Draai hier alle platen in je platenkast #25 (In the year 25, 25!)

quote:

Op vrijdag 8 oktober 2021 14:09 schreef Kanaroe het volgende:

[..]
Gave muziek zeg, een aangename kennismaking

U kende de heer Laswell nog niet?

quote:

Op vrijdag 8 oktober 2021 21:51 schreef Kanaroe het volgende:

[..]
Neen, maar hij heeft z'n sporen wel verdiend in de muziekwereld vertelde goegel mij.
Het album dat je hier presenteerde heeft precies die jazzy-electro-boombastic-sound die ik mooi vind.

Nu ik je toch spreek; nog maar eens complimenten voor je volharding! Het is hard werk, al je muziek draaien
Ben benieuwd wat er nog volgt.

Gave plaat, inderdaad. Ik haal hem geregeld uit de kast.

Maar hard werk? Het is heel fijn, al is De Vrouw blij dat King Crimson voorbij is.
Ik herondek weer van alles en grijp af en toe terug naar platen die ik bijna was vergeten.

bazbo cd1388: Caroline Lavelle - Spirit



Caroline Lavelle was - net als Jocelyn Pook - lid van het Britse strijktrio Elektra Strings, dat veel te horen is/was op Peter Gabriels album Us en platen van zijn Real World label. In 1995 maakt ze dit soloalbum en ik koop dat op 11 mei 1995 als hij net uit is. De plaat is tot stand gekomen in nauwe samenwerking met William Orbit, ook al zo'n naam die destijds verbonden was met Real World. Op Spirit is Orbit verantwoordelijk voor de meeste instrumentatie; Lavelle speelt haar cello en zingt. Het duo zet spaarzaam een gastmuzikant in. Zo is bijvoorbeeld de viool van Nigel Kennedy te horen op een enkel stuk. Het meeste materiaal is van de hand van Lavelle en Orbit; ook horen we een paar traditionals en een cover van Joni Mitchells A Case Of You. Bij het verschijnen was ik al diep onder de indruk van dit album. De combinatie van triphopachtige ritmes, de subtiele elektronica, de warme deken van strijkers en de zwoele stem van Lavelle werken bijzonder goed. Opener Turning Ground en traditional Lagan Love zijn goede voorbeelden, maar ik vind het onmogelijk om hoogtepunten aan te wijzen zonder ze uit de context van dit album-als-een-geheel te rukken. Daar staat tegenover dat de laatste twee stukken ietwat uit de toon vallen: deze heeft Lavelle in haar eentje geschreven en ingespeeld. Vooral Sheherazade klinkt intiemer en zeer mooi. Ik heb deze plaat inmiddels meer dan vijfentwintig jaar in huis en draai hem nog regelmatig. Mooi album!

bazbo cd1389: Lazuli - En Avant Doute...



Dit Zuid-Franse gezelschap ontstond in 1999 toen Dominique Leonetti en zijn broer Claude besloten samen de muziek te gaan maken die ze al jaren wilden gaan maken. Claude had echter een probleem. Hij had een ernstig motorongeluk gehad en kon zijn linkerarm niet meer gebruiken. Dat was lastig bij het gitaarspelen. Hij ontwierp de léode, een soort stick met snaren die is verbonden met wat elektronica, waardoor hij met zijn rechterhand langdurige tonen kan spelen. Dit veelal gierende geluid is kenmerkend voor het geluid van de band. Broeder Dominique heeft een glasheldere koorknapenstem die eveneens de hoogte in gaat. Verder is er bas, gitaar drums en percussie (marimba). Op de eerste platen is de band erg zoekende naar een definitief geluid, het resultaat van die zoektocht is een mix tussen folk, rock, prog en metal. En Avant Doute... is het derde album van de band. Het verscheen in 2006 en ik kocht het op 15 augustus 2009, toen ik de band voor het eerst hoorde en zag. Dat was tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Zeer, zeer onder de indruk was ik. En Avant Doute... laat een band horen die nog wat zoekende is, maar er staat al wel zeer sterk spul op. Het titelnummer (en tevens opener) en vooral de afsluiter Cassiopée zijn werkelijk fenomenaal en staan nog altijd op de setlijst. Bij de cd zit een dvd met opnamen van zes stukken live in Nimes in 2004, een paar videoclips en een bijna veertigdurende documentaire over het maken van het album. Mooi werk.

bazbo cd1390: Lazuli - Réponse Incongrue À L'Inéluctable



Dit is de opvolger uit 2009. Dit is ook nog heel veel beter. Opener Abîme is gelijk een knaller van jewelste. Daarna volgen nog eens acht schitterende stukken, waarin de léode van Claude Leonetti de hoofdrol speelt. Zijn hoge tonen gieren door de soms zweverige en soms stevige stukken. De schelle stem van broeder Dominique mogen we ook niet onbelangrijk noemen, net als het gitaarwerk van de excentrieke Gédéric Byar en het drum/marimbawerk dat eronder ligt. Sterk, sterk. Ook deze cd kocht ik op 15 augustus 2009 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, waar de band het publiek versteld deed staan. Twee jaar later, op 20 augustus 2011 stond de band wéér op dat festival. De line-up was iets anders (de bassist en de twee percussionisten waren vervangen door een drummer en toetsenist/percussionist), maar de energie was hetzelfde.

<sub>Vooruit: een foto uit 2009:





En vooruit: een foto uit 2011:</sub>

bazbo cd1391: Lazuli - Saison 8



Lazuli speelt op 23 juni 2018 op het Midsummer Prog Festival in het Openluchttheater in Valkenburg. Ik ben erbij. Het is een grandioos energiek concert. De band heeft net Saison 8 uitgebracht en speelt veel stukken van dit album. Het geluid van de groep is verder gegroeid en naast de léode en heldere stem is er wat meer elektronica (in de ritmes) en zijn er nu ook allerlei wereldmuziekinvloeden. Ik durf een vergelijking met het arty solowerk van Peter Gabriel te maken. Na afloop van het concert koop ik Saison 8. Dit is echt mijn favoriete Lazuliplaat. De acht songs zijn sterker uitgewerkt en het merendeel is nog pakkend ook. De léode blijft de hoofdrol spelen en giert overal heerlijk bovenuit en de composities zijn echt gaaf. Inmiddels (2021) is ook Cédric uit de band en er schijnt een andere gitarist te zijn. Bovendien zijn er nog twee platen verschenen, maar die heb ik niet. Lazuli: als ze een keer bij je in de buurt komen spelen, moet je zeker gaan luisteren.




_{En een foto van 23 juni 2018:}




[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-10-2021 20:58:47 ]

bazbo cd1392: Led Zeppelin - Led Zeppelin



Legendarische debuutalbum van Led Zeppelin uit 1969. Ik had de eerste vier platen jarenlang op een cassettebandje (hoe ik eraan kwam: geen idee van wie ik de elpees had geleend om ze op te nemen), maar draaide ze niet vaak. Op 4 augustus 2014 kocht ik de remaster van de plaat en ook nog de deluxe versie. Het album zelf is een verzameling van nummers die de band al een tijdje op het podium speelde. Bluesklassiekers You Shook Me en I Can't Quit You Baby staan tussen zeven eigen composities in. Robert Plant zingt en krijst en de gitaar van Jimmy Page giert welig. Bassist John Paul Jones en drummer John Bonham spelen nog een bescheiden rol. Eigenlijk is het een beetje een allegaartje, deze plaat. Van sterk rockmateriaal tot wat softere liedjes. De band is duidelijk nog zoekende. Toch staan er een boel klassiekers op: Good Times Bad Times, Dazed And Confused, Communication Breakdown en How Many More Times. Het deluxe van deze editie van de plaat zit 'm in een tweede cd met daarop opnamen die gemaakt zijn op 10 oktober 1969 in L'Olympia in Parijs. Het werd drie weken later uitgezonden op de radio en er circuleerden een boel onofficiële opnames onder de fans. Op de setlijst veel materiaal dat ook op de studioplaat terecht is gekomen maar dan in vaak lang uitgesponnen versies. Daar was Led Zep wel goed in. Page ragt en giert en snijdt erop los en Plant krijst de longen uit z'n lijf, soms op het wat irritante af. Bonham is hier prominent aanwezig en dan bedoel ik niet alleen op Moby Dick, het instrumentale vehikel dat slechts het frame is voor een lange drumsolo. De band is lekker op dreef; op dat moment is de tweede Zepplaat klaar. Leuk concertje van de vroege LZ. Draai hem niet vaak, maar vind dit een leuke set.






[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 11-10-2021 08:06:08 ]

bazbo cd1393: Led Zeppelin - II



Misschien nog wel legendarischer album. Ook uit 1969 en in een paar maanden tijd in elkaar geflanst, tussen het onafgebroken toeren door. Ondanks dat je dat hoort, vind ik hem sterker dan het debuut. De plaat begint gelijk zeer goed. De riff van Whole Lotta Love sleurt je de wereld van Led Zeppelin in. Het meeste materiaal is weer van de Zeps zelf, al is die riff gejat van Willie Dixon en hebben Plant, Page, Jones en Bonham er hun eigen loodjes aan toegevoegd. Zo pakkend als Whole Lotta Love wordt het op de rest van de plaat niet meer, maar geweldig blijft het. The Lemon Song, Thank You, Heartbreaker, Ramble On, Moby Dick en (ook van Dixon) Bring It All Back Home: het zijn stuk voor stuk Zeppelinklassiekers. Dit keer is de groep meer één: je hoort dat iedere instrumentalist heeft bijgedragen aan dit album. Let u vooral ook even op de baspartijen van meneer John Paul Jones. In 2014 verscheen de remaster en die kocht ik op 8 augustus 2014. Fijn werk. Met deze en de debuutplaat legden de heren mede de basis voor iets dat we later hard rock zouden gaan noemen.

bazbo cd1394: Led Zeppelin - III



Is dit het zwaar ondergewaardeerde album van Led Zeppelin? Het verscheen in 1970 en voor de gelegenheid trok de band zich terug op een of ander landgoed om daar de stukken op te nemen. Je verwacht landelijke taferelen (en die komen ook), maar de band start rockend met Immigrant Song, gelijk een LedZepklassieker. Gedurende de hele plaat horen we een band die uitstekend op elkaar is ingespeeld. Alles staat ten dienste van de muziek. Geen noot te veel, geen woord te weinig. Na nog wat steviger stukken (Friends, Celebration Day en de schitterende blueshemel van Since I've Been Loving You) neemt de band op de tweede plaatkant wat gas terug. Het wordt bijna folk met Gallow's Pole, Tangerine, That's The Way en vooral Bron-Y-Aur Stomp. De wonderfijne cover van Hats Off To (Roy) Harper sluit dit uitmuntende album af. U hoort, dit is misschien wel mijn favoriete Zepplaat. Ik kocht de remaster uit 2014 op 13 augustus 2014.

bazbo cd1395: Led Zeppelin - untitled/IV



Op dit klassieke album uit 1971 vindt Led Zeppelin de balans. Er is hard rock, folkrock en akoestisch werk. Plant gilt niet meer zo, hij zingt mooi. Het gitaarwerk van Page is geweldig zonder dat hij helemaal de bocht uit vliegt. De ritmesectie is krachtig. En ja, natuurlijk staat er het helemaal kapotgedraaide stuk op, maar als je de plaat van voor naar achteren draait, dan past het erg goed in de opbouw van dit album. Er zijn uptempo rockers als opener Black Dog, Rock And Roll (al is die bijna braaf in vergelijking met live-uitvoeringen, stukken die van alles wat in zich hebben (zoals dat ene kapotgedraaide nummer), rustpunten en de schitterende afsluiter When The Levee Breaks. Geen verrassing dat dit de meest populaire Zepplaat is en inderdaad: het is griezelig goed. Ik kocht de remaster uit 2014 op 14 december 2015.

bazbo cd1396: Led Zeppelin - Houses Of The Holy



Die uitgebalanceerdheid vinden we ook op deze vijfde studioplaat van Led Zeppelin. Hij verscheen in 1973. De band heeft z'n geluid definitief gevonden. Je hoort dat er tijd was om in alle rust een goed album in elkaar te zetten. Alles klinkt warm en ruimtelijk. Opvallend is ook dat John Paul Jones behalve de bas nu ook veel piano en orgel speelt. Het maakt het bandgeluid nog wat breder én toegankelijker. Het begint gelijk goed met The Song Remains The Same. The Rain Song is een melancholiek werk, Over The Hills And Far Away begint akoestisch maar is al snel rockier, The Crunge is een wat compactere funkrocker. Op de tweede plaatkant gaat het op hetzelfde hoge niveau verder met Dancing Days en D'yer Mak'r (is het reggae?). Voor mij is No Quarter het hoogtepunt met z'n oosterse en volksinvloeden. The Ocean is een krachtige afsluiter. Veel van de stukken van deze plaat zouden lang op de setlijst van de concerten staan. Kortom: dit is een zeer sterke plaat. Ik kocht de remaster uit 2014 op 18 januari 2016. Je kunt het je niet meer voorstellen, maar toen het album uitkwam was er nogal wat commotie rondom de (bewerkte) foto op de hoes.

bazbo cd1397: Led Zeppelin - Physical Graffiti



Bam. In 1975 komt Led Zeppelin met deze dubbelelpee. Eigenlijk had de band materiaal voor slechts drie plaatkanten, dus vulden ze het aan met opnamen uit de sessies van de vorige drie platen die op de plank waren blijven liggen. Niet dat er spul te horen is dat minder goed is; de hele plaat is van hoge kwaliteit. Led Zeppelin schotelt ons weer een divers palet aan stijlen voor: rock, blues, hard rock, folk, akoestisch en zelfs wat progressievere muziek. En ja, dit is de plaat met Kashmir erop, in mijn oren waarschijnlijk het beste wat de band ooit heeft voortgebracht. Over het algemeen wordt dit album genoemd en geroemd als het artistieke hoogtepunt van de band. Of dat komt doordat er van alles gebeurde in de band (drank- en drugs, excessief hotelkamergebruik, de dood van Robert Plants zoontje, de obscure liefhebberijen van Jimmy Page) of omdat de groep gewoon een geoliede machine was: zeg het maar. In 2015 kwam een remaster van de plaat uit en ik kocht de deluxe versie ervan op 1 februari 2016. Op een derde schijfje staan nog eens zeven andere versies, vroege mixen en een nóg orkestralere Driving Through Kashmir. U begrijpt: hoogtepunt, favoriet, horen!

bazbo cd1398: Led Zeppelin - The Song Remains The Same



Ook bam. In september 1976 komt Led Zeppelin met een livealbum. Het bijzondere is dat het materiaal is opgenomen tijdens drie avonden eind juni 1973. Drie jaar. Het betekent dat de setlijst bestaat uit stukken van de eerste vijf platen. Is dat erg? Nee. Ik heb hier overigens een remaster uit 2018, die ik kocht op 19 augustus 2021. (Ik draai hem voor de tweede keer.) Het oorspronkelijke album was een dubbelelpee, de soundtrack van de gelijknamige concertfilm die nogal teleurstellende cijfers haalde; voor deze remaster is meer uit de kast getrokken en krijgen we dik negen kwartier muziek voor onze kiezen. En wat voor muziek. Dit is een band in de gloriedagen en op de top van hun concertkunnen. We starten gelijk zeer energiek met de drie rockers Rock And Roll, Celebration Day en Black Dog, een heerlijk trio. Daarna een boel LedZepklassiekers. Ja, dat compleet stukgedraaide ene nummer ook. No Quarter is opnieuw een hoogtepunt. Of wat dachten we van een bijna half uur durende Dazed And Confused? Tegenwoordig zou het misschien niet meer kunnen, maar geloof me: het wordt nergens saai. Page weet zijn megalange solo interessant te houden door verschillende geluiden uit zijn gitaar te halen; zo is goed te horen dat hij in een passage zijn snaren beroert met een strijkstok. Moby Dick, met natuurlijk de drumsolo van Bonham is er en het concert sluit af met een spetterende versie van Whole Lotta Love. Er was trouwens ook weer allerlei geinigs aan de hand: op de elpee staan stukken die niet in de film te horen waren en omgekeerd. Alles bij elkaar: gaahaaf!

bazbo cd1399: Led Zeppelin - In Through The Out Door



De tweede helft van de jaren zeventig was Led Zeppelin minder productief. Het album Presence verscheen nog in 1976, maar viel tegen (ik heb 'm niet). Er waren wat toernees langs stadions waar veel publiek op af kwam, maar het vuur was eruit. Bekend was dat Bonham en Page onder invloed waren van allerlei middelen en Plant zat liever thuis bij zijn gezin. In 1979 komt de band dan met dit album. De groep probeert een wat ander en moderner geluid; John Paul Jones zet synthesizers in en de productie lijkt enerzijds propvol en aan de andere kant ook dunner. Van de zeven composities op de plaat beklijven er niet veel. Soms lijkt het op progrock, maar het is het gewoon allemaal net net. Opener In The Evening zou de knaller moeten zijn en er zitten inderdaad gave rockpassages in, maar de rest van de eerste plaatkant zakt nogal in. Op de tweede kant staat dan het wat groteske Carouselambra waarin de toetsen domineren, net als in All My Love. Afsluiter I'm Gonna Crawl is dan weer een blues (met strijkers). Nee, de hoogtijdagen van Led Zeppelin waren voorbij. In Through The Out Door zou de zwanenzang van Led Zeppelin zijn. Op 25 september 1980 overlijdt drummer John Bonham aan een overdosis drank en drugs. Sindsdien probeert Jimmy Page bij tijd en wijle de band opnieuw bij elkaar te brengen, met wisselend succes. Page en Plant maken in 1994 samen een mooi album waarop zij Zeppelinwerk opnieuw inspelen (No Quarter: Unledded) en op 10 december 2007 speelde Led Zeppelin nog eenmalig in Londen (met zoon Jason Bonham op drums). Page probeerde nog om er een volledige tour van te maken, maar Plant zag het niet zitten; die keek liever niet terug maar vooruit. Einde Led Zeppelin.

bazbo cd1400: Leine - Songs At The Dinner Table



15 oktober 2006 is een zachte herfstdag en in het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn speelt Leine. Ik had nog nooit van haar gehoord en liet me graag verrassen. Marjoleine Reitsma is een Nederlandsche singer-songwriter. In de jaren negentig speelde ze in een duo Kirke (ook nog nooit van gehoord); sinds 2005 is ze solo. Haar liedjes die ze op akoestische gitaar speelt gaan over het leven van alledag en met haar lichte stem weet ze mijn aandacht te grijpen. Ze zingt in het Engels, Frans en Nederlands. Ik maak wat foto's van haar korte concertje en na afloop vraagt ze of ik die naar haar wil sturen. Dat wil ik natuurlijk. In ruil daarvoor krijg ik van haar de dan net verschenen EP Songs At The Dinner Table die ze voorziet van aardige woorden en haar handtekening. Als ik thuis kom, stuur ik haar de foto's en luister ik haar plaatje. Daarop staan inderdaad die intieme liedjes (zes stuks), maar dan in een iets ander arrangement. Leine speelt gitaar, sax, toetsen en 'bodysounds'. Af en toe zet ze een gastmuzikant in. Alle materiaal heeft ze geschreven en opgenomen aan de keukentafel. Ik had het bijna vijftien jaar niet meer terug gehoord.

bazbo cd1401: Nigey Lennon - Reinventing The Wheel



Ik zag Nigey Lennon spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland in juli 2002. Ik had geen idee wie het mens was. Iemand wist me te vertellen dat ze het ooit met Frank Zappa had aangelegd toen ze als een soort groupie om hem heen had gehangen en dat ze in 1970/1971 bij zijn groep had gehoord. Ze is echter op geen enkele opname van Zappa te horen, dus dat laatste valt te betwijfelen en maakte me voorafgaand aan het concert nogal sceptisch. Er kwam een soort gnoom het podium op die vervolgens samen met enkele gastmuzikanten (waaronder John Tabacco, Mike Keneally en Candy Zappa, het kleine zusje van) een alleraardigst concert weggaf. Drie jaar later, op 7 augustus 2005, vond ik tijdens hetzelfde festival haar enige album. Dit album, dus. Ook op deze plaat (uit 2000) krijgt ze de hulp van John Tabacco en Mike Keneally en nog een heleboel anderen, waaronder ook weer Candy Zappa. Op het programma staan eigen composities, werk van John Tabacco én een (beetje stomme) cover van Zappa's Anyway The Wind Blows. Die eigen composities zijn toegankelijk, al is er iets dat It Must Be A Cigar heet en dat qua sfeer en geluid zwaar beïnvloed is door It Must Be A Camel en Twenty Small Cigars van Zappa. Bij vlagen hangt er een Zappaesqe en melige sfeer, zonder dat het een muziektechnisch hoogstandje wordt. Het gitaarwerk van Keneally is natuurlijk uitermate sterk, maar wat had ik anders verwacht? Alles bij elkaar een alleraardigste plaat.

bazbo cd1402: Tony Levin - World Diary



Tony Levin is naast sessiemuzikant (te horen op 12.354 platen) en tourmuzikant (te horen bij 12.354 artiesten) ook bandlid van Peter Gabriels groep en King Crimson. Hij bespeelt de bas en Chapman stick en verzorgt achtergrondvocalen. Tussendoor maakt hij sinds 1995 soloplaten. Dit is zijn eerste en gelijk ook een verpletterend mooie. Alle nummers heeft hij tijdens tournees opgenomen met zijn draagbare apparatuur in hotelkamers, oefenruimtes, enzovoorts. Het zijn veelal instrumentale duetten met andere muzikanten van over de hele wereld. Zo horen we L. Shankar (double violin), Ayub Ogada (nyatti), Jerry Marotta (taos drums), Brian Yamakoshi (koto), Bendik (saxofoon), Bill Bruford (elektronische drums), Nexus (percussiegroep) en Levon Manissian (duduk). David Bottrill heeft her en der de techniek verzorgd. Dit is afwisselende instrumentale muziek van een werelds niveau. Ik kocht World Diary op 10 februari 1996, toen hij verkrijgbaar was in mijn plaatselijke platenwinkel. Een prachtige reis over de aardbol.

bazbo cd1403: Tony Levin - Waters Of Eden



Het duurt even voordat Levin met een opvolger komt. Waters Of Eden verschijnt in 2000, koop ik op 6 juni van dat jaar en is iets heel anders dan World Diary. Dit keer laat hij de bas de basis vormen van de composities, die het houden tussen wereldmuziek en klassiek. Over het algemeen is de atmosfeer rustig, tegen het dromerige aan. Gelukkig wordt het nergens kitscherig en blijft het altijd sfeervol. Niet de minsten heeft Levin om zich heen verzameld om de stukken ten uitvoer te brengen: Jerry Marotta, Jeff Pevar, Larry Fast, David Sancious, broeder Pete Levin en het California Guitar Trio. Mooie zondagmorgenplaat!

bazbo cd1404: Tony Levin - Pieces Of The Sun



Pieces Of The Sun is dan de volgende plaat, twee jaar later. Hier trekt Levin veel meer registers open. Klassiek, wereld, prog, rock, jazz, jazzrock/fusion, van alles komt er voorbij. En hij heeft een band om je vingers bij af te likken. Jerry Marotta (d), Larry Fast (k) en Jesse Gress (g), met broeder Pete Levin en het California Guitar Trio als gasten. Hoogtepunten te over, maar wat mij betreft zijn het vermelden waard: Dog One (een stuk van Peter Gabriel dat Peter Gabriel zelf nooit heeft uitgebracht en het enige stuk ooit waarop Larry Fast zingt), Tequila (jazeker, het klassieke foute lied, maar hier totaal onherkenbaar) en het waanzinnige Phobos (een progstuk van Larry Fasts band Synergy, in onmogelijke maatsoort, telt u even mee?). Ik kocht Pieces Of The Sun bij het verschijnen op 13 mei 2002 en ik vrees dat dit mijn favoriete Levinsoloplaat is.

bazbo cd1405: Tony Levin Band - Double Espresso



Tony Levin tourt met zijn band (Marotta, Fast, Gress) in 2002 door de Verenigde Staten en laat opnames maken. Die verschijnen op dubbelcd en die koop ik bij het verschijnen op 2 april 2003. Op de setlijst staat heel veel materiaal van Pieces Of The Sun (ja, ook dat onmogelijke Phobos) en we horen een ijzersterke band die zeer goed op elkaar is ingespeeld. Bijzonder geinig zijn de covers: Black Dog (Led Zeppelin), Back In N.Y.C. (Genesis), Peter Gunn (Henry Mancini) en Sleepless en Elephant Talk (King Crimson). Her en der komen wat speciale gasten opdraven (Pete Levin in Belle, het California Guitar Trio in Peter Gunn). Heerlijke plaat, goed voor bijna twee uur kippenvel.

<sub>Weinig tot niets van te vinden op YT:




Maar voor de liefhebbers hier het volledige album:</sub>

bazbo cd1406: Tony Levin - Stick Man



Dan duurt het weer een tijdje voor Levin met een nieuw album komt. In 2007 is het zover. Stick Man koop ik op 14 januari 2008 als hij in mijn plaatselijke platenwinkel ligt. Dit keer kiest Levin een iets andere koers. In zeventien korte stukken laat hij zijn kunnen op de Chapman Stick horen. Die Stick ziet eruit als de hals van een gitaar, heeft een hele zwik snaren en je kunt er zowel bas- als gitaarpartijen op spelen. Het merendeel van de muziek is ingespeeld door Levin en drummer Pat Mastelotto; daarnaast horen we gastbijdragen van Scott Schor (d, k), Chris Albers (g) en Tim Dow (d). Twee van de stukken zijn vocaal en zorgen voor afwisseling. Het meeste is van die prettig gestoorde rock, schurend aan de metal, die ook zo van King Crimson had kunnen zijn (goh). Na dit album zouden Levin en Mastelotto eerst samen met andere Stickspeler Michael Bernier en later met Markus Reuter gaan spelen, toeren en opnemen onder de naam Stick Men (zie aldaar, tot over een jaar of zo). Stick Man is een ontzettend krachtige plaat!

Niets van dit album te vinden op YT, behalve:

bazbo cd1407: Levin Minnemann Rudess - From The Law Offices Of



Levin is een muzikale duizendpoot in die zin dat hij met 12.354 mensen weet samen te werken. In 2016 is het 12.354-en-zoveelste project een feit. Hoewel, in 2013 verscheen al een eerste album van dit trio (maar dat heb ik niet). Marco Minnemann is ook niet vies van een projectje of wat. Hij speelde bij Steven Wilson en Mike Keneally, maakt soloplaten en is lid van The Aristocrats. Jordan Rudess kennen we als de toetsenman van Dream Theater, hij maakt eveneens soloplaten en is onderdeel van het project Liquid Tension Experiment. Op dit vervolg van LMR horen we complexe freakmuziek die al improviserend tot stand is gekomen. Een zootje wordt het nergens. Sterker nog, het zijn veertien compacte rockstukken waarin de bassist/stickist, drummer en toetsenist volop tot hun recht komen. Bij vlagen gaan de oren tuteren, maar het vliegt nergens de bocht uit. Levin is met zijn Stick verantwoordelijk voor het gitaar- en basgeluid, Minnemanns drumwerk is zoals vertrouwd zeer divers en Rudess' toetsenpartijen zijn al wriemelend de kers op de taart. Grandioos werk. Ik kocht het op 1 augustus 2016 en ik draai het te weinig.

_{Helaas niets van dit album te vinden op YT, behalve:}

bazbo cd1408: Lex L. Bronkowitz - Plays The Music Of Frank Zappa - Get Dressed Or Arrested



Ik ontmoette Alexander Debus in 2002 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Daar trokken we een paar dagen met elkaar op en hij vertelde dat hij Zappamuziek speelde en opnam. Of ik een cd wilde kopen? Dat deed ik. Dat is niet deze cd (maar de volgende). Op 26 juli 2003 was ik opnieuw op het Zappafestival en daar kocht ik deze van hem voor een paar eurootjes. Sindsdien treffen we elkaar geregeld op dat festival en tijdens andere Zappagelegenheden. Alexander speelt gitaar en bas en programmeert drums. Wat hij met de muziek van Zappa doet is bijzonder: hij speelt niet alles zo precies mogelijk na, maar doet er iets heel eigens mee. Hij knipt en plakt allerlei fragmenten, loopjes en stukjes aan elkaar en maakt er zo iets zeer verrassends van. Als grote liefhebber hoor ik veel verschillende herkenbare dingen en denk dan: Waar ken ik dit van? Dat het allemaal wat huis-tuin-en-keuken klinkt wordt ruimschoots gecompenseerd door de lol die ervan af spat. In Mr. Green Genes zet hij zijn zingende zus Katharina in, hetgeen voor een fijne afwisseling zorgt. Leuk!

_{Er staat heel veel van en door Alexander op YT, allemaal redelijk recent en helaas niets van dit album.}

bazbo cd1409: Lex L. Bronkowitz Orchestra - I'm Only On Him For The Money



Dit is het tweede album dat Alexander Debus aka Lex L. Bronkowitz Orchestra maakte. Dat was in 2002 en in dat jaar liep ik hem tegen het lijf in het publiek op 26 juli 2002 tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Of ik een cd van hem wilde kopen. Uit zijn schoudertas haalde hij deze cd tevoorschijn en ik was benieuwd. Ik drukte hem de vijf pleuro's in zijn hand. De rest van de dagen trokken we met elkaar op, samen met Tim, Sharleena, Elvje, Claudio en die malle Portugees die tijdens ieder concert (en dat waren er nogal wat) zo compleet uit z'n plaat ging. Toen ik een paar dagen later thuis was en de cd in de speler stopte, was ik aangenaam verrast. Ook op dit album speelt Alexander alles zelf (gitaar, bas, elektronische drums), al krijgt hij in vijf stukken hulp van zijn zingende zus Katharina, in twee stukken hulp van een tweekoppige blazerssectie en in een lied hulp van een heuse rapper. De opname en productie klinkt een heel stuk beter dan de voorganger. Ja, je hoort dat het in de thuisstudio is gemaakt, maar alles klinkt helder en vloeiend. Alexander laat de twaalf Zappastukken in elkaar over lopen en wisselt deze af met een traditional (Owtchar Swiri Na Gereda) en een eigen compositie (Raskolnikoff Syndrom). Die Zappastukken speelt hij niet van voor naar achter, maar hij propt overal weer die citaten, riedels en loopjes van heel andere Zappastukken doorheen. Wat een avontuur!

<sub>Natuurlijk ook van dit album niets te vinden op YT (de familie Zappa zou het niet toestaan), behalve de eigen compositie die totaal niet representatief is voor de plaat:


Een foto van Zappanale 2002, vlnr: Claudio (Italië), Alexander (Hamburg), de malle Portugees (Portugal)</sub>

bazbo cd1410: Lex L. Bronkowitz Orchestra - The Dangling Kitchen



Wanneer ik deze cd-single van Alexander kreeg, weet ik niet meer precies, maar ik vermoed op 26 juli 2003, tijdens het Zappanalefestival in Noordoost-Duitschland. Alexander was er niet alle jaren, soms sloeg hij een editie over, maar meestal ontmoetten we elkaar daar. Op The Dangling Kitchen staan vijf nieuwe opnamen van Zappastukken, waarvan Clownz On Velvet de opvallendste is. Het stuk was op dat moment door Zappa zelf nooit officieel uitgebracht, behalve als achtergrondmuziekje bij een of andere gestoorde dialoog op de volkomen getikte Broadwaymusical Thing-Fish. Zappa had het in 1981 wel live op het podium gespeeld en de keer dat Al DiMeola op het podium kwam meespelen is onder kenners beroemd. Ook leuk is G-Spot Tornado, een stuk dat Zappa schreef op zijn Synclavier-computer en waarvan hij altijd zei dat het onmogelijk te spelen was door mensen. (Tot het Ensemble Modern in 1991 een geslaagde poging deed.) Echter, bij het beluisteren blijkt dat dit stuk G-Spot Tornado helemaal niet is, maar het middendeel van Pick Me, I'm Clean. Ook niet gemakkelijk, maar toch. Op de EP doet Alexander weer alles zelf, behalve de zang in Beauty Knows No Pain, daarvoor laat hij zijn zingende zus Katharina weer opdraven. Leuk krijgertje en hebbedingetje, want wat klinkt deze thuisopname ongelofelijk goed!

_{Natuurlijk ook weer niets van te vinden op YT.}



[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 18-10-2021 15:52:19 ]

bazbo cd1411: Lex L. Bronkowitz Orchestra - The Dangling Kintchen Session



Op 23 juli 2004 geeft Alexander - tijdens het Zappafestival van dat jaar - me deze EP. Het blijkt dezelfde te zijn als The Dangling Kitchen, alleen dan met een iets andere titel, een andere hoes en gemaakt in 2004. Zie vorige cd.

_{Ook van deze EP niets te vinden op YT.}

bazbo cd1412: Lex L. Bronkowitz Orchestra - Plays FZ



Tijdens het volgende festival, op 7 augustus 2005, overhandigt Alexander me zijn nieuwste creatie. Opnieuw een EP'tje. Dit keer slechts drie stukken, goed voor dertien minuten muziek: het zeer moeilijk te spelen Echidna's Arf, dan The Evil Prince en ten slotte een medley van RDNZL en Inca Roads. Alles klinkt weer soepel en strak, hij heeft weer alle instrumenten in z'n uppie ingespeeld en zingende zus Katharina is te horen in The Evil Prince. Zo langzamerhand begin ik - en vele andere liefhebbers van zijn werk - hem te vragen om voort te maken met de professionelere opnames voor een formele cd.

_{Zoals gebruikelijk niets van te vinden op YT.}

bazbo cd1413: Lex L. Bronkowitz Orchestra - Plays FZ



Op 17 juli 2006 geeft Alexander me zijn nieuwe EP, tijdens het Zappafestival 2006. Als ik thuis kom en het cd'tje in de speler stop, komt het me allemaal heel bekend voor. En ja, hoor: het is hetzelfde materiaal als de vorige cd, maar dan met een ander hoesje. Niet dat het erg is, want het klinkt allemaal heel goed, maar de honger naar nieuwe opnames en dan liefst nog professionelere wordt nu wel heel erg groot.

_{Net als de vorige niets van te vinden op YT}

bazbo cd1414: Lex L. Bronkowitz Orchestra - Great Boogly Moogly



En ja hoor, het jaar erop, op 5 augustus 2007, krijg ik van Alexander wéér een EP. Dit keer maar twee stukken erop en nu krap zes minuten lang. Moggio is weer zo'n onmogelijk te spelen instrumentale compositie van Zappa en Alexander doet het met verve. Haha, aan het eind hoor ik passages uit Close To The Edge (Yes)! Het tweede stuk is de instrumentale sectie uit Firth Of Fifth van Genesis. De legendarische gitaarsolo heeft hij wat vereenvoudigd en alles klinkt nu nogal funky; ik weet nog altijd niet goed of ik dit nu wel zo geslaagd vind. Dit keer doet de Hamburgse held alles echt helemaal alleen: van arrangeren tot inspelen en van opnemen tot eindproductie. Hoe dan ook: waar blijft die volledige en professioneel opgenomen cd, Alexander?

_{U begrijpt het al. Niks op YT.}

bazbo cd1415: Lex Bronkowitz Orchestra - Plays The Music Of Frank Zappa - Strictly Gravy



Eindelijk! In 2013 verschijnt de eerste officiële cd van Lex Bronkowitz Orchestra. Waar die losse L is gebleven: Alexander mag het weten. Ik tref hem een paar jaar niet op het zomerse Zappafestival in Noordoost-Duitschland, maar op zaterdag 2 juni 2012 speelt hij met een band op het Mosae Zappa Festival in Heerlen. Het is het formele debuutconcert van de band en wat voor eentje. Naast Alexander en zingende zus Katharina een drummer, bassist en percussionist (marimba!) op het podium. Grandioos concert waarin de arrangementen van Alexander goed uitkomen. Een jaar later, op 25 juni 2013, haal ik mijn bestelling op in de plaatselijke platenwinkel. Strictly Gravy bevat acht stukken van Zappa. Veel ervan had ik al gehoord op de voorgaande EP's/singles, maar nu klinken ze ragfijn en zeer goed. De band die ik een jaar ervoor heb zien en horen spelen klinkt hier alsof ze altijd al bij elkaar waren. Sommige stukken zijn medleys van meerdere Zappamelodieën; andere staan op zichzelf. Het is een feest van herkenning. Alexander heeft alles zelf opgenomen, gemixt en geproduceerd. Mooi werk! Hoogtepunten? Er zijn er acht. Bijzonder is de versie van Peaches En Regalia, dat echt heel anders klinkt dan het origineel. De combinatie van RDNZL en Inca Roads werkt nog steeds heel erg goed. Ik hoop dat er snel een tweede plaat komt, want met net zesendertig minuten is de plaat natuurlijk veel en veel te kort. Vanaf circa 2013 help ik bijna jaarlijks hier in ons zo majestueuze Apeldoorn met het organiseren van een Halloween-Zappafestival dat we Zappaloween noemen. Voor de versie in 2015 stel ik Lex L. Bronkowitz Orchestra voor en zowaar, we weten ze naar Apeldoorn te halen. Helaas is de bezetting van de band gewijzigd; de fenomenale marimba is verdwenen, maar daar is een geweldige Rhodes voor in de plaats gekomen. Zaterdag 31 oktober 2015 heeft een memorabele avond. De band is geweldig op dreef. Dat het concert succesvol is, gaat als een lopend vuurtje door Zappaland en op vrijdag 16 juli 2016 staat de band op het grote podium van het grote Zappafestival Zappanale in Noordoost-Duitschland. Het is Alexander gelukt. Veertien jaar nadat we elkaar daar ontmoetten en hij er toen sprak van zijn grote droom - op het festival spelen - is het zover.




<sub>Foto van Mosae Zappa 2 juni 2012 in Heerlen:


Foto van Zappaloween 31 oktober 2015 in Apeldoorn:


Foto van Zappanale 15 juli 2016:</sub>

bazbo cd1416: Lexolo - Bon Vivant



Ik ken Lex Kemper nu ruim vijfentwintig jaar. Dat aantal jaren geleden zag ik hem voor het eerst spelen in een plaatselijk bluescafé. Lex speelde gitaar in The Dancing FoolZ, een band die goddomme zowaar het werk van Frank Zappa ten gehore bracht! Toen ik de band een jaar later nogmaals ergens zag spelen en hun zanger en Dancing foetsie was, blufte ik me The FoolZ binnen als hun nieuwe zanger. Die zanger ben ik uiteindelijk niet geworden - ik zag het zelf niet zo zitten -, maar ik reisde sindsdien met de band mee naar alle concerten die ze sindsdien gaven, hielp met sjouwen en de verkoop van shirts, hoedjes en cd's en af en toe stond ik wél op het podium omdat geen van de bandleden Bobby Brown durfde te zingen en ik wel. Lex is een geboren gitarist; hij heeft het zich van jongs af aan zelf aangeleerd en in 12.354 bandjes gespeeld (Schmodzs, Project X, The FoolZ, The Cat's Fiddle, Otis Blues, noem ze allemaal maar op). Tegenwoordig is hij lid van Dragisha (klezmer en mediterraanse muziek, The Bottles (Beatles) en Déja Vu (akoestische kleinkunst) én speelt hij in zijn uppie onder de naam Lexolo. Een jaar of tien geleden heeft hij zijn vaste baan bij een grote plaatselijke verzekeraar opgezegd om zich volledig op de muziek te kunnen storten. Dat resulteerde ook in zijn eerste (en tot nu toe) enige soloplaat: Bon Vivant. De titel van de plaat is ontleend aan een lokaal restaurant, alwaar Lex enige tijd in de weekenden de kutsfeer probeerde op te vijzelen. De tent is overigens te gronde gegaan, maar dat was nadat Lex gestopt was daar te spelen. Bon Vivant bestaat nog steeds; een nieuwe eigenaar heeft het hele team overgenomen, helaas inclusief de opdringerige en hypernerveuze gastheer. Maar goed, de plaat. Op de in eigen beheer uitgebrachte cd presenteert Lex Kemper zich als akoestisch muzikant met een breed repertoire. Zo krijgen we instrumentale versies van Birmingham (Randy Newman), Your Song (Elton John), How Deep Is Your Love (Bee Gees), Sunny Afternoon (The Kinks) en ander fraais, waaronder maar liefst twee composities van Anotonio Carlos Jobim, een Django Rheinhardt en een Ray Charles. Natuurlijk mag Lex' grote liefde Frank Zappa niet ontbreken en hij schotelt ons Sleep Dirt, Let's Make The Water Turn Black en een wonderschone Sofa voor. Zelf hoor ik hem het liefst elektrisch raggen en scheuren, maar dit akoestische uitje is ideaal voor de zondagmorgen. Bovendien duurt hij maar drieëndertig minuten. Ik kreeg hem van Lex op 11 december 2011 tijdens de cd-presentatie en dit is de tweede keer dat ik hem hoor.

<sub>Helaas niets van het album op YT te vinden, maar wel:


En Desalfinado van A.C. Jobim tijdens de cd-presentatie in Art Café Sam Sam, Apeldoorn op 11 december 2011:</sub>

bazbo cd1417: Lifesigns - Lifesigns



John Young is een gelouterde muzikant. Zo speelde hij met en voor Scorpions, Steeleye Span, Bon Jovi, Asia, Greenslade, The Strawbs, Fish, Jon Anderson en Bonnie Tyler. In 2000 werkt de toetsenist samen met gitarist Dave Kilminster, bassist/zanger John Wetton en drummer Carl Palmer in de band Qango (tot over een maandje of wat). Die band bestaat niet zo heel lang. Sinds 2002 heeft hij de John Young Band, maar in 2013 valt alles samen als hij dit album met Lifesigns uitbrengt, waarop schitterende, meanderende en melodieuze prog te beluisteren is. Het zal niemand verbazen dat de toetsen domineren. Naast Young zitten Nick Beggs (bas) en Martin 'Frosty' Beedle (drums) in de band. Gasten zijn er ook: Thijs van Leer, Robin Boult, Jakko Jakszyk en Steve Hackett. Vijf zeer sterke composities horen we, alle van de hand van Young. Hoogtepunt is het afsluitende Carousel. Ik koop het album bij het verschijnen op 26 maart 2013 en het is sindsdien zeer geregeld in mijn speler te vinden.



_{Van Carousel slechts een 'preview' te vinden op YT:}

bazbo cd1418: Lifesigns - Live In London - Under The Bridge



Op 22 februari 2016 koop ik de dan net uitgebrachte set van twee cd's en een dvd, waarop het complete concert staat dat Lifesigns gaf op vrijdag 23 januari 2015 in Under The Bridge, een concertzaaltje in Chelsea, Londen. John Young heeft een wat definitievere lineup van zijn Lifesignsband gevonden: Frosty Beedle speelt de drums, Niko Tsonev (hiervoor oa Steven Wilson band) is te horen op gitaar en Jon Poole (Cardiacs) op bas. De setlijst bestaat natuurlijk uit de stukken van de debuutplaat, maar we krijgen ook een paar nieuwe werken (die later terecht komen op de vervolgplaat). Mooi concert, goed spel, de band is mooi op dreef. De melodieuze prog krijgt wat scherpe randjes door de snijdende Mooggeluiden van Young en vooral de gierende gitaarstrapatsen van Tsonev. De meegeleverde dvd is fijn gefilmd met aandacht voor ieder bandlid: je ziet hoe hard de band werkt, vooral John Young is een verademing al is hij wat statisch, maar dat komt vooral doordat hij tegelijkertijd moet zingen en toetsen spelen. Alles klinkt als een tiet en wat wil een mens nog meer? Een nieuwe Lifesignsplaat.

_{Niks van dit album op YT te vinden, behalve:}



[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 20-10-2021 18:00:07 ]

bazbo cd1419: Lifesigns - Cardington



De nieuwe Lifesignsplaat komt in 2017 en ik koop die gelijk op 2 oktober van dat jaar. Cardington gaat op dezelfde voet verder, zij het dat het materiaal wat toegankelijker lijkt. Er zijn nog wel een paar langere composities, maar het merendeel is compacter. Ook anders is de bezetting van de band. Naast John Young zijn Frosty Beedle en Jon Pool er nog; op gitaar is Dave Bainbridge (voorheen Strawbs, Iona) toegetreden. De plaat vind ik zeer aardig, maar de grote verrassing is er wat af. Impossible is de single en een leuke meezinger, N en het titelnummer zijn de langere symfostukken. Onlangs verscheen het vierde Lifesignsalbum Altitude en die heb ik niet. Ik kan niet alles bijhouden.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-10-2021 21:23:23 ]

bazbo cd1420: Lion Shepherd - Hiraeth



Poolse band, had ik nog nooit van gehoord tot ik in 2016 een recensie las van dit album dat in 2015 verscheen. Ik kocht Hiraeth op 18 april 2016 toen het verkrijgbaar was in een plaatselijke platenwinkel. Lion Shepherd maakt muziek die dicht raakt aan die van hun landgenoten Riverside. Akoestische en zeer melodieuze songs en passages wisselen af met steviger midtempo rockwerk. Het is mooi, maar ik was er vrij snel op uitgeluisterd en dat ben ik op Riverside niet. Nu ik hem na tijden weer eens hoor, heb ik hetzelfde: het is zeker niet slecht, soms ontwaar ik ook invloeden van Anathema, maar verrassend of vernieuwend is het niet. Wat wil je ook met die andere namen als voorgangers? Toch zitten er een paar zeer sterke stukken tussen. Opener Fly On is akoestisch en valt op door het gebruik van de santoor; Lights Out en Brave New World zijn steviger en pakkender. Dat zijn de drie openingssongs en die maken zeker indruk. Daarna zakt het wat in en als bijna aan het eind Smell Of War zich ontpopt als een ordinaire Riversidekopie, dan weet ik weer waarom ik de plaat weer een tijdje niet zal draaien.

bazbo cd1421: Little Feat - Waiting For Columbus



Klassieker. Little Feat is de band die Lowell George in 1969 startte samen met toetsenist Bill Payne. Slidegitarist George kwam op dat moment uit de band van Zappa en sleepte diens bassist Roy Estrada mee om met Little Feat het legendarische debuutalbum te maken. Ik heb 'm niet. Er volgde een rijtje steengoede platen (ik heb ze niet), tot in 1978 dit livealbum verscheen. Onduidelijk is waar en wanneer het allemaal is opgenomen (tijdens de wereldtournee van 1977, meen ik), maar wat dondert het. Estrada was na de tweede plaat weg en in de band vinden we naast George en Payne gitarist Paul Barrere, bassist Kenny Gradney en drummer Ritchie Hayward. Voor de tourgelegenheid hebben zich percussionist Sam Clayton en het blazersensemble Tower Of Power aangesloten. Het resultaat is een joekel van een band die een grandioos geluid vol rhythm&blues, countryfolkrock en funkachtige southern rock neer zetten. Op deze liveplaat speelt Little Feat alle grote stukken tot dan toe. Op de originele dubbelelpee stonden nog twee stukjes, maar om ervoor te zorgen dat alles op een enkele cd kon, zijn die op de remaster uit 1989 die ik hier in handen heb en kocht op 3 februari 2001 weggelaten. Fat Man In The Bathtub, Time Loves A Hero, Spanish Moon, Dixie Chicken, Rocket In My Pocket, Willin', Sailing Shoes: alleen maar hoogtepunten op deze klassieker.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-10-2021 21:25:48 ]

bazbo cd1422: Little Feat - Hotcakes & Outtakes



Schitterende box met vier cd's die het werk van Little Feat uit de periode 1969-1980 en 1988-1998 samenvat, plus een zwik bijzondere opnames. De box verschijnt in 2000 en ik koop hem op 29 december van dat jaar, omdat ik op dat moment nog helemaal niets van de band heb en daar graag verandering in wil brengen. In 1969 werkt Lowell George (naast zijn eigen band The Factory) kort in de band van Frank Zappa en onder invloed van diens manier van werken tuigt George zijn eigen band op. Als Zappa zijn Mothers Of Invention opheft, lijft George Zappabassist Roy Estrada in, alsmede toetsenist Bill Payne en drummer Ritchie Havens. Met deze eerste bezetting maakt Little Feat twee klassieke platen, die vol staan met een soort bluesy countryfolkrock die niet veel verkoopt, maar wel grote indruk maakt in de muziekwereld. Estrada verlaat dan de band (om te gaan werken met Captain Beefheart) en Lowell George vindt bassist Kenny Gradney, gitarist Paul Barrere en percussionist Sam Clayton. Hiermee is Little Feat een sextet en verandert de muziek naar meer funky spul. De grandioze slide van George blijft. Het verhaal gaat dat George noodgedwongen slide is gaan spelen in plaats van 'gewone' gitaar, omdat hij tijdens een experiment met een op afstand bestuurbaar vliegtuig met een paar vingers van zijn linkerhand in de draaiende propellor terecht kwam en sindsdien nauwelijks gevoel in die vingers heeft. Met het sextet maakt Little Feat een zwik succesvolle platen (Dixie Chicken, Feats Don't Fail Me Now) en na de grandioze liveplaat Waiting For Columbus gaat het bergafwaarts. Vlak na het verschijnen van George's soloplaat en de opnames van een nieuw Little Feat-album waar George nauwelijks aan weet bij te dragen en tijdens zijn solotour, blijkt het intensieve leven van George (eetstoornis, alcohol- en drugsverslaving) te intensief te zijn geweest. Hij sterft op 29 juni 1979 aan een hartaanval, nadat hij volledig is ingestort en uitgeput; zijn zware lijf kan het niet meer aan. De band komt in 1981 nog met Hoy-Hoy, een overzicht van alternatieve en live-versies van bekend materiaal, aangevuld met nooit verschenen spul. De eerste twee plaatjes van Hotcakes & Outtakes laten de 'klassieke' bezetting van Little Feat horen en het is een aaneenschakeling van hoogtepunten. In 1988 vindt het restant van Little Feat de zanger/gitarist Craig Fuller, die een soortgelijke stem als George blijkt te hebben. Met hem maakt de band twee platen, niet onaardig, ideaal voor in een café of op een festival, in dezelfde stijl, maar het klinkt lichtvoetiger en maakt op mij niet de indruk die de klassieke band wel maakte. Fuller houdt het na twee platen voor gezien en zangeres Shaun Murphy (een zangeres, ja) neemt het van hem over. Daarmee is het geluid echt compleet anders geworden (al maakte de klassieke Little Feat geregeld gebruik van achtergrondzangeressen en speelden Bonnie Raitt en Emmylou Harris vaak mee). Met Murphy maakt Little Feat tot 1998 nog drie platen. Werk van die 1988-1998-versie van de band staat op het derde plaatje van de box en ik vind die niet zo interessant. Heel anders is de vierde cd: de outtakes! Daar begint het gelijk al goed met Lightning-Rod Man van Lowell George & The Factory uit 1966. We horen een bijna Beefheartachtige Lowell George samen met Zappa op piano in een hilarisch lied. Daarna volgen nog drie stukken die in 1969 verschenen op het album Lightning-Rod Man en dan eenentwintig outtakes (voornamelijk demo's) van stukken opgenomen van 1969 tot en met 1979. Schitterend, schitterend overzicht.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-10-2021 10:38:56 ]

bazbo cd1423: Little Feat - Live In Holland 1976



Little Feat speelt op 7 juni 1976 op Pinkpop in Geleen. Het is nog in de jaren dat het podium zo'n 'vangrail' heeft, zodat Lowell George er in halfbezopen toestand niet af zou donderen. Nou, halfbezopen is George hier niet. Hij geeft een van zijn beste concerten weg. Pas in 2014 komen de opnames van het concert pas vrij en ik koop de dan net verschenen cd met dvd op 1 mei 2014. Geluidstechnisch is het uitstekend in orde. Daarnaast is de band geweldig op dreef en vooral de slide van George giert heerlijk de bocht uit. Op de setlijst slechts krakers en wat mij betreft zijn Dixie Chicken en Tripe Face Boogie dé hoogtepunten. Op de cd staat het gehele concert van dik een uur; op de dvd opnamen die de Vara destijds maakte en helaas niet het gehele concert. Toch is het bijzonder geinig de band aan het werk te zien. Lowell George maakt een frisse en ontspannen indruk en ik vind het heerlijk om hem aan het slidewerk te zien. De beeldvoering is lekker knullig (die vangrail zit de hele tijd in de weg), het podium ziet er niet uit (wat moeten die tientallen lui van de techniek op het podium, van een afstandje zie je helemaal niet wie de band is) en er zijn wat technische problemen, maar het spel is grandioos. Mooie uitgave!






[ Bericht 7% gewijzigd door bazbo op 23-10-2021 18:04:48 ]

bazbo cd1424: Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment



Al eens eerder vermeld: Magna Carta is/was een proglabel dat nogal eens inzette op gelegenheidsprojecten. In 1997 kreeg Mike Portnoy, de toenmalige drummer van Dream Theatre, de vraag of hij een gelegenheidskwartet wilde formeren en daar een plaat mee wilde maken. Dat wilde en deed hij. Hij vond bassist/Stickist Tony Levin (Peter Gabriel, King Crimson) en toetseneur Jordan Rudess (Dixie Dregs) om mee te doen, maar alle gitaristen die hij op z'n wensenlijstje had staan waren niet beschikbaar. In razende wanhoop vroeg hij toen maar Dream Theatre-collega John Petrucci. Toen de plaat verscheen, was ik wel benieuwd en ik kocht 'm op 20 maart 1998. Met een dergelijk viertal (Rudess zou niet al te lang daarna toetreden tot Dream Theatre) mogen we een hoge speelsnelheid en een poging het wereldrecord Zoveelmogelijknotenopeenplaatspelen te verbeteren verwachten. Ik zit af en toe te tuteren met mijn oren, maar ik ben dan ook geen speedgitaaradept. Gelukkig is alle materiaal instrumentaal en kunnen we dat geitengekrijs van zo'n Dream Theatrezanger missen. De meeste muziek is al improviserend in de studio tot stand gekomen en dat verklaart al die razende solo's. Bij vlagen word ik er poepnerveus van. Toch zijn er her en der wat rustpunten en gelukkig is er Tony Levin die zichzelve blijft en speelt ten dienste van de muziek en daarmee de hele boel in balans houdt. Opener Paradigm Shift is gelijk wel representatief. Ook Kindred Spirits en Universal Mind krijgen mijn goedkeuring. Na acht stukken en vijftig minuten had het wat mij betreft wel klaar mogen zijn, maar we krijgen nog een volledige jam van vijfentwintig minuten die nergens naar toe leidt maar gelukkig is dit ellenlange gewriemel opgedeeld in vijf delen en ik weet niet of het zo hoort maar tussen die delen zit op mijn cd twee seconde pauze hetgeen ook weer bloedirritant is en u snapt dat toen er een vervolgplaat kwam ik die niet kocht.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-10-2021 21:20:30 ]

bazbo cd1425: Los Lobos - El Cancionero Mas Y Mas



Los Lobos begon begin jaren zeventig als een kwartetje half-Mexicaanse jongelui van nog geen twintig dat bijna traditionele akoestische Mexicaanse muziek ging maken. De eerste elpee Los Lobos Del Este De Los Angeles (Just Another Band From Los Angeles) uit 1978 bevat een aantal traditionele songs (zoals Guantanamera) en eigen composities. Met die akoestische prachtmuziek speelde de band eind jaren zeventig op allerlei rock- en punkfestivals in het westelijk deel van de Verenigde Staten. Ze werden er lokaal wereldberoemd mee. Al snel werden ze wat elektrischer om een wat sterker geluid te krijgen en na de komst van Steve Berlin op saxofoons is de rest eigenlijk geschiedenis. Al dik veertig jaar lang is Los Lobos, bestaande uit David Hidalgo, Cesar Rosas, Conrad Lozano, Louis Pérez en Steve Berlin, de succesvolle band die Tex-Mex mengt met hedendaagse rock. Gelukkig komt het wat traditionelere geluid steeds weer terug op hun platen. In 2000 verscheen deze vier cd's tellende box met een overzicht van het oeuvre tot dan aan toe. Ik kocht die box op 22 mei 2001 en sindsdien knallen we hem nogal eens door de kamer. Van die eerste elpee staan helaas maar twee liedjes op de doos en ik moet zeggen dat ik dat wat authentiekere Mexicaanse werk toch het leukste vind. Hun grootste hit La Bamba uit de gelijknamige film staat er natuurlijk ook op. Ook aardig is dat er werk van enkele nevenprojecten zoals Los Super Seven (zie bij de wereldmuziek, tot over een jaar of twee of drie), Latin Playboys of het trio Ry Cooder met David Hidalgo en Cesar Rosas is opgenomen. Van de rockkant is de periode van elpee Colossal Head ook gaaf: het stuk Mas Y Mas rockt er lekker op los. Albumstukken zijn aangevuld met allerlei materiaal dat de band aanleverde voor soundtracks en tributeplaten. De band is nog altijd actief; ik heb verder niets van ze, maar beleef tot op de dag van vandaag veel plezier met dit zeer mooie overzicht.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 24-10-2021 21:28:50 ]

bazbo cd1426: Love - Forever Changes



Dit legendarische album verscheen in 1967, de tijd van hippies en love, psychedelica en zoete rock. Love was echt zo'n band uit Los Angeles die samen met The Doors furore maakte aan de westkust van de Verenigde Staten. Aan het hoofd stond Arthur Lee. Deze plaat bevat elf pareltjes van melodieuze en al dan niet zwaar georkestreerde psychpop en wordt wereldwijd gezien als een van de beste platen ooit. Ik kocht 'm pas op 24 december 2014, een heruitgave uit 2001 met een boel extra spul aan outtakes en andere mixen. Interessant, maar het gaat om de plaat en die is nog altijd fenomenaal. Legendarisch.

bazbo 1427: Lowpass - Fear Of The Flood



Midden tot eind jaren negentig was een goede tijd voor triphop. Ook ik was bevangen door het genre. Het moet in het nieuwsblaadje van de keten platenwinkels waar mijn plaatselijke platenwinkel bij aangesloten was geweest zijn dat ik begin 1997 een recensietje las van een plaat van een Belgische band die Lowpass heette. Nooit van gehoord. Triphop kwam toch uit Bristol? Wat ik las, trok me aan. Lome ritmes, trage melodieën en een mysterieus vrouwelijke zangeres. Ik ging op 13 februari 1997 wat beluisteren in die plaatselijke platenwinkel en nam na twee nummers Fear Of The Flood mee naar huis. Mario Vaerewijck en Marlon Waghemans blijken achter de band te zitten; met z'n tweeën spelen ze alle instrumenten in en programmeren en produceren ze de boel. Naast hen is slechts de Canadese zangeres Juliet Caron te horen. De sfeer is sloom, duister, grimmig, sinister en de melodiën zijn stuk voor stuk zeer fraai. Ik draaide de plaat zo'n beetje stuk en toen ik de aankondiging las dat Lowpass in ons eigen Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn kwam spelen, toen was ik er als de kippen bij om een kaart te bemachtigen. Wanneer het precies geweest is, is niet meer te achterhalen, maar ik vermoed in het najaar van 1997. Ik herinner me het nog goed: de zaal was en bleef donker en op het podium was nauwelijks verlichting, behalve wat donker groen en het schijnsel van een paar grote dikke kaarsen. Het concert begon met de opener van de plaat Once More (Daylight - They Lied) en de macabere atmosfeer maakte diepe indruk op mij. Slechts een paar instrumentalisten (drums, bas, toetsen) en die zangeres. Ik heb vijf kwartier met open mond staan luisteren en kijken naar het naargeestige maar o zo intrigerende optreden en kwam met kippenvel weer buiten. Na Fear Of The Flood is er nooit meer iets van Lowpass gehoord of verschenen. De band heeft die zomer van 1997 nog op Lowlands en Pukkelpop gespeeld en is daarna zo'n beetje in rook opgegaan. Op een vage Belgische website lees ik dat Caron in 1998 de band verliet om een solocarrière te beginnen met singer-songwritermateriaal (nooit gehoord of dit is gelukt) en in plaats van dat de band een vervanger zocht, startten Vaerewijck en Waghemans een nieuwe band Akyra met ene Nina Babet als zangeres. Ook nooit gehoord. Wat blijft is een prachtig album dat ik af en toe nog eens uit de kast haal.

_{Niets van dit album te vinden op YT, behalve:}

Plankje tweeëntwintig gedraaid. Op naar plankje drieëntwintig!

bazbo 1428: Lunatic Soul - Lunatic Soul



Lunatic Soul is - voor iedereen die het niet weet - een nevenproject van Mariusz Duda. Mariusz Duda is - voor iedereen die het niet weet - de leider, bassist, zanger en componist van de Poolse band Riverside. In 2008 komt hij met deze eerste plaat van het project. Het wijkt in zoverre af van de progmetal van Riverside, dat dit merendeels akoestisch is en Duda bijna alles in z'n uppie inspeelt op akoestische gitaar, bas, percussie, wat toetsen en effecten. Ook zingt hij enkele stukken; ongeveer de helft is instrumentaal. Hij krijgt hulp van een enkele gastmuzikant. Het merendeel van de muziek is atmosferisch, meanderend en uiterst stemmig, soms op het wat duistere af. Ik vind het prachtig. Ik las een recensie van het tweede album, kocht dat in 2010 en wist toen dat ik de eerste ook moest hebben. Zulks was zover op 7 juni 2012. Mooi werk, dit.

bazbo 1429: Lunatic Soul - Lunatic Soul



Ik maak kennis met Lunatic Soul op 22 oktober 2010 als ik op die dag het tweede album Lunatic Soul koop (na een recensie van de zojuist verschenen plaat ergens gelezen te hebben en iets in de plaatselijke platenwinkel te hebben beluisterd) en door de kamer heen jakker. Vanaf het eerste stuk ben ik om. Akoestische, ietwat duistere ritmes en melodieën, opzwepend, stemmig, hypnotiserend en uitermate intrigerend. Op deze tweede plaat van het Riverside-nevenproject speelt Mariusz Duda het merendeel weer in z'n uppie. Het merendeel is nu instrumentaal en het is nog akoestischer en organischer. De hoes is licht, maar de atmosfeer vind ik naargeestiger dan de zwarte voorganger. Alles ademt en leeft en het avontuur duurt met vijftig minuten veel te kort naar mijn smaak. Mooi, heel mooi.