[Etappe 20] Libourne - Saint-Émilion (ITT) #1

Etappe 20: Libourne - Saint-Émilion, 30,8 km (ITT)

Wat een merkwaardige rit was dat weer, hè? Een rit vol aanvalslust, vooral in het begin. Totdat er een valpartij ontstond in het peloton, al binnen een paar kilometer. Een behoorlijk grote valpartij, waarbij onder meer twee renners van UAE waren betrokken. Vooraan bleef men demarreren en er reed een klein groepje weg. Toen er wat renners in de achtervolging wilden gaan werd Pogacar boos, druk gesticulerend maakte hij met name Kwiatkowski duidelijk dat hij zich koest moest houden. Wachten tot alles terug was, aldus Tadej Soprano. Zes renners kregen daardoor ineens een voorsprong van vier minuten cadeau, waardoor de rit uit leek te gaan draaien op een massasprint. Zo'n groepje viel wel te controleren, tenzij... ja, tenzij er geen controle is natuurlijk. Alpecin reed op kop van het peloton en ook DSM deed een duit in het zakje, maar Deceuninck-Quick Step was nergens te bekennen. Cavendish kon nochtans het record van Merckx overnemen, maar de ploeg had anders besloten. Dat magische moment moet volgen in Parijs, een legendarische sprint op de iconische Champs-Élysées moet hem definitief richting de geschiedenisboeken helpen. Een lullig sprintje in Libourne, nee, daar moet je dat record niet willen pakken. Een tactiek waar ik van de ene kant best begrip voor kan opbrengen, het zou het verhaal inderdaad nét dat tikkie mooier maken. Van de andere kant wel een enorm risico, want er is natuurlijk ook nog altijd een kans dat je in Parijs níet wint. En daar hoop ik nu stiekem wel op, het is toch een soort van arrogantie die wel afgestraft mag worden.

Na een tijd, met onder meer een tweede grote valpartij tussendoor, hadden de andere ploegen ineens door dat Quick Step niet wou controleren. Dat wakkerde de aanvalslust weer aan, dit zou alsnog een rit voor de vluchters kunnen worden. Slag om slinger werd er gedemarreerd, waarbij vooral DSM de boel nog probeerde te controleren. Tot ze uiteindelijk maar mee besloten te schuiven, waarna er een vrij grote groep wegreed. Toen ontstond er wel wat paniek in het peloton, Bahrein en Israel kwamen naar voren om de meubelen te redden. Dat leek even te lukken, vooral ook omdat de achtervolgende groep niet echt goed aan het samenwerken was. Daardoor wapperden enkele renners weg uit die groep. Drie renners van Movistar, bijvoorbeeld. Garcia Cortina was mee met Valverde en Arcas, maar gedrieën lieten ze lopen. Waarom, waarom, waarom? Voor Netflix? Op zich geen onredelijk argument. Het moet toch haast wel een fraaie aflevering gaan opleveren, want het restant van de achtervolgende groep wist vooruit te blijven. In sneltreinvaart reden ze naar de kopgroep toe, terwijl het in het peloton steeds moeilijker werd om de boel te controleren. Na een tijd gaven Bahrein en Israel het maar op, het zou voor de kopgroep zijn. Alle Garcia's binnen Movistar moeten op dat moment toch stevig gevloekt hebben, wat een flater. Ook Gouden Greg kwam er niet goed vanaf, heeft hij eigenlijk wel iets in Tokio te zoeken?

De aangedikte kopgroep werkte een tijdje behoorlijk goed samen en daardoor liep de voorsprong snel op, het peloton zou uiteindelijk pas 20 minuten later binnenkomen. De kopgroep bestond uit een man of 20 en dat gaat na een tijd altijd mis. Op een kilometer of 40 van het eind begon het spel al, de ene demarrage na de andere. Dankzij de tegenwind was het enorm moeilijk om weg te komen, maar men bleef het proberen. Vooral Politt gaf een paar keer goed gas op de stroken vals plat omhoog, maar hij kwam niet weg. De ene na de andere poging, maar niets lukte. Na zoveel aanvalspogingen zit uiteindelijk iedereen helemaal stuk, en dat is natuurlijk het moment om te gaan. Dat had Matej Mohoric heel goed in de gaten. Hij zat al in de oorspronkelijke kopgroep en reed dus langer op kop dan de meeste van zijn vluchtgenoten, maar hij wist dat hij moest gaan. Hij zat helemaal stuk, maar hij wist dat hij niet de enige zou zijn. Dus ging hij, en hij sloeg een gat. Op zich is dat altijd wel verrassend, hoezo zit je niet direct op het wiel van Mohoric? In tactisch opzicht blijven de meeste wielrenners je in negatieve zin verbazen, hoewel het voor veel jongens ook van niet beter kunnen zal zijn geweest. Zoals we al vaker hebben gezien deze Tour is de samenwerking meteen weg zodra er één renner is gevlogen. Halfslachtige overnames, slecht draaien, drama. Voor we het in de gaten hadden ging de voorsprong van Mohoric al richting de minuut, het tactische steekspel daarachter was pijnlijk om te volgen. Ze bleven elkaar daar ook bestoken met kansloze aanvallen, waarbij niemand wist weg te komen. En de voorsprong liep steeds maar weer op. Politt voerde weer een ouderwets showtje op, Circus Politt in volle glorie. Op ieder klein bultje gaf hij alles wat hij had, om daarna snel weer te stoppen zodra iemand op het wiel zat. Dat die man een rit heeft gewonnen is simpelweg een wonder, het is een van de domste figuren ooit. Wel mooi de weg geplaveid voor Mohoric, ook wat waard. Trek viel ook weer in negatieve zin op, ze hadden in eerste instantie drie man mee en na een schifting bleven er twee over. Theuns en Stuyven deden uiteraard niets voor elkaar, waardoor ze allebei niets hadden. Wa wilde nu?

Mohoric reed dus onbedreigd naar de ritzege, met zijn reuzenverzet. Drie omwentelingen per minuut, niet om aan te gluren. Maar het ging dus wel vooruit, ondanks de tegenwind. Als hij zijn dagje heeft is het een wonderbaarlijk sterke coureur, weer zo'n Sloveen die alles kan. Al is het in zijn geval wel iets dat er al een paar jaar zat aan te komen, dat hij lomp sterk is weten we al jaren. Hij kan ook flink babbelen, bleek achteraf. Dat maakt het eigenlijk des te jammer dat hij zich van zijn slechtste kant liet zien op de streep. Vingertje voor de mond, een daarna het klassieke zip it-gebaar. De aanleiding was natuurlijk de inval van de politie in het hotel waar Bahrein zat. Mohoric voelde zich als een crimineel behandeld, hij vond het vervelend, al zijn foto's werden bekeken, etc. Er werd veel gepraat over de ploeg, daar was hij het ook niet mee eens. Daarom dat gebaar. Waarna hij het toch niet kon nalaten om de Johan Derksen-schwalbe in te zetten: het interesseerde hem verder niets. Ja, daarom die gebaartjes natuurlijk. Helaas, Mohoric wordt gedeponeerd op het steeds verder uitdijende lijstje vol randdebielen. Lekker nog meer aandacht op jezelf en de ploeg vestigen door dit soort taferelen, intelligent. Ook wel een overwinningsgebaar dat in de toekomst extra pijnlijk kan worden als blijkt dat de politie niet zomaar een inval deed. De tijd zal het leren. Onverstandig was het sowieso, onschuldig of niet. Maar afijn, in ieder geval wel een indrukwekkende prestatie, hij boekt op een mooie manier zijn tweede ritzege. Al blijft het moeilijk om naar de achtervolgers te kijken, thuis op de bank is het spelletje zo eenvoudig dat je alleen maar hoofdschuddend kunt kijken naar alle domme keuzes die worden gemaakt. Laporte werd nog tweede, voor Casper Pedersen. Beste resultaat van DSM deze Tour, terwijl ze in eerste instantie voor de 12e plaats van Bol wilden rijden hahaha. Teunissen vierde, de debielen van Trek 6e en 10e, het peloton op 20 minuten. Dat was het wel zo'n beetje, een rit die dankzij de aanvallen in het midden van de rit leuker werd dan verwacht, maar alsnog wel een beetje een pover uiteinde van de Tour. Vooral omdat er nu een tijdrit gaat volgen waarin eigenlijk niets meer op het spel staat. Ja, de ritzege. Nouja, goed, we zullen maar kijken omdat we toch niets anders te doen hebben, zeker?




Gisteren zagen we in de finale van de rit een opvallende man langs de kant van de weg staan. Père Noël, de kerstman. Huh, de kerstman? Wat was de kerstman daar aan het doen dan, het is nog helemaal geen december? Nou, die kerstman stond er niet zonder reden. Libourne heeft namelijk een belangrijke band met de kerstman. Libourne vormt een officieel secretariaat van de kerstman, de stad is een partner van Rovaniemi in Finland, de officiële geboorteplaats van de kerstman. In november 2018 ging de burgemeester van Libourne naar Rovaniemi in Finland om de basis te leggen voor symbolische samenwerking tussen de twee steden rond hun gemeenschappelijke identiteit gekoppeld aan de kerstman. Sinds 1967 huisvest La Poste in Libourne het officiële secretariaat van de kerstman. Jaarlijks schrijven meer dan een miljoen kinderen een brief aan de kerstman, allemaal geadresseerd aan Père Noël, 33500 Libourne. Die brieven eindigen dus allemaal in Libourne en worden hier beantwoord door 60 medewerkers van de kerstman, hehe. Er is geen postzegel nodig, dat schijnt ook nog een bijzonderheid te zijn. Blijkbaar eindigen zelfs brieven uit het buitenland in Libourne, een belangrijk centrum voor de kerstman dus. Vandaar dat hij gisteren even op bezoek kwam, sympathiek van 'm. France-voyage.com weet het volgende te melden over Libourne: De versterkte havenstad Libourne, in 1270 gesticht door lieutenant Roger de Leyburn, ligt op de samenloop van de Dordogne en de Isle. Heeft een rijk verleden dankzij de handel van wol, wijn, zout en hout, waar een interessant erfgoed van overgebleven is. Een mooie stop om te ontdekken vanaf zijn watersportplaats, de kades, de toren van de Grote Haven (Grand Port) en het plein Abel Surchamp, met bogengalerij! Dit grote, elegante plein wordt omringd door historische gevels, waar het stadshuis uit de 15de eeuw, en uitgebreid in de 19de eeuw eruit springt. Op de tweede verdieping van dit schitterende pand is het museum voor Beeldende Kunst ondergebracht, met zijn verzamelingen schilderijen, beelden en decoratieve kunst. Het roadbook gaat hier wel deels mee akkoord, het museum wordt benoemd, de samenvloeiing van de twee rivieren, de toren, ja, er is wel een overlapping. Het roadbook noemt ook het Château de Sales, een van de vele kastelen in de omgeving. Hoort uiteraard een wijndomein bij, want zo gaat dat in deze streek. Ligt stiekem toch best ver van Libourne vandaan, dus een suggestie die we eigenlijk niet kunnen accepteren. De overige suggesties zijn ook niet echt de moeite waard. Centre aquatique "La Calinésie", daar moet je zijn. Als je wil zwemmen, tenminste. Maar dat willen we niet, we willen tijdrijden. Vooruit met de geit.



De tijdrit gaat van start in het centrum van Libourne, op de Place Joffre bij de Square du 15th Dragon. Klinkt heel imponerend, maar het is gewoon een parkje met een muziekkiosk in het midden. Bijna direct na de start slaan de renners rechtsaf, daarna rijden ze een halve kilometer rechtdoor in een brede straat waar normaal wel nogal wat verkeersmeubilair is te vinden. Paaltjes, vluchtheuvels, dat soort werk. Halverwege volgt er een flauw bocht naar rechts, maar we noemen dit een makkelijke start. Even later komen we uit bij de volgende rotonde, waar het naar rechts gaat. Van die rotonde hebben de renners niet veel last, de bocht naar rechts die na de rotonde volgt is dan wel weer scherp te noemen. We rijden vervolgens een tijdje langs de Dordogne. We zien het water, de boulevard en een aantal fraaie gebouwen aan het waterfront. Even later rijden we langs de fraaie Tour du Vieux Port, een kicken torentje. Ook wel Grand Port genoemd, maar net wat je wil. Hier liggen tijdelijk wat steentjes, maar aangezien het droog blijft maakt dat weinig uit. We rijden verder 800 meter behoorlijk rechtdoor langs de Dordogne, over een weg die wat smaller wordt. Paar flauwe bochten, tot we aan het eind van deze weg een brede bocht naar rechts tegenkomen. Dit is een brede en makkelijke bocht, waarna we richting een rotonde fietsen. Bij deze rotonde gaat het scherper naar links, lastigere bocht. Na deze bocht gaat het wel anderhalve kilometer zo goed als rechtdoor over een brede en vlakke weg. Halverwege komen we een rotonde tegen waar het een beetje schuin naar rechts gaat, maar hier gaan de renners weinig hinder van ondervinden. Aan het eind van deze weg komen ze uit bij de volgende rotonde, hier slaan ze scherp rechtsaf. De renners rijden hierna een kleine kilometer rechtdoor, tijdens dit stuk rijden ze over een spoorbrug. Het gaat dus even een paar meter omhoog, spannend. Ook weer een paar meter naar beneden, waarna we uitkomen bij de volgende rotonde. Hier gaat het scherp naar links, dit wordt een vervelende bocht. Ook omdat de weg door de vluchtheuvels redelijk smal is, dit punt gaat tijdens de verkenning genoteerd worden. Na deze lastige bocht gaat het twee kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg, tussen de wijnranken door. Alhoewel, niet helemaal. Tussendoor komen de renners en rotonde tegen, dat wordt weer sturen. Daarna gaat het lekker rechtdoor, totdat we uiteindelijk rechtsaf gaan slaan. Richting het eerste tussenpunt gaan we een tijd over een smallere weg fietsen dwars door de wijngaarden heen. De bocht naar rechts is weer link vanwege een vluchtheuvel, vervolgens rijden we een kilometer bijna onmerkbaar vals plat omhoog over een licht bochtige weg, totdat we even later weer scherp rechtsaf slaan. Nu fietsen we richting Pomerol, waar na 7,6 kilometer de eerste tussentijd opgenomen gaat worden.



In de buurt van het stadhuis van Pomerol wordt de tijd opgenomen, we vinden hier in deze omgeving ook enkele sjieke wijnhuizen, veelal gevestigd in chateautjes.

quote:

De vignoble de Pomerol behoren tot de befaamde Bordeauxwijnen.

Pomerol is een AOC voor rode wijnen uit een relatief klein gebied grenzend aan Saint-Émilion op de rechteroever van de Dordogne, bij Libourne. De beste wijnen uit de Pomerol kunnen zich gerust meten met die uit de Haut-Médoc. Een van die wijnen is Pétrus. Van deze wijn wordt er maar weinig geproduceerd en in mindere jaren is er zelfs geen productie.

De hoofdzakelijk van de merlot gemaakte wijnen, bezitten een diepe kleur, een intense geur met daarin veel aardse nuances en romig, kruidig bessenfruit, gecombineerd met vanille, truffels en dergelijke. De smaak is vol en krachtig, met aardse impressies en veel romig fruit, kruiden en vanille. Men zegt weleens dat Pomerols het beste van de wijnen uit de Haut-Médoc en de Saint-Émilion in zich verenigen: de distinctie en complexiteit van de Médocs en de rijpe rijkdom en aardsheid van de Saint-Émilions.

Naast Merlot wordt ook nog de cabernet sauvignon, cabernet franc, malbec en carménère aangeplant.

Naast Pétrus zijn er nog een aantal andere beroemde wijnen, die op het etiket de naam Pomerol mogen dragen: La Conseillante, Gazin, l'Evangile, l'Eglise Clinet, Vieux Château Certan, Beauregard, le Bon Pasteur, Clos du Clocher, Château Bonalgue, le Pin, Château Clos Rene en vele anderen.

Bedankt Wikipedia. Voorbij het eerste tussenpunt fietsen we ook langs het Château La Fleur-Pétrus, waar de mokerdure Petruswijnen worden gefabriceerd. Mij iets te decadent, allemaal. De renners rijden na de eerste tijdsmeting een halve kilometer rechtdoor, daarna volgt er een lastige bocht naar links. Iets minder breed hier allemaal, tussen de druiven. Een halve kilometer en een paar flauwe bochten later slaan we nog eens linksaf, deze bocht is al makkelijker. Hierna gaat het weer 500 meter rechtdoor, terwijl we nog steeds alleen maar wijnranken zien en een heleboel wijnchateau's. Petrus, bijvoorbeeld. Hier slaan we flauwtjes linksaf, even later weer flauw naar rechts, zo gaat het hierna een kilometertje verder. Even later loopt deze weg iets meer dan een halve kilometer naar beneden, met weer wat flauwe bochten onderweg. Valt reuze mee, maar daarna daar het wel even een halve kilometer omhoog aan 4%, toch even een moment dat het ritme gebroken wordt. Boven komen we uit in La Fôret, waar we weer heel veel wijnranken zien. Als het hard waait vandaag gaat dat ook nog z'n rol spelen, moet je niet aan twijfelen. Het gaat drie kilometer vrij vlak en vrij recht zijn, dat is dan weer prettig. Hooguit wat flauwe bochten hier, solo fietsend stelt dat weinig voor. Wijndomein na wijndomein, wijngaard na wijngaard, ik geloof dat deze tijdrit een thema heeft. Beetje gejat van de Italianen, die organiseren ook altijd een tijdrit in populaire wijnstreken.



Na dat stuk van drie kilometer min of meer rechtdoor wordt het weer wat bochtiger en ook glooiender. In de buurt van Fontmurée gaat het een kilometertje licht naar beneden, terwijl we wat meer door een bos rijden. Een paar bochten hier, maar niets dat echte stuurmanskunst vereist. Even later loopt de weg weer een halve kilometer aan 4% omhoog, waarna we een paar meter zo goed als rechtdoor rijden over een vrij vlakke weg richting Le Rival. Hier volgt misschien wel de moeilijkste bocht van de dag, we draaien 180 graden naar rechts. Een vervelende, terugdraaiende bocht. Snelheid naar nul en daarna weer optrekken richting het tweede tussenpunt. Na deze bocht rijden we een kleine halve kilometer rechtdoor, waarna we een scherpe bocht naar links tegenkomen. De weg loopt na deze bocht naar beneden, in een bos. In dit bos komen we in dalende lijn nog een scherpe bocht naar links tegen, met direct daarna een bocht naar rechts. Even een lastig moment, waarna de weg weer omhoog zal lopen. Het loopt twee kilometer omhoog, maar slechts een halve kilometer iets meer dan vals plat. In het bos slaan we rechtsaf, terwijl het tijdelijk aan 4% omhoog gaat. Daarna wordt het buiten het bos vals plat, terwijl we weer tussen de wijnranken zitten. De weg richting Montagne wordt vrij recht, al zitten er wel wat flauwe bochtjes tussen. Voor de renners zal dat gewoon als een weg rechtdoor aanvoelen, die dus wel wat zeurend vals plat omhoog loopt. Ook hier heeft de wind weer vrij spel, dat begin ik stilaan de interessantste factor te vinden van deze tijdrit. Na 20,1 kilometer komen we uit bij het tweede tussenpunt, dit is ook meteen het hoogste punt van de tijdrit. Op 93 meter boven zeeniveau wordt de tijd opgemeten en volgen er nog een kleine 11 kilometer naar de finish. Het tussenpunt volgt na een scherpe bocht naar rechts in het centrumpje van Montagne, waar toch wat statige gebouwtjes te vinden zijn. De kerk is ook niet mis. Geld zat, want ook hier boeren ze goed. Montagne-Saint-Émilion, de lokale wijn heeft zelfs z'n eigen AOC. Appellation d'origine Contrôlée, je kent het wel. Traditioneel zijn de wijnen van Montagne-Saint-Émilion een verzameling van verschillende druivensoorten. De drie belangrijkste variëteiten zijn Merlot, Cabernet Franc (of Bouchet) en Cabernet Sauvignon. Nouja, voor de liefhebber.



Na dit tweede tussenpunt slaan we eigenlijk meteen linksaf, niet veel later gaat het dan weer naar rechts. We rijden tussen de huizen van Montagne door in licht dalende lijn, waarbij we vooral moeten opletten voor een paar drempels. Buiten Montagne gaat het nog wat verder naar beneden, in totaal een kilometer. Daarna gaat het een paar hectometer iets meer dan vals plat omhoog, terwijl we over een brede weg weer eens tussen de wijnranken aan het fietsen zijn. Paar flauwe bochten onderweg, en een paar scherpere bochten. Doch geen bochten waarvoor je echt veel hoeft te sturen, als we na een vlakke halve kilometer aan een afdaling van anderhalve kilometer beginnen komt daar geen verandering in. Bijna beneden komen we een soort van chicane tegen, eerst naar links en direct naar rechts, veel spannender dan dat is het niet. Goeddeels rechtdoor naar beneden, het zal snel gaan. Beneden komen we nog een keer zo'n bochtencombinatie tegen, eerst naar links en dan naar rechts, maar aangezien het ondertussen vlak is en de weg enorm breed zal dat toch ook weinig problemen opleveren. Een paar goedlopende bochten later zijn we bijna terug in Pomerol, daar waar het eerste tussenpunt lag. We bevinden ons hier al op 4,5 kilometer van het eind, jeetje. Op dit punt slaan we scherp linksaf, sterker nog, het is een terugdraaiende bocht. Een iets smallere weg na de bocht, belangrijk punt tijdens de verkenning derhalve. We rijden na deze bocht verder door het eindeloze landschap vol wijngaarden en allerhande wijnkasteeltjes. Ofschoon we een paar flauwe bochten tegenkomen zou je kunnen stellen dat de weg gewoon volledig rechtdoor loopt, tot op iets minder dan drie kilometer van het eind. Hier slaan we wel daadwerkelijk linksaf, waarna de weg weer breder wordt. Het is vlak geweest gedurende dit vorige stuk, ook de nieuwe weg blijft voorlopig vlak. De omgeving blijft ook hetzelfde, alleen maar wijnranken en gebouwen die allemaal de naam château dragen. Wijndomein na wijndomein, dol fijn. De laatste 2,5 kilometer van de rit rijden we eigenlijk gewoon rechtdoor naar de finish, over een brede weg. Wel een weg die bijna meteen vals plat omhoog begint te lopen, in de laatste kilometers van de rit komen we toch nog wat hoger uit. We hebben het dan over een meter of 40, nouja, reken maar weer uit. Vlak voor we Saint-Émilion binnenfietsen, met iets meer dan een kilometer te gaan, gaat het zelfs even wat steiler omhoog, een meter of 200 aan 5%. Daarna loopt het lekker vals plat verder omhoog naar de finish, een vervelende aankomst derhalve. Merkwaardig genoeg geen fotogenieke aankomst in het midden van Saint-Émilion, we blijven een beetje plakken aan de rand. In de buurt van Les Grandes Murailles, een hoge muur die een overblijfsel vormt van een voormalig klooster, ligt de streep getrokken net voor een rotonde die is versierd met wat gele fietsen. Na een kleine 31 kilometer zit de opdracht erop, de laatste anderhalve kilometer gaat het lekker eindeloos, ein-de-loos aanvoelen. Twee flauwe bochten in de laatste meters, maar steeds wat vals plat omhoog dus.




De tijdrit eindigt in Saint-Émilion, een dorp in de regio Nouvelle-Aquitaine, departement Gironde, arrondissement Libourne. Het is op ongeveer 40 km ten oosten van Bordeaux gelegen, op de hellingen van de rivier de Dordogne. Er wonen ongeveer 2000 mensen in dit kleine plaatsje, waar de Tour twee keer eerder is geweest. In de Tour van 1978 ging hier een tijdrit van start, die 60 kilometer verderop zou eindigen in Sainte-Foy-la-Grande. Bernard Hinault zou daar winnen, een historische overwinning. Het reed zijn allereerste Tour, pakte in deze tijdrit zijn allereerste ritzege en zou een paar weken later ook meteen de Tour winnen. In totaal zou hij vijf keer de Tour winnen en 28 ritten pakken, de zegetocht begon letterlijk in Saint-Émilion. In 1996 keerden we terug naar Saint-Émilion, wéér voor een tijdrit. Dit was dan weer het begin van het tijdperk van een ander fenomeen, Jan Ullrich won een dag voor we naar Parijs gingen de tijdrit. Een tijdrit van liefst 63 kilometer die begon in Bordeaux en eindigde waar we nu ook eindigen. Het was de eerste Tour van Ullrich, hij won hier zijn eerste rit en zou achter Bjarne Riis tweede worden in het eindklassement. Saint-Émilion is een plaats die onlosmakelijk verbonden is met lange tijdritten, wat dat betreft is deze tijdrit iets te kort. Wel is het duidelijk dat hier een groot talent zijn eerste rit gaat pakken in zijn eerste Tour, even snel een tientje inzetten op Vingegaard. Oh, nee, wacht, gokken is voor proleten. Saint-Émilion is vooral bekend vanwege... nou, gok eens? Ja, wijn natuurlijk. We gaan even schaamteloos Wikipedia kopieren, waarbij we nog wat informatie over de lokale ondergrond achterwege laten, als je dat echt wil lezen is hier een uitgebreid artikel. De gemeente is wereldberoemd door zijn wijnen. Het is een zuiver rodewijngebied en een van de beste van de gehele regio. Het wijngebied beslaat een oppervlakte van 5500 ha. In dit deel van de Bordelais wordt al sinds de derde eeuw wijnbouw bedreven. Daardoor heeft het waarschijnlijk de langste traditie van het hele wijnbouwgebied. Saint-Émilion was niet opgenomen in de grote wijnclassificatie van 1855. Pas in 1955 kreeg de gemeente een eigen ranglijst. Het initiatief hiertoe werd genomen door de lokale wijnboeren. Opdat de lijst niet rigide zou zijn, en men van in het begin wilde vermijden dat de classificatie verouderd zou worden, werd besloten de lijst alle 10 jaar te herbekijken. De tien jaar wordt niet echt gerespecteerd, maar er waren herzieningen in 1959, 1969 en 1986, 1996. De laatste herziening vond plaats in 2006. De volgende druivenrassen mogen worden gebruikt: merlot, cabernet sauvignon, bouchet en malbec. De classificatie is gebaseerd op bodem, smaak en de reputatie van de wijngaard. In 1999 werd het 'rechtsgebied' Saint-Émilion op de werelderfgoedlijst geplaatst vanwege het landschap gericht op wijnbouw en de historische monumenten in de stad en omliggende dorpen. De inschrijving omvat een gebied van 7847 ha. Een van de beroemdste wijndistricten van de wereld, alleen rode wijn. Da's een beetje de simpelste samenvatting. A.O.C. Saint-Émilion, A.O.C. Saint-Émilion Grand Cru, heel belangrijk allemaal.



Buiten het feit dat ze hier mokerveel wijn produceren is Saint-Émilion ook gewoon een buitengewoon mooi dorp. We finishen langs een hoge kloostermuur, maar er is meer. Er is de Église Monolithe de Saint-Émilion, een monolithische kerk. De grootste ondergrondse kerk van Europa, jawadde. Ze hebben hier net zo lang in de rotsen lopen te hakken tot er genoeg ruimte was voor een kerk. Torentje erboven en klaar, imponerend. Elfde eeuw, des te meer indrukwekkend. Er is ook de Tour du Roy, de toren van de koning. De enige romaneske toren die er nog te vinden is in de Gironde, blijkbaar. Volgens het roadbook een dungeon citadel uit de 13e eeuw, dolletjes. Er is ook nog een andere kerk, de Eglise Collégiale. Iets minder indrukwekkend, maar ook niet lelijk. We hebben ook nog een ander klooster, het Cloître des Cordeliers. Het gesloopte klooster was van de dominicanen, dit klooster van de cordeliers. Imposant kloostertje wel, helemaal niets mis mee. Dan hebben we ook nog een deel van de oude ommuring van de stad, je kijkt hier je ogen uit. Er komen jaarlijks blijkbaar anderhalf miljoen mensen af op dit middeleeuwse stadje, op zich niet geheel onbegrijpelijk. Genoeg mooie bouwwerken en je kunt je hier ook nog eens helemaal te pletter zuipen, goed man. Eten ook, want ze maken hier blijkbaar graag macarons. Naast de oude stadsmuren zijn er ook nog wat oude statspoorten te bewonderen, zoals de Port Brunet. In het centrumpje vinden we allerlei interessante straatjes met nog meer interessante gebouwtjes. Uiteraard ook heel veel wijndomeinen, zelfs in het centrum. Daarnaast veel hotels, want al die dronken toeristen moet je toch kwijt zien te raken. Saint-Émilion, aanrader wel. Maar misschien niet meer voor lang, want er schijnt wat gedoe te zijn in dit bruisende wijnstadje. Twee van de grootste châteaux hebben hun Premier Grand Cru Classé A’-titel ingeleverd: Château Cheval Blanc en Château Ausone. Allemachtig, sensatie! Geen idee waar het over gaat, maar blijkbaar is het ernstig. 'Ze zijn er in Saint-Emilion nog altijd niet goed van. Twee van hun absolute paradepaardjes – en zo hebben ze er maar vier – spelen niet langer mee.' Nou, einde tijdperk Saint-Émilion dus. Gelukkig komt de Tour de boel even opvrolijken.



In startplaats Libourne wordt het overdag 28 graden, best pittig warm. Er is geen kans op regen en de wind komt uit het noordoosten. Gedurende de middag zou de wind steeds uit dezelfde wind blijven blazen, waarbij de kracht ook ongeveer gelijk blijft. Volgens de ene bron blijft het volledig gelijk, volgens de andere bron neemt het aan het eind van de middag iets toe. Laten we hopen dat de eerste bron gelijk heeft, dan krijgen we een eerlijke tijdrit. Wind uit het noordoosten houdt in dat we de eerste 17 kilometer vooral met tegenwind te maken krijgen. Vrij veel open terrein in de wijngaarden, dus heeft de wind ook echt invloed. Na 17 kilometer volgt er een lastige bocht, waarna de wind tot in de laatste vijf kilometer wel vooral in de rug zal staan. In de laatste kilometers eerder een beetje schuin tegen, dus indelen gaat belangrijk zijn. Nouja, da's altijd natuurlijk, maar je kan je met die tegenwind in het eerste deel daar natuurlijk al helemaal te pletter fietsen. Niet meteen all-in gaan, dat zou een dom idee zijn. Saint-Émilion ligt hemelsbreed maar een paar kilometer verderop, dus daar is het weer uiteraard hetzelfde. Alhoewel, blijkbaar toch nog één graad warmer. Nouja, warm wordt het sowieso. En een beetje rekening houden met de wind, je niet opblazen in het begin en verder hopen dat het later niet harder gaat waaien. Windy.com gaat volgens mij ook voor iets meer wind richting het eind van de middag, dat lijkt me toch vooral nadelig voor de late starters. Küng is momenteel schietgebedjes aan het prevelen. Om 13:05 zal rode lantaarn Tim Declercq als eerste aan het vertrek staan. We kunnen zijn start volgen bij Eurosport 1 en natuurlijk de PLAYER, ook de NOS zou meteen live moeten zijn. Sporza niet, nee, die laten het afweten. De Belg is er pas om 14:05 bij, dan hebben we al 40 renners gehad joh, laaielichters. Ze missen daardoor onder meer de start van Mikkel Bjerg, die gaat er om 13:45 vandoor. Stefan Bissegger, 13:54:30. Ja, we gaan weer om de anderhalve minuut van start. Asgreen, 15:03, Küng, 15:33. Jeetje, Küng redelijk laat nog, ik had helemaal niet in de gaten dat hij zo hoog stond in het klassement. Windtechnisch gezien was hij liever een van de eerste starters geweest, vermoedelijk. Nouja, goed, ik kan nog wat andere namen opnoemen, maar je moet gewoon met je vadsige lijf op de bank liggen, de hele middag lang. Ook al is het geen beslissende tijdrit, we fietsen in ieder geval wel door een mooi decor. De laatste renners starten om de twee minuten, waarbij niet valt uit te sluiten dat Gaudu ingehaald gaat worden door Cattaneo. Tadej Pogacar begint er om 17:19 als laatste aan. De organisatie verwacht dat hij om 17:55 binnen is, 36 minuten later. De vorige keer kwamen ze behoorlijk in de buurt, we gaan nu dus ook maar uit van een winnende tijd van 36 minuten.




Het is een relatief makkelijke tijdrit. Sowieso makkelijker dan de vorige tijdrit. Veel minder glooiend, we komen onderweg amper serieuze beklimmingen tegen. Het gaat een paar keer op en af, maar nooit lang en nooit heel steil. Dit is meer een tijdrit voor de echte specialisten dan de vorige tijdrit, al doen er niet veel echte specialisten mee. Ook technisch gezien is het geen enorm lastige tijdrit. Ik heb een paar lastige bochten gevonden, met name een tweetal terugdraaiende bochten, maar over het algemeen vind ik het enorm meevallen. Toch behoorlijk wat stroken waar het een eeuwigheid rechtdoor gaat over een vrij vlakke weg, gewoon lang een hoog tempo ontwikkelen, geen gezeur. Aan het eind wordt het misschien nog het lastigst, dan loopt het wat langer omhoog. Zal na drie weken koers een dodelijk strook zijn, de rest is te doen. Ik weet verder niet zo goed wat er over dit parcours te vertellen valt. Een vrij bochtig begin, onderweg een paar bochtige passages, maar grotendeels rechtdoor over licht glooiende wegen. De wind zal z'n rol spelen, dat mogen we niet onderschatten. Verder zal het genieten zijn van het decor, een schitterend landschap gaat urenlang in beeld gebracht worden. Zo'n beetje ieder wijndorpje met z'n eigen AOC passeert de revue, geen enkel bekend wijndomein wordt overgeslagen. En aan het eind van de dag wint zowaar een echte specialist, vermoed ik zomaar. Waarbij ik eigenlijk nog wel even wil vermelden dat dit eigenlijk gewoon een floptijdrit is. Natuurlijk ook dankzij de ontwikkelingen de afgelopen weken, zo'n beetje alle spanning is verdwenen. Bilbao wipt over G. Martin heen, maar gaan we verder nog verschuivingen zien? Denkt het niet. Dus ja, lekker nutteloze tijdrit. Een tijdrit de dag voor Parijs is niet altijd een goed idee. Kan een keer in de zoveel jaar, maar dit trucje moet je niet ieder jaar gaan herhalen. Of je moet nog eens uitpakken met een ouderwetse tijdrit van 60 kilometer, maar die tijden gaan nooit meer terugkeren. Dan heb ik toch nog liever een bergrit aan het eind, maar goed, tja, de Tour, hè. "Eén ding is zeker: voor de klimmers gaat het allesbehalve een makkelijke dag worden. Het klassement wordt definitief bepaald en kan nog weleens flink op de schop gaan." Dixit Gouvenou, zijn teksten kunnen meteen door naar de dichtsbijzijnde DIXI.
1. Van Aert. Zijn eerste tijdrit viel tegen, maar toen was hij nog niet in vorm. Gedurende de Tour is hij steeds beter gaan fietsen, waardoor deze tijdrit beter zou moeten verlopen. Een tijdrit die ook echt op zijn maat is gesneden, dit moet hij als geen ander kunnen. Een laatste test voor Tokio, ondanks het woekeren met krachten dat hij de afgelopen weken heeft gedaan verwacht ik dat hier nog wat puntjes op de i gezet gaan worden. Als hij maar niet weer zo zuur gaat moeten kijken als vorig jaar.
2. Küng. Dit is een ideale tijdrit voor de Zwitser, en als het goed is gaat hij toch lichtelijk in het voordeel zijn ten opzichte van de klassementsrenners aangezien hij eerder start. Als de wind aantrekt, tenminste. Zou kunnen, kan natuurlijk ook niet. De laatste dagen heeft Küng zich ook een beetje kunnen verstoppen, met het oog op deze tijdrit. Maar hij moet dat logge lijf nog altijd over de bergen zien te slepen, het is dus ook weer niet zo dat hij extreem fris gaat zijn. Alsnog een grote favoriet, maar het grote probleem voor Küng is toch echt dat er altijd eentje beter is. Dat zal nu wel Van Aert zijn, arme Stefan. Ik zou het hem gunnen, maar zo werkt de sport niet altijd.
3. Asgreen. Gisteren niets laten zien, geen enkele actie ondernomen. Dat zal ongetwijfeld met het oog op de tijdrit zijn geweest. Hij is een van de grote favorieten voor deze tijdrit, zeker aangezien het parcours niet al te uitdagend is. Als het wat meer op en af gaat verschijnen de klassementsrenners al snel in beeld, dat zal nu minder zijn. Nee, ik verwacht een knaltijd van Asgreen.
4. Pogacar. In principe kan hij deze tijdrit ook gewoon winnen, maar ik verwacht niet dat hij gekke dingen gaat doen. Een paar keer wat trager door de bocht om zeker niet te vallen, op de langere stukken rechtdoor zal hij ongetwijfeld wel gewoon gas gaan geven. Toch een eerzuchtige jongen, dus van een snipperdag zal geen sprake zijn. Maar wel met genoeg ruimte voor voorzichtigheid, waardoor de mannen die vol door iedere bocht knallen ditmaal in het voordeel zijn. Daarenboven is hij natuurlijk geen specialist in vlakke tijdritten, hij heeft liever toch iets meer hobbels onderweg. Alhoewel, vorig jaar had niemand verwacht dat hij überhaupt een specialist was, aan het eind van de vorige Tour hebben we hem met z'n allen onderschat en dat mogen we nooit meer doen natuurlijk. Dus ja, kan gewoon z'n vierde rit pakken, maar ik denk tegelijkertijd ook dat hij verstandig genoeg is om dat niet te doen. Zo spannend en spectaculair als vorig jaar zal deze ontknoping alleszins niet worden.
5. Vingegaard. Derde in de vorige tijdrit, maar die was iets lastiger. Iets in het nadeel ten opzichte van de echte specialisten, maar hij kan nog steeds hoog eindigen. Zal ondertussen wel ietwat vermoeid zijn, maar dat zijn ze allemaal. Gaat in ieder geval gas moeten geven om zijn tweede plaats in het klassement te verdedigen, iets wat normaal geen probleem zou mogen zijn. Maar het had voor Roglic vorig jaar ook geen probleem mogen zijn om de eerste plaats te verdedigen, dus we houden toch een kleine slag om de arm. Heel klein, dit komt wel goed.