Bosbeetle:
BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
bazbo's cd's (pop/rock/jazz)
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
[ Bericht 2% gewijzigd door Bosbeetle op 01-09-2021 20:41:48 ]
Meltdown - Live In Mexico is een livealbum van King Crimson. Het bestaat uit drie cd's en een bluray en ik kocht het bij het verschijnen op 22 oktober 2018. Op de cd's staan opnamen die gemaakt zijn van 14 t/m 19 juni 2017 in het Teatro Metropolitan, Cuidad de Mexico. Het betekent dat dit de achtkoppige Crimsonversie is; Bill Rieflin was terug van zijn sabbatical en nam plaats achter op het podium achter de toetsen. De eerste twee cd's geven een beeld van een compleet concert; op de derde cd staan de toegiften en wat extra stukken, plus een aantal bonusstukken die zijn opgenomen in juli 2018 in Rome, Krakow, Poznan en Venetië. Het geluid is debiel goed en de setlijst is weer een avontuurlijke, met veel materiaal dat de band dan al jaren speelt, plus nieuwkomers in de set, zoals de gehele Lizard-suite, Meltdown en Fallen Angel. Bij de bonusstukken zit een zeer opvallend stuk: Breathless komt oorspronkelijk van Fripps soloplaat Exposure en is in 2018 maar een paar keer gespeeld. Op de bluray zijn ook beelden van de concerten en je kunt ze zien in een volgorde die een compleet concert redelijk benadert. Die beelden zijn gemaakt met vaste camera's die bijna onzichtbaar zijn op het podium, zodat het publiek er geen 'last' van heeft. De band speelt zoals gebruikelijk volledig in wit licht en alleen tijdens de instrumentale eindsectie van Starless wordt het licht volkomen donkerrood; nog altijd een zeer indrukwekkend moment. Daarnaast is er 'extended concert audio' (in surround), waarmee je alles als een lang concert kunt beluisteren en daarna het bonusmateriaal nog voor je kiezen krijgt. Zelf mocht ik de band in 2018 twee keer live aanschouwen: op zaterdag 14 juli in het Concertgebouw in Amsterdam (heel goed concert, maar belachelijk hard en slecht geluid) en maandag 16 juli in Philharmonie am Gasteig in München (belachelijk goed concert en heel goed geluid). Meltdown is weer een heel mooi document
Ik ga proberen deze week even aan een tas met cds te beginnen die ik ooit van mijn werk heb meegenomen. Een deel daarvan ga ik in mijn kast zetten een ander deel gaat in de kliko
daar ga ik jullie deelgenoot van maken 
dat zou wel leuk zijn!Met ons RYM project zijn we deze week bij Modest Mouse - The Lonesome Crowded West aangeland. Een band die ik alleen van naam en van de recente tracks die ik op BBC Radio 6 gehoord heb ken. Daar vond ik weinig aan, maar dit album is toch best leuk. Wel heel duidelijk uit 1997, maar ik hoor er hints van post hardcore (Fugazi) en andere leuke dingen in. Wel erg lang.
Jazekerquote:Op woensdag 1 september 2021 14:40 schreef bartrid het volgende:
Ga je ook de cd's draaien die in de kliko gaan? dat zou wel leuk zijn!
Ik ga het iets anders doen, ik pak een cd blind, post hem hier en reageer na het draaien wat ik er van vond en of hij de kast in gaat of geprullebakkiseerd wordt.
Even de achtergrond dit is een doos die op mijn werk lag omdat mijn collega's weten dat ik van muziek houdt hadden ze zoiets wil jij deze. Ik bladerde even door de doos en zag bijvoorbeeld al qui en gomer pile liggen toen dacht ik er zit vast wat tussen. Ook zitten er veel cds bij waarvan ik geen idee heb wat het is. Het is een ratjetoe aan cds en ik heb het idee dat er een reviewer bij zat want het zijn best veel promo versies.
maarja hier goes nothing!
Mysterybox 1
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4062199-1460707267-6305.jpeg.jpg)
Killwithneydead -nothing less nothing more
het is 
metal core klinkt als een slap aftreksel van fear factory met schreeuwzang, het zit bomvol samples maar niet op een goede manier, meestal kapt het sample het liedje af. Het zijn allemaal stukjes film en meestal een soort van vrouwonvriendelijk. Gewoon niet heel leuk en ik zal dit zeker niet nog een keer opzetten. Het absolutie dieptepunt van de cd is een cover van tainted love 
Ik hoop deze band nooit weer te horen
Mysterybox 2
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1391438-1521156984-1100.jpeg.jpg)
The midways - manners manners
Had niet verwacht dat het een duitse band zou zijn tussenstand mysterbox kliko 1 : kast 1
ps derde cd uit 2007 het kan wel eens van iemand zijn die in 2007 bij ons op het werk was en dus cds reviewde
tussenstand mysterbox kliko 2 : kast 1
ik vind het een leuk inititief!quote:
(beetje hetzelfde idee, wij luisteren elke vrijdag naar de huidige nummer 1 in de Engelse charts
)Ja in deze box zit wel een soort selectie alleen die is niet door mij gemaakt, en ik weet niet door wie welquote:
[..]
ik vind het een leuk inititief!
(beetje hetzelfde idee, wij luisteren elke vrijdag naar de huidige nummer 1 in de Engelse charts
Ik ben benieuwd wat er nog meer gaat komenquote:Op donderdag 2 september 2021 09:16 schreef Bosbeetle het volgende:
[..]
Ja in deze box zit wel een soort selectie alleen die is niet door mij gemaakt, en ik weet niet door wie wel
Dat Killwhitneydead was niet al te best Ik ga door met wat nieuw vinyl:
Taras Bulba - Sometimes the night.
Heb deze op vinyl moeten kopen want Riot Season had fijn de download op een hoge prijs gezet...
Lekkerquote:Musically the sound draws form early Bad Seeds or Crime and the City Solution, Gallon Drunk, Bohren and Der Club of Gore, The Cramps, Hasil Adkins and various other trash inspired twilight creatures
[ Bericht 0% gewijzigd door bartrid op 02-09-2021 10:03:07 ]
Valentina Magaletti is een drummer, die ondermeer in Vanishing Twin, Tomaga, Moin en UUUU speelt, en ze heeft ook samengewerkt met oa Raime, Nicolas Jaar, Bat for lashes, Jamie XX en anderen. Marlene Ribeiro is (was?) de bassiste van Gnod. De beschrijving van Bandcamp daily is een goeie:
quote:Despite sounding like a borderline noise record, Due Matte has got a lot of verve. Magaletti and her partner in the project, Marlene Ribeiro, play a washing machine, an oil drum lid, handmade instruments, and “objects collected from the street in Porto.” The album was recorded as part of a residency in the Portuguese city, and it’s full of the rattling clamor indicative of time spent in a vibrant coastal city.
Puik projectje weer, Bosbeetle!quote:
NIeuw deel
Ik ga proberen deze week even aan een tas met cds te beginnen die ik ooit van mijn werk heb meegenomen. Een deel daarvan ga ik in mijn kast zetten een ander deel gaat in de kliko
4e plaat van deze heren die blijkbaar ook op Roadburn hebben gestaan....Noise rock met leden van oa Skull Defekts (waar ik een aantal platen van heb) en Brainbombs.
Audio Diary 2014-2018 is een livealbum van King Crimson. Wat zeg ik? Het is een livebox. Een eerste versie verscheen in 2017 onder de titel Audio Diary 2014-2017 en bevatte vier cd'tjes; dit is een heruitgave uit 2018 met een vijfde cd erbij in. Op ieder plaatje staat een collectie van liveopnamen uit een betreffend jaar. De doos was/is verkrijgbaar tijdens concerten van King Crimson (of via de webwinkel van de band) en ik kocht mijn exemplaar op zaterdag 15 juni 2019, de dag dat King Crimson speelde in de Beethovensaal van de Liederhalle in Stuttgart. Daar was ik bij. (Grandioos leuk concert, overigens. Na de toegift liep de halve zaal al leeg en ik liep van het balkon naar beneden en hoorde een groot deel van het publiek nog schreeuwen om meer en na een kwartier kwam de band inderdaad terug en speelde nog even een spetterende 21st Century Schizoid Man en nu niks geen strenge regels meer van op je stoel blijven zitten en geen foto's of films, dus ik stond op stoelen en had een mooie blik op de band.) De box geeft een mooi overzicht van hoe de band klonk in de vijf jaren die vertegenwoordigd zijn. De opnames zijn van allerlei concerten over de hele wereld en het geluid is prachtig. We horen veel verschillende stukken en bijna alle materiaal dat de band in die vijf jaar ooit heeft gespeeld staat erop. Er zitten wat mij betreft wel een paar nadelen. Er zitten wat dubbelingen in; nu is dat op zich niet zo'n probleem, maar twee nagenoeg dezelfde versies van een en hetzelfde stuk doen wat overbodig aan. De volgorde per plaatje is niet altijd fijn; zo is de Lizard-suite op plaatje vier bijvoorbeeld opgeknipt in drie delen en die drie delen staan los tussen andere stukken in. En hét stuk dat ik mis is Fracture, terwijl dat in 2016/2017 toch een hoogtepunt in de set was; gelukkig hebben we dit prachtwerk wel vastgelegd gekregen op Live In Vienna en Meltdown - Live In Mexico. Daar staat dan wel weer een prachtige Bolero - A Peacock's Tale (ook uit de Lizard-suite, maar niet opgenomen in de setlijsten van 2016/2017), het alleen in 2014 gespeelde The Light Of Day (van het Jakszyk-Fripp-Collins-ProjeKct), een fraaie Fallen Angel, een knallende volledige Radical Action (niet opgedeeld in I en II) en een mooie uitvoering van het nieuwere The Errors tegenover. Breathless (zoals eerder gemeld oorspronkelijk afkomstig van Fripps soloplaat Exposure en dus een bijzonder vreemde eend in de bijt) sluit de vijf plaatjes af. De grote vraag is of deze doos wat toevoegt aan het vele wat we al hebben. Ik geef geen antwoord, want ik klaag niet, want blij mee.
Helemaal niets van deze box te vinden op YT, wel meerdere besprekingen ervan:
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 02-09-2021 10:49:49 ]
oeh nog nooit van gehoord maar wel skull defects.. ga ik eens checken.quote:
Orchestra of Constant Distress - Concerns
4e plaat van deze heren die blijkbaar ook op Roadburn hebben gestaan....Noise rock met leden van oa Skull Defekts (waar ik een aantal platen van heb) en Brainbombs.
A Mojo Anthology - Rare, Classic, Unusual And Live 1969-2019 is een verzamelalbum van King Crimson. Het kwam mee met de Mojo Magazine van juni 2019 en die kocht ik op 3 juni 2019. De subtitel van het plaatje is redelijk treffend. Er staat wat ongebruikelijk spul op. Zo start de verzameling met de radio edit van 21st Century Schizoid Man. Daarna klinkt een bijzondere versie van het liedje Cadence And Cascade: oorspronkelijk komt het van In The Wake Of Poseidon uit 1970 en is het gezongen door Gordon Haskell; hier horen we Haskell, Greg Lake, Adrian Belew en Jakko Jakszyk afwisselend zingen. Daarna volgt de gekortwiekte Starless (alleen het lieddeel), Red (van het album), een lange Requiem (iets korter dan de heul lange die op de 2016 remaster van Beat staat), Eyes Wide Open (de akoestische versie van de EP Happy With What You Have To Be Happy With) en FraKctured (van The ReconstruKction Of Light). Daarna volgen liveopnames van Easy Money, Epitaph, Meltdown, Radical Action en Level Five die eerder te horen waren op Live In Chicago, Live In Vienna, Radical Action en Meltdown - Live In Mexico. Die liveopnames voegen dus niets toe aan wat we al hebben. De studio-opnames eigenlijk ook niet. Een fraKctie van dit plaatje is wel degelijk interessant en daarmee is dit voor de freaKc een leuk hebbeding. O en in het magazine een uitgebreid artikel. Ook interessant.
![King Crimson - Cadence And Cascade (Four Singers) [50th Anniversary | Previously Unreleased]](https://i.ytimg.com/vi/xFOZwHqKuXI/0.jpg)
Cat Food is een single van King Crimson. Oorspronkelijk verscheen deze single in 1970. Het is een stuk van het album In The Wake Of Poseidon en de singleversie wijkt af van die op het album; hij is voor de 7" nogal ingekort. Om meer publiciteit aan het album te geven verscheen King Crimson in het televisieprogramma Top Of The Pops. In maart 2020 bracht King Crimson ter gelegenheid van het vijftigjarig jubileum ervan de single nogmaals uit, in verschillende formaten. Ik kocht de versie op cd op 5 maart 2020. Naast het titelnummer staan er nog drie stukken op: een liveversie van het zevenkoppige beest uit 2019, een alternatieve mix van het titelnummer (uit 2019 door David Singleton) en ten slotte de originele B-kant Groon. Over hebbedingen gesproken.
![King Crimson - Cat Food TOTP (1970) [RARE COLORIZED] (RV MIX)](https://i.ytimg.com/vi/4yPTZmblOeY/0.jpg)
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-09-2021 14:29:01 ]
Ah die heb ik ookquote:Op donderdag 2 september 2021 12:04 schreef bazbo het volgende:
bazbo cd1327: King Crimson - A Mojo Anthology - Rare, Classic, Unusual And Live 1969-2019
[ afbeelding ]
A Mojo Anthology - Rare, Classic, Unusual And Live 1969-2019 is een verzamelalbum van King Crimson. Het kwam mee met de Mojo Magazine van juni 2019 en die kocht ik op 3 juni 2019. De subtitel van het plaatje is redelijk treffend. Er staat wat ongebruikelijk spul op. Zo start de verzameling met de radio edit van 21st Century Schizoid Man. Daarna klinkt een bijzondere versie van het liedje Cadence And Cascade: oorspronkelijk komt het van In The Wake Of Poseidon uit 1970 en is het gezongen door Gordon Haskell; hier horen we Haskell, Greg Lake, Adrian Belew en Jakko Jakszyk afwisselend zingen. Daarna volgt de gekortwiekte Starless (alleen het lieddeel), Red (van het album), een lange Requiem (iets korter dan de heul lange die op de 2016 remaster van Beat staat), Eyes Wide Open (de akoestische versie van de EP Happy With What You Have To Be Happy With) en FraKctured (van The ReconstruKction Of Light). Daarna volgen liveopnames van Easy Money, Epitaph, Meltdown, Radical Action en Level Five die eerder te horen waren op Live In Chicago, Live In Vienna, Radical Action en Meltdown - Live In Mexico. Die liveopnames voegen dus niets toe aan wat we al hebben. De studio-opnames eigenlijk ook niet. Een fraKctie van dit plaatje is wel degelijk interessant en daarmee is dit voor de freaKc een leuk hebbeding. O en in het magazine een uitgebreid artikel. Ook interessant.
Beginnen we maar met deze van Alcest. Ik versta niet veel van deze band (mijn Frans is zeer matig) maar vind het wel heerlijke muziek.
Nu al zin in het concert 9 maart volgend jaar. (Samen met Cult of Luna en Svalbard)
The Elements - 2014 Tour Box is een verzamelalbum van King Crimson. Het bestaat uit twee plaatjes in een boekachtig doosje op dvd-formaat. Deze tourbox verscheen in 2014 en mijn bestelde exemplaar uit Groot-Britannië arriveerde op 16 september 2014. Het zevenkoppige beest, de nieuwe incarnatie van King Crimson, was gaan repeteren en de eerste concerten vonden plaats. Het doosje was voornamelijk verkrijgbaar tijdens de concerten, maar gezien de wereldwijde grote belangstelling ervoor was het ook via postorderbedrijven te koop. Het is een prachtige verzameling van voornamelijk (op dat moment) niet eerder uitgebracht spul uit alle periodes van de band (1969-2014): andere mixen, alternatieve takes, liveopnames, repetities (ook van de nieuwe grote 2014-bezetting), het geluidsspoor van een enkel instrument, enzovoorts. Voor de liefhebber iets om van te smullen. Zo horen we op het eerste plaatje bijvoorbeeld een instrumentale eerste versie van I Talk To The Wind, een vroege demo-achtige Cadence And Cascade gezongen door Greg Lake en een live Cirkus uit 1971. Dan is een 'gewone' uitvoering van Fracture (live uit het concertgebouw Amsterdam in 1973 van The Night Watch) een beetje een teleurstelling, maar voor de afwisseling is het weer wél goed. Op het tweede plaatje gaat het onverdroten verder vanaf 1981 met zum Beispiel een vroege liveversie van Neurotica, een vreemde instrumentale Sex Sleep Eat Drink Dream uit de repetities ten tijde van VROOOM in 1994 en de eerste drumtriostukken door Gavin Harrison, Bill Rieflin en Pat Mastelotto uit 2014. Joechei, leuke doos!
Lekker niks van te vinden op YT:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-09-2021 08:27:24 ]
1 van mijn favoriete Swans albums, ooit eens voor een gulden of zo bij een tweedehands platenzaakje weggehaald ergens in 1998 of zo. Hierna stopten ze ermee totdat in 2010 nieuw materiaal uit werd gebracht, en dus is dit ook de laatste met Jarboe (alhoewel die nog wel vocalen deed op 2 nummers van The Seer).
Een goeie mix van oud en nieuw Swans en in sommige nummers kan je al duidelijk elementen horen van het meer recente werk. Wel een lange zit, dubbelalbum en beide albums zijn meer dan een uur lang....
1 van mijn favoriete Swans tracks:
The Elements - 2015 Tour Box is een verzamelalbum van King Crimson. Het bestaat uit twee plaatjes in een boekachtig doosje op dvd-formaat. Deze tourbox verscheen in 2015 en ik kocht een exemplaar op 25 september 2015, tijdens het concert van King Crimson in Tivoli Vredenburg in Utrecht. Het concept is hetzelfde als de tourbox van 2014: veel bijzonder spul, merendeel op dat moment nog niet uitgegeven, uit alle periodes van de band: 1969-1015. Dit keer lijkt de nadruk wat te liggen op stukken uit de oefenruimte en tijdens repetities en afwijkende versies uit de studio. Zo horen we op het eerste plaatje een bijzondere instrumentale outtake van Cat Food uit 1970, A Peacemaking Stint Unroles uit de studio ten tijde van de Islandssessies in 1971 met elementen erin die veel lijken op Groon en de 12" dance mix van Elephant Talk. Daar staat een nooit eerder gehoorde live Fracture uit Gottingen in 1974 tegenover. Op het tweede plaatje zijn er bijzondere opnames van de THRAKsessies, een live ProjeKct Four uitvoering van ProjeKction en een repetitie van Sus-Tayn-Z door ProjeKct Three (terwijl het een ProjeKct Two-stuk is). Ook leuk is het nooit eerder verschenen Ex Uno Patres uit de studio in 2004 en het drumduet Ba Ba Boom Boom door Pat Mastelotto en Gavin Harrison in 2008 (toen het Double Duo van King Crimson voor korte tijd uitgebreid was met een extra drummer). Overal tussendoor zitten liveopnames van de nieuwe King Crimson, het zevenkoppige ensemble. Sommige ervan kwamen terecht op Live At The Orpheum of op de 12" Picture Disc (die ik niet heb). Maar veel is echt nieuw, zoals (een deel van) de soundcheck van 30 september 2014 in San Francisco. Kortom: ook weer een gaaf boxje en joechei.
Zo goed als niets van te vinden op YT, behalve:
The Elements - 2016 Tour Box is een verzamelalbum van King Crimson. Het bestaat uit twee plaatjes in een boekachtig doosje op dvd-formaat. Deze tourbox verscheen in 2016 en ik kocht mijn exemplaar op 4 september 2016 tijdens het concert van de band in het Waterside Theatre in Aylesbury, UK. Een dag later zag ik nóg een concert aldaar. Ik heb mijn concertkaartjes in het boekje zitten; op de concertkaartjes heb ik de setlijsten geprobeerd te reconstrueren na afloop van de concerten. Deze tourbox bevat weer zeer veel (veelal niet eerder uitgebrachte) demo's, alternatieve versies, opnamen uit de oefenruimte en livespul uit alle periodes van de band 1969-2016. Zo horen we op het eerste plaatje een prachtige oefenopname van Islands van de sessies uit 1971, een lange en alternatieve take van Easy Money uit de studio 1972 en de drumtrack van (een deel van) 21st Century Schizoid Man uit 1969. Op het tweede plaatje gaat het verder met de pianopartij door Keith Tippett van Prince Rupert Awakes, een demo van The Other Man gespeeld door Jakszyk, Fripp en Collins (en afkomstig van het Jakszyk-Fripp-Collins-ProjeKct), een demo van Meltdown door Jakszyk, Fripp en Harrison, plus allerlei gitaar- en drumtracks van allerlei verschillende stukken hetgeen weer een bijzondere kijk in de keuken van de Crim geeft. Opnieuw een zeer interessante én bonte verzameling voor de liefhebber en joechei.
Zo goed als niets van te vinden op YT, behalve wat stukjes die ook op eerdere (live)albums staan:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-09-2021 08:29:18 ]
The Elements - 2017 Tour Box is een verzamelalbum van King Crimson. Het bestaat uit twee plaatjes in een boekachtig doosje op dvd-formaat. Deze tourbox verscheen in 2017 en ik kocht mijn exemplaar op 27 juni 2017 in een plaatselijke platenwinkel. Net als de vorige drie afleveringen staan ook deze twee cd's propvol (veelal niet eerder uitgebrachte) demo's, outtakes en liveopnames van alle periodes van de band (1969-2017). Zo horen we op het eerste plaatje bijvoorbeeld Suitable Grounds For The Blues en Meltdown opgenomen tijdens de repetities in Tokyo 2015, een live Sleepless uit 2008 met Mastelotto én Harrison op drums, plus een paar korte improvs door Mel Collins opgenomen in Milaan en Wenen 2016. Het tweede plaatje staat in het teken van de verschillende delen van Larks' Tongues In Aspic en we krijgen bijvoorbeeld van Part One een liveversie uit 2015, van Part Two een opname uit Toronto 1974, van Part Three een versie genomen van een video uit 1984 in Tokyo, van Part Four een opname uit New York 2003 en van Level Five (dat toch inderdaad veel weg heeft van een Larks') uit de Beethovensaal in Stuttgart uit september 2016. Het is opnieuw een gruwelijk interessante verzameling spul en vooral de tweede cd vind ik helemaal joechei.
Natuurlijk zo goed als niks van te vinden op YT, behalve:
![King Crimson - Form No.1 [50th Anniversary | From: 21st Century Guide To King Crimson Vol. 2, 2005]](https://i.ytimg.com/vi/IuY3bWkRxPo/0.jpg)
The Elements - 2018 Tour Box is een verzamelalbum van King Crimson. Het bestaat uit twee plaatjes in een boekachtig doosje op dvd-formaat. Deze tourbox verscheen in 2018 en ik kocht mijn exemplaar op zaterdag 14 juli 2018 in het Concertgebouw in Amsterdam, alwaar de band optrad. Op deze vijfde editie van The Elements staan wederom (veelal niet eerder uitgebrachte) demo's, outtakes en liveopnames van alle periodes van de band (1969-2018), al is de hoeveelheid niet eerder uitgebrachte demo's, outtakes en liveopnames wat minder dan op de vorige vier edities. De archieven zouden toch niet leeg raken? Op het eerste plaatje vinden we stukken als de zesde studiotake van Groon, Doctor Diamond van 23 juni 1973 uit Altlanta en een demo van Discipline door Gavin Harrison en Jakko Jakszyk uit een onbekend jaar. Het tweede plaatje bevat materiaal zoals de gitaar/soundscapepartij van The Deception Of The Thrush van 1998, een alternatieve take van Book Of Saturday uit 1973 en I Talk To The Wind in een duo-gitaar-fluitversie door Robert Fripp en Ian McDonald uit 1969. Veel livewerk van de Crimson 2014-2018 (veel daarvan hadden we al) complementeert het geheel. Voer genoeg voor de liefhebber, dus. Nu ben ik wel zo'n liefhebber. Dat concert op 14 juli 2018 was overigens erg luid voor in het Concertgebouw en daardoor niet om aan te horen, hoe goed de band ook speelde. Dat was twee dagen later in de Philharmonie in München wel anders: daar kregen we zeer mooi geluid en een misschien nog wel beter spelende band. Dit boxje is een mooie herinnering en joechei.
![King Crimson - I Talk To The Wind (Duo Version) [Bonus Track]](https://i.ytimg.com/vi/bu7QB-F-HMc/0.jpg)
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-09-2021 08:32:07 ]
The Elements - 2019 Tour Box is een verzamelalbum van King Crimson. Het bestaat uit twee plaatjes in een boekachtig doosje op dvd-formaat. Deze tourbox verscheen in 2019 en ik kocht mijn exemplaar op zaterdag 15 juni 2019 in de Beethovensaal van de Liederhalle in Stuttgart, alwaar de band optrad. Ook op deze zesde aflevering van de Tour Boxserie staan (veelal niet eerder uitgebrachte) demo's, outtakes en liveopnames van alle periodes van de band (1969-2019), al is de hoeveelheid niet eerder uitgebrachte demo's, outtakes en liveopnames wat minder dan op de eerste vier edities en is de boel aangevuld met livewerk van de laatste incarnatie van de band uit 2014-2019 (dat terug te vinden is op eerdere liveplaten). Niettemin is er toch weer het een en ander aan interessant materiaal te vinden. Zo horen we op het eerste plaatje bijvoorbeeld de volledige gitaarpartij (zonder alle andere instrumenten) van Pictures Of A City van In The Wake Of Poseidon uit 1970, een 'mostly drums mix' van Fracture uit de studio in 1974, en een liveversie van Three Of A Perfect Pair uit 2008 (met twee drummers). Op het tweede plaatje gaat het dan verder met een complete Inner Garden (een outtake van THRAK), een vijfdelige ProjeKcts Suite (waarin vier ProjeKcts en KC een dan niet eerder verschenen versie van een stuk presenteren) en een driedelige Sus-Tain-Z Suite van de opnamesessies voor The Power To Believe uit augustus 2002. Die twee suites zijn weer gruwelijk lekker en maken deze zesde tour box opnieuw joechei.
![King Crimson - Inner Garden [50th Anniversary | Thrak Box 2015]](https://i.ytimg.com/vi/SWVvHVAdsyM/0.jpg)
![King Crimson - The Light of Day [50th Anniversary | From Jakszyk Fripp Collins DGMLive 2018]](https://i.ytimg.com/vi/Vefvf-kz4Kg/0.jpg)
The Elements - 2020 Tour Box is een verzamelalbum van King Crimson. Het bestaat uit twee plaatjes in een boekachtig doosje op dvd-formaat. Deze tourbox verscheen in 2020 en ik kocht mijn exemplaar niet bij een concert. In maart 2020 annuleerde King Crimson alle geplande concerten ('gelukkig' alleen een tour door de Verenigde Staten). Dat was niet de enige tegenslag. Veel ernstiger was het verlies van Bill Rieflin. Rieflin was in 2014 genezen verklaard van darmkanker en fit genoeg om zijn (drum)werk weer op te pakken, en dus startte hij met de repetities en concerten van de 'nieuwe' King Crimson. In 2017 bleek de kanker terug te zijn en moest hij - na een jaar sabbatical - het drumwerk opgeven en noodgedwongen 'slechts' toetsen spelen, hetgeen leidde tot een octet-Crimson. Eind 2018 was het niet meer te doen voor hem en moest hij afhaken. In maart 2019 overleed zijn vrouw - de kunstenares Francesca Sundsten - aan leukemie en een jaar later, op 24 maart 2020, was het dan de beurt aan Bill. Ondanks dat er geen tour was, bracht de band wel een Tour Box uit, waarop veel aandacht is voor de inbreng van Rieflin in de vorm van liveopnames van de Crimsonedities waar hij deel van uitmaakte. Daarnaast natuurlijk ook weer de gebruikelijke (en veelal niet eerder uitgebrachte) demo's, outtakes en liveopnames van alle periodes van de band (1969-2020), en gelukkig is de hoeveelheid niet eerder uitgebrachte demo's, outtakes en liveopnames weer net zo groot als op de eerste vier edities van deze Tour Boxserie. Op plaatje 1 vooral materiaal uit de eerste vijf jaar van de band (al dan niet gespeeld ook door de 2014-2019-bezetting) waaronder een zeldzame Cat Food uit Londen in 1973, een Rieflinhoekje met de 'geïsoleerde' toetsenpartijen van The Letters uit Pompeï in juli 2018, en een acapella-mix van In The Wake Of Poseidon uit de studio in 1970. Op het tweede cd'tje gaat het dan verder met een ook zeldzame The Sheltering Sky in Perugia in 2019, Guts On My Side (een nooit verder gespeeld livestuk uit 1973), veel liveopnames uit 2014-2018 met Rieflin en afsluiter The Sheltering Sky (ja, alweer) in soundscapeversie met alleen Fripp en Bill Bruford uit 1997. Ik kocht mijn exemplaar van deze set op 10 september 2020 bij het verschijnen in een plaatselijke platenwinkel en vind hem helemaal joechei.
Zo goed als niks van te vinden op YT, behalve livespul van eerdere albums:
![King Crimson - Guts On My Side (Live Audience Recording 19 March 1973) [Bonus Track]](https://i.ytimg.com/vi/yTz1V4Dhaow/0.jpg)
The Elements - 2021 Tour Box is een verzamelalbum van King Crimson. Het bestaat uit twee plaatjes in een boekachtig doosje op dvd-formaat. Deze tourbox was aangekondigd in 2021 op het moment dat nog niet geheel zeker was dat de geplande tour van augustus/september 2021 in de Verenigde Staten door zou kunnen gaan. Ik kocht mijn exemplaar bij het verschijnen in een plaatselijke platenwinkel op 2 augustus 2021. Ook op deze aflevering horen we (weer veelal niet eerder uitgebrachte) demo's, outtakes en liveopnames van alle periodes van de band (1969-2021). Op het eerste plaatje veel aandacht voor drumwerk. Zo krijgen we bijvoorbeeld de drum&bassmix van One More Red Nightmare uit de studio in juli 1974, een drum&bassmix van The World's My Oyster Soup Kitchen Floor Wax Museum uit de studio in 2002 en Did We Make The Album?, een outtake van de THRAKsessies uit 1994. Daartussendoor een paar opvallende stukken van een nog te verschijnen box Exposures (die de totstandkoming van Fripp's soloplaat Exposure uit 1979 zal bevatten). Op het tweede plaatje gaan we dan verder met een allegaartje van van alles: van het gitaarextract uit een liveversie van The Deception Of The Thrush door ProjeKct Two in 1998 via een foldback mix van Exiles uit de studiosessies in 1973 en een soloversie door John Wetton van Book Of Saturday die is opgenomen op 13 september 1997 tijdens de playbackbijeenkomst ter gelegenheid van het verschijnen van de dubbelcd The Night Watch naar een afsluitende Starless die live is opgenomen in Sao Paulo in 2019. Nogal wat stukken van deze doos zijn eerder te downloaden geweest in de Stormy Monday Download serie (in 2019 verscheen er iedere maandag een bijzondere versiie/mix van een stuk uit de archieven). Voor iedereen die dat heeft gemist en voor iedereen die de band live heeft moeten missen, is deze verzameling helemaal joechei.
Niks van te vinden op YT.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 10-09-2021 08:27:37 ]
Live Performances - September 1969 is een onofficieel livealbum van King Crimson. Onofficieel? Een bootleg! Een illegale! Geen idee meer waarom ik het kocht op 25 april 1998. Misschien omdat er toen nog niet zo veel livemateriaal beschikbaar was. (Hoewel: het doosje Epitaph verscheen in 1997.) Ook heb ik geen actieve herinnering meer aan waar ik hem dan aanschafte. Ik vermoed een platenbeurs of zo. Ik heb deze een of twee keer gedraaid en daarna is-ie uit het zicht verdwenen. Niet gek. De geluidskwaliteit is niet goed (maar ook weer niet onluisterbaar), het gaat hier niet om een compleet concert (totaal onduidelijk waar en wanneer dit precies is opgenomen) en de verpakking zit vol met fouten. Zo meldt de voorzijde dat het gaat om september 1969 en de rug van de cd 1971, terwijl de opnames toch echt uit 1969 zijn. We horen de bezetting van Fripp, McDonald, Lake en Giles; waarom dan foto's van de 1973-1974-bezetting met Fripp, Cross, Wetton en Bruford? De typfauten in de titels ga ik niet benoemen. De hoes vermeldt hier dat we met iets unieks te maken hebben: het betreft een limited edition van 500 copies! Ik heb nummer 261, hoe bijzonder is dat? Dan de muziek. Vier stukken slechts. 21st Century Schizoid Man is de opener (we horen iemand de band aankondigen, dus waarschijnlijk is dit van een festival), Get Thy Bearings en The Court Of The Crimson King zijn vertolkt zoals gebruikelijk. Het vierde stuk is een bijna half uur lange improv (hier getiteld Cascade) en loopt uit in een versie van Mars (hier The Devil's Triangle gedoopt, naar de bewerking die in 1970 terecht kwam op In The Wake Of Poseidon en slechts het bolero-achtige ritme en opbouw bevat). Die improv is interessant voor de fanaat; verder kan iedereen deze prutplaat links laten liggen.
Niks van te vinden op YT; op Discogs ook onbekend, dus daar heb ik 'm moeten invoeren.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-09-2021 11:05:30 ]
Amsterdam 1973 is een onofficieel livealbum van King Crimson. Onofficieel? Een bootleg! Een illegale! De subtitel luidt Live At Concertgebouw, Amsterdam, Holland, Nov. 23, 1973. Precies, het legendarische concert waarvan de band opnames gebruikte voor het album Starless And Bible Black. Geen idee meer waarom ik het kocht op 25 april 1998. Misschien omdat er toen nog niet zo veel livemateriaal beschikbaar was. (Hoewel: The Great Deceiver box was al jaren uit en bevat wagonladingen opnames van deze bezetting.) Ook heb ik geen actieve herinnering meer aan waar ik hem dan aanschafte. Ik vermoed een platenbeurs of zo. Ik heb deze een of twee keer gedraaid en daarna is-ie uit het zicht verdwenen. Niet gek. De geluidskwaliteit is tamelijk belabberd, het concert is incompleet en de volgorde van de stukken is ook helemaal verkeerd. Deze bootleg komt uit 1990 en is van Italiaanse makelij. Gelukkig verscheen nog geen half jaar na mijn aanschaf van deze bootleg de set The Night Watch dat een veel beter klinkende (en bijna volledige) versie van dit concert laat horen. Zelfs de fanaat kan deze prutplaat dus links laten liggen.
Gelukkig niets van te vinden op YT, wel van de veel beter klinkende officiële uitgave (zie aldaar in het vorige topic).
In Concert - Tokyo 1995 is een onofficieel livealbum van King Crimson. Onofficieel? Een bootleg! Een illegale! Deze kocht ik op 13 juli 2009 in het jaar dat hij verscheen. Wat wil het geval? In 1996 bracht King Crimson de dvd Deja Vrooom uit, het beeldverslag van een concertreeks in de Sun Plaza Hall in Tokyo in 1995. Die dvd heb ik natuurlijk in 1996 gelijk gekocht. Op deze - dus illegale - dubbelcd staat het geluid van deze dvd. Dat geluid is helemaal niet verkeerd. Sterker nog, het klinkt bijzonder goed. Met de aanschaf van deze set had ik de muziek dus ook op cd en ik pak nu eenmaal vaker een cd uit de kast dan een dvd. Op de setlijst veel materiaal van het in 1995 net verschenen album THRAK, aangevuld met het beste uit de 1981-1984-periode (wat dacht u van bijna alles van Discipline?) en de twee klassiekers Red en The Talking Drum/Larks' Tongues In Aspic Part Two. De speltechnische kant van deze double triobezetting (twee gitaren, twee bassen/sticks, twee drummers) is indrukwekkend en het zijn dan ook de wat vrijere stukken (B'Boom gekoppeld aan THRAK en het intro van Indiscipline) die wat mij betreft de hoge punten halen. Ik trek dit livealbum niet vaak uit de kast; er is veel officieel materiaal van deze bezetting in evenzogoede geluidskwaliteit beschikbaar, maar dit was zeker geen miskoop of prutplaat.
Van de bootleg natuurlijk niks op YT, wel onofficieel geplaatste beelden van de officiële dvd:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-09-2021 12:50:30 ]
Schizoid Dimension - A Tribute To King Crimson is een tribute album voor King Crimson. Het verscheen in 1997 en ik kocht het bij het verschijnen op 13 november van dat jaar. Het plaatje begint gelijk lekker obscuur met een wazige versie van The Talking Drum door Controlled Bleeding. Dat zet gelijk de toon: veelal psychedelische of freakerige bands die psychedelische of freakerige versies van het Crimsonmateriaal ten gehore brengen. En daar leent het Crimsonmateriaal zich uitzonderlijk goed voor. Er zijn ook uitzonderingen. De band van David Cross is te horen met een dicht tegen het origineel aan liggende Exiles (ook te vinden op zijn gelijknamige soloplaat, zie aldaar). De twee versies van Red door Brand X (West) en Spirits Burning voegen niet zo heel veel toe aan het origineel. Maar hoogtepunten Moonchild (door Chrome) en Larks' Tongues In Aspic Part One (Melting Euphoria) zijn goede voorbeelden van hoe het ook kan. Heerlijke tributeplaat die ik zowaar nogal eens uit de kast trek.
Had nog geen elpee van een van mijn favoriete (live)bands: Gojira. Deze dus maar even meegenomen toen ik afgelopen week weer in een platenzaak stond.
Meerdere nummers kende ik al via YouTube en had het album al een enkele keer via Spotify geluisterd. Het wordt vooral weer tijd voor concerten.
![Gojira - Amazonia [OFFICIAL VIDEO]](https://i.ytimg.com/vi/B4CcX720DW4/0.jpg)
Mag nog even aan de slag op Discogs want blijkbaar heb ik een versie die er nog niet op staat.
Edit: Blijkbaar heb ik de gewone versie maar met een "limited black ice" sticker foutief op de voorkant
[ Bericht 7% gewijzigd door Dagoduck op 12-09-2021 09:38:08 ]
Oh tof, ben groot fan van Controlled Bleeding dus deze ga ik eens opsnorren den ikquote:
bazbo cd1340: various artists - Schizoid Dimension - A Tribute To King Crimson
[ afbeelding ]
Schizoid Dimension - A Tribute To King Crimson is een tribute album voor King Crimson. Het verscheen in 1997 en ik kocht het bij het verschijnen op 13 november van dat jaar. Het plaatje begint gelijk lekker obscuur met een wazige versie van The Talking Drum door Controlled Bleeding. Dat zet gelijk de toon: veelal psychedelische of freakerige bands die psychedelische of freakerige versies van het Crimsonmateriaal ten gehore brengen. En daar leent het Crimsonmateriaal zich uitzonderlijk goed voor. Er zijn ook uitzonderingen. De band van David Cross is te horen met een dicht tegen het origineel aan liggende Exiles (ook te vinden op zijn gelijknamige soloplaat, zie aldaar). De twee versies van Red door Brand X (West) en Spirits Burning voegen niet zo heel veel toe aan het origineel. Maar hoogtepunten Moonchild (door Chrome) en Larks' Tongues In Aspic Part One (Melting Euphoria) zijn goede voorbeelden van hoe het ook kan. Heerlijke tributeplaat die ik zowaar nogal eens uit de kast trek.
The Many Faces Of King Crimson - A Journey Through The Inner World Of King Crimson is een tributealbum voor King Crimson. Of iets wat erop lijkt. Het is een of ander Zuid-Amerikaans platenmaatschappijtje dat dit heeft uitgebracht in 2016. Ik kocht het op 8 augustus van dat jaar, toen ik het in een plaatselijke platenwinkel aantrof. Met drie plaatjes voor nog geen twaalf pleuro kon ik weinig miskoop doen, vond ik. Achteraf ontdekte ik dat er meer van dit soort setjes van andere bandjes zijn verschenen en ik heb er nog eentje van een ander bandje (waarover later meer). Het is duidelijk zonder toestemming van Crimson/Fripp zelf gemaakt; op Discogs mag het dan ook niet verkocht. Het eerste plaatje (getiteld The Many Faces Of King Crimson) belicht solowerkzaamheden van allerlei Crimsonleden. Zo staan er maar liefst drie stukken op van de soloplaat van Pete Sinfield (waarover later meer), een stuk van Iona met Robert Fripp te gast, iets van Gordon Haskell, iets van Mastelotto en Gunn, van Bill Rieflin met Hector Zazou en twee stukken van Jamie Muir met Michael Giles. Daar zit interessant spul tussen. Het tweede plaatje bevat onofficiële opnamen van Giles Giles & Fripp, zoals die ook te vinden zijn op The Blondesbury Tapes (waarover eerder meer). Het derde plaatje is het complete album Volume One van de band Fission Trip met Adrian Belew, Ian Wallace en Mel Collins (waarover eerder meer). Het meeste had ik dus al, maar vanwege die paar stukjes die ik nog niet kende, toch interessant.
Van Fission Trip alleen het volledige album te vinden op YT:
En dit, lotgenoten, dit was mijn anderhalve plank King Crimson.
Het tweede album van Auri verscheen begin deze maand en ik kocht het op 6 september 2021. Tuomas Holopainen, zijn vrouw Johanna Kurkela en zijn Nightwishmaatje Troy Donockley gaan verder waar het eerste album ophield. Ze zoeken misschien nog wat meer naar atmosferische folk; de proginvloeden lijken wat naar de achtergrond geschoven. Bij vlagen lijkt het op Enya, maar alles heeft toch genoeg eigenheid. Holopainens toetsentapijten leggen een warme deken, daaroverheen maakt Donockley mooie melodieën op fluit, snareninstrumenten en zijn doedelzak. De stem van mevrouw Kurkela klinkt hemels en alles is dan ook nog een keer door een soort soezelige saus gehaald. Klinkt kitscherig, is het niet. Is gewoon gaaf, man.
Ik maak nu even een inhaalslag van onlangs aangeschafte cd's (na al die King Crimson van afgelopen twee maanden).
Het jaar 2020 was lastig voor Big Big Train. Niet alleen moest de band de toch al zeldzame concerten schrappen; ook vertrokken violiste Rachel Hall en toetsenist van het eerste uur Danny Manners. Gitarist Dave Gregory had het jaar ervoor al aangekondigd niet meer van de partij te zijn, juist vanwege de optredens. En dus bleven grondlegger Greg Spawnton, David Longdon, Nick D'Virgilio en Rikard Sjöblom achter en zij vormen nu het hart van de band. Niet dat ze op dit nieuwe album alles met z'n viertjes doen. Het blazerskwintet komt in twee stukken opdraven en daarnaast is er inbreng van violiste Aidan O'Rourke, gitarist Dave Foster en zangeres Carly Bryant. Dit nieuwe album Common Ground verscheen afgelopen juli en ik kocht het op 2 augustus 2021. Ondanks dat het geluid ietsiepietsie anders is, is dit weer onmiskenbaar een Big Big Trainplaat. Pakkende zangmelodieën, meanderende instrumentale passages en gedreven spel, dat zijn we wel van de band gewend. Het merendeel van het materiaal is van de hand van Spawnton; Longdon en D'Virgilio leveren ieder twee stukken aan. De plaat opent met de meezinger The Strangest Times; Big Big Train staat bekend om de verhalen uit de geschiedenis en hoe actueel wil je het nu hebben? Daarna volgen de progtaferelen die we gewend zijn. Opvallend is de toegenomen inbreng van Rikard Sjöblom op zowel toetsen als gitaar. De plaat staat vol middellange stukken die afwisselend van stemming zijn. Atlantic Cable is de grote en lange progepic over het leggen van de eerste elektriciteitskabel die Europa met Amerika verbindt. Het melancholieke Endnotes sluit de plaat af. Mooi werk, weer. En nu maar hopen dat de band naar het vasteland kan komen om te laten horen hoe sterk ze uit het moeilijke vorige jaar zijn gekomen.
'Ik heb veel te weinig Miles,' schreef ik hier een tijdje terug. Daar moest verandering in komen. En dus kocht ik op 15 juni 2021 deze klassieker. In A Silent Way verscheen in 1969 en ik heb hier een remaster uit 2002, al is de versie die ik heb een heruitgave uit een onbekend jaar. Het album opent met het plaatkantlange Shhh/Peaceful, waarin Miles na een intro op elektrische piano zijn trompettirades laat horen. Plaatkantlang? Jazeker. Toen rockbands iets soortgelijks deden of gingen doen, sprak de pers er schande van, maar in de jazz was het al tijden volkomen normaal. Op kant twee van de elpee staat het plaatkantlange In A Silent Way/It's About That Time, dat uiteenvalt in drie delen: In A Silent Way, It's About That Time en In A Silent Way. In A Silent Way is overigens gecomponeerd door Joe Zawinul, die op de plaat het orgel bespeelt. Hij is niet de enige die Miles op deze plaat inzette en later (in andere ensembles of solo) bekendheid verwierf. Zo zijn daar ook Tony Williams (d), Dave Holland (b), Herbie Hancock en Chick Corea (k), Wayne Shorter (s) en John McLaughlin (g). Nogal een sterrenbezetting dus. In A Silent Way is een legendarische plaat die een voorproefje was van het grote werk dat een jaar later verscheen: Bitches Brew. Ik vind dit album wat beter behapbaar, ben ontzettend blij dat-ie nu bij mij in de kast staat en heb desondanks nog altijd veel te weinig Miles.
Onze nationale trots, de jongemannen van DeWolff, blijven robuust aan de weg timmeren, zonder zich te laten belemmeren door welke pandemie dan ook. Op 24 september 2020 staan ze in het Koninklijke Theater Carré en nog doodleuk samen met het Metropole Orkest ook. Groten als Tom Trapp en Tommy Lawrence hebben de muziek van DeWolff van een orkestraal arrangement voorzien. Op de setlijst allerlei spul van de laatste twee of drie of vier studioplaten. Van de serie concerten verschijnt in juli 2021 een verslag in de vorm van een cd en die koop ik op 2 augustus. Ik moet zeggen: ik word hier wel enthousiast van. In veel gevallen voegt het orkestarrangement echt iets toe; hier en daar lukt het wat minder. Opener Yes You Do zet gelijk goed de toon, Sugar Moon gaat op dezelfde aanstekelijke voet verder. Een stuk als Medicine profiteert dan weer wat minder van de orkestbijdragen, daar klinken ze nogal overbodig, vind ik. Her en der grapt Pablo over de coronamaatregelen ('Niet meezingen!') en het feest wordt compleet in afsluiter Deceit And Woo als broeder Luka een fijne drumsolo mag weggeven. Bandje zelf is in prima vorm; hun gedrevenheid en enthousiasme spat zoals gebruikelijk de boxen uit. Geslaagde plaat, leuke toevoeging op het ondertussen toch al flinke repertoire van DeWolff. Ik blijf het volgen.
Helemaal lyrisch was ik over de eerste soloplaat van Giancarlo Erra, Ends uit 2019. Ik ben het nog. Sterker nog, ik vind het misschien wel het mooiste album van het jaar 2019. Reikhalzend keek ik uit naar de opvolger en toen die in juli verscheen, kocht ik hem (na mijn vakantie op 2 augustus 2021). Zo mooi als Ends vind ik hem (nog) niet, maar schitterend is hij zeker. Dit keer niet slechts piano en strijkers met wat subtiele elektronica; nu is de elektronica minder subtiel en naar de voorgrond getreden en zijn het de strijkers die een op het eerste gehoor bescheiden rol spelen. De piano is alom aanwezig, al dan niet vervormd. De atmosfeer is verstild, bij vlagen gaat het richting ambient en deze plaat is zo mogelijk nog wat melancholieker dan zijn voorganger. Erra had de afgelopen jaren te kampen met verlies; zo overleed zijn vader en moest hij ook van anderen in zijn naaste omgeving afscheid nemen. Dat horen we terug in de muziek. Teksten zijn wederom niet nodig. De eerste vier stukken en het zesde zijn redelijk kort; het vijfde stuk is lang en kent verschillende stemmingen. Na drieënveertig minuten is de plaat afgelopen en blijft de luisteraar met weemoed achter. Op de bijgevoegde dvd is de plaat nog eens te horen, maar dan in een overrompelende 5.1 surround mix. Prachtig.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 13-09-2021 16:43:17 ]
De naam van de artiest(en) is eigenlijk andersom, maar ik zet dit album bij Fripp. Ik kocht het op 8 juli 2021 toen hij net uit was. Wat wil het geval? Ergens begin jaren negentig speelde Fripp een sessie soundscapes voor Richard Norris en Dave Ball (die samen beter bekend zijn als The Grid), maar veel materiaal gebruikten de twee niet. Onlangs ontdekte het duo de vergeten opnames en vroegen Fripp of ze er alsnog iets mee mochten doen. Dat mocht. Het resultaat is Leviathan, dik vijf kwartier muziek. Die soundscapes van Fripp vormen de warme waas, de basis van alle materiaal. The Grid heeft er - op respectvolle en supersubtiele wijze - elektronica aan toegevoegd. In sommige stukken blijft het ambient; in andere zitten elektronische drums. Op de bijgeleverde dvd is het album te horen in vier verschillende versies, waaronder een surround (die ik nog niet heb gehoord). Bij vlagen is het dansbaar, maar ik blijf liever op het puntje van mijn stoel zitten om maar niets te missen van al dit prachtigs.
Niets zo heerlijk als in een plaatselijke platenwinkel door de bakken te bladeren. Er zijn secties die ik zelden of nooit doorzoek. Op 9 augustus 2021 was dat een keer anders. Ik had wat meer tijd en ging voor de leut eens voor de sectie 'funk' staan. Daar kwam ik deze klassieker tegen. Ik ben helemaal niet zo van de dansmuziek, maar had Maggot Brain een keer op een streamingsite beluisterd en vond het toen toch zeer aangenaam. En dus nam ik dit album, oorspronkelijk verschenen in 1971 en in 2005 heruitgebracht met bonusstukken, mee naar huis. Sindsdien een paar keer gedraaid en per keer word ik er enthousiaster over. 'It's prog Jim, but not as you know it!' Maggot Brain begint met korte monoloog van George Clinton ('the maggots in the mind of the universe') en het titelnummer bestaat uit een (bijna) 'a capella' gitaarsolo, goed voor bijna tien minuten kippenvel. Daarna komt er vaart in. Can You Get It? en Hit It And Quit It funken er fijn op los. Dit waren destijds ook de singles van het album. Eigenlijk zijn alle stukken van de plaat (met uitzondering van het titelnummer) opzwepende meezingers. Back In Our Minds is er ook zo eentje. Het album sluit af met Wars Of Armageddon dat een ritmische, maar bevreemdende psychedelische trip is. Clinton zelf lijkt een bescheiden rol op de plaat te spelen, gitarist Eddie Hazel en toetsenist Bernie Worrell springen meer in het oor, net als alle koortjes. De drie bonussen op deze heruitgave zijn een outtake, een B-kantje van een van de singles en een alternatieve mix van het titelnummer, waarin de ritmesectie prominent aanwezig is. Ook gaaf, maar die oorspronkelijke is idioter. Legendarische plaat.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-09-2021 08:04:46 ]
Surrender Of Silence verscheen op 10 september 2021 en ik kocht 'm afgelopen dinsdag 14 september. Heb 'm nog maar twee keer gehoord, maar ik ben al zeer onder de indruk. Voornamelijk samen met vaste compaan en toetsenman Roger King heeft Hacket elf melodieuze progstukken in elkaar gezet in de stijl zoals we die kennen van zijn vorige drie rockplaten Wolflight, At The Edge Of Darkness en The Night Siren. Ik hoor wat meer invloeden uit de wereldmuziek en af en toe lijkt het gitaarwerk wat steviger. Dat vind ik allemaal helemaal niet zo erg. Ook niet erg zijn de bijdragen van muzikanten als Craig Blundell, Jonas Reingold, Rob Townsend, NadSylvan en Roger King (allen van zijn vaste begeleidingsband) en Amanda Lehmann, Nick d'Virgilio, de gezusters McBroom en verschillende lui van over de hele wereld. Het maakt het geluid mooi divers en aan de andere kant ontgaat je nergens dat het weer een typisch Hackettalbum is. Dat zou dan misschien het enige punt van kritiek kunnen zijn: de plaat kan wat inwisselbaar zijn met de drie eerder genoemde voorgangers. Voor de rest is dit weer volop genieten van de mooie melodieën, warme arrangementen, wereldse afwisseling en geweldige gitaarpartijen.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 19-09-2021 21:50:30 ]
Het zevende deel van de Homebrewserie wijkt wat af van eerdere delen. Op de vorige zes afleveringen hoorden we demo's en thuisopnamen van stukken die Steve Howe later op een of andere manier uitbracht op andere platen, al dan niet onder zijn eigen naam, Asia, GTR, ABW&H of Yes. Op nummer 7 schotelt Howe ons opnieuw eenentwintig demo's en thuisopnamen voor, maar het merendeel ervan is nooit eerder verschenen. De composities heeft hij dus (nog) niet gebruikt. In het begeleidend schrijven vertelt hij dat hij dat voorlopig ook niet gaat doen; hij houdt de opnames liever zoals hij ze hier presenteert. Qua geluid klinken deze opnamen dan ook het meest 'geproduceerd' uit de serie; ze kunnen inderdaad prima op zichzelf staan. Howe speelt natuurlijk alle gitaren (en hij heeft er nogal wat) en bedient zich daarnaast van toetsen en (elektronische) percussie. Af en toe horen we drummende zoon Dylan of (overleden) toetsende zoon Virgil. Het gebodene is afwisselend genoeg om dik drie kwartier te blijven boeien. Zo komen er songs, akoestische miniatuurtjes, lyrische gitaarinstrumentals en steviger rockers voorbij. Wederom een mooie blik in de muzikale keuken van Howe voor de liefhebber.
Ik ben op dit moment het boek Electric Wizards - A tapestry of heavy music van JR Moores (die ook oa voor The Quietus schrijft) aan het lezen. Dit gaat over de geschiedenis van `heavy music' maar laat metal en zo mooi links liggen, behalve Black Sabbath. 1 van de bands waar hij over schrijft is Heldon. Dit is een Franse electronische rock band die actief was tussen 1974 en 1978. Beinvloed door oa Robert Fripp en Eno dus bij tijd en wijle lekker electronisch maar op de laatste plaat Stand By uit 1978 staat dit hele fijne titel nummer. Klinkt voor mij totaal niet als iets uit de jaren 70, met heerlijk zware riffs. Heb gelijk maar 2 platen van de band aangeschaft
Het moet ergens begin februari 2015 zijn geweest dat ik iets las over deze band en ik ging eens op een streamingservice luisteren naar de recente plaat. Ik kocht I'm In Your Mind Fuzz een paar dagen later. Op 13 februari 2015 was dat. De Australische psychedelicarockers bestaan al sinds 2010. Twee gitaren, bas, drums, toetsen, harmonica en af en toe nog zang ook. Dit album start met een langgerekte spacerockjam die vier delen heeft en bijna een vinylplaatkant in beslag neemt. Op wat je de tweede plaatkant zou kunnen noemen gaat de trip verder, zij het in wat kortere brokken, al zijn Am I In Heaven? en Her & I (Slow Jam 2) ook weer wat uitgesponnen. Ik heb dit album een tijdje dicht in de buurt van de speler gehouden, want moest het keer op keer door de kamer denderen. Jaar of wat niet gehoord, nu. Snap wel weer goed waarom ik er zo gek van was. Want complete gekte is dit wel. Heerlijke gekte. De ongetitelde bonustrack die bestaat uit drie minuten stilte is minstens even debiel. Of het is een productiefout, dat kan natuurlijk ook.
[ Bericht 10% gewijzigd door bazbo op 18-09-2021 14:24:35 ]
We gaan dus verder met de K van King Gizzard & The Lizard Wizard.
Plankje eenentwintig gedraaid, dus nu op naar plank tweeëntwintig.
Omdat ik die eerste King Gizzardaankoop zeer geslaagd vond, kocht ik de eerstvolgende die ik in de platenwinkel vond ook. Dat was iets later, namelijk op 15 november 2015. Paper Mâché Dream Balloon was toen net verschenen. Ik verwachtte meer van die opzwepende spacejamrock en toen ik 'm thuis in de speler douwde was ik aangenaam verrast: dit was heel anders, maar toch waanzinnig gaaf. Geen elektrische gitaar te bekennen. In plaats daarvan allerlei akoestische gitaren. Veel fluit en samenzang en bovenal allerlei zweverige echogeluiden. Het lijstje met bandleden bevat een meneer Eric Moore en die speelt: 'nothing'. Less is more. Geen lange instrumentale jengelstukken, maar compacte liedjes. Dit album zou zo eind jaren zestig gemaakt kunnen zijn. Heerlijke psychedelische pop, supermelig, maar heel aanstekelijk. Met drieëndertig minuten is deze plaat aan de zeer korte kant, maar daar staat tegenover dat dit de leukste King Gizzardplaat is die ik in huis heb. Vage shit, maar gave shit.
Whoa! King Gizzard is weer terug bij de rauwe spacejamrock. Weg zijn de softe psychedelische liedekes; dit is weer opzwepende gitaarmuurwerk. En nog weer lekker ook. De hele plaat klinkt weer als een langgerekte jam, al is die opgedeeld in negen afzonderlijke tracks. Het album ligt duidelijk in de lijn van I'm In Your Mind Fuzz, al lijkt het allemaal wat eenvormiger. Ik kocht deze plaat bij het verschijnen op 2 mei 2016. Dik veertig minuten lekker wel weer.
Ook Flying Microtonal Banana (Explorations Into Microtonal Tuning Volume 1) is een spacejamrockstorm van jewelste. Deze verscheen begin 2017 en de band beloofde ons dat jaar maar liefst vijf platen uit te brengen. Ik besloot eens te kijken of het wat was. Dit was de eerste die ik te pakken kreeg en dat was op 9 maart 2017. Opener Rattlesnake zet gelijk goed te toon: opzwepende spacepsychedelica met een hoog meebrulgehalte. Daarna vallen we nog een dik half uur van de ene variatie in de andere. Het dendert lekker door tot we fijn afsluiten met Flying Microtonal Banana.
Waren de (meeste van de) vorige platen een spacejamrockstorm; op Murder Of The Universe is de hel losgebroken. In drie lange jamsuites maken King Gizzard & The Lizard Wizard je ergste nachtmerries werkelijkheid. The Tale Of The Altered Beast begint gelijk angstaanjagend, The Lord Of Lightning vs. Balrog doen je haren overeindstaan en Han-Tyumi And The Murder Of The Universe is niet bepaald de rustgevende afsluiter. De drie lange stukken zijn weer onderverdeeld in totaal eenentwintig delen, zodat je gerust kunt skippen naar favoriete passage. Na drie kwartier is de angstorkaan gelukkig bedaard. Ik kocht Murder Of The Universe op 27 juni 2017, toen hij net uit was. Ik vond het gaaf, maar omdat de muziek vergelijkbaar is met voorgangers, wist ik nog niet zeker of ik opvolgers ook zou aanschaffen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-09-2021 14:28:03 ]
Ik hield mijn hart vast bij de aankoop van dit album. Dat was op 23 oktober 2017. De derde King Gizzard & The Lizard Wizard van dat jaar was net uit. Dit keer niet alleen het toch al niet kleine Australische gezelschap, maar ook nog eens in samenwerking van Mild High Club. Nooit van gehoord. De eerste keer stopte ik de cd in de speler met de gedachte: dit zal me de spacerockjamtornado wel worden. Na nog geen drie kwartier was ik niet alleen aangenaam verrast, maar ook nog eens in positieve zin onder de indruk. Niks geen spacerockjamtornado van jewelste. Dit lijkt op Paper Mâché Dream Balloon, maar dan stukken minder melig. Hier krijgen we dertien fraaie, veelal akoestische en licht psychedelische songs te horen. De echte gekte is weg, maar helemaal normaal wordt het nergens en er komt iets moois voor in de plaats. En toch. Na enkele keren beluisteren besloot ik dat ik voor een tijdje wel voldoende King Gizzard & The Lizard Wizard in huis had. En inderdaad: ik draai het niet vaak, hoe aardig het ook is.
Laat ik mijn favoriete Kinksalbum eens draaien. De plaat verscheen in 1968 en ik heb hier een heruitgave uit 2005 van de 1998 remaster. Op de cd staan zowel de Britse monoversie als de Amerikaanse stereoversie, plus een monoversie van de Amerikaanse single Days. De Britse monoversie verschilt niet alleen in mono/stereo van de Amerikaanse stereoversie van het album; er staan ook zeer verschillende liederen op. Dat maakt deze cd (die ik goedkoop kocht op 13 oktober 2015) dus zeer de moeite waard. Op de plaat vertelt Ray Davies zijn verhalen over de bewoners van Green Village; het zijn vertellingen over het leven van alledag: burgerlijkheid, dagelijkse beslommeringen, schandaaltjes en dorps drama. En dat ook nog eens in pakkende melodieën en fraai uitgevoerd. Geen supergrote hits op dit album, maar wel een reeks onvergetelijke songs die onherroepelijk in mijn muzikale geheugen gegrift staan. Klein meesterwerkje, dit.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-09-2021 21:39:41 ]
En nog de Deluxe Edition ook. Die verscheen in 2014; het oorspronkelijke album komt uit 1969. Ray Davies gaat nog een stap verder met zijn kleine verhalen over de gewone man. Oorspronkelijk schreef hij de twaalf songs als een soundtrack voor een televisietheaterstuk. Toen uiteindelijk bleek dat die niet doorging, brachten de Kinks ze uit als 'gewoon' album. Het bijbehorende verhaal is gebaseerd op Arthur, die gehuwd was met Ray en Dave Davies' zus Rose. Arthur is een tapijtlegger die woont in een huis dat Shangri-La heet met zijn vrouw en zoon (die trouwt en vier lieve kinderen krijgt). Ze hebben een tuin en een auto en na de oorlog emigreert het gezin met kinderen en kleinkinderen naar Australië in de hoop op een betere toekomst. Davies weet het verhaal te vatten in twaalf werkelijk grandioze liedjes, die allen een uitermate verzorgde uitvoering krijgen, al dan niet met een orkestraal arrangement. Een hit is er ook in de vorm van Victoria. Deze Deluxe Edition bestaat uit twee cd's. Op het eerste plaatje de monoversie van het album, aangevuld met monoversies van singles uit die tijd en een paar opnamen voor de BBC. Op het tweede plaatje staat de stereoversie, aangevuld met stereoversies van wat singles en alternatieve versies van albumsongs. Deze Deluxe versie staat sinds 4 september 2017 bij mij in de kast en ik haal hem er geregeld uit om deze prachtplaat te beluisteren. Klassieker en samen met de voorganger wat mij betreft het hoogtepunt in het oeuvre van The Kinks.
Gisteren helaas overleden, 1 van mijn muzikale helden. Voornamelijk natuurlijk bekend van de legende Cabaret Voltaire, maar ook solo heeft ie erg fijne dingen gedaan. Deze plaat kocht ik in 1994 en was er gelijk aan verkocht.
Dit is de schatkamer van The Kinks. Hun albums van 1968-1970 zijn grandioos, maar de singles zijn pareltjes die nog feller blinken. In 1997 verscheen een (zoveelste) overzicht van de singles die de band uitbracht van 1964-1970. Alle grote hits komen voorbij, van You Really Got Me tot Lola. Daarvan kwam in 2004 een heruitgave en die kocht ik (pas) op 20 mei 2005. Grandioze verzameling. Deze singles mogen in geen enkele muziekverzameling ontbreken. L.u.i.s.t.e.r.e.n.
Kitaro is de Japanse synthesizerheld, die zich vooral begeeft in de wereld van de rustgevende muziek. Veel van zijn werk schuurt tegen de New Age aan, maar over het algemeen gaat het om Japanse volksmuziekachtige melodieën die hij in een elektronisch jasje propt. In 1980 verschijnt Silk Road, de soundtrack voor de gelijknamige televisiedocumentaireserie. Het is een enorme hit, misschien wel zijn bekendste werk. Kitaro bespeelt hier niet alleen de synthesizers, maar ook percussie, akoestische gitaar, mellotron, fluit en santoor. Ik vind het nog altijd een mooi meanderende stroom van melodieën en atmosferen. Oorspronkelijk komt de plaat uit op vinyl en in 1985 is het een van de eerste albums op cd. Ik koop een versie daarvan op 24 januari 1989 en die draai ik nu.
Dream verschijnt in 1992 en ik koop hem gelijk (op 12 november 1992). Op de voorkant van het hoesje staat: 'featuring vocals by Jon Anderson', dus ik moet wel. Dream is een symfonisch meesterwerk, waarin allerlei elementen verwerkt zitten: van bombastische melodieën en arrangementen tot tribale trommelstukken en van bijna ambiente passages tot lieflijke liedjes. Kitaro heeft alle muziek geschreven, gearrangeerd en georkestreerd, weer een veelheid aan instrumenten ingespeeld en de plaat gemixt en geproduceerd. Ook heeft hij allerlei andere muzikanten ingezet: tribale trommelaars, conventionele drummers, gitaristen en een bassist, plus een groots orkest. Het geluid is overweldigend en dit is echt een grootse productie. Meneer Jon Anderson is te horen in vier stukken, waarvan Lady Of Dreams het dichtst komt bij de lieflijkheid die we van hem kennen. Hij heeft voor die vier stukken de teksten en de zangmelodieën geschreven. In een klein uur tijd krijg ik allerlei atmosferen voor mijn kiezen. Het ene moment is het bijna verstild; het andere moment knalt het mega-orkest uit de boxen. Kitaro heeft nog door Japan getoerd met het complete werk en Anderson was tijdens een paar optredens te gast. Het moeten indrukwekkende concerten zijn geweest. Alles bij elkaar is dit een schitterende plaat voor zowel de liefhebbers van Kitaro als van Anderson.
Knifeworld is een achtkoppig Brits gezelschap dat startte als een soloproject van Kavus Torabi, maar sinds 2009 als band opereert. Torabi kennen we van The Cardiacs en Gong. In de gelederen van Knifeworld zitten allerlei instrumentalisten en vocalisten. Zo is er Charlie Cawood op bas en Chloë Harington op saxen en - niet lachen - fagot. De band maakt een bizar soort progpop die nergens mee te vergelijken is, al hoor ik duidelijk invloeden van Cardiacs (goh), Gong (goh), Todd Rundgren en Mike Keneally. Eigenlijk moet je dit soort onnavolgbare shit ook helemaal niet uitleggen, maar gewoon horen en ondergaan. Leuke songtitels ook. De eerste keer dat ik dit album hoorde (toen ik hem op 26 november 2016 kocht) vond ik het wat warrig en bleven de nummers niet hangen. Wat wil je ook, met al die tempo- en sfeerwisselingen en onverwachte wendingen erin. Maar tegenwoordig ben ik licht verslaafd.
Opvolger Bottled Out Of Eden komt twee jaar later en die koop ik op 25 april 2016. Kavus Torabi en de zijnen brengen de onnavolgbare progpopgekte nog een stukje verder. Ogenschijnlijk is het allemaal licht en luchtig, maar als ik wil meezingen of headbangen, blijkt het complexer te zijn dan op het eerste gehoor. Alle instrumenten zijn er weer: de basis van drums, bas, gitaar en toetsen en daarna horen we saxen, fluit en ja die malle fagot is er ook weer. Het zorgt voor een breed geluidsspectrum. Alle composities zijn weer van de hand van Torabi en wederom hoor ik invloeden van Cardiacs, Gong en Rundgren, maar er zit genoeg eigenheid in om van een uniek geluid te kunnen spreken. Avontuur. Muziek!
Verder niets van dit album op YT, dus nog iets live (wel officieel):
Gleb Kolyadin, u weet wel. Hij is de pianospelende helft van het duo iamthemorning. In 2018 maakt hij zijn eerste soloalbum en dat heet Gleb Kolyadin. Ik koop het bij het verschijnen op 26 februari 2018. De plaat staat vol met pianogeörienteerde muziek (goh). Ondanks dat hij klassiek zeer onderlegd is, komt hij toch niet met een voorspelbaar album. Integendeel, allerlei invloeden en stijlen wisselen elkaar af. Om te voorkomen dat het geluid wat eenvormig wordt met enkel een piano, schakelt hij andere muzikanten in. Nick Beggs, Gavin Harrison, Theo Travis, om wat namen te noemen. Daarnaast lichte percussie en gastbijdragen van Mick Moss (Antimatter), Jordan Rudess (met een synthsolo) en Steve Hogarth (vocalist van Marillion). Sommige stukken lopen in elkaar over; andere staan op zichzelf. Hoogtepunten zijn er veel. Ik noem Kaleidoscope en Confluence. Prachtig, prachtig.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 25-09-2021 14:05:50 ]
KONG! Wie kent ze nog? Ik wel. Halverwege de jaren negentig maakte ik kennis met dit Amsterdamse kwartet, dat rock, metal, elektronica en industrial mengt tot een type muziek die we KONG kunnen noemen. Zeer eigenzinnig. De band had een bijzondere manier van optreden. De vier muzikanten staan ieder aan een kant van de zaal op een eigen podium(pje); het publiek staat ertussen in het midden. Quadrofonische opstelling, zo noemden ze het zelf. Ik kreeg van een collega dit album Phlegm (uit 1992) te leen en in eerste instantie vond ik het aardig, beetje zo-zo. Toen ik op 28 juni 1995 dit plaatje (goedkoop) tegenkwam in de plaatselijke winkel, kocht ik 'm. Bij nadere en herhaaldelijke beluistering ging ik 'm steeds meer waarderen. Twee gitaren (Dirk de Vries en Aldo Sprenger), bas (Mark Drillich) en drums (Rob Smits) en beuken maar. De samples en elektronica van De Vries zorgen voor de nodige afwisseling. Jaren niet meer gedraaid; nu ik het weer terug hoor, vind ik het weer erg sterk. Stockhouse!
KONG! Earmined is het vierde album van de band en verschijnt in 1997. Ik koop het op 28 juni 1997. Iets daarvoor, op 10 mei 1997, speelt de band in Gigant, hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Daar moet ik bij zijn, dus ik koop vooraf een kaart in de hoop dat ik er nog een kan bemachtigen. Als ik die avond de zaal betreed, ben ik samen met drie andere bezoekers het publiek. Het licht dimt, de zaal stroomt vol met rook en inderdaad, op vier plekken aan de kant van de zaal betreedt een muzikant een eigen podium(pje) met ook eigen PA. De drums staan op het grote podium. Met z'n vieren staan we dus in het rond te kijken. Die quadrofonische opstelling is bijzonder. Het geluid komt van alle kanten, ik weet niet waar ik kijken moet en ben zeer onder de indruk van wat en hoe de band speelt. Apenstrak, zeer gedreven en vrij stevig. De mix van instrumentale industrial, metal en elektronica (samples) werkt erg goed. Op de setlijst stukken van Earmined (dat ik op dat moment dus nog niet heb gehoord) en de drie voorgangers. Ik herken eigenlijk alleen toegift Stockhouse. Na afloop nodigt de band het hele publiek uit om iets te komen drinken in de kleedkamer, haha. Ik stap er binnen, zeg dat ik het heel gaaf vond en ga dan weer. Op Earmined zijn gitarist Sprenger en drummer Smits niet meer aanwezig; hun plaats is ingenomen door Marieke Verdonk en Rob Snijders. Misschien verklaart dat de grotere invloed van de elektronica. De stevige metal is er nog steeds, maar door de inzet van meer samples en elektronische ritmes is het geluid toch anders, misschien zelfs wat toegankelijker. Ik vind het in ieder geval ijzersterk, voor mij werkt het uitstekend en Earmined is in mijn oren het beste album (dat ik ken) van de band. Triptic!
(Niets officieels van de band van dit album op YT, behalve:)
![Kong - EARMINeD [Full Album]](https://i.ytimg.com/vi/d-arEoTyxvs/0.jpg)
KONG! Twee jaar later, op 16 april 1999, zie ik de band opnieuw, opnieuw in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Dit keer ben ik niet alleen; ik neem twee goede bekenden mee, die nog nooit van de muziek hebben gehoord. Er zijn nog vier bezoekers. De vier bandleden beklimmen weer hun individuele podium en het gaat loos. Ik herken stukken van de twee platen die ik heb, en daarnaast is er veel werk van een nieuwe plaat die net uit is. Het lijkt wel of er een grotere rol voor de elektronica in de muziek is. Mijn twee metgezellen weten niet wat ze overkomt en ook niet wat ze ervan moeten vinden en haken voortijdig af; ik laat me heerlijk overrompelen door de intense muziek en vind het uiteindelijk een sterk concert. Drie dagen later, op 19 april 1999, koop ik Freakçontrol, dat niet lang daarvoor is verschenen. Ook hier meer elektronica; in sommige gevallen lijkt het eerder dance dan metal, maar toch blijft er genoeg beuken. Aan het eind van dit sterke album is er een remix van een van de nummers - Yellow Mystic - door Junky XL, gevolgd door vijf bijna ambiente minuten. Na de tour van Freakçontrol houdt Kong ermee op. Zeven jaar later brengt bassist Mark Drillich de band weer tot leven (met een drietal nieuwe muzikanten) en tot op de dag van vandaag brengt hij platen uit en speelt hij concerten. Ik heb het niet meer gevolgd en houd het bij de drie albums die ik heb. Freakçontrol vind ik een sterke plaat. Kalimantan Rocks!
Ik kende die hele Klaus König niet, tot ik op 24 augustus 1996 in mijn plaatselijke winkel deze cd tegenkwam. 'Heeft veel Zappaesque!' riep een van de jongens van achter de toog. Aha. Dus kocht ik 'm en thuis speelde ik 'm. Aangenaam verrast, was ik. König (niet verwarren met de gelijknamige Duitsche operatenor) is de koning van de big band jazz. Hij maakte in de jaren negentig een serie platen met zijn Klaus König Orchestra, waarin op goede tijden ook de legendarische trompettist/flugelhornspeler Kenny Wheeler mee deed. Wheeler is helaas niet te horen op dit album. Wel aanwezig zijn David Moss (spreekstem) en The Bobs (het meerstemmige zangkwartet). De plaat verscheen in 1996 en schijnt nogal een collector's item te zijn. Dat zie ik op Discogs echter niet terug. De teksten op dit vijf kwartier durende album bestaan volledig uit zinsnedes die König uit recensies van zijn optredens en platen heeft gehaald. Het resultaat is een jazzy, freaky, bizarre, geestige en intrigerende plaat door een groot orkest met veel tetterdetet, fijne zang, gekke verhalen en hier en daar een gitaarsolo. Vandaar dat de jongens van achter de toog riepen 'Heeft veel Zappaesque!'
Compleet niets van dit album te vinden op YT.
Kravitz' debuutalbum ging geheel aan mij voorbij. Ik stak iets later in. Vandaar dat ik deze plaat, die in 1989 verscheen, pas kocht op 26 januari 2012, toen mijn interesse in Kravitz al lang bekoeld was maar ik toch vond dat ik deze in de kast moest hebben. Ik heb een goedkope herdruk uit een onbekend jaar. Op de plaat staat natuurlijk het bekende titelnummer en daarnaast fijne melodieuze retrorock, met een hoog eind-'60- en begin-'70-gehalte. Sterk, eigenlijk wel. Ook heel lang niet gedraaid, dus leuk.
Kijk, dit was mijn eerste kennismaking met Kravitz. Op 20 mei 1991 was ik op Pinkpop. Ouderwets: één dag en één podium. Er waren veel bands en artiesten die ik leuk/interessant/sterk/gaaf vond (Primus! Luka Bloom! Living Colour! Joe Jackson!) en daar was Kravitz er eentje van. Mooi concert met de sterke stukken van zijn twee platen, al waren van de twintig minuten durende Let Love Rule er zeker vijftien overbodig. Maar Always On The Run knetterde over het veld en ik was om. Ik kocht zijn toen recente album Mama Said op 8 juni 1991. Tijdje heel veel geluisterd, maar de afgelopen twintig jaar nauwelijks. Nu ik hem weer terug hoor, vind ik hem weer heel sterk. Heerlijke retrorock met allerlei kantjes en rafeltjes en psychedelinkjes en soms gladjes en zoetjes en een leuk luisteravontuur van een klein uur. Met hits. De twee openingsstukken Fields Of Joy en Always On The Run blijven goud.
Leuk om weer eens te horen! Mijn favoriet van dit album (dat ik op cassettebandje had) is 'What the ...are we saying?'quote:
bazbo cd1370: Lenny Kravitz - Mama Said
[ afbeelding ]
Kijk, dit was mijn eerste kennismaking met Kravitz. Op 20 mei 1991 was ik op Pinkpop. Ouderwets: één dag en één podium. Er waren veel bands en artiesten die ik leuk/interessant/sterk/gaaf vond (Primus! Luka Bloom! Living Colour! Joe Jackson!) en daar was Kravitz er eentje van. Mooi concert met de sterke stukken van zijn twee platen, al waren van de twintig minuten durende Let Love Rule er zeker vijftien overbodig. Maar Always On The Run knetterde over het veld en ik was om. Ik kocht zijn toen recente album Mama Said op 8 juni 1991. Tijdje heel veel geluisterd, maar de afgelopen twintig jaar nauwelijks. Nu ik hem weer terug hoor, vind ik hem weer heel sterk. Heerlijke retrorock met allerlei kantjes en rafeltjes en psychedelinkjes en soms gladjes en zoetjes en een leuk luisteravontuur van een klein uur. Met hits. De twee openingsstukken Fields Of Joy en Always On The Run blijven goud.
Maar 'Fields of joy' mag er ook zijn
De derde Kravitzplaat verschijnt in 1993 en - nog altijd onder de indruk van Mama Said - koop ik die op 11 augustus 1993. Ik druk hem in de speler, hoor het titelnummer en denk: gaaf. Na twee andere stukken dwaalt mijn aandacht af. Ja, wat ik verder hoor, boeit me niet zo veel meer. Niet dat het slecht is, maar het lijkt wat meer van hetzelfde. Mooi in elkaar zittende seventies retropoprock, soms zoet of Beatlesesque, doms wat krachtiger, maar echt ondersteboven ben ik er niet van. Nu ik hem na twintig jaar weer terug hoor, is dat gevoel weer een beetje terug. Ik vind het prettig en zeker niet storend, maar als meneer Kravitz met een concert hier in het zo majestueuze Apeldoorn zou komen, zal ik niet vooraan in de rij staan om een kaart te bemachtigen. Daarvoor krijg ik er gewoon onvoldoende kippenvel van. Ik heb overigens een versie met een kartonnen longbox, maar die versie kan ik op Discogs niet terug vinden, misschien kreeg ik die longbox ook wel apart erbij; de jongens uit mijn toenmalige plaatselijke platenwinkel gaven hun trouwe klant nogal eens wat om er zeker van te zijn dat ik een trouwe klant bleef. Dat bleef ik, maar het heeft uiteindelijk niet geholpen. (De zaak is in 2011 opgehouden te bestaan.)
Kruup! Wie kent hem niet? Voor iedereen die de vraag heeft moeten beantwoorden met 'Ik!': Marcel Kruup is een gitarist (en bassist en drummer) die in 12.354 bandjes speelt. Uit de losse pols noem ik Just Colours, Pilots, Auke Baas, Ron & The Splinters, The Comedown, The Kliek, The Landlords, The Otherside en The Pacifix. Misschien ken je The Treble Spankers? Over hen later meer (bij de T, tot over dik een jaar). En wat dacht u van The Herb Spectacles? Zie aldaar (bij de H, een maand of drie geleden?). Kruup is van vele markten thuis en op dit verzamelalbum uit 2007 (dat ik kocht op 10 augustus van dat jaar) staan maar liefst 24 stukken, uitgevoerd door zes van die bandjes (van ieder vier). Het begint met Los Tiki Boys, lekkere 60srock en daarna horen we vier stukken van The Herb Spectacles die niet op de twee officiële platen staan die ik heb. Vervolgens is het de beurt aan The Hik, die eveneens prettige 60s rock maken met malle teksten. Golana is weer heel anders: heerlijk melige en instrumentale campdansmuziek die zo uit de jaren vijftig en zestig had kunnen komen. The Hangouts zingen dan weer: ook weer van die obscure jarenzestigrockpopsongs, dit keer met meerstemmige vocalen. De vier stukken van The Parlandos sluiten met hun campy instrumentale tetterdetetswing dit muzikale avontuur af. Kruup is een veelzijdig man en toch is zijn gitaargeluid overal dwars doorheen herkenbaar. Heerlijk!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 30-09-2021 15:31:21 ]
Kytecrash. Onder deze naam heb ik deze cd in de kast gezet. Kytecrash is de samenwerking van Colin Benders (met zijn band Kyteman) en Eric Vloeimans (met zijn band Gatecrash). Ach zo. Ik ben nogal een liefhebber van Gatecrash (zie bij de V van Vloeimans, tot over een dik jaar) en ik had een paar Kyteman Orchestra-platen, dus deze moest ik ook een keertje hebben. Dit album kwam uit in 2011 en ik kocht het op 7 juli 2015. En inderdaad, het is een mix tussen de funkrapimprov van Kyteman en de funkjazzimprov van Vloeimans. Sommige composities zijn geschreven door Vloeimans, andere door Benders en aan andere dragen de andere muzikanten bij. Instrumentaal vind ik dit helemaal te woepie, vooral de partijen van Jeroen van Vliet op de Rhodes, daar krijg ik helemaal de bibbers van. Ook de toeterijen van Benders en Vloeimans mogen er zijn. Wat ik dan na twee stukken gruwelijk zat ben, zijn de raps van ene Pax. Ik weet het niet, ik vind het eerder storend dan dat het wat bijdraagt. Waarom praat en roept die gast door deze gave muziek heen? Alles bij elkaar maakt dit een plaat die ik leuk vind om te hebben, maar slechts zelden draai. Is dat erg?
En dan een jaar later komt Kyteman (aka Colin Benders) hiermee aan. Ik lees mooie dingen in recensies en op 11 april 2012 schaf ik 'm aan. Ik ben onder de indruk. Grootse, orkestrale big band muziek, jazzy, soms funky, met inzet van veel zangers en een koor. Instrumentaal werkelijk fenomenaal. Er staan gruwelijk goede dingen op. Voor mij zijn de raps niet zo interessant, maar de balans tussen instrumentaal/orkestraal/koraal en die lulteksten helt de goede kant op. Na een mooie orkestrale opener komt het majestueuze While I Was Away en hierin hoor je perfect wat er zo goed aan deze plaat is: instrumentaal vind ik het bombastische en korale zeer mooi, de spanning bouwt mooi op. Het volgende stuk (Truth Or Dare) laat dan weer horen wat er zo mis gaat: instrumentaal is ook dit erg gaaf, maar die schreeuwraps verprutsen de boel en zijn te veel. 7/8 is een perfect instrumentaaltje door het orkest, zeg ik als progliefhebber. En zo wisselen allerlei atmosferen elkaar af. Afsluiter Day One is misschien wel het allermooist: een orkestrale ballade vol weemoed. Alles bij elkaar: sterk album waarin veel verschillends voorbij komt.
Allemensen! Tijdens een paar avonden begin april en eind mei 2014 neemt Kyteman verschillende geïmproviseerde stukken op, veelal tijdens concerten, maar sommige ook in de oefenruimte en in zijn eigen Kytopia studio die zich bevindt in het oude Tivoli aan de Oudegracht in Utrecht. Hij weet zich vergezeld van jonge en talentvolle muzikanten: drums, percussie, bas, toetsen, veel tetterdetet, strijkers, wat elektronica en zelfs twee zangers. In 2015 komt hij dan met The Jam Sessions, een verzameling van die jams. Zelf ziet hij ze als unieke composities die een eigen recht van bestaan heeft. The Jam Sessions verschijnt in een prachtige versie: drie cd's in een kartonnen doosje, dat je helemaal kunt uitvouwen. Ik koop die versie op 3 augustus 2015. Als doos neemt hij verschrikkelijk veel plek in, dus die staat bij mij ergens bovenin een kast; de cd's in papieren hoesjes en het boekje op de gebruikelijke plaats. En guttegut, wat een schitterend materiaal is er te horen in de bijna drie uur muziek die Benders ons voorschotelt. Het eerste plaatje is nog wat voorzichtig en zelfs bijna vlak, maar op het tweede plaatje gaat het helemaal loos. Lange jams, maar je valt van de ene sfeer in de andere groove. Er is zang en een beetje rap, maar die zijn goed gedoseerd en passen er goed in. Bij vlagen kan ik niet stil zitten; bij andere vlagen ben ik geraakt door de schoonheid van de melodie. Wat een grandioze set muziek is dit! Waarom draai ik dit niet veel vaker?
de mystery box begint met akimbo vandaag...
De tweede samenwerking tussen Peter Hammill en Isildurs Bane (het Zweedse avantgardeprogcollectief) is nog beter dan de eerste In Amazonia (2018)! Hij is pas net uit, ik kocht hem op 27 september 2021 en ik moet steeds weer goed kijken of ik de titel wel juist intyp. Ook dit project is het resultaat van een eenmalige uitvoering tijdens een festival in Zweden (meen ik). De muziek is geschreven door Hammill en toetsenist Mats Johansson en later opgenomen in de IB-studio in Halmstadt in Zweden. Dit keer krijgen we twee plaatkantlange songsuites. De eerste, het driedelige In Disequilibrium, gaat meteen goed van start: complexe rockmuziek waarin de marimba domineert en de stem van Hammill perfect uitkomt. Daarnaast drums, bas, gitaar, veel toetsen, saxofoons, strijkers en nog zo wat. Ik vind het niet vreemd dat het klinkt als Van Der Graaf Generator. Gently (Step By Step) bestaat uit vier delen en gaat op een soortgelijke voet verder. Ik moet deze nog heel veel uit de kast halen voordat ik 'm werkelijk zal doorgronden, maar in de vier keer dat ik 'm tot nu toe door de kamer heb laten jakkeren, ben ik zeer onder de indruk.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1413014-1243664606.gif.jpg)
Akimbo komt uit seatle en hebben dit album in 2007 gereleased het is een soort degelijke hardcore/stoner fusion die wel lekker in mijn straatje past. De drumsolo in het midden van het album had niet gehoeven maar stoort ook niet. Kortom niet direct iets wat ik normaal gekocht zou hebben, maar ik denk dat ik er wel een lptje of cdtje van had meegenomen als ik ze live had gezien. Derhalve gaat akimbo de kast in.
Platenkast 2 : prullenbak 2
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3556119-1493647466-2965.jpeg.jpg)
Nu wordt het interessant, botnledja uit ijsland uit 2000, geen idee wat ik moest verwachten, het begon met een intrigerend electronisch dingetje maar dat bleek slechts een kort intro. Toen kwam er een muse achtig nummer en daarna leken ze eigenlijk vrijwel de hele jaren 90 proberen te samenvatten het hobbelt een beetje heen en weer tussen sonic youth, muse, jangle indie pop maar er zit één nummer tussen waarin de zanger ineens los gaat... die zag ik niet aankomen. Daarna zakken ze weer wat weg, maar er zit genoeg in om dit boeiend te vinden. Deze gaat ook mijn kast in.
Platenkast 3 : prullenbak 2
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2246845-1502740665-8930.jpeg.jpg)
Sonic litter, kant en klare garage punk, degelijk maar daardoor ook wat saai. Ik zie dat deze selfreleased is en dat vind ik dan wel weer grappig hij zit in een mooi boekje en kan er meer door dus gaat hij de kast in. Waarschijnlijk ga ik hem niet snel weer draaien maar toch is hij wel kastwaardig.
Platenkast 4 : prullenbak 2
Cool Jimmy - fruitfly invasion
geen plaatje van online maar deze mag gelijk de prullenbak in. Zeurderige kane-achtige rock overgeefwaardig niet leuk geen blijvertje alles behalve, zou weglopen bij live concert.... brrrr (ohja heb de plaat nog niet afgeluisterd en moet dus er nog doorheen )Platenkast 4 : Prullebak 3
discogs zegt:
Have: 5
Want: 0
Avg Rating: -- / 5
Ratings: 0
Last Sold: Never
Greg Lake zit vanaf 1979 in z'n eentje te puzzelen hoe hij verder zal gaan met zijn carrière. Emerson Lake & Palmer zijn gestopt: gruwelijke tourschema's hebben gemaakt dat de heren nauwelijks rust kregen en onder druk van de platenmaatschappij maakten ze Love Beach, waarin niet echt hun ziel zat en omdat de verkoopcijfers ervan te wensen overliet, liet diezelfde platenmaatschappij ELP vallen als een baksteen. Lake had in LA wat vrienden gemaakt en begon wat te schrijven en spelen met leden van Toto. Ook maakte hij kennis met de gitarist van Thin Lizzy (Gary Moore) en het was diens energie en aanmoediging die hem deden besluiten een soloplaat op te nemen. Greg Lake verscheen in 1981 en laat horen hoe Lake zoekende was naar een nieuwe identiteit. Je schrikt je de blubbers als je opener Nuclear Attack hoort. Tenminste: ik deed dat toen ik ergens in 1983 of zo de elpee vond in een plaatselijke platenwinkel en in die winkel vroeg of ik er een stukje van mocht horen. Nuclear Attack was in mijn jonge ongeoefende oren brute metal en niet de symfonische rock die ik van ELP gewend was. Snel weer terug in de bakken. (Een jaar of drie later stond de plaat nog altijd in die bakken en kocht ik hem alsnog.) Moore drukt een fijn stempel op dit album. Zijn gitaarwerk spettert lekker. De door gitaar gedomineerde songs zitten Lake niet echt gegoten, maar het is verre van een middelmatige plaat. Er is sterk werk te horen. Ook leuk is de bijdrage van Michael Giles (ex-King Crimson) en Clarence Clemmons en het stuk Love You Too Much, dat Lake kreeg van meester Dylan: het was nog niet af en of Lake dat verder wilde doen, dan mocht hij het op zijn album zetten ook. Het is niet het beste nummer van de plaat, maar slecht is het zeker niet. Greg Lake is dan niet het meesterwerk aller tijden; toch is het een belangrijke plaat voor Lake gebleken. In 2010 kwam er een remaster van de plaat uit en in 2016 verscheen die nogmaals, samen met de opvolger Manoeuvres, op een dubbelcd. Die dubbelcd kocht ik op 14 maart 2016. Alleraardigst zijn de drie bonusnummers: het zijn drie covers die Lake in 1980 opnam in LA samen met Toto (minus Bobby Kendall).
Op de opvolger Manoeuvres lijkt Lake helemaal de weg kwijt in de zoektocht naar hoe hij zijn carrière moet voortzetten. Was Greg Lake nog sterk met goede stukken en veel gitaarwerk (al misten we de akoestische pareltjes die hij op de ELP-platen zette), op Manoeuvres hebben de suikerzoete kwijlballads de overhand en jongens die zijn nog tenenkrommender dan de vier pogingen tot een commerciële hit die op Love Beach staan. Je begrijpt het werkelijk niet: na Greg Lake ging Lake toeren met Gary Moore en een geweldige band. Van die toer is later een album verschenen (wacht maar even) en dat album laat horen tot welke fantastische dingen Lake en Moore in staat waren. Op Manoeuvres vind ik de paar uptempo rockers dan ook het sterkst (zo erg is het allemaal nou ook weer niet). Na het verschijnen van de plaat geen toer. Lake kreeg plots de vraag van zijn ouwe maatje Carl Palmer of hij hem wilde helpen in zijn bandje: zanger/bassist John Wetton was de razend succesvolle band Asia uit gezet en er stond een korte Japanse toer op de agenda. Lake viel succesvol in, maar bedankte voor de eer om definitief toe te treden tot de band. Niettemin, hij was weer fiks in beeld en twee jaar later was de reünie met Keith Emerson en een nieuwe ELP een feit (zij het dat Palmer in Asia verplichtingen had en Emerson zijn oude vriend Cozy Powell optrommelde). De dubbelcd waarop zowel Greg Lake als Manoeuvres staat heeft mijn vinylexemplaren krasvrij veiliggesteld.
Fuk, ben jij dat op Twitter.quote:
LPs liggen trouwens weer op volgorde
[ twitter ]
Mijn ondertitel nooit gelezenquote:
Jawel. Maar verband nooit gelegd.quote:
Na Greg Lake gaat Greg Lake op tournee met zo ongeveer dezelfde band als die grotendeels op de plaat is te horen. Ted McKenna (d), Tristam Margetts (b), Tommy Eyre (k) en inderdaad: inclusief Gary Moore, die op dat moment vooral bekend is als hardrockgitarist. Op 5 november 1981 speelt de band in Hammersmith Odeon in Londen en het roemruchte radioprogramma King Biscuit Flower Hour maakt opnamen. Die verschijnen (pas) in 1995 op cd en ik heb hier een heruitgave uit 1998 die ik kocht op 7 november 1998. Een uitstekende opname die bijzonder goed klinkt. Het concert begint met Fanfare For The Common Man, de instrumentale ELP-bewerking van Aaron Copland's bekende klassieke werk, plus ELP's Karn Evil 9 - 1st Impression Part Two. Daarna drie (sterke) stukken van Lakes soloplaat: Nuclear Attack, The Lie en Retribution Drive. Lucky Man klinkt een beetje als een verplicht nummertje; dan is Parisienne Walkaways (het stuk waarmee Moore furore maakte toen hij bij Thin Lizzy speelde) een stuk overtuigender. Moore is sowieso geweldig op dreef tijdens dit concert: hij weet wanneer hij ten dienste van het stuk moet spelen en gaat loos in de wat vrijere momenten. Er zijn meer covers: You Really Gotta Hold On Me van Smokey Robinson en de Dylan/Lake-compositie Love You Too Much. Het formele deel van het concert sluit af met een krachtige versie van 21st Century Schizoid Man, het allereerste stuk van King Crimson en waarop Lake te horen was. De toegift is het titelnummer van diezelfde gelijknamige debuutplaat In The Court Of The Crimson King. Gaaf (maar kort) concert.
In 1997 - als Emerson Lake & Palmer bezig zijn met een reünietoer - verschijnt deze dubbelcd. Ik koop hem bij het verschijnen op 5 juli van dat jaar. Deze verzameling geeft een mooi overzicht van wat Lake heeft uitgespookt van 1969 tot en met 1995. De boel is chronologisch geordend, dus dat is fijn. Het overzicht begint met The Court Of The Crimson King van de gelijknamige plaat van King Crimson, gevolgd door Cat Food van het tweede Crimsonalbum. Daarna is de debuutplaat van ELP uit 1970 aan de beurt met Knife-Edge en (natuurlijk) Lucky Man, gevolgd door From The Beginning van de derde studioplaat uit 1972. Bijzonder leuk is dat we hier een mooie liveversie van Take A Pebble voorgeschoteld krijgen, opgenomen op het Mar-y-Sol Festival in 1972. Tussendoor is er ook het nummer Still van de gelijknamige plaat van Pete Sinfield, die Lake produceerde in 1973. Dan gaat het verder met spul van Brain Salad Surgery, zijn kersthit I Believe In Father Christmas en sololiedjes van Works Volume 1 en Volume 2. De krachtige liveversie van 21st Century Schizoid Man door zijn soloband uit 1981 (die we ook hoorden op de vorige plaat King Biscuit Flower Hour presents Greg Lake In Concert0. Op het tweede schijfje gaat het verder met wat nummers van zijn twee soloplaten Greg Lake en Manoeuvres, twee liederen van de Emerson Lake & Powell-elpee en twee stukken van het nooit van de grond gekomen project Ride The Tiger (met Geoff Downes). Het overzicht eindigt met wat materiaal van de ELP-reünieplaten Black Moon en In The Hot Seat. In 1997 was er wat spul op deze set dat ik nog niet had: het Mar-y-Sol-materiaal, het live 1981-spul en het werk van Ride The Tiger. In de loop van de jaren wist ik dat alsnog te bemachtigen, waardoor deze verzamelaar voor mij inmiddels geheel overbodig is geworden. Maar wat dondert het. Een mooi overzicht blijft het.
Van Take A Pebble op Mar-y-Sol-festival slechts een eerste stuk ipv de hele 24 minuten durende suite:
Songs Of A Lifetime is het verslag van een solotour die Lake onderneemt in 2012. Tijdens de concerten vertelt hij verhalen uit zijn carrière en speelt hij stukken van King Crimson, Emerson Lake & Palmer/Powell en zijn soloplaten, plus een paar van zijn favoriete songs van Elvis Presley, The Beatles en Curtis Mayfield. Hij begeleidt zichzelf op akoestische gitaar, maar meer nog zet hij een vooraf ingespeelde tape in, waarover hij dan zingt en/of (bas) speelt. Niet alles werkt even goed; soms klinkt het wat mechanisch en weinig spontaan. Maar het meeste is ronduit vermakelijk en laat horen bij welke grandioze muziek Lake betrokken is geweest. In 2013 verscheen deze cd, die in bijna vijf kwartier verslag doet van zo'n concert. Het is geheel onduidelijk waar en wanneer het precies is opgenomen. We openen goed met 21st Century Schizoid Man en gelijk valt op hoe aardig Lake (weer) bij stem is. Op eerdere opnames van de latere jaren was de warmte uit zijn vocalen verdwenen en klonk hij grijs, nasaal en rasperig; hier is het natuurlijk niet als vanouds, maar het klinkt uitstekend. Opvallendste stukken in de set zijn Lend Your Love To Me Tonight (van Works Volume 1), Trilogy en naast 21st Century Schizoid Man krijgen we nog drie stukken van die legendarische debuutplaat van King Crimson: I Talk To The Wind, Epitaph en het titelnummer The Court Of The Crimson King. Natuurlijk kunnen we niet om zijn klassieke akoestische stukjes heen: From The Beginning, Still... You Turn Me On (met een afzichtelijke backing tape) en C'est La Vie. De vanzelfsprekende afsluiter is Lucky Man, voorafgegaan door het bekende verhaal hoe het nummer in de studio tot stand kwam. Lake komt nog terug voor een toegift: People Get Ready van Mayfield en een - ondanks de tape - sterke Karn Evil 9 - 1st Impression Part Two. Alles bij elkaar een hoogst aangenaam album. Meezingen mag.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-10-2021 08:51:23 ]
Lake en Downes leerden elkaar kennen toen Lake in 1983 kort inviel in Asia, de band waarin Downes de toetsenist was. Slechts een korte Japanse tour deed Lake mee; daarna ging hij weer zijn eigen gang. De heren hielden contact. In 1989 en 1990 doken ze gezamenlijk de studio in. Onder de naam Ride The Tiger schreven ze een paar songs en maakten daar demo-opnames van. Halverwege het project ging Downes toch weer verder met Asia. Deze opnames bleven lang op de plank liggen; pas eind 2015 kwamen ze uit op een EP. Deze EP dus, die ik kocht op 14 maart 2016. Zes demo's en een alternatieve mix zijn goed voor een dik half uur muziek. Lake speelde alle gitaren en bas en verzorgde de zang; Downes is verantwoordelijk voor de toetsenpartijen en de programmering van de elektronische drums. Bijna alles komt me zeer bekend voor. Downes gebruikte later een paar ideeën in Asia-stukken; Lake zette de rest van de stukken later in op twee ELP-platen. Zo vormt Money Talks de basis van Paper Blood van de ELP-reünieplaat Black Moon uit 1993. Affairs Of The Heart staat in een iets andere versie ook op Black Moon en Street War horen we hier in een kalere demo dan hoe het uiteindelijk op ELP's In The Hot Seat terecht kwam (zeer leuk zijn Downes' toetsenpartijen). Veel klinkt wat zoetjes en gezapig (op Money Talks en Street War na, maar voor de liefhebber is dit een gaaf kijkje in de oorsprong van delen van de ELP-catalogus.
The Anthology volgt ongeveer dezelfde chronologische opzet (en inhoud) als de dubbele verzamelaar uit 1997. Is hij daarmee overbodig? Nee, niet helemaal. Bijzonder aardig zijn de vroege singles van The Shame en The Shy Limbs uit de jaren zestig; het zijn de bandjes waarin Lake zat voordat hij toetrad tot King Crimson. Van die laatste band horen we In The Court Of The Crimson King, maar dan niet de studioversie, maar een liveuitvoering uit december 1969. Van het debuutalbum van Emerson Lake & Palmer krijgen we de volledige Take A Pebble en natuurlijk Lucky Man. Ook bijzonder: The Only Way (Hymn) van Tarkus en Oh My Father, een outtake van Tarkus die jarenlang op de plank is blijven liggen. Van het stuk Trilogy is slechts het eerste (vocale) deel aanwezig en een andere bijzonderheid is de eindsectie van Battlefield dat te horen was op de driedubbelliveelpee Welcome Back: het is het refrein van Epitaph (van King Crimson). Ander leuks: een nieuwe versie van Closer To Believing. Op het tweede plaatje gaat het dan verder met de sololiedjes van de Works-platen en Lakes eigen albums uit begin jaren tachtig. Er is iets van het Lake/Downes-project en de ballads van de twee ELP-reünieplaten. Aardig is ook de heropname uit 1994 van The Sage, dat onderdeel is van Pictures At An Exhibition. De verzameling besluit met twee stukken van Lakes solotour uit 2012. The Anthology kocht ik bij het verschijnen op 14 december 2020 en is een schitterende herinnering aan een zeer getalenteerde muzikant, die eind 2016 overleed.
D57 - La Belle Époque - Volume 1
Het debuutsoloalbum van Danny van Tiggele, die ik persoonlijk ken en al vele malen op zag treden in de kroegen alhier. Voorheen speelde hij in Mister and Mississippi en tegenwoordig in Tousch en in de band van Blaudzun.
Op dit album werkt hij samen met een groot aantal Nederlandse artiesten, waaronder Blaudzun, Yorick van Norden, Pablo van der Poel, Anne Soldaat, Ruben Hein en Judy Blank. Ze staan ook allemaal mooi op de hoes.
Eind jaren tachtig had je Sky TV of zo. Overdag was er op die zender een urenlang programma, dat heette The Landscape Channel of zoiets. Oneindige rustgevende beelden van stromende bergbeken, wolkenformaties, groeiende en bloeiende planten, regendruppels die in een plas vielen, grassprieten die heen en weer gingen door de wind, enzovoorts. Daaroverheen klonk dan muziek. Niet zelden was dat van dat foute New Agegewriemel, maar er zaten parels tussen. Ik herinner me Bach, Pachelbel, Satie, Eno, Vangelis. Ik zette het nog wel eens op als een soort behang als ik even niet wist wat ik op dat moment moest draaien. En op een dag viel mijn oor op een paar melodieën die me aanspraken. Na ieder nummer was er een aftiteling van uitvoerende en elpee waarop het was verschenen, plús waar je het kon bestellen: via de zender, natuurlijk. Ziet u hier de marketingstrategie. Ik schreef de naam van de uitvoerende en elpee op en ging naar de winkel. Op 6 juni 1989 kocht ik Natural States van de heren Lanz en Speer. De plaat verscheen in 1985 en ik heb hier een herdruk uit 1987. David Lanz is componist en toetsenist; Paul Speer is óók componist en toetsenist, maar beroert daarnaast ook de snaren van de gitaar. Ene Neal Speer (zou het familie zijn?) verzorgt de percussie. Op de plaat staat meanderende en melodieuze muziek, die de randjes van de New Age raakt, maar zeer vaak aan de fijne kant blijft. Toen Natural States uitkwam, maakte het duo ook filmpjes bij de nummers. Niet dat die nodig zijn, hoor. Als je de plaat opzet en je ogen dicht doet, zie je de beelden voor je zonder dat je The Landscape Channel aan hebt.
Er is weer eens zo'n pop- en jazzfestival gaande in ons zo majestueuze Apeldoorn op 30 mei 1997. Samen met een geliefde collega struin ik de straten af en uiteindelijk, ergens laat op de avond, komen we bij een klein en leeg podium ergens midden op straat waar bijna geen publiek is. We gaan vooraan staan. Dan komt er een dame op met lang blond haar, zeer strakke kledij, een soort bomgordel om en een trompet in haar hand. Achter haar staat een complete band (drums, bas, gitaar, toetsen) en die zet in. Zeer swingende jazz. De dame zet de trompet aan haar mond en ik ben verkocht. Ze heeft een heel eigen geluid, dat ze regelt met allerlei effectenpedalen in die bomgordel van haar. Na tien minuten kijk ik achter mij en de straat staat stampensvol. Iedereen gaat compleet uit z'n plaat. Feest. Nog weer drie kwartier later is het klaar. Ik blijf voor het podium staan en spreek de dame aan. Of ze cd's bij zich heeft. O ja, dan moet ze even de koffer pakken. We treffen elkaar naast het podium en ze geeft me It's Like Jazz, op dat moment haar laatste album. Ze zegt dat ze er vanavond veel stukken van heeft gespeeld. 'Voor Bas. Saskia', schrijft ze op het boekje. It's Like Jazz is haar debuutalbum en het verscheen in 1994 op haar eigen Laroo Label. Op de plaat krijgt ze hulp van een hele band, waarin Rob Gaasterland die de productie doet en toetsen speelt. Daarnaast zijn er gasten als Benjamin Herman en Hans Dulfer. Het is een aanstekelijk album met een enkel minpunt: er is rap. Gelukkig komt die maar in een enkel stuk voor, verdere zang is gewoon zang, maar de hoofdrol is weggelegd voor de welige tetterdetet van de blazers. Fijn album, dit.
Larsen is een Noorse jazzgitarist die sinds de jaren tachtig een onnoemelijk aantal platen heeft gemaakt als lid van zijn band Hot Club de Norvege of onder zijn eigen naam. Daarnaast is hij schilder, schrijver en filmmaker. Ik had nooit van de goede man gehoord, tot ik op 31 januari 2010 dit verzamelalbum vond (dat toen net uit was) en kocht. Ik bevond mij die dag op een Zappa-festival in Larvik in Noorwegen en er zat een sticker op het hoesje waarop de namen Tommy Mars en Jimmy Carl Black stonden vermeld. Kijk, die kende ik wel. Beide heren hebben met Zappa gewerkt: Black was de drummer en zanger 1966-1969 en Mars de toetsenist 1978-1981. Op de cd staan twintig stukken uit de carrière van Larsen tot dan toe. Van enige Zappa-achtige muziek is geen enkele sprake; over het algemeen is het vrij 'gypsy' jazz in de stijl van Django Reinhardt en dat is helemaal niet erg. Sommige stukken zijn samen met zijn Hot Club de Norvege, andere meer solo of met het Tromso Symphony Orchestra. Mooie zondagmorgenjazz met een vleugje vuurwerk.
Ik heb maar één enkel soloalbum van Bill Laswell en dat is deze. Sinds 5 december 2001 heb ik 'm en ik vermoed dat het een sinterklaascadeau was. De Sint moet mijn plaatselijke platenwinkel binnen gelopen zijn, mijn naam hebben genoemd en gevraagd of er nog iets lag wat ik hoogstwaarschijnlijk wel mooi zou vinden. Welnu, De Sint is goed te werk gegaan. Op Points Of Order (verschenen in 2001) staat bijzondere muziek. Een mix van jazz, drum&bass, elektronisch en hiphopritmes. Laswell speelt natuurlijk zijn diepe bas en is verantwoordelijk voor de drumprogrammering en de algehele productie. De hulptroep bestaat uit Karsh Kale (drums), Karl Berger (piano), Buckethead (gitaar), met een uitschietende rol voor Graham Haynes (cornet) en Toshinori Kondo (trompet). Vooral die blazers voegen iets heel moois toe. Ten slotte doet het Antipop Consortium van zich horen middels een enkele rap, die gelukkig maar heel af en toe te horen is. Bijzonder gave plaat dit, die ik geregeld beluister. Hoogtepunt is het schitterende Iron Cross. Dank u, Sinterklaasje!
Gave muziek zeg, een aangename kennismakingquote:
bazbo cd1387: Bill Laswell - Points Of Order
[ afbeelding ]
Ik heb maar één enkel soloalbum van Bill Laswell en dat is deze. Sinds 5 december 2001 heb ik 'm en ik vermoed dat het een sinterklaascadeau was. De Sint moet mijn plaatselijke platenwinkel binnen gelopen zijn, mijn naam hebben genoemd en gevraagd of er nog iets lag wat ik hoogstwaarschijnlijk wel mooi zou vinden. Welnu, De Sint is goed te werk gegaan. Op Points Of Order (verschenen in 2001) staat bijzondere muziek. Een mix van jazz, drum&bass, elektronisch en hiphopritmes. Laswell speelt natuurlijk zijn diepe bas en is verantwoordelijk voor de drumprogrammering en de algehele productie. De hulptroep bestaat uit Karsh Kale (drums), Karl Berger (piano), Buckethead (gitaar), met een uitschietende rol voor Graham Haynes (cornet) en Toshinori Kondo (trompet). Vooral die blazers voegen iets heel moois toe. Ten slotte doet het Antipop Consortium van zich horen middels een enkele rap, die gelukkig maar heel af en toe te horen is. Bijzonder gave plaat dit, die ik geregeld beluister. Hoogtepunt is het schitterende Iron Cross. Dank u, Sinterklaasje!
U kende de heer Laswell nog niet?quote:
[..]
Gave muziek zeg, een aangename kennismaking
Neen, maar hij heeft z'n sporen wel verdiend in de muziekwereld vertelde goegel mij.quote:
Het album dat je hier presenteerde heeft precies die jazzy-electro-boombastic-sound die ik mooi vind.
Nu ik je toch spreek; nog maar eens complimenten voor je volharding! Het is hard werk, al je muziek draaien
Ben benieuwd wat er nog volgt.
Gave plaat, inderdaad.quote:
[..]
Neen, maar hij heeft z'n sporen wel verdiend in de muziekwereld vertelde goegel mij.
Het album dat je hier presenteerde heeft precies die jazzy-electro-boombastic-sound die ik mooi vind.
Nu ik je toch spreek; nog maar eens complimenten voor je volharding! Het is hard werk, al je muziek draaien
Ben benieuwd wat er nog volgt.
Ik haal hem geregeld uit de kast. Maar hard werk? Het is heel fijn, al is De Vrouw blij dat King Crimson voorbij is.
Ik herondek weer van alles en grijp af en toe terug naar platen die ik bijna was vergeten.
Caroline Lavelle was - net als Jocelyn Pook - lid van het Britse strijktrio Elektra Strings, dat veel te horen is/was op Peter Gabriels album Us en platen van zijn Real World label. In 1995 maakt ze dit soloalbum en ik koop dat op 11 mei 1995 als hij net uit is. De plaat is tot stand gekomen in nauwe samenwerking met William Orbit, ook al zo'n naam die destijds verbonden was met Real World. Op Spirit is Orbit verantwoordelijk voor de meeste instrumentatie; Lavelle speelt haar cello en zingt. Het duo zet spaarzaam een gastmuzikant in. Zo is bijvoorbeeld de viool van Nigel Kennedy te horen op een enkel stuk. Het meeste materiaal is van de hand van Lavelle en Orbit; ook horen we een paar traditionals en een cover van Joni Mitchells A Case Of You. Bij het verschijnen was ik al diep onder de indruk van dit album. De combinatie van triphopachtige ritmes, de subtiele elektronica, de warme deken van strijkers en de zwoele stem van Lavelle werken bijzonder goed. Opener Turning Ground en traditional Lagan Love zijn goede voorbeelden, maar ik vind het onmogelijk om hoogtepunten aan te wijzen zonder ze uit de context van dit album-als-een-geheel te rukken. Daar staat tegenover dat de laatste twee stukken ietwat uit de toon vallen: deze heeft Lavelle in haar eentje geschreven en ingespeeld. Vooral Sheherazade klinkt intiemer en zeer mooi. Ik heb deze plaat inmiddels meer dan vijfentwintig jaar in huis en draai hem nog regelmatig. Mooi album!
Dit Zuid-Franse gezelschap ontstond in 1999 toen Dominique Leonetti en zijn broer Claude besloten samen de muziek te gaan maken die ze al jaren wilden gaan maken. Claude had echter een probleem. Hij had een ernstig motorongeluk gehad en kon zijn linkerarm niet meer gebruiken. Dat was lastig bij het gitaarspelen. Hij ontwierp de léode, een soort stick met snaren die is verbonden met wat elektronica, waardoor hij met zijn rechterhand langdurige tonen kan spelen. Dit veelal gierende geluid is kenmerkend voor het geluid van de band. Broeder Dominique heeft een glasheldere koorknapenstem die eveneens de hoogte in gaat. Verder is er bas, gitaar drums en percussie (marimba). Op de eerste platen is de band erg zoekende naar een definitief geluid, het resultaat van die zoektocht is een mix tussen folk, rock, prog en metal. En Avant Doute... is het derde album van de band. Het verscheen in 2006 en ik kocht het op 15 augustus 2009, toen ik de band voor het eerst hoorde en zag. Dat was tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Zeer, zeer onder de indruk was ik. En Avant Doute... laat een band horen die nog wat zoekende is, maar er staat al wel zeer sterk spul op. Het titelnummer (en tevens opener) en vooral de afsluiter Cassiopée zijn werkelijk fenomenaal en staan nog altijd op de setlijst. Bij de cd zit een dvd met opnamen van zes stukken live in Nimes in 2004, een paar videoclips en een bijna veertigdurende documentaire over het maken van het album. Mooi werk.
Dit is de opvolger uit 2009. Dit is ook nog heel veel beter. Opener Abîme is gelijk een knaller van jewelste. Daarna volgen nog eens acht schitterende stukken, waarin de léode van Claude Leonetti de hoofdrol speelt. Zijn hoge tonen gieren door de soms zweverige en soms stevige stukken. De schelle stem van broeder Dominique mogen we ook niet onbelangrijk noemen, net als het gitaarwerk van de excentrieke Gédéric Byar en het drum/marimbawerk dat eronder ligt. Sterk, sterk. Ook deze cd kocht ik op 15 augustus 2009 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, waar de band het publiek versteld deed staan. Twee jaar later, op 20 augustus 2011 stond de band wéér op dat festival. De line-up was iets anders (de bassist en de twee percussionisten waren vervangen door een drummer en toetsenist/percussionist), maar de energie was hetzelfde.
Vooruit: een foto uit 2009:
En vooruit: een foto uit 2011:
Lazuli speelt op 23 juni 2018 op het Midsummer Prog Festival in het Openluchttheater in Valkenburg. Ik ben erbij. Het is een grandioos energiek concert. De band heeft net Saison 8 uitgebracht en speelt veel stukken van dit album. Het geluid van de groep is verder gegroeid en naast de léode en heldere stem is er wat meer elektronica (in de ritmes) en zijn er nu ook allerlei wereldmuziekinvloeden. Ik durf een vergelijking met het arty solowerk van Peter Gabriel te maken. Na afloop van het concert koop ik Saison 8. Dit is echt mijn favoriete Lazuliplaat. De acht songs zijn sterker uitgewerkt en het merendeel is nog pakkend ook. De léode blijft de hoofdrol spelen en giert overal heerlijk bovenuit en de composities zijn echt gaaf. Inmiddels (2021) is ook Cédric uit de band en er schijnt een andere gitarist te zijn. Bovendien zijn er nog twee platen verschenen, maar die heb ik niet. Lazuli: als ze een keer bij je in de buurt komen spelen, moet je zeker gaan luisteren.
En een foto van 23 juni 2018:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-10-2021 20:58:47 ]
Legendarische debuutalbum van Led Zeppelin uit 1969. Ik had de eerste vier platen jarenlang op een cassettebandje (hoe ik eraan kwam: geen idee van wie ik de elpees had geleend om ze op te nemen), maar draaide ze niet vaak. Op 4 augustus 2014 kocht ik de remaster van de plaat en ook nog de deluxe versie. Het album zelf is een verzameling van nummers die de band al een tijdje op het podium speelde. Bluesklassiekers You Shook Me en I Can't Quit You Baby staan tussen zeven eigen composities in. Robert Plant zingt en krijst en de gitaar van Jimmy Page giert welig. Bassist John Paul Jones en drummer John Bonham spelen nog een bescheiden rol. Eigenlijk is het een beetje een allegaartje, deze plaat. Van sterk rockmateriaal tot wat softere liedjes. De band is duidelijk nog zoekende. Toch staan er een boel klassiekers op: Good Times Bad Times, Dazed And Confused, Communication Breakdown en How Many More Times. Het deluxe van deze editie van de plaat zit 'm in een tweede cd met daarop opnamen die gemaakt zijn op 10 oktober 1969 in L'Olympia in Parijs. Het werd drie weken later uitgezonden op de radio en er circuleerden een boel onofficiële opnames onder de fans. Op de setlijst veel materiaal dat ook op de studioplaat terecht is gekomen maar dan in vaak lang uitgesponnen versies. Daar was Led Zep wel goed in. Page ragt en giert en snijdt erop los en Plant krijst de longen uit z'n lijf, soms op het wat irritante af. Bonham is hier prominent aanwezig en dan bedoel ik niet alleen op Moby Dick, het instrumentale vehikel dat slechts het frame is voor een lange drumsolo. De band is lekker op dreef; op dat moment is de tweede Zepplaat klaar. Leuk concertje van de vroege LZ. Draai hem niet vaak, maar vind dit een leuke set.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 11-10-2021 08:06:08 ]
Misschien nog wel legendarischer album. Ook uit 1969 en in een paar maanden tijd in elkaar geflanst, tussen het onafgebroken toeren door. Ondanks dat je dat hoort, vind ik hem sterker dan het debuut. De plaat begint gelijk zeer goed. De riff van Whole Lotta Love sleurt je de wereld van Led Zeppelin in. Het meeste materiaal is weer van de Zeps zelf, al is die riff gejat van Willie Dixon en hebben Plant, Page, Jones en Bonham er hun eigen loodjes aan toegevoegd. Zo pakkend als Whole Lotta Love wordt het op de rest van de plaat niet meer, maar geweldig blijft het. The Lemon Song, Thank You, Heartbreaker, Ramble On, Moby Dick en (ook van Dixon) Bring It All Back Home: het zijn stuk voor stuk Zeppelinklassiekers. Dit keer is de groep meer één: je hoort dat iedere instrumentalist heeft bijgedragen aan dit album. Let u vooral ook even op de baspartijen van meneer John Paul Jones. In 2014 verscheen de remaster en die kocht ik op 8 augustus 2014. Fijn werk. Met deze en de debuutplaat legden de heren mede de basis voor iets dat we later hard rock zouden gaan noemen.
Is dit het zwaar ondergewaardeerde album van Led Zeppelin? Het verscheen in 1970 en voor de gelegenheid trok de band zich terug op een of ander landgoed om daar de stukken op te nemen. Je verwacht landelijke taferelen (en die komen ook), maar de band start rockend met Immigrant Song, gelijk een LedZepklassieker. Gedurende de hele plaat horen we een band die uitstekend op elkaar is ingespeeld. Alles staat ten dienste van de muziek. Geen noot te veel, geen woord te weinig. Na nog wat steviger stukken (Friends, Celebration Day en de schitterende blueshemel van Since I've Been Loving You) neemt de band op de tweede plaatkant wat gas terug. Het wordt bijna folk met Gallow's Pole, Tangerine, That's The Way en vooral Bron-Y-Aur Stomp. De wonderfijne cover van Hats Off To (Roy) Harper sluit dit uitmuntende album af. U hoort, dit is misschien wel mijn favoriete Zepplaat. Ik kocht de remaster uit 2014 op 13 augustus 2014.
Op dit klassieke album uit 1971 vindt Led Zeppelin de balans. Er is hard rock, folkrock en akoestisch werk. Plant gilt niet meer zo, hij zingt mooi. Het gitaarwerk van Page is geweldig zonder dat hij helemaal de bocht uit vliegt. De ritmesectie is krachtig. En ja, natuurlijk staat er het helemaal kapotgedraaide stuk op, maar als je de plaat van voor naar achteren draait, dan past het erg goed in de opbouw van dit album. Er zijn uptempo rockers als opener Black Dog, Rock And Roll (al is die bijna braaf in vergelijking met live-uitvoeringen, stukken die van alles wat in zich hebben (zoals dat ene kapotgedraaide nummer), rustpunten en de schitterende afsluiter When The Levee Breaks. Geen verrassing dat dit de meest populaire Zepplaat is en inderdaad: het is griezelig goed. Ik kocht de remaster uit 2014 op 14 december 2015.
![Led Zeppelin - Black Dog [Remastered] (HQ)](https://i.ytimg.com/vi/dIReHbOmU1U/0.jpg)
Die uitgebalanceerdheid vinden we ook op deze vijfde studioplaat van Led Zeppelin. Hij verscheen in 1973. De band heeft z'n geluid definitief gevonden. Je hoort dat er tijd was om in alle rust een goed album in elkaar te zetten. Alles klinkt warm en ruimtelijk. Opvallend is ook dat John Paul Jones behalve de bas nu ook veel piano en orgel speelt. Het maakt het bandgeluid nog wat breder én toegankelijker. Het begint gelijk goed met The Song Remains The Same. The Rain Song is een melancholiek werk, Over The Hills And Far Away begint akoestisch maar is al snel rockier, The Crunge is een wat compactere funkrocker. Op de tweede plaatkant gaat het op hetzelfde hoge niveau verder met Dancing Days en D'yer Mak'r (is het reggae?). Voor mij is No Quarter het hoogtepunt met z'n oosterse en volksinvloeden. The Ocean is een krachtige afsluiter. Veel van de stukken van deze plaat zouden lang op de setlijst van de concerten staan. Kortom: dit is een zeer sterke plaat. Ik kocht de remaster uit 2014 op 18 januari 2016. Je kunt het je niet meer voorstellen, maar toen het album uitkwam was er nogal wat commotie rondom de (bewerkte) foto op de hoes.
Bam. In 1975 komt Led Zeppelin met deze dubbelelpee. Eigenlijk had de band materiaal voor slechts drie plaatkanten, dus vulden ze het aan met opnamen uit de sessies van de vorige drie platen die op de plank waren blijven liggen. Niet dat er spul te horen is dat minder goed is; de hele plaat is van hoge kwaliteit. Led Zeppelin schotelt ons weer een divers palet aan stijlen voor: rock, blues, hard rock, folk, akoestisch en zelfs wat progressievere muziek. En ja, dit is de plaat met Kashmir erop, in mijn oren waarschijnlijk het beste wat de band ooit heeft voortgebracht. Over het algemeen wordt dit album genoemd en geroemd als het artistieke hoogtepunt van de band. Of dat komt doordat er van alles gebeurde in de band (drank- en drugs, excessief hotelkamergebruik, de dood van Robert Plants zoontje, de obscure liefhebberijen van Jimmy Page) of omdat de groep gewoon een geoliede machine was: zeg het maar. In 2015 kwam een remaster van de plaat uit en ik kocht de deluxe versie ervan op 1 februari 2016. Op een derde schijfje staan nog eens zeven andere versies, vroege mixen en een nóg orkestralere Driving Through Kashmir. U begrijpt: hoogtepunt, favoriet, horen!
Ook bam. In september 1976 komt Led Zeppelin met een livealbum. Het bijzondere is dat het materiaal is opgenomen tijdens drie avonden eind juni 1973. Drie jaar. Het betekent dat de setlijst bestaat uit stukken van de eerste vijf platen. Is dat erg? Nee. Ik heb hier overigens een remaster uit 2018, die ik kocht op 19 augustus 2021. (Ik draai hem voor de tweede keer.) Het oorspronkelijke album was een dubbelelpee, de soundtrack van de gelijknamige concertfilm die nogal teleurstellende cijfers haalde; voor deze remaster is meer uit de kast getrokken en krijgen we dik negen kwartier muziek voor onze kiezen. En wat voor muziek. Dit is een band in de gloriedagen en op de top van hun concertkunnen. We starten gelijk zeer energiek met de drie rockers Rock And Roll, Celebration Day en Black Dog, een heerlijk trio. Daarna een boel LedZepklassiekers. Ja, dat compleet stukgedraaide ene nummer ook. No Quarter is opnieuw een hoogtepunt. Of wat dachten we van een bijna half uur durende Dazed And Confused? Tegenwoordig zou het misschien niet meer kunnen, maar geloof me: het wordt nergens saai. Page weet zijn megalange solo interessant te houden door verschillende geluiden uit zijn gitaar te halen; zo is goed te horen dat hij in een passage zijn snaren beroert met een strijkstok. Moby Dick, met natuurlijk de drumsolo van Bonham is er en het concert sluit af met een spetterende versie van Whole Lotta Love. Er was trouwens ook weer allerlei geinigs aan de hand: op de elpee staan stukken die niet in de film te horen waren en omgekeerd. Alles bij elkaar: gaahaaf!
De tweede helft van de jaren zeventig was Led Zeppelin minder productief. Het album Presence verscheen nog in 1976, maar viel tegen (ik heb 'm niet). Er waren wat toernees langs stadions waar veel publiek op af kwam, maar het vuur was eruit. Bekend was dat Bonham en Page onder invloed waren van allerlei middelen en Plant zat liever thuis bij zijn gezin. In 1979 komt de band dan met dit album. De groep probeert een wat ander en moderner geluid; John Paul Jones zet synthesizers in en de productie lijkt enerzijds propvol en aan de andere kant ook dunner. Van de zeven composities op de plaat beklijven er niet veel. Soms lijkt het op progrock, maar het is het gewoon allemaal net net. Opener In The Evening zou de knaller moeten zijn en er zitten inderdaad gave rockpassages in, maar de rest van de eerste plaatkant zakt nogal in. Op de tweede kant staat dan het wat groteske Carouselambra waarin de toetsen domineren, net als in All My Love. Afsluiter I'm Gonna Crawl is dan weer een blues (met strijkers). Nee, de hoogtijdagen van Led Zeppelin waren voorbij. In Through The Out Door zou de zwanenzang van Led Zeppelin zijn. Op 25 september 1980 overlijdt drummer John Bonham aan een overdosis drank en drugs. Sindsdien probeert Jimmy Page bij tijd en wijle de band opnieuw bij elkaar te brengen, met wisselend succes. Page en Plant maken in 1994 samen een mooi album waarop zij Zeppelinwerk opnieuw inspelen (No Quarter: Unledded) en op 10 december 2007 speelde Led Zeppelin nog eenmalig in Londen (met zoon Jason Bonham op drums). Page probeerde nog om er een volledige tour van te maken, maar Plant zag het niet zitten; die keek liever niet terug maar vooruit. Einde Led Zeppelin.
15 oktober 2006 is een zachte herfstdag en in het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn speelt Leine. Ik had nog nooit van haar gehoord en liet me graag verrassen. Marjoleine Reitsma is een Nederlandsche singer-songwriter. In de jaren negentig speelde ze in een duo Kirke (ook nog nooit van gehoord); sinds 2005 is ze solo. Haar liedjes die ze op akoestische gitaar speelt gaan over het leven van alledag en met haar lichte stem weet ze mijn aandacht te grijpen. Ze zingt in het Engels, Frans en Nederlands. Ik maak wat foto's van haar korte concertje en na afloop vraagt ze of ik die naar haar wil sturen. Dat wil ik natuurlijk. In ruil daarvoor krijg ik van haar de dan net verschenen EP Songs At The Dinner Table die ze voorziet van aardige woorden en haar handtekening. Als ik thuis kom, stuur ik haar de foto's en luister ik haar plaatje. Daarop staan inderdaad die intieme liedjes (zes stuks), maar dan in een iets ander arrangement. Leine speelt gitaar, sax, toetsen en 'bodysounds'. Af en toe zet ze een gastmuzikant in. Alle materiaal heeft ze geschreven en opgenomen aan de keukentafel. Ik had het bijna vijftien jaar niet meer terug gehoord.
Ik zag Nigey Lennon spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland in juli 2002. Ik had geen idee wie het mens was. Iemand wist me te vertellen dat ze het ooit met Frank Zappa had aangelegd toen ze als een soort groupie om hem heen had gehangen en dat ze in 1970/1971 bij zijn groep had gehoord. Ze is echter op geen enkele opname van Zappa te horen, dus dat laatste valt te betwijfelen en maakte me voorafgaand aan het concert nogal sceptisch. Er kwam een soort gnoom het podium op die vervolgens samen met enkele gastmuzikanten (waaronder John Tabacco, Mike Keneally en Candy Zappa, het kleine zusje van) een alleraardigst concert weggaf. Drie jaar later, op 7 augustus 2005, vond ik tijdens hetzelfde festival haar enige album. Dit album, dus. Ook op deze plaat (uit 2000) krijgt ze de hulp van John Tabacco en Mike Keneally en nog een heleboel anderen, waaronder ook weer Candy Zappa. Op het programma staan eigen composities, werk van John Tabacco én een (beetje stomme) cover van Zappa's Anyway The Wind Blows. Die eigen composities zijn toegankelijk, al is er iets dat It Must Be A Cigar heet en dat qua sfeer en geluid zwaar beïnvloed is door It Must Be A Camel en Twenty Small Cigars van Zappa. Bij vlagen hangt er een Zappaesqe en melige sfeer, zonder dat het een muziektechnisch hoogstandje wordt. Het gitaarwerk van Keneally is natuurlijk uitermate sterk, maar wat had ik anders verwacht? Alles bij elkaar een alleraardigste plaat.
Tony Levin is naast sessiemuzikant (te horen op 12.354 platen) en tourmuzikant (te horen bij 12.354 artiesten) ook bandlid van Peter Gabriels groep en King Crimson. Hij bespeelt de bas en Chapman stick en verzorgt achtergrondvocalen. Tussendoor maakt hij sinds 1995 soloplaten. Dit is zijn eerste en gelijk ook een verpletterend mooie. Alle nummers heeft hij tijdens tournees opgenomen met zijn draagbare apparatuur in hotelkamers, oefenruimtes, enzovoorts. Het zijn veelal instrumentale duetten met andere muzikanten van over de hele wereld. Zo horen we L. Shankar (double violin), Ayub Ogada (nyatti), Jerry Marotta (taos drums), Brian Yamakoshi (koto), Bendik (saxofoon), Bill Bruford (elektronische drums), Nexus (percussiegroep) en Levon Manissian (duduk). David Bottrill heeft her en der de techniek verzorgd. Dit is afwisselende instrumentale muziek van een werelds niveau. Ik kocht World Diary op 10 februari 1996, toen hij verkrijgbaar was in mijn plaatselijke platenwinkel. Een prachtige reis over de aardbol.
Het duurt even voordat Levin met een opvolger komt. Waters Of Eden verschijnt in 2000, koop ik op 6 juni van dat jaar en is iets heel anders dan World Diary. Dit keer laat hij de bas de basis vormen van de composities, die het houden tussen wereldmuziek en klassiek. Over het algemeen is de atmosfeer rustig, tegen het dromerige aan. Gelukkig wordt het nergens kitscherig en blijft het altijd sfeervol. Niet de minsten heeft Levin om zich heen verzameld om de stukken ten uitvoer te brengen: Jerry Marotta, Jeff Pevar, Larry Fast, David Sancious, broeder Pete Levin en het California Guitar Trio. Mooie zondagmorgenplaat!
Pieces Of The Sun is dan de volgende plaat, twee jaar later. Hier trekt Levin veel meer registers open. Klassiek, wereld, prog, rock, jazz, jazzrock/fusion, van alles komt er voorbij. En hij heeft een band om je vingers bij af te likken. Jerry Marotta (d), Larry Fast (k) en Jesse Gress (g), met broeder Pete Levin en het California Guitar Trio als gasten. Hoogtepunten te over, maar wat mij betreft zijn het vermelden waard: Dog One (een stuk van Peter Gabriel dat Peter Gabriel zelf nooit heeft uitgebracht en het enige stuk ooit waarop Larry Fast zingt), Tequila (jazeker, het klassieke foute lied, maar hier totaal onherkenbaar) en het waanzinnige Phobos (een progstuk van Larry Fasts band Synergy, in onmogelijke maatsoort, telt u even mee?). Ik kocht Pieces Of The Sun bij het verschijnen op 13 mei 2002 en ik vrees dat dit mijn favoriete Levinsoloplaat is.
Tony Levin tourt met zijn band (Marotta, Fast, Gress) in 2002 door de Verenigde Staten en laat opnames maken. Die verschijnen op dubbelcd en die koop ik bij het verschijnen op 2 april 2003. Op de setlijst staat heel veel materiaal van Pieces Of The Sun (ja, ook dat onmogelijke Phobos) en we horen een ijzersterke band die zeer goed op elkaar is ingespeeld. Bijzonder geinig zijn de covers: Black Dog (Led Zeppelin), Back In N.Y.C. (Genesis), Peter Gunn (Henry Mancini) en Sleepless en Elephant Talk (King Crimson). Her en der komen wat speciale gasten opdraven (Pete Levin in Belle, het California Guitar Trio in Peter Gunn). Heerlijke plaat, goed voor bijna twee uur kippenvel.
Weinig tot niets van te vinden op YT:
Maar voor de liefhebbers hier het volledige album:
Dan duurt het weer een tijdje voor Levin met een nieuw album komt. In 2007 is het zover. Stick Man koop ik op 14 januari 2008 als hij in mijn plaatselijke platenwinkel ligt. Dit keer kiest Levin een iets andere koers. In zeventien korte stukken laat hij zijn kunnen op de Chapman Stick horen. Die Stick ziet eruit als de hals van een gitaar, heeft een hele zwik snaren en je kunt er zowel bas- als gitaarpartijen op spelen. Het merendeel van de muziek is ingespeeld door Levin en drummer Pat Mastelotto; daarnaast horen we gastbijdragen van Scott Schor (d, k), Chris Albers (g) en Tim Dow (d). Twee van de stukken zijn vocaal en zorgen voor afwisseling. Het meeste is van die prettig gestoorde rock, schurend aan de metal, die ook zo van King Crimson had kunnen zijn (goh). Na dit album zouden Levin en Mastelotto eerst samen met andere Stickspeler Michael Bernier en later met Markus Reuter gaan spelen, toeren en opnemen onder de naam Stick Men (zie aldaar, tot over een jaar of zo). Stick Man is een ontzettend krachtige plaat!
Niets van dit album te vinden op YT, behalve:
Levin is een muzikale duizendpoot in die zin dat hij met 12.354 mensen weet samen te werken. In 2016 is het 12.354-en-zoveelste project een feit. Hoewel, in 2013 verscheen al een eerste album van dit trio (maar dat heb ik niet). Marco Minnemann is ook niet vies van een projectje of wat. Hij speelde bij Steven Wilson en Mike Keneally, maakt soloplaten en is lid van The Aristocrats. Jordan Rudess kennen we als de toetsenman van Dream Theater, hij maakt eveneens soloplaten en is onderdeel van het project Liquid Tension Experiment. Op dit vervolg van LMR horen we complexe freakmuziek die al improviserend tot stand is gekomen. Een zootje wordt het nergens. Sterker nog, het zijn veertien compacte rockstukken waarin de bassist/stickist, drummer en toetsenist volop tot hun recht komen. Bij vlagen gaan de oren tuteren, maar het vliegt nergens de bocht uit. Levin is met zijn Stick verantwoordelijk voor het gitaar- en basgeluid, Minnemanns drumwerk is zoals vertrouwd zeer divers en Rudess' toetsenpartijen zijn al wriemelend de kers op de taart. Grandioos werk. Ik kocht het op 1 augustus 2016 en ik draai het te weinig.
Helaas niets van dit album te vinden op YT, behalve:
Ik ontmoette Alexander Debus in 2002 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Daar trokken we een paar dagen met elkaar op en hij vertelde dat hij Zappamuziek speelde en opnam. Of ik een cd wilde kopen? Dat deed ik. Dat is niet deze cd (maar de volgende). Op 26 juli 2003 was ik opnieuw op het Zappafestival en daar kocht ik deze van hem voor een paar eurootjes. Sindsdien treffen we elkaar geregeld op dat festival en tijdens andere Zappagelegenheden. Alexander speelt gitaar en bas en programmeert drums. Wat hij met de muziek van Zappa doet is bijzonder: hij speelt niet alles zo precies mogelijk na, maar doet er iets heel eigens mee. Hij knipt en plakt allerlei fragmenten, loopjes en stukjes aan elkaar en maakt er zo iets zeer verrassends van. Als grote liefhebber hoor ik veel verschillende herkenbare dingen en denk dan: Waar ken ik dit van? Dat het allemaal wat huis-tuin-en-keuken klinkt wordt ruimschoots gecompenseerd door de lol die ervan af spat. In Mr. Green Genes zet hij zijn zingende zus Katharina in, hetgeen voor een fijne afwisseling zorgt. Leuk!
Er staat heel veel van en door Alexander op YT, allemaal redelijk recent en helaas niets van dit album.
Dit is het tweede album dat Alexander Debus aka Lex L. Bronkowitz Orchestra maakte. Dat was in 2002 en in dat jaar liep ik hem tegen het lijf in het publiek op 26 juli 2002 tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Of ik een cd van hem wilde kopen. Uit zijn schoudertas haalde hij deze cd tevoorschijn en ik was benieuwd. Ik drukte hem de vijf pleuro's in zijn hand. De rest van de dagen trokken we met elkaar op, samen met Tim, Sharleena, Elvje, Claudio en die malle Portugees die tijdens ieder concert (en dat waren er nogal wat) zo compleet uit z'n plaat ging. Toen ik een paar dagen later thuis was en de cd in de speler stopte, was ik aangenaam verrast. Ook op dit album speelt Alexander alles zelf (gitaar, bas, elektronische drums), al krijgt hij in vijf stukken hulp van zijn zingende zus Katharina, in twee stukken hulp van een tweekoppige blazerssectie en in een lied hulp van een heuse rapper. De opname en productie klinkt een heel stuk beter dan de voorganger. Ja, je hoort dat het in de thuisstudio is gemaakt, maar alles klinkt helder en vloeiend. Alexander laat de twaalf Zappastukken in elkaar over lopen en wisselt deze af met een traditional (Owtchar Swiri Na Gereda) en een eigen compositie (Raskolnikoff Syndrom). Die Zappastukken speelt hij niet van voor naar achter, maar hij propt overal weer die citaten, riedels en loopjes van heel andere Zappastukken doorheen. Wat een avontuur!
Natuurlijk ook van dit album niets te vinden op YT (de familie Zappa zou het niet toestaan), behalve de eigen compositie die totaal niet representatief is voor de plaat:
Een foto van Zappanale 2002, vlnr: Claudio (Italië), Alexander (Hamburg), de malle Portugees (Portugal)
Wanneer ik deze cd-single van Alexander kreeg, weet ik niet meer precies, maar ik vermoed op 26 juli 2003, tijdens het Zappanalefestival in Noordoost-Duitschland. Alexander was er niet alle jaren, soms sloeg hij een editie over, maar meestal ontmoetten we elkaar daar. Op The Dangling Kitchen staan vijf nieuwe opnamen van Zappastukken, waarvan Clownz On Velvet de opvallendste is. Het stuk was op dat moment door Zappa zelf nooit officieel uitgebracht, behalve als achtergrondmuziekje bij een of andere gestoorde dialoog op de volkomen getikte Broadwaymusical Thing-Fish. Zappa had het in 1981 wel live op het podium gespeeld en de keer dat Al DiMeola op het podium kwam meespelen is onder kenners beroemd. Ook leuk is G-Spot Tornado, een stuk dat Zappa schreef op zijn Synclavier-computer en waarvan hij altijd zei dat het onmogelijk te spelen was door mensen. (Tot het Ensemble Modern in 1991 een geslaagde poging deed.) Echter, bij het beluisteren blijkt dat dit stuk G-Spot Tornado helemaal niet is, maar het middendeel van Pick Me, I'm Clean. Ook niet gemakkelijk, maar toch. Op de EP doet Alexander weer alles zelf, behalve de zang in Beauty Knows No Pain, daarvoor laat hij zijn zingende zus Katharina weer opdraven. Leuk krijgertje en hebbedingetje, want wat klinkt deze thuisopname ongelofelijk goed!
Natuurlijk ook weer niets van te vinden op YT.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 18-10-2021 15:52:19 ]
Op 23 juli 2004 geeft Alexander - tijdens het Zappafestival van dat jaar - me deze EP. Het blijkt dezelfde te zijn als The Dangling Kitchen, alleen dan met een iets andere titel, een andere hoes en gemaakt in 2004. Zie vorige cd.
Ook van deze EP niets te vinden op YT.
Tijdens het volgende festival, op 7 augustus 2005, overhandigt Alexander me zijn nieuwste creatie. Opnieuw een EP'tje. Dit keer slechts drie stukken, goed voor dertien minuten muziek: het zeer moeilijk te spelen Echidna's Arf, dan The Evil Prince en ten slotte een medley van RDNZL en Inca Roads. Alles klinkt weer soepel en strak, hij heeft weer alle instrumenten in z'n uppie ingespeeld en zingende zus Katharina is te horen in The Evil Prince. Zo langzamerhand begin ik - en vele andere liefhebbers van zijn werk - hem te vragen om voort te maken met de professionelere opnames voor een formele cd.
Zoals gebruikelijk niets van te vinden op YT.
Op 17 juli 2006 geeft Alexander me zijn nieuwe EP, tijdens het Zappafestival 2006. Als ik thuis kom en het cd'tje in de speler stop, komt het me allemaal heel bekend voor. En ja, hoor: het is hetzelfde materiaal als de vorige cd, maar dan met een ander hoesje. Niet dat het erg is, want het klinkt allemaal heel goed, maar de honger naar nieuwe opnames en dan liefst nog professionelere wordt nu wel heel erg groot.
Net als de vorige niets van te vinden op YT
En ja hoor, het jaar erop, op 5 augustus 2007, krijg ik van Alexander wéér een EP. Dit keer maar twee stukken erop en nu krap zes minuten lang. Moggio is weer zo'n onmogelijk te spelen instrumentale compositie van Zappa en Alexander doet het met verve. Haha, aan het eind hoor ik passages uit Close To The Edge (Yes)! Het tweede stuk is de instrumentale sectie uit Firth Of Fifth van Genesis. De legendarische gitaarsolo heeft hij wat vereenvoudigd en alles klinkt nu nogal funky; ik weet nog altijd niet goed of ik dit nu wel zo geslaagd vind. Dit keer doet de Hamburgse held alles echt helemaal alleen: van arrangeren tot inspelen en van opnemen tot eindproductie. Hoe dan ook: waar blijft die volledige en professioneel opgenomen cd, Alexander?
U begrijpt het al. Niks op YT.
Eindelijk! In 2013 verschijnt de eerste officiële cd van Lex Bronkowitz Orchestra. Waar die losse L is gebleven: Alexander mag het weten. Ik tref hem een paar jaar niet op het zomerse Zappafestival in Noordoost-Duitschland, maar op zaterdag 2 juni 2012 speelt hij met een band op het Mosae Zappa Festival in Heerlen. Het is het formele debuutconcert van de band en wat voor eentje. Naast Alexander en zingende zus Katharina een drummer, bassist en percussionist (marimba!) op het podium. Grandioos concert waarin de arrangementen van Alexander goed uitkomen. Een jaar later, op 25 juni 2013, haal ik mijn bestelling op in de plaatselijke platenwinkel. Strictly Gravy bevat acht stukken van Zappa. Veel ervan had ik al gehoord op de voorgaande EP's/singles, maar nu klinken ze ragfijn en zeer goed. De band die ik een jaar ervoor heb zien en horen spelen klinkt hier alsof ze altijd al bij elkaar waren. Sommige stukken zijn medleys van meerdere Zappamelodieën; andere staan op zichzelf. Het is een feest van herkenning. Alexander heeft alles zelf opgenomen, gemixt en geproduceerd. Mooi werk! Hoogtepunten? Er zijn er acht. Bijzonder is de versie van Peaches En Regalia, dat echt heel anders klinkt dan het origineel. De combinatie van RDNZL en Inca Roads werkt nog steeds heel erg goed. Ik hoop dat er snel een tweede plaat komt, want met net zesendertig minuten is de plaat natuurlijk veel en veel te kort. Vanaf circa 2013 help ik bijna jaarlijks hier in ons zo majestueuze Apeldoorn met het organiseren van een Halloween-Zappafestival dat we Zappaloween noemen. Voor de versie in 2015 stel ik Lex L. Bronkowitz Orchestra voor en zowaar, we weten ze naar Apeldoorn te halen. Helaas is de bezetting van de band gewijzigd; de fenomenale marimba is verdwenen, maar daar is een geweldige Rhodes voor in de plaats gekomen. Zaterdag 31 oktober 2015 heeft een memorabele avond. De band is geweldig op dreef. Dat het concert succesvol is, gaat als een lopend vuurtje door Zappaland en op vrijdag 16 juli 2016 staat de band op het grote podium van het grote Zappafestival Zappanale in Noordoost-Duitschland. Het is Alexander gelukt. Veertien jaar nadat we elkaar daar ontmoetten en hij er toen sprak van zijn grote droom - op het festival spelen - is het zover.
Foto van Mosae Zappa 2 juni 2012 in Heerlen:
Foto van Zappaloween 31 oktober 2015 in Apeldoorn:
Foto van Zappanale 15 juli 2016:
Ik ken Lex Kemper nu ruim vijfentwintig jaar. Dat aantal jaren geleden zag ik hem voor het eerst spelen in een plaatselijk bluescafé. Lex speelde gitaar in The Dancing FoolZ, een band die goddomme zowaar het werk van Frank Zappa ten gehore bracht! Toen ik de band een jaar later nogmaals ergens zag spelen en hun zanger en Dancing foetsie was, blufte ik me The FoolZ binnen als hun nieuwe zanger. Die zanger ben ik uiteindelijk niet geworden - ik zag het zelf niet zo zitten -, maar ik reisde sindsdien met de band mee naar alle concerten die ze sindsdien gaven, hielp met sjouwen en de verkoop van shirts, hoedjes en cd's en af en toe stond ik wél op het podium omdat geen van de bandleden Bobby Brown durfde te zingen en ik wel. Lex is een geboren gitarist; hij heeft het zich van jongs af aan zelf aangeleerd en in 12.354 bandjes gespeeld (Schmodzs, Project X, The FoolZ, The Cat's Fiddle, Otis Blues, noem ze allemaal maar op). Tegenwoordig is hij lid van Dragisha (klezmer en mediterraanse muziek, The Bottles (Beatles) en Déja Vu (akoestische kleinkunst) én speelt hij in zijn uppie onder de naam Lexolo. Een jaar of tien geleden heeft hij zijn vaste baan bij een grote plaatselijke verzekeraar opgezegd om zich volledig op de muziek te kunnen storten. Dat resulteerde ook in zijn eerste (en tot nu toe) enige soloplaat: Bon Vivant. De titel van de plaat is ontleend aan een lokaal restaurant, alwaar Lex enige tijd in de weekenden de kutsfeer probeerde op te vijzelen. De tent is overigens te gronde gegaan, maar dat was nadat Lex gestopt was daar te spelen. Bon Vivant bestaat nog steeds; een nieuwe eigenaar heeft het hele team overgenomen, helaas inclusief de opdringerige en hypernerveuze gastheer. Maar goed, de plaat. Op de in eigen beheer uitgebrachte cd presenteert Lex Kemper zich als akoestisch muzikant met een breed repertoire. Zo krijgen we instrumentale versies van Birmingham (Randy Newman), Your Song (Elton John), How Deep Is Your Love (Bee Gees), Sunny Afternoon (The Kinks) en ander fraais, waaronder maar liefst twee composities van Anotonio Carlos Jobim, een Django Rheinhardt en een Ray Charles. Natuurlijk mag Lex' grote liefde Frank Zappa niet ontbreken en hij schotelt ons Sleep Dirt, Let's Make The Water Turn Black en een wonderschone Sofa voor. Zelf hoor ik hem het liefst elektrisch raggen en scheuren, maar dit akoestische uitje is ideaal voor de zondagmorgen. Bovendien duurt hij maar drieëndertig minuten. Ik kreeg hem van Lex op 11 december 2011 tijdens de cd-presentatie en dit is de tweede keer dat ik hem hoor.
Helaas niets van het album op YT te vinden, maar wel:
En Desalfinado van A.C. Jobim tijdens de cd-presentatie in Art Café Sam Sam, Apeldoorn op 11 december 2011:
John Young is een gelouterde muzikant. Zo speelde hij met en voor Scorpions, Steeleye Span, Bon Jovi, Asia, Greenslade, The Strawbs, Fish, Jon Anderson en Bonnie Tyler. In 2000 werkt de toetsenist samen met gitarist Dave Kilminster, bassist/zanger John Wetton en drummer Carl Palmer in de band Qango (tot over een maandje of wat). Die band bestaat niet zo heel lang. Sinds 2002 heeft hij de John Young Band, maar in 2013 valt alles samen als hij dit album met Lifesigns uitbrengt, waarop schitterende, meanderende en melodieuze prog te beluisteren is. Het zal niemand verbazen dat de toetsen domineren. Naast Young zitten Nick Beggs (bas) en Martin 'Frosty' Beedle (drums) in de band. Gasten zijn er ook: Thijs van Leer, Robin Boult, Jakko Jakszyk en Steve Hackett. Vijf zeer sterke composities horen we, alle van de hand van Young. Hoogtepunt is het afsluitende Carousel. Ik koop het album bij het verschijnen op 26 maart 2013 en het is sindsdien zeer geregeld in mijn speler te vinden.
Van Carousel slechts een 'preview' te vinden op YT:
Op 22 februari 2016 koop ik de dan net uitgebrachte set van twee cd's en een dvd, waarop het complete concert staat dat Lifesigns gaf op vrijdag 23 januari 2015 in Under The Bridge, een concertzaaltje in Chelsea, Londen. John Young heeft een wat definitievere lineup van zijn Lifesignsband gevonden: Frosty Beedle speelt de drums, Niko Tsonev (hiervoor oa Steven Wilson band) is te horen op gitaar en Jon Poole (Cardiacs) op bas. De setlijst bestaat natuurlijk uit de stukken van de debuutplaat, maar we krijgen ook een paar nieuwe werken (die later terecht komen op de vervolgplaat). Mooi concert, goed spel, de band is mooi op dreef. De melodieuze prog krijgt wat scherpe randjes door de snijdende Mooggeluiden van Young en vooral de gierende gitaarstrapatsen van Tsonev. De meegeleverde dvd is fijn gefilmd met aandacht voor ieder bandlid: je ziet hoe hard de band werkt, vooral John Young is een verademing al is hij wat statisch, maar dat komt vooral doordat hij tegelijkertijd moet zingen en toetsen spelen. Alles klinkt als een tiet en wat wil een mens nog meer? Een nieuwe Lifesignsplaat.
Niks van dit album op YT te vinden, behalve:
[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 20-10-2021 18:00:07 ]
De nieuwe Lifesignsplaat komt in 2017 en ik koop die gelijk op 2 oktober van dat jaar. Cardington gaat op dezelfde voet verder, zij het dat het materiaal wat toegankelijker lijkt. Er zijn nog wel een paar langere composities, maar het merendeel is compacter. Ook anders is de bezetting van de band. Naast John Young zijn Frosty Beedle en Jon Pool er nog; op gitaar is Dave Bainbridge (voorheen Strawbs, Iona) toegetreden. De plaat vind ik zeer aardig, maar de grote verrassing is er wat af. Impossible is de single en een leuke meezinger, N en het titelnummer zijn de langere symfostukken. Onlangs verscheen het vierde Lifesignsalbum Altitude en die heb ik niet. Ik kan niet alles bijhouden.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-10-2021 21:23:23 ]
Poolse band, had ik nog nooit van gehoord tot ik in 2016 een recensie las van dit album dat in 2015 verscheen. Ik kocht Hiraeth op 18 april 2016 toen het verkrijgbaar was in een plaatselijke platenwinkel. Lion Shepherd maakt muziek die dicht raakt aan die van hun landgenoten Riverside. Akoestische en zeer melodieuze songs en passages wisselen af met steviger midtempo rockwerk. Het is mooi, maar ik was er vrij snel op uitgeluisterd en dat ben ik op Riverside niet. Nu ik hem na tijden weer eens hoor, heb ik hetzelfde: het is zeker niet slecht, soms ontwaar ik ook invloeden van Anathema, maar verrassend of vernieuwend is het niet. Wat wil je ook met die andere namen als voorgangers? Toch zitten er een paar zeer sterke stukken tussen. Opener Fly On is akoestisch en valt op door het gebruik van de santoor; Lights Out en Brave New World zijn steviger en pakkender. Dat zijn de drie openingssongs en die maken zeker indruk. Daarna zakt het wat in en als bijna aan het eind Smell Of War zich ontpopt als een ordinaire Riversidekopie, dan weet ik weer waarom ik de plaat weer een tijdje niet zal draaien.
Klassieker. Little Feat is de band die Lowell George in 1969 startte samen met toetsenist Bill Payne. Slidegitarist George kwam op dat moment uit de band van Zappa en sleepte diens bassist Roy Estrada mee om met Little Feat het legendarische debuutalbum te maken. Ik heb 'm niet. Er volgde een rijtje steengoede platen (ik heb ze niet), tot in 1978 dit livealbum verscheen. Onduidelijk is waar en wanneer het allemaal is opgenomen (tijdens de wereldtournee van 1977, meen ik), maar wat dondert het. Estrada was na de tweede plaat weg en in de band vinden we naast George en Payne gitarist Paul Barrere, bassist Kenny Gradney en drummer Ritchie Hayward. Voor de tourgelegenheid hebben zich percussionist Sam Clayton en het blazersensemble Tower Of Power aangesloten. Het resultaat is een joekel van een band die een grandioos geluid vol rhythm&blues, countryfolkrock en funkachtige southern rock neer zetten. Op deze liveplaat speelt Little Feat alle grote stukken tot dan toe. Op de originele dubbelelpee stonden nog twee stukjes, maar om ervoor te zorgen dat alles op een enkele cd kon, zijn die op de remaster uit 1989 die ik hier in handen heb en kocht op 3 februari 2001 weggelaten. Fat Man In The Bathtub, Time Loves A Hero, Spanish Moon, Dixie Chicken, Rocket In My Pocket, Willin', Sailing Shoes: alleen maar hoogtepunten op deze klassieker.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-10-2021 21:25:48 ]
Schitterende box met vier cd's die het werk van Little Feat uit de periode 1969-1980 en 1988-1998 samenvat, plus een zwik bijzondere opnames. De box verschijnt in 2000 en ik koop hem op 29 december van dat jaar, omdat ik op dat moment nog helemaal niets van de band heb en daar graag verandering in wil brengen. In 1969 werkt Lowell George (naast zijn eigen band The Factory) kort in de band van Frank Zappa en onder invloed van diens manier van werken tuigt George zijn eigen band op. Als Zappa zijn Mothers Of Invention opheft, lijft George Zappabassist Roy Estrada in, alsmede toetsenist Bill Payne en drummer Ritchie Havens. Met deze eerste bezetting maakt Little Feat twee klassieke platen, die vol staan met een soort bluesy countryfolkrock die niet veel verkoopt, maar wel grote indruk maakt in de muziekwereld. Estrada verlaat dan de band (om te gaan werken met Captain Beefheart) en Lowell George vindt bassist Kenny Gradney, gitarist Paul Barrere en percussionist Sam Clayton. Hiermee is Little Feat een sextet en verandert de muziek naar meer funky spul. De grandioze slide van George blijft. Het verhaal gaat dat George noodgedwongen slide is gaan spelen in plaats van 'gewone' gitaar, omdat hij tijdens een experiment met een op afstand bestuurbaar vliegtuig met een paar vingers van zijn linkerhand in de draaiende propellor terecht kwam en sindsdien nauwelijks gevoel in die vingers heeft. Met het sextet maakt Little Feat een zwik succesvolle platen (Dixie Chicken, Feats Don't Fail Me Now) en na de grandioze liveplaat Waiting For Columbus gaat het bergafwaarts. Vlak na het verschijnen van George's soloplaat en de opnames van een nieuw Little Feat-album waar George nauwelijks aan weet bij te dragen en tijdens zijn solotour, blijkt het intensieve leven van George (eetstoornis, alcohol- en drugsverslaving) te intensief te zijn geweest. Hij sterft op 29 juni 1979 aan een hartaanval, nadat hij volledig is ingestort en uitgeput; zijn zware lijf kan het niet meer aan. De band komt in 1981 nog met Hoy-Hoy, een overzicht van alternatieve en live-versies van bekend materiaal, aangevuld met nooit verschenen spul. De eerste twee plaatjes van Hotcakes & Outtakes laten de 'klassieke' bezetting van Little Feat horen en het is een aaneenschakeling van hoogtepunten. In 1988 vindt het restant van Little Feat de zanger/gitarist Craig Fuller, die een soortgelijke stem als George blijkt te hebben. Met hem maakt de band twee platen, niet onaardig, ideaal voor in een café of op een festival, in dezelfde stijl, maar het klinkt lichtvoetiger en maakt op mij niet de indruk die de klassieke band wel maakte. Fuller houdt het na twee platen voor gezien en zangeres Shaun Murphy (een zangeres, ja) neemt het van hem over. Daarmee is het geluid echt compleet anders geworden (al maakte de klassieke Little Feat geregeld gebruik van achtergrondzangeressen en speelden Bonnie Raitt en Emmylou Harris vaak mee). Met Murphy maakt Little Feat tot 1998 nog drie platen. Werk van die 1988-1998-versie van de band staat op het derde plaatje van de box en ik vind die niet zo interessant. Heel anders is de vierde cd: de outtakes! Daar begint het gelijk al goed met Lightning-Rod Man van Lowell George & The Factory uit 1966. We horen een bijna Beefheartachtige Lowell George samen met Zappa op piano in een hilarisch lied. Daarna volgen nog drie stukken die in 1969 verschenen op het album Lightning-Rod Man en dan eenentwintig outtakes (voornamelijk demo's) van stukken opgenomen van 1969 tot en met 1979. Schitterend, schitterend overzicht.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-10-2021 10:38:56 ]
Ik heb redelijk wat van Laswell maar deze niet. Ik ga hem eens checken.quote:
[..]
Gave muziek zeg, een aangename kennismaking
Die platenkast van Bazbo is een mooie inspiratiebronquote:
[..]
Ik heb redelijk wat van Laswell maar deze niet. Ik ga hem eens checken.
Vond het ook alles behalve hard werk juist erg leuk,merk wel dat ik met mijn mystery box iets meer moeite hebquote:
[..]
Gave plaat, inderdaad.
Maar hard werk? Het is heel fijn, al is De Vrouw blij dat King Crimson voorbij is.
Ik herondek weer van alles en grijp af en toe terug naar platen die ik bijna was vergeten.
Little Feat speelt op 7 juni 1976 op Pinkpop in Geleen. Het is nog in de jaren dat het podium zo'n 'vangrail' heeft, zodat Lowell George er in halfbezopen toestand niet af zou donderen. Nou, halfbezopen is George hier niet. Hij geeft een van zijn beste concerten weg. Pas in 2014 komen de opnames van het concert pas vrij en ik koop de dan net verschenen cd met dvd op 1 mei 2014. Geluidstechnisch is het uitstekend in orde. Daarnaast is de band geweldig op dreef en vooral de slide van George giert heerlijk de bocht uit. Op de setlijst slechts krakers en wat mij betreft zijn Dixie Chicken en Tripe Face Boogie dé hoogtepunten. Op de cd staat het gehele concert van dik een uur; op de dvd opnamen die de Vara destijds maakte en helaas niet het gehele concert. Toch is het bijzonder geinig de band aan het werk te zien. Lowell George maakt een frisse en ontspannen indruk en ik vind het heerlijk om hem aan het slidewerk te zien. De beeldvoering is lekker knullig (die vangrail zit de hele tijd in de weg), het podium ziet er niet uit (wat moeten die tientallen lui van de techniek op het podium, van een afstandje zie je helemaal niet wie de band is) en er zijn wat technische problemen, maar het spel is grandioos. Mooie uitgave!
[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 23-10-2021 18:04:48 ]
Al eens eerder vermeld: Magna Carta is/was een proglabel dat nogal eens inzette op gelegenheidsprojecten. In 1997 kreeg Mike Portnoy, de toenmalige drummer van Dream Theatre, de vraag of hij een gelegenheidskwartet wilde formeren en daar een plaat mee wilde maken. Dat wilde en deed hij. Hij vond bassist/Stickist Tony Levin (Peter Gabriel, King Crimson) en toetseneur Jordan Rudess (Dixie Dregs) om mee te doen, maar alle gitaristen die hij op z'n wensenlijstje had staan waren niet beschikbaar. In razende wanhoop vroeg hij toen maar Dream Theatre-collega John Petrucci. Toen de plaat verscheen, was ik wel benieuwd en ik kocht 'm op 20 maart 1998. Met een dergelijk viertal (Rudess zou niet al te lang daarna toetreden tot Dream Theatre) mogen we een hoge speelsnelheid en een poging het wereldrecord Zoveelmogelijknotenopeenplaatspelen te verbeteren verwachten. Ik zit af en toe te tuteren met mijn oren, maar ik ben dan ook geen speedgitaaradept. Gelukkig is alle materiaal instrumentaal en kunnen we dat geitengekrijs van zo'n Dream Theatrezanger missen. De meeste muziek is al improviserend in de studio tot stand gekomen en dat verklaart al die razende solo's. Bij vlagen word ik er poepnerveus van. Toch zijn er her en der wat rustpunten en gelukkig is er Tony Levin die zichzelve blijft en speelt ten dienste van de muziek en daarmee de hele boel in balans houdt. Opener Paradigm Shift is gelijk wel representatief. Ook Kindred Spirits en Universal Mind krijgen mijn goedkeuring. Na acht stukken en vijftig minuten had het wat mij betreft wel klaar mogen zijn, maar we krijgen nog een volledige jam van vijfentwintig minuten die nergens naar toe leidt maar gelukkig is dit ellenlange gewriemel opgedeeld in vijf delen en ik weet niet of het zo hoort maar tussen die delen zit op mijn cd twee seconde pauze hetgeen ook weer bloedirritant is en u snapt dat toen er een vervolgplaat kwam ik die niet kocht.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-10-2021 21:20:30 ]
Los Lobos begon begin jaren zeventig als een kwartetje half-Mexicaanse jongelui van nog geen twintig dat bijna traditionele akoestische Mexicaanse muziek ging maken. De eerste elpee Los Lobos Del Este De Los Angeles (Just Another Band From Los Angeles) uit 1978 bevat een aantal traditionele songs (zoals Guantanamera) en eigen composities. Met die akoestische prachtmuziek speelde de band eind jaren zeventig op allerlei rock- en punkfestivals in het westelijk deel van de Verenigde Staten. Ze werden er lokaal wereldberoemd mee. Al snel werden ze wat elektrischer om een wat sterker geluid te krijgen en na de komst van Steve Berlin op saxofoons is de rest eigenlijk geschiedenis. Al dik veertig jaar lang is Los Lobos, bestaande uit David Hidalgo, Cesar Rosas, Conrad Lozano, Louis Pérez en Steve Berlin, de succesvolle band die Tex-Mex mengt met hedendaagse rock. Gelukkig komt het wat traditionelere geluid steeds weer terug op hun platen. In 2000 verscheen deze vier cd's tellende box met een overzicht van het oeuvre tot dan aan toe. Ik kocht die box op 22 mei 2001 en sindsdien knallen we hem nogal eens door de kamer. Van die eerste elpee staan helaas maar twee liedjes op de doos en ik moet zeggen dat ik dat wat authentiekere Mexicaanse werk toch het leukste vind. Hun grootste hit La Bamba uit de gelijknamige film staat er natuurlijk ook op. Ook aardig is dat er werk van enkele nevenprojecten zoals Los Super Seven (zie bij de wereldmuziek, tot over een jaar of twee of drie), Latin Playboys of het trio Ry Cooder met David Hidalgo en Cesar Rosas is opgenomen. Van de rockkant is de periode van elpee Colossal Head ook gaaf: het stuk Mas Y Mas rockt er lekker op los. Albumstukken zijn aangevuld met allerlei materiaal dat de band aanleverde voor soundtracks en tributeplaten. De band is nog altijd actief; ik heb verder niets van ze, maar beleef tot op de dag van vandaag veel plezier met dit zeer mooie overzicht.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 24-10-2021 21:28:50 ]
Dit legendarische album verscheen in 1967, de tijd van hippies en love, psychedelica en zoete rock. Love was echt zo'n band uit Los Angeles die samen met The Doors furore maakte aan de westkust van de Verenigde Staten. Aan het hoofd stond Arthur Lee. Deze plaat bevat elf pareltjes van melodieuze en al dan niet zwaar georkestreerde psychpop en wordt wereldwijd gezien als een van de beste platen ooit. Ik kocht 'm pas op 24 december 2014, een heruitgave uit 2001 met een boel extra spul aan outtakes en andere mixen. Interessant, maar het gaat om de plaat en die is nog altijd fenomenaal. Legendarisch.
Midden tot eind jaren negentig was een goede tijd voor triphop. Ook ik was bevangen door het genre. Het moet in het nieuwsblaadje van de keten platenwinkels waar mijn plaatselijke platenwinkel bij aangesloten was geweest zijn dat ik begin 1997 een recensietje las van een plaat van een Belgische band die Lowpass heette. Nooit van gehoord. Triphop kwam toch uit Bristol? Wat ik las, trok me aan. Lome ritmes, trage melodieën en een mysterieus vrouwelijke zangeres. Ik ging op 13 februari 1997 wat beluisteren in die plaatselijke platenwinkel en nam na twee nummers Fear Of The Flood mee naar huis. Mario Vaerewijck en Marlon Waghemans blijken achter de band te zitten; met z'n tweeën spelen ze alle instrumenten in en programmeren en produceren ze de boel. Naast hen is slechts de Canadese zangeres Juliet Caron te horen. De sfeer is sloom, duister, grimmig, sinister en de melodiën zijn stuk voor stuk zeer fraai. Ik draaide de plaat zo'n beetje stuk en toen ik de aankondiging las dat Lowpass in ons eigen Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn kwam spelen, toen was ik er als de kippen bij om een kaart te bemachtigen. Wanneer het precies geweest is, is niet meer te achterhalen, maar ik vermoed in het najaar van 1997. Ik herinner me het nog goed: de zaal was en bleef donker en op het podium was nauwelijks verlichting, behalve wat donker groen en het schijnsel van een paar grote dikke kaarsen. Het concert begon met de opener van de plaat Once More (Daylight - They Lied) en de macabere atmosfeer maakte diepe indruk op mij. Slechts een paar instrumentalisten (drums, bas, toetsen) en die zangeres. Ik heb vijf kwartier met open mond staan luisteren en kijken naar het naargeestige maar o zo intrigerende optreden en kwam met kippenvel weer buiten. Na Fear Of The Flood is er nooit meer iets van Lowpass gehoord of verschenen. De band heeft die zomer van 1997 nog op Lowlands en Pukkelpop gespeeld en is daarna zo'n beetje in rook opgegaan. Op een vage Belgische website lees ik dat Caron in 1998 de band verliet om een solocarrière te beginnen met singer-songwritermateriaal (nooit gehoord of dit is gelukt) en in plaats van dat de band een vervanger zocht, startten Vaerewijck en Waghemans een nieuwe band Akyra met ene Nina Babet als zangeres. Ook nooit gehoord. Wat blijft is een prachtig album dat ik af en toe nog eens uit de kast haal.
Niets van dit album te vinden op YT, behalve:
Plankje tweeëntwintig gedraaid. Op naar plankje drieëntwintig!
Lunatic Soul is - voor iedereen die het niet weet - een nevenproject van Mariusz Duda. Mariusz Duda is - voor iedereen die het niet weet - de leider, bassist, zanger en componist van de Poolse band Riverside. In 2008 komt hij met deze eerste plaat van het project. Het wijkt in zoverre af van de progmetal van Riverside, dat dit merendeels akoestisch is en Duda bijna alles in z'n uppie inspeelt op akoestische gitaar, bas, percussie, wat toetsen en effecten. Ook zingt hij enkele stukken; ongeveer de helft is instrumentaal. Hij krijgt hulp van een enkele gastmuzikant. Het merendeel van de muziek is atmosferisch, meanderend en uiterst stemmig, soms op het wat duistere af. Ik vind het prachtig. Ik las een recensie van het tweede album, kocht dat in 2010 en wist toen dat ik de eerste ook moest hebben. Zulks was zover op 7 juni 2012. Mooi werk, dit.
Ik maak kennis met Lunatic Soul op 22 oktober 2010 als ik op die dag het tweede album Lunatic Soul koop (na een recensie van de zojuist verschenen plaat ergens gelezen te hebben en iets in de plaatselijke platenwinkel te hebben beluisterd) en door de kamer heen jakker. Vanaf het eerste stuk ben ik om. Akoestische, ietwat duistere ritmes en melodieën, opzwepend, stemmig, hypnotiserend en uitermate intrigerend. Op deze tweede plaat van het Riverside-nevenproject speelt Mariusz Duda het merendeel weer in z'n uppie. Het merendeel is nu instrumentaal en het is nog akoestischer en organischer. De hoes is licht, maar de atmosfeer vind ik naargeestiger dan de zwarte voorganger. Alles ademt en leeft en het avontuur duurt met vijftig minuten veel te kort naar mijn smaak. Mooi, heel mooi.
Als in 2011 het derde album van Lunatic Soul verschijnt, ben ik er als de kippen bij (lees: 20 oktober 2011) om het aan te schaffen. De plaat ademt een herfstige sfeer en is bij vlagen wat ongemakkelijk. De eerste acht stukken (Impression I-VIII) zijn instrumentaal en Duda speelt alle akoestische gitaren, bassen, percussie, effecten en toetsen. Sporadisch krijgt hij Poolse hulp bij de enkele piano-, fluit- of drumpartij. Het album sluit af met twee remixen van stukken die op de eerste twee platen te horen waren en hierop is de stem van Mariusz Duda prominenter te horen. Mooi en intiem werk. Toen het verscheen, was ik meer geraakt en onder de indruk van Lunatic Soul dan dat ik van Riverside was.
Op het vierde Lunatic Soul-album maakt Mariusz Duda naast zijn akoestische gitaren, bas, percussie en speelgoedinstrumenten ook gebruik van wat meer elektronica. Spaarzame hulp krijgt hij van een drummer. De atmosfeer is waziger, geheimzinniger, bevreemdender en de muziek is bij vlagen nog meer hypnotiserend dan hij al was. Ik vind het zelfs beter. Met dik een uur is de plaat ook langer dan z'n voorgangers. Duda's inspiratie lijkt onuitputtelijk, zeker als je weet dat hij in deze periode ook druk is met zijn band Riverside. Ik heb een speciale editie van dit album en kocht die bij het verschijnen op 10 oktober 2014. Op een bijgevoegde dvd staat een vijfentwintig minuten durende documentaire over het maken van het album. We zien en horen Duda bezig in de studio. Is dit de allersterkste plaat van Lunatic Soul tot nu toe?
Het duurt drie jaar voordat de vijfde plaat van Lunatic Soul verschijnt. Ik koop hem zo gauw hij uit is, op 9 oktober 2017. Het album bevat de eerste muziek die Mariusz Duda kon maken na het overlijden van Riverside-gitarist Piotr Grudziński, het jaar ervoor. Fractured is het verslag van de schok, het verdriet en de rouw van Duda om zijn weggevallen vriend. Het geluid is gelijk anders. Nog steeds zijn er geen elektrische gitaren te horen, maar wel zet hij veel meer elektronica in. Op de drums en enkele orkestpartijen na, speelt Duda weer alles zelf. Dat de atmosfeer nóg donkerder en melancholieker is, verbaast me niet. Intens album.
De opvolger verschijnt een half jaar later al en ik koop hem gelijk op 28 mei 2018. De opnames op dit album stammen van de sessies voor Fractured en zijn óf op de plank blijven liggen óf later verder uitgewerkt door Mariusz Duda. Nog immer horen we verlies, verdriet en rouw door de melancholieke muziek heen, al klinkt het her en der wat schetsmatig. Op de drums na is Duda weer verantwoordelijk voor alle instrumenten en elektronica. Mooie aanvulling, dit.
Vorig jaar kwam Mariusz Duda dan met zijn zevende album van het project Lunatic Soul. Het verlies en verdriet is achter de rug. Through Shaded Woods is een opgetogen, opgeluchte en bijna opgewekte aflevering in de serie. Dit keer ligt de nadruk op de akoestische gitaar en dan vooral op de meer folky manier van spelen. Het begint gelijk goed met Navvie en daarna volgen er nog meer prettig ademende en luchtige songs en instrumentale passages. Geen moeilijkdoenerij, ook de elektronica speelt een ondergeschikte rol en dat maakt dit tot een organischer en natuurlijk aandoende plaat. Er verscheen ook een speciale editie met twee cd's en die schafte ik gelijk aan op 12 november 2021. Het tweede plaatje vult de zes stukken van het eerste mooi aan met nog twee korte akoestische en opzwepende stukjes en daarna volgt het bijna half uur durende Transition II, dat ons meeneemt (aan de hand van voortdurende tempo- en maatwisselingen) langs allerlei sferen die al dan niet terugkeren in het stuk. Dit album is een prachtig werkstuk dat ik tot een van de hoogtepunten van Lunatic Soul reken.
Na het album Balance Of Power legt Jeff Lynne zijn Electric Light Orchestra stil. Hij heeft er zo'n beetje alles uit gehaald wat er uit te halen viel. Lynne richt zich op het produceren van platen van anderen (Tom Petty, Randy Newman, George Harrison, Roy Orbison, noem nog maar een paar onbekende lui), begint met Petty, Orbison, Harrison en Dylan een bandje (Traveling Wilburys) en maakt in 1990 zijn eerste soloalbum. Op Armchair Theatre horen we helemaal niets nieuws: ja, elf nieuw geschreven liedjes die zo van een ELO-album af hadden kunnen komen. Dat is niet vreemd; Lynne wás ELO, zeker de laatste jaren. Melodieuze en zeer herkenbare pop, duidelijk beïnvloed door The Beatles, maar met een geheel eigen Lynnesaus eroverheen. In 2013 verschijnt een heruitgave op cd en die koop ik op 15 mei 2013. Er zijn zowaar twee bonusliedjes ook. Waren op de oorspronkelijke elpee allerlei gastbijdragen (van onder anderen George Harrison, Ringo Starr, Richard Tandy, Michael Kamen en Del Shannon) te horen; in de bonusliedjes neemt Lynne in z'n eentje alle partijen voor z'n rekening. Maar goed dat die bonusliedjes op deze cd staan; nu duurt die net iets langer dan veertig minuten.
Het tweede soloalbum van Jeff Lynne verschijnt in 2012. Op deze plaat gaat hij terug in de tijd, naar zijn jeugd, naar de liedjes die hij op de radio hoorde en die maakten dat hij zelf ook muziek wilde gaan maken. Elf pareltjes speelt hij, alle instrumenten beheerst hij, alle koortjes, alle productie, alles. Ondanks dat het liedjes van legendarische popmuzikanten zijn (Everly Brothers, Orbison, Shannon, Rogers & Hammerstein, Chuck Berry, Charlie Chaplin, Charles Trenet, Aznavour), is het qua geluid weer zo'n typisch Lynne-album, dat zo in het rijtje van ELO had kunnen staan. Ik kocht de plaat pas op 11 januari 2016 en ik vind 'm veel te kort met nog geen achtentwintig minuten.
Tony Kaye ging in 2011 met pensioen, nadat hij als toetsenist zijn sporen had verdiend in Yes (1969-1971), Badger, Flash, de band van Bowie, Detective, Badfinger, Yes (1982-1994) en Yoso. Toch kroop het bloed waar het niet kan gaan en in september 2021 verschijnt zijn debuutsoloplaat End Of Innocence. Twintig jaar na dato verwerkt Kaye zijn gedachten en gevoelens over 11 september 2001 en de nasleep ervan in een portie muziek. Die dag was hij NYC en direct getuige van wat er gebeurde. Kaye speelt alle instrumenten in, merendeels toetseninstrumenten, met een hoofdrol voor zijn geliefde Hammond en piano. Zijn vrouw Daniela Torchia zingt in een of twee stukjes en dat zorgt voor de prettige afwisseling in dit bijna vijf kwartier durende epos. Yes-drummer Jay Schellen speelt echte drums in slechts een enkel stuk. Op de rest van de plaat heeft Kaye de elektronische drums zelf geprogrammeerd en het zijn die drumpartijen waar ik minder van gecharmeerd ben. Het maakt het vaak wat koud en onpersoonlijk. De muziek zelf is bij vlagen grandioos en zeer indrukwekkend. Af en toe lijkt het of ik qua stijl naar een klassieke Vangelisplaat aan het luisteren ben. Tussen de zestien stukken door horen we geluidsfragmenten van de radio, intercomgesprekken van stewardessen in een van de vliegtuigen, stemmen uit de verkeerstoren en dergelijke, hetgeen bijdraagt aan de beklemmende sfeer. Want ja, het zal duidelijk zijn dat dit verre van een vrolijke plaat is, al is er aan het einde voelbare hoop. Kaye weet zijn indrukken goed om te zetten in een aangrijpend en imposant muzikaal avontuur dat geen moment verveelt. Ik koop End Of Innocence op 19 oktober 2021.
Trent Gardner en zijn broer Wayne Gardner beginnen Magellan in 1985. De ene Amerikaan speelt toetsen en trombone, componeert en zingt; Wayne is van de gitaarpartijen. De naam van de band slaat op de muzikale ontdekkingsreis die het duo gaat ondernemen in het land van de progressieve rock. In 1991 komt hun debuutplaat uit en die maakt nog niet zo veel indruk; vanaf dat de band bij het Magna Carta label ingelijfd is, gaat het hard. De derde plaat Test Of Wills verschijnt in 1997 en ik koop hem op 31 mei van dat jaar. Het is een typische Magellanplaat in die zin, dat het bij vlagen compleet over de top is. Net als je denkt dat het niet bombastischer of geconstrueerder kan, gaat genie Trent Gardner nog een stapje verder. Loodzware gitaarpartijen, wagonladingen toetsen, meerstemmige vocalen en lappen tekst: niets is Magellan te veel. De plaat opent met het redelijk representatieve Gameface en daarna komen stuk voor stuk klappers, waarvan het titelnummer Test Of Wills wel een hoogtepunt is, al dan niet vanwege de trombonesolo. Afsluiter Critic's Carnival is ook weer zo'n volslagen uit de hand gelopen stuk. Bij vlagen lag ik me een kriek. Lang niet gedraaid deze en nu ik het zo weer hoor, vind ik het wel fantastisch. Er volgen hierna nog een paar platen van Magellan (en die heb ik niet), tot in 2014 Wayne Gardner een eind aan zijn leven maakt. Twee jaar later overlijdt ook Trent Gardner onder omstandigheden die nooit opgehelderd zijn.
Ook bekend onder de titel Kobaïa. Magma is het Franse collectief muzikanten onder leiding van drummer en componist Christian Vander dat vanaf 1970 een heel eigenzinnig soort muziek maakt, dat raakt aan jazz, prog, avantgarde, modern-klassiek en weet ik veel wat allemaal niet meer. Vander verzon een eigen taal (het Kobaïaans) en een eigen wereld en noemde dat hele concept 'Zeuhl' en hij trekt er tot op de dag van vandaag de hele wereld mee over. Eigenlijk is de muziek van Magma nergens mee te vergelijken. Deze debuutplaat verschijnt in 1970 en hierop horen we de eerste verkenning van het Zeuhlomniversum. Er zijn veel blazers en dat maakt het nogal jazzy, maar ik hoor ook van die verrassende bijna Zappaiaanse wendingen. Als dit de vooraankondiging is van wat nog gaat komen, dan mag de wereld z'n hart vasthouden. En dat is het. Of het vandaag de dag nog net zo wereldschokkend is als in 1970, is de vraag. Ik steek betrekkelijk laat in op de Magmatrein. Op 17 juli 2015 zie ik Magma op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en ben ik om. Deze debuutplaat (een remaster uit 1988) koop ik op 20 juli 2018, eveneens tijdens datzelfde festival, in de kraam bij Franky, de freak uit Würzburg die in Duitschland het Magmamateriaal distribueert.
Magma 
Op deze tweede plaat uit 1971 heeft Magma al veel meer het karakteristieke geluid gevonden. Slechts drie stukken. Opener Rïah Sahïltaahk heeft al veel van die opera-achtige zang en instrumentale bombast, alsmede de bizarre wendingen en ritmes. De twee stukken op plaatkant twee zijn niet van de hand van Vander, maar van respectievelijk bandlid klarinettist/fluitist/saxofonist Teddy Lasry en componist François Cahen. Dat orkestrale, brede, onnavolgbare, ik vind het geweldig. Deze plaat (een remaster uit 2012) kocht ik bij Frankie in de kraam op 18 juli 2015, de dag nadat ik Magma zag en hoorde spelen op het grote Zappa-festival in Noordoost-Duitschland. Magma 2 is de eerste in een rij waanzinnig goede platen.
Met dit derde Magma-album heeft Christian Vander zijn geluid definitief gevonden. Drums, bas, gitaar, toetsen, solozang, koor: Vander zet van alles in. Waar het tekstueel allemaal over gaat heb ik geen idee van, maar dat maakt niet uit. Want wat een plaat is dit! Zeven in elkaar overlopende orkestrale en korale stukken vol herhaling, wendingen, verschuivingen. Opzwepend, hypnotiserend, verbluffend, adembenemend. De plaat verscheen in 1973 en ik heb hier een remaster uit 2012 die ik kocht op 18 juli 2015, de dag nadat ik de band de volledige plaat had horen spelen tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Grandioos.
Ẁurdah Ïtah verschijnt in 1974. Het borduurt duidelijk voort op z'n voorganger. Opnieuw een hele reeks in elkaar overlopende stukken, die samen één compositie vormen. Ook nu de nadruk op de piano, drums, bas en de koorzang. Er zitten weer zeer sterke passages tussen, maar als geheel vind ik 'm iets minder sterk dan z'n voorganger. Toch ook zeer gaaf. Ik kocht 'm op 16 juli 2016 bij freak Franky in de kraam tijdens het jaarlijkse grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland.
Een vijfde Magmaplaat volgde al snel. Christian Vander was productief begin jaren zeventig. Deze verscheen verderop in 1974. Ik kocht de remaster uit 2012 op 18 juli 2015, de dag nadat Magma het hele stuk Köhntarkösz had gespeeld tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Dat hele stuk is weer zo'n orkestraal/koraal werk waarin piano, bas, drum, koor en de stemmen van Klaus Blasquiz en Stella Vander de hoofdrol spelen. Het is een op hol geslagen opera over het volk Zeuhl dat ja, waar gaat het eigenlijk allemaal over? En waar haalt Vander het allemaal vandaan? Na het complete stuk - dat dik een half uur duurt - staan bij mij op de cd nog twee kortere composities, eentje van Vander en eentje (Ork Alarm) van bassist/cellist/pianist Jannik Top. Ook een zeer mooie plaat dit, die nauwelijks onderdoet voor M.D.K..
En hier een foto van Magma, 17 juli 2015:
Tijdens een reeks avonden van 1 t/m 5 juni 1975 laat Christian Vander opnames maken van de Magmaconcerten. Een uittreksel ervan verschijnt eind van dat jaar op een dubbelelpee. Ik koop een remaster uit 2012 op een dubbelcd op 16 juli 2016 in de kraam van Franky tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De opnames zijn zeer goed en de band klinkt en speelt fantastisch. De vocalisten Klaus Blasquiz en Stella Vander zijn zeer goed bij stem, de toetsenisten, violist, bassist en gitarist kwijten zich uitstekend van hun taak en Christian Vander zelf drumt of zijn leven ervan afhangt. Het album opent met zo ongeveer de gehele Köhntarkörsz, ietwat anders getiteld (Köhntark), maar dat zal wel Kobaïaans zijn. Het titelnummer Hhaï is een ander hoogtepunt, alsmede het bijna funky Kobah. Het allerbeste zit aan het eind: daar krijgen we bijna de gehele suite van het album Mekanïk Destruktïẁ Kömmandöh (Allemensen!). Dit is een schitterend album dat laat horen dat Magma dat grandioze geluid ook live bijzonder goed kon waarmaken.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 31-10-2021 21:20:14 ]
Na al dit zware, orkestrale, korale en bombastische werk is Üdü Ẁüdü uit 1976 bijna lichtvoetig en toegankelijk. Schijn bedriegt echter. De orkestratie is nog net zo zwaar: gitaar, toetsen, bas, strijkers, blazers, koor en razende drums. Op de eerste plaatkant staan vijf korte stukken die opzwepend en meeslepend zijn, mogelijk dat ze daardoor ook behapbaar lijken, want complex zijn ze gebleven. Misschien zit het 'm in dat lang niet alle composities van de hand van Christian Vander zijn. Ik kende het malle Trollen Tanz al wel; het staat op een 5cd's tellende box met verzamelde progrock die ik ooit eens kocht (en bij de verzamelplaten staat, tot over bijna twee jaar). De hele plaat ademt duistere dwergenrock uit. Bassist Jannick Top is verantwoordelijk voor meer dan de helft van de composties (waaronder Soleil d'Ork) en vooral het plaatkantlange De Futura: een stuwend ritme met herhalende vocalen, dat halverwege versnelt en vreemde wendingen maakt. Bovenop Christian Vanders denderdende drums legt Top bassynthesizer, cello en toetsen die allemaal donker klinken. Koboldenmuziek bij uitstek. Bijzondere plaat in de Magmarij. Ik kocht 'm op 20 juli 2018 bij Franky in de kraam tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland.
Nog weer twee jaar later - we bevinden ons inmiddels in 1978 - heeft Vander zijn schrijfritme weer te pakken en komt hij met dit Magma-album. Op Attahk staan zeven korte tot middellange stukken uit de zo typische Magmawereld. Orkestraal, koraal, imponerend, subtiel, opzwepend, afwisselend en altijd interessant. Vander heeft alle stukken geschreven en bespeelt drums, percussie, piano en andere toetsenapparaten. Wie de andere muzikanten zijn is op de hoes wat onduidelijk omdat de bandleden namen uit het Kobaiaans hebben aangenomen. Dat hoesontwerp is overigens van H.R. Giger, van wie vier jaar ervoor al werk te zien was op de hoes van ELP's Brain Salad Surgery en nog weer wat later wereldfaam zou verwerven met zijn creatie van filmmonster Alien. Op de plaat horen we weer wat invloeden uit de jazz en de hoek van de moderne klassieke muziek zonder dat het ten koste gaat van dat authentieke en unieke Magmageluid. Opener The Last Seven Minutes (1970-1997, Phase I) valt gelijk op, ook het hoge gezang in Liriïk Necronomicus Kanht (Où Nos Deux Héros Ürgon Et Gorgo Se Rencontrent) is bijzonder en voor mij is het hoogtepunt het bizarre Maahnt. Ik kocht Attahk (een remaster uit 1990) op 19 juli 2019 tijdens het grote Zappafestival in de kraam bij Charly (hij heet Charly bedenk ik me nu, niet Franky), de freak uit Würzburg die de distributie van de Magmamuziek in Duitsland doet. Dit is misschien niet de beste Magma, maar toch weer een die er zeker mag zijn.
Dit is een livealbum dat in 1981 verschijnt op een dubbelelpee. Ik koop een dubbelcdversie (uit 1994) bij Charly in de kraam tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 19 juli 2019. De opnames zijn gemaakt 9, 10 en 11 juni 1980 in het Olympia in Parijs. Naast bas, gitaar, toetsenisten, violist en drummer Christian Vander horen we maar liefst vier zangers (waaronder Klaus Blasquiz en Stella Vander). Er staan slechts twee stukken op het album. Het eerste plaatje is gevuld met Theusz Hamtaahk (1er Mouvement) en het tweede met MekanÏk DestruktÏw Kommandöh (3eme Mouvement De Theuz Hamtaahk). Alle materiaal had met z'n net zesenzeventig minuten speeltijd tegenwoordig ook op een enkele cd gekund. Maar ik klaag niet. Want wat is het weer goed. Alles wat Magma in zich heeft, krijgen we hier op onweerstaanbare wijze voor onze kiezen. Ik zit hier die zesenzeventig minuten bijna ademloos aan te horen. Vooral het tweede plaatje (dat dus de gehele M.D.K. bevat, mijn favoriete Magmaplaat) is indrukwekkend, maar ook in het eerste stuk zitten passages die ronduit opzwepend zijn.
Een derde deel van de liveplaat verschijnt eveneens in 1981. Ik koop een cd-versie ervan (uit 1992) eveneens bij Charly in de kraam tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 19 juli 2019. De drie stukken die erop staan zijn eveneens opgenomen op 9, 10 en 11 juni in het Olympia in Parijs. Rétrovision (Je Suis Revenu De L'univers) is een plaatkantlang stuk waarin veel herkenbaars zit dat je zo meezingt, Hhaï kennen we van de gelijknamige liveplaat uit 1975 en La Dawotsin is zowaar een korterikje. Voor de rest is alles hetzelfde: zeer goed.
Het meest recente studioalbum van Magma verschijnt in 2019 en ik koop het op 12 augustus 2019. Vanaf de eerste keer beluisteren ben ik helemaal overdonderd. Alle klassieke Magmaelementen zitten erin en er is meer, lijkt het. Dit keer één lange compositie die op de cd in verschillende delen uit elkaar valt. Het laat zich echter niet in stukjes knippen; het is een geheel, met een kop en een staart, bijna achtendertig minuten lang. (Ik vraag me af waar op de vinylversie de 'knip' zit.) Christian Vander heeft het stuk al in de jaren zeventig geschreven en het is verschillende keren live uitgevoerd, maar nooit in de studio opgenomen. Tot 2018. Vander doet deze keer alle mannelijke solozang. De drumpartijen heeft hij uitbesteed aan Morgen Agren. Naast de bas, gitaar en piano horen we dit keer ook een heel orkest en dat past geweldig goed bij de muziek. Stella Vander is naast Christian te horen in de solozang. Op de plaat zet Vander een koor van zeven zangers in. De suite werkt gigantisch goed. De verschillende delen vloeien subtiel in elkaar over. Er zijn bijna verstilde passages en anderzijds uiterst opzwepende. Wat een prachtwerk, misschien wel het beste wat Magma ooit heeft gemaakt.
Joost Belinfante, Hennie Vrienten, Fay Lovsky, Jan de Hont, Roland Brunt, Jan Peijnenburg, Joost Klaasse: toch niet de minste muzikanten uit ons land. Zij verzamelden zich in 1990 om onder de naam The Magnificent Seven samen muziek te gaan maken. Geen eigen composities, maar rijkelijk putten uit de muziek van klassieke films en televisieseries. En zo komen er hier eenentwintig parels voorbij. Van Disneyfilms tot de Hawaii 5-O en van Star Trek tot Mission Impossible. Bij vlagen uiterst melig, maar altijd bijzonder amusant. Met al die instrumentalisten zit het met de technische kant van de muziek wel goed; het klankpalet is groot, met blazers, toetsen, percussie en verschillende stemmen. Dit plaatje verscheen in 1990 en het is helaas het enige van dit ensemble. Ik kocht het op 24 oktober 1990 en we hebben het hier vaak uit de kast getrokken om een feestje op te leuken.
En ik kom hier een post van Jan de Hont tegen:
Mallard was een soort van supergroep, voortkomend uit The Magic Band, de band van Captain Beefheart. In 1974 rennen bassist Mark Boston, gitarist Bill Harkleroad en drummer Art Tripp (trouwens ook ex-Zappa) gillend gek bij Beefheart weg en starten samen met zanger Sam Galpin en toetsenist Rabbit Bundrick deze band. In 1975 verschijnt hun debuutplaat Mallard, die eigenlijk helemaal geen exceptionele muziek bevat. Het is een toegankelijke vorm van bluesrock, rhythm & blues, countryrock, zeg het maar. Als je wilt weten waar Dire Straits hun geluid vandaan gejat hebben, dan moet je dit gaan horen. Na de eerste plaat zegt Art Tripp alweer gedag; ene George Dragetta neemt zijn plek in. Niet dat daarmee het geluid verandert. Na de tweede plaat In A Different Climate en een korte tour heft de band zichzelf op vanwege het gebrek aan commercieel succes. In de loop van de jaren hebben de twee albums een cultstatus opgebouwd en in 1994 verschijnen ze samen op een enkele cd. Die koop ik op 16 september van dat jaar. Leuke plaatjes en aardig voor de heb in verband met de Beefheart-Zappa-connectie, maar niet uitzonderlijk of heel spectaculair.
Henry Mancini (1924-1994) is zo'n Amerikaanse componist die belachelijk veel werk heeft gemaakt zonder dat velen het weten. Op deze zeer goedkope verzamelaar staan maar liefst zestig stukken van hem. Het merendeel heeft hij gecomponeerd voor ontelbare films en televisieseries; op andere is hij te horen als bandleider/dirigent. De goedkoopte zit hem mede in dat er nergens vermeld staat waar en wanneer het is opgenomen en in welke context we het moeten plaatsen. Ik neem maar even aan dat het een dwarsdoorsnede is van 's mans immense oeuvre als componist, bandleider en dirigent. In drie uren tijd komen er - verspreid over drie cd's - stukken voorbij als Peter Gunn, Moon River en Theme from Pink Panther. Een en al brok nostalgie, dames en heren. Als kind zag ik de Pink Panther-films en als jochie van vijftien wist ik niet wat ik hoorde toen ik voor het eerst Peter Gunn op de radio meemaakte (weliswaar in een uitvoering door Emerson Lake & Palmer, maar toch - en toen ik het niet veel later ook hoorde tijdens de film The Blues Brothers ging ik helemaal uit mijn plaat). Toffe verzamelaar.
quote:
bazbo cd1452: Henry Mancini - The Real... Henry Mancini - The Ultimate Collection
[ afbeelding ]
Henry Mancini (1924-1994) is zo'n Amerikaanse componist die belachelijk veel werk heeft gemaakt zonder dat velen het weten. Op deze zeer goedkope verzamelaar staan maar liefst zestig stukken van hem. Het merendeel heeft hij gecomponeerd voor ontelbare films en televisieseries; op andere is hij te horen als bandleider/dirigent. De goedkoopte zit hem mede in dat er nergens vermeld staat waar en wanneer het is opgenomen en in welke context we het moeten plaatsen. Ik neem maar even aan dat het een dwarsdoorsnede is van 's mans immense oeuvre als componist, bandleider en dirigent. In drie uren tijd komen er - verspreid over drie cd's - stukken voorbij als Peter Gunn, Moon River en Theme from Pink Panther. Een en al brok nostalgie, dames en heren. Als kind zag ik de Pink Panther-films en als jochie van vijftien wist ik niet wat ik hoorde toen ik voor het eerst Peter Gunn op de radio meemaakte (weliswaar in een uitvoering door Emerson Lake & Palmer, maar toch - en toen ik het niet veel later ook hoorde tijdens de film The Blues Brothers ging ik helemaal uit mijn plaat). Toffe verzamelaar.
Mancini Baby Elephant walk is ook zo tof..Tsjek. Staat erop.quote:
[..]
Mangrove maakt symfonische rock. De band komt nog uit Apeldoorn, ook. Dit is hun eersteling uit 2001, met vijfendertig minuten misschien niet een volledig album, maar genoeg om te horen waar de band destijds mee bezig was. Het trio Roland van der Horst (gitaar), Pieter Drost (bas) en Joost Hagemeijer (drums) vormde de kern; toetsenist Hans van der Linden en zanger Holdtman zouden na dit debuut afhaken. Je hoort wel dat het een thuisproductie is. Niet dat het knullig klinkt, maar soms is het wat dof en dun. Op het repertoire acht korte, kernachtige stukken waarin de gitaar de hoofdrol speelt. Stukken als Zone I en Zone III bleven lang op de setlijst van de concerten (die ik mocht meemaken). Ik kocht dit plaatje pas op 22 januari 2007 in onze plaatselijke platenwinkel; het staat nog wel vermeld op hun website, maar ik weet niet of het nog verkrijgbaar is.
Niks van te vinden op YT.
Ik leerde Mangrove kennen via een collega van me. Die heeft een vriend en met z'n drietjes gingen we nog wel eens naar een concert. Zo bezochten we bijvoorbeeld Porcupine Tree in Lucky & Co in Rijssen in 2003. Onderweg in de auto ontdekte ik dat deze vriend in een bandje speelde. Op 5 februari 2004 ging ik eens naar dat bandje luisteren. Dat was in het Bluescafé, hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het bandje heette Mangrove en vriend Chris Jonker was sinds kort aangesloten. Hij bracht de band een ietwat ander geluid, zijn vele lagen subtiele toetsen vormden in combinatie met de stevige ritmesectie een grandioze basis voor de gitarist. Ik was onder de indruk. De band presenteerde de net verschenen plaat Touch Wood. Ik kocht hem ter plekke. Op de plaat negen mooi uitgewerkte symfonische stukken. De band heeft alles zelf gedaan: stukken gecomponeerd, gearrangeerd, ingespeeld, opgenomen, geproduceerd, alles. Ik moet zeggen: het klinkt allemaal bijzonder goed, al is de productie ook hier wat dun en komt de zang van Roland van der Horst lang niet zo sterk over als tijdens concerten. De composities zitten prachtig in elkander en er is ruimte voor wat solo's her en der. Mooi album.
Bijna niks van te vinden op YT, behalve:
Op Facing The Sunset van een jaar later (2015) gaat Mangrove nog een stap verder. Het symfonische geluid zit verwerkt in vier lange composities die samen bijna een uur duren. Ik geloof dat er een onderliggend verhaal is, maar dat heb ik nooit zo opgepakt. Wel hoor ik dat verschillende muzikale thema's gedurende het album op verschillende plekken terug komen. Dat maakt dat ik deze plaat graag als een geheel beluister. Toch zijn er uitschieters. De opener en tegelijkertijd het titelnummer valt van de ene atmosfeer in de andere. Het derde stuk, het instrumentale There Must Be Another Way bevat zo veel dat het bijna niet bij te houden is: ik hoor de symfonische passages van Camel, ik hoor de zware gitaarakkoorden en maatvoering van King Crimson en nog veel meer. Na een wat sereen stukje volgt het absolute hoogtepunt van de plaat: het supersymfonische einde van het stuk, met een waanzinnig toetsentapijt van Chris Jonker en een zoveelste lyrische gitaarsolo van Roland van der Horst. Hidden Dreams is met dik twintig minuten het langste stuk en vangt daarin alle stijlen en stemmingen van de hele plaat samen. Hoor ik daar in het begin zelfs een Wakemanachtige Moogsolo? De band verzorgt weer de productie en dit keer klinkt het allemaal veel beter. Zelfs de zang vind ik beter te pruimen, al haalt het nog niet bij Rolands stem als hij live aan het werk is. Het kwartet Van der Horst, Drost, Hagemeijer en Jonker heeft een prachtplaat afgeleverd. Ik koop het op 30 september 2006, gewoon hier in de plaatselijke platenwinkel in ons zo majestueuze Apeldoorn.
Ook bijna niets van te vinden op YT, behalve:
Apeldoornse proghelden staan op 4 november 2006 in onze poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik kan daar helaas niet bij zijn, maar gelukkig laat de band opnames maken die hetzelfde jaar nog uitkomen op deze dubbelcd. Ik koop die op vrijdag 19 januari 2007 als de Apeldoornse proghelden nogmaals in diezelfde poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn staan. (Al zit er een verkeerde datumsticker in mijn cddoosje; er staat 30 september 2006 op en dat kan gewoon niet.) Het geluid van deze concertregistratie is erg goed. Op de setlijst stukken van de drie studiocd's. Zo opent het concert met Zone I en Zone III van Massive Hollowness; opvallend, want toen was de samenstelling en de stijl van de band heel anders. Cold World en Wizard Of Tunes zijn zeker hoogtepunten, alsook de het eerste en afsluitende deel van Facing The Sunset. Ik weet dat de band de hele cd integraal heeft gespeeld, maar het staat niet in z'n geheel op deze liveregistratie. Toch klaag ik niet. Dit is een mooi verslag van een goede muziekavond. Roland van der Horst klinkt uitstekend op gitaar en ook zijn zang mag er nu zijn; de topper is toetsenist Chris Jonker met z'n gelaagde spel en spaarzame solo's à la Peter Bardens en Rick Wakeman.
Van het concert verscheen ook een dvd, maar die heb ik lekker niet. Hier wat stukjes ervan:
Op 19 december 2008 speelt Mangrove weer, nu zijn ze terug in hun kleine vertrouwde Bluescafé hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het café is echt veel te klein voor de meute mensen die erop af is gekomen. Die meute is niet zo raar, want hun album Facing The Sunset is internationaal bejubeld door zowel de pers als het publiek. Tijdens deze koude avond is het bloedje heet in het café en de band speelt nieuwe stukken de dan nog te verschijnen plaat Beyond Reality. Als een soort cadeautje aan de trouwe fans deelt de band promo-cd-singles uit en dat is deze. Op het plaatje staat slechts het titelnummer van het album Beyond Reality in een vroege mix. Het is een niet onaardige progballad met gitaarsolo's à la Steve Rothery van Marillion. Mooi gespeeld, maar ik mis het vuurwerk.
Als Beyond Reality dan verschijnt in 2009, koop ik 'm niet direct. Het duurt ook nog een paar jaar voordat ik de band weer live aan het werk zie. Op 25 maart 2011 staat Mangrove opnieuw in het grote Gigant in ons zo majestueuze Apeldoorn. De band viert haar tienjarig bestaan met een speciaal concert. Na afloop koop ik de plaat. Opnieuw heeft de band het album zelf geproduceerd, zij het dit keer in een (andere) professionele studio. Het geluid is zeer goed. Nu niks meer dof, dun of blik: alle instrumenten klinken in balans. De gitaarsolo's zitten fijn vooraan in de mix, hetgeen het klassespel van Roland van der Horst benadrukt. Vergis ik me nu of is er gewoon wat minder ruimte voor de solo-escapades van toetsenist Chris Jonker? De plaat opent met twee en eindigt met twee lange stukken van een klein kwartier, dan volgen drie kortere (waaronder het titelnummer dat ik al kende) en een langer stuk van een kwartier (met een heerlijk lyrisch gierende gitaarsolo) sluit de plaat af. De composities zijn goed, maar blijven om een of andere reden wat minder goed bij mij hangen. Soms is misschien wat te lichtvoetig naar mijn smaak. Het concert ter gelegenheid van het tienjarig bestaan is als vanouds zeer goed. Erna zal ik ze nog een paar keer zien. Drummer Joost Hagemeijer neemt ergens afscheid en zijn plek wordt ingenomen door de drummer van die andere band van Roland van der Horst: The Genesis Project (jazeker, een Genesis-tributeband). Eén keer ben ik niet blij dat Mangrove speelt. Zaterdag 21 april 2012 staat de band in Hedon het voorprogramma van The Carl Palmer Band en omdat er een tijdslimiet is moet Palmer korter spelen dan gepland (waardoor ik godfriedvictordirk drie stukken moet missen waaronder Tarkus!). Daarna is het lange tijd stil rondom Mangrove. Pas op 17 januari 2020 is de band weer actief: opnieuw een concert in Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Naast veel oude bekende muziek krijgen we ook ruim drie kwartier nieuw materiaal en dat klinkt fris, avontuurlijk en lekker Mangroveprog. De band werkt aan een nieuw album, maar dan doet de pandemie van zich spreken. Van de zomer maakte de band bekend dat ze het werk aan de nieuwe plaat heeft hervat, maar een maand geleden kwam het bericht dat toetsenist Chris Jonker de band heeft verlaten.
Helaas is afsluiter Voyager niet te vinden op YT, wel iets live:
Jaja, ik heb deze ook op vinyl. Het is ook mijn enige MMEB-plaat. Ik weet dat er meer zijn die goed zijn, maar dit is echt helemaal super. Ik kwam deze cd (een remaster uit 1998) van dit album uit 1973 ergens tegen op 28 maart 2007 en nam hem voor een prikkie mee. De plaat is gebaseerd op ons zonnestelsel en neemt ons op een soort symfonische progmanier mee langs de planeten. Nu kan de in Zuid-Afrika geboren toetsenist Manfred Mann heus wel een een stukje muziek componeren, maar hij is vooral sterk in het bewerken van andermans werk. Zo opent deze plaat met een liedje van meneer Bob Dylan. Father Of Day, Father Of Night is gelijk een stuk van bijna tien minuten waarin zowel de gitaar en de stem van Mick Rogers als de toetsen en vooral Moog van Mann de boel tot ongekende hoogte weten te brengen. Zeer sterk. Op bas horen we overigens Colin Pattenden en op drums Chris Slade. Ook heel goed. Daarna komen eigen composities van de band. Darkness, In The Beginning is ook al zo'n meeslepend stuk en de eerste plaatkant sluit af met het wat melige maar toch zeer gave Pluto The Dog. Ook de tweede plaatkant kent louter hoogtepunten. Het titelnummer Solar Fire, het medley Saturn, Lord Of The Ring / Mercury, The Winged Messenger en het afsluitende duo Earth, The Circle II en I (jaja). Op de cd staan nog twee bonussen: een bewerking van Joybringer (van Gustav Holst) en een korte singleversie van Father Of Day, Father Of Night. Beide stukken voegen niet zo heel veel toe. De plaat zelf blijft legendarisch en na al die jaren dik overeind. Een van de beste albums ooit.
Mano Negra was een collectief muzikanten uit Parijs, aangevoerd door Manu Chao en allen met Spaanse (voor)ouders. De groep was actief van 1987 tot 1994 en staat bekend om de aanstekelijke mix van punk, flamenco, ska, salsa, chansons rock, pop, hiphop, reggae, elektronica en wat al dies meer. 'Pachanka', noemden ze het zelf. Dit album komt uit 1991 en is zo ongeveer hun bekendste werk. Ik kocht het op 30 januari 2001. Een paar jaar eerder was ik in aanraking gekomen met het solowerk van Manu Chao en vooral zijn eerste soloplaat Clandestino uit 1998 (zie ook de wereldmuziek, tot over een jaar of twee), waarvoor hij het titelnummer van King Of Bongo opnieuw opnam. Daar waar Chao's soloplaten wat meer elektronica bevatten, daar is King Of Bongo authentieker, rauwer, punkier, al is het met dat brede palet aan stijlen onmogelijk in een hokje te douwen. Aanstekelijk blijft het. Toch die andere drie Mano Negraplaten ook maar eens beluisteren.
Menig autoritje opgeleukt met Mano Negra in cassettespeler
Ik vind Mano Negra nog steeds leuker dan Manu Chao solo.
Dit project van zangeres Heather Findlay en multi-instrumentalist Dave Kerzner brengt in 2016 dit album voort en daarbij is het tot nu toe gebleven. Kerzner staat bekend om zijn wat pompeuze en rijk gearrangeerde prog, maar hier houdt hij zich in. Alles staat ten dienste van de engelenstem van Findlay, al zijn er wat meer uptempo stukken waarin het er wat steviger toe gaat. Maar ruig wordt het nergens. Kerzner speelt alle toetsen en wat akoestische gitaar en verzorgt de productie. Er zijn wat gastmuzikanten: Troy Donockley (achtergrondzang en gitaar), Arjen Lucassen (gitaar), Dave Kilminster (gitaar), drums, bas. Ik koop het album bij het verschijnen op 22 februari 2016 en ik heb het een paar jaar niet gehoord. Jammer, want er staat zeer mooi spul op. Dat mooie spul is allemaal van de hand van Kerzner (muziek) en Findlay (tekst) en na tien stukken krijgen we nog een bonus in de vorm van een akoestische versie van Mountain Spring. Island is zelfs een officiële single, al heb ik geen idee of het ooit ergens succesvol is geweest.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-11-2021 21:58:31 ]
Dit album heb ik al zo'n vijfendertig jaar op vinyl, maar veertien jaar geleden, op 8 januari 2007, kocht ik een remaster uit 1997 op cd. Wat zeg ik? Op dubbelcd. Het originele album staat op plaatje 1 en op plaatje 2 vinden we een zevental bonusstukken. Marillion ontstond eind jaren zeventig rondom Aylesbury in Groot-Brittannië en na een zwik bezettingswisselingen, een verandering van naam (van Silmarillion naar Marillion) en de eerste EP Market Square Heroes mag de band in 1983 een complete elpee maken. Met zanger Fish, gitarist Steve Rothery, toetsenist Mark Kelly, bassist Pete Trewavas en drummer Mick Pointer lijkt de bezetting definitief. Met Script For A Jester's Tear maakt de band in ieder geval een van de beste neoprogplaten in de geschiedenis. Zelf vind ik het de beste plaat die Marillion ooit gemaakt heeft. Opener en titelnummer laten gelijk goed horen wat voor vlees we in de kuip hebben: gedragen zang, zware en poëtische teksten, allerlei atmosferen en tempowisselingen, lyrische gitaarsolo's en uitgekiende instrumentatie. He Knows You Know, The Web, Garden Party, Chelsea Monday en Forgotten Sons doen er niet voor onder. De plaat luistert als een geheel: de zes stukken lopen al dan niet vloeiend in elkaar over. Het avontuur spat ervan af. Op het tweede plaatje staat dan die EP Market Square Heroes met naast het titelnummer en tevens liveklapper ook Three Boats Down From The Candy en het lange en epische Grendel (dat de band veel kritiek oplevert vanwege een opvallende gelijkenis in opbouw met Genesis' Supper's Ready). Drie demoversies en b-kantje Charting The Single besluiten het tweede plaatje. Al met al een leuke uitgave van een legendarisch debuutalbum.
Als in 2020 het legendarische debuutalbum van Marillion nog een keer verschijnt, maar dan in deluxe boekeditie, ben ik er als de kippen bij en ik koop 'm op 23 april 2020. Vier cd's en een bluray. Op het eerste plaatje staat de plaat in een mooie remix/remaster. De Market Square Heroes-EP plus het b-kantje Charting The Single zijn te vinden op het tweede plaatje. De alternatieve mixen die op de dubbelcd-uitgave van 1997 staan, ontbreken dan weer (maar komen wel terug op de bluray). Plaatje drie en vier bevatten het concert in The Marquee Club op 29 december 1982. Het is een gedreven concert met veel stukken van het (dan nog te verschijnen) album, plus een indrukwekkende Grendel en als toegiften Market Square Heroes en Margaret. Feestje. Op de bluray staat het album in allerlei mixen (waaronder een surround), de inhoud van plaatjes twee, drie en vier, een uur durende documentaire over de totstandkoming van de plaat met allerlei interviews met bandleden van toen en nu, promovideo's van Market Square Heroes, He Knows You Know en Garden Party, plús een mooi opgepoetste versie van de video Recital Of The Script - Live At The Hammersmith Odeon, 18th April 1983. Dit concert is absoluut de moeite van het bekijken waard: heel fijn om de band in die begindagen aan het werk te zien. Kortom: waar voor de centen. Ik geloof dat deze set ondertussen al nauwelijks meer te krijgen is; het was een eenmalige uitgave (op Discogs wisselt hij al van eigenaar voor honderd pleuro of meer).
Het tweede Marillionalbum komt moeizaam tot stand. De band toert als een gek, maar heeft nauwelijks materiaal als ze van de platenmaatschappij de studio in moet. Ook in de studio lukt het niet; bandleden zijn meer bezig met feest en cocaïne dan met componeren en opnemen. Uiteindelijk weet de band er zeven stukken uit te persen en het resultaat is een wat geforceerd klinkende plaat die niet af lijkt. Feit is ook dat er geen tijd meer was voor een betere eindmix, hetgeen maakt dat de band niet tevreden is met hoe Fugazi in 1984 uitkomt. Openers Assassing en Punch And Judy zijn nog sterk, daarna kakt het wat in, maar de groep herstelt zich goed met afsluiters Incubus en het titelnummer. De plaat verkoopt niet goed en om de hoge productiekosten te compenseren brengt de band niet veel later het goedkoop gemaakte livealbum Real To Reel uit, dat inderdaad zeer succesvol blijkt. De band mag een derde studioalbum maken, maar dat is een ander verhaal. Ik heb de plaat natuurlijk op vinyl en kocht deze remaster uit 1998 op 19 januari 2009. Ook dit is een dubbelcd, met op het eerste plaatje de reguliere elpee en op het tweede plaatje wat bonuswerk in de vorm van singleversies of demo's.
Ook Fugazi krijgt een mooie boekbewerking. Ik koop hem bij het verschijnen op 14 september 2021. Dit keer drie cd's en een bluray in de boekbox. Op het eerste plaatje staat een goede remix/remaster. In de documentaire op de bluray legt de band uit dat de plaat eindelijk een mix heeft gekregen naar tevredenheid. Op de originele elpeeversie had het afsluitende titelnummer nog een fade-out; de band was onthutst tijdens de laatste testluistersessie, maar te laat om dit te laten corrigeren: de plaat was al naar de persen. Dat is hier hersteld. Op het tweede en derde plaatje horen we het concert dat Marillion gaf op 20 juni 1984 in Le Spectrum in Montreal. Een zeer bevlogen en uitstekend gespeeld concert. Op de cd's ontbreken de singleversies en demo's die op de 2cd-versie uit 1997 staan, maar we vinden ze wél terug op de bijgeleverde bluray. Daarop ook de eerder genoemde documentaire met een boel interviews met de band, de plaat in allerlei mixen waaronder een surround, de promovideo van Assassing, plus Fugazi het gefilmde concert dat de band gaf in Kloten (bij Zürich) op 21 november 1984 voor de Zwitserse televisie. Tijdens dat concert zien en horen we de band enkele stukken van de plaat spelen, plus natuurlijk de klappers van daarvoor. Mooie heruitgave, dit.
Dit album uit 1985 was mijn eerste kennismaking met de band Marillion. Ik had ze heus wel gezien hoor, die stoere jongens op school met dat logo in viltstift getekend op hun schooltas. Maar het was ergens op een avond in 1985 dat ik tijdens De Elpeeshow of zo op de radio een deel van deze elpee hoorde: Blind Curve. Ik kocht de elpee en op 12 januari 2009 schafte ik deze dubbelcd aan, zodat ik het album krasvrij had. Niet dat er krassen op mijn vinylversie zaten. De plaat is één lange songsuite, verdeeld in tien in elkaar overlopende delen en dan zijn er onder die tien delen ook nog weer een paar delen die in subdelen zijn onder te verdelen. Snapt u het nog? Blind Curve is zo'n stuk dat ook weer in vijf subdelen is te onderscheiden. Misplaced Childhood is een conceptalbum. Zanger Fish schreef de teksten na een nacht onder invloed van acid. Het handelt allemaal over verloren liefde, plots succes, aanvaarding, heimwee naar het verleden en andere ellende. Niet echt een touw aan vast te knopen, maar dat dondert verder niet. Na een korte introductie krijgen we gelijk Kayleigh voor onze kiezen, de grote grote hit. Jammer dat-ie zo kapotgedraaid is op de radio, want het is wel degelijk een sterk stuk. Het leverde de band in ieder geval wel de nodige aandacht en dus waarschijnlijk ook nieuwe fans op. Ook een remix van Lavender met daarin een kinderliedje verwerkt was redelijk succesvol als single. De band ging de wereld rond en speelde de gehele plaat van voor naar achter, nogal een krachttoer. Op deze dubbelcd staat de oorspronkelijke elpee op het eerste plaatje; op de tweede cd vinden we de singleversies van Kayleigh en Lavender Blue, plus de stukken van de maxisingle Lady Nina, een remix van Heart Of Lothian én de gehele plaat nog eens, maar dan in demovorm. Vooral dat laatste is leuk om een keer te horen; sommige stukken staan nog niet op de juiste plek en de band is duidelijk nog zoekende naar de arrangementen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-11-2021 21:40:45 ]
In 2017 verschijnt deze eerste boekbox waarin werk van Marillion opnieuw zeer mooi verpakt zit. Het originele album is onder handen genomen door ene Steven Wilson, die niet alleen een nieuwe stereomix maakte, maar ook eentje in surround. Vier cd's en een bluray zitten er in dit boekwerk verstopt. Ik koop dat boekwerk overigens op 1 augustus 2017 als hij verschijnt. Op de eerste cd staat de nieuwe mix van het album; op de tweede en derde vinden we het concert dat Marillion gaf op 15 oktober 1985 in Muziekcentrum Vredenburg in Utrecht. Dat is een gaaf concert dat begint met klassiekers als Script For A Jester's Tear en Incubus. Na veertig minuten kondigt Fish het laatste stuk aan en dat blijkt de volledige Misplaced Childhood te zijn. Daarna natuurlijk nog toegiften in de vorm van Fugazi, Garden Party en de eeuwige Market Square Heroes. Het vierde plaatje bevat de singleversies en demo's die ook op de 2cd-versie van twintig jaar eerder stonden, plus nog een extra mix van Lady Nina (ook weer door ene Steven Wilson). De bluray bevat allerlei mixen van het album (waaronder dus die surround), een documentaire over het tot stand komen van de plaat en maar liefst vier promovideo's (Kayleigh, Lavender, Heart Of Lothian en Lady Nina). Prachtpakket. Mooie heruitgave van dit klassieke neoprogalbum.
Clutching At Straws is de opvolger, al duurt het tot 1987 voor hij verschijnt. Ook deze plaat komt niet heel gemakkelijk tot stand. Er zijn spanningen in de band, zanger Fish sluit zich veel af, komt met teksten en ideeën die de band dan weer niet ziet zitten. Het maakt Clutching At Straws in ieder geval wel een spannende plaat. Veel stukken gaan over de negatieve kant van succes, over drank en drugsgebruik, over verloren liefdes, over het gebrek aan contact; Fish schildert vooral zijn eigen positie in de band. De muzikale uitwerking is sterk. De plaat opent met de trliogie Hotel Hobbies, Warm Wet Circles en At That Time Of The Night en laat horen waar het heen gaat: stevige maar melodieuze prog, intense instrumentale passages en duistere teksten. Incommunicado is de hit en dat is bijzonder voor een stuk in een dergelijk vreemde maatsoort. Wat mij betreft is Slainte Mhath het hoogtepunt van de plaat, maar White Russian is ook een topper. Sugar Mice vind ik dan weer te drammerig en het afsluitende The Last Straw is niet de knetterende finale die het zou moeten zijn, al is het op die manier misschien wel passend als je er nader over nadenkt. Hoezenmaker Mark Wilkinson heeft weer een prachtig werk gemaakt, maar bekend is dat hij te laat was; er hadden meer bekende figuren in het café moeten staan. Ik heb destijds de plaat niet op vinyl gekocht. Ik hoorde hem bij een vriend en was gewoon niet zo onder de indruk. Jaren later - op 21 september 2010 - kocht ik een remaster uit 1999 op dubbelcd. Het eerste plaatje bevat het originele album; op het tweede staan een paar alternatieve versies, een niet uitgebracht stuk en een hele zwik demo's. Op die demo's hoor je goed waar het knelde; ik hoor stukken die niet op het album terecht zijn gekomen, maar op de opvolger waar Fish niet meer op mee doet en andere die op de eerste soloplaat van Fish zijn te horen. Tegenwoordig vind ik Clutching At Straws wel degelijk een goede plaat met een paar zeer sterke momenten.
Marillion tourt met Clutching At Straws de wereld over in 1987 en de band weet dan al: zanger Fish zal gedag zeggen en een solocarrière starten. Het laatste concert dat de band geeft is op 19 december 1987 in het Edinburg Playhouse, een thuiswedstrijd voor de grote Schot. Van enige interne spanning is tijdens het concert niets te horen; integendeel, het is een grandioos optreden en een prachtig vaarwel. Het concert is te vinden op de boekversie van Clutching At Straws, dat in 2018 verschijnt; ik koop het op 17 december als hij net uit is. Vier cd's en een bluray weer. Op het eerste plaatje staat het originele album in een remix, op het tweede en derde plaatje dat concert en op het vierde plaatje vinden we de demo's die ook al op de dubbelcd uit 1999 stonden plus nog een paar nooit verschenen demo's. Op de bluray staat het album in verschillende mixen,waaronder een surround, een documentaire met interviews met bandleden waarin Fish nog maar eens een keer uitlegt waarom het allemaal zo gelopen is, plus de promovideo's van Incommunicado, Sugar Mice en Warm Wet Circles. Wederom een bijzonder mooie heruitgave.
Marillion vindt de vervanger van Fish in de persoon die Steve Hogarth heet. Hij boekte eerder (klein) succes met zijn bandjes The Europeans en How We Live. Ik herinner me goed dat ik het nieuwe album Seasons End kocht op 28 mei 1989 (het was al een tijdje uit), hem thuis in de speler stopte en ronduit aangenaam verrast was. Opener King Of Sunset Town begint met anderhalve minuut langzaam aanzwellende ambient geluiden en barst dan uit in een stevig en superprogthema. Vervolgens begint Hogarth te zingen en gelijk valt het verschil met Fish op: daar waar Fish wat schreeuwerig maar energiek klinkt, is Hogarth behept met een lichtere en hogere stem en beheerst hij duidelijk meer techniek. Ik vind het zeer goed bij de muziek passen. Voor wat betreft de composities krijgen we onmiskenbare prog, maar ook wat zoetere ballads te verwerken. Alles is prima in balans. Uninvited guest is de eerste rocker en eerste single, Easter de ballad en tweede single, Hooks In You de ruige stamper, het titelnummer het wazige maar intrigerende kernstuk, Holloway Girl en Berlin zijn de wat zwaardere en minder doorgrondbare stukken en After Me het korte balladachtige niemendalletje. Wat mij betreft is afsluiter The Space het hoogtepunt: een schitterend supersymfonisch stuk waarin zowel de gitaar van Steve Rothery als de stem van Hogarth punten scoren. Kortom: ik was in 1990 eigenlijk zeer onder de indruk van deze plaat. Toen een vriend van me vroeg of ik mee ging naar het concert, was mijn antwoord dan ook direct bevestigend. Op 3 april 1990 stond ik in Ahoy bijna vooraan. Er hing een enorm gordijn voor het podium en terwijl de ambient geluiden begonnen, zei ik tegen de vriend: 'Als ze Slainthe Mhath en Script For A Jester's Tear spelen, kan ik naar huis.' De ambient tonen zwelden aan tot oorverdovend en met dat het geweld van King Of Sunset Town inzette, ging het gordijn niet open, maar viel het van boven naar beneden. Hogarth was zeer goed bij stem en Rothery gierde een heel eind weg. Mooi geluid ook en dat voor Ahoy. Het tweede stuk was Slainthe Mhath, het derde Script For A Jester's Tear en toen dat afgelopen was, zei ik tegen de vriend: 'Ik kan naar huis.' Gelukkig moest ik wachten (hij reed) en maakte ik de rest van het concert ook nog mee. Dat bleek namelijk ook uitstekend. We kregen alle stukken van Seasons End, afgewisseld met het beste van de Fishplaten. Hogarth deed z'n best om die Fishstukken te zingen, maar eigenlijk moest hij dat niet doen. Toen aan het eind van de reguliere set The Space klonk, was ik om: Marillion was nog steeds een zeer goede band. Die band moest nog twee keer terugkomen voor toegiften: Freaks, Incommunicado en uiteindelijk het onvermijdelijke Market Square Heroes. Het was overigens de eerste en de enige keer dat ik Marillion live zag.
Eerste single van Seasons End en een beetje slappe uptempo deun. Ik kocht de cdsingle op 7 augustus 1990 (ik denk dat ik 'm uit de koopjesbak haalde, want de single is al van 1989) omdat er een stuk op staat dat niet op de plaat staat: The Bell In The Sea. Waarom het niet op de plaat staat, snap ik wel. De 12" version van het titelnummer is ook nogal overbodig. Geinig ding voor de heb, maar ik draai 'm nooit.
Tweede single van Seasons End. Dit is een prachtige ballad; bijzonder is dat het eerste deel in driekwart is en het lange outro in vijfkwart. Lekker dansen, dus. Ik kocht deze cdsingle op 18 augustus 1990 omdat er een stuk (The Release) op staat dat niet te vinden is op het album (gék word je ervan) en omdat er een liveuitvoering van Uninvited Guest op staat. Waarom The Release niet op Seasons End staat, is geen wonder. Leuk hebbeding, maar ook deze draai ik nooit en ik stopte met het kopen van de (cd-)singles.
Gretig koop ik op 25 juni 1991 het dan net uitgekomen nieuwe album van Marillion. Als ik Holidays In Eden beluister en nog eens en nog eens, kan ik niet anders dan concluderen dat ik het een tegenvaller vindt. De hitjes (Cover My Eyes, Dry Land, Waiting To Happen) zijn me te lichtvoetig en nietszeggend (blijkt dat Hogarth ze uit zijn archieven van zijn vorige bandjes heeft gehaald); de symfonischer stukken (Splintering Heart, The Party, This Town, 100 Nights blijven bij mij niet hangen en maken weinig indruk. Het geluid is oké, de bandleden spelen prima, Hogarths zang is uitstekend, maar mij doet het niet zoveel. Resultaat is dat ik afhaak en vanaf 1991 Marillion niet meer zo volg. Dat dit achteraf heel stom is, ontdek ik pas heel veel later. Want de opvolger van Holidays In Eden ...
Brave is die opvolger. Marillion doet een stap terug, want op dit album krijgen we weer stevige prog, aangevuld met een krachtig soort rock voor onze kiezen. Het is een conceptalbum en vertelt het waargebeurde verhaal van een tienermeisje dat op een brug in Engeland werd aangetroffen door de politie. Ze wist niet te vertellen wie ze was, waar ze vandaan kwam en wat ze deed. Niemand kende haar, pas veel later, toen er een oproep klonk op de landelijke radio, doken haar ouders op en die namen haar weer mee naar huis. Wat de reden was, wat er precies was gebeurd: niemand die het weet. Zanger en tekstschrijver Steve Hogarth nam dit gegeven en schreef er een scenario omheen; de band kwam met sterke stukken en Brave verscheen (pas) in 1994. Het bijna vijf kwartier durende verhaal valt in negentien delen uiteen, maar de plaat laat zich beluisteren als een aaneengesloten songsuite. Allerlei atmosferen wisselen zich af: van smeuïge symfo tot ruige rock en van lieflijke melodieën tot bijna verstilde ambient. Hoogtepunten aanwijzen is ondoenlijk; dit is van voor naar achter een band op de toppen van haar kunnen. Toch waren er ook een paar singles en dat zijn de wat gemakkelijker in het gehoor liggende stukken: The Great Escape, The Hollow Man en Alone In The Lap Of Luxury. In 1994 laat ik de plaat echter aan mij voorbijgaan en pas later begrijp ik dat het een van de sterkste platen uit het Hogarthtijdperk is. Ik koop de remaster uit 1999 pas op 23 juli 2010. Het is een dubbelcd, met op het tweede plaatje demo's, instrumentale of alternatieve versies, orkestversies en - na zesentwintig minuten stilte - een verborgen nummer: een melige versie van de Scott Joplin-klassieker The Entertainer. Zeer mooie plaat.
![The Great Escape / The Last of You / Falling From the Moon [2018 Steven Wilson Remix]](https://i.ytimg.com/vi/AlIs2_DIG2w/0.jpg)
Brave is de tweede Marillionplaat die een deluxe boekversie krijgt. Die verschijnt in 2018 en ik koop 'm bij het verschijnen op 13 maart 2018. Vier cd's en een bluray. Op de eerste cd staat het album in een nieuwe remix door ene Steven Wilson. En ja, die klinkt wel weer heel ruimtelijk en goed. Op de tweede cd staat de originele mix door Steve Meegan; die is ook niet slecht, maar wel wat 'platter'. Plaatje drie en vier bevat het complete concert dat Marillion gaf op 29 april 1994 in het theater La Cigale in Parijs. Het hele derde plaatje is gevuld met een integrale uitvoering van Brave en jongens, wat klinkt de band hier fijn op dreef. Hogarth is uitzonderlijk fijn bij stem en snerpt de boxen uit. Rothery's gitaarwerk is weer om je vingers bij af te likken. Deze integrale uitvoering is eerder te horen geweest op de dubbele livecd Made Again. Wat niet op die cd stond, is het materiaal van plaatje vier, de rest van het concert. Als een soort toegift krijgen we een klein uur aan dwarsdoorsnede uit de Marillioncatalogus tot dan toe. Van Garden Party (van het allereerste album) via Slainthe Mhath naar Easter en Cover My Eyes (Pain And Heaven). Een bijzonder mooie uitvoering van The Space besluit dit concert. En dan de dvd. Daarop vinden we Brave in de twee eerder genoemde mixen, plus in een surround (door ene Steven Wilson). Als bonusnummer is er dan nog The Great Escape (Spiral Remake) dat ook al te vinden was op de bonuscd bij de 2cd-uitgave uit 1999. De rest van die extra tracks van de 2cd-uitgave is dan weer niet te vinden, dus die 2cd-uitgave is geenszins overbodig geworden. Natuurlijk is er een uitgebreide documentaire waarin de bandleden uitleggen hoe de plaat tot stand is gekomen en wat het verhaal achter het concept is. Ten slotte zijn er de drie promovideo's van The Great Escape, The Hollow Man en Alone Again In The Lap Of Luxury. Waanzinnig document van een van de sterkste albums van Marillion.
Na het uitbrengen van Brave en de fikse tour om de plaat te promoten, moet Marillion weer de studio in. Brave doet het goed onder de liefhebbers van de band, maar de verkopen blijven achter bij de hoge verwachtingen. De platenmaatschappij vraagt weer eens een toegankelijker plaat die gaat scoren. En dus is opvolger Afraid Of Sunlight een lichtere plaat (hoewel) met acht afzonderlijke liederen, die beter behapbaar zijn. Het album verschijnt in 1995 en ik koop een remaster uit 1999 op dubbelcd op 13 februari 2017. In 1995 hoorde ik de plaat al wel eens; een collega van me leende hem me en ik was niet zo erg onder de indruk. Er staan mooie passages op, maar als geheel boeide het me niet zo. Het is dat die dubbelcd een goedkopertje was. Nu bij het terugluisteren vind ik nog steeds dat er een paar sterke werken op staan (titelnummer, King), maar de rest blijft bij mij minder hangen. Steve Rothery mag een paar heerlijk gierende en lyrische solo's spelen en die zijn - samen met enkele mooie uithalen van zangert Steve Hogarth - de hoogtepunten van de plaat. Op het bonusplaatje dat met deze vroege remaster mee kwam, staan zeven demo's en alternatieve versies, plus twee stukken die niet op de plaat terecht zijn gekomen. Aardig, maar niet wereldschokkend. In 2019 kwam de plaat uit in deluxe versie: vier cd's en een bluray in boekuitgave, maar die heb ik in de winkel laten liggen.
Na 1994 volg ik Marillion dus echt helemaal niet neer; dat verandert tien jaar geleden met de aanschaf op cd van de eerste FishMarillionplaten. Op 20 februari 2013 vind ik in de winkel Marbles, oorspronkelijk uit 2004. Ik geloof dat het aanvankelijk een enkele cd was; dit is een remaster uit 2011 op dubbelcd. Net als Brave was Marbles geen stap terug, maar wel een terugkeer naar iets wat o een conceptplaat lijkt. Wat dat concept met al die stuiters en knikkers op de hoes dan precies behelst: ik heb geen idee. Dondert het wat? Nee. Deze deluxe edition staat vol met melodieuze prog, waarin de stem van Hogarth goed uitkomt en de gitaarhalen van Rothery welig tieren. Korte en langere delen, poppieër spul en symfonische werken wisselen elkaar af. Ik vind het fijn. Het titelnummer komt meerdere keren terug en fungeert als korte intermezzi te midden van de veelheid aan wat zwaarder spul. Tekstueel hoor ik enkele thema's en onderwerpen her en der terug in verschillende afzonderlijke nummers, maar een duidelijk doorlopend verhaal of thema kan ik niet terug vinden. Don't Hurt Yourself was zelfs een single met promovideo. Marbles was overigens een van de eerste Marillionplaten die de band in eigen beheer uitbracht; via een inzamelingsactie brachten fans geld bijeen om de plaat te kunnen opnemen en verspreiden.
Ik pak de Marilliondraad weer op in 2012. Eind van dat jaar verschijnt Sounds That Can't Be Made. Ik lees meerdere recensies en koop het album op 21 januari 2013. Thuis zet ik de cd aan en na anderhalve minuut van het openingsstuk Gaza weet ik: absoluut geen miskoop. Het is misschien wel het meest politieke nummer dat de band (sinds de Fishtijd) heeft gemaakt. Verhalend over de kinderen uit de Gazastrook en wat zij meemaken, neemt dit lange stuk de luisteraar mee door allerlei muzikale sferen: van toegankelijke melodieën tot verstilde passages, van zware instrumentale delen tot lyrische gitaarsoli. Prachtig! Alleen dit stuk al Is de aanschaf van de plaat dubbel en dwars waard. De rest van het materiaal op dit bijna vijf kwartier durende album is eveneens de moeite waard; na Gaza klinkt het misschien ietsie lichter, maar dat is niet het geval. Het titelnummer is een midtempo (meezing?)stuk, Pour My Love en Power zijn evenzo midtempo en pakkend, Montréal is dan weer een symfonischer stuk met meerdere sferen, Lucky Man een steviger rocker en afsluiter The Sky Above The Rain opnieuw zo'n gedragen progwerk. Al met al: prima plaat. Draai hem te weinig.
Als dan in 2016 een nieuw Marillionalbum uitkomt, ben ik benieuwd en ik koop het op 4 oktober van dat jaar. Zes stukken in dik een uur: twee songs van gemiddelde lengte, drie lange songsuites en een korte afsluiter. De titel komt niet eens voort uit woede, vertelt zanger/tekstschrijver Steve Hogarth bij het verschijnen van het album. Het gaat meer om de treurige vaststelling dat het in de wereld steeds meer gaat om 'iedereen voor zichzelf' in plaats van dat de mens zich richt op verbondenheid en solidariteit. Deze weinig vrolijk stemmende constatering leidt tot een indringende plaat vol sterke melodieën, emotioneel gezongen teksten, wisselende atmosferen en wederom die grandioze gitaarsolo's die volledig ten dienste van de muziek zijn. Ik vind het lastig om hoogtepunten aan te wijzen; de plaat is sterk als geheel en zo zie ik het ook: een groots werk dat je uiteen kunt laten vallen in verschillende delen, maar liever niet. Nou vooruit: The Gold en Living In FEAR. Marillion is na vijfendertig jaar nog altijd in prima vorm en relevant.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-11-2021 21:41:52 ]
Welkom in de razende gekte van The Mars Volta. Dit is het debuutalbum uit 2003. Ik hoorde het voor het eerst toen het net verschenen was: een collega was er goed gek mee en leende hem aan mij uit. Ik vond het niet verkeerd, al duizelde het me na een uur voor de oren. Later hoorde ik een publieksopname van een concert. Volgens mij toerde de band als trio en klonk het wat overzichtelijker en toegankelijker. Toch duurde het tot 19 november 2014 dat ik een herdruk van de plaat aanschafte; voor een prikkie nam ik hem mee uit de koopjesbak van een plaatselijke platenwinkel. Ik moet zeggen dat ik de plaat wat ondoorgrondelijk vond en vind. Het zit allemaal gruwelijk goed in elkaar, maar er gebeurt zó veel, dat ik na een uur onnavolgbare muziek doodmoe ben. Alle muziek is geschreven door Omar Rodriguez-López, het brein van The Mars Volta; hij speelt ook die bizarre en dissonante gitaarriffs. Zanger Cedric Bixter-Zavala is verantwoordelijk voor de teksten en het verhaal, want jaja we hebben hier te maken met een heus conceptalbum. Dat concept is het waargebeurde verhaal over ene Cerpin Taxt, een vent die een week lang in coma lag na een iets te grote dosis van goedje dat bestond uit een mix van morfine en rattengif. Ach ja, de een verzamelt postzegels. Naast dit duo horen we drums en bas (Flea speelt op een stuk mee) en een pief die de effecten verzorgt. Nogmaals: heel knap bedacht, gespeeld en gemaakt. Ik ben qua complexiteit toch wel wat gewend en het zal de combi van metal, hardcore riffs, het fragmentarische, de dan weer clean en dan weer krijserig gezang, plus het nerveuze gedoe zijn, die maakt dat mijn hersenen het bij vlagen niet trekken. Plaat komt dan ook zelden uit de kast. Maar briljant is en blijft het.
Frances The Mute is het tweede album van The Mars Volta. Het verschijnt in 2005. Ik koop het op 10 december 2014, een maandje later dan de voorganger, in de hoop dat de muziek me dan toch echt pakt. Is het debuutalbum al een complexe mix en vraagt het voortdurende aandacht van de luisteraar; deze tweede plaat gaat misschien nog wel een paar stappen verder. Opnieuw is er van alles te horen: de ingewikkelde songstructuren, de harde gitaar, de abstracte en dissonante akkoorden, de krijserige zang, de voortdurende tempowisselingen. Bekaf ben ik na het beluisteren van deze cd. Hij duurt dik vijf kwartier en in die tijd komen er vijf stukken voorbij: eentje van bijna zes minuten, drie van ieder bijna een kwartier en eentje die de rest van de plaat vult (tweeëndertig minuten). Ik val echt van de ene atmosfeer in de andere. Metal, rock, latin, jazz, noise, filmmuziek en hoor ik daar zelfs iets wat op ambient lijkt? Toch vind ik het niet onaangenaam. Zou het wennen? Het enige korte stuk The Widow is zelfs de single, al is alleen de eerste helft radiovriendelijk. Avontuurlijk spul, dit. Weet niet of ik het snel nog een keer ga draaien. Ben bang.
In 2018 komt een zeer aardig boxje uit met daarin drie soloplaten van Nick Mason. De drummer van Pink Floyd maakte in de jaren tachtig wat solowerk, al dan niet met Rick Fenn. De eerste was Fictitious Sports uit 1981. Mason drumt en produceert en dat is alles. De ster op deze plaat is Carla Bley. Zij componeerde de acht stukken. Het is bizarre jazzbigbandfunkycomedyshit met een boel tetterdetet, samenzang en die typische Bleyelementen. Hoogst aanstekelijk. En nog een zwik muzikanten ingeschakeld ook: Steve Swallow, Chris Spedding, Robert Wyatt, MIchael Mantler zijn toch niet de minsten. Gruwelijk vergeten plaat die gelukkig weer fijn boven water is. Ik had 'm ooit wel eens gehoord, maar kon later nergens meer een versie vinden, dus kocht ik dat doosje Unattended Luggage maar wat graag op 3 september 2018 toen hij verscheen. Carla Bley is de godin van de jazzprogavantgarde, hoe vaak moet ik dat nog zeggen?
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 19-11-2021 11:12:38 ]
In 1985 maakt Mason samen met Rick Fenn (die dan deel uitmaakt van 10cc) deze plaat. Erop vinden we wat filmische stukken, songs, niet wereldschokkend, maar wel alleraardigst. Misschien zijn de eerste twee delen van de drie instrumentale titelstukken nog wel het interessantst, of het moet Lie For A Lie zijn, waarin zowel David Gilmour als Maggie Reilly komen zingen. Ook meneer Mel Collins komt opdraven voor wat saxwerk, bijvoorbeeld in And The Adress.. Grootste mankement van het album is dat typisch jaren tachtig geluid of misschien is het juist wel charmant. Ik vind het aangename muziek, goed voor drie kwartier vermaak op de achtergrond.
Nick Mason en Rick Fenn maken in 1986 de soundrack bij de film White Of The Eye. Schijnt een horrorthriller te zijn. Ik heb hem nooit gezien. De muziek die Mason en Fenn maken is niet heul eng of superspannend, maar vakkundig gemaakt en uitermate onderhoudend. In nog geen drie kwartier komen veertien korte sfeerstukken voorbij. Vergis ik me nu of hoor ik duidelijk de gitaar van David Gilmour in het openingsstuk Goldwaters? Toch jammer dat er helemaal niets aan informatie is mee gekomen; het lettertype op het hoesje is onleesbaar zo klein. Dit derde plaatje is het laatste in het Unattended Luggage-doosje. Mason had echter eind jaren tachtig nog drie soundtracks gemaakt met Rick Fenn, maar die zijn dan weer niet in deze verzameling te vinden. Raar. Maar de aanwezigheid van Fictitious Sports alleen al maakt de aanschaf van het boxje de moeite waard.
Pink Floyd ligt al jaren stil, maar in 2018 is er plots interessant nieuws. Nick Mason formeert een nieuwe band, vernoemd naar de tweede studioplaat van de band. Die band speelt een paar proefconcerten in het Verenigd Koninkrijk en op de setlijst staan slechts stukken van Pink Floyd van vóór de grote knaller Dark Side Of The Moon (1973). Dat minitourtje blijkt een succes en dus komen er meer concerten. Ook interessant: in de band zitten Guy Pratt (De bassist uit de Floydband van na 1987) en gitarist Gary Kemp (bekend van Spandau Ballet). Het jaar 2019 is gevuld met veel concerten in binnen- en buitenland en dan in 2020 verschijnt het eerste materiaal op cd. Dit concert is opgenomen in The Roundhouse in Londen op 3 en 4 mei 2019. Ik heb hier de uitgave op twee cd's en een dvd, die ik koop op 21 september 2020. Natuurlijk was ik ook sceptisch, maar na slechts een enkele keer beluisteren ben ik helemaal om. Dit is fris en energiek en heeft alle bestaansrecht. Het concert opent met Interstellar Overdrive en Astronomy Domine; over twee klassiekers gesproken. Erna is gelijk Lucifer Sam aan de beurt. Allemaal van de debuutplaat van Floyd uit 1967. Het tekent de band. Die hele setlijst bestaat uit de ene verrassing na de andere. Wat dachten we van het titelnummer Obscured By Clouds, Arnold Layne, The Nile Song (WOW!), het medley dat bestaat uit If en het titelnummer van Atom Heart Mother of - nóg obscuurder - Vegetable Man (het nooit uitgebrachte nummer uit de Syd Barretttijd). One Of These Days sluit de reguliere set af. A Saucerful Of Secrets is de toegift en daarna komt de band een tweede keer terug voor Point Me At The Sky. Fenomenale setlist, het spel is bijzonder goed en je hoort het plezier van de muzikanten. Mason drumt ontspannen (ik wilde zeggen 'op zijn ouwe dag', maar hij had altijd al zo'n lome en relaxte manier van spelen). Op de meegeleverde dvd staat het hele concert gefilmd (met desgewenst surroundsound) en dat is een werkelijk grandioze registratie. Enige minpunt zijn de interviewfragmenten tussen enkele stukken door. Kortom: verrassend goed livealbum. Ik trek dit zeer regelmatig uit de kast.
![Nick Mason's Saucerful Of Secrets - Atom Heart Mother (Live at The Roundhouse) [Official Audio]](https://i.ytimg.com/vi/NxHeFLSKYZM/0.jpg)
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 20-11-2021 21:59:10 ]
Allemensen, dit is alweer dertig jaar oud! Blue Lines is de debuutplaat van Massive Attack uit 1991. Het is niet de eerste Massive Attack die ik koop; ik schaf hem pas vijf jaar later aan, op 8 januari 1996. En eerlijk is eerliik: dan vind ik hem niet zo sterk als de opvolger Protection, die ik dan al wél in mijn bezit heb. Blue Lines is misschien wat donkerder en vervreemdender. Tegenwoordig kan ik de plaat zeer wel waarderen; er staat bijzonder mooi spul op. Het collectief van Daddy G, 3D, Tricky en Mushroom maakt een mooie mix van hiphopritmes en pop en gebruikt zwoele of duistere zanglijnen door allerlei gastvocalisten, samples overal vandaan en spaarzame instrumentatie. Dit alles vermengt het kwartet tot een zeer intrigerend geheel. Ik begrijp de klassieke status van deze plaat volkomen. Er zijn ook singles die het goed doen, waarvan Unfinished Sympathy misschien wel de bekendste is.
die moet ik nog steeds eens checken. Toevallig vandaag live at pompeii geluisterd. En Guy Pratt is natuurlijk de bassistquote:
bazbo cd1485: Nick Mason's Saucerful Of Secrets - Live At The Roundhouse
[ afbeelding ]
Pink Floyd ligt al jaren stil, maar in 2018 is er plots interessant nieuws. Nick Mason formeert een nieuwe band, vernoemd naar de tweede studioplaat van de band. Die band speelt een paar proefconcerten in het Verenigd Koninkrijk en op de setlijst staan slechts stukken van Pink Floyd van vóór de grote knaller Dark Side Of The Moon (1973). Dat minitourtje blijkt een succes en dus komen er meer concerten. Ook interessant: in de band zitten Guy Pratt (de saxofonist uit de Floydband van na 1987) en gitarist Gary Kemp (bekend van Spandau Ballet). Het jaar 2019 is gevuld met veel concerten in binnen- en buitenland en dan in 2020 verschijnt het eerste materiaal op cd. Dit concert is opgenomen in The Roundhouse in Londen op 3 en 4 mei 2019. Ik heb hier de uitgave op twee cd's en een dvd, die ik koop op 21 september 2020. Natuurlijk was ik ook sceptisch, maar na slechts een enkele keer beluisteren ben ik helemaal om. Dit is fris en energiek en heeft alle bestaansrecht. Het concert opent met Interstellar Overdrive en Astronomy Domine; over twee klassiekers gesproken. Erna is gelijk Lucifer Sam aan de beurt. Allemaal van de debuutplaat van Floyd uit 1967. Het tekent de band. Die hele setlijst bestaat uit de ene verrassing na de andere. Wat dachten we van het titelnummer Obscured By Clouds, Arnold Layne, The Nile Song (WOW!), het medley dat bestaat uit If en het titelnummer van Atom Heart Mother of - nóg obscuurder - Vegetable Man (het nooit uitgebrachte nummer uit de Syd Barretttijd). One Of These Days sluit de reguliere set af. A Saucerful Of Secrets is de toegift en daarna komt de band een tweede keer terug voor Point Me At The Sky. Fenomenale setlist, het spel is bijzonder goed en je hoort het plezier van de muzikanten. Mason drumt ontspannen (ik wilde zeggen 'op zijn ouwe dag', maar hij had altijd al zo'n lome en relaxte manier van spelen). Op de meegeleverde dvd staat het hele concert gefilmd (met desgewenst surroundsound) en dat is een werkelijk grandioze registratie. Enige minpunt zijn de interviewfragmenten tussen enkele stukken door. Kortom: verrassend goed livealbum. Ik trek dit zeer regelmatig uit de kast.
die ook nog eens met de dochter van Rick Wright getrouwd was.Tiepfautje...quote:
[..]
die moet ik nog steeds eens checken. Toevallig vandaag live at pompeii geluisterd. En Guy Pratt is natuurlijk de bassist
Dit album is mijn eerste kennismaking met Massive Attack. Ergens - ik denk begin 1995 in een muziekblaadje - lees ik een leuke recensie over deze plaat en ik besluit hem te kopen. Die handeling vindt plaats op 3 juni 1995. Protection is anders dan de voorganger; hij staat vol met een lichter soort triphop. Lome ritmes, mooie melodieën, afwisselende zang. Zeer fijn. Het producerskwartet heeft weer allerlei stemmen ingezet (Tracy Thorn, Nicolette, Horace Andy, 3D, Tricky) hetgeen de plaat een zeer afwisselend karakter geeft. Ertussendoor klinken ook nog eens twee zwoele instrumentaaltjes. Louter hoogtepunten op deze zonnige plaat of het moet de mislukte cover van The Doors' Light My Fire zijn. Er waren tijden dat deze cd niet uit mijn speler kwam. Tijdje niet gehoord en nu ik hem weer eens draai, begrijp ik mijn enthousiasme van destijds. Ik vind het nog steeds een ijzersterke plaat.
Het duurt potdomme vier jaar voordat Massive Attack met een opvolger komt. Ik koop Mezzanine bij het verschijnen op 19 augustus 1998 en ik zal heel eerlijk zeggen dat ik wat teleurgesteld was. Mijn hoop was gevestigd op een voortzetting van de luchtige triphop van Protection, de plaat die ik zo liefhad. Mezzanine is heel anders: duisterder, de schoonheid zit dieper verborgen en ik heb meerdere luisterbeurten nodig voordat die schoonheid zich openbaart. Dat duurt lang. Het komt erop neer dat ik deze plaat aanvankelijk niet zo veel draaide en ik Massive Attack ook niet meer zo volgde. Pas jaren later trok ik 'm vaker uit de kast en viel het kwartje. Tegenwoordig vind ik 'm de beste van de drie Massive Attackplaten die ik heb. Opnieuw zet het kwartet meerdere stemmen in: die van Horace Andy, Elisabeth Fraser, Sara Jay en die van de eigen rappers 3D en Tricky. De ritmes zijn nog steeds loom, maar het geluid is donkerder en de lagen synthesizers dreigender. Prachtig, prachtig.
Heb ik iets met de beukprog van Mastodon? Nee, eigenlijk niet. Maar op 30 mei 2016 was ik in een plaatselijke platenwinkel en daar zag ik het album Once More 'Round The Sun (2014) voor een prikje liggen. Nu meende ik in een recensie te hebben gelezen dat het leuke beukprog bevat, dus die liet ik voor dat prikje juist niet liggen. Ik moet zeggen: ik heb niet echt iets met de beukprog van Mastodon en ik vind niet alles even goed wat er op de plaat staat, maar bij vlagen weet het me waarlijk te amuseren. Het concept is overigens niet heel ingewikkeld: twee gitaren, bas en drums en progbeuken maar. Best leuk, dus. Maar verder heb ik eigenlijk niet iets met de beukprog van Mastodon.
![Mastodon - The Motherload [Official Music Video]](https://i.ytimg.com/vi/jWFWazj7Ud8/0.jpg)
![Mastodon - Chimes At Midnight [Audio Visualizer]](https://i.ytimg.com/vi/Q6zU87xJoBk/0.jpg)
Drummer Robert Wyatt verlaat in oktober 1971 (noodgedwongen) de band Soft Machine. Samen met bassist Bill MacCormick, gitarist Phil Miller en toetsenist David Sinclair begint hij een nieuwe groep, die zichzelf Matching Mole noemt. Matching Mole is fonetisch Frans voor Machine Molle, hetgeen weer Soft Machine betekent. Welja. In april 1972 verschijnt Matching Mole, een plaat vol Wyatt-composities. Het materiaal ligt ergens tussen Caravan en Soft Machine in: progressieve improvisatierock in de Canterburystijl. Opener O Caroline is de single en valt als lieflijk liedje een beetje uit de toon. De rest is namelijk ook melodieus maar krijgt afwisseling door geïmproviseerde passages en uitgesponnen solo's. Dit legendarische album kreeg een mooie remaster in 2012 en die kocht ik bij het verschijnen op 11 april 2012. De plaat klinkt goed en helder en daarna volgt nog bijna anderhalf uur aan bonusmateriaal. Dat kan natuurlijk nooit op een enkele cd en daarom zijn het er twee. Behalve twee singleversies horen we een heel uitgebreide Part Of The Dance Jam, alternatieve takes en opnames voor de BBC. Bij het verschijnen van Matching Mole maakte David Sinclair al geen deel meer uit van de band; hij besloot om terug te keren naar zijn vorige band Caravan. Dave MacRae nam zijn plek over, al speelde hij geen orgel maar slechts elektrische piano. Interessante heruitgave en een hoogtepunt in de Canterburycanon.
Al in de loop van 1972 komt Matching Mole met het tweede album. Robert Fripp produceert Matching Mole's Little Red Record. De elektrische piano van Dave MacRae tinkelt heerlijk over deze plaat, die nauwelijks radiovriendelijk spul bevat en zich voornamelijk richt op geïmproviseerd instrumentaal voortmeanderende Canterburyjazzprog. Brian Eno komt een gastsynth spelen op een nummer. Drummer Robert Wyatt is nauwelijks betrokken bij de composities; het is MacRae die wat dat betreft het meeste bijdraagt. Wyatt is in een paar stukken te horen met die typische, hijgerig hoge stem van 'm. De plaat maakt in 1972 niet zo heel veel indruk, maar krijgt in de loop van de jaren wel een bijzondere status onder de Canterburystijlliefhebbers. In 2012 komt een mooie remaster uit en ik koop die op 9 juli 2012. Opnieuw een dubbelcd. Op het eerste plaatje staat een mooi klinkende remaster van de originele plaat; op de tweede cd vinden we alternatieve takes van een paar stukken plus live opnames voor de BBC, gemaakt op 27 juli 1972. Lekker ook weer. In september 1972, na een tour samen met Soft Machine (!), stapt gitarist Phil Miller op om samen met oud-lid David Synclair naar Hatfield And The North te gaan. Dave MacRae vindt het genoeg geweest en stapt op. Het achtergebleven duo Wyatt en bassist Bill MacCormack gaan in 1973 met Francis Monkman (ex-Curved Air) en jazzsaxofonist Gary Windo werken aan een nieuw Matching Mole-album, maar de boel komt tot een chaotisch eind als Robert Wyatt tijdens een feestje uit een raam valt en voorgoed verlamd aan zijn onderlijf raakt.
[ Bericht 8% gewijzigd door bazbo op 25-11-2021 09:30:12 ]
We kennen Lyle Mays natuurlijk allemaal (nou ja, ik ken hem zo) als de toetsenist die vanaf 1978 samenwerkte met Pat Metheny op de elpees van de Pat Metheny Group. In 1986 maakt hij zijn eerste soloplaat, getiteld Lyle Mays en die staat barstensvol grandioze jazz(rock)muziek. Ik heb 'm op vinyl en helaas nooit een goede cd-versie weten te vinden. In 1988 komt de opvolger Street Dreams uit en die koop ik op 14 juli 1989, als hij in Nederland ook te vinden is. Op deze plaat pakt Mays het grootser aan: op veel stukken is een big band of orkest te horen. Daarnaast krijgen we flipperkastpingeljazz, easy listening en wat avant-gardeachtige schilderijen. Hoogtepunt is het grote vierdelige titelstuk, dat allerlei stijlen in zich heeft, van ijle ambient tot brede tetterdetet en van stuwende wereldfolkjazz tot melancholieke progjazz. Niet iedereen zal dit album waarderen, bij vlagen schuurt het tegen de jazzkitsch aan, maar wie door blijft luisteren ontdekt een wereld die z'n weerga niet kent.
Ik pik dit album uit de jazzbak in mijn plaatselijke platenwinkel op 2 september 1994. Het verschijnen van deze plaat in 1993 is helemaal aan mij voorbijgegaan, dus dit is een aangename verrassing. Op Fictionary gaat Lyle Mays veel traditioneler te werk. Met bassist Marc Johnson en drumlegende Jack DeJohnette speelt hij onvervalste jazz in triovorm. Zelf beroert Mays slechts de akoestische piano. Het levert elf stukken en een uur lang intrigerende pianojazz op. De meeste composities zijn van de hand van Mays, al krijgt hij in twee stukken hulp van Johnson en DeJohnette en dat zijn dan ook echte improvisaties. Falling Grace is een cover van een compositie door Steve Swallow en ook die weten de heren gretig naar hun hand te zetten. De algehele ontspannen atmosfeer doet misschien wat saai aan, maar ik vind het heerlijk. Pingeljazz van hoog niveau.
Na Fictionary tourt Lyle Mays met een kwartet dat bestaat uit Marc Johnson op bas, Mark Walker op drums (Jack DeJohnette is niet beschikbaar) en Bob Sheppard op sax. Op 13 november 1993 speelt het kwartet in de Scala in Ludwigsburg en de opnameapparatuur staat aan. Vreemd genoeg duurt het tot 2015 tot de opnames uitkomen. In de tussentijd componeert Mays nieuwe muziek die hij echter niet uitbrengt, speelt hij bij de Pat Metheny Group (tot Metheny deze stil legt) of toert hij solo of met een trio of kwartet. The Ludwigsburg Concert bevat tweeënhalf uur fijne pingeljazz. Op de setlijst staan veel stukken van Fictionary, maar we horen ook wat van Street Dreams (Chorinho) en zowaar twee stukken van Pat Metheny Group: Au Lait (van het Offramp-album uit 1982) en Are We There Yet (van Letter From Home uit 1989). Veel van de stukken zitten vol solo's en zijn dus nogal uitgesponnen. Daarom is het fijn dat Bob Sheppard op sax erbij is; zijn spel zorgt voor de nodige afwisseling in het geluid. Ik bestel begin 2020 dit album bij een plaatselijke platenwinkel en haal hem daar op 10 februari 2020 op. Diezelfde ochtend zie ik online het bericht dat Lyle Mays 'after a long battle with a recurring illness' is overleden.
Op 7 maart 1979 speelt Bill Bruford met zijn band in The Oxford Polytechnic. Die band bestaat dan uit meneer Bruford zelf (drums), Jeff Berlin (bas), Dave Stewart (toetsen) en Allan Holdsworth (gitaar). Nogal een bezetting, dus. De BBC maakt opnamen en zendt die uit op de televisie. Nogal slechte thuisopnames ervan circuleren al jaren op YT, maar in 2006 brengt Bruford ze via zijn eigen muziekuitgeverij op de markt. Voor de grote Brufordbox laat hij de hele boel remasteren en in 2020 komt de set ook apart op de markt. Ik koop de cd met de dvd op 22 november 2021. Helaas staat niet het gehele concert erop; de BBC had slechts tweeënveertig minuten opgenomen en uitgezonden. Maar wat we hebben is werkelijk fantastisch. De band speelt materiaal van de eerste twee Brufordplaten (Feels Good To Me en One Of A Kind), waarvan vooral Forever Until Sunday hoge ogen gooit. We horen en zien vier grootheden aan het werk op de toppen van hun kunnen. Berlin speelt waanzinnige baspartijen, Stewarts strapatsen op de toetsen lijken zo simpel maar och jee, Bruford overziet alles alles en is tegelijkertijd zowel subtiel als indrukwekkend aan het drummen, en - hoewel niet echt op de voorgrond in zowel geluid als op het podium - van het werk van gitaargod Holdsworth kan mijn bek alleen maar open vallen. Holdsworth is in deze periode de basis aan het leggen voor die lyrische en vloeiende stijl die zijn latere solowerk zo zal kenmerken. Halverwege het programma introduceert Bruford de speciale gast: Annette Peacock komt twee stukken van Feels Good To Me zingen en zij doet dat op haar typische rap-zucht-fluister-en-uithaal-presentatie. Je moet ervan houden en ik ben al tijden een liefhebber van haar werk. De beeldvoering op de dvd is redelijk: soms mist de camera de solist en Holdsworth komt er bekaaid vanaf, maar vaak ik het een genot om de muzikanten aan het werk te zien. Kortom: dit is een prachtige heruitgave van een concert door een band die zeer onterecht wat in de vergetelheid is geraakt.
Robert Fripp laat vanaf 1 mei 2020 een jaar lang iedere week een stuk van hem plaatsen op YT onder de titel Music For Quiet Moments. Niet zomaar een stuk: het zijn soundscapes die hij live speelde tussen 2004 en 2009 en in 2015 tijdens tours in Zuid-Amerika, Noord-Amerika en Europa langs kerken, met 3G of in het voorprogramma van Porcupine Tree. Stel je voor: het podium is donker, er komt een man op met een gitaar die verbonden is aan een toren techniek en die begint warme en zweverige tonen te spelen voor een bepaalde tijd en dat is het dan. Soundscapes beluister je niet; je ondergaat ze. Nadat het project in april 2021 klaar is, besluit Fripp om alle geselecteerde opnames te bundelen en uit te brengen op cd. Dat gebeurt op vrijdag 19 november 2021 en ik koop op 22 november dit boxje met acht cd's. Bijna tien uur lang die harverwarmende en rustgevende klanken. In het boekje vertelt Fripp hoe deze muziek de momenten van stilte kunnen ondersteunen; de momenten dat je zelf stil bent, welteverstaan. Bijzonder aardig vind ik dat hij een stuk heeft geselecteerd dat hij speelde op 13 juni 2004 tijdens het Arrow Rock Festival in Lichtenvoorde. Ik was daarbij. Fripp was onderdeel van G3 en zijn set begon dat concert. Tien minuten nadat hij was begonnen, stond ik met mijn vriendje Tim als enige in de tent; de rest van het publiek was weggelopen. Nu moet ik wel bekennen dat zijn soundscapes hevig contrasteerden met het gitaargeweld van Steve Vai en Joe Satriani dat erop volgde. Bijzonder mooie doos dit, een waarlijk voortreffelijke aanvulling op het toch al niet misse soundscape-oeuvre van Fripp.
Benefit is Jethro Tull's moeilijke derde album. Na een wat puurdere bluesplaat en een avontuurlijke rockelpee is dit misschien een minder opvallend werkstuk. Er staan een paar 'grote' Tullwerken op: With You There To Help Me en To Cry You A Song zijn echt zeer goed; over de rest is Ian Anderson zelf tegenwoordig minder tevreden. De plaat kreeg in 2013 een mooie heruitgave met een remix door Steven Wilson, maar zat (nog) niet in het grote 'boekheruitgavenproject' van de grote Tullalbums. Daar is nu verandering in gekomen. Ik kocht de boekversie toen hij net verscheen, op 8 november 2021. Vier cd's en twee dvd's, maar liefst. Het materiaal van de eerste twee cd's en de eerste dvd (met een enkel stukje extra) is ook te vinden op die 2013-versie, dus die 2013-versie is hiermee overbodig geworden. Op de derde cd vinden we het leeuwendeel van het concert dat Tull gaf in 1970 in Fillmore Tanglewood en dat klinkt bijzonder goed. Van het materiaal dat beschikbaar was horen we maar een paar stukken; het merendeel van het concert bestaat uit solo's. Misschien dat de drumsolo van Clive Bunker wat korter had gemogen. Het beschikbare materiaal is ook te zien op de tweede dvd, met een mooie surroundmix door Steven Wilson. Er circuleren bootlegs van het gehele concert op video, maar die zien er abominabel uit. Op de vierde cd het concert uit Chicago uit 1970 van kort daarvoor. Er staan nog wat oudere nummers in de setlijst en de opnamen zijn mono, maar dat mag de pret niet drukken. In het uitgebreide boek vertelt Anderson dat de drumsolo in Dharma For One kortgeknipt is om de luisteraar te plezieren. Mooie heruitgave weer.
Ja. King Crimson toert deze zomer door de Verenigde Staten en het ziet ernaar uit dat het de allerlaatste toer door de Verenigde Staten van de band is. Gelukkig verschijnt op 19 november 2021 deze 'official bootleg' en die koop ik op 22 november. We krijgen het hele concert dat is opgenomen op 11 september 2021 in The Anthem in Washington. Het is een wat kort concert (voor recente King Crimsonbegrippen) en dat komt doordat er een fiks voorprogramma was (The Zappa Band met Ray White, Mike Keneally, Robert Martin, Scott Thunes, Jamie Kime en Joe Travers, welteverstaan). We openen met een lekker drumstukje, waarna Larks' Tongues In Aspic Part One en Pictures Of A City erin knallen. Vervolgens het titelstuk van de elpee In The Court Of The Crimson King en dan weten we zeker dat het goed zit met dit zevenkoppige monster dat King Crimson heet. Er komen nog een paar stukken uit de jaren tachtig voorbij (Indiscipline, Neurotica), natuurlijk is Red van de partij en er is weer eens een krachtige Level Five. Zoals gebruikelijk is Starless de afsluiter van het reguliere concert en 21st Century Schizoid Man (met drumsolo) de toegift. De ruimte die op de tweede cd over is, is opgevuld met een paar stukken die de band speelde voor het vrienden-tryout-concert op 21 juli in The Egg in Albany en die niet op de Washington-setlijst staan; daaronder bevindt zich een mooie uitvoering van het titelnummer van Islands. Mooie registratie. Alles klinkt weer zeer goed, maar we zijn niet anders gewend. En waarschijnlijk een historisch document. King Crimson toert nu door Japan en laat al doorschemeren dat dit de laatste toer door Japan ooit is. Nu nog bidden dat de band nog een keer naar Europa komt ...
(Nog) niets te vinden van dit album op YT.
Dit is de soundtrack van het gelijknamige computerspel, dat in 2017 uitkwam. Die soundtrack verscheen in dat jaar als download en in fysieke vorm pas op 19 november 2021, alleen op vinyl en ik kocht 'm op 22 november. Voor deze soundtrack hergebruikt Steven Wilson ouder solomateriaal en spul van zijn project Bass Communion. Hij edit, remixt, maakt er instrumentale versies van en zo ontstaat er een mooi atmosferisch album. Zo komt er spul van zijn eerste drie soloplaten (Insurgentes, The Raven That Refused To Sing And Other Stories, Hand.Cannot.Erase.) voorbij. Ik heb het spel niet, maar las ergens dat het ongeveer het verhaal volgt de tekst van Drive Home en de personages zijn gebaseerd op de video bij de song (gemaakt door Jess Cope). Misschien toch maar eens ergens opzoeken, al ben ik sinds Commander Keen (1993) geen gamer (meer). De elpee is zo'n dikke vinylplaat en de hoes is waarlijk wonderschoon. Nu nog op cd en dan ben ik helemaal tevreden.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 29-11-2021 07:47:33 ]
In december 1969 besluiten Ian McDonald en Michael Giles om hun band King Crimson te verlaten. Die band is dan nog geen jaar bij elkaar, maar het toeren - vooral de lange reizen naar de Verenigde Staten - zit beide heren niet lekker. Ze hebben heimwee. Terug in het Verenigd Koninkrijk besluiten de twee om wel samen muziek te blijven maken. Zo hebben ze al wat materiaal dat ze wilden aandragen voor de tweede King Crimsonplaat, maar dus ongebruikt is gebleven. In de loop van 1970 verschijnt dit album. Ian McDonald speelt zo goed als alle toetsen, gitaren, klarinet, citer, saxen en fluit en bovendien zingt hij. Michael Giles drumt. Hulp is er van broeder Peter Giles op bas en ene Steve Winwood op Hammond orgel. De plaat opent met de Suite In C die gelijk laat horen wie het brein achter die eerste King Crimsonplaat was (McDonald) en een pianosolo van de heer Winwood bevat. Flight Of The Ibis blijkt niets minder dan de basismelodie van Cadence And Cascade, dat - zonder een schrijverscredit aan McDonald) - terecht kwam op het tweede Crimsonalbum. Tomorrow's People - Children Of Today is gewoon heel schitterend. Birdman is de plaatkantlange songsuite die ons meeneemt in verschillende atmosferen, tempo's en melodieën. Ik zocht lang naar een versie van dit album, vond hem nooit op vinyl en was maar wat blij dat ik op 14 april 2001 ergens een Japanse versie uit een onbekend jaar van een remaster uit 1989 aantrof. Mooi en nogal vergeten album, dit.
![McDonald and Giles ? Suite in C [HQ Audio] 1970](https://i.ytimg.com/vi/pwcxexTFGE8/0.jpg)
McDonald richt zich na het McDonald & Giles-album voornamelijk op sessiewerk. Zo is hij bijvoorbeeld te horen op Get It On (Bang Your Gong) van T. Rex. In 1976 krijgt hij toch weer zin om in een echte band te spelen en hij richt Foreigner op. Vier jaar lang blijft hij onderdeel van de groep en dan houdt hij het weer voor gezien. Her en der verricht hij klussen en in 1999 verschijnt zijn eerste (en enige) soloplaat Drivers Eyes. Ik heb hier een Japanse versie van het album en kreeg dat op 15 mei 1999 voor mijn op handen zijnde verjaardag. De elpee bevat elf korte en goed in het gehoor liggende composities. Het merendeel is vocaal; twee instrumentaaltjes zorgen voor de afwisseling. Multi-instrumentalist McDonald (toetsen, gitaren, sax, fluit, zang, enzovoorts) krijgt her en der hulp van allerlei muzikanten (waaronder Michael Giles), waarbij vooral de leadvocalisten in het oog oor springen: Lou Gramm, John Wetton, John Waite en Gary Brooker. Het is vooral de laatste die met zijn zeer krachtige stem de plaat een van de absolute hoogtepunten bezorgt. Zeer aangename en warme plaat, die het verdient om veel door de kamer te draaien. Doe ik dan ook al meer dan tweeëntwintig jaar.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1110190-1192793601.jpeg.jpg)
Een tijdje geleden was er een platenbeurs en daar heb ik wat nieuwe LPs gekocht dus die komen nu langs
We beginnen met The Notwist. Dit is een live plaat en zo'n plaat die je zelden ergens ziet liggen. Ik ken the notwist van hun geweldige album neon golden maar heb me nooit heel erg in de rest van hun oeuvre verdiept. Het zit allemaal op het randje van vals en dat is in neon golden ook zo, en dat geeft een bijzonder breekbaar geluid, hier is de band nog wat meer gitaar gebaseerd maar het is leuk om al een beetje te horen wat het later gaat worden Ze hebben hier nog maar 2 albums uit hierna volgen er nog 2 en dan hun (wmb) magnum opus. Kortom een leuk ruw diamantje uit '94 waar ik ze grappig radioheadesque vind op neon golden vind ik hier de roots voor dat geluid, van hun voordat radiohead dat geluid had, maakt neon golden weer wat oorspronkelijker. De oudere nummers zijn heerlijk noisy.
soort freejazz gitaar drone die erg fijn is... :format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2132909-1294533819.jpeg.jpg)
Blast the power of expression uit 86 grappig feitje dit album is drie keer opgenomen voordat ze het uitbrachten. De leden van blast hebben behoorlijk wat linkjes met de dessert scene (kyuss, brant bjork, etc) en in hun nieuwe lineup speelt nick oliveiri bas, Ze hebben ook in 2013 nog wat opgenomen met dave grohl. Het is best fijne hardcore op een soort van prettig midtempo leuke plaat...
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-10784022-1504267149-9489.jpeg.jpg)
WE gaan naar weer naar de 90s en wel sonic violence ik denk dat dit toen grindcore genoemd zou worden maar het is een soort head of david achtige industrial. Een van de bandjes op peaceville ook maar minder doom dan hun labelgenoten. Zie op wikipedia dat ze in 94 gestopt zijn maar ook dat er een nieuw nummer digitaal gereleased is in 2021.
Toch actueel dus 
[ Bericht 17% gewijzigd door Bosbeetle op 30-11-2021 10:54:10 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5753338-1472250918-9133.jpeg.jpg)
We blijven bij het genre, en gaan verder met een EPtje van godflesh
degelijke industrial van meneer broadrick, ben geen kenner van godflesh maar het is altijd prime zo ook deze.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1578350-1444487869-4777.jpeg.jpg)
And now for something completely different dat moet boudewijn ook gedacht hebben, dit is een vreemde plaat met eigenlijk 2 nummers erop een klein niemandalletje babylon en dan een lang verhaal over een verzameling van heksen wat culmineert in het oproepen van de duivel, inclusief een vortex van stereo effecten om misselijk van te worden vooral met koptelefoon op. Eigenlijk is dit inmiddels meer een novelty release maar toch is het ook wel een uniek document in nederland want je merk hier dus ook al dat in nederland in 1968 de positieve sfeer in de artistieke wereld ook wel weg was, en er gezocht werd naar zwaardere thema's die meer reflecteerden hoe de wereld er uit zag
Supernotenbreier John McLaughlin maakt vorig jaar een album met zangert Shankar Mahadeva en tablaspeler Zakir Hussain. Verwacht geen supernotenbreierij. Wel een heel bijzondere plaat. In de zes composities speelt McLaughlin gitaar, maar hij gebruikt allerlei elektronica daarop, waardoor er een soort Frippachtige soundscapes ontstaan. De meestertabla van Zakir zorgt dan voor een ritme en daaroverheen kweelt Mahadeva zijn Indiase melodieën. Van de zang moet je houden; ik vind de combinatie erg mooi, maar na een tijdje ook wel vermoeiend. De muziek vraagt om intensieve beluistering. Geen licht behang. Ik koop het album uit 2020 op 17 februari van dat jaar en dit is wonderlijk genoeg de enige plaat van McLaughlin die ik heb. Er staan nog een boel platen van hem op mijn wensenlijstje...
Medeski is de toetsenist van het jazztrio Medeski Martin & Wood en in 2013 brengt hij dit soloalbum uit. Ik koop dat gelijk als hij in een plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar is: op 15 mei 2013. Het is geen jazzplaat geworden. Medeski heeft voor elkaar gekregen dat hij gebruik mocht maken van een bijzondere Franse piano uit 1924: een Gaveau. Die piano heeft een geheel eigen klankkleur. Hij klinkt bijna zacht. Voor de plaat schrijft Medeski zeven nieuwe stukken voor solopiano en speelt hij twee covers: een stuk van Gabriel/Martin en iets wat nog het meest wél bij jazz inde buurt komt: haha I'm Falling In Love Again van Willie Nelson. Voor de rest is het bijna verstilde muziek, ideaal voor de late avond. Medeski oogstte niets anders dan lof met dit schitterende album en terecht.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-20819779-1635831765-3357.jpeg.jpg)
Voordat ik een middag meetings induik nog even gaan met de banaan dit is de dit jaar uitgekomen live registratie van het livestream event van mr. bungle van vorig jaar waar ze het hele album "raging wrath of the easter bunny demo" spelen het heet the night they came home en ze spelen het in de lokale bibliotheek ik heb ook de CD DVD versie maar dit is een versie op een groen/gele dubbel LP. Trashmetal van de bovenste plank
'Modern, hip en verrassend,' lees ik in 1998 in een recensie. 'Avontuurlijke jazz op Hammond, bas en drums, plus allerlei elektronica en hier en daar een draaitafel.' Kijk, dan wil ik wel even gaan luisteren. Op 5 september 1998 hoor ik in de plaatselijke platenwinkel opener Sugar Craft en ik beveel de verkoper: 'Inpakken!' John Medeski is de toetsenman, die naast het Hammond ook elektrische piano speelt, de bassist is Chris Wood en de drummer Billy Martin. Die draaitafel horen we in drie van de twaalf stukken en wordt bediend door ene meneer DJ Logic. Op een enkele traditional na is het werk gecomponeerd door de drie heren. Het resultaat? Avontuurlijke jazz op Hammond, bas en drums, plus allerlei elektronica en hier en daar een draaitafel. Modern, hip en verrassend.
Het trio maakt een tijd lang de ene na de andere plaat. Een tijdje gaat het me te snel; ik houd het niet allemaal bij. The Dropper is uit 2000 (ik koop 'm op 28 december 2000) en daarop is de muziek bevreemdender. Ja, nog altijd swingt het bij vlagen als een gek. Maar er is meer aan de hand in deze dertien redelijk korte stukken: er zijn malle geluiden en elektronische wriemelpassages, soms hoor ik helemaal geen compositie maar springt het (al swingend) verschillende kanten op. Er komen weer een paar gasten opdraven: conga's, viool en er is de gitaar van Marc Ribot. Funky, chaotisch en toch strak, intrigerend, avontuurlijk. Kortom: muziek! Hoe gek ook: heerlijke plaat.
Een vervolgplaat, Uninvisible, koop ik op 1 juni 2003, bijna een jaar nadat hij verschijnt. Op deze plaat zet het trio her en der wat meer gasten in: blazers, gitaar, percussie, draaitafel, drummachine. Toch blijft het onmiskenbaar hun eigen muziek. Over het algemeen klinkt het minder experimenteel dan voorganger The Dropper, maar de geniale gekte is gebleven. Vraagt een paar luisterbeurten, maar dan heb je ook wat: een zoveelste prima MMW-jazzfunkavantgardefreakalbum.
Op End Of The World Party (Just In Case) is het aantal gastmuzikanten beperkt. Marc Ribot is er in vier van de twaalf stukken en in eentje komt de blazerssectie weer opdraven en dat is het. John Medeski speelt hier meer elektronische toetsenapparaten dan Hammond en dat maakt dat dit album wat anders klinkt. Breder, orkestraler. Het trio lijkt ook wat minder te experimenteren en houdt de ritmes wat meer vast. Dat maakt het allemaal wat opzwepender. Ik vind het wel gaaf, eigenlijk. De plaat verschijnt in 2004 en ik koop hem op 14 september als-ie net uit is. Mooi feestje, dit.
Op Out Louder zet de band helemaal geen gastmuzikanten meer in. Echter, om het toch al niet misse klankpalet te vergroten, breidt de band zichzelf gewoon uit tot een kwartet. Het spel van jazzgitaarprominent John Scofield sluit naadloos aan bij het geluid. Het klinkt of het nooit anders is geweest. Je zou zeggen dat het nu wel heel erg druk wordt, maar niets is minder waar: de vier gunnen elkaar de ruimte en het resulteert in een mooi gebalanceerde plaat met redelijk toegankelijke (fusion)jazz. Negen van de twaalf stukken zijn van de bandleden, afzonderlijk of gezamenlijk geschreven. Daarnaast horen we drie covers, waaronder Legalize It (Bob Marley) en Julia (John Lennon). Die covers zijn niet bepaald de knallers van de plaat. Hoogtepunt is vooral Down The Tube, dat lekker weer alle kanten op springt en gaat. Ik koop deze fijne plaat uit 2006 op 5 december van dat jaar.
MSMW toert veel en in 2011 verschijnt deze dubbelcd, die ik gelijk aanschaf (op 8 juni 2011). Waar en wanneer het materiaal is opgenomen staat niet op het hoesje vermeld en is ook nergens goed te vinden. Op de website van MMW lees ik dat het afkomstig is van de tour in 2006, na het verschijnen van Out Louder. Er staan inderdaad nogal wat stukken van dat album op. Daarnaast horen we werken uit het solo-oeuvre van John Scofield. De band is zeer fijn op dreef, de muziek stuitert prettig allerlei kanten op en met name Scofield giert er bij wijlen ongenadig op los. Twee covers speelt het kwartet, twee traditionals ook nog 's (Tootie Ma Is A Big Fine Thing en Amazing Grace) en de heren weten het op ongekende wijze helemaal naar hun hand te zetten. Waanzinnige en waanzinnig goede liveregistratie.
Sappig plaatje. Het verschijnt in 2014 en dit keer lijkt alles heel veel lichtvoetiger van aard. Komt deels ook door de keuze van de covers: Sunshine Of Your Love, Light My Fire en The Times They Are A-Changing. Toen ik die titels op het hoesje zag toen ik de plaat kocht op 25 september 2014, hield ik mijn hart vast. Maar de heren maken er geen softe zooi van; het zijn avontuurlijke bewerkingen en soms herken je het origineel nauwelijks. Hun eigen materiaal, de overige zeven stukken, is supersterk. Ondanks dat de experimenteerdrift hier ver te zoeken is en men blijft bij een wat conventioneel geluid, krijgen we wel allerlei atmosferen voor onze kiezen en valt er zeer veel te genieten. Wat mij betreft is Juicy Lucy met z'n Zuidamerikaanse of Cubaanse ritme of wat dan ook het hoogtepunt. Sappig plaatje!
Gut ja, dit had ik ook. Ik kocht het niet in 1998, toen het plaatje uitkwam, maar pas op 25 september 1999, toen ik de cd in de uitverkoopbak zag staan. Ik herinnerde me 'It's all about the dum dum dubbededum' en nam hem voor een prikkie mee. Op dit album brengt Meja in nog geen veertig minuten tijd elf zeer pakkende liedjes, prettig in het gehoor liggend, zeer aardig en amusant. Rijk gearrangeerd en georkestreer. Meja zelf schrijft mee aan een liedje of wat, verder is het van andere songsmeden (vooral Billy Steinberg, Douglas Carr, iemand ooit van gehoord?) en het dondert allemaal niet, want het klinkt verrekte aanstekelijk. Kauwgompop van de goede soort en het is voorbij voor je er erg in hebt. Heb het in geen tijden gedraaid en nu word ik er weer vrolijk van.
Achter deze vage bandnaam schuilen Giancarlo Erra (Nosound) en Tim Bowness (No-Man). Zijn beiden met hun band of op hun solopad al goed voor zeer filmische muziek, deze samenwerking gaat exact hetzelfde pad op. Lees: hier hoor je Nosound met de vocalen uit de atmosferische platen van No-Man. Erra zorgt voor het toetsentapijt en de Fripp-soundscape-achtige gitaarwolk; Bowness hijgt er zijn indringende teksten overheen. Hulp krijgt het duo ook van diverse lui op trompet, bas en drums, bekendere namen zijn gitaristen Michael Bearpark, Steven Wilson en zowaar meneer Robert Fripp zelf. Als dat alles bij elkaar geen winterse plaat oplevert, weet ik het ook niet meer. Warm is hij zeker en dus is de titel uiterst treffend. Het album verschijnt in 2011 en ik koop die op 22 juli, als hij net uit is. Er schijnt binnenkort een remaster aan te komen met extra materiaal; voorlopig doe ik het nog met dit uitstekend klinkende origineel.
Ik heb nog nooit gehoord van Mercury Rev als ik op 5 december 1998 deze cd krijg van de Sint. Die Sint blijkt niemand minder dan mijn oudste broer, die gelijk vraagt of hij de cd van mij mag lenen, zodat hij hem kan kopiëren. Ach zo. Eenmaal in de speler gedouwd blijkt de cd een verzameling prima songs te bevatten. Midtempo, ietwat melancholisch en met een opvallende en ijle stem gezongen. Pakkend ook nog eens. De eerste maanden pak ik het album geregeld uit de kast om hem te draaien, maar daarna raakt hij in de vergetelheid. Nu, meer dan twintig jaar later druk ik hem weer eens in de speler en: inderdaad, mooie plaat. Deserter's Songs blijkt het vierde album van de band te zijn en tot op de dag van vandaag is de groep actief. Niet dat ik het verder heb gevolgd. Ik ken slechts deze plaat en koester hem. Er kwam een hele reeks singles vanaf (Holes, Goddess On A Hiway, Delta Sun Bottleneck Stomp), maar ik beluister het album als een geheel. De orkestraties zijn subtiel, met een kleine hoofdrol voor fluit, flugelhorn en trombone. Lekker orgel af en toe. En ja, er is een zingende zaag. De stem blijf ik wat vreemd vinden, af en toe is het net of er iemand aan het helium heeft gezeten. De spaarzame geluidserupties zijn vooral fijn.
Je kunt je afvragen waarom dit blaaskwintet bij de pop/rock/jazz staat. Het had ook zo op de plank klassiek kunnen staan. Mij maakt het niet uit, als ik het maar terugvindt. Want op Smart Went Crazy staat grandioze muziek door dit uit New York komende, maar veel vanuit Nederland opererende vijftal jonge muzikanten, die sinds 1987 samen muziek maken. Tuba, hoorn, trombone en twee trompetten zetten een bijna orkestraal geluid neer, af en toe aangevuld met een drumstel. Op het repertoire van dit album staan verschillende moderne componisten. De plaat begint met een medley van Zappa-stukken en het was de naam van mijn grote held die me ertoe bracht dat ik op 2 september 1994 deze cd (uit 1993, hun tweede) kocht. Het medley bestaat uit Big Swifty, Harry You're A Beast, The Orange County Lumber Truck, T'Mershi Duween en Dupree's Paradise. Klassiekers voor de Zappakenners. Het arrangement van het MAE hier is levendig. Erna horen we korte stukken van John Halle, Philip Johnston, Billy Strayhorn en Norman Yamada. Groots is vooral het titelstuk Smart Went Crazy van Kirk Nurock, een intrigerend werk dat via verschillende stijlen een zeer divers klankpalet van het blaaskwartet laat horen. Zeer mooi. En dan is daar nog de bewerking en uitvoering van Purple Haze van meneer Jimi Hendrix. Leuk om een keer te horen in deze brassversie, maar echt indrukwekkend is het niet. De plaat sluit onbenullig en feestelijk af met de Afro-Cubaanse traditional Revoltillo. Mooie verzameling.
Op Prime Meridian (1995) is het palet van componisten nog uitgebreider. Dit keer speelt het brasskwintet weer Zappa (zes stuks maar liefst), maar ook Stravinsky en Beefheart (jaja, ook zes waaronder zelfs Suction Prints). Daarnaast korte composities van Kenny Wheeler, Milton Babbitt, Rich Shemaria en Herbie Hancock. Aan het eind komt er zelfs een medley van klezmermuziek van Frank London voorbij. Trompettist Jon Nelson draagt zelf ook twee (korte) stukken bij. Het kwartet lijkt overigens definitief uitgebreid met drummer John Ferrari; de drums zijn nadrukkelijker aanwezig en het past ook goed, ritmisch gezien zijn alle gekozen composities sterk. Leuk album ook dit; ik kocht het op 3 mei 1997.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-12-2021 09:16:48 ]
Op dit album uit 1997 breidt het blaaskwintet zich niet alleen uit met een drummer, maar ook met een pianist. Het maakt het geluidspalet nog breder. De invloeden (lees: de componisten van wie het septet stukken speelt) zijn ook groter: Frank Zappa, Claude Debussy, Stephen Barber, Daniel Grabois, Stanley Silverman en Raymond Stewart. En we krijgen ook nog twee Afro-Cubaanse traditionals toegeworpen. Ik ben natuurlijk getriggerd door het materiaal van Zappa en dat is zeer interessant: een suite van muziek uit de film Run Home Slow, twee keer Little House I Used To Live In (het piano intro én het meer orkestrale thema), plus twee versies van The Black Page (de drumsolo en een ensemblearrangement). Het is mijn nieuwsgierigheid naar deze uitvoeringen die maakt dat ik het album koop op 7 juni 1997, maar de rest van de plaat is net zo avontuurlijk en afwisselend. Gaahaaf.
In 1975 mag de piepjonge gitarist Pat Metheny (21) een plaat maken voor het ECM-label. Metheny heeft het jaar daarvoor mogen meespelen op de plaat Jaco met Paul Bley en Jaco Pastorius en vervolgens toert hij uitgebreid met de band van vibrafonist Gary Burton, die zijn mentor wordt. Burton zorgt voor het contact met ECM en helpt met het arrangeren van stukken die Metheny heeft gecomponeerd. Met bassist Pastorius en drummer Bob Moses speelt Pat in een paar dagen tijd in december 1975 acht stukken in en die verschijnen dus in januari 1976 als Bright Size Life. Het zijn mooie jazzy gitaarstukken, uiterst subtiel en met veel gevoel voor detail ingespeeld. Hier is dat cleane gitaargeluid waar hij later zo beroemd al zeer herkenbaar. Zeven composities van Metheny en afsluiter Round Trip / Broadway Blues is geschreven door een van Metheny's grote helden: Ornette Coleman. Ik koop de elpee al ergens in 1986 of 1987 of zo en op 4 november vind ik een cd-versie, een herdruk uit een onbekend jaar van een remaster uit 1991. Schitterende plaat en het begin van mijn rijtje Metheny.
Bijna niks van de plaat te vinden op YT, behalve het titelnummer, afkomstig van een jazzverzamelalbum:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-12-2021 14:51:49 ]
Eenmaal in het kamp van ECM krijgt Metheny veel mogelijkheden om muziek te maken en vast te leggen. Het is 1977 en Metheny heeft kennis gemaakt met Lyle Mays, een goed geschoolde pianist. Bassist EberhardWeber is al een grote in de jazzwereld van ECM en Dan Gottlieb een jonge en enthousiaste drummer. Met dit drietal maakt Metheny Watercolors, dat vol staat met dromerige, bij vlagen ijle jazz. Metheny speelt op deze plaat slechts twaalfsnarige gitaar en een vijftiensnarige harpgitaar en alle composities zijn van zijn hand. Ik heb het album niet op vinyl en kom een cd-versie (uit 1995) tegen op 4 november 2015. Stemmige, wat vergeten plaat. En een belangrijke, want het is de eerste waarop Metheny samenwerkt met Lyle Mays en Dan Gottlieb, met wie hij de Pat Metheny Group zal beginnen.
Helemaal niets van het originele album te vinden op YT. Zal wel komen doordat ECM streng is.
[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 10-12-2021 14:51:23 ]
Kijk, hoor, nu komen we ergens. De samenwerking met Lyle Mays, EberhardWeber en Dan Gottlieb bevalt Metheny goed en hij wil graag een vast kwartet beginnen. EberhardWeber heeft echter andere dingen aan zijn hoofd en plots is daar bassist Mark Egan. In een paar dagen tijd neemt het viertal een album op dat in 1978 verschijnt. Ik koop ergens in 1985 of 1986 of zo al een elpeeversie en pas op 4 november 2015 vind ik een cd. Op dit debuutalbum van de Pat Metheny Group komen alle kwaliteiten van de leden vol tot hun recht en blijkt de som der delen meer dan de som der delen. Hier horen we zo kenmerkende gitaargeluid al. Lyle Mays speelt voornamelijk piano, maar zijn bijdragen op autoharp en synthesizer tillen alles net even naar een andere wereld. De ritmesectie is subtiel, maar als je goed luistert is het een groot avontuur. De plaat begint ijzersterk: San Lorenzo is een van de mooiste composities die Metheny ooit heeft gemaakt. De grandioze pianosolo die verstild begint en eindigt in een eruptie van kippenvelakkoorden is misschien wel het hoogtepunt van het album. Phase Dance is het schoolvoorbeeld van het Metheny Group-geluid; daarbij is het ook nog eens een gruwelijk goede compositie. Op de tweede plaatkant staan wat minder opvallende stukken, al blijft het niveau ongekend hoog. Jaco is natuurlijk een eerbetoon aan Pastorius en Lone Jack de uptempo afsluiter. Drie korte stukken zijn van de hand van Metheny, de andere drie zijn een co-creatie van de gitarist en de toetsenist. Mooi, zeer mooi album, dit.
Natuurlijk ook van dit album niks te vinden op YT, wel wat live-uitvoeringen, geplaatst door Metheny zelf:
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 10-12-2021 14:51:07 ]
Metheny zit in een enorm creatieve golf. In 1979 komt hij met zijn derde soloalbum. Op New Chautauqua speelt hij akoestische en elektrische zes- en twaalfsnarige gitaar, die vijftiensnarige harpgitaar en bas. Met slechts deze instrumenten weet hij een bijzondere wereld te creëren, vol mooie melodieën en subtiele improvisaties. Hij neemt de plaat in een paar dagen op in de ECM-studio. Zo gaat ECM in die tijd graag te werk: niets geen repetitie of meerdere takes, gewoon inpluggen en spelen en opnemen en afmixen. Het resultaat is een intiem en indrukwekkende plaat. Ik heb hem niet op vinyl en was blij dat ik hem op 2 maart 2009 ergens in een plaatselijke platenwinkel vond. Het is een remaster uit 2008 en gestoken in een kartonnen hoes die een reproductie is van de elpeeversie.
Ook weer niks van te vinden op YT, behalve:
American Garage was de eerste Metheny die ik ooit hoorde en kocht. Hoe zat het ook weer? Begin 1985 bevond ik mij in een jongerencentrum in Epe (of all places) en een vrijwilliger daar draaide, gezeten aan de flipperkast, een cassette met muziek die mij gruwelijk bij de strot greep. Die middag ging ik - op de terugweg - gelijk langs de platenwinkel om te kijken wat er zoal was van deze band. Ik weet niet heel zeker meer of ik de plaat diezelfde middag ook kocht of dat het een paar dagen later was; pas op 2 mei 2009 vond ik ergens een cd-versie (een remaster uit 2008). Nog altijd krijg ik kippenvel van het openingsstuk, maar de gehele plaat is grandioos. Metheny is in 1979 met zijn Group in uitstekende vorm. Samen met toetsenist Lyle Mays schrijft hij meerdere stukken en vijf daarvan neemt hij op en brengt hij in dat jaar uit bij ECM. De muziek is levendig, ruimtelijk, afwisselend en bijzonder indrukwekkend. Er is zo veel ruimte, dat je ieder instrument tot in de kleinste details kunt horen en toch zijn er soms ook stapels en lagen van geluid. (Cross The) Heartland is de opener die mij zo bij de strot greep en The Epic is de epische afsluiter. Waanzinnig album. Ik schreef er al eerder iets over.
Ook van dit album niets te vinden op YT, wel wat liveuitvoeringen uit die tijd:
Ik heb helaas niet alles van Metheny op cd. Zo mis ik nog zijn wat rauwere en traditionelere jazzplaat 80/81 met Michael Brecker, Dewey Redman, Charlie Haden en Jack DeJohnette. Ik heb die dubbelaar wel op elpee. In 1981 verschijnt dit album, waarop Metheny en Mays hun composities spelen samen met Nana Vasconcelos, de legendarische percussionist. Plaatkant 1 bevat het titelnummer dat ambient begint, waarna een stuwend ritme opkomt en vervolgens via een gigantisch thema en elektronische percussietrack uitmondt in een prachtige apotheose, die uiteindelijk leidt naar een verstild en ambiente afsluiting. Kippenvel alom. Op de tweede plaatkant vier kortere stukken die eenzelfde atmosfeer en afwisseling laten horen, zij het wat minder filmisch. De titel van September 15th verwijst naar de sterfdag van Bill Evans in 1981. Ik kocht de elpee natuurlijk al in 1986 of zo, maar pas op 4 november 2015 vond ik een cd-versie (precies, samen met Bright Size Life, Watercolors en Pat Metheny Group). Metheny en Mays zouden in 1981 samen toeren; materiaal van de plaat zou de Metheny Group tijdens latere toernees ook spelen. Schitterend album, dit. Aanrader.
Helaas heel weinig tot niets van te vinden op YT (het meesterlijke titelnummer in ieder geval niet), behalve:
In 1982 is de Pat Metheny Group weer bijeen voor een nieuwe plaat. Mark Egan is afgehaakt, voor hem in de plaats is Steve Rodby, die niet alleen basgitaar speelt, maar ook de contrabas, plus hij is een begenadigd arrangeur en orkestrator. De Group is uitgebreid met percussionist Nana Vasconcelos. Na de duoplaat van Metheny en Mays waarop Vasconcelos ook al te horen is, besluit Metheny om hem ook in de Group in te zetten, zodat het toch al wijde geluidspalet nog breder is. Nog iets nieuws: Metheny heeft de gitaarsynthesizer helemaal ontdekt. Om zichzelf uit te dagen maakt hij slechts gebruik van een enkele preset en het trompetachtige geluid zal zijn handelsmerk worden. Op Offramp is die Roland gelijk al in het openingsstuk Barcarole te horen. Daarna klinkt Are You Going With Me? met z'n stuwende ritme/loopje; na een synthharmonicasolo van Mays zet Metheny z'n gitaarsynthesizer weer in en de combinatie zorgt voor een van de bekendste stukken van de Pat Metheny Group. In Au Lait gaat het er allemaal wat traditioneler aan toe: een zeer melodieuze compositie in een bijzondere maatsoort. Op de tweede plaatkant is het de vooral warme jazzrock wat de klok slaat, al is het titelnummer Offramp de uitschieter van het hele album: een chaotische improvisatie, weliswaar met een thema aan het begin en het eind, waarin het trompetterdetetgiergeluid van de gitaarsynthesizer door merg en been snijdt. U moet er van houden en ik ben er van gaan houden. Metheny en Mays hebben elkaar echt gevonden; hun compositorische talenten vullen elkaar perfect aan. Ik had natuurlijk al een elpeeversie van Offramp, maar op 4 november 2015 (jaja) vond en kocht ik 'm op cd, een remaster uit 1988.
Ook van deze ECM-plaat zo goed als niets te vinden op YT, behalve (omdat Metheny het later voor een filmsoundtrack heeft gebruikt):
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-12-2021 07:48:22 ]
Na Offramp volgt een uitgebreide tournee in 1982 en 1983, tijdens welke de Pat Metheny Group is uitgebreid met Nana Vasconcelos. Van die tour verschijnt een samenvatting in 1983 en dat is de dubbelelpee Travels. Ik kocht die al in 1985. Het is in mijn oren een van de allerbeste albums ooit en staat dan ook in mijn top tien aller tijden. Sinds 13 mei 2014 heb ik een cd-versie, volgens mij komt-ie uit 1986. De plaat opent met dé versie ooit van Are You Going With Me?. Als je aan iemand moet laten horen hoe Pat Metheny Group klinkt, dan is dit het stuk. Op het verdere repertoire staan stukken van de studioplaten van zowel de Group als de soloplaten als de duoplaat met Mays, plus spul dat alleen live gespeeld is en nooit in studioversie te horen is geweest. Er een mooie Phase Dance en een opzwepende Straight On Red. De (ingekorte) versie van As Falls Wichita, So Falls Wichita Falls is het voorbeeld van progjazz zoals het moet zijn; hoofdrol voor Vasconcelos. De plaat sluit af met twee andere hoogtepunten: Song For Bilbao (met het inmiddels vertrouwde trompetterdetetgitaarsynthesizergeluid) en een werkelijk kippenvelbezorgende uitvoering van San Lorenzo. Toetsenist Lyle Mays weet hier de ultieme pianosolo neer te zetten. Wat een liveplaat!
Helaas niets van dit album te vinden op YT, met dank aan ECM Records.
Op 29 en 30 november 1983 zit Pat Metheny samen met bassist Charlie Haden en drummer Billy Higgins in een studio in New York. Het drietal heeft twee dagen de tijd om een aantal composities op te nemen die in 1984 verschijnen op het ECM-label. Op het programma drie stukken van Metheny's held Ornette Coleman, een stuk van Horace Silver en eentje van Haden. Metheny zelf levert drie werken aan. De sfeer is ontspannen, Metheny bespeelt zijn helder klinkende jazzgitaar en de ritmesectie is voornamelijk ondersteunend. Het resulteert in grotendeels kalme fiedelgitaarjazz. Pas aan het eind haalt Metheny zijn gitaarsynthesizer tevoorschijn en na een melodieus stuk gaat hij in de laatste minuten van de plaat wat abstracter tekeer. Destijds in 1984 is de plaat aan me voorbijgegaan, maar op 4 augustus 2014 vond ik een remaster uit 1996 en die schafte ik aan.
En ja, natuurlijk niets van dit album te vinden op YT.
Metheny en Mays blijven zoeken naar nieuwe geluiden voor hun Pat Metheny Group. Na de succesvolle toer die het dubbelalbum Travels opleverde, vertrekt drummer Dan Gottlieb en gaat Nana Vasconcelos ook weer verder. Percussionist en zanger Pedro Aznar en drummer Paul Wertico sluiten aan. Op First Circle uit 1984 is het geluid vol van Braziliaanse klanken, warme jazz, bizarre avant-garde en zoete easy listening. De plaat opent met het megamelige Forward March, een nogal dissonant stuk waarin Metheny zijn Synclaviergitaar en toetsenist Mays een trompet hanteert. Daarna volgt een uptempo fusionrockertje van Mays en dan is het de beurt aan titelnummer First Circle, een beest van een compositie. Alles komt hier samen: jazz, prog, Braziliaans, improvisatie en sublieme instrumentbeheersing. Hoogtepunt in het oeuvre van de Metheny Group. If I Could is dan weer zo'n verstilde akoestischegitaarjazzinstrumental waar Metheny óók al het patent op lijkt te hebben. Op plaatkant twee blijft het niveau hoog met uptempo Tell It All en het proggy End Of The Game. Màs Allá is een vocaal stuk (uniek) van Pedro Aznar en de plaat eindigt met meestamper Praise. Op First Circle laat Metheny horen dat hij nog lang niet klaar is met zijn Group en dat het geluid zich blijft ontwikkelen en verbreden. Ik kocht de elpee destijds in 1984 op vinyl; op 2 maart 2009 vond ik een remaster uit 2008. Zeer mooi album, de laatste Pat Metheny Group op het ECM-label.
Zoals gebruikelijk bij ECM is er niets te vinden van dit album op YT, wel wat livewerk uit die tijd, geplaatst door Metheny zelf:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-18836239-1621700430-6997.jpeg.jpg)
Leuk singletje met een nummer van broeder dieleman gezongen door bonnie prince billy en een nummer gespeeld door broeder dieleman ook gezongen door bonnie prince billy. Een mooi fragiel singletje.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-21328681-1639348313-3546.jpeg.jpg)
De nieuwe marissa nadler
zat een kaartje in met een handtekening is nu wel de artiest waar ik de meeste handtekeningen van heb Het is weer een mooi plaatje ze durft meer en meer zichzelf gewoon te laten horen in plaats van haar zang onder dikke lagen feedback te stoppen. Het wordt er alleen maar beter op 
Dit album komt (pas) in 1987 uit en heeft een paar flinke verrassingen in petto. Ten eerste is de band weg bij het ECM Records label en nu onder de hoede van de gladjakkers van Geffen. Ten tweede is er een bezettingswisseling: Pedro Aznar is niet meer onderdeel van de band en Metheny vervangt hem door Armando Marcal (percussie, zang), David Blamires (zang) én David Ledford (zang). Ten derde is - mede door de inbreng van dit nieuwe drietal - het geluid nóg Braziliaanser dan de voorganger. De zeven composities van Pat Metheny en Lyle Mays zijn niet mis; er zitten een paar klassiekers tussen die Metheny nog jarenlang op zijn liverepertoire heeft staan: Minuano (Six Eight), Last Train Home, It's Just Talk en het monstermeesterwerk Third Wind. Prachtig, prachtig. Ik kocht de elpee natuurlijk in 1987 toen hij uitkwam, een cd-versie vond ik op 29 juni 2013, een remaster uit 2011. Zeer fraaie plaat, de tweede in de 'Brazilian Trilogy'
Derde plaat in de 'Brazilian trilogy'. Verscheen in 1989 en ik kocht de cd op 2 mei 1990 toen hij in mijn plaatselijke platenwinkel ook verkrijgbaar was. De bezetting is weer gewijzigd. Weg zijn David Blamires en David Ledford; terug is Pedro Aznar. Op het eerste gehoor is de muziek wat lichtvoetiger, maar dat lijkt maar zo. Naast het Braziliaanse is er volop ruimte voor jazz, prog, avant-garde, songachtig spul en experimenteler werk, zonder dat het onsamenhangend wordt. De eerste vier composities zijn van Metheny, dan volgt een reeks stukken van de hand van Metheny samen met Mays, er is een Aznardingetje, een zwaardere compositie van Mays (Are We There Yet!) en de plaat eindigt met twee Methenystukken, met het verstilde titelnummer als schitterende afsluiter. Hoogtepunten te over en dat begreep Metheny zelf ook maar wat goed, want veel stukken van deze plaat bleven jarenlang in de setlijst. Have You Heard, 5-5-7 en Beat 70 noem ik in ieder geval. IJzersterke plaat weer.
Op 21 december 1989 zit Pat Metheny in studio Power Station in New York, samen met contrabassist Dave Holland en drummer Roy Haynes. Die dag nemen ze dit album op, dat in 1990 verschijnt en dat ik (pas) koop op 13 augustus 2014. Ik heb dan ook een remaster uit 2008. Op het repertoire van het drietal staan een paar composities van Metheny, maar ook een zwik covers, waaronder werk van Miles Davis, Oscar Hammerstein II en Ornette Coleman. Dit keer bedient Metheny zich louter van zijn semi-akoestische jazzgitaar. Slechts in afsluiter Three Fights Up zet hij zijn Synclavier in. Hij ontvangt overigens nog een grammy voor zijn compositie Change Of Heart. Dit is een kalme en voortkabbelende jazzwriemelplaat, ideaal voor de vroege ochtend of de late avond of ieder ander moment dat je zin hebt in voortkabbelende jazzwriemelarij. Ik vind het bijzonder prettig.
En dan komt Pat Metheny in 1992 opeens met een soloalbum. Het is destijds geheel aan me voorbij gegaan en ik koop ''m dan ook pas op 31 oktober 2014. Het mag dan een soloalbum heten; op deze plaat trekt Metheny alle registers open. Jazz, prog, orkestraal, van alles komt voorbij. Bij dat alles zet hij een immense hoeveelheid andere muzikanten in. Zo zijn daar leden van zijn Pat Metheny Group (Lyle Mays, Steve Rodby, Paul Wertico, Armando Marcal), enkele groten der aarde (Charlie Haden, Toots Tielemans, Nana Vasconcelos) en The London Orchestra. Het levert een plaat op die zeer divers van geluid en karakter is, maar daartegenover ook onmiskenbaar Pat Metheny is. Metheny zelf speelt zijn diverse gitaren en sleurt af en toe ook zijn trompetterdetetSynclaviergitaar tevoorschijn. Ik heb hier een heruitgave uit 2007, die een tweede cd bevat met bonusmateriaal. Nu duurt de 'gewone' plaat al dik vijf kwartier, daar komt nog eens dik een kwartier extra spul bij. Veel voegt dat extra spul niet toe, maar altijd leuk voor de heb. Indrukwekkend werk.
Recorded Live In Europe is de ondertitel van deze cd, die verschijnt in 1993. Het materiaal is opgenomen in Bari, Pescara, Jesi, Napels, Marseilles, Paris en Besançon, Wanneer precies is dan weer niet duidelijk, maar het moet tijdens de tour voor Letter From Home zijn geweest. Metheny heeft Mays, Rodby, Wertico, Aznar en Marcal ondertussen alle hoeken van de wereld laten zien en de band klinkt als een klok. Op de setlijst veel van dat album Letter From Home, maar ook van de twee Metheny Groupplaten van daarvoor. De 'Brazilion trilogy' is ruim vertegenwoordigd. Daarnaast een paar stukken die nooit eerder op plaat zijn verschenen, zoals het titelstuk en het opvallende en grootse Half Life Of Absolution, dat toch al sinds 1985 op de setlijsten van concerten staat. First Circle en Third Wind zijn de andere twee onbetwiste hoogtepunten van deze mooie liveregistratie (die ik overigens pas kocht op 12 augustus 2000).
Weinig van te vinden op YT, behalve:
Pat Metheny brengt december 1993 door in de Power Studio in New York. Hij is er niet alleen. Naast hem zit collega-jazzgitarist John Scofield, drummer Bill Stewart en legendarische jazzbassist Steve Swallow. Dit kwartet neemt een dik uur aan uitstekend materiaal op, dat in 1994 verschijnt. Ik koop het pas twintig jaar later, op 19 september 2014. De verschillende speelstijlen van Scofield en Metheny vullen elkaar zeer mooi aan. Scofield levert zes stukken aan; Metheny vijf. Die van Scofield zijn duidelijk de wat 'hardere bop' en avontuurelijk; Metheny blijft fraai binnen de lijntjes, maar zijn composities doen nauwelijks onder voor die van zijn collega. Beide heren spelen zowel elektrisch als akoestische gitaar en Metheny zet incidenteel zijn gitaarsynthesizer in en dit alles zorgt voor de nodige afwisseling in het geluid. De samenwerking levert een dik uur gitaarjazz van hoog niveau op. Heerlijk album.
Dat is even schrikken als je deze plaat voor het eerst hoort. Moderne dansritmes lijken de basis te vormen voor de negen composities van dit album uit 1995. Ik koop het overigens pas op 1 mei 2014, een remaster uit 2006. Als je echter doorluistert, dan merk je dat Metheny op zoek is naar een nieuw geluid, zonder het karakteristieke te verliezen. Metheny en Mays zetten weer fraaie, uitgebreid gearrangeerde jazzstukken neer met een nog Zuidamerikaansere feel dan op de 'Brazilian trilogy'. Pedro Aznar is weer weg, David Blamires en Mark Ledford zijn weer terug en percussionist Luis Conte is toegevoegd. Zeer genietbare plaat dit en wederom een mooie aanvulling op het toch al niet misse Metheny-oeuvre. Het septet gaat in deze bezetting uitgebreid de wereld rond en er verschijnt een concertdvd We Live Here, waarop wat materiaal van de plaat, maar vooral ook allerlei klassiekers. Die dvd staat hier ook in de kast; binnenkort maar weer eens bekijken en beluisteren.
Een jaar later waagt Pat Metheny zijn groep aan een nieuw experiment. Het idee is dat ruwe schetsen, voortgekomen uit improvisaties op akoestische instrumenten, de basis zijn van de composities. Dat betekent dat de uitgebreide bezetting niet aan de orde is; hier horen we het kwartet Metheny, Lyle Mays, Steve Rodby en Paul Wertico afstand nemen van het zorgvuldig georkestreerde geluid met synthesizers, percussie en blazers. Het resultaat is een experimenteel, stemmig, losjes, intiem en soms wat donker klinkend album. We horen voornamelijk akoestische instrumenten. Zo zet Lyle Mays zijn spinetpiano, harmonium, Fender Rhodes en autoharp in. Metheny bespeelt verschillende gitaren, waaronder zijn 42-snarige Pikassoguitar. In slechts twee stukken trekt hij zijn gitaarsynthesizer tevoorschijn. Het lijkt op het eerste gehoor wat karig, maar bij nadere beluistering blijken de composities ware parels te zijn. Drie van die composities zijn bijna geheel uit improvisatie door het hele kwartet ontstaan en daarom staan er ook vier namen bij de credits. Lyle Mays levert drie stukken aan, Metheny en Mays hebben er twee gemaakt en de resterende zeven zijn van de hand van Metheny zelf. Ook dit album ging destijds (1996) aan me voorbij en ik kocht een remaster uit 2006 pas op 1 mei 2014. Zeer mooie plaat.
Ook in 1996, zij het aan het eind van het jaar, verschijnt dit album. Legenadarische jazzbassist Charlie Haden neemt samen met Pat Metheny dit album op. Ik dacht jarenlang dat het een soundtrack voor een film was, maar dat is helemaal niet zo. Wel is het een schitterende verzameling van dertien jazzstukken, slechts gespeeld op bas en akoestische gitaar, uiterst sfeervol en intiem. Bij de credits staat bij Metheny ' acoustic guitars and all other instruments', maar alleen in het laatste stuk hoor ik drums. Tears Of Rain, een compositie van Metheny, is misschien wel het hoogtepunt; op dit stuk hoor ik toch duidelijk zijn sitargitaar. Het duo speelt drie stukken van Haden, twee van Metheny en voor de rest covers (Henry Mancini, Jimmy Webb, Roy Acuff, Johnny Mandel, Ennio Morricone en Josh Haden). Ik kocht de cd op 22 april 2010 en vind hem sindsdien ideaal voor de zondagmorgen.
Pat Metheny maakt het zijn luisteraars niet gemakkelijk. Niet alleen is de hoes van dit album onontcijferbaar zonder ijzeren geduld; de enorme variatie aan stijlen in zijn muziek is verbluffend. Het materiaal op Imaginary Day uit 1997 is beïnvloed door de wereldmuziek uit Indonesië en Iran. Dat maakt dit tot een intrigerende en in eerste instantie lastig te doorgronden plaat en tegelijkertijd klinkt alles onmiskenbaar als Pat Metheny Group. Het openings- en titelstuk zet gelijk neer wat we in het komende uur mogen verwachten: complex, grensverleggend, jazz, prog, klassiek, werelds, atmosferisch en uitermate sterk. Dat geldt voor de rest van het album ook. Metheny en Mays hebben zeven van de negen stukken samen gecomponeerd; de andere twee zijn van de hand van Metheny in z'n uppie. Hoogtepunten: het titelnummer dus, The Heat Of The Day en het ogenschijnlijk uit de toon vallende The Roots Of Coincidence. Voor deze groots aangepakte plaat heeft Metheny naast zijn vaste kwartet (hijzelf, Lyle Mays, Steve Rodby, Paul Wertico) de Group weer uitgebreid met David Blamires en Mark Ledford, plus met percussionisten Dave Samuels, Glen Velez, Don Alias en Mino Cinélu. Ik vind het een werkelijk fenomenaal uur en het is me een raadsel waarom de plaat destijds aan me voorbij is gegaan. Ik kocht 'm pas op 15 oktober 2012 en vindt het sindsdien een van de sterkste Metheny Group platen. Met een uitgebreide groep ging Metheny in 1997 ook weer op wereldtournee en daar zijn opnames van verschenen op dvd, ook zeer de moeite waard.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-12-2021 21:43:35 ]
Die Pat Metheny. Hij zit op 30 en 31 juli 1998 in een studio in New York, samen met Jim Hall, een van grote helden. Ze improviseren wat, nemen dat op, wagen zich aan een paar standards en spelen nieuwe en oudere stukken uit de catalogus van Hall en Metheny. De volgende twee dagen, op 1 en 2 augustus 1998 speelt het tweetal in Manchester Craftsmen's Guild, Pittsburgh, Pennsylvania. Van het studio- en livemateriaal van die vier dagen vinden we opnames op deze cd, die in 1999 verscheen. Jim Hall horen we op elektrische gitaar, Metheny bespeelt zowel elektrisch als akoestisch, inclusief een 42-snarige en een fretloze gitaar. Bij de liveopnamen is het leuk dat Hall in het linker- en Metheny in het rechterkanaal zit, zodat je precies weet wie wat speelt. Alsof we de Methenystijl niet uit duizenden herkenden. Ik kocht een remaster uit 2011 van de cd op 1 mei 2014. Het is een heerlijk voortkabbelende pingelpielplaat, perfect voor een donkere lockdownochtend.
Music From And Inspired By The Motion Picture is de ondertiteling van dit soloalbum dat in 1999 uitkomt. Ik weet pas van het bestaan af in 2014 en koop de cd op 7 mei 2014. Het is in mijn oren een van de mooiste albums van Pat Metheny. Voor de soundtrack maakt hij achtentwintig korte en instrumentale werkstukken, veelal rijk georkestreerd, enkele wat verstilder met slechts piano of akoestische gitaar, bespeeld door Metheny. Steve Rodby is er om te helpen met de orkestratie en het bespelen van de contrabas. Schitterende melodieën, een mooi thema dat her en der opduikt, een wijdse variëteit aan atmosferen: dik zesenzestig minuten ongekende schoonheid. Ik heb de film nooit gezien en voel niet eens behoefte om dat alsnog te doen, zó beeldend is de muziek. Om een idee te krijgen zijn opener A Map Of The World en afsluiter Holding Us aanraders, maar dan mis je de tussenliggende wereld van pracht. Parel.
Pas in 2002 roept Pat Metheny zijn Group weer bijeen. Drummer Paul Wertico is niet beschikbaar en Antonio Sanchez neemt zijn plek in. Naast toetsenist Lyle Mays en bassist Steve Rodby horen we trompettist en percussionist Cuong Vu, percussionist Dave Samuels en de Kameroense percussionist, gitarist, bassist en zanger Richard Bona. Een ware sterrenbezetting, dus. Metheny en Mays maken samen zes composities, de overige drie zijn van Metheny in z'n uppie. De stijl is nog altijd Zuidamerikaans, maar opvallend ook veel subtieler en misschien zelfs wel softer maar daarom niet minder relevant. De melodieën zijn weer helemaal hemels en de plaat kent hoogtepunt na hoogtepunt. Onderdeel van de promotie was een concert in Japan en daar stond een filmploeg klaar. Resultaat van die opnamen is een dvd die voor de Methenyliefhebber wederom zeer interessant is. Ik kocht de cd bij het verschijnen op 1 maart 2002 en hij hoort nog altijd bij de betere platen van de Group.
Pat Metheny heeft zich in januari 2003 opgesloten in zijn thuisstudio, slechts in gezelschap van zijn baritongitaar. Op 24 november 2001 heeft hij hetzelfde gedaan en een aantal opnamen gemaakt; nu vult hij die aan tot hij iets heeft wat hij kan uitbrengen. Zelf zegt hij: 'One man, one guitar and a lot of mistakes.' Die fouten hoor ik nauwelijks. Wat ik wel hoor is een bijzonder intieme plaat met een rustgevende, wat melancholieke sfeer. Al vanaf het begin dat ik hem heb (6 juni 2003) draai ik hem veel, vaak laat op de avond of vroeg in de morgen. Op het repertoire staan verschillende stukken van zichzelf, maar ook een drietal covers van Jesse Harris/Norah Jones (Don't Know Why), Gerry & The Pacemakers (Ferry Cross The Mersey) en Keith Jarrett (My Song). De stukken van zichzelf zijn zowel oud (Last Train Home, bijvoorbeeld) als nieuw. Pareltje in de Methenycatalogus.
En dan - in 2005 - komt Pat Metheny Group met dit album. De bezetting is dezelfde als Speaking Of Now, echter met aanvullend harmonicaspel van de Zwitser Grégoire Maret. In tegenstelling tot Speaking Of Now is The Way Up één lange zesenzestig minuten durende compositie, voor de cd in vier stukken verdeeld en is er veel meer ruimte voor improvisatie en dynamiek. En het is indrukwekkend. Vanaf de korte Opening gaat het gelijk goed los, maar vooral in het daarop volgende eerste deel zitten de meest schitterende melodieën. In het tweede deel horen we de trompet van Cuong Vu wat meer, evenals de gitaarsynthesizer van Metheny. Het derde deel bevat ook de nodige afwisseling in atmosferen en dan eindigt het grootse werkstuk bijna ambient. Ik kocht de plaat op 16 februari 2005 toen hij net uit was en sindsdien beluister ik 'm echt regelmatig. Wederom een van de hoogtepunten in het oeuvre van de Pat Metheny Group. Met The Way Up en de bezetting van de plaat toerde de band en ook daar verscheen een verslag van op dvd. Helaas staat daarop alleen de uitvoering van het titelnummer en dus lullig genoeg slechts de eerste vijf kwartier voor de pauze. The Way Up is een historisch album, want het is de laatste van de band met de naam Pat Metheny Group.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 24-12-2021 16:34:29 ]
Vanaf het begin van zijn carrière merk je aan alles dat Metheny - binnen het genre en zijn eigen stijl - voortdurend op zoek is naar vernieuwing en ontwikkeling. Bepaalde constanten (de Metheny Group, zijn gitaargeluid, een eigen compositorische stijl) zijn hem veel waard, maar daarnaast blijft hij ook steeds nieuwe samenwerkingen met andere muzikanten verkennen. In december 2005 zit hij samen met pianist Brad Mehldau in de studio om een drietal stukken van diens hand plus zeven van Metheny op te nemen. Die opnames verschijnen in 2006 en ik koop de cd op 9 oktober van dat jaar. Metheny speelt vooral een zachte elektrische gitaar en af en toe akoestisch of zijn baritongitaar. Het resultaat is een subtiele en stemmige jazzpingelplaat. Op het eerste gehoor lijkt het wat voort te kabbelen, maar er zijn twee uitzonderingen. Op die stukken horen we ook bassist Larry Grenadier en drummer Jeff Ballard en op eentje ervan (Ring Of Life) rukt Metheny zelfs zijn trompetterdetettergitaarsynthesizer tevoorschijn. Het zorgt voor de nodige afwisseling, wat vuur en avontuur en dat maakt deze plaat hoogst interessant. Het duo (en kwartet) speelde meer werk in tijdens de sessies en die verschenen een jaar later op een aparte cd en die heb ik niet. Het kwartet toerde zelfs in 2007. Ik dompel mezelf nog eens onder in deze mooie, mooie plaat.
Welja. In 2005 al maakt Metheny deze opnames met bassist Chris McBride en drummer Antonio Sanchez. Ze verschijnen pas begin 2008. Iets later, in mei 2008 verschijnt Tokyo Day Trip (die ik niet heb), waarop liveopnames van dit trio die gemaakt zijn in december 2004 in Tokyo (goh). Lekkere chronologie. Maar dan de muziek. Voor Day Trip schreef Metheny tien nieuwe stukken voor het trio. Geen spektakel, maar wel lekker in het gehoor liggende gitaarjazz die varieert van rustgevend kalm tot aangenaam licht swingend. Metheny speelt afwisselend akoestische en elektrische gitaar en incidenteel horen we de gitaarsynthesizer. Ik vond de cd op vrijdagmorgen 15 mei 2015 in een platenwinkeltje in Stockport en nam hem voor nog geen acht Britse ponden mee. Lekker luisterplaatje.
Ook opgenomen in 2002. Zes jaar later verschijnt een uitgebreidere versie van dit album en ik vind en koop die op 19 september 2014. Op Upojenie werkt Metheny samen met de Poolse componiste en folk/jazzzangeres Anna Maria Jopek (en haar band). Het geluid is warm, dromerig en sfeervol; dat komt natuurlijk door de zoete stem van Jopek. Haar band speelt alles ten dienste van de muziek; de enige die soleert is meneer Pat Metheny. Hij doet dat op akoestische en elektrische gitaar en af en toe zowaar ook op gitaarsynthesizer. Het leeuwendeel van de zeventien stukken is van zijn hand en in de meeste gevallen zijn het 'klassieke' Methenynummers in een nieuw jasje. Zo horen we bijvoorbeeld Mania Mienia (So It May Secretly Begin), Letter From Home en Farmer's Trust en die klinken bijzonder fraai in het nieuwe arrangement, al dan niet aangevuld met zingende Jopek. Minder geslaagd vind ik de nieuwe versie van Are You Going With Me?, maar dat komt natuurlijk doordat dit stuk tot een van mijn favoriete Metheny hoort. Tussendoor een enkel liedje van Jopek zelf of van een van haar bandleden of een traditional. Wat dachten we van Lulajźe Jezuniu, het Poolse kerstlied? Aan het eind horen we twee stukken die live zijn gespeeld (er bestaan ook videobeelden van). Stemmige plaat ook weer; Metheny moet uitkijken dat hij niet de te zoetsappige kant op gaat.
Pat Metheny is even een tijdje stil. In 2010 blijkt waarom. Hij heeft lange tijd gewerkt aan Orchestrion. Het idee is minder debiel dan het op het eerste gezicht lijkt. Als kind was Metheny gefascineerd door muzikanten die in hun eentje een heel orkest konden bespelen en zoiets wil hij ook. Hij laat het immense Orchestrion-apparaat bouwen: een verzameling instrumenten die hij in z'n eentje met een paar knoppen en handels mechanisch kan aansturen. In het apparaat bevinden zich percussie-instrumenten, gitaren, piano en noem maar op. Speciaal voor de Orchestrion componeert hij een vijftal stukken. Terwijl de Orchestrion de - net als een draaiorgel of pianola - voorgeprogrammeerde stukken uitvoert, soleert hij er op zijn gitaar overheen. Het resultaat is een typische Methenyplaat die klinkt alsof hij gewoon met een band of orkest staat te spelen. De composities zijn onmiskenbaar van zijn hand en het eindproduct is dus eigenlijk helemaal niet 'bijzonder'. Het werd andere koek toen Metheny vond dat hij live met het gevaarte moest optreden. Daarover later meer. Ik kocht het album op 12 februari 2010.
Een jaar later komt Metheny met de opvolger van One Quiet Night, maar dan anders. In februari van 2011 neemt hij allerlei standards en songs van anderen op en het is het eerste album waarop geen enkele eigen compositie van hem staat. In de meeste stukken speelt hij zijn baritongitaar, af en toe zet hij een akoestische of zijn 42-snarige gitaar in. Het is net als One Quiet Night een stemmige plaat geworden, die het goed doet op late avonden en vroege ochtenden. Metheny laat horen dat hij op subtiele wijze het werk van anderen een geheel eigen karakter kan geven. Een volkomen uitgekauwd stuk als Paul Simons Sound Of Silence klinkt hier fris en avontuurlijk en nieuw en zelfs een Carpenters song als Rainy Days & Mornings en The Beatles' And I Love Her zijn fraai. Ik ontdek laat dat hij het album uit heeft en pas op 14 mei 2014 koop ik 'm. Mooi weer.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 27-12-2021 21:21:55 ]
Pat Metheny duikt in 2012 alweer de volgende samenwerking in. En wat voor eentje. Met saxofonist Chris Potter, bassist Ben Williams en oude bekende Antonio Sanchez op drums. Een kwartet! En een kwartet met een - voor Metheny's doen - geheel nieuw geluid. Het lijkt erop dat Pat graag terug wil naar de authentieke en meer akoestische jazz. Het saxgeluid van Potter zorgt voor een totaal andere wereld en sluit naadloos aan op de gitaar van Metheny. De ritmesectie is vrij, maar zorgt voor een strakke basis waarover het voor iedere instrumentalist goed improviseren is. De thema's zijn sterk en in dit dik uur zijn er talloze hoogtepunten. Wat mij betreft zijn dat het zwierende Roofdogs en Come And See en Leaving Town. Metheny bespeelt zijn 'normale' jazzgitaar, maar kan het af en toe niet laten: soms is er zijn gitaartetterdetetsynthesizer en in een wat uitgebreider stuk zet hij zelfs het Orchestrion in (althans, hij staat benoemd als de 'performer' van 'Orchestronics'). Ik kocht Unity Band niet gelijk bij het verschijnen in 2012, maar pas op 21 mei 2014. Had ik het maar eerder gedaan, want dit is een puike én tijdloze jazzplaat.
Hoesje doet vermoeden dat het hier om een goedkoop (nep)product gaat, maar niets is minder waar. Het Orchestrion is het totaal-over-de-top-instrument dat Metheny liet bouwen; het werkt ongeveer zoals een pianola of draaiorgel. Voorgeprogrammeerd, dus. Het apparaat bestaat uit tientallen instrumenten: drums, percussie, gitaren, piano, noem maar op. In 2010 liet Metheny op het album Orchestrion horen waartoe hij met het ding in staat was en zijn droom was om er live mee op te treden. Dat bleek ondoenlijk, zeker als je ziet hoe groot het gevaarte is; voor de opbouw alleen al zijn meerdere dagen nodig. Maar Pat ging niet bij de pakken neerzitten. Hij liet het apparaat opbouwen in een studio, maakte een setlijst, liet het ding spelen en speelde daar zelf zijn gitaarpartijen overheen. Hij liet alles opnemen én filmen en het resultaat is The Orchestrion Project. De dvd heb ik niet, maar er is online veel beeldmateriaal van te vinden. Interessant om te zien hoe hard hij moet werken om het Orchestrion met pedalen aan te sturen en tegelijkertijd die waanzinnige gitaarpartijen te spelen. Voor de dubbelcd koos hij een bijzondere volgorde van de stukken: grotendeels alfabetisch. Het was de volgorde zoals hij die digitaal van de technicus kreeg toegestuurd en die beviel hem zó goed, dat hij - met een kleine aanpassing - die volgorde zo hield voor de plaat. De dubbelaar verscheen in 2013 en ik kocht 'm op 15 oktober 2015. Je kunt je afvragen of het project wel geslaagd is; de muziek klinkt zoals we die van Metheny gewend zijn. Maar ik vind het idee grandioos en de kwaliteit van de muziek blijft eveneens zoals we die van Metheny gewend zijn. Het siert hem dat hij het avontuur aan ging en kosten noch moeite spaarde. Daarbij krijgen we weer een paar gitaarsolo's om je vingers bij af te likken. Mooi project.
JAAA! Dit album verscheen in 2013 op twee manieren. De eerste was via John Zorn's eigen Tzadik-label, de andere via Pat Metheny's Nonesuch. Hoesje is anders; inhoud hetzelfde. Metheny buigt zich - samen met drummer Antonio Sanchez - over de zes stukken die Zorn schreef in dit hoofdstuk van zijn gigantische Book Of Angels. Ik was er pas laat bij; ik kocht de plaat op 27 november 2015 en toen ik hem voor het eerst beluisterde realiseerde ik me dat ik dat veel eerder had moeten doen. Want wat is dit gruwelijk goed. Metheny zet zijn sitargitaar veel in, hetgeen bijzonder goed past bij de klezmerachtige muziek. Folk, jazz, avant-garde-chaos, rock: onmogelijk om deze muziek in een hok te stoppen. Het is Planeet Zorn. Naast de sitargitaar speelt Metheny bariton, akoestische en elektrische gitaar, zowaar ook zijn gitaarsyntesizer, basgitaar, percussie, 'orchestrionic marimba', piano, flugelhorn (!) en elektronica. Her en der horen we de stem van zijn dochter Willow. Het drumwerk van Antonio Sanchez is meesterlijk accuraat en dit album is gewoon een dijk van een plaat. JAAA!
Bijna niks van de plaat te vinden op YT, behalve:
Hoppa. In 2014 komt Metheny met een nieuwe Group: de Pat Metheny Unity Group! Het kwartet van Unity Band is uitgebreid met multi-instrumentalist Giulio Carmassi (nooit van gehoord). Het geluid is warm, vol, orkestraal en geweldig en de muziek is bizar goed. Alle elementen van Metheny's werk zit er in: van de herkenbare en schitterende melodieën tot aan de aan chaos grenzende improvisaties en alles daar tussenin. Heeft hij dan nu een definitieve bezetting gevonden? Ik krijg de cd op 17 mei 2014 voor mijn verjaardag en ben diep onder de indruk. Nog steeds. De heerlijke lijnen van Chris Potter krijgen nu aanvulling van de piano, synths, hoorn, trombone en trompet en nog veel meer van Carmassi, hetgeen het geluid breder en breder maakt. De plaat begint gelijk grandioos goed met On Day One, waarin alles zit wat de band verderop op het album nog meer biedt. Ook Rise Up en het titelnummer zijn uitzonderlijk fraai, maar goed beschouwd staat er geen enkel minder stuk op. Aanrader voor de mensen die vonden dat het met de Pat Metheny Group ophield.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 29-12-2021 16:13:31 ]
Ook ik had gehoopt dat Metheny zijn Unity Group zou voortzetten, maar het gebeurde niet. In december 2014 gaat hij met het Unity Band-kwartet de studio in om een boel sessies op te nemen, zowel voor cd als dvd. De dvd heb ik niet, maar de dubbelcd kocht ik bij het verschijnen op 23 mei 2016. Gelukkig mocht de Unity Band-bezetting er zeker zijn en op het repertoire staat niet alleen materiaal van die plaat, maar ook van KIN, aangevuld met enkele gouden oudjes uit de Methenycatalogus. De band is heerlijk vrij in vorm en de spelvreugde spettert de kamer in. Er zijn dan ook louter hoogtepunten, maar ik word zelf bijzonder warm van Roofdogs (van Unity Band), On Day One (van KIN) en Two Folk Songs (1) (van de legendarische 80/81, het thema is begin jaren tachtig nog gebruikt als herkenningstune voor een bekend Nederlands televisieprogramma). Dit is een schitterend document. Een van de vele hoogtepunten in het imposante oeuvre van Pat Metheny.
Op 4, 5 en 6 februari 2015 bevindt Pat Metheny zich in een studio in New York, samen met bassist Stomu Takeishi, drummer Ted Poor en de Vietnamese trompetteraar Cuong Vu, die we nog kennen van zijn bijdragen aan de Pat Metheny Group platen Speaking Of Now en The Way Up en de bijbehorende tournees. Vu is zijn eigen trio begonnen en het leek hem gaaf om Metheny eens te vragen bij te dragen aan opnames. Die opnames verschijnen in 2016 en ik koop Cuong Vu Trio meets Pat Metheny op 23 mei 2016. Wat we hier voorgeschoteld krijgen is zeer vrije jazz, waarin ook ambientachtige dingen en meer noise te horen is. Opener Acid Kiss geeft wat dat betreft gelijk een goede indicatie van wat ons in het kleine uurtje te wachten staat. Het is straffe kost, niet eenvoudig te doorgronden, maar als je eenmaal binnen bent, openen zich allerlei deuren naar grote avonturen. Metheny speelt zijn elektrische gitaar en zet her en der z'n trompetterdetetgitaarsynthesizergeluid in, waardoor we ons soms in een gierend pandemonium wanen. Avontuurlijke plaat die zich niet heel gemakkelijk prijs geeft.
![Cuong Vu Trio & Pat Metheny - Let's Get Back [Official Audio]](https://i.ytimg.com/vi/dHhKo_gA_Ho/0.jpg)
Na een paar jaar stilte is er in 2020 weer een nieuw album van Pat Metheny en wat voor eentje. Op From This Place laat Metheny horen dat hij nooit is weggeweest; het is een staalkaart van 's mans kunnen. Zo is opener America Undefined een groots georkestreerd progwerk waarin allerlei atmosferen voorbij komen, in de stukken daarna horen we verschillende stijlen van jazz, van soft tot expressief en van conventioneel tot buiten de lijntjes. Echt vernieuwend is het allemaal niet echt en heel veel kan dat me niet schelen. Dit is een plaat die zich kan meten met het beste uit Metheny's rijke oeuvre. Metheny speelt gitaren en toetsen; naaste medewerkers zijn Gwilym Simcock op piano, basisste en zangeres Linda May Han Oh en drummer Antonio Sanchez. Daarnaast zet Metheny tientallen orkestmuzikanten in en dat maakt dit een van de meest afwisselende albums uit zijn catalogus, anderzijds klinkt het allemaal wel degelijk als een geheel. Ik koop het album bij het verschijnen op 20 februari 2020 en ik beluister 'm nog geregeld.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 30-12-2021 21:15:01 ]
Begin 2021 komt Metheny met iets geheel anders. Hij heeft een aantal stukken voor akoestische gitaar geschreven, zowel solo als voor kwartet. Die voert hij niet zelf uit, maar dat laat hij doen. Jason Vieaux voert het vierdelige Four Paths Of Light uit en het Los Angeles Guitar Quartet buigt zich over het zesdelige Road To The Sun. Dat doen zij met verve. De muziek is een mix van klassiek en jazz en onmiskenbaar die van Pat Metheny. Over het algemeen is de atmosfeer rustig, soms bijna sereen. Helemaal aan het eind krijgen we een bonustrack en eindelijk Metheny zelf te horen: hij speelt het beroemde Für Alina van Arvo Pärt op zijn 42-snarige gitaar. Alles bij elkaar een zeer interessant album en een zeer welkome aanvulling op de verzameling. Ik kocht Road To The Sun op 8 maart 2021. Prachtplaat.
Tussen 2016 en 2020 verschenen er geen platen, maar Metheny zat bepaald niet stil. Hij toert met verschillende trio's en op 12 en 13 september 2019 staat hij in de SonyHall in New York, samen met toetsenist James Francies en drummer Marcus Gilmore. Opnames daarvan verschijnen in september 2021 en ik koop de cd op de eenentwintigste van die maand. Op het repertoire staat oud en nieuw werk uit de catalogus van Metheny (aangevuld met Turnaround van Ornette Coleman). Ik moet zeggen dat alles zeer fris en geïnspireerd klinkt. We krijgen jazz, rock, prog, easylistening en van alles voor onze kiezen. Het geluid van de band is ook gevarieerd en dat komt door de inzet van het orgel, de piano en synthesizers van Francies. Centraal blijft natuurlijk de gitaar van Metheny en in bepaalde passages en stukken speelt hij ook basgitaar. Er staat waarlijk geen enkel minder stuk op dit album. Gelijk vanaf opener It Starts When We Disappear gaat het los. Zeer fijn is het stuk Bright Size Life, het titelnummer van de gelijknamige debuutelpee van Metheny (uit 1976) en een stuk dat helemaal niets aan kracht en intensiteit heeft ingeboet. Lodger is dan weer een lyrische rockcompositie. En zo vallen we van de ene verbazingwekkende pracht in de andere. Fraaie registratie van dit trio. Dit is op dit moment de meest recente plaat van Pat Metheny.
Aan het einde van mijn rijtje Pat Metheny dan nog een onofficiële. Metheny speelt hier met zijn Group ergens in juni 1979 ergens in de Verenigde Staten. De plaat American Garage is dan net uit en vandaar dat er nogal wat van dat album op de setlijst staat. Daarnaast een losse gitaarsolo en een mooie Phase Dance, maar ja wanneer was Phase Dance nou niet mooi? Het geluid is alleszins acceptabel. Aardig hebbeding dat ik kocht op 2 mei 2014 (ik meen ergens) in Amsterdam, maar dat ik bijna nooit draai.
Natuurlijk niets van deze bootleg te vinden op YT, wel wat van een andere, waarvan de setlijst dezelfde is, dus ik vermoed dat het dezelfde opnames zijn...
Op het roemruchte ECM label verscheen vorig jaar dit schitterende album van de Deense gitarist Jakob Bro. Hij kroop samen met Noorse trompettist Arve Henriksen en van origine Spaanse jazzdrummer Jorge Rossy de studio in en gedrieën produceerden ze Uma Elmo. Nu staat Bro al niet bekend om zijn gierende scheurgitaar; op deze plaat klinkt hij zachter, subtieler en verstilder dan ooit. Voeg daarbij de schurende trompettonen van Henriksen (à la Jon Hassell) en de ragfijne percussie van Rossy en het ambientjazzfeest is compleet. Ik kocht het album op 17 december 2021 en speel 'm sindsdien een paar keer per week. Het avontuur blijft zich ontvouwen. Van de langzaam opbouwende opener Reconstructing A Dream naar het kernstuk Housework tot aan de afsluiter Morning Song (Var.), dat we in een andere versie eerder op de plaat ook al hoorden. Bro heeft de negen stukken geschreven, maar het is duidelijk dat de inbreng van de andere instrumentalisten groot zo niet minstens even essentieel is. Uma Elmo is in mijn oren een van de mooiste albums van het vorige jaar.
ECM, dus weinig tot niets van dit album te vinden op YT, behalve:
Ik wist niet eens dat dit uit was! Stomtoevallig, doordat ik hier bezig ben met alle platen uit mijn platenkast draaien, kom ik langs mijn kleine verzameling werk van Lyle Mays en ik ga voor de gein eens kijken of er meer verkrijgbaar is. En wat blijkt? In 2021 is deze cd-single annex EP uitgebracht. Voor wie het niet weet: Lyle Mays werd geboren in 1953 en werd wiskundige, computerprogrammeur en toetsenist. Hij werd (wereld)beroemd als lid van de Pat Metheny Group. Samen met Metheny schreef hij de mooiste stukken van/voor de band. De samenwerking met Metheny stopte na bijna dertig jaren in 2005. Mays maakte een handjevol (wonderschone) soloplaten en toerde met zijn eigen kwartet tot hij op 10 februari 2020 overleed. Kanker. Wat weinigen wisten, was dat hij nog volop bezig was met componeren, arrangeren en opnemen. Het stuk Eberhard is een ode aan zijn jazzheld (bassist) Eberhard Weber. Bij zijn overlijden was het bijna voltooid. Het was Steve Rodby (bassist en co-producer van Pat Metheny) die het werkstuk onder zijn hoede nam en ervoor zorgde dat het af kwam. Mays had de basistoetsenpartijen al vastgelegd. Zijn lijst met muzikanten is lang: Jimmy Johnson op bas, Alex Acuna op percussie en drums, Bill Frisell op gitaar, Bob Sheppard op (veel) blaasinstrumenten, meerdere strijkers. Eberhard verscheen uiteindelijk op 27 augustus 2021 en ik kocht het op 17 december 2021. Het stuk begint atmosferisch, bijna ambient en dan klinkt de welbekende piano van Mays. Langzaam bouwt hij de spanning op en dan ontvouwt zich een aaneenschakeling van prachtmelodieën en een waaier van klanken. Na een minuut of tien zitten we midden in een bigbanddeel en de compositie mondt uit in een gelukzalige bombast om uiteindelijk verstild uit te doven in ambient tonen. Dit is een waarlijk schitterend werkstuk, een waardig eerbetoon aan Weber én een passend slotakkoord van een intrigerend componist. Mijn enige probleem met Eberhard is: met net dertien minuten is het (veel) te kort.
Op 7 augustus 2005 ben ik weer eens op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en op het podium staat de Itialiaanse band Metropolis Orchestra. Grote band, klinkt inderdaad als een heel orkest: drums, bas, gitaar, toetsen, zang, boel blazers. De groep speelt stukken van Frank Zappa (goh) en dat doen ze op voortreffelijke wijze. Alle losse muziekstukken lopen (Zappatraditiegetrouw) in elkaar over, zodat het dik uur durende concert één lange golf van herkenning is. Voor wat betreft de setlijst kiest de band voor de bekende tetterdetetstukken of arrangementen en dat past goed bij deze groep. Denk aan Cletus Awreetus-Awrightus, The Orange County Medley en Blessed Relief, maar ook rockers als Zomby Woof en City Of Tiny Lights en er is zelfs een Brown Shoes Don't Make It. Natuurlijk kun je iets zeggen over de (gelukkig spaarzame) zang, maar die zorgt wel voor de nodige afwisseling. Na afloop van het concert koop ik hun cd'tje Uncle Beat (2004), dat ik bij thuiskomst nog een paar keer in de speler mik zodat ik leuke herinneringen kan ophalen. Daarna raakt het plaatje in de vergetelheid van mijn verzameling en nu kom ik 'm weer tegen. Hoogst aangenaam. Ook minder aangenaam is dat dit het enige album van de band is. Na 2005 heb ik nooit meer iets vernomen van het ensemble. Online onderzoek levert me op dat de band in 2006 en 2008 nog incidenteel optrad en daarbij is het gebleven. Bij herbeluistering van de plaat denk ik: Toch jammer.
Ook minder aangenaam is dat er niets van te vinden is op YT. Wel ergens online zijn mijn foto's van de band tijdens het Zappanale festival te vinden:
The Mistakes? Jazeker! The Mistakes was een eenmalig gelegenheidsproject uit 1996 waaraan deelnamen: Henry Kaiser (gitaar en bas), Andy West (bas), Prairie Prince (drums) en Mike Keneally (gitaren, toetsen en zang). De vier muzikanten zijn de studio in gegaan met slechts een paar basisideeën en al jammende speelde het kwartet een boel tapes vol. Na afloop van de opnamesessies nam Keneally de tapes onder handen en hij wist er uiteindelijk twintig (20!) korte tot langere composities van te brouwen. Het materiaal is grotendeels improviserend tot stand gekomen en dat maakt dit tot wat zwaardere kost. Geen plaat om uw feestje wat op te leuken dus, maar als u van avontuurlijke muziek houdt die allerlei kanten op stuitert - van opzwepende improvs tot gitaarmozaïeken en van meezingers tot atonaal gepiel - dan is dit iets voor u. Nu houd ik daar wel van, dus kocht ik de plaat op 26 juli 2002 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, alwaar ik meneer Keneally voor het eerst mocht ontmoeten. Wat mij betreft zijn de stukken waar zijn bijdragen het grootst zijn het sterkst en dat zijn sowieso twee stukken die hij later in zijn solocarrière live zou blijven spelen: Aye Aye Monster en Career Politicians, maar het overige materiaal waarop dit viertal legendarische muzikanten heerlijk uit de bocht vliegt mag er zeker ook zijn.
Heel vervelend: niets van dit album 'los' te vinden op YT, wel de complete plaat van voor naar achter:
