: bij vlagen is het bijna Japans à la Yellow Magic Orchestra. Omsk bevat vijftien klankschilderijtjes waarvan Nescio het buitenbeentje én de grote hit is. Vanaf nu komt dus een rijtje Neerlands trots: Nits, toen nog met The ervoor.

bazbo cd1666: Nits - Soap Bubble Box - 35 Years Nits - Henk / Kilo



De komst van Robert Jan Stips bij Nits betekent nogal wat. Met zijn redelijk moderne toetsenapparatuur kleurt hij het Nitsgeluid tot iets unieks. In 1983 komt de EP Kilo uit, waarop dat al zeer goed te horen is. Van de zes liedjes is vooral Sketches Of Spain (ook: hit) zeer indrukwekkend, niet in het minst om Stips' strapatsen. Stips levert ook het door hem zelf gezongen Memories Are New, een verwijzing naar zijn werk in Supersister. In 1986 komt Nits met Henk, ook weer zo'n verzameling klankschilderijen, zeer kunstig, zeer Hollands en zeer Nits. Bike In Head, Port Of Amsterdam, Home Before Dark: het ene kleine meesterwerkje na het andere volgt elkaar op. Bandleider en tekstschrijver Henk (!) Hofstede put uit zijn jeugd en dagelijkse omgeving en levert prachtige miniverhaaltjes aan. Beide plaatjes vormen samen de tweede cd uit de Soap Bubble Box.

bazbo cd1667: Nits - Soap Bubble Box - 35 Years Nits - Adieu, Sweet Bahnhof



Adieu, Sweet Bahnhof is het album van Nits uit 1984. We horen hoe Robert Jan Stips een steeds grotere stempel op het groepsgeluid drukt. Dat doet hij met zijn subtiele toetsenfratsen. In deze fase van de band klinkt het nog steeds - net als op Omsk - wat oosters en Japans, maar er zijn inmiddels meer invloeden. En toch blijft het anderzijds zo heerlijk Hollands. Ik weet niet wat het precies is; als ik 'kneuterig' zeg lijkt dat denigrerend, maar zo bedoel ik het niet. Klein fijn, zoiets. De titelsong was de hit, maar er staan nog twaalf parelverhalen op. Rob Kloet is inmiddels gearriveerd op drums; naast Hofstede en Stips horen we verder nog Michiel Peters op gitaar en toetsen. Dit is het derde plaatje in de Soap Bubble Box.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 20-02-2022 20:51:32 ]

bazbo cd1668: Nits - Soap Bubble Box - 35 Years Nits - In The Dutch Mountains



Met de komst van Joke Geraerts op bas In 1987 ontstaat een soort ultieme, definitieve of klassieke bezetting van Nits: naast haar spelen Henk Hofstede (gitaar), Rob Kloet (drums) en Robert Jan Stips (toetsen) sterren van de hemel. Gevieren maken zij het album In The Dutch Mountains dat ondertussen alom geprezen is als hét Nits album bij uitstek. Op de cd vijftien klankschilderijtjes die vertellen over het leven achter de dijken, meer bepaald over het leven zoals Hofstede dat ziet en heeft meegemaakt. Zo horen we verhalen over zijn jeugdvoetbalclub, de tijdschriftenbezorger, jeugdfantasieën en jeugdangsten en ander fraais. Inderdaad: weer typisch Nederlands. De muziekstijl is breder dan ooit en het is opnieuw Stips die de klankkleuren bepaalt. Alles bij elkaar is In The Dutch Mountains een klein meesterwerkje en bovendien het vierde plaatje in de Soap Bubble Box.

bazbo cd1669: Nits - Soap Bubble Box - 35 Years Nits - Urk



Naar aanleiding van In The Dutch Mountains en de daarop volgende EP Hat toeren Nits heel Nederland door. Dit keer niet meer langs de poppodia en clubs, maar in heuse theaters. Daar leent de beeldende muziek van de band zich bij uitstek voor. Nits vertellen kleine verhalen en die komen prachtig tot hun recht in een intieme setting. De band maakt tijdens de tour ook gebruik van een uiterst ingenieus decor dat voortdurend (handmatig) verandert. Ik herinner me dat ik in 1989 of zo een reportage zag en diep onder de indruk was. Het was het moment dat ik mijn eerste Nitsalbum kocht en dat was het verslag van deze toer, opgenomen in de winter van 1988/1989 in Amsterdam, Utrecht én Moskou. Ik kocht Urk uit 1989 in dat jaar en heb het album dus twee keer. De originele dubbelcd staat ergens achterin een kast verstopt. In twee uur tijd komen de herkenbare hits en prachtige albumnummers voorbij. Veel aandacht voor In The Dutch Mountains natuurlijk, maar ook zijn er mooie versies van stukken van de albums en EP's ervoor. De band is in prima in vorm en het spelplezier spat ervan af. In één stuk (Mask) krijgt de band ondersteuning van het Amsterdam Saxophone Quartet en dat is heel bijzonder. Ik vind Cabins een hoogtepunt; het krijgt een krachtige en compacte uitvoering. Of Mountain Jan, zo'n typisch Hofstede- en Stipsstuk over een jongen naar wie een berg genoemd wordt en met van die typische debiele Nitstoetsenintermezzi erin. Prachtig. Dit dubbelalbum is een schitterend document van Nits op het absolute hoogtepunt en bovendien is Urk het vijfde én zesde plaatje uit de Soap Bubble Box.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-02-2022 20:52:50 ]

bazbo cd1670: Nits - Soap Bubble Box - 35 Years Nits - Giant Normal Dwarf



Met Giant Normal Dwarf gaan Nits nog een stap verder in hun zo typische klankschilderijententoonstelling. Het lijkt allemaal nóg eigenzinniger en er komen nóg ingenieuzere en orkestralere geluiden uit Stips' toetsenapparaat. Bassiste Joke Geraerts is overigens weer vertrokken, maar dat doet niet af aan het brede geluid van de band. Bij vlagen zijn de composities wat melancholieker, heb ik het idee. Toch staan er weer allerlei verschillende liedjes op. Opener Radio Shoes en het titelnummer zijn de singles en eigenlijk zou ieder liedje een klapper kunnen zijn, maar de beste c.q. meest avontuurlijke songs blijken de laatste twee te zijn: House Of The Sleeping Beauties en The Infinite Shoeblack. Nits hebben zo ongeveer een geheel eigen kunstvorm ontwikkeld: Nitsmuziek. Dit plaatje verschijnt in 1990 en zo gauw hij uit is heb ik de cd gekocht; die originele cd staat nu ergens ver weg achterin een kast verstopt. Giant Normal Dwarf is wederom een hoogtepunt in het oeuvre van Nits en bovendien het zevende plaatje in de Soap Bubble Box.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 23-02-2022 13:14:54 ]

bazbo cd1671: Nits - Soap Bubble Box - 35 Years Nits - Ting



Het trio Nits doet een opmerkelijke stap in 1992. Geen gitaar. Op Ting slechts de piano van Stips en Hofstede, plus de drums van Kloet. Het resultaat is een intiem album met prachtige liedjes, soms stuwend, dan weer verstild. De plaat is niet helemaal volgespeeld door louter het trio: de piano van Stips is elektronisch met wat warmere klanken en op drie stukken spelen de Zwitserse Arthur Schneiter en Fritz Hauser het door Schneiter ontworpen kunstwerk annex percussiesculptuur van steen. Bijzonder geluid. Ik kocht Ting bij het verschijnen in oktober 1992 in een limited edition (waarover later meer). Soap Bubble Box was de single, maar Cars & Cars en het titelnummer zijn bekender, omdat de band die tot op de dag van vandaag nog live spelen. Ting is het achtste plaatje in de Soap Bubble Box.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 23-02-2022 21:28:36 ]

bazbo cd1672: Nits - Soap Bubble Box - 35 Years Nits - Les Nuits



Les Nuits is een Nitsalbum uit 2005 en daarmee maken we een sprongetje in de tijd. De plaat staat vol met warme, melancholieke en soms wat vlottere liedjes. Het trio Hofstede-Stips-Kloet krijgt hier hulp van een strijkje en damesachtergrondzang. Dat maakt het allemaal nog sfeervoller. Grote hits levert het album niet op, maar wel herkenbare stukken tijdens concerten. Zelf zie ik - naar aanleiding van deze tplaat - Nits op 29 september 2006 op een buitenpodium van poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. En ergens een of een paar jaar eerder staan ze op zondagmiddag in het Gigant Café, gratis ook nog eens. Er is geen hond behalve ik en ik krijg bijna een privéconcert. Zeer gaaf. Les Nuits is een prachtig en sfeervol album en het is ook nog eens het negende plaatje in de Soap Bubble Box.

bazbo cd1673: Nits - Soap Bubble Box - 35 Years Nits - Doing The Dishes



Dan moeten we weer drie jaar wachten op nieuw studiowerk van Nits. In die drie jaar tourt de band als een bezetene, niet alleen in Nederland of in Europa, maar over de gehele wereld. Vooral in Japan is de band succesvol. Doing The Dishes staat echter weer vol van die typische Nederlandse kleinkunstpop, met verhalen over alledaagse dingen (de afwas, ja). De plaat trapt echter af met de grote concertfavoriet No Man's Land en daarna volgen in veertig minuten nog veertien van die typische Nitspareltjes. Het liedje Yesterday is geen cover van de Beatlesklassieker; verre van dat, maar gaaf is-ie wel. Dit keer houdt het trio het bij zichzelf; het album straalt van de spelvreugde en dat maakt dit tot een geheel eigen en warm album. Doing The Dishes is niet alleen een prachtplaatje, maar ook nog eens het tiende plaatje en dus ook het einde van de Soap Bubble Box.

bazbo cd1674: Home Before Dark



Terug naar het livealbum Urk uit 1989. Er verschijnt een single en dat is Home Before Dark. Ik heb de minicd, zo'n klein 3" gevalletje en dat koop ik op 22 maart 1990. Het titelliedje staat op de dubbelcd, maar het andere liedje dat erop staat (Jardin d'Hivers, oorspronkelijk van het album Omsk) niet. Het is opgenomen in Parijs tijdens de toer voor het album In The Dutch Mountains en de EP Hat. Helaas is mijn minicd'tje kapot; er zit een breuk in het plastic van het centrum tot aan een uiteinde en dat maakt het plaatje onbespeelbaar. Wel pakt de speler nog de totale speelduur van 7 minuten en vierentwintig seconden, maar daarna wordt het bagger. Jammer, want het is een leuk hebbedingetje en het waren Henk Hofstede, Robert Jan Stips, Rob Kloet en Joke Geraerts in prima vorm.

bazbo cd1675: Nits - Giant Normal Dwarf



We blijven in 1990, het jaar dat Nits het album Giant Normal Dwarf uitbrengt. Ik heb het album dan natuurlijk gekocht, maar op 25 mei 1991 vind ik ergens in een uitverkoopbak dit minicdsingletje, waarop het titelnummer van het album plús een lied dat niet op dat album staat. King Of Belgium is geen hoogvlieger, maar een alleraardigst lied en daarmee is deze cdsingle een leuk hebbeding.




[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 23-02-2022 17:07:13 ]

bazbo cd1676: Nits - Radio Shoes



Het album Giant Normal Dwarf uit 1990 leverde nog een single op: de alleraardigste albumopener Radio Shoes. Ook dit minicdsingletje pik ik op 25 mei 1991 uit de uitverkoopbak in een platenwinkel ergens hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het tweede liedje is Solid To Gas, een echt B-kantje, maar leuk om te hebben.

bazbo cd1677: Nits - Ting



Ting uit 1992 zit ook in de Soap Bubble Box, maar ik kocht 'm al op 3 oktober 1992 en die heb ik niet achter in een kast verstopt, want het is een Limited Edition. Qua cd niets anders, maar het zit in een transparant doosje en het boekje bestaat uit transparante pagina's. Zeer mooi. Het gebodene op de cd blijft ook ijzersterk: het trio Hofstede-Stips-Kloet speelt slechts op twee piano's en percussie, hetgeen een ingetogen en melancholiek album oplevert. Opener Cars & Cars is gelijk al een mooie indicator, al is de verstildheid verderop op het album eerder regel dan uitzondering. Blijft een van de sterkste Nitsplaten, dit.

bazbo cd1678: Nits - Soap Bubble Box



Dit was de single van het album Ting uit 1992. Ik koop de single op 31 oktober 1992. Hé, dat is de dag nadat mijn zoon werd geboren. Waar zat ik met mijn hoofd? De cdsingle is geenszins een miskoop, want naast het aanstekelijke titellied met z'n geestige stop-start aan het eind, staan er nog drie andere liedjes op, die weer niet op het album te horen zijn. Mooie, ingetogen en melancholieke liedjes op piano's en percussie zijn het.

bazbo cd1679: Nits - 1974



1974 is het jaar dat Nits ooit begon en 1974 is het album dat Nits uitbrengt in 2003. Er staan liedjes op die zo uit 1974 hadden kunnen komen, ware het niet dat het geluid heel veel moderner is. Stips trekt z'n complete toetsentrukendoos open en er is voor de gelegenheid een vierde Nit: Paul Telman bespeelt de taperecorder en computer. Mede daardoor klinken sommige liedjes ook meer als artrock à la Peter Gabriel. En hoor ik daar nou een autotune in een van de liedjes? Toch blijft het geheel onmiskenbaar Nits. Ik kocht 1974 op 17 maart 2012, na afloop van het concert van Nits in Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Bij de cd zit overigens ook een dvd met daarop zes video's van stukken live opgenomen van 1981 tot 2000 in Nederland, maar ook in België en Parijs. Mooi album!

<sub>Verrassend weinig van dit album te vinden op YT:



En een film van de dvd; dit stuk staat oorspronkelijk op Ting (1992):</sub>

bazbo cd1680: Nits - Strawberry Woods



Nits geeft op 16 oktober 2009 een concert in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Naast stukken van het dan net uitgebrachte album Strawberry Wood speelt het trio natuurlijk alle mooie albumstukken en wat grote hits. Gaaf concert, zoals altijd. Na afloop koop ik het album en ik laat het door de heren signeren. De titel Strawberry Wood doet vermoeden dat het hier gaat om een Beatlestribute, maar dat is niet het geval. Wel het geval is dat de twaalf liedjes net zo goed in het gehoor liggen als die van de FabFour, zij het dat de stijl heel anders is. Dat begint al gelijk met Hawelka en gaat zo nog vijfendertig minuten door. De atmosfeer is warm en alles klinkt weer ouderwets typisch als dat ene bandje uit Nederland. Met dit album bevestigen Nits maar weer eens dat ze een genre apart zijn.




_{En hier dan een foto en een filmpje van 16 oktober 2009:}

bazbo cd1681: Nits - Malpensa



Malpensa is dan het volgende album. Het verschijnt in 2012 en ik koop het op 17 maart tijdens het concert in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. De plaat is opgenomen met het trio Hofstede-Stips-Kloet, maar tijdens het concert schittert Robert Jan Stips door afwezigheid. In zijn plaats is toetseniste Laetitia van Kieken. Die heeft in het verleden vaker gespeeld op Nitsplaten en tijdens toernees en doet niet onder voor Stips, maar het is allemaal toch iets anders. Te merken is ook dat Henk Hofstede en Rob Kloet ouder worden: er is een boel schmink nodig. Muziektechnisch is het allemaal grandioos als vanouds. Na afloop zetten Henk en Rob hun handtekening op mijn aangeschafte exemplaar van Malpensa. Op de cd staat - ook ouderwets - de eigenzinnige en zeer herkenbare kunstpop van Nits. Meer van hetzelfde, maar dat maakt bij deze band niet uit: het blijft iedere keer weer avontuurlijk. Alle liedjes zijn van hoog niveau, maar voor mij springen Schwebebahn (gezongen in het Duitsch, ja) en het voor Nits doen lange Bad Government And Its Effects On Town And Country eruit. Op het laatste stuk zijn er wat gasten: Colin Benders op trompet en Arjan de Vreede op draaitafels. Het lijkt wel prog! Alles bij elkaar weer een prachtplaat.




_{En hier een foto van het concert op 17 maart 2012:}

bazbo cd1682: Nits - Hotel Europa - Live Recordings 1990-2014



Nou, de titel zegt het al, hè? Prachtige verzameling van liveopnames van de band, vastgelegd gedurende vijfentwintig jaren noeste podiumarbeid. In de hoofdrol natuurlijk het trio Hofstede-Stips-Kloet, maar er is meer gaande. Tijdens sommige concerten kon Stips er niet bij zijn en dan valt Laetitia van Krieken in; daarnaast zijn er regelmatig gastmuzikanten of ensembles. Het maakt het klankpalet van Nits alleen maar nóg breder. Het repertoire komt van alle albums die de band in die vijfentwintig jaar heeft opgenomen; de boel is schitterend gedocumenteerd (je weet precies waar het is opgenomen en met wie) en het boekje is voorzien van fraaie foto's van hotels over de hele wereld die de band hebben gehuisvest. Enige jammere is dat de opnames niet in een bepaalde chronologische volgorde staan, maar ik kan niet alles hebben. Ik kocht deze dubbelcd bij het verschijnen op 15 juni 2015. Anderhalf jaar later, op vrijdag 23 december 2016, zie ik de band zelf ook weer eens live, in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en wederom krijg ik een mooi concert met daarin allerlei hoogtepunten uit het gigantische oeuvre van Nits. Hotel Europa is een schitterend document van vijfentwintig jaar Nitsfeesten!

<sub>Er is ook veel beeldmateriaal van de stukken van dit album:



Plaatje van 23 december 2016:</sub>




[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 25-02-2022 11:16:14 ]

bazbo cd1683: Nits - Knot



Nieuw werk van Nits verschijnt eind 2019 en ik koop Knot op 9 december 2019. Al snel heb ik ook kaarten voor het concert op 8 mei 2020 in Luxor in Arnhem. Om bekende redenen gaat het niet door, maar krijg ik een herkansing op 6 september 2020, die opnieuw uitgesteld wordt. Ik moet het al die tijd doen met dit nieuwe album. Dat lukt prima, want het is een avontuurlijke plaat. Wat wil het geval? Dit keer komt Henk Hofstede niet met kant-en-klare songs; het trio gaat de studio in zonder vaste popstructuren en improviseert erop los. In drie sessies weet de band met een soort 'instant composing' een elftal intrigerende stukken te maken. Hofstede laat daarbij ook nog eens zijn gitaar thuis; in plaats daarvan speelt hij piano en mellotron. Het maakt Knot tot een wat ongrijpbaar, misschien zelfs wel donkerder, maar boven alles zeer intrigerend album. Geen meebrullers dus, maar wel een topplaat. Inmiddels zijn we twee jaar later en presenteren Nits hun nieuwe single, die niet op de plaat staat. Komt er binnenkort weer een vers album? Jazeker, want het blijkt al de tweede single te zijn. In ieder geval: na mijn rijtje Nitsplaten krijg ik enorme zin in de herkansing van het concert op vrijdag 25 maart!




_{En de nieuwe single:}

bazbo cd1684: Nodens Ictus - Spacelines



Nodens Ictus is een nevenproject van de heer Ed Wynne, het brein achter Ozric Tentacles (tot over een maand of anderhalf of zo), samen met oud-Ozrics Merv Pepler en Joie Hilton. Met het project laat Wynne de spacerock minder rocken en richt hij zich meer op de synthesizeratmospherics waarmee hij Ozrics ook al mee voldouwde. Het resultaat is een eerste album Spacelines uit 2000. Ik koop het op 9 september 2000 en ben er sindsdien heel erg enthousiast over. De meeste stukken hebben Wynne en zijn collega's in de studio geconstrueerd, maar enkele stukken zijn live opgenomen. De wazige elektronica, de schitterende melodieën, het hypnotiserende effect en de betoverende atmosferen vind ik nog altijd te gek. Het is helaas het enige album dat ik van het project in huis heb; er schijnen er nog meer te zijn.






[ Bericht 20% gewijzigd door bazbo op 26-02-2022 12:26:54 ]

bazbo cd1685: Clive Nolan & Oliver Wakeman - Jabberwocky



Clive Nolan is de levende progtoetsenlegende van Arena en 12.354 andere bands. Oliver Wakeman is van een wat jongere progtoetsengeneratie en daarnaast de zoon van. In 1999 werken de twee heren samen aan een grootschalige soort rockopera. Jabberwocky is een nonsensgedicht van Lewis Carol en het is hier de basis voor een indrukwekkend heldenepos. Aan topmuzikanten geen gebrek: naast de twee toetsenmeesters horen we onder anderen Peter Banks, Pete Gee en Tony Fernandez. De vocale cast is eveneens uitgebreid; Tracy Hitchings is de meest in het oog springende naam. Papa Rick Wakeman speelt geen noot, maar leest gedurende de plaat her en der strofen uit het gedicht. Dit is een heerlijk progalbum met mooie liedjes, indrukwekkende instrumentale passages en een spannende sfeer. Ik koop de plaat op 17 februari 1999 als hij uitkomt.

bazbo cd1686: Clive Nolan & Oliver Wakeman - The Hound Of The Baskervilles



Nolan en Wakeman doen het drie jaar later nog eens over. Dit keer aan de hand van de roman van Sir Arthur Conan Doyle met de heer Sherlock Holmes in de hoofdrol. Ik koop dit album bij het verschijnen op 8 februari 2002. De rij muzikanten is dit keer nog een tikkie uitgebreider: zo zijn daar onder anderen John Jowitt, Peter Gee, Tony Fernandez, Karl Groom, Peter Banks en onze eigen Arjen Lucassen. Aan zangers zijn Tracy Hitchings, Ashley Holt, Bob Catley, Ian Gould, Michelle Young en Paul Allison aanwezig en de verteller is dit keer niemand minder dan de beroemde acteur Robert Powell. Nolan en Wakeman spelen zeer ten dienste van de muziek, al krijgen we natuurlijk wel een paar lekkere synthesizersolo's te horen. De sfeer op het album is dit keer wat onheilspellender en angstaanjagender en dat past zeer goed bij het verhaal. En hoewel ik de composities dit keer wat minder vind, is het eindresultaat toch weer net zo indrukwekkend als Jabberwocky.

bazbo cd1687: No-Man - Lovesighs - An Entertainment



No-Man begint in 1987 onder de naam No Man Is an Island (Except the Isle of Man), een project van de jonge Steven Wilson en Tim Bowness, samen met violist Ben Coleman. Ze maken een paar singles die het eigenlijk niet zo heel goed doen. In 1991 verschijnt dit minialbum waarop de vier singles en b-kantjes staan. Ik koop dat op 23 januari 1993 als het verkrijgbaar is in mijn plaatselijke platenwinkel. Inmiddels is de plaat een waar collector's item. Steven Wilson is verantwoordelijk voor alle muziek en instrumenten (met uitzondering van Ben Coleman's viool); Tim Bowness is de poeet met de hijgerige stem en modern-romantische teksten. De mix van dromerige pop en (voor die tijd) moderne dansritmes werkt nog altijd hoogst aanstekelijk. Stukken als Days In The Trees, Kiss Me Stupid en de Donovan(!)-cover Colours laten horen waar het duo op uit was en vind ik nog altijd ijzersterk. Wilson en Bowness hoopten dat No-Man zou uitgroeien tot dé hitmachine die hun wereldberoemd zou maken. Schitterende ambient pop maakten ze in de beginjaren en nu begint een rijtje No-Manplaten.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 26-02-2022 16:01:34 ]

bazbo cd1688: No-Man - Loveblows & Lovecries - A Confession



In 1993 krijgt No-Man van platenlabel One Little Indian de gelegenheid om een echt album te maken. Dat laten Wilson en Bowness zich geen twee keer zeggen. Ze hebben dan al een boel stukken op de plank liggen om op te nemen. Wilson heeft ondertussen connecties met toetsenist Richard Barbieri, bassist Mick Karn en drummer Steve Jansen (inderdaad: oud-leden van de groep Japan) en weet ze te strikken voor opnames én enkele concerten in het Verenigd Koninkrijk. Ik koop Loveblows & Lovecries bij het verschijnen op 3 juni 1993. De muziek is nog wat subtieler dan op voorgaande EP. Wat is gebleven zijn de stuwende ritmes, de sterke melodieën en de ambiente popatmosfeer. Only Baby is zelfs een single, al doet die helemaal niets. De inbreng van driekwart Japan past geweldig; met name het geluid van de ritmesectie is in die paar stukken zeer herkenbaar. Het idee van Steven Wilson is om met No-Man de wereld te veroveren, maar het lukt niet. Om zijn frustratie kwijt te raken begint hij steeds meer tijd te steken in dat andere projectje van hem. Op zijn zolderkamer is hij vanaf 1987 bezig om tapes in elkaar te zetten vol spacy psychedelische muziek van een imaginaire band die hij Porcupine Tree noemt. Dat project begint wat uit de hand te lopen als in 1992 een verzameling opnames van die tapes op cd verschijnen. Maar daarover natuurlijk later meer (tot over een maand of drie of vier).

bazbo cd1689: No-Man - Only Baby



De single van Loveblows & Lovecries is een flinke flop, ondanks dat het een goede melodie en strakke beat bevat. Op deze cd-single uit 1993 (die ik koop op 30 juli 1994) staan drie versies van het titelnummer: Only Baby (Move For Me), Only Baby (Breathe For Me) en Only Baby (Be For Me). De laatste twee zijn wat overbodige remixen die weinig toevoegen aan het toch al prettige danslied. Long Day Fall is een extra stuk, dat niet op het album staat, en dat een wat ingetogener lied is waarin de hijgstem van Tim Bowness goed tot z'n recht komt.

bazbo cd1690: No-Man - Flowermouth



En dan komt de klapper. Omdat de band wat heeft opgetreden in en om Londen en omdat Steven Wilson inmiddels een graag geziene sessiemuzikant is, lukt het de band om een aantal grote namen te strikken voor Flowermouth. Steve Jansen is er weer, maar ook Chris Maitland (die een rol begint te spelen in Wilsons hobbyprojectje Porcupine Tree), Mel Collins, Ian Carr en ene meneer Robert Fripp. Ik koop een eerste versie van Flowermouth als hij net verschijnt en ben enorm onder de indruk. Tot op de dag van vandaag vind ik dit dé No-Man-plaat bij uitstek. In 2005 komen Wilson en Bowness met een remaster, die ik uiteindelijk pas vind op 1 april 2011 en dan gretig aanschaf. Het geluid is nóg beter dan op het origineel. Bovendien krijgen we twee extra stukken, genomen van Flowermix uit 1995 (en die ik op dat moment nog niet heb). Flowermouth is een excellente mix van de uptempo popdeunen van de eerste twee platen en de meer ambient popachtige melancholie van het latere No-Man. Het album opent ijzersterk met het lange Angel Get Caught In The Beauty Trap, waarin een werkelijk wonderschone sopraansaxsolo van Mel Collins. Daarna volgen nog eens acht topstukken. You Grow More Beautiful, Soft Shoulders en Teardrop Fall zijn de luchtige uptempo liedjes; Animal Ghosts, Shell Of A Fighter en Watching Over Me vormen de meer gedragen songs ter afwisseling. De twee afsluitende werken zijn minstens zo fenomenaal als het openingsstuk. Simple trapt af in een wat beheerste stijl, tot een sample van Lisa Gerard, de 'sky-saw-guitar' van Robert Fripp en een intrigerend orgelloopje hun intrede doen; vanaf dan is dit een hypnotiserend, opzwepend en verslavend meesterwerk. Met een gierende solo van Ben Coleman op elektrische viool in Things Change beëindigen Steven Wilson en No-Man Flowermouth, wat mij betreft het toppunt van hun samenwerking.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 26-02-2022 21:27:40 ]

bazbo cd1691: No-Man - Flowermix



Welja, in 1995 komt er een remixalbum uit. David Kosten, The Prophets Of Bliss en ene Os nemen ieder een stuk van Flowermouth onderhanden. Die vind ik allemaal weinig toevoegen aan de originelen. Interessanter zijn de remixen die Steven Wilson zelf heeft gedaan! Angeldust bijvoorbeeld, maar vooral Born Simple, dat met z'n donkere ambiente geluiden een compleet andere en eigen compositie wordt. Ik kon dit album in 1995 niet vinden en pas op 5 november 2000 had ik 'm te pakken. Aardige toevoeging in het No-Manoeuvre, maar zeker niet essentieel.

bazbo cd1692: No-Man - Heaven Taste



No-Man komt in 1995 met een cd waarop single-b-kantjes en rariteiten staan, opgenomen tussen 1991 en 1993. Ik koop de cd op 7 juni 1997 als hij in mijn plaatselijke platenwinkel beschikbaar is. Het openingsstuk is Long Day Fall, dat op de Only Baby cdsingle stond. Het is een wat atmosferisch stuk en blijkt hier een perfecte opener te zijn. Babyship Blue is een stuk uit de Flowermouthtijd. Vanaf Bleed gaat het echt loos: het stuk stond oorspronkelijk op de Sweetheart Raw EP, maar is hier opnieuw opgenomen, een gedragen lied dat uitmondt in een gigantische beatseruptie. De overgang naar Road kan niet schokkender. Precies, dit is een cover van het schitterende lied van Nick Drake. Bowness is zeer beïnvloed door Drake en hij brengt het lied hier uiterst stemmig; de instrumentatie van Wilson is ook veelbetekenend. Maar het meest indrukwekkend is het titelnummer van de plaat, dat oorspronkelijk was te vinden op de Painting Paradise EP. Heaven Taste is een instrumentaal werk waarin weer driekwart van oud-Japan komt opdraven. Richard Barbieri op toetsen, de bas van Mick Karn en de percussie van Steve Jansen vullen de rest van de instrumenten door Steven Wilson perfect aan. Het is een soort ambient prog wat we hier voorgeschoteld krijgen. Dik twintig minuten lang slingert Wilson ons van de ene atmosfeer in de andere en toch komt hij steeds weer terug bij het thema. Schitterend.

bazbo cd1693: No-Man - Wild Opera



1995 is een vol jaar voor No-Man. Naast Heaven Taste verschijnt het album Wild Opera, de uitgebreide singles daarvan Pretty Genious en Housewives Hooked On Heroin (beide met veel extra materiaal erop) én de EP Dry Cleaning Ray. En dan te bedenken dat Steven Wilson in dat jaar ook nog aankomt met de Moonloop EP en het album The Sky Moves Sideways van zijn dan al niet meer echt hobbybandje Porcupine Tree. Ik heb de originele versies van het album, de EP en de single van No-Man ergens verstopt achter in een kast staan. Ze werden namelijk overbodig toen in 2010 deze heruitgave van Wild Opera uitkwam. Ik koop het op 4 juni 2010. Naast het album staat op een tweede plaatje de EP en de singles met al het extra materiaal erop. En alles subliem geremastered, natuurlijk. Laat dat maar aan de heer STeven Wilson over. Wild Opera is een sterk album met materiaal in verschillende stijlen, van triphop tot aan dance en van ambient tot aan abstracte art-rock. Grappig: in de tijd experimenteren Wilson en Bowness met ideeën; zo proberen ze in een uur tijd een stuk te componeren, op te nemen en te mixen. Het klinkt nog aardig ook. Onbegrijpelijk overigens dat een stuk als Sicknote terecht kwam op de slecht verkrijgbare EP en niet op het reguliere album. Nou ja, misschien paste het niet op Wild Opera omdat het echt totaal afweek in stijl; het zou ook niet misstaan op een album van Porcupine Tree. Wild Opera herbergt een schat aan schitterend materiaal en is daarom een essentieel album in de No-Manverzameling.

bazbo cd1694: No-Man - ((Speak))



In 1996 komt er alweer een nieuw No-Manalbum. ((Speak)) verscheen al in 1993 op cassette. Het is een verzameling opnames uit 1988 en 1989, alweer wat ouder dus. In 1996 krijgt de verzameling een reguliere uitgave op cd en die koop ik (pas) op 11 november 2000. Ik heb een Italiaanse versie, nogal raar. Het songmateriaal op ((Speak)) is meer atmosferisch en gedragen van aard; de hevige beatuitspattingen ontbreken. Opvallend is een cover van Pink Moon van Nick Drake, doch na Road op Heaven Taste ook eigenlijk geen verrassing. In totaal twaalf ambientpoppareltjes zijn er te beluisteren. Steven Wilson en Tim Bowness weten een spannend geheel te produceren dat bijna veertig minuten alle aandacht vraagt.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-02-2022 08:38:25 ]

bazbo cd1695: No-Man - Returning Jesus



Dat andere bandje van Steven Wilson, dat hij startte als hobbyproject, loopt eind jaren negentig gigantisch uit de klauwen en het is de reden dat Wilson steeds meer tijd en energie steekt in Porcupine Tree en dat No-Man op een zijspoor belandt. Toch vindt hij af en toe tijd om met Bowness samen te werken en in 2001 verschijnt dan Returning Jesus. De stijl is gelijk ook ietwat anders: nu meer atmosferische, bij vlagen bijna ambiente muziek, waarover Bowness dan met de zo herkenbare ijle stem zijn teksten zingt. Wilson doet de meeste instrumentatie, maar daar waar nodig zet het duo hulp in van Ian Carr, Colin Edwin (van Porcupine Tree), David Kosten, Theo Travis en Steve Jansen. Het resultaat is een zoveelste prachtplaat - vooral de bijdragen van de blazers op sax en trompet en flugelhorn zijn kippenvelwaardig - en ik koop hem al ergens in 2001, net als de van het album afkomstige single All That You Are, waarop weer veel extra materiaal staat. Zowel het album als die single worden in 2017 overbodig en verdwijnen ergens ver weg achterin een kast. Want op 8 november 2017 koop ik een schitterende remaster die klinkt als goud, met een tweede cd waarop het singlemateriaal, demo's en alternatieve versies. Verplichte aankoop voor de liefhebber. Stukken als opener Only Rain, Close Your Eyes en All That You Are blijven hoogtepunten in het No-Manoeuvre.

bazbo cd1696: No-Man - Together We're Stranger



Twee jaar later, in 2003, komt dan dit album. Steven Wilson heeft tijd weten vrij te maken (en dat nu zijn 'hobbyprojectje' Porcupine Tree ondertussen wereldberoemd aan het worden is). Op Together We're Stranger gaat hij nog een stapje verder de ambientere hoek in. Waren er op de voorganger nog ritmes en drumbeats te horen; hier zijn ze zo goed als weg. IJle tonen domineren dit album. Steven Wilson doet zelf weer de meeste instrumentatie, al zijn er spaarzaam een paar gasten. Zo komt Roger Eno in een enkel stuk harmonium spelen en daarnaast zijn er leden van Tim Bowness' groep te horen: Stephen Bennett, Michael Bearpark en Peter Chilvers. Bowness zelf zingt weer die magistrale melodieën en poëtische teksten. Ik kocht dit uiterst sfeervolle album in 2003 en het originele exemplaar staat ergens ver weg achter in een kast, want in 2007 kwam er een sublieme remaster die ik kocht op 1 mei van dat jaar. Op de meegeleverde dvd staat het album nogmaals, maar dan in een natuurlijk voortreffelijke surroundmix van Wilson, aangevuld met twee extra stukken die niet op het originele album (en dus ook niet op de cd) te vinden zijn. Wederom een topalbum van No-Man.