Maar uiteindelijk wil ik net zoals de meeste mensen mijzelf waardig in het leven voelen staan en het beste uit mezelf en het leven halen. Ik wil op een normale manier in contact kunnen staan met anderen, mijn issues kunnen relativeren en anderen er niet mee lastigvallen wanneer dat niet nodig is.
Ik heb als diagnoses persoonlijkheidsproblematiek (ontwijkend, dwangmatig, borderline) en ADHD. Het idee wat ik daarbij had, is dat als ik eerst keihard aan mezelf leer werken, dit mij niet teveel hoeft te beperken. Ik heb altijd in mezelf geloofd dat ik wel de potentie heb om dat te kunnen bereiken.
Ik weet dat ik soms een gefrustreerde zeikerd kan zijn die zichzelf ontzettend zielig voelt. De emoties zijn me dan teveel. Ik weet dan echt niet of ik me dan aanstel of dat het mbt mijn omstandigheden normaal is om me zo te voelen. Maar ik heb mij never nooit neer willen leggen bij de situatie. Ik heb altijd geloofd dat het beter kan en dat de bal bij mij ligt om het te veranderen.
Na zoooooooveel jaren begint er een beetje licht te komen aan het eind van de tunnel. Ik heb al 2 jaar geen contact meer met mijn pa. Mijn moeder heb ik kunnen aansporen om ondersteuning aan te vragen. Er was gisteren iemand langsgeweest. Zoiets was al een keer eerder gebeurd en dan wist mijn ma het zo te verdraaien dat met haar niks aan de hand is en dat ik degene ben die labiel is en daarom veronderstelt dat ze hulp nodig heeft. Het ziet ernaar uit dat deze persoon er niet intrapt!
Ik voel mij opgelucht. Ik krijg wat rust hoop ik. Gedurende mijn hele leven dacht ik dat ik mislukt ben en dat ik mijn leven niet kan opbouwen omdat ik geen ruggegraat en ballen heb. Maar het begint mij te dagen hoe destructief de invloed van mijn ma is. Ze heeft mij altijd emotioneel zo leeggezogen. Ze bedoelt het goed, maar ze heeft geen zelfreflectie en geen inlevingsvermogen.
De communicatie die ik altijd met mijn ma heb, kan je vergelijken met dit. Alsof je tegen een boom ouwehoert. Dat mens in deze clip met haar starre gedrag en haar "Ik zie er geen probleem in, dus is er geen probleem" haalt mij zo ontzettend het bloed onder mijn nagels vandaan!
~~~~~~~~~~
Ik ben weliswaar alleen en heb weinig vrienden. Maar ik heb dan ook geen verplichtingen meer.
Ik wil gaan bouwen aan een leuker leven. Voor de zoveelste keer probeer ik mezelf fysiek weer in vorm te krijgen op de sportschool. Heb voor een poosje personal training aangevraagd - om de technieken en voedingspatroon er meer in te krijgen.
Dit keer laat ik het niet meer toe dat een therapeut of mede-client met een snerpend stemmetje tegen mij aankrijst dat ik "niet zulke hoge eisen aan mezelf moet stellen en mezelf moet accepteren zoals ik ben". Volgens mij is het juist zelfacceptatie dat je werkt om de beste versie van jezelf te kunnen worden. Zoveel jongens en mannen die haast elke dag in de sportschool zijn om breed en gespierd te worden. Waarom zou ik dat godverdomme dan niet mogen?
Maar ik ben er nog lang niet. Wat ik al zei ik hen ADHD en dat maakt het nogal moeilijk om er structuur in te krijgen - die absoluut wel nodig is! En ik heb nog steeds wat emotionele bagage. Ik ben daardoor heel erg bang dat als anderen mij daardoor niet moeten.
Ik heb wel helder dat ik mensen moet opzoeken die een positieve invloed hebben op mij. Dat zijn mensen die mij kunnen inspireren om in mijn kracht te kunnen komen. Mensen waarin ik een voorbeeldfunctie kan zien of mensen waar ik graag mee om zou willen gaan.
Wat daar absoluut haaks op staat, zijn mensen waardoor ik mij klein en betutteld voel. En dat geldt voor een groot deel van de psychische en maatschappelijke zorg. Gelukkig zijn ze dat niet allemaal. En ik begrijp ook dat het minimaal voor de helft aan mezelf is om tot constructieve communicatie te komen.
Daar maak ik mij wel zorgen over. Wat moet ik doen tijdens moeilijkere periodes?
Mensen die dit bij zichzelf herkennen?
[ Bericht 0% gewijzigd door CoolGuy op 30-07-2021 09:16:42 ]
quote:Op vrijdag 30 juli 2021 01:49 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
ik hoop dat ze zo snel mogelijk het leven verlaat.
mediterenquote:
Daar maak ik mij wel zorgen over. Wat moet ik doen tijdens moeilijkere periodes?
Verbinding is belangrijk. Je hebt mensen nodig die in je geloven.
Omdat mij ook met de paplepel is ingegoten dat ik maar een last ben en mijn mond moet houden met mijn gezeik, met een moeder die van me af wilde omdat ze spijt had van haar hele eerste huwelijk + gezin, heb ik echter altijd verbinding en geborgenheid gezocht bij mensen die precies zo met me omgaan.
Totdat idd het besef indaalt: als ik zo doorga, dan weet ik al waar het schip strandt. Dan laat ik eeuwig mijn oren hangen naar dezelfde boodschap, dat ik vooral niet ambitieus moet zijn en niet te veel willen, en bereik ik nooit wat IK verlang. Als je aan het zwemmen bent grijp je alles aan en luister je naar wat mensen zeggen om je te helpen, ook professionals. Maar wat als ál deze mensen niet goed voor me zijn? Ik heb daar lang over nagedacht en besloten dat dat ook een realiteit kan zijn.
Geloof in jezelf is alles. Als je gelooft dat je het alleen kan, dan kan je het. Een mens kan altijd meer dan hij denkt.
En als je leeft vanuit de liefde in je hart dan ontmoet je goedheid, mildheid, coulantie, in precies diezelfde wereld waar je eerst alleen jaloezie, leegte en strijd ontmoette.
Door minder te luisteren naar de inhoud van je gedachten (die voorgeprogrammeerd zijn door je verleden) en meer in contact te zijn met de pure liefde in je hart, oefen je hiermee. *
*ik realiseer me dat dit alles wellicht christelijk of zweverig klinkt maar dit is mijn filosofie.
Kennis is ook alles. Omring jezelf met mensen die de juiste mindset hebben. Ik lees ook boeken over mindset en het aanleren van discipline en gezonde gewoontes, luister podcasts enz.
Echt mooi om te lezen dat je steeds meer voor jezelf kiest en in je eigen kracht gaat geloven.
Ik begrijp ook wel dat het niet goed is en ik meen het niet. Maar voor mij is het wel een signaal dat ik echt knopen moet gaan doorhakken.quote:
Ik gun haar een best leven. Ik wil haar nog steeds helpen in zoverre ik dat kan. Maar ik laat mij niet meer meeslepen in haar patroon. Als zij zichzelf kapotmaakt, dan is dat haar keus. Net zoals ik ervoor kies om niet mijn leven kapot te maken.
Door anderen de schuld te geven van de situatie, plaats je jezelf in een slachtofferrol. Deze is slecht omdat het in weerspiegeling niet samenhangt met de werkelijkheid - de wereld is keihard en je zult, indien je wilt veranderen, het allemaal zelf moeten doen. (hulpverleners kunnen je een richting op wijzen, maar de stappen maken doe je zelf).quote:Op vrijdag 30 juli 2021 10:37 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Maar voor mij is het wel een signaal dat ik echt knopen moet gaan doorhakken.
Ook al kun je nog niet alles in je eentje. Neem het heft ook in de hulpverlening in eigen handen en ga op onderzoek uit, wat jij nodig hebt om zelfstandig en gelukkiger in het leven te staan. En weet je het niet? Vraag het aan je hulpverlener.
En sorry, maar hulp zoeken op fok is tijdsverspilling. Helemaal als je dus al hulpverleners hebt! Bespreek deze klachten met je hulpverlener. Wij zijn geen hulpverleners en je zult hier vast mensen tegenkomen die verkeerd advies aan jou geven.
Bwah ja, maar vaak is een situatie ook wel de schuldige he?quote:Op vrijdag 30 juli 2021 10:43 schreef Metalfrost het volgende:
[..]
Door anderen de schuld te geven van de situatie, plaats je jezelf in een slachtofferrol. Deze is slecht omdat het in weerspiegeling niet samenhangt met de werkelijkheid - de wereld is keihard en je zult, indien je wilt veranderen, het allemaal zelf moeten doen. (hulpverleners kunnen je een richting op wijzen, maar de stappen maken doe je zelf).
Alleen als je de situatie door laat leven op het moment dat ie er niet meer is, gaat het fout. Dan ben alleen jij nog de schuldige die je leven verder verkloot (om het zo plat te zeggen).
Dat is wel kut ja. Dan kun je moeilijk een normaal gezond leven leiden. Tenminste dat denk je dan op dat moment. En dan heb je ook nog een omgeving die je tegenhoudt en als een zieke ziet, waardoor je niet verder komt.quote:Mijn hele leven lang staan psychische problemen bij mij op de voorgrond. Het maakte een prominent deel uit van mijn leven, waarvoor ik erkenning en begrip nodig had.
That is the spiritquote:Volgens mij is het juist zelfacceptatie dat je werkt om de beste versie van jezelf te kunnen worden. Zoveel jongens en mannen die haast elke dag in de sportschool zijn om breed en gespierd te worden. Waarom zou ik dat godverdomme dan niet mogen?
Alleen het gaat naar mijn mening niet om de beste versie van je zelf, maar de ware/ gelukkigste versie van jezelf. De mens( jij dus ook) en de evolutie evolueert naar perfectie. Dus wat zijn je doelen. Droom zo ongelimiteerd mogelijk. En dan de juiste wijze stappen nemen om ze te halen. Als je het kan dromen dan kun je dat halen. De eerste stap heb je misschien gezet, namelijk negatieve mensen uit je leven te halen, die je belemmeren om je dromen te realiseren. En inderdaad omgeven met positieve mensen en omgeving.
2. Wat betreft je “ ziekte” eigenlijk kun je er heel makkelijk uit komen en helemaal genezen, Je moet alleen wel veel aan jezelf werken en zelfkennis hebben. Dus in jouw geval is het emoties reguleren en eerst denken dan doen, dus gebruik je verstand. Ik heb even snel opgezocht wat die labeltjes zijn, maar het komt er gewoon op neer dat je geduld moet hebben en emoties moet reguleren en mediteren. Je moet jezelf observeren. Mediteren zorgt ervoor dat je misschien wel 15 minuten of 1 uur lang kan focussen op een object. Dat is dus je bewustzijn/ aandacht. De 2e is je emotie en dat kun je ook conditioneren met je mind. Namelijk je kan elke dag een positieve “ emotionele” meditatie doen. Dus dan stel je een gelukkig moment voor in de toekomst of in het verleden, met alleen maar gelukkige gevoelens, dus geen nostalgie of droevigheid etc. Je moet dan wel zelfkennis hebben van aha dit is droevigheid dit is nostalgie etc. En dan probeer je de gelukkigste gevoelens te voelen voor laten we zeggen 15 minuten lang. En dat doe je dan elke dag.
3. Wat je ook kan doen is de gelukkige gevoelens ankeren in je lichaam door NLP. Dus op het moment dat je ongewenste gevoelens hebt dat kun je de anker gebruiken en voel je je weer gelukkig.
4. Wat gebeurt er bij jou als het misgaat?
5. Ik zou mezelf zeker weten niet labelen als ziek/ adhd whatever, behalve mezelf labelen als gezond en ( vul in gewenste persoon/ doel die je wil zijn) en van daaruit handelen. Hieronder een paar links die je kunnen inspireren en een positieve vibe hebben en waar je wat van kan leren en toepassen op je eigen leven en je succes kunt hebben.
1.
En meer videos van impact theorie
2. https://tealswan.com/reso(...)es-what-you-do-have/
En al haar video op youtube. Zij weet veel meer dan de psychiaters.
3. https://www.bol.com/nl/nl(...)oEAAYASAAEgLuc_D_BwE
4. https://stevepavlina.com/blog/2005/03/cultivating-burning-desire/
O ja en tenslotte. De belangrijkste ding wat je nu aan het doen bent is op je voedingspatroon letten en genoeg bewegen, met andere woorden lichamelijk gezond leven. Dat moet je primaire doel zijn, waarom? Want stel dat al deze dingen mislukken. En je kunt je doel niet halen. Dan heb je in ieder geval nog je gezondheid en als je gezond bent dan leef je lang genoeg om het jaar 2030 te halen. En dus lang genoeg om 160 of 320 jaar te worden. Met andere woorden je leeft lang genoeg totdat er robots komen in 2045 en al je ziektes genezen en dus alle ziektes waar de mensheid te mee te maken heeft genezen. Maar niet alleen dat, maar ook je dromen kan realiseren en veroudering omkeren en dus uiteindelijk gezond en gelukkig kan worden. Met andere woorden als de bovenstaande dingen op de een of andere manier niet lukken, dan heb je een back up van Kunstmatige intelligentie die al onze wensen gaat realiseren. Dus op de een of andere manier gaat het je lukken, maar je moet wel gezond en actief blijven. Dus je bent zeker goed bezig houden zo keep the spirit up
en rust af en toe.Hier een link over 2030 en lang leven.
Siim land kan ook een inspirator zijn.
Ik merk dat het zonder die mensen alsnog moeilijk genoeg is om te veranderen. Met deze personen in mijn leven was het voor mij onmogelijk. Misschien kunnen anderen dat wel scheiden, je hoort vaak gezegd worden dat je emotioneel afstand kan nemen. Ik kan dat niet.
Ik ben pas gaan vergeven en uit mijn vechtersmentaliteit en bewijsdrang gekomen nadat alle contact verbroken was. Nu er geen contact meer is, voel ik liefde voor mijn ouders, ben ik trots en dankbaar dat ik hun kind ben en merk ik dat ik dingen echt ben gaan verwerken. Deze liefde neem ik mee in mijn leven waardoor mijn kwaliteit van leven inmiddels ook enorm is verbeterd.
Soms moet je stoppen met mensen geven wat ze van je willen. Wat ze willen is niet altijd wat ze nodig hebben. Een ouder moet kunnen loslaten, vooral als ze emotioneel een beroep op je aan het doen zijn en je daarmee verzwelgen. Een kind vervult zijn rol als kind het beste door, inderdaad, de beste versie van zichzelf te zijn en midden in het leven te staan. Als iets of iemand dat in de weg staat, als je ouders verkeerd een beroep op je doen doordat je onderdeel bent van hun patroon of issues, zou je altijd voor jezelf moeten kiezen. Uiteindelijk maak je dan je ouders trots, misschien niet in dit leven maar dan wel in spirituele zin.
Ik heb dat een keer geprobeerd samen met iemand die NLP studeerde. Ik liep helemaal vast. Ik raakte compleet overspoeld door angst.quote:
Wat je ook kan doen is de gelukkige gevoelens ankeren in je lichaam door NLP.
Ik moest tijdens die oefening denken aan een moment waarbij ik mij gefrustreerd voelde en afgaande van dat moment mezelf een positief en sterker gevoel aan te praten.
De angst die ik erbij kreeg, was dat ik mezelf daarmee aanleer om net alsof te doen dat het probleem er niet is. Want al mijn frustratiemomenten zijn gelinkt aan een dieper geworteld probleem. Ik zag voor me dat ik dan net alsof dat er niks aan de hand is, dat iedereen vervolgens denkt "nou, met die gozer gaat alles ok" en dat ik dat ook ga denken: ik ben het probleem vergeten. En dat NLP zou inhouden: als je er niet aan denkt, dan is het er niet.
Ondertussen bedenk ik mij dan dat mijn problemen mij van binnen helemaal kapotvreten, zonder dat ik mij bewust ben dat ik eigenlijk aan het aftakelen ben. Totdat het moment aanbreekt dat het als een vulkaanuitbarsting explodeert en ik alle controle verlies over mezelf.
Ik kan mij ergens wel bedenken dat ik er een verkeerd beeld aan koppel en dat NLP wat dat helemaal niet gevaarlijk is. Toch zit die angst er wel.
Misschien dat je daaruit ook kan afleiden wat ik vroeger heb meegemaakt. Ik wist in mijn jeugd niet beter dan dat ik het goed had. Er speelden zich geen directe aanleidingen af waarvoor ik de kindertelefoon had kunnen bellen. Toch liep ik op alle gebieden vast. Ik dacht dat er dus vanalles mis is met mij.
Vandaar ook mijn kwaadheid naar mijn moeder. Tuurlijk is mijn leven mijn verantwoordelijkheid. Tuurlijk is het te makkelijk om de schuld allemaal bij haar te leggen. En daar heb ik niks aan, want ik ben zelf degene die mijn leven beter kan maken.
Maar dit is nogal een uitdaging als het idee mislukt te zijn er zo ingeramd is en zolang ik met mijn eigen ouders blijf omgaan, zullen ze dat blijven doen.
Anyway, zij zitten ook in de slachtofferrol. Zullen nooit kunnen inzien hoeveel schade het mij bezorgd heeft. En uiteindelijk hebben ze zichzelf ermee. Ze maken nu mee dat hun enige zoon die voorheen heel erg zijn best deed om hen tevreden te stellen, er nu genoeg van heeft en voor zichzelf kiest. Ze maken mee dat hun manipulatie niet meer werkt. En door altijd de verantwoordelijkheid buiten zichzelf te leggen, wordt het voor hen nog moeilijker om nu op oudere leeftijd met tegenslag te kunnen omgaan.
Uiteindelijk kan ik mijn boosheid wel loslaten. Ik kan hen zelfs vergeven. Maar ik kan mij niet meer naar hen onderwerpen.
Thanks allemaal in ieder geval voor de feedback en het meedenken!
De klachten waar ik last van heb, worden beschouwd als complex. Ik heb last van instabiele emoties en ik kan het ene moment dingen heel dramatisch zien en het andere moment bagetalliseer ik het weer. En mijn zelfbeeld is ook heel instabiel. Ik heb altijd het idee gehad dat ik extreem minderwaardig ben en het idee zoals ik mij altijd gedraag en in het leven sta een act is.quote:
Ook al kun je nog niet alles in je eentje. Neem het heft ook in de hulpverlening in eigen handen en ga op onderzoek uit, wat jij nodig hebt om zelfstandig en gelukkiger in het leven te staan. En weet je het niet? Vraag het aan je hulpverlener.
En sorry, maar hulp zoeken op fok is tijdsverspilling. Helemaal als je dus al hulpverleners hebt! Bespreek deze klachten met je hulpverlener. Wij zijn geen hulpverleners en je zult hier vast mensen tegenkomen die verkeerd advies aan jou geven.
Om dat sporten als voorbeeld te nemen: er is een stemmetje in mijn hoofd (niet letterlijk, maar wel terugkerende gedachten) die mij ervan probeert te overtuigen dat ik me geen illusies moet maken, want dat is toch niks voor mij want ik ben een mietje bla bla bla.
Ik voel mij zodoende zo hulpeloos en out of control. Het zit heel diep. Wat ik beschrijf, is heel typerend voor mensen die borderline hebben.
Ik heb langdurige therapie gehad en zowaar ging ik mij daardoor beter voelen en in positieve zin veranderen. Voor mensen die vergelijkbare problematiek hebben als ik, is het niet raar dat er meerdere intensieve behandelingen nodig zijn.
Maar ik ben daarbij aangewezen op de reguliere gezondheidszorg. Het is altijd gelazer met wachtlijsten en communicatie. Ik geef toe dat ik weleens te snel conclusies trek. Maar behandelaars doen dat ook. Ik vind het moeilijk hen te vertrouwen.
Laat ik het zo zeggen: ik heb mij wederom aangemeld omdat mijn diagnose sowieso verouderd is. Van alle instanties heb ik mij aangemeld waarvan ik denk dat die het minst slecht is.
En ik baal er gigantisch van aangewezen te moeten zijn op behandelaars die "mijn gedachtenpatroon willen veranderen". Alsof ik niet zelf mag bepalen wie ik ben.
Waarom zou je in godsnaam je behandelaren wantrouwen als ik vragen mag? Die mensen doen gewoon hun werk en hebben het beste met je voor, in tegenstelling tot je eigen negatieve gedachten.quote:
[..]
De klachten waar ik last van heb, worden beschouwd als complex. Ik heb last van instabiele emoties en ik kan het ene moment dingen heel dramatisch zien en het andere moment bagetalliseer ik het weer. En mijn zelfbeeld is ook heel instabiel. Ik heb altijd het idee gehad dat ik extreem minderwaardig ben en het idee zoals ik mij altijd gedraag en in het leven sta een act is.
Om dat sporten als voorbeeld te nemen: er is een stemmetje in mijn hoofd (niet letterlijk, maar wel terugkerende gedachten) die mij ervan probeert te overtuigen dat ik me geen illusies moet maken, want dat is toch niks voor mij want ik ben een mietje bla bla bla.
Ik voel mij zodoende zo hulpeloos en out of control. Het zit heel diep. Wat ik beschrijf, is heel typerend voor mensen die borderline hebben.
Ik heb langdurige therapie gehad en zowaar ging ik mij daardoor beter voelen en in positieve zin veranderen. Voor mensen die vergelijkbare problematiek hebben als ik, is het niet raar dat er meerdere intensieve behandelingen nodig zijn.
Maar ik ben daarbij aangewezen op de reguliere gezondheidszorg. Het is altijd gelazer met wachtlijsten en communicatie. Ik geef toe dat ik weleens te snel conclusies trek. Maar behandelaars doen dat ook. Ik vind het moeilijk hen te vertrouwen.
Laat ik het zo zeggen: ik heb mij wederom aangemeld omdat mijn diagnose sowieso verouderd is. Van alle instanties heb ik mij aangemeld waarvan ik denk dat die het minst slecht is.
En ik baal er gigantisch van aangewezen te moeten zijn op behandelaars die "mijn gedachtenpatroon willen veranderen". Alsof ik niet zelf mag bepalen wie ik ben.
En ja je gedachtenpatroon moet in zekere zin veranderen, want met je huidige gedachtenpatroon kom je toch ook niet verder? :’) Ze veranderen jou niet, maar zorgen er voor dat jij mogelijkheden en oplossingen zult zien! Ze leren je tools aan hoe je het beste met jouw klachten en die van anderen kunt omgaan.
Hoe verwacht je dan beter te worden als je niet eens hulpverlening en therapie vertrouwt :’) Blijf dan vooral lekker zielig posten op fok en ondertussen bereik je niks ermee.
[ Bericht 2% gewijzigd door Medusa666 op 31-07-2021 00:10:36 ]
Ja daaaag! Dan hadden ze hun werk beter moeten uitvoeren toen ik eerder onder behandeling was. Ik heb teveel kostbare jaren verspild door me in te laten met behandelaars die elke keer weer met een andere onheilsdiagnose aankwamen die achteraf niet bleek te kloppen. In plaats van dat ze naar mij luisterden om te kunnen begrijpen wat mijn problematiek nou eigenlijk inhoudt, gingen ze puur af op de resultaten van hun testjes.quote:
[..]
Waarom zou je in godsnaam je behandelaren wantrouwen als ik vragen mag? Die mensen doen gewoon hun werk en hebben het beste met je voor, in tegenstelling tot je eigen negatieve gedachten.
Wat voor hen geldt, is dat anderen in de veronderstelling komen hoe effectief hun therapie is. En als het even meezit, dan hebben de cliënten er ook wat aan. In die volgorde.
Ik ging er eerst net zoals jij er vanuit dat de mensen in de psychische gezondsheidszorg het allerbeste met hun cliënten voor hebben. En ik twijfel ook niet zozeer aan hun goedbedoelde intenties. Ik heb helaas zelf door schade en schande moeten ervaren dat de meesten onder hen veel te zelfingenomen zijn en ontzettend naïef en wereldvreemd. Ze maken misbruik van hun zogenaamde 'professionaliteit' om cliënten te manipuleren: als dingen niet verlopen zoals hen dat belieft, gaan ze op gevoelens inspelen zoals "Wat voel je erbij?"
Ik ben by far niet de enige die het zo heeft ervaren. Maar zij komen ermee weg: "Die mensen hebben een psychische stoornis, dus hun beleving is niet realistisch". En dan krijg ik daarbovenop weer vooroordelen van buitenstaanders die veronderstellen dat ik denk dat een psych alles voor mij gaat oplossen zonder dat ik er iets voor hoef te doen.
Er is een hoop corruptie binnen de psychiatrie. Ik had liever gewenst dat het niet waar is, maar het is helaas wel zo.
Luister, ik heb maar liefst 5 diagnoses. En ze zullen vast allemaal niet even kloppen. Maar die diagnoses zijn er zodat ze jou beter kunnen behandelen. Hecht er niet zoveel waarde aan en ga gewoon oplossingsgericht te werk. Wat ik pas erg vind is als een psychiater of psycholoog lui is en zomaar medicatie telkens gaat voorschrijven.quote:
[..]
Ja daaaag! Dan hadden ze hun werk beter moeten uitvoeren toen ik eerder onder behandeling was. Ik heb teveel kostbare jaren verspild door me in te laten met behandelaars die elke keer weer met een andere onheilsdiagnose aankwamen die achteraf niet bleek te kloppen. In plaats van dat ze naar mij luisterden om te kunnen begrijpen wat mijn problematiek nou eigenlijk inhoudt, gingen ze puur af op de resultaten van hun testjes.
Wat voor hen geldt, is dat anderen in de veronderstelling komen hoe effectief hun therapie is. En als het even meezit, dan hebben de cliënten er ook wat aan. In die volgorde.
Ik ging er eerst net zoals jij er vanuit dat de mensen in de psychische gezondsheidszorg het allerbeste met hun cliënten voor hebben. En ik twijfel ook niet zozeer aan hun goedbedoelde intenties. Ik heb helaas zelf door schade en schande moeten ervaren dat de meesten onder hen veel te zelfingenomen zijn en ontzettend naïef en wereldvreemd. Ze maken misbruik van hun zogenaamde 'professionaliteit' om cliënten te manipuleren: als dingen niet verlopen zoals hen dat belieft, gaan ze op gevoelens inspelen zoals "Wat voel je erbij?"
Ik ben by far niet de enige die het zo heeft ervaren. Maar zij komen ermee weg: "Die mensen hebben een psychische stoornis, dus hun beleving is niet realistisch". En dan krijg ik daarbovenop weer vooroordelen van buitenstaanders die veronderstellen dat ik denk dat een psych alles voor mij gaat oplossen zonder dat ik er iets voor hoef te doen.
Er is een hoop corruptie binnen de psychiatrie. Ik had liever gewenst dat het niet waar is, maar het is helaas wel zo.
En klopt er zijn mensen met slechte ervaringen bij de ggz. Maar ook genoeg mensen met goede ervaringen.
En ja hulpverleners zullen inderdaad heus niet alles goed doen. Maar heb je ze dan ook assertief aangesproken? Gevraagd naar een andere behandelaar waarmee je beter klikt? Gevraagd of ze misschien kunnen rekening houden met een bepaalde aanpak etc.
Als er in je hulpverlening iets niet goed zit, zou ik erachtergaan zodat je wél de juiste hulpverleners om je heen verzamelt of dat je huidige hulpverleners hun aanpak richting jou veranderen. Maar dan moet je dat wel goed communiceren naar hen toe.
P.s. je kunt vaker wél beter de regie van de hulpverlener volgen. Je praat in je post over onheilsdiagnoses. Maar als jij het allemaal beter weet hoe ze jou moeten behandelen, waarom doe je het dan niet lekker bij jezelf?
Leer eens te luisteren naar die mensen. Maar whatever je gaat toch niet veranderen. Heb mijn zegje gedaan. Succes met verder als een speciaal labeltjes sneeuwvlokje ronddwarrelen en vervolgens weer 10 jaar verder zeuren en anderen de schuld te geven.
Je kan hem inzicht geven en wat hij ermee doet is aan hem zelf. Ik vind beetje apart dat je dit als afsluiter zegt Maar ts is jou niet en andersom ook niet dus als hij dingen anders benaderd of aanpakt kan dat gewoon. Ik vind zeker wel dat ts kritisch mag zijn want dat is zijn ervaring ermee. En het is nogal cru om te zeggen je gaat nooit veranderen, verandering kost tijd en geduld en werk en ik geloof dat ts daarmee bezig is en het beter wilt voor zichzelf. Dus zo hard tegen hem zijn is toch niet nodig (en dan kan je het wel niet met hem eens zijn of met mij nu maar wat heeft ts eraan?).quote:
[..]
Luister, ik heb maar liefst 5 diagnoses. En ze zullen vast allemaal niet even kloppen. Maar die diagnoses zijn er zodat ze jou beter kunnen behandelen. Hecht er niet zoveel waarde aan en ga gewoon oplossingsgericht te werk. Wat ik pas erg vind is als een psychiater of psycholoog lui is en zomaar medicatie telkens gaat voorschrijven.
En klopt er zijn mensen met slechte ervaringen bij de ggz. Maar ook genoeg mensen met goede ervaringen.
En ja hulpverleners zullen inderdaad heus niet alles goed doen. Maar heb je ze dan ook assertief aangesproken? Gevraagd naar een andere behandelaar waarmee je beter klikt? Gevraagd of ze misschien kunnen rekening houden met een bepaalde aanpak etc.
Als er in je hulpverlening iets niet goed zit, zou ik erachtergaan zodat je wél de juiste hulpverleners om je heen verzamelt of dat je huidige hulpverleners hun aanpak richting jou veranderen. Maar dan moet je dat wel goed communiceren naar hen toe.
P.s. je kunt vaker wél beter de regie van de hulpverlener volgen. Je praat in je post over onheilsdiagnoses. Maar als jij het allemaal beter weet hoe ze jou moeten behandelen, waarom doe je het dan niet lekker bij jezelf?
Maar whatever je gaat toch niet veranderen. Heb mijn zegje gedaan. Succes met verder als een speciaal labeltjes sneeuwvlokje ronddwarrelen en vervolgens weer 10 jaar verder zeuren en anderen de schuld te geven.
[ Bericht 1% gewijzigd door Borrelnootje00 op 31-07-2021 01:51:04 ]
Ik reageer zo wel met een bepaalde reden.quote:
[..]
Je kan hem inzicht geven en wat hij ermee doet is aan hem zelf. Ik vind beetje apart dat je dit als afsluiter zegt Maar ts is jou niet en andersom ook niet dus als hij dingen anders benaderd of aanpakt kan dat gewoon. Ik vind zeker wel dat ts kritisch mag zijn want dat is zijn ervaring ermee. En het is nogal cru om te zeggen je gaat nooit veranderen, verandering kost tijd en geduld en werk en ik geloof dat ts daarmee bezig is en het beter wilt voor zichzelf. Dus zo hard tegen hem zijn is toch niet nodig (en dan kan je het wel niet met hem eens zijn of met mij nu maar wat heeft ts eraan?).
TS post al heel lange tijd ontzettend veel topics waar die over piekert, maar die hem vervolgens volgens mij nergens heeft gebracht. Er moet iemand zijn die hem de waarheid zegt.
Ik herken dit gedrag van hem bij ook bepaalde mensen die doelwillend in een negatieve spiraal zijn beland. Verdrinken in zelfmedelijden. Heel veel piekeren en dit uiten bij iedereen of anderen, maar béhalve bij je hulpverlener :’)
Deze mensen zijn onbewust juist bang om -beter- te worden. Want ergens vindt je lichaam en geest het ook fijn om lekker te in je hoofd te leven en om de lat extreem laag voor jezelf te zetten. Het verzint telkens de meest uitbedachte excuusjes en argumenten waardoor je niet echt in actie komt. Dat is trouwens helemaal begrijpelijk als je vroeger trauma’s hebt meegemaakt of door een extreem stressvolle periode bent gegaan.
Wanneer je dat punt hebt bereikt dat je het in gaat zien, dan pas kun je verandering teweeg brengen. Heb dit vaak genoeg gezien bij anderen in mijn omgeving including mijzelf.
Hulpverlening biedt -altijd- oplossingen. We leven in Nederland. Maar je moet goed je vragen formuleren en er zelf ook écht achteraan gaan. Ik heb mijn hulpverleners zelfs weleens uitgescholden voor lelijke kraaien. En nog steeds ben ik geholpen geweest, omdat ik mijn vragen goed formuleerde uiteindelijk.
En als je dan het excuus hebt van ‘dat zit niet in mijn karakter’. Hoe wil je dan in godsnaam veranderen? Door iemand die je inzicht geeft via fok forum? :’)
Ik vind het jammer dat je dan in de posts van TS in de loop der tijd niet ziet dat hij wel degelijk progressie heeft gemaakt. Dat lees je met name wel terug in de adviezen die hij aan anderen geeft.quote:
[..]
Ik reageer zo wel met een bepaalde reden.
TS post al heel lange tijd ontzettend veel topics waar die over piekert, maar die hem vervolgens volgens mij nergens heeft gebracht. Er moet iemand zijn die hem de waarheid zegt.
Ik herken dit gedrag van hem bij ook bepaalde mensen die doelwillend in een negatieve spiraal zijn beland. Verdrinken in zelfmedelijden. Heel veel piekeren en dit uiten bij iedereen of anderen, maar béhalve bij je hulpverlener :’)
Deze mensen zijn onbewust juist bang om -beter- te worden. Want ergens vindt je lichaam en geest het ook fijn om lekker te in je hoofd te leven en om de lat extreem laag voor jezelf te zetten. Het verzint telkens de meest uitbedachte excuusjes en argumenten waardoor je niet echt in actie komt. Dat is trouwens helemaal begrijpelijk als je vroeger trauma’s hebt meegemaakt of door een extreem stressvolle periode bent gegaan.
Wanneer je dat punt hebt bereikt dat je het in gaat zien, dan pas kun je verandering teweeg brengen. Heb dit vaak genoeg gezien bij anderen in mijn omgeving including mijzelf.
Hulpverlening biedt -altijd- oplossingen. We leven in Nederland. Maar je moet goed je vragen formuleren en er zelf ook écht achteraan gaan. Ik heb mijn hulpverleners zelfs weleens uitgescholden voor lelijke kraaien. En nog steeds ben ik geholpen geweest, omdat ik mijn vragen goed formuleerde uiteindelijk.
En als je dan het excuus hebt van ‘dat zit niet in mijn karakter’. Hoe wil je dan in godsnaam veranderen? Door iemand die je inzicht geeft via fok forum? :’)
Hij geeft ook wel degelijk aan dat hij iets heeft gehad aan hulpverlening, maar is altijd vrij consistent in welk deel van de hulpverlening hem altijd tegenstaat. Jij lijkt er nu van uit te gaan dat hij alle hulpverlening wantrouwt en afwijst, maar dat is dus zeker niet zo.
Ik lees bij jou een groot vertrouwen in hulpverlening, en dat je positief bent over wat je met motivatie, inzet en assertiviteit denkt te kunnen bereiken. Hartstikke mooi, ik wens je van harte toe dat je goede resultaten gaat zien. Maar trap iemand anders niet finaal de grond in omdat hij anders in elkaar zit en het niet zo ziet als jij.
Ik had gehoopt dat ik met een paar jaar knokken aan mezelf volop in het leven kon staan. In plaats daarvan zakte ik steeds meer weg in een negatieve spiraal en werd ik een psychiatrisch patientje.
Als ikzelf op zoek ging naar info over wat er mogelijk met mij aan de hand kan zijn, werd mij belerend toegezegd dat ik daar onverstandig aan doe. Maar uiteindelijk kreeg ik daardoor wel inzicht in mezelf. Als ik zei "ik herken mij hierin" werd het niet serieus genomen en ik moest niet zo piekeren. En vervolgens veel jaren later blijkt het alsnog te kloppen.
De therapie waar ik wel wat aan had, waren intensieve groepsbehandelingen, omdat ik steun en herkenning vond bij groepsgenoten. De input van de therapeuten was minimaal positief. Ik wil echt niet beweren dat het alleen maar slecht is wat ze deden en ik snap best dat ze ook maar mensen zijn. Maar dat kan ik andersom niet zeggen, want ze hebben allemaal een aangeleerde pretentie.
Mijn doel is om meer voldoening te vinden in mezelf en het leven. Wat kan mij uiteindelijk hun klotediagnoses schelen?
En je kan veel over mij beweren, maar achterlijk ben ik absoluut niet. Dus als behandelaars mij beschouwen en zien als zielig psychiatrisch patientje dan vind ik dat heel respectloos van hen
Ik begrijp niet helemaal waarom je behoefte hebt aan een vernieuwde diagnose. En het strookt voor mij niet helemaal met de rest van je betoog.quote:
[..]
Laat ik het zo zeggen: ik heb mij wederom aangemeld omdat mijn diagnose sowieso verouderd is. Van alle instanties heb ik mij aangemeld waarvan ik denk dat die het minst slecht is.
En ik baal er gigantisch van aangewezen te moeten zijn op behandelaars die "mijn gedachtenpatroon willen veranderen". Alsof ik niet zelf mag bepalen wie ik ben.
Wat verwacht je van weer een nieuwe diagnose en behandeling in de reguliere geestelijke gezondheidszorg?
De naam klopt eigenlijk niet want het is geestelijke ziektezorg. En de kwaliteit is om te huilen.
Het probleem is volgens mij niet dat jij emotioneel reactief bent. Het probleem is dat jij je overgeleverd voelt aan de invloed van anderen. Anderen die een andere waarheid hebben dan jij. Vervolgens stap jij op die trein van verwarring, boosheid en teleurstelling die rijdt richting eindstation Emotionele Uitputting. En zojuist heb je weer een nieuw kaartje gekocht.
Waarom dit gevecht blijven aangaan? Je hebt mooie doelen en je wil ervoor werken. Dat vraagt om al jouw dagelijkse toewijding en doorzettingsvermogen. Nu stroomt al die energie weg naar iets wat je niet kan veranderen.
Als je bevestiging nodig hebt dat je de dingen goed ziet, die komt er niet want iedereen heeft een eigen waarheid, binnen en buiten de ggz.
Jij leeft met een waarheid die vol zit met destructieve overtuigingen. Die kan alleen jij zelf veranderen. En het begin is er al want je bent al dingen anders gaan doen. Wil je dat doorzetten? Wil je een mooi leven? Of wil je in de rol van patiënt blijven en vechten tegen de waarheid van anderen?
Ze konden mij niet helpen, aangezien PsyQ waar ik de laatste keer onder behandeling was de diagnose mbt persoonlijkheidsproblematiek gewoon overgenomen had van een onderzoek in 2011. Om een behandeling zoals DGT te mogen volgen, mag de diagnose niet ouder zijn dan 5 jaar.
De reden dat het zo slecht ging met mij, had vooral te maken met wat ik hier over mijn ma heb geschreven. Ik heb mij tijdens de lockdown heel erg geisoleerd, omdat ik ervan overtuigd was dat als ik in een hulpbehoevende positie kom en afhankelijk raak van de hulp van anderen, mensen er dan misbruik van gaan maken.
Al die shit mbt mijn achtergrond kwam naar boven tijdens mijn behandelperiode van PsyQ. Ik wist niet wat ik ermee aanmoest. Ik ging mij dingen herinneren, waarvan ik rationeel gezien weet dat ze echt waren gebeurd. Maar destijds werd er zo op mij ingepraat dat ik dingen niet realistisch kan interpreteren, omdat ik daarvoor een te negatief karakter zou hebben. Ik had PsyQ destijds echt nodig. Maar ook daar kreeg ik alleen maar vragen zoals "dat is jouw beleving, is het echt gebeurd?" of "kan jij je voorstellen wat er in jouw vader omgaat?". Dus puur omdat ik de diagnose borderline had gekregen, werd ik niet serieus genomen.
Voor mij lijkt het net dat ik uit een diep gat probeer te klauteren en aan de rand staan allemaal mensen die mij er weer in trappen.
Ik wil best hulp accepteren, maar dan moet het HELPEN! Ik ben er klaar mee. Ik wil net zoals jullie een leuk en succesvol leven hebben met vrienden en een relatie. Nu staan bindingsangst en verlatingsangst nog teveel op de voorgrond.
Godzijdank zijn er een paar mensen nu die mij wel serieus nemen en mij echt willen helpen ipv de hulpverlener uithangen.
Dat weet ik. Maar ik vind het nog heel moeilijk.quote:
Jij leeft met een waarheid die vol zit met destructieve overtuigingen. Die kan alleen jij zelf veranderen. En het begin is er al want je bent al dingen anders gaan doen. Wil je dat doorzetten? Wil je een mooi leven? Of wil je in de rol van patiënt blijven en vechten tegen de waarheid van anderen?
Het leven met alle verantwoordelijkheden gaat ook gewoon door.
Ik denk dat er eigenlijk niks anders opzit dan het gewoon zelf te doen. De afspraak voor een nieuwe diagnose staat - wel weer met lange wachtlijst. Ik heb mijn twijfels of ik er verstandig aan doe dat door te laten gaan.
Hoe moeilijk ook door zelfdestructief gedrag, ik moet mijn patroon doorbreken dat ik mij sociaal ga isoleren als ik mij out of mental shape ga voelen
Ik lees ook al jaren je posts en er zit weldegelijk een stijgende lijn in en je bent wel al stevig aan de slag gegaan! Ik merk ook aan jouw reacties in andere topics dat je adviezen of tips steeds beter worden (ook mooi samenhangend) en dat je op een veel positievere manier schrijft.
Dus ik zou zeggen: geef niet op want in mijn ogen ben je heel goed bezig
Dat het je beschadigd heeft is ook waar, die bullshit van "is het echt waar of zit het in je hoofd?" Dat is traumatiserend en mensonterend dat je zo behandeld bent.
Het is niet zo dat "wij" een mooi leven hebben. Denk niet in beperkingen. Het leven is ook voor jou bedoeld en je kan alles hebben wat je wil. Maar je moet van ver komen en veel overwinnen. Dat is niet fair en ontzettend moeilijk. En er zijn geen antwoorden. Er is alleen maar jij en jouw doelen. Als je daarbij specifieke moeilijkheden tegenkomt dan kan je daar hulp bij vragen. Dat is alweer anders dan jezelf onderwerpen aan de diagnostische molen.
Soms is dat nodig maar in jouw geval ben je ook beschadigd geraakt door die vorm van hulpverlening, dus moet je reëel zijn. Zo'n instelling triggert allerlei pijn bij jou en als je daar in zit, zit je alweer op die trein en kan je ook niet helder denken en aan jezelf werken.
Ja is wel herkenbaar.quote:
Uit mijn posts hier blijkt dat ik vooral steun nodig heb van vrienden.
Hoe moeilijk ook door zelfdestructief gedrag, ik moet mijn patroon doorbreken dat ik mij sociaal ga isoleren als ik mij out of mental shape ga voelen
Ik heb het wel vaker gehad in andere topics over de psychische hulpverlening. @geeninspiratie1235 krijgt nogal kritiek hier omdat ze elke keer klaagt daarover. Echter ik kan uit eigen ervaring beamen hoe diep het erin kan hakken als je je juist door iets waarbij geclaimd wordt dat je daar altijd terechtkan wanneer je er zelf niet uitkomt, in de steek gelaten wordt. Het is niet iets waar je je zomaar even overheen zet.quote:
Je frustratie is legitiem. Wat kut dat je nu die behandelmethode niet kan volgen.
Dat het je beschadigd heeft is ook waar, die bullshit van "is het echt waar of zit het in je hoofd?" Dat is traumatiserend en mensonterend dat je zo behandeld bent.
In mijn geval kan ik me best voorstellen dat een behandelaar op zijn hoede is, want mensen met borderline-problematiek kunnen vaak grip verliezen op de realiteit. Het had evengoed gekund dat ik al mijn problemen op mijn ouders projecteer.
En ik wil zelfs nog aanvaarden dat ik het te overtrokken zie dan het in werkelijkheid is, maar ik laat mij niet meer overtuigen dat ik het allemaal verzonnen heb om aandacht af te dwingen. Ik ben door mijn beide ouders tekortgedaan qua emotionele aandacht. Ik wil daar echt niet zielig over doen; het probleem is vooral dat het gevolgen heeft gehad op hoe ik nu als persoon ben. En ik wil niet langer meer dat dit mijn leven beïnvloedt.
Fijn trouwens dat jullie bij mij opmerken dat ik me aan het ontwikkelen ben. Voor mij voelt dat ook zo.
Thanks!quote:
[..]
Ik vind het jammer dat je dan in de posts van TS in de loop der tijd niet ziet dat hij wel degelijk progressie heeft gemaakt. Dat lees je met name wel terug in de adviezen die hij aan anderen geeft.
Hij geeft ook wel degelijk aan dat hij iets heeft gehad aan hulpverlening, maar is altijd vrij consistent in welk deel van de hulpverlening hem altijd tegenstaat. Jij lijkt er nu van uit te gaan dat hij alle hulpverlening wantrouwt en afwijst, maar dat is dus zeker niet zo.
Ik lees bij jou een groot vertrouwen in hulpverlening, en dat je positief bent over wat je met motivatie, inzet en assertiviteit denkt te kunnen bereiken. Hartstikke mooi, ik wens je van harte toe dat je goede resultaten gaat zien. Maar trap iemand anders niet finaal de grond in omdat hij anders in elkaar zit en het niet zo ziet als jij.
Ik had zoals ik al zei eerder ook een groot vertrouwen in de hulpverlening en ik vond het raar waarom zoveel groepsgenoten negatieve aannames bleven aanhouden. De behandelaar is immers iemand die ervoor gestudeerd heeft en die je altijd kan vertrouwen.
Later ging ik het wel begrijpen. Uiteindelijk kiezen we er allemaal voor om een leven op te bouwen waar wij onszelf het best bij voelen. Er is wat dat betreft geen goed of slecht. Het issue bij de psychische hulpverlening is dat er ook daar heel vaak gegeneraliseerd wordt. Er wordt teveel gekeken naar de diagnose, niet naar de problemen. En dat is onvermijdelijk denk ik, want het zou niet te doen zijn voor behandelaars om bij iedereen de hele complexe persoonlijkheid uit te pluizen.
Ik denk dat het voor ons allemaal tegenwoordig nogal een uitdaging is in het leven, want de hele wereld lijkt steeds labieler, egoïstischer en zwakker te worden. Tja ... en ook dat hoort bij het leven.
Psychotherapie bij een vrijgevestigde therapeut wordt ook vergoed door de verzekering. Die kijken wel naar mensen ipv diagnoses. Die zijn wel klantgericht. Niet allemaal, je hebt ook nu een wildgroei aan commerciële psychologen die na een ggz carrière verzelfstandigd zijn, die moet je niet hebben.
Maar zo'n oudere man/vrouw met bril die nog van de oude psychoanalytische stempel is, en vooral: die weet hoe narcisme werkt en weet wat emotionele verwaarlozing is. Hoe je een volwassene herkent die met narcisme is grootgebracht. Die het kind in jou kan zien. Dat maakt een wereld van verschil. Dat zijn echt de behandelaren die mensen helpen een beter leven te maken.
SPOILERPsychologen die bij zulke bedrijven werken als PsyQ, breek me de bek niet open.
**Disclaimer; nee, ze zijn niet allemaal zo.**
Ik heb klinische psychologie gestudeerd en als psycholoog gewerkt dus ken er inmiddels een heel aantal. Het gros daarvan is inmiddels GZ-psycholoog/regiebehandelaar/whatever hoger in de behandelboom.
Maar als je ze privé kent. Ik ken er letterlijk geeneen die géén mentale issues heeft. Dit zijn mensen die onvolwassen tot zelfs compleet wereldvreemd overkomen. Arrogant, uit de hoogte, roddelen over anderen, minimaal zelfinzicht. Destructieve relaties. Voor deze mensen is het spreken op een soort zalvende, betuttelende toon, synoniem voor empathie. Dat is geen grap, ze denken dat écht. Ze praten zo ook tegen hun eigen kinderen.
Ik ken er eentje die is verslaafd aan allerlei partydrugs. Zij is regiebehandelaar bij een grote GGZ instelling. Daar ken ik er meer van, en het ergste is dat ze hun drugsgebruik goedpraten.
En vooral: heel veel eetstoornissen. Ik denk wel meer dan 50% van de psychologen die ik ken heeft een al dan niet onbehandelde eetstoornis en vertoont obsessief gedrag rondom eten en sporten.
Ze komen vaak zelf uit gezinnen met emotionele verwaarlozing, alleen: ze zijn zich daar niet bewust van. Dit kleurt hun hele wereldbeeld. Mensen helpen is hun overlevingsmechanisme: het hulpverlenerssyndroom. Hulpverlenerssyndroom is een vorm van narcisme.
Dit zijn de psychologen die werken bij instellingen als PsyQ en GGNet en dat soort namen.
Het zijn geen therapeuten en dat willen ze ook niet zijn. Ze willen alles veilig houden, alles van cliënten wat te dichtbij komt wordt als disfunctioneel weggezet. En dat kan uitstekend in een protocollaire behandelomgeving. Je hoeft als behandelaar helemaal niets op emotioneel gebied met jezelf te doen.
En dat strookt fundamenteel niet met hoe psychotherapie bedoeld is. Dat 'evidence based' werken is een heel mooi trucje maar de andere kant ervan zie je niet, namelijk dat het echt alleen maar een trucje is. In het beste geval leer je mensen om zelf dit trucje toe te passen zodat ze zelf, in hun eigen tijd, verdere stappen gaan zetten. Prima maar verkoop het dan als trucje en niet als "jij bent ziek en wij behandelen jou" want dat is echt niet aan de hand. Het is niet zoals naar de dokter gaan met een gebroken been en dat je dan gips krijgt.
De psychologen die ik ken hebben zonder uitzondering narcistische ouders.
Ofwel: papa is arts of psychiater en is emotioneel onbereikbaar, ofwel: ouders zijn vooral bezig met onderlinge strijd en hebben daarom geen aandacht voor de kinderen gehad. Deze jongens en meisjes zijn als kind al bezig met proberen mensen te begrijpen en te redden. Het is hun overleving.
Dus wat gebeurt er: psychologen weten niet wat narcisme is. Ik had hetzelfde toen ik van de studie kwam. Ik kende narcisme uit een psychiatrisch handboek maar niet in het echt. Ik wist serieus niet dat dit zo verborgen kan zijn. En ik wist niet dat je zelf door narcisten grootgebracht kan zijn en dat je het dan helemaal niet weet.
Ik dacht dan aan: Pim Fortuyn ofzo dat is een narcist. Mensen in TBS klinieken, dat zijn narcisten.
Wat wij deden is iedereen diagnosticeren met autisme (toen nog: Asperger). Maar veel van die ASS cliënten lijden in werkelijkheid aan een vorm van narcisme. Dit wordt heel vaak door elkaar gegooid, omdat psychologen narcisme dus letterlijk niet kunnen herkennen.
Om psycholoog te worden bij een PsyQ hoef je nooit, op geen enkel moment in je carrière, hiermee met jezelf aan de slag. Dit zijn dus mensen niet niet eens van zichzelf weten dat ze problemen hebben. Mensen met problemen, dat zijn de cliënten. Niet zij. En dat is wat je voelt als je hun cliënt bent. Die muur van onbegrip.
Klantgerichtheid is geen issue. En dat is feitelijk heel raar want daarmee maak je je cliënten monddood. Alles wat niet klopt, ligt aan hen. Alles kan je onder een diagnose schuiven en gaan behandelen. Als de cliënt achteraf klaagt, heeft ie z'n best niet gedaan. Die vrijheid heb je als behandelaar.
Het verandert wel. Maar de professionals die wel aan de bel trekken (Dirk de Wachter, Jim van Os) zijn nog steeds roependen in de woestijn en het verbaast me eigenlijk hoe lang dat al zo is. Wellicht omdat dit systeem een kindje van de farmaceutische indrustrie is en die macht is heel erg groot wereldwijd.
[ Bericht 68% gewijzigd door -marz- op 31-07-2021 14:31:28 ]
Dat stukje in die spoiler is wel herkenbaar. Ik ken ook meerdere mensen die behandeld zijn voor borderline en daarna wilden ze ervaringsdeskundige worden of een opleiding psychologie doen. Vooral om voor zichzelf te bewijzen dat ze 'genezen' zijn. Ze houden zich rigide vast aan alles wat ze hebben geleerd bij therapie, terwijl de kern van hun problemen er nog duidelijk is.
En ook heel erg labelen, zo van "Mijn ex is een narcist, want hij heeft dit en dat gedaan" En dan denk ik "Nou en?" Als iemand een narcist is, dan zit daar ook een heel verhaal achter. Ze denken echt niet van "Nou, die persoon kan mij van narcistische voeding voorzien en die ga ik eens helemaal kapotmaken met gaslighting. Gna gna gna!" Al het destructieve gedrag ontstaat vooral omdat ze zich niet gelijkwaardig kunnen opstellen naar hun partner, want daarvoor moeten ze hun kwetsbaarheid laten zien. En dat kunnen ze niet, want dan worden ze geconfronteerd met hun eigen imperfecties. En zij denken daarbij "Als ik niet de beste ben, dan ben ik de slechtste!"
Het lijden van degene die slachtoffer is van een narcistische relatie moet zeker serieus genomen worden. Maar uiteindelijk is alleen belangrijk "Ik kan niet gelukkig worden met iemand die zich niet gelijkwaardig naar mij kan opstellen." Klaar
In de psychische hulpverlening gaat het er niet om welke diagnose of stoornis iemand heeft. Een studie psychologie heeft vooral als doel om zo objectief mogelijk te blijven, om patronen in gedrag en denken te kunnen ontdekken die een belangrijke aanwijzing kunnen zijn met betrekking tot de problematiek waar iemand last van heeft. Een psycholoog is geen alwetend orakel, maar zou wel beter in staat moeten zijn om een willekeurig ander iemand te analyseren, omdat mensen zich vaak nogal laten leiden door vooroordelen of bepaalde overtuigingen of die aanwijzingen niet opmerken die nou juist belangrijk zijn.
Maar verder is het alleen de persoon zelf die kan opmaken of hij zich meer happy voelt met zichzelf en voldoende flexibel kan zijn om met tegenslag en problemen om te gaan, waardoor hij/zij niet ontregeld en van zijn voetstuk af raakt.
Precies dat zou volgens mij de samenwerking moeten zijn.quote:
In de psychische hulpverlening gaat het er niet om welke diagnose of stoornis iemand heeft. Een studie psychologie heeft vooral als doel om zo objectief mogelijk te blijven, om patronen in gedrag en denken te kunnen ontdekken die een belangrijke aanwijzing kunnen zijn met betrekking tot de problematiek waar iemand last van heeft. Een psycholoog is geen alwetend orakel, maar zou wel beter in staat moeten zijn om een willekeurig ander iemand te analyseren, omdat mensen zich vaak nogal laten leiden door vooroordelen of bepaalde overtuigingen of die aanwijzingen niet opmerken die nou juist belangrijk zijn.
Maar verder is het alleen de persoon zelf die kan opmaken of hij zich meer happy voelt met zichzelf en voldoende flexibel kan zijn om met tegenslag en problemen om te gaan, waardoor hij/zij niet ontregeld en van zijn voetstuk af raakt.
Als waarnemer kan je samen met iemand patronen in kaart brengen. Door allemaal fragmenten uit iemands dagelijks leven op te pakken en te onderzoeken op: Wat gebeurt hier? Waar komt dat gevoel ineens vandaan, wat raakt je? Waar heeft dat gevoel mee te maken? Is het een oud gevoel? En dan samen kijken wat er gebeurt en gebeurd is.
Zodat allemaal puzzelstukjes op z'n plek vallen, wat je in je eentje niet lukt omdat we geconditioneerd zijn geraakt vanuit het verleden en geen grip hebben op onze overtuigingen.
Zodat je weer in het heden kan leven, ipv in het verleden en met angst voor de toekomst.
Negatieve rant in spoiler, niet klikken
SPOILERIk heb er een hekel aan dat de psychologie er op dit moment onvoldoende in slaagt om dit te bieden. Dat er zoveel wetenschappelijke blabla omheen hangt en een complete pillenfabriek, waardoor het mens-zijn niet centraal staat maar het ziek-zijn. Dit wekt slachtoffergedrag in de hand.
Dat heeft ook te maken met het onderwijs, je leert op school helemaal niet wat welbevinden is, hoe je moeilijke gevoelens verwerkt, hoe relaties werken, hoe je doelen stelt in je leven, kortom: hoe je het bedrijf "Ik b.v." kan runnen om het te laten ontwikkelen en in goede gezondheid naar de eindstreep te brengen. Het leeft helemaal niet bij mensen dat je hier zelf als enige verantwoordelijk voor bent lijkt het wel. Als het ergens spaak loopt dan hobbelen we maar naar deze of gene die het moet diagnosticeren en repareren, alsof je je auto naar de garage brengt. Vinden we ook heel normaal, om de regie over ons denken en gevoelsleven compleet over te geven aan iemand die we niet eens kennen. Als je er weerstand bij voelt is het al gelijk "tja wat wil je dan?"
Dat is niet de schuld van de psychologie zelf, maar hoe het verdienmodel in elkaar zit houdt dit wel in stand, of erger nog het maakt eigen regie juist kapot doordat het insinueert dat je ziek of gemankeerd zou zijn. En je dwingt om je eerst over te geven aan die gedachte, voordat je beter zou kunnen worden.
Hoeveel mensen heb je wel niet die constant dingen zeggen als "dat komt door mijn autisme/ADHD" en zich daar maar bij neerleggen. Terwijl ik zeker weet dat dat vaak helemaal niet hoeft. Je kwaliteit van leven kan beter, het hoeft allemaal niet een lijdensweg of hooguit middelmatig te zijn omdat iets of iemand dat nu eenmaal een keer heeft gezegd over je.
Onlangs las ik een artikel in het vakblad voor psychologen, waar opeens werd toegegeven dat ADHD niet een beetje, maar zwáár overgediagnosticeerd wordt. Dat het een ware hausse is geweest die deels voortkomt uit problemen met onderbezetting en budgetten in het onderwijs. En waar ook onderzoek werd geciteerd dat mensen met deze diagnose geen significant andere hersenstructuren hebben dan niet-ADHD mensen. Dat ritalin schadelijk is voor het opgroeiende kind. Dat er sprake is van commerciële diagnostiek- en behandelinstellingen die als paddestoelen uit de grond zijn geschoten en aan de lopende band kinderen diagnosticeren op autisme en ADHD, die niet in belang van het kind werken maar om de zakken van directeuren te vullen over de ruggen van bezorgde ouders.
Ik zat met mijn oogleden te klapperen en keek of ik wel het goede blad te pakken had, want dit is hetzelfde blad wat nog geen jaar geleden vanalles publiceerde over ADHD en afwijkende hersenstructuren en toen werd dat allemaal nog heel feitelijk en autoritair beschreven alsof het de waarheid betreft, "want wetenschap". En nu is het ineens allemaal niet waar en zelfs een kwalijke zaak. Mooi dat er voortschrijdend inzicht is, maar waarom werd het dan voorheen continu als waarheden geponeerd terwijl het dat dus absoluut niet zijn? Ik denk dat dit denken in stoornissen en hersenafwijkingen door de bedrijven die hier veel geld aan verdienen wordt gestimuleerd, en dat het in een soort massa-psychose door professionals en hun cliënten wordt overgenomen, ook omdat er mooie verdienmodellen aan gekoppeld zijn (en als cliënt omdat je vertrouwt op de professionals).
Als je zoiets zegt ben je al snel een wappie ofzo. Maar blijkbaar begint dit besef toch dusdanig door te sijpelen in de hoofden van professionals dat zelfs het vakblad voor psychologen overstag is gegaan en de andere kant van deze zaak wil belichten.
Het blijft me echter verbazen dat dit nog zo lang duurt en dat al die GGZ-instellingen nog zo lang in de lucht blijven, ondanks dat de noodbel mbt de kwaliteit feitelijk al jaren geluid wordt. Ik dacht na de corona-crisis zal de hele boel wel omvallen omdat veel van die instanties al langer in financiële nood verkeren en al enkele jaren geen beroepskrachten meer kunnen aantrekken. Er moet een grote reformatie komen maar die lijkt nog niet echt in zicht. Wel hoorde ik al uit meerdere hoeken dat de huidige DSM waarschijnlijk de laatste editie is, omdat het classificatiesysteem achterhaald lijkt te zijn. Waar de hersendiagnostiek veelbelovend leek en de onderbouwing zou leveren voor het bestaan van deze verschillende typen stoornissen, levert het niet het gewenste bewijs dat hersenafwijkingen ten grondslag liggen aan psychische stoornissen.
Het kan absoluut helpen. Meestal is het beter dan helemaal niet naar de psychische hulpverlening stappen. Want als je het niet nodig zou hebben, zou je er waarschijnlijk niet eens aan denken.
Echter het is niet zo geweldig als er wordt geclaimd.
Als je wilt veranderen, zal je je open moeten kunnen stellen voor nieuwe inzichten die je van de behandelaars krijgt aangereikt. Dat wil zeggen dat je het een kans geeft om het op hun manier te proberen.
Maar dat betekent nog niet dat je alles klakkeloos moet aannemen wat ze jou opdragen. Het is jouw leven. Jij beslist wat je ermee doet, niet zij.
Als je iets niet begrijpt, dan moet je zeker vragen waarom ze denken dat hetgene goed is voor jou. Als ze het niet willen beantwoorden, dan nemen ze jou niet serieus en dan hoef je ook niet in te gaan op wat ze van je verlangen.
Laat nooit toe dat ze op jouw gevoelens spelen. Als ze iets willen proberen om tot jouw gevoel te komen, dan behoren ze dat eerst aan jou te vragen.
Ik heb het altijd zo begrepen dat je in je kindertijd slachtoffer bent, maar dat dit als volwassene een keuze is. Hoe kijk jij daar tegenaan?quote:
[..]
Door anderen de schuld te geven van de situatie, plaats je jezelf in een slachtofferrol. Deze is slecht omdat het in weerspiegeling niet samenhangt met de werkelijkheid - de wereld is keihard en je zult, indien je wilt veranderen, het allemaal zelf moeten doen. (hulpverleners kunnen je een richting op wijzen, maar de stappen maken doe je zelf).
@ TS Dit.quote:
En sorry, maar hulp zoeken op fok is tijdsverspilling. Helemaal als je dus al hulpverleners hebt! Bespreek deze klachten met je hulpverlener. Wij zijn geen hulpverleners en je zult hier vast mensen tegenkomen die verkeerd advies aan jou geven.
Ik wil ook feedback van mensen die mij in zoverre kunnen begrijpen dat ik net als iedereen het beste van mijn leven wil maken.quote:
Het is misschien irritant voor anderen om te lezen dat ik weer hetzelfde stokpaardje erbij haal, maar ik heb meestal ervaren dat behandelaars teveel adviezen geven vanuit een tunnelvisie. Dat is overigens geen verwijt maar een constatering. Stel dat ikzelf psychologie heb gestudeerd en daarmee wil ik mensen helpen, dan zal ik waarschijnlijk evengoed vaak terugkomen op de dingen die ik geleerd heb vanuit mijn opleiding. Dan zou ik bijvoorbeeld bij een client merken dat hij teveel zijn emoties probeert te verdringen en bedenk ik vervolgens dat juist daardoor zijn klachten stand blijven houden. Dus dan probeer ik ook emoties bij hem te triggeren, niet om hem te pesten, maar omdat ik veronderstel dat als hij zijn emoties toelaat, hij de pijn gaat verwerken en dat hij vervolgens gaat ervaren dat er weer ruimte en motivatie in zijn hoofd ontstaat waardoor hij weer in beweging komt. Maar ik zie hem alleen een uurtje per twee weken in mijn kamer. Ik zie niet hoe de rest van zijn leven eruitziet en wat nou precies de omstandigheden zijn waardoor hij elke keer zijn emoties op slot zet.
Verder heb je in het leven ook te maken met verantwoordelijkheden. Als je bijvoorbeeld kinderen hebt, kan je je bijvoorbeeld regelmatig niet permitteren om emoties te uiten, omdat je wilt dat het leven van jouw kinderen zo min mogelijk beinvloed wordt door jouw problemen. Verder is het vaak niet verstandig om een groot deel van jouw sociale netwerk te vertellen wat er met jou aan de hand is. En ook op het werk wordt er hoofdzakelijk van jou verwacht dat jij jouw werk goed doet.
Ik merk vaak dat de dingen die ik meekrijg van de psychische hulpverlening in conflict kunnen komen met andere dingen van mijn leven.
Dus ook de adviezen van FOK! neem ik mee om te kunnen bedenken hoe ik beter met mezelf kan omgaan
Ik heb ook slechte ervaringen met hulpverlening, hoewel ook goede. Maar ik ben het met je eens dat het soms gewoon ronduit slecht is. Niet uit onwil ofzo maar…. Ik weet niet waar het aan ligt.quote:
Ja daaaag! Dan hadden ze hun werk beter moeten uitvoeren toen ik eerder onder behandeling was. Ik heb teveel kostbare jaren verspild door me in te laten met behandelaars die elke keer weer met een andere onheilsdiagnose aankwamen die achteraf niet bleek te kloppen. In plaats van dat ze naar mij luisterden om te kunnen begrijpen wat mijn problematiek nou eigenlijk inhoudt, gingen ze puur af op de resultaten van hun testjes.
Wat voor hen geldt, is dat anderen in de veronderstelling komen hoe effectief hun therapie is. En als het even meezit, dan hebben de cliënten er ook wat aan. In die volgorde.
Ik ging er eerst net zoals jij er vanuit dat de mensen in de psychische gezondsheidszorg het allerbeste met hun cliënten voor hebben. En ik twijfel ook niet zozeer aan hun goedbedoelde intenties. Ik heb helaas zelf door schade en schande moeten ervaren dat de meesten onder hen veel te zelfingenomen zijn en ontzettend naïef en wereldvreemd. Ze maken misbruik van hun zogenaamde 'professionaliteit' om cliënten te manipuleren: als dingen niet verlopen zoals hen dat belieft, gaan ze op gevoelens inspelen zoals "Wat voel je erbij?"
Ik ben by far niet de enige die het zo heeft ervaren. Maar zij komen ermee weg: "Die mensen hebben een psychische stoornis, dus hun beleving is niet realistisch". En dan krijg ik daarbovenop weer vooroordelen van buitenstaanders die veronderstellen dat ik denk dat een psych alles voor mij gaat oplossen zonder dat ik er iets voor hoef te doen.
Er is een hoop corruptie binnen de psychiatrie. Ik had liever gewenst dat het niet waar is, maar het is helaas wel zo.
Ik ga er echter niet meer inhoudelijk op in. Iedere keer dat ik dat deed , kwam ik er zelf slechter vanaf. Mensen die me afkraakten, jij die het eerst met me eens was en wanneer je depressieve bui over was het ineens weer eens was met de mensen die mij hier de grond in trapten. Ik laat me erniet meer toe verleiden. Ik denk niet dat je hier de verlossing zult vinden. Ze kraken je alweer af, hoewel je wanneer je het uiteindelijk door groepsdruk 100% met ze eens bent in een niet depressieve bui toch weer door ze wordt opgehemeld. Zo gaat dat. Je hoeft niet met je te laten sollen maar de relatie met je ouders en anderen is wel ernstig verstoord. Ik gun je een therapeut die kan nadenken.
[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 02-08-2021 19:38:39 ]
Ik ben nu 6 minuten van mijn leven kwijt door dit nergens over gaande filmpje te hebben gekeken.quote:
De communicatie die ik altijd met mijn ma heb, kan je vergelijken met dit. Alsof je tegen een boom ouwehoert. Dat mens in deze clip met haar starre gedrag en haar "Ik zie er geen probleem in, dus is er geen probleem" haalt mij zo ontzettend het bloed onder mijn nagels vandaan!
Waar mensen zich toch druk over kunnen maken...
Ik merk bij jou dat je het heel zwartwit ziet.quote:
[..]
Ik heb ook slechte ervaringen met hulpverlening, hoewel ook goede.
Als de hulpverlening goed zou zijn, dan lijkt alles daarvan 100% goed te moeten zijn.
De ervaringen die jij en ik daarmee hebben gehad, zijn ook afhankelijk van hoe we ons zelf opstellen naar de behandelaars. Een therapeut of psycholoog kan je beter begrijpen en helpen als je voldoende kan duidelijk maken wat jouw problemen zijn en wat je precies wilt bereiken ermee. Ook heel belangrijk is dat de behandelaar weet hoe jij als persoon bent en wat jou kan motiveren of juist niet.
Communicatie wordt sowieso bemoeilijkt als je last hebt van angsten of destructieve overtuigingen.
Vice versa heb ik gemerkt dat behandelaars eveneens niet vaak voldoende luisteren. Ik heb mij als client vaak een guinea pig gevoeld waarop ze hun eigen psychologische theorieën uittesten. En vaak ervaarde ik dat de dingen die ik zei op een verkeerde manier werden geinterpreteerd: een manier die voor heb het beste uitkwam. En ik kon niks tegen ze beginnen, want ik met mijn diagnoses voelde mij een target voor machtsmisbruik.
Maar mijn ervaringen willen niet perse zeggen dat het zo is. Blijkbaar zijn er ook heel veel mensen die zich wel geholpen voelen. Dus wie weet doe ik iets verkeerd waarvoor ik nog te weinig inzicht heb om het te kunnen begrijpen.
[ Bericht 19% gewijzigd door CoolGuy op 04-08-2021 01:40:39 ]
Als je samenleeft met dat soort mensen, dan is dat heel energie-slopend.quote:
[..]
Ik ben nu 6 minuten van mijn leven kwijt door dit nergens over gaande filmpje te hebben gekeken.
Waar mensen zich toch druk over kunnen maken...
Wat mijn ma betreft: er zit geen greintje kwaad in. Maar ik voel me toch altijd gestrest elke keer als ik wat aan haar wil vragen, want ik kan waarschijnlijk weer discussies en moeilijkheden verwachten over dingen die geen big deal zijn ... of problemen die opgelost kunnen worden.
Ergens ook wel zielig voor die mensen. Ze zitten vast in een patroon mbt communicatie. Ze roepen irritaties van anderen over zich af, daardoor gaan ze nog meer in de verdediging, mensen hebben er uiteindelijk genoeg van en gaan hen ontzien. En het slot van het liedje is dat zij vereenzamen.
Ik hoop voor haar dat ze het een keer gaat begrijpen.quote:
- ik ben dat passief agressieve ondertoontje van jou echt zó ontzettend zat. Als je het hier zo kut vindt, dan blijf gewoon weg -
Haar beleving met de psychiatrie is erg negatief, dus het is iets wat ze nooit meer wilt meemaken. En ze concludeert dat het niet werkt.
Mijn ervaringen zijn ook over het algemeen negatief. Echter als je psychische problemen hebt waar je zelf niet uit kan komen, dan ben je toch wederom weer overgeleverd aan de psychische hulpverlening.
Ik wil evenmin hetzelfde meemaken. Daarom probeer ik na te gaan wat er nou precies fout is gegaan de afgelopen keren. Eigenlijk komt dat denk ik altijd neer op problemen in de communicatie. Ik probeer er de volgende keer zoveel mogelijk op te letten dat de behandelaar begrijpt waar ik mee zit en ook naar mij blijft luisteren en niet te snel conclusies gaat trekken. Dat geldt evengoed voor mezelf: als bij mij de emoties te hoog oplopen, dan zie ik het ook niet helder meer. En dan kan ik evengoed te snel conclusies trekken. Uiteindelijk ben ik degene die blijkbaar onvoldoende inzicht of vaardigheden heeft, dus ik zal mij moeten openstellen voor iets wat ik nog niet ken en waar ik misschien bang voor ben.
De andere kant van het verhaal is dat ik mij afvraag in hoeverre de psychische hulpverlening betrouwbaar is. Er wordt geclaimd dat als je emotionele problemen hebt waar je zelf niet uitkomt, je pertinent naar een psych moet gaan. Dat wordt niet enkel geclaimd vanuit de psychiatrie, maar dat wordt geclaimd vanuit de hele samenleving.
In de samenleving is een overtuiging ontstaan die inhoudt dat wanneer je emotioneel met jezelf in de knoop zit, je bij iemand terechtkan die het voor je gaat oplossen. En dat het niet nodig is dat je je ongelukkig hoeft te voelen.
En dat vind ik heel erg moeilijk. Ik weet enerzijds dat het leven zo niet in elkaar steekt en dat pijn en verdriet dingen zijn die er ook bij horen. Juist pijn en verdriet kunnen er uiteindelijk voor zorgen dat je je als persoon gaat ontwikkelen. En ik wil het ook op die manier doen. Anderzijds ben ik ook helemaal schijtziek van het idee dat ik er dan alleen voor sta en misschien nog vele jaren van mijn leven zo doorga. Ik verlang echt naar hulp van anderen. Maar ik wil ook weer niet betutteld worden en mij geleefd voelen. Dus het is nogal een nare paradox
Ik ben wel benieuwd, als je het niet wilt of geen tijd voor hebt hoeft het natuurlijk niet, maar zou jij je leven kunnen beschrijven hoe je zelf WILT dat het gaat… qua hulpverlening en qua alles eigenlijk… als je je helemaal niks aan hoefde te trekken van de beperkingen van de realiteit , hoe zou je leven dan zijn? Wat zou er dan allemaal zijn gebeurd? Kun je dat misschien in verhaalvorm opschrijven alsof je erop terugkijkt dat het wel zo goed gegaan is, dat je het leven hebt wat je eigenlijk had gewild en wat jij zelf dan deed en wat andere mensen deden?quote:
Ik hoop voor haar dat ze het een keer gaat begrijpen.
Haar beleving met de psychiatrie is erg negatief, dus het is iets wat ze nooit meer wilt meemaken. En ze concludeert dat het niet werkt.
Mijn ervaringen zijn ook over het algemeen negatief. Echter als je psychische problemen hebt waar je zelf niet uit kan komen, dan ben je toch wederom weer overgeleverd aan de psychische hulpverlening.
Ik wil evenmin hetzelfde meemaken. Daarom probeer ik na te gaan wat er nou precies fout is gegaan de afgelopen keren. Eigenlijk komt dat denk ik altijd neer op problemen in de communicatie. Ik probeer er de volgende keer zoveel mogelijk op te letten dat de behandelaar begrijpt waar ik mee zit en ook naar mij blijft luisteren en niet te snel conclusies gaat trekken. Dat geldt evengoed voor mezelf: als bij mij de emoties te hoog oplopen, dan zie ik het ook niet helder meer. En dan kan ik evengoed te snel conclusies trekken. Uiteindelijk ben ik degene die blijkbaar onvoldoende inzicht of vaardigheden heeft, dus ik zal mij moeten openstellen voor iets wat ik nog niet ken en waar ik misschien bang voor ben.
De andere kant van het verhaal is dat ik mij afvraag in hoeverre de psychische hulpverlening betrouwbaar is. Er wordt geclaimd dat als je emotionele problemen hebt waar je zelf niet uitkomt, je pertinent naar een psych moet gaan. Dat wordt niet enkel geclaimd vanuit de psychiatrie, maar dat wordt geclaimd vanuit de hele samenleving.
In de samenleving is een overtuiging ontstaan die inhoudt dat wanneer je emotioneel met jezelf in de knoop zit, je bij iemand terechtkan die het voor je gaat oplossen. En dat het niet nodig is dat je je ongelukkig hoeft te voelen.
En dat vind ik heel erg moeilijk. Ik weet enerzijds dat het leven zo niet in elkaar steekt en dat pijn en verdriet dingen zijn die er ook bij horen. Juist pijn en verdriet kunnen er uiteindelijk voor zorgen dat je je als persoon gaat ontwikkelen. En ik wil het ook op die manier doen. Anderzijds ben ik ook helemaal schijtziek van het idee dat ik er dan alleen voor sta en misschien nog vele jaren van mijn leven zo doorga. Ik verlang echt naar hulp van anderen. Maar ik wil ook weer niet betutteld worden en mij geleefd voelen. Dus het is nogal een nare paradox
Ik zou in ieder geval totaal niet willen dat ik mij van de realiteit niks hoef aan te trekken. Ik wil namelijk in de realiteit leven en nog meer ontdekken wat dat inhoudt.
Als ik zou willen, laat ik mijn leven zoals het nu is en blijf ik in mijn veilige comfortzone leven. Mijn grootste nachtmerrie zou zijn dat dit doorgaat tot aan mijn dood. Dan zou ik mijn leven als compleet zinloos beschouwen.
Ondanks al mijn angsten weet ik dat ik de potentie moet hebben om krachtig in het leven te kunnen staan.
Ik heb ook mijn social awkwardness. Omwille van dat accepteren dat ik dan maar in een sociaal isolement ga leven, doe ik nooit!
Ik ben ervan overtuigd dat er manieren bestaan om mezelf uit de spiraal te halen. Dat het tot nu toe te weinig heeft opgeleverd, zie ik als een teken dat ik iets beter zou kunnen doen in mijn manier van aanpakken.
Dat van de psychische hulpverlening is heel klote. Ik zou willen dat het makkelijker was. Helaas is dat niet zo. Het leven is niet makkelijk, maar juist het proces hoe je sterker wordt door ervaring maakt het juist interessant
Ik hou juist van het opdoen van nieuwe ervaringen. Van het ontdekken van dingen en gevoelens die ik nog niet eerder ken.
Daarom baal ik er ook van dat mijn angsten mij teveel beperken om dat aan te gaan. En vooral daarom heb ik er een schijthekel aan als mensen aankomen met "wees mild voor jezelf". Ik ervaar dat als iets wat mij nóg meer afremt.
De tekst die ik vet heb gemaakt, triggert me. Ik lees en hoor namelijk juist ook vaak andere geluiden, ook vanuit bijv. psychiaters die juist zeggen wat jij ook zegt: dat pijn en verdriet er ook bij horen.quote:
[..]
Ik hoop voor haar dat ze het een keer gaat begrijpen.
Haar beleving met de psychiatrie is erg negatief, dus het is iets wat ze nooit meer wilt meemaken. En ze concludeert dat het niet werkt.
Mijn ervaringen zijn ook over het algemeen negatief. Echter als je psychische problemen hebt waar je zelf niet uit kan komen, dan ben je toch wederom weer overgeleverd aan de psychische hulpverlening.
Ik wil evenmin hetzelfde meemaken. Daarom probeer ik na te gaan wat er nou precies fout is gegaan de afgelopen keren. Eigenlijk komt dat denk ik altijd neer op problemen in de communicatie. Ik probeer er de volgende keer zoveel mogelijk op te letten dat de behandelaar begrijpt waar ik mee zit en ook naar mij blijft luisteren en niet te snel conclusies gaat trekken. Dat geldt evengoed voor mezelf: als bij mij de emoties te hoog oplopen, dan zie ik het ook niet helder meer. En dan kan ik evengoed te snel conclusies trekken. Uiteindelijk ben ik degene die blijkbaar onvoldoende inzicht of vaardigheden heeft, dus ik zal mij moeten openstellen voor iets wat ik nog niet ken en waar ik misschien bang voor ben.
De andere kant van het verhaal is dat ik mij afvraag in hoeverre de psychische hulpverlening betrouwbaar is. Er wordt geclaimd dat als je emotionele problemen hebt waar je zelf niet uitkomt, je pertinent naar een psych moet gaan. Dat wordt niet enkel geclaimd vanuit de psychiatrie, maar dat wordt geclaimd vanuit de hele samenleving.
In de samenleving is een overtuiging ontstaan die inhoudt dat wanneer je emotioneel met jezelf in de knoop zit, je bij iemand terechtkan die het voor je gaat oplossen. En dat het niet nodig is dat je je ongelukkig hoeft te voelen.
En dat vind ik heel erg moeilijk. Ik weet enerzijds dat het leven zo niet in elkaar steekt en dat pijn en verdriet dingen zijn die er ook bij horen. Juist pijn en verdriet kunnen er uiteindelijk voor zorgen dat je je als persoon gaat ontwikkelen. En ik wil het ook op die manier doen. Anderzijds ben ik ook helemaal schijtziek van het idee dat ik er dan alleen voor sta en misschien nog vele jaren van mijn leven zo doorga. Ik verlang echt naar hulp van anderen. Maar ik wil ook weer niet betutteld worden en mij geleefd voelen. Dus het is nogal een nare paradox
Dit artikel kwam ik bijv. tegen als ‘fan’ van HUMAN.
https://www.brainwash.nl/(...)mte-voor-je-verdriet
En de uitzending van Zomergasten van afgelopen zondag, met Robert Vermeien, kan ik ook aanbevelen. Hij is hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie en in de uitzending zit veel kritiek op het huidige GGZ-systeem, kritiek die ik op FOK! ook vaak bij o.a. jou wel beluister. En waar hij het ook mee eens is, waar hij iets aan probeert te doen (maar wat is dat lastig).
Maar hij praat ook over de druk van de maatschappij op jongeren/mensen om altijd te moeten excelleren.
Ik weet niet of het je goed doet om zulke verhalen te lezen/horen. Mij sterken ze altijd wel. Ik heb persoonlijk ook wel de nodige ervaringen met (te) grote maatschappelijke druk in mijn naaste omgeving en gezien/gemerkt wat het voor strijd kan zijn om daar goed je weg in te vinden.
Werkt het bij jou nou écht beter als mensen tegen je zeggen: ‘als je faalt, is dat helemaal je eigen schuld, dan heb je gewoon je best niet gedaan’?quote:
Ik zou om die reden eigenlijk niet willen dat ik zelf kan bepalen hoe mijn leven eruit gaat zien.
Ik hou juist van het opdoen van nieuwe ervaringen. Van het ontdekken van dingen en gevoelens die ik nog niet eerder ken.
Daarom baal ik er ook van dat mijn angsten mij teveel beperken om dat aan te gaan. En vooral daarom heb ik er een schijthekel aan als mensen aankomen met "wees mild voor jezelf". Ik ervaar dat als iets wat mij nóg meer afremt.
Volgens mij kun je mild zijn voor jezelf én jezelf ertoe zetten om hard te werken aan je doelen.
Stel de vraag: hoe dan? Hoe kan ik mild zijn voor mezelf én dingen bereiken?
Als ik het even op mijzelf betrek…. bijv. door niet tegen mezelf te zeggen dat ik een faler ben. Door niet te accepteren dat mijn eigen stemmetje tegen me zegt ‘ja, zie je wel dat je het niet kunt’. Mijn motivatie om bepaalde dingen aan te pakken, is omdat het me dwars zit en ik beter in mijn vel zit met een opgeruimd gemoed. Dus dan ik geef mezelf een schop onder mijn kont: ‘als je wilt dat het verandert, doe er dan wat aan’. Maar als iets me niet lukt, dan ga ik mezelf niet afbranden. Dus dan ben ik mild voor mezelf. Dan mag ik uithuilen en opnieuw proberen.
Het is vooral de manier in welke context het wordt gezegd.quote:
[..]
Werkt het bij jou nou écht beter als mensen tegen je zeggen: ‘als je faalt, is dat helemaal je eigen schuld, dan heb je gewoon je best niet gedaan’?
Ik snap heel goed dat als je jezelf afstraft door te zeggen dat je niet genoeg je best hebt gedaan, dat alleen maar averechts werkt.
Wat ik vaak mee heb gemaakt, is dat mensen snel aan mij merken dat ik mezelf hoge eisen opleg. Dus ik heb heel vaak gehoord dat ik milder voor mezelf moest zijn. Maar ik kreeg er vervolgens vaak het vermoeden bij dat die mensen de ballen snappen van de hele situatie die erachter ligt.
Ik heb ontzettend veel moeite om enige structuur in mijn leven aan te brengen. Ik ga vanzelf van de hak op de tak en het wordt chaos. Zelfs de simpelste dingen kunnen mij heel veel moeite kosten. Wat heb ik dan aan "Wees mild voor jezelf"? Ik zou weleens problemen opgelost zien worden en als het nodig is, wil ik er keihard voor werken.
Ik heb het zo vaak gehoord van mensen die ontwetend, bemoeierig en betuttelend zijn. Dus ik koppel dat aan die woorden.
En wat betreft dat van "de psycholoog lost het allemaal voor je op". Ik heb dat niet gehoord uit de mond van een serieuze individuele behandelaar zelf. Maar ik merk wel dat het geclaimd wordt vanuit de instanties, als een soort advertisement. Ga maar naar de website van PsyQ bijvoorbeeld.
Maar het is heel erg in de samenleving geintegreerd. Het komt bijvoorbeeld vaak voor dat ouders hun kinderen met problemen van de ene specialist naar de andere slepen en naar de buitenwereld pronken dat ze dat allemaal voor hun probleemkind over hebben. Terwijl die problemen er zijn omdat die ouders het vertikken in te zien dat zij er zelf een zooi van maken.
In die laatste zin generaliseer je weer enorm en leg je alles bij anderen. Dat helpt ook niet (sorry, moest ik even kwijt)quote:
[..]
Het is vooral de manier in welke context het wordt gezegd.
Ik snap heel goed dat als je jezelf afstraft door te zeggen dat je niet genoeg je best hebt gedaan, dat alleen maar averechts werkt.
Wat ik vaak mee heb gemaakt, is dat mensen snel aan mij merken dat ik mezelf hoge eisen opleg. Dus ik heb heel vaak gehoord dat ik milder voor mezelf moest zijn. Maar ik kreeg er vervolgens vaak het vermoeden bij dat die mensen de ballen snappen van de hele situatie die erachter ligt.
Ik heb ontzettend veel moeite om enige structuur in mijn leven aan te brengen. Ik ga vanzelf van de hak op de tak en het wordt chaos. Zelfs de simpelste dingen kunnen mij heel veel moeite kosten. Wat heb ik dan aan "Wees mild voor jezelf"? Ik zou weleens problemen opgelost zien worden en als het nodig is, wil ik er keihard voor werken.
Ik heb het zo vaak gehoord van mensen die ontwetend, bemoeierig en betuttelend zijn. Dus ik koppel dat aan die woorden.
En wat betreft dat van "de psycholoog lost het allemaal voor je op". Ik heb dat niet gehoord uit de mond van een serieuze individuele behandelaar zelf. Maar ik merk wel dat het geclaimd wordt vanuit de instanties, als een soort advertisement. Ga maar naar de website van PsyQ bijvoorbeeld.
Maar het is heel erg in de samenleving geintegreerd. Het komt bijvoorbeeld vaak voor dat ouders hun kinderen met problemen van de ene specialist naar de andere slepen en naar de buitenwereld pronken dat ze dat allemaal voor hun probleemkind over hebben. Terwijl die problemen er zijn omdat die ouders het vertikken in te zien dat zij er zelf een zooi van maken.
Maar zou je geen baat hebben bij praktische hulp dan? Gewoon iemand die wekelijks komt om je te helpen structuur in de chaos te scheppen. Ik merkte toen ik nog met hulpverlening te maken had dat ik juist soms zo'n behoefte had aan praktische hulp. Iemand die me even iets uit handen nam, in plaats van alleen maar gesprekken.
Nee, de beperkingen van de realiteit in dit gedachte experiment. Je moet toch bij jezelf beginnen lijkt mij en je eigen concrete doelen stellen. Hoe kun je dat doen als je niet concreet hebt wat je obstakels zijn en hoe die in de ideale situatie kunnen zijn weggenomen?quote:
Ik begrijp je niet helemaal.
Ik zou in ieder geval totaal niet willen dat ik mij van de realiteit niks hoef aan te trekken. Ik wil namelijk in de realiteit leven en nog meer ontdekken wat dat inhoudt.
Dus je wilt het gevoel hebben dat je leven onveilig is met zo min mogelijk comfort, zo veel mogelijk onder de mensen zijn, en zo veel mogelijk verschillende dingen ervaren als ik het goed begrijp? Daar hoeft dan toch niets moeilijks aan te zijn? Een survival groepsvakantie in de rimboe tikt al deze punten wel aan. Volgens mij was dat ook al eens voorgesteld?quote:Als ik zou willen, laat ik mijn leven zoals het nu is en blijf ik in mijn veilige comfortzone leven. Mijn grootste nachtmerrie zou zijn dat dit doorgaat tot aan mijn dood. Dan zou ik mijn leven als compleet zinloos beschouwen.
Ondanks al mijn angsten weet ik dat ik de potentie moet hebben om krachtig in het leven te kunnen staan.
Ik heb ook mijn social awkwardness. Omwille van dat accepteren dat ik dan maar in een sociaal isolement ga leven, doe ik nooit!
Ik ben ervan overtuigd dat er manieren bestaan om mezelf uit de spiraal te halen. Dat het tot nu toe te weinig heeft opgeleverd, zie ik als een teken dat ik iets beter zou kunnen doen in mijn manier van aanpakken.
Dat van de psychische hulpverlening is heel klote. Ik zou willen dat het makkelijker was. Helaas is dat niet zo. Het leven is niet makkelijk, maar juist het proces hoe je sterker wordt door ervaring maakt het juist interessant
Maar vind je dit niet de allergrootste paradox van wat je tot nu toe allemaal post? Enerzijds beweer je niets liever te willen dan uit je comfortzone komen, zonder hulp van anderen, al helemaal zonder medicijnen, want dat is zwak, 100% nuchter wil je alle problemen zelf oplossen, hoe slechter je je erbij voelt hoe beter krijg ik het idee, want dat geeft ten minste het gevoel dat je aan het afzien bent en zelf aan iets werkt. En anderzijds geef je je angst als een legitieme reden op waarom je je laat beperken in het doen van dat alles!quote:
Ik zou om die reden eigenlijk niet willen dat ik zelf kan bepalen hoe mijn leven eruit gaat zien.
Ik hou juist van het opdoen van nieuwe ervaringen. Van het ontdekken van dingen en gevoelens die ik nog niet eerder ken.
Daarom baal ik er ook van dat mijn angsten mij teveel beperken om dat aan te gaan. En vooral daarom heb ik er een schijthekel aan als mensen aankomen met "wees mild voor jezelf". Ik ervaar dat als iets wat mij nóg meer afremt.
Ik ga nu met een totaal andere invalshoek komen, waarin ik totaal niet tegemoet kom aan jou of wie dan ook's beleving:quote:
Het is vooral de manier in welke context het wordt gezegd.
Ik snap heel goed dat als je jezelf afstraft door te zeggen dat je niet genoeg je best hebt gedaan, dat alleen maar averechts werkt.
Wat ik vaak mee heb gemaakt, is dat mensen snel aan mij merken dat ik mezelf hoge eisen opleg. Dus ik heb heel vaak gehoord dat ik milder voor mezelf moest zijn. Maar ik kreeg er vervolgens vaak het vermoeden bij dat die mensen de ballen snappen van de hele situatie die erachter ligt.
Ik heb ontzettend veel moeite om enige structuur in mijn leven aan te brengen. Ik ga vanzelf van de hak op de tak en het wordt chaos. Zelfs de simpelste dingen kunnen mij heel veel moeite kosten. Wat heb ik dan aan "Wees mild voor jezelf"? Ik zou weleens problemen opgelost zien worden en als het nodig is, wil ik er keihard voor werken.
Stel nu eens dat jij de touwtjes helemaal niet handen hebt? Dat jij helemaal jouw stappen niet zet in je leven. Dat dit alleen maar slechts zo lijkt door hoe je menselijke subjectieve psyche werkt... dat je in werkelijkheid gewoon een organisme bent - net als alle andere dieren - met een overlevingskracht in zich, dat zijn eigen intelligentie heeft, en op de momenten dat het zo moet zijn wel met de juiste ingevingen en oplossingen komt. Zou het herkennen en inzien daarvan niet een gigantische rust kunnen geven, een basisvertrouwen, waardoor je minder zand in de molen gaat strooien met je zogenaamde 'controle over de gang van zaken'? Mijn ervaring is dat het angstige 'ik moet alles regelen en controleren' alleen maar averechts werkt in de zoektocht naar flow in het 't leven.
Jep, dit is misschien ff totaal andere koek dan je gewend bent. Je kunt hier waarschijnlijk niks mee nu. Toch vraag ik je deze andere kijk eens de komende maanden te gaan overwegen. Gewoon af en toe, maar wel vaak genoeg. Ik verwacht geen reply van je. Overweeg 't gewoon in jezelf, voor jezelf. Ga onderzoeken hoe het/jij werkt. It liberates if you find out!
[ Bericht 0% gewijzigd door Maharski op 05-08-2021 00:30:22 ]
Ik doe sinds kort weer aan kickboksen: als ik teveel ga nadenken, gaat het fout. Dan sla ik mis en krijg ik klappen omdat ik mijn gezicht ongedekt hou. Als ik op mezelf leer vertrouwen en er niet over ga nadenken, dan lukt het al een stuk beter.
Juist ja! Goed bezig.quote:
@:Maharski Nee hoor. Ik snap wat je bedoelt. Om juist controle te gaan krijgen, moet ik eerst die drang naar controle loslaten.
Ik doe sinds kort weer aan kickboksen: als ik teveel ga nadenken, gaat het fout. Dan sla ik mis en krijg ik klappen omdat ik mijn gezicht ongedekt hou. Als ik op mezelf leer vertrouwen en er niet over ga nadenken, dan lukt het al een stuk beter.
Wederom wordt alles weer beoordeeld van eerdere rapporten en nauwelijks aandacht besteed aan wat ikzelf te zeggen heb.
Het ging afgelopen week nogal klote. Ik had allemaal zelftwijfels, weer het gevoel dat ik zo minderwaardig ben en het idee dat ik geen controle meer heb op mezelf. Dus ik ging nog bedenken dat het misschien toch verstandig is om weer in behandeling te gaan.
Godverdomme, wat bezielt die lui?!! Alles moet weer volgens het protocol en de problemen moeten daar ook bij passen. Nu gaan ze met mijn vorige behandelaars in overleg of het zin heeft mij therapie aan te bieden.
Goed bezig weer hoor, GGZ!
Ik heb mij sowieso al voorgenomen: ik accepteer alleen een behandeling als het mij significant wat gaat opleveren. Anders is het zonde van mijn tijd.
Walgelijk hoe ze zelf hun clienten opdringen hoe hun geestelijke gesteldheid is.
Ik hoef niet meer te twijfelen aan mezelf dat het aan mij ligt omdat ik een te gestoord geval zou zijn.
Dat heb ik altijd gedaan: zoveel behandelingen gehad en ik ben er nog niet overheen? Nee, logisch als ze hun werk niet goed uitvoeren, met hun inlevingsvermogen van een ijskast.
Jammer dat het bij jou ook niet best verlopen is nu.
Als ik het goed begrijp, had je eigenlijk gewild dat ze gewoon van jou zouden aannemen dat omdat jij je slecht voelt je hulp van hen nodig hebt?
Dat lijkt me ook niet meer dan logisch maar in de praktijk is het dat helaas niet.
Waarschijnlijk hadden anderen voorrang omdat de wachtlijst gewoon te hoog was.
Sommige instellingen hebben zelfs een patientenstop.
MIJN GEVOEL (dus MIJN SUBJECTIEVE MENING) zegt dat je er alles aan moet doen om te voorkomen dat je afhankelijk bent van ggz instellingen.
Indivuduele psychologen/coaches behandeldn je minder als een nummer of product.
Erg is dat.quote:
Waarschijnlijk hadden anderen voorrang omdat de wachtlijst gewoon te hoog was.
Ja maar het rare vind ik dat het al heel lang als probleem wordt gezien masr het nog steeds niet opgelost is.quote:
En de oplossing is altijd minder zorg - mensen eerder duidelijk maken dat ze zich aanstellen - extra zorgtaken neerleggen bij de samenleving - psychische gezondheidszorg meer tot een luxe maken - medicijnen minder vergoeden - enz.
Aan de ene kant kan ik er niet tegen als mensen volledig afhankelijk worden gemaakt van de GGZ en dus nooit meer uitstromen, terwijl het doel naar mijn mening toch moet zijn dat mensen er beter van worden en niet dat ze alleen maar achteruit gaan en steeds meer wegzinken in beperkingsdenken terwijl het de samenleving geld kost . Aan de andere kant kan ik ook absoluut niet tegen bezuinigingen die als revolutionair nieuwe oplossing worden gepresenteerd.
Ik maak eruit op dat ze helemaal geen problemen willen oplossen. Ze willen aantonen hoe effectief hun behandeling is.quote:
[..]
Ja maar het rare vind ik dat het al heel lang als probleem wordt gezien masr het nog steeds niet opgelost is.
Het gaat bijvoorbeeld zo:
Iemand met borderline geeft tijdens het begin van de behandeling aan dat hij gemiddeld 6x per maand de neiging ervaarde om iemand te manipuleren vanwege verlatingsangst. Tijdens het eind van de behandeling geeft hij aan dat het gemiddeld zo'n 2x per maand gebeurt. Dat soort gegevens worden gebruikt om aan te tonen hoe effectief hun behandeling is.
Er wordt geen rekening gehouden met de omstandigheden. Het maakt nogal verschil bijvoorbeeld of die persoon een relatie heeft of niet. En zo ja, hoe ziet die relatie er dan uit? Geeft de partner oprecht om die persoon of is hij/zij een manipulatief persoon?
En ook dan kan de frequentie van escalaties fluctueren. En zelfs als het gedrag van de persoon met borderline niet fluctueert, wil dat nog niet betekenen dat het probleem weg is.
Psychische problemen kan je niet meetbaar maken.
Het ergste van alles vind ik die arrogantie en pedantie van dat soort instellingen.
Pure machtsmisbruik!Ik ben kapot nu. Ik voel me ontzettend belazerd. En ik heb het zelf opgezocht, maar ook vanuit een positie dat het erop leek dat ik geen andere opties had.
Ja, dat gevoel krijg ik ook. Ik kan het ook niet bewijzen ofzo, maar ik heb het idee ook heel sterk. Omdat mijn ervaring ook is dat er in de ggz instellingen weinig naar argumenten wordt geluisterd, alle realistische bezwaren bijvoorbeeld worden niet serieus genomen en in plaats daarvan weggezet als een kenmerk van een stoornis (terwijl het dan niet zo is, en echte stoornissen zijn ze ook zuinig mee omdat dit extra behandeling betekent, dus geven ze vaak alleen kenmerken omdat dit het meest vrijblijvend is).quote:
Ik maak eruit op dat ze helemaal geen problemen willen oplossen. Ze willen aantonen hoe effectief hun behandeling is.
Het gaat bijvoorbeeld zo:
Iemand met borderline geeft tijdens het begin van de behandeling aan dat hij gemiddeld 6x per maand de neiging ervaarde om iemand te manipuleren vanwege verlatingsangst. Tijdens het eind van de behandeling geeft hij aan dat het gemiddeld zo'n 2x per maand gebeurt. Dat soort gegevens worden gebruikt om aan te tonen hoe effectief hun behandeling is.
Er wordt geen rekening gehouden met de omstandigheden. Het maakt nogal verschil bijvoorbeeld of die persoon een relatie heeft of niet. En zo ja, hoe ziet die relatie er dan uit? Geeft de partner oprecht om die persoon of is hij/zij een manipulatief persoon?
En ook dan kan de frequentie van escalaties fluctueren. En zelfs als het gedrag van de persoon met borderline niet fluctueert, wil dat nog niet betekenen dat het probleem weg is.
Psychische problemen kan je niet meetbaar maken.
Het ergste van alles vind ik die arrogantie en pedantie van dat soort instellingen.
Ik ben kapot nu. Ik voel me ontzettend belazerd. En ik heb het zelf opgezocht, maar ook vanuit een positie dat het erop leek dat ik geen andere opties had.
En ze zijn of erg star in hun behandelingen, alle klachten worden dan op het aanbod aangepast, de client moet passend bij de behandeling worden gemaakt ipv andersom. Of juist zo flexibel dat er eigenlijk van een plan geen sprake meer is en je net zo goed zelf je eigen behandelplan had kunnen schrijven omdat er dan nog meer strategie achter had gezeten.
Ik vind dat echt vreemd voor mensen met een hbo/universitaire opleiding maarja…
Pas de laatste 2 jaar heb ik eindelijk de zorg die bij me past en die me vooruit brengt, dat is gedeeltelijk ook mijn eigen schuld geweest.
Je wantrouwen naar instellingen is dus niet onterecht, het is goed dat je aan jezelf wilt gaan werken, de mensen die je naar beneden halen zoveel mogelijk weghouden, dat heb ik ook gedaan, in jou geval is het je moeder dat is erg lastig, in mijn geval was het gemakkelijker, dat waren junks, was een kwestie van lang volhouden.
Sporten is goed, dat heb ik niet gedaan, ik ben me gaan storten op hobbies, het maakt niet uit, elke gezonde afleiding is goed, ik ken je overige verhalen niet hier, maar ik geloof wel in je, je kan dat wel, en heb je een mindere tijd geef dat dan ook ergens aan, desnoods hier, je mag me zelfs een dm sturen als het minder gaat, ik weet wel hoe het ongeveer werkt.
Het is vaak geen abc zoals in de boeken van de therapeuten staat
Nee idd. En dat is eigenlijk ook juist goed.quote:
Het is vaak geen abc zoals in de boeken van de therapeuten staat
Als je ADHD + borderline en PTSS hebt, kan ik mij wel een beetje een voorstelling maken hoe dat is.
Ik ben begonnen met kickboksen en voor mij persoonlijk zie ik daar iets in wat mij weleens heel goed kan helpen. Het is een goede training om te leren focussen en om in het hier en nu te blijven. Het is ook iets waardoor ik mij hopelijk wat krachtiger ga voelen en meer in mijn mannelijke energie