R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ga mee met Lienekien.
Ik lees ook al jaren je posts en er zit weldegelijk een stijgende lijn in en je bent wel al stevig aan de slag gegaan! Ik merk ook aan jouw reacties in andere topics dat je adviezen of tips steeds beter worden (ook mooi samenhangend) en dat je op een veel positievere manier schrijft.
Dus ik zou zeggen: geef niet op want in mijn ogen ben je heel goed bezig
Ik lees ook al jaren je posts en er zit weldegelijk een stijgende lijn in en je bent wel al stevig aan de slag gegaan! Ik merk ook aan jouw reacties in andere topics dat je adviezen of tips steeds beter worden (ook mooi samenhangend) en dat je op een veel positievere manier schrijft.
Dus ik zou zeggen: geef niet op want in mijn ogen ben je heel goed bezig
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Je frustratie is legitiem. Wat kut dat je nu die behandelmethode niet kan volgen.
Dat het je beschadigd heeft is ook waar, die bullshit van "is het echt waar of zit het in je hoofd?" Dat is traumatiserend en mensonterend dat je zo behandeld bent.
Het is niet zo dat "wij" een mooi leven hebben. Denk niet in beperkingen. Het leven is ook voor jou bedoeld en je kan alles hebben wat je wil. Maar je moet van ver komen en veel overwinnen. Dat is niet fair en ontzettend moeilijk. En er zijn geen antwoorden. Er is alleen maar jij en jouw doelen. Als je daarbij specifieke moeilijkheden tegenkomt dan kan je daar hulp bij vragen. Dat is alweer anders dan jezelf onderwerpen aan de diagnostische molen.
Soms is dat nodig maar in jouw geval ben je ook beschadigd geraakt door die vorm van hulpverlening, dus moet je reëel zijn. Zo'n instelling triggert allerlei pijn bij jou en als je daar in zit, zit je alweer op die trein en kan je ook niet helder denken en aan jezelf werken.
Dat het je beschadigd heeft is ook waar, die bullshit van "is het echt waar of zit het in je hoofd?" Dat is traumatiserend en mensonterend dat je zo behandeld bent.
Het is niet zo dat "wij" een mooi leven hebben. Denk niet in beperkingen. Het leven is ook voor jou bedoeld en je kan alles hebben wat je wil. Maar je moet van ver komen en veel overwinnen. Dat is niet fair en ontzettend moeilijk. En er zijn geen antwoorden. Er is alleen maar jij en jouw doelen. Als je daarbij specifieke moeilijkheden tegenkomt dan kan je daar hulp bij vragen. Dat is alweer anders dan jezelf onderwerpen aan de diagnostische molen.
Soms is dat nodig maar in jouw geval ben je ook beschadigd geraakt door die vorm van hulpverlening, dus moet je reëel zijn. Zo'n instelling triggert allerlei pijn bij jou en als je daar in zit, zit je alweer op die trein en kan je ook niet helder denken en aan jezelf werken.
What's the name of the game?
Ja is wel herkenbaar.quote:Op zaterdag 31 juli 2021 11:10 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Uit mijn posts hier blijkt dat ik vooral steun nodig heb van vrienden.
Hoe moeilijk ook door zelfdestructief gedrag, ik moet mijn patroon doorbreken dat ik mij sociaal ga isoleren als ik mij out of mental shape ga voelen
What's the name of the game?
Ik heb het wel vaker gehad in andere topics over de psychische hulpverlening. @geeninspiratie1235 krijgt nogal kritiek hier omdat ze elke keer klaagt daarover. Echter ik kan uit eigen ervaring beamen hoe diep het erin kan hakken als je je juist door iets waarbij geclaimd wordt dat je daar altijd terechtkan wanneer je er zelf niet uitkomt, in de steek gelaten wordt. Het is niet iets waar je je zomaar even overheen zet.quote:Op zaterdag 31 juli 2021 11:20 schreef -marz- het volgende:
Je frustratie is legitiem. Wat kut dat je nu die behandelmethode niet kan volgen.
Dat het je beschadigd heeft is ook waar, die bullshit van "is het echt waar of zit het in je hoofd?" Dat is traumatiserend en mensonterend dat je zo behandeld bent.
In mijn geval kan ik me best voorstellen dat een behandelaar op zijn hoede is, want mensen met borderline-problematiek kunnen vaak grip verliezen op de realiteit. Het had evengoed gekund dat ik al mijn problemen op mijn ouders projecteer.
En ik wil zelfs nog aanvaarden dat ik het te overtrokken zie dan het in werkelijkheid is, maar ik laat mij niet meer overtuigen dat ik het allemaal verzonnen heb om aandacht af te dwingen. Ik ben door mijn beide ouders tekortgedaan qua emotionele aandacht. Ik wil daar echt niet zielig over doen; het probleem is vooral dat het gevolgen heeft gehad op hoe ik nu als persoon ben. En ik wil niet langer meer dat dit mijn leven beïnvloedt.
Fijn trouwens dat jullie bij mij opmerken dat ik me aan het ontwikkelen ben. Voor mij voelt dat ook zo.
Thanks!quote:
[..]
Ik vind het jammer dat je dan in de posts van TS in de loop der tijd niet ziet dat hij wel degelijk progressie heeft gemaakt. Dat lees je met name wel terug in de adviezen die hij aan anderen geeft.
Hij geeft ook wel degelijk aan dat hij iets heeft gehad aan hulpverlening, maar is altijd vrij consistent in welk deel van de hulpverlening hem altijd tegenstaat. Jij lijkt er nu van uit te gaan dat hij alle hulpverlening wantrouwt en afwijst, maar dat is dus zeker niet zo.
Ik lees bij jou een groot vertrouwen in hulpverlening, en dat je positief bent over wat je met motivatie, inzet en assertiviteit denkt te kunnen bereiken. Hartstikke mooi, ik wens je van harte toe dat je goede resultaten gaat zien. Maar trap iemand anders niet finaal de grond in omdat hij anders in elkaar zit en het niet zo ziet als jij.
Ik had zoals ik al zei eerder ook een groot vertrouwen in de hulpverlening en ik vond het raar waarom zoveel groepsgenoten negatieve aannames bleven aanhouden. De behandelaar is immers iemand die ervoor gestudeerd heeft en die je altijd kan vertrouwen.
Later ging ik het wel begrijpen. Uiteindelijk kiezen we er allemaal voor om een leven op te bouwen waar wij onszelf het best bij voelen. Er is wat dat betreft geen goed of slecht. Het issue bij de psychische hulpverlening is dat er ook daar heel vaak gegeneraliseerd wordt. Er wordt teveel gekeken naar de diagnose, niet naar de problemen. En dat is onvermijdelijk denk ik, want het zou niet te doen zijn voor behandelaars om bij iedereen de hele complexe persoonlijkheid uit te pluizen.
Ik denk dat het voor ons allemaal tegenwoordig nogal een uitdaging is in het leven, want de hele wereld lijkt steeds labieler, egoïstischer en zwakker te worden. Tja ... en ook dat hoort bij het leven.
Dat uitpluizen is wel te doen. Maar niet bij zorgbedrijven met efficiëntiedoelstellingen die de uitvoering van behandelingen delegeren aan basispsychologen die werken onder toezicht van een GZ-psycholoog. Dat zijn jonge meiden en gasten die net van school komen, allemaal heel welwillend maar kunnen zich niet inleven en dat wordt ook niet van ze gevraagd. Klantgerichtheid is geen KPI.
Psychotherapie bij een vrijgevestigde therapeut wordt ook vergoed door de verzekering. Die kijken wel naar mensen ipv diagnoses. Die zijn wel klantgericht. Niet allemaal, je hebt ook nu een wildgroei aan commerciële psychologen die na een ggz carrière verzelfstandigd zijn, die moet je niet hebben.
Maar zo'n oudere man/vrouw met bril die nog van de oude psychoanalytische stempel is, en vooral: die weet hoe narcisme werkt en weet wat emotionele verwaarlozing is. Hoe je een volwassene herkent die met narcisme is grootgebracht. Die het kind in jou kan zien. Dat maakt een wereld van verschil. Dat zijn echt de behandelaren die mensen helpen een beter leven te maken.
Psychotherapie bij een vrijgevestigde therapeut wordt ook vergoed door de verzekering. Die kijken wel naar mensen ipv diagnoses. Die zijn wel klantgericht. Niet allemaal, je hebt ook nu een wildgroei aan commerciële psychologen die na een ggz carrière verzelfstandigd zijn, die moet je niet hebben.
Maar zo'n oudere man/vrouw met bril die nog van de oude psychoanalytische stempel is, en vooral: die weet hoe narcisme werkt en weet wat emotionele verwaarlozing is. Hoe je een volwassene herkent die met narcisme is grootgebracht. Die het kind in jou kan zien. Dat maakt een wereld van verschil. Dat zijn echt de behandelaren die mensen helpen een beter leven te maken.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 68% gewijzigd door -marz- op 31-07-2021 14:31:28 ]What's the name of the game?
@-marz-
Dat stukje in die spoiler is wel herkenbaar. Ik ken ook meerdere mensen die behandeld zijn voor borderline en daarna wilden ze ervaringsdeskundige worden of een opleiding psychologie doen. Vooral om voor zichzelf te bewijzen dat ze 'genezen' zijn. Ze houden zich rigide vast aan alles wat ze hebben geleerd bij therapie, terwijl de kern van hun problemen er nog duidelijk is.
En ook heel erg labelen, zo van "Mijn ex is een narcist, want hij heeft dit en dat gedaan" En dan denk ik "Nou en?" Als iemand een narcist is, dan zit daar ook een heel verhaal achter. Ze denken echt niet van "Nou, die persoon kan mij van narcistische voeding voorzien en die ga ik eens helemaal kapotmaken met gaslighting. Gna gna gna!" Al het destructieve gedrag ontstaat vooral omdat ze zich niet gelijkwaardig kunnen opstellen naar hun partner, want daarvoor moeten ze hun kwetsbaarheid laten zien. En dat kunnen ze niet, want dan worden ze geconfronteerd met hun eigen imperfecties. En zij denken daarbij "Als ik niet de beste ben, dan ben ik de slechtste!"
Het lijden van degene die slachtoffer is van een narcistische relatie moet zeker serieus genomen worden. Maar uiteindelijk is alleen belangrijk "Ik kan niet gelukkig worden met iemand die zich niet gelijkwaardig naar mij kan opstellen." Klaar
In de psychische hulpverlening gaat het er niet om welke diagnose of stoornis iemand heeft. Een studie psychologie heeft vooral als doel om zo objectief mogelijk te blijven, om patronen in gedrag en denken te kunnen ontdekken die een belangrijke aanwijzing kunnen zijn met betrekking tot de problematiek waar iemand last van heeft. Een psycholoog is geen alwetend orakel, maar zou wel beter in staat moeten zijn om een willekeurig ander iemand te analyseren, omdat mensen zich vaak nogal laten leiden door vooroordelen of bepaalde overtuigingen of die aanwijzingen niet opmerken die nou juist belangrijk zijn.
Maar verder is het alleen de persoon zelf die kan opmaken of hij zich meer happy voelt met zichzelf en voldoende flexibel kan zijn om met tegenslag en problemen om te gaan, waardoor hij/zij niet ontregeld en van zijn voetstuk af raakt.
Dat stukje in die spoiler is wel herkenbaar. Ik ken ook meerdere mensen die behandeld zijn voor borderline en daarna wilden ze ervaringsdeskundige worden of een opleiding psychologie doen. Vooral om voor zichzelf te bewijzen dat ze 'genezen' zijn. Ze houden zich rigide vast aan alles wat ze hebben geleerd bij therapie, terwijl de kern van hun problemen er nog duidelijk is.
En ook heel erg labelen, zo van "Mijn ex is een narcist, want hij heeft dit en dat gedaan" En dan denk ik "Nou en?" Als iemand een narcist is, dan zit daar ook een heel verhaal achter. Ze denken echt niet van "Nou, die persoon kan mij van narcistische voeding voorzien en die ga ik eens helemaal kapotmaken met gaslighting. Gna gna gna!" Al het destructieve gedrag ontstaat vooral omdat ze zich niet gelijkwaardig kunnen opstellen naar hun partner, want daarvoor moeten ze hun kwetsbaarheid laten zien. En dat kunnen ze niet, want dan worden ze geconfronteerd met hun eigen imperfecties. En zij denken daarbij "Als ik niet de beste ben, dan ben ik de slechtste!"
Het lijden van degene die slachtoffer is van een narcistische relatie moet zeker serieus genomen worden. Maar uiteindelijk is alleen belangrijk "Ik kan niet gelukkig worden met iemand die zich niet gelijkwaardig naar mij kan opstellen." Klaar
In de psychische hulpverlening gaat het er niet om welke diagnose of stoornis iemand heeft. Een studie psychologie heeft vooral als doel om zo objectief mogelijk te blijven, om patronen in gedrag en denken te kunnen ontdekken die een belangrijke aanwijzing kunnen zijn met betrekking tot de problematiek waar iemand last van heeft. Een psycholoog is geen alwetend orakel, maar zou wel beter in staat moeten zijn om een willekeurig ander iemand te analyseren, omdat mensen zich vaak nogal laten leiden door vooroordelen of bepaalde overtuigingen of die aanwijzingen niet opmerken die nou juist belangrijk zijn.
Maar verder is het alleen de persoon zelf die kan opmaken of hij zich meer happy voelt met zichzelf en voldoende flexibel kan zijn om met tegenslag en problemen om te gaan, waardoor hij/zij niet ontregeld en van zijn voetstuk af raakt.
Precies dat zou volgens mij de samenwerking moeten zijn.quote:
In de psychische hulpverlening gaat het er niet om welke diagnose of stoornis iemand heeft. Een studie psychologie heeft vooral als doel om zo objectief mogelijk te blijven, om patronen in gedrag en denken te kunnen ontdekken die een belangrijke aanwijzing kunnen zijn met betrekking tot de problematiek waar iemand last van heeft. Een psycholoog is geen alwetend orakel, maar zou wel beter in staat moeten zijn om een willekeurig ander iemand te analyseren, omdat mensen zich vaak nogal laten leiden door vooroordelen of bepaalde overtuigingen of die aanwijzingen niet opmerken die nou juist belangrijk zijn.
Maar verder is het alleen de persoon zelf die kan opmaken of hij zich meer happy voelt met zichzelf en voldoende flexibel kan zijn om met tegenslag en problemen om te gaan, waardoor hij/zij niet ontregeld en van zijn voetstuk af raakt.
Als waarnemer kan je samen met iemand patronen in kaart brengen. Door allemaal fragmenten uit iemands dagelijks leven op te pakken en te onderzoeken op: Wat gebeurt hier? Waar komt dat gevoel ineens vandaan, wat raakt je? Waar heeft dat gevoel mee te maken? Is het een oud gevoel? En dan samen kijken wat er gebeurt en gebeurd is.
Zodat allemaal puzzelstukjes op z'n plek vallen, wat je in je eentje niet lukt omdat we geconditioneerd zijn geraakt vanuit het verleden en geen grip hebben op onze overtuigingen.
Zodat je weer in het heden kan leven, ipv in het verleden en met angst voor de toekomst.
Negatieve rant in spoiler, niet klikken
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.What's the name of the game?
Voor anderen die hier meelezen en ontmoedigd raken door alle negatieve verhalen over de psychiatrische zorg:
Het kan absoluut helpen. Meestal is het beter dan helemaal niet naar de psychische hulpverlening stappen. Want als je het niet nodig zou hebben, zou je er waarschijnlijk niet eens aan denken.
Echter het is niet zo geweldig als er wordt geclaimd.
Als je wilt veranderen, zal je je open moeten kunnen stellen voor nieuwe inzichten die je van de behandelaars krijgt aangereikt. Dat wil zeggen dat je het een kans geeft om het op hun manier te proberen.
Maar dat betekent nog niet dat je alles klakkeloos moet aannemen wat ze jou opdragen. Het is jouw leven. Jij beslist wat je ermee doet, niet zij.
Als je iets niet begrijpt, dan moet je zeker vragen waarom ze denken dat hetgene goed is voor jou. Als ze het niet willen beantwoorden, dan nemen ze jou niet serieus en dan hoef je ook niet in te gaan op wat ze van je verlangen.
Laat nooit toe dat ze op jouw gevoelens spelen. Als ze iets willen proberen om tot jouw gevoel te komen, dan behoren ze dat eerst aan jou te vragen.
Het kan absoluut helpen. Meestal is het beter dan helemaal niet naar de psychische hulpverlening stappen. Want als je het niet nodig zou hebben, zou je er waarschijnlijk niet eens aan denken.
Echter het is niet zo geweldig als er wordt geclaimd.
Als je wilt veranderen, zal je je open moeten kunnen stellen voor nieuwe inzichten die je van de behandelaars krijgt aangereikt. Dat wil zeggen dat je het een kans geeft om het op hun manier te proberen.
Maar dat betekent nog niet dat je alles klakkeloos moet aannemen wat ze jou opdragen. Het is jouw leven. Jij beslist wat je ermee doet, niet zij.
Als je iets niet begrijpt, dan moet je zeker vragen waarom ze denken dat hetgene goed is voor jou. Als ze het niet willen beantwoorden, dan nemen ze jou niet serieus en dan hoef je ook niet in te gaan op wat ze van je verlangen.
Laat nooit toe dat ze op jouw gevoelens spelen. Als ze iets willen proberen om tot jouw gevoel te komen, dan behoren ze dat eerst aan jou te vragen.
Ik heb het altijd zo begrepen dat je in je kindertijd slachtoffer bent, maar dat dit als volwassene een keuze is. Hoe kijk jij daar tegenaan?quote:Op vrijdag 30 juli 2021 10:43 schreef Metalfrost het volgende:
[..]
Door anderen de schuld te geven van de situatie, plaats je jezelf in een slachtofferrol. Deze is slecht omdat het in weerspiegeling niet samenhangt met de werkelijkheid - de wereld is keihard en je zult, indien je wilt veranderen, het allemaal zelf moeten doen. (hulpverleners kunnen je een richting op wijzen, maar de stappen maken doe je zelf).
Handboek voor klimaat ontkenners
Complothuilers voelen zich voortdurend in hun megalomane kuif gepikt. ^(;,;)^
Complothuilers voelen zich voortdurend in hun megalomane kuif gepikt. ^(;,;)^
@ TS Dit.quote:
En sorry, maar hulp zoeken op fok is tijdsverspilling. Helemaal als je dus al hulpverleners hebt! Bespreek deze klachten met je hulpverlener. Wij zijn geen hulpverleners en je zult hier vast mensen tegenkomen die verkeerd advies aan jou geven.
Handboek voor klimaat ontkenners
Complothuilers voelen zich voortdurend in hun megalomane kuif gepikt. ^(;,;)^
Complothuilers voelen zich voortdurend in hun megalomane kuif gepikt. ^(;,;)^
Ik wil ook feedback van mensen die mij in zoverre kunnen begrijpen dat ik net als iedereen het beste van mijn leven wil maken.quote:
Het is misschien irritant voor anderen om te lezen dat ik weer hetzelfde stokpaardje erbij haal, maar ik heb meestal ervaren dat behandelaars teveel adviezen geven vanuit een tunnelvisie. Dat is overigens geen verwijt maar een constatering. Stel dat ikzelf psychologie heb gestudeerd en daarmee wil ik mensen helpen, dan zal ik waarschijnlijk evengoed vaak terugkomen op de dingen die ik geleerd heb vanuit mijn opleiding. Dan zou ik bijvoorbeeld bij een client merken dat hij teveel zijn emoties probeert te verdringen en bedenk ik vervolgens dat juist daardoor zijn klachten stand blijven houden. Dus dan probeer ik ook emoties bij hem te triggeren, niet om hem te pesten, maar omdat ik veronderstel dat als hij zijn emoties toelaat, hij de pijn gaat verwerken en dat hij vervolgens gaat ervaren dat er weer ruimte en motivatie in zijn hoofd ontstaat waardoor hij weer in beweging komt. Maar ik zie hem alleen een uurtje per twee weken in mijn kamer. Ik zie niet hoe de rest van zijn leven eruitziet en wat nou precies de omstandigheden zijn waardoor hij elke keer zijn emoties op slot zet.
Verder heb je in het leven ook te maken met verantwoordelijkheden. Als je bijvoorbeeld kinderen hebt, kan je je bijvoorbeeld regelmatig niet permitteren om emoties te uiten, omdat je wilt dat het leven van jouw kinderen zo min mogelijk beinvloed wordt door jouw problemen. Verder is het vaak niet verstandig om een groot deel van jouw sociale netwerk te vertellen wat er met jou aan de hand is. En ook op het werk wordt er hoofdzakelijk van jou verwacht dat jij jouw werk goed doet.
Ik merk vaak dat de dingen die ik meekrijg van de psychische hulpverlening in conflict kunnen komen met andere dingen van mijn leven.
Dus ook de adviezen van FOK! neem ik mee om te kunnen bedenken hoe ik beter met mezelf kan omgaan
@PabstBlueRibbon Het is fijn dat je toch wat kunt met de gegeven adviezen. Ik wens je heel veel sterkte en geluk toe in je verdere leven.
Handboek voor klimaat ontkenners
Complothuilers voelen zich voortdurend in hun megalomane kuif gepikt. ^(;,;)^
Complothuilers voelen zich voortdurend in hun megalomane kuif gepikt. ^(;,;)^
Ik heb ook slechte ervaringen met hulpverlening, hoewel ook goede. Maar ik ben het met je eens dat het soms gewoon ronduit slecht is. Niet uit onwil ofzo maar…. Ik weet niet waar het aan ligt.quote:
Ja daaaag! Dan hadden ze hun werk beter moeten uitvoeren toen ik eerder onder behandeling was. Ik heb teveel kostbare jaren verspild door me in te laten met behandelaars die elke keer weer met een andere onheilsdiagnose aankwamen die achteraf niet bleek te kloppen. In plaats van dat ze naar mij luisterden om te kunnen begrijpen wat mijn problematiek nou eigenlijk inhoudt, gingen ze puur af op de resultaten van hun testjes.
Wat voor hen geldt, is dat anderen in de veronderstelling komen hoe effectief hun therapie is. En als het even meezit, dan hebben de cliënten er ook wat aan. In die volgorde.
Ik ging er eerst net zoals jij er vanuit dat de mensen in de psychische gezondsheidszorg het allerbeste met hun cliënten voor hebben. En ik twijfel ook niet zozeer aan hun goedbedoelde intenties. Ik heb helaas zelf door schade en schande moeten ervaren dat de meesten onder hen veel te zelfingenomen zijn en ontzettend naïef en wereldvreemd. Ze maken misbruik van hun zogenaamde 'professionaliteit' om cliënten te manipuleren: als dingen niet verlopen zoals hen dat belieft, gaan ze op gevoelens inspelen zoals "Wat voel je erbij?"
Ik ben by far niet de enige die het zo heeft ervaren. Maar zij komen ermee weg: "Die mensen hebben een psychische stoornis, dus hun beleving is niet realistisch". En dan krijg ik daarbovenop weer vooroordelen van buitenstaanders die veronderstellen dat ik denk dat een psych alles voor mij gaat oplossen zonder dat ik er iets voor hoef te doen.
Er is een hoop corruptie binnen de psychiatrie. Ik had liever gewenst dat het niet waar is, maar het is helaas wel zo.
Ik ga er echter niet meer inhoudelijk op in. Iedere keer dat ik dat deed , kwam ik er zelf slechter vanaf. Mensen die me afkraakten, jij die het eerst met me eens was en wanneer je depressieve bui over was het ineens weer eens was met de mensen die mij hier de grond in trapten. Ik laat me erniet meer toe verleiden. Ik denk niet dat je hier de verlossing zult vinden. Ze kraken je alweer af, hoewel je wanneer je het uiteindelijk door groepsdruk 100% met ze eens bent in een niet depressieve bui toch weer door ze wordt opgehemeld. Zo gaat dat. Je hoeft niet met je te laten sollen maar de relatie met je ouders en anderen is wel ernstig verstoord. Ik gun je een therapeut die kan nadenken.
[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 02-08-2021 19:38:39 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ik ben nu 6 minuten van mijn leven kwijt door dit nergens over gaande filmpje te hebben gekeken.quote:
De communicatie die ik altijd met mijn ma heb, kan je vergelijken met dit. Alsof je tegen een boom ouwehoert. Dat mens in deze clip met haar starre gedrag en haar "Ik zie er geen probleem in, dus is er geen probleem" haalt mij zo ontzettend het bloed onder mijn nagels vandaan!
Waar mensen zich toch druk over kunnen maken...
Eens kijken
Ik merk bij jou dat je het heel zwartwit ziet.quote:
[..]
Ik heb ook slechte ervaringen met hulpverlening, hoewel ook goede.
Als de hulpverlening goed zou zijn, dan lijkt alles daarvan 100% goed te moeten zijn.
De ervaringen die jij en ik daarmee hebben gehad, zijn ook afhankelijk van hoe we ons zelf opstellen naar de behandelaars. Een therapeut of psycholoog kan je beter begrijpen en helpen als je voldoende kan duidelijk maken wat jouw problemen zijn en wat je precies wilt bereiken ermee. Ook heel belangrijk is dat de behandelaar weet hoe jij als persoon bent en wat jou kan motiveren of juist niet.
Communicatie wordt sowieso bemoeilijkt als je last hebt van angsten of destructieve overtuigingen.
Vice versa heb ik gemerkt dat behandelaars eveneens niet vaak voldoende luisteren. Ik heb mij als client vaak een guinea pig gevoeld waarop ze hun eigen psychologische theorieën uittesten. En vaak ervaarde ik dat de dingen die ik zei op een verkeerde manier werden geinterpreteerd: een manier die voor heb het beste uitkwam. En ik kon niks tegen ze beginnen, want ik met mijn diagnoses voelde mij een target voor machtsmisbruik.
Maar mijn ervaringen willen niet perse zeggen dat het zo is. Blijkbaar zijn er ook heel veel mensen die zich wel geholpen voelen. Dus wie weet doe ik iets verkeerd waarvoor ik nog te weinig inzicht heb om het te kunnen begrijpen.
- ik ben dat passief agressieve ondertoontje van jou echt zó ontzettend zat. Als je het hier zo kut vindt, dan blijf gewoon weg -
[ Bericht 19% gewijzigd door CoolGuy op 04-08-2021 01:40:39 ]
[ Bericht 19% gewijzigd door CoolGuy op 04-08-2021 01:40:39 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Als je samenleeft met dat soort mensen, dan is dat heel energie-slopend.quote:
[..]
Ik ben nu 6 minuten van mijn leven kwijt door dit nergens over gaande filmpje te hebben gekeken.
Waar mensen zich toch druk over kunnen maken...
Wat mijn ma betreft: er zit geen greintje kwaad in. Maar ik voel me toch altijd gestrest elke keer als ik wat aan haar wil vragen, want ik kan waarschijnlijk weer discussies en moeilijkheden verwachten over dingen die geen big deal zijn ... of problemen die opgelost kunnen worden.
Ergens ook wel zielig voor die mensen. Ze zitten vast in een patroon mbt communicatie. Ze roepen irritaties van anderen over zich af, daardoor gaan ze nog meer in de verdediging, mensen hebben er uiteindelijk genoeg van en gaan hen ontzien. En het slot van het liedje is dat zij vereenzamen.
Ik hoop voor haar dat ze het een keer gaat begrijpen.quote:
- ik ben dat passief agressieve ondertoontje van jou echt zó ontzettend zat. Als je het hier zo kut vindt, dan blijf gewoon weg -
Haar beleving met de psychiatrie is erg negatief, dus het is iets wat ze nooit meer wilt meemaken. En ze concludeert dat het niet werkt.
Mijn ervaringen zijn ook over het algemeen negatief. Echter als je psychische problemen hebt waar je zelf niet uit kan komen, dan ben je toch wederom weer overgeleverd aan de psychische hulpverlening.
Ik wil evenmin hetzelfde meemaken. Daarom probeer ik na te gaan wat er nou precies fout is gegaan de afgelopen keren. Eigenlijk komt dat denk ik altijd neer op problemen in de communicatie. Ik probeer er de volgende keer zoveel mogelijk op te letten dat de behandelaar begrijpt waar ik mee zit en ook naar mij blijft luisteren en niet te snel conclusies gaat trekken. Dat geldt evengoed voor mezelf: als bij mij de emoties te hoog oplopen, dan zie ik het ook niet helder meer. En dan kan ik evengoed te snel conclusies trekken. Uiteindelijk ben ik degene die blijkbaar onvoldoende inzicht of vaardigheden heeft, dus ik zal mij moeten openstellen voor iets wat ik nog niet ken en waar ik misschien bang voor ben.
De andere kant van het verhaal is dat ik mij afvraag in hoeverre de psychische hulpverlening betrouwbaar is. Er wordt geclaimd dat als je emotionele problemen hebt waar je zelf niet uitkomt, je pertinent naar een psych moet gaan. Dat wordt niet enkel geclaimd vanuit de psychiatrie, maar dat wordt geclaimd vanuit de hele samenleving.
In de samenleving is een overtuiging ontstaan die inhoudt dat wanneer je emotioneel met jezelf in de knoop zit, je bij iemand terechtkan die het voor je gaat oplossen. En dat het niet nodig is dat je je ongelukkig hoeft te voelen.
En dat vind ik heel erg moeilijk. Ik weet enerzijds dat het leven zo niet in elkaar steekt en dat pijn en verdriet dingen zijn die er ook bij horen. Juist pijn en verdriet kunnen er uiteindelijk voor zorgen dat je je als persoon gaat ontwikkelen. En ik wil het ook op die manier doen. Anderzijds ben ik ook helemaal schijtziek van het idee dat ik er dan alleen voor sta en misschien nog vele jaren van mijn leven zo doorga. Ik verlang echt naar hulp van anderen. Maar ik wil ook weer niet betutteld worden en mij geleefd voelen. Dus het is nogal een nare paradox
Ik ben wel benieuwd, als je het niet wilt of geen tijd voor hebt hoeft het natuurlijk niet, maar zou jij je leven kunnen beschrijven hoe je zelf WILT dat het gaat… qua hulpverlening en qua alles eigenlijk… als je je helemaal niks aan hoefde te trekken van de beperkingen van de realiteit , hoe zou je leven dan zijn? Wat zou er dan allemaal zijn gebeurd? Kun je dat misschien in verhaalvorm opschrijven alsof je erop terugkijkt dat het wel zo goed gegaan is, dat je het leven hebt wat je eigenlijk had gewild en wat jij zelf dan deed en wat andere mensen deden?quote:
Ik hoop voor haar dat ze het een keer gaat begrijpen.
Haar beleving met de psychiatrie is erg negatief, dus het is iets wat ze nooit meer wilt meemaken. En ze concludeert dat het niet werkt.
Mijn ervaringen zijn ook over het algemeen negatief. Echter als je psychische problemen hebt waar je zelf niet uit kan komen, dan ben je toch wederom weer overgeleverd aan de psychische hulpverlening.
Ik wil evenmin hetzelfde meemaken. Daarom probeer ik na te gaan wat er nou precies fout is gegaan de afgelopen keren. Eigenlijk komt dat denk ik altijd neer op problemen in de communicatie. Ik probeer er de volgende keer zoveel mogelijk op te letten dat de behandelaar begrijpt waar ik mee zit en ook naar mij blijft luisteren en niet te snel conclusies gaat trekken. Dat geldt evengoed voor mezelf: als bij mij de emoties te hoog oplopen, dan zie ik het ook niet helder meer. En dan kan ik evengoed te snel conclusies trekken. Uiteindelijk ben ik degene die blijkbaar onvoldoende inzicht of vaardigheden heeft, dus ik zal mij moeten openstellen voor iets wat ik nog niet ken en waar ik misschien bang voor ben.
De andere kant van het verhaal is dat ik mij afvraag in hoeverre de psychische hulpverlening betrouwbaar is. Er wordt geclaimd dat als je emotionele problemen hebt waar je zelf niet uitkomt, je pertinent naar een psych moet gaan. Dat wordt niet enkel geclaimd vanuit de psychiatrie, maar dat wordt geclaimd vanuit de hele samenleving.
In de samenleving is een overtuiging ontstaan die inhoudt dat wanneer je emotioneel met jezelf in de knoop zit, je bij iemand terechtkan die het voor je gaat oplossen. En dat het niet nodig is dat je je ongelukkig hoeft te voelen.
En dat vind ik heel erg moeilijk. Ik weet enerzijds dat het leven zo niet in elkaar steekt en dat pijn en verdriet dingen zijn die er ook bij horen. Juist pijn en verdriet kunnen er uiteindelijk voor zorgen dat je je als persoon gaat ontwikkelen. En ik wil het ook op die manier doen. Anderzijds ben ik ook helemaal schijtziek van het idee dat ik er dan alleen voor sta en misschien nog vele jaren van mijn leven zo doorga. Ik verlang echt naar hulp van anderen. Maar ik wil ook weer niet betutteld worden en mij geleefd voelen. Dus het is nogal een nare paradox
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ik begrijp je niet helemaal.
Ik zou in ieder geval totaal niet willen dat ik mij van de realiteit niks hoef aan te trekken. Ik wil namelijk in de realiteit leven en nog meer ontdekken wat dat inhoudt.
Als ik zou willen, laat ik mijn leven zoals het nu is en blijf ik in mijn veilige comfortzone leven. Mijn grootste nachtmerrie zou zijn dat dit doorgaat tot aan mijn dood. Dan zou ik mijn leven als compleet zinloos beschouwen.
Ondanks al mijn angsten weet ik dat ik de potentie moet hebben om krachtig in het leven te kunnen staan.
Ik heb ook mijn social awkwardness. Omwille van dat accepteren dat ik dan maar in een sociaal isolement ga leven, doe ik nooit!
Ik ben ervan overtuigd dat er manieren bestaan om mezelf uit de spiraal te halen. Dat het tot nu toe te weinig heeft opgeleverd, zie ik als een teken dat ik iets beter zou kunnen doen in mijn manier van aanpakken.
Dat van de psychische hulpverlening is heel klote. Ik zou willen dat het makkelijker was. Helaas is dat niet zo. Het leven is niet makkelijk, maar juist het proces hoe je sterker wordt door ervaring maakt het juist interessant
Ik zou in ieder geval totaal niet willen dat ik mij van de realiteit niks hoef aan te trekken. Ik wil namelijk in de realiteit leven en nog meer ontdekken wat dat inhoudt.
Als ik zou willen, laat ik mijn leven zoals het nu is en blijf ik in mijn veilige comfortzone leven. Mijn grootste nachtmerrie zou zijn dat dit doorgaat tot aan mijn dood. Dan zou ik mijn leven als compleet zinloos beschouwen.
Ondanks al mijn angsten weet ik dat ik de potentie moet hebben om krachtig in het leven te kunnen staan.
Ik heb ook mijn social awkwardness. Omwille van dat accepteren dat ik dan maar in een sociaal isolement ga leven, doe ik nooit!
Ik ben ervan overtuigd dat er manieren bestaan om mezelf uit de spiraal te halen. Dat het tot nu toe te weinig heeft opgeleverd, zie ik als een teken dat ik iets beter zou kunnen doen in mijn manier van aanpakken.
Dat van de psychische hulpverlening is heel klote. Ik zou willen dat het makkelijker was. Helaas is dat niet zo. Het leven is niet makkelijk, maar juist het proces hoe je sterker wordt door ervaring maakt het juist interessant
Ik zou om die reden eigenlijk niet willen dat ik zelf kan bepalen hoe mijn leven eruit gaat zien.
Ik hou juist van het opdoen van nieuwe ervaringen. Van het ontdekken van dingen en gevoelens die ik nog niet eerder ken.
Daarom baal ik er ook van dat mijn angsten mij teveel beperken om dat aan te gaan. En vooral daarom heb ik er een schijthekel aan als mensen aankomen met "wees mild voor jezelf". Ik ervaar dat als iets wat mij nóg meer afremt.
Ik hou juist van het opdoen van nieuwe ervaringen. Van het ontdekken van dingen en gevoelens die ik nog niet eerder ken.
Daarom baal ik er ook van dat mijn angsten mij teveel beperken om dat aan te gaan. En vooral daarom heb ik er een schijthekel aan als mensen aankomen met "wees mild voor jezelf". Ik ervaar dat als iets wat mij nóg meer afremt.
De tekst die ik vet heb gemaakt, triggert me. Ik lees en hoor namelijk juist ook vaak andere geluiden, ook vanuit bijv. psychiaters die juist zeggen wat jij ook zegt: dat pijn en verdriet er ook bij horen.quote:
[..]
Ik hoop voor haar dat ze het een keer gaat begrijpen.
Haar beleving met de psychiatrie is erg negatief, dus het is iets wat ze nooit meer wilt meemaken. En ze concludeert dat het niet werkt.
Mijn ervaringen zijn ook over het algemeen negatief. Echter als je psychische problemen hebt waar je zelf niet uit kan komen, dan ben je toch wederom weer overgeleverd aan de psychische hulpverlening.
Ik wil evenmin hetzelfde meemaken. Daarom probeer ik na te gaan wat er nou precies fout is gegaan de afgelopen keren. Eigenlijk komt dat denk ik altijd neer op problemen in de communicatie. Ik probeer er de volgende keer zoveel mogelijk op te letten dat de behandelaar begrijpt waar ik mee zit en ook naar mij blijft luisteren en niet te snel conclusies gaat trekken. Dat geldt evengoed voor mezelf: als bij mij de emoties te hoog oplopen, dan zie ik het ook niet helder meer. En dan kan ik evengoed te snel conclusies trekken. Uiteindelijk ben ik degene die blijkbaar onvoldoende inzicht of vaardigheden heeft, dus ik zal mij moeten openstellen voor iets wat ik nog niet ken en waar ik misschien bang voor ben.
De andere kant van het verhaal is dat ik mij afvraag in hoeverre de psychische hulpverlening betrouwbaar is. Er wordt geclaimd dat als je emotionele problemen hebt waar je zelf niet uitkomt, je pertinent naar een psych moet gaan. Dat wordt niet enkel geclaimd vanuit de psychiatrie, maar dat wordt geclaimd vanuit de hele samenleving.
In de samenleving is een overtuiging ontstaan die inhoudt dat wanneer je emotioneel met jezelf in de knoop zit, je bij iemand terechtkan die het voor je gaat oplossen. En dat het niet nodig is dat je je ongelukkig hoeft te voelen.
En dat vind ik heel erg moeilijk. Ik weet enerzijds dat het leven zo niet in elkaar steekt en dat pijn en verdriet dingen zijn die er ook bij horen. Juist pijn en verdriet kunnen er uiteindelijk voor zorgen dat je je als persoon gaat ontwikkelen. En ik wil het ook op die manier doen. Anderzijds ben ik ook helemaal schijtziek van het idee dat ik er dan alleen voor sta en misschien nog vele jaren van mijn leven zo doorga. Ik verlang echt naar hulp van anderen. Maar ik wil ook weer niet betutteld worden en mij geleefd voelen. Dus het is nogal een nare paradox
Dit artikel kwam ik bijv. tegen als ‘fan’ van HUMAN.
https://www.brainwash.nl/(...)mte-voor-je-verdriet
En de uitzending van Zomergasten van afgelopen zondag, met Robert Vermeien, kan ik ook aanbevelen. Hij is hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie en in de uitzending zit veel kritiek op het huidige GGZ-systeem, kritiek die ik op FOK! ook vaak bij o.a. jou wel beluister. En waar hij het ook mee eens is, waar hij iets aan probeert te doen (maar wat is dat lastig).
Maar hij praat ook over de druk van de maatschappij op jongeren/mensen om altijd te moeten excelleren.
Ik weet niet of het je goed doet om zulke verhalen te lezen/horen. Mij sterken ze altijd wel. Ik heb persoonlijk ook wel de nodige ervaringen met (te) grote maatschappelijke druk in mijn naaste omgeving en gezien/gemerkt wat het voor strijd kan zijn om daar goed je weg in te vinden.
The love you take is equal to the love you make.
Werkt het bij jou nou écht beter als mensen tegen je zeggen: ‘als je faalt, is dat helemaal je eigen schuld, dan heb je gewoon je best niet gedaan’?quote:
Ik zou om die reden eigenlijk niet willen dat ik zelf kan bepalen hoe mijn leven eruit gaat zien.
Ik hou juist van het opdoen van nieuwe ervaringen. Van het ontdekken van dingen en gevoelens die ik nog niet eerder ken.
Daarom baal ik er ook van dat mijn angsten mij teveel beperken om dat aan te gaan. En vooral daarom heb ik er een schijthekel aan als mensen aankomen met "wees mild voor jezelf". Ik ervaar dat als iets wat mij nóg meer afremt.
Volgens mij kun je mild zijn voor jezelf én jezelf ertoe zetten om hard te werken aan je doelen.
Stel de vraag: hoe dan? Hoe kan ik mild zijn voor mezelf én dingen bereiken?
Als ik het even op mijzelf betrek…. bijv. door niet tegen mezelf te zeggen dat ik een faler ben. Door niet te accepteren dat mijn eigen stemmetje tegen me zegt ‘ja, zie je wel dat je het niet kunt’. Mijn motivatie om bepaalde dingen aan te pakken, is omdat het me dwars zit en ik beter in mijn vel zit met een opgeruimd gemoed. Dus dan ik geef mezelf een schop onder mijn kont: ‘als je wilt dat het verandert, doe er dan wat aan’. Maar als iets me niet lukt, dan ga ik mezelf niet afbranden. Dus dan ben ik mild voor mezelf. Dan mag ik uithuilen en opnieuw proberen.
The love you take is equal to the love you make.
Het is vooral de manier in welke context het wordt gezegd.quote:
[..]
Werkt het bij jou nou écht beter als mensen tegen je zeggen: ‘als je faalt, is dat helemaal je eigen schuld, dan heb je gewoon je best niet gedaan’?
Ik snap heel goed dat als je jezelf afstraft door te zeggen dat je niet genoeg je best hebt gedaan, dat alleen maar averechts werkt.
Wat ik vaak mee heb gemaakt, is dat mensen snel aan mij merken dat ik mezelf hoge eisen opleg. Dus ik heb heel vaak gehoord dat ik milder voor mezelf moest zijn. Maar ik kreeg er vervolgens vaak het vermoeden bij dat die mensen de ballen snappen van de hele situatie die erachter ligt.
Ik heb ontzettend veel moeite om enige structuur in mijn leven aan te brengen. Ik ga vanzelf van de hak op de tak en het wordt chaos. Zelfs de simpelste dingen kunnen mij heel veel moeite kosten. Wat heb ik dan aan "Wees mild voor jezelf"? Ik zou weleens problemen opgelost zien worden en als het nodig is, wil ik er keihard voor werken.
Ik heb het zo vaak gehoord van mensen die ontwetend, bemoeierig en betuttelend zijn. Dus ik koppel dat aan die woorden.
En wat betreft dat van "de psycholoog lost het allemaal voor je op". Ik heb dat niet gehoord uit de mond van een serieuze individuele behandelaar zelf. Maar ik merk wel dat het geclaimd wordt vanuit de instanties, als een soort advertisement. Ga maar naar de website van PsyQ bijvoorbeeld.
Maar het is heel erg in de samenleving geintegreerd. Het komt bijvoorbeeld vaak voor dat ouders hun kinderen met problemen van de ene specialist naar de andere slepen en naar de buitenwereld pronken dat ze dat allemaal voor hun probleemkind over hebben. Terwijl die problemen er zijn omdat die ouders het vertikken in te zien dat zij er zelf een zooi van maken.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |