LGBTQ-intolerantie
Het was pas op 1 april 2001 dat het eerste homohuwelijk ter wereld plaatsvond. Sinds die 20 jaar zijn we letterlijk overspoeld met propaganda uit de LGBTQ+-hoek. Het bleek niet genoeg alleen het feit te accepteren dat zulke dingen worden toegestaan in Nederland, nee, we moesten het ook toejuichen, steunen, cool vinden, en het liefst zelf ook niet meer hetero zijn. Kinderliedjes en kinderboeken kwamen er aan te pas om ook de jongste mensen te overtuigen van deze complete omarming van de regenboog-brigade. “Tolerantie” is hierbij steeds het sleutelwoord. Eenieder die niet volledig mee loopt met de roze fanfare, wordt weggezet als “homofoob” en “intolerant”, zoals de Zionisten moord en brand schreeuwen over “anti-semitisme” wanneer je het apartheidsbeleid en geweld van Israël bekritiseert.
“Tolerantie”. Ik heb echter al regelmatig ervaren hoe “tolerant” deze roze ridders zelf zijn wanneer je kritische vragen stelt of niet in de lijn loopt die zij willen zien. Dus laten we eens kijken hoe tolerant de LGBTQ+-beweging zelf eigenlijk is…
Een tijdje geleden zag ik een bizarre video voorbij komen van een debat aan de Portland State University. Wanneer biologe Heather Heying stelt dat het een feit is dat er biologische verschillen zijn tussen mannen en vrouwen, begint een groepje activisten in het publiek stennis te schoppen. Ze trekken kabels van microfoons er uit en gooien met stoelen, totdat ze door de beveiliging de zaal uit worden gewerkt. De activisten roepen dat de mensen in de zaal “gehersenspoeld” zijn omdat ze geloven dat er verschillen zijn tussen mannen en vrouwen. Ze komen aan met termen als “fascisten” en “nazi’s”, waar we volgens deze oproerkraaiers niet naar zouden moeten luisteren. Ik wist niet wat ik zag. Hier waren serieus volwassen mensen die studeren aan een universiteit, die je een gehersenspoelde fascist noemen wanneer je zegt dat er biologische verschillen zijn tussen mannen en vrouwen. Mensen die vinden dat je geen recht van spreken zou moeten hebben wanneer je dit feit bevestigt. De voorzitter van het debat merkte na deze rel terecht op dat wanneer we zelfs op een universiteit niet zulke debatten kunnen voeren, dat het dan nergens kan.
Je zou kunnen denken dat dit een incident was van een paar losgeslagen eenlingen. Maar nee. Hoe meer ik op onderzoek uit ging, hoe meer “incidenten” ik tegen kwam.
Moeders die op fora hun zorgen uitspreken over hun tienerdochters die er over denken jongens te willen worden, worden uitgelachen en uitgescholden, er wordt gedaan of ze niet werkelijk van hun kinderen houden. Nette reacties van critici op de LGBTQ+-fora worden verwijderd, hun accounts worden geblokkeerd. Boeken die een kritisch antwoord geven op de LGBTQ+-beweging worden onder dreiging van de schappen gehaald. Podcasts worden onder druk gezet wanneer ze sprekers uitnodigen die niet in het roze straatje passen, schrijvers worden bedreigd, universiteiten mogen geen sprekers meer uitnodigen, Facebook-posts en Youtube-video’s worden verwijderd, en meer van dat soort ongein. Ik ontdekte een hele beerput vol intolerantie van deze lobby die zelf al 20 jaar luidkeels roept om “tolerantie”, en het was zeker geen gemakkelijke opgave voor mij deze voorbeelden te vinden. Want wanneer ik op Google zaken zoek als “intolerantie door LGBT”, krijg ik alleen suggesties over homofobie en intolerantie tegen LGBT. Wanneer ik zaken zoek als “intimidatie door LGBT”, krijg ik alleen suggesties over homofobie en initimidatie tegen LGBT.
Toch heb ik heel wat voorbeelden bijeen weten te sprokkelen, die ik in shaa’-Allah nader zal bespreken in mijn komende lezing over dit onderwerp. Hier alvast enkele voorbeelden:
J.K. Rowling, de schrijfster van de Harry Potter-serie, Twitterde deze week dat ze de afgelopen tijd honderden keren is bedreigd door LGBTQ-activisten die haar willen “slaan, verkrachten, vermoorden en bombarderen”. Rowling kwam eind 2019 onder vuur te liggen toen ze op social media een artikel bekritiseerde waarin de omschrijving ‘mensen die menstrueren’ voorkwam. Ze grapte dat daar toch een woord voor was, doelend op vrouwen. Critici namen dat haar kwalijk omdat ook transgender “mannen” kunnen menstrueren. Vanwege de vele boze reacties op haar opmerking schreef ze een blogpost waarin ze aangaf dat ze tegen het “uitwissen” van biologische seksebepaling is. Maandag deelde Rowling een tweet van iemand die haar ‘een hele mooie bom in je brievenbus’ wenste. Daarna liet ze weten dat dat een van de honderden bedreigingen is die ze heeft ontvangen van transactivisten, waarna ze terecht en vol humor opmerkte:’dus nu realiseer ik me dat deze beweging absoluut niet riskant voor vrouwen is.’
Abigail Shrier is een journaliste bij de Wall Street Journal en de schrijfster van het geweldige boek “Irreversible Damage” dat ik momenteel aan het lezen ben. Dit boek gaat over de transgender-hype die de huidige generatie tienermeisjes overkomt, en hoe het overgrote merendeel van deze meisjes dat niet echt uit overtuiging doet, maar onder invloed van influencers op Youtube en elders, onder invloed van vriendinnen, het huidige politieke beleid en de LGBT-propaganda op scholen. Een heel respectvol en volwassen boek van een intelligente en welbespraakte journaliste. Desalniettemin was alleen het onderwerp en de kritische toon van het boek al voldoende om een orkaan aan kritiek te genereren, nog voordat het boek uit was gekomen. Nog voordat de inkt van de eerste druk was opgedroogd werd haar uitgever overspoeld met brieven en e-mails van mensen die meenden dat dit boek niet uit mocht komen. Op zijn zachtst gezegd vreemd, aangezien nog niemand van hen het boek gelezen had; maar ook in mijn da’wah ben ik verschillende keren politici en journalisten tegengekomen die meenden dat ik een bepaalde toespraak niet mocht houden, nog voordat ik en woord had gesproken. Er zijn nu eenmaal bepaalde krachten die niet willen dat een bepaald kritisch geluid wordt verkondigd. Het bleef voor Abigail Shrier niet bij brieven en emails. Magazines die benaderd werden, weigerden een review over het boek te schrijven. Zelfs het blad Kirkus, dat jaarlijks reviews schrijft van zo’n 10.000 boeken (!!), weigerde een review te schrijven voor dit boek, terwijl men normaal zelfs reviews schrijft over kleine en onbekende schrijvers en uitgevers. Toen Shrier’s uitgever advertenties wilde plaatsen op Amazon om het boek te promoten, weigerde Amazon deze advertenties, met als verklaring van Amazon dat het boek vraagtekens zette bij de transgender-beweging. Zelfs vraagtekens zetten mag niet meer in de tolerante wereld van Amazon. Bek houden een meelopen met de kudde. Amazon ging een stap verder; wanneer je de titel van Shrier’s boek intypte, werd er verteld dat het boek niet beschikbaar is, maar kwamen er wel suggesties op voor boeken die transgenderisme en geslachtsveranderingen juist toejuichen en promoten.
Ook Target, een zeer grote Amerikaanse winkelketen, haalde het boek van haar website, nadat ze emails en Twitter-berichten hadden ontvangen van boze transgender-activisten. Target verkoopt echter wel op grote schaal Gay-Pride merchandise, waarvan de opbrengst naar LGBT-lobbygroepen gaat. Pas na een hoop protestbrieven van mensen die tegen deze censuur van boeken zijn, plaatste Target het boek weer terug op haar website.
Joe Rogan, een onafhankelijke maker van Podcasts, durfde het wel aan Abigail Shrier uit te nodigen om te komen praten over haar boek. Joe Rogan’s podcast wordt echter aangeboden door Spotify, en daar begonnen medewerkers te steigeren. Zij dreigden in staking te gaan als de desbetreffende podcast niet zou worden verwijderd van het platform. Hierna werden tien vergaderingen gehouden door Spotify, in een poging deze medewerkers op andere gedachten te brengen, wat uiteindelijk lukte.
Sean Scott was een lid van de National Association of Science Writers, een online platform van wetenschapsjournalisten dat ook nieuwe publicaties bespreekt. Sean Scott had Shrier’s boek nog niet gelezen, maar schreef dat het onderwerp hem wel interessant klonkt. Om die reden werd Sean Scott van het platform verbannen en zijn account opgeheven.
Een laatste voorbeeldje van wat dit geweldige boek overkwam: de openbare bibliotheek van de Canadese stad Halifax heeft twee exemplaren van dit boek op haar planken staan. Dat kan natuurlijk niet, mensen zouden zomaar op het rare idee kunnen komen dit boek te gaan lezen, moeten de transgender-activisten gedacht hebben. Zij begonnen een petitie en protesteerden voor de deur van de bibliotheek. De bibliotheek hield haar rug recht en zei dat censuur van boeken niet past binnen de wereld van intellectuele vrijheid. Hierop verbraken de LGBT-verenigingen van Halifax, waaronder Halifax Pride, al hun banden met de bibliotheek. Natuurlijk geen ramp, maar het toont je aan hoe tolerant deze groeperingen zelf zijn tegenover andersdenkenden.
Een laatste voorbeeldje van de LGBTQ+-intolerantie:
Ryan T. Anderson is de schrijver van het boek “When Harry became Sally”, waarin hij grote vraagtekens en kritische noten zet bij de huidige transgender-hype. Het boek werd direct verbannen van Amazon (ook Amazon.nl), met als reden dat het transgenderisme als een psychische aandoening zou omschrijven. The National Coalition Against Censorship en enkele senatoren vroegen Amazon om een verklaring voor deze censuur, maar Amazon hield voet bij stuk. Het boek is in Nederland dan ook alleen te bestellen bij
Bol.com, niet bij Amazon.
Zie hier slechts drie voorbeelden uit de diepe beerput van intolerantie van deze beweging die zelf al jarenlang hamert op “tolerantie”. We begrijpen nu dat deze “tolerantie” alleen geldt zolang je feestend mee loopt met het regenboogcircus. We voeren een ongelijke strijd; zij hebben de massamedia en politiek aan hun zijde, maar een man als ik mag al blij zijn als zijn FB-post langer dan 12 uur online blijft staan.
Misschien dat een omroep als Ongehoord Nederland hier eens aandacht aan durft te besteden, al vrees ik dat zij dan uit het publieke bestel zullen worden getrapt.