[Vuelta] Etappe 15: Navalmoral de la Mata - El Barraco #1

Etapa 15: Navalmoral de la Mata - El Barraco, 197,5 km

Hey hallo, daar zijn we weer. Nog steeds afwezig, maar toch met een voorbeschouwing. Soort van. Na de lastige aankomst bergop bij de oude militaire basis van Pico Villuercas gaan we verder met de volgende rit, de laatste van de tweede week. Weer een lastige rit, al gaan vandaag de steile percentages ontbreken. Vooral lange beklimmingen met heel veel werk rond de 5%. In principe niet het terrein waar je grote verschillen verwacht, van de andere kant wel het terrein voor een aanval van ver. We mogen hopen op mooie tactische steekspelletjes, onderweg naar het El Barraco van Jose Maria Jiménez en Carlos Sastre. Beide heren mogen vereerd worden, hopelijk vooral door te koersen zoals Jimenez het zou hebben gedaan. In de aanval, hup. Zonder aanvallen van ver kan dit een ritje voor de vluchters worden, als iedereen koerst zoals Sastre gaan we niet veel beleven. Escartin gaat uit van een sprint tussen de favorieten, wat ook wel een lichtelijk teleurstellend scenario zou zijn. Maar goed, laten we maar uitgaan van het positieve. Tijd om de boel wat beter te bekijken.




Navalmoral de la Mata is een plaats in de provincie Caceres met 17.000 inwoners. We zijn nog steeds in Extremadura, wat een ongekende luxe voor deze regio. Het gaat ze ineens voor de wind, mag ook wel een keer. In Navalmoral de la Mata waren we nog niet eerder, geen verrassing. Ze schijnen hier wel een fietscultuur te hebben met allerlei wielerclubjes en in de omgeving zou je goed moeten kunnen fietsen, onder meer in de Sierra de Gredos. Desondanks komt hier geen bekende wielrenner vandaan, dat is dan weer jammer. Wel een semi-bekende voetballer, Oliver Torres. Die speelde bij Atletico en FC Porto en staat tegenwoordig onder contract bij Sevilla. De belangrijkste sector van Navalmoral is de primaire sector, men moet het hier hebben van landbouw en veeteelt. Ieder jaar schijnt er een berucht feest te zijn, Carnavalmoral. Leuk verzonnen, jongens. Dit carnaval bestaat blijkbaar al meer dan drie eeuwen, jeetje. Jaarlijks gaat men hier vijf dagen helemaal los, met onder meer drie parades. Verder schijnt er bijzonder weinig te vertellen te zijn over Navalmoral. Het is wel een gebied dat al lang wordt bewoond, met als je goed zoekt zelfs wat restanten uit vervlogen tijden, maar de geschiedenis gaat vooral over opkomende bedrijvigheid en dan steeds weer een nieuwe dip. Toen er in de buurt een stuwdam werd gebouwd was er een aantal jaar werkgelegenheid genoeg, net als toen men aan de slag ging met een kerncentrale. Maarja, als het werk klaar is stroomt de boel weer leeg. In de toekomst moet er blijkbaar een groot logistiek centrum komen, Expacio-Navalmoral. Vanuit hier moeten alle spulletjes dan richting Madrid worden gebracht, ofzo. Navalmoral moet uit de vergetelheid worden gehaald, daar zal de Vuelta ook bij gaan helpen. Of dat echt gaat lukken valt te bezien, je moet met een vergrootglas zoeken naar de noemenswaardige gebouwen.



De rit begint helaas met een vrij lange en vlakke aanloop, dat is wel een lichtelijke flopshow. De eerste kilometers van de rit rijden de renners over een brede en vlakke weg naar Rosalejo, door een omgeving die is gevuld met behoorlijk wat bomen. In Rosalejo gaan we in het centrum naar links, uiteindelijk. We pakken meer bochten mee in dit dorpje, waarna we buiten het dorp rechtdoor gaan rijden naar Tiétar, over een weg die net zo breed en vlak is, maar wel wat minder beschutting kent. Na 13 kilometer komen we uit in dit dorpje. Ook hier komen de renners een aantal bochten tegen, waarna ze rechtsaf gaan slaan om vervolgens vrij lang rechtdoor te rijden richting Pueblonuevo de Miramontes. De komende kilometers gaan de renners niet veel beleven, de weg blijft breed, recht en behoorlijk vlak. De omgeving wil nog wel een beetje veranderen, men rijdt een tijd door een terrein dat wat meer bosachtig is, maar we rijden ook met enige regelmaat door gebied dat volledig in dienst staat van de landbouw. Onderweg rijden we nog door een dorpje, maar daar liggen niet eens bochten. Buiten het dorp wel een paar, maar jemig, beginnetje weer hoor. In Pueblonuevo de Miramontes liggen ook geen bochten, wel verlaten we buiten dit dorp tijdelijk Extremadura en fietsen we een paar kilometer door Castilië-La Mancha. De eerste kilometers hier zijn recht en vlak, waarna we bij een rotonde linksaf om vervolgens rechtdoor te rijden over een nog bredere weg. Deze weg leidt door een omgeving waar wel wat wil groeien, want we bevinden ons hier in de buurt van het stuwmeer van Rosarito. Het terrein wordt na een tijd ook wat glooiender, het begint zowaar ergens op te lijken. Na een tijd wordt het toch ook wat bochtiger, niet veel later rijden we over de rivier Tiétar en hier verlaten we Castilië-La Mancha weer. We zijn terug in Extremadura, wat boffen ze toch ook in deze regio. Op een relatief rechte en vlakke manier zetten we koers richting Madrigal de la Vera. In het centrumpje van dit dorpje slaan we rechtsaf en dan gaat het behoorlijk rechtdoor verder naar Candeleda. Onderweg verlaten we Extremadura opnieuw, ditmaal definitief. We betreden Castilië en Leon, waar we gaan blijven. Kilometers en kilometers gaat het rechtdoor over een weg waar eigenlijk niet veel over te zeggen valt. Recht, breed, nog steeds vrij vlak. Het loopt soms wat meer vals plat omhoog, maar schokkend wordt het nog niet. In de buurt van Candeleda komen we pas weer een paar serieuze bochten tegen, waarna we na 50 kilometer koers dit stadje bereiken. Niet onaardig, leuke entree ook.



In Candeleda rijden we dwars door het centrum, het is op zich een passage die goed te doen is. Eén rotonde met wat vluchtheuvels, meer niet. Buiten dit plaatsje rijden we continu over dezelfde weg naar Arenas de San Pedro. De weg is breed, begint recht maar wordt steeds bochtiger. Het terrein is vrij woest, maar het is in ieder geval niet leeg. Onderweg fietsen we langs Parque Megalitico La Guaña, waar we een flinke verzameling hunebedden vinden. Op een rij, een soort Stonehenge. We moeten het van dit soort details hebben, want verder is de rit nog niet heel erg spannend. Voorbij deze verzameling stenen begint de weg wat meer omhoog te lopen, al zal het voorlopig behoorlijk vals plat blijven. Met tussendoor ook stukjes in dalende lijn, bijvoorbeeld als we voorbij Poyales del Hoyo zijn gereden. We rijden naar een riviertje toe, waar we met een paar bochten en een wat smallere passage over een brug te maken krijgen. Aan de andere kant van de brug blijft deze weg iets smaller, we rijden vervolgens door een bos voornamelijk omhoog. Steil wordt het niet, maar toch, alvast wat kilometers in stijgende lijn. Een opwarmertje, als het ware. De weg wordt bochtiger en bochtiger, maar ook als we na het stuk in stijgende lijn gaan dalen richting Arenas de San Pedro wordt het niet enorm spannend. Een paar wat scherpere bochtjes, we rijden ook nog een paar keer over een wat smallere brug, maar het ziet er niet zo ingewikkeld uit. Het gaat ook niet echt steil naar beneden in het donkere bos, waardoor we op een makkelijke manier Arenas de San Pedro bereiken. In dit plaatsje ging in de Vuelta van 2019 de beslissende rit van start. De voorlaatste rit, voor we naar Madrid trokken. Aankomst op Plataforma de Gredos, met onderweg meerdere beklimmingen. Een debuterende Tadej Pogacar ging in de aanval en zou hier zijn derde rit winnen. Hij reed zich ook maar meteen op het podium, je zou voor minder. Dat begon allemaal hier, in Arenas de San Pedro. Een plaats met de nodige interessante gebouwen, zo beschikken ze hier over hun eigen kasteel en paleis. Kerkjes, middeleeuws bruggetje, feest. Belangrijk kapelletje ook nog eens, jemig. Tijdens de tocht in Arenas de San Pedro rijden de renners langs het kasteel, jolijt. We verlaten deze plaats verder vrij snel weer en gaan dan op weg naar de eerste officiële klim van de dag.



Wow, er gaat geklommen worden. De Alto de la Centenera, kent u die? Eerste categorie, een kilometer of vijftien aan vijf procent. Het begin is totaal niet lastig, pas richting de top zitten er een paar moeilijke kilometers in. Zelfs een kilometer aan 8% als de renners bijna boven zijn, dat is echt gruwelijke shit hoor. Smal weggetje omhoog, door een redelijk bosachtige omgeving. Het peloton fietst ook langs wat gehuchtjes, zoals El Arenal. Je denkt dat die plek op Mallorca ligt, maar in Castilië tegen Leon kunnen ze er ook wat van. Er valt verder heel veel over deze klim te zeggen, maar tegelijkertijd ook enorm weinig. Het is een klim, maar geen fenomenale. Beetje boeiend, eigenlijk. Had meer kunnen staan, maar zo’n profiel zegt ook een boel.




Nou, na de klim volgt er een afdaling. Dat zou een pittige afdaling kunnen zijn, zou ook best kunnen meevallen. Geen idee, niet naar gekeken. Je kijkt er zelf maar naar, klare lamlul. Goed, na de afdaling gaat het meteen weer omhoog, we gaan naar Pedro Bernardo. Ken je die? Zou wel moeten, zat in 2019 in het parcours. Wel van de andere kant, maar ach. Negen kilometer aan 4% van deze kant, dat lijkt niet enorm denderend. Maar goed, verraderlijk terrein, tijdens de afdaling ging het ook kort omhoog en zo kent deze klim ook wat aparte momentjes. Valt wel mee trouwens, ik lul ook maar wat. Maar goed, stukje aan 6% ofzo, hooguit aan 7%, veel verder ga je niet komen. Niet heel imponerend. Wellicht zelfs een kutklim, denk het eigenlijk wel. Van de andere kant is ie beter, maarja, koop je ook niks voor.




Nou, dan beginnen we weer aan een nieuwe afdaling. Twee jaar geleden reed men hier omhoog, nu gaat het hier naar beneden dus. Lange afdaling, dat kan ik je vertellen. Verder? Niet veel. Nouja, had gekund, maarja, matige planning. We rijden langs het dorp Pedro Bernardo, vandaar de naam. De weg omlaag kent wat bochten, maar het gaat nooit heel steil naar beneden. Hooguit aan 6%, maar meestal minder dan dat. Bochten, bochten, bochten, maarja, nee, mag niet veel uitmaken. Beneden slaan we linksaf en dan rijden we een aantal kilometer rechtdoor over een brede weg richting de volgende klim van de dag.



Puerto de Mijares, klimmetjes hoor. Mokerlang, stelt geen reet voor. Merkwaardige etappe, zou je kunnen beweren. Liefst 20 kilometer aan 5%, lang maar niet boeiend. In de eerste paar kilometer gaat het behoorlijk steil omhoog, maar daarna wordt het een stabiele en niet al te boeiende klim. Wel een klim met historie, zat in het verleden ook wel eens in de Vuelta. In 2009, 2011, dat soort jaren enzo denk ik. Zou het iets uitmaken? Vermoedelijk wel, want de gemiddelde Spanjaard krijgt een enorm vettige chorizoworst van de Mijares. Daar scoor je punten mee in Spanje, dat wil een mens niet weten. Had ik je meer over willen vertellen, maarja, gaat niet gebeuren.






Na die klim gaat het lang naar beneden, want ja, de klim was ook lang. Best wat bochten onderweg, geen idee of het ook echt lastig is. Zien we vandaag wel he? Ook leuk. Mijares, wel een naam. Had ik meer mee kunnen doen, maarja, niemand geeft ook een fuck om de Vuelta. Eikels. Enfin, aan het eind van de afdaling slaan we rechtsaf en dan rijden we door Burgohondo. Daar ligt de tussensprint na 175 kilometer, lekker aan het eind van de rit. Of nouja, ongeveer.



Paar bochten in dat dorp enzo, en dan gaan we naar de volgende klim. De laatste van de dag, spannend. Paar kilometer rechtdoor over een rechte en vrij vlakke weg richting Navaluenga. Hier slaan we linksaf en dan komt ie hoor, de zoveelste klim van de dag zonder schokkende percentages. De laatste ook meteen. Derde categorie, vals platte aankoop en dan wordt ie eventjes steil voordat het weer heel erg doorsnee wordt. Geen spannende klimmen vandaag, echt helemaal niks. Maar wel een leuke rit voor een vroege aanval, denk ik. Hoop ik, dat ook.



Na de klim volgt er niet direct een afdaling, nee, niet echt. We rijden naar San Juan de Nava, waar dat klimmetjes zijn naam aan heeft te danken. Best rechtdoor nog, niet al te spannend lijkt het. Zou kunnen van wel, geen idee maat. In de laatste paar kilometer nog wel wat bochten hoor, een ferme chicane zelfs. Daarna eindigen we in de Calle José Maria Jimenez, goh, hoe zou dat nou kunnen?



Voor het eerst finishen we in El Barraco, een plaats waar we wel al vaker doorheen zijn gefietst. Een belangrijke plaats ook, zo’n beetje de belangrijkste plaats van Spanje. José Maria Jiménez! Als je hem niet kent, gooi dan jezelf weg. Victor Sastre, de pa van Carlos! Angel Arroyo! In 2015 en 2019 reden we al eens door deze historische locatie, nu eindigt er warempel een rit. Wel terecht. Meestal gaan we naar Avila, nu blijven we op heilige grond hangen. El Barraco, een heus wielerbolwerk. In de jaren '80 richtte Victor Sastre hier een wielerschool op, die werd vernoemd naar Angel Arroyo. Arroyo was afkomstig uit El Barraco en hij was lang het bekendste wielerexponent van deze stad dankzij een tweede plaats in de Tour van '83. Hij won ook bijna de Vuelta van '82, maar door een positieve dopingtest kreeg hij tien minuten tijdstraf en werd hij slechts 13e, in plaats van eerste. Bij de fietsschool zijn meerdere bekende renners opgeleid, waaronder Jose Maria Jimenez. De geliefde en betreurde Chava was ook afkomstig uit El Barraco en kon dus een goede opleiding genieten in zijn eigen dorp. Een aantal jaar reed hij de sterren van de hemel, tot zijn depressies en verslavingen de overhand begonnen te krijgen. Het liep helaas al heel snel bijzonder slecht af. In de jaren na Jimenez werden ook Mancebo en Lastras opgeleid in El Barraco, hoewel ze allebei niet uit het dorp afkomstig zijn. Ook Carlos Sastre, de zoon van Victor, heeft hier zijn opleiding genoten. Hij groeide op in een voorstad van Madrid, maar trok op zijn 18e naar El Barraco om wielrenner te worden. Dat is best aardig gelukt, dunkt me zo. Tegenwoordig resideert Sastre overigens in Ávila, ergens ook weer jammer. En dan komt de moeder van Pierre-Emerick Aubameyang ook nog eens uit El Barraco! Ook jongens als Oscar Pujol, Diego Rubio en Jaime Roson zijn bekend met deze omgeving, zij werden eveneens door Victor Sastre opgeleid. Victor schijnt nogal anti-doping te zijn, maar die boodschap is dan in ieder geval bij Jaime Roson niet echt aangekomen. Maarja, goed, alles draait toch vooral om José Maria Jiménez, een absoluut fenomeen. Een coureur die alle harten stal, weergaloos. Mentaal broos, dat helaas wel. Maar alsnog, wat een man. Dit is een mooi eerbetoon, onder meer bedacht door Carlos Sastre. Die heeft meegeholpen met het ontwerpen van deze rit. Chava zou trots zijn, denk ik. Ik schaam me wel echt voor deze voorbeschouwing, hier had veel meer moeten staan over de iconische Chava, maarja, achja, het leven. Ken je Jiménez niet? Jouw probleem. De beste klimmer ooit, zo’n beetje. Een man die het zou verdienen om uitgebreider beschreven te worden, maar dat zit er helaas niet in. Als je maar weer dat dit echt een icoon is, vooral in Spanje. We finishen niet voor niets in zijn straat, daar waar de familie Sastre ook woont. Is letterlijk familie, overigens. Maar goed, ja, wie weet kom ik hier nog op terug.



Hmm, het weer. In Navalmoral de la Mata wordt het warm, geen kans op regen en een beetje wind. Niet heel spannend, maar toch. In El Barraco is het een paar graden frisser, maar verder hetzelfde verhaal. De rit begint vroeg joh, jemig. 11:35, jeetje. Wel neutralisatie tot 11:52, maar alsnog. Integraal op de PLAYER, en voor de rest zoek je het maar uit. Aankomst tussen 17:12 en 17:51, lekker ruim.



Geen voorspelling, nee. De vlucht zal het wel weer redden, zeker?