R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het trekt automatisch een bepaalde kant op zodra er kinderen komen. Dat is niet de schuld van het koppel, maar dat is gewoon hoe het loopt.quote:Op donderdag 16 september 2021 14:14 schreef TaMieke het volgende:
[..]
Oke, ik snap wat je bedoelt. Dat niet alleen zitten heb ik alleen als ze vragen of ik kom eten. Alsof ik ineens niet meer voor mezelf kan koken
Maar volgens jouw logica is elke vriendschap ongelijk zodra iemand een relatie krijgt?! Dat lijkt me ook geen goede manier om naar vriendschappen/relaties te kijken.
Gelijkwaardig waarin trouwens? Het aantal mensen?
Denk vooral dat iedereen zich in elkaars situatie moet kunnen inleven. Als het echt alleen maar over de kinderen gaat en er geen plek meer is voor jouw verhalen/leven, dan wordt het ongelijkwaardig en zou ik ook niet meer snel op bezoek gaan.
Dat diegene met jonge kinderen niet meer elke zaterdag in de kroeg hangt, is logisch. Maar misschien 1 zaterdag met de mannen op stap moet toch wel kunnen, lijkt me?!
Laatst was ik bijvoorbeeld met dit koppel op een terras, en de kinderwagen stond er ook bij. Iedereen sprak hen aan, over hun kind, hoe het ging, of de baby goed slaapt enzo. Vervolgens was het 20:00 uur en werd de baby een beetje huilerig en besloot de moeder dat we gingen afrekenen en naar huis gingen.
Al dit soort dingen zijn natuurlijk hartstikke logisch. Ze kunnen die baby niet alleen thuis laten. Op een gegeven moment is zo'n baby er klaar mee en moet het naar bed. Maar onderaan de streep zit ik er de helft van de tijd een beetje bij als een lulletje rozenwater en heb ik ook weinig in de melk te brokkelen over hoe laat we naar huis gaan. Dat besluiten de ouders, omdat het tijd wordt voor de baby.
Nogmaals : heel normaal allemaal vanuit het perspectief van de baby en de ouders gezien. Maar voor mij als single is het niet echt gezond. Wel af en toe, maar niet structureel. In mijn situatie kun je beter je eigen weg/pad kiezen waarin je zélf de teugels in handen kunt nemen en niet jouw avond voor een groot deel wordt bepaald door de baby van een ander koppel nota bene. In die zin is het niet gelijk. Misschien wel gelijkwaardig, maar niet gelijk.
Maar zoals Marz inderdaad zegt : daar ben je zelf altijd nog bij en je beslist zelf hoe ver je het laat komen. En door dit hier nu eens aan te stippen besef ik mij dat ik misschien soms een beetje te veel erin ben meegegaan. Je moet toch zelf ervoor zorgen dat je je boeltje op orde krijgt.
Je kunt toch gewoon met andere mensen optrekken in plaats van met koppels die kinderen hebben?quote:
[..]
Het trekt automatisch een bepaalde kant op zodra er kinderen komen. Dat is niet de schuld van het koppel, maar dat is gewoon hoe het loopt.
Laatst was ik bijvoorbeeld met dit koppel op een terras, en de kinderwagen stond er ook bij. Iedereen sprak hen aan, over hun kind, hoe het ging, of de baby goed slaapt enzo. Vervolgens was het 20:00 uur en werd de baby een beetje huilerig en besloot de moeder dat we gingen afrekenen en naar huis gingen.
Al dit soort dingen zijn natuurlijk hartstikke logisch. Ze kunnen die baby niet alleen thuis laten. Op een gegeven moment is zo'n baby er klaar mee en moet het naar bed. Maar onderaan de streep zit ik er de helft van de tijd een beetje bij als een lulletje rozenwater en heb ik ook weinig in de melk te brokkelen over hoe laat we naar huis gaan. Dat besluiten de ouders, omdat het tijd wordt voor de baby.
Nogmaals : heel normaal allemaal vanuit het perspectief van de baby en de ouders gezien. Maar voor mij als single is het niet echt gezond. Wel af en toe, maar niet structureel. In mijn situatie kun je beter je eigen weg/pad kiezen waarin je zélf de teugels in handen kunt nemen en niet jouw avond voor een groot deel wordt bepaald door de baby van een ander koppel nota bene. In die zin is het niet gelijk. Misschien wel gelijkwaardig, maar niet gelijk.
Maar zoals Marz inderdaad zegt : daar ben je zelf altijd nog bij en je beslist zelf hoe ver je het laat komen. En door dit hier nu eens aan te stippen besef ik mij dat ik misschien soms een beetje te veel erin ben meegegaan. Je moet toch zelf ervoor zorgen dat je je boeltje op orde krijgt.
Breitling - Instruments for Professionals
Uiteraard. Besef me door deze discussie ook dat het voor mij beter is om dat wat meer te gaan doen.quote:
[..]
Je kunt toch gewoon met andere mensen optrekken in plaats van met koppels die kinderen hebben?
Enfin, ik ben ook een beetje kwijt hoe we precies in deze discussie terecht zijn gekomen of wat de relevantie er precies van is.
Nou volgens mij begon het 6 dagen gelezen toen je dit topic nieuw leven inblies met een post over fear of missing out. Daar is dit nu uiteindelijk volgens mij een beetje het gevolg van.quote:
[..]
Uiteraard. Besef me door deze discussie ook dat het voor mij beter is om dat wat meer te gaan doen.
Enfin, ik ben ook een beetje kwijt hoe we precies in deze discussie terecht zijn gekomen of wat de relevantie er precies van is.
Breitling - Instruments for Professionals
Nja vanuit mijn eigen perceptie zijn dat dingen waar je als single 30ér tegenaan kunt lopen. De één vindt het zo te lezen totale onzin, de ander herkent zich erin. En nu hebben we opeens een zijpad over koppels met kinderen gevonden. Echter is dat maar een deel van het verhaal.quote:
[..]
Nou volgens mij begon het 6 dagen gelezen toen je dit topic nieuw leven inblies met een post over fear of missing out. Daar is dit nu uiteindelijk volgens mij een beetje het gevolg van.
Ik vind het iig fijn om ervaringen uit te wisselen over de beschikbaarheid van gelijkgestemde leeftijdsgenoten in de niet-grootstedelijke omgeving.
Aangezien het topic gaat over single 30ers lijkt me dat wel ontopic.
Aangezien het topic gaat over single 30ers lijkt me dat wel ontopic.
What's the name of the game?
Naja ik herken het wel, maar de oplossing kan maar 2 kanten op he. Of je stoort je er gewoon niet aan, of je moet (meer) met andere mensen omgaan die niet een koppel met kinderen zijn natuurlijk.quote:
[..]
Nja vanuit mijn eigen perceptie zijn dat dingen waar je als single 30ér tegenaan kunt lopen. De één vindt het zo te lezen totale onzin, de ander herkent zich erin. En nu hebben we opeens een zijpad over koppels met kinderen gevonden. Echter is dat maar een deel van het verhaal.
Breitling - Instruments for Professionals
Ze hebben toch zelf ook behoefte om sociaal contact met iemand te hebben? Niet uit medelijden maar gewoon omdat ook mensen met een gezin dat graag willen. Alleen niet ergens op een of andere party maar thuis.quote:
Iets is nooit alleen maar zwart of wit.
Natuurlijk bedoelen ze het goed, maar kijk alleen al naar de manier waarop je het zélf verwoordt ''Mensen nodigen je uit zodat je niet alleen zit'' Alleen al hoe je dat verwoordt, impliceert al een bepaalde mate van ongelijkheid. Het ''welwillende'' koppel nodigt de ''zielige'' single uit zodat die maar niet alleen zit.
Voor mijn gevoel moet samenkomen altijd wel gelijkwaardig zijn, en omdat je als koppel met twee kinderen en single al snel in zulke verschillende situaties zit, ontstaat er al snel een soort onbalans.
Het idee dat ze het puur uit medelijden met je doen gaat natuurlijk ook nergens over. Dan vind je eerder jezelf zielig.
Wat ik meer bedoel, is de beeldvorming.quote:
[..]
Ze hebben toch zelf ook behoefte om sociaal contact met iemand te hebben? Niet uit medelijden maar gewoon omdat ook mensen met een gezin dat graag willen. Alleen niet ergens op een of andere party maar thuis.
Het idee dat ze het puur uit medelijden met je doen gaat natuurlijk ook nergens over. Dan vind je eerder jezelf zielig.
Van dit koppel weet ik dat ze het net zo leuk vinden om mij over de vloer te hebben, dan als ik het vind om naar hen toe te gaan.
Maar ik merk wel dat buitenstaanders er al snel een bepaald beeld bij krijgen. Zo was ik laatst bij hen, toen er ook nog een ander persoon was. Die zei tegen mij ''Jij bent ook vaak hier he. Nou wees maar blij met zo'n goede vriend als Chris, want de meeste mensen met pasgeboren baby's en dreumessen willen niet meer elk weekend iets doen''.
M'n eigen moeder zei het laatst ook nog : ''Ga je nou alweer naar Chris? Zorg je wel dat je niet te veel bent daar? Die kinderen hebben rust, reinheid en regelmaat nodig en vindt Lisa (zijn vriendin) het ook wel leuk als jij komt? Ik kan me goed voorstellen dat ze erg druk is de hele week met die kinderen en dat ze even behoefte heeft aan rust.
Dus voor je het weet heb je zo'n beeld over jezelf gecreeerd waarin je een soort van treurige single bent die wordt ''opgevangen'' ofzo. En hoewel ik weet dat het feitelijk niet zo is, zit ik ook niet zo te wachten op zo'n imago. Op de een of andere manier vinden mensne het toch vreemd ofzo valt me op.
Het is inderdaad zo simpel. Als je behoeftes hebt en je vrienden kunnen die door hun nieuwe levensstijl niet meer vervullen dan kun je 2 dingen doen.quote:
[..]
Naja ik herken het wel, maar de oplossing kan maar 2 kanten op he. Of je stoort je er gewoon niet aan, of je moet (meer) met andere mensen omgaan die niet een koppel met kinderen zijn natuurlijk.
1. Je sociale netwerk uitbreiden met mensen die wel mee willen naar festivals en kroegen. En tussen de bedrijven op bezoek bij je gesettelde vrienden, voor zover je er nog een band mee hebt
2. Er eindeloos over zeuren dat hun levensstijl wat anders is dan de jouwe, je tekort gedaan voelen omdat ze niet enkel met jou rekening kunnen houden en boos zijn dat je die behoeftes mist
Om een of andere vage reden schijnen sommigen het tweede de voorkeur te geven.
Joh, soms kun je toch ook gewoon je bevindingen en ervaringen (waar je tegenaan loopt enzo) met elkaar bespreken?
Dit heeft helemaal niks met eindeloos zeuren te maken.
Daarnaast : als je zo klinisch overal tegenaan gaat kijken, kun je zo'n antwoord wel in elk R&P topic gaan neerkwakken ''Je kan er wel over blijven zeuren, maar [...]''
Dit heeft helemaal niks met eindeloos zeuren te maken.
Daarnaast : als je zo klinisch overal tegenaan gaat kijken, kun je zo'n antwoord wel in elk R&P topic gaan neerkwakken ''Je kan er wel over blijven zeuren, maar [...]''
Er sluipt soms wel wat superioriteit in als je als vrijgezel omgaat met stellen. Bijvoorbeeld als ze dan een vrijgezelle vriend uitnodigen om je te koppelen.
In dit geval was die vriend verslaafd en 100% arbeidsongeschikt wegens psychische problemen, toen heb ik gevraagd waarom vinden jullie dit een geschikte man voor mij? Wil je me graag de vernieling in helpen of is het een grap?
Dat was toch wel vanuit een soort medelijden (iig naar die kerel toe) en de gedachte van laten we die arme eenzame zielen eens bij elkaar brengen, wie weet wat voor moois er opbloeit. Mag je niets van vinden natuurlijk, want "het was goed bedoeld" en je kan altijd nee zeggen toch, maar komop zeg, ik kan me niet voorstellen dat ik zelf ooit zoiets zou doen.
Want nieuwe mensen leren kennen gaat ook niet altijd over rozen, het is niet dat je op elke straathoek fantastische nieuwe hechte vriendschappen sluit dat weet ook iedereen. Zoiets kost best wat tijd en energie.
Het is wel beter om toch die stap te zetten idd, uiteindelijk levert het je meer voldoening op. Maar volgens mij is iedereen het daar al over eens.
In dit geval was die vriend verslaafd en 100% arbeidsongeschikt wegens psychische problemen, toen heb ik gevraagd waarom vinden jullie dit een geschikte man voor mij? Wil je me graag de vernieling in helpen of is het een grap?
Dat was toch wel vanuit een soort medelijden (iig naar die kerel toe) en de gedachte van laten we die arme eenzame zielen eens bij elkaar brengen, wie weet wat voor moois er opbloeit. Mag je niets van vinden natuurlijk, want "het was goed bedoeld" en je kan altijd nee zeggen toch, maar komop zeg, ik kan me niet voorstellen dat ik zelf ooit zoiets zou doen.
Tja men moet eerst iets ervaren om een conclusie te kunnen trekken. Eindeloos over zeuren is wel weer heel negatief. Als je eerst beste maatjes was met iemand en zijn/haar hele leefsituatie is inmiddels veranderd waardoor het scheef groeit, dan duurt het soms ff voordat je voelt dat je er niet zo veel meer uit haalt. Stellen kunnen geneigd zijn om je gewoon wekelijks uit te blijven nodigen heb ik gemerkt, als je dan zelf ook niets te doen hebt ga je er makkelijk op in, is ook wel lekker comfortabel.quote:
[..]
Het is inderdaad zo simpel. Als je behoeftes hebt en je vrienden kunnen die door hun nieuwe levensstijl niet meer vervullen dan kun je 2 dingen doen.
1. Je sociale netwerk uitbreiden met mensen die wel mee willen naar festivals en kroegen. En tussen de bedrijven op bezoek bij je gesettelde vrienden, voor zover je er nog een band mee hebt
2. Er eindeloos over zeuren dat hun levensstijl wat anders is dan de jouwe, je tekort gedaan voelen omdat ze niet enkel met jou rekening kunnen houden en boos zijn dat je die behoeftes mist
Om een of andere vage reden schijnen sommigen het tweede de voorkeur te geven.
Want nieuwe mensen leren kennen gaat ook niet altijd over rozen, het is niet dat je op elke straathoek fantastische nieuwe hechte vriendschappen sluit dat weet ook iedereen. Zoiets kost best wat tijd en energie.
Het is wel beter om toch die stap te zetten idd, uiteindelijk levert het je meer voldoening op. Maar volgens mij is iedereen het daar al over eens.
What's the name of the game?
Ik zou in een situatie dat een stel met kinderen me iedere week uitnodigt eerder denken dat het andersom is en er niemand ander bij hen op bezoek wil komen voor hun sociale behoeften. Als single zijn er immers een stuk meer mogelijkheden om wat te gaan doen.quote:
[..]
Wat ik meer bedoel, is de beeldvorming.
Van dit koppel weet ik dat ze het net zo leuk vinden om mij over de vloer te hebben, dan als ik het vind om naar hen toe te gaan.
Maar ik merk wel dat buitenstaanders er al snel een bepaald beeld bij krijgen. Zo was ik laatst bij hen, toen er ook nog een ander persoon was. Die zei tegen mij ''Jij bent ook vaak hier he. Nou wees maar blij met zo'n goede vriend als Chris, want de meeste mensen met pasgeboren baby's en dreumessen willen niet meer elk weekend iets doen''.
M'n eigen moeder zei het laatst ook nog : ''Ga je nou alweer naar Chris? Zorg je wel dat je niet te veel bent daar? Die kinderen hebben rust, reinheid en regelmaat nodig en vindt Lisa (zijn vriendin) het ook wel leuk als jij komt? Ik kan me goed voorstellen dat ze erg druk is de hele week met die kinderen en dat ze even behoefte heeft aan rust.
Dus voor je het weet heb je zo'n beeld over jezelf gecreeerd waarin je een soort van treurige single bent die wordt ''opgevangen'' ofzo. En hoewel ik weet dat het feitelijk niet zo is, zit ik ook niet zo te wachten op zo'n imago. Op de een of andere manier vinden mensne het toch vreemd ofzo valt me op.
Maar het beeld van een treurige single kan niet echt ontstaan als het niet ook daar aan grenst. Als je immers een goed gevulde agenda hebt dan is er namelijk geen reden te denken dat het uit medelijden is.
Nja dat bedoel ik inderdaad : als single krijg je in dat geval vaak te maken met een soort sticker op je hoofd. ''Hij is daar elk weekend. Wat treurig, hij heeft waarschijnlijk niks anders te doen''. Terwijl als koppel is dat niet het geval, en word je eerder aangemerkt als de personen die zich heel empatisch over de single ''ontfermen''.quote:
[..]
Ik zou in een situatie dat een stel met kinderen me iedere week uitnodigt eerder denken dat het andersom is en er niemand ander bij hen op bezoek wil komen voor hun sociale behoeften. Als single zijn er immers een stuk meer mogelijkheden om wat te gaan doen.
Maar het beeld van een treurige single kan niet echt ontstaan als het niet ook daar aan grenst. Als je immers een goed gevulde agenda hebt dan is er namelijk geen reden te denken dat het uit medelijden is.
Terwijl in de praktijk kan voor het koppel natuurlijk precies hetzelfde gelden als voor de single.
In mijn geval is het overigens wel zo dat mijn sociale agenda niet meer zo vol is nu als 32 jarige, dan hij was toen ik 22 was. Dat vind ik ook niet zo erg, want mijn behoeftes zijn ook anders. Maar ik heb wel degelijk genoeg alternatieven. Echter is het vaak een bewuste keuze om op zaterdagavond naar dit koppel toe te gaan, in plaats van naar een andere vriend. Immers vind ik het onderaan de streep gezellig, wonen ze op fietsafstand in plaats van 1 uur rijden verderop of in een binnenstad waardoor ik om 23:00 's avonds alweer rekening ermee moet houden dat ik mijn laatste trein mis.
Dat is juist een beetje die scheve stigmatisering die ik bedoel.
Maar als je dan iedere week daar op bezoek gaat lig je wel weer wakker van "fear of missing out" omdat je niet op een plek bent waar je vrouwen kan scoren? Dan begint het meer op een dwangneurose te lijken die bezoeken.quote:
[..]
Nja dat bedoel ik inderdaad : als single krijg je in dat geval vaak te maken met een soort sticker op je hoofd. ''Hij is daar elk weekend. Wat treurig, hij heeft waarschijnlijk niks anders te doen''. Terwijl als koppel is dat niet het geval, en word je eerder aangemerkt als de personen die zich heel empatisch over de single ''ontfermen''.
Terwijl in de praktijk kan voor het koppel natuurlijk precies hetzelfde gelden als voor de single.
In mijn geval is het overigens wel zo dat mijn sociale agenda niet meer zo vol is nu als 32 jarige, dan hij was toen ik 22 was. Dat vind ik ook niet zo erg, want mijn behoeftes zijn ook anders. Maar ik heb wel degelijk genoeg alternatieven. Echter is het vaak een bewuste keuze om op zaterdagavond naar dit koppel toe te gaan, in plaats van naar een andere vriend. Immers vind ik het onderaan de streep gezellig, wonen ze op fietsafstand in plaats van 1 uur rijden verderop of in een binnenstad waardoor ik om 23:00 's avonds alweer rekening ermee moet houden dat ik mijn laatste trein mis.
Dat is juist een beetje die scheve stigmatisering die ik bedoel.
Maargoed, hoe er tegen je aan gekeken wordt als single is ook ene kwestie van hoe je single leven eruit ziet en erover praat. Dat kan zowel deerniswekkend als jaloersmakend zijn. Wie voor het tweede zorgt zal niet snel last hebben van een imao van het eerste.
Naja er zijn mensen die singles per definitie zielig vinden, omdat ze geen relatie hebben. Zij zien je goedgevulde agenda niet, dus weten niet dat je niet zielig bent. Het hebben van een partner (en kinderen) is nog steeds de standaard en als je daar van af wijkt, is het voor sommige mensen moeilijk voor te stellen dat je ook gelukkig kan zijn. Als je zelf tevreden bent, heb je een stuk minder last van de stigmatisering. Maar ja, de meeste mensen willen toch wel een relatie, dus daar zal het beeld van de zielige single ook wel door komen.quote:
[..]
Maar het beeld van een treurige single kan niet echt ontstaan als het niet ook daar aan grenst. Als je immers een goed gevulde agenda hebt dan is er namelijk geen reden te denken dat het uit medelijden is.
Ik herken het "probleem" ook wel dat vrienden kinderen krijgen en minder tijd hebben en hun agenda door de kinderen bepaald wordt. Ik spreek er dan automatisch ook wat minder mee af. Laatst wel apart dat ik niet was uitgenodigd voor een baby-shower van mn vriendengroep, omdat ik geen kinderen heb, maar vond ik eigenlijk ook wel prima, ben toch niet zo dol op die feestjes. En heb inderdaad ook wat gelijkgestemde vrienden verzameld, dat is wel zo fijn.
Ik vind het ook wel eens storend dat er verwacht wordt dat je je als single wel aan kan passen, omdat je met niemand hoeft af te stemmen. Net als dat je in het hoogseizoen geen vakantie kan nemen, omdat dan de mensen met kinderen vakantie moeten hebben. Nu heb ik daar in mijn functie geen last van, maar wel de klachten gehoord van single /kinderloze collega's op een andere afdeling. (maar ok, dit is wel wat offtopic)
Woorden zijn een zeldzaam iets
Wie teveel zegt
Zegt niets 🎶
Wie teveel zegt
Zegt niets 🎶
Ik om ze niet tegen maar mogelijk heb ik sowieso al niks met mensen die een dergelijke eendimensionale kijk op het leven hebben. Ik ben tot vorig jaar 3 jaar single geweest. Eigenlijk nooit gemerkt dan mensen me deerniswekkend vonden.quote:
[..]
Naja er zijn mensen die singles per definitie zielig vinden, omdat ze geen relatie hebben. Zij zien je goedgevulde agenda niet, dus weten niet dat je niet zielig bent. Het hebben van een partner (en kinderen) is nog steeds de standaard en als je daar van af wijkt, is het voor sommige mensen moeilijk voor te stellen dat je ook gelukkig kan zijn. Als je zelf tevreden bent, heb je een stuk minder last van de stigmatisering. Maar ja, de meeste mensen willen toch wel een relatie, dus daar zal het beeld van de zielige single ook wel door komen.
Het komt ook neer op hoe je jezelf branded. Als ik as single op een verjaardag met gezinnetjes kom en ik vertel de hele middag enthousiast verhalen over wat voor tofs ik meegemaakt, gedaan of geleerd heb dan worden ze een beetje jaloers, omdat ze dat zelf niet in die mate kunnen. Als ik daar kom en een beetje ga klagen over dat ik iedere avond in mijn eentje voor netflix zit en ik zo baal dat ik alleen ben dan zullen ze me inderdaad al snel een loser vinden.
Dat zou ik wel als verraad beschouwen trouwens.quote:Ik herken het "probleem" ook wel dat vrienden kinderen krijgen en minder tijd hebben en hun agenda door de kinderen bepaald wordt. Ik spreek er dan automatisch ook wat minder mee af. Laatst wel apart dat ik niet was uitgenodigd voor een baby-shower van mn vriendengroep, omdat ik geen kinderen heb, maar vond ik eigenlijk ook wel prima, ben toch niet zo dol op die feestjes. En heb inderdaad ook wat gelijkgestemde vrienden verzameld, dat is wel zo fijn.
Maar ik heb wat vrienden met kinderen en wat zonder. De optelsom is een mooi sociaal leven.
Ik kan er niet zo mee zitten. Kinderen zijn nou eenmaal vrijheidsberovend maar ook weer noodzakelijk voor de maatschappij. Dus dan begrijp ik dat er iets meer aanpassingsvermogen van mij verwacht wordt. En dan vind ik het ook wel weer fijn dat ik die heb. Daar zal menig ouder weer een beetje jaloers op zijn. Want ik ben heel flexibel, dus waarom het dan niet gebruiken? Daar hoef ik me niet tekort gedaan over te voelen.quote:Ik vind het ook wel eens storend dat er verwacht wordt dat je je als single wel aan kan passen, omdat je met niemand hoeft af te stemmen. Net als dat je in het hoogseizoen geen vakantie kan nemen, omdat dan de mensen met kinderen vakantie moeten hebben. Nu heb ik daar in mijn functie geen last van, maar wel de klachten gehoord van single /kinderloze collega's op een andere afdeling. (maar ok, dit is wel wat offtopic)
Ook met vakanties heb ik er alle begrip voor. Ik zou het behoorlijk sneu vinden als de kinderen van mijn collega niet op vakantie kunnen omdat ik per se zijn plek moet hebben. Terwijl ik en mijn vriendin het hele jaar wel kunnen als we willen.
Er is ook nog een middenweg tussen deerniswekkend en jaloersmakend denk ik. Wat mij betreft is mijn single leven niet deerniswekkend, maar ik streef er ook niet naar dat het per sé jaloersmakend zou moeten zijn, en dat is het volgens mij ook niet.quote:
[..]
Maar als je dan iedere week daar op bezoek gaat lig je wel weer wakker van "fear of missing out" omdat je niet op een plek bent waar je vrouwen kan scoren? Dan begint het meer op een dwangneurose te lijken die bezoeken.
Maargoed, hoe er tegen je aan gekeken wordt als single is ook ene kwestie van hoe je single leven eruit ziet en erover praat. Dat kan zowel deerniswekkend als jaloersmakend zijn. Wie voor het tweede zorgt zal niet snel last hebben van een imao van het eerste.
Daarnaast brengt het hebben van FOMO op bepaalde punten ook niet per sé mee dat je dan dus maar een treurig single bestaan hebt zonder alternatieven en dat ik elke zaterdagavond maar weer hoop door dit ene stel te worden uitgenodigd omdat ik verder niets anders in mijn leven heb en huilend en eenzaam op de bank lig thuis.
Op zich heb ik genoeg vrienden. Het nadeel is alleen dat de meeste van die vrienden een relatie en/of kinderen hebben en veel minder dan ik de behoefte hebben om naar bepaalde plekken te gaan waar je eerder vrouwen ontmoet. Dus ondanks dat ik best wel de nodige opties heb, heb ik niet alle opties.
Maar onderaan de steep is het denk ik wel zo dat als je van binnenuit 100% content en tevreden bent met de manier waarop je leeft, dat het je ook geen fuck boeit hoe anderen daarover denken. Dat ik me dat kennelijk nogal aantrek, betekent kennelijk toch dat er in mij nog wel het nodige ongemak aanwezig is t.a.v. mijn single zijn. En dat klopt opzich ook wel. Ik ben opgevoed met het idee dat huisje, boompje, beestje het streven zou moeten zijn. En ik denk dat zolang ik dat niet heb ik het altijd als falen zal blijven zien, en dat het ongemak ook altijd sluimerend aanwezig zal blijven.
Dan kan ik het hebben over in het weekend bij koppels zitten en hoe dat dan weer door andere mensen wordt beoordeeld, fear of missing out in nachtclubs ; de bron van die gevoelens is hetzelfde en dat is onvrede met de huidige situatie. Wat dat betreft heb je gelijk: daar kun je nog topics over vol schrijven, maar dat gaat niks veranderen.
Ik snap op zich wel dat je dit denkt gezien je opvoeding en hoe de maatschappij er over denkt. Als je geen huisje boompje beestje hebt ben je niet “geslaagd” zogezegd. Zelf ben ik geen single maar ik ervaar dit ook wel, bijvoorbeeld op het gebied van kinderen krijgen en trouwen wat wordt geïdealiseerd. Zeker als vrouw moet je niet roepen dat je geen kinderen wil. Dan is het “waarom niet” of “wacht maar” (wel redelijk vergelijkbaar met single zijn denk ik wat dat betreft). Terwijl ik (bij kinderen vooral) dan denk: ja waarom wel eigenlijk? Nou vind ik persoonlijk dat het gezin teveel wordt geïdealiseerd, we leven niet meer in de jaren vijftig maar in 2021 waarin meer mensen dan ooit alleen wonen of zijn en het wordt alleen maar meer. Het is lang niet altijd vanzelfsprekend om bijvoorbeeld een relatie te hebben, of een gezin. Vind het ook belachelijk dat veel aanbiedingen in de supermarkt alleen handig zijn voor gezinnen, terwijl er enorm veel mensen alleen wonen. hallo 2021???quote:
[..]
Er is ook nog een middenweg tussen deerniswekkend en jaloersmakend denk ik. Wat mij betreft is mijn single leven niet deerniswekkend, maar ik streef er ook niet naar dat het per sé jaloersmakend zou moeten zijn, en dat is het volgens mij ook niet.
Daarnaast brengt het hebben van FOMO op bepaalde punten ook niet per sé mee dat je dan dus maar een treurig single bestaan hebt zonder alternatieven en dat ik elke zaterdagavond maar weer hoop door dit ene stel te worden uitgenodigd omdat ik verder niets anders in mijn leven heb en huilend en eenzaam op de bank lig thuis.
Op zich heb ik genoeg vrienden. Het nadeel is alleen dat de meeste van die vrienden een relatie en/of kinderen hebben en veel minder dan ik de behoefte hebben om naar bepaalde plekken te gaan waar je eerder vrouwen ontmoet. Dus ondanks dat ik best wel de nodige opties heb, heb ik niet alle opties.
Maar onderaan de steep is het denk ik wel zo dat als je van binnenuit 100% content en tevreden bent met de manier waarop je leeft, dat het je ook geen fuck boeit hoe anderen daarover denken. Dat ik me dat kennelijk nogal aantrek, betekent kennelijk toch dat er in mij nog wel het nodige ongemak aanwezig is t.a.v. mijn single zijn. En dat klopt opzich ook wel. Ik ben opgevoed met het idee dat huisje, boompje, beestje het streven zou moeten zijn. En ik denk dat zolang ik dat niet heb ik het altijd als falen zal blijven zien, en dat het ongemak ook altijd sluimerend aanwezig zal blijven.
Dan kan ik het hebben over in het weekend bij koppels zitten en hoe dat dan weer door andere mensen wordt beoordeeld, fear of missing out in nachtclubs ; de bron van die gevoelens is hetzelfde en dat is onvrede met de huidige situatie. Wat dat betreft heb je gelijk: daar kun je nog topics over vol schrijven, maar dat gaat niks veranderen.
Tegelijkertijd zie ik ook bij mensen die wel “huisje boompje beestje” hebben het gevoel ontstaat van “oké nu heb ik alles wat ik wilde, en nu? Is dit het?” Ikzelf heb een relatie en geen kinderwens, het lijkt mij echt de hel als je leven geleefd wordt door een stel kinderen en je allerlei vrijheden kwijt bent (en verantwoordelijkheden ervoor in de plaats krijgt). Nee hoor, dan ga ik liever om met iemand die bijvoorbeeld veel hobby’s uitoefent en alleen woont en/of single is, dat is een stuk interessanter dan iemand die niet veel tijd heeft voor andere dingen dan werk en kinderen (en vermoedelijk ook over niet veel andere dingen kan praten).
In mijn eigen vriendenkring zie ik dit overigens ook. Ik en een vriendin hebben allebei een relatie en geen kinderwens. Een gezamenlijke vriendin van ons is erg bezig met het huisje boompje beestje verhaal en wij denken “oké mooi en fijn dat je dit wil en kan, maar wij hebben andere ambities dan trouwen en kinderen krijgen”. Ik en vriendin 1 kunnen elkaar daar goed in vinden, vriendin 2 daarentegen is erg bezig met haar aanstaande bruiloft en verdere toekomstplannen. Prima natuurlijk en het is haar gegund, maar je merkt dan wel dat de empathie voor mensen die andere ambities hebben afneemt. En dat is erg jammer. Je kunt ook zonder kinderen of partner een leuk leven hebben, is net wat je er zelf van maakt. Belangrijker is denk ik of je een leuke persoonlijkheid hebt en inlevingsvermogen, ook voor mensen die niet voldoen aan het verhaal van huisje boompje en beestje. En dat je bedenkt dat sommigen dit ook gewoon niet willen.
Ja dat is wel zo, ik geloof dat er niemand in mijn naaste omgeving is die mij zielig vindt. Haha of ik heb het niet door, omdat ik mezelf niet zielig vindquote:
[..]
Het komt ook neer op hoe je jezelf branded. Als ik as single op een verjaardag met gezinnetjes kom en ik vertel de hele middag enthousiast verhalen over wat voor tofs ik meegemaakt, gedaan of geleerd heb dan worden ze een beetje jaloers, omdat ze dat zelf niet in die mate kunnen. Als ik daar kom en een beetje ga klagen over dat ik iedere avond in mijn eentje voor netflix zit en ik zo baal dat ik alleen ben dan zullen ze me inderdaad al snel een loser vinden.
Ik ga ervan uit dat mijn collega's naar mijn weekend vragen, omdat ze verwachten dat ik iets leuks heb gedaan, maar misschien is het wel omdat ze bang zijn dat ik het hele weekend alleen thuis gezeten heb 
En ze willen natuurlijk mijn date avonturen weten
Ach, ik denk gewoon dat ze weten dat ze me er geen plezier mee doen.quote:Dat zou ik wel als verraad beschouwen trouwens.
Ja, ik ga zelfs liever buiten het seizoen op vakantie en heb er ook best begrip voor, maar an sich heb ik evenveel recht op een vakantie in het seizoen. Bij de collega die er over klaagde was het ook zo dat hij een reden had om toch in het hoogseizoen te willen, maar de collega met kinderen vond dat hij meer recht had, want kinderen. Het vervelende was vooral dat hij zonder overleg zijn 3 weken had vastgelegd, want hij zag de noodzaak niet om met zijn kinderloze collega's te overleggen, aangezien die gewoon buiten het seizoen kunnen.quote:Ook met vakanties heb ik er alle begrip voor. Ik zou het behoorlijk sneu vinden als de kinderen van mijn collega niet op vakantie kunnen omdat ik per se zijn plek moet hebben. Terwijl ik en mijn vriendin het hele jaar wel kunnen als we willen.
Woorden zijn een zeldzaam iets
Wie teveel zegt
Zegt niets 🎶
Wie teveel zegt
Zegt niets 🎶
Maar komt de onvrede omdat je het gevoel hebt dat je gefaald hebt als je geen huisje, boompje, beestje hebt, of omdat je zelf ook gewoon denkt gelukkiger te zijn als je je leven met iemand kan delen? Ik denk eigenlijk dat toch bijna iedereen graag een partner wil (ik ook). Alleen je moet jezelf niet minderwaardig vinden zo lang je geen partner hebt. Ook zonder partner kun je een prima en geslaagd leven leiden.quote:
[..]
Dat ik me dat kennelijk nogal aantrek, betekent kennelijk toch dat er in mij nog wel het nodige ongemak aanwezig is t.a.v. mijn single zijn. En dat klopt opzich ook wel. Ik ben opgevoed met het idee dat huisje, boompje, beestje het streven zou moeten zijn. En ik denk dat zolang ik dat niet heb ik het altijd als falen zal blijven zien, en dat het ongemak ook altijd sluimerend aanwezig zal blijven.
Dan kan ik het hebben over in het weekend bij koppels zitten en hoe dat dan weer door andere mensen wordt beoordeeld, fear of missing out in nachtclubs ; de bron van die gevoelens is hetzelfde en dat is onvrede met de huidige situatie. Wat dat betreft heb je gelijk: daar kun je nog topics over vol schrijven, maar dat gaat niks veranderen.
Maar het is ook logisch dat als je wel graag een partner wil, je eigenlijk wat anders wil dan op zaterdagavond op de bank zitten. Al kun je die zaterdagavond wel gebruiken om te swipen op tinder
de ervaring leert dat bezette mensen juist graag met me meekijken en beoordelen op tinder [ Bericht 0% gewijzigd door MizzezAmy op 16-09-2021 23:23:28 ]
Woorden zijn een zeldzaam iets
Wie teveel zegt
Zegt niets 🎶
Wie teveel zegt
Zegt niets 🎶
Niet alles in de stad is druk, lawaaierig en pleuris druk hoor. De kern wel vaak, maar genoeg wijken die er op fietsafstand vandaan liggen en vrij rustig zijn of bijna dorps aan doen.quote:
@:Autoscooter dit ervaar ik ook wel zo ja. Ik vind het niet per se heel erg, het is zoals het is maar je kan het niet ontkennen.
Ik woon in de provincie, iedereen die ik ken van mijn leeftijd heeft een gezin en staat daardoor heel anders in het leven dan ik.
Niet dat we een hekel aan elkaar hebben of dat ik nergens voor open sta, maar alle vrienden/kennissen/oud-collega's die ik gehad heb die een gezin hebben is weer verwaterd. Vaak zijn die gezinnen zo enorm hectisch en worden ze compleet geleefd, ze hebben het over woningonderhoud, hun baan die ze 9/10 keer niet leuk vinden maar vanwege verantwoordelijkheden niet kunnen verlaten, relatieproblemen, schoonfamilie, Kamado's en Efteling tickets, puppy's, school, logistieke uitdagingen en dat soort dingen, het staat gewoon ver van me af. Je kan nooit spontaan met ze afspreken (wat begrijpelijk is, maar wel onhandig). Als ze een keer uitgaan willen ze direct helemaal los en de boel op stelten zetten, maar kakken ze steevast om 22:30 uur volledig in en gaan ze toch maar verstandig zijn want morgenvroeg staat er weer eentje naast hun bed.
Andersom had ik ook wel dat ze mij maar een oude vrijster vinden die maar wat rondklooit, waardoor ik nergens over mee kan praten wat de échte uitdagingen in het leven betreft zoals het hebben van een huwelijk, hypotheek en kinderen (is ook zo).
Mensen met relatie maar zonder kinderen werkt dan weer wel, mits het vrouwen zijn want vrienden zijn met mannen in relaties werkt ook weer niet echt (uberhaupt werkt vriendschap met mannen niet echt).
Ik word er ook wel eens moe van dat mensen die hier zelf geen ervaring mee hebben gaan lopen pushen dat het allemaal aan je eigen mentaliteit zou liggen. Ik kan hier wel bij 100 clubjes gaan, ik zit ook wel bij clubjes en ken best wel wat mensen maar kindloze leeftijdgenoten uit de stad heb ik steevast veel meer raakvlakken en klik mee. Het is dat het er zo pleurisdruk, duur en lawaaierig is en ik liever buitenaf woon, anders zou ik weer in de stad gaan wonen.
Mensen zoals ik zijn hier natuurlijk wel, maar de spoeling is dun en dan moet je ook maar net een klik hebben als je er 1 tegenkomt. Dus het resultaat is dat ik allemaal mensen ken die 10 jaar jonger zijn dan ik en mensen die minstens 10 jaar ouder zijn, dat werkt ook wel op zich. Maar met eigen generatiegenoten omgaan is toch wel anders.
Dat verplichte "huisje boompje beestje" is wel een dingetje nog in deze maatschappij. Iedereen roept gemakkelijk tegen singels "je moet gelukkig zijn met jezelf" maar vragen in hetzelfde gesprek net zo gemakkelijk wanneer je dan toch gaat daten of een vriend/vriendin krijgt. 
Soms vraag ik me wel eens af of al die mensen in een relatie ook gelukkig zijn met zichzelf en het uberhaupt kunnen redden in hun eentje. (als het erop aan komt, kan iedereen dat uiteraard. maar zoals eerder ook al gezegd, veel mensen blijven maar in een relatie omdat ze niet alleen durven zijn).
Waar ik me iets meer aan stoor is de vaak wat beperkte kijk van bepaalde mensen. Ik moet me wel kunnen verplaatsen in het gezinsleven en struggles met kinderen, maar andersom is die inleving er een stuk minder. Misschien moet je de datingstruggles van dichtbij meemaken om het te snappen. Dat kan ook.
En het inderdaad geen kinderen willen als vrouw is helemaal een no-go. Want wat als je je bedenkt? En wat ga je met je leven doen als je oud bent?
Ik heb geen idee, maar ik ga geen kinderen op de wereld zetten zodat zij zich verplicht voelen om bij mij op bezoek te komen.
Soms vraag ik me wel eens af of al die mensen in een relatie ook gelukkig zijn met zichzelf en het uberhaupt kunnen redden in hun eentje. (als het erop aan komt, kan iedereen dat uiteraard. maar zoals eerder ook al gezegd, veel mensen blijven maar in een relatie omdat ze niet alleen durven zijn).
Waar ik me iets meer aan stoor is de vaak wat beperkte kijk van bepaalde mensen. Ik moet me wel kunnen verplaatsen in het gezinsleven en struggles met kinderen, maar andersom is die inleving er een stuk minder. Misschien moet je de datingstruggles van dichtbij meemaken om het te snappen. Dat kan ook.
En het inderdaad geen kinderen willen als vrouw is helemaal een no-go. Want wat als je je bedenkt? En wat ga je met je leven doen als je oud bent?
Ik heb geen idee, maar ik ga geen kinderen op de wereld zetten zodat zij zich verplicht voelen om bij mij op bezoek te komen.
Dat is een kruis dat we als vrijgezellen / kinderlozen moeten dragen 
Ik herken wel de soms wat zelfgenoegzame houding van mensen met partner en kinderen die zelf menen ''hun boeltje helemaal op het droge'' te hebben en je dan soms kunnen aanspreken met zo'n toontje van ''Ik heb het allemaal al waargemaakt in het leven, heb niemand meer wat te bewijzen, wanneer ga jij het eens laten zien?''
Maargoed, ik denk ook wel dat het toch nog wel in ons DNA zit om kinderen te willen en te settelen met een partner. Dat is iets wat we als mens honderdduizenden jaren in min of meer die vorm hebben gedaan, en in het dierenrijk werkt het soms nog steeds zo dat dieren die niet voortplanten / geen partner vinden worden verstoten door de groep of vroeger sterven.
Ik vind het zelf erg dubbel. Moet eerlijk zeggen dat soms als ik een avond bij vrienden met baby's ben geweest, ik na thuiskomst nog wel eens 10 minuten op de bank voor me uit zit te staren. Dat ik het soms allemaal niet begrijp waarom mensen dit zichzelf allemaal aandoen en ze het ook zo vanzelfsprekend vinden allemaal. Het is zo enorm veel gedoe. Vind mijn vrienden er ook vaak slecht uitzien door alle gebroken nachten. Dan kom ik bij ze aan in het weekend en zeggen ze '''Jezus wat ben jij bruin joh!'' Ja tuurlijk, ik heb die twee mooie dagen vandeweek lekker op mijn bootje doorgebracht. En jullie zo te zien binnen met een poepend / kotsend kind dat het RS virus had opgelopen.
Ze moeten erg op het geld letten omdat het allemaal enorm veel kost (kinderopvang etc). Sommigen zijn al 2 jaar niet meer op vakantie geweest. Dan ben je begin dertig denk ik dan, sta je nog in de kracht/piek van je leven.
Aan de andere kant denk ik ook : wat voor uitdaging blijft het single leven nou op de lange termijn bieden? Als je mensen ernaar vraagt beginnen ze al snel over dingen als reizen, naar Bali gaan, hobbies en noem maar op. Maar in mijn oren komt dat vaak neer op het leven dat ik als tiener en twintiger al heb geleefd. Op een gegeven moment heb je dat ook allemaal wel een keer gezien. Contacten bij NMLK, via een Yoga Klasje of een ander clubje is natuurlijk hartstikke leuk, maar op geen enkele manier inwisselbaar tegen de liefde / band die je kunt voelen voor je eigen kinderen en partner. Wat dat betreft vind ik single en kinderloos zijn in zekere zin ook erg oppervlakkig en weet ik 100% zeker dat je nooit als single kunt ervaren hoe een ouder voelt voor het eigen kind. Dat brengt toch een enorm diepe dimensie in je leven. Dan kun je 300 musea bezoeken, maar dat gaat het nooit compenseren.
Ik herken wel de soms wat zelfgenoegzame houding van mensen met partner en kinderen die zelf menen ''hun boeltje helemaal op het droge'' te hebben en je dan soms kunnen aanspreken met zo'n toontje van ''Ik heb het allemaal al waargemaakt in het leven, heb niemand meer wat te bewijzen, wanneer ga jij het eens laten zien?''Maargoed, ik denk ook wel dat het toch nog wel in ons DNA zit om kinderen te willen en te settelen met een partner. Dat is iets wat we als mens honderdduizenden jaren in min of meer die vorm hebben gedaan, en in het dierenrijk werkt het soms nog steeds zo dat dieren die niet voortplanten / geen partner vinden worden verstoten door de groep of vroeger sterven.
Ik vind het zelf erg dubbel. Moet eerlijk zeggen dat soms als ik een avond bij vrienden met baby's ben geweest, ik na thuiskomst nog wel eens 10 minuten op de bank voor me uit zit te staren. Dat ik het soms allemaal niet begrijp waarom mensen dit zichzelf allemaal aandoen en ze het ook zo vanzelfsprekend vinden allemaal. Het is zo enorm veel gedoe. Vind mijn vrienden er ook vaak slecht uitzien door alle gebroken nachten. Dan kom ik bij ze aan in het weekend en zeggen ze '''Jezus wat ben jij bruin joh!'' Ja tuurlijk, ik heb die twee mooie dagen vandeweek lekker op mijn bootje doorgebracht. En jullie zo te zien binnen met een poepend / kotsend kind dat het RS virus had opgelopen.
Ze moeten erg op het geld letten omdat het allemaal enorm veel kost (kinderopvang etc). Sommigen zijn al 2 jaar niet meer op vakantie geweest. Dan ben je begin dertig denk ik dan, sta je nog in de kracht/piek van je leven.
Aan de andere kant denk ik ook : wat voor uitdaging blijft het single leven nou op de lange termijn bieden? Als je mensen ernaar vraagt beginnen ze al snel over dingen als reizen, naar Bali gaan, hobbies en noem maar op. Maar in mijn oren komt dat vaak neer op het leven dat ik als tiener en twintiger al heb geleefd. Op een gegeven moment heb je dat ook allemaal wel een keer gezien. Contacten bij NMLK, via een Yoga Klasje of een ander clubje is natuurlijk hartstikke leuk, maar op geen enkele manier inwisselbaar tegen de liefde / band die je kunt voelen voor je eigen kinderen en partner. Wat dat betreft vind ik single en kinderloos zijn in zekere zin ook erg oppervlakkig en weet ik 100% zeker dat je nooit als single kunt ervaren hoe een ouder voelt voor het eigen kind. Dat brengt toch een enorm diepe dimensie in je leven. Dan kun je 300 musea bezoeken, maar dat gaat het nooit compenseren.
Maar, wat is nou de conclusie dan?quote:
Dat is een kruis dat we als vrijgezellen / kinderlozen moeten dragen
Maargoed, ik denk ook wel dat het toch nog wel in ons DNA zit om kinderen te willen en te settelen met een partner. Dat is iets wat we als mens honderdduizenden jaren in min of meer die vorm hebben gedaan, en in het dierenrijk werkt het soms nog steeds zo dat dieren die niet voortplanten / geen partner vinden worden verstoten door de groep of vroeger sterven.
Ik vind het zelf erg dubbel. Moet eerlijk zeggen dat soms als ik een avond bij vrienden met baby's ben geweest, ik na thuiskomst nog wel eens 10 minuten op de bank voor me uit zit te staren. Dat ik het soms allemaal niet begrijp waarom mensen dit zichzelf allemaal aandoen en ze het ook zo vanzelfsprekend vinden allemaal. Het is zo enorm veel gedoe. Vind mijn vrienden er ook vaak slecht uitzien door alle gebroken nachten. Dan kom ik bij ze aan in het weekend en zeggen ze '''Jezus wat ben jij bruin joh!'' Ja tuurlijk, ik heb die twee mooie dagen vandeweek lekker op mijn bootje doorgebracht. En jullie zo te zien binnen met een poepend / kotsend kind dat het RS virus had opgelopen.
Ze moeten erg op het geld letten omdat het allemaal enorm veel kost (kinderopvang etc). Sommigen zijn al 2 jaar niet meer op vakantie geweest. Dan ben je begin dertig denk ik dan, sta je nog in de kracht/piek van je leven.
Aan de andere kant denk ik ook : wat voor uitdaging blijft het single leven nou op de lange termijn bieden? Als je mensen ernaar vraagt beginnen ze al snel over dingen als reizen, naar Bali gaan, hobbies en noem maar op. Maar in mijn oren komt dat vaak neer op het leven dat ik als tiener en twintiger al heb geleefd. Op een gegeven moment heb je dat ook allemaal wel een keer gezien. Contacten bij NMLK, via een Yoga Klasje of een ander clubje is natuurlijk hartstikke leuk, maar op geen enkele manier inwisselbaar tegen de liefde / band die je kunt voelen voor je eigen kinderen en partner. Wat dat betreft vind ik single en kinderloos zijn in zekere zin ook erg oppervlakkig en weet ik 100% zeker dat je nooit als single kunt ervaren hoe een ouder voelt voor het eigen kind. Dat brengt toch een enorm diepe dimensie in je leven. Dan kun je 300 musea bezoeken, maar dat gaat het nooit compenseren.
Breitling - Instruments for Professionals
