Draai hier alle platen in je platenkast #25 (In the year 25, 25!)

We gaan dus verder met de K van King Gizzard & The Lizard Wizard.
Plankje eenentwintig gedraaid, dus nu op naar plank tweeëntwintig.

bazbo cd1352: King Gizzard & The Lizard Wizard - Paper Mâché Dream Balloon



Omdat ik die eerste King Gizzardaankoop zeer geslaagd vond, kocht ik de eerstvolgende die ik in de platenwinkel vond ook. Dat was iets later, namelijk op 15 november 2015. Paper Mâché Dream Balloon was toen net verschenen. Ik verwachtte meer van die opzwepende spacejamrock en toen ik 'm thuis in de speler douwde was ik aangenaam verrast: dit was heel anders, maar toch waanzinnig gaaf. Geen elektrische gitaar te bekennen. In plaats daarvan allerlei akoestische gitaren. Veel fluit en samenzang en bovenal allerlei zweverige echogeluiden. Het lijstje met bandleden bevat een meneer Eric Moore en die speelt: 'nothing'. Less is more. Geen lange instrumentale jengelstukken, maar compacte liedjes. Dit album zou zo eind jaren zestig gemaakt kunnen zijn. Heerlijke psychedelische pop, supermelig, maar heel aanstekelijk. Met drieëndertig minuten is deze plaat aan de zeer korte kant, maar daar staat tegenover dat dit de leukste King Gizzardplaat is die ik in huis heb. Vage shit, maar gave shit.

bazbo cd1353: King Gizzard & The Lizard Wizard - Nonagon Infinity



Whoa! King Gizzard is weer terug bij de rauwe spacejamrock. Weg zijn de softe psychedelische liedekes; dit is weer opzwepende gitaarmuurwerk. En nog weer lekker ook. De hele plaat klinkt weer als een langgerekte jam, al is die opgedeeld in negen afzonderlijke tracks. Het album ligt duidelijk in de lijn van I'm In Your Mind Fuzz, al lijkt het allemaal wat eenvormiger. Ik kocht deze plaat bij het verschijnen op 2 mei 2016. Dik veertig minuten lekker wel weer.

bazbo cd1354: King Gizzard & The Lizard Wizard - Flying Microtonal Banana (Explorations Into Microtonal Tuning Volume 1)



Ook Flying Microtonal Banana (Explorations Into Microtonal Tuning Volume 1) is een spacejamrockstorm van jewelste. Deze verscheen begin 2017 en de band beloofde ons dat jaar maar liefst vijf platen uit te brengen. Ik besloot eens te kijken of het wat was. Dit was de eerste die ik te pakken kreeg en dat was op 9 maart 2017. Opener Rattlesnake zet gelijk goed te toon: opzwepende spacepsychedelica met een hoog meebrulgehalte. Daarna vallen we nog een dik half uur van de ene variatie in de andere. Het dendert lekker door tot we fijn afsluiten met Flying Microtonal Banana.

King Gizzard & The Lizard Wizard - Murder Of The Universe



Waren de (meeste van de) vorige platen een spacejamrockstorm; op Murder Of The Universe is de hel losgebroken. In drie lange jamsuites maken King Gizzard & The Lizard Wizard je ergste nachtmerries werkelijkheid. The Tale Of The Altered Beast begint gelijk angstaanjagend, The Lord Of Lightning vs. Balrog doen je haren overeindstaan en Han-Tyumi And The Murder Of The Universe is niet bepaald de rustgevende afsluiter. De drie lange stukken zijn weer onderverdeeld in totaal eenentwintig delen, zodat je gerust kunt skippen naar favoriete passage. Na drie kwartier is de angstorkaan gelukkig bedaard. Ik kocht Murder Of The Universe op 27 juni 2017, toen hij net uit was. Ik vond het gaaf, maar omdat de muziek vergelijkbaar is met voorgangers, wist ik nog niet zeker of ik opvolgers ook zou aanschaffen.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-09-2021 14:28:03 ]

bazbo cd1356: King Gizard & The Lizard Wizard with Mild High Club - Sketches Of Brunswick East



Ik hield mijn hart vast bij de aankoop van dit album. Dat was op 23 oktober 2017. De derde King Gizzard & The Lizard Wizard van dat jaar was net uit. Dit keer niet alleen het toch al niet kleine Australische gezelschap, maar ook nog eens in samenwerking van Mild High Club. Nooit van gehoord. De eerste keer stopte ik de cd in de speler met de gedachte: dit zal me de spacerockjamtornado wel worden. Na nog geen drie kwartier was ik niet alleen aangenaam verrast, maar ook nog eens in positieve zin onder de indruk. Niks geen spacerockjamtornado van jewelste. Dit lijkt op Paper Mâché Dream Balloon, maar dan stukken minder melig. Hier krijgen we dertien fraaie, veelal akoestische en licht psychedelische songs te horen. De echte gekte is weg, maar helemaal normaal wordt het nergens en er komt iets moois voor in de plaats. En toch. Na enkele keren beluisteren besloot ik dat ik voor een tijdje wel voldoende King Gizzard & The Lizard Wizard in huis had. En inderdaad: ik draai het niet vaak, hoe aardig het ook is.

cd1357: The Kinks - The Kinks Are The Green Village Preservation Society



Laat ik mijn favoriete Kinksalbum eens draaien. De plaat verscheen in 1968 en ik heb hier een heruitgave uit 2005 van de 1998 remaster. Op de cd staan zowel de Britse monoversie als de Amerikaanse stereoversie, plus een monoversie van de Amerikaanse single Days. De Britse monoversie verschilt niet alleen in mono/stereo van de Amerikaanse stereoversie van het album; er staan ook zeer verschillende liederen op. Dat maakt deze cd (die ik goedkoop kocht op 13 oktober 2015) dus zeer de moeite waard. Op de plaat vertelt Ray Davies zijn verhalen over de bewoners van Green Village; het zijn vertellingen over het leven van alledag: burgerlijkheid, dagelijkse beslommeringen, schandaaltjes en dorps drama. En dat ook nog eens in pakkende melodieën en fraai uitgevoerd. Geen supergrote hits op dit album, maar wel een reeks onvergetelijke songs die onherroepelijk in mijn muzikale geheugen gegrift staan. Klein meesterwerkje, dit.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-09-2021 21:39:41 ]

bazbo cd1358: The Kinks - Arthur Or The Decline And Fall Of The British Empire



En nog de Deluxe Edition ook. Die verscheen in 2014; het oorspronkelijke album komt uit 1969. Ray Davies gaat nog een stap verder met zijn kleine verhalen over de gewone man. Oorspronkelijk schreef hij de twaalf songs als een soundtrack voor een televisietheaterstuk. Toen uiteindelijk bleek dat die niet doorging, brachten de Kinks ze uit als 'gewoon' album. Het bijbehorende verhaal is gebaseerd op Arthur, die gehuwd was met Ray en Dave Davies' zus Rose. Arthur is een tapijtlegger die woont in een huis dat Shangri-La heet met zijn vrouw en zoon (die trouwt en vier lieve kinderen krijgt). Ze hebben een tuin en een auto en na de oorlog emigreert het gezin met kinderen en kleinkinderen naar Australië in de hoop op een betere toekomst. Davies weet het verhaal te vatten in twaalf werkelijk grandioze liedjes, die allen een uitermate verzorgde uitvoering krijgen, al dan niet met een orkestraal arrangement. Een hit is er ook in de vorm van Victoria. Deze Deluxe Edition bestaat uit twee cd's. Op het eerste plaatje de monoversie van het album, aangevuld met monoversies van singles uit die tijd en een paar opnamen voor de BBC. Op het tweede plaatje staat de stereoversie, aangevuld met stereoversies van wat singles en alternatieve versies van albumsongs. Deze Deluxe versie staat sinds 4 september 2017 bij mij in de kast en ik haal hem er geregeld uit om deze prachtplaat te beluisteren. Klassieker en samen met de voorganger wat mij betreft het hoogtepunt in het oeuvre van The Kinks.

bazbo cd1359: The Kinks - The Singles Collection



Dit is de schatkamer van The Kinks. Hun albums van 1968-1970 zijn grandioos, maar de singles zijn pareltjes die nog feller blinken. In 1997 verscheen een (zoveelste) overzicht van de singles die de band uitbracht van 1964-1970. Alle grote hits komen voorbij, van You Really Got Me tot Lola. Daarvan kwam in 2004 een heruitgave en die kocht ik (pas) op 20 mei 2005. Grandioze verzameling. Deze singles mogen in geen enkele muziekverzameling ontbreken. L.u.i.s.t.e.r.e.n.

bazbo cd1360: Kitaro - Silk Road



Kitaro is de Japanse synthesizerheld, die zich vooral begeeft in de wereld van de rustgevende muziek. Veel van zijn werk schuurt tegen de New Age aan, maar over het algemeen gaat het om Japanse volksmuziekachtige melodieën die hij in een elektronisch jasje propt. In 1980 verschijnt Silk Road, de soundtrack voor de gelijknamige televisiedocumentaireserie. Het is een enorme hit, misschien wel zijn bekendste werk. Kitaro bespeelt hier niet alleen de synthesizers, maar ook percussie, akoestische gitaar, mellotron, fluit en santoor. Ik vind het nog altijd een mooi meanderende stroom van melodieën en atmosferen. Oorspronkelijk komt de plaat uit op vinyl en in 1985 is het een van de eerste albums op cd. Ik koop een versie daarvan op 24 januari 1989 en die draai ik nu.

bazbo cd1361: Kitaro - Dream



Dream verschijnt in 1992 en ik koop hem gelijk (op 12 november 1992). Op de voorkant van het hoesje staat: 'featuring vocals by Jon Anderson', dus ik moet wel. Dream is een symfonisch meesterwerk, waarin allerlei elementen verwerkt zitten: van bombastische melodieën en arrangementen tot tribale trommelstukken en van bijna ambiente passages tot lieflijke liedjes. Kitaro heeft alle muziek geschreven, gearrangeerd en georkestreerd, weer een veelheid aan instrumenten ingespeeld en de plaat gemixt en geproduceerd. Ook heeft hij allerlei andere muzikanten ingezet: tribale trommelaars, conventionele drummers, gitaristen en een bassist, plus een groots orkest. Het geluid is overweldigend en dit is echt een grootse productie. Meneer Jon Anderson is te horen in vier stukken, waarvan Lady Of Dreams het dichtst komt bij de lieflijkheid die we van hem kennen. Hij heeft voor die vier stukken de teksten en de zangmelodieën geschreven. In een klein uur tijd krijg ik allerlei atmosferen voor mijn kiezen. Het ene moment is het bijna verstild; het andere moment knalt het mega-orkest uit de boxen. Kitaro heeft nog door Japan getoerd met het complete werk en Anderson was tijdens een paar optredens te gast. Het moeten indrukwekkende concerten zijn geweest. Alles bij elkaar is dit een schitterende plaat voor zowel de liefhebbers van Kitaro als van Anderson.

bazbo cd1362: Knifeworld - The Unravelling



Knifeworld is een achtkoppig Brits gezelschap dat startte als een soloproject van Kavus Torabi, maar sinds 2009 als band opereert. Torabi kennen we van The Cardiacs en Gong. In de gelederen van Knifeworld zitten allerlei instrumentalisten en vocalisten. Zo is er Charlie Cawood op bas en Chloë Harington op saxen en - niet lachen - fagot. De band maakt een bizar soort progpop die nergens mee te vergelijken is, al hoor ik duidelijk invloeden van Cardiacs (goh), Gong (goh), Todd Rundgren en Mike Keneally. Eigenlijk moet je dit soort onnavolgbare shit ook helemaal niet uitleggen, maar gewoon horen en ondergaan. Leuke songtitels ook. De eerste keer dat ik dit album hoorde (toen ik hem op 26 november 2016 kocht) vond ik het wat warrig en bleven de nummers niet hangen. Wat wil je ook, met al die tempo- en sfeerwisselingen en onverwachte wendingen erin. Maar tegenwoordig ben ik licht verslaafd.

bazbo cd1363: Knifeworld - Bottled Out Of Eden



Opvolger Bottled Out Of Eden komt twee jaar later en die koop ik op 25 april 2016. Kavus Torabi en de zijnen brengen de onnavolgbare progpopgekte nog een stukje verder. Ogenschijnlijk is het allemaal licht en luchtig, maar als ik wil meezingen of headbangen, blijkt het complexer te zijn dan op het eerste gehoor. Alle instrumenten zijn er weer: de basis van drums, bas, gitaar en toetsen en daarna horen we saxen, fluit en ja die malle fagot is er ook weer. Het zorgt voor een breed geluidsspectrum. Alle composities zijn weer van de hand van Torabi en wederom hoor ik invloeden van Cardiacs, Gong en Rundgren, maar er zit genoeg eigenheid in om van een uniek geluid te kunnen spreken. Avontuur. Muziek!



Verder niets van dit album op YT, dus nog iets live (wel officieel):

bazbo cd1364: Gleb Kolyadin - Gleb Kolyadin



Gleb Kolyadin, u weet wel. Hij is de pianospelende helft van het duo iamthemorning. In 2018 maakt hij zijn eerste soloalbum en dat heet Gleb Kolyadin. Ik koop het bij het verschijnen op 26 februari 2018. De plaat staat vol met pianogeörienteerde muziek (goh). Ondanks dat hij klassiek zeer onderlegd is, komt hij toch niet met een voorspelbaar album. Integendeel, allerlei invloeden en stijlen wisselen elkaar af. Om te voorkomen dat het geluid wat eenvormig wordt met enkel een piano, schakelt hij andere muzikanten in. Nick Beggs, Gavin Harrison, Theo Travis, om wat namen te noemen. Daarnaast lichte percussie en gastbijdragen van Mick Moss (Antimatter), Jordan Rudess (met een synthsolo) en Steve Hogarth (vocalist van Marillion). Sommige stukken lopen in elkaar over; andere staan op zichzelf. Hoogtepunten zijn er veel. Ik noem Kaleidoscope en Confluence. Prachtig, prachtig.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 25-09-2021 14:05:50 ]

bazbo cd1365: Kong - Phlegm



KONG! Wie kent ze nog? Ik wel. Halverwege de jaren negentig maakte ik kennis met dit Amsterdamse kwartet, dat rock, metal, elektronica en industrial mengt tot een type muziek die we KONG kunnen noemen. Zeer eigenzinnig. De band had een bijzondere manier van optreden. De vier muzikanten staan ieder aan een kant van de zaal op een eigen podium(pje); het publiek staat ertussen in het midden. Quadrofonische opstelling, zo noemden ze het zelf. Ik kreeg van een collega dit album Phlegm (uit 1992) te leen en in eerste instantie vond ik het aardig, beetje zo-zo. Toen ik op 28 juni 1995 dit plaatje (goedkoop) tegenkwam in de plaatselijke winkel, kocht ik 'm. Bij nadere en herhaaldelijke beluistering ging ik 'm steeds meer waarderen. Twee gitaren (Dirk de Vries en Aldo Sprenger), bas (Mark Drillich) en drums (Rob Smits) en beuken maar. De samples en elektronica van De Vries zorgen voor de nodige afwisseling. Jaren niet meer gedraaid; nu ik het weer terug hoor, vind ik het weer erg sterk. Stockhouse!

bazbo cd1366: Kong - Earmined



KONG! Earmined is het vierde album van de band en verschijnt in 1997. Ik koop het op 28 juni 1997. Iets daarvoor, op 10 mei 1997, speelt de band in Gigant, hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Daar moet ik bij zijn, dus ik koop vooraf een kaart in de hoop dat ik er nog een kan bemachtigen. Als ik die avond de zaal betreed, ben ik samen met drie andere bezoekers het publiek. Het licht dimt, de zaal stroomt vol met rook en inderdaad, op vier plekken aan de kant van de zaal betreedt een muzikant een eigen podium(pje) met ook eigen PA. De drums staan op het grote podium. Met z'n vieren staan we dus in het rond te kijken. Die quadrofonische opstelling is bijzonder. Het geluid komt van alle kanten, ik weet niet waar ik kijken moet en ben zeer onder de indruk van wat en hoe de band speelt. Apenstrak, zeer gedreven en vrij stevig. De mix van instrumentale industrial, metal en elektronica (samples) werkt erg goed. Op de setlijst stukken van Earmined (dat ik op dat moment dus nog niet heb gehoord) en de drie voorgangers. Ik herken eigenlijk alleen toegift Stockhouse. Na afloop nodigt de band het hele publiek uit om iets te komen drinken in de kleedkamer, haha. Ik stap er binnen, zeg dat ik het heel gaaf vond en ga dan weer. Op Earmined zijn gitarist Sprenger en drummer Smits niet meer aanwezig; hun plaats is ingenomen door Marieke Verdonk en Rob Snijders. Misschien verklaart dat de grotere invloed van de elektronica. De stevige metal is er nog steeds, maar door de inzet van meer samples en elektronische ritmes is het geluid toch anders, misschien zelfs wat toegankelijker. Ik vind het in ieder geval ijzersterk, voor mij werkt het uitstekend en Earmined is in mijn oren het beste album (dat ik ken) van de band. Triptic!

(Niets officieels van de band van dit album op YT, behalve:)

bazbo cd1367: Kong - Freakçontrol



KONG! Twee jaar later, op 16 april 1999, zie ik de band opnieuw, opnieuw in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Dit keer ben ik niet alleen; ik neem twee goede bekenden mee, die nog nooit van de muziek hebben gehoord. Er zijn nog vier bezoekers. De vier bandleden beklimmen weer hun individuele podium en het gaat loos. Ik herken stukken van de twee platen die ik heb, en daarnaast is er veel werk van een nieuwe plaat die net uit is. Het lijkt wel of er een grotere rol voor de elektronica in de muziek is. Mijn twee metgezellen weten niet wat ze overkomt en ook niet wat ze ervan moeten vinden en haken voortijdig af; ik laat me heerlijk overrompelen door de intense muziek en vind het uiteindelijk een sterk concert. Drie dagen later, op 19 april 1999, koop ik Freakçontrol, dat niet lang daarvoor is verschenen. Ook hier meer elektronica; in sommige gevallen lijkt het eerder dance dan metal, maar toch blijft er genoeg beuken. Aan het eind van dit sterke album is er een remix van een van de nummers - Yellow Mystic - door Junky XL, gevolgd door vijf bijna ambiente minuten. Na de tour van Freakçontrol houdt Kong ermee op. Zeven jaar later brengt bassist Mark Drillich de band weer tot leven (met een drietal nieuwe muzikanten) en tot op de dag van vandaag brengt hij platen uit en speelt hij concerten. Ik heb het niet meer gevolgd en houd het bij de drie albums die ik heb. Freakçontrol vind ik een sterke plaat. Kalimantan Rocks!

bazbo cd1368: Klaus König with David Moss, The Bobs & Klaus König Orchestra - Reviews



Ik kende die hele Klaus König niet, tot ik op 24 augustus 1996 in mijn plaatselijke winkel deze cd tegenkwam. 'Heeft veel Zappaesque!' riep een van de jongens van achter de toog. Aha. Dus kocht ik 'm en thuis speelde ik 'm. Aangenaam verrast, was ik. König (niet verwarren met de gelijknamige Duitsche operatenor) is de koning van de big band jazz. Hij maakte in de jaren negentig een serie platen met zijn Klaus König Orchestra, waarin op goede tijden ook de legendarische trompettist/flugelhornspeler Kenny Wheeler mee deed. Wheeler is helaas niet te horen op dit album. Wel aanwezig zijn David Moss (spreekstem) en The Bobs (het meerstemmige zangkwartet). De plaat verscheen in 1996 en schijnt nogal een collector's item te zijn. Dat zie ik op Discogs echter niet terug. De teksten op dit vijf kwartier durende album bestaan volledig uit zinsnedes die König uit recensies van zijn optredens en platen heeft gehaald. Het resultaat is een jazzy, freaky, bizarre, geestige en intrigerende plaat door een groot orkest met veel tetterdetet, fijne zang, gekke verhalen en hier en daar een gitaarsolo. Vandaar dat de jongens van achter de toog riepen 'Heeft veel Zappaesque!'

Compleet niets van dit album te vinden op YT.

bazbo cd1369: Lenny Kravitz - Let Love Rule



Kravitz' debuutalbum ging geheel aan mij voorbij. Ik stak iets later in. Vandaar dat ik deze plaat, die in 1989 verscheen, pas kocht op 26 januari 2012, toen mijn interesse in Kravitz al lang bekoeld was maar ik toch vond dat ik deze in de kast moest hebben. Ik heb een goedkope herdruk uit een onbekend jaar. Op de plaat staat natuurlijk het bekende titelnummer en daarnaast fijne melodieuze retrorock, met een hoog eind-'60- en begin-'70-gehalte. Sterk, eigenlijk wel. Ook heel lang niet gedraaid, dus leuk.

bazbo cd1370: Lenny Kravitz - Mama Said



Kijk, dit was mijn eerste kennismaking met Kravitz. Op 20 mei 1991 was ik op Pinkpop. Ouderwets: één dag en één podium. Er waren veel bands en artiesten die ik leuk/interessant/sterk/gaaf vond (Primus! Luka Bloom! Living Colour! Joe Jackson!) en daar was Kravitz er eentje van. Mooi concert met de sterke stukken van zijn twee platen, al waren van de twintig minuten durende Let Love Rule er zeker vijftien overbodig. Maar Always On The Run knetterde over het veld en ik was om. Ik kocht zijn toen recente album Mama Said op 8 juni 1991. Tijdje heel veel geluisterd, maar de afgelopen twintig jaar nauwelijks. Nu ik hem weer terug hoor, vind ik hem weer heel sterk. Heerlijke retrorock met allerlei kantjes en rafeltjes en psychedelinkjes en soms gladjes en zoetjes en een leuk luisteravontuur van een klein uur. Met hits. De twee openingsstukken Fields Of Joy en Always On The Run blijven goud.

bazbo cd1371: Lenny Kravitz - Are You Gonna Go My Way



De derde Kravitzplaat verschijnt in 1993 en - nog altijd onder de indruk van Mama Said - koop ik die op 11 augustus 1993. Ik druk hem in de speler, hoor het titelnummer en denk: gaaf. Na twee andere stukken dwaalt mijn aandacht af. Ja, wat ik verder hoor, boeit me niet zo veel meer. Niet dat het slecht is, maar het lijkt wat meer van hetzelfde. Mooi in elkaar zittende seventies retropoprock, soms zoet of Beatlesesque, doms wat krachtiger, maar echt ondersteboven ben ik er niet van. Nu ik hem na twintig jaar weer terug hoor, is dat gevoel weer een beetje terug. Ik vind het prettig en zeker niet storend, maar als meneer Kravitz met een concert hier in het zo majestueuze Apeldoorn zou komen, zal ik niet vooraan in de rij staan om een kaart te bemachtigen. Daarvoor krijg ik er gewoon onvoldoende kippenvel van. Ik heb overigens een versie met een kartonnen longbox, maar die versie kan ik op Discogs niet terug vinden, misschien kreeg ik die longbox ook wel apart erbij; de jongens uit mijn toenmalige plaatselijke platenwinkel gaven hun trouwe klant nogal eens wat om er zeker van te zijn dat ik een trouwe klant bleef. Dat bleef ik, maar het heeft uiteindelijk niet geholpen. (De zaak is in 2011 opgehouden te bestaan.)

bazbo cd1372: Kruup - 6x4



Kruup! Wie kent hem niet? Voor iedereen die de vraag heeft moeten beantwoorden met 'Ik!': Marcel Kruup is een gitarist (en bassist en drummer) die in 12.354 bandjes speelt. Uit de losse pols noem ik Just Colours, Pilots, Auke Baas, Ron & The Splinters, The Comedown, The Kliek, The Landlords, The Otherside en The Pacifix. Misschien ken je The Treble Spankers? Over hen later meer (bij de T, tot over dik een jaar). En wat dacht u van The Herb Spectacles? Zie aldaar (bij de H, een maand of drie geleden?). Kruup is van vele markten thuis en op dit verzamelalbum uit 2007 (dat ik kocht op 10 augustus van dat jaar) staan maar liefst 24 stukken, uitgevoerd door zes van die bandjes (van ieder vier). Het begint met Los Tiki Boys, lekkere 60srock en daarna horen we vier stukken van The Herb Spectacles die niet op de twee officiële platen staan die ik heb. Vervolgens is het de beurt aan The Hik, die eveneens prettige 60s rock maken met malle teksten. Golana is weer heel anders: heerlijk melige en instrumentale campdansmuziek die zo uit de jaren vijftig en zestig had kunnen komen. The Hangouts zingen dan weer: ook weer van die obscure jarenzestigrockpopsongs, dit keer met meerstemmige vocalen. De vier stukken van The Parlandos sluiten met hun campy instrumentale tetterdetetswing dit muzikale avontuur af. Kruup is een veelzijdig man en toch is zijn gitaargeluid overal dwars doorheen herkenbaar. Heerlijk!






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 30-09-2021 15:31:21 ]

bazbo cd1373: Colin Benders & Eric Vloeimans - Kytecrash



Kytecrash. Onder deze naam heb ik deze cd in de kast gezet. Kytecrash is de samenwerking van Colin Benders (met zijn band Kyteman) en Eric Vloeimans (met zijn band Gatecrash). Ach zo. Ik ben nogal een liefhebber van Gatecrash (zie bij de V van Vloeimans, tot over een dik jaar) en ik had een paar Kyteman Orchestra-platen, dus deze moest ik ook een keertje hebben. Dit album kwam uit in 2011 en ik kocht het op 7 juli 2015. En inderdaad, het is een mix tussen de funkrapimprov van Kyteman en de funkjazzimprov van Vloeimans. Sommige composities zijn geschreven door Vloeimans, andere door Benders en aan andere dragen de andere muzikanten bij. Instrumentaal vind ik dit helemaal te woepie, vooral de partijen van Jeroen van Vliet op de Rhodes, daar krijg ik helemaal de bibbers van. Ook de toeterijen van Benders en Vloeimans mogen er zijn. Wat ik dan na twee stukken gruwelijk zat ben, zijn de raps van ene Pax. Ik weet het niet, ik vind het eerder storend dan dat het wat bijdraagt. Waarom praat en roept die gast door deze gave muziek heen? Alles bij elkaar maakt dit een plaat die ik leuk vind om te hebben, maar slechts zelden draai. Is dat erg?

bazbo cd1374: The Kyteman Orchestra - The Kyteman Orchestra



En dan een jaar later komt Kyteman (aka Colin Benders) hiermee aan. Ik lees mooie dingen in recensies en op 11 april 2012 schaf ik 'm aan. Ik ben onder de indruk. Grootse, orkestrale big band muziek, jazzy, soms funky, met inzet van veel zangers en een koor. Instrumentaal werkelijk fenomenaal. Er staan gruwelijk goede dingen op. Voor mij zijn de raps niet zo interessant, maar de balans tussen instrumentaal/orkestraal/koraal en die lulteksten helt de goede kant op. Na een mooie orkestrale opener komt het majestueuze While I Was Away en hierin hoor je perfect wat er zo goed aan deze plaat is: instrumentaal vind ik het bombastische en korale zeer mooi, de spanning bouwt mooi op. Het volgende stuk (Truth Or Dare) laat dan weer horen wat er zo mis gaat: instrumentaal is ook dit erg gaaf, maar die schreeuwraps verprutsen de boel en zijn te veel. 7/8 is een perfect instrumentaaltje door het orkest, zeg ik als progliefhebber. En zo wisselen allerlei atmosferen elkaar af. Afsluiter Day One is misschien wel het allermooist: een orkestrale ballade vol weemoed. Alles bij elkaar: sterk album waarin veel verschillends voorbij komt.

bazbo cd1375: The Kyteman Orchestra - The Jam Sessions



Allemensen! Tijdens een paar avonden begin april en eind mei 2014 neemt Kyteman verschillende geïmproviseerde stukken op, veelal tijdens concerten, maar sommige ook in de oefenruimte en in zijn eigen Kytopia studio die zich bevindt in het oude Tivoli aan de Oudegracht in Utrecht. Hij weet zich vergezeld van jonge en talentvolle muzikanten: drums, percussie, bas, toetsen, veel tetterdetet, strijkers, wat elektronica en zelfs twee zangers. In 2015 komt hij dan met The Jam Sessions, een verzameling van die jams. Zelf ziet hij ze als unieke composities die een eigen recht van bestaan heeft. The Jam Sessions verschijnt in een prachtige versie: drie cd's in een kartonnen doosje, dat je helemaal kunt uitvouwen. Ik koop die versie op 3 augustus 2015. Als doos neemt hij verschrikkelijk veel plek in, dus die staat bij mij ergens bovenin een kast; de cd's in papieren hoesjes en het boekje op de gebruikelijke plaats. En guttegut, wat een schitterend materiaal is er te horen in de bijna drie uur muziek die Benders ons voorschotelt. Het eerste plaatje is nog wat voorzichtig en zelfs bijna vlak, maar op het tweede plaatje gaat het helemaal loos. Lange jams, maar je valt van de ene sfeer in de andere groove. Er is zang en een beetje rap, maar die zijn goed gedoseerd en passen er goed in. Bij vlagen kan ik niet stil zitten; bij andere vlagen ben ik geraakt door de schoonheid van de melodie. Wat een grandioze set muziek is dit! Waarom draai ik dit niet veel vaker?

bazbo cd1376: Isildurs Bane & Peter Hammill - In Disequilibrium



De tweede samenwerking tussen Peter Hammill en Isildurs Bane (het Zweedse avantgardeprogcollectief) is nog beter dan de eerste In Amazonia (2018)! Hij is pas net uit, ik kocht hem op 27 september 2021 en ik moet steeds weer goed kijken of ik de titel wel juist intyp. Ook dit project is het resultaat van een eenmalige uitvoering tijdens een festival in Zweden (meen ik). De muziek is geschreven door Hammill en toetsenist Mats Johansson en later opgenomen in de IB-studio in Halmstadt in Zweden. Dit keer krijgen we twee plaatkantlange songsuites. De eerste, het driedelige In Disequilibrium, gaat meteen goed van start: complexe rockmuziek waarin de marimba domineert en de stem van Hammill perfect uitkomt. Daarnaast drums, bas, gitaar, veel toetsen, saxofoons, strijkers en nog zo wat. Ik vind het niet vreemd dat het klinkt als Van Der Graaf Generator. Gently (Step By Step) bestaat uit vier delen en gaat op een soortgelijke voet verder. Ik moet deze nog heel veel uit de kast halen voordat ik 'm werkelijk zal doorgronden, maar in de vier keer dat ik 'm tot nu toe door de kamer heb laten jakkeren, ben ik zeer onder de indruk.

bazbo cd1377: Greg Lake - Greg Lake



Greg Lake zit vanaf 1979 in z'n eentje te puzzelen hoe hij verder zal gaan met zijn carrière. Emerson Lake & Palmer zijn gestopt: gruwelijke tourschema's hebben gemaakt dat de heren nauwelijks rust kregen en onder druk van de platenmaatschappij maakten ze Love Beach, waarin niet echt hun ziel zat en omdat de verkoopcijfers ervan te wensen overliet, liet diezelfde platenmaatschappij ELP vallen als een baksteen. Lake had in LA wat vrienden gemaakt en begon wat te schrijven en spelen met leden van Toto. Ook maakte hij kennis met de gitarist van Thin Lizzy (Gary Moore) en het was diens energie en aanmoediging die hem deden besluiten een soloplaat op te nemen. Greg Lake verscheen in 1981 en laat horen hoe Lake zoekende was naar een nieuwe identiteit. Je schrikt je de blubbers als je opener Nuclear Attack hoort. Tenminste: ik deed dat toen ik ergens in 1983 of zo de elpee vond in een plaatselijke platenwinkel en in die winkel vroeg of ik er een stukje van mocht horen. Nuclear Attack was in mijn jonge ongeoefende oren brute metal en niet de symfonische rock die ik van ELP gewend was. Snel weer terug in de bakken. (Een jaar of drie later stond de plaat nog altijd in die bakken en kocht ik hem alsnog.) Moore drukt een fijn stempel op dit album. Zijn gitaarwerk spettert lekker. De door gitaar gedomineerde songs zitten Lake niet echt gegoten, maar het is verre van een middelmatige plaat. Er is sterk werk te horen. Ook leuk is de bijdrage van Michael Giles (ex-King Crimson) en Clarence Clemmons en het stuk Love You Too Much, dat Lake kreeg van meester Dylan: het was nog niet af en of Lake dat verder wilde doen, dan mocht hij het op zijn album zetten ook. Het is niet het beste nummer van de plaat, maar slecht is het zeker niet. Greg Lake is dan niet het meesterwerk aller tijden; toch is het een belangrijke plaat voor Lake gebleken. In 2010 kwam er een remaster van de plaat uit en in 2016 verscheen die nogmaals, samen met de opvolger Manoeuvres, op een dubbelcd. Die dubbelcd kocht ik op 14 maart 2016. Alleraardigst zijn de drie bonusnummers: het zijn drie covers die Lake in 1980 opnam in LA samen met Toto (minus Bobby Kendall).

bazbo cd1378: Greg Lake - Manoeuvres



Op de opvolger Manoeuvres lijkt Lake helemaal de weg kwijt in de zoektocht naar hoe hij zijn carrière moet voortzetten. Was Greg Lake nog sterk met goede stukken en veel gitaarwerk (al misten we de akoestische pareltjes die hij op de ELP-platen zette), op Manoeuvres hebben de suikerzoete kwijlballads de overhand en jongens die zijn nog tenenkrommender dan de vier pogingen tot een commerciële hit die op Love Beach staan. Je begrijpt het werkelijk niet: na Greg Lake ging Lake toeren met Gary Moore en een geweldige band. Van die toer is later een album verschenen (wacht maar even) en dat album laat horen tot welke fantastische dingen Lake en Moore in staat waren. Op Manoeuvres vind ik de paar uptempo rockers dan ook het sterkst (zo erg is het allemaal nou ook weer niet). Na het verschijnen van de plaat geen toer. Lake kreeg plots de vraag van zijn ouwe maatje Carl Palmer of hij hem wilde helpen in zijn bandje: zanger/bassist John Wetton was de razend succesvolle band Asia uit gezet en er stond een korte Japanse toer op de agenda. Lake viel succesvol in, maar bedankte voor de eer om definitief toe te treden tot de band. Niettemin, hij was weer fiks in beeld en twee jaar later was de reünie met Keith Emerson en een nieuwe ELP een feit (zij het dat Palmer in Asia verplichtingen had en Emerson zijn oude vriend Cozy Powell optrommelde). De dubbelcd waarop zowel Greg Lake als Manoeuvres staat heeft mijn vinylexemplaren krasvrij veiliggesteld.

quote:

Op zaterdag 2 oktober 2021 21:05 schreef Bosbeetle het volgende:
LPs liggen trouwens weer op volgorde

[ twitter ]

Fuk, ben jij dat op Twitter.

quote:

Op zaterdag 2 oktober 2021 21:59 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]
Mijn ondertitel nooit gelezen

Jawel. Maar verband nooit gelegd.

bazbo cd1379: Greg Lake featuring Gary Moore - King Biscuit Flower Hour presents Greg Lake In Concert



Na Greg Lake gaat Greg Lake op tournee met zo ongeveer dezelfde band als die grotendeels op de plaat is te horen. Ted McKenna (d), Tristam Margetts (b), Tommy Eyre (k) en inderdaad: inclusief Gary Moore, die op dat moment vooral bekend is als hardrockgitarist. Op 5 november 1981 speelt de band in Hammersmith Odeon in Londen en het roemruchte radioprogramma King Biscuit Flower Hour maakt opnamen. Die verschijnen (pas) in 1995 op cd en ik heb hier een heruitgave uit 1998 die ik kocht op 7 november 1998. Een uitstekende opname die bijzonder goed klinkt. Het concert begint met Fanfare For The Common Man, de instrumentale ELP-bewerking van Aaron Copland's bekende klassieke werk, plus ELP's Karn Evil 9 - 1st Impression Part Two. Daarna drie (sterke) stukken van Lakes soloplaat: Nuclear Attack, The Lie en Retribution Drive. Lucky Man klinkt een beetje als een verplicht nummertje; dan is Parisienne Walkaways (het stuk waarmee Moore furore maakte toen hij bij Thin Lizzy speelde) een stuk overtuigender. Moore is sowieso geweldig op dreef tijdens dit concert: hij weet wanneer hij ten dienste van het stuk moet spelen en gaat loos in de wat vrijere momenten. Er zijn meer covers: You Really Gotta Hold On Me van Smokey Robinson en de Dylan/Lake-compositie Love You Too Much. Het formele deel van het concert sluit af met een krachtige versie van 21st Century Schizoid Man, het allereerste stuk van King Crimson en waarop Lake te horen was. De toegift is het titelnummer van diezelfde gelijknamige debuutplaat In The Court Of The Crimson King. Gaaf (maar kort) concert.

bazbo cd1380: Greg Lake - The Greg Lake Retrospective - From The Beginning



In 1997 - als Emerson Lake & Palmer bezig zijn met een reünietoer - verschijnt deze dubbelcd. Ik koop hem bij het verschijnen op 5 juli van dat jaar. Deze verzameling geeft een mooi overzicht van wat Lake heeft uitgespookt van 1969 tot en met 1995. De boel is chronologisch geordend, dus dat is fijn. Het overzicht begint met The Court Of The Crimson King van de gelijknamige plaat van King Crimson, gevolgd door Cat Food van het tweede Crimsonalbum. Daarna is de debuutplaat van ELP uit 1970 aan de beurt met Knife-Edge en (natuurlijk) Lucky Man, gevolgd door From The Beginning van de derde studioplaat uit 1972. Bijzonder leuk is dat we hier een mooie liveversie van Take A Pebble voorgeschoteld krijgen, opgenomen op het Mar-y-Sol Festival in 1972. Tussendoor is er ook het nummer Still van de gelijknamige plaat van Pete Sinfield, die Lake produceerde in 1973. Dan gaat het verder met spul van Brain Salad Surgery, zijn kersthit I Believe In Father Christmas en sololiedjes van Works Volume 1 en Volume 2. De krachtige liveversie van 21st Century Schizoid Man door zijn soloband uit 1981 (die we ook hoorden op de vorige plaat King Biscuit Flower Hour presents Greg Lake In Concert0. Op het tweede schijfje gaat het verder met wat nummers van zijn twee soloplaten Greg Lake en Manoeuvres, twee liederen van de Emerson Lake & Powell-elpee en twee stukken van het nooit van de grond gekomen project Ride The Tiger (met Geoff Downes). Het overzicht eindigt met wat materiaal van de ELP-reünieplaten Black Moon en In The Hot Seat. In 1997 was er wat spul op deze set dat ik nog niet had: het Mar-y-Sol-materiaal, het live 1981-spul en het werk van Ride The Tiger. In de loop van de jaren wist ik dat alsnog te bemachtigen, waardoor deze verzamelaar voor mij inmiddels geheel overbodig is geworden. Maar wat dondert het. Een mooi overzicht blijft het.

Van Take A Pebble op Mar-y-Sol-festival slechts een eerste stuk ipv de hele 24 minuten durende suite:

bazbo cd1381: Greg Lake - Songs Of A Lifetime



Songs Of A Lifetime is het verslag van een solotour die Lake onderneemt in 2012. Tijdens de concerten vertelt hij verhalen uit zijn carrière en speelt hij stukken van King Crimson, Emerson Lake & Palmer/Powell en zijn soloplaten, plus een paar van zijn favoriete songs van Elvis Presley, The Beatles en Curtis Mayfield. Hij begeleidt zichzelf op akoestische gitaar, maar meer nog zet hij een vooraf ingespeelde tape in, waarover hij dan zingt en/of (bas) speelt. Niet alles werkt even goed; soms klinkt het wat mechanisch en weinig spontaan. Maar het meeste is ronduit vermakelijk en laat horen bij welke grandioze muziek Lake betrokken is geweest. In 2013 verscheen deze cd, die in bijna vijf kwartier verslag doet van zo'n concert. Het is geheel onduidelijk waar en wanneer het precies is opgenomen. We openen goed met 21st Century Schizoid Man en gelijk valt op hoe aardig Lake (weer) bij stem is. Op eerdere opnames van de latere jaren was de warmte uit zijn vocalen verdwenen en klonk hij grijs, nasaal en rasperig; hier is het natuurlijk niet als vanouds, maar het klinkt uitstekend. Opvallendste stukken in de set zijn Lend Your Love To Me Tonight (van Works Volume 1), Trilogy en naast 21st Century Schizoid Man krijgen we nog drie stukken van die legendarische debuutplaat van King Crimson: I Talk To The Wind, Epitaph en het titelnummer The Court Of The Crimson King. Natuurlijk kunnen we niet om zijn klassieke akoestische stukjes heen: From The Beginning, Still... You Turn Me On (met een afzichtelijke backing tape) en C'est La Vie. De vanzelfsprekende afsluiter is Lucky Man, voorafgegaan door het bekende verhaal hoe het nummer in de studio tot stand kwam. Lake komt nog terug voor een toegift: People Get Ready van Mayfield en een - ondanks de tape - sterke Karn Evil 9 - 1st Impression Part Two. Alles bij elkaar een hoogst aangenaam album. Meezingen mag.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-10-2021 08:51:23 ]

bazbo cd1382: Greg Lake & Geoff Downes - Ride The Tiger



Lake en Downes leerden elkaar kennen toen Lake in 1983 kort inviel in Asia, de band waarin Downes de toetsenist was. Slechts een korte Japanse tour deed Lake mee; daarna ging hij weer zijn eigen gang. De heren hielden contact. In 1989 en 1990 doken ze gezamenlijk de studio in. Onder de naam Ride The Tiger schreven ze een paar songs en maakten daar demo-opnames van. Halverwege het project ging Downes toch weer verder met Asia. Deze opnames bleven lang op de plank liggen; pas eind 2015 kwamen ze uit op een EP. Deze EP dus, die ik kocht op 14 maart 2016. Zes demo's en een alternatieve mix zijn goed voor een dik half uur muziek. Lake speelde alle gitaren en bas en verzorgde de zang; Downes is verantwoordelijk voor de toetsenpartijen en de programmering van de elektronische drums. Bijna alles komt me zeer bekend voor. Downes gebruikte later een paar ideeën in Asia-stukken; Lake zette de rest van de stukken later in op twee ELP-platen. Zo vormt Money Talks de basis van Paper Blood van de ELP-reünieplaat Black Moon uit 1993. Affairs Of The Heart staat in een iets andere versie ook op Black Moon en Street War horen we hier in een kalere demo dan hoe het uiteindelijk op ELP's In The Hot Seat terecht kwam (zeer leuk zijn Downes' toetsenpartijen). Veel klinkt wat zoetjes en gezapig (op Money Talks en Street War na, maar voor de liefhebber is dit een gaaf kijkje in de oorsprong van delen van de ELP-catalogus.

bazbo cd1383: Greg Lake - The Anthology - A Musical Journey



The Anthology volgt ongeveer dezelfde chronologische opzet (en inhoud) als de dubbele verzamelaar uit 1997. Is hij daarmee overbodig? Nee, niet helemaal. Bijzonder aardig zijn de vroege singles van The Shame en The Shy Limbs uit de jaren zestig; het zijn de bandjes waarin Lake zat voordat hij toetrad tot King Crimson. Van die laatste band horen we In The Court Of The Crimson King, maar dan niet de studioversie, maar een liveuitvoering uit december 1969. Van het debuutalbum van Emerson Lake & Palmer krijgen we de volledige Take A Pebble en natuurlijk Lucky Man. Ook bijzonder: The Only Way (Hymn) van Tarkus en Oh My Father, een outtake van Tarkus die jarenlang op de plank is blijven liggen. Van het stuk Trilogy is slechts het eerste (vocale) deel aanwezig en een andere bijzonderheid is de eindsectie van Battlefield dat te horen was op de driedubbelliveelpee Welcome Back: het is het refrein van Epitaph (van King Crimson). Ander leuks: een nieuwe versie van Closer To Believing. Op het tweede plaatje gaat het dan verder met de sololiedjes van de Works-platen en Lakes eigen albums uit begin jaren tachtig. Er is iets van het Lake/Downes-project en de ballads van de twee ELP-reünieplaten. Aardig is ook de heropname uit 1994 van The Sage, dat onderdeel is van Pictures At An Exhibition. De verzameling besluit met twee stukken van Lakes solotour uit 2012. The Anthology kocht ik bij het verschijnen op 14 december 2020 en is een schitterende herinnering aan een zeer getalenteerde muzikant, die eind 2016 overleed.

bazbo cd1384: David Lanz & Paul Speer - Natural States



Eind jaren tachtig had je Sky TV of zo. Overdag was er op die zender een urenlang programma, dat heette The Landscape Channel of zoiets. Oneindige rustgevende beelden van stromende bergbeken, wolkenformaties, groeiende en bloeiende planten, regendruppels die in een plas vielen, grassprieten die heen en weer gingen door de wind, enzovoorts. Daaroverheen klonk dan muziek. Niet zelden was dat van dat foute New Agegewriemel, maar er zaten parels tussen. Ik herinner me Bach, Pachelbel, Satie, Eno, Vangelis. Ik zette het nog wel eens op als een soort behang als ik even niet wist wat ik op dat moment moest draaien. En op een dag viel mijn oor op een paar melodieën die me aanspraken. Na ieder nummer was er een aftiteling van uitvoerende en elpee waarop het was verschenen, plús waar je het kon bestellen: via de zender, natuurlijk. Ziet u hier de marketingstrategie. Ik schreef de naam van de uitvoerende en elpee op en ging naar de winkel. Op 6 juni 1989 kocht ik Natural States van de heren Lanz en Speer. De plaat verscheen in 1985 en ik heb hier een herdruk uit 1987. David Lanz is componist en toetsenist; Paul Speer is óók componist en toetsenist, maar beroert daarnaast ook de snaren van de gitaar. Ene Neal Speer (zou het familie zijn?) verzorgt de percussie. Op de plaat staat meanderende en melodieuze muziek, die de randjes van de New Age raakt, maar zeer vaak aan de fijne kant blijft. Toen Natural States uitkwam, maakte het duo ook filmpjes bij de nummers. Niet dat die nodig zijn, hoor. Als je de plaat opzet en je ogen dicht doet, zie je de beelden voor je zonder dat je The Landscape Channel aan hebt.

bazbo cd1385: Saskia Laroo - It's Like Jazz



Er is weer eens zo'n pop- en jazzfestival gaande in ons zo majestueuze Apeldoorn op 30 mei 1997. Samen met een geliefde collega struin ik de straten af en uiteindelijk, ergens laat op de avond, komen we bij een klein en leeg podium ergens midden op straat waar bijna geen publiek is. We gaan vooraan staan. Dan komt er een dame op met lang blond haar, zeer strakke kledij, een soort bomgordel om en een trompet in haar hand. Achter haar staat een complete band (drums, bas, gitaar, toetsen) en die zet in. Zeer swingende jazz. De dame zet de trompet aan haar mond en ik ben verkocht. Ze heeft een heel eigen geluid, dat ze regelt met allerlei effectenpedalen in die bomgordel van haar. Na tien minuten kijk ik achter mij en de straat staat stampensvol. Iedereen gaat compleet uit z'n plaat. Feest. Nog weer drie kwartier later is het klaar. Ik blijf voor het podium staan en spreek de dame aan. Of ze cd's bij zich heeft. O ja, dan moet ze even de koffer pakken. We treffen elkaar naast het podium en ze geeft me It's Like Jazz, op dat moment haar laatste album. Ze zegt dat ze er vanavond veel stukken van heeft gespeeld. 'Voor Bas. Saskia', schrijft ze op het boekje. It's Like Jazz is haar debuutalbum en het verscheen in 1994 op haar eigen Laroo Label. Op de plaat krijgt ze hulp van een hele band, waarin Rob Gaasterland die de productie doet en toetsen speelt. Daarnaast zijn er gasten als Benjamin Herman en Hans Dulfer. Het is een aanstekelijk album met een enkel minpunt: er is rap. Gelukkig komt die maar in een enkel stuk voor, verdere zang is gewoon zang, maar de hoofdrol is weggelegd voor de welige tetterdetet van de blazers. Fijn album, dit.

bazbo cd1386: Jon Larsen - A Portrait Of Jon Larsen



Larsen is een Noorse jazzgitarist die sinds de jaren tachtig een onnoemelijk aantal platen heeft gemaakt als lid van zijn band Hot Club de Norvege of onder zijn eigen naam. Daarnaast is hij schilder, schrijver en filmmaker. Ik had nooit van de goede man gehoord, tot ik op 31 januari 2010 dit verzamelalbum vond (dat toen net uit was) en kocht. Ik bevond mij die dag op een Zappa-festival in Larvik in Noorwegen en er zat een sticker op het hoesje waarop de namen Tommy Mars en Jimmy Carl Black stonden vermeld. Kijk, die kende ik wel. Beide heren hebben met Zappa gewerkt: Black was de drummer en zanger 1966-1969 en Mars de toetsenist 1978-1981. Op de cd staan twintig stukken uit de carrière van Larsen tot dan toe. Van enige Zappa-achtige muziek is geen enkele sprake; over het algemeen is het vrij 'gypsy' jazz in de stijl van Django Reinhardt en dat is helemaal niet erg. Sommige stukken zijn samen met zijn Hot Club de Norvege, andere meer solo of met het Tromso Symphony Orchestra. Mooie zondagmorgenjazz met een vleugje vuurwerk.

bazbo cd1387: Bill Laswell - Points Of Order



Ik heb maar één enkel soloalbum van Bill Laswell en dat is deze. Sinds 5 december 2001 heb ik 'm en ik vermoed dat het een sinterklaascadeau was. De Sint moet mijn plaatselijke platenwinkel binnen gelopen zijn, mijn naam hebben genoemd en gevraagd of er nog iets lag wat ik hoogstwaarschijnlijk wel mooi zou vinden. Welnu, De Sint is goed te werk gegaan. Op Points Of Order (verschenen in 2001) staat bijzondere muziek. Een mix van jazz, drum&bass, elektronisch en hiphopritmes. Laswell speelt natuurlijk zijn diepe bas en is verantwoordelijk voor de drumprogrammering en de algehele productie. De hulptroep bestaat uit Karsh Kale (drums), Karl Berger (piano), Buckethead (gitaar), met een uitschietende rol voor Graham Haynes (cornet) en Toshinori Kondo (trompet). Vooral die blazers voegen iets heel moois toe. Ten slotte doet het Antipop Consortium van zich horen middels een enkele rap, die gelukkig maar heel af en toe te horen is. Bijzonder gave plaat dit, die ik geregeld beluister. Hoogtepunt is het schitterende Iron Cross. Dank u, Sinterklaasje!