Ik heb vanmiddag wat reacties geplaatst in een topic, waar iemand advies vraagt betreffende de situatie rondom haar vader die veroordeeld is voor seksueel kindermisbruik.
Ik ben (wederom) nogal geschrokken van wat sommige mensen hier allemaal roepen.
Men weet vaak duidelijk het verschil niet tussen pedofilie en pedoseksualiteit, maar doet wel allerlei gevaarlijke uitlatingen.
Zoals sommige van jullie weten werk ik als forensisch psychologe in een tbs-kliniek, en behandel ik daar o.a. veroordeelde plegers van seksueel kindermisbruik (pedoseksuelen).
GC / [Vraag Wat Je Wil]aan iemand werkzaam in de forensische psychiatrie #2GC / [Vraag wat je wil] aan iemand werkzaam in de forensische psychiatrieIk vind het erg belangrijk om ook hier nogmaals uit te leggen wat dit voor mensen zijn, en zodoende hopelijk weer wat onzin de wereld uit te krijgen.
Er wordt tegenwoordig veel te makkelijk gestrooid met het woordje 'pedo', mensen weten vaak niet wat ze zeggen.
Pedofilie en pedoseksueel gedrag is omgeven door oordelen en weinig feitelijke kennis.
Dit is op zich niet heel erg, want er worden nogal wat termen gebruikt en niet iedereen zit in die wereld.
Het is wel erg dat veel mensen dan toch uitlatingen doen zonder enige kennis van zaken te hebben, en zodoende allerlei onzin de wereld in helpen.
Wat vervolgens weer allerlei vooroordelen en zorgwekkend gedrag tot gevolg heeft.
Eerst over pedofielen:
Laat ik voorop stellen dat niemand kiest voor seksuele gevoelens voor kinderen, helemaal niemand.
Net zo min als iemand ervoor kiest die gevoelens niet te hebben.
Wat iemand vervolgens doet met die gevoelens is het moeilijkste stuk van het hele verhaal.
Maar daar kom ik later op terug.
Pedofilie is een parafilie.
Een parafilie is een van de norm afwijkende, intense en aanhoudende seksuele voorkeur en opwinding.
In dit geval dus de pedofiele parafilie.
Pedofilie (het pedofiel zijn) is geen stoornis, en het is ook niet strafbaar.
Daarnaast is pedofilie niet synoniem aan het seksueel misbruiken van kinderen.
Veruit de meeste pedofielen zullen nooit aan een kind zitten, het is ook een misverstand dat ze dit allemaal willen.
Iemand die seksueel kindermisbruik pleegt hoeft niet per se een pedofiel te zijn.
Het is zelfs zo dat maar zo’n kleine 20% van alle plegers van seksueel kindermisbruik (dit noemen we pedoseksuelen, en daar ga ik straks verder op in) pedofiel is.
Van alle pedofielen zelf zal ongeveer maar 1 op de 10 ooit seksueel kindermisbruik plegen.
Pedofielen worstelen vaak met hun gevoelens, leven een lang, moeilijk en eenzaam leven vol dagelijkse strijd met zichzelf, velen verafschuwen die gevoelens.
Het zijn meestal ook geen vieze oude mannetjes, maar zullen die gevoelens uit angst en schaamte nooit vrijwillig toegeven.
Aan de buitenkant is vaak weinig te zien.
Wat het extra moeilijk maakt is dat deze mensen vaak uitgestoten worden door familie, vrienden en omgeving.
Uit onderzoek en ervaring weten we veel over wat plegers beschermt om te gaan handelen naar hun verlangen.
Sociaal isolement en emotionele eenzaamheid is de voedingsbodem van seksueel delictgedrag.
Wat deze mensen helpt, en dus ook ons, is om een sociale cirkel om ze heen te vormen, ze vooral niet kwijt te raken.
Mensen met zeer ernstige klachten en problematiek zijn hulpbehoevend en redden het niet alleen.
Niet toegeven aan zulke vreselijke gevoelens is bijna niet te doen als je door alles en iedereen uitgekotst wordt, en met zulke heftige problematiek overal alleen voor komt te staan.
Mensen realiseren zich vaak niet dat juist hun gedrag dat laatste zetje kan zijn waardoor een pedofiel toegeeft aan zijn of haar verlangen, en die grens overschrijdt waar we allemaal bang voor zijn.
Daarom werken we in Nederland met de uit Canada afkomstige COSA-methode.
Dit is een uitgebreid netwerk van vrijwilligers en professionals die een sociaal netwerk om de pedofiel of pedoseksueel heen vormen.
Naast het praten over problemen die de betrokkene in zijn of haar dagelijks leven ondervindt zijn deze mensen ook getraind om vroege signalen te herkennen dat de betrokkene de controle over zichzelf dreigt te verliezen.
Nu over pedoseksuelen:
Een pleger van seksueel kindermisbruik noem je een pedoseksueel.
We hebben het dan dus niet over pedofilie maar over pedoseksualiteit.
Er is dan geen sprake van een parafilie, maar van een stoornis: de pedoseksuele stoornis.
Dit is (meestal) strafbaar.
Van alle pedoseksuelen is dus zo’n kleine 20% tevens pedofiel.
Zij handelen doordat zij gevoelens hebben voor kinderen (er is naast de pedoseksuele stoornis dan ook sprake van de pedofiele parafilie).
De overige 80% heeft deze gevoelens niet, is dus geen pedofiel, en handelt uit allerlei andere motieven.
Meestal speelt drugsgebruik hierbij een grote rol, maar denk ook aan depressie, seksverslaving, minderwaardigheidsgevoelens, psychose en angst voor vrouwen.
Deze mensen leven met veel problematiek, glijden steeds verder af, en vergrijpen zich op den duur aan een kind.
Maar vaak ook aan een ouder of zelfs bejaard iemand.
Puur omdat dit voor hun de makkelijkste prooien zijn.
Het is ook een misverstand dat iemand met pedofiele gevoelens die gevoelens altijd al gehad moet hebben, of dat pedofilie aangeboren is.
Bepaalde mensen kunnen er door allerlei factoren vaak wel extra ontvankelijk voor zijn.
Pedofilie kan op ieder moment ontstaan en bij iedereen, ook op latere leeftijd, ook zonder enige voortekenen.
Vaak ook door een ernstige lichamelijke oorzaak.
Het is van groot belang om die oorzaak uit te sluiten, ook i.v.m. een eventueel strafproces.
Dit zal men ook altijd als eerste doen.
Dingen als tumoren of hersentrauma kunnen namelijk de oorzaak zijn van de ontwikkeling van pedofiele gevoelens, en/of van vermindering van het beheersen van seksueel gedrag.
Operaties bij mensen met pedofiele gevoelens komen zodoende regelmatig voor, meestal in de amygdala of orbitofrontale cortex.
Dit zijn kleine gedeeltes diep in het brein die betrokken zijn bij tal van emotionele processen, zoals motiverende aspecten van planning en gedrag, emotieregulatie en het anticiperen op beloning en straf.
In de neurobiologie is er veel wetenschappelijk bewijs voor een verminderd volume van de amygdala bij veel mensen met pedofiele gevoelens. Dan kan het zijn dat daar een tumor, trauma of andere afwijking aanwezig is.
Wat je ziet is dat na zo’n operatie, wanneer bijvoorbeeld een tumor (deels) is verwijderd, de pedofiele gevoelens zo goed als altijd verdwijnen.
Soms komen ze terug en blijkt de tumor weer gegroeid te zijn.
Ook zie je vaak dat mensen met frontotemporale dementie pedofiele gevoelens ontwikkelen, en kunnen medicijnen zorgen voor ernstig afwijkend seksueel gedrag.
Je ziet dit vooral bij mensen die dopamine-agonisten slikken, die worden gebruikt bij de behandeling van de ziekte van Parkinson.
Om af te sluiten: er zijn ook vrouwelijke pedofielen en pedoseksuelen.
Helaas is het wel zo dat vrouwelijke lichamelijkheid met kinderen veel minder snel als pedofiel bestempeld wordt, en zij er zodoende vaak mee wegkomen.
Ik hoop echt dat deze uitleg zorgt voor wat duidelijkheid, en dat er wat meer mensen iets minder snel bepaalde uitlatingen zullen doen.